[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Marius]

Ook Gökhan laat kennelijk niet met zich sollen. En aan zijn woorden zou ik ook niet te veel twijfelen. 

 

PS: Dat sleutelwoord is te wijten aan beroepsmisvorming jongens, no worries  

[Nom de Guerre]

 

CCLXX. Doorvragen

 

Ik keek naar Gökhan, mijn blik was scherp, mijn stem beheerst, maar onder de oppervlakte kookte het. "Okay, Gökhan. We can look into this scheme," begon ik, mijn woorden zorgvuldig gekozen, alsof ik over een mijnenveld liep. Maar ik liet de vraag niet liggen, ik kon het niet laten. Mijn ogen bleven op hem gericht, ik wilde zien hoe hij zou reageren, wat zijn gezicht zou verraden. "Just tell me why. Why would you dismantle a team on its way to glory?"

 

Gökhan's gezicht vertrok nauwelijks, maar ik zag het. Een kleine rimpeling in zijn mondhoek, zijn ogen die even flikkerden, alsof hij mijn vraag niet had verwacht. Zijn lippen persten zich samen in een dunne lijn, de gebruikelijke zelfverzekerdheid in zijn houding leek even te wankelen. Hij was niet gewend dat iemand hem zo direct iets vroeg, laat staan iets in twijfel trok.

 

Zijn ogen, normaal gesproken donker en ondoorgrondelijk, vernauwden zich. Een kleine rimpel verscheen op zijn voorhoofd, alsof hij iets aan het wegen was, een beslissing aan het nemen. Hij haalde diep adem, de lucht klonk zwaar en beladen toen het door zijn neusgaten werd aangezogen. Het was duidelijk dat hij zichzelf onder controle probeerde te houden, zijn woede te onderdrukken.

 

Hij keek me aan, zijn blik intens, bijna pijnlijk scherp. "Why?" herhaalde hij langzaam, alsof hij het woord in zijn mond proefde, wikkelde en nog eens wikkelde voordat hij het losliet. Zijn stem was nu zachter, maar dreigender, alsof er een donkere wolk over de kamer trok. "Why?" Hij liet een korte, kille lach ontsnappen, zijn ogen nog steeds op mij gericht, alsof hij me in stukken wilde snijden met zijn blik alleen.

 

"Because," vervolgde hij, zijn stem nu als geslepen staal, koud en hard, "glory means nothing without control." Zijn lippen vormden een smalle grijns, maar het bereikte zijn ogen niet, die bleven koel, berekenend. "And I don’t trust what I can’t control."

 

De woorden hingen in de lucht, zwaar en dreigend, en ik zag hoe zijn kaakspieren zich aanspanden, zijn blik vast op mij genageld, wachtend op mijn reactie. Gökhan had geen geduld voor spelletjes, dat was duidelijk, en in zijn ogen zag ik dat hij het meende. Hij wilde niet alleen winnen; hij wilde elke variabele in zijn macht hebben, elke mogelijkheid in de hand houden.

 

Ik voelde de spanning stijgen, de stilte tussen ons werd dikker, verstikkender. Hij was een man die niet toestond dat iets of iemand buiten zijn bereik lag. Zijn gezicht, nu gehard en zonder enige emotie, vertelde me dat dit geen discussie was. Dit was een verklaring, een ultimatum. De grip waarmee hij de controle omklemde, zou hij nooit vrijwillig loslaten.

 

Sommige mensen beschikken over een gave. Ze weten precies wanneer ze hun mond moeten houden, zelfs als hun nieuwsgierigheid nog niet is gestild. Ze voelen instinctief aan wanneer woorden meer kwaad dan goed doen, wanneer het beter is om stil te blijven en de spanning te laten bekoelen. Ze begrijpen dat er momenten zijn waarop je de situatie niet moet laten escaleren, waarop je beter niet in de modder roert. Ze weten dat slapende honden beter niet wakker worden gemaakt.

 

Ik beschik niet over deze gave.

 

De woorden floepen uit mijn mond voordat ik de kans had om ze tegen te houden, als een kraan die plotseling openspringt en een golf van ongemak over de situatie heen spoelt. Dat gebeurde dus ook in deze situatie. Ik kon het niet laten. De vraag brandde op mijn lippen, als een gloeiende sigarettenpeuk die ik niet kon weggooien. "What does that have to do with selling off half the team to appease some Georgian gangsters, Gökhan?" Mijn stem was scherp, een mes dat ik met precisie in de stilte gooide.

 

Gökhan’s ogen vernauwden zich onmiddellijk, zijn gezicht verstarde, alsof hij plotseling in een stenen masker was veranderd. Zijn mondhoeken zakten, een frons vormde zich op zijn voorhoofd. Hij keek naar me alsof ik zojuist iets belachelijks had gezegd, iets wat niet eens de moeite waard was om op te reageren. Maar in zijn ogen, die donkere poelen van beheersing en onderdrukte woede, zag ik een flits, iets wat leek op gevaar, op dreiging.

 

Hij ademde diep in, zijn borstkas rees langzaam op en neer, en toen hij weer sprak, was zijn stem laag, een gefluister dat door merg en been ging. "You think this is about appeasing?" Zijn lippen persten zich samen tot een dunne lijn, en hij schudde langzaam zijn hoofd, bijna minachtend. "You really don’t get it, do you?"

 

Zijn ogen bleven op mij gericht, doordringend, als twee naalden die probeerden een zwakte in mijn huid te vinden. Hij leunde iets naar voren, zijn handen plat op het bureau, zijn knokkels wit van de druk. "This isn’t about them. This is about us." Zijn stem was nu bijna een grom, laag en dreigend, alsof elk woord uit een diepe put van onderdrukte woede werd opgetrokken.

 

Ik zag zijn kaken strakker worden, zijn mond een dunne, harde streep. Hij knipperde niet, bewoog niet, maar ik voelde de spanning in de kamer toenemen, alsof de lucht zelf zich tegen me keerde. "Control, John," vervolgde hij, zijn ogen priemend, zonder een spoor van twijfel. "It’s always about control."

 

Zijn woorden hingen in de lucht, zwaar en drukkend, en ik kon voelen hoe hij de teugels weer in handen nam, hoe hij elke opstandige gedachte in mijn hoofd met zijn blik probeerde te smoren. Zijn gezicht, nu weer onbewogen, straalde een kilte uit die alles om ons heen leek te verstijven. Het was alsof hij me met zijn blik alleen aan de grond nagelde, me dwong te begrijpen wat ik liever niet wilde weten.

 

Ik slikte, voelde mijn hart in mijn borst bonzen, maar ik hield mijn ogen op hem gericht, vastbesloten om niet weg te kijken, om zijn greep niet sterker te maken dan die al was. Maar diep vanbinnen wist ik dat hij het spel al lang gewonnen had, nog voordat ik mijn mond had opengetrokken. Gökhan speelde op een ander niveau, en ik had net mijn laatste troef verspild.

 

Net toen ik dacht dat hij eindelijk zijn mond zou houden, zag ik hoe zijn mondhoek weer omhoog kroop, zijn lippen zich langzaam openden om verder te gaan. Ik voelde mijn maag zich omkeren, alsof ik wist dat er iets vreselijks zou komen, maar ik kon mijn ogen niet afwenden, mijn oren niet sluiten.

 

"The Georgians and I," begon hij, zijn stem nu zachter, bijna vertrouwelijk, alsof hij me een geheim wilde toevertrouwen dat te zwaar was om alleen te dragen. Zijn ogen, die normaal gesproken koud en berekenend waren, glinsterden nu met een soort duister genoegen, alsof hij genoot van het onthullen van zijn eigen rotzooi. "We are using the football club to launder money, John. We are smugglers."

 

De woorden kwamen langzaam binnen, alsof mijn brein ze in stukjes moest hakken om ze te verwerken. Smokkelaars. Hij zei het zonder een spoor van schaamte, alsof hij me net had verteld wat hij gisterenavond had gegeten. Mijn hart sloeg een slag over, en ik voelde hoe mijn adem stokte, maar ik bleef stil, mijn blik vast op hem gericht, mijn lichaam verstijfd als een konijn dat de koplampen ziet naderen.

 

"The money we make flows into the club, on paper," ging hij verder, zijn stem nu ijzig kalm, zoals iemand die een kind een lesje in moraal probeert te leren. "We sell off a player for 500k, but we put it in the books as 1.5 million. The FA never checks thoroughly."

 

Ik zag hoe zijn lippen bij elke zin steeds verder kromden in die zelfgenoegzame grijns, zijn ogen glinsterden nu echt, vol trots op zijn eigen misdadige slimheid. Het voelde alsof ik naar een film zat te kijken, maar een waarin ik de hoofdrol speelde en uit de stoel vastgeketend zat, niet in staat om weg te rennen. 

 

"The only problem is that it has to be believable," zei hij, en zijn stem kreeg een ondertoon van iets wat leek op spot, alsof hij ervan genoot om me in deze puinhoop mee te sleuren. "We need players who could be worth that kind of money. That is where you come in." Zijn ogen boorden zich in de mijne, en ik voelde de ijzige rillingen over mijn rug lopen. 

 

"Make them look good. Inflate their value, so we can sell them. Selling them means I can control the cash flow, instead of letting someone else handle it and paying a percentage." Zijn woorden waren nu doordrenkt van een kille, zakelijke toon, alsof hij me een routineklus uitlegde, niet een crimineel meesterplan waar ik nu deel van uitmaakte.

 

Ik stond verstijfd, elke spier in mijn lichaam strak gespannen, mijn handen koud en klam. Mijn mond was droog, mijn hoofd een warboel van gedachten, maar ik kon niets zeggen. Er was geen enkele uitweg, geen manier om dit ongedaan te maken. Gökhan bleef me aankijken, zijn gezicht nu weer die ondoordringbare muur van controle, maar ik zag iets in zijn ogen, iets wat leek op een dreiging, een waarschuwing. Hij wist dat ik geen andere keuze had dan mee te gaan in zijn spel. En dat spel? Dat was een stuk smeriger dan ik ooit had kunnen vermoeden.

 

Mijn gedachten sloegen op hol, een chaos van paniek en ongeloof. Ik had aan Alex aangegeven dat ik zou weigeren, dat ik niet mee zou doen aan dit smerige spel. Maar nu, met Gökhan’s ogen die als twee koude messen in mijn ziel sneden, voelde ik de grond onder me wegzakken. Hoe in godsnaam ging ik dit regelen?

 

Mijn mond werd droog, mijn keel voelde aan alsof er schuurpapier langs werd gehaald. Ik slikte, probeerde mijn ademhaling onder controle te krijgen, maar het was alsof ik aan het verdrinken was in een zee van mijn eigen angst. Gökhan bleef me aankijken, zijn blik onveranderd, ongenaakbaar. Er was geen ruimte voor discussie, geen enkel teken dat hij ook maar iets zou dulden wat niet in zijn straatje paste.

 

Ik voelde een koude zweetdruppel langs mijn ruggengraat glijden, terwijl mijn gedachten heen en weer schoten tussen wat ik Alex had beloofd en wat Gökhan nu van me verlangde. De lucht in de kamer leek dikker te worden, zwaarder, alsof elke ademhaling me meer moeite kostte. Hoe kon ik dit aan Alex uitleggen? Hoe kon ik haar recht in de ogen kijken en zeggen dat ik had gefaald, dat ik had gebogen onder de druk?

 

Mijn handen begonnen te trillen, en ik voelde de angst zich vastzetten in mijn borst, alsof er een ijskoude hand om mijn hart werd geklemd. Ik moest iets zeggen, iets doen, maar de woorden bleven vastzitten in mijn keel. Gökhan's blik was onverzettelijk, zijn mondhoeken trilden licht, alsof hij zich klaarmaakte om een oordeel te vellen. 

 

Ik wist dat ik op een kantelpunt stond. Wat ik nu deed, zou alles bepalen. Maar hoe ik het ook wendde of keerde, het voelde alsof ik vastzat in een val die ik zelf had helpen zetten. Mijn lippen openden zich, maar er kwam geen geluid uit, mijn stem leek me in de steek te laten.

 

Gökhan wachtte, ongeduldig nu, zijn ogen priemend, zijn ademhaling langzaam en beheerst. "Well?" Zijn stem brak de verstikkende stilte, en ik voelde de klap ervan tot in mijn botten. Ik moest beslissen, nu. Maar hoe ik ook probeerde, de woorden kwamen niet. De waarheid? Die voelde als een vloek die ik niet durfde uit te spreken.

 

Mijn gedachten draaiden in cirkels, een eindeloze lus van angst en wanhoop. Hoe ging ik dit regelen? Ik had geen antwoord, alleen een groeiend gevoel van verlies, van de onvermijdelijkheid van wat er zou komen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

11 uur geleden zei Djurovski:

Heb echt wel te doen met John. 

 

Het leven van een voetbalmanager gaat niet over rozen, maar over glasscherven.

 

10 uur geleden zei Marius:

Ook Gökhan laat kennelijk niet met zich sollen. En aan zijn woorden zou ik ook niet te veel twijfelen. 

 

PS: Dat sleutelwoord is te wijten aan beroepsmisvorming jongens, no worries  

 

Het houdt de zaak spannend. Ik denk trouwens dat ik je woordje wel verwerkt krijg.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Met de rug tegen de muur. Maar John heeft natuurlijk nog voor hete vuren gestaan.

[Djurovski]

Oef het gaat maar van kwaad tot erger met John

[Nom de Guerre]

 

CCLXXI. Vrouwen…

 

Hij keek me aan met een blik die ik niet meteen kon plaatsen, een mengeling van iets wat leek op wantrouwen en een vage vorm van begrip. Zijn ogen, normaal zo hard en ondoorgrondelijk, flikkerden nu met een soort twijfel, alsof hij ineens een stuk kwetsbaarheid toonde dat hij liever verborgen had gehouden. Zijn mond, altijd strak en gecontroleerd, leek iets losser te worden, alsof de spieren rond zijn kaak eindelijk wat ontspanning toelieten.

 

"It's my wife, isn't it?" De woorden kwamen eruit met een onheilspellende kalmte, maar er zat een randje aan, iets scherps, alsof hij me uitdaagde om het te bevestigen. Zijn stem was laag, bijna fluisterend, alsof hij het niet echt hardop wilde zeggen, maar zich ook niet kon inhouden. Hij liet de vraag in de lucht hangen, de stilte tussen ons werd zwaar, doordrenkt van onuitgesproken gevoelens en ongemakkelijke waarheden.

 

Ik zag hoe zijn ogen niet van mij afweken, hoe hij probeerde in mijn ziel te graven, om iets te vinden wat hij nodig had om zijn vermoedens te bevestigen. Zijn blik was vastberaden, maar er zat ook iets in van een man die wanhopig probeert controle te houden over een situatie die langzaam uit zijn handen glipt. Zijn ademhaling was even onregelmatig, een fractie van een seconde, en ik kon zien hoe hij vocht om die weer onder controle te krijgen.

 

Mijn keel werd droog, mijn tong voelde aan als schuurpapier, terwijl ik probeerde mijn gezicht in de plooi te houden. De vraag hing tussen ons in als een scherp mes, klaar om de laatste restjes van vertrouwen door te snijden. Gökhan’s ogen bleven op mij gericht, intens, en ik wist dat wat ik nu zou zeggen alles kon veranderen.

 

Maar ik bleef stil, mijn eigen emoties gevangen in een draaikolk van angst en onzekerheid. Hij bleef me aankijken, zijn gezicht een masker van kalmte, maar ik zag het. Die kleine twinkeling van pijn, van twijfel, iets wat hij probeerde te verbergen maar niet helemaal kon. Het was zijn vrouw. Hij wist het. En nu wachtte hij op mijn bevestiging, of op mijn leugen.

 

De stilte werd bijna ondraaglijk, de lucht leek dikker te worden, zwaarder. En in dat moment besefte ik dat er geen goede uitweg was. Gökhan had zijn antwoord al, maar hij wilde het uit mijn mond horen. Wat ik zou zeggen, zou alles veranderen, en ik wist dat ik niet langer de controle had over wat er zou komen.

 

Ik geloof heilig dat een goede leugen het leven van alle betrokkenen kan verrijken en verfraaien. "Ja, schat, die jurk staat je beeldig, zwart kleedt enorm af." Een simpel leugentje om bestwil, iets wat de scherpe randjes van het leven afhaalt, wat de dingen net even wat draaglijker maakt.

 

Maar dit was niet zo'n situatie.

 

De lucht in de kamer was verstikkend, zwaar van onuitgesproken woorden en dreigende blikken. Gökhan’s ogen boorden zich in de mijne, zoekend naar een spoor van bedrog, een enkel teken dat ik weer een leugen zou proberen. Maar ik wist dat er geen uitweg was, geen verzachtende woorden of gladde praatjes die me hieruit zouden halen. De naakte waarheid stond als een muur tussen ons in, onvermijdelijk en hard, en ik voelde het gewicht ervan op mijn borst drukken.

 

Mijn mond voelde droog, mijn tong plakte aan mijn gehemelte, terwijl mijn gedachten door mijn hoofd raasden, zoekend naar een uitweg die er niet was. Zijn blik bleef strak, zijn ogen half dichtgeknepen, zijn mondhoeken licht naar beneden getrokken in een grimas van onderdrukte woede en wantrouwen. Het was alsof hij elk moment kon ontploffen, maar zichzelf met pure wilskracht onder controle hield.

 

Ik zag hoe zijn kaken strak gespannen stonden, de aderen in zijn nek dik en pulserend, zijn hele wezen gefocust op mijn volgende woorden. Er was geen ruimte voor uitvluchten, geen plek voor een leugen, hoe mooi verpakt die ook zou zijn. De waarheid was het enige dat me nog kon redden, de enige strohalm die ik kon grijpen in deze verstikkende zee van wanhoop.

 

Mijn ogen flitsten even naar de grond, maar ik dwong mezelf om hem weer aan te kijken, om die blik te weerstaan, om niet weg te kruipen in de comfortabele schaduw van een leugen. "Yes," begon ik, mijn stem iets te hoog, bijna breekbaar, maar ik herpakte me snel. "Yes, it’s your wife."

