[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

CCXLVII. De Turkse Super Saiyan

 

Gökhan oogde verschrikt, alsof ik hem betrapt had met het een of ander. Zijn ogen wijd opengesperd, zijn mond half geopend, een stil protest dat hij niet durfde uit te spreken. Toen ik beter keek, zag ik dat hij een wit poeder rond zijn neus had zitten. Right-o.

 

Hij probeerde snel zijn neus af te vegen, maar het was al te laat. De schade was al aangericht. Zijn blik schoot van mij naar Colin en weer terug, zoekend naar een manier om zichzelf te redden uit deze benarde situatie. Zijn lippen trilden, een lichte zweetlaag bedekte zijn voorhoofd. 

 

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, mijn woede transformeerde in een ijzige kalmte. "Gökhan, we hebben een serieus probleem," zei ik, mijn stem laag en strak, de woorden uitgesproken met chirurgische precisie. Zijn handen begonnen te beven, een duidelijke indicatie dat hij wist dat de confrontatie onvermijdelijk was.

 

Colin, die de situatie met een mengeling van nieuwsgierigheid en bezorgdheid observeerde, leunde tegen de deurpost. Zijn ogen stonden op scherp, klaar om in te grijpen als dat nodig was. Maar hij wist ook dat dit mijn gevecht was, een gevecht dat ik zelf moest uitvechten.

 

Gökhan's poging om kalm over te komen, faalde jammerlijk. "John, I... this is not what it seems," probeerde hij, zijn stem trilde, de woorden kwamen er met moeite uit. Hij wist dat hij geen poot had om op te staan, dat de waarheid als een baksteen op hem zou neerkomen.

 

Ik liet de stilte hangen, mijn blik op hem gericht als een roofdier dat zijn prooi observeert. Het was tijd om te zien of hij de waarheid kon verdragen, of dat hij zou bezwijken onder de druk.

 

Gökhan leek zich te herpakken. "Do you come into my office and question me on how to run my club?" 

 

Heb je wel eens ooit Dragon Ball Z gekeken? Wanneer ze zich klaarmaken voor de strijd jutten de Saiyans zichzelf op zodat ze Super Saiyan worden, extra sterk. Dan kijken ze alsof ze heel nodig moeten poepen en beginnen ze te schreeuwen, hun haar gaat recht overeind staan en ze krijgen een gouden aura. Daar zag ik de Turkse real life versie voor me in de vorm van een man van middelbare leeftijd die schreeuwde terwijl hij keek alsof hij aan constipatie leed. Geen gouden aura of funky animéharen die de wetten van de zwaartekracht tarten, helaas. Alleen maar een rood aangelopen gezicht en trillende handen. Zijn ademhaling was zwaar en onregelmatig, als een stoomlocomotief die op het punt staat te ontploffen.

 

Gökhan leek op het punt te staan om zichzelf in een of andere Turkse Super Saiyan te veranderen, met al zijn gekreun en gesnauw. Zijn ogen puilden uit, alsof ze elk moment uit hun kassen konden springen. Een ader op zijn voorhoofd begon te pulseren naarmate hij bozer leek te worden. Zijn gezicht werd rood, zijn ogen spuwden vuur.  Zijn lippen trilden, zijn kin was strak aangespannen, en zijn gezicht leek wel een vulkaan op het punt van uitbarsten. Een hysterische, constiperende vulkaan.

 

Terwijl hij daar zo stond te brullen, kon ik niet anders dan een sarcastische glimlach onderdrukken. Wat een zielig vertoon. Geen gouden aura, geen indrukwekkende transformatie. Alleen maar een middelbare man die zich afreageerde alsof zijn leven ervan afhing. Misschien moest ik hem een laxeermiddel aanbieden. Het zou zijn humeur waarschijnlijk aanzienlijk verbeteren. 

 

"You come into my office and challenge me? You? The washed-up fiend who was chased out of Cyprus?" Hij sloeg met zijn vuist op zijn bureau, het geluid galmde door de kamer. Zijn stem werd luider, overspoeld door woede en minachting. "The man who fraudulently got his papers? The man who turned a blind eye to drug abuse? Who betrayed the trust of his chairman by robbing the club and fucking his future wife? You come here and ask me?"

 

Zijn woorden waren als mokerslagen, elke beschuldiging voelde als een dolksteek in mijn rug. Zijn woede was intens, zijn lichaamstaal agressief. Hij leunde voorover, zijn vuisten gebald op het bureau, zijn ademhaling zwaar en gejaagd. Ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen, mijn eigen woede borrelde op als een vulkaan op het punt van uitbarsten.

 

Hij raasde en tierde verder, zijn stem steeds luider en harder. Ik zag uit mijn ooghoeken dat Colin nog in de deuropening stond, zijn ogen groot van verbazing. Hij had geen seconde gemist van Gökhans tirade. Voor zover mijn imago. Mijn handen balden zich tot vuisten, mijn kaken klemden op elkaar. 

 

"We had a deal, Gökhan. I honoured our agreement, why didn't you?" Mijn stem was schor, vol ingehouden woede. Mijn blik was ijzig, mijn lichaam gespannen als een veer. 

 

Hij snoof als een broedende stier die een torrero met een losse schoenveter had gespot. Zijn ogen vernauwden zich, zijn lippen trokken in een snijdende grijns. "Not that you deserve an answer, but money, John. They offered us over 100k for a player we signed for free. The club needs the money. Now get the fuck out of my office."

 

Zijn woorden waren als een zweepslag, scherp en pijnlijk. Mijn woede kookte over, mijn gezicht voelde heet aan. Ik wilde schreeuwen, hem door elkaar schudden, maar ik hield me in. Mijn handen trilden van de inspanning om mezelf in bedwang te houden. 

 

Ik draaide me om en liep de kamer uit, mijn passen zwaar en resoluut. Colin volgde me, zijn blik vol medelijden en bezorgdheid. "That was intense, guv'nor," zei hij zachtjes, zijn stem vol bezorgdheid.

 

Ik knikte kort, mijn kaak nog steeds gespannen. "Let's just focus on the game, Colin. We can't let this affect the team." Mijn stem klonk harder dan ik had bedoeld, maar het was de enige manier om mijn woede onder controle te houden.

 

We liepen samen terug naar mijn kantoor, mijn gedachten een wervelwind van woede en frustratie. Hoe had het zo ver kunnen komen? Waarom had Gökhan zijn belofte gebroken? Mijn handen balden zich opnieuw tot vuisten, mijn nagels boorden zich in mijn handpalmen. Ik moest een manier vinden om dit op te lossen, om de controle terug te krijgen. Maar hoe?

 

In mijn kantoor plofte ik neer in mijn stoel, mijn hoofd in mijn handen. Colin leunde tegen de deurpost, zijn armen over elkaar geslagen. "What are we gonna do now, guv'nor?" vroeg hij zachtjes, zijn stem vol bezorgdheid.

 

Ik haalde diep adem, mijn gedachten razendsnel werkend. "We need to focus on the team, Colin. We can't let this affect our performance. We need to stay strong, stay united." Mijn stem klonk vastberaden, maar diep van binnen voelde ik de onzekerheid knagen.

 

Colin knikte langzaam, zijn blik vastberaden. "Right, guv'nor. We'll get through this. Together." Zijn woorden gaven me een klein beetje hoop, een sprankje licht in de duisternis.

 

De dagen daarna waren een wervelwind van emoties en hectiek. De transfermarkt was in volle gang, en ondanks Gökhans verbod om spelers te verkopen, bleef de belangstelling voor onze mannen groeien. Mijn telefoon stond roodgloeiend van de aanbiedingen en verzoeken. 

 

Elke keer dat ik een bod afwees, voelde ik een steek van onzekerheid. Had ik de juiste beslissing genomen? Zou Gökhan uiteindelijk toch toegeven aan de verleiding van het geld? Mijn gedachten waren een constante wervelwind van zorgen en twijfels.

 

De spelers merkten de spanning ook. De trainingen waren intens, de sfeer gespannen. Iedereen wist dat er iets gaande was, maar niemand durfde het hardop te zeggen. Colin en Aykut deden hun best om de jongens gemotiveerd te houden, maar ik zag de zorgen in hun ogen.

