[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Marius]

What the actual fuck inderdaad?! Van cliffhangers gesproken zeg. Die kunst wordt hier toch telkens weer tot een hoger niveau getild.

[ElMarcos]

De actie van Eleni en Marcos heeft meer weg van de kille kou waarmee huurmoordenaars zich bewegen. Het soort verraad wat je zelden ziet en mogelijk nog meedogenlozer is dan elk ander doeleinde waarvoor zij John hadden kunnen gebruiken. Nu is het de vraag, waar is John zijn zuur verdiende fortuintje heen. 

 

Ps, een hele grote proficiat met het behalen van de IDS status. Een eer die voor dit verhaal meer dan verdiend is. 

3 juli bewerkt door ElMarcos

[bas huijsmans]

Zo ook ik ben weer helemaal bij. Hoort dit bij het plan? Is het een Kiss of Death van Eleni? Of is dit een niet-ingecalculeerd gedeelte van het plan? Post die volgende update eens Nom!

[Nom de Guerre]

 

CCIV. Op de vlucht

 

Ik krabbelde met pijn en moeite overeind, mijn lijf nog steeds trillend van de schok en de naweeën van mijn bijna fatale anafylactische aanval. Elke beweging voelde alsof ik door diep water wadde, mijn spieren schreeuwend om rust. Ik wilde niets liever dan weg uit deze shitshow, weg van de vernederende blikken, weg van de geur van bedorven feestvreugde die nu in mijn neusgaten brandde. Ik zette een wankele stap richting de uitgang, vastbesloten om te ontsnappen aan de kakofonie van klachten en kreten die de keuken vulden.

 

Maar daar stond Markellos, een onwrikbare muur van professionalisme en verborgen frustratie. Zijn brede gestalte versperde mijn pad alsof hij mijn gedachten had gelezen en besloten had dat ik nog niet klaar was om te vluchten voor mijn verantwoordelijkheden. Zijn armen waren over elkaar geslagen, zijn wenkbrauwen gefronst in een uitdrukking die zowel teleurstelling als onverzettelijkheid uitstraalde.

 

"You are not leaving, John," zei Markellos, zijn stem een mengeling van gruis en mededogen. De resolutie in zijn stem was onmiskenbaar. "Not before we have fixed this. Not before you face the chaos you’ve caused." Zijn woorden waren als een koude douche, abrupt en ontnuchterend.

 

Ik keek naar hem op, mijn lichaam nog steeds trillend van de recente fysieke en emotionele beproevingen. Zijn gestalte vulde de deuropening, een bastion van verantwoordelijkheid en onverzettelijkheid. De keuken achter hem was een slagveld, de lucht nog zwaar van de stank van mislukking en fysiek ongemak.

 

Mijn keel voelde droog terwijl ik de woorden probeerde te vinden om te antwoorden, om uit te leggen, om vergiffenis te vragen, maar de woorden stierven op mijn lippen. Markellos' strenge blik en de ernst van de situatie dwongen mij om mijn neiging om te vluchten te onderdrukken. Ik ademde in, hield de adem even vast en slaakte een zucht waar het defaitisme duidelijk in doorklonk. Ik besefte dat ik deze puinhoop onder ogen moest zien, hoe ondraaglijk dat ook leek.

 

De woorden sneden door de mist in mijn hoofd, een scherpe herinnering dat mijn persoonlijke hel nog lang niet over was. Met lood in mijn schoenen, gedwongen door het onverbiddelijke gezag van Markellos, draaide ik me om en keek terug naar de ravage die mijn wanhoop had veroorzaakt. Mijn vlucht was uitgesteld, de confrontatie onvermijdelijk.

 

Markellos keek me aan met een blik waarin woede en professionele bezorgdheid elkaar afwisselden, alsof hij probeerde te beslissen welk gevoel de boventoon moest voeren. Zijn ogen schoten vuur, en het was duidelijk dat hij moeite had zijn professionele kalmte te bewaren. "What the hell were you thinking, John?" Zijn stem was geladen met een mengsel van ongeloof en irritatie.

 

Ik zweeg, beschaamd, terwijl ik naar de vuile keukenvloer staarde, mijn handen nerveus friemelend. Markellos ademde diep in en vervolgde zijn tirade. "You realize people could have been seriously hurt by your stunt? You don’t just administer laxatives to an entire wedding party!"

 

Zijn woorden waren als zweepslagen, elke zin een reminder van de chaos die ik had veroorzaakt. De keuken leek ineens veel kleiner, de muren dichter op me te drukken terwijl de ernst van de situatie langzaam tot me doordrong.

 

"I understand a broken heart, John, I really do. Desperate times call for desperate measures, sure. But this—this was not the way to handle it." Markellos schudde zijn hoofd, de teleurstelling duidelijk zichtbaar in zijn houding. Zijn armen waren over elkaar geslagen, een barrière die zijn professionele afstand tot de situatie benadrukte.

 

De lucht in de keuken was zwaar met de geur van chaos en vernedering die nog steeds na-echoode van het recente 'feestmaal'. Het geluid van zacht kreunende gasten sijpelde door de gesloten deuren heen, een macabere soundtrack voor onze confrontatie.

 

"And when the guests figure out what happened, and trust me, they will, there's going to be hell to pay." Markellos keek me strak aan, zijn blik hard en onverbiddelijk. "You've not only embarrassed yourself and the bride, but you've put all our professional reputations at risk."

 

De woorden sloegen in als een bom. De realisatie van de volle omvang van mijn daden begon door te dringen, een koude rilling liep over mijn rug. De gedachte aan Eleni, die door mijn toedoen nu misschien verder van me verwijderd was dan ooit, deed pijn in mijn borst.

 

"But," vervolgde Markellos, iets van zachtheid terugkerend in zijn stem, "I'm not an unreasonable man. I know you didn’t mean for things to go this far." Zijn houding versoepelde een beetje, de professionele façade even opzijgezet. "We need to clean this mess up, literally and figuratively. And then, John, you need to find a way to make this right."

 

Ik knikte, voelend hoe het gewicht van mijn schouders viel, maar tegelijkertijd drukte de zware last van verantwoordelijkheid me bijna plat. "I will, Markellos. I'll make it right. Somehow." De woorden kwamen uit mijn mond alsof ze van iemand anders waren, mechanisch en leeg. Ergens in het diepste van mijn ziel wilde ik helemaal niet de held zijn die alles zou rechtzetten. Ik wilde weg, verdwijnen in de anonimiteit, ontsnappen aan de verstikkende verwachtingen en de blikken vol veroordeling. Weg van de puinhoop die ik had veroorzaakt, weg van de oordelende ogen van Markellos, weg van alles. Liefst zo snel mogelijk en zo ver mogelijk, naar een plek waar niemand mijn naam kende, waar mijn fouten me niet als schaduwen zouden volgen. Maar hier stond ik, verankerd aan de grond, gevangen door beloftes die ik vreesde nooit waar te kunnen maken.

 

Tenzij ik nu handelde, tenzij ik mijn gevoel volgde en mijn lot in eigen hand nam. Ik was geen goed mens, ik was een clown in dit circus van het leven, een treurige figuur die zijn best deed om te jongleren met verantwoordelijkheden die hij nooit echt had willen opvangen. Ik keek naar Markellos, naar zijn gezicht vol ernstige bezorgdheid, zijn ogen die een mix van medelijden en afkeuring uitstraalden. Het was nu of nooit.

 

In een impulsieve beweging, gedreven door een cocktail van angst, frustratie en een wanhopig verlangen naar vrijheid, haalde ik uit met een rechtse directe uppercut. Mijn vuist maakte met een doffe klap contact met zijn kaak. Markellos' ogen verwijdden zich van verbijstering en pijn en voor een moment leek de tijd stil te staan. Daarna draaiden zijn ogen naar boven weg en was het pleit beslecht. 

 

Zijn lichaam reageerde als laatst, te langzaam om de val te compenseren. Hij wankelde, zijn armen zwaaiden nutteloos in de lucht alsof hij probeerde de juiste balans terug te vinden. Maar het was tevergeefs. Als een gevelde eik klapte hij achterover, met een zware, doffe klap tegen de keukenvloer. De tegels gaven geen krimp onder zijn gewicht, en het geluid van zijn lichaam dat de grond raakte, was angstaanjagend definitief.

 

Mijn hart bonkte in mijn keel, mijn ademhaling was snel en oppervlakkig. Ik staarde even naar zijn bewegingloze lichaam, geschokt door mijn eigen daad. Maar dit moment van aarzeling was kortstondig. De realiteit van de situatie en de consequenties van mijn acties dreven me voort. Zonder verder een moment te verspillen, draaide ik me om en rende naar de achterdeur van de keuken.

 

Ik trok de deur open en een koele nachtlucht sloeg tegen mijn gezicht, als een welkom teken van de vrijheid die buiten wachtte. Ik stapte de duisternis in, mijn stappen gehaast en onzeker, terwijl ik verdween in de schaduwen van de nacht. Weg van het oordeel, weg van de chaos, weg van alles dat me herinnerde aan de man die ik eens was. Ik was vrij, maar tegen welke prijs?

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 2-7-2024 om 12:54 zei Marius:

What the actual fuck inderdaad?! Van cliffhangers gesproken zeg. Die kunst wordt hier toch telkens weer tot een hoger niveau getild.

 

Ik doe mijn best  

 

7 uur geleden zei ElMarcos:

De actie van Eleni en Marcos heeft meer weg van de kille kou waarmee huurmoordenaars zich bewegen. Het soort verraad wat je zelden ziet en mogelijk nog meedogenlozer is dan elk ander doeleinde waarvoor zij John hadden kunnen gebruiken. Nu is het de vraag, waar is John zijn zuur verdiende fortuintje heen. 

 

Ps, een hele grote proficiat met het behalen van de IDS status. Een eer die voor dit verhaal meer dan verdiend is. 

 

Dank je wel. Ik heb ook voldoende ideeën om nog een paar seizoenen door te gaan  Beetje FM24 backgrounden, ook als FM25 er straks is.

 

5 uur geleden zei bas huijsmans:

Zo ook ik ben weer helemaal bij. Hoort dit bij het plan? Is het een Kiss of Death van Eleni? Of is dit een niet-ingecalculeerd gedeelte van het plan? Post die volgende update eens Nom!

 

Het oogt wel zo he... Spannend!

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

[Marius]

John toch ... de puinhoop lijkt er alleen maar groter op te worden. Maar voor nu telt maar 1 ding: lopen! Lopen John!

[bas huijsmans]

Oh John, oh John. Elke keer als je denkt dat de shitshow, pun intended, niet groter kan worden dan weet John altijd wel weer een manier te verzinnen

[ElMarcos]

John lijkt niet alleen Eleni kwijt, mogelijk zijn geld, maar nu lijkt iemand ook direct de draden op de juiste manier verbonden te hebben. Gaat dit ooit nog goed komen?

[Nom de Guerre]

 

CCV. Hoe nu verder?

 

Ik vluchtte naar mijn auto, de sleutels trilden in mijn hand terwijl ik haastig de deur opende en mezelf in de bestuurdersstoel gooide. De motor startte met een rauwe grom, en ik scheurde weg, zonder vooropgezet plan of duidelijke bestemming. De nacht slokte me op, de weg voor me een zwarte, onbekende rivier waarin ik me zonder nadenken stortte.

 

De adrenaline van mijn klap op Markellos’ kaak begon langzaam weg te ebben, en mijn gedachten werden minder chaotisch. Ik had geen flauw idee waar ik naartoe reed, alleen weg, ver weg van de puinhoop die ik had achtergelaten. Maar naarmate ik verder reed, begon de rust enigszins terug te keren. In de koelte van de nachtelijke rit besloot ik om de plannen die Eleni, Marcos en ik hadden gesmeed, weer voor ogen te halen.

 

Eleni en Marcos. Wellicht waren ze in paniek geraakt door de plotselinge wending van de gebeurtenissen, maar er was een kans dat ze het plan nog steeds volgden. Onze ontsnapping naar Turkije, de boot die op ons wachtte in de haven. Het was een riskant plan, maar nu mijn enige hoop. Misschien, net misschien, hielden ze vast aan de route die we hadden afgesproken.

 

Ik reed langs verlaten straten, het asfalt een zwart lint onder mijn wielen, terwijl mijn gedachten zich focusten op de volgende stappen. De haven. Daar moest ik naartoe. Met een diepe zucht van vastberadenheid besloot ik mijn weg naar de kustlijn te vervolgen. De nacht was dik en ondoordringbaar, maar ergens in de verte schemerde een sprankje hoop.

 

Terwijl ik langs lege wegen en slapende huizen reed, voelde ik een vreemde mengeling van angst en vastberadenheid. Mijn hart bonkte nog steeds in mijn borstkas, maar mijn geest begon helderder te worden. Dit was mijn kans, misschien mijn enige kans, om alles recht te zetten en de vrijheid te vinden waar ik naar snakte.

 

Met mijn blik strak op de horizon gericht, reed ik door, vastberaden om mijn lot in eigen handen te nemen en de chaos achter me te laten. De kust en de vrijheid wachtten op me, en ik zou vechten om die te bereiken.

 

Naarmate ik rustiger werd, probeerde ik Eleni telefonisch te bereiken, mijn vingers haastig tikkend op het scherm terwijl de kilometers onder de banden doorgleden. Elke toon die overging zonder antwoord voelde als een nagel die in mijn zenuwen werd gedreven. De spanning trok weer aan, een beklemmende band om mijn borst. 

 

Geen gehoor. Weer een poging, en nog een. Mijn ademhaling versnelde, mijn hartslag sloeg opnieuw op hol. Waar was ze? Wat was er misgegaan? Mijn gedachten waren een warboel van zorgen en scenarios, een eindeloze stroom van 'wat-als'-vragen die door mijn hoofd raasden.

 

Van Marcos had ik geen nummer, dus dat was geen optie. De man was even mysterieus als de nacht waarin ik nu reed. Ik kon alleen maar hopen dat hij en Eleni veilig waren en dat ze het plan niet hadden opgegeven. Maar zonder contact voelde ik me als een blinde man in een doolhof, tastend naar een uitgang die ik niet kon zien.

 

Ik zette de radio aan, hopend dat de achtergrondruis mijn gedachten zou kalmeren. Maar de stemmen op de zender waren een kakofonie van leegte, die mijn eenzaamheid alleen maar versterkte. De kilometers verdwenen onder mijn wielen, de kustlijn nog steeds een verre droom, een schaduw aan de horizon.

 

Met elke mislukte oproep voelde de nacht donkerder, de weg langer. Het enige wat ik kon doen was doorrijden, mijn bestemming een verre belofte van hoop te midden van de chaos.

 

Bij een tankstation trok ik de auto met piepende banden tot stilstand, mijn gedachten nog steeds een chaotische wirwar van zorgen en onzekerheden. Terwijl de tank vol liep, opende ik mijn bankapp op mijn telefoon, gewoon om te controleren of ik de middelen had om weg te komen, mocht alles verder mislukken. Een vluchtplan vereist brandstof, niet alleen voor de auto, maar ook voor de portemonnee.

 

Mijn hart sloeg een slag over toen ik naar mijn eigen rekening keek. Alles stond er nog, elke cent, zoals ik had verwacht. Maar toen ik de gezamenlijke rekening opende, die ik samen met Eleni had geopend, voelde het alsof een ijzige hand mijn hart greep en hard kneep. De rekening was leeg. Ettelijke tonnen aan zuurverdiend geld, weggevaagd alsof het nooit had bestaan.

 

Het voelde alsof er een valdeur onder me opende, een plotselinge val in de duistere diepten van wanhoop, voortgedreven door de meedogenloze zwaartekracht van verraad en verlies. De tankstationlampen boven me flikkerden spookachtig, hun zwakke gloed leek mijn innerlijke tumult te weerspiegelen. 

 

Eleni, de vrouw die ik dacht te kennen, had me beroofd. De tonnen die we samen hadden opgebouwd, verdampt in de nietsontziende hitte van haar verraad. Ik kon het nauwelijks bevatten, mijn gedachten draaiden in cirkels terwijl de koude realiteit langzaam maar zeker mijn geest binnendrong.

 

De cijfers op het scherm staarden me onverbiddelijk aan, elk getal een dolksteek in mijn vertrouwen. Het geld, het vertrouwen, de liefde – alles leek in één klap weggenomen, als zand door mijn vingers geglipt. Ik voelde een golf van misselijkheid opstijgen, een wrange smaak in mijn mond die niet alleen kwam door het verlies van geld, maar door het verlies van geloof in degene die ik ooit liefhad.

 

Met trillende handen stopte ik mijn telefoon terug in mijn zak en leunde zwaar tegen de auto. De wereld om me heen vervaagde, de geluiden van de nacht dempten tot een verre echo. Er was geen plan meer, alleen de harde werkelijkheid van mijn eigen naïviteit.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

18 uur geleden zei Marius:

John toch ... de puinhoop lijkt er alleen maar groter op te worden. Maar voor nu telt maar 1 ding: lopen! Lopen John!

 

De vraag is alleen waarheen?

 

6 uur geleden zei bas huijsmans:

Oh John, oh John. Elke keer als je denkt dat de shitshow, pun intended, niet groter kan worden dan weet John altijd wel weer een manier te verzinnen

 

We komen langzaam in iets rustiger vaarwater. 

 

5 uur geleden zei ElMarcos:

John lijkt niet alleen Eleni kwijt, mogelijk zijn geld, maar nu lijkt iemand ook direct de draden op de juiste manier verbonden te hebben. Gaat dit ooit nog goed komen?

 

Vast wel, anders heb ik geen verhaal meer.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

[bas huijsmans]

Is dit een nieuwe manier van golddiggen?

[Marius]

De liefde lijkt John naïef te maken. Of Eleni moet wel een heel goede uitleg klaar hebben. 

[ElMarcos]

John zijn grootste nachtmerrie lijkt uit te komen. Eleni is weg, zijn geld is weg en niemand op Cyprus zal hem vermoedelijk nog vertrouwen.... Wellicht blijft John lachen, maar ik vrees dat het als een boer met kiespijn gaat zijn. 

[Nom de Guerre]

 

CCVII. Nicosia

 

Nicosia... Uiteraard was het Nicosia, de stad die letterlijk in tweeën was gedeeld en daarmee een paradijs was voor smokkelaars. Deze hoofdstad, gespleten door de beruchte Groene Lijn, was als een open wond, een levend relikwie van verdeeldheid en conflict. Aan de ene kant de Griekse Cyprioten, aan de andere kant de Turkse Cyprioten, met daartussen een dunne strook niemandsland, bewaakt door de VN-vredesmacht. 

 

Nicosia, omringd door Venetiaanse muren uit de 16e eeuw, was een smeltkroes van geschiedenis en spanning. Smalle, middeleeuwse straatjes eindigden abrupt in blokkades van prikkeldraad en zandzakken, een surrealistisch tafereel dat het decor vormde voor de ondergrondse economie. Voor smokkelaars was Nicosia een goudmijn, een plaats waar de grenzen vervaagden en de regels flexibel waren.

 

Aan beide zijden van de grens binnen de ommuurde stad eindigen prachtige middeleeuwse straten abrupt met blokkades van prikkeldraad, zandzakken en mitrailleursnesten. De bufferzone, een strook van niet meer dan 30 meter, wordt alleen bewoond door de VN-vredesmacht. Toegang tot dit tussenliggende gebied is strikt verboden.

 

Sinds 2003, als een vredesmaatregel ter ondersteuning van de eenmaking, zijn er enkele controleposten geopend om vrije beweging van zowel Griekse als Turkse Cyprioten, als bezoekers aan het eiland, mogelijk te maken.

 

De controleposten die sinds 2003 waren geopend, boden vrije doorgang voor zowel Griekse als Turkse Cyprioten en maakten van de stad een epicentrum van illegale handel. Smokkelwaar vond zijn weg van de ene kant naar de andere, vaak onder het waakzame oog van de VN-soldaten die weinig anders konden doen dan toezien.

 

Tot op heden zijn er vijf controleposten op het eiland geopend. Twee daarvan bevinden zich in de stad Nicosia, waardoor een snelle bezoek, via paspoortcontrole, naar “de andere kant” mogelijk is. De grens oversteken in Cyprus, van zuid naar noord, is een fascinerende oefening, vooral in Nicosia. Hoewel het landschap en de architectuur niet al te veel variëren, is er een onmiddellijk besef van het betreden van een aanzienlijk verschillende cultuur. 

 

De bizarre charme van Nicosia ligt in deze tegenstellingen. Het contrast tussen de oude wereldschoonheid en de ruwe realiteit van prikkeldraad en militaire posten is een schokkende herinnering aan de menselijke neiging tot verdeeldheid. Een wandeling door de ommuurde stad is als een reis door de tijd, waar elk straatje, elke hoek, een verhaal van conflict en overleving vertelt. Je struikelt bijna letterlijk over de geschiedenis, en terwijl de UN-soldaten je met een waakzaam oog volgen, voel je de onzichtbare spanning die de lucht doordringt.

 

In het hart van deze gespleten stad ervaar je de diepgewortelde kloof tussen culturen, een kloof die wordt versterkt door de fysieke en symbolische barrières die het dagelijks leven bepalen. De checkpoints zijn een wrang symbool van hoop, een poging om de kloof te dichten, maar ook een herinnering aan de broosheid van vrede.

 

Het was in deze chaos, tussen de vervallen huizen en de moderne controleposten, dat ik mijn weg zou vinden. Nicosia was een stad van tegenstellingen, waar het oude en het nieuwe elkaar omarmden in een ongemakkelijke dans van wederzijds wantrouwen. Voor iemand zoals ik, op de vlucht en in nood, was deze verdeelde stad niet alleen een toevluchtsoord maar ook een kans, een laatste sprong naar vrijheid.

 

Berry's vriend had een slagerij die in beide delen van Nicosia leverde. Een onopvallende zaak in een vervallen straat, waar de geur van vers vlees zich vermengde met de muffe lucht van geschiedenis en conflict. Het plan was even eenvoudig als geniaal. Ik zou achterin de vleeskoelwagen de grens passeren, verborgen tussen karkassen en worsten, hopend dat de geur van bloed en vlees sterk genoeg zou zijn om de nieuwsgierigheid van de grenswachters te ontmoedigen.

 

De slagerij was donker en koel toen ik arriveerde. Berry leidde me door de achterkant, langs stapels kratten en roestige gereedschappen. "This is it," zei hij, wijzend naar de grote, witte koelwagen die in de schemering opdoemde. "My friend will drive you across. Just stay quiet and still."

