[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Djurovski]

5-0 overigens

[Nom de Guerre]

 

CCLXII. Shit, meet fan.

 

De blowback vanuit de media was niet mals. Verkapte cultural appropriation, geen respect voor de Turkse cultuur, misplaatste vergelijkingen, kwetsend jegens het Turkse volk en diens culinaire tradities, het ging er heftig aan toe. Elk artikel leek een nieuwe laag verontwaardiging en belediging toe te voegen aan de puinhoop die ik had gecreëerd met één simpele opmerking over een broodje döner. De krantenkoppen schreeuwden om mijn hoofd, alsof ik een misdaad had begaan waar de doodstraf nog te mild voor zou zijn.

 

Daarnaast kreeg ik ook een aantal appjes. Colin was nog begripvol. "Shit happens, guvnor. We all fancy a kebab at times, this will blow over." Dat was Colin ten voeten uit. Altijd de rust zelve, nooit te beroerd om een opbeurend woord te spreken, zelfs als de wereld om je heen instortte. Ik glimlachte even bij zijn bericht, maar de stress in mijn schouders week geen centimeter.

 

Gökhan was beduidend minder vriendelijk. "My office at 11. Be there." Onheilspellend to say the least. Alsof de kille, zakelijke toon van zijn bericht niet genoeg was om me de stuipen op het lijf te jagen, voelde ik de dreiging bijna fysiek in mijn lichaam. Dit was niet zomaar een reprimande; dit voelde als de voorbode van iets veel ergers.

 

Tot slot was er nog een bericht van Alex. "We need to talk." Geen idee wat ik daarmee moest aanvangen. Alsof mijn dag nog niet genoeg in het honderd liep, moest ik me nu ook zorgen maken over wat zij te zeggen had. Had ze me iets belangrijks te vertellen over Gökhan? Of had ze besloten dat mijn aanwezigheid in Turkije een gevaar voor haar en haar man was en wilde ze me wegwerken? De mogelijkheden flitsten door mijn hoofd terwijl ik naar mijn telefoon staarde.

 

Ik probeerde me te concentreren op mijn taken voor de dag, maar de woorden van de berichten bleven in mijn hoofd rondcirkelen als een zwerm vervelende vliegen. 11 uur bij Gökhan. Ik keek op de klok. Nog een uur te gaan. Ik zou wel gek zijn als ik probeerde nu nog iets productiefs te doen. Mijn handen trilden lichtjes terwijl ik een kop koffie inschonk, maar de drank leek alleen maar bij te dragen aan mijn nerveuze staat.

 

De persconferentie was een ramp geweest, dat was duidelijk. Wat bezielde me om zoiets doms te zeggen? Het voelde alsof ik een open doel had gemist voor het oog van de wereld. En nu moest ik het hoofd bieden aan de consequenties. Wat had ik precies gezegd? Dat een broodje döner de Turkse keuken vertegenwoordigde? Natuurlijk, de meeste mensen in het Westen zouden hetzelfde zeggen, maar hier in Turkije was het blijkbaar een heiligschennis. Ik moest beter weten, me beter voorbereiden. Hoe had ik dat kunnen missen?

 

De tijd tikte langzaam voorbij en met elke seconde voelde ik de druk op mijn borst toenemen. Ik zuchtte diep, probeerde mezelf te kalmeren, maar niets leek te helpen. Uiteindelijk stond ik op, deed mijn jasje aan en verliet mijn kantoor. De gang naar Gökhan's kantoor voelde langer dan normaal. Iedere voetstap weerkaatste in mijn hoofd als een trommel.

 

Toen ik aankwam, was de deur gesloten. Ik klopte, wachtte op een reactie, maar het bleef stil. Na een paar seconden opende de deur en daar stond Gökhan, zijn gezicht een ondoordringbare muur van ergernis. Hij gebaarde naar binnen zonder een woord te zeggen. Ik stapte binnen en de deur sloot zich met een klap achter me.

 

"Sit," beval hij, en ik deed zoals gevraagd. Zijn kantoor voelde ineens kleiner, benauwder, alsof de muren dichterbij waren gekomen sinds mijn laatste bezoek. Hij liep achter zijn bureau langs, nam plaats en staarde me aan zonder iets te zeggen. De stilte was ondraaglijk.

 

"I don't need to tell you why you're here, do I?" begon hij eindelijk, zijn stem laag en dreigend. Ik schudde mijn hoofd, probeerde zijn blik te ontwijken, maar zijn ogen hielden me gevangen.

 

"That press conference," vervolgde hij. "Do you have any idea what you've done? How much damage control we'll have to do because of your... ignorance?"

 

"I'm sorry," begon ik, maar hij hief zijn hand op en liet me niet verder spreken.

 

"Sorry doesn't cut it, John. You've insulted an entire culture. Our culture. And for what? To make a point about your coaching style? Do you realize how ridiculous that sounds?"

 

Ik voelde mijn gezicht rood worden van schaamte en woede. Niet alleen op mezelf, maar ook op de situatie. "I didn't mean to offend anyone. It was a mistake, I realize that now."

 

"A mistake," herhaalde hij, zijn stem doordrenkt van sarcasme. "A mistake that could cost us dearly. Sponsors are already calling, questioning our judgment in hiring you. The board is furious."

 

"Is there anything I can do to fix this?" vroeg ik, wanhopig op zoek naar een uitweg.

 

Gökhan zuchtte, zijn ogen even naar het plafond gericht alsof hij daar antwoorden zocht. "For starters, you'll issue a public apology. A sincere one. And you'll take a cultural sensitivity training. Effective immediately."

 

Ik knikte, opgelucht dat er een plan was, hoe vernederend het ook mocht zijn. "Of course. I'll do whatever it takes."

 

Hij leunde achterover in zijn stoel, zijn blik nog steeds streng maar iets milder. "Good. And stay out of the public eye for a while. Let things calm down."

 

Met die laatste woorden stond ik op, verliet zijn kantoor en liep rechtstreeks naar mijn eigen bureau. Er stond nog een gesprek met Alex op de planning. Wat zou zij nu weer te zeggen hebben? Terwijl ik mijn telefoon pakte om haar te bellen, voelde ik de zwaarte van de dag op mijn schouders drukken. Dit was slechts het begin.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 15-8-2024 om 21:24 zei Djurovski:

dooddoener Hier had meer ingezeten....

 

Of het nu Duits , Turks , Of van mijn part Tahitiaans is is het  verdomd lekker

 

 

Dat is alleszins een feit. Zeker als je een paar goudgele rakkers hebt verwerkt, lijkt een broodje döner plotseling het voedsel der goden. Het vlees, dat waarschijnlijk al drie keer in een andere vorm heeft geleefd, smaakt op dat moment alsof het rechtstreeks van een hemels buffet komt. Maar ja, de dag erna, dat is een ander verhaal. Dan zit je daar, met een maag die protesteert alsof je een bom hebt gedropt, en je vraagt je af of het echt zo’n goed idee was. Maar hé, dat is bijzaak. Op het moment zelf is het pure, vette, zaligheid.

 

Op 15-8-2024 om 21:53 zei Marius:

Hier heb ik honger van gekregen  Al zal die van John wel over zijn ondertussen. 

Qua prono ga ik voor een droge 3-0.

 

Eten is wel een belangrijk subthema in deze novelle  

 

17 uur geleden zei ElMarcos:

John heeft zijn voorzitter zojuist een stok of vleeshaak gegeven om hem mee te slaan en nooit meer toe te laten op de persconferentie.... als dat al het ergste is wat hier van komt. 

 

Dan ga ik voor een 4-0 overwinning voor John en zijn mannen!

 

Ik heb nog wel ideeën omtrent een rubberen balletje en een voorbinder.

