[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[bas huijsmans]

Zo weer helemaal bij. Ook Turkije maakt kennis met het voetbal van John. Ben benieuwd wanneer de eerste transfers gaan plaats vinden!

[ElMarcos]

Wederom een zeer bemoedigende overwinning zeg! 

[Djurovski]

So far so goed maar er komt zowieso nog wel problemen sowieseau

[Nom de Guerre]

 

CCXLI. Al is de leugen nog zo snel…

 

Liegen is hetzelfde als het bereiden van een perfecte biefstuk, of het bakken van een schitterende taart, of het koken van een heerlijke soep. Het is een poging om je omgeving te beheersen en te verbeteren. Een overtuigende leugen verbetert een grauw, inspiratieloos feit, net zoals een kok van alleenstaande, gewone ingrediënten een smakelijk gerecht probeert te maken. De waarheid kun je vergelijken met al die gewone ingrediënten. Een snufje is voldoende om te voorkomen dat de balans zoek raakt. Met de ruwe werkelijkheid van het bestaan als voorraadkast probeerde ik mijn omgeving een smakelijke maaltijd voor te zetten door het creatieve gebruik van bepaalde feiten.

 

Je hebt de waarheid, die zich als een rauwe wortel in je hand bevindt. Een harde, smaakloze staaf, die je kaken pijnigt en je mond droog maakt. Maar zodra je die wortel schilt, in stukjes snijdt en samen met wat knoflook en ui in een pan gooit, ontstaat er iets beters. Iets dat aangenaam is, iets dat het ruwe randje van de werkelijkheid verzacht. Een leugen is niets meer dan een slimme kruidige mix, een sausje om de harde waarheid te bedekken. Net als een chef-kok die niet zomaar wat bij elkaar gooit, maar zorgvuldig afweegt en proeft, doe ik dat met de feiten die voorhanden zijn.

 

Een goede leugenaar is als een meesterkok. Hij weet precies hoeveel hij moet weglaten en hoeveel hij moet toevoegen. Teveel zout en je gerecht is oneetbaar, te weinig en het smaakt naar niets. Zo ook met leugens. Teveel en je wordt doorzien, te weinig en je overtuigt niemand. De kunst is om de juiste balans te vinden, een harmonie tussen de waarheid en de fictie. Je kijkt naar je voorraadkast van feiten, zoekt naar de meest geschikte ingrediënten en begint te koken. Wat is belangrijk? Wat kan achterwege blijven? Welke feiten zijn te bitter, te zuur, te hard?

 

In een wereld waarin de waarheid rauw en onaangenaam is, bied ik een gerecht dat verzacht en verwarmt. Mijn leugens zijn de specerijen die een saai bestaan op smaak brengen. Een overtuigende leugen is een culinair hoogstandje, een gerecht dat je smaakpapillen kietelt en je doet verlangen naar meer. Zo werk ik, in stilte, in de schaduw van de werkelijkheid, mijn handen besmeurd met de restjes van de waarheid, mijn geest druk in de weer met het bereiden van de perfecte leugen. Een gerecht dat niet alleen voedzaam is, maar ook troost biedt, hoop geeft en vooral: beter smaakt dan de rauwe waarheid.

 

Dat klinkt natuurlijk allemaal prima op papier of zoals in dit geval, in mijn hoofd, maar dit geheel in de praktijk brengen was de kunst. In mijn specifieke geval was het Alex die me het vuur aan de schenen legde over mijn Cypriotische avontuur en hoe ik hier in Erzincan verzeild was geraakt. Na de overwinning op Amed sprak ze me aan in de catacomben.

 

"John, got a minute?" vroeg ze, terwijl ze me tegenhield bij de kleedkamerdeur. Haar ogen schoten nerveus heen en weer, haar stem trilde lichtjes. Ik zag een mengeling van bezorgdheid en twijfel op haar gezicht. Ze wist dat er meer aan de hand was dan ik had laten blijken, en dat maakte haar onzeker.

 

"Sure, Alex. What's up?" probeerde ik luchtig te zeggen, maar mijn stem verried een lichte trilling. Mijn mondhoeken trokken nerveus omhoog in een geforceerde glimlach, terwijl mijn ogen onrustig heen en weer schoten. Een koude rilling kroop over mijn rug. De angst voor ontdekking zat diep en dit leek me nou net zo’n situatie waar mensen vervelende vragen gingen stellen.

 

"Cut the crap, John. What's the real story with Cyprus? I want the truth, not the polished version." Haar ogen waren donker van boosheid en haar stem schoot omhoog, scherp en dwingend. Haar lippen trilden van ingehouden woede en haar gezicht was strak gespannen. Ik voelde mijn hart sneller kloppen, onzekerheid maakte zich van me meester.

 

Ik zuchtte, voelde de druk van haar vragen. "It was a mess, Alex. The club was in financial trouble, and we had to make tough decisions. Selling players, cutting costs, you know the drill."

 

"But corruption? Drugs? Violence? That’s a bit much, don’t you think?" Haar ogen priemden in de mijne, zoekend naar een sprankje oprechtheid. Haar stem trilde van boosheid, maar er lag ook een zweem van onzekerheid in. Haar blik bleef strak op mij gericht, vastbesloten om de waarheid te achterhalen.

 

"Look, it wasn’t like that," probeerde ik uit te leggen. "We were desperate, and some things got out of hand. It wasn't all under my control." Mijn stem klonk schor, bijna smekend. Ik voelde de zenuwen door mijn lijf gieren, mijn handen trilden lichtjes. Haar ogen bleven priemend en onverbiddelijk op mij gericht.

 

"Desperate enough to do anything to stay afloat, right?" Ze gooide haar handen in de lucht, duidelijk gefrustreerd. Haar gezicht vertrok in een mengeling van boosheid en wanhoop, haar ogen flitsten van emotie. De toon in haar stem was scherp, bijna snijdend, alsof ze door mijn woorden heen wilde snijden om de waarheid te vinden.

 

"Yes, but it wasn't all bad. We had some good moments too," zei ik, hopend haar te kalmeren. Mijn stem trilde lichtjes, mijn ogen flitsten onzeker naar de grond. De zenuwen waren voelbaar, mijn gezicht vertrok in een poging tot een verontschuldigende glimlach. Ik hoopte dat dit haar zou kalmeren. Daar leek het niet op.

 

"Good moments? Really? You nearly got yourself killed and lost everything. Sounds peachy," snauwde ze terug, haar ogen schoten vuur. Haar gezicht was rood van de opgekropte woede, terwijl haar handen zich tot vuisten balden. Elke spier in haar lichaam leek gespannen, klaar om te ontploffen van frustratie.

 

Ik wist dat ze gelijk had, maar het was moeilijk om dat toe te geven. "It’s complicated, Alex. You wouldn’t understand," zei ik zachtjes, mijn ogen sloegen neer terwijl ik de schaamte voelde branden. Mijn stem trilde, mijn handen voelden klam van het zweet.

 

"Oh, I understand perfectly," antwoordde ze scherp, haar ogen priemend en haar lippen strak samengeperst. "You gambled with your career and your life, and now you're here, trying to start over. Just don't make the same mistakes again, alright?" Haar stem trilde van boosheid en frustratie, haar handen gebald tot vuisten.

 

"That's the plan," zei ik zacht, mijn ogen naar de grond gericht, terwijl ik haar blik probeerde te ontwijken. Mijn stem klonk zwak, doordrenkt van angst voor ontdekking en een vleugje verontschuldigend. Ik voelde mijn schouders iets zakken onder de druk van haar scherpe woorden en intense blik.

 

Ze schudde haar hoofd en zuchtte diep. "Good. Because the next time you screw up, there might not be a second chance." Haar ogen stonden doordringend en haar stem trilde van boosheid en frustratie. De spieren in haar gezicht waren gespannen, haar lippen stijf op elkaar gedrukt terwijl ze de woorden uitspuugde.

 

Dat was het punt waarop ik dacht dat ze mijn gelul voor zoete koek had geslikt. Het was immers niet eens een volwaardige leugen, enkel het weglaten van een aantal bezwarende feiten, alsof het overbodige specerijen waren in een goede stoofschotel. Ik ademde diep in en voelde een moment van opluchting, alsof de zware last van mijn schouders viel. Maar diep vanbinnen knaagde de onzekerheid nog steeds. Hoe lang kon ik deze façade ophouden? Hoe lang voordat de waarheid, als een hardnekkige vlek, weer naar boven zou komen? Ik wist het niet, maar voor nu leek het genoeg om Alex voorlopig tevreden te stellen. Helaas waren de dingen zelden zoals ze leken.

 

"John, there's one more thing," sprak ze, haar toon urgent. Haar ogen priemden in de mijne, terwijl ze de woorden langzaam uitsprak, alsof ze elk moment het laatste puzzelstukje in haar handen hield. Mijn hart sloeg een keer over, een koude rilling liep over mijn rug. Wat nu weer? 

 

Waarom kon ze niet tevreden zijn met het goede verhaal van de man die op zoek was naar verlossing, redemption zoals de Engelsen dat zo fraai noemden? Waar kwam die eeuwige drang van de vrouw, zoals ik ongegeneerd generaliseerde, vandaan om altijd door te blijven vragen, om alles te willen begrijpen? Verdomme, was het nooit genoeg? Terwijl ik mijn handen door mijn haar haalde, voelde ik de frustratie en verbijstering opborrelen. Altijd dat eindeloze graven, het niet kunnen laten rusten. Alsof ze aanvoelde dat er nog meer was, dat mijn zorgvuldig opgebouwde façade elk moment kon instorten.

 

"Yeah? What’s that?" vroeg ik, mijn wenkbrauwen optrekkend. Uiterlijk vertrok ik geen spier. Dat was het geheim van een goede pokerspeler en daarmee ook van een goede leugenaar. Hoe zeer het ook borrelde en stormde in je hoofd, je kon er niks van laten merken. Altijd blijven lachen. Terwijl ik haar aankeek, voelde ik mijn hart bonzen in mijn borstkas. Mijn handen waren klam, maar mijn gezicht bleef strak in de plooi. Dit was het moment waarop alles kon instorten, waarop de zorgvuldig opgetrokken muren van mijn leugens en halve waarheden zouden kunnen bezwijken. Toch hield ik vol, vastbesloten om niets prijs te geven.

 

"Gökhan. I don’t want him getting dragged into your mess. He’s a good man, and he doesn’t deserve that," zei ze met een strenge blik. Haar ogen straalden ongerustheid uit, maar ook een diepe liefde voor haar man. De kracht van haar woorden drong tot me door, en ik voelde de angst in mijn maag verminderen. Daar lag de opening waar ik gebruik van kon maken, het geheime ingrediënt om het gerecht af te maken. Haar bezorgdheid voor Gökhan kon ik gebruiken om mezelf te redden. Ik moest haar overtuigen dat ik mijn verleden echt achter me wilde laten en geen gevaar zou vormen voor hem.

 

"Alex, I would never put him in harm’s way. He’s been nothing but supportive," antwoordde ik, mijn handen opheffend in een poging mijn oprechtheid te tonen. Mijn ogen hielden de hare vast, zoekend naar een teken van begrip, terwijl mijn hart bonsde van angst voor ontdekking.

 

"Supportive, yes. But naïve. He trusts you, and I need to know you’re not going to betray that trust," drong ze aan, haar ogen fel. Haar blik boorde zich in de mijne, haar stem trilde van ingehouden emoties, terwijl ik het gewicht van haar woorden voelde drukken.

 

Ze moest eens weten. Alsof ik bij 24 Erzincanspor binnen had kunnen komen zonder dat Gökhan wist van mijn verleden op Cyprus, zonder dat er connecties waren tussen Gökhan en de Georgiërs. Maar hey, het was niet mijn probleem dat hij geen open kaart speelde met zijn vrouw, het gaf me wel een kans. Een kans om een betere indruk te maken, om haar gerust te stellen zonder dat ze doorhad dat ze in een veel grotere puinhoop zat dan ze kon vermoeden. Ik hield mijn gezicht in de plooi en glimlachte flauwtjes, alsof alles onder controle was.

 

Tijd om de leugen goed te kruiden en te verkopen. "I get it. I really do. I have no intention of screwing this up. Not for him, not for anyone," verzekerde ik haar, terwijl ik mijn stem zachter maakte en oprecht probeerde te klinken. Mijn ogen probeerden de hare te vangen, een vleugje angst voor ontdekking achter mijn masker van zelfverzekerdheid. De strakke lijn van mijn mondhoeken verzachtte iets, en ik tilde mijn handen op in een gebaar van overgave. "Believe me, Alex, I want this to work as much as you do. I need this to work."

 

"Good. Because if I even get a hint that you're putting him in danger, I won't hesitate to step in," waarschuwde ze, haar toon ijskoud. Haar ogen priemden in de mijne, alsof ze recht door mijn façade heen kon kijken. Haar kaken waren strak gespannen, en haar handen trilden lichtjes terwijl ze haar vuisten balde. Er was een mengeling van onzekerheid en angst in haar stem, maar ook een duidelijke agressie, een dreiging die onder haar woorden schuilde. Ze was vastberaden om haar man te beschermen, koste wat het kost. Ik slikte en knikte langzaam, de intensiteit van haar blik voelde als een mes op mijn keel.

