[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

CCLV. Visie is leuk, drie punten zijn leuker

 

De wedstrijd tegen Altınordu zou een bijzondere worden. Altınordu was niet zomaar een voetbalclub. Het was een rariteit in de moderne voetbalwereld, een oase van principes in een woestijn van commercie en opportunisme. Waar andere clubs hun ziel verkopen voor de snelle winst, had Altınordu zijn identiteit behouden en verder ontwikkeld. Het draaide bij hen niet om het kopen van dure sterren, maar om het opleiden van jeugdige talenten, het vormen van karakter en mentaliteit naast techniek en tactiek.

 

De club had een bijna heilige toewijding aan het ontwikkelen van lokale talenten. Jonge jongens werden opgeleid tot volwassen mannen, niet alleen als voetballers maar ook als individuen die weten wat het betekent om verantwoordelijkheid te dragen. Elke keer als een jong talent doorbreekt, is het een triomf voor de waarden en de visie van Altınordu.

 

Erg mooi allemaal, maar ze winnen er geen prijzen mee. Bij de aanvang voelde je de spanning in de lucht hangen, als elektriciteit voor een onweersbui. De supporters, 2.279 in totaal, zorgden voor een oorverdovende ambiance. Iedereen wist dat dit geen gewone wedstrijd zou worden, en dat bleek ook.

 

Het begon rampzalig voor Altınordu. Ziya Alkurt profiteerde al vroeg van een blunder van Tayfun Tatlı. Met een krachtig schot dat via een ongelukkige afwijking in het doel belandde, zette hij 24Erzincanspor op voorsprong. De vreugde en opluchting in zijn ogen waren overduidelijk; het was alsof hij een last van zich afschudde.

 

De situatie verslechterde snel voor Altınordu. Alperen Selvi, de centrale verdediger, liet zich in de achtendertigste minuut meeslepen in zijn overijver en maakte een gemene overtreding die hem op een directe rode kaart kwam te staan. Zijn verbijsterde uitdrukking en protesten veranderden niets aan de beslissing. Je zag de veerkracht uit het team van Altınordu verdwijnen als lucht uit een lekke band.

 

Na de rust begon 24Erzincanspor nog agressiever aan de tweede helft. Ziya Alkurt, duidelijk in bloedvorm, vond opnieuw het net met een nauwkeurig schot van twintig meter in de drieënzestigste minuut. Zijn tweede doelpunt liet zien dat hij meer was dan een eendagsvlieg; dit was een speler met een missie.

 

De penalty in de zesenzestigste minuut was het resultaat van een domme fout van de Altınordu-verdediging. Een verdediger liet zich in de luren leggen door een paar overstapjes van Colin en trok vervolgens de veteraan naar de grond. Ziya stapte zelfverzekerd naar voren, klaar om zijn hattrick te voltooien. De stilte in het stadion was bijna tastbaar toen hij aanloop nam. Met een koel hoofd en ijzeren zenuwen schoot hij de bal strak in de rechterhoek. De vreugde in zijn gezicht, de ontlading van emoties, het was alsof hij zijn ziel in dat schot legde.

 

Als kers op de taart zorgde aanvoerder Colin Kazim-Richards voor het slotakkoord met een prachtige volley in de negenenzestigste minuut. Het was een doelpunt van pure schoonheid en techniek, een meesterwerk dat de wedstrijd volledig in het voordeel van 24Erzincanspor beslechtte. De vreugde en trots in zijn ogen waren niet te missen, terwijl hij zijn teamgenoten in de armen viel.

 

Na afloop van de wedstrijd stond een glunderende Gökhan de pers te woord met Alex aan zijn zijde. De sfeer was euforisch, maar mijn gevoel van buitenspel gezet te zijn, werd steeds sterker. Ik sprak geen Turks en werd vakkundig genegeerd door iedereen. Aanvoerder Colin Kazim-Richards fungeerde als een soort woordvoerder, wat op zich prima was, maar toch had ik het gevoel dat ik buitenspel werd gezet.

 

De wensen van mijn overduidelijk gestoorde voorzitter balanceren met het tevredenstellen van zijn maffe vrouw en een stel gangsters uit Georgië gaat je niet in de koude kleren zitten. Vergeleken met dergelijke inspanningen is een wedstrijd zelfs rustgevend. Wij mochten aantreden tegen Girerunspor, een kans om ons hoofd leeg te maken en ons te concentreren op het spel. Terwijl ik de jongens instrueerde, voelde ik een zeldzaam moment van kalmte. Het veld was ons toevluchtsoord, waar de chaos van buitenaf even vergeten kon worden. De adrenaline van de wedstrijd bracht focus en vastberadenheid, een welkome afleiding van de bizarre realiteit daarbuiten.

 

De overwinning tegen Altınordu bracht meer dan alleen drie punten. Het was een demonstratie van kracht en cohesie, een bewijs dat 24Erzincanspor boven alle verwachtingen presteerde. De spelers liepen met opgeheven hoofd van het veld, hun lichamen vol energie en zelfvertrouwen, hun gezichten stralend van vreugde. Dit was het moment waarop we lieten zien wat we waard waren, een moment van triomf te midden van de voortdurende chaos buiten het veld.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

23 uur geleden zei Marius:

Na het debacle op de Cypriotische trouwpartij zou je denken dat John liever even uit de spotlights zou willen blijven, maar niets lijkt minder waar. Zorg er dan wel voor dat het dit keer op een positieve manier is John  

 

Ik ben er bang voor  

 

20 uur geleden zei Djurovski:

So far so good. Al verwacht ik nog wel diverse drama's

 

Je zult niet teleurgesteld zijn.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Niet alleen drie punten, maar alweer een glansprestatie rijker. Bij John lijkt de frustratie daarentegen steeds meer op te borrelen. Wanneer ontploft de bom?  