 

15 uur geleden zei Djurovski:

5-0 overigens

 

Staat genoteerd.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

17 augustus bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Gökhan staat al meteen klaar met een plan. Maar achterliggend lijkt het vooral ook een opportuniteit om John voor even buitenspel te zetten. Op naar dat gesprek met Alex. Misschien wel iets om nog minder naar uit te kijken.

[Djurovski]

Weet niet welk gesprek erger gaat worden maar dat zullen we binnenkort wel lezen. Na een avondje stappen is het goddelijke idd. Als lunch ook wel maar dan met dr pepper er bij 

17 augustus bewerkt door Djurovski

[Nom de Guerre]

 

CCLXIII. Geen Alex, geen probleem

 

Ik kreeg Alex niet te pakken via haar telefoon, hetgeen aan de ene kant frustrerend was en aan de andere kant een opluchting. Enerzijds was het de voortdurende afwezigheid van een onaangename situatie die in de lucht hing, als een dreigende onweerswolk die nog niet gebarsten was. Anderzijds gaf het me even de kans om adem te halen, om een gesprek dat ongetwijfeld vervelend en confronterend zou zijn, nog even voor me uit te schuiven.

 

Het gaf me ook de tijd om mijn gedachten te ordenen. De hele situatie met de persconferentie was als een steen in mijn maag, een steen die ik maar niet leek te kunnen verteren. De backlash, de woede van Gökhan, de niet mis te verstane implicaties dat mijn positie onder vuur stond—het was een cocktail van stress en onzekerheid die niet bepaald bevorderlijk was voor een gezonde nachtrust.

 

Maar ondanks alles, voelde het niet alsof mijn baan echt op de tocht stond. Gökhan had genoeg kansen gehad om me met een vingerknip aan de kant te zetten. Als hij echt van me af had gewild, had hij nu de perfecte stok om mee te slaan. De hele persrel was een geschenk uit de hemel voor iemand die het op mijn positie had gemunt. Maar in plaats daarvan, had hij me op het matje geroepen, me een uitbrander gegeven, en me weer naar buiten gestuurd met instructies om het goed te maken. Dat was geen gedrag van een man die van plan was om me te lozen. Nee, er zat meer achter.

 

Anderszijds was het ook duidelijk dat er geld verdiend moest worden via de transfermarkt. Dat was geen geheim, dat wist ik vanaf het moment dat ik hier begon. Mijn waarde voor de club lag niet alleen in mijn coachingcapaciteiten, maar vooral in mijn vermogen om spelers te kopen en te verkopen met winst. En laten we eerlijk zijn, ik had al aangetoond dat ik dit trucje beheerste. Een paar gerichte aankopen, een paar goed getimede verkopen, en de kas van de club had er nooit beter uit gezien. Waarschijnlijk was mijn financiële waarde voor de club nu groter dan de imagoschade die ik mogelijkerwijs had veroorzaakt.

 

Het was een vreemde gedachtegang, maar een die me enigszins geruststelde. In een wereld waarin de winst- en verliesrekening belangrijker was dan wat dan ook, was ik veilig zolang ik geld in het laatje bracht. Het maakte me een beetje ziek om het op die manier te zien, maar dat was nu eenmaal de realiteit. De regels van het spel waren duidelijk, en ik speelde het naar beste kunnen. Of dat genoeg zou zijn, zou de tijd leren.

 

Ondertussen bleef ik naar mijn telefoon staren, in de hoop dat Alex zou terugbellen. Elke keer als het ding trilde, sprong mijn hart een halve slag over, alleen om te ontdekken dat het een zinloos bericht was, een e-mail van de PR-afdeling, of erger nog, een reminder van een niet nader te noemen culturele sensitiviteitstraining die in mijn agenda was geduwd. Het wachten was ondraaglijk, en ik begon me af te vragen of Alex me gewoon bewust aan het lijntje hield om me te straffen. Of misschien was ze zo kwaad dat ze even afstand moest nemen voordat ze me onder ogen durfde te komen.

 

Ik zuchtte diep, leunde achterover in mijn stoel en staarde naar het plafond. In zekere zin was ik niet anders dan de spelers op het veld. Ik moest constant balanceren, proberen niet uit de pas te lopen, terwijl ik voortdurend in beweging bleef. Elke fout kon fataal zijn, elke misstap het einde van mijn carrière betekenen. Maar zolang ik bleef scoren, zolang ik resultaten bleef boeken, was ik onmisbaar. Tenminste, dat was de illusie die ik mezelf voorhield.

 

En dan was er nog Alex. Wat wilde ze van me? Was ze bang dat ik haar positie ondermijnde, of was er iets anders aan de hand? Haar cryptische bericht liet ruimte voor speculatie, en dat was iets waar ik niet goed in was. Ik hield van duidelijkheid, van feiten en cijfers, van dingen die ik kon controleren en beïnvloeden. Maar dit, dit gedoe met Alex, was als een schaduw die net buiten mijn gezichtsveld bleef, een constante bron van onzekerheid die ik niet kon wegdenken.

 

Uiteindelijk besloot ik maar gewoon af te wachten. Er was niets anders dat ik kon doen. Alex zou bellen wanneer ze er klaar voor was, en tot die tijd moest ik me focussen op mijn werk, op de volgende wedstrijd, op het zoeken naar nieuwe mogelijkheden om mijn positie te versterken. Want in deze wereld, in deze club, was dat het enige dat telde. Het enige dat me zou beschermen tegen de gevaren die in de schaduwen loerden.

 

Met die gedachten legde ik mijn telefoon op het bureau, schoof mijn stoel weer aan, en begon met de voorbereidingen voor de volgende wedstrijd. Er was werk te doen, en hoe vervelend het ook was, dat werk zou me misschien nog wel eens kunnen redden.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

23 uur geleden zei Marius:

Gökhan staat al meteen klaar met een plan. Maar achterliggend lijkt het vooral ook een opportuniteit om John voor even buitenspel te zetten. Op naar dat gesprek met Alex. Misschien wel iets om nog minder naar uit te kijken.

 

Het wordt geen pretje.

 

10 uur geleden zei Djurovski:

Weet niet welk gesprek erger gaat worden maar dat zullen we binnenkort wel lezen. Na een avondje stappen is het goddelijke idd. Als lunch ook wel maar dan met dr pepper er bij 

 

Reken daar maar op  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Alex speelt spelletjes. Wat voor spelletjes is momenteel vooral de vraag.

[Nom de Guerre]

 

CCLXIV. Da’s niet best

 

Toen ik terugkwam van het toilet en de deur van mijn kantoor opendeed, werd ik verrast door een tafereel dat ik op voorhand nooit had kunnen bedenken. Daar zat ze, met de benen gekruist in mijn bureaustoel, alsof ze zich zojuist had geïnstalleerd voor een ondervraging. Het had iets weg van Sharon Stone in Basic Instinct, als Sharon Stone vijftig was geweest, ettelijke kilo's te zwaar en voorzien van spataderen die zich als kronkelende rivieren over haar benen uitspreidden.

 

Ze keek me aan met een blik die ik niet direct kon plaatsen. Het was een mengeling van vastberadenheid en iets dat leek op vermoeidheid. Ik stond even stil in de deuropening, als een kat die twijfelt of hij de kamer wel wil betreden waar een onbekende hond op hem zit te wachten. De ruimte leek ineens kleiner, benauwder, alsof er niet genoeg zuurstof was voor ons beiden. De lucht was doordrenkt van haar goedkope parfum, dat zich mengde met de geur van mijn vers gezette koffie.

 

"So there you are," zei ze met een stem die zoet moest klinken, maar die schuurde als een natte en te strakke spijkerbroek. "Did you really think you could avoid me, John?" Haar ogen priemden in de mijne, alsof ze een antwoord uit me wilde wringen voordat ik ook maar de kans kreeg om mijn mond open te doen. Ze had me in een hoek gedreven, en dat wist ze donders goed.

