[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Marius]

Mel haalt haar troeven boven. En John begint al lichtjes te zwichten. Geef hem maar eens ongelijk  

[Rikkert90]

Ik zou denk ik ook zwichten als ik de beschrijving lees haha

[Nom de Guerre]

 

CCXCV. The streak continues

 

De eerstvolgende wedstrijd was een verademing ten opzichte van het sociale en politieke mijnenveld waar ik in terecht was gekomen. Beyoğlu Yeni Çarşı was een laagvlieger, wij waren de onstuitbare koploper.

 

Op een natte, troosteloze middag in Bayrampaşa werd het niet alleen een gevecht tegen de elementen, maar vooral tegen de onstuitbare overmacht van 24Erzincanspor. De regen viel als scherpe naalden uit de hemel en gutste over de tribunes, maar het waren de mannen op het veld die de ware storm ontketenden. Beyoğlu Yeni Çarşı had zich geen slechter scenario kunnen voorstellen; ze werden compleet onder de voet gelopen door een ploeg die op alle fronten overmachtig was, vastberaden om elke bal, elke pass, en elke tackle naar hun hand te zetten.

 

Het begon met Fatih Kızılkaya. Hij leek even boven zichzelf uit te stijgen toen hij opstond voor die cruciale kopbal. Zijn ogen priemden naar de bal, die in slow motion leek te bewegen, en op het exacte moment van impact schoten zijn spieren strak. Je zag de pure focus in zijn gezicht—geen enkele twijfel, geen enkele afleiding. Zijn voorhoofd raakte de bal met een klap alsof het een knuppel was die een honkbal wegslaat, en de bal suisde genadeloos het net in. Kızılkaya draaide zich om, zijn vuisten gebald, borst vooruit—dit was een man die wist dat hij net iets prachtigs had neergezet. Zijn blik daagde iedereen uit: "Dit is mijn terrein, mijn wedstrijd."

 

Terwijl de regen onverminderd doorging, bouwde Erzincanspor langzaam maar zeker verder aan hun slachtpartij. Na rust was het de beurt aan Aykut Demir, een man wiens ongrijpbare fysieke kracht en finesse samensmolten in één subliem moment. De bal kwam aangesneld en zonder aarzeling stak hij zijn nek naar voren, het was alsof hij door de lucht zweefde met een doel voor ogen. Zijn lichaam was gespannen als een gespannen veer, klaar om zijn kans te grijpen. De kopbal trof doel met een precisie die je alleen in de hogere sferen van het voetbal tegenkomt. Zijn medespelers kwamen op hem af, maar Aykut bleef staan, kalm, als een generaal die weet dat hij de slag al gewonnen heeft. Het net sidderde, maar het was de verdediging van Beyoğlu die leek te beven onder de druk.

 

Beyoğlu Yeni Çarşı, wanhopig op zoek naar een antwoord, probeerde de schade te beperken. In de slotfase was het Batuhan Yılmaz die met een knikje van dichtbij wat hoop terugbracht voor de thuisploeg. Maar die vreugde was van korte duur, want net toen ze zich opnieuw probeerden op te laden, sloeg Berat Altındağ genadeloos toe. Het was alsof de regen even ophield terwijl hij zijn loopje inzette. Zijn hele lichaam straalde rust uit, maar zijn blik was dodelijk geconcentreerd. Met chirurgische precisie schoof hij de bal in de linkerbenedenhoek. Zijn bewegingen waren minimaal, maar effectief, als die van een sluipschutter die zijn doelwit met één enkele schot uitschakelt. Hij draaide zich langzaam om, zijn handen losjes naast zich, alsof dit allemaal vanzelfsprekend was. De adrenaline die door zijn lichaam raasde was alleen zichtbaar in zijn fonkelende ogen.

 

Toen het eindsignaal klonk, was de energie uit het stadion gezogen. De mannen van Beyoğlu verlieten het veld met gebogen hoofden, hun schouders zakten door onder het gewicht van een zware nederlaag. Je zag de wanhoop op hun gezichten, ze konden niets meer inbrengen. Hun lichaamstaal was die van verslagen soldaten, strompelend terug naar de loopgraven. Maar aan de andere kant van het veld stond 24Erzincanspor met rechte ruggen, de borst vooruit, hun ogen sprankelend van de overwinningsroes. Dit was geen gewone overwinning; dit was een statement, een demonstratie van pure klasse en onoverwinnelijke wilskracht.

 

Toen de spelers van Erzincanspor het veld verlieten, kon je zien hoe ze nog steeds na-ijlden van de adrenaline. Hun lichamen, nog trillerig van de inspanning, straalden één boodschap uit: vandaag hadden ze niet alleen gewonnen, ze hadden gedomineerd.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

12 uur geleden zei Marius:

Mel haalt haar troeven boven. En John begint al lichtjes te zwichten. Geef hem maar eens ongelijk  

 

Dit is wel zo'n glijdende schaal die van kwaad tot erger gaat  

 

1 uur geleden zei Rikkert90:

Ik zou denk ik ook zwichten als ik de beschrijving lees haha

 

Snap ik  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Rikkert90]

Lekkere winst man! Je schrijfstijl spreekt mij echt aan

[ElMarcos]

John blijft maar winnen op het veld, maar ernaast worden gevaarlijke spelletjes gespeeld. Zeker nu Mel iets in de strijd gooit waar mannen gevoelig voor zijn, zelfs John. Net als Alex is het misschien niet zijn doel, maar hij gaat toegeven. De vraag is alleen. Hoever gaat Mel met hem en op welke manier. Ik heb wel wat ideeën, maar dan moet er een PG 18 op dit topic 

[Marius]

Pure dominantie. Niet alleen tijdens deze wedstrijd, maar eigenlijk al het ganse seizoen. En ik denk ook niet dat daar nog veel verandering in gaat komen. Of Gökhan moet de ganse ploeg verpatsen tijdens de wintermercato  

[Lensherr]

Je hebt je roeping als schrijver echt gemist man. 

[Nom de Guerre]

 

CCXCVI. Een beladen diner

 

's Avonds moest ik dus naar Gökhan thuis, alsof ik zin had in een gezellig onderonsje met de vrouw die ik eerder die dag publiekelijk had afgeblaft en haar zus die niets liever deed dan mij het leven zuur maken. In zijn oneindige wijsheid dacht Gökhan dat een etentje wel zou helpen om de boel te sussen. Want ja, wat kon een goed diner nu niet oplossen? 

 

Toen ik binnenkwam, voelde de spanning in de lucht als dikke mist die je bijna met een mes kon snijden. Gökhan begroette me met een veel te brede grijns, maar zijn ogen spraken boekdelen. Hij wist dondersgoed dat dit geen ontspannen avond zou worden. "John, welcome, good to see you," zei hij, zijn stem iets te joviaal. Zijn handdruk was slap, maar zijn klamme hand drukte net iets te lang de mijne. Mel zat aan de eettafel, haar ogen boorden zich in me met de intensiteit van een roofdier dat op het punt stond zijn prooi te verscheuren. Ze had haar lippen strak op elkaar, haar gezicht een masker van ingehouden woede. Alex zat ernaast, ontspannen, een flauwe glimlach om haar lippen alsof ze naar een toneelstuk keek waarvan ze het einde al kende.

 

"Let's sit down, shall we?" stelde Gökhan voor, zijn stem hoger dan normaal, een nerveuze trilling eronder die hij tevergeefs probeerde te verbergen. We namen plaats, ik tegenover Mel, die me nog steeds geen blik waardig had gegund. Alex tuitte haar lippen en speelde achteloos met haar vork, haar ogen speels en ondeugend, genietend van het tafereel.

 

Ik zat als een marionet aan de tafel, nauwelijks in staat om de touwtjes van mijn eigen mond te besturen. Mijn gedachten tolden. Mel's mondhoeken trilden lichtjes, alsof ze elk moment wilde ontploffen. En daar was het: "So, John," begon ze, haar stem ijzig, "have you thought about our little... conversation earlier?" Haar ogen fonkelden van ingehouden boosheid.

 

"Well," begon ik aarzelend, "I did apologise, didn't I?" Ik probeerde een luchtige toon aan te slaan, maar het klonk zwak, zelfs in mijn eigen oren. Mel snoof en leunde naar voren, haar handen met witte knokkels op de tafel gedrukt. "You humiliated me. In front of everyone!" Haar stem begon te trillen. De spanning in haar schouders was zichtbaar, ze zat stijf rechtop alsof ze elk moment de tafel omver kon werpen.

 

Alex zat met een sluw lachje te toekijken, alsof ze popcorn zat te eten tijdens een spannende film. Gökhan keek ongemakkelijk naar zijn bord, roerde wat in zijn eten, terwijl zijn lippen strak op elkaar geknepen bleven. Ik kon zien dat zijn kaak spande en ontspande, alsof hij elk moment kon exploderen, maar hij hield zich in. Hij wilde de vrede bewaren, koste wat kost.

 

Gökhan, die tot dat moment ongemakkelijk naar zijn bord had gestaard alsof er een schatkaart onder zijn salade verstopt zat, schoof plotseling zijn stoel met een krachtig geluid naar achteren. Zijn ogen waren bloeddoorlopen, en je zag de ader op zijn voorhoofd pulseren. "Enough," zei hij, zijn stem laag en dreigend, maar met een scherpte die dwars door de ruimte sneed. Mel hield meteen haar mond, alsof ze een standje van een schoolmeester kreeg. Zelfs Alex, die normaal niet bang was om olie op het vuur te gooien, verstijfde even. 

 

Hij keek ons één voor één aan, zijn blik rustte net iets te lang op mij voordat hij zich weer op Mel richtte. "I'm sick of this shit, Mel. Constantly nagging, whining, pushing your son into a spot he’s not ready for. Do you think I don’t see what’s going on?" Zijn stem werd steeds harder, terwijl hij met zijn hand op de tafel sloeg. Het glas voor hem rammelde kort, alsof het op het punt stond te barsten. 

 

"All I hear these days is complaints. From you. From Alex. From John. I can’t take it anymore!" Hij haalde diep adem, zijn borstkas op en neer gaand alsof hij net een marathon had gelopen. Zijn ogen schoten naar Alex, die hem nu aanstaarde met een blik die even uitdagend als verveeld was. 

 

"All this intrigue, all these games, it needs to stop!" ging hij verder, zijn stem nu iets zachter maar nog steeds geladen met frustratie. "I want to enjoy my life. I want to run this club without feeling like I’m stuck in the middle of a soap opera." Zijn blik verstrakte en richtte zich weer op mij. "And you, John, you need to control your temper. I don’t care what Mel says or how much she pushes you, you don't yell at my family in public again. Understand?"

 

Ik knikte langzaam, terwijl ik ongemakkelijk in mijn stoel schoof. Gökhan’s ogen waren donker, zijn gezicht rood aangelopen. Ik kon zien dat hij op de rand van instorten stond, alsof hij elk moment van zijn stoel zou springen en de boel kort en klein zou slaan. 

 

Mel, die normaal nooit terugdeinsde voor een confrontatie, leek nu klein en kwetsbaar. Ze haalde diep adem, haar ogen glanzend alsof ze elk moment in tranen uit zou barsten. "I just want the best for Abdullah," fluisterde ze, haar stem trillend. Haar handen friemelden nerveus aan de servet voor haar, alsof ze de kracht zocht om verder te praten.

 

Gökhan liet een zware zucht ontsnappen, zijn schouders zakten en voor het eerst die avond leek hij even de spanning los te laten. "I know, Mel," zei hij iets zachter, "but this… this constant pressure, it’s driving me insane. We will work it out. But for now, stop pushing. Laat John zijn werk doen."

 

De stilte die volgde was beklemmend. Mel staarde naar haar bord, alsof ze elk moment door de grond wilde zakken. Alex, die net nog genoot van het spektakel, keek nu met een serieuze blik naar haar man, alsof ook zij zich realiseerde dat ze te ver waren gegaan. Gökhan liet zijn hoofd in zijn handen zakken, zijn stem nu nauwelijks meer dan een fluistering: "I need some fucking rest! Is that too much to ask?"

 

Het enige geluid dat de kamer vulde was het zachte getik van Gökhan’s vingers op de tafel, als een metronoom die langzaam zijn tempo verloor, net als zijn geduld.

 

Alex, die tot dan toe nog stil was gebleven, besloot haar kans te grijpen. Ze sloeg haar armen over elkaar, een zelfvoldane glimlach krulde om haar lippen terwijl haar ogen Gökhan fixeerden als een roofdier dat zijn prooi in het vizier heeft. "Oh, you need rest, do you?" begon ze, haar stem doordrenkt met sarcasme. "Maybe you should stop shoveling coke into your nose and making dodgy deals with criminals from Georgia!"

 

De woorden hingen in de lucht als een dreigend onweer. Gökhan verstijfde onmiddellijk, zijn hoofd langzaam omhoog komend, ogen donker en zijn kaken zo strak dat ik dacht dat hij misschien zijn tanden zou breken. "What was that?" vroeg hij zacht, zijn stem zo vol spanning dat zelfs Mel ineen kromp. 

 

"You heard me," sneerde Alex. "Everyone's walking on eggshells around you. No one dares to say anything, but I will. You're destroying yourself with that shit, Gökhan. While you're sitting here pretending like all the problems in this family come from us, you're the one who's ruining everything." Haar vingers tikten ritmisch op de tafel, haar ogen nog steeds vastgeklemd op hem. "The Georgians, your addiction... you're trying to hide it all, but we all know. Mel, me, even John here." Ze wees met haar vinger in mijn richting, alsof ik er deel van uitmaakte.

 

Gökhan's gezicht werd nog roder, de aders op zijn voorhoofd zwollen aan, en je zag hoe zijn borstkas op en neer bewoog van de opgekropte woede. Zijn handen waren tot vuisten gebald op tafel, de knokkels wit uitgeslagen. "Alex... God fucking damn it... you've gone too far," zei hij, elk woord voortkomend uit een diepe strijd om zijn zelfbeheersing te bewaren. 

 

"Gone too far?" Alex schoot voorover, haar ellebogen nu op tafel, haar stem scherp als een mes. "I haven't even started! Everyone here sees what's going on, Gökhan. You're a wreck. All you do is bury your problems under a mountain of coke and get yourself into deeper trouble with those Georgians. And we... we have to sit here and watch as you drag us all down with you."

 

Ze stond nu op, haar ogen vuurspuwend, terwijl ze met haar handen in de lucht gebaarde. "But yeah, you're right, Gökhan, I'm the problem, aren't I? Me with my 'schemes.' I'm the one trying to make sure you don't end up in a ditch because you're destroying yourself. Maybe you should take a good look in the mirror and stop blaming us for everything."

 

Gökhan stond nu ook op, zijn stoel krakend onder de plotselinge beweging. Zijn gezicht was donker, en je kon bijna de stoom zien opstijgen van de woede die hem consumeerde. "You have no idea what you're talking about," siste hij. Zijn stem klonk als het dreunen van een naderende storm. "Do you really think I work with those Georgians for fun? Do you think I snort coke because it's a hobby? This... all of this, I do it for you! To keep this family together!"

 

Hij sloeg met zijn vuist op de tafel, en Mel sprong van schrik op. "I haven’t got a choice!" brulde hij. "Those Georgians have us in their grip. And if I don’t deliver... if I don’t keep going... we all know how that ends." Zijn ogen waren groot, wild bijna, alsof hij op het punt stond in elkaar te storten.