[Djurovski]

Sterke overwinning tegen een ploeg waar visie belangrijker is dan winst. Of dat slim is is een tweede

[Nom de Guerre]

 

CCLVI. Minderwaardig

 

Ik voelde me als een bot dat ooit gebroken was, maar nooit goed gezet, en dat uiteindelijk op een of andere manier wel was genezen. Je kunt erop lopen, maar het is nooit helemaal in orde en vaak doet het pijn. Dat gevoel van een soort permanente misvorming, een constante herinnering aan wat niet goed was gegaan, dat gevoel van minderwaardigheid kroop steeds vaker in mijn gedachten. Het was alsof ik ergens langs de zijlijn stond, gepasseerd en buitenspel gezet. Niet dat ik ooit een fan van Gökhan was geweest, maar hij was mijn leidinggevende en daarmee ook de persoon bij wie ik terecht moest met dit soort problemen. Leidinggevenden krijgen immers betaald om de zorgen en klachten van hun ondergeschikten aan te horen en, indien mogelijk, op te lossen.

 

Met die gedachte stapte ik naar zijn kantoor. Niet omdat ik genegenheid voelde of omdat ik hem vertrouwde, maar omdat er simpelweg niemand anders was. Gökhan was geen man voor wie je warme gevoelens koesterde. Integendeel, het was moeilijk voor te stellen dat iemand hem echt nodig had, voor welke reden dan ook, onder welke omstandigheden dan ook. Op zijn allerbest was hij misschien enigszins decoratief en matig vermakelijk, en zijn allerbeste kwam net zo vaak voor als totale zonsverduisteringen.

 

Terwijl ik naar zijn kantoor liep, overviel me een gevoel van nutteloosheid. Ik had dit soort gesprekken al te vaak gevoerd, en zelden hadden ze het gewenste resultaat opgeleverd. Maar de pijn van het genezen bot, het voortdurende ongemak, dwong me om het toch te proberen. Misschien zou dit gesprek anders verlopen. Misschien zou Gökhan, in een zeldzaam moment van helderheid, begrijpen wat ik bedoelde en daadwerkelijk iets veranderen.

 

Bij de deur aangekomen, klopte ik zachtjes en wachtte op zijn gebruikelijke roep om binnen te komen. Toen ik naar binnen stapte, zag ik hem achter zijn bureau zitten, omringd door papieren en met een frons op zijn gezicht. Hij keek op en zijn blik veranderde nauwelijks; misschien een lichte tint van irritatie, maar verder bleef hij ondoorgrondelijk.

 

"Gökhan, I need to talk to you," begon ik, terwijl ik een stoel naar zijn bureau schoof en ging zitten. Mijn stem trilde lichtjes van de onderdrukte frustratie. "There are a few things that are bothering me." Zijn ogen keken me koel aan en ik zag zijn handen verkrampen, maar hij gebaarde dat ik verder moest gaan.

 

Hij leunde achterover in zijn stoel, zijn handen gevouwen op zijn buik. "What’s on your mind, John?" vroeg hij, zijn stem een mengeling van vermoeidheid en desinteresse.

 

Ik haalde diep adem en probeerde mijn gedachten te ordenen. "It feels like I'm standing on the sidelines here, like I'm being passed over. I want to be part of this team, but it feels like my role is getting smaller and smaller. I want to understand what's going on, why I'm being left out."

 

Gökhan keek me een moment aan, zijn ogen vernauwd. "John, you have to understand, we all have our roles. Sometimes that means you have to stay in the background for a while."

 

Ik knikte, maar voelde de frustratie in me opborrelen. "I get that, Gökhan, but it goes deeper than that. It's like there's something fundamentally wrong. Like I'm here, but not really here."

 

Hij zuchtte en keek uit het raam, alsof hij zocht naar de juiste woorden. "Look, John, it’s not personal. We all have our problems, our challenges. Sometimes you just have to keep going and make the best of it."

 

Ik voelde een koude woede opkomen, maar probeerde die te onderdrukken. "Gökhan, this isn’t just about me. It’s about the team, how we work together. I want to be part of something bigger, but it doesn’t feel that way."

 

Hij draaide zich weer naar me toe, zijn blik hard en vastberaden. "John, I get your point. Really, I do. But you have to understand, things don’t always change, no matter how much you want them to."

 

Ik knikte langzaam, wetende dat ik weinig keuze had. Dit was hoe het was, en ik moest ermee leren leven. Maar de pijn van het genezen bot, de constante herinnering aan wat niet goed was gegaan, bleef. En terwijl ik opstond en zijn kantoor verliet, wist ik dat dit gevoel van minderwaardigheid en buitenspel staan niet snel zou verdwijnen. Het zou altijd een deel van me blijven, een constante herinnering aan wat had kunnen zijn.

 

Zo liep ik de gang weer in, met een gevoel van leegte dat slechts werd overschaduwd door de groeiende overtuiging dat ik op een dag mijn plaats zou vinden. Dat ik op een dag niet langer aan de zijlijn zou staan, maar midden in het veld, waar ik thuishoorde. En tot die dag zou ik doorgaan, ondanks de pijn en het ongemak, want dat was alles wat ik kon doen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

3 uur geleden zei Marius:

Niet alleen drie punten, maar alweer een glansprestatie rijker. Bij John lijkt de frustratie daarentegen steeds meer op te borrelen. Wanneer ontploft de bom?  

 

Als ik Rowwen Hèze mag aanhalen; het is een kwestie van geduld.

 

3 uur geleden zei Djurovski:

Sterke overwinning tegen een ploeg waar visie belangrijker is dan winst. Of dat slim is is een tweede

 

A little bit of both. Winst zonder visie; dat zijn vaak toevalstreffers. Visie zonder winst; dan klopt er iets niet aan de visie of in ieder geval aan de manier waarop je de visie uitvoert.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Met zulke desinteresse vrees ik niet dat Gökhan begrijpt hoe hoog dit zit bij John. Maar dat zal met de tijd dan nog wel duidelijker worden neem ik aan.

[ElMarcos]

John hunkert naar erkenning en er toe doen. De spijt van alles wat in Cyprus gebeurde is bijna tastbaar in zijn gevoel. Het is begrijpelijk, want nu pas voelt hij wat hij daar ooit had en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het in Turkije meespeelt.

[Nom de Guerre]

 

CCLVII. Alweer een winnaar

 

In onze volgende wedstrijd moesten we aantreden tegen Kırşehir FSK. Ze waren het seizoen niet denderend gestart en dat betekent problemen, dat is een universele wet. Gezien het explosieve karakter van de volksaard geldt dat in Turkije helemaal. Hun coach, Ömer Esenkaya, stond onder immense druk om te presteren. De lucht was geladen met spanning, en de aanwezige 520 toeschouwers konden het voelen.