 

"Fair enough. But trust me, Alex, I’m not the same guy I was in Cyprus. I've learned my lesson," zei ik, mijn stem voorzichtig, bijna smekend. Haar ogen vernauwden even, zoekend naar een sprankje oprechtheid. Ze zuchtte en knikte langzaam, alsof ze de leugen had geslikt. Haar gezicht verzachtte iets, maar de wantrouwen bleef duidelijk zichtbaar.

 

"That's a nice sentiment, John. But actions speak louder than words," antwoordde ze, haar blik nog steeds scherp. Haar ogen priemden in de mijne, haar mond een strakke lijn van vastberadenheid. Ze liet me weten dat ze niet zomaar overtuigd zou zijn, dat ik mijn woorden moest waarmaken met daden.

 

"I get that. And I’m showing it, game by game, decision by decision. I’m here to build something new, something better," verzekerde ik haar, mijn stem stevig maar mijn ogen die iets anders verrieden. Mijn handen waren lichtjes bezweet, en ik voelde mijn hart sneller kloppen terwijl ik probeerde kalm te blijven. Bijna klaar. Ze had het grootste gedeelte van de leugen al geslikt. Er waren nog een paar details waar ze mee worstelde. Haar blik was nog steeds onderzoekend, haar wenkbrauwen licht gefronst.

 

"And the Georgians? What about them?" vroeg ze, haar stem nu bijna fluisterend, maar scherp als een mes. Haar ogen priemden in de mijne, zoekend naar een sprankje waarheid. Ik voelde de spanning in de lucht, elke spier in mijn lichaam stond strak gespannen.

 

"The Georgians are not part of this, Alex. I haven’t mentioned them, and I won’t. If Gökhan hasn’t shared anything about them with you, then there's nothing for you to worry about," antwoordde ik, terwijl ik haar recht in de ogen keek.

 

Ze bleef me een moment stil aankijken, alsof ze probeerde door mijn ziel heen te kijken. 

 

"Fine. But I’ll be watching you, John. One misstep, and I’ll be the first to know," waarschuwde ze, voordat ze zich omdraaide en weg liep.

 

Ik haalde diep adem, terwijl ik haar zag verdwijnen in de drukte van de catacomben. Alex was overduidelijk iemand die je niet graag tegen je had, en haar waarschuwing was helder. Ik moest bewijzen dat ik te vertrouwen was en mijn verleden achter me laten, zonder de schaduwen van Cyprus die over mijn nieuwe begin in Erzincan hingen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

18 uur geleden zei Marius:

Alweer een glansprestatie! Zoals John ook aangeeft aan zijn team, kwestie van deze vibe vast te houden en de lijn door te trekken de komende tijd.

 

En hopen op weinig lastige vragen.

 

16 uur geleden zei bas huijsmans:

Zo weer helemaal bij. Ook Turkije maakt kennis met het voetbal van John. Ben benieuwd wanneer de eerste transfers gaan plaats vinden!

 

Johnball!

 

15 uur geleden zei ElMarcos:

Wederom een zeer bemoedigende overwinning zeg! 

 

Sportief gaat het voor de wind.

 

13 uur geleden zei Djurovski:

So far so goed maar er komt zowieso nog wel problemen sowieseau

 

Standaard  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Vrouwen. Zucht. Ook dit lijkt me weer een exemplaartje. Al reikt ze nog niet tot aan de enkels van Eleni natuurlijk. 

[bas huijsmans]

Johnball met extra drama on the side

[ElMarcos]

Alex is geen Eleni als het op verleiding aan komt, maar ik ben banger voor deze vrouw dan Eleni en haar vader samen. 

[Djurovski]

Die Alex gaat nog voor problemen zorgen heb ik het gevoel. Ze is niet voor de poes iig 

[Nom de Guerre]

 

CCXLII. This Isparta!

 

Terwijl ik met pijn en moeite Alex op afstand wist te houden, moest 24 Erzincanspor aantreden tegen Ispartaspor. Mijn gedachten dwaalden af naar veldslagen en heroïsche daden. Voor mijn geestesoog doemden taferelen uit de film "300" op, met moedige krijgers die hun leven gaven voor eer en glorie. Maar toen we Isparta naderden, werd ik begroet door iets heel anders dan mijn masculiene fantasieën. Isparta stond bekend als de stad van de rozen, een plek waar delicate bloemen bloeiden in overvloed en de lucht doordrenkt was met hun zoete geur. 

 

Het was een schril contrast met de beelden die ik in mijn hoofd had van stoere krijgers en bloedige gevechten. In plaats daarvan voelde ik me alsof ik in een romantisch sprookje was beland, omringd door bloemen en zachte kleuren. Het voelde bijna surrealistisch om hier te zijn voor een voetbalwedstrijd, omringd door zoveel schoonheid en rust. Maar hoe mooi de omgeving ook was, ik wist dat we ons niet konden laten afleiden. Isparta 32 Spor was een team dat bekend stond om zijn ruige spel en agressieve aanpak op het veld. 

 

Onze tegenstanders mochten dan wel in de stad van de rozen spelen, maar op het veld waren ze allesbehalve zachtzinnig. De wedstrijd tegen Isparta 32 Spor vond plaats op een hete zomermiddag in het Atatürk Stadion, waar de zon genadeloos op het veld brandde. Slechts 542 toeschouwers hadden die middag ondanks de hitte hun weg naar het stadion gevonden. De wedstrijd beloofde een clash van stijlen te worden, waarbij mijn aanvallende spelopvatting botste met de meer directe aanpak van Isparta 32 Spor.

 

Vanaf het eerste fluitsignaal was het duidelijk dat mijn team er klaar voor was. We begonnen fel, met snelle passes en veel beweging. Colin Kazim-Richards, onze aanvoerder, zette de toon met zijn energieke spel. 

 

Lopen, beuken, sleuren, de mannen aanvurend nam Colin het voortouw. De beloning voor zijn noeste arbeid liet niet lang op zich wachten. Al in de vijftiende minuut opende hij de score. Hij ontving de bal net binnen het strafschopgebied, controleerde hem soepel en haalde verwoestend uit. De bal suisde laag en strak langs de doelman, die geen schijn van kans had. Colin's lichaamshouding was die van een roofdier, klaar om zijn prooi te grijpen, en zijn gezicht straalde vastberadenheid uit. Het gejuich van de supporters was oorverdovend, hun vreugde en opluchting duidelijk merkbaar.