 

Ik haalde diep adem, probeerde mijn gezicht in de plooi te houden. "Alex," begon ik, maar verder kwam ik niet. Ze tilde een wenkbrauw op, die dreigend boven haar oog hing zoals een onweer dat op uitbarsten staat. 

 

"No, John, now it's my turn to talk." De stilte die volgde, hing als een mes tussen ons in. Het was duidelijk: ik was niet de baas in mijn eigen kantoor vandaag.

 

"You have been a naughty boy, getting Gökhan all upset. Fortunately, I can use a naughty boy like you," zei Alex met een glimlach die zowel zelfverzekerd als gevaarlijk was.

 

Ik fronste mijn wenkbrauwen. "What do you mean by that?" vroeg ik, licht geïrriteerd door haar toon maar ook verward. Alex had altijd een bepaalde manier om dingen te zeggen die je een ongemakkelijk gevoel gaven, alsof je in een spel was verwikkeld waarvan je de regels niet kende.

 

Ze stapte nonchalant naar voren, alsof ze geen enkele zorg in de wereld had. "I mean exactly what I said. You’re going to do exactly what I tell you to do, John. No questions, no hesitations."

 

"Why the hell would I do that?" Mijn stem klonk harder dan ik had bedoeld, een mengeling van frustratie en verwarring. Wie dacht ze wel niet dat ze was?

 

Alex stopte voor me en boog zich iets voorover, haar ogen boorden zich in de mijne. "Because, my dear John, if you don’t... I’ll tell Gökhan you have violated my honor."

 

Ik lachte schamper. "Violated your honor? You really think anyone would believe that? It’s your word against mine."

 

Ze liet een glimlach zien die ergens tussen minachting en amusement balanceerde. "Oh, John, you underestimate me. Remember our little moment, John? When I relieved all that tension, when you just let it all out?" Ze liet een dramatische pauze vallen, haar ogen flikkerden met iets wat leek op een sadistisch genoegen. "I wiped the end result on my skirt. So I have a skirt with your DNA all over it. How is that for evidence?"

 

De impact van haar woorden drong langzaam tot me door. Mijn hart begon sneller te slaan, niet uit angst, maar uit pure woede en onmacht. "You... you’re bluffing," mompelde ik, al klonk het minder zeker dan ik had gewild.

 

Alex rechtte haar rug en stapte terug, alsof ze een triomf had behaald in een schaakspel. "Am I?" Haar stem was nu zachter, bijna zangerig, vol zelfvoldaanheid. "You want to take that risk, John? We both know Gökhan isn’t the most reasonable man when he feels betrayed. Imagine what he would do to you if he thought you... disrespected his wife."

Mijn maag keerde om bij het idee, maar ik kon het niet laten om haar nog een laatste, wanhopige blik toe te werpen. "What do you want from me, Alex?"

 

Ze glimlachte, deze keer bijna vriendelijk, alsof we oude vrienden waren die een misverstand uit de weg hadden geruimd. "Simple, John. You do what I say. Follow my lead. And keep that clever mouth of yours shut. If you do, we both get what we want. If you don’t... well, let’s just say I have more than enough influence to make sure you’re the one who ends up paying the price."

 

Ik voelde mijn kaken verstrakken, de spieren in mijn nek spanden zich aan. Er was geen uitweg, dat wist ik. Ze had me in een hoek gedreven, en ik had geen andere keuze dan mee te spelen in haar vuile spel. "Fine," zei ik uiteindelijk, mijn stem laag en vol afkeer. "But don’t think for a second that I won’t be looking for a way out of this."

 

Ze gaf geen krimp, haar glimlach bleef onaangetast. "Of course, John. I wouldn’t expect anything less from you."

 

Alex stond op van mijn bureau en liep langzaam naar het raam, terwijl ze haar hand door haar haren haalde. "You know, John, I’ve been thinking… you need to be making some more mistakes in those press conferences."

Ik keek haar verbaasd aan. "What? You want me to screw up on purpose now?"

 

Ze draaide zich om, een kleine glimlach op haar gezicht, alsof ze het allemaal al had uitgedacht. "Exactly. Just a few well-timed blunders. Nothing too catastrophic, but enough to stir the pot."

Mijn blik werd strakker. "And why the hell would I do that?"

 

Alex lachte zachtjes en liep langzaam naar me toe. "Did you know I studied English literature in university? Of course you don't. Why would you know... Anyway, let me quote a bit of Tennyson here. 'Ours is not to wonder why, ours is but to do and die.' That is your role, John. Hopefully minus the dying."

 

Ik voelde een rilling over mijn rug gaan bij haar woorden, maar ik gaf niet toe. "How am I supposed to know what to say? I can’t just go in there and wing it."

 

Ze keek me recht in de ogen, haar glimlach breder dan ooit. "Oh, don't worry. You’ll be informed. I’ll make sure you know exactly what to say when the time comes. Consider it part of our little… arrangement."

 

Ik probeerde mijn zenuwen in bedwang te houden, maar mijn handen trilden lichtjes. "And what if I refuse? What if I just tell them the truth?"

 

Ze bleef stil, haar blik onveranderd, maar haar ogen fonkelden gevaarlijk. "You could do that, John. But then you might find that skirt with your DNA on it in Gökhan’s hands. And we both know what happens after that."

 

Ik slikte moeizaam en keek weg, mijn gedachten raasden. Ik wist dat ik geen andere keuze had dan mee te gaan in haar spel, maar ik kon het niet laten om haar nog een laatste keer te vragen. "Why are you doing this, Alex? What’s in it for you?"

 

Ze haalde haar schouders op, alsof het antwoord vanzelfsprekend was. "Power, John. Control. Gökhan thinks he’s the one pulling the strings, but he’s just a puppet. And soon enough, so will you be."

Mijn hart sloeg een slag over bij die woorden. Ze was niet alleen gevaarlijk, ze was ook slim. En ik zat gevangen in haar web, zonder enige kans om te ontsnappen.

 

In principe wist ik dus net niks. Dat was het hele punt, het pijnlijke, knagende gevoel dat ik overhield aan mijn gesprek met Alex. Wat ik wel wist, was dat de belangen van Alex niet direct in lijn lagen met die van Gökhan. Het was duidelijk dat er achter de schermen een ander spel werd gespeeld, een spel waarin ik niet meer dan een pion was, een pion die Alex naar believen wilde inzetten. Maar wat was haar plan? En kon ik deze kennis op de een of andere manier in mijn voordeel gebruiken?

 

Het voelde als het spotten van een verborgen motief, een knikje in de richting van een dubbele agenda. Maar het was te weinig, te vaag om concreet te maken. Het gaf me geen houvast, geen manier om de touwtjes in handen te krijgen. Dat was frustrerend, om niet te zeggen beangstigend. Ik had geen flauw idee hoe ik in dit web van intriges en dubbele bodems mijn weg moest vinden zonder erin verstrikt te raken. Maar één ding wist ik zeker: ik moest mijn hoofd erbij houden, mijn ogen open houden en elke zet die ik deed nauwkeurig overwegen.

 

Maar hoe ik dat moest doen, daar had ik nog geen antwoord op.

 

 

Reacties en tags.

 

Spoiler

 

Op 18-8-2024 om 11:39 zei Marius:

Alex speelt spelletjes. Wat voor spelletjes is momenteel vooral de vraag.

 

Gemene spelletjes.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[ElMarcos]

Alex is een meesteres in bedreigen, bedriegen en controleren. Een gevaarlijke skillset voor John om mee te moeten dealen. Zeker nu elke trotse Turk hem met de messen van zijn oude Cypriotische restauranthouder zal willen vermoorden. 

  

Op 17-8-2024 om 08:06 zei Nom de Guerre:

Ik heb nog wel ideeën omtrent een rubberen balletje en een voorbinder.

Dit klinkt als het werk van Alex.

19 augustus bewerkt door ElMarcos

[Marius]

Alex neemt de touwtjes in handen. Maar blijft het bij blaffen, of gaat ze ook bijten?