 

Al vroeg in de wedstrijd werd duidelijk dat we met een messcherpe focus speelden. In de achtste minuut was het hun wing-back Nurullah Serbest die ongelukkig in eigen doel schoot. Het was een typisch moment van verwarring en pech, waarbij hij met een wanhopige poging de bal uit het doel probeerde te houden maar in plaats daarvan de bal achter zijn eigen keeper plaatste. Het gezicht van Serbest vertrok van schrik en teleurstelling; je zag de wanhoop in zijn ogen terwijl hij zich omdraaide en zijn handen door zijn haar haalde.

 

De voorsprong gaf ons een flinke boost. Onze deep-lying playmaker Musa Çağıran verdubbelde de score in de tweeëntwintigste minuut met een vrije trap vanaf 27 meter. De bal vloog als een raket richting het doel en klapte via de binnenkant van de paal tegen het net. Musa's lichaamshouding straalde pure vastberadenheid uit terwijl hij de bal raakte, en zijn gezicht verlichtte van vreugde na het scoren. Je kon de opluchting en trots in zijn ogen zien, alsof hij wist dat dit het moment was waarop de wedstrijd kantelde.

 

Nog geen twee minuten later was het weer raak. Ziya Alkurt, spelend als rechter middenvelder, scoorde met een perfect geplaatst schot. Het was een prachtig uitgespeeld doelpunt waarbij Ziya de bal met precisie in de rechterbenedenhoek plaatste. Zijn gezicht stond vol concentratie op het moment van schieten, en zijn vuist ging triomfantelijk de lucht in nadat de bal het net raakte.

 

Onze aanvallende middenvelder Tarik Gözüsirin maakte het drama compleet voor Kırşehir met een adembenemende pegel van buiten de zestien. Hij had de bal op de borst aangenomen, nam een stap naar voren en haalde vernietigend uit. De bal scheerde langs de grasmat en vloog als een projectiel de kruising in. Het geluid van de bal die de netten in sloeg was als muziek in de oren van onze fans, en Tarik's uitdrukking was er een van pure euforie.

 

Colin Kazim-Richards kreeg nog een kans om zijn naam op het scorebord te zetten met een penalty in de negenenzestigste minuut, maar helaas miste hij. Zijn gezicht vertrok even van teleurstelling, maar hij herstelde zich snel. Het was een korte moment van menselijke kwetsbaarheid in een verder ongenaakbare prestatie.

 

Ziya maakte zijn gemiste kans goed met een prachtig krullend schot in de zevenenzeventigste minuut, geholpen door een lichte afwijking. De bal vloog in een perfecte boog over de keeper heen en belandde in de bovenhoek. Zijn lichaamstaal sprak boekdelen: vertrouwen, controle en onverbiddelijkheid. Hij had zijn fout goedgemaakt en dat gaf hem een extra glans in zijn ogen.

 

Aan het eind van de dag hadden we Kırşehir FSK met 6-0 verslagen, een klinkende overwinning die onze dominantie in de 2. Lig Beyaz Grup benadrukte. Onze spelers straalden op het veld, hun gezichten vol trots en voldoening. De vreugde was duidelijk te zien in hun ogen en de manier waarop ze elkaar omhelsden na elk doelpunt.

 

De prestaties van Colin Kazim-Richards sprongen eruit; zijn leiderschap en aanvoerdersband waren onmiskenbaar. Hij was niet alleen op het veld aanwezig, maar hij leidde zijn team met een vastberadenheid die inspirerend was. Zijn lichaamshouding was rechtop, borst vooruit, een man die wist dat hij zijn team naar grotere hoogtes kon brengen.

 

Terwijl de scheidsrechter voor de laatste keer floot, voelden we allemaal de voldoening van een goed gespeelde wedstrijd. De spelers verzamelden zich in het midden van het veld, hun gezichten glanzend van zweet en vreugde. Er werd gelachen, geklapt, en zelfs een paar vreugdetranen weggeveegd. 

 

De overwinning tegen Kırşehir FSK was niet alleen een overwinning op het veld, maar ook een mentale triomf voor het team. Ondanks de uitdagingen en de druk bleven ze gefocust en leverden ze een prestatie die de verwachtingen overtrof. Het was een moment om te vieren, maar ook om te reflecteren op het harde werk en de toewijding die hen tot dit punt had gebracht.

 

We wisten allemaal dat de weg naar succes nog lang was, maar met elke wedstrijd bouwden we verder aan iets speciaals. De energie en de vastberadenheid in het team waren tastbaar, en het was duidelijk dat we klaar waren om elke uitdaging aan te gaan die voor ons lag. 

 

Het seizoen was nog jong, maar deze overwinning gaf ons de bevestiging dat we op de goede weg waren. We stonden aan de top van de 2. Lig Beyaz Grup, en met elke wedstrijd werd onze positie sterker. De toekomst zag er rooskleurig uit, en we waren vastbesloten om elke kans te grijpen en elke uitdaging te overwinnen.

 

Met de overwinning tegen Kırşehir FSK in de tas, konden we met vertrouwen vooruitkijken naar de volgende wedstrijd. Het was een mooie dag voor 24Erzincanspor, een dag die ons herinnerde aan de kracht van teamwork, vastberadenheid en het geloof in onszelf. En met die gedachten in ons achterhoofd, waren we klaar voor de volgende uitdaging.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 11-8-2024 om 22:32 zei Marius:

Met zulke desinteresse vrees ik niet dat Gökhan begrijpt hoe hoog dit zit bij John. Maar dat zal met de tijd dan nog wel duidelijker worden neem ik aan.

 

Absoluut  

 

23 uur geleden zei ElMarcos:

John hunkert naar erkenning en er toe doen. De spijt van alles wat in Cyprus gebeurde is bijna tastbaar in zijn gevoel. Het is begrijpelijk, want nu pas voelt hij wat hij daar ooit had en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat het in Turkije meespeelt.

 

Minderwaardigheidscomplexje

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Djurovski]

Een team een taak

[Marius]

De problemen voor de tegenstander worden er in ieder geval niet minder op na deze glansvertoning. Alles peis en vree voor John lijkt het daarentegen. Maar wellicht is dat weer maar schijn  

[ElMarcos]

Wederom een heerlijke overwinning die even afleid van al het andere.

