[FM24] ''...dat zijn onze kleuren!''

[Kevinreijnen]

 

De Koude Realiteit: Strijd om Herstel en Groei

Begin maart had de kou zijn greep stevig vast op Nijmegen. Het veld lag er zwaar bij, met plassen smeltende sneeuw die de harde werkelijkheid weerspiegelden waar NEC zich in bevond. Alexander Iversen, gewikkeld in zijn dikke jas, liep langs de zijlijn tijdens een vroege ochtendtraining. De afgelopen twee en een halve maand waren niet zoals hij zich had voorgesteld. NEC stond nu vierde, terwijl hij aan het begin van het nieuwe jaar nog droomde van een titelrace.

Het begon vrij matig in januari, met een gelijkspel in Sittard. De machine van Iversen begon te haperen: in januari werd enkel van Almere City (6-0) gewonnen. Van de dertien wedstrijden werden er maar zes gewonnen. Drie keer moesten ze het onderspit delven en vier keer kwam NEC niet verder dan een gelijkspel. De druk op Iversen groeide. Hij was zelfkritisch en vroeg zich constant af of hij het juiste deed. Zijn team speelde nog steeds goed voetbal, maar de scherpte ontbrak. Feyenoord en PSV waren inmiddels uit zicht, en zelfs Ajax en Twente leken hen te ontglippen. De verwachtingen, die zo hoog waren aan het begin van het seizoen, begonnen te knagen aan zijn vertrouwen.

De Teleurstelling in de Beker

De uitschakeling in de KNVB Beker tegen Excelsior had hard aangekomen. Alexander had ervoor gekozen om jeugdspelers een kans te geven. Het was de wedstrijd waarin ze zich konden bewijzen, waarin ze konden laten zien dat ze klaar waren voor het grote werk. Maar het liep anders. NEC verloor met 1-2, in een wedstrijd waarin zijn jeugdige talenten door de ondergrens zakten.

Darelas, normaal gesproken een creatieve geest op het middenveld, leek overmand door de druk. Hij verloor cruciale duels en zijn passes waren onnauwkeurig. Moslih, die defensief juist een rustpunt moest zijn, werd overrompeld door het snelle spel van Excelsior. En Ouaissa die zijn fysieke aanwezigheid moest laten gelden aan de linkerkant, verloor te vaak het gevecht met zijn directe tegenstander.

Na de wedstrijd was Alexander stil in de kleedkamer. Hij keek naar de jonge gezichten om hem heen, ogen vol twijfel en onzekerheid. Hij voelde hun teleurstelling, hun schaamte. Maar in plaats van kritiek, sprak hij rustig. "Dit is een moment om van te leren. Jullie hebben fouten gemaakt, ja. Maar dat hoort erbij. Jullie zijn hier niet om meteen perfect te zijn. Het is mijn taak om jullie te helpen beter te worden." Zijn woorden waren

bemoedigend, maar vanbinnen vroeg hij zich af of hij ze te vroeg in het diepe had gegooid.

De Pijn van de Europese Uitschakeling

De uitschakeling in de Conference League was een andere klap. FC Porto bleek net te sterk. In Nijmegen speelde NEC nog knap 2-2, maar in Portugal verloren ze nipt met 2-1. Het Europese avontuur was voorbij. Alexander had zoveel hoop gevestigd op deze campagne. Europees voetbal had altijd iets magisch, iets dat de club naar een hoger niveau kon tillen. Maar nu lag de focus volledig op de Eredivisie.

Hij had zich na de wedstrijd in Porto teruggetrokken in zijn hotelkamer. Het zachte geruis van regen tegen het raam klonk als een melancholisch lied. Hij dacht terug aan zijn mentorrol, aan zijn verantwoordelijkheid om niet alleen prestaties te leveren, maar ook jonge spelers te ontwikkelen. Dit was een seizoen van vallen en opstaan. Hij had geleerd dat, ondanks zijn ambities en plannen, het groeiproces niet altijd lineair was. Soms stapte je voorwaarts, soms zakte je even weg in de modder van teleurstellingen.

De Toekomst van de Jeugd en Europese Dromen

De toekomst van NEC lag nu in de Eredivisie en Alexander wist dat Europees voetbal volgend seizoen het belangrijkste doel was. Hij zette zijn focus volledig op het ontwikkelen van de jonge talenten die klaarstonden om door te breken. Hij had lange gesprekken met Amar, Jeffrey en Clemens. Hij vertelde hen hoe belangrijk hun rol zou zijn in de komende maanden. "We hebben nog alles om voor te spelen," zei hij tegen hen. "Dit is jullie kans om te laten zien dat jullie kunnen groeien, niet alleen in talent, maar ook in karakter."

Terwijl de sneeuw buiten verder smolt, wist Alexander dat hij zijn team moest stabiliseren. Hij voelde de verwachtingen van het bestuur, van de supporters die op de tribunes steeds luider zongen. Het was tijd om de mentale veerkracht van zijn team en zichzelf te tonen. De zware maanden hadden hen beproefd, maar er was nog genoeg ruimte om zich te herpakken.

Met de wetenschap dat elke fout in deze cruciale fase fataal kon zijn, slokte Iversen zijn chocomel naar binnen om in stilte te reflecteren. De tweede helft van het seizoen zou het verschil maken en hij stond op het punt alles te geven wat hij in zich had, niet alleen als coach, maar ook als mentor voor de toekomst van NEC.

 

Spoiler

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius

De prestaties zijn op dit moment hartstikke prima, heel veel meer zat er Europees gezien natuurlijk ook (nog) niet in. De focus kan nu volledig op de competitie, spelers krijgen iets meer rust en weten waar voor te spelen valt: een nieuw Europees avontuur verwezenlijken. 

 

[Marius]

Een kleine (winter)dip klaarblijkelijk, maar eigenlijk is dat niet vreemd voor een club als NEC met zo veel wedstrijden op de kalender. Hopelijk volgt er toch nog een eindspurt!

[Tim']

Onderdeel van talentontwikkeling is dat het met horten en stoten gaat. Zeker als jonge spelers als Moslih de kans krijgen, speelt hij veel?

[Kevinreijnen]

 

De Laatste Sprint naar de Eindstreep

Het was eind mei en de geur van vers gemaaid gras hing zwaar boven ‘De Goffert’. NEC had zich herpakt na een moeilijke start in het nieuwe jaar. Met de laatste acht wedstrijden voor de boeg, wisten Alexander Iversen en zijn team dat er nog veel te winnen viel. De teleurstellingen in de KNVB Beker en de Conference League waren verwerkt, en nu was het tijd om zich volledig te richten op de Eredivisie.

