[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Djurovski]

Die mel gaat voor problemen zorgen zoveel is wel duidelijk. Daarnaast dus nog wat probleempjes voor John en het lijkt of hij op een vulkaan zit die elk moment kan uitbarsten

 

0-5

[Nom de Guerre]

 

CCLXXXVI. De volgende horde

 

De volgende horde op onze weg naar eeuwige glorie was Bucaspor, een grauwe middenmoter uit de havenstad Izmir. Je kent het type wel; een ploeg die nergens echt om meedoet, maar ook net niet slecht genoeg is om af te zakken naar de krochten van het Turkse voetbal. Een doorsnee team, zo’n elftal waar je normaal gesproken zonder al te veel moeite overheen walst. Maar zoals altijd in het voetbal, en zeker in dit schimmige circus waarin ik me bevond, kon je niks vanzelfsprekend aannemen. De onrust naast het veld had als een tijdbom onder ons succes gelegd. En je wist maar nooit wanneer die zou afgaan.

 

Ik liep het veld op met een bonzend hoofd, alsof er een storm op komst was die zich van binnen naar buiten probeerde te wringen. Mijn spelers oogden gefocust, dat was een goed teken. Maar je voelde het; een onderhuidse spanning die in de lucht hing, een sluimerend ongemak dat niet te benoemen viel, maar wel aanwezig was. Iedereen wist dat het naast het veld niet pluis was; de Georgische geldstromen, de rare spelletjes van Alex, en dan die constante druk van Abdullahs moeder die als een roofdier rond het team cirkelde, klaar om toe te slaan zodra haar zoon ook maar even onheus bejegend werd.

 

Toch was dit het soort wedstrijd waarvan ik dacht: "Dit moeten we gewoon winnen." Bucaspor was niet meer dan een voetnoot in onze jacht op promotie. Maar het mooie van voetballen in dit land is dat niets ooit verloopt zoals je het verwacht. Eén slechte tackle, een slechte beslissing van de scheids, en voor je het weet zit je in de hoek waar de klappen vallen. En dat gevoel, dat alles in één keer kon omslaan, werd alleen maar versterkt door de chaos die zich buiten de lijnen afspeelde.

 

Het was een grijze, druilerige middag, het soort weer dat zelfs de meest enthousiaste voetbalfan naar binnen zou drijven, met een warme kop thee en een dekentje over de benen. Maar vandaag was dat geen optie. Vandaag moesten we Bucaspor van de mat vegen, een club zonder coach, uit koers geslagen door het vertrek van hun manager. Iedereen in ons kamp wist dat we hen gemakkelijk konden overklassen, maar zoals altijd moest dat eerst nog bewezen worden op het veld. Verwachtingen en realiteit zijn vaak twee verschillende werelden, en ik had al eerder gezien hoe teams onder druk kunnen bezwijken.

Ziya Alkurt, de speler met het zelfvertrouwen van een keizer, zette meteen de toon. Niet alleen met zijn doelpunt vanaf de stip in de vierde minuut, maar met elke beweging die hij maakte. Zijn lichaam was gespannen, zoals een geladen veer die elk moment kon springen. Zijn ogen spraken boekdelen: vandaag zou hij zichzelf bewijzen. Zijn schouders waren recht, zijn blik scherp en geconcentreerd. Toen hij naar de strafschopstip liep, leek het alsof de wereld even stopte. Het publiek hield zijn adem in. Je voelde de spanning in de lucht, als een donderwolk die op het punt stond te barsten. Ziya’s aanloop was kort en krachtig, en de bal vloog in de bovenhoek alsof hij daar thuishoorde. De keeper, kansloos, had enkel tijd om te kijken hoe het leer achter hem in het net plofte. Ziya draaide zich om, zijn vuisten gebald, zijn gezicht strak van triomf. Dit was zijn moment, en dat wist hij.

 

Colin Kazim-Richards, de ervaren rot in onze ploeg, verdubbelde de score niet veel later. Zijn aanwezigheid op het veld is als die van een stoomlocomotief—onverzettelijk, krachtig, en niet te stoppen. Je hoort hem niet aankomen, maar als hij je raakt, blijf je nog dagenlang naschokken. Zijn uithaal was een meesterwerk van brute kracht en perfectie, de bal sloeg via de binnenkant van de paal het doel in. Het geluid van het schot galmde door het stadion als een oorverdovende knal, en voor een moment leek het alsof alles even stil stond. Colin draaide zich langzaam om, zijn spieren strak gespannen, alsof hij precies wist wat er nog zou komen. Bucaspor was op dat moment niet meer dan een voetnoot in onze jacht op glorie.

 

Maar het feest was nog niet voorbij. Altar Hidayetoğlu, onze onopvallende maar altijd betrouwbare middenvelder, voegde zich bij de dans met een doelpunt dat net zo sierlijk was als dodelijk. Zijn geplaatste bal in de hoek was pure kunst. Hij had geen woorden nodig, zijn armen gingen omhoog in een kalme, bijna sereene viering. Een lichte glimlach sierde zijn gezicht, alsof hij zich al lang had voorbereid op dit moment. Voor hem was dit geen verrassing, hij had het allemaal al zien aankomen.

 

Toen kwam Musa Çağıran, de veteraan die zijn strepen al lang had verdiend. Met een vrije trap van 25 meter ramde hij de bal met de kracht van een vuist op de onderbuik, recht door het midden. De bal raasde door de lucht alsof hij door een kanon was afgevuurd, en het net bolde op als een slachtoffer van de impact. Musa, normaal gesproken zo beheerst, ontplofte in een zeldzame uitbarsting van vreugde. Zijn ogen schitterden, zijn vuisten waren gebald, en zijn schreeuw van triomf leek het stadion te vullen. Dit was geen gewone wedstrijd, dit was een slagveld en wij waren de overwinnaars.

 

Berat Altındağ, de sluipschutter van ons team, deed er voor de rust nog een schepje bovenop. Met de kalmte van een moordenaar keek hij naar de bal op de stip. Zijn ademhaling was rustig, zijn ogen gefocust. Iedereen in het stadion wist wat er zou komen, maar dat maakte het niet minder indrukwekkend. Met een zelfverzekerde aanloop plaatste hij de bal in de kruising, zijn tweede van de wedstrijd. De keeper kon alleen maar toekijken. Berat draaide zich om zonder een spoor van emotie. Dit was voor hem routine, het werk van een meester die niets anders gewend is dan succes.

 

En dan, na de rust, de kers op de taart. Cem Dağ, onze stille kracht aan de rechterflank, pakte zijn moment. Vanaf 21 meter plaatste hij de bal met chirurgische precisie in de bovenhoek, alsof hij het al duizend keer had geoefend. Zijn normaal zo kalme houding maakte plaats voor een explosie van vreugde. Zijn gezicht straalde, zijn handen gingen de lucht in alsof hij net een wereldwonder had verricht. Het publiek brulde zijn goedkeuring uit, de triomf was compleet.

 

Bucaspor kon alleen maar toekijken, verslagen en gedemoraliseerd. Hun gezichten vertrokken van frustratie, hun lichaamstaal sprak van opgeven. Ze waren gebroken. We stonden weer fier bovenaan in de competitie, en met elke wedstrijd groeide het gat met de rest van de ploegen. De wedstrijd was voorbij, maar de echo van onze overwinning zou nog lang nagalmen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Voorspellingen so far:

Marius 4-0

Djurovski 5-0

 

Op 7-9-2024 om 10:09 zei Marius:

Als één tikkende tijdbom niet genoeg is. De vraag is welke het eerst af gaat. En welke impact die dan ook heeft.

 

Qua prono hou ik het ditmaal bij een droge 0-4.

 

Het drama is in ieder geval interessanter dan de sportieve uitdaging  

 

Op 7-9-2024 om 18:45 zei Djurovski:

Die mel gaat voor problemen zorgen zoveel is wel duidelijk. Daarnaast dus nog wat probleempjes voor John en het lijkt of hij op een vulkaan zit die elk moment kan uitbarsten

 

0-5

 

Fire in the hole  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[ElMarcos]

Inmiddels begint het verblijf van John in Turkije meer weg te krijgen van de zeven ringen van de hel van Dante Allegri, dan die van een man die zijn dromen najaagt. Alex heeft het op hem gemunt, Gökhan wil alleen de Georgiërs tevreden houden en nu ook nog een Turks Amerikaanse soccermom met het temperament van een actieve vulkaan. Het blijft heerlijk om te lezen en te volgen. Maar een ding staat vast. Aan de basis van deze ellende staan de avontuurtjes met Eleni. De vraag is nu; was ze het waard?

 

Oh en de volgende uitslag: 7-0 voor ES24

9 september bewerkt door ElMarcos

[Djurovski]

Op het veld blijft het iig meer dan goed gaan

[Nom de Guerre]

 

CCLXXXVII. Fear and loathing in Alanya

 

Na de wedstrijd tegen Bucaspor hadden we een interlandbreak. Het klinkt misschien vreemd, maar zelfs op het derde niveau hadden we te maken met internationals. Een club met een international in de gelederen had het recht om een korte break aan te vragen. En aangezien Serhat Taşdemir zich had weten te scharen onder de voetbalelite van Turkmenistan, besloot ik dat dit mijn kans was. Niet om een of ander strategisch masterplan uit te stippelen of om diepe tactische analyses te maken. Nee, ik greep deze kans aan voor wat het werkelijk was: een vrijkaartje voor een minivakantie.  

 

Alanya, de parel van de Turkse Rivièra, werd mijn toevluchtsoord. Officieel noemde ik het een "tactisch-strategische retraite", maar ik wist dondersgoed dat dit mijn ontsnapping zou worden. Even weg van Gökhan, Alex, de gekte van de Georgiërs, en die onuitputtelijke soap rondom Abdullah. Ik wist dat ik niet alleen op pad kon. Als ik ten onder zou gaan, dan liever samen met een gelijkgestemde ziel. Colin Kazim-Richards, mijn rots, mijn vertrouweling, werd mijn metgezel. Hij zag het meteen zitten. Een paar dagen weg van het voetbalcircus, een cocktail in de hand en de zon op onze gezichten.

 

De rit naar Alanya was zoals je je die in een film zou voorstellen. Het begon allemaal onschuldig genoeg. We reden met een gehuurde jeep door de bergen, terwijl we langs de kust de zon zagen zinken in de zee. Colin en ik praatten over de laatste wedstrijd, over de verraderlijke intriges in het bestuur, maar al snel vervaagden die gesprekken en kwamen we op de vraag waar het echt om draaide: hoe ver zouden we gaan tijdens deze retraite? Colin, met zijn Londense flair en zijn bijna onuitputtelijke charisma, was geen onbekende in het nachtleven. "Let’s go all in, gaffer," zei hij met een grijns die beloofde dat deze trip een avontuur zou worden dat we nooit zouden vergeten.