 

Alex bleef hem aankijken, haar gezicht versteend, haar ogen schoten vuur. "Excuses," zei ze koeltjes. "That's all you have. Excuses. Keep making them, Gökhan. But sooner or later, you'll end up in that ditch. And me... I'm not planning on lying there next to you." 

 

Het enige geluid dat nog in de kamer overbleef was het snelle, woedende ademhalen van Gökhan. Zijn lichaam trilde van de woede, zijn ogen donker en vol met een pijn die dieper leek te gaan dan hij ooit zou toegeven.

 

Gökhan sloeg met een klap zijn vuist op tafel. De glazen rinkelden. "I don't want to discuss these kinds of problems with outsiders present!" gromde hij. Zijn ogen schoten woest heen en weer tussen Alex en mij. Het was duidelijk dat hij zijn uiterste best deed om niet volledig de controle te verliezen. Zijn ademhaling ging zwaar, zijn schouders spanden zich op, en het leek alsof elk moment de storm los kon barsten.

 

Alex, echter, was niet onder de indruk. Ze sloeg haar armen over elkaar en trok één wenkbrauw op, haar lippen lichtjes krullend in een zelfingenomen glimlach. "Outsiders?" sneerde ze. "Do you really believe that she," ze wees met een priemende vinger naar Mel, "is an outsider? Family doesn't count as an outsider, Gökhan. And he..." ze boog zich iets naar voren en liet haar ogen in mijn richting glijden, "...is more or less part of the problem. Or have you forgotten that?"

 

Ik voelde hoe Gökhan’s blik als een mes op me gericht was. Ik had geen idee hoe ik hier nog ongeschonden uit zou komen. Dit was hun strijd, maar Alex had me midden in het slagveld geworpen alsof ik een van de oorzaken was. Mijn handen jeukten om een glas wijn op te pakken en weg te lopen, maar iets in de sfeer hield me vast. Een dreiging, bijna tastbaar, hing in de lucht.

 

"What do you mean, part of the problem?" Gökhan’s stem klonk als een donderslag. Zijn ogen boorden zich in de mijne, en ik voelde de drukkende hitte van zijn wantrouwen. "What does he have to do with this?" 

 

Alex schudde haar hoofd, een vlaag van verachting in haar blik. "Oh come on, Gökhan," begon ze, haar toon nu zachter, maar doordrenkt van bittere ironie. "He came in through the Georgians. Do you really think he's here by chance? This whole circus, your deals, your contacts... it all revolves around what's happening behind the scenes, around people like him. He knows it, you know it, and I know it."

 

Ik voelde het bloed uit mijn gezicht trekken. Gökhan’s blik veranderde, een mengeling van verontwaardiging en onmacht verscheen op zijn gelaat. "He is here to lead the club!" schreeuwde hij, maar het klonk minder overtuigend, alsof hij de woorden zelf niet helemaal geloofde. 

 

Alex grijnsde breed, haar tanden ontbloot als die van een roofdier dat op het punt staat toe te slaan. "Leading? Sure, you can call it that. But who do you think really pulls the strings, Gökhan? You're just a puppet, and all of this;" ze maakte een dramatisch armgebaar over de tafel, naar het huis, "is a façade. A smokescreen. And the longer you keep ignoring it, the deeper we're all going to sink into this mess."

 

De spanning in de kamer was nu om te snijden. Gökhan’s borstkas hief zich op en neer, zijn gezicht vertrokken van woede. "We're not discussing this here anymore," hijgde hij uiteindelijk, zijn stem haperend, maar nog steeds krachtig genoeg om een bevel uit te stralen. "Not here. And definitely not with others around."

 

Alex liet zich met een luide zucht achterover zakken in haar stoel, alsof ze gewonnen had. "Too late, Gökhan. The rotten flesh is already visible. But keep fooling yourself if you think you have everything under control. We all know how this ends."

 

Gökhan’s hand klemde zich zo strak om zijn wijnglas dat het een wonder was dat het niet brak. Zijn ogen waren vol woede, maar ergens daarachter schuilde iets anders: angst, misschien zelfs wanhoop. Het was de blik van een man die steeds verder vast komt te zitten in zijn eigen web van leugens en verplichtingen, en die geen idee heeft hoe hij eruit moet komen zonder zichzelf te verliezen.

 

En ik? Ik voelde me gevangen tussen de linies, een pion in een spel waar ik steeds minder grip op had.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

2 uur geleden zei Rikkert90:

Lekkere winst man! Je schrijfstijl spreekt mij echt aan

 

Taal is, zeg maar, echt mijn ding.

 

2 uur geleden zei ElMarcos:

John blijft maar winnen op het veld, maar ernaast worden gevaarlijke spelletjes gespeeld. Zeker nu Mel iets in de strijd gooit waar mannen gevoelig voor zijn, zelfs John. Net als Alex is het misschien niet zijn doel, maar hij gaat toegeven. De vraag is alleen. Hoever gaat Mel met hem en op welke manier. Ik heb wel wat ideeën, maar dan moet er een PG 18 op dit topic 

 

PG18 is prima, ik heb het aan @neva gevraagd. Je hebt de stukjes op Cyprus toch gelezen?  

 

1 uur geleden zei Marius:

Pure dominantie. Niet alleen tijdens deze wedstrijd, maar eigenlijk al het ganse seizoen. En ik denk ook niet dat daar nog veel verandering in gaat komen. Of Gökhan moet de ganse ploeg verpatsen tijdens de wintermercato  

 

Die kans zit er dik in  

 

37 minuten geleden zei Lensherr:

Je hebt je roeping als schrijver echt gemist man. 

 

Wie zegt dat?  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Marius]

Gökhan verliest daar even de pedalen. En natuurlijk is het Alex die daarvan wil profiteren. De rotte vis ligt alvast op tafel, maar ik denk niet dat er nog iemand trek heeft om dit gesprek verder te zetten.

[Rikkert90]

Alex weet haar momenten wel uit te kiezen. Benieuwd of Gokhan zijn woede kan beheersen of dat het helemaal verkeerd afloopt. Als Alex en Gokhan het bijleggen, wordt het wel verdomd goede seks

[Djurovski]

Op het veld is er niets aan de hand maar daarbuiten. Pfoe. Gezellig eten wordt het niet meer

[Nom de Guerre]

 

CCXCVII. Het toetje valt zwaar op de maag

 

Gökhan ademde zwaar door zijn neus terwijl hij om zich heen keek, zijn vuist nog steeds om dat wijnglas geklemd alsof hij het elk moment kon verpulveren. Zijn ogen waren scherp, donkerder dan normaal, alsof er een dieper vuur in hem woedde dat elk moment kon ontploffen. Hij keek eerst naar Alex, toen naar mij, en weer terug naar zijn vrouw. De stilte in de kamer was ijzingwekkend. Zelfs het getik van de klok leek zich aan te passen aan de dreigende atmosfeer.

 

Toen begon hij, met een stem die kalm klonk, maar waarin onderdrukte woede trilde. "I have had it," zei hij. De woorden kwamen langzaam, alsof hij ze tegenhield, bang voor de kracht die ze zouden hebben als hij eenmaal los zou gaan. "This game... this constant bickering, these intrigues and power plays. It stops here, tonight."

 

Hij leunde iets naar voren, zijn ellebogen op de tafel, zijn blik scherp als een mes. "I have no problem taking drastic measures." Hij liet het glas los en keek me recht aan. Zijn ogen boorden zich in de mijne."If that means I have to fire my manager, then I'll do it." Zijn gezicht vertrok, niet van woede, maar van een koude, berekende vastberadenheid. Zijn stem was niet luider geworden, maar elke klank sneed door de kamer als een scheermes.