 

De dagen verstreken, en de deadline van de transfermarkt naderde met rasse schreden. Ik voelde de druk steeds zwaarder op mijn schouders rusten. Elke dag was een strijd om de focus te behouden, om de jongens gemotiveerd te houden. Maar diep van binnen knaagde de angst. Wat als Gökhan toch besloot om spelers te verkopen? Wat als alles waar we zo hard voor hadden gewerkt, in duigen viel?

 

Op de laatste dag van de transferperiode zat ik in mijn kantoor, mijn blik strak gericht op mijn telefoon. Elk bericht, elke melding deed mijn hart sneller kloppen. De minuten tikten voorbij, elke seconde voelde als een eeuwigheid. Ik kon alleen maar hopen dat Gökhan zich aan zijn woord zou houden.

 

Toen de klok eindelijk middernacht sloeg, voelde ik een golf van opluchting door me heen spoelen. We hadden het gehaald. Geen spelers verkocht, de kern van ons team intact. Maar ik wist dat de strijd nog lang niet voorbij was. De echte test zou nog komen, op het veld, waar elke wedstrijd een nieuwe uitdaging zou zijn.

 

Ik leunde achterover in mijn stoel, mijn ogen gesloten. De stress van de afgelopen dagen ebde langzaam weg, vervangen door een vastberaden kalmte. We hadden de eerste slag gewonnen, maar de oorlog was nog lang niet voorbij. Maar één ding wist ik zeker: ik zou blijven vechten, voor mijn team, voor mijn club, en voor mijn eigen toekomst.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Twee voorspellingen vooralsnog.

• Djurovski 3-1
• Marius 3-0

Extra voorspellingen zijn mogelijk en welkom, al verwacht ik hooguit nog iets van Marcos en Bas haha  

 

18 uur geleden zei Djurovski:

Beetje een dubbel moraal van onze John al kan ik hem zeker snappen. Ieder heeft zijn hypocrisie maar als het tegen je wordt gebruikt is het nooit fijn. Heeft john een afgehaakt schapenkop achter zijn rug omdat ie zo kalm is?

 

Een kebabmes en Colin Kazim-Richards   

 

10 uur geleden zei Marius:

Alvast benieuwd naar de aap die Gökhan hier uit zijn mouw zal weten te schudden. John had misschien toch beter ook zijn contract deftig gelezen alvorens het te tekenen

 

Het staat los van de contracten  

 

 Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Gökhan laat voelen wie de baas is. Althans voorlopig. En zou Alex iets weten over het poedersuikergebruik van haar man? Volgens mij ook niet heel handig dat Gökhan zich daar op liet betrappen  

[ElMarcos]

Gökhan laat duidelijk voelen wie de baas is en zijn minachting voor John komt naar buiten. Hij zal blijven lachen, maar voorlopig als een boer met kiespijn denk ik zo. 

 

Ik voorspel een kleine kink in de kabel : 1-1

[Nom de Guerre]

 

CCXLVIII. Het werkt ontspannend…

 

Sportief stond er een uitdaging op de agenda. Somaspor, de nummer twee van de competitie, zou een ware test zijn. Met het verlies van Oguzhan hadden we een aderlating ondergaan, waardoor onze bank wat aan diepte inboette. Diep verzonken in de strategie en potentiële jeugdspelers die misschien wel hun debuut konden maken, werd mijn aandacht bruut verstoord door een gestalte in de deuropening. Wie kwam me nu weer storen? Met een frons keek ik op van mijn papieren, mijn geduld duidelijk op de proef gesteld, terwijl ik me afvroeg wie er nu weer wat van me wilde.

 

Toen ik opkeek, zag ik Alex in de deuropening staan, ernstig en bedachtzaam, alsof ze het gewicht van de wereld op haar schouders droeg. Haar verschijning straalde urgentie uit, en het was meteen duidelijk dat ze niet voor de gezelligheid langs kwam. Er hing een soort spanning in de lucht die je normaal alleen in slechte thrillers tegenkomt. Ik zuchtte diep, liet mijn pen vallen en leunde achterover in mijn stoel, terwijl ik me mentaal voorbereidde op wat ongetwijfeld een zwaar gesprek zou worden. Alex stond daar maar, met die blik die zei: "We moeten praten," en dat beloofde zelden iets goeds.

 

Alex begon, haar stem een mix van frustratie en angst. "You know, John, Gökhan's got a bit of a habit. A nose candy thing, to keep the stress at bay, you know? It's like, running this club, dealing with everything—it gets to him."

 

Ik keek haar bedenkelijk aan, mijn wenkbrauwen hoog opgetrokken. "Cocaine to reduce stress? That's a new management technique." Ze glimlachte wrang, een mengeling van schaamte en frustratie zichtbaar in haar ogen.

 

"He's not the first and won't be the last in this business, John. Shady business causes a lot of stress. I just want you to understand, because that is why he did what he did. The sale of Oguzhan, that wasn't just business as usual. We needed that money quick, to clear some debts. Not to banks or anything—worse. To the dealers. And yeah, it's gotten that bad." Alex's stem trilde licht, een schaamtevolle rilling die door haar heen ging. Haar ogen flitsten naar beneden, vermijdend mijn blik. Haar eerlijkheid sneed door de ruimte als een mes, elke woord zwaar van de schaamte en angst.

 

Alex' stem trilde, haar ogen vulden zich met tranen terwijl ze sprak. "And now I'm here with a man addicted to cocaine, and I can't leave him because I don't know what will happen then. The Georgians won't do business with addicts. They want everything clean and unsullied. I was scared, John, scared that you had been sent by them to keep an eye on Gökhan." 

 

Ze wreef met de rug van haar hand langs haar ogen, haar lippen trilden. Haar blik was intens, doordringend, alsof ze hoopte een antwoord in mijn ogen te vinden. De spanning stond op haar gezicht te lezen, elke spier strak gespannen van de zenuwen. Haar stem brak bijna bij de laatste woorden, de angst duidelijk hoorbaar. Ze probeerde haar emoties te bedwingen, maar het was alsof de woorden eruit stroomden, ongecontroleerd en vol wanhoop. 

 

Ik zag de pijn in haar ogen, de worsteling om haar gevoelens onder controle te houden. De vastberadenheid om haar verhaal te doen, maar ook de angst voor de mogelijke gevolgen. De stilte die volgde was beladen, elke ademhaling leek zwaar van betekenis.

 

Ik voelde de woede in me opborrelen, niet naar haar, maar naar de situatie waarin we ons bevonden. Gökhan, de man die me zijn vertrouwen had gegeven, had zijn eigen ondergang gegraven met elke lijntje cocaïne dat hij naar binnen had gesnoven. Ik probeerde de feiten op een rijtje te krijgen, de puzzelstukken in elkaar te passen, terwijl Alex verder praatte, haar stem steeds zachter, steeds kwetsbaarder.

 

"I knew we had to act fast. If the Georgians found out, everything would fall apart. So we sold Oguzhan. We needed that money more than ever. And I, I was sitting here hoping you wouldn't betray us. Because I couldn't let Gökhan slip any further."

 

Ze stopte, haar ogen vol tranen die ze met moeite bedwong. Mijn gedachten raasden door mijn hoofd. De dealer die schulden opeiste, de Georgiërs die een schone zaak eisten, de verkoop van Oguzhan die meer was dan alleen een zakelijke transactie. Het was een noodkreet, een reddingsboei in een zee van wanhoop.

 

"I understand, Alex," zei ik uiteindelijk, mijn stem zacht en vol begrip. Haar ogen vingen de mijne, zoekend naar een teken van solidariteit. "But this doesn't change the fact that he broke a promise. We need to find a way to fix this, without causing any more damage." Mijn woorden waren bedoeld als een brug, een manier om voorbij de puinhopen van gebroken beloften te komen. Mijn handen rustten losjes op het bureau, een poging om openheid en bereidwilligheid uit te stralen, terwijl mijn blik zacht bleef, gericht op een oplossing, op herstel, niet op verwijt.

 

Ze knikte langzaam, haar ogen groot en ernstig terwijl het volle gewicht van de situatie tot haar doordrong. We bevonden ons op een wankel koord, balancerend tussen succes en totale ineenstorting, elke beweging berekend, elke ademhaling gemeten. "We're on thin ice, John," fluisterde ze, haar stem een zachte echo in de stille ruimte. "We have to tread carefully." Mijn antwoord was een bevestigend knikje, mijn houding rustig, maar mijn geest razend snel op zoek naar uitwegen. Nu was het aan ons om een pad te vinden dat ons uit deze wirwar van problemen kon leiden, zonder onze ziel te verkopen of nog meer brokken te maken.