 

Isparta 32 Spor probeerde terug te vechten, maar onze verdediging stond als een huis. De mannen werkten hard, met zweet dat van hun gezichten droop, maar geen enkele bal werd zonder strijd opgegeven. Onze pressing forward, Oguzhan Sivrikaya, was een constante plaag voor de tegenstanders. In de 18e minuut sloeg hij toe na een fout van Alp Tutar van Isparta. Oguzhan ontfutselde de bal en schoot met een krachtige trap die laag en zuiver in de hoek belandde. Zijn gezicht straalde pure vastberadenheid uit terwijl hij juichte, wetende dat dit een cruciaal moment was.

 

Isparta 32 Spor was echter niet van plan om zich zonder slag of stoot over te geven. Ze vochten hard en probeerden ons spel te ontregelen met fysiek spel en lange ballen. Het was een gevecht op het middenveld, waarbij elke bal werd bevochten alsof het de laatste was. Onze spelers bleven echter kalm en gefocust, hun mimiek en lichaamstaal vertelden het verhaal van een team dat vastbesloten was om te winnen.

 

In de tweede helft bleef het spannend. Isparta 32 Spor kreeg enkele kansen, maar onze verdediging en keeper hielden stand. De tijd tikte weg en de spanning steeg. In de 83e minuut slaagde Amir Arlı erin om een troostdoelpunt te maken voor Isparta 32 Spor. Hij schoot hard en laag vanuit een moeilijk hoek, en de bal vloog langs onze keeper in het net. Het gejuich van de Isparta-fans was kort maar fel, een moment van hoop in een verder donkere middag.

 

Maar de vreugde van Isparta was van korte duur. Slechts een paar minuten later maakte Abdülkerim Canlı een harde tackle die hem op een rode kaart kwam te staan. Zijn gezicht was vertrokken van woede en frustratie terwijl hij het veld verliet, zijn ploeggenoten achterlatend met tien man.

 

We behielden onze voorsprong en toen het laatste fluitsignaal klonk, was de opluchting voelbaar. De jongens juichten en omhelsden elkaar, hun gezichten glanzend van het zweet en de vreugde. Colin Kazim-Richards werd terecht uitgeroepen tot Man of the Match, zijn optreden een toonbeeld van leiderschap en vastberadenheid.

 

In de kleedkamer na de wedstrijd was de sfeer euforisch. De spelers vierden de overwinning en ik kon niet anders dan trots zijn op hun prestatie. We hadden een zware tegenstander verslagen onder moeilijke omstandigheden, en dat was een teken van ons groeiende zelfvertrouwen en kracht als team.

 

De overwinning tegen Isparta 32 Spor was een belangrijke stap in onze campagne. Het toonde niet alleen onze vaardigheid en vastberadenheid, maar ook onze veerkracht in het gezicht van tegenspoed. Terwijl we ons voorbereidden op de volgende wedstrijd, wist ik dat we op de goede weg waren. De energie, de beweging, de vastberadenheid en de vreugde in de ogen van mijn spelers waren het bewijs dat we iets speciaals aan het bouwen waren.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 31-7-2024 om 09:36 zei Marius:

Vrouwen. Zucht. Ook dit lijkt me weer een exemplaartje. Al reikt ze nog niet tot aan de enkels van Eleni natuurlijk. 

 

Houd op, joh   Ik heb er drie hier thuis en straks in oktober zelfs vier. Ik ken mijn plek  

 

23 uur geleden zei bas huijsmans:

Johnball met extra drama on the side

 

Zo willen jullie het toch?  

 

13 uur geleden zei ElMarcos:

Alex is geen Eleni als het op verleiding aan komt, maar ik ben banger voor deze vrouw dan Eleni en haar vader samen. 

 

Ze is geslepen, dat zeker.

 

4 uur geleden zei Djurovski:

Die Alex gaat nog voor problemen zorgen heb ik het gevoel. Ze is niet voor de poes iig 

 

Geen makkelijke tante, inderdaad.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Niets of niemand lijkt de ploeg momenteel te kunnen stoppen, zelfs de omgeving heeft geen vat op de ploeg, het zorgt hoogstens voor wat lichte afleiding. De trein stoomt door!

[ElMarcos]

Sportief gaat het voor de wind en lijkt niets de ploeg in de weg te staan. Precies zoals iedereen hoopte en waarschijnlijk zorgt het ervoor dat ondanks de argwaan wij sommige, het niet snel tot een escalatie komt.

[Djurovski]

Alp was die avond niet aan het Tütaren

[Nom de Guerre]

 

CCXLIII. Zodat het duidelijk is

 

Na de wedstrijd gingen de jongens de stad in om de overwinning te vieren. Ik bleef in het hotel achter. In de smaakvol versierde lobby ging ik aan de bar zitten. Sippend van een Glenfiddich 18, uiteraard zonder ijs, want ik ben geen Filistijn, las ik via mijn telefoon mijn mailtjes. Onze bliksemstart in de competitie was niet onopgemerkt gebleven en met het sluiten van de transfermarkt in zicht, begon er paniek te ontstaan. Clubs die hun ouverture hadden verpest, waren nu op zoek naar last-minute versterkingen. Spelers in vorm waren dan extra in trek en hey, de mannen van 24 Erzincanspor waren zeer zeker in vorm.

 

Elke mail was een potentiële goudmijn. De ene aanbieding volgde de andere op, een kluwen van biedingen en tegenbiedingen. Geduldig bekeek ik alles. De kunst was om niet meteen toe te happen, om de juiste prijs af te wachten. Voetbal is een spel van strategie, niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten. Een juiste timing kon het verschil maken tussen een schamele winst en een fortuin. 

 

Geduld is een schone zaak, zeker in de voetbalwereld. De Glenfiddich werkte kalmerend, terwijl ik de aanbiedingen doorspitte en afwoog. Geen overhaaste beslissingen, geen impulsieve acties. Elke stap moest weloverwogen zijn, elke keuze strategisch verantwoord. Als een schaakmeester die zijn volgende zet voorbereidt, wachtte ik af, klaar om toe te slaan wanneer het moment daar was.

 

Met een lichte glimlach dacht ik aan de vierende jongens in de stad. Ze hadden hun rust verdiend, hun moment van glorie. Morgen zou een nieuwe dag vol kansen en uitdagingen zijn, en ik zou klaar zijn om die aan te grijpen. Voor nu, echter, was het genoeg om hier te zitten, nippend aan mijn whisky, strategieën smedend en geduldig wachtend op de juiste zet.