[Nom de Guerre]

 

CCLXV. Blik op de toekomst

 

Het was een onthutsende constatering, eentje die me meer onrust bezorgde dan ik in eerste instantie had verwacht. Alex en Gökhan, een stel op het oog, maar met belangen die niet volledig op één lijn lagen. Hoe ging ik daar in hemelsnaam mijn voordeel mee doen? Dat ik het patroon gespot had, was een kleine overwinning, maar wat had ik eraan als ik niet wist hoe ik die kennis moest gebruiken? Een gevaarlijke pion in een spel waarvan ik de regels niet kende, dat was wat ik was. En dat knaagde.

 

Het was alsof ik met een gebroken kompas door een storm moest navigeren. Je weet dat er land in de buurt is, maar je hebt geen idee welke kant je op moet. Het voelde alsof ik met iedere stap die ik zette verder in het moeras wegzonk, en eerlijk gezegd begon ik eraan te twijfelen of ik mezelf hier ooit nog uit zou kunnen trekken. Het enige wat me een beetje houvast gaf, was de wetenschap dat Alex en Gökhan niet volledig synchroon liepen. Maar tegelijkertijd besefte ik dat ik met vuur speelde.

 

Hoe meer ik nadacht over mijn positie, hoe meer ik me realiseerde dat ik tussen de strijdmachten van Alex en Gökhan terecht was gekomen. En dat ik in dit spel voor beide partijen een noodzakelijk kwaad was. Gökhan had me nodig om zijn team naar successen te leiden, om de financiën op te krikken en de club aantrekkelijk te maken voor de Georgiërs. Alex had me nodig om haar eigen plannen door te drukken, welke dat dan ook mochten zijn. Maar in deze gevechtszone bevond ik me op het scherpst van de snede. Eén verkeerde beweging, en ik zou een pion worden die zonder enige aarzeling opgeofferd zou worden.

 

Het gaf me een beklemmend gevoel, als een strop die langzaam maar zeker werd aangespannen. Ik probeerde het van me af te zetten, maar het bleef aan me knagen, als een steentje in je schoen dat je maar niet uit krijgt, hoe vaak je ook je voet afklopt. Het enige wat ik kon doen was me richten op de volgende wedstrijd, een uitwedstrijd tegen Denizlispor, een ploeg die eveneens titelkandidaat was. Een ideaal moment om mezelf, en de ploeg, weer op de rails te krijgen. 

 

Denizlispor stond bekend als een taaie tegenstander, vooral in eigen huis. Een ploeg die zich vastbijt en je niet loslaat totdat het laatste fluitsignaal heeft geklonken. Een type wedstrijd waarvan je vooraf weet dat het een slijtageslag wordt, waarin elke fout dodelijk kan zijn. Het soort wedstrijd waar ik normaal gesproken van geniet, omdat het een test is van je karakter, van je veerkracht. Maar deze keer hing er een donkere wolk boven mijn hoofd die ik maar niet kon wegdenken.

 

Ik keek naar de opstellingen die voor me lagen, probeerde scenario’s in mijn hoofd door te spelen. Welke tactiek zou het beste werken? Hoe kon ik de sterke punten van Denizlispor neutraliseren? Het waren vragen die ik in elke voorbereiding stelde, maar deze keer voelde het anders. Elke beslissing die ik nam, leek zwaarder te wegen, alsof er meer op het spel stond dan alleen de drie punten.

 

Het was bijna lachwekkend hoe ik de sport, iets wat ooit zo simpel leek, had weten te veranderen in een gigantische enigma vol intriges, leugens en halve waarheden. Ik was niet langer gewoon een voetbaltrainer die bezig was zijn team naar succes te leiden; ik was een radertje in een veel groter, duister spel. Een spel waarin de regels telkens leken te veranderen, afhankelijk van wie de touwtjes in handen had. En ik? Ik was nog steeds aan het uitvogelen hoe ik in hemelsnaam mee kon spelen zonder mijn hoofd te verliezen.

 

Maar goed, dat was de luxe van een voetbaltrainer: ongeacht de chaos die eromheen gebeurde, de wedstrijd ging altijd door. Het was zowel een vloek als een zegen, een moment van pure focus waarin de rest van de wereld even ophield te bestaan. Een plek waar ik weer enige controle had, al was het maar voor negentig minuten.

 

Dus ja, mijn hoofd was een warboel van emoties, van onzekerheid en strategieën die zich vermengden tot een brij waarin ik amper nog onderscheid kon maken. Maar op het moment dat ik dat veld op stapte, telde er nog maar één ding: winnen. Want hoe ingewikkeld alles ook was geworden, een overwinning was nog altijd een manier om orde in de chaos te scheppen. Voor even dan. 

 

Met die gedachte sloot ik mijn aantekeningen en richtte ik me volledig op de wedstrijd. De rest, zoals altijd, moest maar even wachten.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

15 uur geleden zei ElMarcos:

Alex is een meesteres in bedreigen, bedriegen en controleren. Een gevaarlijke skillset voor John om mee te moeten dealen. Zeker nu elke trotse Turk hem met de messen van zijn oude Cypriotische restauranthouder zal willen vermoorden. 

  

Dit klinkt als het werk van Alex.

 

In ieder geval is het geen moment een saaie bedoening  

 

15 uur geleden zei Marius:

Alex neemt de touwtjes in handen. Maar blijft het bij blaffen, of gaat ze ook bijten?

 

Alex lijkt me iemand die dat bijten letterlijk neemt.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Denizlispor, in een nog niet zo ver verleden volgens mij nog uitkomend op het hoogste niveau. Maar dat is slechts bijzaak in vergelijking met het spinnenweb waarin John steeds meer komt te zitten. Ach, zolang hij maar niet komt vast te zitten zeker?

[Djurovski]

Die Alex vertrouw ik voor geen meter

[ElMarcos]

John moet zich op voetbalfocussen, maar ondertussen is hij gevangen in een web vol intriges. Verre van een ideaal scenario. 

[Nom de Guerre]

 

CCLXVI. Doorpakken richting promotie

 

De wedstrijd tegen Denizlispor voelde als een soort schuldbekentenis, een verplichte boetedoening waar ik me onmogelijk onderuit kon wurmen. Niet dat ik er echt onderuit wilde, maar de wetenschap dat er zoveel op het spel stond, maakte het er niet makkelijker op. Terwijl ik de bus instapte, voelde ik de zenuwen als een kloppende ader in mijn slaap. De hele week had ik me moeten concentreren op het tactische plan, op de juiste opstelling, maar in werkelijkheid dreef ik af naar gedachten over wat er allemaal op het spel stond—voor mij persoonlijk.

 

Elke fout die ik de afgelopen tijd had gemaakt, elke sluwe zet van Alex die ik had laten passeren, elk moment van zwakte waarin ik de controle verloor—het kwam allemaal samen in deze ene wedstrijd. De jongens zaten stilzwijgend in de bus, hun ogen op de weg gericht of met hun blik naar buiten, naar het Turkse landschap dat als een waas aan ons voorbijging. Iedereen wist hoe belangrijk deze wedstrijd was. Niet alleen voor de club, maar ook voor mij. Want laten we eerlijk zijn, als we hier zouden verliezen, zou mijn positie in twijfel worden getrokken. Niet alleen door de supporters of de pers, maar vooral door mezelf.

 

Toen we het stadion van Denizlispor binnenliepen, was de sfeer geladen. Het soort energie dat door je aderen schiet en je een rilling bezorgt, zelfs als het buiten bloedheet is. Het stadion was een arena, de tribunes vol met supporters die klaarstonden om hun ploeg aan te moedigen alsof hun leven ervan afhing. En misschien was dat ook wel zo. Voor deze mensen was Denizlispor meer dan een voetbalclub; het was hun trots, hun identiteit. En ik was de indringer die dat dreigde af te nemen.