[Nom de Guerre]

 

CCLVIII. Het lot in eigen handen nemen

 

Nu de wedstrijd gespeeld was, kon ik gaan werken aan mogelijkheden creëren. Als ik ermee ophield, zou ik achterblijven met de gruwelijke realiteit van mijn situatie - een gevangene, gevangen, opgesloten. Ik geloof dat ik al eens eerder heb gezegd dat ik iets heb tegen opgesloten ruimtes. Het gaat niet alleen om fysieke ruimtes zoals cellen en kleine kamers en tunnels; alleen al het denken eraan maakt mijn huid kriebelen. Het gaat om opsluiting in de bredere zin van het woord. 

 

Geloof me, ik zou liever sterven dan de controle verliezen. Over mezelf, uiteraard. Ik verlang er niet naar om de wereld te regeren; ik zou er erg slecht in zijn en ik zou het haten, en ik kan me niet voorstellen waarom iemand dat zou willen. Maar ik moet, op een heel fundamenteel niveau, meester zijn over mijn eigen lot en kapitein van mijn eigen lotsbestemming. Als iemand de baas over mij is, voel ik me als zo’n vlinder die met een speld ergens is vastgeprikt. Ik zou liever sterven en het achter de rug hebben dan de rest van mijn leven doorbrengen als iemand anders' marionet, of die metaforische opsluiting nu plaatsvindt in een gevangeniscel of een troonzaal is niet relevant.

 

Herinner je je die gebreide truien nog die je vroeger van je oma kreeg? Kriebelig en onaangenaam, maar zodra je bewoog om te krabben, kriebelde het weer ergens anders, waardoor je de oorzaak nooit kon aanpakken, omdat deze een inherent onderdeel van het kledingstuk was. Zo voel ik me wanneer iemand controle over mij heeft. 

 

Ik kan niet rusten; ik kan niet comfortabel worden; ik jeuk overal. Het enige waar ik aan kan denken is uit een raam springen, en als dat toevallig twaalf verdiepingen hoog is, dan is dat nog steeds beter dan het alternatief. Dus, in plaats van me bezig te houden met deprimerende realiteiten, bedacht ik dat ik veel gelukkiger zou zijn als ik mijn gedachten vrij zou laten dwalen over de groene, vlakke weiden van de vreselijke problemen van anderen.

 

Ik dacht terug aan mijn gesprek met Alex. De manier waarop ze me manipuleerde, de zachte maar dwingende toon in haar stem, haar ogen die priemden in de mijne, zoekend naar een sprankje oprechtheid. Ze wist precies welke knoppen ze moest indrukken om me in haar greep te houden. Maar ik was vastbesloten om mijn eigen weg te vinden, om mezelf uit deze benarde situatie te bevrijden. Ik wist dat het niet gemakkelijk zou zijn, dat er obstakels op mijn pad zouden komen die ik moest overwinnen. Maar ik had geen andere keuze. Het was vechten of ten onder gaan.

 

Gökhan, mijn gestoorde voorzitter, was geen haar beter. Zijn stem, altijd doordrenkt van een onderliggende dreiging, herinnerde me constant aan de broze lijn waarop ik balanceerde. De man was als een tikkende tijdbom, klaar om elk moment te ontploffen. En dan waren er nog de Georgiërs. Gangsters die niets ontziend hun eigen belangen nastreefden. Het was alsof ik in een mijnenveld liep, elk moment kon de grond onder mijn voeten wegzakken.

 

Maar ondanks alles had ik een zekere rust gevonden op het veld. De wedstrijden waren mijn uitlaatklep, mijn manier om even te ontsnappen aan de chaos die mijn leven was geworden. Elke overwinning, elke goal, gaf me een glimp van hoop. Het team speelde boven verwachting en we stonden aan de top van de competitie. Het gaf me de kracht om door te gaan, om te blijven vechten.

 

Toch bleef de angst knagen. De constante dreiging van verraad, de wetenschap dat elke stap die ik zette nauwlettend in de gaten werd gehouden. Het voelde alsof ik in een web van leugens en intriges verstrikt zat, zonder enige mogelijkheid om me los te maken. Maar ik weigerde op te geven. Ik zou een manier vinden om te overleven, om mijn eigen pad te bewandelen. Hoe moeilijk het ook zou zijn, ik zou niet toestaan dat iemand anders de controle over mijn leven had.

 

Dus terwijl de buitenwereld misschien dacht dat ik bezig was met de volgende wedstrijd voor te bereiden, wist ik dat de echte strijd diep van binnen werd gevoerd. Het was een strijd om mijn eigenwaarde, mijn vrijheid, mijn ziel. En ik was vastbesloten om te winnen, wat er ook voor nodig was. Want zoals ik al zei, ik zou liever sterven dan mijn lot in handen van iemand anders leggen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

3 uur geleden zei Djurovski:

Een team een taak

 

Dat is zeker waar.

 

2 uur geleden zei Marius:

De problemen voor de tegenstander worden er in ieder geval niet minder op na deze glansvertoning. Alles peis en vree voor John lijkt het daarentegen. Maar wellicht is dat weer maar schijn  

 

Op het veld gaat er niks fout, het probleem staat naast het veld  

 

1 uur geleden zei ElMarcos:

Wederom een heerlijke overwinning die even afleid van al het andere.

 

Absoluut!

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Het borrelt bij John. Dat zagen we al langer aankomen. Benieuwd welke zet hij neemt om de touwtjes terug wat in handen te nemen.

[Djurovski]

Benieuwd welke keuzes John gaat maken

[Nom de Guerre]

 

CCLIX. Hallo, ik ben John

 

De persconferentie was in volle gang en, zoals gewoonlijk, had niemand ook maar enigszins op mijn aanwezigheid gerekend. Het was bijna een ongeschreven regel dat ik hier nooit verscheen. Dat betekende automatisch dat niemand verwachtte dat ik zou komen opdagen en, minstens zo belangrijk, dat niemand instructies had gekregen om te voorkomen dat ik zou aanschuiven. Colin en Gökhan waren bezig met hun interviews toen ik de ruimte betrad. Hun blikken spraken boekdelen: een mengeling van verbazing en irritatie. Colin fronste zijn wenkbrauwen en Gökhan's ogen knepen zich samen tot spleetjes. Ze keken me aan alsof ik een hond met drie poten was, een rariteit waarvan je weet dat die bestaat, maar waar je niet echt op voorbereid bent om die in levende lijve tegen te komen.

