[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Nom de Guerre]

 

CCXVIII. Duurzaamheid is belangrijk

 

Efficiënt waren ze wel, die Georgiërs. Nadat de puntjes op de i waren gezet, werd ik zonder pardon terug in de container gebonjourd. "Might as well," grinnikte Grigori. "It's been paid for. And it's far more sustainable." Ik fronste mijn wenkbrauwen in verbazing. Grigori zuchtte diep en begon aan zijn verhaal.

 

"You see, John, even a criminal empire has to think about its ecological footprint these days. It’s not just about the money and the power anymore. We have to be responsible, set an example. It's about sustainability. Less waste, more efficiency. Recycling, if you will."

 

Zijn gezicht vertrok in een mix van ergernis en zelfingenomenheid, terwijl hij verder praatte. "Gone are the days when we could just dump bodies in the river, burn down buildings without a second thought. No, now we have to think about the environment. We use biodegradable bags for, well, certain tasks. We have electric cars for our getaways. And yes, even our containers are repurposed and reused. It's all about reducing our carbon footprint."

 

Grigori’s ogen flitsten even, een glimp van trots in zijn blik. "It's not easy, you know. Running a sustainable criminal empire. But someone has to do it. And who better than us? We’ve always been ahead of the curve. It’s just like with you, John. Efficient use of resources. We don't let anything go to waste. Even you have a purpose."

 

Hij keek me strak aan, zijn mondhoeken licht omhoog getrokken in een grimmige glimlach. "It's about legacy, John. Leaving something behind. Not just money and power, but a world that's not completely fucked up. It's about being remembered for the right reasons. Even if those reasons are a bit... unconventional."

 

Zijn stem had iets bijna vaderlijks, alsof hij me een levensles gaf in plaats van mijn lot te bezegelen. De combinatie van zijn harde blik en de bijna filosofische inhoud van zijn monoloog was surrealistisch. Ik voelde me als een leerling die een reprimande kreeg, maar met een bizarre twist.

 

"Remember, John," vervolgde hij, zijn stem zachter en dreigender, "every choice you make, every action you take, has consequences. Not just for you, but for the world around you. So make sure you don’t fuck it up. We’re watching you."

 

Met die woorden draaide hij zich om en liep weg, zijn mannen volgden zonder een woord te zeggen. De containerdeuren sloten zich met een dreun achter hen, en ik bleef achter in de duisternis, omgeven door de echo van Grigori’s woorden en de onmiskenbare realiteit van mijn situatie. 

 

Het was vreemd, bijna komisch, hoe een crimineel imperium nu ook duurzaamheid hoog in het vaandel had. Maar wat het echt betekende, was dat ik geen enkele kans meer had om te ontsnappen. Elke stap die ik zou zetten, elke beweging die ik zou maken, zou onder een vergrootglas liggen. Ik moest dit spel spelen, zijn spel, en hopen dat ik er heelhuids uit zou komen.

 

Ergens had ik Grigori willen vragen of zijn organisatie ook woke was, maar ik weet niet of hij daar de humor van had ingezien. De gedachte alleen al deed me bijna grinniken, maar ik slikte het lachje snel in. Grigori was niet bepaald het type om de waarde van genderneutraliteit of inclusiviteit te waarderen. De man had me een pistool in mijn mond geduwd, dus een grap over woke-maffia zou waarschijnlijk niet goed vallen. Nee, beter om mijn mond te houden en me te concentreren op het overleven van deze nachtmerrieachtige overtocht.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

8 uur geleden zei Marius:

John moest niet alleen door het stof, zijn broek moest nog eens omlaag ook … Ik vermoed dat zijn bestemming dan ook geen pretje zal zijn. In plaats van een cocktail aan het strand wordt het wellicht een bestemming met een iets minder zacht klimaat vermoed ik 😁

 

Mwah, het is wat provinciaal, maar het is ook niet ergens in de jungle ofzo  

 

Zien de vaste lezers het zitten als ik af en toe weer een poll introduceer met sleutelwoorden?

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Djurovski]

Geen gemakkelijke opdracht dit maar ja het alternatief is nog slechter

[ElMarcos]

John mag wel alvast een dikke jas gaan kopen als hij straks die pin de bergen van Turkije in de koude winters zijn Spartakos truc moet herhalen.... in een land waar een voetbalwedstrijd verliezen geen optie is. Hij heeft de betonklompen ontlopen, net als ejaculerende loop diep in zijn keel, maar of hij er gelukkiger van wordt? 

 

Oh en die poll, hell yeah!

11 juli bewerkt door ElMarcos

[Marius]

Laat die sleutelwoorden maar komen. De creativiteit spat er nu al van af, maar wie weet kunnen we de lat nog wat hoger leggen  Criminelen die woke zijn hadden we immers ook niet zien komen  

[Nom de Guerre]

 

CCXIX. Terug in de container

 

De overtocht verliep probleemloos jedoch oncomfortabel. Het schijnt dat een goederencontainer niet voorzien is van stoelen of gordels voor de veiligheid en het comfort van passagiers. De WiFi was bovendien ook afgrijselijk. Om de tijd te doden had Grigori me wat leesvoer meegegeven, zodat ik me kon voorbereiden op mijn volgende klus als manager.

 

Ik zat daar, op de harde, koude vloer van de container, mijn rug tegen de metalen wand, terwijl de golven ons zachtjes wiegden. De geur van olie en zout water vermengde zich met de muffe lucht binnenin de container. Elke hobbel en golf voelde als een stomp in mijn zij. Het was alsof de hele situatie me eraan herinnerde hoe diep ik in de shit zat.

 

Grigori, altijd praktisch, had een stapel papieren en dossiers voor me achtergelaten. "Do your homework, John," had hij gezegd met een ijskoude glimlach. "You'll need it." Het was een vreemde mix van profielen van spelers, tactische analyses en financiële overzichten. Alsof ik een cursus 'Voetbalmanagement voor Beginners' doorwerkte, maar dan met een pistool op mijn hoofd gericht.

 

Terwijl ik door de stapel ging, probeerde ik de informatie op te nemen. Elk profiel, elke statistiek moest ik in mijn hoofd prenten. Het was alsof mijn brein een spons was die gedrenkt werd in een giftige cocktail van stress en angst. Maar het was nodig. Ik moest voorbereid zijn. Dit was mijn nieuwe realiteit.