 

De realiteit van de situatie sloeg me in het gezicht als een onverwachte uppercut, een harde klap die me naar adem deed snakken. Dit was geen simpel probleem dat met een snelle oplossing kon worden afgehandeld. Dit was diepgaand, complex en gevaarlijk. De ernst van de situatie hing als een donkere wolk boven ons. Maar we hadden geen keus. We moesten een weg vinden, door de modderige wateren van leugens en bedrog, naar een toekomst die misschien net iets minder duister was dan het heden.

 

Ik zag de bezorgdheid in haar ogen, de lijnen van stress die haar gezicht vertrokken. "We have to stay strong together, Alex," zei ik, mijn stem laag en vastberaden. "It’s a mess, but there's always a way out. We just have to be smart and, above all, patient."

 

Ze knikte langzaam, haar blik strak op de mijne gericht, zoekend naar een sprankje hoop in mijn woorden. "You're right," antwoordde ze zachtjes, haar stem een mengeling van angst en vastberadenheid. "We can't do this alone. We need to work together, trust each other."

 

Met die woorden legde ze haar hand op mijn arm, een gebaar van verbondenheid en steun. Het was nu of nooit. We moesten alles op alles zetten om deze nachtmerrie te overwinnen, en misschien, heel misschien, zouden we dan sterker uit de strijd komen.

 

"Okay, Alex," zei ik met vastberadenheid in mijn stem. "We're going to solve this. Together. But from now on, no more secrets, no more lies. We do this the right way."

 

Haar blik verzachtte een beetje, de hoop die weer opvlamde in haar ogen. "Thank you, John. I appreciate it. Let's get through this, one step at a time."

 

Met die woorden wisten we allebei dat de weg vooruit niet makkelijk zou zijn. Maar we hadden een doel, een gemeenschappelijk doel, en dat zou ons moeten helpen om door de storm te navigeren, hopend dat we uiteindelijk de veilige haven zouden bereiken.

 

Ze liet haar hand even op mijn arm rusten, een klein gebaar van vertrouwen en verbondenheid. "We can do this, John. We just need to stay strong and support each other."

 

Ik knikte, voelde de last van de verantwoordelijkheid op mijn schouders drukken. "We have no other choice. We have to keep going, for Gökhan, for the club, for ourselves."

 

De ernst van de situatie bleef hangen, maar de vastberadenheid om deze uitdaging aan te gaan, gaf ons beide nieuwe kracht. We zouden vechten, liegen als het moest, maar altijd met het grotere doel in gedachten. En misschien, heel misschien, zouden we een manier vinden om deze puinhoop om te buigen naar een nieuw begin, zonder onze ziel te verliezen in het proces.

 

We deelden een moment van stil begrip voordat we ons klaarmaakten voor wat komen ging. De storm was nog niet voorbij, maar we hadden een koers uitgezet en samen zouden we die volgen, stap voor stap, door alle onzekerheid en gevaar heen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Twee voorspellingen vooralsnog.

• Djurovski 3-1
• Marius 3-0
• Marcos 1-1

Misschien wil Bas nog een poging wagen...

 

23 uur geleden zei Marius:

Gökhan laat voelen wie de baas is. Althans voorlopig. En zou Alex iets weten over het poedersuikergebruik van haar man? Volgens mij ook niet heel handig dat Gökhan zich daar op liet betrappen  

 

Zeker niet, maar voor het verhaal doet het wonderen  

 

42 minuten geleden zei ElMarcos:

Gökhan laat duidelijk voelen wie de baas is en zijn minachting voor John komt naar buiten. Hij zal blijven lachen, maar voorlopig als een boer met kiespijn denk ik zo. 

 

Ik voorspel een kleine kink in de kabel : 1-1

 

Drama gegarandeerd.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Alex heeft de touwtjes strakker in handen dan we hadden kunnen voorzien. Afwachten of ze nu een echte bondgenoot kan worden voor John. Want voor hetzelfde geld blijft ze een vervelende luis in de pels.

[ElMarcos]

Göhkan zijn neus in de poeder en John zijn verleden op Cyprus maken het geheel als een tikkende tijdbom. Ergens gaat het exploderen. Gevoelsmatig is Alex de spil die het geheel moet ontmantelen en ligt John zijn lot straks weer in handen van een vrouw. Wederom die van zijn baas. Oh how history repeats itself. 

[Nom de Guerre]

 

CCXLIX. Hoe nu verder…

 

Toch wilde ik zeker weten dat ik alles wel goed had begrepen. "So, he sold one of our best players to pay for his... hobbies?" Ik kon mijn verbazing niet verbergen. Het bleef een ongeloofwaardig verhaal. Aan de andere kant kun je dergelijke emoties niet faken, tenzij je in aanmerking komt voor een Oscar.

 

"Exactly! And here's the kicker—you'll love this—those Georgian blokes, they don’t want to deal with a junkie. That's why Gökhan's been so secretive. Plus, there was a fear, a big one. That you were sent by them, to keep an eye on him, maybe clean house."

 

Ik leunde achterover, de informatie verwerkend. "Me? A spy? That's rich."

 

De verbijstering op mijn gezicht was duidelijk, alsof ik zojuist had gehoord dat de maan van kaas was gemaakt. Mijn ogen schoten heen en weer, zoekend naar een aanknopingspunt in dit absurde verhaal. Alex’ gezicht was ernstig, haar blik vastberaden, alsof ze me met pure wilskracht wilde overtuigen.

 

Ze nam een diepe ademhaling, de spanning in haar schouders zichtbaar. "Look, John, I know this is a lot to take in. But we need to figure this out, and fast. We can't let this mess ruin everything we've been working for."

 

Ik knikte langzaam, mijn gedachten razend. "Alright. So, what do we do next? How do we fix this without causing more damage?"

 

Alex glimlachte zwakjes, een glimp van hoop in haar ogen. "We take it one step at a time. First, we need to stabilize the situation with Gökhan. Make sure he's not spiraling out of control. Then, we need to find a way to reassure the Georgians. Show them that everything is under control."

 

Ik zuchtte, voelde de zwaarte van de situatie op mijn schouders drukken. "It's not going to be easy. But we have no choice. We have to keep moving forward."

 

"Exactly. And remember, John, no more secrets. No more lies. We need to be a team, now more than ever."

 

Haar woorden galmden na in mijn hoofd terwijl ik langzaam knikte. We stonden aan de rand van een afgrond, maar samen hadden we een kans om terug te klimmen. Het zou een zware, uitputtende reis worden, maar ik was vastbesloten om het te proberen. Voor Gökhan, voor de club, en misschien, heel misschien, voor mezelf.

 

"Yeah, I know it sounds like something straight out of a bad spy movie. But with Gökhan, paranoia’s part of the package. He’s worried that if the Georgians think he’s unreliable, they'll pull out, and then where does that leave us, huh? Deep in the shit, that’s where."

 

Het was bizar, de hele situatie. Gökhan, de cokeverslaafde voorzitter, verkocht spelers om zijn dealers te betalen. En ik was blijkbaar aangesteld omdat ze dachten dat ik de man was die Gökhan kon bespioneren of zelfs vervangen. Wat een zooitje. De ironie van dit alles was dat ik hier was om een nieuw leven te beginnen, ver weg van de schandalen in Cyprus, en nu zat ik midden in een nieuwe crisis. Deze club leek meer op een soapserie dan een voetbalclub.

 

"Dus, wat denk je dat we moeten doen?" vroeg ik, terwijl ik probeerde een uitweg te vinden in dit gekkenhuis.

 

Alex zuchtte diep. "I don’t know, John. I really don’t. But we need to keep this under wraps. If this gets out, it’s not just Gökhan’s problem. It becomes the club's problem. And then it's our problem."

 

"Right, the less people know, the better. We handle this quietly," beaamde ik, terwijl ik nadacht over de volgende stappen. Dit was een delicate zaak, die zorgvuldig en zonder al te veel rumoer afgehandeld moest worden. Het laatste wat we nodig hadden was een schandaal.

 

Alex knikte. "And John, be careful. I know you're not one of Gökhan’s goons or a Georgian spy or whatever, but still, this is dangerous ground. Watch your back."