In de eerste van die acht wedstrijden werd er gewonnen van AZ, een solide én terechte 3-2 overwinning die het team weer vertrouwen gaf. De spelers leken weer op scherp te staan, hun bewegingen synchroon en doelgericht. Dit was het NEC zoals Alexander het voor ogen had. FC Groningen-uit was vervolgens echter geen makkelijke prooi, de ploeg won met 2-1 en gaf slechts kleine kansjes weg. De sneeuw die in de vroege maanden voor zware voeten had gezorgd, was inmiddels volledig verdwenen, en NEC bloeide weer op.
Maar het waren niet alleen de prestaties van het team die het seizoen nieuw leven inbliezen. Koki Ogawa, de Japanse spits die al eerder had laten zien over een neusje voor de goal te beschikken, begon zijn jacht op de topscorerstitel. In de laatste acht wedstrijden vond hij zes keer het net, een bewonderenswaardige prestatie, hoewel hij uiteindelijk tweede zou eindigen achter Dylan Vente van PEC Zwolle. Ogawa speelde met een vastberadenheid die symbool stond voor de opmars van NEC: niet altijd de favoriet, maar altijd strijdend.

10 mei 2024 - Alexanders Dagboek 

"Het is gek, hoeveel dit seizoen me heeft gevraagd en gegeven. De start van 2024 voelde als een langzaam wegglijden in een richting die ik niet kon controleren. We verloren potten die we moesten winnen, raakten achterop. Maar nu, met nog maar één wedstrijd te gaan, voel ik de hernieuwde kracht in dit team. We hebben zes van de laatste acht wedstrijden gewonnen. Vandaag, op het veld, zag ik weer het vuur in hun ogen.
Ogawa is een monster voor de goal. Het is jammer dat hij de topscorerstitel niet heeft kunnen pakken, maar ik ben trots op hem. Zes goals in acht wedstrijden—dat zegt genoeg over zijn kwaliteit.
En dan is er Amar Pasic… Wat kan ik over hem zeggen? Hij is pas vijftien jaar oud, maar hij speelt alsof hij al jaren op dit niveau staat. Twee wedstrijden in de basis, drie goals en een assist. Ik wist dat hij talent had, maar ik had niet verwacht dat hij zo snel zou doorbreken. Het voelt alsof we iets heel speciaals in handen hebben."

Amar Pasic’s Doorbraak

De jonge Oostenrijkse middenvelder Amar Pasic was hét gesprek van de dag. De eerste keer dat Alexander hem zag spelen in de jeugd, was hij meteen onder de indruk. Pasic had een verfijnde balcontrole, een natuurlijk inzicht in het spel en vooral een rustige vastberadenheid, die je normaal niet zag bij een jongen van zijn leeftijd. De staf en het bestuur van NEC hielden hem al langer in de gaten, maar niemand had verwacht dat hij zó snel door zou breken. In de laatste twee wedstrijden van het seizoen mocht hij starten tegen FC Twente en FC Utrecht. En hij maakte het meer dan waar.

In de thuiswedstrijd tegen Twente maakte Pasic twee doelpunten: één na een slimme loopactie in de zestien, de ander met een harde knal van buiten het strafschopgebied. De fans in De Goffert scandeerden zijn naam. In de uitwedstrijd tegen Utrecht gaf hij een assist en scoorde opnieuw. Alexander voelde trots. De toekomst van NEC leek opeens een stuk rooskleuriger.

Na de wedstrijd tegen Utrecht bleef Alexander in het stadion achter, wachtend op Pasic. De jongen kwam binnen, zijn gezicht straalde van vreugde, maar hij hield zijn houding bescheiden.

"Amar," begon Alexander met een glimlach, "weet je wel wat je hebt gedaan?"

De jongen keek onzeker op, niet wetend wat te zeggen.

"Je hebt niet alleen jezelf op de kaart gezet, maar je hebt een hele stad, een hele club hoop gegeven. Dit is nog maar het begin."

Amar bloosde, maar bleef rustig. "Ik doe gewoon mijn best, coach. Ik wil het team helpen."
Alexander knikte. "En dat doe je. Maar onthoud dit, Amar: de druk gaat alleen maar groter worden. Je hebt nu laten zien wat je kunt, en vanaf nu zullen mensen steeds meer van je verwachten. Maar vertrouw op jezelf. Je hebt het talent. Ik zie het, en iedereen ziet het nu ook."

Pasic knikte serieus. "Dank u, coach. Ik zal blijven werken."

Alexander klopte hem op de schouder. "Dat is alles wat ik van je vraag."

Reflectie en Tevredenheid

Terugkijkend op het seizoen, had Alexander gemengde gevoelens. NEC had het linkerrijtje gehaald, een vierde plek, een prestatie waar hij blij mee was. Ze hadden laten zien dat ze zich konden meten met de topclubs in Nederland. Maar er waren ook teleurstellingen. De KNVB Beker was nooit een serieus avontuur geworden en de doelen om vijf jeugdspelers door te laten breken waren net niet gehaald. Vier jongens hadden de magische grens van 500 minuten gehaald, maar Amin Soultana en Kas de Wit waren net tekort gekomen.

"We hebben dit seizoen gebouwd aan iets moois," schreef Alexander in zijn dagboek. "De jeugd is goed onderweg, we hebben veerkracht getoond en we hebben een sterke basis voor de toekomst. Maar er is nog zoveel werk te doen. Volgend jaar moet alles op zijn plek vallen. Europees voetbal is wederom het doel en daar gaan we alles voor geven."

In de kleedkamer, na de laatste wedstrijd, keek Alexander naar zijn team. Hij zag de vermoeide, maar trotse gezichten van zijn spelers. Dit was een seizoen van groei, van vallen en opstaan. NEC had zich herpakt en eindigde sterk. Maar de echte uitdaging zou volgend seizoen komen.

Met Amar Pasic in opkomst en de kern van zijn team intact, wist Alexander dat de toekomst van NEC helder was. Hij voelde de opwinding weer opborrelen—het seizoen was voorbij, maar het echte werk was nog maar net begonnen.

 

Spoiler

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius @Nom de Guerre

 

Het eerste seizoen is op zijn einde. Een puike prestatie door vierde te eindigen en Europa League veilig te spelen. Een seizoen om hoop uit te putten voor de toekomst, deze prestaties blijven leveren zal moeilijk worden, aangezien er aan alle kanten aan spelers wordt getrokken. Spelers waarbij de prestaties hoger liggen dan ooit werd verwacht, zeker in het eerste seizoen... 