 

De enige constante factor in alle papierwerk was de naam van mijn nieuwe, toekomstige werkgever: 24 Erzincanspor. Die naam had niets te maken met 23 andere clubs met dezelfde naam, maar ook niets met het jaar van oprichting, want dat was 1984. Typisch. Alsof ze gewoon een willekeurig getal hadden gekozen om een beetje interessant te doen. 

 

24 Erzincanspor, een naam die klonk alsof het een elite club uit een metropool was, maar niets was minder waar. Gelegen in het hart van Erzincan, een stad die je op de kaart moest zoeken, was deze club het toonbeeld van een vergeten droom. Mischien had het getal 24 te maken met het total aantal behaalde overwinningen, want meer dan een handvol zeges per seizoen behaalde de ploeg meestal niet.

 

De club opereerde in de onderste regionen van het Turkse voetbal, een plek waar grasvelden meer leken op modderige slagvelden en waar de scheidsrechters hun fluit niet gebruikten om de regels te handhaven, maar om te overleven. De selectie van Erzincanspor was een bonte verzameling van oudgedienden, mannen die ooit hoopten op een glansrijke carrière, maar die realiteit zagen vervliegen zoals rook in de wind. Niet eens has-beens of could-have-beens, maar vooral spelers uit de categorie never-has-been en never-will-be. Geweldig. Just my luck. Alsof ik was veroordeeld tot het leiden van een groep oud-ijzer verzamelaars in plaats van een voetbalteam.

 

Het trainingscomplex van 24 Erzincanspor was een aanfluiting. Kleedkamers waar de schimmel het overgenomen had, douches die slechts koud water spoten, en een veld dat meer op een mijnenveld leek dan op een plek waar je fatsoenlijk kon voetballen. Toch, ondanks alle tegenslagen en tekortkomingen, was er een hardnekkige passie onder de spelers en de staf. Een onverklaarbare vastberadenheid om te blijven strijden, tegen beter weten in.

 

Dit was mijn nieuwe uitdaging. Het was alsof ik een auto zonder wielen moest laten rijden. Maar ja, als iemand het kon, was ik het wel. Altijd blijven lachen, nietwaar?

 

De WiFi, als je het zo kon noemen, was absoluut afgrijselijk. Verbinding maken was een uitdaging op zich, en als het lukte, viel het binnen de kortste keren weer weg. Dus gaf ik het maar op en concentreerde me op het papierwerk voor me. 

 

De dossiers onthulden een complexe wereld van voetbalpolitiek en economische belangen. Dit was geen spel meer, het was een oorlog op het veld en daarbuiten. En ik was nu een soldaat in dat conflict, gedwongen om te vechten voor mijn leven en dat van anderen. 

 

Ondanks de ongemakken probeerde ik mezelf te blijven herinneren aan de reden waarom ik dit moest doen. Het was overleven, puur en simpel. Elke beslissing die ik maakte, elke zet die ik deed, moest perfect zijn. Geen ruimte voor fouten. Grigori en zijn mannen zouden geen genade tonen als ik faalde. 

 

En zo bracht ik uren door, soms lezend, soms doelloos starend naar het plafond van de container, luisterend naar het constante geruis van de zee. Het was een bizarre, bijna surrealistische ervaring. Maar het gaf me ook tijd om na te denken, om mijn strategie te plannen, om mentaal voorbereid te zijn op wat er zou komen. 

 

Het was niet comfortabel, verre van dat. Maar het was noodzakelijk. En ergens, diep van binnen, groeide de vastberadenheid om hier levend uit te komen. Om niet alleen te overleven, maar ook te slagen. Voor mezelf, en voor degenen die afhankelijk van me waren.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

19 uur geleden zei Djurovski:

Geen gemakkelijke opdracht dit maar ja het alternatief is nog slechter

 

Het leven gaat niet altijd over rozen. Of, zoals John placht te zeggen, het leven is geen sprookje met rozengeur en maneschijn; je moet elke doorn trotseren om überhaupt een bloem te kunnen plukken.

 

16 uur geleden zei ElMarcos:

John mag wel alvast een dikke jas gaan kopen als hij straks die pin de bergen van Turkije in de koude winters zijn Spartakos truc moet herhalen.... in een land waar een voetbalwedstrijd verliezen geen optie is. Hij heeft de betonklompen ontlopen, net als ejaculerende loop diep in zijn keel, maar of hij er gelukkiger van wordt? 

 

Oh en die poll, hell yeah!

 

De ejaculerende loop, I like that  

 

16 uur geleden zei Marius:

Laat die sleutelwoorden maar komen. De creativiteit spat er nu al van af, maar wie weet kunnen we de lat nog wat hoger leggen  Criminelen die woke zijn hadden we immers ook niet zien komen  

 

Vloeibare inspiratie helpt. Een zieke geest ook.

 

https://www.surveymonkey.com/r/NXJ9HRF Sleutelwoord 7.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[ElMarcos]

John moet geld zien te verdienen met uitgerangeerde Turkse spelers wiens carrière nooit van de grond kwam. Hij kan net zo goed gebruikte condooms gaan verkopen. Overigens ligt Erzincan niet ver van mijn beeld af. John van de betonklomp naar de ijsklomp 

[Djurovski]

Succes in Turkije 

[Nom de Guerre]

 

CCXX. De rigueur van de derde divisie

 

Ik zou het anders moeten aanpakken dan bij Spartakos. In de derde divisie van Turkije kon ik niet terugvallen op het binnenhalen van buitenlands talent, want de regels verboden het contracteren van niet-Turkse spelers. Dat was een kink in de kabel, zeker omdat de Turkse onderwereld mijn nieuwe 'vrienden' waren die niet alleen op een hoop rancune zaten, maar ook op een berg verwachtingen.

 

Het binnenhalen van grote namen, in de figuurlijke zin uiteraard, dus niet in de zin van het vastleggen van de Turkse versie van Jan Vennegoor of Hesselink, had de prioriteit. We waren op zoek naar spelers met een cv zo dik als een telefoonboek. Deze jongens waren niet goedkoop, en geld was iets dat mijn nieuwe 'vrienden' wilden zien rollen, zij het in hun richting. Het ging erom de fans te sussen met een paar ronkende namen, terwijl ik achter de schermen moest werken aan een solide basis voor de toekomst.

 

Dan was er de uitdaging van het vinden van jong Turks talent. De voetbalvelden afstruinen, de verborgen parels opsporen voordat een ander ze zag glinsteren. Het was een zoektocht die me diep in het hart van het Turkse voetbal zou brengen, waar ik snel moest leren, aanpassen en, bovenal, overleven.

 

Deze mix van het slijpen van oude zwaarden en het smeden van nieuwe was wat ik voor ogen had. De Turkse voetbalwereld was een arena waarin ik mijn Spartacusmoment zou moeten hebben, niet in de ring met gladiatoren, maar in modderige velden en stoffige kantoren. Het was een spel van geduld, van diplomatie en, zoals altijd, van een beetje geluk. 

 

Dat was allemaal prima, behalve dan dat ik de ballen verstand had van de Turkse competitie, en dat WyScout duidelijk niet veel kaas had gegeten van de obscure gebeurtenissen afkomstig uit de derde divisie in Turkije. Daar zat ik dan, opgescheept met een selectie die bestond uit spelers die hooguit konden doorgaan voor oud voetbalmateriaal dat zelfs de recyclage niet waard was. Ondertussen verwachtte het bestuur dat ik wonderen zou verrichten, alsof ik geacht werd water in wijn te veranderen met niets meer dan een paar halfvergane druiven.

 

Dus in plaats van goedkope, buitenlandse juweeltjes van spelers te kunnen importeren, moest ik nu mijn geluk beproeven met jong Turks talent dat nog niet was opgeslokt door de grotere clubs. Ik moest mezelf in de meest obscure hoeken van Turkse voetbalvelden gaan begeven, speurend naar ruwe diamanten die verborgen lagen in een stoffige zee van middelmatigheid. De taak was enorm, Herculisch zelfs, maar wie anders dan ik was ervoor geknipt om dit huzarenstukje te klaren?

 

De zoektocht zou me, of de scouts van 24 Erzincanspor, van het ene gat naar het andere voeren, langs stoffige dorpjes waar de lokale voetbalheld nog steeds rondliep in shirts van twee generaties geleden. Elk modderig veld kon de geboorteplaats zijn van de volgende Turkse voetbalster, elk stoffig schoolplein kon verbergen wie de volgende grote middenvelder zou zijn. Met niets anders dan een hoop moed en een scheut naïviteit begon ik aan deze speurtocht. Misschien was het een onmogelijke missie, maar in de voetbalwereld zijn het juist de onmogelijke missies die de zoetste overwinningen opleveren. En als het allemaal mis zou gaan, nou ja, dan zou ik tenminste kunnen zeggen dat ik het geprobeerd had. 

 

Dat gold dus ook voor het binnenhalen van die grote namen. Zonder een netwerk vol vergane gloriën waar ik uit kon putten, zat ik een beetje met mijn handen in het haar. Hoe zou ik in godsnaam spelers kunnen strikken die al een rijke voetbalgeschiedenis achter de rug hadden? Spelers die wisten hoe je de bal in het netje legt, maar ook hoe het voelt om je netten bol te zien staan van de doelpunten van de tegenstander. Die gasten hadden meestal meer en betere opties dan tekenen bij een obscure club op het derde niveau in de Anatolische steppen.

 

Ik zou ergens, waarschijnlijk diep uit een of andere vergeten hoge hoed, een konijn moeten toveren. En niet zomaar een konijn, maar een sierlijk, charismatisch konijn met balgevoel en een neusje voor de goal. Alleen door zulk magisch stuntwerk kon ik de supportersschare en het bestuur ervan overtuigen dat er een sprankje hoop was, een kans op een glimp van succes.

 

Het zou ongetwijfeld een helse rit worden. Alles moest op de schop, alles moest opnieuw uitgevonden worden. Maar ergens, diep in mij, voelde ik die oude vertrouwde kriebel weer opkomen. De kriebel van het onbekende, de rush van een nieuwe uitdaging. Het was tijd om de mouwen op te stropen, de voetbalschoenen aan te trekken, en alles uit de kast te halen. Bewijzen dat ik meer was dan een toevallig succesje, dat was het plan. 24 Erzincanspor zou mijn canvas worden, mijn veld van eer, en ik was verdomd klaar om te laten zien wat ik waard was, tegen alle verwachtingen in.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

2 uur geleden zei ElMarcos:

John moet geld zien te verdienen met uitgerangeerde Turkse spelers wiens carrière nooit van de grond kwam. Hij kan net zo goed gebruikte condooms gaan verkopen. Overigens ligt Erzincan niet ver van mijn beeld af. John van de betonklomp naar de ijsklomp 

 

Niet bepaald de Turkse Riviera he  

 

18 minuten geleden zei Djurovski:

Succes in Turkije 

 

Voor mij of voor Turkije?  

 

https://www.surveymonkey.com/r/NXJ9HRF Sleutelwoord 7.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Erzincan it is! Nog niet zo gek ver van Trabzon, en volgens mij heb ik daar wel eens beelden van besneeuwde en bevroren velden van zien passeren  Dat worden lekkere temperaturen voor John! Ach, het altijd nog wat slechter gekund: wat meer richting de Iraakse of Syrische grens bijvoorbeeld. Altijd blijven lachen zullen we maar denken! (Het spelersmateriaal is eigenlijk nog hetgeen John zich volgens mij het minst zorgen over moet maken momenteel als je 't mij vraagt.)

[Djurovski]

In deze binnen landen tellen maar 1 ding 3 punten 

[Nom de Guerre]

 

CCXXI. De voorzitter

 

Op het station van Erzincan voelde ik me als een vergeten pakje friet in een nachtelijke snackbar: onopgemerkt en ongewenst. Mijn voeten kleefden haast aan het groezelige perron terwijl ik me een weg probeerde te banen door een menigte die net zo warrig was als mijn kapsel na een nacht op een Turks treinkussen. Mensen haastten zich voorbij, met de onverschilligheid van pendelaars die hun eigen beslommeringen hadden, niet gehinderd door een verdwaalde buitenlander die de taal niet machtig was.

 

Mijn kennis van het Turks was beperkt tot 'merhaba', 'teşekkür ederim' en het onvermijdelijke ‘sikter lan’, wat me in dit geval ongeveer net zoveel nut bood als een regenjas in de Sahara. Elke poging tot communicatie eindigde in een wederzijdse verwarring die sterker was dan de geur van döner als je met je zatte kloten naar huis probeert te komen om half 3 ‘s nachts.

 

Ik was in Erzincan een vreemde eend in de bijt, en die bijt was niet eens een schilderachtig toeristisch meertje, maar een modderpoel waarin ik stond zonder laarzen. De situatie had iets tragikomisch, alsof ik mezelf terugvond in een film waarvan ik niet eens wist dat ik de hoofdrol had. Alles wat me restte, was een taxichauffeur zoeken die genoeg Engels verstond om mij naar mijn hotel te brengen, waar ik mij kon beraden op mijn volgende stappen in deze Anatolische puzzel.

 

Terwijl ik verdwaasd om me heen keek, hoorde ik een stem achter me. "Ah, you must be mister Smits. John Smits?" Ik draaide me om en zag een Turkse man op me af komen, zijn ogen twinkelend van enthousiasme. Hij greep mijn hand en begon hartelijk te schudden, alsof ik een verloren vriend was die hij na jaren had teruggevonden. Zijn glimlach was breed, zijn grip stevig, en zijn Engels klonk verrassend vloeiend. "Welcome to Erzincan! I am Gökhan Keleş, chairman of 24 Erzincanspor. Let's get you settled in." 

 

De man tegenover me, klaarblijkelijk genaamd Gökhan Keleş, was het soort figuur dat je tegenkomt in de lobby van een middelmatig hotel ergens in een vergeten hoek van een provinciale stad. Zijn gelaat had iets weg van een man die al te veel nachten in rook gevulde kamers had doorgebracht, waar de lucht altijd iets te dik en iets te zwaar was. Zijn ogen stonden een beetje troebel, alsof ze net iets te veel gezien hadden, iets te veel meegemaakt hadden. 

 

Hij droeg een wit overhemd met een patroon dat net te subtiel was om modieus te zijn, maar ook te opvallend om volledig te negeren. Het shirt zat strak om zijn middel, een lichte spanning verried dat hij niet elke dag de fitnessruimte bezocht. Zijn gezicht was rond, met een kaaklijn die ooit scherp geweest moest zijn, maar nu verzacht was door de jaren en misschien iets te veel goed eten. Zijn donker haar, strak naar achteren gekamd, was al dunner aan het worden, maar hij leek te doen alsof hij dat zelf niet opgemerkt had.

 

Zijn handdruk was stevig, de soort handdruk die bedoeld was om vertrouwen en vastberadenheid uit te stralen. Maar er was ook iets nerveus in zijn houding, een kleine frons tussen zijn wenkbrauwen die verried dat hij zich wellicht niet helemaal op zijn gemak voelde in deze situatie. Naast hem prijkte een vlag met het logo van 24 Erzincanspor, een symbool van hoop en uitdaging in deze wereld van amateurvoetbal.

 

Alles aan deze man schreeuwde middelmatigheid, maar ook een stille vastberadenheid om niet zomaar in die middelmaat te blijven hangen. Hij was iemand die zich vastklampte aan elke kans die hij kreeg, iemand die, ondanks alle beperkingen, altijd probeerde om net iets hoger te reiken. En dat maakte hem misschien wel interessanter dan hij op het eerste gezicht leek.

 

Terwijl hij me, druk babbelend en gesticulerend, meevoerde richting de uitgang van het station, probeerde ik mijn gedachten te ordenen. Gökhan Keleş was een man die duidelijk zijn woorden sneller gebruikte dan zijn voeten, en zijn enthousiasme was bijna besmettelijk. Schijnbaar hoefde ik nu niet uit te zoeken hoe het verder moest, al voelde het vreemd om de regie uit handen te geven. Ik had mijn hele leven zelf aan het stuur gezeten, zelfs als dat stuur soms in een stuurloze wagen zat. Maar nu moest ik vertrouwen op deze vreemdeling in een vreemde stad. Terwijl hij vrolijk verder praatte over de bezienswaardigheden van Erzincan, vroeg ik me af waar deze nieuwe wending in mijn leven me naartoe zou brengen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

11 uur geleden zei Marius:

Erzincan it is! Nog niet zo gek ver van Trabzon, en volgens mij heb ik daar wel eens beelden van besneeuwde en bevroren velden van zien passeren  Dat worden lekkere temperaturen voor John! Ach, het altijd nog wat slechter gekund: wat meer richting de Iraakse of Syrische grens bijvoorbeeld. Altijd blijven lachen zullen we maar denken! (Het spelersmateriaal is eigenlijk nog hetgeen John zich volgens mij het minst zorgen over moet maken momenteel als je 't mij vraagt.)

 

De opties qua geopolitieke onrust zijn in ieder geval behoorlijk aanwezig  

 

6 uur geleden zei Djurovski:

In deze binnen landen tellen maar 1 ding 3 punten 

 

Absoluut. Sportief zal het ook wel goedkomen  

 

https://www.surveymonkey.com/r/NXJ9HRF Sleutelwoord 7.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Zou deze man ook een knappe dochter hebben? Of loop ik al te snel vooruit op de zaken?  

[Djurovski]

Het ontvangst is iig aangenaam. Dat scheelt weer 

[Nom de Guerre]

 

CCXXII. Gastvrijheid

 

Buiten aangekomen stuurde Gökhan me richting een oude, zwarte BMW. "You are coming with me, John. We are going to my place for dinner, while I help you get settled." Op de Donderberg had ik al Turkse vrienden gehad, dus dit was niet geheel onverwacht. In de Turkse cultuur is het concept van gastvrijheid, of 'misafirperverlik', veel meer dan alleen een goede gastheer zijn. Het is een eeuwenoude traditie, doordrenkt van respect, vrijgevigheid en een oprecht verlangen om gasten zich thuis te laten voelen. Dit concept wordt prachtig samengevat in het Turkse spreekwoord, 'Gasten zijn vrienden van God', wat de diepgewortelde betekenis van gastvrijheid in het sociale weefsel van het land aantoont.

 

Gökhan’s uitnodiging was niet zomaar een gebaar van beleefdheid, maar een uiting van deze eeuwenoude traditie. Ik grijnsde beleefd. Deze spraakwaterval zou toch doorgaan, of ik nu reageerde of niet. Als je vaak omging met Turkse mensen was het heel normaal om zomaar uitgenodigd te worden voor een kop thee, een veelvoorkomend gebaar van vriendschap en respect. Soms kreeg je zelfs uitgebreide maaltijden aangeboden. Het was gebruikelijk om deze gebaren te accepteren, want weigeren werd in het algemeen als onbeleefd beschouwd.

 

De Turkse cultuur zoals ik die tot dan toe had ervaren draaide om gedeelde ervaringen, en maaltijden vormden daarin het kloppend hart. Turkse maaltijden zijn vaak rijk en smaakvol, en worden eigenlijk altijd samen genoten. Dus als je denkt dat je binnen een half uur weer op pad kunt, heb je het mis. Bereid je voor op een paar uur tafelen, vol gesprekken, grappen en het genieten van de overvloed aan gerechten die voor je neus worden gezet.

 

Gökhan babbelde onvermoeibaar door over zijn familie, zijn liefde voor voetbal en zijn stad, terwijl we in zijn oude BMW door de straten van Erzincan reden. Ik knikte af en toe en mompelde instemmend, terwijl ik me geestelijk voorbereidde op de avond die voor me lag. De geur van leer en munt in de auto vermengde zich met mijn eigen gedachten over hoe dit avontuur zich zou ontvouwen.

 

Gastvrijheid hier was niet zomaar een formaliteit, het was een ritueel. Een traditie waarin eten niet alleen een fysieke noodzaak was, maar een middel om banden te smeden en relaties te verdiepen. En daar zat ik, een buitenstaander, aan de vooravond van een ritueel dat zoveel meer betekende dan alleen eten. Het was mijn kans om een connectie te maken, om deel te worden van een gemeenschap die me met open armen ontving. Of ik nu wilde of niet, ik was er klaar voor om het avontuur aan te gaan, met een volle maag en een hoofd vol nieuwe indrukken.

 

Terwijl we naar zijn auto liepen, probeerde ik mijn gevoelens van verwarring en onzekerheid van me af te schudden. De oude BMW had een bepaalde charme, alsof hij al vele kilometers van verhalen en avonturen had gezien. Het interieur rook naar leer en iets wat leek op verse munt, een geur die me geruststelde.

 

Gökhan babbelde vrolijk verder over de stad, de club en zijn familie. Hij leek vastbesloten om me niet alleen te helpen acclimatiseren, maar ook om ervoor te zorgen dat ik me echt thuis voelde. Terwijl we de stad in reden, besefte ik dat deze man misschien wel de sleutel was tot mijn succes hier. Zijn oprechte vriendelijkheid en gastvrijheid boden een sprankje hoop in een anders zo onvoorspelbare situatie. En zo begon mijn avontuur in Erzincan, met hopelijk in de nabije toekomst een volle maag en een hart vol verwachting.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

8 uur geleden zei Marius:

Zou deze man ook een knappe dochter hebben? Of loop ik al te snel vooruit op de zaken?  

 

Ik kan je vast uit die illusie halen  

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Het ontvangst is iig aangenaam. Dat scheelt weer 

 

Het zijn heel gastvrije, hartelijke en vriendelijke mensen.

 

https://www.surveymonkey.com/r/NXJ9HRF Sleutelwoord 7.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Djurovski]

Een oude bmw ofcourse. Volgens mij zit John daar wel goed

[Marius]

Leer en munt, een combinatie die je je levendig kan voorstellen. Dan alvast maar verlekkeren op de komende maaltijd in plaats van een mogelijke dochter, niet?  

[Nom de Guerre]

 

CCXXIII. Trust me, my friend

 

"Oh, before I forget, you may want to read this." Met die woorden overhandigde Gökhan me een stapel papieren. Bovenop lag een Engelstalig artikel van de hand van mijn kameraad Leandros, waarin uitvoerig werd beschreven hoe de carrière van een veelbelovende manager werd tegengewerkt op Cyprus. Eerst door de lokale bond, daarna door zijn eigen club, die weigerde hem te betalen en inmiddels de halve ploeg had verkocht om te cashen qua succes. Leandros had er een meesterwerk van gemaakt, een aanklacht tegen het wanbeheer en de corruptie die het Cypriotische voetbal in zijn greep hield.

 

Terwijl ik verder las, stuurde Gökhan zijn BMW door de chaos van het verkeer. Toeterend en vloekend laveerde hij met zijn bolide door het pandemonium van Anatolisch verkeer. Het was alsof hij deelnam aan een gladiatorengevecht op wielen, waarbij elke bestuurder zijn eigen regels hanteerde en verkeersborden slechts ter decoratie dienden. 

 

Leandros' artikel was nog beter dan ik had durven hopen. Hij had een meesterwerk geschreven, een genadeloze aanklacht tegen het wanbeheer en de corruptie die het Cypriotische voetbal in zijn greep hield. Elke zin was een rake klap, elke paragraaf een mokerslag die mijn verhaal kracht bijzette. Het was de perfecte basis om mijn vertrek bij Spartakos te rechtvaardigen en mezelf los te weken van die kliek oplichters.

 

Gökhan manoeuvreerde ondertussen met de behendigheid van een slangenmens, zijn vloeken mengden zich met het gebrul van motoren en het gekrijs van claxons. "Don't worry, John, we will be there soon," riep hij over de kakofonie heen, terwijl hij nog net een busje wist te ontwijken dat zonder pardon van rijstrook wisselde. 

 

Ik voelde een opluchting door me heen stromen. Dit was de kans die ik nodig had. Weg van het drama, weg van de chaos van Cyprus, naar een nieuwe start bij Erzincanspor. Ondanks de onzekerheden en de taalbarrières was dit een stap vooruit. Terwijl Gökhan zijn weg vervolgde door de verkeersjungle, kon ik niet anders dan glimlachen. Ik had eindelijk een uitweg gevonden, een nieuwe horizon om naar uit te kijken. En met Leandros' briljante artikel als mijn schild, voelde ik me klaar voor de uitdagingen die voor me lagen.