 

"I always do, Alex. I always do," zei ik, meer tegen mezelf dan tegen haar. Dit was niet wat ik had verwacht toen ik deze baan aannam. Maar het was nu aan mij om te navigeren door dit mijnenveld van leugens, verslaving en paranoia. Hoe ironisch dat ik uit Cyprus was gevlucht om te ontsnappen aan het drama, en nu zat ik er weer middenin. Misschien was het waar wat ze zeggen: je kunt wel uit de chaos ontsnappen, maar de chaos ontsnapt niet uit jou.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Drie voorspellingen vooralsnog.

• Djurovski 3-1
• Marius 3-0
• Marcos 1-1

Ik geef Bas nog een dag de tijd.

 

15 minuten geleden zei Marius:

Alex heeft de touwtjes strakker in handen dan we hadden kunnen voorzien. Afwachten of ze nu een echte bondgenoot kan worden voor John. Want voor hetzelfde geld blijft ze een vervelende luis in de pels.

 

Ze heeft van alles in handen. Gegarandeerd.

 

8 minuten geleden zei ElMarcos:

Göhkan zijn neus in de poeder en John zijn verleden op Cyprus maken het geheel als een tikkende tijdbom. Ergens gaat het exploderen. Gevoelsmatig is Alex de spil die het geheel moet ontmantelen en ligt John zijn lot straks weer in handen van een vrouw. Wederom die van zijn baas. Oh how history repeats itself. 

 

Een explosie gaat er zeer zeker komen.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Gelukkig bestaan er geen dopingcontroleurs voor voorzitters. Anders zag ik nog wel een glansrol voor een bepaald figuur weggelegd  

[ElMarcos]

John mag dan ontsnapt zijn tijdens een letterlijke shitshow, maar hij zit ook hier weer diep in de shit. 

[Nom de Guerre]

 

CCL. Mijn zwijgen is gegarandeerd

 

"But just to ensure your co-operation..." Ineens stond ze achter me. "I want to make sure, John." Ze nam er ruim de tijd voor. Ze streelde mijn buik en tussen mijn bovenbenen. "If Gökhan finds out, he will kill you. So you can never tell anyone..." Haar hand streelde mijn broek en frommelde aan mijn riem. Ineens gleed haar hand in mijn onderbroek. 

 

Ik verstijfde, overrompeld door haar plotselinge aanraking. Het was niet zo dat ik Alex bijzonder aantrekkelijk vond, maar haar onverwachte nabijheid en de intimiteit van het moment raakten me diep. Haar hand voelde warm en vertrouwd aan, terwijl ze mijn huid beroerde. Mijn ademhaling versnelde en ik voelde mijn hart bonzen in mijn borstkas.

 

Ze fluisterde in mijn oor, haar stem een mengeling van dreiging en belofte. "Denk eraan, John, geen woord tegen iemand." Haar hand gleed verder en ik kon een zachte kreun niet onderdrukken. De wereld leek even te vervagen, alleen haar aanraking en haar stem bleven over.

 

Haar strelingen waren zowel teder als beslissend, en ik voelde een mix van genot en angst. Het was een vreemde combinatie, maar het maakte het moment des te intenser. Mijn gedachten gingen terug naar Eleni, maar dit was anders, rauwer en onvoorspelbaarder.

 

Alex bracht haar gezicht dicht bij het mijne, haar ogen priemend in de mijne. Ze glimlachte, maar haar ogen bleven hard. "Onthoud dit, John. Je bent nu in mijn macht." 

 

Het was een moment van puur genot, maar ook van pure machteloosheid. Op dat moment wist ik dat ik geen andere keus had dan mee te spelen in haar spel.

 

Ze voelde, streelde, kneedde. Ik kreunde zachtjes en ze sloeg een hand over mijn mond om het geluid te smoren. Het is niet dat ik Alex echt aantrekkelijk vond, maar ze overrompelde me en sinds Eleni... Enfin... Haar aanrakingen waren bekwaam en doelgericht, elk kneepje en elke streling stuurde golven van genot door mijn lichaam. Mijn ademhaling versnelde, mijn hart bonkte luid in mijn borst.

 

Ze was me volledig de baas, en ik kon niets anders doen dan me overgeven aan haar wil. Haar vingers bewogen ritmisch, teder maar beslist, en ik voelde een warme gloed door mijn hele lichaam trekken. Elke vezel van mijn wezen reageerde op haar aanrakingen, ondanks mijn innerlijke strijd om weerstand te bieden.

 

De herinneringen aan Eleni flitsten door mijn gedachten, maar ze leken zo ver weg, zo onbelangrijk in dit moment van intense lichamelijke sensatie. Alex's aanwezigheid was overweldigend, haar aanrakingen doelbewust en meesterlijk. Het was een moment van pure overgave, een moment waarin ik geen controle had en gewoon moest genieten van wat er gebeurde.

 

Haar ademhaling was kalm en beheerst, terwijl de mijne schokkerig en ongecontroleerd was. Ze wist precies wat ze deed, en ik was slechts een speelbal in haar handen. Maar op dat moment maakte het allemaal niet uit. De wereld om ons heen vervaagde, en er bleef alleen nog maar het genot over dat ze me gaf.

 

Het was een vreemd soort machteloosheid, een waarvan ik nooit had gedacht dat ik die zou ervaren. Terwijl ze doorging met haar strelingen, wist ik dat ik gevangen zat in haar spel, een spel dat ik ongewild had geaccepteerd.

 

Ze knikte, alsof ze voor zichzelf een besluit had genomen, likte nog één keer met haar tong langs haar bovenlip, greep me stevig vast en ik voelde haar hand ritmisch op en neer bewegen. Haar grip was vastberaden, elke beweging doordacht en precies. De warmte van haar hand, gecombineerd met het koele zweet op mijn huid, veroorzaakte een elektrische spanning die door mijn hele lichaam trok.

 

Mijn ademhaling werd zwaarder, onregelmatig, terwijl ze doorging met haar hypnotiserende ritme. Elke opwaartse en neerwaartse beweging bracht me dichter bij een punt van volledige overgave. Het was alsof mijn hele wezen werd samengeperst in die enkele aanraking, elk gevoel verscherpt tot een ondraaglijk genot.

 

Mijn knieën werden week, mijn spieren spanden zich aan in een poging om de controle te behouden, maar het was tevergeefs. Haar hand leidde me naar een plek van pure extase, een plek waar gedachten geen rol meer speelden en alleen het moment telde. Mijn ogen sloten zich, de wereld om me heen verdween en alles wat overbleef was haar aanraking, haar ritme, het onvermijdelijke hoogtepunt dat naderde.

 

Met elke beweging bouwde de spanning zich op, een opwinding die zich niet meer liet onderdrukken. En toen, precies op het moment dat ik dacht dat ik het niet langer kon verdragen, brak het los, een golf van sensatie die me overspoelde en me achterliet in een toestand van complete, roerloze bevrediging.

 

Ze veegde haar hand af aan mijn shirt en bekeek me met een blik die het midden hield tussen fascinatie en walging. "Men... You are all the same... So easily controlled and manipulated. Just remember, not a word about this or Gökhan will make your time in Turkey a living hell." 

 

Haar stem klonk kil, doordrenkt met een mengeling van minachting en voldoening. De spieren in haar gezicht vertrokken, alsof ze walging probeerde te onderdrukken, maar haar ogen verrieden een glimp van morbide interesse. Alsof ze zich verbaasde over hoe eenvoudig het was om mij te breken, om me te reduceren tot een wezen dat alleen nog maar op instinct handelde.

 

Ik kon niets anders doen dan knikken, nog steeds uit mijn lood geslagen door wat er zojuist was gebeurd. De dreiging in haar woorden hing zwaar in de lucht, een waarschuwing die ik maar al te goed begreep. De koude vastberadenheid in haar ogen maakte duidelijk dat ze het meende. Dit was geen spel, geen grap. Dit was bloedserieus.

 

Ze bleef me aankijken, haar ogen priemend, alsof ze mijn ziel doorboorde. De stilte tussen ons was geladen met onbeantwoorde vragen en onuitgesproken bedreigingen. Mijn hart bonsde in mijn borstkas, mijn ademhaling bleef onregelmatig. De realiteit van de situatie drong tot me door als een koude douche.