 

De woorden kwamen er eindelijk uit, zwaar en ongemakkelijk, alsof ik een rotsblok had verplaatst dat al te lang op mijn borst had gelegen. Ik zag zijn reactie meteen, hoe zijn ogen iets groter werden, hoe zijn lippen zich samenpersten tot een dunne lijn, alsof hij zijn emoties probeerde te smoren. Maar het was te laat. De waarheid had zijn doel bereikt, en nu hing het tussen ons in, naakt en onverhuld.

 

Gökhan’s gezicht bleef strak, maar ik zag het. Die kleine beweging in zijn wenkbrauwen, de lichte trilling van zijn mondhoek. Hij wilde iets zeggen, iets schreeuwen misschien, maar hij hield zich in, net zoals hij altijd deed. Zijn ogen bleven in de mijne verankerd, vol van een mix van woede, teleurstelling en misschien, heel misschien, iets van begrip. De naakte waarheid had zijn werk gedaan, en nu stonden we daar, zonder de beschermende sluier van leugens, blootgesteld aan de harde realiteit van de situatie.

 

De stilte die volgde was oorverdovend.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

9 uur geleden zei Marius:

Met de rug tegen de muur. Maar John heeft natuurlijk nog voor hete vuren gestaan.

 

Yep, maar het wordt er hier niet leuker op.

 

4 uur geleden zei Djurovski:

Oef het gaat maar van kwaad tot erger met John

 

Een beetje drama kan geen kwaad.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Djurovski]

Als dit maar goed gaat 

[Marius]

In een luttele seconde of wat dien je te beslissen over het antwoord op de vraag. Liegen was een optie, maar dan was er nooit meer de opportuniteit om wel de waarheid verteld te hebben. Maar het staat natuurlijk niet vast dat dit nu de beste optie was.

[Nom de Guerre]

 

CCLXXII. Liefde doet pijn

 

Hij zuchtte, lang en diep, alsof hij de hele wereld van zijn schouders probeerde te blazen. De lucht verliet zijn longen in een trage, vermoeide stroom, en ik zag hoe zijn borstkas langzaam zakte, hoe de spanning die zijn lichaam strak had gehouden, beetje bij beetje begon los te laten. Zijn schouders, eerst nog opgetrokken van ingehouden woede, zakten langzaam omlaag, alsof hij eindelijk toegaf aan de uitputting die hij al die tijd had geprobeerd te verbergen.

 

Zijn ogen, die eerder als scherpe messen in me hadden gepriemd, verloren hun scherpte. De woede, het vuur dat daar had gebrand, leek langzaam te doven. Wat overbleef, was iets wat meer leek op gelatenheid, een moeheid die dieper ging dan fysieke vermoeidheid. Het was alsof hij, in dat moment, alle vechtlust even verloor, de energie om zich nog langer tegen de situatie te verzetten. 

 

Zijn mond, voorheen strak en gespannen, verzachtte tot een dunne, trieste lijn. Hij keek weg, zijn blik nu ergens ver buiten de kamer, misschien in een verleden waar dingen simpeler waren, minder gecompliceerd. De rimpel tussen zijn wenkbrauwen werd iets minder diep, zijn ogen flitsten even, als een laatste glimp van een strijd die hij niet meer wilde voeren.

 

En toen, met een stem die zoveel zachter was dan ik ooit van hem had gehoord, alsof hij tegen zichzelf sprak in plaats van tegen mij, liet hij de woorden los. "That woman will be the death of me some day." Zijn stem was laag, doordrenkt van een bitterheid die even koud als onvermijdelijk klonk. Er zat geen woede meer in, alleen een diepe, vermoeide acceptatie van het onvermijdelijke.

 

Ik zag hoe zijn gezicht een moment verslapte, hoe de strakke lijnen verzachtten, en hoe hij zich eindelijk overgaf aan de waarheid die hij al die tijd had geprobeerd te negeren. Het was een blik van iemand die niet meer wilde vechten, die de strijd moe was, maar nog steeds vastzat in de loopgraven.

 

De stilte die volgde was zwaar, beladen met alles wat niet werd gezegd, en ik voelde de rillingen over mijn rug gaan. Hij had het niet meer tegen mij, misschien had hij het nooit tegen mij gehad. Maar de waarheid van zijn woorden, die bleef in de kamer hangen, als een schaduw die nooit helemaal zou verdwijnen.

 

Hij keek me aan, zijn ogen nog steeds dof van vermoeidheid, maar er was iets nieuws in zijn blik, iets kwetsbaars dat hij normaal gesproken nooit liet zien. Zijn lippen trilden een beetje, alsof de woorden die hij wilde uitspreken te zwaar waren om zomaar los te laten. Hij haalde diep adem, zijn borstkas rees langzaam, terwijl hij zijn gedachten leek te ordenen. 

 

"She loves me, I think," begon hij, zijn stem zacht en onzeker, als iemand die iets fluistert wat hij zelf amper durft te geloven. Zijn ogen dwaalden af, weg van mij, alsof hij zijn gevoelens niet recht in de ogen durfde te kijken. "And I love her." De woorden kwamen er moeizaam uit, alsof hij elk woord door een zee van twijfel moest sleuren voordat hij het hardop kon zeggen.

 

Hij liet zijn hoofd een beetje hangen, zijn schouders zakten verder, en hij leek kleiner, kwetsbaarder dan ooit tevoren. Zijn mondhoeken trokken even naar beneden, een vluchtige grimas van pijn en onmacht. Hij probeerde de controle te bewaren, maar ik zag het: de strijd die hij vanbinnen voerde, de emotionele warboel die hij nauwelijks in toom kon houden.

 

"She wants me to get rid of the Georgians and all other criminal associations." Zijn stem brak bijna bij het uitspreken van die woorden, zijn ogen knipperden snel, alsof hij de realiteit probeerde weg te knipperen. Er zat een wanhoop in zijn blik, een soort wanhopige hoop dat er een uitweg was, zelfs al wist hij diep vanbinnen dat die er niet was.

 

Hij hief zijn hoofd weer op, keek me aan met ogen die nu glinsterden van een emotie die hij niet langer kon onderdrukken. "I can't though," zei hij, zijn stem nu iets steviger, maar nog steeds geladen met datzelfde gevoel van onvermijdelijkheid. "They'd hurt her if I tried to cut ties with them." De woorden hingen in de lucht, zwaar en pijnlijk, en ik zag hoe zijn handen trilden, hoe hij zijn vingers in elkaar vlocht om de zenuwen te verbergen.

 

Er was geen woede meer, geen vechtlust. Alleen een diepe, allesverzengende angst die zijn gezicht in een masker van verdriet veranderde. Hij keek me aan, zoekend naar begrip, naar een oplossing die er niet was, en in dat moment zag ik de man die hij echt was: iemand die gevangen zat tussen liefde en gevaar, met geen enkele manier om de ene zonder de andere te verliezen.

 

"She probably asked you to sabotage my efforts," begon hij, zijn stem vlak, zonder enige emotie, alsof hij een feit vaststelde dat allang bekend was. Zijn ogen bleven op mij gericht, maar er was geen woede meer, alleen een diepe vermoeidheid, alsof hij dit spel al te vaak had gespeeld. "In the hope of driving off the Georgians, right?" Zijn stem klonk bijna cynisch, maar niet helemaal. Er zat een ondertoon in van iemand die al wist hoe het verhaal zou eindigen, iemand die de afloop allang had geaccepteerd.

 

Hij hief zijn hand op, een klein gebaar om me het zwijgen op te leggen, maar ook om zichzelf te beschermen tegen het horen van een bevestiging die hij niet nodig had. "Don't answer that," zei hij, zijn stem zachter nu, bijna fluisterend, maar nog steeds doordrenkt van diezelfde bittere berusting. "I just know it's how it is." Zijn ogen flitsten even naar beneden, alsof hij zichzelf moest herpakken, zijn ademhaling was kort, onregelmatig, terwijl hij de pijn die in zijn borstkas knaagde probeerde te negeren.

 

Zijn mondhoeken trokken even naar beneden, en ik zag hoe zijn gezicht verstrakte, de spieren in zijn kaak spanden zich aan. "She has done this before," ging hij verder, zijn stem nu met een onmiskenbare vermoeidheid, alsof hij de woorden met moeite uit zijn mond moest wringen. "It just adds to the stress." Hij zuchtte diep, zijn schouders zakten verder, alsof het gewicht van zijn woorden hem nog zwaarder had gemaakt.

 

De blik in zijn ogen was leeg, uitgeblust, zoals iemand die allang had opgegeven, maar nog steeds voortging, puur uit gewoonte. Zijn gezicht was een masker van vermoeidheid, de lijnen van zijn gelaat diep en hard, getekend door jaren van strijd en teleurstelling. Hij keek me aan, niet om een antwoord te krijgen, maar omdat hij geen andere plek had om zijn blik te laten rusten. 

 

Hij keek me recht aan, zijn ogen waren nu scherp, bijna pijnlijk in hun intensiteit. De vermoeidheid van eerder leek even opzij geschoven, vervangen door een felle, allesoverheersende vastberadenheid. Zijn kaak stond strak, de spieren eromheen duidelijk zichtbaar, en zijn lippen persten zich samen tot een dunne lijn van onderdrukte woede.