 

In de kleedkamer probeerde ik mezelf te kalmeren, terwijl ik de laatste instructies gaf aan de jongens. "This is our chance," zei ik, mijn stem schor van de spanning. "Our chance to prove we are more than a bunch of legionnaires and misfits.We are a team and we will prove that, today, right here and now."

 

De spelers knikten, maar ik kon zien dat ook zij de druk voelden. Colin, altijd de stabiele kracht, legde een hand op mijn schouder en gaf me een knikje. "We’ve got this, gaffer," zei hij, en voor een moment voelde ik een sprankje hoop.

 

De start was, zoals ik al vreesde, allesbehalve rooskleurig. Nog geen tien minuten stonden we op het veld en het was al raak. Samet Emre Gündüz, met die verdomde flair van een voetballer die zijn beste jaren nog voor zich heeft, haalde uit alsof hij al wekenlang op dit moment had gewacht. Vanaf een meter of twintig, met precisie die je in deze competitie zelden ziet, vuurde hij de bal af. Het was zo’n schot dat je in slow motion lijkt te zien gebeuren, waar iedereen met ingehouden adem naar kijkt, terwijl je hoopt dat het net iets anders afloopt. Maar nee, de bal raakte de binnenkant van de paal, stuiterde nog even, bijna uitdagend, en verdween toen over de lijn. 

 

Er was geen houden aan. De geluiden in het stadion sloegen om van verwachtingsvol naar uitzinnig, het publiek stond op de banken alsof ze zojuist getuige waren geweest van een wonder. Voor ons voelde het meer als een vloek. En dat allemaal in de eerste acht minuten. Samet keek niet eens om, hij wist wat hij had gedaan, en het ergste was dat wij dat ook wisten.

 

Serhat Taşdemir, de jongen met de fluwelen voeten en de flair van een straatvoetballer uit de oude stempel, was precies wat je nodig had op zo'n moment. Een speler die niet alleen het verschil kon maken, maar ook nog eens de moed had om dat te doen wanneer het er echt om ging. Zijn dribbels, scherp als een mes, sneden door de gemiddelde verdediging alsof hij een warme lepel door een bakje yoghurt haalde. Hij had het vermogen om een moment van stilstand om te zetten in pure magie. Het soort magie dat je hoop gaf, zelfs als de rest van het team het even niet meer zag zitten.

 

En dat was nou net wat we nodig hadden tegen een ploeg als Denizlispor. Een titelpretendent die de tegenstand aan gort speelde alsof het een zondagmiddag potje was tegen een stel amateurs. Maar met Serhat had ik een joker in handen. Iemand die, wanneer hij in vorm was, een wedstrijd op zijn eentje kon beslissen.

 

Zijn lichaamstaal was veelzeggend, vol zelfvertrouwen, met een zweem van nonchalance die het midden hield tussen arrogantie en puur talent. Als hij de bal aan zijn voet had, dan voelde je gewoon dat er iets ging gebeuren. En dat gaf de rest van de ploeg een boost. Plotseling leek iedereen een tandje bij te schakelen, alsof ze allemaal een beetje van zijn energie hadden opgepikt.

 

Het was in zulke momenten dat je je realiseerde hoe belangrijk zo'n speler was. Niet alleen om wedstrijden te winnen, maar ook om het geloof in eigen kunnen terug te brengen. Serhat was niet alleen een voetballer, hij was een leider zonder dat hij het zelf misschien doorhad. Iemand die zijn ploeggenoten uit het slop trok met een enkel gebaar, een subtiele beweging, een geniale ingeving.

 

Ja, het was zaak om de rug te rechten, en met Serhat Taşdemir in je ploeg wist je dat het kon. Omdat hij dat beetje extra had, dat ene element van onvoorspelbaarheid dat de tegenstander deed beven en je medespelers deed geloven. In een wereld vol twijfel en onzekerheid was hij een baken van hoop. En daar putte ik, net als de rest van het team, kracht uit.

 

Tegen Denizlispor liet hij weer zo’n briljant moment zien. De bal werd naar hem toegespeeld, een onschuldig moment dat elk ander met een simpele pass naar voren zou hebben afgedaan. Maar niet Taşdemir. Hij controleerde de bal met zijn rechtervoet, tikte hem omhoog. In de lucht raakte hij de bal, hooghoudend. Eén tik, dan nog een. Hij had net genoeg ruimte gecreëerd om iets speciaals te doen en dat deed hij. Met een subtiel tikje tilde hij de bal over het uitgestoken been van de eerste verdediger, alsof die man niets meer was dan een pion in zijn spel.

 

Wat volgde was een dans. Taşdemir zette zijn lichaam in beweging, zijn schouders lichtjes naar rechts gebogen, zijn blik al gericht op het volgende slachtoffer. De tweede verdediger kwam op hem af, maar met één vloeiende beweging, een soort halve volley, hief hij de bal over diens hoofd heen. Het was alsof hij een rode loper uitrolde naar het doel. 

 

Met alleen de keeper nog voor zich, zette Taşdemir zijn voet stevig onder de bal en schoot. Het was geen schot, het was een verklaring. De bal vloog, strak en recht, als een raket die zijn bestemming had gevonden. De keeper, ondanks een dappere poging, had geen schijn van kans. Het net bolde op, de bal zat erin. Het stadion ontplofte. Dit was meer dan een doelpunt; dit was een meesterwerk, een herinnering aan wat voetbal kon zijn wanneer iemand met uitzonderlijk talent besloot de wereld even stil te zetten.

 

De situatie werd alleen maar beroerder voor Denizlispor toen Emirhan Kaşçıoğlu in een moment van totale verstandsverbijstering besloot om de bal knullig in zijn eigen doel te werken. Het was alsof hij even vergeten was voor welk team hij eigenlijk speelde. Serhat Taşdemir, die op links bezig was met een soort goochelshow, slalomde langs zijn bewaker alsof het een trainingskegel was en kapte vervolgens ook nog eens een tweede verdediger uit. In het strafschopgebied was het een drukte van belang, met Berat en Colin die wanhopig probeerden zich vrij te spelen. Serhats voorzet, laag en strak, leek in eerste instantie goed verdedigd te worden door Kaşçıoğlu. Maar toen, alsof de bal een eigen wil had, toucheerde hij hem zo ongelukkig dat het leer in het eigen doel rolde. De gezichten van de Denizlispor-spelers spraken boekdelen: pure wanhoop vermengd met ongeloof.

 

Toen de wedstrijd zijn climax naderde, scoorde Serhat opnieuw met een hard schot na een passeerbeweging die net zo vloeiend was als de rivier de Meander die door deze regio slingert. Zijn lichaam was een studie in kinetische poëzie, zijn houding onberispelijk en zijn mimiek een subtiele grimas van tevredenheid.

 

Terwijl de tegenstander verstrikt raakte in hun eigen frustraties—zichtbaar aan hun gespannen schouders en gefronste wenkbrauwen—bleef 24Erzincanspor met een bijna nonchalante elegantie spelen, waarbij elk doelpunt leek te dienen als een uitroepteken achter hun superioriteit in deze competitie. Colin Kazim-Richards, de kapitein, dirigeerde zijn team met de finesse van een ervaren maestro, zijn handgebaren zo expressief als een dirigent voor een orkest.

 

Toen het laatste fluitsignaal klonk, was het eenopluchting. De spelers van 24Erzincanspor verlieten het veld met opgeheven hoofden, hun lichaamstaal verzadigd van zelfvertrouwen en een ongeschreven belofte van nog meer te komen. Voor Denizlispor was het een harde les, maar voor de mannen van 24Erzincanspor was het simpelweg zaken doen zoals gebruikelijk.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Marius 3-0

Marcos 4-0

Djurovski 5-0

De uitslag; 3-1. Lijkt me dat Marius een nieuw sleutelwoord mag verzinnen. Go nuts with it. Het hoeft niet eens met het verhaal te maken te hebben.

 

Op 20-8-2024 om 12:31 zei Marius:

Denizlispor, in een nog niet zo ver verleden volgens mij nog uitkomend op het hoogste niveau. Maar dat is slechts bijzaak in vergelijking met het spinnenweb waarin John steeds meer komt te zitten. Ach, zolang hij maar niet komt vast te zitten zeker?

 

Ik meen me inderdaad te herinneren dat die nog niet zo lang geleden op het hoogste niveau actief waren, inderdaad. 

 

Op 20-8-2024 om 18:59 zei Djurovski:

Die Alex vertrouw ik voor geen meter

 

You and me both  

 

23 uur geleden zei ElMarcos:

John moet zich op voetbalfocussen, maar ondertussen is hij gevangen in een web vol intriges. Verre van een ideaal scenario. 

 

Allesbehalve, maar het is vermakelijk leesvoer, nietwaar?

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Dat noemen ze nog eens de rug rechten. Op achterstand komen is iets wat we al zowat nooit zien, laat staan tegen een titelkandidaat, maar toch was de reactie scherp. Het zal ook John deugd doen.

 

Mag ik even nadenken over dat sleutelwoord?

[ElMarcos]

Dit was natuurlijk precies het soort resultaat wat John nodig had. Alle stormen zullen voor even gaan liggen en mogelijk kan hij even ademhalen. Helemaal na een excuus voor zijn flater met het broodje döner. 

[Nom de Guerre]

 

CCLXVII. Een beetje nerveus

 

Tijdens de persconferentie zat ik met het ongemak van een kind dat betrapt was op het stelen van koekjes uit de trommel. De lampen, die normaal gesproken warmte en glans aan het tafereel moesten geven, voelden nu aan als de scherpe stralen van een ondervragingslamp. Elke blik van de journalisten leek mijn schuldgevoel op te zuigen en om te zetten in vraagtekens. Mijn doel was simpel: excuses maken en hopen dat het genoeg was om de storm te laten liggen. 

 

Toen ik sprak, was mijn stem beheerst, maar niet zonder de nodige aarzeling. "I apologize for the misunderstanding last week. I respect the Turkish culture deeply and meant no offense." Het kwam er net iets te formeel uit, alsof ik een klaagzang uit een teleurstellende wedstrijd aan het opdreunen was. Toch leek het aan te slaan; de gezichten tegenover me bleven rustig, enigszins nieuwsgierig, maar niet vijandig.

 

De wedstrijd zelf was me ook reuze meegevallen. Ik had me voorbereid op boze spreekkoren, misschien een paar spandoeken met mijn naam erop in minder vriendelijke termen. Het soort welkom dat je krijgt als je iets verkeerd hebt gezegd in een land dat zijn tradities koestert. Maar niets daarvan gebeurde. In plaats daarvan verliep het allemaal verbazingwekkend soepel. Geen boze menigte, geen obstakels op het veld, zelfs geen luide protesten vanaf de tribunes. Het was alsof ik met een sisser was weggekomen.

 

Ik wist dat ik in een wespennest was beland. De bedreigingen en beloften hingen als donkere wolken boven mijn hoofd, en hoe ik het ook probeerde te verbergen, het gevoel van onbehagen bleef. Gökhan, met zijn grillige karakter en gevaarlijke vrienden, was niet iemand met wie je zomaar ruzie wilde zoeken. En dan was er nog Alex, die me in haar web had gevangen en nu haar touwtjes strak in handen hield. De situatie werd steeds ingewikkelder, en hoewel ik gewend was om te opereren onder druk, voelde dit anders.

 

In Cyprus had ik te maken met voetbalmaffia, met een corrupte bond en dubieuze deals, maar dit... dit was van een andere orde. Hier waren niet alleen mijn carrière en reputatie in het spel, maar ook mijn leven. En het ergste van alles? Ik kon met niemand praten. Colin was een goeie vent, maar hij zou niet begrijpen wat er werkelijk speelde. Aykut was loyaal, maar hij zat met zijn eigen demonen. En Gökhan? Die vertrouwde ik voor geen meter.

 

Ik probeerde Alex' woorden uit mijn hoofd te zetten, maar ze bleven als een vervelende mug om me heen zoemen. Wat wilde ze nu echt van me? Was ik slechts een pion in haar spel om Gökhan van de troon te stoten? Of had ze grotere plannen, waarin ik een belangrijke rol speelde? En die Georgiërs... als zij erachter kwamen dat Gökhan niet te vertrouwen was, zouden ze zonder twijfel hard optreden. Het was een tikkende tijdbom, en ik zat er middenin.

 

De enige uitweg die ik zag, was me te focussen op wat ik wel onder controle had: het voetbal. De uitwedstrijd tegen Belediyespor was cruciaal. Een zege zou ons stevig in de top van het klassement verankeren, en het zou me wat ademruimte geven. Maar het was makkelijker gezegd dan gedaan. Denizlispor was een titelkandidaat, een ploeg die op elke fout van de tegenstander loerde en genadeloos toesloeg. En hier was ik, met een team dat goed speelde maar waarin de spanning tussen spelers en staf voelbaar was.

 

Ik probeerde de druk van me af te laten glijden en mijn gedachten te richten op de tactiek. We zouden compact spelen, de ruimtes klein houden en snel omschakelen. Colin en Aykut zouden zoals altijd de kar trekken, maar ik wist dat we meer nodig hadden om deze wedstrijd te winnen. We moesten het soort passie en vastberadenheid laten zien dat een kampioensploeg kenmerkt. Het soort energie dat je in je buik voelt gloeien, dat je bijna doet trillen van spanning.

 

Maar toen ik die avond naar bed ging, kon ik de angst niet helemaal van me afschudden. Het was niet alleen de wedstrijd die me zorgen baarde. Het was de wetenschap dat ik een dubbele dreiging in de ogen moest kijken en een weg moest zien te vinden in een spel dat ik niet volledig begreep. Er was geen ontsnappen aan, geen mogelijkheid om het speelveld te verlaten. Ik zou het moeten uitvechten, met al mijn kaarten op tafel, of ik zou ten onder gaan in een spel dat veel groter was dan ik.

 

De nacht was onrustig. Mijn gedachten bleven maar malen over de gevaren die voor me lagen. En hoe meer ik erover nadacht, hoe meer ik besefte dat ik op een dunne lijn balanceerde, en dat één verkeerde stap fataal kon zijn. De volgende dag, tijdens de voorbereiding op de wedstrijd, wist ik dat ik mijn zorgen moest parkeren. Het enige dat telde, was de overwinning. Maar diep vanbinnen wist ik dat het niet lang meer zou duren voordat de echte strijd los zou barsten. En ik was er nog lang niet zeker van of ik daar ongeschonden uit zou komen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 21-8-2024 om 20:34 zei Marius:

Dat noemen ze nog eens de rug rechten. Op achterstand komen is iets wat we al zowat nooit zien, laat staan tegen een titelkandidaat, maar toch was de reactie scherp. Het zal ook John deugd doen.

 

Mag ik even nadenken over dat sleutelwoord?

 

Dat overkomt ons niet vaak, nee  

 

Zeker, neem je tijd. Niet oneindig ofzo, maar maar pak gerust een paar dagen als het nodig is. Of pak een heel raar woord.

 

Op 21-8-2024 om 21:26 zei ElMarcos:

Dit was natuurlijk precies het soort resultaat wat John nodig had. Alle stormen zullen voor even gaan liggen en mogelijk kan hij even ademhalen. Helemaal na een excuus voor zijn flater met het broodje döner. 

 

Alle rust is slechts van korte duur  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

22 augustus bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

Eyes on the ball John. Al kan ik me voorstellen dat het moeilijk is om de focus erbij te houden terwijl voor hetzelfde geld zijn eigen ballen op het spel staan.