 

Fascinatie en walging bleven om voorrang strijden in haar uitdrukking terwijl ze zich omdraaide en langzaam wegliep, me achterlatend in een wereld van verwarring en onzekerheid.

 

Met mijn voorgeschiedenis kon ik uiteraard niet naar Gökhan stappen. Een combinatie van Turks machismo en mijn twijfelachtige geloofwaardigheid zorgde ervoor dat ik in principe geen keuze had dan mee te gaan in dit vreemde verhaal. Het was een verdomde valstrik, een labyrint waaruit geen ontsnappen mogelijk leek.

 

Elke poging om de waarheid te onthullen zou niet alleen mijn positie ondermijnen, maar ook mijn fysieke veiligheid in gevaar brengen. Gökhan, met zijn gespierde bravoure en onvoorspelbare temperament, zou mijn kant van het verhaal waarschijnlijk niet eens aanhoren. Hij zou de aanval direct inzetten, zijn trots en eer verdedigen met al het geweld dat hij in zich had.

 

Ik voelde me gevangen in een duister complot, een web van intriges en bedreigingen. De werkelijkheid had al lang geleden het terrein van het absurde betreden. Hier stond ik, een speelbal van krachten die ik nauwelijks kon bevatten, gedwongen om mee te doen aan een spel dat ik niet had willen spelen.

 

Alex had me overrompeld, haar manipulatie was een meesterwerk van psychologische oorlogsvoering. Ze had mijn zwaktes feilloos aangevoeld en uitgebuit. Nu zat ik vast in haar web, een pion in een schaakspel waarvan de regels voortdurend leken te veranderen.

 

Toch moest ik verder, mijn hoofd omhoog en mijn gezicht in de plooi. Altijd blijven lachen, altijd de schijn ophouden, zelfs als de bodem onder je voeten vandaan lijkt te verdwijnen. In deze waanzin moest ik mijn weg vinden, een balans zien te bewaren tussen overleven en het najagen van een toekomst die misschien wel nooit zou komen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

21 uur geleden zei Marius:

Gelukkig bestaan er geen dopingcontroleurs voor voorzitters. Anders zag ik nog wel een glansrol voor een bepaald figuur weggelegd  

 

Zowel de controleur als de speler zitten nog op Cyprus  

 

18 uur geleden zei ElMarcos:

John mag dan ontsnapt zijn tijdens een letterlijke shitshow, maar hij zit ook hier weer diep in de shit. 

 

Het wordt alleen maar erger na deze explosie  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Alex zet nog een stapje verder. En John gaat erin mee als een trouwe puppy. Maar kan je het hem kwalijk nadat de tijd met Eleni al zo lang geleden lijkt?

[Djurovski]

Weer even bijgelezen maar John maakt het zich niet makkelijk zeg

[Nom de Guerre]

 

CCLI. Somaspor wordt vernederd

 

Met het sluiten van de markt was er in ieder geval rust op de transfermarkt. In alle andere opzichten was er van rust geen sprake, al wisten maar weinig mensen van de onrust achter de schermen. In deze heksenketel moest ik de ploeg voorbereiden op de wedstrijd tegen Somaspor.

 

De spanning was om te snijden. Somaspor, de nummer twee in de competitie, zou geen gemakkelijke tegenstander zijn. Terwijl ik in mijn kantoor zat, hoorde ik de voetstappen van de spelers op de gang, het geroezemoes van stemmen, het gerinkel van metalen noppen op de betegelde vloer. Elke stap, elke klank leek te resoneren met de zenuwen die door mijn lichaam gierden.

 

Op het trainingsveld probeerde ik de focus te bewaren. De jongens moesten zich concentreren op hun spel, niet op de chaos die onder de oppervlakte sudderde. Colin en Aykut namen hun rol als leiders serieus en probeerden de mannen bij de les te houden. Colin, met zijn onuitputtelijke energie en charisma, was een baken van hoop. Aykut, kalm en berekenend, zorgde voor de tactische scherpte.

 

Tijdens de besprekingen was het duidelijk dat iedereen de ernst van de situatie begreep. De competitie stond op het spel, maar voor mij was het meer dan dat. Het was een kwestie van overleven, een poging om mezelf staande te houden in een wereld die steeds meer leek op een mijnenveld.

 

Elke dag bracht nieuwe uitdagingen, nieuwe gevaren. En toch, te midden van deze waanzin, vond ik een vreemde rust in de voorbereiding op de wedstrijd. Voetbal was mijn anker, de enige constante in een zee van onzekerheid. Terwijl de mannen zich opwarmden en de laatste instructies in zich opnamen, voelde ik een flintertje van hoop. Misschien, heel misschien, zou het allemaal goedkomen.

 

Maar dat was toekomstmuziek. Voor nu moesten we ons richten op Somaspor, de vijand van het moment. Met een diepe zucht zette ik mijn gedachten op een rij en liep het veld op. Tijd om te vechten. Tijd om te winnen.

 

Gelukkig gebeurde dat ook. Somaspor werd overrompeld. We gaven hen een pak slaag dat in de annalen van de clubgeschiedenis zou worden gegrift als een van de meest vernederende nederlagen ooit. De eindstand van 7-2 sprak boekdelen, maar het verhaal achter de scoreline was er een van pure dominantie en genadeloze afwerking. 

 

Het begon allemaal in de veertiende minuut. Enes Yılmaz, die de plek van Oguzhan mocht overnemen, stapte vol zelfvertrouwen naar de stip nadat 24Erzincanspor een penalty was toegekend. Met een ijskoude blik en een vastberadenheid die je zelden ziet, plaatste hij de bal in de rechterbenedenhoek. De keeper had geen schijn van kans. Het stadion ontplofte in gejuich, en de toon was gezet.

 

Slechts enkele minuten later, in de negentiende minuut, toonde Enes opnieuw zijn klasse. Hij sloop door de verdediging van Somaspor als een schaduw, en met een klinische afwerking verdubbelde hij de voorsprong. Zijn lichaam bewoog soepel en doelgericht, elke spier in perfecte harmonie om de bal met precisie in het net te plaatsen.

 

Colin Kazim-Richards, de kapitein van 24Erzincanspor, toonde zich wederom een ware leider op het veld. In de tweeëntwintigste minuut, na een puntgave voorzet, torende hij boven iedereen uit en kopte de bal met een kracht en precisie die de tegenstander sprakeloos liet. De manier waarop hij zijn nekspieren spande en de bal controleerde, toonde de klasse van een veteraan die zijn vak tot in de puntjes beheerste.

 

Maar Enes was nog niet klaar. In de zesendertigste minuut completeerde hij zijn hattrick met een doelpunt van dichtbij. Zijn ogen fonkelden van vastberadenheid terwijl hij de bal in de hoek joeg. Het publiek ging volledig uit zijn dak. Het was duidelijk dat 24Erzincanspor op een missie was om een statement te maken.

 

Toch, net voor de rust, kreeg Somaspor een sprankje hoop. Kebir Ali Canpolat, de meest vooruitgeschoven aanvaller, maakte een doelpunt met een behendig uitgevoerde afwerking. De bal leek aan zijn voet geplakt terwijl hij door de verdediging slalomde en met een sierlijke beweging de bal achter de keeper plaatste. Het gaf Somaspor iets om voor te vechten, maar het was tevergeefs.

 

De tweede helft begon zoals de eerste was geëindigd: met 24Erzincanspor in de aanval. Musa Çağıran, de diepgaande spelmaker, kogelde in de vijfenvijftigste minuut een kanonskogel in de hoek van het net die de doelman waarschijnlijk nooit gezien heeft. Zijn lichaamshouding, de manier waarop hij de bal oppikte en zich klaarmaakte voor de schot, was een toonbeeld van beheersing en techniek. De bal sneed door de lucht en sloeg tegen de netten met een snelheid die je alleen in de hoogste regionen van het voetbal ziet.

 

En net toen Somaspor dacht dat het niet erger kon, volgde een eigen doelpunt van Rıdvan Dönmez. De verwarring en paniek op zijn gezicht waren zichtbaar terwijl hij de bal verkeerd raakte en deze in zijn eigen net belandde. Kazim-Richards maakte dankbaar gebruik van deze fout en voegde nog een doelpunt toe aan zijn naam met een goed afgerond schot van dichtbij in de negenenzeventigste minuut.

