[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[ElMarcos]

De voorbereiding kan je inmiddels best een succes noemen. Op dit niveau lijken veel spelers op de volgende Messi, maar de vraag is of dat zo blijft als de tegenstanders sneller, fitter, technischer en meer geslepen worden.

[Djurovski]

Tudududu Batman

 

Logische opzet qua opbouw van de wedstrijden. Wel benieuwd naar de Europese prestaties van Spartakos

[Nom de Guerre]

 

CCXXXIII. De oefencampagne afronden

 

In de eerste voorrondes van de Europa League had Spartakos het opgenomen tegen het Israëlische Hapoel Be'er Sheva. In de uitwedstrijd in Israël wisten ze nog een 1-1 gelijkspel uit het vuur te slepen. Een uitslag die hen hoop gaf, maar die tegelijkertijd ook de schaduw van twijfel meebracht. De return op Cyprus beloofde alles behalve een walk in the park te worden. Via een vage stream kon ik de wedstrijd volgen.

 

Het was een warme avond in Larnaca, het soort avond waarop de lucht dik was van spanning en de geur van zeezout. De wedstrijd begon zenuwachtig, met beide teams die elkaar aftastten als boksers in de openingsronde. Het was een déjà vu-achtig schouwspel. Net als in Israël eindigde de reguliere speeltijd in een 1-1 gelijkspel. De verlenging bood geen verlossing, alleen maar meer spanning en zweetdruppels.

 

Toen de scheidsrechter uiteindelijk op zijn fluit blies voor het einde van de verlenging, stond het lot van Spartakos op het punt beslecht te worden door de Russische roulette van het voetbal: strafschoppen. Paul, de excentrieke dorpsgek die nu aan het roer stond, ijsbeerde nerveus langs de zijlijn. Zijn wilde haren en wijd opengesperde ogen spraken boekdelen; dit was zijn moment van waarheid.

 

De spelers van beide teams stapten naar voren, één voor één, en het drama ontplooide zich. Elke trap tegen de bal was een strijd tussen hoop en wanhoop, tussen glorie en vergetelheid. De keeper van Spartakos, een man met de naam Chochisvili, werd de held van de avond. Hij dook naar links, naar rechts, en hield met de reflexen van een kat twee cruciale strafschoppen tegen.

 

De menigte brulde, de stadionlantaarns flikkerden, en uiteindelijk, toen de beslissende penalty van Hapoel Be'er Sheva over de lat vloog, barstte een golf van opluchting en vreugde los die het stadion deed trillen op zijn grondvesten. Spartakos had het geflikt. Tegen alle verwachtingen in, waren ze een ronde verder in de Europa League. Paul, wild dansend op het veld, leek zijn eigen waanzin te omarmen als een winnende strategie. 

 

Het was een moment van pure magie, het soort moment dat alleen voetbal kon brengen. Voor even waren de zorgen van de dag vergeten, en voelde iedereen verbonden in de gedeelde extase van een hard bevochten overwinning.

 

De eerste zware tegenstander van onze eigen oefencampagne was Kayserispor, een ploeg uit de tweede divisie. Het verschil was direct merkbaar: sneller spel, betere techniek, meer ervaring. We kregen het zwaar, maar juist in die weerstand toonde het team karakter. Colin en Aykut coachten als veldgeneraals, stuurden hun troepen aan, schreeuwden instructies en zorgden ervoor dat we als eenheid bleven spelen. De eerste helft was moeizaam, maar in de tweede helft begonnen we de controle te nemen, onze speelstijl door te drukken. Het werd uiteindelijk een gelijkspel, maar het voelde als een overwinning.

 

In de tussentijd bleef ik ook de prestaties van Spartakos volgen. In de tweede voorronde stond Spartakos tegenover het Servische Vojvodina. Een broederlijke strijd uit de Balkan die al snel een ongelijke veldslag bleek te zijn. De Serviërs, gehard door jaren van competitie en tactisch vernuft, toonden zich een maatje te groot voor het Cypriotische team.

 

In het bruisende Novi Sad, met zijn zinderende zomerhitte, werd Spartakos verwelkomd door een wervelwind van Servisch elan en ongenadig voetbal. De thuisploeg nam vanaf het begin de touwtjes in handen en al snel werd duidelijk dat Spartakos voor een bijna onmogelijke opgave stond. De eindstand in Servië was een pijnlijke 3-0 nederlaag. De doelpunten vielen als rijpe appels van de bomen, onhoudbaar en genadeloos. Psykhiones stond machteloos aan de zijlijn, zijn wilde ogen nog wijder opengesperd dan normaal.

 

Terug op eigen bodem, in het zwoele avondlicht van Larnaca, hoopte Spartakos op een wonder. Maar de Serviërs waren vastberaden en kwamen om het karwei af te maken. De Cyprioten, die misschien nog een sprankje hoop koesterden, zagen hun dromen uiteenspatten tegen de harde muur van realiteit. Vojvodina beheerste het spel, en hoewel Spartakos sporadisch gevaarlijk was, bleek het niet genoeg. Twee doelpunten van de Serviërs maakten een einde aan alle illusies. Een 2-0 nederlaag op eigen veld was de laatste nagel aan de doodskist van hun Europese avontuur.

 

De spelers van Spartakos dropen af, uitgeput en verslagen. De pijn van een kans die aan hun vingers was ontsnapt, de teleurstelling van een avontuur dat te vroeg ten einde kwam. Psykhiones, die in het heenduel nog iets van zijn waanzinnige flair had kunnen behouden, stond nu met lege handen. Zijn magie had gefaald, en de harde realiteit van het voetbal had de overhand gekregen.

 

In de stilte na de wedstrijd, terwijl de stadionlichten langzaam uitdoofden en de menigte huiswaarts keerde, bleef er voor Spartakos slechts één ding over: de bittere nasmaak van een verloren strijd. De Balkaanse broeder had hun les geleerd, en de Cyprioten konden slechts hopen op een betere toekomst, met nieuwe kansen en nieuwe dromen.

 

De laatste oefenwedstrijd van 24 Erzincanspor was tegen Konyaspor, een team dat onlangs was gedegradeerd uit de hoogste divisie. Dit was de ultieme test, de laatste kans om te zien waar we stonden voordat het echte werk zou beginnen. Het werd een harde, fysieke wedstrijd. We kwamen op voorsprong, verloren die weer, en aan het einde van de rit stonden we met 3-2 voor. Het was een prestatie die vertrouwen gaf, een bewijs dat we op de goede weg waren.

 

Toen de scheidsrechter het laatste fluitsignaal blies, wist ik dat we klaar waren. We hadden een team gevormd uit een bonte verzameling spelers, een team dat klaar was om de strijd aan te gaan in de competitie. Het echte werk kon beginnen, en we waren er klaar voor. Niet alleen in Erzincan maar in heel Turkije zou men weten dat 24 Erzincanspor een ploeg was om rekening mee te houden.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

23 uur geleden zei Marius:

Batman, altijd een te duchten tegenstander natuurlijk. De voorbereiding lijkt in ieder geval voor het nodige vertrouwen te zorgen.

 

Gelukkig stonden we daar niet voor Joker.

 

23 uur geleden zei ElMarcos:

De voorbereiding kan je inmiddels best een succes noemen. Op dit niveau lijken veel spelers op de volgende Messi, maar de vraag is of dat zo blijft als de tegenstanders sneller, fitter, technischer en meer geslepen worden.

 

Het is inderdaad wel allemaal relatief qua niveau.

 

9 uur geleden zei Djurovski:

Tudududu Batman

 

Logische opzet qua opbouw van de wedstrijden. Wel benieuwd naar de Europese prestaties van Spartakos

 

Ik zou er niet te veel van verwachten  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

De conclusie dat de ploeg er klaar voor is, lijkt meer dan terecht na die twee laatste resultaten. Leuk om nog even mee te krijgen hoe het Spartakos verging. Nu dat ze opnieuw met beide voetjes op de grond staan, neem ik aan dat Paul het verval niet zal kunnen tegenhouden.

[ElMarcos]

John lijkt de ploeg klaar te hebben voor de competitie en het beloofd een mooi seizoen te worden. Al komt er nu pas druk kijken. Stiekem zal hij toch ook wel genieten van het feit dat zijn oude club zonder hem niet kan stunten? 