 

Alex, die aan de zijkant van de ruimte stond, leek aan te voelen dat er iets op het punt stond te gebeuren. Ze probeerde me te onderscheppen voordat ik de rest kon bereiken. Om haar te ontwijken en tegelijkertijd alle aandacht op mezelf te vestigen, begon ik uitbundig te applaudisseren. Het geluid van mijn handen die op elkaar sloegen galmde door de ruimte en trok de nieuwsgierige blikken van de aanwezige journalisten. Ik kon de verwarring in hun ogen lezen; ze keken naar me alsof ik een vreemde eend in de bijt was.

 

"Wat doet hij hier?" leek iedereen te denken. Gökhans gezicht verstrakte, zijn ogen schoten vuur. Colin keek vooral verbaasd, alsof hij zich afvroeg wat ik in vredesnaam van plan was. Terwijl ik naar voren liep en plaatsnam naast mijn collega’s, merkte ik dat de technici in allerijl een extra microfoon klaarzetten voor mij. Colin plaatste een hand op zijn microfoon, leunde naar me toe en fluisterde haastig, "What are you doing here, John?"

 

Ik grijnsde breed, overtuigd dat ik eruitzag als een wolf die zijn prooi had gevonden. Later, toen ik de beelden terugzag, bleek mijn grijns eerder op die van een everzwijn met constipatie te lijken. Niet bepaald het gewenste effect. "I am going to talk to the nice people here, mate. Would you care to translate?"

 

Colin’s mond viel open van verbazing, terwijl hij probeerde woorden te vinden om te reageren. Ik zag zijn hersenen overuren maken, zoekend naar een manier om deze onverwachte situatie te managen. "You can't just..." begon hij, maar ik onderbrak hem snel.

 

"Oh, but I can," zei ik met een knipoog. "After all, isn't it important for the manager to address the media? To share our thoughts and strategies?"

 

De journalisten, die eerst verward en geïrriteerd hadden gekeken, begonnen nu nieuwsgierig te worden. De flitsen van camera’s gingen als een wilde disco heen en weer, vastleggend hoe de spanning opliep. Gökhan, wiens gezicht nu op onweer stond, probeerde zichzelf zichtbaar te beheersen. Hij wist dat hij geen scène kon maken zonder zijn eigen reputatie te schaden.

 

Colin zuchtte diep, de spanning was van zijn gezicht te lezen. "Fine, John," zei hij uiteindelijk. "But let's keep it professional, alright?"

 

Ik knikte instemmend, terwijl ik mijn hand uitstak naar de microfoon die voor me werd geplaatst. "Thank you, Colin. Let's begin."

 

Ik voelde de ogen van iedereen in de ruimte op mij gericht. Dit was mijn moment, mijn kans om mijn stempel te drukken. "Ladies and gentlemen of the press," begon ik, mijn stem luid en duidelijk. "Thank you for being here today. We have had an incredible match, and I think it's important to address some of the key aspects of our performance." Ik pauzeerde af en toe, zodat Colin kon vertalen.

 

Ik zag Alex aan de zijkant fronsen, haar ogen gericht op Gökhan, die zichtbaar op het punt stond te ontploffen. Maar ik was nog niet klaar. "First and foremost, I want to commend the players for their dedication and hard work. Colin Kazim-Richards here has been an exemplary leader on and off the field."

 

Colin keek me aan, een mix van verbazing en een vleugje respect in zijn ogen. "But it's not just about individual performances. It's about the team, the unity, and the strategy we implement. Today, we saw the fruits of our labor."

 

De journalisten schreven driftig mee, hun interesse gewekt. Ik voelde een zekere voldoening, wetende dat ik hen had weten te boeien. "Our strategy today was simple yet effective. High press, quick transitions, and clinical finishing. It’s what we’ve been working on in training, and it's paying off."

 

Gökhan schraapte zijn keel, duidelijk klaar om in te grijpen, maar ik ging onverstoorbaar verder. "As you all know, the sale of Oguzhan was a difficult decision, but one that was necessary for the financial health of the club. We have a plan in place, and today was evidence that we are still on the right track."

 

Ik zag Alex haar blik verzachten, misschien een vleugje begrip. De journalisten begonnen vragen te roepen, maar ik besloot het initiatief niet uit handen te geven. "We are a team, both on and off the field. We will continue to work hard, to strive for excellence, and to make our supporters proud."

 

Met die woorden leunde ik achterover, de microfoon loslatend. De ruimte vulde zich met het geluid van klikkende camera’s en opgewonden gepraat. Ik had mijn punt gemaakt. Gökhan, die zijn woede zichtbaar probeerde te onderdrukken, wist dat hij deze strijd verloren had. Colin gaf me een klein knikje, een teken van respect en misschien zelfs dankbaarheid.

 

De persconferentie ging verder, maar ik had mijn zegje gedaan. Terwijl de journalisten hun vragen op Colin en Gökhan afvuurden, wist ik dat ik mijn plek had opgeëist. Ik had laten zien dat ik niet zomaar buitenspel gezet kon worden. En met die gedachte, stond ik op en verliet de zaal, wetende dat dit nog maar het begin was.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

4 uur geleden zei Marius:

Het borrelt bij John. Dat zagen we al langer aankomen. Benieuwd welke zet hij neemt om de touwtjes terug wat in handen te nemen.

 

Zag je deze, tot nu toe relatief onschuldige, move aankomen?

 

2 uur geleden zei Djurovski:

Benieuwd welke keuzes John gaat maken

 

De verkeerde. Standaard.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Djurovski]

Louis van gaal vibes all over the place

[Marius]

John blijft nog braaf. Ik verwacht zeker nog meer vuurwerk  Al komt dat er misschien ook wel Gökhan na afloop van de persconferentie.

[ElMarcos]

Ik denk dat John na deze persconferentie afzonderlijk eerst bezoek krijgt van Alex, wat wellicht een nieuw hoogtepunt oplevert en zich daarna mag melden bij Gökhan. Hopelijk ziet hij er dan nog een beetje presentabel uit.  