 

Het publiek juichte opnieuw, en de sfeer was elektrisch. Furkan Gedik, een van de helden van de dag, voegde nog een doelpunt toe aan het spektakel met een prachtige poging die tegen de binnenkant van de paal sloeg voordat hij de lijn overstak. Zijn bewegingen waren vloeiend en natuurlijk, een duidelijke indicatie van een speler in topvorm.

 

Adem Metin Türk, die als rechter middenvelder speelde, maakte het feest compleet met een krachtige inspanning die tegen de binnenkant van de paal botste voordat hij in het net belandde in de tweeëntachtigste minuut. De manier waarop hij de bal controleerde en zijn lichaam positioneerde, toonde zijn vaardigheid en vastberadenheid.

 

Yusuf van Akhisarspor slaagde erin om een penalty te verzilveren in de achtentachtigste minuut, een doelpunt dat niet meer was dan een troostprijs. De manier waarop hij de bal met precisie in de bovenhoek plaatste, was indrukwekkend, maar het had weinig effect op de uiteindelijke uitkomst van de wedstrijd.

 

24Erzincanspor speelde boven alle verwachtingen en stond stevig op de eerste plaats in de 2. Lig Beyaz Grup. De prestaties op het veld weerspiegelden de inspanningen en toewijding van het team en de technische staf. De spelers liepen trots van het veld, hun gezichten straalden van voldoening en vastberadenheid. De gezichten van de tegenstanders waren een ander verhaal: verslagen, uitgeput en vernederd.

 

Terug in de kleedkamer was de sfeer uitbundig. De jongens vierden de overwinning met luid gelach en high-fives, terwijl de coaching staf trots toekeek. Colin Kazim-Richards, de kapitein en man van de wedstrijd, kreeg de meeste felicitaties. Zijn leiderschap en prestaties op het veld hadden een cruciale rol gespeeld in deze overtuigende overwinning.

 

"This is just the beginning," zei Colin, terwijl hij zijn teamgenoten een voor een de hand schudde. "We’ve shown what we can do today. Let’s keep this momentum going and take it all the way."

 

Ik stond aan de zijlijn, glimlachend en trots. Het harde werk begon zijn vruchten af te werpen, en de toekomst zag er rooskleurig uit voor 24Erzincanspor. Het team had niet alleen een overwinning behaald, maar een statement gemaakt. De competitie was gewaarschuwd: dit team was hier om te winnen, en niets zou hen tegenhouden.

 

Terwijl ik terugdacht aan de wedstrijd, besefte ik dat dit niet alleen een overwinning op het veld was, maar ook een overwinning voor de moraal van het team. De energie, de vastberadenheid, en de onwrikbare wil om te winnen hadden een diepgaande impact gehad. Deze wedstrijd zou de geschiedenis ingaan als een keerpunt voor 24Erzincanspor, een moment waarop alles samenkwam en de weg naar succes duidelijk werd.

 

De vreugde en de vieringen zouden doorgaan tot in de vroege uurtjes van de nacht, maar voor nu, in dit moment, was het genoeg om te weten dat we op de goede weg waren. De spelers, de staf, en de fans wisten het allemaal: dit was een team dat klaar was om grootse dingen te bereiken. En dit was pas het begin.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Een einduitslag van 7-2. Djurovski zat er met 3-1 het minst ver vandaan, dus je mag een sleutelwoord verzinnen hier in de reacties achterlaten. Binnen vijf updates zit het sleutelwoord verwerkt in het verhaal, op de een of andere manier.

 

22 uur geleden zei Marius:

Alex zet nog een stapje verder. En John gaat erin mee als een trouwe puppy. Maar kan je het hem kwalijk nadat de tijd met Eleni al zo lang geleden lijkt?

 

Ik kan je beloven dat het alleen nog maar erger gaat worden  

 

12 uur geleden zei Djurovski:

Weer even bijgelezen maar John maakt het zich niet makkelijk zeg

 

Dat zou saai zijn  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Dat de topper zou gewonnen worden, was wel te verwachten. Maar met dit resultaat zet de ploeg in ieder geval een statement van jewelste neer. Dit zorgt misschien toch voor wat meer rust in het hoofd van John.

[ElMarcos]

Was Eleni nog een Femme Fatale, Alex lijkt meer op een Meesteres in het bezit van een kelder waar dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. Heerlijk 

[Nom de Guerre]

 

CCLII. Nabeschouwing

 

Aykut en ik zaten in mijn kantoor na te praten over de wedstrijd tegen Somaspor. De sfeer was ontspannen, maar er hing ook een gevoel van urgentie in de lucht. De ploeg had goed gespeeld, maar er was nog veel werk te doen. Aykut leunde achterover in zijn stoel, zijn blik scherp en doordringend, maar met een ondeugende twinkeling in zijn ogen.

 

"John, ik moet je iets vertellen," begon hij, zijn stem laag maar duidelijk. "Turkse voorzitters, weet je, ze zijn net als vrouwen."

 

Ik trok een wenkbrauw op, niet zeker waar dit gesprek naartoe zou gaan. "Hoe bedoel je dat, Aykut?"

 

"Nou, ze zeggen het ene, maar bedoelen soms, niet altijd, het tegenovergestelde," legde hij uit, terwijl hij zijn handen gebruikte om zijn woorden kracht bij te zetten. "Aan jou als luisteraar het doel om dat te ontcijferen."

 

Ik lachte, maar voelde ook een vleugje bezorgdheid. "Dus je bedoelt dat ik nooit precies weet waar ik aan toe ben?"

 

Aykut knikte ernstig. "Precies. Je moet tussen de regels door lezen, luisteren naar wat ze niet zeggen. Ze zullen bijvoorbeeld zeggen dat ze tevreden zijn met een gelijkspel, maar in werkelijkheid verwachten ze een overwinning."

 

"Dat klinkt ingewikkeld," gaf ik toe, mijn handen door mijn haar halend. "Hoe doe jij dat, Aykut?"

 

Hij grijnsde breed. "Veel ervaring, John. Veel ervaring. Je moet gewoon goed opletten. Als ze zeggen dat je goed werk hebt geleverd, maar hun gezicht vertrekt, dan weet je dat er iets niet in de haak is."

 

Ik zuchtte, terwijl ik probeerde deze nieuwe informatie te verwerken. "Dus ik moet een soort gedachtenlezer worden?"

 

Aykut lachte hardop. "Zo zou je het kunnen zeggen. Maar het is meer een kwestie van observeren en interpreteren. Kijk naar hun lichaamstaal, luister naar hun stemtonen. Dat vertelt je vaak meer dan hun woorden."

 

"En wat als ik het verkeerd interpreteer?" vroeg ik, mijn zorgen uitsprekend.

 

"Dan heb je een probleem," antwoordde Aykut zonder te aarzelen. "Maar geen zorgen, je leert het wel. En als je twijfelt, kom dan naar mij. Ik help je wel."

 

Ik keek naar Aykut, zijn zelfverzekerde houding en de lach die altijd op zijn gezicht leek te spelen. Hij was een waardevolle bondgenoot, iemand die de Turkse cultuur van binnen en buiten kende. "Bedankt, Aykut. Ik zal mijn best doen om beter te luisteren en te observeren."

 

"Geen probleem, John," zei hij, terwijl hij opstond. "We gaan dit samen doen. We maken van 24 Erzincanspor een team om rekening mee te houden."

 

Terwijl Aykut de kamer verliet, bleef ik zitten en dacht na over wat hij had gezegd. Turkse voorzitters waren net als vrouwen, zei hij. Ze zeiden het ene, maar bedoelden soms, niet altijd, het tegenovergestelde. Het was aan mij om dat te ontcijferen. Het zou een uitdaging zijn, maar ik was vastbesloten om te slagen.

 

Aykut kwam terug met twee kopjes thee. Hij gaf er een aan mij en ging weer zitten. "Nog iets, John. Je moet ook begrijpen dat respect hier een grote rol speelt. Als je hun respect hebt, zullen ze veel voor je doen. Maar als je het verliest, ben je de klos."

 

"Hoe krijg ik hun respect?" vroeg ik, nippend aan mijn thee.

 

"Door hard te werken, resultaten te behalen en eerlijk te zijn. Maar ook door te laten zien dat je de Turkse cultuur begrijpt en waardeert. Dat je niet zomaar een buitenlander bent die hier even komt vertellen hoe het moet."

 

Ik knikte, de woorden van Aykut in me opnemend. "Dus ik moet een balans vinden tussen mijn eigen stijl en het respecteren van de lokale cultuur?"

 

"Precies," zei Aykut, zijn ogen glinsterend van trots. "En je zult zien, als je die balans vindt, zullen de resultaten volgen. Het is een kwestie van geven en nemen."

 

"Ik snap het," antwoordde ik, mijn stemming licht verbeterd. "Bedankt voor de tips, Aykut. Het helpt echt."

 

"Geen probleem, guv'nor," zei hij, een brede glimlach op zijn gezicht. "We gaan dit samen doen."

 

Terwijl Aykut de kamer weer verliet, bleef ik achter met een hernieuwd gevoel van vastberadenheid. Ik wist dat het niet makkelijk zou worden, maar ik was bereid om te leren en te groeien. Om niet alleen een beter manager te worden, maar ook een beter mens. En met mensen zoals Aykut aan mijn zijde, wist ik dat ik een goede kans had om te slagen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

2 uur geleden zei Marius:

Dat de topper zou gewonnen worden, was wel te verwachten. Maar met dit resultaat zet de ploeg in ieder geval een statement van jewelste neer. Dit zorgt misschien toch voor wat meer rust in het hoofd van John.

 

Ik schat van niet  

 

1 uur geleden zei ElMarcos:

Was Eleni nog een Femme Fatale, Alex lijkt meer op een Meesteres in het bezit van een kelder waar dingen gebeuren die het daglicht niet kunnen verdragen. Heerlijk 

 

Het is nooit saai in het leven van John.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Heb je net een tegenstander tot op het bot vernederd, komt er een speler opzetten met zo een cryptische boodschap. Op die manier zal het nooit rustig worden inderdaad

[ElMarcos]

En zo staat de deur open voor nog meer ellende voor John. 

[Nom de Guerre]

 

CCLIII. Onwards to glory!

 

De wensen van mijn overduidelijk gestoorde voorzitter balanceren met het tevredenstellen van zijn maffe vrouw en een stel gangsters uit Georgië gaat je niet in de koude kleren zitten. Vergeleken met dergelijke inspanningen is een wedstrijd zelfs rustgevend. Wij mochten aantreden tegen Giresunspor, een kans om ons hoofd leeg te maken en ons te concentreren op het spel. Terwijl ik de jongens instrueerde, voelde ik een zeldzaam moment van kalmte. Het veld was ons toevluchtsoord, waar de chaos van buitenaf even vergeten kon worden. De adrenaline van de wedstrijd bracht focus en vastberadenheid, een welkome afleiding van de bizarre realiteit daarbuiten.

 

Het was een natte middag in het Çotanak Spor Kompleksi, de regen gutste neer en maakte het veld glad en verraderlijk. Giresunspor, een jonge en onervaren ploeg, stond klaar om de strijd aan te gaan met een veel ervarener 24Erzincanspor. De spanning was voelbaar in de lucht, net zo drukkend als de donkere wolken die zich boven het stadion samenpakten. De scheidsrechter floot en het spel begon.

 

Vanaf het eerste fluitsignaal was duidelijk dat de ervaring en het talent van 24Erzincanspor de overhand zouden hebben. Colin Kazim-Richards, de aanvoerder en ervaren rot, leidde zijn team met vastberadenheid en energie. Zijn gezicht vertoonde de bekende, intense blik van iemand die vastbesloten is om te winnen. Elke beweging van hem straalde zelfvertrouwen en kracht uit.

 

Na enkele minuten van aftasten en zoeken naar openingen, kwam de eerste grote kans. Enes Yılmaz werd in het strafschopgebied neergehaald, en de scheidsrechter wees resoluut naar de stip. Colin nam zijn positie in, zijn ogen gefocust op de bal en de doelman. Met een krachtige, precieze trap plaatste hij de bal laag in de hoek, onbereikbaar voor de keeper. Het gejuich van de meegereisde supporters van 24Erzincanspor klonk als muziek in de oren van de spelers.

 

De voorsprong gaf het team vleugels. Ze speelden met een flair en vastberadenheid die hun tegenstanders simpelweg niet konden evenaren. Kazim-Richards, die al lang zijn plaats als leider had gevestigd, voegde een tweede doelpunt toe aan zijn naam met een krachtige kopbal van dichtbij. Zijn gezicht straalde pure triomf uit, zijn vuisten gebald in een uiting van vreugde en vastberadenheid.

 

Giresunspor probeerde terug te vechten, maar elke poging werd afgeslagen door een solide verdediging en een ongenaakbare doelman. Het was duidelijk dat ze niet opgewassen waren tegen de overmacht van 24Erzincanspor. De regen bleef vallen, maar dat leek alleen maar bij te dragen aan de dramatiek van het spektakel op het veld.

 

Halverwege de tweede helft was het weer raak. Berat, die al de hele wedstrijd actief en dreigend was, nam een bal prachtig aan op de rand van het strafschopgebied. Zijn schot was laag en hard, en de bal kletste tegen de paal voordat hij het net vond. De precisie en kracht van het schot getuigde van zijn technische vaardigheid en koelbloedigheid onder druk. Zijn gezicht, glimmend van de regen, vertoonde een triomfantelijke glimlach.

 

Enkele minuten later was het opnieuw Berat die toesloeg. Deze keer met een slim geplaatste afwerking van dichtbij. Hij had de ruimte en de tijd perfect getimed, zijn lichaam perfect in balans om de bal gecontroleerd in het doel te werken. Zijn ogen straalden een mix van vreugde en vastberadenheid uit, een bewijs van zijn groeiende vertrouwen en invloed in het team.

 

De eindstand werd uiteindelijk bepaald op 4-0. Giresunspor had niets meer te bieden en leek gebroken door de overmacht van 24Erzincanspor. De regen viel nog steeds, maar de gezichten van de spelers van 24Erzincanspor straalden. Ze hadden een overtuigende overwinning behaald, hun dominantie in de competitie nogmaals bevestigd.

 

Het fluitsignaal klonk en de spelers verlieten het veld met opgeheven hoofden. Colin Kazim-Richards, met twee doelpunten op zijn naam, werd terecht uitgeroepen tot de man van de wedstrijd. Zijn prestatie was een schoolvoorbeeld van leiderschap en vastberadenheid, iets wat de jongere spelers van Giresunspor alleen maar konden bewonderen.

 

In de kleedkamer was de sfeer euforisch. De mannen van 24Erzincanspor hadden zich weer eens bewezen, hun positie aan de top van de competitie versterkt. Maar ik wist dat dit slechts een stap was in een lange reis. De volgende uitdagingen zouden snel genoeg komen, en het was aan ons om deze vorm vast te houden en verder te bouwen op dit succes.

 

Terwijl ik de kleedkamer verliet, voelde ik een mengeling van trots en vastberadenheid. We hadden een doel bereikt, maar er waren nog veel meer doelen te bereiken. De regen was inmiddels gestopt en een zwakke zon brak door de wolken, alsof zelfs het weer ons succes wilde erkennen. Met de wetenschap dat we op de goede weg waren, keek ik uit naar de volgende wedstrijd. Dit was pas het begin.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 7-8-2024 om 13:41 zei Marius:

Heb je net een tegenstander tot op het bot vernederd, komt er een speler opzetten met zo een cryptische boodschap. Op die manier zal het nooit rustig worden inderdaad

 

Rustig is ook maar saai.

 

9 uur geleden zei ElMarcos:

En zo staat de deur open voor nog meer ellende voor John. 

 

Als je dat maar weet. Ik heb nog wel wat leuke subplots in gedachten.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Zelfs de regen kan de ploeg niet stoppen. Wat wel eigenlijk? Momenteel lijkt er - sportief althans - geen vuiltje aan de lucht. Even genieten voor John!

[Djurovski]

7-2 wow verder blijft het heerlijk draaien 

 

Broodje Döner ( kebab ) nieuw sleutelwoord die Turken ff gek maken met dit Duitse lekkernij

[ElMarcos]

Sportief gaat het voor de wind en dat is in de wereld waarin John zich begeeft broodnodig, want nog meer kopzorgen kan hij er niet bij hebben.