 

Betreft het sleutelwoord, doe maar basaalcelcarcinoom.

[ElMarcos]

John moet zijn ogen op de bal houden, maar met twee genadeloze verdedigers die van twee kanten komen aanstormen om hem nagenoeg te vermoorden lijkt dat onmogelijk. Helemaal als de verwachting is dat hij de bal vangt. 

 

We hebben net de wedstrijd tegen Denzelspoor gehad en nu bereiden we ons weer voor op de pot tegen Denzelspoor? 

[Nom de Guerre]

 

CCLXVIII. Daar gaan we weer

 

De dag was nog geen uur oud en het voelde al alsof ik op een slagveld stond. Na een nacht waarin de slaap me maar mondjesmaat gegund was, begonnen de eerste barsten in mijn zorgvuldig opgebouwde façade te vertonen. Alsof de Goden besloten hadden om me een duwtje extra richting de afgrond te geven, ontving ik twee berichten die de toon voor de rest van de dag zouden zetten.

 

Het eerste appje kwam van Gökhan, mijn voorzitter met het charisma van een natte dweil en de subtiliteit van een sloopkogel. "My office, at 10." Kort en krachtig, zoals het een man betaamt die gewend is om bevelen te geven in plaats van verzoeken. De boodschap was helder: ik had beter geen andere plannen kunnen maken, want Gökhan verwachtte me om klokslag tien uur. Wat hij wilde bespreken? Dat liet hij, zoals altijd, in het midden. Een vergadering met hem was als een bezoek aan de tandarts: je wist dat het pijnlijk zou zijn, maar het moest gebeuren.

 

Net toen ik de gedachte aan dat gesprek probeerde te laten bezinken, trilde mijn telefoon opnieuw. Dit keer was het zijn vrouw, Alex, die mijn scherm verlichtte met een boodschap die de situatie alleen maar ingewikkelder maakte. "Whatever he wants, refuse." Kort en direct, maar met een ondertoon die me meer zorgen baarde dan die van haar man. Haar woorden gaven me het gevoel alsof ik in een mijnenveld stond, zonder kaart of kompas. Refuse? Weigeren? Waar ging dit in hemelsnaam over?

 

Het was een klassieke situatie van tussen hamer en aambeeld zitten. Aan de ene kant had ik Gökhan, die me zou kunnen breken als ik niet naar zijn pijpen danste. Aan de andere kant was er Alex, die blijkbaar haar eigen agenda had en klaar leek te staan om me te gebruiken als pion in haar spel. Als ik naar Gökhan luisterde, riskeerde ik haar woede. Volgde ik haar instructies, dan zou ik met zijn toorn te maken krijgen. Het voelde alsof ik zonder beschermende kleding in een nucleaire centrale moest werken: welke keuze ik ook maakte, ik zou brandwonden oplopen.

 

Met een zware zucht stond ik op en gooide mijn telefoon op bed. De tijd tikte onverbiddelijk verder. Wat ik ook besloot, één ding was zeker: om tien uur moest ik een antwoord hebben. Gökhan was niet iemand die genoegen nam met twijfel of halve waarheden, en Alex had haar verwachtingen duidelijk gemaakt. Het voelde alsof de muren op me af kwamen. 

 

Hoe meer ik nadacht over wat ik moest doen, hoe meer mijn gedachten zich vastbeten in de vraag wat er nu werkelijk speelde tussen die twee. Wat voor spelletje werd hier gespeeld? En nog belangrijker, wat was mijn rol hierin? Werd ik in het kruisvuur gezet om één van hen te beschermen, of was ik simpelweg een pion in een veel groter plan dat ik nog niet kon overzien?

 

Ik kon niet anders dan het moment uitstellen waarop ik zou moeten kiezen. Een douche en een kop koffie later voelde ik me niet minder onzeker, maar tenminste wakker genoeg om de dag aan te kunnen. Terwijl ik me aankleedde, voelde ik een ongemakkelijk knagen in mijn maag, niet alleen door het gebrek aan slaap, maar door de wetenschap dat ik zo dadelijk een stap in het onbekende zou zetten. Een stap die mijn toekomst zou kunnen bepalen, zonder dat ik een idee had welke kant die zou opgaan.

 

De tijd tikte onverbiddelijk verder, en met iedere seconde die verstreek, voelde ik de druk toenemen. Welke kant ik ook op zou gaan, de gevolgen zouden groot zijn. Het was niet alleen mijn carrière die op het spel stond, maar ook mijn integriteit, mijn verstand, en misschien wel mijn leven. 

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

10 uur geleden zei Marius:

Eyes on the ball John. Al kan ik me voorstellen dat het moeilijk is om de focus erbij te houden terwijl voor hetzelfde geld zijn eigen ballen op het spel staan.

 

Betreft het sleutelwoord, doe maar basaalcelcarcinoom.

 

Dat wordt een uitdaging zo  Maar ik denk dat het kan.

 

10 uur geleden zei ElMarcos:

John moet zijn ogen op de bal houden, maar met twee genadeloze verdedigers die van twee kanten komen aanstormen om hem nagenoeg te vermoorden lijkt dat onmogelijk. Helemaal als de verwachting is dat hij de bal vangt. 

 

We hebben net de wedstrijd tegen Denzelspoor gehad en nu bereiden we ons weer voor op de pot tegen Denzelspoor? 

 

Foutje van mijn kant, inmiddels gerectificeerd. Bedankt!

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[ElMarcos]

Duidelijk is dat John in de nesten zit. Gevangen tussen aan de ene kant een man die hem zijn leven kan kosten en aan de andere kant een vrouw die de indruk wekt hetzelfde te kunnen doen. Allebei beschikken zij over meer dan voldoende kennis om John te chanteren. Kortom, dit wordt een tandartsbezoek waar John een wortelkanaalbehandeling krijgt zonder verdoving. 

[Marius]

Dat klinkt als kiezen tussen de pest en cholera. Maar van Alex zou je toch nog iets meer moeten terugdeinzen lijkt me.

[Djurovski]

Oei oei oei oei Ik zou op dit moment niet graag in de voetsporen van John staan

 

Uhm @Marius wtf is dat voor woord echt nog nooit van gehoord

[Nom de Guerre]

 

CCLXIX. Do you enjoy the taste of Glock?

 

Gökhan liep de kamer in met de vastberadenheid van iemand die gewend is bevelen te geven en verwacht dat ze zonder vragen worden opgevolgd. Hij keek me recht aan, zijn ogen smal, zijn mond een dunne streep van vastberadenheid. "Let's talk about who we are going to sell in the January window," begon hij, zijn stem laag en resoluut, zonder ruimte voor tegenspraak. "Which players can we replace with players already on the books?"

 

De woorden van Alex schoten door mijn hoofd als een losgeslagen kogel. Weigeren. Mijn hart sloeg een slag over, mijn keel voelde droog aan, maar ik wist dat ik dit moest doen. Ik slikte, haalde diep adem, en sprak. "I don't think we should sell anyone."

 

De stilte die volgde was bijna tastbaar, als een zware deken die zich over de kamer spreidde. Gökhan bleef me aankijken, zijn ogen nu wijder open, zijn wenkbrauwen langzaam omhoog getrokken in een mengeling van ongeloof en irritatie. Zijn lippen bewogen niet, maar ik zag de spieren in zijn kaak spannen, alsof hij zijn woorden zorgvuldig afwoog voordat hij ze losliet.

 

Na enkele tellen vernauwden zijn ogen zich tot spleetjes, alsof hij me probeerde te doorgronden, of misschien zelfs te doorboren met zijn blik. Zijn kaakspieren spanden zich aan, een kleine tic in zijn rechterooglid was het enige wat verried dat hij niet gewend was tegenspraak te krijgen.