[Nom de Guerre]

 

CCLX. Een streak

 

Het was een kille namiddag in het 13 Şubat Şehir Stadion, maar dat weerhield de spelers van 24Erzincanspor er niet van om Karaköprü Belediyespor een lesje te leren in afwerken. De wedstrijd begon meteen energiek, met beide teams die de bal snel rond lieten gaan. De koude lucht leek de spelers juist extra te motiveren, alsof ze hun spieren wilden verwarmen door nog harder te werken.

 

In de eenentwintigste minuut was het Musa Çağıran die de ban brak. Vanuit zijn positie op het middenveld zag hij een opening en aarzelde geen moment. Met een strak schot vanaf vierentwinting meter vloog de bal in de rechterbovenhoek van het doel, onbereikbaar voor de keeper van Karaköprü. Zijn gezicht verstrakte in een moment van pure concentratie terwijl hij de bal raakte, en zodra de bal het net raakte, brak een brede glimlach door op zijn gezicht.

 

Furkan Gedik, de jonge Segundo Volante, volgde zijn voorbeeld en verdubbelde de voorsprong in de negenenzeventigste minuut. Met een krachtige inspanning, die via de binnenkant van de paal in het net belandde, liet hij zien waarom hij een van de opkomende talenten van de ploeg was. De kracht en precisie van zijn schot waren een toonbeeld van zijn groeiende zelfvertrouwen. Hij stak triomfantelijk zijn vuist in de lucht terwijl zijn teamgenoten hem juichend omhelsden.

 

Net toen iedereen dacht dat de wedstrijd rustig zou eindigen, voegde Furkan nog een doelpunt toe in de Drieënnegentigste minuut. Dit keer was het een goed geplaatst schot dat via een verdedigende speler van richting veranderde en in het doel belandde. De opluchting en vreugde waren van zijn gezicht af te lezen terwijl hij zijn armen in de lucht gooide en naar de supporters rende.

 

Het publiek, dat ondanks de kou in groten getale was komen opdagen, ging volledig uit hun dak. Ze zongen en juichten, de koude wind en donkere wolken vergetend, hun energie spiegelend aan die van het team op het veld. De sfeer was elektrisch, de supporters voelden dat er iets bijzonders aan het gebeuren was met hun team.

 

Colin Kazim-Richards, aanvoerder en spil van de ploeg, liet ook weer zijn klasse zien, zij het niet door zelf te scoren, maar door drie assists op zijn naam te zetten. Zijn leidinggevende kwaliteiten en ervaring waren duidelijk zichtbaar in de manier waarop hij het spel las en zijn teamgenoten op de juiste momenten in stelling bracht. Elke pass leek doordacht en nauwkeurig, en zijn lichaamstaal straalde rust en zelfvertrouwen uit.

 

Na het laatste fluitsignaal stonden de spelers van Karaköprü Belediyespor er verslagen bij. Hun gezichten vertoonden een mengeling van frustratie en teleurstelling. Ze wisten dat ze tegen een veel sterker team hadden gespeeld, maar de harde realiteit van een 3-0 nederlaag was moeilijk te verteren. De coach van Karaköprü probeerde zijn mannen te troosten en moed in te spreken, maar zijn woorden leken weinig effect te hebben op de verslagen blikken.

 

Gökhan, die vanaf de zijlijn elke beweging van zijn team had gevolgd, was zichtbaar tevreden. Hij klapte en riep bemoedigende woorden naar de spelers terwijl ze van het veld liepen. Zijn gezicht straalde een zeldzame tevredenheid uit, een blik die je niet vaak bij hem zag, maar die aangaf hoe belangrijk deze overwinning voor hem was.

 

In de kleedkamer hing een sfeer van vreugde en opwinding. De spelers maakten grapjes, klopten elkaar op de rug en genoten van het moment. De overwinning had niet alleen de positie van het team in de competitie verstevigd, maar ook de moraal en het vertrouwen van de spelers naar nieuwe hoogten getild.

 

Terwijl ik mijn gedachten liet afdwalen, realiseerde ik me dat deze momenten van triomf en eenheid zeldzaam waren in de vaak turbulente wereld van het voetbal. Het was een herinnering aan waarom we dit allemaal deden, waarom we elke dag ons bloed, zweet en tranen op het veld lieten. Het ging niet alleen om winnen, maar om het gevoel van saamhorigheid en prestatie dat we samen bereikten.

 

De overwinning tegen Karaköprü Belediyespor was meer dan een simpele drie punten op het scorebord. Het was een bewijs van de vooruitgang die we als team hadden geboekt, van de groei en de vastberadenheid die we hadden laten zien. En terwijl we ons voorbereidden op de volgende uitdaging, voelde ik een hernieuwd gevoel van vertrouwen en doelgerichtheid. We waren op de goede weg, en niets kon ons stoppen.

 

 

Reacties en dergelijke.
 

Spoiler

Djurovski's sleutelwoord komt in de volgende update, dus dan kan ik weer een nieuw sleutelwoord aanvragen. In de volgende wedstrijd spelen we tegen de nummer 3, Denizlispor. Wat denken jullie dat de uitslag wordt?

 

16 uur geleden zei Djurovski:

Louis van gaal vibes all over the place

 

Louis from Goal, maar dan met beter Engels.

 

15 uur geleden zei Marius:

John blijft nog braaf. Ik verwacht zeker nog meer vuurwerk  Al komt dat er misschien ook wel Gökhan na afloop van de persconferentie.

 

Slow burn, slow burn.

 

4 uur geleden zei ElMarcos:

Ik denk dat John na deze persconferentie afzonderlijk eerst bezoek krijgt van Alex, wat wellicht een nieuw hoogtepunt oplevert en zich daarna mag melden bij Gökhan. Hopelijk ziet hij er dan nog een beetje presentabel uit.  

 

Zoiets heb ik wel nog in gedachten, ja.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

De ploeg blijft maar winnen. En dus blijft ook Gökhan tevreden. Of althans, dat is toch wat hij uitstraalt, ondanks de frats van John.

[ElMarcos]

Sportief gaat het goed en met die resultaten lijkt John in staat Gökhan enigszins op afstand te houden. 