[Nom de Guerre]

 

CCLIV. Over het hoofd gezien

 

Na de wedstrijd stond een glunderende Gökhan de pers te woord met Alex aan zijn zijde. Ze straalden allebei, als twee trotse ouders bij het afstuderen van hun kind. De flitsen van de camera’s verlichtten hun gezichten terwijl ze vragen beantwoordden en handen schudden. Gökhan’s borst zwol van trots bij elke vraag die hij kreeg, zijn glimlach breed en stralend. Alex stond naast hem, haar ogen glinsterden met een mengeling van vreugde en opluchting. Het leek alsof ze de wereld aan konden, onoverwinnelijk in hun moment van glorie.

 

Ik stond aan de zijkant van het toneel, een toeschouwer in mijn eigen verhaal. Aangezien ik geen woord Turks sprak, werd ik vakkundig genegeerd door iedereen. Niemand had oog voor de man die hen had geholpen deze overwinning te behalen. Het voelde alsof ik op de bank was gezet na het scoren van de winnende goal. Onzichtbaar, onbelangrijk.

 

Aanvoerder Colin Kazim-Richards werd als een soort van woordvoerder ingezet. Hij beantwoordde vragen met zijn karakteristieke flair, een mix van Cockney-Engels en Turks. Zijn brede grijns verraadde zijn zelfverzekerdheid, zijn ogen glinsterden van plezier. Hij leek op zijn plek te zijn, in de schijnwerpers, waar hij altijd al thuishoorde. "Yeah, the lads did great today. We stuck to the plan, kept our cool, and got the result we wanted," zei hij met zijn gebruikelijke bravoure, zijn stem doordrenkt van zelfvertrouwen.

 

Ik kon niet anders dan bewondering voelen voor zijn charme en charisma, maar tegelijkertijd knaagde er iets aan me. Het gevoel dat ik buitenspel werd gezet. Het was niet dat ik per se de roem wilde of de aandacht van de pers. Nee, het ging om het gevoel van erkenning, het besef dat mijn harde werk en toewijding niet onopgemerkt bleven. Maar hier, te midden van de feestvierende menigte, leek het alsof ik slechts een figurant was in een toneelstuk waarin anderen de hoofdrollen speelden.

 

Ik probeerde mezelf te kalmeren, diep ademhalend terwijl ik de scène voor me observeerde. Gökhan's stem was luid en enthousiast, zijn woorden snel en vol passie. Alex knikte instemmend, haar glimlach leek vastgelijmd op haar gezicht. "Today was just the beginning. We have big plans for this team, and this victory is just the first step," hoorde ik Gökhan zeggen, zijn stem vol overtuiging en ambitie.

 

Ondertussen keek ik naar Colin, die zijn arm om een van de jonge spelers had geslagen, terwijl hij verderging met zijn relaas. "It's not just about one game. It's about building something bigger, something lasting. And we're on our way." Zijn woorden waren bemoedigend, vol belofte, maar in mijn oren klonken ze hol. De boodschap was goed, maar de afzender voelde niet juist.

 

Mijn blik dwaalde af naar de pers, hun ogen en camera’s gefixeerd op Gökhan en Colin. Ik kon het hen niet kwalijk nemen. Ze waren de gezichten van het team, de personificaties van succes en hoop. Maar wat ze niet zagen, was de man op de achtergrond, die de touwtjes in handen had. De man die de strategie bedacht, die de spelers motiveerde en trainde, die ervoor zorgde dat alles op rolletjes liep. Dat was ik, en toch leek het alsof ik er niet toe deed.

 

Met een zucht besloot ik me terug te trekken, weg van het lawaai en de opwinding. Ik liep naar een rustig hoekje van het stadion, waar ik even kon ontsnappen aan de drukte. Daar, in de schaduw, liet ik mijn gedachten de vrije loop. De overwinning was een triomf, dat stond buiten kijf, maar de nasleep voelde bitterzoet. Het was alsof ik een prijs had gewonnen, maar niemand wist dat ik had meegedaan.

 

Terwijl ik daar stond, reflecteerde ik op de gebeurtenissen van de afgelopen weken. De stress, de uitdagingen, de overwinningen. Het was een achtbaan geweest, en vandaag was het hoogtepunt. Maar zelfs in dit moment van triomf kon ik de donkere wolken van onzekerheid niet volledig verdrijven. Wat betekende dit alles als ik niet eens gezien werd?

 

Ik voelde een hand op mijn schouder. Het was Colin, zijn gezicht nog steeds stralend van de adrenaline en de vreugde van de overwinning. "You alright, gaffer?" vroeg hij, zijn stem bezorgd. "You seem a bit off."

 

Ik glimlachte zwakjes en knikte. "Just taking it all in, Colin. It’s been a long day."

 

Hij keek me even aan, zijn ogen zoekend naar iets meer, maar hij zei niets. In plaats daarvan klopte hij me op de schouder. "Well, you did great today. We couldn't have done it without you."

 

Die woorden, hoe simpel ook, betekenden meer voor me dan hij ooit zou weten. Het was een kleine erkenning, maar het was genoeg om me even op te beuren. Ik klopte hem terug op de schouder. "Thanks, Colin. Go enjoy the celebration. You’ve earned it."

 

Hij knikte en liep weg, terug naar de menigte, waar hij zich weer bij de anderen voegde. Ik bleef achter in de schaduw, nog steeds reflecterend op alles wat er was gebeurd. De woorden van Colin hielpen, maar ze losten niet alles op. Er was nog steeds dat knagende gevoel van onzichtbaarheid, dat verlangen naar erkenning.

 

De rest van de avond verliep in een waas. Ik keek toe hoe het team de overwinning vierde, hun gezichten straalden van geluk en voldoening. Gökhan en Alex bleven de pers te woord staan, hun stemmen klonken enthousiast en zelfverzekerd. Colin bleef de charismatische woordvoerder, zijn charme en flair trokken alle aandacht.

 

Toen de festiviteiten eindelijk tot een einde kwamen en het stadion leeg begon te lopen, voelde ik een mengeling van opluchting en vermoeidheid. Het was een lange dag geweest, vol emoties en uitdagingen. Maar nu was het tijd om terug te keren naar de realiteit, naar de voorbereidingen voor de volgende wedstrijd.

 

Terwijl ik naar buiten liep, voelde ik de frisse avondlucht op mijn gezicht. Het was een welkome afwisseling van de benauwde drukte van het stadion. Ik liep naar mijn auto, mijn gedachten nog steeds bij alles wat er was gebeurd. De overwinning was belangrijk, dat wist ik, maar de weg naar succes was lang en vol obstakels.

 

Toen ik in mijn auto stapte en de motor startte, voelde ik een nieuwe vastberadenheid in me opborrelen. Ik wist dat de reis nog lang niet voorbij was, en dat er nog veel werk te doen was. Maar ik was klaar voor de uitdaging. Ik was vastbesloten om door te gaan, om te blijven vechten voor wat ik geloofde.

 

Met die gedachte in mijn hoofd reed ik weg, de nacht in. Het was een nieuw begin, een kans om opnieuw te beginnen en mijn stempel te drukken op de toekomst van 24Erzincanspor. En deze keer zou ik ervoor zorgen dat niemand me over het hoofd zag.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

18 uur geleden zei Marius:

Zelfs de regen kan de ploeg niet stoppen. Wat wel eigenlijk? Momenteel lijkt er - sportief althans - geen vuiltje aan de lucht. Even genieten voor John!

 

John zelf. Randvoorwaarden ook.

 

17 uur geleden zei Djurovski:

7-2 wow verder blijft het heerlijk draaien 

 

Broodje Döner ( kebab ) nieuw sleutelwoord die Turken ff gek maken met dit Duitse lekkernij

 

Broodje Döner, coming up. Binnen een update of vijf  

 

1 uur geleden zei ElMarcos:

Sportief gaat het voor de wind en dat is in de wereld waarin John zich begeeft broodnodig, want nog meer kopzorgen kan hij er niet bij hebben.

 

Aan de andere kant komen jullie terug om te lezen over de kopzorgen, niet zozeer vanwege de spectaculaire uitslagen  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Na het debacle op de Cypriotische trouwpartij zou je denken dat John liever even uit de spotlights zou willen blijven, maar niets lijkt minder waar. Zorg er dan wel voor dat het dit keer op een positieve manier is John  

[Djurovski]

So far so good. Al verwacht ik nog wel diverse drama's