[FM24] De stem van Johan

[Rikkert90]

 

Hoofdstuk 1: Nieuwe uitdaging

 

De stem van Johan galmt nog na in mijn hoofd. Altijd aanwezig, altijd op de achtergrond, als een gids die me de weg wijst. Zijn woorden destijds, toen hij me naar Ajax haalde, zijn me altijd bijgebleven. Het was op een zonnige dag, niet veel anders dan vandaag. Johan stond tegenover me met dat zelfverzekerde glimlachje, handen nonchalant in de zakken van zijn trainingsbroek. “Ik hoor goeie dingen over jou. Logisch dat er andere clubs voor je zijn, maar volgend jaar gewoon bij Ajax spelen. Dat is logisch toch?”

 

Die vraag klonk toen bijna als een bevel, verpakt in een logica die onontkoombaar was. En ik, jong, ambitieus en hongerig naar succes, kon niets anders dan knikken. Het was logisch. Natuurlijk was het logisch.

 

Maar nu, jaren later, zit ik opnieuw met keuzes die niet zo eenvoudig te beantwoorden zijn. Voor me ligt een blad met vier clublogo’s erop geprint. Vier clubs, vier uitdagingen. Het zouden zomaar vier totaal verschillende paden kunnen zijn in mijn trainerscarrière. De ene glanzender dan de andere, maar elk met zijn eigen voor- en nadelen.

 

Tegenover me zit Ruben, die kalm en gefocust naar het papier kijkt. Hij kent me goed, misschien wel beter dan ik mezelf ken op momenten als deze.

 

"Wat denk je?" vraag ik uiteindelijk.

 

Ruben neemt een slok van zijn koffie, zet de mok neer en kijkt me met een serieuze blik aan. "Ik denk dat je jezelf eerst moet afvragen wat je écht wil. Niet wat Johan zou willen, niet wat anderen van je verwachten, maar wat jij van jezelf verwacht."

 

Ik grinnik. "Je weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, toch? Kijk naar deze opties..." Ik wijs naar de logo's voor me. "PSV. Een topclub, stabiel, maar mist misschien de grote uitdaging. Ajax... mijn club, maar na het wanbeleid van de laatste jaren is het daar een wespennest. Willem II en FC Groningen... kleinere clubs, maar clubs waar ik écht iets zou kunnen opbouwen. Daar kan ik het verschil maken."

 

Ruben knikt. "Elk van die clubs heeft iets dat je aantrekt. Maar wat is het belangrijkste voor jou? De jeugdopleiding? De ruimte om je eigen visie neer te zetten? Of toch de zekerheid van succes?"

 

Ik leun achterover in mijn stoel en staar uit het raam. De woorden van Johan komen opnieuw naar boven. "Elk nadeel heb zijn voordeel." Hij had het vaak over hoe problemen en uitdagingen juist kansen creëerden. Bij Ajax, waar hij ooit de fundamenten legde, had hij altijd geloofd in de kracht van jeugd en innovatie. En precies die principes zijn ook in mijn denken verweven. Daarom weet ik dat de jeugdopleiding een sleutelrol moet spelen, waar ik ook naartoe ga.

 

"De jeugd," zeg ik uiteindelijk. "Daar moet de focus op liggen. Daar begint alles. Johan begreep dat als geen ander. Waarom miljoenen uitgeven aan spelers van buitenaf als je ze zelf kunt opleiden? Ik wil die structuur opzetten, een duurzame lijn uitzetten die jaren meegaat."

 

Ruben glimlacht. "Dat klinkt als jouw rode draad."

 

"Maar dan moet ik ook de ruimte krijgen om mijn eigen mensen mee te nemen," vervolg ik. "Ik moet kunnen bouwen. Niet alleen aan het eerste elftal, maar aan de hele clubcultuur. Het moet kloppen, van boven tot onder."

 

Ruben haalt zijn schouders op. "Dat is waar het ingewikkeld wordt, vooral bij de grotere clubs. PSV en Ajax zullen die controle niet zomaar afgeven. Ze willen resultaten, nu."

 

"Precies," zeg ik, terwijl ik met mijn vinger over het logo van Ajax strijk. "En daar zit de crux. Ik wil mijn club weer naar de top brengen, maar kan ik dat in de huidige situatie? Met alle druk, de media, de onrust binnen de club? En hoe snel kan ik daar de rode draad uitzetten? Of... is het beter om ergens opnieuw te beginnen, bij een club als Willem II of Groningen?"

 

Ruben leunt naar voren. "Wat zegt je gevoel?"

 

Ik blijf stil. Mijn hart trekt richting Ajax, dat is altijd zo geweest. Het is mijn club, de club van Johan, de club waar ik me thuis voel. Maar mijn verstand zegt dat de timing misschien niet goed is. Misschien is het te vroeg om in die wespennest te stappen. Misschien moet ik eerst elders iets opbouwen, iets stabiels, om daarna terug te keren naar Amsterdam.

 

"Misschien," zeg ik langzaam, "moet ik eerst elders mijn stempel drukken. Bij Willem II bijvoorbeeld, of FC Groningen. Daar kan ik vanaf de basis iets opbouwen. Ze staan allebei in de Keuken Kampioen Divisie, maar horen in de Eredivisie. Dat is de uitdaging die ik zoek."

 

Ruben kijkt me onderzoekend aan. "Denk je dat je daar de ruimte krijgt om echt te bouwen?"

 

"Bij een club als Willem II of Groningen ligt de druk anders," zeg ik. "Daar is meer geduld, meer ruimte om te investeren in de jeugd en de lange termijn. En als ik daar iets bijzonders neerzet, dan kan ik altijd terug naar Ajax, maar dan met een bewezen visie."

 

Ruben knikt instemmend. "Dat klinkt als een logisch plan. En zoals Johan altijd zei: 'Je moet altijd een plan hebben, want zonder plan ben je nergens.'"

 

Ik glimlach. "Ja, dat klopt. En dat plan begint bij de jeugd. Waar ik ook terechtkom, dat wordt mijn rode lijn."

 

We zitten een tijdje stil, de keuze begint zich langzaamaan in mijn hoofd te vormen. Ruben kijkt me scherp aan, alsof hij weet wat ik ga zeggen.

 

"Ik neem nog een week om alles te overdenken," zeg ik dan. "Maar ik denk dat Willem II of Groningen de juiste stap is. Een club waar ik echt kan bouwen. En misschien... misschien is het nog niet het juiste moment voor Ajax."

 

Ruben glimlacht en leunt achterover. "Klinkt logisch."

 

Poll nieuwe club Wim Jonk

[Rikkert90]

Hoofdstuk 2: De rode draad

 

 

De stem van Johan blijft maar in mijn hoofd klinken, zelfs nu, nu de knoop doorgehakt is. "De punten moeten dáár op de i gezet worden, waar ze horen." Elke keer als ik daaraan terugdenk, voel ik de druk en het gewicht van mijn beslissing.

 

Na lang wikken en wegen heb ik gekozen voor Ajax, mijn club. Het voelt als thuiskomen, maar ook als een enorme verantwoordelijkheid. Dit is wat Johan altijd voor ogen had: niet zomaar een club leiden, maar een filosofie uitdragen, de club opnieuw vormgeven volgens zijn nalatenschap.

 

Voorwaarde voor mijn handtekening onder een driejarig contract was simpel: ik zou de rode draad uitzetten. Het moet op mijn manier, met een duidelijke visie en structuur, of het gebeurt helemaal niet. Ze zijn akkoord gegaan. Er ligt nu een blanco canvas voor me, maar met een rijke geschiedenis die ik moet respecteren én moderniseren.

 

Vandaag zit ik in de bestuurskamer, tegenover me ligt het lijstje met stafleden die ik wil benaderen. Mannen die net zo gepassioneerd zijn over voetbal als ik en die begrijpen wat Ajax nodig heeft. Ruben zit weer aan mijn zijde, stil, maar oplettend zoals altijd.

 

"Het is een behoorlijke uitdaging die je op je neemt," zegt hij terwijl hij naar het raam kijkt. "Maar als iemand het kan, ben jij het."

 

Ik knik. "Het moet ook gebeuren. De afgelopen jaren zijn we afgeweken van wat Ajax groot heeft gemaakt.

 

Teveel gefocust op het kopen van spelers in plaats van het opleiden. Dat moet anders. We moeten terug naar onze kern."

 

Ruben pakt het lijstje dat op tafel ligt en werpt er een blik op. "Dus, dit is je nieuwe staf?"

 

"Dat hoop ik," antwoord ik. "Ik moet nog met een aantal van hen spreken, maar als ze allemaal beschikbaar zijn en bereid zijn mee te werken, hebben we een team dat Ajax weer naar de top kan brengen."

 

Hij begint de namen op te sommen. "Dennis Bergkamp, Clarence Seedorf, Aron Winter... "

 

"Precies," zeg ik. "Ervaring en vernieuwing, samen. We hebben mensen nodig die het Ajax-DNA begrijpen, die hier zelf groot zijn geworden en weten hoe we die filosofie weer terug in de club kunnen krijgen."

 

Ruben leunt achterover en glimlacht. "Ik kan me geen beter team voorstellen. Maar ze moeten wel allemaal mee willen doen."

 

"Dat is het volgende punt," zeg ik, terwijl ik naar het lijstje kijk. "Ik moet ze overtuigen. Niet alleen om terug te keren naar de club, maar om het allemaal volgens mijn plan te doen. Ik wil niet zomaar trainers. Ik wil mensen die begrijpen dat we moeten werken volgens vier belangrijke pijlers."

 

Ik pak een pen en trek een lijn door het midden van het papier, als om mijn gedachten te structureren. "Ten eerste: aantrekkelijk en aanvallend voetbal. Ajax moet weer de ploeg worden die het spel domineert, met flair en durf. Geen angstig voetbal, maar hoog druk zetten, altijd op zoek naar de aanval."

 

Ruben knikt instemmend. "Dat is altijd het Ajax-voetbal geweest. Je hebt gelijk, dat moet terug."

 

"Dan het transferbeleid," vervolg ik. "We moeten realistisch blijven. Ajax is geen koopclub. We kopen alleen als het echt nodig is, en dan nog slim. De kern moet altijd uit eigen opgeleide spelers bestaan. Daarvoor is die jeugdopleiding essentieel."

 

Ruben kijkt me scherp aan. "Daar komt je derde pijler in beeld, toch? De beste jeugdopleiding ter wereld."

 

"Precies," zeg ik. "Dat is altijd ons fundament geweest. We hebben een reputatie opgebouwd met de jeugdopleiding, en die reputatie is wat ons naar de top bracht. Maar die status is de afgelopen jaren afgebrokkeld. Ik wil een opleiding neerzetten waar iedereen in Europa jaloers op is. Een plek waar we spelers niet alleen ontwikkelen op technisch en tactisch vlak, maar waar we ook naar het totaalplaatje kijken."

 

"En dat brengt ons bij de vierde pijler," vult Ruben aan. "De individuele aanpak voor de totaalvoetballer."

 

Ik leun voorover, vol enthousiasme over wat dit betekent. "Exact. Techniek, tactiek, fysiek en mentaal. Geen enkele speler moet hier vertrekken zonder volledig ontwikkeld te zijn. Dat betekent niet alleen dat we ze beter moeten maken als voetballer, maar ook als mens. Mentaliteit is net zo belangrijk als balgevoel. We moeten spelers klaarstomen voor de absolute top."

 

Ruben haalt diep adem en kijkt me aan met een lichte glimlach. "Je hebt het allemaal uitgedacht, hè?"

 

"Dat moest wel," zeg ik. "Het is de enige manier waarop we Ajax weer terug kunnen brengen naar de top. Het is niet alleen een voetbalclub, het is een instituut. En het is mijn taak om ervoor te zorgen dat we dat instituut weer op de juiste manier gaan runnen."

 

Op dat moment gaat mijn telefoon. Het is een bericht van Bergkamp. "Laten we elkaar spreken. Ik ben geïnteresseerd." Ik kijk naar Ruben en grijns.

 

"Eentje binnen," zeg ik. "Nu de rest nog."

 

Ruben lacht. "Ik heb geen twijfel dat het je lukt. Je hebt de visie, de passie, en de stem van Johan in je hoofd. Dat is een dodelijke combinatie."

 

"Johan," zeg ik langzaam, terwijl ik het bericht wegklik en mijn telefoon neerleg. "Hij heeft me altijd laten zien dat je groot kunt denken, zelfs als anderen zeggen dat het onmogelijk is. Hij zette ook de punten op de i, precies waar ze moesten komen. En dat is wat ik nu ga doen. Bij Ajax."

 

Ruben staat op, klaar om te vertrekken. "Wat is de volgende stap?"

 

Ik sta ook op en kijk nog even naar het lijstje. "De gesprekken voeren met de rest van de staf, en daarna beginnen met de herorganisatie. We hebben geen tijd te verliezen. Ajax moet weer de beste club van Nederland worden, en daarna van Europa."

 

Hij loopt naar de deur, draait zich om en kijkt me nog even recht aan. "Dit is jouw moment. Zet die punten waar ze horen."

 

Ik knik. "Dat ga ik doen. Dat is logisch, toch?"

 

De deur valt dicht, en ik sta alleen in de kamer. Maar ik voel me niet alleen. Het is alsof Johan in de schaduwen toekijkt, zijn stem nog steeds in mijn hoofd. Dit is het begin van iets groots, dat weet ik. En Ajax gaat weer stralen, zoals het hoort.

[chrisje1993]

Succes bij Ajax!

[Vlonkie]

succes. Speel jij nu als Wim Jonk of heb ik dat helemaal verkeerd begrepen?

[Copywriter]

Ben je nu met 2 Ajax saves gelijktijdig bezig? Of is de andere novelle vervallen? 

[Nom de Guerre]

Best of luck, mate. Hopelijk overleeft deze save langer.

[Rikkert90]

 

Hoofdstuk 3: Oude vrienden

 

Het is een rustige middag in de Johan Cruijff ArenA wanneer Willem Vissers binnenkomt. De zon schijnt door de grote ramen van het stadion en werpt lange schaduwen over de lege stoelen. Ik, Wim Jonk, zit tegenover Willem in een van de vergaderruimtes, klaar voor een interview dat waarschijnlijk zal gaan over mijn terugkeer bij Ajax en de toekomst van de club. Maar zoals altijd bij Willem, heeft hij een scherpe vraag in petto, en ik voel hem al aankomen.

 

Hij begint rustig. "Wim, vertel me eens: waarom heeft Dennis Bergkamp besloten om terug te keren bij Ajax, gezien jullie gezamenlijke geschiedenis? Het is geen geheim dat jullie in 2015 flink in de clinch hebben gelegen."

 

Ik glimlach en leun achterover in mijn stoel. "Tja, Willem, dat is een goede vraag. Het klopt dat Dennis en ik in die periode onze verschillen hadden, maar het was nooit iets persoonlijks. We hebben ons allebei laten meeslepen door wat er toen allemaal speelde binnen de club."

 

Willem kijkt me scherp aan, zijn notitieblok in de aanslag. "Kun je daar wat meer over vertellen? Wat was de kern van die onenigheid destijds?"

 

"Er was veel onrust binnen de club," zeg ik, terwijl ik mijn gedachten terug laat gaan naar die tijd. "Ruben Jongkind en ik hadden een duidelijke visie op hoe we Ajax wilden laten evolueren, vooral met betrekking tot de jeugdopleiding en de ontwikkeling van spelers. Dennis zat ook in dat project, maar er ontstonden meningsverschillen over de richting die we op moesten gaan. Er werd veel druk uitgeoefend, en iedereen koos zijn positie. Ik stond achter mijn team, achter Ruben en de rest van het personeel, en Dennis maakte zijn eigen keuzes."

 

Willem noteert snel en knikt begrijpend. "Dus het ging eigenlijk meer om de omstandigheden dan om een persoonlijke vete tussen jullie?"

 

"Precies," antwoord ik resoluut. "We hebben elkaar nooit echt laten vallen. Er was geen haat of afgunst. Het was gewoon een kwestie van verschillende visies en hoe we daarmee omgingen. Achteraf gezien had ik misschien dingen anders kunnen aanpakken, maar dat geldt voor iedereen die in zo'n situatie zit. We werden opgeslokt door de problemen binnen de club en lieten ons daardoor meeslepen."

 

Willem buigt iets naar voren, zoals hij altijd doet als hij een belangrijke vraag wil stellen. "En hoe hebben jullie dat uiteindelijk opgelost? Hoe zijn jullie van dat conflict naar een samenwerking gekomen?"

 

Ik leun iets naar voren en leg mijn handen op tafel. "Dat heeft tijd gekost, Willem. We zijn nu acht jaar verder. In die jaren hebben we allebei afstand genomen van wat er toen gebeurd is en zijn we gegroeid, zowel als mensen als in onze professionele levens. Op een gegeven moment hebben we de tijd genomen om echt met elkaar te praten, zonder de druk van de media of de club om ons heen."

 

Willem knikt en maakt aantekeningen. "Hoe ging dat gesprek?"

 

"Het was eerlijk," zeg ik. "Heel eerlijk. We hebben alles uitgesproken. Het was nooit onze bedoeling om tegenover elkaar te staan. We hadden hetzelfde doel voor ogen, namelijk Ajax weer groot maken. Het enige verschil was de manier waarop we dat wilden bereiken. Uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat we aan dezelfde kant staan. We willen allebei het beste voor de club, voor de spelers, en voor het Ajax-voetbal."

 

Willem glimlacht. "Dus de neuzen staan nu dezelfde kant op?"

 

Ik lach en knik. "Zeker. En daarom was het voor Dennis ook logisch om terug te keren. We hebben alles uitgepraat en hij voelt zich weer welkom binnen de club. Dat was een belangrijke stap voor ons allebei."

 

"En wat is precies zijn rol in het nieuwe Ajax?" vraagt Willem.

 

"Zijn rol is duidelijk en essentieel," zeg ik, terwijl ik met mijn vingers door de namen op het tactische bord voor me ga.

"Dennis krijgt de volledige vrijheid om met de aanvallers te werken. Zijn inzicht in het spel, vooral wat betreft aanvallen, is ongeëvenaard. Hij begrijpt de finesse van het spel zoals maar weinig mensen dat kunnen. Zijn taak is om ervoor te zorgen dat onze voorhoede weer gaat schitteren, dat we de doelpunten aaneen rijgen en weer dat typisch aanvallende Ajax-voetbal gaan spelen."

 

Willem kijkt me aan, geïnteresseerd in de dynamiek tussen ons. "Dat klinkt alsof je veel vertrouwen in hem hebt."

 

"Dat heb ik ook," antwoord ik zonder aarzelen. "Dennis is een geweldige persoon, zowel op als naast het veld. Ik ben blij dat we weer door één deur kunnen, want met zijn kennis en ervaring kunnen wij het verschil maken. Niet alleen dit seizoen, maar ook op de lange termijn. We zijn op hetzelfde punt aangekomen, en dat maakt ons sterker dan ooit."

 

Willem noteert het laatste stukje, maar ik zie dat hij nog niet klaar is. "Hoe ziet de samenwerking er in de praktijk uit? Jullie hebben allebei sterke ideeën over hoe voetbal gespeeld moet worden. Hoe zorg je ervoor dat jullie visies in elkaar overlopen?"

 

Ik denk even na voordat ik antwoord. "Dat is waar wederzijds respect om de hoek komt kijken. Dennis en ik hebben allebei onze eigen expertise, en die overlappen vaak, maar vullen elkaar ook aan. Mijn focus ligt meer op het grotere plaatje, de organisatie, de opleiding. Dennis focust zich op de aanvallers, op details in het spel die anderen niet zien. We vertrouwen op elkaars expertise en werken vanuit dat vertrouwen. Het is die balans die het verschil maakt."

 

Willem leunt achterover, zichtbaar tevreden met het gesprek. "Het klinkt alsof jullie eindelijk op dezelfde golflengte zitten."

 

"Dat doen we ook," zeg ik met overtuiging. "We hebben allebei geleerd van het verleden. We weten waar we naartoe willen, en nu kunnen we dat samen bereiken. Dat is waar het uiteindelijk om draait: de club weer laten bloeien en het Ajax-DNA terugbrengen in elk aspect van het spel."

 

Willem glimlacht en sluit zijn notitieboek. "Bedankt voor je openheid, Wim. Het klinkt alsof er spannende tijden voor Ajax aankomen."

 

"Dat zijn het zeker," zeg ik terwijl ik opsta om Willem de hand te schudden. "En met Dennis terug in de gelederen kan ik niet wachten om te zien wat we samen kunnen bereiken."

 

Terwijl Willem de deur achter zich sluit, voel ik een gevoel van voldoening. Het heeft tijd gekost, maar het voelt alsof alle puzzelstukjes eindelijk op hun plek vallen. De toekomst ziet er helder uit.

 

@chrisje1993 @Nom de Guerre Bedankt voor de reacties heren!

@Copywriter Mijn laptop was kaduuk, dus alle bestanden weg. Vandaar een nieuwe game
 

@Vlonkie Ik speel inderdaad als Wim Jonk  

[Marius]

Leuke opening(en) hoor! Voeg me maar meteen toe aan de vaste volgers. En succes verder natuurlijk!

[Djurovski]

Zonde van de vorige game. Maar deze begint ook weer top

[Rikkert90]

 

Hoofdstuk 4: Het fundament van de toekomst

 

De zon scheen fel door de ramen van de bestuurskamer, terwijl ik met Alex Kroes tegenover me zat. Voor ons lag een grote stapel documenten: contracten, namenlijsten, analyses, en schema’s. Het was eindelijk zover. Na maanden van plannen en gesprekken stond de nieuwe structuur van Ajax op papier. Mijn staf, zowel voor de trainingen als de wervingen, was rond.

 

"Dat is 'm dan," zei Alex, terwijl hij door de laatste lijst met namen bladerde. "Dit is jouw team, Wim. Jouw mensen. Iedereen die je wilde, is nu aan boord."

 

Ik knikte tevreden. "Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar dit is precies wat we nodig hebben. Mensen die het Ajax-DNA begrijpen, mensen die me helpen die rode draad weer door de club te weven."

 

Alex leunde achterover in zijn stoel en keek me aan met een onderzoekende blik. "Er zijn veel mensen vertrokken, sommige met flink wat ervaring. We hebben hier een hoop pionnen verschoven, denk je dat dit gaat werken?"

 

"Zeker," zei ik vastberaden. "De mensen die weg zijn, pasten niet meer bij de visie die ik voor ogen heb. Ze hebben hun tijd gehad, maar nu is het tijd voor vernieuwing. De mensen die ik nu om me heen heb verzameld, hebben dezelfde filosofie. We weten waar we heen willen, en vooral, hoe we daar komen."

 

"Zoals Dennis," zei Alex, met een glimlach.

 

Ik lachte terug. "Ja, zoals Dennis. We hebben onze strubbelingen gehad, maar nu staan we sterker dan ooit. Hij heeft de vrijheid om met de aanvallers te werken, en als iemand die jongens weer aan het scoren kan krijgen, is hij het. Zijn inzicht in het spel is ongeëvenaard."

 

Alex knikte. "En met de selectie die we nu hebben, kun je in je eerste seizoen direct voor het kampioenschap gaan."

 

Ik dacht even na en keek naar de selectiekaart die voor ons lag. De namen van de spelers die ons dit seizoen zouden dragen. Het was een sterke ploeg, talentvol, met een mix van ervaring en jong talent. Maar ik wist ook dat er werk aan de winkel was.

 

"We hebben een mooie selectie, ja," gaf ik toe. "Maar het gaat verder dan alleen kampioen worden. Ons doel is duidelijk: de knock-outfase van de Europa League bereiken. Maar eerlijk gezegd, wil ik meer. Ajax hoort bij de top van Europa, dat is waar we naartoe werken."

 

Alex keek naar me met een opgetrokken wenkbrauw. "De lat ligt dus meteen hoog."

 

"Altijd," antwoordde ik zonder te aarzelen. "We spelen niet alleen voor de titel. We willen domineren, net als vroeger. Het aanvallende spel, de druk, het lef. Daar gaat het om."

 

Ik pakte een ander document van de stapel. "Kijk, we nemen per direct afscheid van Rugani. Hij is een goede speler, maar ik ga geen 540.000 euro per maand betalen aan iemand die bij mij geen onbetwiste basisspeler is. Hij past niet in mijn plan. Bovendien hebben we talent uit de jeugd klaarstaan om de stap te maken."

 

"Ik zag het al in de cijfers," antwoordde Alex, terwijl hij in zijn notities keek. "Rugani was te duur voor wat hij brengt. Maar je hebt gelijk, we hebben jeugdspelers die klaar zijn om door te breken."

 

Ik noemde de namen van de jongens die ik in het vizier had. "Lucas Jetten, Christian Rasmussen, Mika Godts, David Kalokoh, Jaydon Banel en natuurlijk Julian Rijkhoff. Ze hebben het allemaal in zich om mee te doen in het eerste. Dat is waar Ajax groot door is geworden. Waarom miljoenen uitgeven aan spelers als je ze in je eigen jeugdopleiding hebt lopen?"

 

Alex glimlachte weer. "Johan zou trots zijn."

 

"Dat is het doel," zei ik, terwijl ik terugdacht aan Johan. "We moeten de basis weer leggen. En dat begint bij vertrouwen in de jeugd."

 

 

Ik stond op, liep naar het tactische bord aan de muur en begon de opstelling voor het komende seizoen te tekenen. "Wat ik wil, is een 3-4-3. Aanvallend, agressief, veel druk zetten. Maar vooral met wisselende spelers voorin. Flexibiliteit is de sleutel."

 

Alex liep naar het bord en keek naar de formatie. "Drie achterin?"

 

"Ja," zei ik, terwijl ik de lijnen op het bord trok. "We hebben de spelers om het veld breed te houden en tegelijkertijd compact te spelen. De buitenspelers moeten constant op en neer kunnen gaan, en de middenvelders moeten zowel aanvallend als verdedigend hun werk doen. We gaan tegenstanders overrompelen. Het draait om tempo en druk, net als in de goede oude tijd."

 

"En voorin?" vroeg Alex, terwijl hij naar de driehoek bovenin wees.

 

"Flexibiliteit," herhaalde ik. "Spelers moeten van positie wisselen, steeds voor verwarring zorgen bij de verdediging van de tegenstander. Ze mogen nooit weten waar de aanval vandaan komt. We hebben jongens met creativiteit, snelheid en techniek. Ik wil dat ze zich vrij voelen om te roteren."

 

Alex knikte instemmend. "Het klinkt als het Ajax-voetbal dat we kennen, maar in een modern jasje."

 

"Dat is het idee," zei ik, terwijl ik een laatste lijn trok over het bord. "En het mooie is, met de talenten uit de jeugdopleiding hebben we jongens die dit systeem al van jongs af aan begrijpen. Ze zijn opgegroeid met deze manier van spelen, en nu moeten we het op het hoogste niveau gaan uitvoeren."

 

Ik draaide me om en keek Alex aan. "Dit seizoen gaan we niet alleen voor het kampioenschap. We gaan een statement maken. We gaan laten zien dat Ajax terug is, en sterker dan ooit."

 

Alex stak zijn hand naar me uit. "Ik heb er vertrouwen in, Wim. Laten we beginnen."

 

Ik schudde zijn hand stevig. "Laten we dat doen."

 

Toen Alex vertrok, bleef ik nog even in de kamer achter, kijkend naar de opstelling op het bord. Dit was het begin van iets nieuws, iets groots. Met mijn staf om me heen en het vertrouwen van de club, had ik alles wat ik nodig had om Ajax weer naar de top te brengen. De toekomst was helder, en dit was pas het begin.

 

Spoiler

 

Spoiler

 

Spoiler

 

@Marius @Djurovski @chrisje1993 @Nom de Guerre @Copywriter @Vlonkie

[Marius]

Helder is het inderdaad allemaal wel. Nu de denkwijze nog omzetten in resultaten natuurlijk.

[Djurovski]

benieuwd of het in het veld net zo goed uitpakt

[Rikkert90]

 

Hoofdstuk 5: De basis leggen

 

De zon stond laag aan de horizon terwijl Leon van der Dussen en ik, Wim Jonk, aan de rand van het veld stonden. Het trainingscomplex van Ajax was leeg. De voorbereiding zat erop, en we hadden net onze laatste evaluatie gehad met de technische staf. De stilte voelde bijna symbolisch voor de kalmte voor de storm die de competitie zou brengen.

 

"Nou Wim, hoe kijk je terug op de voorbereiding?" vroeg Leon, terwijl hij zijn blik over het veld liet glijden. Hij was altijd direct, geen blad voor de mond.

 

Ik haalde diep adem. "Het had zijn ups en downs," zei ik zonder te aarzelen. "We hebben de basis gelegd voor het spel dat ik voor ogen heb, maar het is duidelijk dat sommige spelers nog moeten wennen aan het hoge druk zetten en de snelheid van het spel. Dat zag je vooral tegen ploegen als Schalke 04 en OGC Nice."

 

Leon knikte instemmend. "Ja, je ziet dat ze er soms moeite mee hebben om de bal snel genoeg terug te veroveren na balverlies. Vooral in de tweede helft zakken ze soms iets te ver in."

 

"Precies," zei ik. "En dat is juist wat we moeten vermijden. Zoals Johan altijd zei: 'Je hoeft niet te verdedigen als je de bal hebt.' We willen geen afwachtend spel, we willen domineren. Die mentaliteit moet erin."

 

Leon lachte zachtjes. "Dat was typisch Johan. Altijd simpel maar o zo waar."

 

Ik knikte. "En dat is ook precies de reden waarom ik zo hard hamer op die pressing. Als we na balverlies meteen druk zetten en de bal snel terugveroveren, hoeft de verdediging minder in actie te komen. Dat is Ajax-voetbal: aanvallend denken, zelfs als je de bal niet hebt."

 

Leon draaide zich naar me om. "Hoe vond je het gaan tegen PSG? Weet je, ondanks dat we niet wonnen, zag je wel dat het potentieel er is. Die eerste helft… We waren echt de bovenliggende partij."

 

"Inderdaad," zei ik met een glimlach. "Die wedstrijd was een bevestiging. Je zag dat we in staat zijn om tegen topploegen te domineren. PSG had moeite met onze druk en wisselende positiewisselingen voorin. Dat is wat we willen zien, dat we ook tegen teams van hun kaliber ons eigen spel kunnen spelen."

 

Leon keek naar het veld, alsof hij de bewegingen van de spelers opnieuw voor zich zag. "Maar we moeten dat constant zien. Je zag ook dat ze na rust wat inzakten. De intensiteit van dat hoge druk zetten eist z’n tol."

 

"Ja," gaf ik toe. "Conditioneel is het zwaar, maar het is ook een kwestie van wennen. Dit is een spelstijl die niet elke speler van nature oppakt. Het vraagt om een specifieke mentaliteit. En daar werken we aan. Kijk bijvoorbeeld naar Lucas Jetten. Hij is jong, maar pakt het geweldig op. Die jongen gaat echt een belangrijke rol spelen dit seizoen."

 

Leon glimlachte. "Ja, Lucas is een natuurtalent. Je ziet dat hij die dynamiek begrijpt, zowel in balbezit als bij balverlies. Hij lijkt instinctief aan te voelen wanneer hij druk moet zetten en wanneer hij moet afwachten. Dat is precies wat we nodig hebben."

 

"Precies," zei ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. "Maar hij is er nog niet. Niemand is er nog. We hebben nu een basis gelegd, maar we zijn pas net begonnen. De competitie gaat een ander verhaal zijn. Daar gaan we de echte tests tegenkomen."

 

"Wat verwacht je van de eerste weken?" vroeg Leon, zijn ogen half dichtknijpend tegen de zon. "Het lijkt alsof je er klaar voor bent."

 

"Ik heb er vertrouwen in," zei ik. "De start van de competitie wordt altijd intens, maar ik heb goede hoop. We hebben een selectie die direct mee kan doen om de titel. Maar het belangrijkste is dat we het proces blijven volgen. Als we dit niveau al kunnen halen tijdens de voorbereiding, belooft de rest van het seizoen veel."

 

Leon knikte instemmend. "Het gaat er nu om dat de spelers die tactiek echt eigen maken. Wanneer denk je dat dat punt bereikt is?"

 

"Dat hangt van de groep af," antwoordde ik. "Sommige jongens, zoals Lucas, maar ook Rasmussen en Kalokoh, hebben snel door hoe het werkt. Anderen hebben iets meer tijd nodig. Maar het mooie is, je zag tegen PSG al flarden van wat mogelijk is. En als we dat niveau week in, week uit kunnen brengen, dan zijn we moeilijk te stoppen."

 

Leon fronste even zijn wenkbrauwen. "En Rugani? Denk je dat zijn vertrek impact heeft op de groep?"

 

Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Rugani is een goede verdediger, maar hij paste niet in ons systeem. Hij kostte ons te veel en gaf ons te weinig terug in ruil daarvoor. Kijk, we hebben jeugdspelers met minstens zoveel potentieel die klaarstaan om in te stappen. Dat is waar Ajax altijd om draait: talent de kans geven. Het vertrek van Rugani geeft die jongens een kans om zich te bewijzen. Ik ben er zeker van dat ze die kans met beide handen aangrijpen."

 

Leon glimlachte. "Dat klinkt alsof je precies weet waar je heen wilt met deze groep."

 

"Dat weet ik ook," zei ik vastberaden. "We bouwen niet alleen voor dit seizoen. We leggen nu de fundamenten voor de komende jaren. De spelers, de staf, de jeugdopleiding—alles moet met elkaar in verbinding staan. We willen niet alleen titels winnen, we willen een filosofie uitdragen. Net zoals Johan dat altijd wilde."

 

Leon knikte langzaam. "Het klinkt als een mooi plan, Wim. Maar denk je dat de fans geduld hebben als het niet meteen resultaten oplevert?"

 

Ik haalde mijn schouders op. "Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die snel succes willen. Dat is begrijpelijk. Maar als we het goed doen, als we laten zien dat er een lijn zit in wat we doen, dan krijgen we dat geduld vanzelf. Het gaat om het grote plaatje. We willen niet alleen nu winnen, we willen structureel bouwen aan een team dat jarenlang mee kan doen in de top."

 

Leon keek naar me en zei met een glimlach: "Dat klinkt als een uitdaging, maar ook als iets dat je precies op het lijf geschreven is."

 

Ik lachte. "Precies. Dit is waar ik van hou. Het bouwen, het werken met jonge spelers, het ontwikkelen van een visie en die tot uitvoering brengen. En met deze groep, zowel de spelers als de staf, heb ik er alle vertrouwen in dat we het kunnen."

 

We stonden daar nog een tijdje in stilte, beide nadenkend over wat komen ging. De competitie stond voor de deur, en hoewel de voorbereiding ups en downs had gekend, voelde ik een onmiskenbaar optimisme. We waren klaar voor de strijd.

 

"Op naar de eerste wedstrijd dan," zei Leon uiteindelijk, terwijl hij naar de uitgang liep.

 

"Ja," zei ik, mijn blik vastberaden op het veld gericht. "Op naar de eerste stap."

 

Spoiler

 

@Marius @Djurovski @chrisje1993 @Nom de Guerre @Copywriter @Vlonkie

[Vlonkie]

Al met al een prima voorbereiding. Ook mooi te zien dat je de focus legt op de jeugd 

[Lensherr]

Een prima voorbereiding

[Marius]

Gezien de conclusies die momenteel getrokken worden, kunnen we stellen dat dit een geslaagde voorbereiding was. De resultaten zijn niet primair, maar ook daar was niets mis mee.

[Nom de Guerre]

Vertrouwen in het proces!

[Rikkert90]

 

Hoofdstuk 6: Een vliegende start

 

Augustus was nog maar net voorbij, maar de sfeer op de Toekomst en in de Johan Cruijff ArenA was al uitgelaten. Het nieuwe seizoen had zijn eerste stappen gezet, en met 7 punten uit drie zware wedstrijden in de Eredivisie stond Ajax goed op koers. Leon van der Dussen en ik zaten in mijn kantoor, terugblikkend op de maand en vooruitkijkend naar wat komen ging. We hadden het over de selectie, de Europa League, en hoe we de sterke start verder konden uitbouwen.

 

"Het is eigenlijk ongelofelijk," begon Leon terwijl hij zijn notities bekeek. "Drie wedstrijden tegen zulke tegenstanders, en dan toch zeven punten pakken. Het is een teken dat de basis goed staat."

 

Ik knikte, leunend in mijn stoel. "Ja, de resultaten zijn er zeker. Feyenoord uit, altijd lastig, en we pakken drie punten. PSV thuis, een gelijkspel, waarbij wij meer verdienden. Tegen NAC deden we wat we moesten doen, en de ploeg begint vorm te krijgen. Vooral qua doelpunten kan ik niet anders dan tevreden zijn. Veertien treffers in vijf wedstrijden, dat is een goed gemiddelde."

 

"Dat valt zeker op," zei Leon. "Vooral hoe de aanvallers elkaar lijken te vinden. Je ziet dat ze steeds beter op elkaar ingespeeld raken. Die wisselende posities voorin beginnen echt hun vruchten af te werpen."

 

"Ja, dat is iets waar we veel aandacht aan hebben besteed in de voorbereiding," antwoordde ik. "Die flexibiliteit voorin zorgt ervoor dat we moeilijk te verdedigen zijn. Lucas Jetten en Christian Rasmussen beginnen hun draai te vinden, en dat zie je terug in het spel. Ze wisselen continu van positie, en het zorgt voor verwarring bij de tegenstanders."

 

Leon bladerde door zijn notities en keek me serieus aan. "Maar de verdediging, Wim… Daar moeten we nog wel aan werken, toch?"

 

Ik zuchtte en knikte. "Dat klopt. Tegen Feyenoord en PSV zag je dat we bij vlagen kwetsbaar waren, vooral bij snelle omschakelingen. Het spel van ons vraagt veel van de verdedigers, ze staan vaak één-op-één achterin. Dat werkt tegen ploegen als NAC, maar tegen de sterkere tegenstanders, zoals Feyenoord, krijgen we nog te veel kansen tegen."

 

"Precies," zei Leon, terwijl hij een pen tussen zijn vingers draaide. "Hoe ga je dat aanpakken? Want in de Europa League krijg je met Real Sociedad bijvoorbeeld een team dat ook sterk is in de omschakeling."

 

Ik leunde naar voren. "Daar gaan we de komende weken aan werken. Het heeft deels te maken met de positionering van de backs. In ons 3-4-3-systeem moeten de vleugelverdedigers zowel in balbezit als in balverlies constant alert zijn. Dat betekent dat we de balans tussen aanvallen en verdedigen beter moeten beheersen. Vooral tegen de topploegen."

 

Leon knikte instemmend. "Maar ondanks dat, ben je toch tevreden over hoe de groep zich ontwikkelt?"

 

"Zeer tevreden," antwoordde ik met een glimlach. "Kijk, het is een proces. Je kan niet verwachten dat alles direct perfect loopt, zeker niet in zo’n dynamisch systeem als het onze. Maar de progressie is zichtbaar. We creëren veel kansen, scoren veel doelpunten, en de spelers lijken steeds beter te begrijpen wat er van ze wordt verwacht."

 

Ik stond op en liep naar het raam. Het trainingsveld lag er rustig bij, een contrast met de energie die ik van het team zag tijdens de laatste wedstrijden. "En nu," vervolgde ik, "nu gaan we de volgende stap zetten. De Europa League."

 

Leon haalde zijn schouders op. "Real Sociedad, Malmö en APOEL… Dat lijkt op papier wel te doen, toch?"

 

"Op papier wel," zei ik terwijl ik me omdraaide. "Maar je weet hoe dat gaat in Europa. Elke fout kan fataal zijn. Toch moeten we dit als Ajax zijnde als een kans zien. Real Sociedad is een gevaarlijke ploeg, daar maak ik me geen illusies over. Ze spelen snel en direct, wat onze verdediging op de proef zal stellen. Maar Malmö en APOEL? Daar moeten we gewoon van winnen. We zijn Ajax. Dit soort wedstrijden zijn we verplicht te winnen, en we moeten als eerste eindigen in de groep."

 

Leon keek me even peinzend aan. "Zie je dat als een realistische verwachting?"

 

"Meer dan realistisch," antwoordde ik vastberaden. "Kijk, we hebben de kwaliteit in de selectie. Aanvallend zitten we goed, en als we de verdedigende balans iets beter onder controle krijgen, zie ik geen reden waarom we niet de groepsfase kunnen domineren. We moeten onszelf doelen stellen die bij de status van de club passen. Ajax hoort in Europa bovenaan mee te doen, en dit seizoen moeten we laten zien dat we daar thuishoren."

 

"Heb je het gevoel dat de spelers daar ook klaar voor zijn? Ik bedoel, Europees voetbal vraagt een andere mentaliteit dan de Eredivisie."

 

Ik knikte. "Dat klopt. Maar ik zie een groep die hongerig is. Ze willen bewijzen dat ze het niveau aankunnen. Jongens als Julian Rijkhoff en David Kalokoh maken grote stappen, en je ziet dat ze snappen wat er nodig is. We gaan de komende weken nog intensief trainen op specifieke Europese scenario’s. Hoe we druk zetten, hoe we de ruimtes compact houden, en vooral hoe we omgaan met ploegen die ons willen laten komen en zelf in de counter spelen."

 

Leon keek naar zijn horloge en stond op. "Ik heb het gevoel dat je alles onder controle hebt, Wim. De start is in ieder geval veelbelovend. Nu is het zaak om dat door te trekken."

 

"Dat is het doel," zei ik, terwijl ik ook opstond en hem de hand schudde. "Dit is pas het begin. We hebben de eerste stappen gezet, nu gaat het erom hoe we deze lijn doortrekken. De komende maanden worden cruciaal."

 

Leon lachte terwijl hij naar de deur liep. "Het lijkt erop dat we een mooi seizoen tegemoet gaan."

 

"Daar ga ik wel van uit," antwoordde ik, mijn blik op de toekomst gericht. "Dit team heeft de potentie om grootse dingen te bereiken, zowel nationaal als internationaal. Nu is het tijd om dat waar te maken."

 

Toen Leon de deur achter zich sloot, bleef ik nog even staan, nadenkend over wat voor ons lag. De komende maanden zouden beslissend zijn. De competitie was goed begonnen, de Europa League wachtte. We hadden het talent, de visie en de filosofie. Nu was het tijd om dat in daden om te zetten.

 

Ik glimlachte in mezelf. Dit team, deze staf—het voelde alsof alles op zijn plek begon te vallen. De puzzel was nog niet compleet, maar de eerste stukken lagen er.

 

Spoiler

 

Spoiler

 

@Marius @Djurovski @chrisje1993 @Nom de Guerre @Copywriter @Vlonkie @Lensherr Bedankt voor jullie reacties heren! Augustus zijn we in ieder geval voortvarend begonnen!

[Marius]

Met die eerste resultaten kan je inderdaad tevreden zijn. Net zoals met de Europese loting. In die poule moeten zeker mogelijkheden liggen.

[Nom de Guerre]

Dat is voorwaar geen ongunstige loting. De start in de competitie mag ook voortvarend genoemd worden.

[Copywriter]

Wout en Brian beiden goed voor doelpunten. 

[Djurovski]

Een zeer goede voorbereiding en prima start in de eredivisie en Europees.

Welke jeugdspelers hebben de potentie om net zo goed te worden als Rugani in zijn beste tijd?

[Rikkert90]

 

Hoofdstuk 7: De eerste balans

 

 

De zon was al ondergegaan toen Alex Kroes en ik in mijn kantoor zaten, nagenietend van een goedgevulde september en oktober. De competitie draaide op volle toeren, en het was tijd om de balans op te maken van de afgelopen maanden. Het gevoel was positief, maar er waren ook punten om aan te werken. De ongeslagen status in de Eredivisie was een feit, maar de nederlaag tegen Real Sociedad in de Europa League voelde als een knik in onze opmars.

 

"Negentien doelpunten in vijf wedstrijden," begon Alex terwijl hij door zijn aantekeningen bladerde. "Dat is indrukwekkend, Wim. Vooral Wout en Brian lijken niet te stoppen."

 

Ik leunde achterover in mijn stoel en glimlachte. "Ja, die twee zitten echt in een flow. Wout is constant een aanspeelpunt, en Brian weet steeds op het juiste moment vrij te lopen. Ze hebben elkaar perfect gevonden. Dat zie je ook terug in het aantal assists dat ze voor elkaar geven."

 

Alex knikte en keek me scherp aan. "De aanvallers hebben hun draai gevonden, daar hoeven we niet meer aan te twijfelen. Maar ook verdedigend maken we stappen. Vijf tegendoelpunten in vijf wedstrijden is een teken dat de verdediging steeds beter met de tactiek omgaat."

 

"Dat klopt," zei ik. "Vooral de backs beginnen hun rol beter in te vullen. Ze weten wanneer ze moeten opkomen en wanneer ze moeten blijven hangen. Het vraagt veel van ze, maar je ziet dat ze zich steeds comfortabeler voelen in dat hoge druk zetten en snel schakelen bij balverlies."

 

Spoiler

 

Alex legde zijn papieren neer en keek me recht aan. "Maar dan oktober… Nog steeds sterke cijfers, maar die nederlaag tegen Real Sociedad was zuur. Wat ging er mis?"

 

Ik zuchtte en haalde een hand door mijn haar. "Het was een wake-up call, Alex. Sociedad is een ploeg van niveau, en ze straffen elke fout af. Verdedigend waren we niet scherp genoeg, en dat heeft ons de das omgedaan. Maar tegelijkertijd moeten we ook niet te hard zijn voor onszelf. Ze zijn een ploeg met ervaring op Europees niveau, en wij zitten nog in een opbouwfase."

 

"Ik snap het," zei Alex bedachtzaam. "Maar hoe zorg je ervoor dat de ploeg hier sterker uitkomt? We willen niet dat één nederlaag de moraal breekt."

 

"Dat gaat ook niet gebeuren," antwoordde ik vastberaden. "We hebben die wedstrijd uitgebreid geanalyseerd, en we gaan de fouten herstellen. Wat ik wil, is dat de spelers leren van dit soort tegenslagen. We kunnen niet verwachten dat we alles winnen. Maar hoe je omgaat met een nederlaag, dat bepaalt de kracht van een team."

 

Alex glimlachte. "Precies. En ondanks die nederlaag, is oktober nog steeds uitstekend verlopen. Zeventien doelpunten in zes wedstrijden, slechts zes tegendoelpunten. Dat zijn cijfers waar veel clubs jaloers op zouden zijn."

 

"Zeker," zei ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. "We scoren veel, en de aanvallers blijven kansen creëren. Maar het belangrijkste is dat we de controle blijven houden, ook verdedigend. We willen niet alleen aanvallend dominant zijn, maar ook achterin solide staan. Dat is een aspect waar we nog verder aan moeten werken, vooral in Europa."

 

Alex knikte en keek even naar de kalender op de muur. "We staan er goed voor in de competitie. Ongeslagen en bovenaan. Denk je dat we deze vorm kunnen vasthouden?"

 

"Dat is de uitdaging," zei ik serieus. "We zijn nu de ploeg die iedereen wil verslaan. Dat betekent dat elke wedstrijd een gevecht wordt. Teams gaan zich aanpassen aan ons spel, zich ingraven, op de counter loeren. Maar als we ons aan onze principes houden—het snelle druk zetten, het gebruik van de flanken, en het compacte verdedigen—dan ben ik ervan overtuigd dat we dit vol kunnen houden."

 

Alex keek me aan met een glimlach die zowel vertrouwen als vastberadenheid uitstraalde. "Ik zie dat je het onder controle hebt, Wim. Maar wat denk je over de spelers die nog niet helemaal mee kunnen in de snelheid van je systeem? Heb je daar zorgen over?"

 

Ik leunde iets naar voren. "Natuurlijk is het lastig voor sommigen om zich snel aan te passen. Niet iedereen heeft van nature die intensiteit in hun spel. Maar kijk naar jongens als Lucas Jetten en Julian Rijkhoff. Ze zijn jong, maar ze pakken het op. Ze leren snel en passen zich aan. Hetzelfde geldt voor de meer ervaren jongens. Ze zien dat deze speelstijl werkt, en dat motiveert hen om te blijven groeien."

 

"Dat is goed om te horen," zei Alex terwijl hij door zijn aantekeningen bladerde. "En hoe zie je de komende maanden? Vooral in de Europa League, waar we nog belangrijke wedstrijden hebben tegen Malmö en APOEL."

 

"We hebben alles nog in eigen hand," antwoordde ik. "Real Sociedad is een sterke tegenstander, maar Malmö en APOEL zijn ploegen die we moeten kunnen verslaan. Dat is niet arrogant bedoeld, maar als we willen doorgroeien in Europa, moeten we laten zien dat we deze ploegen aankunnen. Wat ik van het team wil zien, is dat ze na die nederlaag tegen Sociedad met nog meer vastberadenheid het veld op stappen. Geen genade, gewoon ons spel spelen en de tegenstanders laten zien wie de baas is."

 

Alex lachte. "Dat klinkt als de juiste instelling. En wat betreft de competitie?"

 

"We hebben onszelf een uitstekende positie gegeven," zei ik. "De eerste maanden zijn goed verlopen, maar zoals ik al zei: nu worden we de ploeg die iedereen wil kloppen. Dat is een andere druk. Maar met deze groep, met de manier waarop we voetballen, geloof ik dat we de druk aankunnen."

 

Alex stond op en schudde me de hand. "Ik heb er vertrouwen in, Wim. We staan er goed voor. Blijf op deze koers, en dan kan dit wel eens een memorabel seizoen worden."

 

Ik glimlachte en stond ook op. "Dat is precies wat ik voor ogen heb. We bouwen niet alleen voor nu, we bouwen voor de toekomst. Dit team kan iets bijzonders neerzetten."

 

Toen Alex de deur uit was, bleef ik nog even in mijn kantoor staan, mijn gedachten op de komende maanden gericht. Het seizoen was goed begonnen, beter dan veel mensen hadden verwacht. Maar de echte tests zouden nog komen. Europa, de Eredivisie, de druk om te blijven presteren—het waren allemaal uitdagingen die voor ons lagen.

 

Maar met de groep die we hadden, met de manier waarop ze zich hadden ontwikkeld in zo’n korte tijd, voelde ik vertrouwen. We waren klaar om die uitdagingen aan te gaan.

 

Spoiler

 

Jeugdtalenten die beter kunnen worden dan Rugani

Spoiler

 

 

 

@Marius @chrisje1993 @Nom de Guerre @Copywriter @Vlonkie @Lensherr Bedankt voor de reacties heren!

@Djurovski Een hoop talenten, heb screen gemaakt van de beste drie in mijn ogen

[Marius]

Nationaal staat er geen maat op de ploeg, en dan is het genieten als de ballen er zo vlot invliegen. Die ene Europese nederlaag voelt wat zuur aan, maar het lijkt me vooral zaak van te groeien in Europa doorheen het tornooi, en dan loop je beter nu al tegen zo'n nederlaag aan zodat je er nog uit kan leren.

[Djurovski]

Vlekkeloos in de competitie. Jammer van die nederlaag tegen Sociedad maar dat kan gewoon gebeuren. Prima talenten idd