[Djurovski]

Op het veld heb je niets te klagen iig

[Nom de Guerre]

 

CCLXI. Over een broodje döner

 

Ik besloot om mijn persconferentie dit keer met Aykut als secondant te doen. Niet omdat ik Colin niet vertrouwde, maar in het Nederlands kan ik me toch altijd net wat beter uitdrukken. Gökhan was er niet blij mee, maar na de vorige persconferentie die goed verlopen was, kon hij niet echt gaan zeuren. Aykut was de perfecte keus. Hij kende de ploeg door en door en had een scherpe blik op het spel. Bovendien wist hij hoe je de pers te woord moest staan zonder dat het een circus werd.

 

We liepen samen naar de persruimte, waar de camera's en microfoons al klaar stonden. Gökhan wierp me een blik toe die boekdelen sprak, maar ik negeerde hem. Dit was mijn moment om de regie te nemen en te laten zien dat ik de touwtjes in handen had.

 

De persruimte was gevuld met journalisten die elkaar verdrongen om de beste plaatsen. Aykut en ik namen plaats achter de tafel, en ik voelde een lichte zenuwtrekking in mijn hand. "Rustig blijven," zei ik tegen mezelf. Dit was niet de eerste keer dat ik voor een zaal vol journalisten stond, en het zou zeker niet de laatste keer zijn.

 

De eerste vragen gingen natuurlijk over de wedstrijd, over hoe ik de prestaties van het team inschatte. "Briljant," begon ik, terwijl ik mijn handen op de tafel legde. "Ik ben enorm trots op de jongens. Ze hebben laten zien wat er mogelijk is als je hard werkt en als een team speelt. Elke speler heeft zijn rol perfect uitgevoerd en dat is te zien aan het resultaat." 

 

Aykut knikte instemmend naast me en vertaalde mijn woorden. Ik had geen idee of het klopte, maar ik vertrouwde hem en voegde eraan toe: "De tactiek van vandaag was perfect afgestemd op de tegenstander. We wisten dat Karaköprü Belediyespor een sterke ploeg was, maar we hebben ze op alle fronten overklast."

 

Er klonk een geroezemoes van instemmend gemompel door de zaal. De journalisten schreven ijverig mee en de volgende vraag kwam al snel. Ze bleven doorzeuren over Oguzhan, in de hoop frictie te veroorzaken.

 

Ik voelde een korte steek van irritatie. Natuurlijk moesten ze dat onderwerp aansnijden. "Oguzhan is een fantastische speler en zijn vertrek was een moeilijke beslissing. Maar we moeten vooruit kijken en het beste halen uit de spelers die we nu hebben. En dat hebben ze vandaag gedaan."

 

Aykut vertaalde weer. Ik voegde er nog een dooddoener aan toe: "De transfermarkt is altijd vol verrassingen. Soms moet je moeilijke keuzes maken voor het welzijn van het team. En kijk waar we nu staan. We zijn sterk, gefocust en klaar voor de volgende uitdaging."

 

Gökhan keek nog steeds ontevreden vanaf de zijlijn, maar hij wist dat hij nu niets meer kon doen. De pers leek tevreden met onze antwoorden en de vragen gingen nu over de individuele prestaties van de spelers in hetzelfde gemoedelijke tempo. Vragen over de toekomst en zelfs een paar persoonlijke vragen aan Aykut en mij. De sfeer was ontspannen en ik voelde dat we de controle hadden.

 

Toen stond er een wijsneus op die zich afvroeg hoe het kwam dat het team in no-time oogde als een geoliede machine. Tactiek is mijn favoriete onderwerp om over te lullen, dus ik had in mijn hoofd direct een mooie metafoor zitten.

 

"Voetbal is een beetje zoals het maken van een broodje döner", begon ik. "Je begint met een lekker broodje, goed geroosterd, krokant van buiten, zacht van binnen. Het is de basis, net zoals de fundering van een team. Zonder die solide fundering stort alles in. Maar dan komt het echte werk, de kunst van het balanceren."

 

Aykut vertaalde en ik vervolgde mijn verhaal. "Je neemt een berg heerlijk vlees, 100% lam, dat langzaam aan het spit heeft gedraaid, sappig en vol van smaak. Dit is je kern, je ruggengraat, de spelers die het hart van het team vormen. Ze geven kracht, ze geven structuur. Maar alleen vlees is saai, eentonig. Daarom voegen we wat gebakken uitjes toe van de grillplaat ernaast, een beetje extra textuur en smaak. Dit zijn de creatieve spelers, de middenvelders die het spel openbreken, die onverwachte dingen doen en de tegenstander op het verkeerde been zetten."

 

In de zaal begon het geroezemoes. Aykut vertaalde, maar enigszins haperend. Ik denk dat hij honger kreeg. Ik ging verder. "Vervolgens komt de saladebar. Een schepje uien-tomaten saus, fris en pittig tegelijk. Dit is je spits, die ene man voorin die altijd op de juiste plek staat, klaar om toe te slaan. Sla en wortel, tomaat en komkommer, voor de nodige frisheid en crunch, je vleugelspelers die op en neer rennen, de flanken bezetten en constant dreigen. Uitjes met koriander, een heerlijke twist, de back-up spelers die altijd klaar staan om in te vallen en het verschil te maken. Heerlijk romige knoflooksaus en sambal, die twee complementaire smaken, de balans tussen verdediging en aanval, tussen controle en risico."

 

Inmiddels waren er ook opnameapparaten verschenen. Ik zag Gökhan driftig gebaren om het verhaal af te kappen, maar ik stop niet zomaar halverwege een goed verhaal. Aykut had het ook gezien en keek me vragend aan. Ik gebaarde dat hij moest blijven vertalen.

 

Uiteraard ging ik ook verder met mijn verhaal. "Om het af te maken een plakje augurk en een pepertje, die onverwachte prikkels, je joker in het team, de speler die iets unieks brengt, die altijd voor een verrassing zorgt. Een beetje geitenkaas, dat vleugje finesse, je technische spelers die het verschil maken met hun balbeheersing en inzicht. En als laatste een mooi takje koriander, netjes vastgeprikt met het vorkje, die afmaker, de man die het team samenbindt, de aanvoerder die iedereen bij elkaar houdt."