 

Ik knikte, mijn hart bonsde in mijn borstkas, een mix van angst en opwinding. De slager, een grote man met een gezicht dat eruitzag alsof het met een bijl was uitgehakt, gebaarde naar de achterkant van de wagen. "In you go," bromde hij, zijn stem klonk als grind dat over beton werd geschraapt. 

 

De binnenkant van de koelwagen was ijskoud, een scherp contrast met de warme, zwoele nacht buiten. De geur van rauw vlees was overweldigend, maar het kon me niet schelen. Dit was mijn ticket naar vrijheid. Ik wurmde me tussen de karkassen en probeerde een positie te vinden waarin ik zowel onzichtbaar als comfortabel zou zijn, een onmogelijke taak.

 

De deuren sloten met een metalen klap, en ik hoorde het geronk van de motor die tot leven kwam. De wagen schokte en bewoog, en ik voelde elke hobbel en kuil in de weg. Mijn adem kwam in wolkjes, condenseerde in de ijskoude lucht van de wagen. Minuten voelden als uren terwijl ik daar lag, mijn lichaam verstijfd door de kou en de spanning.

 

Toen we eindelijk de grens bereikten, hoorde ik het gedempte geluid van stemmen, een korte uitwisseling in het Grieks. Mijn hartslag versnelde, elke seconde leek een eeuwigheid te duren. De wagen stopte even, maar ging toen weer verder. De slager had zijn werk goed gedaan.

 

Na wat een eeuwigheid leek, kwam de wagen tot stilstand. De deuren gingen open en Berry's vriend verscheen, zijn gezicht gehard door jaren van clandestiene operaties. "Welcome to the other side," zei hij met een grijns.

 

Ik stapte uit de koelwagen, mijn benen trilden van de kou en de spanning. De Turkse kant van Nicosia strekte zich voor me uit, een nieuw speelveld vol onbekende gevaren en mogelijkheden. Maar op dat moment was ik vrij, en dat was alles wat telde.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

Op 4-7-2024 om 16:30 zei bas huijsmans:

Is dit een nieuwe manier van golddiggen?

 

In feite wel, lijkt me zo.

 

Op 4-7-2024 om 20:12 zei Marius:

De liefde lijkt John naïef te maken. Of Eleni moet wel een heel goede uitleg klaar hebben. 

 

Ik denk niet dat je op die twist moet rekenen  

 

Op 4-7-2024 om 21:37 zei ElMarcos:

John zijn grootste nachtmerrie lijkt uit te komen. Eleni is weg, zijn geld is weg en niemand op Cyprus zal hem vermoedelijk nog vertrouwen.... Wellicht blijft John lachen, maar ik vrees dat het als een boer met kiespijn gaat zijn. 

 

Het blijft lachen  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

6 juli bewerkt door Nom de Guerre

[Marius]

John lijkt dan toch een uitweg gevonden te hebben. Nu zijn vlucht nog even succesvol afronden en dan maar een moment nemen om alles te laten bezinken?

[ElMarcos]

Iemand is vrij en mijn algemene aanname is dat het John is, maar klopt dat? 

[bas huijsmans]

John lijkt de chaos, die hij zelf heeft gecreëerd, te zijn ontsnapt

[Nom de Guerre]

 

CCVIII. Dat ene telefoontje

 

Terwijl ik me richting de auto begaf die me naar de kust zou brengen, schakelde ik mijn telefoon weer in. Berry had erop aangedrongen dat ik mijn telefoon uitschakelde om het traceren te voorkomen, en hoewel ik het logische ervan inzag, voelde het alsof ik een deel van mijn leven had afgesloten. Nu, met een mengeling van nieuwsgierigheid en angst, wachtte ik op de herstart van mijn digitale wereld.

 

Een barrage aan notificaties stroomde binnen. Gemiste oproepen, berichten, allemaal drongen ze zich aan me op als ongenode gasten. Vassilis, Demetrious, Yannis, Markellos, Leandros, diverse spelers, Grigori... Mijn scherm lichtte op met hun namen, elk een herinnering aan de chaos die ik achterliet. Ze belden om uiteenlopende redenen: woede, verwarring, bezorgdheid, misschien zelfs wraak. Het waren allemaal gesprekken waar ik nu geen trek in had. De gedachte aan hun stemmen, aan hun eisen en verwijten, maakte dat mijn maag zich omdraaide.

 

Maar er was één naam die ik wilde zien, één bericht dat ik hoopte zou opduiken tussen de andere, zoals een baken van hoop in een stormachtige zee. Eleni. Haar naam stond er echter niet tussen. Geen enkel bericht, geen gemiste oproep. De leegte waar haar naam had moeten staan voelde als een klap in mijn gezicht. Het was een stille bevestiging van mijn grootste angst: ik was echt alleen.

 

De kou van de nacht en de ijzige realiteit van mijn situatie drongen tot me door. Terwijl ik de auto bereikte die me naar de kust zou brengen, voelde ik een mengeling van verdriet en vastberadenheid. De weg voor me was onzeker en vol gevaren, maar er was geen weg terug. 

 

Ik besloot haar zelf te bellen. Het was een wanhoopsdaad, een laatste poging om iets van zekerheid te vinden in de chaos. Mijn vingers trilden terwijl ik haar nummer selecteerde, de echo van ons laatste gesprek nog vers in mijn geheugen. De kans dat ze zou opnemen was klein, bijna nihil, maar ik moest het proberen. De telefoon ging over, elke ring als een hamerslag op mijn ziel. Verwachting en wanhoop vochten om voorrang in mijn borstkas, terwijl ik wachtte, wetende dat de stilte die zou volgen misschien wel het definitieve einde van alles betekende.
 

Tegen alle verwachtingen in nam ze op. "Hello, John," klonk het aarzelend, haar stem een mengeling van onzekerheid en bekende warmte. Mijn hart sloeg een slag over en hamerde daarna als een smidshamer in mijn keel.

 

Door alle conflicterende emoties en de onverwachtheid van het gesprek kwam ik niet goed uit mijn woorden. Mijn gedachten buitelden over elkaar heen, elke emotie een wild paard dat door mijn geest galoppeerde. Het bleef even stil aan mijn kant van de lijn.

 

"Hello? John?" klonk het aarzelend aan de andere kant, haar stem als een echo uit een verleden dat nog te vers was om echt voorbij te zijn.

 

Ik slikte, mijn keel droog en strak gespannen. "Yeah, it's me," bracht ik uiteindelijk uit, mijn stem klonk zwakker dan ik had gewild. De stilte tussen ons was zwaar, beladen met woorden die niet gezegd werden, maar ik was bereid om een dappere poging te wagen.

 

"Eleni, why?" begon ik, mijn stem trilde van woede en verdriet. "Why did you betray me? Was it all just a game to you?" De woorden kwamen eruit als een wrange mix van bitterheid en pijn. Aan de andere kant van de lijn bleef het even stil. Ik kon haar ademhaling horen, zwaar en aarzelend, alsof ze worstelde met wat ze moest zeggen. Haar ademhaling was een geluid dat me normaal geruststelde, maar op dat moment versterkte het alleen maar de pijn. 

 

"John, it's not what you think," zei ze uiteindelijk, haar stem zacht maar geladen met emotie. "It was never meant to be like this." Haar woorden raakten me als een koude douche, de realiteit sloeg in als een mokerslag. Mijn hart bonkte in mijn borst, de pijn van haar verraad brandde door mijn ziel.

 

"Not what I think?" sneerde ik, mijn stem scherp en rauw, mijn keel voelde alsof er schuurpapier doorheen was gehaald. "You emptied our account, Eleni. Left me with nothing. How is that not betrayal?" Mijn hart bonsde in mijn borst, elke slag een pijnlijke herinnering aan haar verraad. Ik voelde het bloed naar mijn gezicht stijgen, mijn handen trilden van woede.

 

De stilte die volgde was oorverdovend, een kloof gevuld met alles wat we ooit waren en nooit meer zouden zijn. Haar antwoord zou alles veranderen. Aan de andere kant van de lijn hoorde ik haar ademhaling versnellen, een teken van haar eigen worsteling. Haar zucht klonk als een vermoeide ziel, gevangen tussen twee werelden. "John, please, it's more complicated than that," antwoordde ze, haar stem brak bijna. De woorden voelden hol aan, een schrale troost voor de pijn die door mijn lijf sneed.

 

"John, you have to understand something," begon Eleni, haar stem veranderde van aarzelend naar een meer vastberaden toon. "All my life, I've been shackled by expectations. Be the good daughter, marry a respectable man, have kids, and be content. But contentment is a prison, John. It’s a cozy, padded cell that keeps you from seeing what’s beyond the walls."

 

Ze pauzeerde even, alsof ze haar woorden zorgvuldig afwoog. Ik kon bijna zien hoe haar handen, altijd zo elegant, nu onrustig bewogen terwijl ze sprak. "I’ve always felt like a puppet, pulled by strings of tradition and obligation. And then, suddenly, the strings snapped. I tasted freedom, and it was intoxicating. I realized I could be more than someone’s wife or daughter. I could be me, Eleni, a person with dreams and desires that don’t fit into the neat little box society has prepared for me."

 

Mijn hart bonsde nog steeds in mijn borst, maar er was een zachtere klank bijgekomen, een mengeling van begrip en verdriet. Ik voelde mijn keel dichtknijpen terwijl ik haar woorden tot me door liet dringen. 

 

"I do have feelings for you, John. Deep ones. But right now, binding myself to someone else, even someone as wonderful as you, feels like putting the shackles back on. I need to explore this new path, find out who I am without the weight of other people's expectations on my shoulders."

 

Haar stem brak even, en ik kon de oprechtheid in haar woorden horen. "This isn't just about us. It's about me finding my own strength, my own voice. Female empowerment isn’t just a slogan, it’s a journey. And I’m just at the beginning. I can't go back to what was, not now."

 

Ik slikte, voelde een brok in mijn keel die maar niet weg wilde. Haar woorden, hoewel pijnlijk, hadden een onmiskenbare kracht. "I hope you can understand, John. I’m not saying goodbye forever. I just need time to be Eleni, to stand on my own two feet and see where they take me."

 

Mijn handen trilden nog steeds, maar nu van een andere emotie. Begrip, respect, en een diepe, diepe pijn. "I want to support you, Eleni. I want to be there for you and with you," fluisterde ik, mijn stem bijna onhoorbaar. "But it’s hard. You nearly killed me."

 

"I know," antwoordde ze zacht. "And I’m sorry for the pain I’ve caused. I had Marcos prepare lobster rolls, knowing it would trigger your allergies. I never thought it would be this bad. I never wanted to kill you. Right now, I can’t be with you. I promise you, this is the only way I can truly find myself. And maybe, one day, our paths will cross again, and we’ll both be stronger for it."

 

Het gesprek viel stil, maar haar woorden bleven nagalmen in mijn hoofd, een echo van een liefde die niet vastgehouden kon worden, maar die misschien, ooit, weer zou opbloeien. Naïef? Zeker. Maar zijn we dat niet allemaal als het gaat om de liefde?

 

Mijn hart bonsde nog steeds in mijn borstkas, de pijn van haar woorden dreunde door in mijn ribben. Eleni’s stem aan de andere kant van de lijn klonk als een verre echo, gevuld met gevoelens die we beiden probeerden te onderdrukken.

 

"I guess this is it, John," zei Eleni, haar stem zacht en breekbaar. "We both need to move on, find our own paths." De woorden sloegen in als een mokerslag, mijn hart voelde alsof het in duizend stukjes brak. Ik slikte moeizaam, de pijn van afscheid nemen brandde in mijn borst.

 

Ik voelde een brok in mijn keel, alsof ik een steen probeerde door te slikken. "Yeah, I suppose so," antwoordde ik, mijn stem klonk schor en rauw. "But you know, Eleni, this whole finding-yourself thing better be worth it. Because if not, I’ll come back and haunt you. Like, proper poltergeist shit."

 

Eleni lachte zachtjes, een geluid dat zowel pijn als troost bracht. "I’ll hold you to that, John. But seriously, you take care of yourself. And no more getting into trouble, alright?"

 

Ik knikte, hoewel ze dat niet kon zien. Mijn ogen brandden, en ik vocht tegen de tranen die opwelden. "You too, Eleni. And remember, if you ever need a partner in crime, you know where to find me."

 

Ze zuchtte, en ik hoorde de emotie in haar ademhaling. "Thanks, John. For everything. And who knows, maybe someday our paths will cross again, when we’re both a little less... complicated."

 

"Yeah, maybe," zei ik, mijn stem brak een beetje. "Until then, take care, Eleni. And don’t let the bastards grind you down."

 

"Same to you, John. Goodbye."

 

"Goodbye, Eleni."

 

De lijn viel stil, en ik bleef met de telefoon in mijn hand achter. De stilte in de auto was oorverdovend, en de tranen die ik had tegengehouden, begonnen nu vrijelijk te stromen. Ik voelde me leeg, alsof een deel van mij was weggerukt en ik niet wist hoe ik dat gat ooit zou kunnen vullen. 

 

Ergens was het volkomen gestoord. Ze had bewust het risico genomen dat ik zou sterven, ze had me beroofd van ettelijke tonnen aan zuurverdiend geld en nu liet ze me in de steek, maar toch miste ik haar en kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om kwaad op haar te zijn. Altijd blijven lachen, maar ik was een sukkel voor de liefde. De pijn van haar verraad brandde diep, maar de herinnering aan haar lach, haar stem, hield me gevangen. Mijn hart was een chaos van emoties, een wrak van verlangen en teleurstelling. Toch kon ik haar niet haten.

 

Mijn handen trilden nog steeds, mijn hart voelde zwaar en vermoeid. De koude nachtlucht drong door de open ramen naar binnen, en ik ademde diep in, probeerde de pijn weg te blazen met elke ademtocht. Het was tijd om verder te gaan, mijn eigen pad te vinden, net zoals Eleni. Maar de weg leek langer en eenzamer dan ooit tevoren.

 

Ik zette mijn telefoon weer uit en stapte in de auto. De motor startte met een zachte grom, en ik reed weg van de verlaten straten van Nicosia, weg van de mensen die ik ooit mijn vrienden noemde, en vooral weg van de pijnlijke afwezigheid van Eleni. De kustlijn wachtte, en met elke kilometer die ik aflegde, voelde ik een vreemde mix van verlies en hoop. De nacht omarmde me, en ik reed de duisternis in, zoekend naar een nieuwe dageraad.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Op 5-7-2024 om 08:00 zei Marius:

John lijkt dan toch een uitweg gevonden te hebben. Nu zijn vlucht nog even succesvol afronden en dan maar een moment nemen om alles te laten bezinken?

 

En uiteraard moet er een nieuwe club worden gezocht. 

 

20 uur geleden zei ElMarcos:

Iemand is vrij en mijn algemene aanname is dat het John is, maar klopt dat? 

 

Het is niet onjuist  

 

18 uur geleden zei bas huijsmans:

John lijkt de chaos, die hij zelf heeft gecreëerd, te zijn ontsnapt

 

Soort van, maar ontsnappen we ooit de ketenen van de herinneringen aan hen die we lief hebben?

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

[Marius]

Eleni geeft dan toch nog een teken van leven. Zelfs groter dan verwacht. Maar met haar boodschap zorgt ze er eigenlijk voor dat haar schaduw zo maar eens rond John zou kunnen blijven zweven. Maar hadden we iets anders verwacht van onze femme fatale?

[bas huijsmans]

De femme fatale die eigenlijk ook echt bijna fataal werd voor John. Eens kijken waar deze reis John naar toe zal brengen. Wordt het een exotisch oord of zoekt die het dichterbij huis. Maar de vraag is toch echt: Hoe gaat John het verleden laten rusten en er voor zorgen dat het verleden hem niet achterhaalt?

[Nom de Guerre]

 

CCIX. Naar Famagusta

 

Vanuit Nicosia werd ik door Berry's mannetje naar Famagusta gereden, of Gazimağusa zoals het nu heette. De autorit zou een goede twee uur duren, vanwege de matige kwaliteit van de snelwegen aan deze kant van het eiland. De hobbelige wegen waren een perfecte metafoor voor de chaos in mijn hoofd. Elk kuiltje en elke scheur in het asfalt schudde mijn gedachten door elkaar, waardoor ze zich mengden tot een brij van zorgen en hoop.

 

Dit gaf me tijd om na te denken over wat ik zou gaan doen in Turkije. Een vervolg van mijn carrière als manager was een optie. Sportief gezien had ik uitstekend gepresteerd, dus er zouden heus wel clubs interesse tonen. Mijn naam had genoeg gewicht om deuren te openen, zelfs in een land waar voetbal een tweede religie was. Maar er was een groot probleem: Spartakos. 

 

Mijn contract met Spartakos was weliswaar op een servetje getekend, maar de club en Vassilis zouden me nooit vrijgeven bij de FIFA. Vassilis had teveel trots, en ik had teveel bagage. Onze vriendschap, onze gedeelde overwinningen, de diepe wonden van verraad – het zou allemaal tegen me gebruikt worden. De bureaucratie zou me als een schaduw blijven achtervolgen, waar ik ook heen ging.

 

Ik dacht aan de afgelopen jaren, aan de opbouw van het team, aan de jongens die ik had getraind en gevormd. Mijn hart kneep samen bij de gedachte dat ik dat allemaal achter moest laten. Toch was er een sprankje hoop. Misschien kon ik in Turkije een nieuw leven opbouwen, ver weg van de schimmen van mijn verleden. 

 

De zon zakte langzaam aan de horizon, de lucht kleurde rood en oranje, als een vuurzee die de wereld opslokte. Het was een passend decor voor mijn gemoedstoestand. Ik was op de vlucht, niet alleen voor de mensen die me achterna zaten, maar ook voor mijn eigen demonen. De toekomst was onzeker, de weg ernaartoe hobbelig en vol obstakels, maar ergens diep van binnen wist ik dat ik moest blijven vechten. Voor mezelf, voor mijn vrijheid, en misschien, heel misschien, voor een tweede kans.

 

De eerste fundamenten voor een strijdplan hadden zich in mijn hoofd gevormd en ik was vastbesloten om ook deze uitdaging het hoofd te bieden. De hobbelige rit naar Famagusta gaf me de tijd om mijn gedachten te ordenen, elke schok en trilling hielp me mijn focus te scherpen. Ondanks de twijfels die als donkere wolken boven mijn hoofd hingen, voelde ik een nieuwe vastberadenheid opborrelen.

 

Ik was altijd een vechter geweest. Dit was niet anders. Ja, de situatie was ingewikkeld en de kansen leken tegen me te zijn, maar dat had me nooit eerder tegengehouden. De sportwereld was gevuld met obstakels en tegenstanders, en ik had altijd een manier gevonden om te winnen, om boven te komen drijven.

 

De twijfel knaagde aan me, zoals een muis aan een korst brood. Had ik de juiste keuzes gemaakt? Was ik niet te ver gegaan? Maar diezelfde twijfel voedde mijn strijdlust. Elke keer dat ik op het punt stond op te geven, herinnerde ik me waarom ik dit deed. Ik deed dit niet alleen voor mezelf, maar ook om te ontsnappen aan het lot dat anderen voor me hadden uitgestippeld.

 

Mijn gedachten gingen terug naar de mannen die ik had getraind, de successen die we samen hadden behaald. Die herinneringen waren nu mijn brandstof, de motor die me voortdreef. Turkije zou mijn nieuwe speelveld zijn, een plek waar ik opnieuw kon beginnen en mijn eigen regels kon schrijven.

 

De groei die ik doormaakte was pijnlijk en langzaam, maar noodzakelijk. Elke tegenslag, elke mislukking, maakte me sterker en veerkrachtiger. Ik was vastbesloten om mijn lot in eigen handen te nemen en mijn toekomst te herschrijven.

 

Toen we eindelijk de stad Famagusta binnenreden, voelde ik de spanning van de reis langzaam wegebben. Voor me lag een nieuwe uitdaging, een nieuw hoofdstuk. En ik was klaar om het met beide handen aan te grijpen.

 

Daarbij had ik wel hulp nodig en ik wist niet zeker of degene die ik om hulp ging vragen wel ontvankelijk was voor mijn verzoek. De onzekerheid knaagde aan me, zoals een rat aan een stuk afval. Ik moest gokken op vertrouwen, een sprong in het duister wagen en hopen op het beste.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

3 uur geleden zei Marius:

Eleni geeft dan toch nog een teken van leven. Zelfs groter dan verwacht. Maar met haar boodschap zorgt ze er eigenlijk voor dat haar schaduw zo maar eens rond John zou kunnen blijven zweven. Maar hadden we iets anders verwacht van onze femme fatale?

 

Het geeft me in de toekomst bruggetjes en manieren om de zaak weer nieuw leven in te blazen   Ik heb wel een vaag idee welke kant we uitgaan in Turkije, maar bruggetjes en dergelijke kun je niet vroeg genoeg inbouwen. Ik neig naar bejaarden, tehuizen en vastgoedzwendel, uiteraard met een flinke dosis drank, drugs en seks.

 

3 uur geleden zei bas huijsmans:

De femme fatale die eigenlijk ook echt bijna fataal werd voor John. Eens kijken waar deze reis John naar toe zal brengen. Wordt het een exotisch oord of zoekt die het dichterbij huis. Maar de vraag is toch echt: Hoe gaat John het verleden laten rusten en er voor zorgen dat het verleden hem niet achterhaalt?

 

Dit durf ik best te verklappen, Bas. We gaan naar Turkije, de derde divisie aldaar. Ik heb wel het idee dat het verleden een geest is die je niet kunt ontlopen. Vraag maar aan Scrooge  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

[ElMarcos]

Terwijl de volgende iteratie van dit waanzinnige verhaal zich aandient blijven er voldoende bruggen onverbrand, geesten die John kunnen achtervolgen en ook zijn crytonite blijft rondzweven. Misschien minder nadrukkelijk, maar alom aanwezig. Deels in de vorming van John en deels als de Femme Fatale die elk moment kan opduiken als dit verhaal een boost nodig heeft. 