 

"Excuse me?" Zijn stem klonk kalm, maar er lag een dreiging in verborgen, alsof een roofdier net besloten had om zijn prooi eerst even te besnuffelen voor het toehapt. Zijn woorden waren langzaam, afgemeten, maar zwaar van betekenis, zoals een verhoorder die net een bekentenis had gehoord die hij niet kon geloven.

 

Ik slikte, voelde mijn keel droog worden, alsof ik net een mondvol zand had doorgeslikt. "I said," begon ik, mijn stem iets zachter dan ik had gewild, "I don't think we should sell anyone." Ik probeerde mijn woorden kracht bij te zetten door hem recht aan te kijken, maar mijn blik bleef ergens halverwege steken, als een kind dat stout geweest is en niet wil toegeven dat hij betrapt is.

 

Gökhan’s wenkbrauwen kropen langzaam omhoog, zijn voorhoofd gleed in diepe rimpels. Zijn lippen persten zich tot een dunne streep, alsof hij zich probeerde te beheersen, maar de kleine adertjes die zich in zijn hals aftekenden, verraadden de inspanning. Hij leunde iets naar voren, zijn handen ineen gevouwen op het bureau, de knokkels wit van de druk die hij erop uitoefende.

 

"Are you... contradicting me?" Zijn stem klonk laag, bijna fluisterend, maar dat maakte het alleen maar dreigender. De kamer leek plotseling kleiner te worden, de muren kwamen dichterbij, terwijl de stilte tussen ons in dikker werd, als een zwaar gordijn dat elke ademhaling dempte.

 

Ik voelde een zweetdruppel langs mijn slaap glijden, mijn hart bonsde in mijn borst alsof het probeerde te ontsnappen. Maar ik wist dat ik door moest zetten, dat ik dit niet kon laten gaan. "I just think," begon ik opnieuw, deze keer met iets meer overtuiging, "that we have a good squad. If we sell now, we might disrupt the balance. We should focus on what we have, and build on that."

 

Gökhan bleef me aanstaren, zijn blik intens, bijna pijnlijk in zijn vastberadenheid om me op mijn plek te zetten. Zijn mondhoeken trilden even, alsof hij op het punt stond om te lachen, maar het was geen vrolijke lach; het was de lach van iemand die weet dat hij de macht heeft en zich afvraagt hoe hij die het beste kan gebruiken.

 

"You think," herhaalde hij langzaam, proevend op het woord alsof het iets onbekends was, iets vreemds. Zijn ogen leken donkerder, zijn stem zwaarder. "You think." Hij liet de woorden hangen, zijn ademhaling was het enige geluid dat nog te horen was in de kamer.

 

Mijn handen begonnen te trillen, en ik probeerde ze te verbergen door ze onder de tafel te houden. "Yes," zei ik uiteindelijk, mijn stem nauwelijks hoorbaar, maar ik voelde dat ik het moest zeggen. "Yes, I do."

 

Een moment lang leek het alsof de tijd stil stond, alsof de hele wereld zijn adem inhield, wachtend op wat er zou komen. Gökhan staarde me aan, zijn ogen flikkerden met een emotie die ik niet kon plaatsen. Toen, heel langzaam, trok hij zijn mondhoek omhoog in een halve grijns die alles behalve vriendelijk was.

 

"Well," zei hij uiteindelijk, zijn stem weer vol controle en zelfverzekerdheid, "we will see about that, won’t we?" Zijn ogen lieten me geen moment los, en ik wist dat het hier niet bij zou blijven. Dit was nog maar het begin.

 

Gökhan's woede was als een storm die net onder het oppervlak kolkte, zijn ogen priemend en scherp, alsof hij me met één blik wilde doorboren. Hij probeerde zijn emoties te beheersen, maar het was duidelijk dat hij op het punt stond te ontploffen. Zijn handen, rustend op het bureau, trilden lichtjes, en ik zag hoe zijn knokkels wit werden door de kracht waarmee hij zijn vingers samenkneep.

 

Hij leunde naar voren, zijn gezicht strak, de spanning in zijn kaakspieren zichtbaar terwijl hij sprak. "Tell me, John, do you enjoy the taste of Glock?" De woorden waren koud en precies, als een mes dat langzaam in mijn huid sneed.

 

Even dacht ik dat ik hem verkeerd had verstaan, dat mijn brein me een grapje flikte. Ik fronste mijn wenkbrauwen en trok mijn mondhoek omhoog in een halve glimlach. "I am no poof, so no, not a fan of cock." Mijn stem klonk lichter dan ik bedoelde, alsof ik in een sitcom zat in plaats van in een kamer waar het gevaar bijna tastbaar was.

 

Gökhan’s grijns was giftig, zijn ogen fonkelden met een mix van minachting en amusements. Hij hield me vast in zijn blik, alsof hij een prooi inspecteerde voordat hij toehapte. "Not cock, though nothing surprises me about you. Glock." Zijn woorden droopten van sarcasme en kilte, en met een snelle beweging duwde hij zijn telefoon in mijn handen.

 

Ik voelde het apparaat koud en zwaar aan in mijn handpalm, alsof het gewicht had dat verder ging dan het fysieke. Op het scherm zag ik de afbeelding die mijn bloed deed bevriezen. Het was een foto, vaag door de slechte verlichting, maar duidelijk genoeg om geen twijfel te laten bestaan over wat er gebeurde. Ik zag mezelf, geknield in een smerig pakhuis, mijn gezicht vertrokken van angst en vernedering, terwijl een Georgische gorilla me dwong de loop van een pistool in mijn mond te nemen. Mijn adem stokte, en het bloed trok weg uit mijn gezicht.

 

"Oh." Het woord kwam er zachtjes uit, bijna als een ademtocht, en de lucht leek ineens zwaar in mijn longen. "No, not very fond of Glock either."

 

Gökhan keek me aan met een blik die tegelijkertijd triomfantelijk en verachtend was. Zijn ogen waren donker, gevuld met een soort koude vastberadenheid die me de rillingen gaf. "Then get with the program." Zijn stem was laag, gevaarlijk, en hij liet elk woord zwaar wegen. "We are selling in January or this happens to both of us."

 

Ik slikte, voelde mijn keel vernauwen, en probeerde de angst van mijn gezicht te vegen, maar mijn handen trilden lichtjes terwijl ik de telefoon teruggaf. Gökhan nam hem terug zonder zijn ogen van me af te wenden, zijn blik hard en meedogenloos, alsof hij elk teken van verzet of zwakte in me probeerde op te sporen.

 

De kamer was verstikkend, de lucht doordrenkt van de spanning tussen ons. Mijn gedachten raasden, maar mijn gezicht bleef onbewogen, vastbesloten om niets te verraden. De wereld leek even stil te staan, de stilte alleen doorbroken door het dreigende gewicht van Gökhan’s ultimatum.

 

Ik wist dat er geen weg terug was.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

9 uur geleden zei ElMarcos:

Duidelijk is dat John in de nesten zit. Gevangen tussen aan de ene kant een man die hem zijn leven kan kosten en aan de andere kant een vrouw die de indruk wekt hetzelfde te kunnen doen. Allebei beschikken zij over meer dan voldoende kennis om John te chanteren. Kortom, dit wordt een tandartsbezoek waar John een wortelkanaalbehandeling krijgt zonder verdoving. 

 

Stuck between a rock and a hard place in het Engels.

 

7 uur geleden zei Marius:

Dat klinkt als kiezen tussen de pest en cholera. Maar van Alex zou je toch nog iets meer moeten terugdeinzen lijkt me.

 

Ze zijn allebei gevaarlijk op hun eigen manier.

 

7 minuten geleden zei Djurovski:

Oei oei oei oei Ik zou op dit moment niet graag in de voetsporen van John staan

 

Uhm @Marius wtf is dat voor woord echt nog nooit van gehoord

 

Ik denk niemand van ons.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Djurovski]

Heb echt wel te doen met John.