 

Nu werkten we toe naar de uitsmijter, de grote finale. "Op zichzelf is geen enkel ingrediënt bijzonder, maar als ze goed samengebracht zijn, in balans, zonder dat iets overheerst, dan ontstaan er mooie dingen. Dat is de kunst van een goed broodje döner, en dat is de kunst van goed voetbal." Theatraal zwaaide ik met mijn armen.

 

Ze hingen aan mijn lippen, dat was duidelijk. "Mijn speelstijl is niet zomaar een verzameling van willekeurige elementen. Het is het resultaat van zorgvuldig balanceren, afstellen, aanpassen. Elke speler heeft zijn rol, zijn plek in het geheel. Niemand is belangrijker dan de ander, niemand overheerst. Het team is een symfonie van samenwerkende krachten, een perfect gecomponeerd gerecht."

 

Ik kreeg er zelf honger van, maar ik ging gewoon verder met mijn verhaal. "Het is een misvatting dat een speelstijl opgelegd moet worden zonder rekening te houden met de cultuur van het land waarin je speelt. Turkije heeft een rijke voetbaltraditie, vol passie, flair en strijdlust. Het zou dwaas zijn om dat te negeren. Mijn taak als manager is om die cultuur te respecteren en te integreren in onze speelstijl. Niet om het te verwerpen, maar om het te omarmen en te versterken."

 

Gökhan was inmiddels pissig weggebeend, terwijl Alex me met een vreemde blik aankeek, een mengeling van afkeuring en berekening. Ik liet me desondanks niet uit het veld slaan. "Net zoals bij een goed broodje döner, waar de smaken van verschillende ingrediënten samenkomen om iets bijzonders te creëren, zo moeten de kwaliteiten van mijn selectie in balans zijn. Elk ingrediënt heeft zijn eigen unieke bijdrage, en samen vormen ze een harmonieus geheel. Dat is de sleutel tot succes, zowel in de keuken als op het voetbalveld."

 

Vrolijk orerend vervolgde ik mijn verhaal, terwijl Aykut bleef vertalen met een gezicht als een oorwurm. "En als je het goed doet, als je die balans vindt zonder afbreuk te doen aan de cultuur en de eigenheid van je team, dan ontstaan er mooie dingen. Dan zie je een team dat niet alleen goed voetbalt, maar ook met passie en trots speelt. Dan zie je spelers die het beste uit zichzelf halen en elkaar naar grotere hoogten stuwen."

 

Inmiddels werd er ook met mobieltjes gefilmd. Een viraal interview, geweldig! "Dus ja, voetbal is net als het maken van een goed broodje döner. Het gaat om de juiste balans, de juiste mix van ingrediënten, en het respecteren van wat elk element te bieden heeft. En als je dat voor elkaar krijgt, dan heb je iets wat meer is dan de som der delen. Dan heb je iets bijzonders."

 

Toen ik klaar was met spreken en Aykut mijn laatste woorden had vertaald, bleef het even stil. Daarna stonden de meeste journalisten zonder te spreken op en beenden weg. Ik bleef verbouwereerd achter, mijn blik fladderend van de lege stoelen naar Aykut, die naast me stond met een uitdrukking die ik niet meteen kon plaatsen.

 

"Wat is hun probleem?" vroeg ik uiteindelijk, terwijl ik met mijn handen door mijn haar ging, een gewoonte die ik niet kon afleren als ik gestrest was. 

 

Aykut keek me enigszins bedremmeld aan, zijn schouders lichtjes hangend. "John," begon hij voorzichtig, zijn stem zachter dan normaal, alsof hij bang was me nog verder van streek te maken. "Je hebt net de gehele Turkse keuken beledigd door een broodje döner als typisch Turks te benoemen. Het broodje döner is Duits."

 

Mijn ogen vernauwden zich en ik voelde mijn mond droog worden. "Hoe bedoel je, Duits?" Mijn stem klonk schel en ongelooflijk in mijn eigen oren.

 

Aykut zuchtte, een mengeling van medelijden en ergernis in zijn blik. "Ja, de döner kebab zoals wij die kennen, is inderdaad Turks, maar het broodje zelf, zoals je het beschreef, werd in Duitsland populair en wordt vaak gezien als een Duitse uitvinding."

 

Ik liet mezelf terug in de stoel zakken, mijn hand nog steeds in mijn haar, nu trekkend aan de lokken alsof dat de situatie zou kunnen veranderen. "Maar... Het vlees, de kruiden, de hele combinatie, dat is toch echt Turks?" 

 

Aykut knikte langzaam. "Ja, de ingrediënten zijn Turks, maar het broodje, de manier waarop het gepresenteerd wordt, dat is wat ze bedoelen. Het zijn de nuances, John."

 

Ik voelde me alsof ik net een stomme fout had gemaakt op het veld, een fout die niet alleen mij, maar het hele team in de problemen bracht. Crap.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Dit was dus Djurovski's sleutelwoord, dus dan kan ik weer een nieuw sleutelwoord aanvragen. In de volgende wedstrijd spelen we tegen de nummer 3, Denizlispor. Wat denken jullie dat de uitslag wordt? De winnaar of degene die het dichtst in de buurt zit mag een nieuw sleutelwoord verzinnen.

 

23 uur geleden zei Marius:

De ploeg blijft maar winnen. En dus blijft ook Gökhan tevreden. Of althans, dat is toch wat hij uitstraalt, ondanks de frats van John.

 

Al kan dat natuurlijk snel omslaan.

 

6 uur geleden zei ElMarcos:

Sportief gaat het goed en met die resultaten lijkt John in staat Gökhan enigszins op afstand te houden. 

 

Vooralsnog, vooralsnog.

 

4 uur geleden zei Djurovski:

Op het veld heb je niets te klagen iig

 

Daarbuiten is het een teringzooi  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Djurovski]

dooddoener Hier had meer ingezeten....

 

Of het nu Duits , Turks , Of van mijn part Tahitiaans is is het  verdomd lekker

 

[Marius]

Hier heb ik honger van gekregen  Al zal die van John wel over zijn ondertussen. 

Qua prono ga ik voor een droge 3-0.

[ElMarcos]

John heeft zijn voorzitter zojuist een stok of vleeshaak gegeven om hem mee te slaan en nooit meer toe te laten op de persconferentie.... als dat al het ergste is wat hier van komt. 

 

Dan ga ik voor een 4-0 overwinning voor John en zijn mannen!