 

@Marius Het werd een eindsprint om over naar huis te schrijven! Een geweldig debuutseizoen van Iversen en dit is pas het begin, zo hoopt hij! 

@Tim' Moslih speelde in zijn eerste seizoen, in de Eredivisie, 9 potten vanaf het beginsignaal en mocht driemaal invallen. Ook in de beker speelde hij twee keer vanaf de start en moest hij het twee keer laten zien als invaller. Niet gek voor een 15-jarige! 

 

 

De stand na 34 speelronden.

 

De Gouden Schoen

 

 

Team van het Jaar

 

Topscorers

 

Terugblik op het Seizoen

 

 

 

[Djurovski]

Je kunt heel tevreden zijn over dit seizoen. Ook echt top hoe je de updates doet

[Marius]

Wat een fijn slotakkoord! Heerlijk om zo het seizoen te kunnen afronden.

[Tim']

Een prima debuutseizoen zou ik zeggen. Wel weer typisch FM trouwens dat de gehele top drie voor de Gouden Schoen niet in het Team van het Jaar staat . Die Pasic moet wel een heerlijk spelertje zijn, heb je een screenshot?

[Total Football]

Dat is een heel goed eerste seizoen zeg! Mijn complimenten!

[Kevinreijnen]

9 uur geleden zei Tim':

Een prima debuutseizoen zou ik zeggen. Wel weer typisch FM trouwens dat de gehele top drie voor de Gouden Schoen niet in het Team van het Jaar staat . Die Pasic moet wel een heerlijk spelertje zijn, heb je een screenshot?

 

Helaas ben ik vergeten mijn save op te slaan na seizoen 1. Ik loop wat voor in de tijd, waardoor ik wel een screen heb van na seizoen twee! Aan technische kwaliteiten valt nog wel wat bij te schaven, maar mentaal en fysiek is Amar al op de goede weg! 

 

https://ibb.co/GkHhCJc

 

27 september bewerkt door Kevinreijnen

[Kevinreijnen]

 

De Verzoening met Zijn Verleden - Deel 2

De lucht voelde warm en vochtig toen Alexander opnieuw door de smalle straten van Wijchen liep. De regen was die ochtend zachtjes gevallen, en het dorp leek stil, alsof de wereld zich even inhield. Zijn gedachten dwaalden terug naar vroeger, naar zijn jeugd, naar zijn moeder. Het huis waarin hij was opgegroeid, een bescheiden woning aan de rand van het dorp, had altijd een bron van warmte en veiligheid geboden. Maar sinds de dood van zijn moeder, vijf jaar geleden, was die warmte iets minder voelbaar.

Zijn moeder, Marijke, was het hart van de familie geweest. Ze was een zachte, geduldige vrouw die altijd voor anderen zorgde, ook toen ze zelf ziek werd. Kanker had haar langzaam weggenomen en hoewel Alexander die periode als een waas herinnerde, wist hij nog goed hoe hij, zijn vader en zijn jongere zusje Anne elke dag langs haar bed zaten, machteloos. Marijke had haar liefde voor het leven niet verloren, zelfs niet in haar laatste dagen. Ze bleef lachen, verhalen vertellen, herinneringen ophalen — vaak over hoe Alexander en Anne vroeger kattenkwaad uithaalden.

Alexander en Anne hadden altijd een sterke band gehad. Anne, twee jaar jonger, was creatiever en avontuurlijker dan hij. Waar Alexander zich vaak op voetbal en school richtte, verloor Anne zich in boeken, schilderen en muziek. Ze was altijd op zoek naar nieuwe manieren om zichzelf uit te drukken, iets waar Alexander stiekem jaloers op was. Terwijl hij zich vaak gevangen voelde in zijn eigen verwachtingen, leek Anne altijd vrij te zijn.

Toen hun moeder ziek werd, was Anne degene die het meest zorgde. Alexander was druk met zijn opkomende trainerscarrière en voelde zich vaak schuldig dat hij niet meer tijd had om bij haar te zijn. Anne had haar studie tijdelijk opzijgezet om fulltime voor hun moeder te zorgen en dat was iets waar Alexander haar altijd dankbaar voor was geweest. Toch had de situatie een kloof tussen hen gecreëerd — niet uit boosheid, maar eerder uit pijn. Ze praatten niet meer zoals vroeger en Alexander vroeg zich vaak af of hij ooit weer dezelfde band met haar zou hebben.

Die middag besloot hij Anne te bellen. Ze woonde nu in Amsterdam, waar ze als kunstenares haar werk probeerde te verkopen. Ze hadden elkaar al maanden niet gesproken, maar de stilte tussen hen voelde steeds zwaarder.

“Hey, Alex,” klonk haar stem opgewekt toen ze opnam. “Lang geleden, hoe gaat het?”

“Het gaat,” antwoordde hij, terwijl hij naar een bankje liep aan de rand van het dorp. “Ik wilde gewoon even bellen... We hebben elkaar te lang niet gesproken.”

Er volgde een korte stilte aan de andere kant van de lijn. “Ja, ik weet het,” zei Anne uiteindelijk. “Ik heb het druk gehad met werk en... alles.”

“Ik ook,” gaf Alexander toe. “Maar ik mis onze gesprekken. Ik denk dat we elkaar uit het oog zijn verloren sinds... nou ja, je weet wel. Mam.”

“Ja,” antwoordde Anne zachtjes. “Het was moeilijk. En ik denk dat we het nooit echt hebben besproken, hoe we ons voelden.”

Ze hadden nooit de tijd genomen om echt te rouwen. Beiden hadden zich in hun eigen werelden gestort — Alexander in het voetbal, Anne in haar kunst. Het was hun manier om de pijn te verdringen, maar nu voelde het alsof ze iets hadden achtergelaten dat niet meer terug te halen was.

“Ik ben vaak terug in Wijchen,” zei Alexander, zijn blik op het huis van zijn jeugd gericht. “Maar het voelt nooit hetzelfde zonder haar. Soms denk ik dat ik hier rondloop, zoekend naar iets dat niet meer bestaat.”

“Dat herken ik,” zei Anne zacht. “Maar weet je, Alex, mam zou willen dat we vooruitgaan. Ze was altijd degene die ons aanspoorde om ons eigen pad te volgen en ik denk dat ze trots op ons zou zijn, ondanks alles.”

Alexander knikte, hoewel Anne hem niet kon zien. De woorden van zijn zus raakten hem dieper dan hij had verwacht. Hun moeder had altijd in hen geloofd, zelfs toen ze zelf het einde naderde. En misschien was dat iets waar hij vaker aan moest denken — niet alleen aan haar verlies, maar aan wat ze hen had nagelaten: een diep geloof in zichzelf en in elkaar.

