Album van het jaar 2016

[Richarð.]

December! Tijd voor de eindejaarslijstjes. FMusic en 3voor12's Song van het Jaar zijn begonnen/afgelopen en dus is het ook tijd voor Album van het Jaar. Mijn favoriete lijstje.

 

Top 10 Album van het jaar 2016:

 

 

Voorgaande jaren:

2010: Klik

2011: Klik

2012: Klik

2013: Klik

2014: Klik

2015: Klik

[Tijn]

1. Nicolas Jaar - Sirens

2. Radiohead - A Moon Shaped Pool

3. Car Seat Headrest - Teens of Denial

4. Nick Cave & the Bad Seeds - Skeleton Tree

5. A Tribe Called Quest - We got It from Here... Thank You 4 Your Service

6. Parquet Courts - Human Performance

7. Underworld - Barbara Barbara, We Face A Shining Future

8. Klangstof - Close Eyes to Exit

9. The KVB - OF Desire

10. Daughter - Not To Disappear

[Niels]

Dat lijstje van vorig jaar was wel pijnlijk veel beter zeg, Richard.

[Baddoo]

Starboy vind ik wel echt een dijk van een album :

[Regis]

Prince of Denmark - 8

 

Vandaag pas uitgekomen, maar man o man. Wat een parel.

[bas2204]

Heb een shortlist van 33 albums, nu gaan kijken welke tien het gaan redden. Twee weet ik al 100% zeker, de rest hangt het er voor een deel nog om.

[Scifo]

Frank Ocean sowieso op 1 natuurlijk.

 

Als je niet weent tijdens Seigfried heb je geen hart simpel

[bas2204]

Eerst hadden jullie deze nog van mij tegoed. Uit de shortlist van 33 kwamen uiteindelijk 13 albums rollen die voor de top 10 in aanmerking kwamen. Onderstaand is het uiteindelijk geworden:

[TABLE=align: center, border: 1, cellpadding: 1, width: 500]

[TR]

[TD]1.[/TD]

[TD][/TD]

[TD]Foy Vance -

The Wild Swan[/TD]

[/TR]

[TR]

[TD]2.[/TD]

[TD][/TD]

[TD]Gregory Alan Isakov -

Gregory Alan Isakov and the Colorado Symphony[/TD]

[/TR]

[TR]

[TD]3.[/TD]

[TD][/TD]

[TD]Kaleo -

A/B[/TD]

[/TR]

[TR]

[TD]4.[/TD]

[TD][/TD]

[TD]The Slow Show -

Dream Darling[/TD]

[/TR]

[TR]

[TD]5.[/TD]

[TD][/TD]

[TD]Zakk Wylde -

Book of Shadows II[/TD]

[/TR]

[TR]

[TD]6.[/TD]

[TD][/TD]

[TD]Myles Sanko -

Just Being Me[/TD]

[/TR]

[TR]

[TD]7.[/TD]

[TD][/TD]

[TD]Joanne Shaw Taylor -

Wild[/TD]

[/TR]

[TR]

[TD]8.[/TD]

[TD][/TD]

[TD]Michael Kiwanuka -

Love & Hate[/TD]

[/TR]

[TR]

[TD]9.[/TD]

[TD][/TD]

[TD]Anders Osborne -

Flower Box[/TD]

[/TR]

[TR]

[TD]10.[/TD]

[TD][/TD]

[TD]Gregory Porter -

Take Me to the Alley[/TD]

[/TR]

[/TABLE]

 

[Scifo]

Had voor mezelf even een playlist gemaakt van de 20 beste albums van het jaar, hier dus ook maar even droppen. Bij de top 5 wat chaotische nonsens neergepend ;c Na de top 5 wordt de volgorde wel vrij willekeurig.

 

1. Kanye West – The Life of Pablo

 

Meest chaotische release ooit, maar godverdomme Kanye weet de klepel nog steeds hangen zeg. Na het industriële en minimalistische Yeezus knalt hij als opening gewoon even een gospel nummer door je speakers heen, lekker is dat. Vervolgens Father stretch my hands, eerst het fantastische part 1 en dan nog part 2 eraan geplakt waar Panda nog eens door de mangel wordt gehaald. Vervolgens sluiten we het eerste deel af met Famous met die geniale Sister Nancy sample. Middenstuk even wat een vage uitstap die start met Feedback en eindigt met I Love Kanye, in tussentijd krijgen we ook nog Freestyle 4 dat zo gek is dat het weer geniaal wordt. Laatste deel duiken we in met Waves waarna we stilaan bij het hoogtepunt van het album belanden met FML, Real Friends, Wolves, 30 Hours en No More Parties in LA. Wauw. Dan nog Facts en Fade om er met een dansje uit te gaan. Ik zie je graag, Kanye.

 

2. Frank Ocean – Blonde

 

Na 14 decennia wachten was hij er dan eindelijk: de nieuwe Frank Ocean. Channel Orange was geniaal, maar dit is iets totaal anders, maar daarom niet minder fantastisch. Frank heeft pijn en wij moeten en zullen als we na 17 jaar wachten dan eindelijk eens iets van hem horen ook pijn voelen. Je zou verdomme spontaan wensen om een depressie als je er zo mooi over kon vertellen als Frank. Heerlijk subtiel album, zonder veel onnodige bombast. Nikes, Ivy, Pink+White en Nights toch wel de standout tracks, maar toch allemaal op geruime afstand van het fantastische Seigfried. Godverdomme die track hakt erin zeg. I’d rather live outside, It’s a loop and the other side of the loop is a loop. Zo is het Frank. Preach.

 

3. Childish Gambino – Awaken, My Love

 

Op het einde van het jaar dropt onze grote vriend Donald Glover nog even een bommetje. Z’n rap-carrière toch met ups en downs begonnen, maar wat heb ik vervolgens genoten van Because the Internet. Dit is echter geen hip-hop album voor alle duidelijkheid. Psychadelische funk en soul al wat de klok slaat en slaan doet het. Van bij de begintrack Me And Your Mama zit hij er meteen “boenk op”. Drieluik Zombies, Riot en Redbone: als je hierop blijft stilzitten ben je dood vanbinnen. Allicht de grootste verrassing van het jaar, hij stond al bekend als een funky motherfucker maar van waar dit kwam, het zal mij een raadsel zijn. Zou eigenlijk gewoon met een obscuur funk bandje Amerika moeten doorkruisen in foute clubs. Ik zou er groupie voor worden. Why does every black actor gotta rap some vroeg hij nog in een niet zo ver verleden, deze nerdie zwarte spider man kan het allemaal. Homo universalis. Hulde.

 

4. David Bowie – Blackstar

 

Behoeft weinig uitleg. Bijna een jaar oud ondertussen, maar dit sluitstuk van wat allicht de beste muzikale carrière ooit is was allesbehalve een verplicht nummertje. Na Bowie’s dood kreeg het zowaar nog een extra dimensie. De allergrootste ever ooit, dat mag naderhand wel duidelijk zijn. Look up here man, I’m in danger. Voor jou loop ik met plezier een dagje met een stijve nek rond, David.

 

5. Travis Scott – Birds in the Trap Sing McKnight

 

Weinig van mijn vrienden (nochtans veel Hip-Hop fans) die dit melodische geneuzel van heer Scott konden smaken afgelopen maanden. Ondanks mijn aanhoudende promo campagne heb ik niemand in mijn omgeving kunnen vinden die mijn enthousiasme voor dit album deelt. Nochtans is dit album niets minder dan een verslaving voor mij. Als ik Goosebumps hoor kan ik gewoon niet anders dan besluiten dat dit een cultureel hoogtepunt is dat de komende 6 decennia niet maar gaat bereikt worden, simpel. Het is dan ook nutteloos mij op andere gedachten proberen te brengen, terwijl ik ergens wel weet dat het eigenlijk allemaal niet kan, dat er niet één ding op het hele album gezegd wordt wat de moeite is en dat het her en der wat rommelig in elkaar geflanst is. Maar toch, geef mij een lading Travis instrumentals en wat autotune gemompel en je boy is dolenthousiast. En wat te zeggen van Through The Late NIght, waar Kid Cudi ineens wat komt kreunen met auto-tune ondersteuning. Het zou niet mogen werken, maar dat doet het wel. I can’t get no rest, i fall asleep with a Tec. Het mag dan wel niet zo zijn, maar ondertussen geloof ik het wel.

 

 

6. Kendrick Lamar – Untitled, unmastered

 

Kendrick Lamar produceert op consistente wijze coherente conceptalbums die de cultuur naar een hoger niveautje tillen. GKMC was een pareltje die een inkijk gaf van zijn jeugd in LA, TPAB was zowaar nog genialer. Op funkie en soulfulle beats rapte Kendrick zich quasi naar onsterfelijkheid door ons mee te geven dat het toch allemaal niet zo evident is, dat succesvol zijn. In tussentijd organiseert Kendrick blijkbaar random jamsessies, waarbij hij muziek maakt waarvan hij haast toch wel moet weten dat ze niet in zijn conceptalbums gaan passen. Gewoon voor de fun blijkbaar, of voor als hij weer eens in een prime time late night show mag opdraven in de states, want dan performt meneertje niet een van z'n singles, nee, dan gaat hij wat materiaal spelen waar nog nooit iemand van gehoord heeft. De resultaten van deze jamsessies zijn nu gebundeld en uitgebracht in een mooie virtuele vuilniszak genaamd Untitled, unmastered. De tracks hebben geen naam, enkel een timestamp, maar dat kan de pret niet drukken. Amper 8 tracks maar wel genieten van begin tot einde. Ik zou spontaan solliciteren als vuilnisman in LA om in Kendricks vuilnisbelt te gaan graaien.

 

 

7. Solange – A seat at the table

 

"De zus van" had wel al wat aardige nummertjes uitgebracht, maar met dit album kunnen we haar eindelijk de artistieke credits geven die ze verdient in plaats van haar aan te duiden als de schoonzus van Jay Z. Die laatste mag van mij nog veel muilperen in een lift krijgen als dat leidt tot albums als deze. Een beetje de vrouwelijke variant van het Gambino album. Funkie en Soulful en met een boodschap. Solange heeft duidelijk wat te zeggen over de clusterfuck die de Verenigde Staten anno 2016 zijn en ik sta alvast op de eerste rij om te luisteren.

 

8. A Tribe Called Quest – We Got It From Here, Thank You For Your Service

 

Ik kan niet ontkennen dat het "moet dit nou echt" gevoel het "cool, nieuwe Tribe" gevoel overheerste. Maar Q Tip en co hebben een volwaardig project aan hun catalogus toegevoegd. Lekkere productie die gevuld wordt met, net als bij Solange, actuele en clevere teksten. Tribe heeft wat te zeggen en daar moeten we blij om zijn. Mooi hoogtepunt om een mythische carrière als groep af te sluiten. Een mooier eerbetoon aan de kleine Phife Dawg had ik me niet kunnen bedenken.

 

 

9. Anderson .Paak – Malibu

 

De man is verantwoordelijk geweest voor de soundtrack van mijn zomer. Het grote publiek leerde hem kennen op het Compton project van Dre en dit solo werk was zowaar nog beter. Hoogtepunt volgen elkaar op op deze funkie HipHop plaat. De man, oorspronkelijk drummer, kan naar het schijnt ook een stukje performen.

 

10. Beyoncé – Lemonade

 

Hij kwam al even ter sprake, maar naast klappen incasseren in een lift heeft Jay Z de afgelopen jaren ook nog blijkbaar een flink potje rondgeneukt. Dan kan je nog met Beyoncé getrouwd zijn, op een moment word je dat wijf ook eens zat en neem je een kijkje over de muren van je zwaarbeveiligde estate heen. Of hij nou al dan niet Rita Ora of Becky with the good hair heeft geneukt en of het al dan niet om een simpele promotiestunt gaat boeit niet. Feit is dat Beyoncé er inspiratie uitgehaald heeft om een steengoed album van te maken. Met Sorry hebben vrouwen overal ter wereld nu eindelijk een "ik steek mijn middelvinger op naar mijn vriendje" anthem, dat werd hoogtijd. Hold Up en het fantastische Don't Hurt Yourself met Jack White zijn hoogtepunten. De politiek geladen nummers Freedom en Formation zijn dat ook.

 

 

11. Danny Brown – Atrocity Exhibition

 

Danny Brown heeft met Really Doe allicht één van de tracks van het jaar geschreven, sowieso de beste collab van het jaar lijkt me. Verder is het weer vintage Danny Brown. Gestoorde beats, geschifte flows en clevere bars. Dit is een album van een punkrocker die door een LSD trip denkt dat hij zwart is en het dan maar over een HipHop boeg gooit. Er is momenteel niemand in het Hip Hop genre die muziek maakt zoals deze dertiger uit Detroit.

 

12. ScHoolboy Q – Blank Face LP

 

Een komisch hoogtepunt in het muziekjaar: de verse van Kanye op That Part. Je kan er niet van houden, maar het blijft wel een steengoed catchy rapnummer met een aanstekelijke hook en dito beat. Verder was dit album allicht de beste Q plaat totnogtoe. Weinig nieuws of verrassend, maar Q speelt zijn rol als rapper die het niet allemaal al te serieus neemt perfect.

 

13. Chance The Rapper – Coloring Book

 

Dit blijft wat mij betreft een heel pak minder dan Acid Rap, maar met Coloring Book heeft Chance toch weer een steengoed project afgeleverd. Dat gezwets over religie kan ik me moeilijk mee vereenzelvigen, maargoed, dat kan ik met muziek over coke dealen ook niet.

 

14. Rihanna – Anti

 

Nu heb ik sowieso al een zwak voor pop supersterren en in het bijzonder Rihanna. Met een jointje, stomdronken, tieten bloot en anderhalf uur te laat vals staan zingen op een festival terwijl mensen 100 euro voor een kaartje hebben neergelegd. Lekker man. Anti heeft mij erg verrast. Geen safe popalbum, Rihanna heeft zich, op Work na, erg weinig aangetrokken van mainstream appeal. Blijft ook wel een steengoed popnummer, de haters ten spijt. De opening, Consideration, is ronduit fantastisch en één van mijn tracks van het jaar. Jammer van de nogal onnodige cover van Tame Impala wel.

 

15. Bon Iver – 22, A Million

 

16. James Blake – The Colour in anything

 

17. Young Thug – Jeffery

 

18. Blood Orange – Freetown Sound

 

19. YG – Still Brazy

 

20. Skepta – Konnichiwa

 

2016 is allicht ook het jaar dat het grote publiek kennis heeft gemaakt met de grime scene. Co-signs van Kanye en een halve bromance met Drake, alles werd uit de kast gehaald om Skepta definitief te laten doorbreken in Amerika. Ook Pharrell duikt ergens op in het album. De beste nummers zijn de singles die al gereleased waren. Man, It Ain't Safe, Shutdown, That's Not me. Maar dat kan de pret niet drukken, want die nummers zijn dan ook steengoed. Speciale vermelding voor Lyrics nog, topnummer. Mental.

 

Voor de nieuwe J. Cole en Run The Jewels is het nog wat te vroeg.

26 december 2016 bewerkt door Scifo

[Sophomore]

Goh mooie lijst, leuk geschreven ook. Die van Childish Gambino vond ik wat minder, op die twee singles na. Ik vond die NxWorries plaat van Anderson .Paak en Knxwledge er ook zeker bij horen. Ab-Soul's album, dat van Saba (Bucket List), die van Noname, The Sun's Tirade, The Healing Component van Mick Jenkins en Views. Verder is het nooit te vroeg voor Cole natuurlijk :huhu:

 

Ohjah, Through The Late Night>Goosebumps

[Scifo]

Goh mooie lijst, leuk geschreven ook. Die van Childish Gambino vond ik wat minder, op die twee singles na. Ik vond die NxWorries plaat van Anderson .Paak en Knxwledge er ook zeker bij horen. Ab-Soul's album, dat van Saba (Bucket List), die van Noname, The Sun's Tirade, The Healing Component van Mick Jenkins en Views. Verder is het nooit te vroeg voor Cole natuurlijk :huhu:

 

Ohjah, Through The Late Night>Goosebumps

 

Goede albums ook, maarja, als je er 20 moet kiezen. Alleen Views zou ik er nooit inzetten. Simpelweg te lang. Gooi 9 tracks in de vuilbak en je hebt een potentieel album van het jaar, maar in zijn race naar platinum placks heeft Drake zich wat vergaloppeerd vind ik.

 

Heb bij de rest ook nog even een stukje getypt. Edit komt alleen nog niet door, hopen dat het niet voor niks geweest is zeg :-D