 

Het volgende document was een verzoek aan de FIFA om mijn contract bij Spartakos nietig te verklaren. Ik voelde mijn hart even overslaan toen ik het las. Dit was de ontsnappingsroute die ik zo hard nodig had. Geen gedoe meer met de Cypriotische bureaucratie en de achterbakse trucs van de club. Dit document was mijn reddingsboei.

 

Gökhan zag me kijken en grijnsde breed. "Our lawyer, my cousin, drafted this. Once you are free, you can sign with us." Zijn enthousiasme was bijna aanstekelijk, hoewel de gedachte aan weer een nieuwe juridische strijd me minder vrolijk stemde.

 

"Don't worry, John," vervolgde hij. "It's all set up. We just need your signature, and then we can submit it. It's watertight." Luid toeterend en vloekend schudde hij met zijn vuist naar een andere weggebruiker, alsof hij het hele verkeer van Erzincan persoonlijk wilde hervormen. Vervolgens wendde hij zich weer tot mij, zijn gezicht nog steeds in die onwankelbare glimlach.

 

"Don't worry about it, my friend," zei hij met een nonchalance die zowel geruststellend als enigszins verontrustend was. Terwijl hij de BMW door de verkeerschaos loodste, voelde ik een vreemde mix van opluchting en angst. Het idee dat alles 'geregeld' was door Gökhan en zijn neef, de advocaat, was zowel een zegen als een risico.

 

De geur van uitlaatgassen en straatvoedsel vulde de lucht, en het geluid van claxons was een constante achtergrondmuziek. Gökhan's zelfverzekerdheid gaf me een sprankje hoop, maar de gedachte aan weer een nieuwe juridische strijd maakte me nerveus. Het voelde alsof ik in een achtbaan zat die net van start ging, en ik had geen idee wat er om de volgende bocht zou gebeuren.

 

Terwijl de lichten van Erzincan aan ons voorbij flitsten, probeerde ik mijn gedachten te ordenen. Dit was mijn kans om opnieuw te beginnen, om de chaos van Cyprus achter me te laten en iets nieuws op te bouwen. Maar eerst moest ik door deze storm van bureaucratie en onzekerheid navigeren. En met Gökhan aan het stuur, had ik in ieder geval het gevoel dat ik niet alleen was in deze wilde rit.

 

Ik knikte, mijn gedachten een wervelwind van hoop en wanhoop. Dit was een kans, een uitweg uit de nachtmerrie die Spartakos was geworden. Maar het betekende ook dat ik moest vertrouwen op deze vreemdelingen in een vreemd land. Terwijl Gökhan de BMW behendig maar enigszins chaotisch door het drukke verkeer stuurde, voelde ik een mengeling van opluchting en spanning.

 

De straatlantaarns flitsten voorbij als stroboscooplampen, en de geur van uitlaatgassen mengde zich met de kruidige aroma’s van de straatverkopers. Gökhan babbelde vrolijk verder, alsof hij al plannen maakte voor mijn toekomst bij Erzincanspor. Ik leunde achterover in de versleten leren stoel en probeerde de chaos in mijn hoofd te ordenen. Dit was het moment van de waarheid. Het was tijd om een sprong in het diepe te maken en te zien waar ik zou landen.

 

Het laatste document was een contract bij 24 Erzincanspor. Alleen had ik geen flauw idee wat er allemaal in stond, aangezien mijn kennis van het Turks zich beperkte tot enkele beleefdheidsfrasen en het bestellen van kebab. De woorden dansten voor mijn ogen als een onbegrijpelijke wirwar van letters en tekens. Geen idee of ik net mijn ziel aan de duivel had verkocht of dat ik me had vastgelegd op een fortuin en eeuwige roem.

 

Gökhan zag mijn verwarring en lachte hartelijk. "Don't worry, John. I will explain everything to you over dinner. Welcome to your new home, my friend." Zijn lach klonk als een klok, maar gaf me weinig houvast in deze onbekende wateren. Terwijl we verder reden, voelde ik een mengeling van opluchting en spanning. Dit was een nieuw hoofdstuk in mijn leven, een avontuur dat me naar onbekende hoogten en diepten zou voeren. 

 

De geur van de stad drong door de ventilatie van de auto naar binnen: uitlaatgassen, een vleugje kruiden en het onmiskenbare aroma van gegrild vlees. Gökhan babbelde vrolijk verder over zijn stad, zijn club en de talloze avonturen die we samen zouden beleven. Ik luisterde half, mijn gedachten ergens tussen het verleden dat ik achterliet en de onzekere toekomst die voor me lag.

 

Het voelde alsof ik op het randje van een klif stond, klaar om te springen, niet wetende of er beneden een zacht bed van mos lag of een spijkerbed. Maar de sprankeling in Gökhan’s ogen en zijn onwrikbare vertrouwen boden me enige troost. Dit was geen sprong in het duister, maar een duik in het onbekende, met de belofte van iets nieuws, iets groots.

 

Terwijl de oude BMW zich een weg baande door de smalle straten van Erzincan, wist ik dat er geen weg terug was. Dit was mijn kans om opnieuw te beginnen, om de puinhopen van het verleden achter me te laten en iets nieuws op te bouwen. Met Gökhan als mijn gids en Erzincanspor als mijn nieuwe speeltuin, was ik klaar om het avontuur aan te gaan. Het was tijd om te laten zien wat ik waard was, tijd om te vechten voor een nieuwe toekomst. En ik kon niet wachten om te beginnen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

13 uur geleden zei Djurovski:

Een oude bmw ofcourse. Volgens mij zit John daar wel goed

 

Een cliché berust vaak op een kern van waarheid  

 

12 uur geleden zei Marius:

Leer en munt, een combinatie die je je levendig kan voorstellen. Dan alvast maar verlekkeren op de komende maaltijd in plaats van een mogelijke dochter, niet?  

 

Je kent me  

 

https://www.surveymonkey.com/r/NXJ9HRF Sleutelwoord 7.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Een contract ondertekenen waar je eigenlijk geen snars van begrijpt is wellicht ook niet de slimste zet. Hopelijk ontploft dat niet op een dag in het gezicht van John.

[Djurovski]

Dont worry dont worry in zulke uithoeken betwijfel ik zulke woorden 

[Nom de Guerre]

 

CCXXIV. Wonen op stand

 

Terwijl ik alle indrukken in me opnam, draaide Gökhan een snelweg op. De stadse drukte en chaos maakten plaats voor de uitgestrektheid van het Turkse platteland. "My house is outside the city, John. Men like us, who work hard, need to be able to get away from it all and relax, yes?" Zijn woorden klonken alsof ze rechtstreeks uit een lifestylemagazine kwamen, maar er zat een zekere logica in die ik niet kon ontkennen.

 

De weg strekte zich uit als een eindeloos lint asfalt, omringd door velden en heuvels die in de verte vervaagden. De lucht was zwaar van belofte, een stille belofte van rust en ruimte. Gökhan's spraakwaterval vulde de stilte, zijn stem klonk als een constante achtergrondmuziek. "You’ll love it, John. Peaceful, quiet, a place to think and plan. You need that, especially now."

 

Terwijl hij het stuur met één hand vast hield, gebaarde hij met de andere naar de horizon. "Out here, you can breathe. You can escape the madness of the city, the noise, the chaos." Zijn enthousiasme was aanstekelijk, hoewel ik nog steeds probeerde te wennen aan het idee van deze nieuwe realiteit. 

 

We reden verder, de zon zakte langzaam aan de horizon en wierp lange schaduwen over de weg. De geur van de stad maakte plaats voor de frisse geur van het platteland, gemengd met de geur van wilde bloemen en de lichte, kruidige geur van de natuur. 

 

Ik leunde achterover in de stoel en liet de spanning van de reis en de gebeurtenissen van de afgelopen dagen van me afglijden. Gökhan had gelijk. Dit was wat ik nodig had. Een plek om na te denken, om op adem te komen, om opnieuw te beginnen. Terwijl we verder reden naar zijn huis, voelde ik een voorzichtig optimisme opborrelen. Dit was mijn kans om iets nieuws op te bouwen, om een toekomst te creëren die vrij was van de schaduwen van het verleden. 

 

Gökhan keek even opzij en glimlachte. "You'll see, John. This is just the beginning." En voor het eerst in lange tijd, voelde ik dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben.

 

Gökhan woonde op stand, dat was wel duidelijk toen we zijn optrekje naderden. Zijn huis was een imposante verschijning, gelegen op een heuvel buiten de stad. Stenen muren omringden het terrein en gaven het geheel een onmiskenbaar fortachtige uitstraling. Het hoofdgebouw, een ruime villa met rode dakpannen en witte gevels, straalde een rustieke charme uit, hoewel het tegelijkertijd ook modern oogde. 

 

De voorgevel van het huis was indrukwekkend, met grote ramen die een panoramisch uitzicht boden op het omliggende landschap. De tuin was perfect onderhouden, het gras gemillimeterd en de struiken zorgvuldig gesnoeid. In de verte zag ik een stenen barbecue en een buitenkeuken, klaar voor uitgebreide familiediners of misschien zelfs clandestiene vergaderingen met andere clubbestuurders.

 

Bij het betreden van het huis viel de ruime veranda direct op. Hier kon je heerlijk ontspannen, terwijl je de zachte bries vanuit de bergen voelde en de geur van vers gemaaid gras opsnoof. Het interieur van de veranda was al net zo uitnodigend, met een grote tafel en comfortabele stoelen, perfect om lange avonden door te brengen onder het genot van een goede maaltijd en dito gezelschap.

 

De achterzijde van het huis was misschien nog indrukwekkender. Het bood een weids uitzicht over de uitgestrekte groene velden en bergen in de verte. De tweede verdieping had een balkon waar je vast uren kon doorbrengen met het staren naar de horizon, nadenkend over strategieën en plannen voor de toekomst.

 

Klaarblijkelijk had de man geld en dat bood, zoals altijd, mogelijkheden. It takes money to make money en geld verdienen was wel het doel. De villa van Gökhan stond symbool voor alles wat mogelijk was met de juiste connecties en een flinke zak met geld. Dit was geen plek waar je alleen maar van luxe genoot, dit was een commandocentrum, een plek waar plannen werden gesmeed en deals werden gesloten.

 

Elke steen van dit huis ademde succes, van de zorgvuldig geplaatste tuinbeelden tot de strak gemaaide gazons. Dit was niet zomaar een woning, dit was een vesting van financiële macht. Het liet me beseffen dat ik hier niet alleen was om een voetbalteam te managen, maar om deel te worden van een netwerk waar geld de boventoon voerde.

 

De man had blijkbaar zijn zaakjes goed voor elkaar en dat betekende dat hij verwachtingen had, grote verwachtingen. Het geld dat hij had geïnvesteerd in deze villa, was slechts een fractie van wat hij bereid was te steken in zijn voetbalclub. Dit was een investering in een toekomst vol overwinningen en, belangrijker nog, vol rendement. Het doel was duidelijk: winst maken. Veel winst maken.

 

Geld verdienen was niet zomaar een doel, het was de heilige graal. It takes money to make money. En ik stond aan de vooravond van een avontuur waarbij het erom ging elke cent twee keer om te draaien en er vier van te maken. Gökhan’s rijkdom bood kansen, en het was aan mij om die kansen te grijpen en om te zetten in klinkende munt. Het was tijd om te laten zien wat ik waard was.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

22 uur geleden zei Marius:

Een contract ondertekenen waar je eigenlijk geen snars van begrijpt is wellicht ook niet de slimste zet. Hopelijk ontploft dat niet op een dag in het gezicht van John.

 

Wat denk je zelf?  

 

13 uur geleden zei Djurovski:

Dont worry dont worry in zulke uithoeken betwijfel ik zulke woorden 

 

Niet geheel ten onrechte.

 

https://www.surveymonkey.com/r/NXJ9HRF Sleutelwoord 7.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[Marius]

Die oude BMW had me nog wat doen twijfelen of John wel in een leuk optrekje zou terecht komen, maar blijkbaar is dat toch het geval. Hoewel, wie weet wat voor louche praktijken er allemaal niet plaats vinden in zo'n fort  

[bas huijsmans]

Zo weer even bij gelezen. Het gaat ineens snel met John in Turkije. Zo sta je op het punt om omgebracht te worden op een boot en even later zit je bij de rijke eigenaar van je toekomstige club thuis in zijn ruime optrekje

[Nom de Guerre]

 

CCXXV. Speciale soep

 

Trots als een pauw leidde Gökhan me naar binnen. We liepen direct door naar de keuken, en wat voor een keuken. Het was alsof we een interieurtijdschrift binnenstapten. Alles was perfect afgewerkt, van de glanzende witte kastjes tot het strak granieten werkblad. De lichten in het plafond zorgden voor een warme, uitnodigende gloed, die het geheel een luxe uitstraling gaf.

 

In het midden van de ruimte stond een grote houten tafel, omgeven door een uitnodigende, crèmekleurige bank met sierkussens in subtiele, aardse tinten. Het was een merkwaardig gezicht, een bank in de keuken, maar het paste perfect in het plaatje van gezelligheid en gastvrijheid. Op de tafel stond een schaal met verse bloemen, alsof het altijd lente was in deze keuken.

 

De apparaten op het aanrecht waren van het soort dat je alleen in de betere kookprogramma's ziet. Van de state-of-the-art espressomachine tot de onberispelijke toasters en waterkokers, alles straalde kwaliteit uit. Gökhan had duidelijk niet bezuinigd op zijn keukenuitrusting. Hij had het werkblad zo vol staan met apparaten dat er nauwelijks plek was om daadwerkelijk iets klaar te maken, maar het zag er wel verdomd indrukwekkend uit.

 

Naast de witte kastjes aan de ene kant, bevond zich aan de andere kant een reeks houten laden en kasten, afgewerkt in dezelfde stijl als de tafel. Elk detail was perfect op elkaar afgestemd, van de handgrepen tot de houtnerven die in elkaar overliepen. De grote ramen zorgden voor een overvloed aan natuurlijk licht, dat door de lichte gordijnen werd gefilterd en een serene sfeer creëerde.

 

In de hoek stond een koffiezetapparaat dat niet zou misstaan in een professionele barista-bar, compleet met allerlei accessoires die ik nog nooit had gezien. Naast de gootsteen stond een fruitschaal met perfect gerangschikte citrusvruchten, alsof ze zo uit een reclamefolder kwamen. Gökhan was duidelijk iemand die van de goede dingen in het leven hield en dat straalde deze keuken in elke centimeter uit.

 

In de keuken stond een vrouw met de rug naar ons toe te roeren in een pan soep. "That is yuvarlama çorbası," legde Gökhan uit, alsof ik dan begreep wat het was, of dat het niet toevallig de naam van zijn vrouw was. Gökhan bespeurde mijn verwarring. "It is the name of the soup, my wife is called Alex. Now about the soup... This is arguably the most laborious Turkish soup and one of my favorites, yuvarlama çorbası is made with spiced meatballs, chickpeas, yoghurt broth, olive oil and semolina. The meatballs are small, really small, and rolling them is a task that requires patience, which Alex has in spades. The chickpeas? Soaked overnight, peeled individually, because every detail matters. The yoghurt broth needs to be stirred constantly to prevent it from curdling, it’s an art, not a science. And the semolina, that’s the secret weapon, it thickens the soup just right, giving it a texture that’s both rich and smooth. This soup, my friend, is not just a dish, it’s a labor of love, a testament to the dedication and skill that goes into Turkish cooking. It's the kind of dish that brings families together, that makes you feel at home, no matter where you are. And trust me, once you’ve tasted it, you'll understand why it’s worth every minute spent making it."

 

Terwijl ik naar Gökhan luisterde, begon het water me in de mond te lopen. De geur van de soep vulde de keuken en gaf me een warm, huiselijk gevoel, alsof ik een oude bekende begroette na een lange reis. Alex draaide zich om en begroette ons met een vriendelijke glimlach, haar ogen straalden dezelfde warmte uit als de soep die ze aan het bereiden was. Gökhan’s uitgebreide uitleg maakte me nieuwsgierig naar de smaak van deze culinaire creatie.

 

De keuken, die al zo’n indruk op me had gemaakt, voelde nu als een toevluchtsoord, een plek waar ik even mijn zorgen kon vergeten en genieten van de eenvoudige maar diepe geneugten van goed eten en gezelschap. Terwijl Gökhan verder praatte, keek ik naar de precisie en aandacht waarmee Alex haar werk deed. Het was duidelijk dat dit meer was dan een maaltijd, het was een ritueel, een manier om liefde en zorg uit te drukken.

 

En zo stond ik daar, omringd door de luxe van Gökhan's keuken, de warmte van een huiselijk tafereel, en het vooruitzicht van een maaltijd die de ziel zou verwarmen. Dit nieuwe hoofdstuk in mijn leven begon misschien met een chaos van emoties en onzekerheden, maar op dat moment voelde ik een klein sprankje hoop en comfort. Het avontuur dat voor me lag, zou niet gemakkelijk zijn, maar met mensen als Gökhan en Alex aan mijn zijde, voelde ik me klaar om de uitdagingen aan te gaan en mijn weg te vinden in deze nieuwe wereld.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

6 uur geleden zei Marius:

Die oude BMW had me nog wat doen twijfelen of John wel in een leuk optrekje zou terecht komen, maar blijkbaar is dat toch het geval. Hoewel, wie weet wat voor louche praktijken er allemaal niet plaats vinden in zo'n fort  

 

Het moet een beetje interessant blijven   Ergens moet ik straks wel nog terugkeren naar het voetbalstukkie.

 

4 uur geleden zei bas huijsmans:

Zo weer even bij gelezen. Het gaat ineens snel met John in Turkije. Zo sta je op het punt om omgebracht te worden op een boot en even later zit je bij de rijke eigenaar van je toekomstige club thuis in zijn ruime optrekje

 

Het kan snel gaan  

 

https://www.surveymonkey.com/r/NXJ9HRF Sleutelwoord 7.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius

 

[ElMarcos]

John zijn avontuur in Turkije begint precies zoals je het verwacht. Met veel chaos en bombarie. Benieuwd of dit prachtige optrektje werkelijk van onze voorzitter is of dat hij het mag lenen, als handpop van dezelfde georganiseerde misdaad die ook John in zijn macht heeft. In ieder geval weer een recept voor tweede act vol chaos, list, bedrog en angstige momenten!

[Marius]

De naam van zijn vrouw klinkt in ieder geval ook niet heel Turks. Die soep des te meer. John lijkt alvast met "zijn gat in de boter gevallen". Of hij moet nu toch nog op één of ander gammel kamertje terecht komen.