Toen hij de telefoon ophing, voelde Alexander een golf van opluchting. Het was een klein stapje, maar het was een stap naar verzoening, niet alleen met zijn verleden, maar ook met zijn zus en zichzelf. Terwijl de avond viel en de lucht boven Wijchen langzaam donker werd, besefte hij dat de antwoorden die hij zocht niet altijd in het verleden lagen. Soms moest je gewoon verdergaan, een nieuw hoofdstuk beginnen en vertrouwen hebben dat de rest vanzelf zou volgen.

Alexander stond op en keek naar het huis waar hij was opgegroeid. De regen had de tuin nat achtergelaten, maar er bloeiden nog steeds bloemen, net zoals zijn moeder dat vroeger had gewild. Het leven ging verder, met of zonder antwoorden en dat was misschien wel de belangrijkste les die hij uit zijn jeugd had meegenomen.

 

Spoiler

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius @Nom de Guerre @Total Football

@Djurovski Dankjewel, fijn om te horen! Mochten jullie meer / iets anders willen zien hoor ik het uiteraard graag!

Het was een fantastisch eerste seizoen, een seizoen waar Alex vroeger enkel maar van kon dromen. Vroeger sprong hij mee op de rood-groen-zwarte stoeltjes van het Goffertstadion tijdens doelpunten van Van Beukering of Niedzielan. Maar nu, nu stond HIJ aan het roer. Nieuwe helden dringen zich aan en doen Alex' maar ook elke Nijmeegse supporter het hart sneller slaan.

 

[Djurovski]

Die laatste zin zegt eigenlijk alles

[Total Football]

Mooi stuk!

[Marius]

Mooi dat er ook op persoonlijk vlak stappen worden gezet.

[Kevinreijnen]

 

De Mentor en Zijn Leerlingen - Deel II

De geur van gras vermengd met zweet hing in de kleedkamer, waar het rumoer van blije stemmen langzaam wegebde na de laatste wedstrijd van het seizoen. NEC had zich teruggeknokt naar de vierde plek in de Eredivisie, een positie waar Iversen trots op was, maar ook een die hem nog niet volledig tevreden stelde. Het seizoen was er een van pieken en dalen geweest: een veelbelovende start in 2023, een stroeve opening in 2024, maar uiteindelijk een sterke afsluiting met zes overwinningen in de laatste acht wedstrijden.

Maar misschien nog belangrijker dan de prestaties op het veld, was wat er buiten de schijnwerpers gebeurde. Alexander had zich meer dan ooit vastgebeten in zijn rol als mentor. Het ging niet alleen om winnen; het ging om opbouwen, om het smeden van spelers die het fundament van de club zouden vormen.

Amar Pasic, Jeffrey Westerhof en Clemens van de Vorst - drie talenten die een glimp hadden gegeven van hun potentie - hadden een speciaal plekje in Alexanders hart. Hij had hen begeleid tijdens hun eerste stappen in het professionele voetbal, maar nu begon het echte werk pas. Pasic, de jonge Oostenrijker, had met zijn indrukwekkende debuut de verwachtingen voor de toekomst nog hoger gelegd. Westerhof en Van de Vorst hadden ook laten zien dat ze klaar waren om meer verantwoordelijkheid te dragen, hoewel hun minuten nog beperkt waren gebleven.

Einde seizoen

Na de overwinning op FC Twente, waarmee NEC het seizoen afsloot, riep Alexander zijn jonge talenten bijeen in zijn kantoor. Het was een bescheiden ruimte, vol boeken over tactiek en psychologie, maar er hing een warme sfeer. Aan de muur prijkte een foto van zijn jeugdclub, AWC, toen hij nog een jongetje was. Het leek een eeuwigheid geleden.
Amar, Jeffrey en Clemens zaten op de stoelen tegenover hem, hun gezichten een mengeling van opwinding en nervositeit.

"Jongens," begon Alexander, zijn blik scherp maar zijn toon warm. "Het was een seizoen met hoogte- en dieptepunten, maar jullie hebben allemaal laten zien wat jullie in huis hebben."

Amar keek bescheiden naar de grond, maar de glimlach die zijn gezicht sierde, kon hij niet onderdrukken. Jeffrey en Clemens knikten serieus, maar je zag aan hun ogen dat ze meer wilden. Alexander legde zijn handpalmen plat op tafel en vervolgde: "Ik wil jullie feliciteren met de kansen die jullie hebben gekregen en gegrepen.  Jullie hebben nu de kans gekregen om te laten zien wat jullie kunnen, maar volgend seizoen - dat is waar het echt kan gaan beginnen, mits je de juiste houding kan laten zien. Dan zal ik jullie meer minuten geven, meer verantwoordelijkheid. Maar met die verantwoordelijkheid komt ook meer druk."

Amar keek op. Zijn prestaties in de laatste twee wedstrijden hadden NEC naar de overwinning geholpen en hij had het publiek in De Goffert in vervoering gebracht. Drie doelpunten, één assist - het was bijna te mooi om waar te zijn.
"Amar, wat je hebt gedaan in die laatste wedstrijden... dat is geen geluk. Je hebt laten zien dat je een plek verdient in het team, maar nu komt de uitdaging om het elke week te doen. Dat verwacht ik van je volgend seizoen. Wees niet tevreden met wat je al bereikt hebt."

Amar knikte, zijn gezicht serieus. "Ik zal mijn best doen, coach. Ik zal mijn vorm proberen vast te houden."

Alexander glimlachte kort. "Dat is de juiste instelling."

Alexander stond op en liep naar het raam. Buiten zag hij het stadion, nu leeg, maar in zijn gedachten vulde hij het met juichende supporters. De afgelopen maanden hadden zijn team en zijn jonge talenten hem herinnerd aan waarom hij ooit was begonnen met coachen: niet alleen om te winnen, maar om spelers te helpen groeien, om hen te begeleiden naar hun volledige potentieel.

Hij draaide zich om naar de jongens en sprak, bijna vaderlijk: "Jullie hebben dit seizoen laten zien wat jullie kunnen. Jullie zijn nu op weg om de nieuwe gezichten van NEC te worden. Maar onthoud: talent is pas het begin. Volgend seizoen gaat het om consistentie, om groei en om hoe jullie omgaan met de druk.'' 

De drie jongens keken hem vastberaden aan. Voor hen lag de toekomst open. Ze hadden de steun van hun coach, maar wisten ook dat ze het zelf moesten doen. Alexander voelde de verantwoordelijkheid op zijn schouders, maar het was een last die hij met liefde droeg.