 

Alanya bij nacht was een ander beest dan de rustige badplaats die het overdag leek te zijn. We waren amper gearriveerd in het hotel of Colin had al een lijst met clubs en bars die we moesten checken. "Let’s start slow," zei hij. Maar rustig is een relatief begrip, vooral met Colin in de buurt. Het begon met een paar raki’s, van die glazen die je binnen één slok naar binnen werkt. En voordat ik het wist, stonden we midden in een club vol flikkerende lichten, schreeuwende muziek en dansende lichamen die door elkaar heen kronkelden alsof ze in een trance verkeerden.

 

"This is the place to be," riep Colin boven de muziek uit, terwijl hij een knipoog gaf naar een paar dames die ogenschijnlijk in extase om hem heen draaiden. "Tactical awareness, John!" En ik moest hem gelijk geven. Terwijl de raki’s bleven stromen, en we van de ene bar naar de andere slingerden, voelde ik hoe de zorgen van het trainersleven van me af vielen. Geen gezeik meer over transferbudgetten, geen gedoe meer met Alex en haar eeuwige machtsspelletjes. Alleen de zee, de drank en het pure genot van even niet hoeven nadenken.

 

Naarmate de nacht voortgleed als een trage hallucinatie, begon de werkelijkheid zich steeds verder te vervormen. Wat begon als een euforische ontsnapping, een uitlaatklep voor de opgebouwde stress, veranderde langzaam in een surrealistische tocht door een droomlandschap. De neonlichten, die eerst uitnodigend hadden geflonkerd, begonnen te pulseren in een bijna hypnotiserend ritme. Ze flikkerden op het tempo van onze hartslagen, alsof de hele stad ademde en ons meezoog in haar duistere kern. Elke slok die we achterover sloegen, elke shot raki, trok ons dieper de duisternis in. Het was alsof de alcohol zelf ons de realiteit liet ontglippen, ons uitnodigde in een wereld waar tijd geen betekenis had.

 

Colin had een glinstering in zijn ogen die ik alleen kende van mensen die net genoeg dronken waren om zich onaantastbaar te voelen. "You are in trouble, mate," mompelde hij tussen twee slokken door, terwijl hij zijn blik over de bar liet glijden. Zijn woorden raakten me niet volledig, ik was te ver heen om nog logisch te denken. Mijn geest was een warboel van gedachten die steeds sneller door elkaar heen raasden, terwijl mijn lichaam zich langzaam overgaf aan de chaos om me heen.

 

De bar waarin we ons bevonden leek rechtstreeks uit een film noir te komen. De muren waren bedekt met donker hout, halfrot en doordrenkt van jaren nicotine en de adem van verloren zielen. In de hoek van de kamer zat een groep mannen gehuld in dikke rookwolken, hun ogen half gesloten, alsof ze ieder moment in slaap zouden vallen, maar toch scherp genoeg om niets te missen. Hier werd niet gedanst, hier werd niets gevierd. Hier werd gegokt, op het scherpst van de snede, alsof er meer op het spel stond dan enkel geld. Het ritselen van biljetten mengde zich met het gekletter van dobbelstenen die op een smoezelige tafel vielen. De lucht hing zwaar, doordrongen van wantrouwen en adrenaline, en het voelde alsof ieder moment iemand een pistool tevoorschijn kon halen.

 

"Welcome to the Turkish underworld, mate," fluisterde Colin met een grijns die geen grijns was, maar eerder een sardonische glimlach, het soort dat zegt: we zijn verdomd ver heen. Hij gooide een handvol verkreukelde lira’s op de goktafel, zijn ogen lichtjes verwijd door een combinatie van drank en een verslaving aan adrenaline. Het leek een spel dat niemand kon winnen, maar dat hield hem niet tegen. Colin was een man die leefde op de grens, en vannacht was hij bereid om nog verder over die grens te stappen.

 

De gokkers aan de tafel keken ons nauwelijks aan. Wij waren vreemdelingen, indringers in hun wereld, maar ze wisten dat we hier niet meer uit zouden komen zonder ons eerst volledig over te geven aan de waanzin die hier heerste. Colin leunde over de tafel, zijn ogen fel in het gedempte licht, en plaatste zijn weddenschappen zonder een spier te vertrekken. Hij leek een ander mens geworden, een man die niets te verliezen had. Ik probeerde mijn eigen gedachten bij elkaar te rapen, maar ik was te ver heen. De muren leken dichter op me af te komen, het plafond leek te zakken. De geluiden in de bar waren ineens oorverdovend; elk gerinkel van dobbelstenen, elke ademhaling van de mannen om ons heen, alles voelde aan als een kloppende pijn in mijn hoofd.

 

"Another raki," riep ik, zonder erbij na te denken. Een glas werd voor me neergezet en ik dronk het zonder aarzeling leeg. De alcohol sloeg in als een hamer, het brandde in mijn keel en schudde me voor een kort moment wakker. Ik staarde naar Colin, die daar nog steeds stond, ogenschijnlijk onverstoorbaar, terwijl zijn geld door de vingers van de gokkers gleed alsof het niets meer was dan zand.

 

De nacht leek zich eindeloos uit te strekken. De klok had geen betekenis meer. We waren vastgeketend aan deze plek, aan deze sensatie van complete controleverlies, en toch een bizarre, perverse vorm van vrijheid. Het enige wat ik wist, was dat we te ver waren gegaan om nu nog terug te keren. We hadden ons lot in de handen van de stad gelegd, in de handen van deze vreemden die ons met stille ogen observeerden. Colin wierp me een blik toe, zijn grijns breder dan ooit, alsof hij me wilde vertellen dat dit precies was waar hij naar op zoek was geweest.

 

"I’m fucked," mompelde ik in mezelf, terwijl ik opstond van mijn kruk. Mijn benen voelden als lood, en de wereld om me heen leek in golven te bewegen. Dit was geen vakantie, geen retraite. Dit was een afdaling in de hel, en ik had het gevoel dat we nog niet eens halverwege waren.

 

Het was een briljant plan, dachten we toen. Na een nacht vol dobbelstenen, drank en knetterende neonlichten die als epileptische sterren door onze gedachten schoten, leek het huren van jetski’s de volgende logische stap in onze zelfverzonnen retraite. Het was alsof de zee ons riep, een sirenenzang van vrijheid en waanzin die ons dwong om in haar armen te duiken. Colin had het idee voorgesteld met die kenmerkende, sardonische grijns van hem, dezelfde grijns die ik niet kon negeren omdat hij altijd het soort avontuur beloofde waar ik normaal gesproken mijn hoofd bij zou schudden. Maar die ochtend, of middag; wie wist nog hoe laat het was; leek het me net zo’n goed idee als een extra shot raki.

 

We huurden de jetski’s bij een of ander strandtentje dat eruitzag alsof het bij elkaar werd gehouden door puur geluk en ducttape. De eigenaar, een gebronsde Turk met het charisma van een strandbal, gaf ons een korte uitleg, maar eerlijk gezegd luisterde ik nauwelijks. Ik was te druk bezig met de roes van adrenaline die nog steeds door mijn aderen gierde. Colin, aan de andere kant, zat al op zijn jetski, klaar om de golven te bedwingen als een modern soort Poseidon. Hij keek naar me met ogen die glinsterden van roekeloos plezier, alsof hij wist dat dit weer een van die glorieuze fuck-ups zou worden waar we later smakelijk om zouden lachen. Of waar we misschien een paar botbreuken aan over zouden houden, dat kon natuurlijk ook.

 

De motor brulde als een beest dat wakker werd uit zijn winterslaap, en voordat ik het wist, waren we weg, schoten we als gekken over het water. De kustlijn van Alanya flitste voorbij als een wazige droom, een mix van wit zand, hoge kliffen en het oneindige blauw van de Middellandse Zee. Het zoute water sloeg in ons gezicht, prikte in mijn ogen en vulde mijn mond met die ziltige smaak van vrijheid, of op z’n minst van een verdomd slechte beslissing. Maar op dat moment was alles perfect. We lachten als een stel pubers die stiekem hun vaders auto hadden gestolen voor een nachtje vol kattenkwaad. Het voelde alsof we onoverwinnelijk waren, alsof de wetten van de fysica even niet voor ons golden. 

 

"We’re in trouble," schreeuwde ik naar Colin, al hoorde ik mijn eigen woorden nauwelijks boven het gebulder van de motor en de razende wind uit. Colin draaide zijn hoofd om, een glimlach zo breed dat ik bijna zijn kiezen kon zien, en schreeuwde terug: "Ah, gaffer, YOLO, am I right?" En op dat moment leek dat het enige juiste antwoord. De wereld om ons heen loste op in een waas van water en snelheid, en ik gaf toe aan dat gevoel van roekeloosheid dat ik al veel te lang had onderdrukt.

 

Maar natuurlijk moest het misgaan. Zodra we weer voet aan wal zetten, wankelend als een stelletje dronken piraten, voelde ik het al: mijn knieën begonnen te knikken en de wereld draaide net iets sneller dan comfortabel was. Het zoute water dat eerst zo verfrissend had aangevoeld, begon nu als zandpapier in mijn ogen te schuren, en mijn hoofd bonkte als een drumsolo op een metalconcert. "Probably not the best idea ever," mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen iemand anders, terwijl ik probeerde mijn evenwicht te bewaren op het wiebelende strand.

 

Colin lachte alleen maar, sloeg zijn arm om mijn schouder alsof we broeders waren die net een glorieuze veldslag hadden gewonnen. "Come on, gaffer," zei hij, zijn stem doordrenkt van de nonchalance die hem zo eigen was, "this is fun, no?" Ik wilde protesteren, misschien iets zeggen over verantwoordelijkheid en hoe we op het punt stonden om een team naar de promotie te leiden, maar in plaats daarvan knikte ik alleen. Want ergens wist ik dat hij gelijk had. We leefden inderdaad maar één keer, en als dit ons einde zou zijn, dan was het op z’n minst een legendarisch einde. Of in ieder geval een dat de kranten zou halen. 

 

De rest van de middag verdween in een waas van vermoeidheid en katerachtige hoofdpijn. We strompelden terug naar het hotel alsof we een marathon hadden gelopen, de adrenaline inmiddels vervangen door een doffe pijn in elke spier van mijn lichaam. Terwijl we op de stoep neerplofte, staarde ik naar de horizon, waar de zon langzaam in de zee zakte. "What a glorious mess," mompelde ik, maar ergens diep vanbinnen wist ik dat dit precies was wat ik nodig had. Een absurde, waanzinnige ontsnapping, even weg van de voetbalvelden, de druk van promotie, en de eindeloze machtsstruggles van Gökhan en Alex.

 

Misschien zou ik dit later ‘tactisch-strategisch’ noemen, maar nu, met Colin grinnikend naast me en mijn lijf nog trillend van de adrenalinekick, wist ik dat dit gewoon één grote, glorieuze fuck-up was. En ik zou het zo weer doen.