[Nom de Guerre]

 

CCXXXIV. Aan de vooravond van het seizoen

 

Ter afsluiting van de voorbereiding hield Gökhan een etentje in zijn villa. Naast ondergetekende waren ook mijn sergeanten en aanvoerders uitgenodigd. Aykut haalde Colin en mij op en we manoeuvreerden door het hectische verkeer in het centrum richting de buitenwijken. Terwijl we door de smalle straatjes reden, viel het op hoe chaotisch alles was, maar ook hoe het leven in elk hoekje en gaatje leek te bruisen.

 

Bij binnenkomst in Gökhan's villa kwam de geur van een heerlijke stoofschotel ons tegemoet. De geur was rijk en kruidig, een belofte van iets bijzonders. Aykut ademde diep in en likte verlekkerd langs zijn lippen. "Hünkar beğendi," verklaarde hij op de toon van een connaisseur. "Een lamsstoof."

 

Colin snoof ook de geur op en knikte goedkeurend. "I have no idea what he just said, but it smells bloody fantastic, guv. If the food’s half as good as it smells, we’re in for a treat."

 

We werden verwelkomd door Gökhan, die ons met open armen en een brede glimlach begroette. "Welcome, gentlemen. I hope you’re hungry, because we’ve prepared a feast." Hij leidde ons door zijn weelderige villa naar de eetkamer, waar een lange tafel was gedekt met allerlei heerlijke gerechten.

 

Terwijl we aan tafel gingen, bleef de geur van de stoofschotel in de lucht hangen, vermengd met de aroma’s van versgebakken brood en verschillende kruiden. De tafel was een kleurrijke mengelmoes van Turkse delicatessen, allemaal met zorg bereid en gepresenteerd.

 

Aykut nam een stoel en gaf me een veelbetekenende knipoog. "Dit is een perfecte afsluiting van de voorbereiding, John. Goed eten, goed gezelschap. Dit geeft ons de kracht om het seizoen sterk te beginnen."

 

Colin, al zittend, stak een stuk brood in de hummus en nam een hap. "Stop speaking in your Dutch gibberish, it’s rude. Look at the food, man. This is the way to do it. Food, friends, and football. What more do you need?"

 

Alex serveerde de stoofschotel met een gracieus gebaar, alsof ze een kunstwerk presenteerde. De geur van de lamsstoof vulde de ruimte en maakte iedereen stil van verwachting. "Can't start a new future on an empty stomach," grijnsde ze, terwijl ze plaatsnam aan de lange tafel.

 

Ze had gelijk, natuurlijk. Het was niet zomaar een maaltijd, het was een symbolische start van ons nieuwe avontuur. Terwijl ze de schotel voor ons neerzette, zag ik het sappige lamsvlees, glanzend van de rijke saus, omringd door perfect gestoofde groenten. Het water liep me in de mond.

 

Gökhan kwam terug met een fles raki en schonk de glazen vol. "To a successful season, gentlemen. Let’s toast to the future and victory."

 

De glazen werden geheven en de toast werd uitgebracht. Terwijl we aten, voelde ik een gevoel van kameraadschap en optimisme. Dit was meer dan alleen een etentje; dit was een ritueel van verbinding, een viering van ons gezamenlijke doel.

 

De avond ging verder met verhalen, gelach en natuurlijk heerlijk eten. De lamsstoof was inderdaad verrukkelijk, het vlees mals en doordrenkt met kruiden en specerijen die het gerecht een diepe, rijke smaak gaven. Aykut had gelijk gehad; dit was precies wat we nodig hadden.

 

Colin zuchtte tevreden, met die kenmerkende grijns op zijn gezicht. "The food is great and if our season is as good as the food… Still, guvnor, I gotta say, the lads are lookin' sharp. The pre-season's gone better than a dog's dinner on a Sunday, eh?"

 

Ik knikte instemmend, hoewel mijn gedachten nog bij de laatste oefenwedstrijd waren. "Yeah, they’ve put in the work. We might just be ready for the new season."

 

Colin leunde wat nonchalant achterover op zijn stoel, zijn ogen glinsterend van enthousiasme. "You know, guv, this job of yours, it’s like being a top chef, like Gordon Ramsay. You gather the best ingredients, yeah? Then it’s all about getting the balance right. No one flavour should overpower the rest, right? It’s the whole dish that’s gotta shine."

 

Ik glimlachte om zijn vergelijking, een beetje overdreven maar spot on. "You’re not wrong, Colin. It's about harmony. Each player has a role, but it’s the team that wins games."

 

Colin grinnikte. "Exactly, guv. And we've got the right mix now. It’s like... you’ve got your main course, the solid defence, your sides, the midfield, and then the dessert, the strikers. It’s all gotta blend perfectly, yeah?"

 

Ik voelde een zekere opluchting. We hadden hard gewerkt om het team in balans te krijgen en Colin leek er vertrouwen in te hebben. "Let’s hope the ingredients come together on match day. We've done the prep, now it’s time to see if we can serve up a winner."

 

Colin gaf me een klap op de schouder. "Don’t worry, guv. We’ve got this. Like Ramsay always says, 'If you want to become a great chef, you have to work with great chefs.' And you, guv, you’re the best bloody chef we’ve got."

 

Ik lachte en schudde mijn hoofd. "Alright, Colin. Let’s see if we can cook up a storm this season."

 

Colin, al smakkend, keek goedkeurend naar Alex. "Still, I do prefer a good meal as much as a good game. Blimey, this is good. You’ve got a knack for this, Alex."

 

Gökhan schonk nog een keer raki bij en hief zijn glas. "To our new beginning, to victories, and to the hard work that will get us there."

 

We klonken onze glazen, en de sfeer was geladen met optimisme en kameraadschap. Het eten, de gesprekken, het gelach – het voelde allemaal alsof we op het punt stonden iets groots te beginnen. En misschien was dat ook wel zo.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 23-7-2024 om 09:33 zei Marius:

De conclusie dat de ploeg er klaar voor is, lijkt meer dan terecht na die twee laatste resultaten. Leuk om nog even mee te krijgen hoe het Spartakos verging. Nu dat ze opnieuw met beide voetjes op de grond staan, neem ik aan dat Paul het verval niet zal kunnen tegenhouden.

 

Wat denk je zelf?   De AI gaat een team bouwen...

 

Op 23-7-2024 om 09:37 zei ElMarcos:

John lijkt de ploeg klaar te hebben voor de competitie en het beloofd een mooi seizoen te worden. Al komt er nu pas druk kijken. Stiekem zal hij toch ook wel genieten van het feit dat zijn oude club zonder hem niet kan stunten? 

 

Ergens is het ook jammer. De ploeg was helemaal klaar om ook in de tweede divisie een gooi te doen naar de titel.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[ElMarcos]

Een mooie vooravond voor het nieuwe seizoen. Alles lijkt paes en vree. Colin en Aykut hebben er zin, Gökhan is goed gemutst. Wat kan er toch mis gaan hé? 

[Marius]

Die raki gaat nog wel een keer de andere kant van de medaille laten zien, maar voor nu is de sfeer alvast opperbest 😁

[Nom de Guerre]

 

CCXXXV. Dit kan werken…

 

Gökhan grijnsde als een haai die een gewonde zeehond in het oog kreeg. "Let's not forget to discuss the elephant in the room though. We need to make some serious money as well. Remember Spartakos, yeah?"

 

Alex' stem was zacht, bedachtzaam. Haar ogen priemden in de mijne, zoekend naar een antwoord dat misschien niet bestond. Haar gezicht stond ernstig, een lichte frons tussen haar wenkbrauwen. "What happened at Spartakos?" De spanning in haar stem was bijna tastbaar, een stilte die de ruimte vulde.

 

Gökhan grijnsde breed, leunend naar voren alsof hij een sappig geheim zou onthullen. Zijn ogen glinsterden van nieuwsgierigheid en een vleugje spot. "Yeah, John, enlighten us. How did you turn a struggling club into a gold mine?" Zijn stem droop van ironie, ieder woord zwaar van verwachting.

 

Ik zuchtte, voelde de druk van hun blikken als een zware last op mijn schouders. "It wasn't exactly a gold mine," begon ik, mijn stem met een lichte trilling van spanning. "We had to make some tough calls to keep the club afloat." Mijn ogen flitsten van het ene gezicht naar het andere, zoekend naar een teken van begrip. "We sold a few key players for big money," vervolgde ik, mijn stem nu steviger, alsof ik mezelf probeerde te overtuigen. "And reinvested that into the club." Ik zag hoe Gökhan zijn wenkbrauwen optrok, terwijl Alex me met een mengeling van nieuwsgierigheid en scepticisme aankeek.

 

Colin keek me aan met een diepe frons. "So you were just sellin' off the best talent to make a quick buck?" Zijn stem klonk verontwaardigd, bijna beschuldigend. "That's not football, guv'nor. That's bloody business." Zijn ogen boorden zich in de mijne, zoekend naar een spoor van spijt of begrip.

 

Ik probeerde mezelf te verdedigen, mijn stem trilde lichtjes. "It wasn't like that. We needed the money to keep the club going. It was either that or go under." Mijn woorden klonken zwak, alsof ik zelf niet helemaal geloofde wat ik zei. Colin’s frons werd dieper, terwijl Aykut naast hem zijn hoofd schudde, zijn blik doordringend en sceptisch. Alex keek me aan met een mengeling van teleurstelling en nieuwsgierigheid, haar ogen onderzochten elk detail van mijn gezicht, op zoek naar de waarheid achter mijn woorden. Gökhan, met een smalende glimlach, leek te genieten van het drama dat zich voor zijn ogen ontvouwde.

 

Gökhan rekte zich uit, zijn grijns breed en uitdagend. "You are underselling what you did, John. Not only did you gut the entire club, you used every means possible to get an edge. Corruption, drugs, violence, the works..." Zijn woorden waren als dolken, scherp en dodelijk, terwijl zijn ogen een duistere glans vertoonden. Alex keek geschrokken, haar mond viel een stukje open. Colin’s frons veranderde in een blik van verbijstering en Aykut, met zijn armen over elkaar, leek te worstelen tussen ongeloof en woede. Ik voelde mijn maag samentrekken, mijn keel droog en mijn handen licht trillend.

 

Colin’s ogen werden groot van ongeloof, zijn mond viel open alsof hij net een geest had gezien. "You what, guv’nor? Corruption? Drugs? What the bloody hell were you thinking?" Zijn stem trilde van verontwaardiging en verbijstering, terwijl hij naar voren leunde, zijn knokkels wit van de spanning. Gökhan bleef grijnzen, genietend van de opschudding. Alex keek me aan met een mengeling van teleurstelling en nieuwsgierigheid, haar ogen priemend in de mijne. Aykut's blik werd donkerder, zijn kaken strak op elkaar geklemd. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn borst, alsof het elk moment kon stoppen.

 

Aykut schudde zijn hoofd, zijn gezicht een mengeling van woede en teleurstelling. "We are footballers, not criminals." Zijn stem was laag en dreigend, zijn ogen priemden in de mijne, zijn kaken strak op elkaar geklemd. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten wegzakte.

 

Alex keek me aan, haar blik scherp en onderzoekend. "Is it true, John? Did you really go that far?" Haar stem was doordrenkt met een mengeling van verbazing en afkeuring, haar ogen vernauwden zich terwijl ze wachtte op mijn antwoord. Het voelde alsof ik onder een microscoop lag.

 

Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken, mijn adem stokte even. "It’s not as black and white as it sounds. We had to make tough decisions, yes. But it wasn’t all about corruption and drugs. We did what we had to do to survive."

 

Gökhan lachte hardop, zijn ogen glinsterden van plezier. "Survive? Mate, you thrived. You took that club from the brink of collapse to the top, by any means necessary. And now, you're gonna do the same here."

 

Colin sloeg met zijn vuist op tafel, zijn gezicht rood van woede. "That’s not football, mate. That’s a bloody crime syndicate." Zijn stem schalde door de kamer, zijn ogen vuurspuwend van verontwaardiging. De spanning was om te snijden, elke ademhaling voelde zwaar en geladen met onuitgesproken woede.

 

Aykut knikte instemmend. "We want to win, but not at all costs." Zijn ogen vernauwden zich, zijn stem kalm maar beladen met een stille intensiteit. De spieren in zijn kaak spanden zich aan, terwijl hij zijn handen op de tafel legde. "Wij zijn voetballers, geen gangsters." Zijn woorden dreunden na in de ruimte, elke lettergreep een stille aanklacht. De sfeer was geladen, iedereen voelde het gewicht van de beschuldigingen die in de lucht hingen.

 

Ik probeerde mezelf te verdedigen, mijn stem schor en vol emotie. "We had no choice. The pressure was immense. It was either that or see the club die." Ik keek ze aan, mijn ogen flikkerden van wanhoop en berouw. Mijn handen trilden lichtjes terwijl ik ze naar voren hield, een gebaar van verontschuldiging en kwetsbaarheid. "Every decision I made, I made for the club. For the players. For the fans." Mijn stem brak even, de woorden zwaar en moeizaam. "But I understand if you can't forgive me." De spanning in de kamer was voelbaar, iedereen wachtte op wat er zou komen.

 

Het bleef even stil, het soort stilte die haast oorverdovend klinkt, zwanger van verwachting. Niemand durfde te bewegen, te ademen, bang om het moment te verstoren. Elke seconde voelde als een eeuwigheid, de spanning in de lucht bijna tastbaar. Elk oog was op mij gericht, wachtend op een antwoord.

 

Alex keek me aan met een mengeling van begrip en teleurstelling, haar ogen priemend. "But at what cost, John? You compromised everything for success. Is that really worth it?" Haar stem was zacht maar doordringend, de woorden raakten me als dolken. Haar wenkbrauwen waren licht gefronst, haar lippen strak op elkaar geperst in een poging haar emoties te beheersen. Haar blik bleef op mij gericht, zoekend naar antwoorden die ik misschien niet kon geven. Het was alsof haar ogen mijn ziel probeerden te doorgronden, elke schaduw, elke zwakte blootleggend.

 

Gökhan leunde achterover, zijn ogen half gesloten, zijn mondhoeken lichtjes opgetrokken in een halve glimlach. "Success always comes at a cost," zei hij langzaam, alsof hij elk woord woog. Zijn blik priemde in de mijne, uitdagend en onderzoekend. "The question is, are you willing to pay it again, John?" Zijn stem was zacht maar doordringend, met een ondertoon die me kippenvel bezorgde. Terwijl hij sprak, zag ik de vastberadenheid en het gevaar in zijn ogen, alsof hij precies wist wat hij wilde en hoe hij het zou krijgen.

 

De stilte die volgde was bijna ondraaglijk. Ik kon de woede en teleurstelling voelen van mijn teamgenoten, hun blikken prikten in mijn huid. Dit was niet de start die ik voor ogen had, maar het was de realiteit waar we mee te maken hadden. We zouden een manier moeten vinden om zowel financieel als sportief succesvol te zijn, zonder de donkere wegen te bewandelen die ik bij Spartakos had bewandeld.

 

Ik zuchtte en ging met mijn handen door mijn haar, mijn vingers dieper in de warrige lokken. "I don't know," zei ik uiteindelijk, mijn stem zacht en vermoeid. "I just know that I had to get out of Cyprus." Mijn ogen ontmoetten die van Gökhan, waarin een mengeling van verwarring en vastberadenheid te lezen was. Mijn schouders zakten een beetje, alsof de woorden die ik net had uitgesproken een deel van de last van mijn schouders hadden genomen. Mijn gezicht vertoonde diepe rimpels van zorgen en vermoeidheid, en mijn stem klonk schor, alsof ik al dagen niet meer fatsoenlijk had gesproken.

 

Alex leek teleurgesteld, haar ogen vernauwden zich terwijl ze naar me keek. "I thought you were an honorable man, John. Was it really all about the money?" Haar stem klonk zacht maar doordringend, alsof ze probeerde door mijn façade heen te prikken. Ze vouwde haar armen over elkaar, haar mond vertrok in een bittere glimlach. De teleurstelling en pijn in haar ogen deden me bijna fysiek pijn, en ik kon de kilte in haar stem voelen die mijn eigen schuldgevoel versterkte. Haar woorden echoëerden in mijn hoofd, telkens opnieuw de vraag stellend die ik zelf niet eens volledig durfde te beantwoorden.

 

Durfde ik het aan om te vertellen over Eleni? Durfde ik het aan om te vertellen over het verraad en de pijn, de vele lagen van intrige die hadden geleid tot mijn vlucht naar Turkije? Durfde ik de wond opnieuw open te rijten? Terwijl ik naar Alex keek, zag ik haar ogen verwachtingsvol op me gericht, hongerig naar de waarheid. De woorden bleven echter steken in mijn keel, alsof een onzichtbare hand ze tegenhield. Mijn hart bonkte in mijn borst, elke slag een herinnering aan het verleden dat ik probeerde te ontvluchten. De stilte werd bijna tastbaar, gevuld met ongezegd leed en verborgen waarheden.

 

"There was... a woman, Eleni..." begon ik, mijn stem brak lichtjes. "We were close, really close. I thought she was the one, you know? Turns out, she was playing me like a bloody fiddle. She was involved with some big shots, using me to get ahead. Money, power, the whole lot. I found out too late, and by then, everything was falling apart. I had to get out. Fast."

 

Ik zag de gezichten om me heen veranderen. Alex keek me nu aan met een mengeling van medelijden en afkeuring. Colin's blik was nog steeds wantrouwend, maar ik zag een vleugje begrip opdoemen. Aykut zat stil, zijn handen samenknijpend op de tafel, zijn ogen vastgenageld op mijn gezicht. Gökhan leunde achterover, zijn gezicht een masker van bedachtzaamheid.

 

"We were supposed to escape together," vervolgde ik, mijn stem nu steviger. "Had it all planned out. She was going to leave her life behind, we’d start anew. But she cleaned out our joint account and vanished. Left me with nothing. And that, my friends, is how I ended up here. Running away from a broken heart and a pile of debt."

 

De stilte die volgde was zwaar en ongemakkelijk. Ik voelde de schaamte en het verdriet als een koude steen in mijn maag. Alex was de eerste die sprak, haar stem zacht en bijna teder. "I'm sorry, John. That sounds... awful."

 

Colin knikte langzaam, zijn woede nu gedempt door begrip. "Sounds like you’ve been through the wringer, guv'nor. But still, we need to focus on football now."

 

Aykut sloeg een arm om mijn schouder, zijn blik vastberaden. "We are here to help, John. We can do this together. Let's make sure 24 Erzincanspor rises, without any of the shady business."

 

Gökhan glimlachte flauwtjes, een glinstering van mededogen in zijn ogen. "Smart moves considering the circumstances, John. But we're not here to just survive. We want to thrive. And for that, we need to be smart with our resources."

 

Colin sloeg met zijn vuist op tafel, zijn stem vol ingehouden woede. "Football ain't just about money, mate. It's about passion, about the love of the game. If we lose that, we lose everything." Zijn ogen schoten vuur, terwijl zijn gezicht vertrok van emotie. Zijn handen trilden lichtjes, de adrenaline pompend door zijn aderen. 

 

Aykut leunde achterover, zijn gezicht somber, de rimpels op zijn voorhoofd diep als geulen. "We can’t focus on making money, we are a football club." Zijn stem klonk zwaar en doorleefd, alsof hij de last van de wereld op zijn schouders droeg. Zijn ogen, donker en intens, priemden in de mijne, zoekend naar een spoor van begrip. Zijn woorden hingen in de lucht, druppelend van teleurstelling en vermoeidheid. Het was duidelijk dat de idealen waar hij voor stond, lijnrecht tegenover de harde realiteit van de voetballerij stonden.

 

Ik voelde de spanning in de kamer, de woede en teleurstelling van mijn teamgenoten. "I understand where you're coming from. But we have to balance both. We need to be financially stable to keep playing the game we love."

 

Gökhan knikte langzaam, zijn ogen half gesloten en zijn mond in een strakke lijn. "Exactly. We're not here to turn this club into a marketplace." Zijn stem was kalm, bijna bezwerend, alsof hij een belangrijke les probeerde over te brengen. Hij pauzeerde even, liet zijn woorden bezinken voordat hij verder ging. "But we do need to be smart about our finances. It's part of the game." Zijn gezicht was een mengeling van vastberadenheid en pragmatisme, de felle blik in zijn ogen sprak boekdelen. De woorden kwamen er langzaam uit, maar met een gewicht dat iedereen aan tafel voelde.

 

De stilte die volgde was bijna tastbaar. Iedereen dacht na over wat ik had gezegd. Dit was niet de start die ik voor ogen had, maar het was de realiteit waar we mee te maken hadden. We zouden een manier moeten vinden om zowel financieel als sportief succesvol te zijn.

 

Colin leunde naar voren, zijn ogen glinsterend van een mengeling van frustratie en vastberadenheid. "Alright, guv'nor, I ain't completely on board with this money talk," begon hij, zijn stem een ratelende machinegeweer van Cockney Engels. "But if we gotta play this game, then I've got a plan. See, it's all about winnin' as much as we can in the first half of the season, right? Layin' the groundwork for the title, yeah?"

 

Hij keek rond, wachtend op instemmend geknik. "Then, come winter break, we sell off a few key players for top dollar. Clubs will pay through the nose for players from a winning team, ain't that the truth? Then we plug the gaps with loan players from the top division. Everyone wants to play for a title-contending team, innit? And the big clubs are always lookin' to offload their benchwarmers on the cheap."

 

Colin sloeg met zijn vuist in zijn hand, zijn ogen glinsterend van opwinding. "It's a hustle, yeah, but it's a good one. We get the funds we need, and we keep the team strong for the second half of the season. It's all about playin' the game smart, not just hard."

 

Zijn gezicht was een mengeling van ondeugend plezier en serieuze vastberadenheid. De anderen aan tafel keken elkaar aan, de sfeer was geladen met een nieuwe energie. Colin's plan had iets verleidelijks, iets dat iedereen kon voelen. Het was een riskante zet, maar het had ook de potentie om een meesterzet te zijn.

 

Gökhan leunde achterover, zijn ogen half gesloten, nadenkend over Colin's voorstel. Aykut knikte langzaam, de ernst in zijn blik verraadde dat hij de logica in het plan zag. Alex keek me aan, haar ogen onderzoekend, op zoek naar een teken van instemming in mijn gezicht.

 

Ik voelde de spanning in de lucht, de mix van hoop en angst die altijd komt kijken bij het smeden van een nieuwe strategie. Dit was niet zomaar een plan, dit was een sprong in het diepe. En zoals altijd was er maar één manier om erachter te komen of het zou werken: proberen.

 

Met een diepe zucht en een knikje naar Colin besloot ik het plan te omarmen. "Alright, let's do it. We play smart, we play hard, and we win this thing."

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 24-7-2024 om 14:37 zei ElMarcos:

Een mooie vooravond voor het nieuwe seizoen. Alles lijkt paes en vree. Colin en Aykut hebben er zin, Gökhan is goed gemutst. Wat kan er toch mis gaan hé? 

 

Hehe, je kent me inmiddels  

 

11 uur geleden zei Marius:

Die raki gaat nog wel een keer de andere kant van de medaille laten zien, maar voor nu is de sfeer alvast opperbest 😁

 

Inmiddels is de sfeer ietsje minder  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Laat iedereen een graantje meepikken, en ze zullen wel bijdraaien 😁

[ElMarcos]

Klinkt als een goed plan van John, maar wat vinden de vrienden uit Georgië hier van. Zeker met de potentie dat nog meer monden moeten eten van de deals. 

[Nom de Guerre]

 

CCXXXVI. Einde oefening

 

Dat wilde niet zeggen dat ik geen bedenkingen had. De halve ploeg vervangen door huurlingen en nieuwkomers was altijd een risico. Voetbal draait immers om chemie, om spelers die elkaar feilloos aanvoelen en begrijpen, zonder woorden. Dat bereik je niet zomaar met een stel vreemden die net van de ene naar de andere kant van het land zijn getransporteerd. Maar ja, het was niet alsof ik nu een keuze had in de zaak. De Georgiërs wilden dat hun schulden werden afbetaald. En een gecompliceerd plan als dit was hun kans om zowel sportief als financieel te winnen. Dat was het doel, en we moesten ervoor zorgen dat het lukte.

 

Mijn gedachten gingen terug naar de avond waarop alles begon te veranderen. Gökhan's etentje had de bal aan het rollen gebracht, en nu zat ik hier, overgeleverd aan de grillen van het lot en de hoge verwachtingen van de mannen die me hadden ingehuurd. Colin's plan klonk slim, misschien zelfs briljant, maar het was ook gevaarlijk. Eén verkeerde zet, één blessure te veel, en we zouden keihard tegen de muur lopen.

 

Toch voelde ik de spanning in de lucht, de opwinding van een nieuw begin, van een kans om iets groots te bereiken. Het was hetzelfde gevoel dat ik had toen ik voor het eerst bij Spartakos aan de slag ging, maar nu met een donker randje van verplichting en druk. De Georgiërs waren geen mannen om lichtvaardig mee om te gaan. Ze verwachtten resultaten, en ze verwachtten die snel.

 

Terwijl ik nadacht over de komende maanden, voelde ik de knoop in mijn maag strakker worden. We moesten winnen, koste wat kost. En winnen betekende dat ik mijn twijfels opzij moest zetten en volledig moest vertrouwen op het plan, hoe risicovol het ook was. Colin en Aykut zouden hun rol moeten spelen, net als de nieuwe jongens die we zouden binnenhalen. Iedereen zou zijn steentje moeten bijdragen, anders zouden we het niet redden.

 

Ik keek naar de papieren op mijn bureau, de contracten die klaar lagen om getekend te worden. Namen van spelers die onze redding zouden moeten worden, of ons verder in de afgrond zouden duwen. Ik pakte een pen en begon te ondertekenen, één voor één. Elke handtekening voelde als een stap dichter bij succes, of bij de afgrond. 

 

Het was een gok, dat wist ik. Maar in deze wereld was er geen andere keuze. De Georgiërs wilden hun geld terug, en ze wilden het snel. Dus zouden we winnen. We zouden alles op alles zetten en ervoor zorgen dat 24 Erzincanspor niet alleen overleefde, maar bloeide. En als dat betekende dat we een paar risico's moesten nemen, dan zou dat maar zo zijn. Altijd blijven lachen, toch? Maar diep van binnen wist ik dat dit alles of niets zou worden. En ik was vastbesloten om te winnen.

 

Ik klapte mijn laptop open en zocht een stream van de Europese voorrondes. In de voorronde van de Conference League had Spartakos de Oostenrijkers van Austria Klagenfurt geloot. In Oostenrijk hadden de mannen van Paul een 5-1 nederlaag moeten slikken, dus Vassilis kennende stond de manager al onder druk om in eigen huis te presteren. Ik schakelde in na een uur spelen, bij een 2-0 tussenstand voor Spartakos. Kort nadat ik inschakelde, scoorde Ewald met een fraai afstandsschot. Nog een doelpuntje en de remontada was compleet. 

 

Ik haalde een biertje uit de koelkast en ging er eens goed voor zitten. Of ja, bier. Het was Efes en dat was zo'n beetje het beste lokale biertje dat beschikbaar was. Niet dat er veel opties waren. De smaak was... acceptabel. Niet bepaald een hoogvlieger, maar het deed zijn werk. Een bittere, vlakke smaak die geen enkele indruk achterliet, behalve dat je wist dat je iets vloeibaars had gedronken. Maar het was koud en dat was genoeg voor nu. Terwijl ik een slok nam, dacht ik terug aan de betere bieren die ik elders had gehad. Dit was duidelijk niet de hemel van het gerstenat, maar je moet het doen met wat je hebt. Enfin, ergens gunde ik het Spartakos ook. Helaas kwam Austria in de slotfase terug tot 3-1 en zelfs 3-2, maar de sportieve eer was in ieder geval gered.

 

De wedstrijd kabbelde voort en ik kon zien hoe de spelers van Spartakos vochten voor elke meter, als leeuwen in een arena. Ze gaven alles, gooiden hun lichamen in de strijd, en het publiek ging er volledig in op. Elke tackle, elke pass, elke schreeuw van de trainer langs de zijlijn was doordrenkt van passie. De camera zoomde in op Paul Psykhiones, die met een rood aangelopen gezicht stond te brullen en te gebaren alsof hij persoonlijk de bal het doel in kon schreeuwen.

 

Toen Ewald zijn doelpunt maakte, voelde ik een golf van nostalgie door me heen spoelen. Zijn afstandsschot was een perfect gemikte raket, die de Oostenrijkse doelman kansloos liet. Ik moest toegeven, het was een prachtig doelpunt, eentje om in te lijsten. De vreugde en het gejuich van het publiek deden me glimlachen. Het leek even alsof alles weer was zoals het moest zijn. Ik haalde diep adem en nam een grote slok van mijn bier, de bittere smaak vermengd met een vleugje zoet van herinneringen aan betere tijden.

 

De minuten tikten weg en Spartakos bleef drukken, maar het leek alsof het lot toch anders had beslist. Austria Klagenfurt kwam terug, eerst tot 3-1 en toen, in een bittere slotfase, tot 3-2. Het was een klap voor het team, maar ondanks de uitschakeling had Spartakos de sportieve eer gered. Ze hadden gestreden, niet opgegeven, en dat telde ook. 

 

De scheidsrechter blies voor het einde van de wedstrijd en ik leunde achterover in mijn stoel. Ik voelde een zekere trots voor mijn oude club, zelfs al was ik nu een wereld verwijderd van Cyprus en de roem die ik daar ooit had gekend. Misschien was dat wat voetbal zo bijzonder maakte – het vermogen om mensen te verbinden, verhalen te creëren en herinneringen te weven, ongeacht de uitkomst. 

 

Ik nam nog een slok van mijn bier en sloot mijn ogen, luisterend naar het geluid van de jubelende fans dat nog steeds door mijn laptop schalde. Altijd blijven lachen, dacht ik bij mezelf. Het was een nieuw begin, maar sommige dingen veranderen nooit.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

4 uur geleden zei Marius:

Laat iedereen een graantje meepikken, en ze zullen wel bijdraaien 😁

 

Dat is wel zo'n beetje het idee  

 

26 minuten geleden zei ElMarcos:

Klinkt als een goed plan van John, maar wat vinden de vrienden uit Georgië hier van. Zeker met de potentie dat nog meer monden moeten eten van de deals. 

 

Wie dan leeft, wie dan zorgt, right?

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[ElMarcos]

Toch mooi om te zien dat John nog liefde voelt voor de club die hij heeft achtergelaten. Hopelijk slaagt zijn plan in Turkije, want anders gaat het er lelijk uit zien voor onze kameraad. 

[Marius]

John is living on the edge, zoals we ondertussen al gewend zijn. De nostalgie blijft ook aanwezig met het volgen van de wedstrijden van Spartakos, maar dat zal langzaamaan ook wel weg ebben.

[Nom de Guerre]

 

CCXXXVII. Mijn vuurdoop

 

Onderweg naar het stadion voor mijn vuurdoop nam ik de omgeving in me op. De straten van Erzincan waren levendig, met een mengeling van moderne gebouwen en traditionele architectuur. Hier en daar stonden minaretten als wachter over de stad, hun oproep tot gebed vermengde zich met het geroezemoes van de markt en het getoeter van het verkeer. 

 

Aan de rand van de stad werd het drukke centrum ingeruild voor een rustiger gebied. Kleine winkeltjes met kleurrijke luifels, waar de eigenaren met hun waar aan de man probeerden te komen, en kinderen die in de smalle straatjes voetbalden met een versleten bal. Er hing een geur van gegrild vlees en kruiden in de lucht, een uitnodiging om elk moment een lokale lekkernij te proberen.

 

Toen we dichter bij het stadion kwamen, veranderde de sfeer. De drukte van de stad maakte plaats voor de opwinding van de wedstrijd. Groepjes supporters met sjaals en vlaggen in de clubkleuren van 24Erzincanspor liepen richting de ingang. De menigte groeide met elke stap die we dichter bij het stadion kwamen, en de spanning was bijna tastbaar. 

 

Het stadion zelf doemde op als een kolossale structuur te midden van de stedelijke chaos, een monument van voetbalpassie. Terwijl ik uitstapte en het gebouw in me opnam, voelde ik een mengeling van zenuwen en opwinding. Dit was het moment waarvoor ik hier was, mijn vuurdoop.

 

Het stadion van 24Erzincanspor lag midden in Erzincan, een stad omringd door bergen en uitgestrekte vlaktes. Vanuit de lucht leek het stadion op een gigantische schaal die midden in een zee van rode daken lag. Het stadion zelf was een redelijk modern bouwwerk, duidelijk ontworpen met de nieuwste architectonische snufjes, maar het ademde ook een zekere sfeer van traditie en passie voor het spel. 

 

Aan de buitenkant zag het stadion er indrukwekkend uit met zijn golvende dak en opvallende kleuraccenten. Het contrast tussen de moderne lijnen van het gebouw en de traditionele bouwstijl van de omliggende huizen zorgde voor een fascinerend beeld. De tribunes waren ingekleurd met de clubkleuren, rood en wit, wat een levendige en energieke uitstraling gaf aan het geheel.

 

Binnen in het stadion was de sfeer bijna tastbaar. De tribunes waren steil en dicht op het veld, waardoor het publiek echt boven op de actie zat. De zitplaatsen waren strak en modern, met prima zichtlijnen naar het veld, zodat zelfs de toeschouwers op de bovenste rijen geen enkel moment van de wedstrijd hoefden te missen. 

 

Het veld zelf was een groene oase te midden van de stedelijke omgeving. Het gras was perfect gemaaid, een tapijt dat uitnodigde tot technisch hoogstaand voetbal. De doelen stonden er strak gespannen bij, klaar om het schouwspel van een intense wedstrijd te beginnen. 

 

In het stadion van 24Erzincanspor voelde je de ziel van het Turkse voetbal, de passie van de fans en de onverzettelijkheid van een club die vastberaden was om te strijden voor elke overwinning.

 

In deze tempel, met een capaciteit van 12.000 supporters, ongekend groot voor het derde niveau, zou ik mijn debuut maken als manager van 24Erzincanspor. Terwijl ik door de catacomben liep, hoorde ik de echo's van juichende fans die zich al aan het verzamelen waren. De geur van vers gemaaid gras vermengde zich met die van zweet en spanning, een cocktail die alleen een stadion van deze omvang kon bieden. 

 

Het veld lag er prachtig bij, een groen tapijt dat uitnodigde tot spektakel. Ik voelde de zenuwen in mijn maag knopen, maar ook een ongekende opwinding. Dit was waar ik het allemaal voor deed, waarom ik die duistere dagen bij Spartakos had doorstaan, waarom ik naar dit verre oord was gekomen.

 

De tribunes rezen hoog op om me heen, als een amfitheater waarin het moderne gladiatorengevecht van het voetbal zou plaatsvinden. Hier zou ik mijn stempel moeten drukken, mijn visie tot leven moeten brengen. De verwachtingen waren torenhoog, maar dat was ik inmiddels wel gewend. Dit was mijn kans om mezelf opnieuw uit te vinden, om te laten zien dat ik niet zomaar een passant was, maar een manager die zijn plek in de voetbalgeschiedenis verdiende.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

16 uur geleden zei ElMarcos:

Toch mooi om te zien dat John nog liefde voelt voor de club die hij heeft achtergelaten. Hopelijk slaagt zijn plan in Turkije, want anders gaat het er lelijk uit zien voor onze kameraad. 

 

Oude liefde roest niet.

 

15 uur geleden zei Marius:

John is living on the edge, zoals we ondertussen al gewend zijn. De nostalgie blijft ook aanwezig met het volgen van de wedstrijden van Spartakos, maar dat zal langzaamaan ook wel weg ebben.

 

Ik was oprecht benieuwd hoe ze in Europa zouden presteren. Ik zal in december nog eens kijken hoe ze er in de competitie voorstaan.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

De spanning van een openingsspeeldag blijft iets speciaal, en dat mag John hier ook aan de lijve ondervinden. Die lekkernijen kunnen misschien nog even wachten tot na de wedstrijd, al klinken ze ook nu weer aanlokkelijk.

[Djurovski]

Heb het stadion even opgezocht maar dat is niet verkeerd hoor. En het plan klinkt gewaagd maar wel haalbaar

[Nom de Guerre]

 

CCXXXVIII. Arnavutköy? ArnaKUTköy!

 

Mijn vuurdoop voor 24Erzincanspor vond plaats tegen Arnavutköy Belediyespor. Gezien de oefencampagne verwachtte ik een zege, maar het balletje kan soms raar rollen, zeker op de akkers die op dit niveau dienst deden als voetbalveld. De verwachtingen waren hooggespannen. De fans hadden reikhalzend uitgekeken naar mijn debuut en de mannen hadden vertrouwen in mijn aanpak. Het veld daarentegen, was een ander verhaal. Hobbelig en oneffen, meer modder dan gras, alsof er een kudde olifanten overheen had gedenderd. Hier kon elke pass een onverwachte wending nemen, elke dribbel een hachelijke onderneming worden.

 

Ik voelde de spanning in mijn buik terwijl de spelers zich warm liepen. De supporters zongen uit volle borst, hun hoop en verwachting als een muur van geluid die op ons afkwam. Dit was het moment om te laten zien wat we waard waren, om de beloftes van de voorbereiding waar te maken. De scheidsrechter floot en het spel begon.

 

De wedstrijd begon stroef, maar het was duidelijk dat Colin Kazim-Richards in bloedvorm verkeerde en zijn rol als kapitein serieus nam. Na een kwartier spelen opende Colin de score met een lage, krachtige schuiver, waarbij hij een fout van Arnavutköy's Sirac Susancak genadeloos afstrafte. Een te korte terugspeelpass was een prooi voor de ervaren aanvaller, die niet aarzelde maar uithaalde. Colin stond als een roofdier op de loer, zijn ogen gefixeerd op de bal, zijn lichaam gespannen als een veer. Toen de bal zijn kant op rolde, maakte hij een explosieve beweging, als een panter die zijn prooi bespringt. 

 

Hij plaatste zijn linkervoet stevig naast de bal, draaide zijn bovenlichaam in een soepele, krachtige beweging en haalde met zijn rechtervoet genadeloos uit. De bal suisde laag over het gras, langs de verbaasde doelman en in de rechterhoek van het doel. Terwijl de bal het net deed trillen, stak Colin triomfantelijk zijn vuist in de lucht, zijn gezicht een mengeling van vastberadenheid en vreugde. 

 

De menigte barstte in gejuich uit, een golf van energie die door het stadion spoelde. Zijn teamgenoten stormden op hem af, klapten hem op zijn rug en omhelsden hem. Colin straalde, zijn tanden bloot in een brede grijns, zijn ogen fonkelend van triomf. De toon was gezet, dit was het begin van een glorieuze wedstrijd.

 

Enkele minuten later was het de beurt aan de tweede aanvaller, Oguzhan Sivrikaya, die de voorsprong verdubbelde. In een chaotische klutssituatie in het strafschopgebied was Oguzhan als een havik die zijn prooi niet uit het oog verloor. De bal sprong als een stuiterbal tussen de benen van verdedigers en aanvallers, een ware carambole. Oguzhan stond klaar, zijn lichaam laag bij de grond, gespannen en alert als een gespannen veer.

 

Met een snelle, katachtige beweging dook hij naar voren toen de bal voor zijn voeten terechtkwam. Zijn ogen waren gefixeerd, zijn gezicht een masker van concentratie. Hij plaatste zijn linkervoet stabiel naast de bal en haalde beheerst uit met zijn rechtervoet. De bal schoot weg als een kogel, laag en hard richting de rechterhoek van het doel. De doelman dook nog, maar het was tevergeefs. 

 

De precisie waarmee Oguzhan de bal in het net schoot, getuigde van een koelbloedigheid en scherpte die men van een spits mag verwachten. Zijn armen schoten omhoog, zijn gezicht brak open in een triomfantelijke grijns. Zijn teamgenoten kwamen op hem af, klapten hem op zijn rug en omhelsden hem. 

 

Colin, die uitermate gemotiveerd oogde, liep perfect vrij bij een voorzet. Zijn blik was scherp, vastberaden. Met een krachtige sprint liet hij zijn verdediger achter zich. Hij dook naar voren, zijn nekspieren spanden zich als stalen kabels terwijl hij omhoog rees. Zijn voorhoofd raakte de bal met een doffe klap, de perfecte mix van kracht en precisie. De bal suisde als een kanonskogel in de hoek van het doel. De keeper stond als aan de grond genageld, kansloos, terwijl Colin triomfantelijk op zijn voeten landde, zijn ogen fonkelend van adrenaline en vreugde.

 

Nog voor de rust kreeg 24Erzincanspor een penalty toegewezen na een lompe overtreding op Colin, die echter de bal niet opeiste voor zijn hattrick. Ziya Alkurt stapte zelfverzekerd naar de stip. Zijn ogen schoten bliksemschichten richting de keeper, zijn gezicht een masker van vastberadenheid. Met een korte aanloop schoot hij de bal feilloos in de linkerbenedenhoek. De keeper dook naar de verkeerde kant, geen schijn van kans. Ziya draaide zich om, zijn vuisten gebald, een triomfantelijke grijns op zijn gezicht terwijl de supporters juichten. Met die koelbloedige treffer bracht hij de ruststand op 4-0.

 

Het leek niet op te kunnen voor 24Erzincanspor. Direct na rust maakte Kerem Kılıç het drama compleet voor Arnavutköy door een eigen doelpunt te maken. In een poging om een lage voorzet weg te halen, knalde een ploeggenoot de bal per ongeluk tegen Kerem's achterhoofd. Zijn lichaam schokte bij het onverwachte contact, terwijl de bal als een raket richting doel vloog. De keeper stond aan de grond genageld, compleet verrast door de bizarre wending. De bal vloog in het net, terwijl Kerem verbijsterd om zich heen keek. Het enige dat ontbrak was een Benny Hill-deuntje, want dit was een moment van totale verwarring en pech, wat de situatie voor de bezoekers alleen maar verslechterde.

 

Serhat Taşdemir, opgesteld als linkermiddenvelder, sloot het feest af met een afgemeten schot in de blessuretijd, het eindpunt van een futsalachtige aanval over vele schijven. Het baltempo lag hoog, met sierlijk combinatievoetbal werd Serhat vrijgespeeld. Hij ontving de bal op zijn linkervoet, nam hem in één vloeiende beweging mee en plaatste een welgemikte trap vanaf een meter of tien richting doel. Zijn lichaam boog lichtjes naar voren, ogen strak op de bal gericht, terwijl zijn rechtervoet perfect contact maakte. De bal zoefde door de lucht en plofte onhoudbaar in de rechterbovenhoek. De spelers van Arnavutköy Belediyespor dropen af, de schouders gebogen en gezichten vertrokken van teleurstelling, terwijl de fans van 24Erzincanspor in extase verkeerden, hun vreugde niet langer te bedwingen.

 

Je kon op een minder indrukwekkende wijze debuteren dan met een 6-0 zege. Trots keek ik toe hoe de spelers een ereronde liepen. De menigte juichte, de sfeer was euforisch. Colin en Aykut zwaaiden naar de fans, zichtbaar genietend van het moment. Serhat Taşdemir, nog nahijgend van zijn prachtige doelpunt, kreeg applaus van alle kanten en klopte zichzelf op de borst. Dit was waarvoor ik hier was gekomen. Dit was voetbal.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

21 uur geleden zei Marius:

De spanning van een openingsspeeldag blijft iets speciaal, en dat mag John hier ook aan de lijve ondervinden. Die lekkernijen kunnen misschien nog even wachten tot na de wedstrijd, al klinken ze ook nu weer aanlokkelijk.

 

Ik beloof dat er ook nog culinaire ervaringen komen  

 

19 uur geleden zei Djurovski:

Heb het stadion even opgezocht maar dat is niet verkeerd hoor. En het plan klinkt gewaagd maar wel haalbaar

 

Voor een ploeg uit de derde divisie hebben ze inderdaad best een mooi stadion. 

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Dat is meteen een statement neerzetten zeg! Als dit een voorbode is voor de komende maanden, staat de supporters veel goeds te verwachten. Goed om zien dat de leiders ook meteen opstaan, met Colin voorop die het eerste doelpunt snel voor zijn rekening nam.

[Nom de Guerre]

 

CCXXXIX. Another one bites the dust

 

De wedstrijd tegen Menemenspor beloofde een interessant duel te worden. Mijn verbeterde formatie, gebaseerd op balbezit en aanvallend voetbal, zou het opnemen tegen hun betonvoetbal. De verwachtingen waren hooggespannen, zowel bij de fans als bij mijzelf. De sfeer in het stadion was gelaten, mede dankzij de bescheiden opkomst van 1.693 toeschouwers. Elk detail leek scherp en helder in het licht van de schijnwerpers. Het voelde als een cruciaal moment, een test voor zowel de spelers als mijn tactische visie.

 

Vanaf het begin was het duidelijk dat 24Erzincanspor er stond. In de elfde minuut brak Furkan Gedik de ban met een loeiharde vrije trap vanaf 28 meter. Hij stond daar, licht gebogen, ogen gefocust op de bal. Je kon de spanning bijna voelen in de lucht toen hij aanloop nam. Met een krachtige zwaai van zijn been, stuurde hij de bal als een raket richting de bovenhoek. De keeper van Menemenspor strekte zich volledig, maar het was tevergeefs. De bal sloeg tegen het net met een bevredigend geluid. Furkan’s gezicht verraadde een mix van opluchting en triomf. Hij stak zijn vuist in de lucht terwijl zijn teamgenoten op hem afstormden.

 

Na de rust begon Oguzhan Sivrikaya aan zijn show. In de vierenvijftigste minuut verdubbelde hij de voorsprong met een slimme, duikende kopbal van dichtbij. De timing was perfect, zijn lichaam gestroomlijnd en gefocust op de bal. Hij dook naar voren, zijn hoofd krachtig naar de bal bewegend en stuurde deze onhoudbaar naar de hoek van het doel. De keeper had geen schijn van kans. Oguzhan sprong overeind, een brede grijns op zijn gezicht, en rende naar de zijlijn om zijn doelpunt te vieren.

 

Zes minuten later voegde hij zijn tweede doelpunt toe met een klinische afwerking in de rechterbenedenhoek. Na een snelle combinatie door het midden, kreeg hij de bal aan de rand van het strafschopgebied. Zijn lichaam stond in perfecte balans terwijl hij de bal controleerde en met precisie langs de uitkomende keeper schoof. Het publiek brulde van vreugde, de tribunes trilden onder het gejuich.

 

Het slotakkoord was voor Musa Çağıran, die in de eenentachtigste minuut de eindstand op 4-0 zette met een lage schuiver. Hij ontving de bal net buiten het strafschopgebied, nam een korte aanloop en schoot met een verbluffende snelheid en precisie. De bal gleed langs de verdedigers, recht in de onderste hoek. Musa's gezicht straalde van trots en voldoening terwijl hij zijn arm omhoog stak, de overwinning bezegelend.

 

De wedstrijd was niet alleen een triomf op het scorebord, maar ook een bevestiging van het harde werk en de toewijding van het team. Het was een symfonie van beweging en tactiek, een viering van voetbal op zijn best. Terwijl de spelers elkaar omhelsden en de fans hun team toejuichten, wist ik dat dit slechts het begin was. We hadden een statement gemaakt, en het was duidelijk: 24Erzincanspor was hier om te blijven.

 

Het was een indrukwekkend gezicht om te zien hoe de ploeg als een goed geoliede machine functioneerde. Ieder doelpunt had zijn eigen verhaal, een verhaal van precisie, kracht en perfectie. De intensiteit van de wedstrijd, de energie op het veld en de vreugde op de gezichten van de spelers waren duidelijk zichtbaar. Dit was meer dan een overwinning; het was een manifestatie van onze potentie en ambitie.

 

Terug in de kleedkamer was de sfeer euforisch. Spelers schreeuwden van vreugde, waterflessen werden in de lucht gegooid, en er werd op de rug geslagen. Colin Kazim-Richards, met zijn onvervalste Cockney-accent, kon het niet laten om de sfeer nog meer op te peppen. "That was bleedin’ fantastic, lads! Keep this up, and we'll be unstoppable!"

 

Aykut Demir, altijd de serieuze en bedachtzame leider, voegde eraan toe: "This is just the beginning. We've shown what we can do, but we need to keep working hard. Every match is a new challenge."

 

Ik keek rond, trots op het team dat we hadden gevormd. "You played great today. This is what we can achieve when we work together and stick to the plan. Let's take this energy into the next match and keep building something special."

 

De sfeer binnen de ploeg leek opperbest. We hadden voor de tweede keer op rij overtuigend gewonnen, het veldspel was bij vlagen oogstrelend geweest en van blessures en schorsingen was vooralsnog geen sprake. Dat maakte een wereld van verschil. Je kon het zien aan de manier waarop de spelers elkaar begroetten, met klapzoenen en stevige schouderklopjes. De voldoening droop eraf. Iedereen voelde zich goed, van de aanvoerder tot de reservespits, en dat was een zeldzaamheid in het voetbal. De opluchting en tevredenheid was bijna tastbaar, alsof we allemaal even konden ademhalen en genieten van het moment.

 

Colin, die altijd al een grijns op zijn gezicht leek te hebben, straalde nu als een kerstboom. Aykut, normaal gesproken gereserveerd en serieus, had zelfs een lach op zijn gezicht. De gesprekken in de kleedkamer gingen over de mooie aanvallen, de harde tackles en de prachtige doelpunten. Niemand had het over fouten of gemiste kansen. Het was een unaniem gevoel van trots en voldoening dat door het team stroomde. Zelfs Gökhan, de altijd pragmatische en soms strenge voorzitter, was tevreden. Zijn gebruikelijke frons was vervangen door een goedkeurend knikje. Dit was het soort tevredenheid dat je niet vaak meemaakte in het voetbal, en het voelde goed.

 

De overwinning tegen Menemenspor was een bevestiging van onze aanpak, een bewijs dat we op de goede weg waren. Het gaf ons het vertrouwen dat we nodig hadden om verder te bouwen en te groeien als team. Terwijl ik het stadion verliet, voelde ik een hernieuwde energie en vastberadenheid. Dit was slechts het begin, en ik kon niet wachten om te zien wat de toekomst voor 24Erzincanspor in petto had.

 

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

22 uur geleden zei Marius:

Dat is meteen een statement neerzetten zeg! Als dit een voorbode is voor de komende maanden, staat de supporters veel goeds te verwachten. Goed om zien dat de leiders ook meteen opstaan, met Colin voorop die het eerste doelpunt snel voor zijn rekening nam.

 

Een droomstart is een cliché, maar het past hier wel.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

De bevestiging volgt meteen, maar dat lag misschien ook wel in de lijn der verwachtingen. Blijdschap alom, en terecht, maar de vraag is inderdaad hoe het team reageert wanneer de omstandigheden veranderen vanwege blessures en schorsingen bijvoorbeeld. Of een stelletje Georgiërs die de boel op stelten komen zetten. Ik zeg maar wat  

[ElMarcos]

Twee geweldige overwinningen die we misschien al een klein beetje verwachtte van je, want je weet de ploeg altijd geweldig te versterken. Alleen vraag ik mij nu af of je op een door olifanten aangestampte toendra speelt of een prachtig gemaaid veld. 

[Djurovski]

Dat is nog eens uit de startblokken schieten. Twee heerlijke overwinningen

[Nom de Guerre]

 

CCXL. And another one gone

 

Als je twee keer gewonnen hebt, dan kun je rustig spreken van een prima start. Dat heeft dan weer tot gevolg dat tegenstanders je gaan zien als de te kloppen ploeg. Amed SK was zo'n ploeg en de mannen uit Diyarbakır kwamen met het mes tussen de tanden naar Erzincan om hun huid duur te verkopen. De sfeer was grimmig, de spanning te snijden. De ogen van de spelers stonden op oorlog, klaar om te strijden voor elke meter gras.

 

Vanaf het eerste fluitsignaal was duidelijk dat Amed SK niet gekomen was om zich zomaar gewonnen te geven. Ze speelden fysiek, hard en intimiderend, elke tackle was raak, elke duel een kleine veldslag. Onze jongens, ondanks de eerdere overwinningen, wisten dat ze alles uit de kast moesten halen om deze strijd te winnen.

 

De contrasten in speelstijl waren vanaf het begin duidelijk zichtbaar: onze ploeg koos voor flitsende aanvallen met korte combinaties, terwijl Amed SK het meer moest hebben van de lange bal en opportunistisch voetbal. Het duurde niet lang voordat de eerste kans zich aandiende. In de vierentwintigste minuut was het Berat Altındiş die de ban brak. Met een krachtige en perfect getimede kopbal, net binnen het vijfmetergebied, wist hij de bal in het net te werken. Zijn lichaamshouding was subliem, volledig in balans en met een vastberaden blik in zijn ogen. De supporters sprongen op van vreugde, juichend en klappend voor hun held.

 

Na de vroege voorsprong bleef 24Erzincanspor drukken, maar Amed SK bood hardnekkig weerstand. De wedstrijd werd een fysieke strijd, waarbij elke bal hard bevochten werd. Onze jongens lieten zich echter niet intimideren en bleven hun spel spelen. De spanning was te snijden, maar de energie en vastberadenheid straalden van onze spelers af.

 

In de vierenzestigste minuut was het opnieuw Berat Altındiş die toesloeg. Met een slimme duik en een geplaatste kopbal vanuit de kleine ruimte in het strafschopgebied verdubbelde hij onze voorsprong. Zijn gezicht straalde pure concentratie en vastberadenheid uit, en zijn lichaam bewoog soepel en doelgericht. De bal vloog in de rechterbenedenhoek van het doel, buiten het bereik van de keeper. Het gejuich van de supporters was oorverdovend, de vreugde en opluchting waren voelbaar.

 

Met een comfortabele voorsprong leek de overwinning binnen handbereik, maar onze jongens bleven druk uitoefenen. Elke speler vocht voor elke bal, en de communicatie en samenwerking waren voorbeeldig. Amed SK wist zich geen raad met ons dominante spel en leek meer bezig met het voorkomen van verdere schade dan met het creëren van kansen.

 

In de blessuretijd, na vijfennegentig minuten, kwam het slotakkoord van Serhat Taşdemir. Hij speelde als linkermiddenvelder een glansrol en sloot het feest af met een lage schuiver na een prachtige futsalachtige aanval over vele schijven. Zijn trap was scherp en goed gemikt, en de bal gleed beheerst het doel in. Zijn gezicht straalde pure vreugde uit terwijl hij zijn handen in de lucht stak en zijn ploeggenoten zich om hem heen verzamelden. De eindstand van 3-0 stond op het bord, en de spelers van Amed SK dropen teleurgesteld af.

 

De fans van 24Erzincanspor waren in extase. De energie en emotie die in het stadion hingen, waren bijna tastbaar. De spelers maakten een ereronde, zwaaiend naar de supporters die hun helden toejuichten en zongen. De vreugde en trots waren duidelijk zichtbaar op de gezichten van de spelers en de supporters, en het was een moment om te koesteren.

 

Na de wedstrijd was de sfeer in de kleedkamer uitgelaten. De spelers vierden de overwinning met schouderklopjes, high-fives en lachende gezichten. Het was een teamprestatie, en iedereen voelde zich deel van het succes. Aykut Demir, altijd de serieuze en bedachtzame leider, voegde eraan toe: "This is just the beginning. We've shown what we can do, but we need to keep working hard. Every match is a new challenge."

 

Ik keek rond, trots op het team dat we hadden gevormd. "You all played brilliantly today. This is what we can achieve when we work together and stick to the plan. Let's carry this energy into the next match and keep building something special."

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 29-7-2024 om 09:35 zei Marius:

De bevestiging volgt meteen, maar dat lag misschien ook wel in de lijn der verwachtingen. Blijdschap alom, en terecht, maar de vraag is inderdaad hoe het team reageert wanneer de omstandigheden veranderen vanwege blessures en schorsingen bijvoorbeeld. Of een stelletje Georgiërs die de boel op stelten komen zetten. Ik zeg maar wat  

 

Die komen in de winterstop.

 

Op 29-7-2024 om 10:47 zei ElMarcos:

Twee geweldige overwinningen die we misschien al een klein beetje verwachtte van je, want je weet de ploeg altijd geweldig te versterken. Alleen vraag ik mij nu af of je op een door olifanten aangestampte toendra speelt of een prachtig gemaaid veld. 

 

A little bit of both   Ik niet altijd even consistent he.

 

13 uur geleden zei Djurovski:

Dat is nog eens uit de startblokken schieten. Twee heerlijke overwinningen

 

Sportief maak ik me weinig zorgen op dat niveau  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Alweer een glansprestatie! Zoals John ook aangeeft aan zijn team, kwestie van deze vibe vast te houden en de lijn door te trekken de komende tijd.