Blik op de Toekomst

Terwijl de zomer naderde en het seizoen tot een einde kwam, voelde Alexander zich optimistisch. De druk van het coach zijn had hem het afgelopen jaar zwaar bevallen, maar het succes van spelers zoals Pasic had hem herinnerd aan waarom hij dit pad gekozen had. De mentorrol die hij nu innam, voelde bijna als een tweede natuur.
In zijn dagboek schreef hij later die avond:

"We hebben een seizoen achter de rug vol uitdagingen, maar we zijn sterker geworden. Amar zal volgend jaar de ruggengraat van dit team kunnen vormen, samen met jongens als Proper en Kento Shiogai. De toekomst van NEC ziet er goed uit. Ik voel het. Ik weet het."
 

 

Spoiler

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius @Nom de Guerre @Total Football

Het werd een prachtig seizoen voor Iversen en zijn jongens. De definitieve doorbraak van Pasic zou snel kunnen volgen na zijn weergaloze twee potten aan het einde van de competitie. Het is aan Amar om te laten zien dat hij klaar is voor het echte werk! 

 

[Tim']

Altijd mooi als zulke jonge spelers in niveau kunnen aanhaken en hun potentie kunnen etaleren. En ze zullen zeker geïnspireerd worden als er een foto van AWC hangt 

[Marius]

Altijd mooi als die jongens waar je zelf zo in gelooft het ook beginnen waar maken.

[Kevinreijnen]

 

Hoofdstuk 7: De Lastige Start van het Nieuwe Seizoen

Het nieuwe seizoen was amper begonnen, maar voor Iversen voelde het alsof hij al een lange weg had afgelegd. De zomer was gevuld met het treffen van voorbereidingen, transities binnen de selectie en de onvermijdelijke spanning die elk nieuw seizoen met zich meebrengt. Dit seizoen zou anders zijn. Hij voelde het. Er was iets aan het verschuiven, zowel binnen zijn team als binnen zichzelf. De mentorrol die hij met zoveel toewijding had omarmd, de band met zijn jonge spelers en het gevoel dat hij eindelijk een thuis aan het opbouwen was - al deze elementen zouden hier en nu samenkomen.

De Voorbereiding

De voorbereiding was intens, zoals altijd. NEC trad aan tegen enkele sterke tegenstanders, waaronder Liverpool, Valerenga, PSV en Troyes. De nederlagen tegen Liverpool (1-6) en Valerenga (0-3) waren een pijnlijke herinnering aan het niveau dat nog steeds net buiten hun bereik lag. Liverpool, met een buitengewoon bizarre selectie - zo vond Alex - had NEC letterlijk en figuurlijk overrompeld. Toch voelde Alexander dat deze zware wedstrijden nodig waren. Ze waren een realiteitstoets voor zijn team en vooral voor zijn jonge talenten, zoals Pasic, die zich opvallend veel liet zien in deze wedstrijden.

Maar de grote verrassing kwam in de vorm van een overtuigende 8-2 overwinning op PSV. Het was een onverwachte prestatie die zowel het team als de supporters in vuur en vlam zette. De euforie in de kleedkamer na deze overwinning was haast tastbaar. Voor Alexander was het echter niet alleen een tactisch meesterwerk; het was het bewijs dat zijn spelers en vooral de jongere generatie, de lessen van het voorgaande seizoen hadden begrepen. Pasic speelde als een jonge ster die zijn weg naar de top nog maar net was begonnen. Hij had het spel geleefd, gevoeld en gecontroleerd, alsof hij al jaren op dit niveau acteerde.

Transferrumoer en Nieuwe Versterkingen

In de aanloop naar het nieuwe seizoen had NEC ook enkele grote veranderingen ondergaan op het gebied van transfers. Het vertrek van Philippe Sandler naar Al-Ittihad voor een recordbedrag van 14 miljoen euro, gaf NEC de financiële ruimte die het nodig had. Alexander had gemengde gevoelens over Sandlers vertrek. Aan de ene kant was het een indrukwekkende transfer die het succes van de club onderstreepte, maar aan de andere kant wist hij dat het verliezen van een verdedigingsleider altijd een risico met zich meebracht. De druk om zijn defensie weer op orde te krijgen, was voelbaar.

In plaats van zich blind te staren op dure vervangers, koos Alexander voor slimme, transfervrije aanwinsten. Muhlis Dagasan van PSV, Livano Comenencia van Juventus en Rainey Breinburg van Feyenoord kwamen allemaal om de defensie te versterken. Voor Alexander was het belangrijk om spelers binnen te halen die de kernwaarden van NEC begrepen: hard werken, zichzelf ontwikkelen en vechten voor hun plek. Eén probleem: een centrumverdediger die kon voldoen aan de kernwaarden van Iversen werd niet gevonden.

Op het middenveld werd het team versterkt door twee Scandinavische talenten: Noah Sahsah, een Deense middenvelder van FC Kopenhagen en Jakob Napoleon Romsaas van Tromsø. Romsaas, een technisch verfijnde speler, leek precies de creativiteit te kunnen brengen die NEC nodig had. Beide spelers waren jong, hongerig en vastbesloten om zichzelf te bewijzen in de Eredivisie.

De Stroef Begin van de Competitie

Toch begon het seizoen niet zoals gehoopt. De eerste drie competitiewedstrijden waren een herinnering dat successen in de voorbereiding niet altijd een garantie zijn voor een goede start in de competitie. Een gelijkspel tegen Willem II (2-2) opende het seizoen. De wedstrijd voelde aan als een gemiste kans; NEC had de overhand, maar kon het verschil niet maken. De teleurstelling was duidelijk zichtbaar in Alexanders ogen, zowel op het veld als in de persconferentie na afloop.
Een nipte 2-1 overwinning op Cambuur gaf wat lucht, maar het was duidelijk dat het team nog zoekende was. De pijnlijke 0-2 nederlaag tegen Sparta bracht NEC weer met beide benen op de grond. Het was een reminder dat de Eredivisie geen gemakkelijke competitie was en dat er nog veel werk aan de winkel was.

Mentorschap en Talentontwikkeling

Na die nederlaag tegen Sparta trok Alexander zich terug in zijn kantoor, diep in gedachten verzonken. Amar Pasic had opnieuw laten zien wat hij kon, maar het was duidelijk dat de jongen nog veel te leren had. Alexander voelde de druk van zijn rol als mentor. Hij had zichzelf altijd als een beschermer van jong talent gezien, maar nu, met Pasic en andere jonge spelers zoals Jeffrey Westerhof en Clemens van de Vorst, voelde hij dat de lat hoger lag. Deze jongens waren de toekomst van de club, van ZIJN club, en hun succes zou niet alleen hun eigen carrière vormen, maar ook de toekomst van de club.

Na de wedstrijd tegen Sparta riep Alexander Pasic bij zich in zijn kantoor. Het was al laat en de stilte van het stadion zorgde voor een bijna melancholische sfeer. Pasic, nog altijd die bescheiden jongen met het enorme talent, keek zijn coach aan.

“Amar, je hebt dit seizoen een geweldige voorbereiding gedraaid. Je hebt jezelf laten zien op momenten dat het er echt toe deed,” begon Alexander, zijn stem zacht maar doordringend. “Maar het echte werk begint nu pas. Wat je hebt laten zien, is fantastisch, maar er wordt meer van je verwacht. Het is een kwestie van blijven groeien.”

Pasic knikte, zijn ogen gefocust. Hij wist dat dit gesprek belangrijk was. Hij wist dat de verwachtingen hoog waren en dat zijn coach niet zomaar complimenten uitdeelde.

“Ik wil dat je weet,” vervolgde Alexander, “dat ik vertrouwen in je heb. Maar dat vertrouwen moet je blijven verdienen. We gaan dit seizoen bouwen aan jouw toekomst, aan de toekomst van NEC en aan de toekomst van alle jonge spelers die je zullen volgen. Jij bent de eerste, Amar. De rest kijkt naar jou.”

Amar glimlachte, zijn bescheidenheid niet verbergend. “Ik zal u niet teleurstellen, coach.”

Het Opbouwen van een Thuis

Voor Alexander was het niet alleen een nieuw seizoen op het veld; het was ook een seizoen van persoonlijke groei. Hij en Laura hadden hun huis in Nijmegen ingericht en met de geboorte van hun eerste kind, Luna, voelde hij meer dan ooit het belang van stabiliteit. Zijn mentorrol op het veld weerspiegelde nu ook zijn rol als vader thuis. Het was alsof beide werelden, professioneel en persoonlijk, elkaar begonnen te overlappen.

Elke keer dat hij het veld opliep, dacht hij niet alleen aan de tactische keuzes die hij moest maken, maar ook aan het huis dat hij aan het bouwen was - zowel letterlijk als figuurlijk. NEC was zijn thuis en nu had hij de verantwoordelijkheid om dit huis sterker te maken, zowel voor zijn gezin als voor zijn team. Het was een uitdaging die hij met beide handen aangreep.

Terwijl het seizoen voor NEC misschien niet vlekkeloos begon, wist Alexander dat deze groep, deze jongens in staat waren het tij te keren. Hij had een team vol jong talent, nieuwe versterkingen en de vastberadenheid; een receptuur voor spektakel.

Een moeizame start

De eerste seizoenshelft van NEC onder Alexander Iversen voelde als een wake-up call. Waar hij vorig seizoen verrassend sterk presteerde, merkte Iversen nu dat de Eredivisie-tegenstanders beter voorbereid waren op zijn tactische aanpak. Na 17 wedstrijden stond NEC op de 8e plek met 25 punten, vijf punten verwijderd van een Europese kwalificatie. Een gevoel van frustratie en teleurstelling hing in de lucht, zowel in de kleedkamer als bij Iversen zelf. Hij wist dat zijn ploeg veel meer kon.

Opvallend was de fragiele verdediging: NEC slaagde er geen enkele keer in om de nul te houden, een statistiek die Iversen zorgen baarde. Ondanks het aantrekken van versterkingen in de zomer, zoals Livano Comenencia en Rainey Breinburg (beiden kwamen niet of nauwelijks in het spel voor), bleef het moeilijk om de balans te vinden tussen aanvallend en verdedigend voetbal. In de winterstop was het duidelijk: er zouden defensieve aanpassingen moeten komen om de ambities van Europees voetbal waar te maken.

Het Nieuwe Japanse Wonder

Toch was er ook licht aan het einde van de tunnel. Kento Shiogai, de nieuwe Japanse ster van NEC, presteerde boven verwachting. Met 12 doelpunten was hij niet alleen de topscorer van zijn team, maar ook van de Eredivisie. Zijn snelheid, techniek en neus voor de goal zorgden ervoor dat hij een onmisbare schakel was in het team. Iversen voelde een sterke band met Shiogai, net zoals hij dat had met eerdere jonge talenten. Maar zelfs Shiogai’s individuele klasse kon de defensieve kwetsbaarheid van het team niet verbergen.

Een Doorbraak om van te Dromen

Een ander lichtpunt was de definitieve doorbraak van Amar Pasic, de Oostenrijkse vleugelflitser van slechts 16 jaar. In de voorbereiding had hij al veelvuldig laten zien over enorm talent te beschikken, maar in de competitie bewees hij dat zijn doorbraak geen toeval was. Pasic stond symbool voor Iversens visie: jong talent begeleiden naar de top. Met vier assists in zijn eerste twaalf wedstrijden, was hij een belofte voor de toekomst. Zijn energieke speelstijl en intelligentie maakten hem al snel tot een favoriet bij de fans.

Een Mentor met Verdubbelde Verantwoordelijkheden

Voor Iversen was het niet alleen een uitdaging om zijn team tactisch bij te sturen, maar ook om jonge spelers als Pasic en Shiogai mentaal te begeleiden. De druk om te presteren in een team dat ambities had voor Europees voetbal, terwijl de resultaten tegenvielen, voelde soms als een last op zijn schouders. “Dit seizoen voelt anders,” schreef hij in zijn persoonlijke notities. “Het is alsof het roer weer om moet, terwijl de jeugd hun vleugels spreidt. Ik wil niet dat ze te dicht bij de zon vliegen.”

De mentorrol begon zwaarder te wegen dan ooit. Iversen moest een balans vinden tussen harde keuzes maken voor het team en het behouden van vertrouwen in zijn jonge talenten. Hij beloofde Pasic en de andere jonge spelers dat, ongeacht de resultaten, hun ontwikkeling centraal zou blijven staan. “Dit seizoen is moeilijk, maar elke stap die we zetten, brengt jullie dichter bij jullie potentieel. Jullie zijn de toekomst van NEC en ik zal jullie blijven steunen,” sprak hij in de kleedkamer na een van de vele tactische besprekingen.