[Djurovski]

Zo weer eens even helemaal bij gelezen. Wat een shitzooi was die bruiloft zeg en wat zuur dat al het geld verdwenen is. Leuk om mij zelf ook voorbij te zien komen haha. Succes in Turkije

[Nom de Guerre]

 

CCX. De basis voor een plan

 

Terwijl de auto door het drukke centrum van Famagusta laveerde, zette ik mijn telefoon weer aan. De straatlichten flikkerden als spookachtige wakers over de verlaten gebouwen. Mijn scherm werd overspoeld met een stortvloed aan appjes, berichten, mails en gemiste oproepen. Ik negeerde ze allemaal, elk bericht een herinnering aan de chaos die ik achterliet. Mijn vingers trilden lichtjes terwijl ik door mijn contacten scrolde, op zoek naar het nummer van de man die me nu kon helpen.

 

Of hij dat ook wilde, dat viel nog te bezien. De onzekerheid knaagde aan me, een constante herinnering aan de fragiliteit van mijn situatie. Maar ik had geen keuze. Mijn hoop was gevestigd op een sprankje vertrouwen, een fragiele lijn die ik moest bewandelen. 

 

Met een diepe ademhaling tikte ik op zijn naam en wachtte. De telefoon ging over, elke ring als een hamerslag op mijn zenuwen. Mijn hart bonkte in mijn borst, een mengeling van strijdlust en hoop vulde mijn gedachten. Dit was mijn laatste kans, mijn enige uitweg. Of hij opnam en bereid was te helpen, zou mijn lot bepalen. Terwijl de stad om me heen ademde en pulseerde, was ik gevangen in het wachten, het hopen, en de onzekere strijd om mijn toekomst.

 

"John, is that you, my friend?" Zijn stem klonk vriendelijk genoeg en "my friend" was weliswaar een dooddoener, maar had toch al weer een andere lading dan "motherfucker" of "son of a bitch". Een golf van opluchting spoelde over me heen. 

 

Ik voelde de spanning in mijn schouders iets losser worden, hoewel de onzekerheid nog steeds aan me knaagde. "Yeah, it’s me," antwoordde ik, mijn stem probeerde het evenwicht te vinden tussen nonchalance en ernst. "I need your help."

 

Zijn stem bleef vriendelijk, maar ik kon de onderliggende nieuwsgierigheid niet missen. "What’s going on, John? I have been trying to get a hold of you for a while now. What happened? What kind of help are we talking about? The rumours about what happened at the wedding are insane, my friend." 

 

Zijn woorden kwamen snel en vol bezorgdheid, alsof hij echt wilde begrijpen wat er was gebeurd. Mijn hart sloeg een slag over. De nieuwsgierigheid in zijn stem was duidelijk, maar daaronder klonk ook een vleugje bezorgdheid, een subtiele aanwijzing dat hij misschien echt bereid was te helpen.

 

Ik haalde diep adem en voelde mijn hartslag vertragen, maar de nieuwsgierigheid in mijn borstkas groeide. Zou hij openstaan voor mijn verzoek? Had ik genoeg krediet opgebouwd in onze eerdere ontmoetingen om hem aan mijn zijde te krijgen?

 

"Listen, it’s a long story, but I’m in a bit of a bind. I need to get out of here, fast. I can answer all your questions and you can use that information as you see fit. Can you help me with that?" Mijn woorden hingen in de lucht, beladen met de hoop dat zijn vriendelijkheid meer was dan alleen een formaliteit.

 

Aan de andere kant van de lijn bleef het even stil, en ik voelde mijn hart sneller kloppen. De spanning was bijna ondraaglijk. Zijn ademhaling klonk zachtjes door de telefoon, een teken dat hij nadacht, woog en overwoog. 

 

Zijn beslissing zou het verschil maken tussen een vlucht als banneling met weinig meer dan de kleren die ik nu droeg of een toekomst als voetbaltrainer, ongeacht waar ik naar toe zou gaan. Mijn hart bonsde in mijn borstkas terwijl ik zijn antwoord afwachtte, elke seconde voelde als een eeuwigheid. De stilte aan de andere kant van de lijn was oorverdovend, gevuld met de spanning van onzekerheid en de hoop dat alles goed zou komen.

 

Ik probeerde mijn gedachten te ordenen, me voor te stellen wat ik zou doen als hij instemde. Een nieuw leven, een nieuwe kans, een toekomst waar ik weer iets kon opbouwen. Maar als hij weigerde, dan was ik verloren, een banneling zonder doel.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

14 uur geleden zei ElMarcos:

Terwijl de volgende iteratie van dit waanzinnige verhaal zich aandient blijven er voldoende bruggen onverbrand, geesten die John kunnen achtervolgen en ook zijn crytonite blijft rondzweven. Misschien minder nadrukkelijk, maar alom aanwezig. Deels in de vorming van John en deels als de Femme Fatale die elk moment kan opduiken als dit verhaal een boost nodig heeft. 

 

Het houdt het verhaal een beetje leuk. Elke wedstrijd winnen is saai leesvoer.

 

9 uur geleden zei Djurovski:

Zo weer eens even helemaal bij gelezen. Wat een shitzooi was die bruiloft zeg en wat zuur dat al het geld verdwenen is. Leuk om mij zelf ook voorbij te zien komen haha. Succes in Turkije

 

Terugkerende bijrolletjes zijn voor sommigen realistische opties.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius 

 

[Djurovski]

Benieuwd of deze vriend je gaat helpen

[Marius]

In nood kent men zijn vrienden dus ik heb er alle vertrouwen in dat deze persoon John wel een handje zal helpen. De vraag is vooral om wie het gaat in dit geval.

[Nom de Guerre]

 

CCXI. Het plan van aanpak

 

Toen zijn stem eindelijk door de stilte brak, voelde ik een golf van opluchting en spanning door me heen stromen. "Alright, John," hoorde ik Leandros zeggen, zijn stem vastberaden. "I’ll help you. Tell me where you are, and I’ll get things in motion. But you owe me a damn good story."

 

Ik slaakte een zucht van opluchting. Leandros’ beslissing had mijn toekomst veranderd. De spanning was nog niet verdwenen, maar de hoop gaf me nieuwe kracht. Dit was mijn kans, en ik zou hem met beide handen aangrijpen.

 

Leandros wachtte inmiddels gespannen op een reactie. Ik kon zijn ongeduld haast door de telefoon heen voelen. Ik haalde diep adem, klaar om de waarheid te vertellen. "So, John, what the hell happened at the wedding?" vroeg Leandros, nieuwsgierig als altijd.

 

"Alright, listen," begon ik, mijn stem trilde lichtjes. "It was a complete shitshow, mate. Everything was going fine until the Bombe Alaska." De herinnering aan de overal uitgesmeerde fecaliën en kreten van ontzetting kwamen direct naar boven in mijn geheugen. Het beeld van mensen die zich in wanhoop vastklampten aan hun maag, terwijl de geur van ontbinding zich door de zaal verspreidde, was ondraaglijk. Leandros wist wanneer hij moest zwijgen en wanneer hij moest doorvragen. Dit was het moment voor stilte, maar ik merkte aan alles dat hij dit lastig vond. "People were freaking out, screaming, shitting everywhere. It was like a scene from a horror film, but worse, because it was real."

 

Ik hoorde Leandros driftig aantekeningen maken op een kladblok. "Go on, John." Ik schudde mijn hoofd om de herinneringen uit mijn gedachten te verdrijven. Mijn geestesoog had voldoende geleden. "Turns out, it was laced with something nasty. People started dropping like flies. Diarrhea, vomiting, the works. It was like a bloody war zone." 

 

De beelden flitsten weer door mijn hoofd: mensen die zich dubbelvouwden van de pijn, gillend, kreunend, overal verspreid. De geur van braaksel en uitwerpselen mengde zich met de decadente geur van het dessert. Leandros keek op van zijn notities, zijn ogen groot van afschuw. "Jesus, John, that sounds horrific. I heard rumours, but I couldn’t believe such a tale. And you? Were you in on it?"

 

Ik schudde mijn hoofd, voelde de spijt zich als een koude klauw om mijn hart sluiten. "I didn’t know, Leandros. I swear. I was just as surprised as everyone else. It was Eleni and Marcos. They had this plan, see?"

 

Leandros liet een zucht ontsnappen. Ik hoorde hoe zijn hand over zijn gezicht wreef door het raspen van de haartjes van zijn stoppelbaard. "Eleni and Marcos, huh? I always knew she was trouble. But why, John? Why did she do it?"

 

"She wanted to escape," zei ik zacht, de woorden voelden zwaar op mijn tong. "She felt trapped, needed to get away from all the expectations. And I was just collateral damage." 

 

Het verdriet drukte zwaar op mijn borst, als een steen die mijn adem benam. Mijn ogen brandden van de opkomende tranen, maar ik hield ze tegen. De herinnering aan haar lach, haar ogen vol leven, maakte het des te pijnlijker. Ze had alles achtergelaten, inclusief mij, in haar zoektocht naar vrijheid. En ik, ik was achtergebleven met een gebroken hart en de nasleep van haar keuzes. 

 

Ik kon de radertjes in Leandros' hoofd horen draaien. "And you? How do you fit into all this?" vroeg hij, zijn toon scherp en onderzoekend. Dit was het punt waar we het narratief zouden bepalen. Open kaart spelen en daarna bijsturen was het devies.

 

"I was in love with her," zei ik, mijn stem brak bijna onder het gewicht van de waarheid. "Still am, I guess. I thought we had something real. But I was just a pawn in her game." De woorden uitspreken viel me zwaar, de realiteit van mijn positie sloeg in als een mokerslag. Dit was mijn verhaal, rauw en onverbloemd. Waarschijnlijk zou Leandros binnenlopen als journalist.

 

Ik hoorde hem slikken. Wat zeg je in dergelijke situaties? Is er een goed of fout antwoord? Het is niet zo dat er sociale etiquettes of protocollen zijn voor dit soort toestanden. "Shit, John. That’s rough. But what now? What’s your plan?" 

 

Zijn stem droeg een mengeling van medelijden en empathie. Ik voelde een trilling in mijn handen, de emotie was bijna te veel. "I’m getting out of here," antwoordde ik, mijn stem klonk vastberaden ondanks de innerlijke chaos. "Going to Turkey. Start fresh, you know? But I need your help, Leandros. I need to get away from Spartakos without losing my reputation, so I can start over.”

 

Leandros klonk bedachtzaam, zijn toon zachter en begripvol. "Alright, mate. I’ll help you. I have a narrative we can use to get you out of this." Zijn woorden boden een sprankje hoop. De last op mijn schouders voelde iets lichter, en voor het eerst sinds mijn vlucht zag ik een mogelijke uitweg uit de chaos.

 

Leandros' stem klonk helder en vastberaden aan de andere kant van de lijn, een baken van hoop in mijn verwarring. "Alright, John, listen up. Cypriotische clubs hebben een beruchte geschiedenis van het niet nakomen van hun betalingsverplichtingen. It's practically a national pastime here."

 

Ik voelde een sprankje hoop opkomen. "Yeah, I’ve heard the stories."

 

"Right," ging Leandros verder, "so here's the deal. We use that to our advantage. You see, UEFA and FIFA have seen this crap a million times. They hear 'Cyprus' and 'unpaid wages,' and they don’t just nod sympathetically—they stamp your papers and say, 'You’re free to go.' It's like magic, but with bureaucracy."

 

Mijn hart begon sneller te kloppen. "So, you think we can make this work?"

 

"Absolutely, mate. There are tons of precedents for this. We just need to play it right. You'll file a complaint with UEFA and FIFA, claiming unpaid wages. Show them that Spartakos hasn’t been paying you, and they'll have no choice but to void your contract." Leandros klonk behoorlijk zeker van zijn zaak.

 

De spanning in mijn borstkas maakte plaats voor een gevoel van opluchting. "But what if they investigate? What if they find out it's not entirely true?"

 

Leandros lachte zachtjes. "John, come on. This is Cyprus we’re talking about. Clubs here are notorious for their creative accounting. Even if Spartakos has been paying you, they’ve likely missed a payment or two somewhere down the line. We just need to find it. And trust me, we will."

 

Ik voelde de opluchting zich verder verspreiden. "Alright, but how do we find these missing payments?"

 

"Leave that to me," zei Leandros zelfverzekerd. "I’ve got contacts, people who owe me favors. We’ll dig into their financial records, find the discrepancies, and present them as evidence. It’s all about the narrative, John. We spin it right, and you’re out of here clean."

 

Mijn hoop groeide met elke woord, zeker omdat ik op de hoogte was van de nodige financiële goocheltrucs die ik zelf had uitgehaald namens de club. "And you’re sure this will work?"

 

Leandros' stem was vastberaden. "Positive. The UEFA and FIFA guys love a good sob story about unpaid wages and mistreated players. They’ll eat it up. And once your contract is voided, you’re free to go wherever you want."

 

De spanning in mijn lichaam begon langzaam weg te ebben, plaatsmakend voor een gevoel van mogelijkheden. "Okay, Leandros. I trust you. What’s the next step?"

 

"First, we need to gather all your payment records from Spartakos. Every slip, every transfer. Then, we compare them to the official records. Find the gaps. Meanwhile, I'll get in touch with my contacts to start building our case."

 

Ik knikte, ook al kon hij dat niet zien. "Alright. I’ll get on it. Thank you, Leandros. I don’t know what I’d do without you."

 

Zijn stem klonk warm en oprecht. "No worries, mate. We’ll get you out of this mess. And when it’s all over, you’ll owe me a drink. A big one."

 

Ik glimlachte, voelde de hoop zich verder in mijn geest nestelen. "Deal. I owe you more than a drink. Thanks again."

 

Toen ik ophing, voelde ik een mengeling van spanning en opluchting. De weg naar vrijheid leek eindelijk binnen handbereik, dankzij Leandros en zijn vastberadenheid. Mijn toekomst was nog onzeker, maar de hoop brandde nu fel in mijn borst. Ik wist dat ik moest vechten voor deze kans, moest vertrouwen op mijn vriend en zijn plan. Terwijl ik de auto uitstapte en rondkeek naar de oude markt van Famagusta, wist ik dat dit slechts het begin was. De strijd was nog lang niet voorbij, maar ik had een kans gekregen, en die zou ik met beide handen aangrijpen.

 

De opluchting die door me heen stroomde was overweldigend. Misschien was er toch nog een weg uit deze puinhoop. De gedachten aan de toekomst maakten de last van het verleden iets draaglijker. Terwijl ik me voorbereidde op de volgende stappen, voelde ik de kracht van de hoop en de strijdlust die weer in me opkwamen. Dit was mijn kans om alles achter me te laten en een nieuw leven te beginnen, en ik was vastbesloten om die kans te grijpen met beide handen.

 

~ = = = = = ~

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

2 uur geleden zei Djurovski:

Benieuwd of deze vriend je gaat helpen

 

Het grote mysterie was vooral welke vriend hij zou bellen  

 

48 minuten geleden zei Marius:

In nood kent men zijn vrienden dus ik heb er alle vertrouwen in dat deze persoon John wel een handje zal helpen. De vraag is vooral om wie het gaat in dit geval.

 

Zag je deze ontwikkeling aankomen? Ik neem aan dat je virtuele alter ego geen telefoontje verwachtte  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @Jónstærke @ElMarcos @Mascini @Marius