 

Ik voelde een hand op mijn schouder. "Well done, John." Gökhan schoof op de barkruk naast de mijne. Ik gebaarde naar de barman, die ook voor Gökhan een whisky inschonk. "You shouldn't work so hard, my friend. Leave some time to enjoy life." Grinnikend om zijn eigen goede raad dronk hij van zijn whisky. "What are you doing that could be so important anyway?"

 

Zwijgend schoof ik mijn telefoon over de bar naar Gökhan toe. Waarom zou ik het allemaal uitleggen als hij het ook zelf kon lezen? De aanbiedingen, de paniekerige mails van andere clubs, de wanhopige verzoeken om versterkingen. Het was een delicate balans van onderhandelen, afwegen en de juiste beslissingen nemen. Geen overhaaste stappen, maar bedachtzaam en strategisch handelen.

 

Gökhan scrolde door de mails, zijn ogen werden groter naarmate hij verder las. Hij nam een grote slok whisky, duidelijk onder de indruk. "This is... impressive," mompelde hij. "I knew we were doing well, but this... You really know how to turn things to your advantage, don’t you?"

 

Ik glimlachte slechts. Het was een spel, een spel van geduld en timing. De kunst was om de juiste momenten af te wachten, om te weten wanneer je moest toeslaan en wanneer je moest terugtrekken. Elke beslissing die ik nam, was een zet op het grote schaakbord van de voetbalwereld. Elke stap die ik zette, bracht me dichter bij mijn doel.

 

"Remember, Gökhan," zei ik uiteindelijk, "it’s all about patience. Timing is everything in this game. The right move at the right time can make all the difference."

 

Gökhan knikte, duidelijk onder de indruk van mijn strategie. Hij dronk zijn glas leeg en schonk zichzelf nog een in. "To patience and strategy, then," zei hij, terwijl hij zijn glas hief. Ik hief mijn glas en knikte instemmend. We proostten en ik voelde een zekere voldoening. We waren op de goede weg, en met de juiste aanpak zouden we slagen. Geduld, strategie en een beetje geluk, dat was alles wat we nodig hadden.

 

"Just remember, John... The market closes in a week. We will have almost no time to replace players. I won't allow you to sell any players we cannot replace. The winter window is a different matter. No sales right now, you understand?" Ik haalde mijn schouders op. Ik vond het best, zolang ik Colin en Aykut kon houden.

 

Gökhan dronk zijn glas leeg en gebaarde naar de barman voor een refill. "I am serious, John. Winning promotion means all the players go up in value. We can make more by showing some patience."

 

Ik keek naar Gökhan en zag dat hij echt meende wat hij zei. Dit was geen moment voor impulsieve beslissingen. In de stilte die volgde, nam ik een slok van mijn whisky en dacht na over de volgende stappen. Geduld was de sleutel, dat had Gökhan goed door. Elke speler had zijn waarde, maar hun waarde zou alleen maar stijgen als we ze in de etalage konden zetten met promotie als achtergrondmuziek.

 

"I understand, Gökhan," antwoordde ik uiteindelijk. "We won’t sell anyone. Rebuilding the team takes time."

 

Gökhan knikte, zichtbaar opgelucht. "Good. We are on the same page then. Just make sure the team keeps winning. The rest will follow naturally."

 

Zijn woorden echoën na in mijn hoofd. Het was een delicate balans tussen geduld en actie, tussen bouwen aan de toekomst en het beheersen van de huidige situatie. Elke beslissing die we namen, moest zorgvuldig worden afgewogen. Geen overhaaste stappen, geen impulsieve acties. 

 

Met elke overwinning zou de waarde van onze spelers stijgen, en daarmee ook de waarde van de club. Geduld en strategie, dat waren de ingrediënten die ons succes zouden bepalen. Terwijl Gökhan opnieuw zijn glas hief, voelde ik een golf van vastberadenheid door me heen gaan. Dit was onze kans om iets groots te bereiken, en ik was vastbesloten om die kans met beide handen aan te grijpen.

 

Aan belangstelling was er geen gebrek. Voor maar liefst vijf spelers uit de basisploeg bestond concrete belangstelling. Clubs boden bedragen waar ik in Cyprus alleen maar van had kunnen dromen. Maar de opdracht van Gökhan was duidelijk. Niemand werd verkocht. Geen onderhandelingen, geen luisterende oren voor verleidelijke voorstellen. Het was een kwestie van geduld tonen, van strategisch handelen. 

 

Gökhan had het goed door: spelers verkopen nu zou het team verzwakken en onze promotiekansen schaden. En als we promotie zouden winnen, dan zou de waarde van elke speler exponentieel toenemen. Het was geen kwestie van simpelweg geld binnenhalen, maar van investeren in de toekomst. 

 

Elke keer dat mijn telefoon ging en een zaakwaarnemer of een clubdirecteur aan de lijn was, hield ik mezelf dat voor ogen. Elke keer dat ik een bod afwees, voelde ik een mengeling van frustratie en trots. Frustratie omdat de bedragen verleidelijk waren, trots omdat ik wist dat we het juiste deden.

 

"Niet nu," herhaalde ik steeds opnieuw, zowel tegen mezelf als tegen de anderen. "Geduld. Het is nog niet het juiste moment."

 

Ik moest denken aan een chef-kok die een ingewikkeld gerecht voorbereidt. Elk ingrediënt had zijn tijd nodig, elke stap moest nauwgezet worden gevolgd. Te vroeg handelen zou de smaak verpesten, te lang wachten zou het gerecht doen mislukken. 

 

Het was een kwestie van timing, van gevoel, van vertrouwen in het proces. Terwijl ik door de transferaanbiedingen bladerde, wist ik dat we op de goede weg waren. We bouwden iets moois op, en daarvoor was geduld nodig. Geduld en vastberadenheid. 

 

Elke afwijzing was een investering in de toekomst. Elke keer dat ik "nee" zei, beschermde ik ons team en onze droom van promotie. En in die momenten van stilte, na elk telefoongesprek, voelde ik de kracht van onze strategie. We waren bezig met iets groots, iets dat tijd en geduld vergde. En ik was klaar om die tijd te nemen, die geduld op te brengen, voor het grotere doel.

 

 

Reacties en dergelijke.

Spoiler

 

7 uur geleden zei Marius:

Niets of niemand lijkt de ploeg momenteel te kunnen stoppen, zelfs de omgeving heeft geen vat op de ploeg, het zorgt hoogstens voor wat lichte afleiding. De trein stoomt door!

 

Tjoeke tjoeke  

 

7 uur geleden zei ElMarcos:

Sportief gaat het voor de wind en lijkt niets de ploeg in de weg te staan. Precies zoals iedereen hoopte en waarschijnlijk zorgt het ervoor dat ondanks de argwaan wij sommige, het niet snel tot een escalatie komt.

 

Maar we weten dat die escalatie alsnog gaat komen.

 

33 minuten geleden zei Djurovski:

Alp was die avond niet aan het Tütaren

 

Ach, het hoort erbij  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Djurovski]

Toeslaan op het juiste moment hoewel het in ( fm ) soms in een dag kan veranderen

[Marius]

Er zijn slechtere omstandigheden om strategische beslissingen te nemen. John blijft een man van de wereld die weet hoe te genieten zo blijkt maar weer  

[ElMarcos]

John balanceert zoals gewoonlijk op een dunne balk. Zijn ploeg draait goed, hij probeert te genieten van het leven, maar van alle kanten krijgt hij kleine duwtjes. 

[Nom de Guerre]

 

CCXLIV. De laatste horde voor deadline day

 

Akhisarsport uit was de laatste wedstrijd voor het sluiten van de markt. Als we relatief ongeschonden uit deze strijd kwamen, dan waren extra versterkingen niet noodzakelijk en kon ik met een gerust hart uitkijken naar de volgende serie wedstrijden, in de wetenschap dat er niemand verkocht zou worden. Die wetenschap was een schrale troost, want met elke transferperiode hield ik mijn hart vast. De woorden van Gökhan galmden nog steeds in mijn hoofd.

 

Akhisarsport uit, dat betekende een lange rit naar een stadion waar de omstandigheden vaak verre van ideaal waren. Slecht gras, vijandige supporters, en een tegenstander die niets liever wilde dan ons een hak zetten. De opwinding en nervositeit vochten om voorrang in mijn hoofd, maar ik moest mijn kalmte bewaren.

 

"Guys, this match is crucial," sprak ik de ploeg toe in de kleedkamer. "We need to keep our cool and stick to the plan. If we win this, we can close the transfer window with confidence and build a solid season."

 

Colin knikte instemmend. "We got this, gaffer. Let's show them what we're made of." Zijn zelfverzekerde blik gaf me enige rust, maar ik wist dat het nog een zware kluif zou worden.

De sfeer in het stadion was geladen met spanning en vijandigheid. De supporters van Akhisarsport maakten duidelijk dat we niet welkom waren. Ze schreeuwden en joelden, probeerden ons uit ons spel te halen. Maar ik wist dat mijn jongens zich daardoor niet lieten afleiden. 

 

De wedstrijd begon in een tempo dat niet matchte met de energie in het stadion, het was een tempo dat je eerder zou verwachten bij een bingo-avond van de plaatselijke ouderenvereniging. Desondanks viel onze golden boy Oguzhan al snel uit met een ogenschijnlijk onschuldige enkelblessure, waardoor ik gedwongen werd om reserveaanvaller Berat Altındiş in te brengen.

 

In de eenendertigste minuut was het diezelfde Berat Altındiş die de ban brak. Met een goed getimede afwerking van dichtbij bracht hij 24Erzincanspor op voorsprong. Zijn lichaamshouding sprak boekdelen: zelfverzekerd, geconcentreerd, klaar om de bal in het net te plaatsen. De toeschouwers sprongen op van hun stoelen, handen in de lucht, gezichten stralend van vreugde.

 

In het begin van de tweede helft was het Musa Çağıran die de voorsprong verdubbelde. Met een hard en geplaatst schot, laag over het gras, stuurde hij de bal naar de hoek van het doel. De doelman van Akhisarsport kon alleen maar toekijken hoe de bal langs hem heen suisde. Het gezicht van Musa lichtte op in een vreugdevolle grijns, zijn ogen fonkelden van trots en opwinding. Hij hief zijn armen in triomf, terwijl zijn teamgenoten naar hem toe renden om hem te omhelzen.

 

Berat Altındiş, weer hij, voegde zijn tweede doelpunt toe in de achtenvijftigste minuut. Een goed geplaatste schuiver van dichtbij en de score stond op 3-0. De verdediging van Akhisarsport leek totaal verlamd, als konijnen gevangen in de koplampen van een naderende auto. Berat's mimiek was een mix van vastberadenheid en tevredenheid, hij wist dat hij zijn werk goed deed. 

 

In de zeventigste minuut was het Colin Kazim-Richards die de 4-0 binnenwerkte. Een goede afwerking van dichtbij. Zijn expressie was er een van puur geluk, de vreugde straalde van zijn gezicht. Hij gooide zijn vuist in de lucht en rende naar de zijlijn, waar hij door zijn teamgenoten werd omhelst. De fans gingen uit hun dak, de energie in het stadion was voelbaar. 

 

Akhisarsport wist echter nog een klein beetje terug te doen. Yusuf scoorde in de 74e minuut een penalty, een schot in de bovenhoek dat de doelman van 24Erzincanspor kansloos liet. Het was echter niet meer dan een troostdoelpunt, een pleister op de wond. Yusuf's gezichtsuitdrukking was een mengeling van frustratie en opgeluchting. Hij had gescoord, maar het was te weinig en te laat.

 

In de laatste minuten van de wedstrijd liep Akhisarsport's verdedigende middenvelder Abdulkerim Canlı nog tegen een rode kaart aan na een smerige tackle. Zijn gezicht vertrok in een grimas van woede en frustratie toen hij het veld moest verlaten. De scheidsrechter wees resoluut naar de kleedkamer, geen ruimte voor discussie.

 

Na het laatste fluitsignaal was het duidelijk: 24Erzincanspor had een dominante overwinning behaald. De spelers vierden het op het veld, armen om elkaars schouders, gezichten vol trots en vreugde. De fans zongen en juichten, de energie in het stadion was elektrisch.

 

Deze wedstrijd toonde aan dat ervaring vaak de overhand heeft in het voetbal. De jeugdige ploeg van Akhisarsport kon niet op tegen het goed georganiseerde en ervaren team van 24Erzincanspor. Het was een les in voetbal, een demonstratie van wat ervaring en strategisch spel kunnen bereiken.

 

Voor 24Erzincanspor was deze overwinning nog een stap in de richting van hun doel: promotie. De spelers wisten dat elke wedstrijd een kans was om dichter bij dat doel te komen, en ze waren vastbesloten om elke kans te benutten. Hun lichaamstaal, hun gezichtsuitdrukkingen, alles sprak van vastberadenheid en zelfvertrouwen. Ze wisten dat ze op de goede weg waren, en niets kon hen stoppen. 

 

Het was een dag om te vieren, een dag om te onthouden. En terwijl de spelers van 24Erzincanspor het veld verlieten, wisten ze dat ze iets speciaals aan het opbouwen waren. Iets dat tijd en geduld vergde, maar uiteindelijk de moeite waard zou zijn.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

We gaan even iets nieuws proberen. De volgende wedstrijd is tegen Somaspor, thuis. Somaspor is de huidige nummer twee. Degene die de uitslag goed weet te voorspellen (of de uitslag het meest benadert) mag het volgende sleutelwoord kiezen.

 

20 uur geleden zei Djurovski:

Toeslaan op het juiste moment hoewel het in ( fm ) soms in een dag kan veranderen

 

Heftig ja, vaak omdat een of andere huilstruik meer speeltijd of een nieuw contract wil.

 

20 uur geleden zei Marius:

Er zijn slechtere omstandigheden om strategische beslissingen te nemen. John blijft een man van de wereld die weet hoe te genieten zo blijkt maar weer  

 

Een natje en een droogje op zijn tijd, het hoort er bij.

 

6 uur geleden zei ElMarcos:

John balanceert zoals gewoonlijk op een dunne balk. Zijn ploeg draait goed, hij probeert te genieten van het leven, maar van alle kanten krijgt hij kleine duwtjes. 

 

Vroeger of later worden het oplawaaien.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Djurovski]

3-1 winst de volgende. Voorlopig gaat het op het veld zeer verspoedig

[Marius]

Het blijft meer dan op rolletjes lopen. De vraag is dan natuurlijk of dat eigenlijk wel ideaal was zo vlak voor deadline day. Voor hetzelfde geld ontstaat er toch nog meer interesse voor één of andere speler. Maar misschien is dat wel te veel doemdenken. Ik verwacht niet minder dan een 3-0 op de volgende speeldag.

[Nom de Guerre]

 

CCXLV. Daar begint de ellende… Alweer…

 

De blessure van Oguzhan viel gelukkig mee. Een enkelverzwikking die hem misschien een weekje aan de kant zou houden, niets ernstigs. Zijn vervanger, Berat, had de wedstrijd tegen Akhisarsport echter als een kans gezien om te schitteren en dat had hij dubbel en dwars gedaan met twee doelpunten. Het team zat in een bloedvorm, en de euforie van de recente overwinningen gaf een extra boost aan het moreel. 

 

Met nog maar een paar dagen tot het sluiten van de transfermarkt leek er geen vuiltje aan de lucht. De belangstelling voor onze spelers was er zeker, maar Gökhan had zijn veto uitgesproken: niemand verlaat de club. Een strategie die ik alleen maar kon toejuichen. We waren immers op weg naar iets groots, iets wat alleen maar kon slagen met de juiste mensen op de juiste plaats.

 

Terwijl ik mijn gedachten liet gaan over de afgelopen weken, besefte ik hoe ver we waren gekomen. Van een verzameling spelers zonder veel cohesie, naar een goed geoliede machine die elke tegenstander met gemak van de mat speelde. Het was een reflectiemoment dat me deed beseffen dat het soms niet uitmaakt hoeveel obstakels je tegenkomt, zolang je maar vastberaden bent om door te zetten.

 

De rust en tevredenheid die ik voelde waren nieuw voor me. De gebruikelijke zorgen en twijfels leken tijdelijk te zijn opgelost. Er was een zekerheid, een gevoel dat alles op zijn plek viel. Terwijl ik naar de kalender keek, voelde ik een sprankje optimisme opborrelen. De toekomst zag er rooskleurig uit, en ik was vastbesloten om die lijn door te trekken. De komende wedstrijden zouden een nieuwe uitdaging vormen, maar met de vorm waarin we verkeerden, was ik vol vertrouwen dat we elk obstakel zouden overwinnen. Het voelde als een zeldzaam moment van kalmte in de doorgaans turbulente wereld van het voetbal, en ik was vastbesloten om ervan te genieten zolang het duurde.

 

Zoals gebruikelijk duurde die kalmte namelijk niet lang. Colin kwam mijn kantoor binnenstormen, mobieltje in de aanslag. "You better have a look at this, gaffer." Voor ik goed en wel besefte wat er gebeurde, had hij zijn iPhone in mijn gezicht geduwd. 

 

Op het scherm was de Instagrampagina van Oguzhan zichtbaar. De jongen stond er breed glunderend op, trots een tricot omhoog houdend. Op zich niet heel vreemd, ware het niet dat het tenue dat hij zo trots aan de wereld liet zien, niet het rood-zwart van 24 Erzincanspor was. Nee, het was het geel-groen van een of andere club waarvan ik de naam nog niet kon plaatsen. De foto was gedateerd op enkele uren geleden. What the actual fuck? 

 

Ik was, zoals de Britten dat plachten te zeggen, flabbergasted. Verbijstering sloeg om in een knoop van woede en ongeloof in mijn maag. Hoe kon dit gebeuren? Wat speelde zich hier in godsnaam af? De adrenaline schoot door mijn lichaam terwijl ik mijn blik van het scherm naar Colin verplaatste, die me aankeek met een mengeling van wanhoop en bezorgdheid.

 

"Who... How..." stamelde ik, niet in staat een volledige zin uit te spreken. Mijn hoofd draaide overuren terwijl ik probeerde te bevatten wat er in vredesnaam gaande was. Oguzhan, een van onze beste spelers, zomaar weg? Zonder dat ik iets wist? Terwijl ik nog steeds staarde naar de foto, voelde ik de grond onder mijn voeten wegzinken. Dit zou een bom kunnen zijn die onze hele seizoensstart tenietdeed.

 

Het was alsof ik een knal had gehoord, maar nog niet wist waar de kogel vandaan kwam. Was dit een grap? Een misverstand? Of erger, een verraad van binnenuit? De seconden voelden als minuten terwijl ik staarde naar die verraderlijke foto. Mijn verbijstering maakte plaats voor een ongekende woede. Er moest een verklaring komen, en snel ook.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

We gaan even iets nieuws proberen. De volgende wedstrijd is tegen Somaspor, thuis. Somaspor is de huidige nummer twee. Degene die de uitslag goed weet te voorspellen (of de uitslag het meest benadert) mag het volgende sleutelwoord kiezen.

 

Djurovski 3-1

Marius 3-0.

 

Jullie hebben nog even voor het zover is. 

 

14 uur geleden zei Djurovski:

3-1 winst de volgende. Voorlopig gaat het op het veld zeer verspoedig

 

Nu naast het veld nog  

 

11 uur geleden zei Marius:

Het blijft meer dan op rolletjes lopen. De vraag is dan natuurlijk of dat eigenlijk wel ideaal was zo vlak voor deadline day. Voor hetzelfde geld ontstaat er toch nog meer interesse voor één of andere speler. Maar misschien is dat wel te veel doemdenken. Ik verwacht niet minder dan een 3-0 op de volgende speeldag.

 

Dat is in dit geval absoluut waar.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Even een bommetje gedropt voor het verstrijken van de transferdeadline. Beter dan erna, nee? Altijd blijven lachen John!

[Djurovski]

De spanning voor die uitslag is niet te harden en dan ook nog zo'n bom met een speler die ineens weg gaat. Hartslag op record tempo hier

[Nom de Guerre]

 

CCXLVI. Don’t bullshit a bullshitter

 

You don’t bullshit a bullshitter. Dat hield in dat ik precies wist hoe het spel gespeeld moest worden. Naast de manager, ik zei de gek, was er maar één andere partij met de tekenbevoegdheid bij transfers. De man die me twee dagen eerder had opgedragen niemand te verkopen; Gökhan.

 

De adrenaline raasde door mijn aderen terwijl mijn gedachten op topsnelheid door mijn hoofd raasden. Waarom zou hij zoiets doen? Hij had zelf gezegd dat we geen spelers mochten verkopen. We moesten geduld hebben, wachten tot de winter. Was dit allemaal een list? Een truc om me te laten denken dat we op één lijn zaten, terwijl hij achter mijn rug om alles deed om zijn eigen zakken te vullen?

 

Verbijstering maakte snel plaats voor een vlammende woede. Het voelde alsof iemand me een mes in de rug had gestoken, en die iemand was iemand die ik vertrouwde, iemand die mijn team had geholpen opbouwen. Het was een gemene streek, een laag bij de grondse actie. Ik kon nauwelijks geloven dat het echt gebeurde. Hoe kon hij me dit aandoen? Wat was zijn motief? Geld? Macht? Of was het een combinatie van beide?

 

De drang om antwoorden te krijgen overmande me. Ik stond op van mijn bureau, mijn vuisten gebald, klaar om verhaal te halen. Dit ging niet zomaar voorbij. Ik had het spel door, en nu was het tijd om de kaarten op tafel te leggen en de waarheid te achterhalen. Gökhan zou verantwoording moeten afleggen voor deze verraderlijke zet.

 

Onderweg naar Gökhans kantoor probeerde ik de scherpe randjes van mijn woede weg te vijlen met koele, koude ratio. We hadden nog altijd vier aanvallers over voor twee posities. Berat had in de vorige wedstrijd al laten zien dat hij ook kon scoren, en we hadden vast verdiend aan deze transfer. Zelfs met de kille feiten in mijn achterhoofd wakkerden de vlammen van mijn woede aan bij het idee dat Gökhan zijn belofte had verbroken. 

 

Enigszins hypocriet van mijn kant, maar in feite sta ik achter het credo "a man's worth is his bond." Belofte maakt schuld, zo simpel is het. Als Gökhan mij twee dagen geleden verzekerde dat er geen spelers zouden worden verkocht, dan verwachtte ik dat hij zich aan zijn woord hield. Maar nee, blijkbaar had hij andere plannen. Plannen die hij achter mijn rug om uitvoerde. Plannen die mijn team en onze ambities op het spel zetten.

 

De rationaliteit probeerde me te kalmeren, maar het werkte averechts. De ratio maakte de situatie alleen maar duidelijker, het verraad scherper en mijn woede intenser. Wat voor man verbreekt zo achteloos zijn belofte? Wat voor spel speelde hij? Het was bijna ironisch dat ik, met mijn eigen verleden vol halve waarheden en leugens, nu zo geraakt werd door een gebroken woord.

 

Maar dit was anders. Dit was mijn team, mijn werk, mijn toekomst. Gökhan had me voor schut gezet, en dat zou hij weten ook. De kille feiten hadden hun plek, maar mijn woede zou ervoor zorgen dat Gökhan de volle impact van zijn verraad zou voelen.

 

In mijn kielzog volgde Colin, als een veredelde ramptoerist in combinatie met het spreekwoordelijke engeltje op mijn schouder in een poging om me te kalmeren. "Mate, you cannot just barge in there." Zijn stem was kalm, bezorgd bijna, maar het kon mijn woede niet temperen. Ik wierp hem een blik toe die de omgevingstemperatuur enorm deed dalen. "Watch me." Mijn stem was laag, dreigend, en het contrast tussen mijn uiterlijke kalmte en de razernij die binnenin me kookte, was bijna tastbaar.

 

Colin's ogen werden groot, zijn gezicht betrok. Hij wist dat ik niet te stoppen was, dat deze woede niet zomaar een opwelling was, maar een vulkaan die op uitbarsten stond. Zijn mond opende zich even, alsof hij nog iets wilde zeggen, maar hij slikte zijn woorden in en volgde me zwijgend.

 

Bij Gökhans deur hield ik even stil, mijn hand op de deurklink. De adrenaline gierde door mijn lijf, maar ik dwong mezelf tot een moment van bezinning. Nog steeds voelde ik de scherpe randjes van mijn woede, maar ik moest dit slim aanpakken. Woede was een krachtig wapen, maar enkel als het goed werd gebruikt. Ik haalde diep adem, zette mijn beste pokerface op en opende de deur. 

 

"Gökhan, we need to talk," zei ik met een stem die verrassend rustig klonk, gezien de storm die binnenin me woedde.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

2 uur geleden zei Marius:

Even een bommetje gedropt voor het verstrijken van de transferdeadline. Beter dan erna, nee? Altijd blijven lachen John!

 

Wat moet je anders dan blijven lachen?

 

51 minuten geleden zei Djurovski:

De spanning voor die uitslag is niet te harden en dan ook nog zo'n bom met een speler die ineens weg gaat. Hartslag op record tempo hier

 

Bruggetje naar meer ellende in de maak  

 

 Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Djurovski]

Beetje een dubbel moraal van onze John al kan ik hem zeker snappen. Ieder heeft zijn hypocrisie maar als het tegen je wordt gebruikt is het nooit fijn. Heeft john een afgehaakt schapenkop achter zijn rug omdat ie zo kalm is?

[Marius]

Alvast benieuwd naar de aap die Gökhan hier uit zijn mouw zal weten te schudden. John had misschien toch beter ook zijn contract deftig gelezen alvorens het te tekenen