Hoop voor de Tweede Seizoenshelft

Terugkijkend op de eerste seizoenshelft wist Iversen dat er nog veel werk aan de winkel was. De focus zou liggen op defensieve versterkingen in de winterstop, maar tegelijkertijd zou hij doorgaan met het ontwikkelen van de jeugd. De resultaten in de Eredivisie waren teleurstellend, met 7 overwinningen, 4 gelijke spelen en 6 nederlagen, maar de potentie was aanwezig.

Met Shiogai als topscorer en Pasic als rijzende ster was er hoop voor een sterkere tweede seizoenshelft. “We hebben de kwaliteit,” vertelde sprak Iversen tot zijn spelers en staf. “Het gaat nu om consistentie en focus. Als we onze verdediging op orde krijgen, kunnen we die vijf punten achterstand op de Europese plekken overbruggen.”

Voor Iversen was dit seizoen niet alleen een nieuwe fase voor NEC, maar ook een test van zijn vermogen als mentor. De komende maanden zouden bepalend zijn voor zowel zijn eigen ambities als die van zijn jonge leerlingen, die hij koste wat het kost wilde beschermen en begeleiden naar succes.
 

Spoiler

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius @Nom de Guerre @Total Football @Kyrill

Het leven van een beginnend voetbalcoach gaat niet bepaald over rozen. Daar waar het vorig seizoen vrijwel vlekkeloos leek te beginnen, begon dit seizoen alles behalve rooskleurig. De achtste plaats was, kijkend naar de ambities van het bestuur, een prima resultaat. Echter, in acht nemend dat we vorig seizoen op een keurige vierde plek zijn geëindigd, kunnen we geen genoegen nemen met een 'zwakke' klassering als deze. 

Het vinden van een vervanger voor Sandler zal een belangrijke schakel worden in het 'Tod oder die Gladiolen'-verhaal van Iversen dit seizoen. Niemand zal hem een plek in het linkerrijtje, zonder Europese kwalificatie kwalijk nemen, enkel hijzelf. 

Saillant detais: NEC B is afgelopen seizoen gepromoveerd uit de Derde Divisie B. Zij zullen zich gaan mengen om een mooie klassering in de Betnation Divisie! 

 

[Marius]

Het gaat een beetje op en af momenteel, maar wie weet draait het de tweede seizoenshelft toch nog de goede kant op.

[Tim']

Het is goed om de teleurstelling te lezen over deze resultaten, maar aan de andere kant zijn enigszins wisselende prestaties ook niet zo gek wanneer je met veel jonge jongens speelt die zich nog moeten ontwikkelen. Een gerichte versterking achterin kan je misschien net dat duwtje in de goede richting geven na de winterstop.

[Total Football]

Veel wisselende resultaten inderdaad. Maar het is een proces en dat proces moet je vertrouwen. Jonge spelers zijn vaak nog niet zo constant en dat breekt je in sommige wedstrijden gewoon op. Daarnaast is het met de tactiek af en toe nog wat tweaken! Maar jij komt er wel!

[Kyrill]

Ben bijgelezen. Je had een geweldig eerste seizoen,waarin je 4e werd. Ik was al overstag direct toen ik Wijchen las,mijn Down the Rabbit Whole walhalla😎😍

Kan gebeuren nu eventjes minder goed gaat,komt vast snel goed.

[Kevinreijnen]

 

Hoofdstuk 8 Een Onvergetelijk Slotakkoord

Transferperikelen

 

Alexander Iversen heeft zijn oog in de winterse transferperiode vooral op de Scandinavische markt laten vallen. Zo kwamen er drie cruciale versterkingen binnen die de defensieve balans van NEC moesten herstellen. Noah Markmann, de getalenteerde centrale verdediger van FC Nordsjaelland werd voor 4.1 miljoen euro aangetrokken. Daarnaast werd Filip Ronningen Jorgensen (defensieve middenvelder) overgenomen van Odds voor 2 miljoen euro en Sverre Halseth Nypan (centrale middenvelder) maakte de overstap van Rosenborg voor 3.3 miljoen euro.

 

Een bijzondere transfer was die van jeugdspeler Marco Peck, die de overstap maakte van aartsrivaal Vitesse. Na de degradatie van de Geel-Zwarten naar de Tweede Divisie zag Peck zijn toekomst niet meer in Arnhem en voor een opleidingsvergoeding van slechts 71.000 euro koos hij voor NEC. De komst van deze spelers laat zien hoe Iversen zijn team strategisch opbouwt, met een sterke nadruk op talentvolle Scandinaviërs om het fundament van zijn team te verstevigen.

Een Verhaal van Onverzettelijkheid

De weg naar de KNVB Bekerfinale was er een vol spanning en emotie. Het begon thuis tegen De Graafschap, een wedstrijd die in een zenuwslopende 3-3 eindigde en pas na penalty's werd beslist in het voordeel van NEC. Iversen herinnerde zich die avond goed: "Het voelde alsof we op het randje van uitschakeling balanceerden, maar de jongens toonden veerkracht. Dit was de eerste keer dit seizoen dat ik echt voelde dat we dit jaar iets bijzonders konden bereiken." De zenuwen in de penaltyserie waren voelbaar, maar NEC hield het hoofd koel.

Daarna volgden overwinningen op Hercules (3-2) en AZ (2-1) in de halve finale, waarin de jeugdspelers zoals Amar Pasic en Yassin Moslih indruk maakten. Iversen zag zijn jonge talenten volwassen worden op het veld, vechtend voor elke meter. De finale tegen PSV, gespeeld in de Johan Cruijff ArenA, was een ware thriller. Na een 2-2 gelijkspel werden de zenuwen opnieuw getest tijdens een penaltyserie. NEC trok aan het langste eind en Iversen zag zijn spelers juichen terwijl de beker, voor het eerst in de geschiedenis van de Nijmeegse trots, omhoog werd gehouden. Het was een bevestiging van Alex' visie: de jeugd heeft de toekomst!

Europa League: Diep in het Europese Toernooi

Ook op Europees vlak wist NEC zijn stempel te drukken. Na een lastig begin van de groepsfase in de Europa League, hervond de ploeg zich in 2025. Benfica werd met 1-0 verslagen in een tactisch meesterwerk, gevolgd door een klinkende 3-0 overwinning op Molde. De Knock Out Play Off bracht een enerverend tweeluik tegen Trabzonspor - weer een tegenstander van Turkse afkomst. De eerste wedstrijd eindigde in een spectaculaire 4-4, maar het was de return in een uitverkocht Goffertstadion die de magie van Europees voetbal deed herleven. NEC won overtuigend met 4-1 en plaatste zich voor de volgende ronde.

In de daaropvolgende ontmoeting met Atalanta bleek de Italiaanse ploeg echter een maatje te groot. Ondanks een knappe 1-1 in de eerste wedstrijd, werd NEC met 5-1 van het veld gespeeld in Bergamo. Het was een harde realiteit voor Iversen en zijn mannen, maar het avontuur in Europa had de club en de supporters wakker geschud. "We zijn er nog niet, maar we hebben laten zien dat we op dit niveau kunnen meedoen. Volgend seizoen komen we sterker terug," zei Iversen vastberaden.

Shio-time!

In de Eredivisie kende NEC een sterke tweede seizoenshelft, met tien overwinningen, drie gelijke spelen en slechts twee nederlagen. Opvallend waren de spectaculaire uitslagen, zoals de 7-2 overwinning op Willem II en de 6-1 tegen Heerenveen. Het publiek in De Goffert werd getrakteerd op aanvallend spektakel, vooral in de laatste wedstrijden van het seizoen.

Kento Shiogai groeide uit tot een ware sensatie. Met vijf doelpunten in de laatste vier wedstrijden kroonde hij zich tot topscorer van de Eredivisie, een bijzondere prestatie voor de Japanse aanvaller. Zijn doelpuntenregen, vooral in de 8-2 overwinning op FC Utrecht op de laatste speeldag, zorgde voor een daverend slot van het seizoen. "Kento is een voorbeeld voor de rest van het team. Hij werkt hard, blijft altijd bescheiden en heeft nu laten zien dat hij een van de beste spitsen in Nederland is," prees Iversen zijn topschutter.

Oostenrijks-Nijmeegse Trots

De tweede seizoenshelft van 2025 markeerde ook de definitieve doorbraak van Amar Pasic. De 16-jarige aanvallende middenvelder, die al vroeg in het seizoen veelbelovend was, ontwikkelde zich tot een vaste waarde in het elftal van Iversen. In 22 wedstrijden, waarvan 20 in de basis, scoorde hij vier doelpunten en gaf zeven assists in de Eredivisie. Zijn prestaties in de Europa League en KNVB Beker onderstreepten zijn veelzijdigheid en koelbloedigheid.

Iversen voelde een bijzondere band met Pasic, zoals hij eerder had gehad met jonge talenten als Sano en Önal. Hij nam hem na de gewonnen bekerfinale apart in de kleedkamer. “Amar, ik ben trots,” zei Iversen met een glimlach. "Je hebt al zoveel laten zien, maar volgend seizoen wil ik dat je nog verder groeit. De club vertrouwt op je, ik vertrouw op je. De toekomst is van jou.”

Pasic knikte, dankbaar voor het vertrouwen van zijn coach. Hij wist dat dit seizoen hem gevormd had, niet alleen als voetballer, maar ook als persoon. De lessen van Iversen waren duidelijk: hard werken, nederig blijven en altijd streven naar verbetering. Volgend seizoen zou hij zijn mentor niet teleurstellen.

Terugkijken op de Doelstellingen

Aan het eind van de rit kon Iversen met trots terugkijken op de doelen die aan het begin van het seizoen waren gesteld. NEC eindigde op een zesde plek. Dit was niet goed genoeg voor een Europees ticket. Daarnaast was het winnen van de KNVB-beker een onverwacht toetje, deze overwinning leverde NEC wél een ticket voor de Europa League op.

Vijf jeugdspelers hadden meer dan 500 minuten gemaakt, waaronder Amar Pasic, die zijn status als toekomstig boegbeeld van de club definitief had gevestigd.

Hoewel het behalen van de Champions League nog steeds een ambitie was die voor de toekomst bewaard bleef, was het duidelijk dat NEC onder leiding van Iversen grote stappen had gezet. "We zijn nog niet waar we willen zijn, maar we hebben laten zien dat we kunnen groeien. De komende jaren zullen beslissend zijn," vertelde Iversen aan de pers na het seizoen.

De Toekomst

De tweede seizoenshelft van 2025 had NEC op de kaart gezet. Europees voetbal, een KNVB-beker in de prijzenkast en de doorbraak van jonge talenten zoals Amar Pasic maakten dat de club met vertrouwen vooruit kon kijken. Voor Alexander Iversen voelde dit seizoen als een bevestiging van zijn visie en leiderschap. "We hebben een fundament gelegd," zei hij tegen zijn staf na de laatste wedstrijd. "Nu is het tijd om verder te bouwen."

 

Spoiler

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius @Nom de Guerre @Total Football @Kyrill

Dank voor het reageren allemaal! Het was zeker balen dat er niet begonnen werd zoals ik eind vorig jaar had verwacht en gehoopt. Echter, NEC blijft een ploeg in opbouw en één zwaluw maakt zeker geen zomer! De aankopen hebben echter geen windeieren gelegd deze winter.

 

De 'verdedigende' versterkingen leverden puik werk. Van de achtste plek klommen we op naar plek 6. Een positie die eigenlijk nergens recht op gaf, maar door de overwinning in de beker is Alex met zijn elftal volgend jaar weer op Europees toneel te bewonderen.

Vooral de komst van Ronningen Jorgensen heeft zijn vruchten afgeworpen. Noah Markmann kon nog geen potten breken en mocht slechts twee keer invallen. Vanuit het middenveld zag het er echter allemaal wat meer solide uit. De twee Noren kwamen tot 13 en 11 wedstrijden in de Eredivisie. De fitheid van spelers nam toe en hiermee werd het seizoen keurig afgesloten. 

Na een half jaar wennen, zouden de nieuwe krachten volgend jaar op tijd gewend moeten zijn aan de speelstijl en intensiteit in de Eredivisie en hierdoor zouden zij een grote impact op het spel van NEC kunnen hebben.

 

Spoiler

Eindstand: https://ibb.co/tp7rqTN
Europa League: https://ibb.co/TMXmG9F

KNVB Beker: https://ibb.co/wp9hKt5

Terugblik op het seizoen: https://ibb.co/mXJnSLv

Best XI: https://ibb.co/C8LzHRM

Awards: https://ibb.co/J7HcRCs

 

[Djurovski]

Het blijft lekker gaan met NEC

[Marius]

Dat is toch een meer dan geslaagde tweede seizoenshelft. Je zette jezelf terug op de kaart in de Eredivisie, én Europa, maar het is vooral de bekerzege natuurlijk die iedereen zal bijblijven!

[Tim']

Wat een goede tweede seizoenshelft! Europese avonden in De Goffert, dat zal een hoop mensen flashbacks geven naar toch vooral Udinese-thuis gok ik. En na vier verloren bekerfinales is het lekker eindelijk eens eremetaal in je prijzenkast te hebben. Een topseizoen