 

Daarna gleed zijn blik naar Mel, en de spanning groeide voelbaar in de ruimte. Zijn stem werd iets zachter, maar niet minder dreigend. "If it means I have to banish a family member from my life, then I'll do that too." Mel trok haar wenkbrauw op, maar bleef zwijgend zitten. Er verscheen een kortstondige flikkering van onzekerheid in haar ogen, alsof ze voor het eerst in lange tijd niet zeker was van haar overwicht. Haar lichaamstaal veranderde subtiel; de onverschilligheid waarmee ze zojuist nog haar armen over elkaar had geslagen, werd iets strakker, alsof ze zich bewust was van de dreiging die nu duidelijk op tafel lag.

 

En toen richtte Gökhan zijn blik op zijn vrouw. Alex, die normaliter de controle had over haar emoties, kromp nu iets ineen. Hij haalde diep adem en zei langzaam: "If it means we have to get a divorce, then that's also an option." Zijn stem brak niet, maar de woorden leken harder aan te komen dan een schreeuw ooit zou kunnen. Alex staarde hem aan, sprakeloos, en voor het eerst zag ik hoe haar façade van koel berekendheid barsten vertoonde. Haar ogen flitsten kort naar mij, alsof ze in paniek zocht naar een bondgenoot, maar ik zat zwijgend, gevangen in hetzelfde web van emoties en dreigementen.

 

Gökhan’s ademhaling was nu zwaarder, zijn borstkas ging op en neer, en de ader in zijn nek pulseerde woest. "This stops now. One door. We're all going through the same door, or I’ll force it shut. Do you understand me?"

 

De stilte na zijn woorden was oorverdovend. Niemand durfde te bewegen. De sfeer in de kamer was veranderd; de lucht leek dikker, alsof elk woord dat nu gesproken zou worden, de boel in vuur en vlam kon zetten. 

 

Alex wreef even kort met haar hand over haar gezicht, haar ogen schoten van links naar rechts. Haar gebruikelijke zelfverzekerdheid leek volledig verdampt. "And what... what do you want, Gökhan?" Haar stem klonk verrassend breekbaar, alsof ze voor het eerst in tijden echt in de verdediging zat. Ze probeerde zich te herpakken, maar ik zag dat ze niet meer de controle had die ze gewend was.

 

Hij richtte zijn ogen opnieuw op mij, nog steeds scherp, nog steeds dwingend. Ik voelde hoe de spanning in mijn nek zich begon op te bouwen, alsof ik elk moment in beweging moest komen, iets moest zeggen, iets moest doen. Maar ik zweeg, net zoals Alex nu zweeg. We wisten dat de macht volledig bij hem lag. 

 

Gökhan leunde achterover in zijn stoel en nam een diepe ademhaling, alsof hij net een marathon had gelopen. "I want some peace and quiet," zei hij tenslotte, met een bijna vermoeide zucht. "I want an end to all the whining. And I don’t care who has to go, as long as it stops." 

 

Zijn ogen hadden hun dreiging niet verloren, maar iets in zijn houding was veranderd. Dit was niet alleen een dreigement; het was een wanhoopsdaad.

 

De spanning hing in de lucht als een dichte mist, zo tastbaar dat je erdoorheen kon snijden. Mij maakte het eigenlijk allemaal weinig uit. Ik wilde gewoon mijn ding doen, op het veld staan, mijn team leiden. Al die intriges, al dat gekonkel... het was niet mijn strijd. Dus zat ik daar, zwijgend, en keek naar het toneel dat zich voor me afspeelde, alsof ik naar een slechte soap aan het kijken was, maar zonder de optie om de zender te veranderen.

 

Mel zat tegenover me, haar mond half geopend, alsof ze wilde protesteren. Haar lippen trilden, maar het bleef stil. Haar ogen flitsten kort naar haar zus, toen naar Gökhan, en weer terug. Het was duidelijk dat ze op het punt stond om iets te zeggen, maar ze slikte haar woorden in. Haar schouders zakten iets naar beneden, en ze zuchtte zacht, alsof ze het gewicht van de wereld op haar had liggen en niet wist hoe ze het moest dragen.

 

Maar het echte gevecht, het gebeurde tussen Gökhan en Alex. Ze zaten schuin tegenover elkaar, en hoewel er geen woorden werden gewisseld, was de strijd overduidelijk. Hun ogen voerden een duel, een onuitgesproken krachtmeting van pure wilskracht. Gökhan, met zijn vuisten nog steeds strak gebald, zijn kaken gespannen, staarde zijn vrouw aan met een intensiteit die bijna beangstigend was. Hij had zijn punt gemaakt, en nu was het aan haar om te buigen of te breken.

 

Alex, normaal gesproken de koele, berekenende vrouw die altijd de overhand leek te hebben, zat nu stil. Haar ogen waren nog steeds op die van haar man gericht, maar er was iets anders aan haar houding. Haar schouders, normaal gesproken recht en trots, leken nu iets in te zakken. Haar vingers, die eerst nog elegant op de tafel lagen, begonnen nerveus te tikken. Je kon de wrijving tussen hen bijna voelen.

 

Gökhan boog iets naar voren, zijn ademhaling diep en zwaar, als een roofdier dat op het punt staat om toe te slaan. Maar hij zei niets. Hij wachtte.

 

En toen gebeurde het ondenkbare. Alex, de altijd dominante, de strategische manipulator, sloeg haar ogen neer. Het was een fractie van een seconde, maar ik zag het gebeuren. Ze brak. De wilskracht die ze zo lang had volgehouden, leek ineens te verdampen. Haar blik gleed weg van Gökhan’s priemende ogen en ze knikte. Een kleine, geluidloze knik, maar het effect was enorm.

 

De tafel leek in een klap te ontspannen, alsof het doek viel na een lange en slopende voorstelling. Gökhan zakte iets onderuit in zijn stoel, maar hield zijn ogen nog steeds op Alex gericht, alsof hij wilde bevestigen dat hij écht had gewonnen. Alex, normaal zo scherp en uitgesproken, leek nu breekbaar, klein. Ze speelde met een plukje haar dat over haar schouder hing, haar handen rusteloos, haar gezicht bleek. Haar ogen waren dof, de strijd verloren.

 

Gökhan’s stem brak uiteindelijk de stilte. "Very well," zei hij kortaf, zijn stem dof, vermoeid. "We all agree, so that’s that." Maar in die vermoeidheid lag ook triomf, want hij wist dat hij eindelijk, misschien voor de eerste keer, de overhand had gekregen.

 

Ik keek naar Mel, die met haar ogen knipperde alsof ze net uit een hypnose kwam. Ze had geen flauw idee hoe ze in deze situatie moest reageren. Ze keek naar Alex, toen naar Gökhan, en tenslotte naar mij, alsof ze een teken zocht van wat ze moest doen. Ik haalde mijn schouders op. Wat kon ik zeggen? Dit was een spel dat boven mijn hoofd werd gespeeld, en ik was niet van plan om er verder in betrokken te raken.

 

Gökhan stond langzaam op, en zijn beweging leek de hele kamer weer in gang te zetten. De sfeer, zo dik en gespannen een minuut geleden, leek nu op te lossen, alsof de dreiging in de lucht zich terugtrok. Hij keek naar ons allemaal, zijn ogen vermoeid, maar met een onmiskenbare triomfantelijke glans. "I want this to be the last time we talk about this," zei hij zachtjes, bijna fluisterend, maar zijn woorden droegen een gewicht dat niet te ontkennen viel.

 

De stilte die was gevallen na die laatste uitbarsting leek eindeloos, alsof de hele kamer ingehouden adem had genomen. Maar dan, bijna onmerkbaar, ontspande Gökhan zich. Zijn schouders zakten wat en hij wreef met zijn handen over zijn gezicht, alsof hij de spanning probeerde weg te vegen. “Alright... fine,” mompelde hij, zijn stem zachter, bijna verontschuldigend. 

 

Alex keek hem aan, haar blik nog steeds scherp, maar minder vijandig. Ze zette haar glas terug op tafel en leunde iets naar achteren in haar stoel, alsof de storm even was gaan liggen. “Let’s just eat,” zei ze, zonder de gebruikelijke snijdende toon in haar stem. 

 

De sfeer veranderde. Het was niet plotseling, maar langzaam, als een ijsberg die begon te smelten. Mel, die al die tijd met een strakke kaak had gezeten, haalde diep adem en liet haar gezicht iets ontspannen. Ze keek schichtig naar Alex en Gökhan, alsof ze wilde zien of er nog meer explosies zouden volgen, maar toen er geen kwamen, waagde ze een glimlach. Een aarzelende, maar echte glimlach.

 

“This salad is pretty good,” merkte ze op, haar stem dun, bijna onschuldig. Gökhan knikte kort, zijn ogen nog steeds moe, maar zonder de donkere wolken die eerder boven hem hingen.

 

Langzaam begon er weer wat beweging te komen aan tafel. Het geluid van bestek dat tegen borden tikte vulde de ruimte, een welkom geluid na de gespannen stilte. Gökhan liet zijn glas bijschenken en toen hij de fles aan mij overhandigde, glimlachte hij zelfs, zij het flauwtjes. “John... Have a drink, you look like you need one.”

 

Ik grijnsde terug, al voelde het een beetje geforceerd. “Thanks, mate.” Het was niet dat alles vergeten was, maar het leek alsof iedereen onbewust had besloten dat dit niet de avond zou worden waarop de boel volledig uit de hand liep.

 

Er werd zowaar gelachen toen Mel een anekdote vertelde over Abdullah die als kind met zijn voet in een emmer cement was blijven steken. Alex rolde met haar ogen, maar je zag de mondhoeken van Gökhan omhoog krullen. Het leek een soort verlossing, alsof dat kleine moment van humor genoeg was om iedereen een beetje te doen ontdooien.

 

Zelfs Alex, die tot voor kort nog gevaarlijk zat te loeren, liet haar blik zachter worden. Ze leunde iets naar voren en raakte kort Gökhan's arm aan toen ze hem een bord aangaf. “Eat,” zei ze, haar stem zonder enige vijandigheid. Het was maar één woord, maar de onderliggende betekenis was duidelijk: we hoeven elkaar niet altijd in de haren te zitten.

 

Maar zoals wel vaker, bleek dit stilte voor de storm. Gökhan's ogen vernauwden zich tot spleetjes toen Mel achteloos haar anekdote over Colin begon te vertellen. Zijn kaken spanden zich steeds strakker aan bij elke zin die ze uitsprak, alsof hij zich met elke ademteug voorbereidde op een explosie. Toen ze nonchalant zei dat ze Colin "cute" vond, was het alsof iemand een lont had aangestoken. Zijn gezicht vertrok, en voordat iemand het goed en wel doorhad, brulde hij: "You don't sleep around with the staff, especially if they're... black." Het woord rolde van zijn tong met een walging die de hele tafel liet verstijven.

 

Mel's ogen werden groot, alsof ze in een droom verkeerde waarin dit onmogelijk de werkelijkheid kon zijn. Ze slikte, maar haar stem kwam niet. Ze keek van Gökhan naar Alex, op zoek naar steun, naar iemand die deze absurde situatie zou doorbreken, maar Alex bleef koel. Ze leek nauwelijks verrast, alsof ze dit soort uitbarstingen van Gökhan wel gewend was. Ze nam een slok van haar wijn, draaide het glas rustig rond in haar hand en zei droogjes: "Oh, be reasonable. Colin is an attractive man and Mel can think he's cute."

 

Die opmerking stookte de vlam alleen maar hoger op. Gökhan's handen balden zich tot vuisten, en zijn blik was één en al razernij toen hij zich naar Alex richtte. "He is not attractive. Do you think he is attractive? If I ever catch you looking at him..." Zijn woorden kwamen eruit als een dreigend gebulder. Met een woest gebaar greep hij zijn wijnglas en smeet het met volle kracht tegen de muur, waar het in duizend scherven uiteenspatte. Het geluid van het brekend glas galmde door de ruimte, een scherpe herinnering aan de totale controle die hij verloren had.

 

Niemand zei iets. Alex bleef kalm, haar blik nog steeds strak op Gökhan gericht, maar je kon een flikkering van minachting in haar ogen zien. Mel zat er verslagen bij, haar mond halfopen, niet in staat om te reageren op het drama dat ze had ontketend. Ikzelf hield mijn adem in, niet wetend wat ik moest doen. Gökhan keek me nog even aan, maar het leek alsof ik niet bestond in zijn woede. Zonder nog een woord te zeggen, draaide hij zich om en stormde hij de kamer uit, zijn schouders stijf van de opgekropte furie.

 

De stilte die volgde was bijna ondraaglijk. Mel staarde naar haar handen, haar gezicht lijkbleek. Alex nam een diepe zucht, alsof ze wist dat dit eraan zat te komen, maar dat maakte het niet minder vermoeiend. Ze schudde haar hoofd en liet haar vingers rusten op de steel van haar glas, alsof ze de controle terug probeerde te vinden over een avond die volledig uit de hand was gelopen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

De volgende wedstrijd is tegen Menemenspor. Middenmotertje. You know the drill. Guess the score, pick a word.

 

17 uur geleden zei Marius:

Gökhan verliest daar even de pedalen. En natuurlijk is het Alex die daarvan wil profiteren. De rotte vis ligt alvast op tafel, maar ik denk niet dat er nog iemand trek heeft om dit gesprek verder te zetten.

 

Het is een precaire situatie, as they say.

 

17 uur geleden zei Rikkert90:

Alex weet haar momenten wel uit te kiezen. Benieuwd of Gokhan zijn woede kan beheersen of dat het helemaal verkeerd afloopt. Als Alex en Gokhan het bijleggen, wordt het wel verdomd goede seks

 

Goedmaakseks is wel de shit.

 

15 uur geleden zei Djurovski:

Op het veld is er niets aan de hand maar daarbuiten. Pfoe. Gezellig eten wordt het niet meer

 

Niet echt zo

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

14 september bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Zelfs als de rust lijkt weer te keren, blijkt het vooral schijn want één verkeerd woord is al genoeg om het vuur weer aan de lont te steken. Gezellig avondje..

[Djurovski]

Wanneer je denkt dat de rust is wedergekeerd is die Fish-gape er weer om de boel op te stoken

 

5-0

[Nom de Guerre]

 

CCXCVIII. Een dramatische exit

 

Zwijgend deed Alex ons uitgeleide, haar passen zacht maar doelbewust door de lange gang. Mel had zich haastig uit de voeten gemaakt, haar hakken tikten snel en onrustig over de marmeren vloer. Terwijl ik mijn jas over mijn schouders hees en me voorbereidde om te vertrekken, voelde ik ineens een subtiele, maar ijskoude hand op mijn onderarm. De aanraking was amper merkbaar, maar genoeg om mijn aandacht te trekken. "Keep what's been said here tonight between us," fluisterde Alex. Haar stem was koel, scherp als het mes van een chirurg, en de kou leek zich diep in mijn botten te nestelen. Het was de soort kilte die je in een cryogenisch laboratorium zou verwachten; koud, ontdaan van elke emotie, bijna mechanisch. 

 

Ik draaide me om, keek haar aan, mijn ogen lichtjes samengeknepen van verbazing. Haar woorden sijpelden langzaam tot me door. "That includes keeping Colin in the dark," voegde ze er met dezelfde koele toon aan toe, alsof ze me net had opgedragen de afwas te doen in plaats van te liegen tegen iemand die ik als vriend beschouwde.

 

Ik wist niet precies wat ik moest zeggen, maar de morele verontwaardiging laaide in me op. Mijn keel was droog. Colin... Hij was niet zomaar een collega, niet zomaar een speler. Hij was iemand met wie ik talloze gevechten had gestreden op en buiten het veld, iemand die me in korte tijd was gaan vertrouwen. Hoe kon ik zwijgen over het walgelijke racisme dat hier zo casual in de kamer werd gesmeten? Dat stuitte me zó tegen de borst dat ik haar even met open mond aankeek. Mijn handen balden zich onbewust tot vuisten in de zakken van mijn jas.

 

Alex leek mijn gedachten te lezen, haar ogen priemden in die van mij, zoals ze dat altijd kon. "Or ignore my warning and see how Gökhan responds." Haar blik was zo ijzig dat het voelde alsof de temperatuur in de kamer nog verder daalde. "He is not the most levelheaded person in the world right now."

 

Touché. Ze wist precies waar ze me had. Gökhan was een tijdbom, klaar om elk moment te ontploffen. Eén verkeerd woord van Colin, één confrontatie op het verkeerde moment, en hij zou alles verliezen; zijn baan, zijn carrière, zijn reputatie. Ik knikte geluidloos, als een marionet aan haar touwtjes. Ze had me in de tang. 

 

Wat een duivels dilemma. Vriendschap, maar dan op meerdere manieren te interpreteren. Was ik een vriend als ik Colin zou waarschuwen, hem zou beschermen tegen de achterlijke, racistische waanzin van zijn werkgever? Of was ik juist een vriend als ik het stilhield, hem niet zijn toekomst liet vergooien door de confrontatie op te zoeken met een man die slechts een lucifer nodig had om alles in lichterlaaie te zetten?

 

Ik slikte, mijn mond droog, en wierp nog een laatste blik op Alex. Haar gezicht verraadde geen emotie meer. Ze had haar spel gespeeld, en ik was een pion die maar één richting op kon.

 

Linksom of rechtsom, als de waarheid boven tafel zou komen, zou Colin zich verraden voelen. Dat was onvermijdelijk. Ik voelde het al aankomen, alsof er een donkere wolk boven ons hing die elk moment kon barsten. Het was een tikkende tijdbom. Niet of de waarheid naar buiten zou komen, maar wanneer. Gökhan was geen meester in subtiliteit, dat wist ik. Hij zou zich op een slechte dag verslikken in zijn eigen woorden, met zijn stijf van de coke verdoofde brein en zijn slappe controle over zijn emoties. Eén verkeerde opmerking en het zou gedaan zijn. Colin zou het horen, de bom zou barsten, en er was geen weg meer terug.

 

Maar Gökhan was niet eens de grootste bedreiging in dit spel. Nee, dat was Alex. Als iemand kon manipuleren en informatie in haar voordeel kon gebruiken, was zij het wel. Die ijskoude, sluwe blik in haar ogen was een waarschuwing op zichzelf. Ze had me al doorzien, had de touwtjes strak in handen en kon iedereen naar haar pijpen laten dansen als ze dat wilde. Het was slechts een kwestie van tijd voordat ze besloot dat de waarheid een handig wapen was om haar eigen doelen te bevorderen. Ze zou het als een gif in de club injecteren, druppel voor druppel, totdat het Colin zou raken als een mokerslag. En ik? Ik zou er dan bijstaan, machteloos.

 

Ik zag het al voor me: Colin die tegenover me zou staan, die grote, trouwe ogen vol pijn en woede. "Why didn’t you tell me, mate?" zou hij zeggen, zijn stem rauw van het verraad. Ik zou geen goed antwoord hebben. Geen excuus dat het goed zou maken. Alles wat ik nu deed, elke keuze die ik nu maakte, leidde onherroepelijk naar dat moment.

 

De stilte tussen ons zou zwaarder zijn dan ooit. Ik zou hem niet eens recht in de ogen kunnen kijken, niet als ik wist wat eraan zat te komen. Gökhan zou er niet voor zorgen dat de waarheid aan het licht kwam; dat was slechts een ongeluk dat wachtte om te gebeuren. Alex daarentegen… zij speelde het spel. En ik? Ik was slechts een pion op haar schaakbord.

 

Mijn kaken spanden zich onbewust aan, mijn vuisten balden zich weer samen in mijn zakken. Dit voelde als een slagveld, maar ik had geen controle over het gevecht. Het enige wat ik kon doen, was afwachten.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostiekjes so far:

Djuro 5-0

 

5 uur geleden zei Marius:

Zelfs als de rust lijkt weer te keren, blijkt het vooral schijn want één verkeerd woord is al genoeg om het vuur weer aan de lont te steken. Gezellig avondje..

 

Ik heb wel eens soortgelijke avondjes gehad met de schoonfamilie van diverse exen.

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Wanneer je denkt dat de rust is wedergekeerd is die Fish-gape er weer om de boel op te stoken

 

5-0

 

En het wordt steeds een beetje erger.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Djurovski]

RED Colin hij is op dit moment de beste vriend die je kunt hebben

[Marius]

Dit achterhouden voelt toch wat aan als verraad ten opzichte van Colin. Benieuwd hoe John hiermee zal omgaan.

 

Qua prono ga ik voor een 4-0 overwinning.

[Rikkert90]

Heel benieuwd welke keuze John gaat maken

[Nom de Guerre]

 

CCXCIX. Target practice

 

De trainingen liepen een stuk gesmeerder nu Mel enigszins aan banden was gelegd. Ze zat er nog steeds, natuurlijk, in haar veel te strakke, veel te dure outfits, alsof ze op elk moment een uitnodiging voor een cocktailparty verwachtte. Maar de overdreven reacties waren verdwenen. Geen hysterisch geschreeuw meer als Abdullah een tackle incasseerde, geen theatrale verontwaardiging als iemand anders de bal kreeg. Misschien voelde hij zich niet meer zo beschaamd door haar aanwezigheid, misschien begon hij gewoon in te zien dat hij een volwaardige speler moest worden, niet alleen het talentje dat met fluwelen handschoenen werd aangepakt.

 

Hij begon scherper te trainen, meer vuil werk te verrichten. Als hij de bal verloor, rende hij er daadwerkelijk achteraan. Dat was een wereld van verschil. De jongen had eindelijk door dat je op dit niveau niet kunt wachten tot de bal je kant op wordt gespeeld. Hij begon te begrijpen dat je, om te slagen, ook moet vechten voor elke meter gras die je verliest.

 

De enige momenten van opwinding op het trainingsveld kwamen toen Mel zich voorover boog om een bal op te rapen die over de boarding was gevlogen. Haar welgevormde derrière had nog altijd een magische aantrekkingskracht op de helft van de ploeg, die plotseling allemaal verzuimden om te blijven focussen op de bal. Colin gaf me een speelse por en grijnsde breed terwijl hij toekeek. "She knows exactly what she's doing," fluisterde hij met een knipoog. Ik kon niet anders dan grijnzen.

 

Maar toen gebeurde het. Serhat Taşdemir, normaal de precisie zelve, stuurde een afzwaaier die je alleen ziet op een slecht veld op een regenachtige zondag in de kelderklasse. De bal, die voor niemand enige dreiging leek te vormen, nam een curve die alle wetten van de fysica tartte en, alsof het zo bedoeld was, belandde hij precies op het hoofd van het schoothondje van Mel. Het kleine, over het paard getilde keffertje, dat meestal alleen in actie kwam als iemand zijn waterflesje op de verkeerde plek had gezet, werd vol geraakt.

 

De timing was perfect, de uitvoering fenomenaal. Het beestje sprong met een piep de lucht in, zoals alleen honden met een overgevoelig karakter dat kunnen. Het leek wel alsof het ding door een onzichtbare kracht de lucht in was gekatapulteerd, een mini-raket die net was gelanceerd. Het hondje ging zo’n twee meter de lucht in en landde op zijn rug, zijn poten in de lucht, als een omgevallen standbeeld van een ongevaarlijk, doch dramatisch viervoetig figuurtje.

 

Mel, zoals je van haar kon verwachten, schreeuwde als een furie. “Milo! Oh mijn God, Milo!” Haar gezicht was een mix van totale verontwaardiging en moederlijke paniek, alsof ze zojuist had gezien hoe iemand met opzet haar kind had aangevallen. Ze rende op het beestje af, haar dure hakken die modder opspatten alsof ze er niet toe deden, en pakte het hondje op zoals je dat bij een gevallen porseleinen vaas zou doen; voorzichtig, met trillende vingers en groot melodrama.

 

Serhat, normaal zo koelbloedig, stond erbij alsof hij net een moord had gepleegd. Hij keek alsof hij door de grond wilde zakken. Zichtbaar in de war en met een hoofd zo rood als een tomaat, haastte hij zich naar Mel. “I’m so, so sorry, I didn’t mean to,” stamelde hij, waarbij hij zich al bijna verontschuldigde voor het feit dat hij überhaupt geboren was. Zijn hele houding was die van een leerling die voor de eerste keer bij de rector op het matje moest komen; schouders naar voren gebogen, ogen op de grond, en zijn handen wanhopig in de lucht alsof hij zelf ook niet begreep hoe hij in deze situatie terecht was gekomen.

 

Mel, die je normaal gesproken van elk incident het absolute maximum aan drama zou zien uitmelken, verraste iedereen door zowaar kalm te blijven. Ze aaide het hondje over zijn hoofd, dat nu wat nasnuffelde, terwijl het nog altijd piepte alsof het net van een trap was geduwd door een boos elfje. “Just be careful next time,” zei ze met een bijna moederlijke toon, terwijl ze Serhat op geen enkele manier de voldoening gaf van een volledige verontschuldiging.

 

De rest van het team stond erbij en keek ernaar, sommigen met ingehouden adem, maar Colin, altijd in voor een grap, boog zich naar me toe en fluisterde: “That was bloody brilliant. Best shot Serhat’s made all week.” Hij knikte richting het nog altijd piepende beestje. “Pity it wasn’t the owner he hit, though.”

 

Ik onderdrukte een lach. Colin’s gezicht stond strak in een grijns, en zijn ogen fonkelden van ondeugend plezier. Serhat, die zijn excuses op nerveuze toon bleef herhalen, had geen idee dat zijn schot zo’n vermaak had opgeleverd. Terwijl hij nog stamelend voor Mel stond, draaide ze zich uiteindelijk om met haar kleintje in haar armen, haar neus in de lucht. Terwijl ze wegliep, slingerde ze nog één blik over haar schouder, een blik die duidelijk maakte dat Serhat met een beetje geluk op zijn minst een week niet zou slapen.

 

Colin gaf me nog een laatste por. “Maybe Serhat should have aimed a little higher,” grapte hij met een knipoog. Het was een welkome afleiding van alle machtsstrijd en intriges waar we normaal in zaten. Een moment van opluchting, zelfs humor, te midden van de constante storm.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostiekjes so far:

Djuro 5-0

Marius 4-0

Misschien willen @Rikkert90, @bas huijsmans of @ElMarcos nog een poging wagen?  

 

22 uur geleden zei Djurovski:

RED Colin hij is op dit moment de beste vriend die je kunt hebben

 

Dat is zeer zeker waar, maar we kennen John een beetje inmiddels...

 

15 uur geleden zei Marius:

Dit achterhouden voelt toch wat aan als verraad ten opzichte van Colin. Benieuwd hoe John hiermee zal omgaan.

 

Qua prono ga ik voor een 4-0 overwinning.

 

Hem kennende, niet bijster goed  

 

2 uur geleden zei Rikkert90:

Heel benieuwd welke keuze John gaat maken

 

De rode draad in dit verhaal is dat hij vooral de verkeerde keuzes maakt  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Marius]

Mel die geen drama meer verkoopt?! What’s next? 
 

Geen idee hoe toevallig de naam van dat beestje trouwens gekozen werd. Onze hond draagt immers dezelfde naam  

[Rikkert90]

Wederom een prachtige update! Ik denk 6-1

[Nom de Guerre]

 

CCC. Guur

 

Het was een ongekende luxe, een zalig gevoel bijna: rust. Geen gezeik over vertrekkende spelers, geen nerveus gedoe over de transfermarkt, en, godzijdank, geen gejank over die verdomde speelminuten van Abdullah. Heerlijk. Ik voelde me bijna... kalm? Het was zo zeldzaam dat ik het amper herkende. Geen telefonische dreigementen van Gökhan over onzinbiedingen die niet door gingen. Geen zeurende sms'jes van Alex met die eeuwige steekspelletjes. Geen gezeur van Mel met haar overdreven moederlijke bezorgdheid over haar "wonderkind."

 

Nee, dit was voetbal. Puur, simpel, zonder die constante ruis die altijd in de achtergrond aanwezig leek. De trainingssessies liepen gesmeerd. De jongens waren scherp, gefocust, net zoals het moest. Mijn eigen hoofd was voor het eerst in lange tijd niet overladen met allerlei gedachtes en zorgen. Het voelde bijna onnatuurlijk, maar het was ook verdomd lekker. Ik kon me volledig richten op wat ik het liefst deed: de ploeg klaarstomen voor een wedstrijd zonder dat ik tegelijkertijd een diplomatieke crisis hoefde te bezweren.

 

Het was alsof iemand een zware last van mijn schouders had genomen, en in plaats van constant op mijn hoede te moeten zijn voor het volgende drama, kon ik genieten van het moment. Wat een weelde. 

 

Voor even leek het alsof de wereld zijn draai weer had gevonden, alsof alles op zijn plek viel zonder dat ik er iets voor hoefde te doen. Het was bijna te mooi om waar te zijn. Dat bleek ook toen we aankwamen in het stadion.

 

Iedereen denkt altijd dat het klimaat in Turkije enkel en alleen draait om zon, zee, strand, en palmbomen. Alsof het één groot vakantieoord is waar je de hele dag in je zwembroek op een ligstoel ligt te bakken, met een cocktail in je hand en een lichte bries door je haar. Nou, dat beeld mocht ik snel bijstellen toen ik hier aankwam. Zon? Ja, als je geluk hebt. Maar op dagen zoals vandaag, man, wat een deceptie. Geen palmbomen of azuurblauwe zee in de buurt te bekennen. Gewoon regen, regen en nog eens regen. Het soort regen dat niet ophoudt, dat door merg en been gaat, en dat ervoor zorgt dat je je afvraagt waarom je in hemelsnaam geen paraplu hebt ingepakt.

 

Je verwacht het hier niet, dat grijze, grauwe gedoe. In de gidsen en de reisbrochures vertellen ze je natuurlijk niets over de kille, gure dagen die je het gevoel geven dat je ergens in Schotland staat in plaats van het zonnige Turkije. De regen viel zo hard dat ik er oprecht vanuit ging dat mijn schoenen niet zouden overleven. Die klote modder ook, die zich overal een weg naar binnen lijkt te graven. Zelfs mijn sokken waren doorweekt, en dan sta je daar op het veld met je voeten die aanvoelen als twee natte vaatdoeken. 

 

Het is gewoon een verkeerde verkooptruc. Zon? Ja, misschien drie maanden per jaar. Zee? Tuurlijk, als je van plan bent om aan de kust te blijven, wat ik overduidelijk niet doe. Nee, in plaats daarvan krijg ik dit weer, waar elke voetstap in de modder me meer doet denken aan een slechte film over veldslagen in de regen. "Welkom in Turkije," zeggen ze dan. Nou, bedankt hoor.

 

De gure wind sneed door de tribunes van het stadion, maar de kou leek 24Erzincanspor niet te deren. Ze stonden daar, gehuld in hun rood-zwarte tenues, als gladiatoren klaar voor de strijd. Terwijl de regen zachtjes begon neer te sijpelen, was het Furkan Gedik die als eerste besloot de stilte te doorbreken. Zijn lichaam leek geladen met een onzichtbare spanning, alsof hij wist wat eraan zat te komen. Met een paar ferme passen, zette hij aan. Zijn schot, een ware pijl vanuit 28 meter, werd gelanceerd alsof het afkomstig was uit een middeleeuwse katapult. De bal suisde door de lucht, de keeper van Menemenspor had geen tijd om te reageren. Toen de bal met een knal in het net terechtkwam, leek de hele wereld even stil te staan.

 

Gedik draaide zich niet meteen om. Hij bleef een fractie van een seconde staan, zijn ogen strak op de bal gericht, alsof hij wilde bevestigen wat zojuist was gebeurd. Pas toen het gejuich van de bank tot hem doordrong, brak er een grijns door op zijn gezicht. Zijn spieren, strak van de adrenaline, ontspanden zich en hij balde zijn vuisten. Dit was een statement, en dat wist hij. De spelers renden naar hem toe, maar Furkan bleef kalm, alsof hij al wist dat dit slechts het begin was.

 

Oğuzhan Sivrikaya, de spits die al maanden in bloedvorm verkeerde, besloot dat hij niet achter kon blijven. In de 54e minuut dook hij als een roofvogel naar de bal, zijn lichaam perfect gepositioneerd voor een scherpe kopbal. Zijn blik was vastberaden, elk spiertje in zijn gezicht leek gespannen van de concentratie. Toen hij de bal raakte, leek het alsof de natuurwetten even faalden. De bal leek in slow motion richting het net te zweven, terwijl de verdediging van Menemenspor hulpeloos toekeek. De doelman strekte zich nog, maar het was tevergeefs. De bal verdween in de rechterbenedenhoek. Oğuzhan explodeerde in vreugde, zijn vuisten balden zich in een triomfantelijk gebaar, terwijl hij naar de tribunes keek met een blik van pure vastberadenheid. Zijn schouders recht, zijn borstkas zwoegend van de inspanning, stond hij daar als een kampioen.

 

De tegenslag voor 24Erzincanspor kwam in de vorm van een blessure voor Gedik, die hinkend het veld moest verlaten. De zorgen leken echter snel te verdwijnen, want nog geen zes minuten later sloeg Oğuzhan opnieuw toe. Ditmaal geen subtiele kopbal, maar een meedogenloze afwerking met de voet, recht in de rechterhoek. Hij rende weg van de goal, zijn lichaam glinsterend van het zweet, terwijl zijn teamgenoten hem om de nek vielen. Je zag het in zijn ogen: dit was zijn dag. Menemenspor stond erbij als gehypnotiseerd, gevangen in een wervelwind van rood-zwart geweld.

 

En dan, net als je dacht dat het genoeg was, kwam Musa Çağıran opdraven om het slotakkoord te spelen. De wedstrijd leek al lang beslist, maar Musa had nog iets speciaals in petto. In de 81e minuut kreeg hij de bal op een perfecte plek, net buiten het strafschopgebied. Je kon zien hoe hij zijn lichaam klaarmaakte voor de schot, elke spier leek gespannen, zijn ogen gefocust op dat ene punt in het net. Zijn schot, laag en strak, sneed als een mes door de verdediging van Menemenspor en verdween in de hoek van het doel. Het stadion ontplofte. Musa bleef even staan, zijn handen omhoog alsof hij het publiek bedankte voor hun steun, voordat hij zich omdraaide en zijn triomf vierde met een brede grijns. Zijn lichaam trilde van de adrenaline, en je zag het vuur in zijn ogen.

 

Toen het laatste fluitsignaal klonk, was de energie in het stadion bijna tastbaar. De spelers van Menemenspor slopen van het veld, gebogen, verslagen. Hun lichaamshouding was die van mannen die hun strijd hadden verloren, zonder enige hoop op terugkeer. Aan de andere kant vierden de spelers van 24Erzincanspor hun overwinning. Hun lichamen gespannen van de inspanning, maar hun hoofden hoog en trots. Dit was niet zomaar een overwinning. Dit was een manifestatie van dominantie, een herinnering aan iedereen dat zij de baas waren.

 

De regen leek plots minder kil, minder intens, want in het hart van 24Erzincanspor brandde een vuur dat niemand die middag kon doven.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostiekjes so far:

Djuro 5-0

Marius 4-0

Rikkert 6-1

 

Marius heeft gelijk, dus ik zie het woord wel verschijnen  

 

19 uur geleden zei Marius:

Mel die geen drama meer verkoopt?! What’s next? 
 

Geen idee hoe toevallig de naam van dat beestje trouwens gekozen werd. Onze hond draagt immers dezelfde naam  

 

Milo is de naam van de hond van de overburen. Dat is trouwens een chihuahua, voor zover je dat een hond mag noemen. Laten we eerlijk zijn, het is discutabel of we dat echt een hond kunnen noemen, of gewoon een genetisch gemanipuleerde hamster die per ongeluk in een hondenmand is beland. Kijk, een hond hoort te blaffen, te grommen, zijn territorium af te bakenen alsof hij een ridder is die zijn kasteel verdedigt. Maar een chihuahua? Dat piept. En niet eens op een manier die je serieus kunt nemen. Nee, het is alsof iemand een piepspeeltje van een echte hond uit de speelgoedwinkel heeft gestolen en er batterijen in heeft gestopt.

 

En dat geluid! Mijn hemel, het lijkt op het geluid van een kauwspeeltje dat z’n laatste adem uitblaast onder de kaakdruk van een herder of een labrador. Hoe kan zoiets het respect verdienen dat je een hond zou geven? Het staat daar, trillend op vier luciferstokjes van poten, alsof het bij de minste windvlaag omver geblazen kan worden. En je vraagt je af: hoe is dit ooit het product van miljoenen jaren evolutie?

 

Misschien zijn chihuahua’s wel het ultieme kosmische grapje, een soort knipoog van Moeder Natuur die ons eraan herinnert dat niet alles met scherpe tanden en woeste blikken hoeft te komen. Maar eerlijk, als het niet blaft als een hond, kan ik het ook geen hond noemen. Het voelt eerder alsof we getuige zijn van een vreemd experiment waarbij iemand dacht: “Wat als we een hamster en een hond kruisen, en er een eeuwige stressaanval bij gooien?”

 

59 minuten geleden zei Rikkert90:

Wederom een prachtige update! Ik denk 6-1

 

Dank je. We winnen vaak ruim, maar niet zo ruim dit keer.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Rikkert90]

Weer een prachtig geschreven update en weer een klinkende overwinning!

[ElMarcos]

Even lijkt er rust en kalmte te zijn, maar Alex blijft Alex en Gökhan is een vulkaan die elk moment kan uitbarsten. Ik kan niet wachten op de volgende wending. Iets zegt mij dat alles nog meer in het geniep gaat plaats vinden. 

[Marius]

Stilte voor de storm wellicht. Ik zou er niet te veel aan wennen John  

 

Wat betreft het sleutelwoord ga ik voor parenclub.