 

"I can't let them hurt her, John," begon hij, zijn stem laag en doordrenkt van een emotie die hij met moeite onder controle hield. Er was een trilling in zijn stem, een dunne, nauwelijks hoorbare ondertoon die verraadde hoeveel dit hem werkelijk deed. Zijn ogen bleven op mij gericht, als twee priemende messen die zich diep in mijn ziel boorden, zoekend naar iets, misschien een spoor van verraad, misschien een teken van begrip.

 

Hij ademde diep in, zijn borstkas steeg en viel, en voor een moment leek het alsof hij zichzelf moest dwingen om niet uit te barsten, om zijn woede niet de vrije loop te laten. Maar toen sprak hij weer, zijn stem nu harder, scherper, alsof hij de woorden eruit moest spuwen om zichzelf niet te verliezen. "So whatever it is she asked you to do," ging hij verder, zijn blik nu ijskoud, de controle terug in zijn ogen, "you can fuck right off with that."

 

Zijn woorden sloegen in als een mokerslag, de lucht in de kamer werd zwaarder, bijna verstikkend. Ik voelde de dreiging die van hem uitging, niet zozeer fysiek, maar emotioneel, alsof hij me met zijn blote handen van zijn leven wilde afscheuren. Zijn ogen lieten me geen moment los, vol van die intense, onwankelbare wil om zijn vrouw te beschermen, koste wat het kost.

 

Hij haalde nog eens diep adem, zijn schouders zakten iets, maar de spanning bleef in de lucht hangen, als een donkere wolk die elk moment kon uitbarsten. Zijn mondhoeken trilden even, en ik zag hoe hij zijn woede in bedwang hield, hoe hij zich vastklampte aan die ene gedachte, die ene overtuiging: niemand, en vooral ik niet, zou zijn vrouw in gevaar brengen.

 

Dat was allemaal prima, maar zijn vrouw had een prima machtsmiddel in handen. Ik zag het in zijn ogen, die blik van onwrikbare vastberadenheid vermengd met de doffe glans van liefde die hij probeerde te verbergen achter een façade van kilte. Gökhans gevoelens voor zijn vrouw waren als een open wond, een kwetsbare plek die hij met al zijn kracht probeerde te beschermen. En dat maakte haar gevaarlijker dan hij ooit zou toegeven.

 

Ik voelde de spanning in de kamer, de lucht zwaar van onderdrukte emoties en niet uitgesproken bedreigingen. Zijn woorden echoden nog in mijn hoofd, scherp en doordrenkt van woede: *"you can fuck right off with that."* Maar ik wist dat ik een groot probleem zou krijgen als ik niet op zijn minst een poging waagde om hem in de wielen te rijden. Zij had hem in de greep, of hij het nu wilde toegeven of niet, en ik zat daar middenin, als een ongewild stuk gereedschap in een spel dat ik liever niet wilde spelen.

 

Mijn blik gleed even weg van zijn gezicht, naar de grond, naar mijn handen die lichtjes trilden, en ik wist dat dit niet het moment was om dat bespreekbaar te maken. Zijn ogen, vol van die ijskoude vastberadenheid, lieten geen ruimte voor discussie, geen moment van zwakte waarin ik iets zou kunnen inbrengen. Hij zou het niet horen, niet nu, niet terwijl zijn bloed nog kookte van woede en angst om wat zij voor hem betekende.

 

Ik slikte, voelde de droogte in mijn keel, en dwong mezelf weer naar hem te kijken, mijn gezicht strak gehouden, geen emotie laten zien. Maar diep vanbinnen wist ik dat dit een tikkende tijdbom was, dat ik het op een ander moment zou moeten aankaarten. Nu? Nu zou het alleen maar olie op het vuur gooien, en dat vuur was al gevaarlijk dichtbij.

 

De stilte tussen ons werd dikker, zwaarder, gevuld met alles wat niet kon worden gezegd. Ik voelde de dreiging in de lucht hangen, als een zwaard dat boven mijn hoofd zweefde, klaar om neer te slaan bij het minste teken van verzet. Maar ik hield mijn mond, mijn blik vast op de zijne, wetend dat dit niet het moment was om iets los te laten. Ik zou moeten wachten, mijn tijd afwachten, en hopen dat die tijd zou komen voordat alles om me heen in vlammen opging.

 

"Allright, let's do this, Gökhan." Mijn stem klonk vastberaden, maar diep vanbinnen voelde ik een knoop van weerstand, een ongemakkelijk gevoel dat ik met moeite onderdrukte. Gökhan keek me aan, zijn ogen scherp en doordringend, alsof hij probeerde te peilen of ik het meende, of ik echt van plan was om mee te gaan in zijn krankzinnige spel.

 

Hij knikte langzaam, een korte, krachtige beweging, terwijl zijn mondhoeken iets optrokken in een grimmige grijns. "Good," zei hij, zijn stem laag en vol van de controle die hij zo graag wilde uitstralen. "We hebben geen tijd te verliezen." Zijn ogen bleven op mij gericht, nog steeds zoekend, nog steeds wantrouwig, maar hij leek tevreden met mijn instemming. Voor nu althans.

 

In de uren die volgden, zaten we gebogen over papieren, schreven we namen op en streepten we andere weg. Gökhan’s gezicht bleef strak, zijn blik gefocust, terwijl hij de lijnen uitzette, de pionnen op het bord verschoof. Zijn handen bewogen snel en zelfverzekerd, zonder enige aarzeling, alsof hij dit al honderd keer had gedaan. Zijn ogen flitsten af en toe naar mij, controleerden of ik wel echt mee was in zijn waanzinnige plan, of ik niet plotseling zou terugdeinzen.

 

Ik speelde mijn rol, hield mijn gezicht in de plooi, knikte op de juiste momenten, liet af en toe een goedkeurende murmel horen. Mijn vingers gleden over de papieren, mijn pen schreef woorden die niets voor me betekenden, en ik probeerde de kloppende spanning in mijn slapen te negeren. De rillingen die soms over mijn rug liepen, verstopte ik achter een masker van concentratie.

 

Maar diep vanbinnen wist ik dat dit allemaal een farce was. Ik had geen enkele intentie om dit plan echt in de praktijk te brengen. Het hele idee stonk van alle kanten, en ik zou verdomme niet degene zijn die zich liet meesleuren in een val die hij zelf had helpen graven. Maar dat kon ik hem nu niet laten merken. Nee, nu was niet het moment om de kaarten op tafel te leggen.

 

Gökhan, met zijn ogen die fonkelden van koortsachtige vastberadenheid, leek niet te merken dat ik slechts een schaduw van mezelf was. Hij was te druk bezig met het uitzetten van zijn plannen, te overtuigd van zijn eigen macht en controle. Zijn mond vormde woorden die hij met stalen zekerheid uitsprak, terwijl hij af en toe naar mij keek voor bevestiging, die ik hem mechanisch gaf.

 

Toen de plannen uiteindelijk in grote lijnen stonden, leunde hij achterover, zijn gezicht nog steeds strak, maar nu met een zweem van voldoening. "This is going to work, it has to work," zei hij, bijna tegen zichzelf, terwijl hij zijn pen neerlegde en zijn handen over elkaar vouwde.

 

Ik knikte, mijn gezicht nog steeds onbewogen, mijn gedachten een warboel van tegenstrijdige emoties. "Yep, this’ll work," herhaalde ik, mijn stem vlak, zonder overtuiging, maar net genoeg om hem tevreden te stellen.

 

De stilte die volgde was zwaar, beladen met alles wat niet werd uitgesproken. Ik wist dat ik mijn rol had gespeeld, dat ik had gedaan wat nodig was om hem voorlopig tevreden te stellen. Maar diep vanbinnen borrelde het onbehagen, het besef dat ik in een spel was beland dat veel gevaarlijker was dan ik had willen toegeven. En dat ik nu, meer dan ooit, op mijn hoede moest zijn.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 25-8-2024 om 15:35 zei Djurovski:

Als dit maar goed gaat 

 

Natuurlijk niet   Dat is wel een beetje een terugkerend thema. 

 

19 uur geleden zei Marius:

In een luttele seconde of wat dien je te beslissen over het antwoord op de vraag. Liegen was een optie, maar dan was er nooit meer de opportuniteit om wel de waarheid verteld te hebben. Maar het staat natuurlijk niet vast dat dit nu de beste optie was.

 

Dit is zo'n situatie waaruit je nooit of te nimmer als winnaar tevoorschijn kunt komen.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Gökhan heeft dus geen keuze, en John gaat er - al is het maar voor de schijn - in mee. Al weet ik niet wat er gebeurd als dat lijstje onder de verkeerde ogen zou terecht komen.

[Djurovski]

Living on the edge is wat John nu doet

[ElMarcos]

John moet zijn balans houden op een flinterdunne balk gemaakt van gloeiende kolen. Hij wil er zijn gewicht niet op zetten, maar zonder valt hij er af. Misschien lukt het John wederom om het zinkende schip te verlaten voor de shit écht tot explosie komt. Al vermoed ik dat dit weleens vervelender kan gaan aflopen dan Cyprus.

[Nom de Guerre]

 

CCLXXIII. IJskoud

 

Alex stond tegenover me, haar ogen fel, haar blik strak als een valk die zijn prooi niet uit het oog verliest. Haar lichaamstaal was gespannen, haar armen gekruist voor haar borst, alsof ze zichzelf moest beschermen tegen de woorden die ze zojuist van mij had gehoord. Haar mond was een strakke, dunne lijn van onderdrukte woede, haar wenkbrauwen diep gefronst in een uitdrukking van pure ontevredenheid.

 

"No means no, what's not to understand, John?" Haar stem was scherp, doordrenkt van die kille, onverzettelijke toon die ik al vaker van haar had gehoord. Ze liet de woorden in de lucht hangen, zwaar en dreigend, haar ogen priemend op zoek naar een teken van zwakte in mijn reactie.

 

Ik slikte, voelde mijn keel droog worden terwijl ik probeerde haar blik te ontwijken, maar haar ogen dwongen me om terug te kijken, om mijn uitleg te geven, hoe weinig die op dit moment ook zou betekenen. "Alex, listen," begon ik, mijn stem zachter, bijna smekend, terwijl ik mijn handen opstak in een poging om haar woede te temperen. "I know what I said, but agreeing to cooperate isn't the same as guaranteeing success. I can always sabotage the execution, make sure the plan doesn't work the way Gökhan wants."

 

Haar ogen versmalden zich, haar lippen bewogen nauwelijks terwijl ze sprak. "That all sounds very nice, John," sneerde ze, haar stem druipend van sarcasme, "but what you don't seem to understand is that it's about the principle. You agreed, and that was exactly what you weren't supposed to do."

 

Ik voelde de woorden als scherpe naalden in mijn huid prikken, en ik zag de teleurstelling in haar ogen, een blik die me deed krimpen van binnen. Ze was niet zomaar boos; ze was teleurgesteld, en dat maakte het alleen maar erger. Mijn handen, die eerst nog hadden gebaard, vielen nu slap langs mijn zij, terwijl ik probeerde haar woede te verdragen zonder zelf uit elkaar te vallen.

 

"Alex," probeerde ik opnieuw, mijn stem nu bijna fluisterend, hopend dat een zachtere toon haar zou bereiken, "I did what I thought was best at the moment. We need time, and if I antagonize him now, we lose everything. But as long as he thinks I'm cooperating, we have a chance. I can make it fail from the inside."

 

Ze schudde haar hoofd, haar mond vertrok in een mengeling van minachting en teleurstelling. "You still don't get it, do you? It's not just about what you do, but how you do it, about keeping control of the situation." Ze stapte dichterbij, haar ogen nu op een gevaarlijke afstand van de mijne, en ik voelde haar woorden als koude messen door mijn borst snijden. "And now, by agreeing, you've given up a piece of that control. You've put both of us at risk."

 

Ik slikte nogmaals, voelde de ijskoude realiteit van haar woorden door me heen trekken, en ik wist dat er niets was dat ik kon zeggen om het goed te maken. Haar gezicht, strak van spanning en frustratie, zou ik niet kunnen ontspannen met loze woorden of halve waarheden. Ze had gelijk, en dat wist ik, maar het besef deed niets om de knoop in mijn maag los te maken.

 

Ik besloot de vlucht naar voren te wagen, mijn ogen op haar gericht, zoekend naar een opening, iets dat me meer duidelijkheid kon geven in dit verwarrende spel waarin ik was beland. "Why are you actively working against Gökhan anyway?" vroeg ik, mijn stem strak, maar met een ondertoon van nieuwsgierigheid die ik niet helemaal kon verbergen. "He loves you, and you are undermining his efforts."

 

Ze zuchtte, diep en langzaam, alsof ze even de last van de wereld van zich af probeerde te schudden. Haar ogen, die normaal gesproken scherp en waakzaam waren, verzachtten een beetje, maar daaronder lag een sluimerende vermoeidheid, een moeheid die niets te maken had met fysieke uitputting, maar met een jarenlange strijd tegen iets veel groters. "Love is overrated," zei ze, haar stem doordrenkt van een bitterheid die haar woorden zwaar maakten, als stenen die ze in mijn schoot liet vallen. Haar lippen vormden een dunne, strakke lijn, terwijl haar ogen even afdwaalden, weg van mij, naar een plek waar ik haar niet kon volgen. "It's another form of control."

 

Ze keek me weer aan, haar blik was nu anders, harder, maar er lag ook iets kwetsbaars onder die façade, iets wat ze met moeite verborgen hield. "I want to be free," ging ze verder, haar stem nu een fractie zachter, maar nog steeds geladen met diezelfde bitterheid. "So I need to break the hold Gökhan has over me, which means his business has to fail."

 

Ik zag hoe haar gezicht verstarde, haar kaken strak gespannen alsof ze met die woorden iets had toegegeven wat ze liever niet had uitgesproken. Er was een kort moment van stilte, waarin ik de pijn in haar ogen kon zien, een pijn die diep geworteld zat in haar strijd om zichzelf los te wrikken van de ketenen die Gökhan, in zijn eigen vertekende versie van liefde, om haar heen had geslagen. Haar blik was nu vastberaden, onwankelbaar, alsof ze zichzelf moest herinneren aan waarom ze dit deed, waarom ze alles op het spel zette.

 

Haar handen, die eerst nog losjes langs haar zij hingen, balden zich langzaam tot vuisten, haar knokkels wit van de druk. Ik kon zien dat dit voor haar niet zomaar een spel was, maar een bittere strijd om autonomie, om zichzelf te bevrijden van de onzichtbare ketens die haar gevangen hielden. De zucht die ze liet ontsnappen, was er een van vermoeidheid, maar ook van vastberadenheid. Ze was klaar om alles op te geven, zelfs de liefde van een man die haar adoreerde, om eindelijk vrij te zijn.

 

Om die vrijheid te bereiken, leek ze bereid om over lijken te gaan. Dat besefte ik op dat moment met een koude rilling die langs mijn ruggengraat naar beneden gleed. Haar ogen, die normaal gesproken scherp waren, hadden nu een ijzige vastberadenheid gekregen, een kilte die bijna tastbaar was. Ze keek me aan, zonder een spoor van twijfel, en het was duidelijk dat ze elke obstakel zou uit de weg ruimen, koste wat het kost. In ieder geval figuurlijk, maar er was iets in haar blik, iets in de manier waarop haar mondhoeken nauwelijks zichtbaar trilden, dat me deed vermoeden dat ze dit ook letterlijk kon bedoelen.

 

Haar gezicht, strak en gecontroleerd, gaf weinig weg, maar haar ogen vertelden een ander verhaal. Ze waren hard, koud als staal, en ik zag geen spoor van spijt, geen enkele aarzeling in haar houding. Het was alsof ze al had besloten dat er geen weg terug was, dat ze al lang had gekozen voor het pad dat ze zou bewandelen, ongeacht de prijs. Haar handen, die eerst nog ontspannen waren, spanden zich nu aan, haar vingers kromden zich langzaam, alsof ze iets onzichtbaars vastgreep, iets dat ze nooit meer los zou laten.

 

Ze leek op dat moment ongenaakbaar, een kracht die niet te stoppen was. De kilte in haar ogen vermengde zich met een bijna ongezonde vastberadenheid, en ik voelde de spanning in de kamer toenemen, alsof de lucht zelf was doordrenkt van haar wil om te winnen, om zichzelf te bevrijden, ongeacht wie er in de weg stond. Haar lippen, strak samengeperst, verraadden geen enkele emotie, geen mededogen, geen genade. Ze was iemand die haar doel voor ogen had en alles zou doen om dat te bereiken.

 

Ik kon het niet uitsluiten. De gedachte dat ze, als het erop aankwam, ook letterlijk over lijken zou gaan, had zich in mijn hoofd genesteld en liet me niet meer los. Haar blik, die nu recht door me heen leek te kijken, gaf niets prijs, maar het idee bleef hangen, dreigend en onheilspellend. De stilte die volgde was zwaar, beladen met alles wat onuitgesproken bleef, en ik besefte dat ik tegenover iemand stond die geen enkele scrupules had als het ging om haar vrijheid.

 

Haar gezicht bleef onbewogen, maar ik zag het in haar ogen: die onwankelbare vastberadenheid, die alles verterende wil om haar eigen leven weer in handen te nemen, om eindelijk los te breken van de ketens die haar gevangen hielden. En als daarvoor slachtoffers moesten vallen, dan was dat een prijs die ze bereid was te betalen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

16 uur geleden zei Marius:

Gökhan heeft dus geen keuze, en John gaat er - al is het maar voor de schijn - in mee. Al weet ik niet wat er gebeurd als dat lijstje onder de verkeerde ogen zou terecht komen.

 

De kans dat zoiets uitlekt is natuurlijk aanwezig  (Of ja, eigenlijk niet, totdat jij het idee aandroeg, dus nu gaat het gebeuren  )

 

16 uur geleden zei Djurovski:

Living on the edge is wat John nu doet

 

En vroeger of later kukelt hij van de rand.

 

15 uur geleden zei ElMarcos:

John moet zijn balans houden op een flinterdunne balk gemaakt van gloeiende kolen. Hij wil er zijn gewicht niet op zetten, maar zonder valt hij er af. Misschien lukt het John wederom om het zinkende schip te verlaten voor de shit écht tot explosie komt. Al vermoed ik dat dit weleens vervelender kan gaan aflopen dan Cyprus.

 

Progressively worse  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Alex is een harde tante, maar dat wisten we natuurlijk al langer. Een paar Georgiërs met pistolen, of een gekrenkte vrouw. Ik heb het al eerder gezegd, maar ik zou niet graag in John zijn schoenen staan. 

[spoedt]

Wauw, in twee dagen alles gelezen tot dit punt. Hulde, heerlijk verhaal! Ik word graag getagd in het volgende stuk!

[Nom de Guerre]

 

CCLXXIV. Kankerzooi

 

Deze situatie was giftig als de neten. Alles wat ik aanraakte, leek door een donkere, verwoestende kracht te worden aangetast, alsof het vergif langzaam door mijn aderen sijpelde. Gökhan, met zijn onverzadigbare honger naar macht en zijn schimmige zaakjes, zat tot over zijn oren in een web van leugens en misleiding. Zijn ogen hadden een glazige blik gekregen, gevoed door een gigantische cokeverslaving die hem steeds verder van de werkelijkheid wegduwde. En dan was er die blinde vlek, het formaat van de Aya Sofia, wanneer het ging om zijn vrouw. Hij kon haar niet zien zoals ze werkelijk was, of misschien wilde hij dat simpelweg niet, omdat de waarheid te pijnlijk was om te aanvaarden.

 

Alex daarentegen, was een totaal ander verhaal. Nul liefde voelde ze voor haar echtgenoot, dat was duidelijk. Haar ogen, koud en berekenend, gaven niets prijs van wat er zich diep vanbinnen afspeelde, behalve dat ene verlangen: vrijheid, ten koste van alles. Ze leek vastbesloten om haar huwelijk, Gökhans zaken, en diens hele voetbalclub om zeep te helpen, met de kille vastberadenheid van iemand die al zijn kaarten op tafel had gelegd en niets meer te verliezen had.

 

Ze waren allebei als een kwaadaardige kanker die alles wat het aanraakte langzaam vergiftigde en verwoestte. Gökhan, met zijn arrogante glimlach en lege ogen, was een langzaamwerkend, relatief onschuldig basaalcelcarcinoom. Hij knaagde aan alles, beetje bij beetje, maar altijd traag, alsof hij zichzelf er niet van bewust was dat hij alles om zich heen naar de verdoemenis hielp. 

 

Alex daarentegen, was een totaal ander kaliber. Ze was een volslagen agressieve en compleet uitgezaaide vorm van alvleesklierkanker. Onstuitbaar, meedogenloos, en altijd een stap voor op iedereen om haar heen. Haar ogen, die altijd dat gevaarlijke fonkelen hadden, spraken van een diepgewortelde woede en een honger naar vernietiging. Haar lippen, strak samengeperst, lieten geen enkele emotie zien, maar haar handen, die steeds lichtjes trilden, verraadden dat er een storm in haar woedde die ze maar nauwelijks onder controle hield.

 

Ze vernietigde alles wat ze aanraakte, zonder genade, zonder enige vorm van wroeging. En ik stond daar, gevangen tussen twee verwoestende krachten, wetend dat er geen ontsnappen aan was, dat ik langzaam werd meegesleurd in hun giftige spel, zonder dat ik enige controle had over mijn lot. De lucht om me heen voelde zwaar, doordrenkt van de onvermijdelijke ondergang die in de lucht hing. Hun ogen, die me beide in de gaten hielden, hadden een onuitgesproken boodschap: wie niet meedoet, wordt verpletterd. En ik wist dat ze dat meenden.

 

In de tussentijd zat ik met de gebakken peren, want ik bevond me middenin die verdomde shitzooi. Elke kant die ik opkeek, was er niets dan chaos en dreiging. Het voelde alsof ik in een moeras was beland, elke stap die ik zette, trok me dieper naar beneden. Mijn gezicht was een masker van ingehouden frustratie, mijn kaken strak gespannen, terwijl mijn gedachten in cirkels draaiden, op zoek naar een uitweg die er niet leek te zijn.

 

Een eenvoudige oplossing? Die zag ik zo snel niet, hoe ik ook probeerde om iets van helderheid in deze puinhoop te vinden. Mijn ogen dwaalden even naar het plafond, alsof ik daar iets zou kunnen ontdekken dat me zou redden, maar het enige wat ik zag, was dezelfde sombere leegte die ook in mijn hoofd rondspookte.

 

Het enige wat ik kon bedenken, was het spel meespelen. Mijn handen, die ik op het bureau voor me had gelegd, balden zich tot vuisten, terwijl ik mezelf probeerde te overtuigen dat dit de enige manier was om mijn kop boven water te houden. Beide partijen te vriend houden, dat was het plan, of beter gezegd, dat was het enige wat ik had. Maar zelfs dat voelde als een touwtje dat elk moment zou kunnen breken.

 

Mijn mondhoeken trokken licht naar beneden, een klein teken van de vermoeidheid die diep in me zat, vermoeidheid van al dat schipperen tussen twee kankers die alles om zich heen verwoestten. De ene langzaam en genadeloos, de andere snel en meedogenloos. Mijn ogen, normaal levendig en scherp, hadden een doffe glans gekregen, een teken van de stress die zich als een klauw om mijn geest had vastgezet.

 

De stilte in de kamer was zwaar, elke ademhaling voelde alsof ik lood inademde. Er was geen ontsnappen aan, dat wist ik. Geen snelle uitweg, geen eenvoudige oplossing. Dus bleef ik zitten, gevangen in mijn eigen gedachten, met slechts één plan: blijven bewegen, blijven spelen, en hopen dat ik lang genoeg kon overleven om een betere uitweg te vinden.

 

Maar diep vanbinnen knaagde de angst, een koud, knagend gevoel dat zei dat dit spel geen winnaars kende, alleen verliezers. En dat ik, hoe ik het ook wendde of keerde, uiteindelijk meegetrokken zou worden in de diepe, donkere afgrond die deze mensen om zich heen creëerden. In de tussentijd kon ik maar één ding doen; altijd blijven lachen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 27-8-2024 om 15:54 zei Marius:

Alex is een harde tante, maar dat wisten we natuurlijk al langer. Een paar Georgiërs met pistolen, of een gekrenkte vrouw. Ik heb het al eerder gezegd, maar ik zou niet graag in John zijn schoenen staan. 

 

Ik denk wij allemaal niet, op een paar stukjes met Eleni na   á propos, je sleutelwoord zit erin   Ik vond het nog redelijk goed te doen om het te verwerken op een zinnige manier, hopelijk vind je het zelf ook geinig  

 

9 uur geleden zei spoedt:

Wauw, in twee dagen alles gelezen tot dit punt. Hulde, heerlijk verhaal! Ik word graag getagd in het volgende stuk!

 

Bedankt voor de complimenten. Ik wil niet weten hoeveel tijd er is gaan zitten in het helemaal bijwerken van al die updates  Chapeau dat je dat in twee dagen tijd voor elkaar hebt gekregen, man. Heb je speciaal om hier te reageren een account aangemaakt of gewoon long time lurker? De tags worden netjes bijgewerkt trouwens. 

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @spoedt

 

[Djurovski]

John kiest ze wel uit de dames in zijn  leven...

[ElMarcos]

Eerst was er de toxische relatie met Eleni, die in vergelijking met Alex, een heilige was. Nu is er Alex, die manipulatief is en minder gevoel lijkt te hebben dan een voet ingevroren in ijs. Daarbij heeft Alex John geestelijk zo in haar macht dat de jurk met John zijn genot erop een bijzaak lijkt. Eigenlijk heeft Alex John alles afgenomen wat hem altijd op de been hield. Zijn positiviteit en scherpe geest. 

[Marius]

Wat een heerlijke update. Zeer geslaagd met betrekking tot dat sleutelwoord wat mij betreft! Als John nu eens één van die kankers zou weten weg te snijden, zou dan het probleem niet opgelost zijn?  

[Nom de Guerre]

 

CCLXXV. Een spektakelstuk

 

In de tussentijd moest er ook nog gevoetbald worden, alsof dat de minste van mijn zorgen was. We stonden tegenover Etimesgut Belediyespor, een ploeg die ergens onderaan de voedselketen bungelde, maar toch een gevaar kon vormen als je niet oplette. De mannen waren op het veld, klaar voor de strijd, maar mijn hoofd was ergens anders. Terwijl de bal rolde, voelde ik de zwaarte van alles om me heen. Etimesgut was niet meer dan een rimpeling in het grotere verhaal, een zijstap in een dans die steeds dodelijker werd. Maar het spel moest doorgaan, hoe giftig de lucht ook was.

 

Het begon allemaal met Berat Altındağ, een spits met het zelfvertrouwen van een leeuw en de kracht van een stoomwals. Nog maar één minuut gespeeld, en hij ramde de bal van dichtbij binnen, een kogel die recht uit zijn ziedende rechtervoet werd gelanceerd. De tribunes trilden van opwinding, alsof de supporters al wisten dat ze iets speciaals gingen meemaken. Berat, met zijn brede schouders en blik vol vastberadenheid, keek even om zich heen alsof hij wilde zeggen: "Dit is nog maar het begin, jongens."

 

En dat was het ook. De eerste helft was nauwelijks voorbij of Enes Yılmaz zette zijn kopkracht in om de bal weer in het net te jagen. Van dichtbij, met de kracht van een sloopkogel, kopte hij het leer voorbij de kansloze doelman. Adem Metin Türk, die de hele wedstrijd als een duivel over de rechterflank scheurde, leverde de assist alsof hij de bal met de hand had geplaatst. Zijn lichaamshouding sprak boekdelen: trots, krachtig en vol energie.

 

Maar het was nog niet gedaan. Etimesgut Belediyespor, verlamd door de aanvallen, kon niet voorkomen dat Altar Hidayetoğlu de score verder opvoerde. Altar, een man met de precisie van een scherpschutter, stuurde de bal met een strakke trap tegen de paal, waarna die tergend langzaam de doellijn passeerde. Het was alsof de tijd even stil stond, en dan, boem, 3-0. Het gezicht van de Etimesgut-doelman vertelde het hele verhaal: frustratie, wanhoop, en vooral, de wetenschap dat het alleen maar erger zou worden.

 

Etimesgut, een plek waar de wanhoop al in de straatstenen gebeiteld stond, had zichzelf weten te degraderen tot Etimes-bad. Een zielig badkuipje vol lauwe moedeloosheid en week verweer. Daar stonden ze dan, spartelend in hun eigen zompigheid, terwijl de tegenstanders hen één voor één onder water duwden, met een grijns die enkel tevoorschijn komt als je weet dat er geen hoop meer is. De enige klank die nog weerklonk was het soppende gekrijs van een elftal dat zich in zijn eigen ellende verdronk. Etimesgut? Nee, zeer zeker Etimes-bad. 

 

In de tweede helft werd het alleen nog maar erger. Furkan Gedik opende de tweede helft met een magistrale krul in de kruising. Het soort schot dat niet alleen techniek, maar pure passie laat zien. Zijn lichaam zwiepte rond alsof hij een zweep sloeg, de bal met een heerlijke boog in de hoek jagen. De keeper strekte zich nog uit, maar het was zinloos. Het was een schot waar je alleen maar respect voor kunt hebben, of je nu aan de kant van de verliezers of de winnaars staat.

 

Berat kwam nog een keer op het scorebord om zodoende zijn hattrick te voltooien. Je zag hem nadenken, berekenen, en dan besloot hij: nu is het tijd. Hij ontweek een verdediger, keek snel omhoog, en plaatste de bal beheerst in de hoek. De man had niet alleen kracht, maar ook finesse. De supporters sprongen op, handen in de lucht, en het stadion leek even te exploderen van vreugde.

 

Het leed van Etimesgut was nog altijd niet geleden. Hun verdediging leek zo lek als een mandje, en wij maakten daar dankbaar gebruik van. Nog tweemaal vonden we het net, met een gemak dat bijna gênant was. En dat alles voor er überhaupt een uur op de klok stond. De gezichten van hun spelers vertoonden een mengeling van wanhoop en berusting, alsof ze al wisten dat dit een lange, pijnlijke middag zou worden. Bij een dergelijke voorsprong ga je voorzichtig dromen over een zege met dubbele cijfers. De realiteit? Het was meer een slachting dan een wedstrijd. En wij waren de slachters.

 

Op dit punt leek de arbitrage te besluiten dat de thuisclub en diens uitgebluste fans genoeg hadden geleden. De leidsman, met een blik van volstrekte willekeur, begon zijn eigen wedstrijd te fluiten. Eerst een strafschop, volkomen uit de lucht gegrepen, en zonder enige schroom trok hij er nog een rode kaart bij voor een overtreding die enkel in zijn eigen hoofd had plaatsgevonden. Het publiek brulde van opluchting en ongeloof.

 

Toen de tweede strafschop volgde, werd het echt grotesk. De aanvaller struikelde over zijn eigen voeten, geen verdediger in de buurt, en toch ging de rode kaart naar onze verbouwereerde man achterin. Het stadion begon te koken, en de vlam dreigde in de pan te slaan.

 

Ik geef ruiterlijk toe dat mijn gedrag in deze situaties niet bepaald gentlemanlike was. Nee, langs de lijn ben ik geen man van etiquette en beleefdheid. Ik ben gewoon een rauw straatschoffie, het soort dat je misschien van de straat kunt halen, maar waar de straat altijd in blijft zitten, diep geworteld. En daar, op dat moment, betekende dat maar één ding: oorlog maken. Klieren en zuigen, zoals ik dat altijd heb gedaan. Het var-gebaar blijven maken, keer op keer, ondanks dat iedereen wist dat er op dit niveau geen var in de buurt was.

 

Met een valse grijns op mijn gezicht maakte ik een brilletje met mijn handen richting de scheidsrechter, terwijl ik mijn hoofd schudde alsof ik medelijden had met zijn falende ogen. En toen, alsof het nog niet genoeg was, tikte ik luidkeels vloekend en tierend op mijn voorhoofd, mijn frustratie uitspuwend alsof ik hem daarmee kon doordringen van zijn waanzin. Ik sprak dan wel geen Turks, maar geloof me, de intentie was glashelder. Mijn gezicht was rood van de opgekropte woede, mijn ogen schoten vuur, en mijn hele houding schreeuwde het uit: dit was oorlog, en ik was vastbesloten om te winnen, ongeacht de consequenties.

 

Op het moment dat ik werd aangesproken door de vierde official, voelde ik een kleine rilling van opwinding door me heen gaan. De man keek me aan met een blik die duidelijk maakte dat hij dacht me te kunnen intimideren, maar ik had al lang besloten welke rol ik zou spelen. Ik schakelde moeiteloos over naar de vermoorde onschuld, een masker dat ik maar al te goed wist te dragen.

 

In het Engels, met een perfect ingestudeerde verbaasde blik, zei ik: "I'm sorry, I don't speak Turkish." Mijn stem klonk alsof ik werkelijk geen idee had waar de man het over had, alsof ik net was aangekomen in een land waar ik de gewoontes en gebruiken totaal niet begreep. Ik hield mijn handen omhoog, de gebaren die ik zojuist had gemaakt nog fris in mijn geheugen, en met een schuldbewuste glimlach voegde ik eraan toe: "In my culture, these gestures mean something entirely different. A typical case of lost in translation, I suppose."

 

De vierde official fronste, twijfelde, maar mijn onschuldige gezicht en mijn zorgvuldig gekozen woorden deden hun werk. Mijn ogen, groot en oprecht, bleven vast op de zijne gericht, terwijl ik diep vanbinnen genoot van het spelletje dat ik speelde. Het was alsof ik de rollen had omgedraaid, alsof ik nu de macht had, terwijl hij probeerde te beslissen of hij me moest geloven of niet. Maar mijn masker van onschuld bleef onberispelijk, elke emotie zorgvuldig gecontroleerd, elke beweging berekend. En terwijl hij langzaam wegkeek, wist ik dat ik het weer voor elkaar had. Ik had de dans gewonnen, voor nu althans, en een klein deel van me kon het niet laten om van de overwinning te genieten, hoe klein ook.

 

Met negen tegen elf was het alsof we tegen een muur vochten die steeds dichter op ons afkwam. Het voelde wrang, bijna onvermijdelijk, toen we nog een derde tegentreffer moesten slikken. De bal verdween in het net, en ik zag onze jongens even inzakken, alsof de hoop hen in één klap was ontnomen. Maar aan de andere kant van het veld was er geen vreugde, geen echte triomf te zien. De thuisploeg, uitgeput en leeggespeeld, geloofde er zelf niet meer in. Hun lichamen bewogen nog wel, maar hun ogen verraadden wat we allemaal wisten: dit was voorbij.

 

Zelfs met de hulp van de arbitrage, die elke mogelijke kant voor hen had gekozen, wisten ze dat het wegwerken van een achterstand van maar liefst zeven doelpunten een mission impossible was. De energie in het stadion was doodgeslagen, als een ballon die langzaam leegloopt. De spelers van Etimesgut bewogen uit plichtsbesef, niet uit overtuiging. Ze wisten dat het klaar was, dat de wedstrijd niets meer was dan een formaliteit die ze moesten uitzitten. En wij? Wij hielden stand, zelfs met de onrechtvaardigheid van de situatie die nog in ons oren suisde, wetend dat de overwinning al lang van ons was, ongeacht wat er nog gebeurde.

 

En toen de scheidsrechter eindelijk floot voor het einde, zakten de spelers in elkaar, uitgeput maar voldaan, met de wetenschap dat ze zojuist deel hadden uitgemaakt van iets wat ze nog lang zouden herinneren. Het publiek verliet het stadion met het gevoel dat ze iets bijzonders hadden meegemaakt, een wedstrijd die hen nog lang bij zou blijven, en die de geschiedenis van 24Erzincanspor alleen maar rijker had gemaakt.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

13 uur geleden zei Djurovski:

John kiest ze wel uit de dames in zijn  leven...

 

Alex heeft zich wel min of meer zelf in het leven van John gewerkt, dat was niet geheel een vrije keuze. 

 

12 uur geleden zei ElMarcos:

Eerst was er de toxische relatie met Eleni, die in vergelijking met Alex, een heilige was. Nu is er Alex, die manipulatief is en minder gevoel lijkt te hebben dan een voet ingevroren in ijs. Daarbij heeft Alex John geestelijk zo in haar macht dat de jurk met John zijn genot erop een bijzaak lijkt. Eigenlijk heeft Alex John alles afgenomen wat hem altijd op de been hield. Zijn positiviteit en scherpe geest. 

 

Het lachen is meer en meer als een boer met kiespijn. Een grimas.

 

11 uur geleden zei Marius:

Wat een heerlijke update. Zeer geslaagd met betrekking tot dat sleutelwoord wat mij betreft! Als John nu eens één van die kankers zou weten weg te snijden, zou dan het probleem niet opgelost zijn?  

 

Het probleem is dat ze allebei een machtsmiddel in handen hebben.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @spoedt

 

29 augustus bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Zo explosief als het er binnenskamers van club aan toe gaat, gaat het ook op en naast het veld lijkt het wel. Enfin, geen kat onder de aanwezigen bij deze wedstrijd die zich verveeld zal hebben  

[ElMarcos]

Dit is toch typisch het soort arbitrage wat je op dit niveau verwacht. 

[Djurovski]

De scheids zal wel hebben lopen gokken 

[Nom de Guerre]

 

CCLXXVI. Langs de lijn geparkeerd

 

Gökhan stond voor me, zijn gezicht rood van ingehouden woede, zijn ogen als twee brandende kolen die zich in de mijne boorden. Hij was op het randje van controle, zijn handen trilden lichtjes terwijl hij ze in zijn zakken probeerde te verbergen. "You are going to get yourself banned and the club fined," siste hij, zijn stem laag maar geladen met dreiging, alsof hij op het punt stond te ontploffen. Elke spier in zijn gezicht stond strak, zijn kaken zo stevig op elkaar geklemd dat je de spanning bijna kon horen knarsen.

 

Hij kwam dichterbij, zijn adem zwaar en heet op mijn gezicht. "Let Colin handle this," vervolgde hij, nog steeds op diezelfde fluisterende toon, die zoveel meer gewicht had dan geschreeuw ooit zou kunnen dragen. Ik zag de paniek achter zijn ogen, een man die aan alle kanten werd belaagd, die de grip op zijn wereld langzaam voelde wegglippen, en ik wist dat hij er alles aan zou doen om de situatie onder controle te houden.

 

Ergens diep vanbinnen wilde ik tegensputteren, mijn eigen woede en frustratie uiten, maar toen ik in zijn ogen keek, zag ik iets breken. Gökhan had het al moeilijk genoeg, dat kon ik niet ontkennen. Zijn schouders hingen iets naar beneden, zijn hele houding vertelde het verhaal van een man die aan het eind van zijn Latijn was, die zich met zijn laatste beetje kracht vastklampte aan wat er nog over was. Zijn mond trilde, nauwelijks merkbaar, maar genoeg om te zien dat hij wanhopig probeerde de boel bij elkaar te houden.

 

Alex was nergens te bekennen, en ergens was ik daar dankbaar voor. Als zij erbij was geweest, dan was de hele situatie ongetwijfeld verder geëscaleerd. Haar afwezigheid gaf me de ruimte om even diep adem te halen, om mijn eigen woede te laten zakken. Ik keek Gökhan nog eens aan, zijn ogen nu gevuld met iets wat leek op smeekbede, en ik knikte kort, mijn mond een dunne lijn van ingehouden woorden. "Fine," mompelde ik, mijn stem vlak, terwijl ik me omdraaide en wegstapte, de zwaarte van alles wat onuitgesproken bleef nog steeds zwaar op mijn schouders drukkend. Ik werd zonder pardon geparkeerd langs de zijlijn. Terecht, daar niet van, maar toch klote.

 

Colin bracht het er niet noemenswaardig beter van af. Hij stapte de persruimte binnen met die typische, nonchalante houding van hem, maar ik zag al aan de manier waarop zijn kaken strak stonden dat het niet goed zou aflopen. Hij was opgegroeid op straat in Londen, en dat zat diep in zijn bloed. Colin had een kort lontje, altijd klaar om in de aanval te gaan wanneer hij zich onrechtvaardig behandeld voelde. En vandaag was zo'n dag.

 

Zijn ogen fonkelden gevaarlijk toen hij voor de microfoon ging staan, zijn gezicht strak van ingehouden woede. Strapatsen zoals vandaag, met een scheidsrechter die de thuisploeg op alle mogelijke manieren bevoordeelde, waren wellicht schering en inslag in Turkije, maar Colin was niet het type om dat zomaar te slikken. Hij schuwde niet om man en paard te benoemen, en dat zou hij ook doen, ongeacht de consequenties.

 

Hij begon te spreken, zijn stem laag en dreigend, maar elke zin was een klap in het gezicht van degenen die erbij betrokken waren. Zijn ogen schoten vuur, zijn mondhoeken trokken naar beneden in een uitdrukking van diepe verachting. Hij gebruikte geen omwegen, geen diplomatie. Nee, Colin ging recht op zijn doel af, en hij deed het in vloeiend Turks, elke zin doordrenkt van de woede die in hem kookte.

 

Het hielp dat hij de taal beheerste, dat dan weer wel. De journalisten konden elk woord precies verstaan, en de boodschap was duidelijk: hij was klaar met het gepruts, klaar met het onrecht. Maar terwijl Colin zijn tirade voortzette, zag ik Gökhan aan de zijkant van de ruimte, zijn gezicht een masker van ingehouden woede. Zijn lippen waren samengeperst, zijn ogen smal, en ik wist dat hij niet amused was. Niet in het minst. Zijn handen trilden lichtjes, alsof hij zichzelf ervan moest weerhouden om naar voren te stappen en Colin eigenhandig de mond te snoeren.

 

Colins straatvechtermentaliteit had hem tot hier gebracht, maar ik kon aan Gökhans blik zien dat het hem ook wel eens zijn kop zou kunnen kosten. En toch, Colin gaf geen krimp. Zijn ogen bleven vast op het publiek gericht, zijn stem bleef krachtig, terwijl hij het vel over de neus van de arbitrage haalde, vastbesloten om geen woord terug te nemen. Gökhan bleef in de tussentijd in de marge van het zaaltje staan, de woede en frustratie in zijn ogen duidelijk voor iedereen die maar durfde te kijken.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

1 uur geleden zei Marius:

Zo explosief als het er binnenskamers van club aan toe gaat, gaat het ook op en naast het veld lijkt het wel. Enfin, geen kat onder de aanwezigen bij deze wedstrijd die zich verveeld zal hebben  

 

Brood en spelen; het moderne equivalent  

 

50 minuten geleden zei ElMarcos:

Dit is toch typisch het soort arbitrage wat je op dit niveau verwacht. 

 

Ik heb erger meegemaakt haha. We hebben eens een scheidsrechter gehad die zo bang was voor de waarheid dat hij besloot het spel maar een kwartier eerder te beëindigen, net toen het erop leek dat wij zouden winnen. De thuisploeg had dat ene puntje nodig om niet naar de kelder van de competitie te zakken, en blijkbaar was de scheids bereid om het universum te herschrijven om dat voor elkaar te krijgen. Het was alsof de werkelijkheid voor hem iets was wat je kon aanpassen, net als een slecht geschreven toneelstuk dat dringend een happy end nodig had.

 

We konden allemaal op de kerkklok zien dat er nog een kwartier over was. De grote wijzer stond er rechtop, als een vinger die streng naar de lucht wees, alsof zelfs de tijd zelf protesteerde tegen deze absurditeit. Maar de scheidsrechter, met een gezicht alsof hij zojuist door een wesp in zijn morele kompas was gestoken, hield vol dat het de kerkklok was die fout liep. Natuurlijk. De kerkklok. Het monument van rust en regelmaat, dat al decennia elke zondag de mis aankondigde, had plotseling besloten om precies vandaag een scheve tijd aan te geven.

 

Het was op dat moment dat het me duidelijk werd: we speelden helemaal niet tegen de thuisploeg, we speelden tegen de logica van een man die niet wilde accepteren dat het leven soms gewoon niet verloopt zoals je wilt. Wat een koekwaus. We stonden daar, onze gezichten vol ongeloof en woede, terwijl hij met zijn fluitje een eind maakte aan onze hoop, alsof hij daarmee ook iets groters in ons brak—het geloof dat je door eerlijk spel nog iets kunt bereiken. Maar misschien was dat de echte les van die dag: in de absurde comedy van het leven, heeft de scheids altijd de macht om de regels te veranderen, zelfs als niemand daar beter van wordt.

 

8 minuten geleden zei Djurovski:

De scheids zal wel hebben lopen gokken 

 

Of een enveloppe met smeergeld aangenomen  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius @spoedt

 

[Marius]

Zo lang Colin maar niet het kind van de rekening wordt. Zowel op als naast het veld is van te grote waarde voor de ploeg.

[Djurovski]

Mooi dat Colin eerlijk is en het voor zijn trainer opneemt. Of het verstandig is...