 

Op het strand, waar de nacht zich vermengde met de onstuimige golven van de zee, was de absurde climax van onze bizarre retraite. Een straalbezopen Russische toeriste, jong en impulsief, had zich bij ons gevoegd. Haar naam was verloren gegaan in het tumult van de avond, maar haar intenties waren glashelder. Terwijl de sterren boven ons dansten op het ritme van een onzichtbare melodie, werd Colin de protagonist van een wilde achtervolging, de oeroude dans van lichamen in het zand, ondersteund door het ritmische gehamer dat elke golfslag overstemde.

 

Ikzelf was meer een toeschouwer die actief werd betrokken, ondergedompeld in de roes van het moment. De jonge Russin, haar gezicht een masker van ondeugende voldoening, richtte haar aandacht op mij met een gretigheid die slechts door de drank kon worden geïnspireerd. Terwijl haar lippen hun weg vonden, werd elke morele bedenking weggespoeld door de zee en de wodka die nog in mijn aderen brandde. Het zand kleefde aan ons, een natuurlijke getuige van de ongebreidelde frivoliteit.

 

"Ah, het leven," mompelde ik tegen de lucht, mijn stem half gesmoord door het zilte zeelucht en de intense sensaties. Het was een uiting van gelatenheid, een acceptatie van de chaos die we zelf hadden georkestreerd. De emoties die door me heen golfden waren complex; een mengeling van euforie, zelfverachting en een onmiskenbare opwinding.

 

Het was een surrealistisch tafereel, daar op dat afgelegen strand, terwijl de golven zachtjes tegen de kust sloegen en de maan hoog aan de hemel hing als een voyeur die meekeek. De Russin, haar naam was me allang ontschoten, werkte met een ongekend enthousiasme. Haar hoofd ging ritmisch op en neer, haar blonde haren die over mijn schoot golfden als een waterval. Haar tong danste over mijn huid, haar lippen sloten zich strak om me heen, terwijl ze afwisselend likte en zachtjes zoog, alsof ze perfect wist wat ze deed, zonder een woord te hoeven wisselen. 

 

Colin stond achter haar, met diezelfde maniakale grijns die hij altijd op zijn gezicht had als hij een wedstrijd speelde waar niets meer fout kon gaan. Zijn heupen bewogen in een onophoudelijk ritme, elke stoot tegen haar billen veroorzaakte een zacht kletsend geluid, dat zich vermengde met het gebrabbel van de zee. Zijn greep op haar heupen was stevig, zijn ogen half gesloten, terwijl hij zich volledig overgaf aan het moment. 

 

Ik kon zijn ademhaling horen versnellen, elke keer als hij een nieuwe stoot gaf. De Russin slaakte af en toe een kort, onderdrukt geluid, een mengeling van genot en overgave, terwijl ze zich met evenveel toewijding op mijn onderlichaam concentreerde. Het contrast tussen haar zachtheid en Colin's brute kracht was bijna komisch. Maar in dat moment leek het de normaalste zaak van de wereld. 

 

Haar handen rustten op mijn bovenbenen, haar vingers die af en toe krulden van de spanning, terwijl ze haar greep zo nu en dan verstevigde. De bewegingen van haar hoofd werden langzamer, doelgerichter. Ze werkte methodisch, alsof ze precies wist wat er nodig was om me naar het breekpunt te brengen, en toch hield ze net genoeg controle om dat moment nog even uit te stellen. 

 

Colin’s stem, laag en vol met rauwe energie, doorbrak de stilte. “That’s it… Right there… Take it…” Hij gromde tussen zijn tanden door, zijn heupen versnelden hun tempo. De Russin haalde even haar mond van me af en zuchtte diep, haar ademhaling zwaar, terwijl Colin bleef doorstoten. Haar ogen vonden de mijne voor een kort moment, een glinstering van zowel lust als uitdaging in haar blik, voordat ze weer terugkeerde naar haar taak.

 

Het geheel had iets absurds, iets bijna onwerkelijks, en toch voelde het volstrekt logisch op dat moment. Zo, op dat strand, onder de wakende ogen van de maan, speelden we een spel van lust en verdorvenheid, waarbij elke golf die tegen de kust sloeg een symfonie van onze escapade leek te dirigeren. Het was een nacht die herinnerd zou worden, niet zozeer om de details, die wellicht verloren zouden gaan in de nevelen van de tijd en alcohol, maar om het gevoel van totale vrijheid en het onvermijdelijke besef van de ochtend die zou volgen. Een ochtend waarop de realiteit ons weer zou inhalen, maar voor nu waren we vrij van elke conventie, elke verwachting.

 

Het was een tableau van menselijke excessen, een levende, ademende uiting van Fear and Loathing à la Alanya, een stukje vergetelheid in de draaikolk van het leven. En terwijl ik daar lag, met de Russin als een fervente dirigent van mijn ondergang, voelde ik me tegelijkertijd verloren en hervonden, een paradoxaal gevoel dat enkel in dergelijke momenten van totale onthechting kan worden ervaren.

 

Het einde van onze "retraite" kwam sneller dan ik had gedacht, met een wazige kater en de realisatie dat we ons weer moesten onderdompelen in de realiteit. Colin leunde achterover in zijn stoel terwijl we richting het hotel slenterden, zijn ogen half gesloten van de uitputting. "Misschien was dit niet het meest strategische plan," gaf ik toe, mijn stem hees van de rook en de drank. "Maar het was verdomme wel nodig."

 

De terugreis naar huis was stil, met alleen het geluid van de jeep die over de verlaten kustwegen denderde. Colin sliep naast me, zijn hoofd tegen het raam geleund, terwijl ik nadacht over wat er allemaal op me wachtte. Ik wist dat de realiteit me weer zou opslokken zodra ik terug was. Gökhan, Alex, de Georgiërs. Maar voor nu, in deze laatste momenten van onze retraite, voelde ik me even onoverwinnelijk.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Voorspellingen so far:

Marius 4-0

Djurovski 5-0

Marcos 7-0

 

8 uur geleden zei ElMarcos:

Inmiddels begint het verblijf van John in Turkije meer weg te krijgen van de zeven ringen van de hel van Dante Allegri, dan die van een man die zijn dromen najaagt. Alex heeft het op hem gemunt, Gökhan wil alleen de Georgiërs tevreden houden en nu ook nog een Turks Amerikaanse soccermom met het temperament van een actieve vulkaan. Het blijft heerlijk om te lezen en te volgen. Maar een ding staat vast. Aan de basis van deze ellende staan de avontuurtjes met Eleni. De vraag is nu; was ze het waard?

 

Oh en de volgende uitslag: 7-0 voor ES24

 

Big fan of Dante Alighieri, die vent was een OG horror schrijver  

 

2 uur geleden zei Djurovski:

Op het veld blijft het iig meer dan goed gaan

 

We mogen niet klagen.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Marius]

Bij het bedenken van dat sleutelwoord had ik bepaalde verwachtingen, maar deze zijn wellicht helemaal overtroffen na het lezen van deze update  John kan er maar van genoten hebben in ieder geval!

[Nom de Guerre]

 

CCLXXXVIII. Om te huilen

 

Mijn zogenaamde retraite had me tijdelijk de rust gebracht waar ik zo naar hunkerde. Het was alsof de wolken in mijn hoofd even waren opgetrokken, en de wereld, al was het maar voor een paar dagen, weer helder leek. Colin en ik hadden ons vol overgave gestort in drank, vrouwen en idiote stunts, maar zodra de trein in Erzincan tot stilstand kwam, voelde ik het weer. Die verdomde spanning, als een knoop in mijn borst die steeds strakker werd aangehaald. De innerlijke vrede, die ik even had ervaren, verdween als sneeuw voor de zon, alsof ik op het perron stond en de problemen me als een stortvloed tegemoet kwamen.

 

Mijn lichaam voelde zwaar toen ik uitstapte, alsof elk been een blok beton was. De gezichten van de voorbijgangers vervaagden, en ik merkte dat mijn handen trilden. Ik wist dat het niet zou werken, dat verzuipen van problemen. Het was een doekje voor het bloeden, een tijdelijke afleiding van de realiteit die me genadeloos inhaalde zodra de roes was uitgewerkt. Maar de waarheid bleef: ik leefde onder hoogspanning, alsof er constant een zweep boven mijn hoofd hing die op elk moment kon neerkomen.

 

Mijn kaak verstrakte, mijn handen balden zich automatisch tot vuisten, en ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel. Het was dat gevoel van onrust, van iets dat je niet helemaal kunt benoemen, maar dat je als een schaduw volgt. Ik probeerde het van me af te schudden, probeerde mezelf voor te houden dat ik dit al vaker had meegemaakt en dat ik ook nu mijn weg wel weer zou vinden. Maar iets in me zei dat deze keer anders was. Deze keer voelde het zwaarder, zompiger, alsof ik langzaam werd ondergedompeld in een moeras waar ik niet meer uit kon klimmen.

 

Ik haalde diep adem en schudde mijn hoofd, alsof ik zo de gedachten kon verdrijven. Het was tijd om terug te gaan naar de realiteit, naar de chaos van het voetbal en de gevaren die als onzichtbare slangen om me heen kronkelden.

 

Mijn terugkomst in Erzincan werd niet bepaald vergemakkelijkt door het welkomstcomité dat me stond op te wachten. Nee, geen stoere mannen met ferme handdrukken of oprechte blikken. Het was Mel, met haar eeuwige gezeur en die verdomde, nasale toon die door merg en been gaat. Ze begon direct over Abdullah. "He deserves a starting spot," jammerde ze, haar lippen strakgetrokken in een klaagzang die geen enkele barmhartigheid kende. "Based on his recent performances in training, you know it's only fair."

 

Ik keek haar aan, mijn gezicht zo uitdrukkingsloos als ik het maar kon houden, al voelde ik hoe de ergernis opborrelde. Mijn ooglid trok lichtjes. Of het nu door de vermoeidheid kwam of door de pure verveling van dit gesprek, wist ik niet, maar ik kon de irritatie nauwelijks bedwingen. "Mel," begon ik, mijn stem zo kalm mogelijk, terwijl ik met een onderdrukte zucht mijn schouders liet zakken, "training is training. It’s not the same as a match."

 

Ze trok haar mondhoeken nog verder naar beneden. Het leek alsof ze elk moment kon gaan huilen, alsof de wereld haar iets verschrikkelijks had aangedaan door Abdullah niet meteen de hoofdrol te geven in dit drama. "He’s been working so hard! You’ve seen him! Why can’t you just give him a chance?"

 

Het was aandoenlijk triest, werkelijk waar. Om te huilen zo triest. Dat gezicht van haar, vol verontwaardiging, alsof het lot oneerlijk had beslist om haar zoon op de bank te houden. Ik wist dat elk woord dat ik zou zeggen in dovemansoren zou vallen. Toch probeerde ik het. "Everyone works hard, Mel. I can only start 11 players and I pick the 11 players that give the team the best chance of winning. Abdullah is not one of those players right now."

 

Ze snoof, haar ogen schoten vuur, en ik voelde een flauwe hoofdpijn opkomen. Dit was een strijd die ik al had verloren voordat hij was begonnen. Terwijl ik naar haar keek, vroeg ik me af hoe vaak ik deze zinloze discussies nog moest voeren. Het enige wat ik wilde, was haar uit mijn kantoor krijgen en een einde maken aan deze farce. Het was om te huilen.

 

De hemel was het klaarblijkelijk met me eens, want het water kwam met bakken uit de lucht vallen tijdens de wedstrijd tegen Zonguldak Kömürspor. Het hemelvocht vormde een grijze sluier die zich vastklampte aan het stadion, terwijl de lucht dreigend boven het veld hing. De regen, het soort dat je langzaam tot op het bot doorweekte en verkilde, leek een voorbode van de ellende die Zonguldak Kömürspor te wachten stond. Het was het soort middag waarop je liever binnen bleef, maar wij waren gekomen om te vechten, om te winnen.

 

Colin Kazim-Richards, de rots waarop we vertrouwden, verliet na veertien minuten het veld al strompelend. Hij liep alsof hij zijn lichaam moest dwingen te blijven functioneren, elke stap een pijnlijke herinnering aan wat er mis was gegaan. Zijn gezicht vertrokken van de pijn, de spieren strak gespannen in zijn kaak, zoals alleen een veteraan dat kan. Toch bleef de wedstrijd doorgaan, en we wisten dat er geen tijd was om stil te staan bij een blessure, hoe ernstig ook.

 

De regen maakte de bal onvoorspelbaar, gleed over het gras zoals onze voorhoede door de verdediging van Zonguldak sneed. En toen kwam die fout. Enes Kayar, overmand door nervositeit, maaide volkomen mis. De bal ketste ongelukkig tegen zijn scheenbeen en verdween als in slow motion het doel in. De schouders van de jongen zakten naar beneden, alsof hij onder het gewicht van de regen zelf bezweek. Zijn blik naar de grond gericht, alsof hij hoopte dat de aarde zich zou openen en hem zou opslokken.

 

Ziya Alkurt, het vuur in ons midden, rook bloed. Zijn scherpe bewegingen en onverzettelijke focus maakten hem een wervelwind op het veld. Na 36 minuten sprong hij omhoog, als een roofvogel die zijn prooi aanvalt. Zijn kopbal was onverbiddelijk, een mix van techniek en brute kracht. De bal raakte het net, en het was alsof er elektriciteit door het stadion schoot. Ziya’s ogen vonkten, zijn spieren strak, klaar om meer te vernietigen. Hij draaide zich naar de bank, zijn armen wijd uitgestrekt, alsof hij de overwinning al kon voelen, alsof hij het publiek wilde zeggen: "Dit is mijn dag."

 

Zonguldak probeerde zich terug te knokken, en hun aanvoerder Hakan Çevik kreeg de kans om via een strafschop de wedstrijd wat kleur te geven. Terwijl hij klaarstond, zijn adem diep ingetrokken, voelde je de spanning in de lucht hangen. Het was een beheerste trap, recht in de hoek, en voor een moment leek Zonguldak weer te ademen. Maar iedereen wist: dit was niet genoeg. De blik in Hakan’s ogen zei alles. Er was geen vreugde, geen triomf. Hij wist dat ze nog in een storm zaten waarvan ze nooit heelhuids zouden ontsnappen.

 

Na rust werd het een slachting. Ziya Alkurt danste langs verdedigers alsof ze slechts pionnen waren, en in de 45e minuut kwam de volgende klap. Een laag schot, van richting veranderd door een verdediger, vond zijn weg naar het doel. De regen maakte het spel chaotisch, maar Ziya bleef de meester van de chaos. Zijn gezicht was strak, geen glimlach, alleen vastberadenheid. Dit was oorlog, en hij had geen intentie om genade te tonen.

 

Vijf minuten later krulde hij de bal in de verre hoek, alsof hij een strik om de overwinning bond. De verdediging van Zonguldak stond erbij alsof ze verlamd waren, hun gezichten vertrokken van frustratie en wanhoop. Niemand wilde in hun schoenen staan, doordrenkt van de regen, verslagen in hun eigen stadion, terwijl de wedstrijd hen door de vingers gleed.

 

Berat Altındağ, onze tankslag voorin, zette de kroon op het werk met een denderend afstandsschot. Het was het soort schot dat je niet stopt. De bal vloog met de kracht van een kanonskogel in de bovenhoek, en de keeper? Die had alleen zijn ogen nog om het te volgen. Berat’s vuisten waren gebald, zijn kaken strak van vastberadenheid. Dit was zijn moment, zijn zegening in een wedstrijd die lang beslist was.

 

Het slotakkoord werd gespeeld door Ziya. Zijn derde doelpunt, net zo klinisch en verwoestend als de voorgaande. Het publiek, verslagen en gedemoraliseerd, was stilgevallen. Ziya stond daar, armen in de lucht, zijn borstkas rijzend en dalend, zijn blik een mix van triomf en uitputting. Hij had de klus geklaard, Bucaspor was vernietigd, en 24Erzincanspor stond fier bovenaan.

 

Toen het eindsignaal klonk, voelde het als een statement, een waarschuwing aan de rest van de competitie: dit team was niet te stoppen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Voorspellingen so far:

Marius 4-0

Djurovski 5-0

Marcos 7-0

 

Met een uitslag van 6-1 lijkt het me niet meer dan fair dat Djurovski en Marcos allebei een woordje mogen doen.

 

14 uur geleden zei Marius:

Bij het bedenken van dat sleutelwoord had ik bepaalde verwachtingen, maar deze zijn wellicht helemaal overtroffen na het lezen van deze update  John kan er maar van genoten hebben in ieder geval!

 

Ik liet me inspireren door een bepaalde cultfilm  

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

[Marius]

Mel zal toch een extra effort moeten doen om John te overtuigen denk ik. Met een klaagzang alleen zal ze er niet geraken. En John maar eens ongelijk. Het team bewees weer maar eens zijn grote gelijk.

[Nom de Guerre]

 

CCLXXXIX. De transfermarkt is wreed

 

Ik zuchtte diep, mijn vingers rustend op mijn slapen alsof ik daarmee de kloppende hoofdpijn kon verdrijven die dit gesprek met Gökhan me opleverde. Hij zat tegenover me, zijn ogen wijd open en vol verwachting, alsof hij werkelijk dacht dat hij iets revolutionairs in handen had met die getalletjes op zijn telefoon. Hij hield zijn telefoon omhoog, als een priester die de Heilige Graal presenteerde. "Look!" begon hij met een grijns die zijn tanden ontblootte, "Big clubs are after our players!"

 

Op het scherm zag ik de Turkse variant van VoetbalPrimeur, vol met ronkende verhalen over geïnteresseerde clubs. Natuurlijk, allemaal leuk en aardig, maar ik had die geruchten wel vaker gezien. Ze waren meestal niet meer dan dat: luchtkastelen, leeg, zonder enige substantiële fundering. En toch, daar zat Gökhan, alsof hij net een loterij had gewonnen.

 

"That's... nice... Gökhan," antwoordde ik zo neutraal mogelijk. Ik probeerde mijn irritatie te verbergen, maar dat was zo goed als onmogelijk.

 

Hij switchte naar een nieuw tabblad: Transfermarkt, het digitale walhalla voor mensen zoals Gökhan, die denken dat spelers in de voetballerij verkocht worden zoals tomaten op de markt. "Look at those values, we can make a killing here!" Hij leunde naar voren, zijn gezicht vol opwinding, alsof de deal al rond was en het geld al op zijn rekening stond.

 

Ik voelde de irritatie in mijn borst opborrelen. Dit was een man die dacht dat hij de voetbalwereld doorgrondde, terwijl hij in feite niet verder kwam dan de buitenkant van het spel. Ik zuchtte, mijn hand ging vermoeid door mijn haar. "Mate, those are fictitious values. Maybe we can get those numbers, could be even more, could be far less. Provided the supposed interest even materialises into an actual bid."

 

Gökhan keek me aan alsof ik in een andere taal sprak. Zijn ogen stonden leeg, vragend. Hij was verward, alsof ik zojuist de basiswetten van de fysica had omvergegooid. "But the numbers... Surely they cannot bid far less?" 

 

Ik moest mezelf inhouden om niet hardop te lachen. Dit was werkelijk de man die een voetbalclub leidde? Hoe had hij ooit deals gesloten? Hoe had hij ooit het concept van vraag en aanbod begrepen, als hij dit soort naïeve vragen stelde? Ik boog iets naar voren, mijn vingers tikten zachtjes op de tafel, alsof ik het gesprek probeerde te vertragen.

 

"Gökhan," begon ik, terwijl ik mijn stem laag hield, bijna vaderlijk, "those values on Transfermarkt... those are estimates… nothing more, nothing less. Those are numbers based on what a player potentially could be worth, when all the stars line up and the circumstances are absolutely perfect. That doesn’t mean clubs are willing to pay those numbers. Unless they are desperate, they won’t pay those numbers. It’s a market, not an exact science."

 

Zijn mondhoeken zakten iets naar beneden, maar hij bleef koppig. "But if a player is worth five million, they can't just offer two million, right?"

 

Ik voelde de spieren in mijn kaak aanspannen. Dit was het moment waarop ik hem moest uitleggen hoe de echte wereld werkte. "They can and they will. Look, if a club thinks a player is worth five million, but they think they can get him for for two, why would they pay five? Clubs are looking for bargains, ways to to save money and turn a profit. Buy cheap, sell high. If there is no competition, it’ll be hard to demand a high transfer sum."

 

Zijn ogen vernauwden zich, zijn voorhoofd fronste. Hij snapte het nog steeds niet. "But the market values..."

 

Ik liet mijn hand vallen op de tafel, gefrustreerd. "Those values are a guide, not a guarantee! Listen, you might have players who could be sold for more than their Transfermarkt value, but that's only if multiple clubs are interested. If there's only one club bidding, they set the price, not us. We can ask for whatever we want, but if they don’t offer it, then we’ve got nothing."

 

Hij schudde zijn hoofd, langzaam. "But we have the right to ask for what we want. Right?"

 

Ik glimlachte vermoeid. "Sure, we can ask. We can ask for twenty million for Berat, but if no one is willing to pay that, then what? Supply and demand, Gökhan. It's not about what we want, it's about what they're willing to pay. And if we hold onto a player too long thinking we can get more, we might end up losing him for less than we had hoped."

 

Hij leunde achterover, zijn ogen glazig, alsof hij de wereld van de transfermarkt voor het eerst echt zag. Hij mompelde iets, meer tegen zichzelf dan tegen mij. "So we just wait... and see who is serious."

 

"Exactly," antwoordde ik, terwijl ik me tegen de rugleuning van mijn stoel liet zakken. "But don’t think for a second that these clubs are going to throw money at us just because we ask. We need to play het spel. We need to be smart."

 

Hij knikte langzaam, maar ik wist dat hij het nog niet helemaal begreep. Dit was een man die zijn hele leven met gelukszoekers had gewerkt, deals had gesloten op basis van instinct en opportunisme. Maar de transfermarkt was een andere wereld. Het was geen simpele kwestie van cijfers op een scherm. Het was een slagveld, en alleen de slimste overleefde.

 

Zijn gezicht vertrok in een mengeling van frustratie en verwarring. "So... we just have to wait?"

 

"Yes," zei ik, terwijl ik opstond en naar de deur liep. "And while we wait, Gökhan, learn the rules of the game. It’s the only way you’ll survive."

 

Woest beende hij weg, zijn voetstappen als donderende dreunen die door de gang galmden. Zijn gezicht vertrokken van woede, kaak strak gespannen, en zonder een woord meer te zeggen, verdween hij achter een deur. Waarschijnlijk om op het dichtstbijzijnde toilet een paar lijntjes naar binnen te werken, zoals hij dat altijd deed wanneer de druk te hoog werd. Gökhan had een manier om zijn problemen letterlijk weg te snuiven, alsof hij ze samen met de coke in de lucht kon laten oplossen.

 

Ik daarentegen had mijn zinnen gezet op een borrel. Iets om de scherpe randjes van deze waanzin af te slijpen. Maar in plaats van een glaasje whisky of wat cognac vond ik alleen maar nieuwe problemen op mijn pad. Problemen die net zo koppig waren als Gökhan, maar waar ik deze keer niet zomaar van weg kon lopen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Djurovski en Marcos, ik hoor het wel  

 

Nieuwe uitslagjes voorspellen laat ik even achterwege tot ik de sleutelwoorden binnen heb.

 

18 uur geleden zei Marius:

Mel zal toch een extra effort moeten doen om John te overtuigen denk ik. Met een klaagzang alleen zal ze er niet geraken. En John maar eens ongelijk. Het team bewees weer maar eens zijn grote gelijk.

 

Ze zal beduidend meer moeite moeten doen, dat zeker. Ik schat dat we allebei wel weten hoe ver ze moet gaan.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Marius]

Ik kan de $$ tekens al zien in Gökhan's ogen. Gelukkig weet John wel hoe het spelletje werkt. Al is hij wel degene die met de grootste puinhoop uit de mercato kan komen.

[ElMarcos]

Na een toch iets wat bijzondere ervaring in Alanya met Colin zit John weer in de realiteit. Een zeurende soccermom, een incompetente voorzitter en ergens in het duister loert Alex vast ook weer op haar kans. Hopelijk heeft John genoten van zijn avontuurtje! 

 

Mijn woord biedt je wellicht wat inspiratie, want ik kies voor enema. 

[Nom de Guerre]

 

CCXC. Fight, freeze, flight…

 

Mel stapte kordaat op me af, haar gezicht strak van vastberadenheid, ogen priemend als dolken. "Why is my boy still not playing?" Haar schelle stem sneed door de ruimte, alsof ze met elk woord een emmer kokend water over me uitstortte. De mensen om ons heen stopten met wat ze aan het doen waren. Hun hoofden draaiden als op commando en vormden een kring, als hyena’s die een prooi roken. Hier zou wat te beleven vallen, dat zag je zo. Het was alsof ik midden in een arena stond, en de toeschouwers waren klaar voor bloed.

 

In de verte, aan de rand van de cirkel, zag ik Alex. Haar gezicht vertoonde geen enkele emotie behalve een sluwe grijns. Ze stond erbij alsof alleen de bak popcorn nog ontbrak, duidelijk genietend van het spektakel dat zich voor haar ogen ontvouwde. Mel deed een stap dichterbij, haar lichaam schokkend van de adrenaline. "Why do you keep ignoring Abdullah?" herhaalde ze, haar stem nog harder, nu bijna brullend. Het werd heet onder mijn voeten, ik voelde hoe ik in het nauw werd gedreven.

 

Op dat soort momenten komt mijn fight, freeze, flight-reflex in actie, en laten we eerlijk zijn: ik ben niet het type dat vlucht. Mijn lichaam spande zich, klaar om in de aanval te gaan. Je zag het misschien niet direct, maar diep vanbinnen begon een razernij te koken. Het was vechten of bevriezen, en ik was nooit iemand die de andere kant op keek als iemand op me af kwam stormen.

 

De woede die al weken onder de oppervlakte sudderde, kwam nu in volle kracht naar boven. Mijn kaken verstrakten, mijn vuisten balden zich. Dit was niet alleen Mel’s schuld—nee, het was de hele situatie, al het onrecht dat me was aangedaan, de constante druk, het gekonkel van Alex, de ongegronde eisen van Gökhan. Alles borrelde in me op en vond zijn weg naar de oppervlakte.

 

"Oh, fuck off, you harpy," beet ik haar toe, mijn stem geladen met een intensiteit die ik nauwelijks kon beheersen. Mel keek me aan, met stomheid geslagen, alsof ik haar in het gezicht had geslagen. Haar ogen werden groot, haar mond opende zich een beetje, en je zag letterlijk de lucht uit haar ontsnappen. Het was het moment waarop de wereld even leek stil te staan.

 

"He isn't playing because he isn't good enough yet," ging ik verder, mijn stem nu ijzig en scherp. "He is 15. He will probably break into the team sometime next year, because yes, he is talented." Ik nam een stap naar voren, mijn ogen in de hare geboord, terwijl ik het tempo opvoerde. "Right now though, you are hurting his career by fucking badgering me. Laat me werken aan de zwakke punten in zijn spel en blijf verdomme uit mijn buurt."

 

Ze probeerde iets te zeggen, maar ik liet haar niet uitpraten. "Let me do my job," brulde ik, de laatste vonk van geduld opgebrand. "FUCK OFF, MEL!" Mijn woorden echoden door de ruimte, de kring om ons heen schokte, iedereen stond als versteend.

 

Mel leek ineens een stuk kleiner, verslagen. Haar ogen schoten van links naar rechts, alsof ze zocht naar een uitweg, maar er was geen ontsnappen aan. De felle glans in haar ogen doofde langzaam uit, en ze draaide zich om, haar rug recht, maar duidelijk gebroken.

 

De tranen welden op in Mel’s ogen, grote parels die zich ophoopten en uiteindelijk hun weg naar beneden vonden. Haar schouders schokten een beetje, alsof ze tegenhield wat niet tegen te houden was. En toen werd ik me te laat bewust van de mobiele telefoons. Het klikgeluid van camera’s, het flikkeren van schermen; ramptoeristen, klaar om dit moment vast te leggen en mijn ondergang in pixels te bewaren. Shit. Dit was geen goed beeld voor mij, dat zag ik meteen. “Omstreden manager schreeuwt tegen de moeder van jeugdspeler.” Krantenkoppen schoten door mijn hoofd. Een flits van paniek trok door me heen. Dit zou niet alleen in de wandelgangen blijven.

 

“Oh fuck," mompelde ik, terwijl ik mezelf recht probeerde te houden te midden van de storm die zich aankondigde.

 

En toen zag ik Alex. Haar ogen glommen van voldoening, haar lippen getrokken in een half-grijns, terwijl ze met overdreven tederheid een arm om de trillende schouders van haar zus sloeg. Het was een goed geacteerde show van verontwaardiging, precies zoals je dat in een goedkope soap zou zien. Haar blik naar mij toe was niets minder dan een verwijtende blik, een puur stuk toneel. Ik kon de woorden die ze in haar hoofd had al horen: "How dare you!"

 

Maar het werd nog erger.

 

Door de menigte zag ik een woedende Gökhan zijn weg naar mij banen, zijn gezicht een masker van ingehouden razernij. Zijn kaken stonden strak, zijn ogen fel. De spieren in zijn nek trilden. Het was duidelijk dat ik het mikpunt van zijn woede zou zijn. Dit was niet zomaar een preek, dit zou een explosie worden.

 

“Oh fuck in het kwadraat,” mompelde ik nogmaals, wetende dat ik geen kant meer op kon.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

3 uur geleden zei Marius:

Ik kan de $$ tekens al zien in Gökhan's ogen. Gelukkig weet John wel hoe het spelletje werkt. Al is hij wel degene die met de grootste puinhoop uit de mercato kan komen.

 

Ik verwacht wel zoiets ja  

 

1 uur geleden zei ElMarcos:

Na een toch iets wat bijzondere ervaring in Alanya met Colin zit John weer in de realiteit. Een zeurende soccermom, een incompetente voorzitter en ergens in het duister loert Alex vast ook weer op haar kans. Hopelijk heeft John genoten van zijn avontuurtje! 

 

Mijn woord biedt je wellicht wat inspiratie, want ik kies voor enema. 

 

Dat komt helemaal goed. Ik heb (nog) geen idee hoe ik dit erin ga verwerken, maar het komt goed

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Rikkert90]

Je kan echt ontzettend goed schrijven, heb het stuk geboeid gelezen. Ben benieuwd hoe dit af gaat lopen.

[Marius]

Oh John toch. Je zou er haast medelijden mee krijgen  Maar vrouwen zijn nu eenmaal in staat om je het bloed onder de nagels vandaan te halen, hoelang je je er ook aanvankelijk tegen hebt kunnen verzetten.

[Nom de Guerre]

 

CCXCI. En nu dan?

 

Gökhan sleurde me mee alsof ik een recalcitrante puber was die net betrapt was op stiekem roken op de wc van de middelbare school. Van zachte dwang was absoluut geen sprake, hij had zijn hand stevig om mijn arm geklemd en sleurde me als een hond aan de lijn. Zijn gezicht was vertrokken van woede, zijn ogen flikkerden. "What the hell are you doing?" siste hij, terwijl zijn stem net luid genoeg was om de urgentie te benadrukken, zonder een scène te maken.

 

Ik kon de woede in zijn stem voelen, alsof het bijna fysiek op me drukte. "That isn’t just my sister-in-law, people were recording you. Do you have any idea how this looks to an outsider?" Zijn adem kwam sneller, onregelmatig, zoals bij iemand die zich probeert in te houden maar elk moment kan ontploffen. "Because you can be fucking certain that they didn’t record whatever Mel said." Zijn ogen priemden in de mijne, alsof hij wilde dat ik door een bliksemflits tot inzicht kwam.

 

Ik zweeg. Wat kon ik zeggen? Hij had gelijk. Dit was niet zomaar een fuck-up, dit was een catastrofe in wording. De camera’s hadden ongetwijfeld alleen het moment vastgelegd waarop ik tegen Mel uit mijn slof was geschoten. Geen context, geen achterliggende frustratie; malleen een schreeuwende manager en een huilende moeder. Ik voelde de grond onder mijn voeten wegzakken.

 

"Fuck me, John," hij schudde zijn hoofd, zijn ogen nog steeds brandend. "We need to get this under control." Zijn grip verslapte iets terwijl hij me verder naar buiten leidde, weg van de menigte, weg van de telefoons en het gefluister. Mijn schouders hingen nu slap, ik voelde me leeg. Hoe was het zover gekomen?

 

"Listen, mate," probeerde ik, mijn stem zachter dan ik had bedoeld. "I was just fed up with her whining." 

 

Gökhan pauzeerde, draaide zich naar me toe, zijn blik nu meer meewarig dan boos. De energie leek even uit hem te stromen, alsof hij begreep wat ik voelde, maar niet de luxe had om begrip te tonen. "I understand," zei hij zuchtend, "but you chose a fucking bad time and place to make a stand."

 

Zijn woorden klonken als een veroordeling, maar ook als een waarschuwing. Dit was groter dan alleen mijn frustratie met Mel. Dit ging om de hele club, de reputatie, alles wat we hadden opgebouwd. En ik had het risico genomen dat allemaal in de fik te steken voor een moment van opluchting.

 

"I can apologise," mompelde ik, al voelde elke lettergreep die uit mijn mond kwam als een mes in mijn eigen rug. Niet dat ik daar echt zin in had. Excuses aanbieden aan Mel... dat leek me zo ongeveer even plezierig als een klysma ontvangen met srirachasaus. Zo’n soort pijn die je niet alleen fysiek voelt, maar die ook je ziel teistert, alsof het brandende gevoel langzaam opklimt door je darmen en je hele wezen in lichterlaaie zet. Het idee alleen al deed me inwendig krimpen. 

 

Ik zag voor me hoe zo'n klysma zou zijn; de brandende vloeistof die bij het binnendringen iedere vezel van je lichaam deed schreeuwen om genade. De oncontroleerbare pijn die als een vuurbal door je systeem zou razen, een hete stroom van pure vernedering en ellende. Net zoals de woorden die ik Mel zou moeten toeschuiven, ze zouden door mijn keel schrapen, schurend en wrang, en het ergste was dat ze haar niet eens echt zouden bereiken. Ze zou de excuses absorberen met dezelfde leegte als een zandwoestijn die een druppel water verzwelgt; onverzadigbaar en totaal ongevoelig voor de betekenis.

 

Gökhan keek me aan, zijn gezicht verstijfd van een soort gedwongen ernst, maar ergens achter die ogen zag ik een glimp van medelijden. "You’re going to have to, John," zei hij, zijn stem zacht maar onverbiddelijk. "If you don’t fix this, it’ll spiral out of control." Hij sprak de woorden alsof ze logica bevatten, alsof dit hele proces van publieke nederigheid en onoprechte verontschuldigingen een noodzakelijk kwaad was. Voor hem was het gewoon een stap in het grotere plan, iets praktisch. Maar voor mij voelde het alsof ik mijn waardigheid met elke ademteug verder zou opofferen, een offer dat bij voorbaat nutteloos leek.

 

"She will want me to field Abdullah as well." Mijn stem klonk vlak, alsof ik er zelf al niet meer in geloofde, terwijl ik wist dat het verzoek onvermijdelijk zou komen. Gökhan keek me doordringend aan, zijn blik ijskoud maar vastberaden, zoals een chirurg die zich klaarmaakt om een ongewenst gezwel weg te snijden. "Is he good enough to play?"

 

Ik schudde langzaam mijn hoofd, de vermoeidheid van de afgelopen weken voelbaar in elke vezel van mijn lichaam. "No, not yet." Het viel even stil. Die korte stilte hing zwaar in de lucht, gevuld met de onuitgesproken waarheid dat deze beslissing groter was dan alleen maar voetbal.

 

Gökhan sloot zijn ogen voor een seconde en haalde diep adem, alsof hij zich moest voorbereiden op de onvermijdelijke strijd die zou volgen. Toen hij sprak, klonk zijn stem een fractie zachter, bijna vaderlijk. "Then he doesn't play. I will tell Mel to leave you alone. I’ll use a more gentle tone... same message, different delivery." Hij pauzeerde even en ik kon zien dat hij nadacht over zijn volgende woorden, alsof elk woord dat hij uitsprak een boobytrap zou kunnen zijn.

 

"I will also deal with the backlash from Alex... very carefully." Zijn ogen kregen een harde glans, zoals iemand die weet dat hij op een glibberige helling balanceert. "A situation like this is as slippery as an olive oil enema, and at least as likely to end up with me up to my neck in shit."

 

Ondanks mijn eigen frustratie en de ellende die zich om me heen opstapelde, kon ik een grijns niet onderdrukken. Het beeld dat hij schetste; een glibberige, oncontroleerbare ramp, net zo voorspelbaar als het eindigen in een bad vol ellende; had een soort absurde waarheid in zich. Het soort humor dat je alleen kunt waarderen wanneer je tot aan je knieën in de modder van het leven staat en het enige wat je nog kunt doen, is erom lachen. 

 

"Good luck with that," mompelde ik, mijn stem nog steeds zwaar van de vermoeidheid, maar die grijns bleef hangen. Want diep vanbinnen wist ik dat wat hij zei klopte; dit was een delicate dans, en één verkeerde stap zou ons beiden de afgrond in trekken.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Je hebt nog altijd een key word tegoed, Djurovski  

 

17 uur geleden zei Rikkert90:

Je kan echt ontzettend goed schrijven, heb het stuk geboeid gelezen. Ben benieuwd hoe dit af gaat lopen.

 

Dank je  Als je nog wat loze uurtjes hebt, er staan nog heel veel updates in dit topic met heel veel ranzige verhalen vol verdorven gedrag.

 

12 uur geleden zei Marius:

Oh John toch. Je zou er haast medelijden mee krijgen  Maar vrouwen zijn nu eenmaal in staat om je het bloed onder de nagels vandaan te halen, hoelang je je er ook aanvankelijk tegen hebt kunnen verzetten.

 

Ik heb thuis drie vrouwen, straks vier. Tell me about it.

 

"Dochter, heb eens wat geduld."

"Nee, papa, dat kan ik niet. Zo gaat de wereld."

 

Dat kind is vier...

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Rikkert90]

Met een sisser afgelopen ;-) Ik zal, als ik tijd heb, eens terug gaan lezen

[ElMarcos]

Voor even lijkt het met een sisser af te lopen, maar iets zegt mij dat het klysma met srirachasaus dichterbij is als realiteit, dan de woordspeling doet geloven. Ik kan mij niet voorstellen dat Alex niet bereid is extremere middelen aan te grijpen dan alleen een rok met wat witte vlekken 

[Nom de Guerre]

 

CCXCII. Op haar plek gezet

 

Zodra Gökhan en ik de perskamer opnieuw binnenkwamen, hoorde ik meteen haar stem, scherp als een ijspriem die door het geraas van een drukke stad heen sneed. "There he is, the misogynistic pig!" Haar woorden trilden door de ruimte, met zo’n intensiteit dat het leek alsof iedereen op slag zijn adem inhield. Alsof ze een magneet was, draaiden alle hoofden naar ons toe, alsof ze een onzichtbare kracht bezat die de volledige aandacht opeiste. 

 

Mel’s gezicht stond strak, haar ogen wijd opengesperd en glinsterend van woede, alsof ze op het punt stond te ontploffen. Haar lippen trilden terwijl ze haar tirade begon, elke woordspeling en beschuldiging met zorg geformuleerd om zoveel mogelijk schade aan te richten. "This is exactly what’s wrong with men like you! Yelling at women, thinking you can intimidate us, make us feel small! You think your position gives you power? You think you can just push us around, like we’re objects? Dispensable! Replaceable!"

 

De ruimte voelde plots veel te klein, de muren leken dichterbij te komen, terwijl haar stem steeds luider werd, galmend alsof ze een megafoon had. Ze stapte met grote passen naar voren, haar vinger priemend als een wapen, doelbewust gericht op mij. "You can’t stand the idea of a strong woman standing up to you, can you? You hate it. Misogynistic men like you are terrified of women who speak their minds! Terrified that we might actually take what’s rightfully ours… Our space, our voice! You don’t get to control us!"

 

Gökhan stond naast me, zijn gezicht strak gespannen, maar hij hield zijn mond. Hij wist dat er nu geen woorden waren die het konden sussen, geen manier om haar te stoppen. Mel was een woeste kracht geworden, een onstuitbare orkaan van beschuldigingen. "You think you’re some kind of authority? That you have the right to treat my son like he’s nothing? Just because I’m a woman? Is that it, John? Is that the kind of man you are? Belittling a mother just because you can? You’re disgusting. You represent everything that’s wrong with the world. Men like you, keeping us down, holding us back. It’s 2025! Women are not going to sit by and let you take everything anymore!"

 

Ze stond nu vlak voor me, haar gezicht rood van de woede, haar adem zwaar en gejaagd. Ze wilde meer zeggen, ik zag het aan de blik in haar ogen. Woorden borrelden op in haar keel, als een vulkaan die elk moment kon uitbarsten. "Men like you create glass ceilings and then pretend they don’t exist. You stand on our backs and call it success! Well, we are done with it! You might scare the weak, but I am not one of them. You will not silence me!"

 

Haar stem klonk steeds scheller, steeds hysterischer, en ik kon de smartphones in de handen van de toeschouwers zien. Ze waren aan het filmen. Elk verontwaardigd woord, elke beschuldiging, werd vastgelegd. Mel's schouders trilden nu lichtjes, haar handen vlogen wild door de lucht. Ze wilde me via trial by media te grazen nemen, en ze was goed op weg om dat te doen.

 

Ik zag hoe Gökhan zijn woede met moeite onderdrukte. Zijn gezicht was een strakke, ongecontroleerde grimace, alsof hij elk moment uit elkaar kon barsten. Een ader op zijn voorhoofd pulseerde met een ritme dat zowel indrukwekkend als zorgwekkend was. Het was alsof zijn lichaam schreeuwde om los te breken, terwijl hij zelf wanhopig probeerde de controle te bewaren. Zijn kaken waren zo strak op elkaar geklemd dat het knarsen van zijn tanden bijna hoorbaar was.

 

Hij probeerde zijn ademhaling onder controle te houden, maar je kon zien dat het hem steeds minder lukte. Het was alsof hij zich aan de rand van een vulkaan bevond, klaar om uit te barsten, maar net niet over de rand durfde te stappen. Zijn handen, gebald tot vuisten, beefden lichtjes langs zijn lichaam, terwijl hij afwisselend naar Mel en naar mij keek, zijn ogen wijd open, de frustratie bijna tastbaar.

 

Elke keer als Mel haar stem verhief, kneep hij zijn ogen nog wat verder samen, alsof elk woord als een dolk in zijn oren stak. Zijn hele houding schreeuwde ingehouden woede, alsof hij op het punt stond te ontploffen. Het zweet parelde op zijn voorhoofd, vermengd met de constante nervositeit die zijn lichaam leek te overspoelen. Als dit zo doorging, dacht ik, viel hij binnen de kortste keren dood neer met een hartaanval, een hersenbloeding, of een soortgelijke aandoening die veroorzaakt werd door de opgekropte agressie die in hem woedde. Zijn gezicht werd steeds roder, bijna paars nu, terwijl hij zijn adem diep en schokkerig inhield.

 

De stilte die volgde op Mel’s tirade was maar kort, maar Gökhan's lichaamstaal vertelde me dat hij op een breekpunt zat. Dit was niet gezond, voor niemand van ons.

 

Gökhan's stem begon laag en dreigend, alsof hij elk woord zorgvuldig koos, wetend dat elk moment de boel kon exploderen. "This is toxic behaviour," zei hij, zijn ogen priemend in die van Mel, die een stapje achteruit deed alsof ze letterlijk de impact van zijn woorden voelde. Ze leek te schrikken van de vastberadenheid in zijn stem, maar hij was nog niet klaar. Niet eens in de buurt. Zijn ademhaling was zwaar, zijn stem klonk scherper met elk woord dat volgde.

 

"If you ever harass the manager or his staff again to further your son's career, he will be placed on the transfer list and sold, his talent and family ties be damned." Zijn stem sloeg bijna over, zo fel was de energie die hij uitstraalde. Mel keek verschrikt op, haar gezicht trok wit weg, alsof alle bloed plots uit haar wangen was verdwenen. Ze stond daar, voor de eerste keer zonder woorden, duidelijk overvallen door de onverbiddelijke toon die Gökhan had aangeslagen.

 

"You do not treat my people this way." Zijn stem sloeg als een zweep door de ruimte, en ik zag hoe Mel's schouders nog verder in elkaar zakten. Ze had duidelijk gehoopt dat haar familieband met Gökhan haar zou beschermen, maar hij maakte nu pijnlijk duidelijk dat dat geen enkele rol speelde.

 

"Yes, he was wrong to shout at you," ging Gökhan verder, en zijn ogen schoten even mijn kant op, maar keerden snel weer terug naar Mel. "But after everything you've put him through over the past few weeks, I completely understand his reaction." Gökhan zette een stap naar voren, terwijl Mel wankelde, alsof ze elk moment om kon vallen. Haar ogen flitsten snel naar Alex, in de hoop op steun, maar Alex stond met een strak gezicht toe te kijken, zonder een spier te vertrekken. Het was duidelijk dat ze haar man op dit moment niet zou afvallen, zeker niet in het openbaar.

 

"And you," zei Gökhan, terwijl hij zijn vinger naar Mel priemde, "you will improve your behavior. No more machinations, or you will be banned from the training ground, even if you are my wife's sister." Mel leek kleiner te worden, haar mond op een kier, alsof ze iets wilde zeggen maar niet durfde. Ze slikte, haar ogen groot van schrik, en uiteindelijk knikte ze zwijgend, alsof ze elk woord had gevoeld als een klap in haar gezicht.

 

De stilte die volgde was tastbaar, terwijl Gökhan's woorden in de lucht bleven hangen. Mel stond daar, bleek en verslagen, en keek nog een laatste keer naar Alex, hopend op een knikje of een woord van bemoediging, maar die kwam niet. Gökhan draaide zich om zonder verder een woord te zeggen en liep weg, zijn schouders gespannen, zijn ademhaling zwaar.

 

Ik stond daar, recht tegenover een totaal verbouwereerde Mel, haar gezicht zo bleek als een spook dat net hoorde dat het zijn laatste slachtoffer had gemist. Om ons heen stonden de mobieltjes van de omstanders nog altijd opnames te maken, alsof we deelnamen aan een groteske talentenjacht, en ik wist precies wat er van me verwacht werd. Tijd om de rol van berouwvolle gentleman te spelen, de geliefde underdog die zich terugvocht uit een ongelukkige situatie. 

 

Met mijn meest zoetgevooisde stem sprak ik, mijn toon zo verzacht dat het bijna leek alsof ik een serenade gaf. "I wholeheartedly apologise for yelling at you. This was wrong." Ik keek haar recht aan, haar ogen groot en onzeker, alsof ze nog steeds niet goed begreep wat er nu gebeurde. De toeschouwers hielden hun adem in, klaar voor het moment van verlossing, terwijl ik mijn spijt verder uitspreidde als een deken over haar heen. "I let my emotions get the better of me. I apologise for this as well. I will strive to be a better man in the future."

 

De menigte gaf me precies wat ik verwachtte: een spontaan applaus, een golf van goedkeuring, alsof ik net een epische overwinning had behaald. Mijn glimlach was professioneel, ingetogen, maar mijn ogen spraken een heel ander verhaal. Met een goed getimede buiging naar voren, als een acteur die het podium verlaat na een geslaagde voorstelling, stak ik mijn hand uit naar Mel, die als versteend bleef staan. 

 

Terwijl ik haar hand schudde, boog ik mijn hoofd nog iets dichter naar haar toe, alsof ik ging fluisteren. "And Abdullah will not be playing any time soon," mompelde ik, net luid genoeg zodat alleen zij het kon horen. Mijn toon was zo kil dat zelfs de lucht tussen ons leek te bevriezen, en ik zag hoe haar ogen kort flikkerden, haar lippen op elkaar geperst om geen geluid te maken. Ze stond daar, als een standbeeld dat elk moment in duizend stukken kon breken, terwijl ik haar hand losliet en me nonchalant omdraaide, mijn schouders ontspannen alsof ik net een lichte wandeling had gemaakt.

 

De menigte bleef applaudisseren, tevreden met het schouwspel, terwijl ik rustig wegliep, de schijn van de sympathieke manager ophoudend. Achter me liet ik Mel achter, lijkbleek, totaal verbouwereerd en zonder weerwoord, alsof ik haar net zonder moeite van het schaakbord had geveegd. Altijd blijven lachen; dat was geen lastige opgave wanneer je zojuist een enorme lastpak uitgeschakeld had.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

1 uur geleden zei Rikkert90:

Met een sisser afgelopen ;-) Ik zal, als ik tijd heb, eens terug gaan lezen

 

Hehe, dan ben je even onder de pannen  

 

45 minuten geleden zei ElMarcos:

Voor even lijkt het met een sisser af te lopen, maar iets zegt mij dat het klysma met srirachasaus dichterbij is als realiteit, dan de woordspeling doet geloven. Ik kan mij niet voorstellen dat Alex niet bereid is extremere middelen aan te grijpen dan alleen een rok met wat witte vlekken 

 

DNA is wel machtig als bewijsmiddel.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Djurovski]

Weer even bijgelezen. Wat een heerlijk tripje in Alanya was het zeg. Mooi opgelost met Mel

 

Mijn woordje gaat Fish-gape worden

[Marius]

Geniale uitval van Gökhan in ieder geval als back-up. Daarmee zijn we wellicht nog niet af van Mel, maar ze zal wel andere paden moeten gaan bewandelen nu om haar slag thuis te halen.

[Rikkert90]

Fijn dat Gökhan jou steunt! Ik denk dat Mel nog wel een keer terugslaat, benieuwd naar het vervolg!

[Nom de Guerre]

 

CCXCIII. Op weg naar glorie!

 

De volgende wedstrijd verliep eenvoudiger dan een boterham smeren. Nu ik meer rust in mijn hoofd had, leek alles opeens wat helderder. Mijn blik was scherper, mijn beslissingen doordachter. İskenderunspor werd zonder veel moeite aan de kant gezet, alsof ze een bijrol speelden in een wedstrijd die nooit echt spannend was.

Vanaf het eerste fluitsignaal voelde je al hoe de wedstrijd zich zou ontvouwen. De jongens waren scherp, gefocust, hun lichaamstaal sprak boekdelen: dit zou onze wedstrijd worden. Er was geen plaats voor twijfels of foutjes. İskenderunspor, een ploeg die misschien hoopte ons te verrassen, werd al snel het kind van de rekening. Ze konden zich net zo goed hebben omgedraaid en de bus terug naar huis hebben genomen.

Het publiek in het 13 Şubat Şehir Stadion kon z’n geluk niet op, hun stemmen overstegen het geroffel van de regen op de stadiondaken. 24Erzincanspor was een beest dat maar niet te temmen leek, en de onfortuinlijke prooi van vandaag, İskenderunspor, werd zonder genade opengescheurd.

 

Het begon vroeg, op de twaalfde minuut, en je kon het bijna niet geloven. Eren Tokat, arme Eren, kopte de bal rechtstreeks in zijn eigen net. Het was geen klein foutje, het was een klucht. Hij werd niet onder druk gezet, maar besloot in een vlaag van verstandsverbijstering om de bal in het eigen doel te werken. Zijn hoofd viel naar voren, alsof de zwaartekracht voor hem plotseling tien keer zo sterk was. Zijn schouders zakten in alsof iemand al het leven eruit had gezogen. 

 

En als je dacht dat het voor hem niet erger kon worden, kwam daar de tweede goal. Na een lage voorzet toucheerde Eren de bal ongelukkig, waarbij hij de eigen doelman kansloos liet. De blik in zijn ogen was haast existentieel, alsof hij zich afvroeg of hij misschien in een nachtmerrie zat, een waarin hij tweemaal tegen zijn eigen doel had gescoord. Niemand, zelfs de grootste pestkop, kon hem op dat moment uitlachen zonder zich een beetje schuldig te voelen.

 

Fatih Kızılkaya was de volgende die het onfortuinlijke İskenderun verder de afgrond induwde. Een krachtige kopbal van dichtbij, op die manier die alleen centrale verdedigers kunnen, als ze voor een fractie van een seconde denken dat ze een spits zijn. Zijn ogen flikkerden op van trots toen hij zijn teamgenoten omhelsde, alsof hij wilde zeggen: “Dit is hoe je het doet, jongens.” Zijn borstkas zwol, zijn stappen werden zwaarder, zelfverzekerder. Hij voelde zich de koning van het veld.

 

Maar dat was nog niet alles. Oh nee, de tragedie van İskenderun werd nog verder bezegeld door Turan Tuzlacık, die op de 57e minuut besloot dat de enige manier om deze vrije val te stoppen een tackle was die zo hard was dat hij met een rode kaart werd beloond. Zijn gelaat was als steen, geen enkele emotie, maar zijn ogen verraadden de woede en frustratie die borrelden. Zijn exit was stil en triest, alsof hij wist dat er niets meer te redden viel.

 

En dan de strafschop. Enes Yılmaz, met het charisma van een man die zijn lot kende, liep zelfverzekerd naar de stip. Alles aan hem straalde rust en controle uit. Zijn ogen gefixeerd op de bal, zijn lichaam gespannen als een boog. De trap, perfect, strak in de bovenhoek. Het net bolde op zoals het hoort, en Enes draaide zich met gebalde vuisten om, het publiek in, alsof hij zei: "Kijk wat ik net gedaan heb."

 

Musa Çağıran besloot dat het nog niet genoeg was. In de blessuretijd, toen iedereen al op het punt stond om het veld te verlaten, ramde hij de bal van 20 meter met zo'n elegantie en precisie in het doel dat het leek alsof hij een meesterwerk schilderde. Zijn bewegingen waren nonchalant, bijna achteloos, maar zijn schot was dodelijk. Zijn handen gingen omhoog zoals een dirigent die het laatste crescendo van een symfonie leidt. Dit was zijn moment.

 

Toen het laatste fluitsignaal klonk, was de lucht doordrenkt van energie. De spelers van 24Erzincanspor stonden nog na te hijgen, hun gezichten blonken van trots en uitputting. De mannen van İskenderunspor slopen van het veld als verslagen soldaten die net een veldslag hadden verloren die ze nooit hadden kunnen winnen. Hun lichaamshouding verraadde alles; dit was meer dan een nederlaag, het was een vernedering.

 

Dit was niet zomaar een overwinning. Dit was een statement. 24Erzincanspor stond fier bovenaan, en had opnieuw laten zien waarom.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

3 uur geleden zei Djurovski:

Weer even bijgelezen. Wat een heerlijk tripje in Alanya was het zeg. Mooi opgelost met Mel

 

Mijn woordje gaat Fish-gape worden

 

Komt voor de bakker  

 

3 uur geleden zei Marius:

Geniale uitval van Gökhan in ieder geval als back-up. Daarmee zijn we wellicht nog niet af van Mel, maar ze zal wel andere paden moeten gaan bewandelen nu om haar slag thuis te halen.

 

Ik schat dat zij haar maniertjes wel heeft.

 

2 uur geleden zei Rikkert90:

Fijn dat Gökhan jou steunt! Ik denk dat Mel nog wel een keer terugslaat, benieuwd naar het vervolg!

 

Wordt vervolgd.

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Rikkert90]

Dat is een klinkende zege. Heb wel medelijden met Eren.... 

[Marius]

Nog maar eens een statement. Is er eigenlijk nog iemand die twijfelt of er nog iets of iemand een titel in de weg kan staan?

[Nom de Guerre]

 

CCXCIV. Bye-bye, boys

 

Terwijl ik licht euforisch op weg was naar de persruimte, liep Alex me tegemoet. Ze keek me aan met die typische, zelfvoldane blik waar ik inmiddels wel aan gewend was geraakt. "Well done, John," zei ze, haar stem doordrenkt van een vals soort bewondering. Ik grijnsde, misschien iets te zelfvoldaan. "Yeah, we destroyed them," antwoordde ik, nog vol van de adrenaline van de klinkende overwinning.

 

Maar Alex lachte hardop, een scherpe, bijna kille lach die dwars door mijn euforie sneed. "Oh, silly man," zei ze spottend. "I mean sabotaging Gökhan. I don't care about the team's results." En daar ging het, de feestvreugde verdampte sneller dan een goedkope whisky op een zomerse middag. Ik stond daar, als een schooljongen die net berispt was door de directrice. Mijn glimlach verdween, mijn schouders zakten lichtjes. Ik voelde mijn gezicht verstarren, alsof ik probeerde te verbergen dat haar woorden hard aankwamen.

 

Ik slikte, terwijl de realiteit weer genadeloos op me drukte. Het was weer zo’n moment waarop ik besefte dat ik een pion was in een spel waarvan ik de regels niet begreep, laat staan het doel. Alex was een sluwe vos, altijd bezig met plannen die ik niet eens kon doorgronden. Ze genoot zichtbaar van mijn verwarring. Haar ogen fonkelden, alsof ze er plezier in had om me eraan te herinneren dat ik geen idee had waar zij op uit was. En dat stak, diep.

 

"What is your plan, Alex?" probeerde ik, mijn stem iets te zacht, de woorden niet zo stevig als ik wilde. Maar ze antwoordde niet direct, ze liet haar ogen even over me heen glijden, alsof ze me aan het wegen was. Vervolgens draaide ze zich om en liep weg, zonder iets te zeggen, mij achterlatend met een knoop in mijn maag en een hoofd vol vragen.

 

Terwijl Colin en Aykut de persconferentie met het gebruikelijke jargon en routine afhandelden, zat ik ernaast als een gedresseerd aapje. Ik grijnsde wat naar de camera's, maar in mijn hoofd spookten nog steeds gedachten rond aan Alex' intriges. Vooral omdat ze arm in arm met Gökhan achteraan de persruimte zat, met die eeuwige half-grijns op haar gezicht, alsof ze elke seconde genoot van haar manipulatieve meesterwerk. Ze volgde de persconferentie nauwelijks, maar bleef met haar ogen scannen, alsof ze mijn gedachten kon lezen. Misschien kon ze dat ook wel.

 

En uiteraard was Mel er ook. Ze had zich in een veel te strakke, nauwsluitende jurk gehesen. Het soort jurk waarbij je afvraagt of ze er met een schoenlepel ingeperst was. Haar borsten waren bijna een eigen hoofdstuk in het boek dat haar lichaam heette, uitdagend en aanwezig, alsof ze elk moment uit hun behuizing konden ontsnappen. Het leek erop dat de persconferentie haar weinig boeide, want ze was vooral bezig met haar telefoon, selfies maken in haar befaamde duckface en fishgape. De hele setting, de club, de pers, de spelers, diende enkel als decor voor haar eindeloze drang naar aandacht. Ze poseerde als een supermodel, op leeftijd, dat wel, dat zich toevallig op een voetbalpersconferentie had laten neerstrijken, en het journaille kreeg er niets van mee. Zij zaten aandachtig te luisteren, verdiept in hun laptops en notitieboekjes.

 

Colin en Aykut bleven echter niet onberoerd. Colin wierp regelmatig een blik op haar, zijn mondhoeken iets omhoog getrokken, zijn ogen met een speelse glans. Aykut had wat meer moeite om subtiel te blijven, zijn ogen flitsten telkens even richting Mel wanneer ze haar telefoon voor haar gezicht hield om weer een foto te maken. Je kon de onrust in de lucht voelen hangen, de onderhuidse spanning die zich door de ruimte verspreidde.

 

Ik daarentegen, ik zat in mijn eigen storm van gedachten, al was ik niet ongevoelig voor de capriolen van Mel. Vooral toen ze zich plots half voorover boog om iets op te rapen. De jurk trok zich strak over haar billen, en ik kreeg een vorstelijk uitzicht op haar welgevormde derrière. Het soort uitzicht dat je doet twijfelen over je plek in de kamer. Mijn ogen bleven net iets te lang hangen, en ik voelde een vage kriebel in mijn onderbuik. 

 

Het was alsof de hele situatie me even uit mijn eigen kopzorgen rukte. De pers, het gezeik met Alex, het gedoe met Gökhan; het vervaagde allemaal op dat moment. Maar tegelijkertijd wist ik dat dit een gevaarlijk spel was. Mel was geen onschuldige voorbijganger, zij was net zo'n onderdeel van het web als Alex. En daar lag het gevaar: elke glimlach, elk zwoel gebaar, elke wellustige blik was geladen met dynamiet. En ik wist dat ik niet te veel moest spelen met dat vuur, hoe verleidelijk het ook was.

 

Na afloop van de persconferentie was er van een nabespreking amper sprake. Colin stak direct van wal, zijn ogen nog vol vuur. "Did you see that arse? Man, I'd smash that, given half a chance." Zijn stem was luid en vol bravoure, terwijl hij zijn hand nadrukkelijk op de tafel liet vallen, alsof hij daarmee zijn punt wilde onderstrepen. Aykut grijnsde, zijn gezicht iets roder dan normaal. "I'm a married man, lads. The missus would have my balls chopped off, hehe," voegde hij er met een nerveuze lach aan toe, alsof hij zich probeerde los te maken van de zwoele sfeer die in de lucht hing. Colin gaf hem een stomp op zijn schouder, zijn eigen grijns alleen maar breder. "No worries, mate. I'd tell you all about it if I was given half a chance to nail that one."

 

Ik grijnsde enkel meewarig. Mel leek me een verboden vrucht, en niet zomaar eentje. Alles aan haar schreeuwde ‘gevaar’. Haar familieconnecties alleen al maakten haar een tikkende tijdbom, maar ook zonder dat had ze een uitstraling die je waarschuwde: niet zonder handschoenen aanpakken. Toch liet Colin zich niet afschrikken, zijn ogen vol ondeugd. "Mate, did you see those lips? I bet you she could suck..." Hij vertraagde zijn zin plots, zijn ogen groot van schrik, net toen Mel haar hoofd om de deur stak.

 

"Did I leave my purse here, boys?" Haar stem klonk zwoel en uitdagend, alsof ze het hele gesprek had gehoord en besloot om er een schepje bovenop te doen. Colin, de man die normaal geen spier vertrok, slikte haastig het restant van zijn zin in. Zijn gezicht liep rood aan, een combinatie van schaamte en betrapt worden. Mel lachte schalks, haar ogen speels op ons gericht. "Oh, don't stop on my account, you were so colourful in your descriptions before I showed up." Ze tuitte haar lippen in een fish-gape, diezelfde beweging die ze de hele persconferentie door had gemaakt voor haar selfies, maar dit keer was het voor ons, als een soort privéoptreden.

 

"Maybe you could experience this and more," vervolgde ze, haar stem laag en verleidelijk, "if you closed the door before talking behind my back." Haar ogen flitsten kort naar Colin, die zijn ogen strak op de grond hield. "Too bad, you're actually cute. Bye-bye boys." Ze draaide zich om en liep weg, haar fraai gevormde billen wiegend bij elke stap, als een laatste adieu. Colin stond als aan de grond genageld, nog steeds licht blozend, terwijl ik alleen maar kon denken: ze speelt een spel, en wij zijn niets meer dan pionnen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

4 uur geleden zei Rikkert90:

Dat is een klinkende zege. Heb wel medelijden met Eren.... 

 

Twee keer in een wedstrijd gebeurt ook maar zelden.

 

27 minuten geleden zei Marius:

Nog maar eens een statement. Is er eigenlijk nog iemand die twijfelt of er nog iets of iemand een titel in de weg kan staan?

 

Volgens mij zijn jullie allemaal meer benieuwd naar de actie naast het veld

 

Tags voor @bas huijsmans @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt