[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

CCCI. Man of muis

 

Colin leunde ontspannen tegen de muur, zijn gezicht bijna zorgeloos. "Mate, it’s bloody peaceful now, innit? No more high-pitched screams about her precious boy every five minutes." Zijn stem droeg een vleug van opluchting, alsof hij eindelijk wat ademruimte had gekregen na weken van constante spanning. Ik kon het hem niet kwalijk nemen.

 

Aykut knikte, zijn armen over elkaar geslagen terwijl zijn gezicht een luchtige glimlach vertoonde. "Yeah, it’s like we’re finally back in business. No more ducking and dodging her every time she storms the field." Zijn stem klonk ontspannen, iets wat ik lang niet meer van hem had gehoord.

 

Ik moest lachen, hoewel er nog iets van bitterheid in mijn keel hing. "She was worse than the bloody paparazzi. At least they don’t demand playing time for their kids." Mijn stem was lichter dan ik verwachtte, alsof ik eindelijk weer een beetje lucht kreeg.

 

Colin grijnsde breed en gaf me een stevige klap op de schouder. "I reckon the dog had more tactical awareness than the kid. Should’ve put it in goal, mate." Zijn ogen glinsterden, en ik kon zien dat hij het meende, maar toch niet serieus.

 

Ik trok een wenkbrauw op en keek hem aan, mijn lippen nog steeds in een halve grijns. "The dog? You think we’d be better off with a maltipoo between the posts?" Mijn stem droeg een vleugje sarcasme, maar er zat ook een sprankje nieuwsgierigheid in. Misschien was het idee nog niet zo gek.

 

Aykut schudde zijn hoofd, proestend van het lachen. "Well, considering how slow our last keeper was, the dog might actually be an upgrade." Zijn schouders schokten mee met zijn gelach, en ik moest zelf ook lachen om de absurditeit van de hele situatie.

 

Colin knikte serieus, hoewel zijn gezicht die ondeugende grijns behield. "Exactly! Little fella would've had more agility. Just sayin'."

 

De sfeer was zo ontspannen, bijna zorgeloos. Dit was het soort luchtig gesprek waar ik al weken naar had verlangd. Het voelde alsof er een enorme last van onze schouders was gevallen, alsof we eindelijk weer normaal konden praten zonder dat de schaduw van Gökhan, Mel of de hele situatie ons achtervolgde. Alsof we, al was het maar voor even, weer een team konden zijn zonder de bijbehorende bagage.

 

Ik liet een diepe zucht ontsnappen en leunde achterover tegen de bank in de kleedkamer. "It’s strange, though. You almost get used to the chaos. Now everything feels... too quiet. Like the calm before the storm." Mijn stem klonk rustiger, maar er zat een bepaalde ondertoon van nervositeit in. Die stilte kon bedrieglijk zijn.

 

Colin keek me aan, zijn ogen glinsterend van ondeugende humor. "Mate, don’t jinx it. Next thing you know, Mel’s gonna storm in here demanding that we start her bloody dog." Zijn lach galmde door de kleedkamer, en ik moest toegeven, de gedachte alleen al was hilarisch.

 

Aykut schoot bijna uit zijn stoel van het lachen. Zijn ogen straalden, en voor het eerst in tijden leek hij echt ontspannen. "Better the dog than Abdullah. At least the dog won’t complain about tackles." De luchtige toon in zijn stem liet ons allemaal weer even lachen, en het voelde goed. Normaal.

 

Ik grijnsde breed. "True. And who knows? Maybe the dog’s got a better left foot than most of our midfield." De gedachte aan de kleine Maltipoo die aan een bal zat te draaien, bracht een ongewenste maar vrolijke lach op mijn gezicht.

 

Colin gaf me opnieuw een kameraadschappelijke klap op mijn schouder en stond op. "See? Problem solved. We’ll call it Project Maltipoo." Zijn stem klonk speels, maar de ondeugd in zijn ogen sprak boekdelen. Hij vond het allemaal veel te amusant.

 

Ik schudde lachend mijn hoofd. Dit soort gesprekken, dit soort momenten, hielden me op de been. Ze herinnerden me eraan waarom ik überhaupt van voetbal hield, waarom ik door al het gedoe met Gökhan, Mel en Alex bleef vechten. Maar ergens, diep vanbinnen, bleef er een stemmetje fluisteren. Het voelde te rustig. Veel te rustig.

 

En in mijn wereld, wist ik inmiddels, betekende rust meestal dat er een storm op komst was. Die stak niet lang daarna al op, toen Colin van onderwerp wisselde. Zijn grijns was speels, onschuldig bijna, terwijl hij het onderwerp aanroerde. “Speaking of Mel, how come a fine woman like that is single?” Zijn ogen glinsterden van plezier, alsof hij het allemaal niet zo serieus nam. “I mean, we have never seen Abdullah's dad." Hij lachte en gaf me een speelse stomp op mijn schouder. Ik knikte langzaam, niet wetend waar dit naartoe zou gaan. "Geen idee, Colin, misschien is de man gevlucht," grapte ik terug, mijn stem licht, alsof we een luchtig onderwerp bespraken.

 

Maar Aykut, normaal gesproken altijd in voor een grap, verstarde ineens. Zijn vrolijke blik maakte plaats voor iets donkers, iets zwaars. Hij keek niet naar ons, hij keek naar de grond, alsof hij aan het twijfelen was of hij zijn mond überhaupt moest opendoen. “You know something, mate, spill the beans,” zei Colin, zijn grijns verdwijnt niet, maar zijn ogen werden nieuwsgierig. Hij voelde dat er iets groters broeide, iets dat buiten ons bereik lag.

 

Aykut zuchtte diep, het soort zucht dat iemand slaakt wanneer hij zich klaarmaakt om iets moeilijks te zeggen. Zijn ogen bleven gefocust op de vloer, alsof hij daar iets kon vinden dat hem zou helpen de juiste woorden te vinden. “From what I have heard... and it's just rumours, yeah…” begon hij, zijn stem zachter dan normaal, alsof hij elk woord moest wegen voordat hij het uitsprak. Colin en ik leunden onbewust naar voren, alsof we iets niet wilden missen.

 

“Mel was married to a friend of Gökhans. But they all liked to visit the swinger's club, yeah. Like swapping partners.” Aykut sprak het bijna mechanisch uit, zonder emotie, alsof hij het verhaal al vaak in zijn hoofd had afgedraaid, maar het nooit hardop had durven zeggen. Colin’s wenkbrauwen schoten omhoog, een mengeling van verrassing en ongeloof op zijn gezicht. “Swingers?” zei hij, bijna lachend. "Mel? Really?"

 

Aykut knikte langzaam, zijn ogen nog steeds niet op ons gericht. “Yeah. And when Abdullah was born, Mel's husband and Gökhan had a big fight. No-one knows what it was about, but a week later, the guy drives his car off a bridge.” De woorden hingen zwaar in de lucht, alsof ze langzaam inzonken bij Colin en mij. De grijns was inmiddels helemaal van Colin’s gezicht verdwenen, en ik voelde een koude rilling over mijn rug lopen.

 

Aykut keek ons nu eindelijk aan, zijn ogen donker en serieus. “His blood samples showed lots of alcohol, but the guy didn’t drink. Not a drop. Rumour has it Gökhan might be the kid’s dad.”

 

De stilte die volgde was beklemmend. Colin staarde voor zich uit, zijn mond half open, alsof hij iets wilde zeggen maar de woorden niet kon vinden. “Wait, wait... you’re saying Gökhan... might be Abdullah’s dad?” vroeg hij, zijn stem iets hoger dan normaal, vol ongeloof. Het idee was zo absurd, zo verontrustend, dat het moeilijk was om te bevatten. Gökhan, de man die de touwtjes in handen had binnen de club, een mogelijke moordenaar en vader van het kind van zijn eigen schoonzus?

 

Ik slikte en probeerde het verhaal in mijn hoofd te ordenen. De puzzelstukjes vielen langzaam op hun plek, maar het plaatje dat zich vormde was lelijk, donker en bedreigend. “So... Gökhan and this guy... they had a fight after Abdullah was born?” vroeg ik, mijn stem bijna fluisterend.

 

Aykut knikte opnieuw, zijn gezicht strak gespannen. “Nobody knows what the fight was about. But it was big. People said they heard shouting, and then... a week later, the accident. It didn’t make sense. The guy wasn’t a drinker. He didn’t touch alcohol. But the autopsy said he was hammered.”

 

Colin schudde zijn hoofd, alsof hij het niet kon bevatten. “And nobody... nobody looked into it? No investigation?” vroeg hij, zijn stem nu fel, bijna boos.

 

Aykut haalde zijn schouders op. “It’s Turkey, mate. People talk, but nobody does anything. The story just... disappeared. But the rumours? They never did.”

 

Ik voelde mijn maag samenknijpen. Dit was geen gewoon verhaal, geen simpele roddel die je in de wandelgangen hoorde. Dit was zware shit. Het soort geheim dat families breekt, levens verwoest en mensen tot wanhoop drijft. Colin’s gezicht was bleek, zijn ogen groot van schok. “Jesus fucking Christ…” mompelde hij. “And we’re just sitting here, talking about it like it’s a bloody joke.”

 

Aykut keek van Colin naar mij, zijn blik doordringend. “This is bigger than we think. Much bigger. And if any of it’s true... well, we’re all part of it now, aren’t we?”

 

De woorden raakten me harder dan ik had verwacht. We waren geen buitenstaanders meer. We zaten middenin een verhaal van verraad, moord en machtsspelletjes waar we niets mee te maken wilden hebben, maar waar we nu onmogelijk aan konden ontsnappen.

 

"So why did you only now bring this up, Aykut?" vroeg ik, terwijl ik mijn ogen strak op hem gericht hield. Er hing een ongemakkelijke spanning in de lucht. Aykut haalde zijn schouders op, alsof het allemaal niks voorstelde. "It's a cultural thing. You don't talk about shit like this, unless it directly affects you." Zijn gezicht vertrok even, een mengeling van ongemak en een zekere berusting. Hij wist net zo goed als ik dat we nu diep in het moeras zaten.

 

Colin's reactie liet niet lang op zich wachten. Zijn ogen flitsten vol woede, zijn spieren strak gespannen alsof hij op het punt stond op te springen. "Well, working for the club, I'd say we are directly affected by this madness." Zijn stem sloeg bijna over van verontwaardiging. Ik kon de frustratie zien in zijn lichaam, hoe hij op en neer wiebelde op zijn voeten, klaar om ergens tegenaan te schoppen of een flinke uitbrander te geven. Hij had ergens gelijk, dat wist ik. Maar wat spookte door mijn hoofd? Gökhan's woorden richting Mel. Woorden vol afkeer, vol racisme, over Colin. 

 

Mijn ogen gleden onwillekeurig naar Colin, die onwetend was van de dreiging die hem boven het hoofd hing. Het was alsof ik naar een ramp keek die zich in slow motion afspeelde. Colin stond daar nog steeds boos te wezen, zich niet bewust van het feit dat hij gevaarlijk dicht bij een afgrond balanceerde waar hij geen idee van had. 

 

Aykut probeerde de spanning uit de lucht te halen, maar zijn poging leek futiel. "Look, it's just rumours. No one knows for sure." Zijn stem was zachter nu, bijna verontschuldigend. Hij wist dat hij iets had aangewakkerd dat niet zomaar kon worden genegeerd.

 

Colin snoof en keek Aykut aan alsof hij een klap in zijn gezicht had gekregen. "Rumours? Fuck rumours! This is serious shit, mate. How can we work in this place with all this crap going on and not know about it?" Zijn gezicht was rood van de opwinding, zijn kaak strak aangespannen. Elke spier in zijn lichaam leek op het punt te staan om te exploderen.

 

Ik probeerde kalm te blijven, maar de chaos in mijn hoofd was bijna te veel. Gökhan's woorden dreunden door mijn gedachten. "You don’t sleep around with the staff, especially if they’re... black." De walging in zijn stem was onmiskenbaar geweest, en het spookte door mijn hoofd, die verborgen kant van hem die ik steeds meer begon te vrezen. 

 

Maar wat moest ik doen? Hoe moest ik Colin waarschuwen zonder zijn carrière, of die van mij, te vernietigen? Het voelde alsof ik in een spel gevangen zat, met regels die elke dag veranderden, en ik wist dat er geen manier was om dit goed af te sluiten zonder dat er slachtoffers vielen.

 

Ik slikte en keek hen beiden aan. Colin met zijn gebalde vuisten, Aykut die ongemakkelijk aan zijn T-shirt plukte. Man of muis. Ik voelde mijn keel samenknijpen, mijn hart bonkte luid in mijn borst. Dit was het moment. Speak now, or forever hold your tongue. De woorden brandden op mijn lippen, maar iets hield me tegen. 

 

Colin keek me vragend aan, zijn ogen fel, bijna smekend om antwoorden. “What the fuck, John? We’re in this mess together, right?” Zijn stem trilde van frustratie, van de drang om iets te doen, iets te zeggen. Hij had geen idee. De twijfel vrat aan me. Zeg ik het, breng ik de bom tot ontploffing, of slik ik het door en blijf ik leven met deze leugen?

 

Aykut staarde naar de vloer, zijn blik vermijdend, alsof hij het gewicht van wat hier gaande was niet wilde dragen. Zijn schouders waren gespannen, zijn lippen samengeknepen. Hij wist iets, en hij wist dat ik het ook wist.

 

Ik voelde de druppels zweet langs mijn rug glijden. De stilte tussen ons was ondraaglijk. Als ik nu zou spreken, zou er geen weg terug zijn. Colin zou alles weten, elke verrotte waarheid die Gökhan had uitgespuwd. Maar zou dat iets oplossen? Of zou het alleen maar de ondergang van ons allemaal versnellen?

 

Mijn mond opende zich, maar er kwam geen geluid. Man of muis. De keuze was simpel, en toch zo moeilijk. Ik kon hem redden of verraden, maar in welke wereld zou dit goed aflopen?

 

Ik voelde mijn kaken verstrakken. "It’s nothing," mompelde ik. "Forget it, mate. Just rumours, like Aykut said." Mijn stem klonk hol, vreemd in mijn eigen oren. Colin keek me aan, zijn ogen vernauwden zich. Hij wist dat er meer was, hij voelde het. Maar hij knikte, langzaam, alsof hij besloot om het voorlopig te laten rusten. 

 

Ik voelde de spanning wegvloeien, maar de klamme handen en het kloppende hart bleven. Ik had gekozen. Vandaag was ik een muis.

 

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

 

6 uur geleden zei Rikkert90:

Weer een prachtig geschreven update en weer een klinkende overwinning!

 

Dank je wel. Sportief mogen we niet klagen  

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

Even lijkt er rust en kalmte te zijn, maar Alex blijft Alex en Gökhan is een vulkaan die elk moment kan uitbarsten. Ik kan niet wachten op de volgende wending. Iets zegt mij dat alles nog meer in het geniep gaat plaats vinden. 

 

Oh zeker, vooral als jullie me curveballen geven met die sleutelwoorden.

 

1 uur geleden zei Marius:

Stilte voor de storm wellicht. Ik zou er niet te veel aan wennen John  

 

Wat betreft het sleutelwoord ga ik voor parenclub.

 

Komt voor de bakker.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Marius]

Man of muis. Dat is nu eens een uitdrukking die hier in België niet gekend of gebruikt wordt. Maar in het geval van John denk ik dat het in deze situatie het meest wijs was om voor muis te gaan. 

[Djurovski]

Dat is weer even een flinke plottwist

[Nom de Guerre]

 

CCCII. Alweer een winnaar

 

Terwijl de complottheorieën zich door mijn hoofd boorden als een onophoudelijke stroom, probeerde ik samen met Colin en Aykut een opstelling in elkaar te knutselen. Het was alsof mijn brein twee parallelle films afspeelde. Enerzijds de onwaarschijnlijke, maar toch verontrustende gedachte dat Gökhan misschien wel Abdullahs vader was, en anderzijds het tactische puzzelwerk voor de aankomende wedstrijd. 

 

"Right, who’s in goal?" vroeg Colin, terwijl hij zijn pen als een dirigentenstokje door de lucht zwiepte. Zijn houding was ontspannen, maar de focus in zijn ogen verraadden dat hij net zo in de wedstrijd zat als ik. Aykut staarde naar het tactische bord, zijn armen gekruist, diep in gedachten verzonken.

 

"Let’s stick with Taner for now," antwoordde ik, mijn stem misschien wat afwezig. Colin knikte instemmend, alsof hij de uitkomst al wist. Maar eerlijk, met alles wat er speelde, voelde elke beslissing als een tussendoortje. Een pauze in het grotere verhaal dat zich buiten het veld afspeelde.

 

"Abdullah?" vroeg Aykut uiteindelijk, en zijn ogen keken kort mijn kant op. Hij had het subtiel gedaan, alsof het maar een voetnoot in het gesprek was. Maar we wisten allemaal dat het meer was dan dat. Het was een vraag die in de lucht hing, elke keer dat we een team samenstelden, de olifant in de kamer die we te vaak negeerden.

 

Ik zuchtte en leunde achterover in mijn stoel. "No," zei ik kortaf, bijna defensief. "Not yet." Er was geen ruimte voor discussie, niet van mijn kant in ieder geval. Abdullah had talent, dat was niet het punt, maar hij was simpelweg niet klaar voor de intensiteit van de komende wedstrijden. Zijn momenten zouden komen, maar nu nog niet. En eerlijk, met Mel uit de buurt was het makkelijk om die beslissing zonder enige vorm van druk te maken.

 

Colin trok een wenkbrauw op, zijn mondhoeken lichtjes omhooggetrokken. "Good call, gaffer. Kid’s got potential, but it’s not his time yet." Zijn toon was luchtig, maar ook doordrenkt met een soort erkenning dat dit de juiste keuze was. Aykut knikte zwijgend. Er hing een soort eenheid in de lucht, alsof we even allemaal op één lijn zaten.

 

Toch voelde ik een zekere spanning in mijn schouders. Het gevoel dat, ondanks dat Mel zich eindelijk koest hield, de schaduw van Gökhan’s woede nog steeds over ons hing. Ik zag Colin nonchalant zijn pen achter zijn oor steken, alsof alles op rolletjes liep, en Aykut staarde opnieuw naar het bord, zijn lichaam rechtop en geconcentreerd.

 

"Right," zei ik, terwijl ik me over het bord boog en de poppetjes verplaatste. "This is how we win. We stay focused. No distractions." 

 

Maar hoezeer ik ook probeerde, die verdomde gedachten over complotten en verborgen waarheden bleven maar door mijn kop razen. Het was een druilerige middag in Arnavutköy, de regen kletterde op het veld zoals je alleen ziet in sombere detectiveseries, alsof de hemel persoonlijk had besloten dat het gras vandaag geen genade zou kennen. Maar die regen, dat was kinderspel vergeleken met wat 24Erzincanspor op het veld liet zien. Vanaf het moment dat de scheids het fluitje in zijn mond stak, was duidelijk dat dit een slachting zou worden.

 

Nog geen tien minuten in de wedstrijd of Berat Altındağ, onze menselijke stormram, zag zijn kans. Hakan Cinmenre, de verdediger van Arnavutköy, ging onder de bal door met de gratie van een dronken stratenmaker die de verkeerde stoep betegelt. Berat, scherp als een mes, pikte de bal op alsof hij de laatste minuut van de wedstrijd inluidde en plaatste hem met chirurgische precisie in de hoek. Je zag zijn gezicht verstijven van vastberadenheid, zijn ogen brandden van ambitie. Zijn vuisten balden zich terwijl hij richting de zijlijn rende, de adrenaline spatte van zijn lijf af. Dit was nog maar het begin. De spelers van Arnavutköy keken elkaar aan, ogen vol twijfel, alsof ze zich afvroegen wat er in godsnaam zojuist over hen heen was gedenderd.

 

En toen was het de beurt aan Fatih Kızılkaya, onze defensieve bulldozer, maar ook een man die weet waar het doel staat. Bij een corner stormde hij naar voren, zijn blik gefocust op de bal die hoog door de lucht zweefde. Zonder ook maar een seconde te aarzelen, vuurde hij een volley af. Bam! De bal raakte de paal, kaatste terug en dook het net in, alsof het zo voorbestemd was. Fatih’s ogen spuwden vuur, zijn borstkas zwol op alsof hij de koning van het veld was. En eerlijk, op dat moment was hij dat ook. Dit was zijn terrein en iedereen wist het. De blikken van zijn teamgenoten: bewonderend, maar ook met een vleugje ontzag.

 

Maar zoals altijd, komt er een moment waarop de tegenstander toch nog wat terugdoet. Osman Destan, de spits van Arnavutköy, maakte slim gebruik van een moment van verwarring in onze verdediging. Een voorzet vanaf de rechterflank werd kinderlijk eenvoudig binnengetikt. Het was geen doelpunt om over naar huis te schrijven, maar het gaf zijn team even een sprankje hoop. Osman’s gezicht straalde even op, maar die glimlach verdween sneller dan hij gekomen was. Iedereen wist dat dit doelpunt slechts een druppel op een gloeiende plaat was. 

 

In de tweede helft gaf Enes Yılmaz de genadeklap. Zijn schot, strak en laag in de linkerbenedenhoek, was de nagel aan de doodskist van Arnavutköy. Je zag hem even stilstaan na het doelpunt, zijn ogen naar de hemel gericht, alsof hij op dat moment alleen was in de wereld. Geen wilde vieringen, geen gekke sprongen. Gewoon kalm, zakelijk bijna. Dit was een doelpunt zoals je het tekent op de training, de perfecte uitvoering van een dodelijke zet.

 

Toen het eindsignaal klonk, sjokten de spelers van Arnavutköy van het veld, hun schouders gebogen, alsof het gewicht van de nederlaag hen fysiek naar beneden drukte. Aan de andere kant stond 24Erzincanspor, borst vooruit, met een blik in hun ogen die zei: "Wie durft er nog tegen ons op te staan?" Dit was meer dan een wedstrijd, dit was een afstraffing, een herinnering aan iedereen in de competitie dat hier niet te sollen viel met dit team. 

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostiekjestijd, in de vijfde ronde van de beker nemen we het op tegen Eyüpspor. You know the drill.

 

14 uur geleden zei Marius:

Man of muis. Dat is nu eens een uitdrukking die hier in België niet gekend of gebruikt wordt. Maar in het geval van John denk ik dat het in deze situatie het meest wijs was om voor muis te gaan. 

 

Een mooie uitdrukking, als je het mij vraagt. Het is een van die zinnen die met een belachelijke eenvoud de menselijke conditie in twee kampen verdeelt. Je bent ofwel een stoere held, recht uit een avonturenfilm, of een schichtig beestje dat bij het eerste teken van gevaar wegduikt achter de bank. En dan vraag je je af: waarom kiezen we altijd die arme muis om zwakte te vertegenwoordigen? Wat heeft de muis ooit gedaan behalve stilletjes wat kruimels zoeken om te overleven? Maar nee, als je bang bent, ben je blijkbaar meteen een "muis."

 

De uitdrukking komt uit het Engels, man or mouse, en het stelt je voor de keuze: ben je een dappere man, of een angstig muisje dat piepend onder de vloerplanken verdwijnt? De vraag is altijd: toon je je moed, of laat je je door angst verslinden, alsof je geen andere opties hebt. Het hele idee is eigenlijk behoorlijk zwart-wit, alsof er geen ruimte is voor het feit dat moed en angst vaak met elkaar hand in hand gaan, als twee mensen die onhandig proberen te dansen op veel te kleine schoenen.

 

Maar goed, zo is het nu eenmaal. De man staat voor kracht en daadkracht, en de muis voor lafheid en zwakte. Het is de meest primitieve manier om de complexe vraag naar menselijk gedrag te beantwoorden: ben je dapper of ben je bang? Als je het aan mij vraagt, is het eigenlijk een beetje onrechtvaardig voor de muis. Misschien is hij helemaal niet laf. Misschien is hij gewoon slim genoeg om te weten dat sommige gevechten niet de moeite waard zijn om te vechten.

 

3 uur geleden zei Djurovski:

Dat is weer even een flinke plottwist

 

Niet eens een geplande, dat kwam dankzij de parenclub  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

17 september bewerkt door Nom de Guerre

[Rikkert90]

Wat een twist in het vorige hoofdstuk. Dit ook weer een mooie update! Ik verwacht een 3-1 overwinning

[Marius]

Focus blijft ten allen tijde belangrijk, en dat betaalt zich ook hier meteen weer uit. Zolang deze aanwezig blijft loopt de tegenstander er bij als figurant.

 

Complimenten trouwens nog voor de plottwist, zeker omdat het sleutelwoord er zo'n aandeel in had  

Voor die bekerpartij gok ik op een 3-1 overwinning.

[Djurovski]

Had ook 3-1 in het hoofd maar goed dan maakt Abdullah er maar 4-1 van

[Nom de Guerre]

 

CCCIII. Twee miljoen

 

Gökhan zat daar, zijn ogen priemend, terwijl hij het zinnetje met een bijna achteloze ijzigheid uit zijn mond liet rollen. "We need to raise around 2 million this winter."

 

Mijn hart miste direct een paar slagen. Ik voelde hoe het bloed uit mijn gezicht wegtrok, alsof iemand plotseling de stop had uitgetrokken. "Twee miljoen?" herhaalde ik, meer tegen mezelf dan tegen hem. De omvang van die opdracht dreunde in mijn hoofd. Dit zou het team de kop kosten, dat wist ik, dat wist Gökhan, dat wist iedereen met een beetje verstand van zaken. Mijn stem schoot omhoog zonder dat ik het wilde. "That will kill the team, Gökhan. It's not like we can raise that kind of cash by selling off one or two players. You're asking me to sell half the squad."

 

Hij knikte, grimmig maar kalm, alsof hij een chirurg was die net een dodelijke diagnose had gesteld zonder emotie, zonder twijfel. "We can loan new players or look at free agents," voegde hij eraan toe, alsof het niets voorstelde. Alsof ik zomaar op een magische boom vol spelers kon stuiten die het klappen van de zweep kenden en gratis wilden komen voetballen. Zijn ogen waren kil en leeg, zoals altijd als hij een moeilijke beslissing nam, maar dit keer zat er een diepere ondertoon in. Alsof dit allemaal deel uitmaakte van een plan waar ik nog niet eens het halve verhaal van kende.

 

Ik slikte en voelde de neiging om hem om de oren te slaan met de harde realiteit. Dit was geen spelletje, geen voetbalmanager die je op de computer speelde waar je gewoon wat huurspelers oppikte en dacht dat alles wel goed zou komen. Huurlingen brengen onzekerheid, ze hebben geen binding met de club, geen loyaliteit. En vrije spelers? De goeden hadden allang een contract, de rest was overschot, het soort dat bij de eerste beste gelegenheid weer op de bank zou eindigen.

 

Toch zei ik niets. Niet nu. Dit was niet het moment om hem met de feiten om de oren te slaan, niet met die blik in zijn ogen die net zo goed door de Georgiërs in hem gestopt kon zijn als door de druk van de schulden. Zijn kaken stonden strak, zijn hele lichaam was een toonbeeld van opgelegde rust, maar de spanning trilde net onder de oppervlakte. 

 

Ik keek hem aan, probeerde de woorden te vinden. "Gökhan, we can't gut the team like that. We can go all the way this season, we've got a genuine chance." 

 

Hij hief zijn hand op, kort en resoluut. "This is non-negotiable. I'm the boss, you'll do as I say. We have to keep the club afloat financially as well." 

 

Mijn handen voelden klam, mijn hart bonsde in mijn borstkas, maar ik wist dat dit geen strijd was die ik nu kon winnen. Ik probeerde zijn blik te vangen, maar hij staarde door me heen, alsof hij al een paar zetten verder dacht dan ik.

 

Gökhan leunde nonchalant naar voren, zijn vingers vouwden zich om een klein zakje. Hij schudde wat wit poeder op zijn hand en snoof het met een luidruchtige inhalatie, alsof het een gewoonte was, een deel van zijn dagelijkse ritueel. Het effect was bijna onmiddellijk zichtbaar; zijn ogen werden groter, zijn houding iets zelfverzekerder, maar ook witter. "We have high expenses and we need to pay off some debts."

 

Ik kon de spanning in de lucht voelen toen hij mijn blik ving. Ik keek sceptisch naar hem, als iemand die een scheur in een dunne muur ontdekte. Zijn lichaamstaal was onmiskenbaar; hij zat op het randje van een afgrond, en hij wist het. "Don't look at me like that, John." Zijn stem was scherp, bijna snauwend, een reflectie van de stress die hij in zijn leven droeg.

 

Ik schudde zwijgend mijn hoofd, de woorden bleven steken in mijn keel. Het was moeilijk om hem te volgen, vooral met die heftige blik in zijn ogen, vol van iets dat ik niet kon plaatsen. "Get it done, John," snauwde hij, de urgentie in zijn toon liet geen ruimte voor discussie. "Or the Georgians will deal with you."

 

Die woorden kwamen hard aan, als een klap in mijn gezicht. De Georgiërs, die schaduwachtige figuren die altijd op de achtergrond loomden, altijd dreigend. De implicatie was duidelijk; falen was geen optie, niet voor Gökhan, niet voor mij. De spanning tussen ons was bijna tastbaar, als een strijkstok op een snaar, gereed om te breken. 

 

Ik voelde een golf van frustratie opkomen, maar drukte het weg. Het was niet het moment voor opstand. In plaats daarvan knikte ik, een knik die meer weg had van overgave dan van instemming. "Fine. I’ll do what I can." De woorden kwamen eruit met een zekere bitterheid, alsof ik een belofte deed die al te zwaar op mijn schouders drukte. 

 

Gökhan's gezicht ontspande zich even, maar de spanning in zijn lichaam bleef. Hij leek meer te verwachten van me, als een kapitein die zijn bemanning aanstak met vuur terwijl de storm op komst was. De woorden die hij niet zei, hingen tussen ons in de lucht; de druk, de angst, de dreiging. En ik, ik moest kiezen: meewerken of meedrijven met de chaos die zijn leven was geworden.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostieken so far:

Rikkert 3-1

Marius 3-1

Djuro 4-1

 

9 uur geleden zei Rikkert90:

Wat een twist in het vorige hoofdstuk. Dit ook weer een mooie update! Ik verwacht een 3-1 overwinning

 

Een happy little accident noemen ze zoiets. 

 

6 uur geleden zei Marius:

Focus blijft ten allen tijde belangrijk, en dat betaalt zich ook hier meteen weer uit. Zolang deze aanwezig blijft loopt de tegenstander er bij als figurant.

 

Complimenten trouwens nog voor de plottwist, zeker omdat het sleutelwoord er zo'n aandeel in had  

Voor die bekerpartij gok ik op een 3-1 overwinning.

 

Ik heb nog geen idee wat ik van plan was met Mel-zonder-hubby, maar dit kwam leuk uit zo  

 

51 minuten geleden zei Djurovski:

Had ook 3-1 in het hoofd maar goed dan maakt Abdullah er maar 4-1 van

 

Denk je dat ik hem moet opstellen?

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

17 september bewerkt door Nom de Guerre

[Djurovski]

Ik hoop dat ie mag invallen en dan die verlossende 4e maakt haha

 

Oef geen idee of dit beker potje voor de winterperiode komt maar als ik dit zo lees zal Abdullah snel meer minuten maken. Of misschien kan de schimmige zaakwaarnemen uit Cyprus deze nieuwe messi voor twee miloen verpatsen aan een club in de zandbak? Maar zoals John al zei dit is natuurlijk niet zomaar een FM spel maar bittere ernst

[Rikkert90]

Gokhan is gek geworden, wat zit erachter? Ben benieuwd hoe dit af gaat lopen

[ElMarcos]

Twee miljoen aan verkopen betekend dat John, net als op Cyprus opnieuw moet beginnen en voor de zoveelste keer tot een huzarenstukje moet komen. Een in mijn ogen schier onmogelijke opdracht om te voltooien. En de term live together, die alone is ook duidelijk niet aan onze lieftallige voorzitter besteed.

 

Ach laten we eens gek doen en dan zeg ik 5-1. 

[Marius]

John gaat nog blij moeten zijn dat hij nog op Abdullah kan rekenen  Of wie weet loopt het allemaal niet zo'n vaart. Met al die twists & turns schrik ik nergens meer van in dit verhaal  

[Nom de Guerre]

 

CCCIV. Man, muis, of allebei?

 

Uiteindelijk, zoals altijd, was er geen echte keuze. Niet echt. Het was alsof het lot me al die tijd gewoon een illusie van controle had gegeven, terwijl het stiekem aan de touwtjes trok. Alex, die normaal gesproken altijd wel ergens op de achtergrond rondspookte, was ineens verdwenen. Voor even, althans. Maar genoeg om het speelveld drastisch te veranderen. En dat betekende dat ik geen andere optie had dan te buigen voor mijn broodheer, Gökhan. Want wat voor keuze had ik echt? Tussen twee kwaden kies je de minst dodelijke.

 

Ik zat daar, mijn handen rusteloos op mijn bureau, mijn knokkels wit van het krampachtige samenknijpen van mijn vuisten. Mijn blik gleed door de kamer, maar het voelde alsof ik niets echt zag. De lucht was zwaar, niet alleen door de geur van goedkope sigaretten en nog goedkopere whiskey, maar door de onuitgesproken dreiging die boven me hing. Gökhan's woorden klonken nog na in mijn hoofd: "We need to raise around 2 million this winter." 

 

Mijn mond was droog, mijn keel voelde als schuurpapier. Ik kon niet anders dan gehoorzamen. Gökhan was de man die mijn loonstrookje ondertekende, en erger nog, de man met de connecties die het niet bij woorden zouden laten als ik niet leverde wat hij vroeg. Zijn schouders waren altijd ontspannen, zijn glimlach breed, maar die ogen… die hadden iets kouds, iets dat liet zien dat hij geen problemen had om drastische maatregelen te nemen als ik faalde.

 

Ik staarde naar de lijst met namen. Berat... Musa... Ziya... De gezichten van de jongens doemden op voor mijn geestesoog. Allemaal prima kerels, vechtend voor hun plek, voor hun dromen. En ik, de klootzak die hen moest verkopen alsof ze niets meer waren dan handelswaar. Alsof hun zweet en tranen op het veld niet meer waard waren dan de cijfers die op een of ander verdomd bankrekeningnummer verschenen.

 

"Geen keuze," mompelde ik tegen mezelf, alsof die woorden het makkelijker zouden maken. Maar mijn stem klonk hol, leeg. Zelfs Aykut, die normaal een opbeurende opmerking zou maken, was stil. Zijn blik gleed over mijn gezicht en ik zag dat hij het begreep. Misschien niet volledig, maar genoeg om te weten dat dit een strijd was die ik niet kon winnen. Zijn mond bewoog niet, maar zijn ogen vertelden het verhaal van begrip, van meeleven, maar ook van afstand. Want dit was mijn probleem. Ik moest het oplossen.

 

Ik zuchtte diep, mijn schouders voelden zwaar. Ik kon niet kiezen. Er was nooit een keuze. Gökhan hield alle kaarten vast en ik was slechts een speelpop in zijn wrede spel. "Je doet wat je moet doen," fluisterde ik tegen mezelf. Geen overtuiging, geen passie. Alleen de bittere nasmaak van realiteit.

 

Toen, zonder verder een woord te zeggen, drukte ik op de eerste naam op de lijst. Het spel was begonnen. Ik zat daar, roerloos, mijn blik gericht op het scherm voor me. De lijst met namen staarde me aan, de bedragen erachter spraken boekdelen. Dit waren geen gewoontegetrouwe bedragen, geen prijzen waarvoor je spelers kwijt wil. Nee, dit waren de getallen die je moet zien te verzilveren als je aan het infuus ligt en je laatste hoop vestigt op een wonderdokter met een dubieuze reputatie.

 

Gökhan had het me duidelijk gemaakt; twee miljoen moest er komen, en snel ook. Mijn vingers bewogen zich traag over het toetsenbord terwijl ik de statistieken van de spelers naliep. Wie vertegenwoordigde een fatsoenlijke transferwaarde zonder dat ik het halve team naar de uitgang hoefde te duwen? Mijn ademhaling werd zwaarder naarmate de realiteit zich in mijn gedachten nestelde. Het voelde alsof ik langzaam werd gewurgd door een onzichtbare hand.

 

Mijn ogen vielen op Berat Altındağ, de spits die ons menig keer uit de brand had geholpen. Zijn marktwaarde was net hoog genoeg om een flinke hap uit die twee miljoen te nemen. Maar mijn handen begonnen te trillen bij het idee om hem te verkopen. Hoe zou ik hem ooit vervangen? En wat zou het met het team doen als hij vertrok? 

 

Ik probeerde mijn ademhaling te controleren, maar elke keer als ik een andere naam op de lijst zag, voelde ik een nieuwe knoop in mijn maag. "Misschien kan ik met één grote verkoop de helft binnenhalen," mompelde ik tegen mezelf. Een diepe zucht volgde. Dat zou het plan moeten zijn; Berat zou het schip moeten verlaten, of ik nu wilde of niet.

 

"Huurlingen," fluisterde ik, alsof het een soort mantra was die me zou helpen de leegte op te vullen. Ik sloeg mijn handen voor mijn gezicht en liet een zucht van frustratie ontsnappen. "Huurlingen, ja... maar die gasten hebben geen hart voor de zaak." 

 

Er was een tweestrijd gaande in mijn hoofd. Mijn gezicht strak, mijn kaak aangespannen, terwijl ik probeerde een manier te vinden om deze puzzel op te lossen. Hoe kon ik ervoor zorgen dat we niet in de afgrond stortten, terwijl ik tegelijkertijd niet het hart uit mijn ploeg haalde? 

 

De tijd tikte door en ik wist dat ik snel moest handelen. Iedere seconde voelde als een verloren kans.Twee miljoen. Het voelde als een berg die ik moest beklimmen met een rugzak vol stenen, en elke keer als ik aan de lijst met spelers begon, voelde ik het gewicht alleen maar zwaarder worden.

 

Ik keek naar de namen op het scherm; Berat, Ziya, Musa. Namen die niet zomaar namen waren, maar gezichten, lichamen die zich elke week kapot renden voor de club. Dit waren geen pionnen op een schaakbord die je zomaar kon verplaatsen. Dit waren jongens met hart en ziel, en ik was degene die hen opofferde voor een bedrag dat ik niet eens in mijn hoofd kon rechtvaardigen.

 

Een klop op de deur deed me opschrikken. Het was Aykut, die zonder te vragen naar binnen liep, zoals hij altijd deed. Hij zag mijn gezicht en bleef even stilstaan. "Everything alright, boss?" vroeg hij, zijn stem een beetje te zacht voor de storm die in mijn hoofd woedde.

"Nee, Aykut, het is allesbehalve in orde," antwoordde ik, mijn stem rauw van frustratie. "Ik moet voor twee miljoen aan spelers verkopen deze winter."

 

Aykut trok zijn wenkbrauwen op, zijn mond viel half open van verbazing. "Twee miljoen? Dat gaat ons doodmaken, man. Hoe krijg je dat voor elkaar zonder de helft van het team weg te doen?"

 

"Dat is precies het probleem," zei ik, terwijl ik opstond en door de kamer begon te ijsberen. "Ik heb geen idee hoe ik dit moet doen zonder de boel te laten instorten. Gökhan wil dat ik spelers verkoop, en als ik het niet doe... nou ja, dan hebben de Georgiërs daar wel een idee over."

 

Aykut haalde diep adem en leunde tegen de deurpost. "Die Georgiërs... altijd weer die verdomde Georgiërs," mompelde hij. "En wat ga je doen? Berat verkopen? Of Musa? Wie gaat de kop van jut zijn?"

 

Ik zuchtte en schudde mijn hoofd, het voelde alsof ik de lucht uit mijn longen verloor met elke ademhaling. "Ik weet het niet. Het voelt alsof ik iemand moet verlinken, als een verrader in eigen kamp. Maar als ik Berat verkoop, dan ben ik straks de sukkel die ons belangrijkste wapen kwijt is."

 

Aykut knikte en zijn blik werd zachter. "Het is een rotklus, dat weet ik, maar je moet iemand kiezen, anders zijn we straks allemaal de klos."

 

Ik keek hem aan, zijn ogen kalm maar doordrongen van medeleven. "En als ik de verkeerde kies? Wat dan?"

 

Aykut haalde zijn schouders op, maar het was geen opgetrokken schouder van onverschilligheid. Het was het soort beweging dat je maakt als je beseft dat er geen goede antwoorden zijn, alleen minder slechte. "Dan doe je wat je moet doen, boss. En dan hopen we maar dat we de boel kunnen redden voordat het helemaal instort."

 

Mijn ogen gleden terug naar het scherm, de namen dansten voor mijn ogen. Ik moest iets doen. Het was nu of nooit. "Misschien... misschien moet ik maar gewoon op m'n instinct vertrouwen."

 

Aykut grinnikte, maar het was een beetje een bittere lach. "Je instinct heeft je tot nu toe ver gebracht. Maar vergeet niet, je speelt hier niet alleen met je eigen lot."

 

Zijn woorden bleven hangen, alsof ze zich in mijn hoofd hadden genesteld. Ik voelde de druk van de verantwoordelijkheid weer op mijn schouders zinken. En daar zat ik weer. Man of muis. Man of muis. Dat was de enige vraag die nu nog overbleef. Kon ik mijn rug rechten, of zou ik, net als zovelen voor mij, buigen onder de druk die als een verdomde storm boven mijn hoofd hing? Mijn vingers rustten op het toetsenbord, zwevend boven de namen die voor me op het scherm flitsten. Berat. Musa. Ziya. Het voelde alsof ik de trekker overhaalde, één voor één. Het gewicht van elke keuze drukte op mijn borst.

 

Ik hoorde mijn eigen ademhaling, zwaar en schor, en voelde mijn hart bonzen in mijn keel. Godverdomme, wat een kutpositie. Geen kant op kunnen, gevangen in een web dat ik zelf niet eens had geweven. Maar wat moest ik doen? Mijn verstand schreeuwde: wees verstandig, volg de orders op. Mijn hart, daarentegen, bonsde met een andere boodschap. Het fluisterde dingen over loyaliteit, over de jongens die alles voor me gaven op het veld. Ze verdienden beter dan dit.

 

Aykut stond tegen de deurpost geleund, zijn ogen volgden mijn bewegingen. Hij zei niets, maar ik voelde zijn aanwezigheid als een soort stilzwijgende aanklacht. Hij wist wat er speelde, maar net als ik zat ook hij vast. De lucht tussen ons was zwanger van onuitgesproken woorden. Het was het soort stilte dat je alleen voelt als er teveel op het spel staat om nog te zeggen wat je werkelijk denkt.

 

"Je weet wat je moet doen," hoorde ik mezelf zachtjes mompelen. Maar mijn stem klonk zwak, alsof zelfs ik niet echt geloofde wat ik zei. Mijn blik gleed weer over de namen op het scherm. Een walgelijk gevoel van onmacht bekroop me, een soort misselijkheid die zich in mijn maag nestelde. Zouden ze begrijpen waarom ik hen moest verkopen? Zouden ze het ooit echt snappen? Of zou ik voor hen altijd de laffe klootzak blijven die hun dromen te grabbel gooide voor een paar miljoen?

 

"Man of muis," herhaalde ik in mijn hoofd, alsof het een mantra was. Maar diep van binnen wist ik dat de echte moed niet zat in het weigeren, niet in het rebelleren tegen de orders. De echte moed was het vinden van een manier om deze nachtmerrie te overleven, zonder volledig te breken. Maar de vraag was: kon ik dat?

 

Ik drukte uiteindelijk op de eerste naam. Berat Altındağ. De spits die me zoveel vreugde had gebracht, die me zoveel punten had bezorgd. Hij was de eerste die op de transferlijst ging. De knoop in mijn maag trok zich nog strakker aan. Dit zou de eerste van velen zijn. Ik voelde het in elke vezel van mijn lichaam. 

 

"Je hebt geen keuze," fluisterde ik, deze keer tegen mezelf. Maar het hielp niet. Mijn hart bonsde in mijn keel, mijn handen trilden lichtjes. En terwijl de eerste mail eruit ging naar geïnteresseerde clubs, voelde ik het alsof een deel van mezelf samen met die mail werd verstuurd. Een deel van mijn ziel, weggegeven aan de hoogste bieder. 

 

Man of muis? Misschien was ik wel beide.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostieken so far:

Rikkert 3-1

Marius 3-1

Djuro 4-1

Marcos 5-1

 

12 uur geleden zei Djurovski:

Ik hoop dat ie mag invallen en dan die verlossende 4e maakt haha

 

Oef geen idee of dit beker potje voor de winterperiode komt maar als ik dit zo lees zal Abdullah snel meer minuten maken. Of misschien kan de schimmige zaakwaarnemen uit Cyprus deze nieuwe messi voor twee miloen verpatsen aan een club in de zandbak? Maar zoals John al zei dit is natuurlijk niet zomaar een FM spel maar bittere ernst

 

Ik ga echt voor 2 miljoen aan spelers verpatsen. Laat ik het mezelf een beetje moeilijk maken  

 

4 uur geleden zei Rikkert90:

Gokhan is gek geworden, wat zit erachter? Ben benieuwd hoe dit af gaat lopen

 

Een gigantische cokeverslaving, als je het mij vraagt. Maar aan de hand van jullie sleutelwoorden kan dat alle kanten uitvliegen. Misschien is hij wel verslaafd aan modeltreintjes op zolder. 

 

1 uur geleden zei ElMarcos:

Twee miljoen aan verkopen betekend dat John, net als op Cyprus opnieuw moet beginnen en voor de zoveelste keer tot een huzarenstukje moet komen. Een in mijn ogen schier onmogelijke opdracht om te voltooien. En de term live together, die alone is ook duidelijk niet aan onze lieftallige voorzitter besteed.

 

Ach laten we eens gek doen en dan zeg ik 5-1. 

 

Het houdt de save ook een beetje leuk voor mezelf, anders lopen we weer zonder problemen naar een titel toe.

 

12 minuten geleden zei Marius:

John gaat nog blij moeten zijn dat hij nog op Abdullah kan rekenen  Of wie weet loopt het allemaal niet zo'n vaart. Met al die twists & turns schrik ik nergens meer van in dit verhaal  

 

Die kans bestaat zeer zeker  De twists en turns zijn het directe gevolg van de sleutelwoorden  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

 

[Marius]

Niet onlogisch om een aanvaller eruit te pikken die scoort met zijn ogen dicht. Natuurlijk zal zijn vertrek een aderlating zijn, maar in een goed draaiende ploeg is zijn positie misschien nog wel één van de eenvoudigste om op te vullen. En dan maar hopen dat hij al een aardig bedrag opbrengt natuurlijk. Vertrouw maar op dat instinct John!

[ElMarcos]

John zit nu vast in de situatie die eerst zijn hoge spel met Eleni en daarna haar verraad creëerde. Hopelijk prevaleert zijn wens tot lijfsbehoud boven zijn eigenwijsheid en ego. Gezichtsverlies lijden lijkt een prettig vooruitzicht dan een enema met Sriracha saus of een emmer met rat en gasbrander. 

[Djurovski]

Gevaarlijk spel benieuwd wie er allemaal gaan vertrekken

[Nom de Guerre]

 

CCCV. Het probleem met transfers

 

Het grote probleem van een transfer regelen? Ach, dat is eigenlijk heel simpel: het is één grote poppenkast met veel te veel poppenspelers die allemaal aan hun eigen touwtjes willen trekken. Kijk, je hebt de twee clubs. Die zouden, in theorie, gewoon met elkaar moeten onderhandelen over een redelijke prijs voor de speler. Maar nee, zo werkt het niet. Nee, de speler zelf moet er ook nog wat van vinden. En waarom ook niet? Hij is tenslotte het product dat verhandeld wordt. Maar denk maar niet dat het daarbij blijft.

 

Nee, de echte joker in het spel is de zaakwaarnemer. Dat rattenvolk, dat zich als bloedzuigers vastklampt aan de spelers en leeft van de belofte dat zij de grote deals regelen. Maar in werkelijkheid zitten ze er vooral om hun eigen zakken te vullen. Want laten we eerlijk zijn, dat hele gelul over “het beste voor de carrière van de speler” is gewoon een façade. Wat er echt toe doet, is die vette courtage die ze opstrijken zodra de speler van club A naar club B gaat. 

 

Dus je hebt ineens vier partijen die allemaal een stuk van de taart willen. De ene club wil zoveel mogelijk cash vangen, de andere wil er zo min mogelijk voor betalen, de speler wil zeker zijn van speeltijd en een dik salaris, en dan heb je die verdomde zaakwaarnemer die met alle macht probeert om het voor zichzelf het best te regelen. Het is een veredeld pokerspel waarin iedereen aan het bluffen is en waarin ik, als manager, uiteindelijk de enige ben die daadwerkelijk iets te verliezen heeft. 

 

Je probeert als manager een deal te fixen, maar het voelt alsof je aan een potje schaken begint waarbij je al tien zetten achterstaat en je tegenstander een revolver op tafel heeft liggen. En ondertussen ben je als de dood dat die zaakwaarnemer nog even wat extra hooi op de vork gooit om zijn commissie op te drijven. Of dat de speler, die met zijn hoofd al half bij zijn nieuwe club zit, ineens last krijgt van “mentale vermoeidheid” en een deal van weken hard werken zomaar kan doen ontsporen.

 

Het hele systeem is een cynische grap. Transfers draaien allang niet meer om de sport, het draait niet om de passie, niet om loyaliteit of dromen waarmaken. Het draait simpelweg om wie de beste onderhandelaar is en wie het meeste weet te graaien. Iedereen zuigt z'n deel uit de zak met geld, en aan het eind van de dag blijft de manager achter, kapot onderhandeld en met een team dat half leeg is getrokken, met enkel de hoop dat die vervangers iets kunnen voorstellen. Mooi kutwerk, maar ja, dat is voetbal.

 

En dat geldt nog vooral bij normale transfers, waar iedereen min of meer op de hoogte is van elkaars intenties. Maar in mijn geval? Ach, dat was een heel ander verhaal. Hier zat ik, als een halve Machiavelli, te onderhandelen met clubs over het verpatsen van mijn beste spelers, terwijl die arme drommels zelf nog van niets wisten. Zie je het voor je? Ik in een achterkamertje, telefoon in de hand, de deur op slot, en aan de andere kant van de lijn een geïnteresseerde club die zachtjes over de prijs probeert te onderhandelen, terwijl de spelers zelf vrolijk op het trainingsveld rondhuppelen, geen idee dat hun toekomst even verderop al wordt uitgestippeld. Cynischer kan het bijna niet.

 

Het was alsof ik een kaartspel speelde waarbij ik niet alleen de kaarten van de andere spelers moest raden, maar ondertussen ook moest doen alsof ik niet stiekem hun hele deck aan het herverdelen was. Want ja, stel je voor dat de spelers erachter kwamen dat ik ze als handelswaar beschouwde. Eén woord te veel, één gerucht dat uitlekt, en voor je het weet loopt de hele selectie te morren. Onrust in de kleedkamer? Dat is als een bom die je niet ziet, maar waarvan je weet dat 'ie ieder moment kan afgaan. En als die bom barst, dan is het niet alleen mijn kop die rolt, maar stort het hele kaartenhuis in.

 

Maar dat is het spel, toch? Het gaat niet om eerlijkheid of openheid, het gaat erom wie de touwtjes in handen heeft en wie ze kan laten dansen zonder dat ze het zelf doorhebben. Ik zit daar, zogenaamd joviaal, een arm om de schouders van de spelers, terwijl ik in werkelijkheid met een ander aan de onderhandelingstafel zit om ze voor een leuk bedrag te verpatsen. En het mooiste van alles? Het kan niet uitlekken. Geen geruchten, geen praatjes in de pers, want als het naar buiten komt voordat alles rond is, heb je ineens een selectie vol boze spelers en zaakwaarnemers die je met alle liefde het leven zuur maken.

 

Dus ja, hier zat ik. Schaken met blinddoek op, terwijl ik probeerde deals te sluiten zonder dat mijn eigen pionnen het doorhadden. Het voelde viezer dan ik had verwacht, maar ja, wie had ooit beweerd dat voetbal schoon was?

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostieken so far:

Rikkert 3-1

Marius 3-1

Djuro 4-1

Marcos 5-1

Als iemand anders een gokje wil wagen... @Titan, @Glenn08 of @bas huijsmans wellicht?

 

Op 18-9-2024 om 10:17 zei Marius:

Niet onlogisch om een aanvaller eruit te pikken die scoort met zijn ogen dicht. Natuurlijk zal zijn vertrek een aderlating zijn, maar in een goed draaiende ploeg is zijn positie misschien nog wel één van de eenvoudigste om op te vullen. En dan maar hopen dat hij al een aardig bedrag opbrengt natuurlijk. Vertrouw maar op dat instinct John!

 

Vooralsnog moet er 2 miljoen worden opgehaald  

 

13 uur geleden zei ElMarcos:

John zit nu vast in de situatie die eerst zijn hoge spel met Eleni en daarna haar verraad creëerde. Hopelijk prevaleert zijn wens tot lijfsbehoud boven zijn eigenwijsheid en ego. Gezichtsverlies lijden lijkt een prettig vooruitzicht dan een enema met Sriracha saus of een emmer met rat en gasbrander. 

 

Opties zijn er legio, maar bijna allemaal niet prettig.

 

11 uur geleden zei Djurovski:

Gevaarlijk spel benieuwd wie er allemaal gaan vertrekken

 

Ik kan vast verklappen dat er 8 spelers vertrekken.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Marius]

En dit is dan nog maar deel 1 van het werk. Want minstens een deel van die verpatste spelers zullen ook nog moeten vervangen worden. Mooie vooruitzichten John  

[Rikkert90]

Dit is zo balen.... En dan inderdaad nog de loodzware taak om de spelers te vervangen. Ik zou niet graag in de schoenen van John willen staan.

[Nom de Guerre]

 

CCCVI. Helemaal naar de kloten

 

De ethiek van de hele zaak, ach ja, die was natuurlijk net zo brandschoon als een dronkenlap op de stoep van een nachtclub. Slavernij, dat zou misschien wat overdreven zijn, maar het verschil voelde soms griezelig klein. Je behandelde mensen als handelswaar, spullen die je met een glimlach kon verhandelen, moest verhandelen zelfs, alsof ze niets meer waren dan cijfers op een balans. Maar tegelijkertijd waren het de mannen met wie je samen op het trainingsveld stond. Diezelfde kerels waarmee je na een verloren pot in de bus had zitten mokken, of waarmee je triomfantelijk een biertje had gedronken na een overwinning. Dat soort dingen vergeet je niet zomaar, en dat maakt het verdomd lastig om die emoties simpelweg uit te schakelen.

 

Maar ja, het is een harde wereld, nietwaar? Geen plek voor sentimentele gedachtes of broederlijke gevoelens. Toch, die knagende schuldgevoelens druk je niet zomaar weg. Je probeert het wel, natuurlijk. Een halve fles whisky voor het slapen gaan helpt daar aardig bij. Het werkt als een demper op al die morele ruis, al die interne conflicten. Met elke slok lijkt de kloof tussen het zakelijke en het persoonlijke iets kleiner te worden, alsof je in een roes vergeet dat je mensen aan het verhandelen bent die gisteren nog naast je in de kleedkamer zaten. Whisky maakt van je geweten een zachte echo, nauwelijks hoorbaar.

 

Het blijft een raar idee. Aan de ene kant praat je over spelers alsof ze aandelen zijn, puur waarde op de transfermarkt, en aan de andere kant ga je met ze door dezelfde poorten als ze over de streep lopen. Maar dat is voetbal. Iedereen speelt het spel, iedereen doet alsof het allemaal normaal is. We doen net alsof het logisch is dat we vandaag lachen en morgen iemand op het vliegtuig zetten omdat er elders meer geld op tafel komt. Dat is de realiteit, hoe cynisch ook. Dus ja, whisky. Het helpt om de scherpe kantjes van die realiteit iets te verzachten, terwijl je weet dat je eigenlijk alleen maar dieper in de modder aan het zakken bent.

 

Gökhan had zijn coke, en ergens, ja, ergens begreep ik het wel. Die witte poeder waarmee hij zichzelf even losmaakte van de wereld, van alle rotzooi die op hem afkwam. Want was ik niet precies hetzelfde aan het doen, alleen met een ander vergif? Zijn coke, mijn whisky; allebei bezig om onszelf te verdoven, om die onophoudelijke stroom aan stress en problemen een paar uurtjes uit ons systeem te spoelen. Hij snoof zich een weg naar een tijdelijke rust, ik dronk mezelf in een wazige vergeetput. En zo bleven we allebei hangen in die vicieuze cirkel van verdoving en ontwaking, van ontsnappen en weer keihard terug de realiteit in worden geslingerd.

 

De coke, ja, ik zag het gebeuren. Zijn ogen glazig, zijn kaken strak, alsof hij de hele wereld tegelijk probeerde weg te bijten. En ik, met mijn glas whisky in de hand, misschien iets minder destructief aan de buitenkant, maar vanbinnen zat er weinig verschil. Mijn verstand, dat ik elke avond in een alcoholisch coma probeerde te dompelen, zodat ik even niet hoefde na te denken over de smerige deals, de smerige mensen en de smerige keuzes die ik moest maken.

 

Het verschil tussen ons? Misschien dat ik mijn gif wat eleganter naar binnen werkte. Gökhan snoof als een bezetene, roekeloos en wild, terwijl ik met een soort waardigheid een glas omhoog hield en deed alsof ik de controle nog in handen had. Maar in wezen deden we hetzelfde: we probeerden allemaal die klamme angst, die onzekerheid, die onophoudelijke onrust te smoren. Alleen was zijn methode wat luider, wat zichtbaarder. De mijne kon ik nog verstoppen achter een schijn van fatsoen. Voorlopig, althans.

 

De waarheid? We waren allebei aan het vergaan, alleen op verschillende snelheden.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostieken so far:

Rikkert 3-1

Marius 3-1

Djuro 4-1

Marcos 5-1

 

5 uur geleden zei Marius:

En dit is dan nog maar deel 1 van het werk. Want minstens een deel van die verpatste spelers zullen ook nog moeten vervangen worden. Mooie vooruitzichten John  

 

En met min of meer gesloten beurs.

 

3 uur geleden zei Rikkert90:

Dit is zo balen.... En dan inderdaad nog de loodzware taak om de spelers te vervangen. Ik zou niet graag in de schoenen van John willen staan.

 

Het houdt het leven spannend

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Marius]

Af en toe wat alcoholmisbruik moet kunnen, nee? Zeker zolang John geen andere schimmigheden als toevluchtsoord zoekt.

[Nom de Guerre]

 

CCCVII. Van theorie naar praktijk

 

De kunst van het managen, zo heb ik geleerd, draait uiteindelijk om één simpele waarheid: het vinden van dat ene punt waar de omstandigheden het voordeel van de vijand volledig neutraliseren. Waar je zijn kracht tegen hem keert, zijn superioriteit laat omslaan in een last. Het is als schaak spelen met mensenlevens, alleen hier draait het niet om een koning op het bord, maar om mannen die denken dat ze onaantastbaar zijn. Je laat ze geloven dat ze in de controle zijn, je voedt hun ego's en geeft ze net genoeg ruimte om hun kaarten te laten zien, terwijl jij stiekem de spelregels herschrijft.

 

Want laten we eerlijk zijn, niemand is zo onoverwinnelijk als hij zelf denkt. Elke kracht heeft een keerzijde, elke vermeende superioriteit bevat de kiem van zijn ondergang. Het draait erom dat moment te vinden, dat fragiele evenwicht waar je het machtsspel kantelt. En op dat punt, waar ze het minste verwachten, draai je de rollen om. De sterke wordt zwak, de zelfverzekerde wordt nerveus, en jij? Jij haalt rustig je schouders op, nipt van je whisky en kijkt toe hoe het kaartenhuis in elkaar stort.

 

Cynisch? Misschien. Maar in deze wereld zijn principes weinig meer dan luxe. Het is niet de nobelste die overleeft, het is degene die het slimst manoeuvreert, die de spelregels begrijpt en ze weet te buigen zonder zelf te breken.

 

Op dat punt mocht ik mijn cynische principes eindelijk in de praktijk brengen. Het spel was, in theorie, simpel, zolang je maar wist hoe je de kaarten die je had gekregen moest spelen. Wat de verkoop betreft, was het kinderspel. Zolang ik de buitenwereld in de waan liet dat er geen enkele noodzaak was om spelers te verkopen, kon ik de illusie creëren dat ik stevig in het zadel zat. Ik kon doen alsof ik de luxe had om de hoofdprijs te vragen, zonder ooit genoegen te moeten nemen met een fooi. Het is zoals bluffen in poker; je speelt met wat je hebt, maar vooral met wat ze denken dat je hebt.

 

De aankopen, dat was een ander verhaal. Daar zat de echte uitdaging. Wachten tot de spelers verkocht waren? Amateurswerk. Als ik eenmaal bekend stond als de club die dringend spelers nodig had en bovendien de middelen had om ze te betalen, zouden de prijzen omhoogschieten alsof ik met een zak goud aan het zwaaien was. Iedereen zou willen meedelen in de buit.

 

De echte truc was dus timing. Spelers vastleggen voordat mijn huidige selectie verkocht werd, zonder dat iemand, en dan bedoel ik ook echt niemand, iets doorhad. Vooral die zaakwaarnemers, bloedzuigers van het voetbalwezen, moesten buiten de deur gehouden worden. Het was als schaken op een mesrand: je wil dat iedereen denkt dat je nog alle tijd van de wereld hebt, terwijl je eigenlijk al aan het springen bent. De kunst was om de deals te sluiten voordat de rest rook dat ik in de markt was. Laat ze maar in het duister tasten, terwijl ik mijn pionnen alvast op het bord zette.

 

De praktijk was vuil, maar dat was geen verrassing. Iedereen weet dat voetbal in de kern een zakelijke slangenkuil is. Maar wie goed genoeg manoeuvreert, komt er niet alleen heelhuids uit; hij staat op het einde met de winst.

 

Concreet gezien begon het spel nu echt. Mijn eerste stap was om de lijst die Gökhan en ik eerder hadden samengesteld nog eens goed door te nemen. De waarde van elke speler moest opnieuw geëvalueerd worden. Wat was hij waard in de huidige markt, en belangrijker nog, wie zou er gek genoeg zijn om die prijs te betalen? Maar dat was slechts één kant van de medaille. De andere kant draaide om de vervangers die we in kaart hadden gebracht. Wie waren ze, en zouden ze bereid zijn om in onze schijnbaar stabiele, maar feitelijk wankele vesting te komen spelen? 

 

Het was geen kwestie van simpelweg de beste speler binnenhalen. Nee, dat zou te gemakkelijk zijn. Het draaide om wie beschikbaar was, wie we konden verleiden voor de juiste prijs en onder de juiste omstandigheden. En als dat niet permanent kon, dan maar tijdelijk; op huurbasis, met wat geluk, of via schimmige deals waarbij niemand echt weet waar het geld vandaan komt. 

 

Maar zoals altijd was er die ene constante: elke speler, elk bod, elke huurdeal moest in het grootste geheim plaatsvinden. Hoe minder mensen ervan afwisten, hoe beter. Want op het moment dat een zaakwaarnemer lucht kreeg van mijn plannen, was het spel over. En wie had er dan gewonnen? Juist, niet ik.

 

Ik kon me de situatie al voorstellen: ik moest lachen om de ironie. Hier zat ik, met een lijst spelers die we als ruilobject beschouwden, terwijl ik aan de andere kant nieuwe spelers moest binnenhalen zonder dat iemand het doorhad. Het was een dans op het slappe koord, en elke stap die ik zette, moest met chirurgische precisie gebeuren.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostieken so far:

Rikkert 3-1

Marius 3-1

Djuro 4-1

Marcos 5-1

 

18 uur geleden zei Marius:

Af en toe wat alcoholmisbruik moet kunnen, nee? Zeker zolang John geen andere schimmigheden als toevluchtsoord zoekt.

 

Nog niet. 

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Marius]

Makkelijker gezegd dan gedaan om in de huidige markt nog iets verborgen te houden, met het minste gerucht dat al de wereld in wordt gejaagd alvorens er zelfs nog maar een pluimpje rook te zien is. Succes John!

[Djurovski]

Pfoe wat gaat dit lastig worden voor John. Haast niet te doen 

[Nom de Guerre]

 

CCCVIII. Vuil spel

 

Na lang wikken en wegen was het spel eindelijk op de wagen. Onderhandelen? Dat hoef je een jongen van de straat niet meer te leren. Het zat in mijn bloed. Veel van die zogenaamde technische directeurs waren watjes; mannen die hun hele leven in veilige klaslokalen hadden doorgebracht, dure opleidingen aan de universiteit genoten, maar ze snapten het leven niet. Ze wisten niks van de slangenkuil die de straat heet. Daar, waar elke deal een gevecht is en elke fout je de kop kan kosten. Onderhandelen, dat leer je op de hoek van de straat, niet in een ivoren toren.

 

Met een drietal huurlingen en twee jongens die elders op de transferlijst stonden, had ik een paar interessante nieuwkomers binnen handbereik. Terwijl ik aan de andere kant mijn voelsprieten had uitgestuurd om de interesse in onze sterspelers te peilen. Het draaide allemaal om timing, een beetje bluf, en vooral weten wanneer je moet toeslaan. Met de verkoop van Tarik Gözüsirin, Enes Yılmaz, Furkan Gedik, Berat Altındiş en Musa Çağıran had ik meer dan genoeg binnengehaald. De twee miljoen die Gökhan eiste? Geen probleem. We hadden het royaal gehaald. Maar natuurlijk, zoals altijd, kwam de gedachte in me op: hoe kon ik hier zelf wat aan verdienen?

 

Even speelde ik met het idee om een paar centen in eigen zak te steken. Maar Gökhan, de gladjanus, had zijn zaakjes beter op orde dan ik had gedacht. Zijn contracten waren waterdicht, ongetwijfeld dankzij de Georgiërs die achter de schermen aan de touwtjes trokken. Geen ruimte voor steekpenningen of dubieuze deals deze keer. Ik kon niet anders dan concluderen dat ik moest spelen volgens de regels, al was het met lichte tegenzin. Want als er één ding is waar ik een bloedhekel aan heb, dan is het wel een deal waar ik zelf niks aan overhoud.

 

Cynisch? Natuurlijk. Dit hele spel is cynisch. Iedereen denkt dat voetbal draait om passie, om de liefde voor het spel, maar uiteindelijk draait alles om geld. Om wie de grootste stukken van de taart kan afsnoepen voordat iemand doorheeft wat er gebeurt.

 

Het was nu vooral zaak om de transfergoeroes, die zichzelf ongevraagd tot experts hadden uitgeroepen, buiten de deur te houden. Die idioten stonden klaar om als eerste te brallen over zogenaamde primeurs, altijd gretig om een scoopje te pakken via hun sociale media. Het was cruciaal dat niemand lucht kreeg van de commotie die ik op de transfermarkt had veroorzaakt. Want laten we eerlijk zijn, voor een club als de onze waren de bedragen die ik uit het vuur had gesleept behoorlijk fors. Dit was een kans van één op een miljoen, en ik zou verdomme niet laten gebeuren dat het misging door een of andere nitwit met een Twitter-account.

 

De spelers zelf hadden weinig reden om te klagen. Hun zaakwaarnemers hadden hen immers verteld dat ze meeprofiteerden via die fijne percentages van de transfersom. Voor hen was het simpel: hun deel van de koek hing af van hun zwijgzaamheid. Als ze hun grote mond niet hielden en de deal klapte, konden ze fluiten naar hun bonus. Geen enkel voetballertje zou dat risico willen lopen.

 

Maar de echte uitdaging zat bij de inkomende spelers. Dat zijn de types die denken dat ze de nieuwe Messi zijn zodra ze hun contract ondertekenen. Een selfie hier, een jubelend berichtje daar; één voorbarige post op Instagram of een onverhoedse tweet en alles zou uit de hand lopen. Onrust in de selectie, onnodige speculatie, kortom, een complete klotebende.

 

Daarom moest alles op de juiste manier, op het juiste moment. Geen half werk. De perfecte, strak georkestreerde transferrevolutie. Alles op dezelfde dag, synchroon zoals een militaire operatie. De inkomende en uitgaande spelers zouden als pionnen op het schaakbord verschoven worden, zonder dat iemand doorhad wat er achter de schermen gebeurde. Zo zou het moeten zijn. Geen te vroeg gelekte berichten, geen chaos. Alleen dan zou ik dit tot een succesvol einde kunnen brengen.

 

Daarnaast had ik de unieke kans om een van mijn grootste kwelgeesten voorgoed buitenspel te zetten. In deze wereld van voetbal en machtsstrijd zijn beloftes van beterschap waardeloos, holle frasen die enkel een dwaas voor zoete koek slikt. Wie echt gelooft dat een vos zijn streken verliest, heeft geen idee hoe het spel gespeeld wordt. Vertrouwen op het goede in de mens is iets voor naïevelingen, voor zij die nog geloven in sprookjes. Maar ik? Ik wist wel beter.

 

Dit was mijn kans, mijn moment om de stekker eruit te trekken bij iemand die al te lang aan mijn touwtjes trok. Het had allemaal te maken met de juiste timing, met een simpele, subtiele manoeuvre op het juiste moment. Een kwestie van één zwakke zet, één verkeerde stap van mijn kant en het spel zou anders verlopen. Maar ik had geen ruimte voor fouten, en al helemaal geen tijd voor sentimenten.

 

Beterschap beloven kan iedereen, maar handelen is iets anders. En ik zou mezelf niet zijn, geen man van de straat, als ik zo’n kans niet met beide handen zou aangrijpen en de rotte appel uit de mand zou smijten.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostieken so far:

Rikkert 3-1

Marius 3-1

Djuro 4-1

Marcos 5-1

 

5 uur geleden zei Marius:

Makkelijker gezegd dan gedaan om in de huidige markt nog iets verborgen te houden, met het minste gerucht dat al de wereld in wordt gejaagd alvorens er zelfs nog maar een pluimpje rook te zien is. Succes John!

 

Het wordt een stevige opgave, maar ik heb er alle vertrouwen in.

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Pfoe wat gaat dit lastig worden voor John. Haast niet te doen 

 

Altindas alleen al gaat ons een mooie som opleveren.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt