[FM24] ''...dat zijn onze kleuren!''

[Kevinreijnen]

Proloog: Het Leven van Alexander Iversen

Alexander Iversen groeide op in het rustige Wijchen, een dorp in de schaduw van Nijmegen. Zijn jeugd was doordrenkt van sport, maar voetbal was de constante factor. Zijn vader, een enthousiaste amateurvoetballer, nam hem al vroeg mee naar wedstrijden van NEC en liet hem op jonge leeftijd kennismaken met de sfeer en passie van het stadion. Hoewel hij nooit uitblonk op het veld, was het vanaf het begin duidelijk dat Alexander iets speciaals had: een scherp oog voor detail en een liefde voor het analyseren van het spel.

Invloed van Familie en Omgeving

Het gezin Iversen hechtte veel waarde aan studie en intellectuele ontwikkeling. Zijn moeder, een lerares, moedigde hem aan om altijd verder te kijken dan de oppervlakte van een onderwerp, een houding die later zijn aanpak als coach zou beïnvloeden. Alexander was van nature nieuwsgierig en altijd op zoek naar het 'waarom' achter beslissingen, patronen en acties – zowel op het veld als in het dagelijks leven. Zijn vader bracht hem de liefde voor het spel bij, maar zijn moeder leerde hem kritisch te denken.

Als jonge jongen was hij vaak te vinden bij de amateurclub in de buurt, niet zozeer als speler, maar als toeschouwer en observator. Terwijl zijn vrienden speelden en droomden van een carrière als profvoetballer, stond Alexander vaak langs de kant, gefascineerd door hoe een team samenkwam, hoe een trainer de tactiek bepaalde en hoe spelers communiceerden, al dan niet met succes. Hij was vooral geïnteresseerd in de rol van de coach en de invloed die een goede leiding kon hebben op een team. Deze vroege observaties vormden de basis voor zijn latere carrière.

Vorming van zijn Karakter

Iversen was een introverte, bedachtzame jongen die liever de tijd nam om situaties te begrijpen voordat hij actie ondernam. Op school had hij een brede interesse in zowel sport als wetenschap, maar vooral psychologie trok zijn aandacht. Hij was gefascineerd door hoe mensen dachten, handelden en reageerden in verschillende situaties, zowel op als buiten het veld. In groepsverband viel hij vaak op als degene die problemen kon oplossen en conflicten kon de-escaleren, kwaliteiten die later van pas zouden komen als leider.

Zijn jeugdvrienden herinneren zich Alexander als iemand die, ondanks zijn rustige aard, altijd strategisch nadacht over hoe je een spelletje kon winnen. Of het nu ging om een simpel potje voetbal op straat of een bordspel, Alexander zag overal een kans om te leren en te verbeteren. Hij stond bekend om zijn kalme aanwezigheid en zijn vermogen om anderen beter te laten presteren door hen kleine, subtiele adviezen te geven.

Liefde voor Analyse

Wat Iversen onderscheidde van andere kinderen was zijn vroege interesse in wedstrijdanalyses. Waar anderen tevreden waren met het kijken naar een wedstrijd op televisie, keek hij met een kritischer oog. Hij stelde vragen over waarom een team bepaalde beslissingen nam, hoe individuele spelers hun rol vervulden en hoe een formatie kon veranderen afhankelijk van de tegenstander. Deze vragen bleven hem intrigeren, en hij begon boeken te lezen over tactiek en voetbaltheorie, vaak lange avonden doorbrengend met het bestuderen van oude wedstrijden van legendarische coaches.

Band met NEC

Zijn liefde voor NEC was onmiskenbaar. Van jongs af aan volgde hij trouw de prestaties van de club. Zijn band met het team was meer dan die van een gewone supporter; hij zag het als een club die kansen bood voor jonge talenten en waarin groei en ontwikkeling centraal stonden. NEC vertegenwoordigde voor Iversen een cultuur van hard werken en doorzettingsvermogen, waarden die hij in zijn eigen leven en latere carrière zou omarmen.

Langetermijnvisie

Wat Iversen vanaf jonge leeftijd al duidelijk was, is dat succes niet alleen een kwestie is van talent, maar van strategie, samenwerking en mentale veerkracht. Dit inzicht vormde de kern van zijn visie, nog voordat hij aan zijn carrière begon. Hij begreep dat een coach meer was dan iemand die enkel een team samenstelde: een coach was een psycholoog, een mentor en een strateeg. Hoewel hij nog ver verwijderd was van zijn latere loopbaan, legde zijn jeugd de basis voor de manier waarop hij later naar coaching en teamontwikkeling zou kijken.

Zijn unieke combinatie van intellectuele nieuwsgierigheid, liefde voor analyse en diepgewortelde band met NEC vormden de eerste bouwstenen voor de coach die hij uiteindelijk zou worden. Wat toen nog latent aanwezig was, zou later tot volle bloei komen in zijn carrière als een bedachtzame en innovatieve coach.

[chrisje1993]

Succes bij NEC!

[Djurovski]

Succes

[Marius]

Leuke introductie! Succes in Nijmegen!

[Kevinreijnen]

 

 

Hoofdstuk 1: De Voorbereiding

 

De ochtendzon gleed over het trainingscomplex van NEC Nijmegen, waar Alexander Iversen vastberaden rondliep. Dit was geen gewone dag; het was de start van een nieuw seizoen, een schone lei met eindeloze mogelijkheden. Alexander voelde de opwinding in de lucht. Dit was zijn moment, zijn kans om NEC naar een hoger niveau te tillen. Zijn eerste zet? Het fundament versterken: zijn staf.

 

Het Scoutingapparaat

 

“Welkom in Nijmegen, Vadym. We gaan samen schitteren,” zei Alexander glimlachend, terwijl hij de hand schudde van Vadym Komardin, zijn nieuwe scout. Vadym was een meester in de Oost-Europese markt. Zijn scherpe oog voor verborgen talent zou van onschatbare waarde worden. Aan zijn zijde stond Luciano Canepa, een man die even gepassioneerd was over Zuid-Amerikaans voetbal als Alexander zelf over NEC. Luciano zou de geheime parels uit Argentinië, Brazilië en daarbuiten opsporen.

 

Alexander had grootse plannen voor zijn scoutingteam. Met hun expertise zou hij niet alleen spelers voor het heden aantrekken, maar ook de sterren van de toekomst veiligstellen. En daar stopte het niet.

 

De Jeugdopleiding

 

Dirk Mack liep zelfverzekerd het kantoor van Alexander binnen. Zijn reputatie was hem vooruitgesneld: een man die jeugdspelers omvormde tot volwaardige profs. Alexander wist dat Dirk het gouden ingrediënt zou zijn voor NEC's jeugdopleiding. Met Dirk aan het roer zou de academie jaarlijks nieuw bloed leveren, iets waar Alexander heilig in geloofde.

 

De Coachingstaf

 

Toen Hannah Herbert de kamer binnenstapte, voelde Alexander een frisse wind van innovatie. Haar scherpe analytische geest en technologische inzicht zouden een nieuw tijdperk van datagedreven prestaties inluiden. Thomaz Koerich, de Braziliaanse technicus, zou haar ondersteunen, met zijn expertise in prestatie-analyse. Samen vormden ze een duo dat de spelers niet alleen beter wilde maken, maar ook slimmer.

 

“Cees, je weet wat er op het spel staat,” zei Alexander later, toen hij de hand schudde van zijn nieuwe hoofd van de medische staf, Cees van der Linden. Cees knikte serieus. Samen met zijn team van nieuwe, ambitieuze fysiotherapeuten – Marc van den Ingh en Jesper Larsen – zou hij ervoor zorgen dat blessures een uitzondering werden, geen norm.

 

De Aanloop naar het Seizoen

 

De eerste weken vlogen voorbij in een draaikolk van activiteiten. Alexander organiseerde teambuildingdagen waarbij zelfs de staf zich net zo vastberaden voelde als de spelers. De stafleden werkten alsof ze al jaren samen waren, ideeën stuiterden door de vergaderruimtes en trainingsvelden. Er hing een gevoel van energie, een vernieuwd elan.

 

Terwijl de zon dieper zakte achter de bomen van het trainingscomplex, wist Alexander één ding zeker: hij was klaar. NEC was klaar. Samen stonden ze aan de vooravond van een nieuw seizoen, en de toekomst was niet zomaar veelbelovend. Die voelde onafwendbaar. Dit was het begin van iets groots.

 

 

 

Spoiler

@chrisje1993 @Djurovski @Marius Dank voor het reageren! Ik ben erg enthousiast over het beginnen van deze verhaallijn. Mochten jullie specifieke wensen hebben hoor ik het graag! 

 

19 september bewerkt door Kevinreijnen

[Marius]

De fundering is gelegd. Laat het echte werk maar beginnen!

[Kevinreijnen]

 

 

Het Opbouwen van een Nieuw Thuis

Het was een frisse herfstochtend in Nijmegen toen Alexander voor de eerste keer de voordeur van hun nieuwe huis opende. De geur van pas gemaaid gras hing in de lucht, en het huis straalde een gevoel van nieuwheid en belofte uit. Het was nog leeg, op enkele dozen na die verspreid in de woonkamer stonden, maar voor Alexander voelde het als een nieuwe start — niet alleen voor hem, maar voor zijn gezin. Hij liep door de hal, zijn vingers langs de gladde muren glijdend, en dacht aan hoe snel alles was gegaan.

 

Zijn vrouw, Laura, stond in de tuin, zachtjes glimlachend terwijl ze een hand op haar groeiende buik legde. Ze was zes maanden zwanger, en met elke dag die voorbijging, groeide bij Alexander het besef dat hij binnenkort vader zou worden. Het vooruitzicht maakte hem opgewonden, maar bracht ook een vleugje angst met zich mee. De verantwoordelijkheid die hij op het veld droeg als coach leek niets vergeleken met wat hem te wachten stond. Toch voelde hij zich klaar. Dit huis, dit nieuwe leven in Nijmegen, zou de stabiele basis zijn die hij als kind vaak had gemist.

 

Ze hadden het huis met zorg gekozen, niet alleen vanwege de nabijheid tot het stadion en het trainingscomplex, maar ook vanwege de rustige, groene omgeving. Het was een plek waar hun kind veilig zou kunnen opgroeien, waar hij en Laura de rust zouden vinden die ze zochten. Een lange oprijlaan leidde naar de voordeur, en aan de achterkant van het huis lag een tuin die grensde aan een klein bos, perfect voor wandelingen en later misschien een potje voetbal met hun zoon of dochter.

 

Alexander liep naar Laura toe, die met gesloten ogen van de herfstzon genoot. Hij legde zijn hand op haar schouder en keek naar haar buik. "Kun je het geloven?" vroeg hij zacht. "Over een paar maanden lopen we hier rond met een kleintje."

Laura opende haar ogen en glimlachte naar hem. "Ik weet het. Het voelt nog steeds onwerkelijk." Ze draaide zich naar hem toe en pakte zijn hand. "Maar het voelt goed, Alex. Dit is waar we moeten zijn."

 

Die woorden troffen hem diep. Laura was altijd degene geweest die hem kalmeerde, die hem hielp de wereld in perspectief te zien wanneer de druk van zijn werk hem soms dreigde te overweldigen. Terwijl hij zich in zijn hoofd bezighield met tactieken, wedstrijden en spelers, was Laura degene die hem eraan herinnerde dat er meer was dan voetbal.

 

De verhuizing naar Nijmegen had niet alleen praktische redenen gehad. Alexander had altijd een bepaalde onrust gevoeld, een drang om zichzelf te bewijzen, om zijn plaats in de wereld te vinden. Hij had dat jarenlang op het voetbalveld gezocht, in zijn carrière als speler en nu als coach. Maar nu, met Laura aan zijn zijde en hun kind op komst, begon hij te begrijpen dat het bouwen van een thuis net zo belangrijk was als het bouwen van een carrière.

 

Hij dacht aan zijn jeugd, aan het huis in Wijchen waar hij was opgegroeid. De warme geur van zijn moeders keuken, de geluiden van een huis gevuld met liefde en verhalen. Maar hij dacht ook aan de leegte die was ontstaan toen zijn moeder was overleden en hoe dat gevoel van verlies zijn vader en hem uit elkaar had gedreven. Dit nieuwe huis in Nijmegen voelde anders. Het was geen plek van herinneringen en verlies, maar van hoop en toekomst. Hier zou hij het beter doen, hier zou hij de warmte en liefde geven die hij zelf had gezocht.

 

Binnen, in de woonkamer, stonden de eerste babyspullen al klaar: een kleine wieg in een hoek, een stapel ingepakte knuffels en wat babykleertjes uitgestald over de vloer. Laura had de kleuren zorgvuldig gekozen, zachte tinten van groen en beige, passend bij de rustige omgeving van het huis. Alexander had het meeste overgelaten aan haar, wetende dat haar oog voor detail altijd beter was dan het zijne. Maar toch, elke keer als hij naar die wieg keek, voelde hij een warme, maar onbekende golf van emotie. Hij zou vader worden. En die gedachte vulde hem met een gevoel dat hij moeilijk kon beschrijven.

 

De tijd tikte langzaam weg, en terwijl de dagen korter werden en de lucht kouder, groeide de vreugde en spanning om wat komen ging. Alexander had zijn hele leven opgebouwd rond het idee van succes, rond het najagen van doelen en het behalen van overwinningen. Maar nu, in dit stille huis, besefte hij dat het grootste succes misschien wel hier lag, in het creëren van een thuis, in het verwelkomen van nieuw leven.

 

Terwijl hij naast Laura in de tuin stond, keek hij naar de bomen die hun bladeren verloren en de lucht die helder en koud was. Hij voelde de aarde onder zijn voeten en ademde diep in. De toekomst, hoe onzeker die soms ook leek, voelde nu minder beangstigend. Hier, in hun nieuwe huis, was hij niet alleen een coach die strategieën moest bedenken of wedstrijden moest winnen. Hij was een man die zijn eigen leven aan het opbouwen was, samen met de vrouw van wie hij hield, en het kind dat ze binnenkort in hun armen zouden houden.

 

En ergens, diep van binnen, wist Alexander dat hij alles zou doen om dit thuis te beschermen en te laten bloeien, net zoals hij dat met NEC zou doen. De twee werelden — het veld en het huis — waren onlosmakelijk met elkaar verbonden. En in beide, zo beloofde hij zichzelf, zou hij er staan.

[Tim']

Mooi om de achtergrond van Alexander mee te krijgen, een hoop verklaart de drive die hij zal hebben. Succes bij Eniesee, hopelijk kan de bonte verzameling stafleden een extra duwtje in de goede richting geven!

[Djurovski]

Er staat een goed geraamte en mooi om wat prive informatie te krijgen

[Kevinreijnen]

 

Hoofdstuk 2: Vliegende Start?

De lucht was grijs boven het Yanmar Stadion in Almere, maar Alexander Iversens gedachten waren helder. De competitie begon en hoewel de verwachtingen voor NEC laag waren, voelde hij de spanning van de ongeschreven toekomst. Niemand durfde het hardop te zeggen, maar NEC had een 'gemakkelijk' programma in de openingsmaand. Almere City, Fortuna Sittard en NAC Breda – dit waren tegenstanders die NEC kon en móést verslaan om een solide basis te leggen voor het seizoen. Iversen wist dat deze wedstrijden cruciaal zouden zijn, niet alleen om vertrouwen op te bouwen, maar om een statement te maken: NEC was niet gekomen om deel te nemen; ze waren hier om te strijden, als Nijmeegse Romeinen. 

De eerste wedstrijd, uit tegen Almere, was een test. Met een 4-1 overwinning in de zak werd de toon gezet. Koki Ogawa opende de score al vroeg en NEC speelde met een agressie die de Almeerse verdediging simpelweg niet kon bijbenen. In de kleedkamer na afloop hing er een euforische sfeer. “Dit is wat we kunnen en dit is pas het begin,” sprak Iversen zijn mannen toe.

De week daarna, thuis tegen Fortuna Sittard, werd de druk groter. Het Goffertstadion was gevuld met hoopvolle supporters die verlangden naar de eerste thuiszege van het seizoen. “...Dat zijn onze kleuren!” galmde het vanaf de tribunes toen NEC met een solide 2-0 won. Ogawa en Hansen lieten hun klasse zien en Iversen stond aan de zijlijn met zijn armen over elkaar, niet glimlachend, maar in stilte genietend. Zes uit twee. Maar hij wist dat september het echte meetmoment zou worden.

De Maand van Waarheid

De kalmte die in de eerste wedstrijden heerste, maakte plaats voor een groeiende spanning. September was een maand vol obstakels. Feyenoord, PSV, Ajax – drie van de sterkste teams van het land stonden op het programma. Maar in plaats van nervositeit te voelen, leek er iets te veranderen binnen de ploeg. De trainingen werden intenser, de scherpte groeide. Dit was hun kans om te bewijzen dat NEC niet alleen tegen de kleintjes kon winnen, maar dat ze konden meedoen met de groten.

NEC – Feyenoord (1-0 winst)

Feyenoord kwam als favoriet naar Nijmegen, maar het waren de fans die voor het echte vuur zorgden. “...dat zijn onze kleuren!” rolde als een golf over het veld terwijl NEC fel startte. De druk op Feyenoord was zichtbaar. In een felbevochten duel viel in de 15e minuut de enige en beslissende treffer. Dirk Proper, de motor van het team, schoot vanaf de penaltystip en liet het Goffertstadion ontploffen. Iversen juichte met gebalde vuisten, het voelde als een statement naar de rest van de competitie. 

PSV – NEC (1-3 winst)

Een week later volgde de trip naar Eindhoven, waar PSV NEC met een arrogante glimlach ontving. Niemand gaf NEC een kans. Maar de mannen van Iversen voelden de energie van de Feyenoord-zege nog steeds in hun benen. Het werd een tactische masterclass. NEC drukte PSV met 1-3 in hun eigen stadion. Ogawa was wederom de held een treffer, Róber en Kas de Wit openden tevens hun rekening in de Eredivsie.
Alexander Iversen liep na afloop met een mengeling van trots en vastberadenheid het veld af. Twee overwinningen tegen topclubs in één maand. Dit was ongekend. Het bestuur was al in zijn kantoor geweest met lovende woorden, maar Iversen bleef bescheiden.

NEC – LASK Linz (3-0 winst, Europa League)

De week daarop werd de focus verlegd naar Europa. De tegenstander: LASK Linz. Hoewel de druk van de competitie nog steeds voelbaar was, ging NEC met een zekere flair het Europese duel aan. Een comfortabele 3-0 overwinning volgde, met de jonge talenten die zich langzaam begonnen te onderscheiden. Iversens NEC bewees niet alleen op nationaal niveau mee te doen, maar ook in Europa kon NEC verrassen.

NEC – Ajax (2-2 gelijkspel)

Het duel tegen Ajax was misschien wel de grootste test. Ajax had al jaren een dominante positie in de Eredivisie en kwam naar Nijmegen met de verwachting te winnen. Maar NEC, gesterkt door de recente successen, weigerde zich te laten intimideren. De eerste helft was een tactisch steekspel, maar na precies een halve helft te hebben gespeeld, brak de wedstrijd open. Ogawa scoorde na amper 23 minuten en NEC nam brutaal de leiding. Er volgde een zenuwslopend schouwspel, waarbij NEC zelfs de 2-0 tegen de touwen schoot: Koki Ogawa. Het laatste kwartier werd Ajax echter gesterkt door hun ervaring: Kenneth Taylor (‘77) en Wout Weghorst (‘85) beslechtten het lot van NEC. Het fluitsignaal klonk en ondanks het gelijkspel voelde het als een overwinning. Het Goffertstadion stond op zijn kop, de spelers voelden de trots van hun supporters.

Quick – NEC (2-7 winst, KNVB Beker)

De maand werd afgesloten met een eenvoudige 2-7 overwinning op Quick in de KNVB Beker. NEC, hoewel vermoeid na een zware reeks wedstrijden, toonde hun klasse en liet geen twijfel bestaan over hun superioriteit.

De Reactie van de Stad

De stad leefde op. De woorden “...dat zijn onze kleuren!” werden de slogan van de fans. Er hing een gevoel van hoop en hernieuwde ambitie in de lucht. NEC, het team dat vorig seizoen nog werd gezien als een middenmoter, begon langzaam te geloven dat er meer mogelijk was. Iversen werd een held in Nijmegen. De pers prees zijn tactische scherpte en rustige, doch vastberaden leiderschap. Maar Alexander bleef nuchter. Hij wist dat dit pas het begin was van een lang seizoen.
 

Spoiler

@roeliho @Tim' @Djurovski @Marius @chrisje1993 

Dank voor het reageren! We hebben de eerste twee maanden gehad. Tot zover verloopt het seizoen voorspoedig! Een aantal volgende hoofdstukken ligt alweer klaar op de plank  

 

[Djurovski]

Knappe resultaten zeg

[Marius]

Wat een vliegende start! Zeven op negen tegen de traditionele top drie is toch zeer knap te noemen.

[Kevinreijnen]

 

De Verzoening met Zijn Verleden - 1

Het was een namiddag in oktober toen Alexander Iversen door de straten van zijn geboortedorp Wijchen liep. De bomen langs het dorpsplein kleurden langzaam van groen naar geel, een rustige overgang die herinnerde aan hoe de seizoenen veranderden, net als het leven. Hij had hier zijn hele jeugd doorgebracht, en nu voelde het alsof alles hetzelfde was gebleven — maar toch ook niet.

Zijn jeugd was simpel geweest. Een dorpse jongen die opgroeide met voetbal in zijn bloed en de geur van vers gemaaid gras in zijn neus. De voetbalvelden waar hij als jongen speelde, lagen net buiten het dorp, dicht bij de school waar hij onderwijs genoot. Hij was er bijna elke dag te vinden. Daar, op het veld, had hij zich altijd vrij gevoeld. Het was zijn toevluchtsoord, een plek waar hij kon ontsnappen aan de verwachtingen die zijn vader — en later de wereld — van hem had.

Maar de laatste tijd voelde Alexander zich gevangen in de nostalgie van die jeugd. Hij keerde steeds vaker terug naar Wijchen, alsof hij antwoorden zocht op vragen die hij zichzelf nog niet durfde te stellen. Zijn huis in Nijmegen voelde soms te groot, te stil. Het was een prachtige plek, modern en comfortabel, maar er hing een leegte die hij niet kon vullen. Zijn partner, Laura, had hem hier vaak op aangesproken. Ze voelde de afstand tussen hen groeien, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel.

“Je bent altijd weg,” zei ze vaak, terwijl ze in de keuken een kop thee zette. “Zelfs als je hier bent, ben je niet echt hier.”
Alexander wist dat ze gelijk had. Hij was afwezig, steeds meer verloren in gedachten. Er was iets in hem dat niet kon settelen. Een deel van hem bleef hangen in zijn jeugd, zijn onschuld, de tijden dat alles simpel was. Maar hij wist ook dat hij volwassen was geworden en met die volwassenheid kwam een verantwoordelijkheid die hij niet kon ontvluchten.

Die middag besloot hij zijn vader te bezoeken. Het was lang geleden dat ze echt hadden gesproken, echt hadden gezeten om samen hun verleden en toekomst te delen. Jan Iversen, een man van weinig woorden maar diepe gedachten, woonde nog steeds in het oude huis waar Alexander was opgegroeid. Een eenvoudig huis met rode bakstenen en een tuin die volstond met bloemen waar zijn moeder ooit voor had gezorgd.

“Pap,” zei Alexander toen hij de voordeur opendeed. De geur van koffie en oude boeken sloeg hem meteen tegemoet, vertrouwd en warm. Zijn vader zat zoals altijd in zijn leunstoel, de krant opgevouwen op zijn schoot.
Jan keek op en glimlachte. “Alex, jongen. Goed dat je er bent.”

Ze zaten samen aan de eettafel, precies zoals ze dat vroeger deden, toen Alexander nog een kind was dat droomde van grootse avonturen. Maar nu, als volwassen man, voelde hij de behoefte om iets anders te bespreken. Iets diepers.
“Pap,” begon hij, aarzelend. “Denk je dat ik het juiste doe met mijn leven? Niet alleen met mijn werk, maar... met alles?”
Jan zette zijn koffiekopje neer en keek zijn zoon aan, zijn ogen vermoeid maar vol begrip. “Waarom vraag je dat, jongen? Wat zit je dwars?”

Alexander haalde diep adem en keek naar zijn handen. “Het voelt alsof ik soms vastzit in het verleden. Alsof ik niet vooruit kan omdat ik bang ben wat ik achterlaat. De dromen die ik als kind had... ze zijn anders nu. En ik weet niet of ik nog weet wat mijn eigen dromen zijn.”

Zijn vader zweeg even, alsof hij zijn woorden zorgvuldig overwoog. “Weet je, Alex,” zei hij uiteindelijk, “...dromen veranderen. Dat hoort bij het leven. De jongen die jij was, heeft je gebracht waar je nu bent. Maar je hoeft niet altijd vast te houden aan die oude dromen. Het is oké om nieuwe te vinden, nieuwe wegen te bewandelen.”

Alexander knikte langzaam, de woorden van zijn vader sijpelden in. Hij wist dat hij al die tijd zo bezig was geweest met het vervullen van verwachtingen — van zijn vader, van zichzelf, van de wereld om hem heen — dat hij vergeten was wie hij werkelijk was. Wie hij buiten het voetbal om was.

Later die avond, toen hij weer alleen door de straten van Wijchen wandelde, op weg terug naar Nijmegen, voelde hij zich iets lichter. De regen was opgehouden en de lucht rook fris, alsof de wereld zelf hem een nieuwe kans bood. Hij wist dat hij nog veel te verwerken had, veel om over na te denken, maar één ding was duidelijk: het was tijd om los te laten. Niet alles, maar genoeg om ruimte te maken voor nieuwe dromen, nieuwe verhalen die hij zelf zou schrijven.

 

Spoiler

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993

@Marius @Djurovski Alexander begon het seizoen met een vliegende start, alsof hij op een magische bezemsteel zat! Maar zelfs voor een tovenaar als hij, is het leven niet altijd een sprookje. De druk van het coachen van een BVO voelt soms als een draak die hij moet verslaan. Toch blijft hij vastberaden, klaar om elke uitdaging met een glimlach aan, proberen, te gaan.

 

[Tim']

Dat zijn nogal flinke interne strubbelingen. Op het voetbalveld gaat alles crescendo, maar dat is zeker niet per se een voorbode voor een goede gemoedstoestand. Aan de andere kant is het niet anders dan logisch dat Wijchen je beter laat voelen dan Nijmegen natuurlijk.

[Marius]

Grote levensvragen in ieder geval, waar je over kan blijven filosoferen.

[Kevinreijnen]

 

Hoofdstuk 3: De Toekomst aan de Onderhandelingstafel

De ochtendzon baande zich een weg door de hoge ramen van het kantoor, waar het geluid van het geroezemoes van Nijmegen ver buiten bleef. Het hoofdkantoor van NEC had iets sereens, iets vertrouwds. Aan de eikenhouten tafel zaten vier mannen die de toekomst van de club bespraken: Alexander Iversen, de coach die het hart van NEC had veroverd, Carlos Aalbers, de ervaren technisch directeur, Wilco van Schaijk, de algemeen directeur, en Marcel Boekhoorn, de stille, maar invloedrijke eigenaar.

Iversen had de afgelopen maanden dromen gekoesterd, maar dit was het moment om ze uit te spreken. Terwijl de geur van versgezette koffie de ruimte vulde, keek hij zijn gesprekspartners aan. Het was stil, een soort spanning die niet ongemakkelijk was, maar geladen met verwachtingen. Iedereen wist dat deze bijeenkomst de weg naar de toekomst zou bepalen.

“Laten we eerlijk zijn,” begon Iversen, terwijl hij zijn notitieboek voor zich opende. “We hebben een prachtige start gemaakt, maar wat we hier bespreken gaat verder dan de komende maanden. Dit gaat over de lange termijn. Dit gaat over wat NEC kan worden.” Hij liet zijn woorden bezinken terwijl hij zijn blik richtte op Boekhoorn, die kalm knikte.

Korte Termijn: De Fundering

“Ik denk dat we moeten beginnen met de korte termijn, de komende een à twee jaar,” vervolgde Iversen. “Ons doel is helder: we willen in het linkerrijtje eindigen. Dat betekent consistentie, stabiliteit, en de eerste stappen naar een competitiever team. Maar belangrijker nog, we moeten vertrouwen opbouwen in onze jeugd. Ik wil elk seizoen minimaal vijf jeugdspelers hebben die minimaal 500 minuten maken in het eerste elftal. Niet alleen omdat het ons DNA is, maar omdat deze club altijd bekend heeft gestaan om zijn jeugdopleiding.”
Aalbers leunde naar voren. “Die vijf jeugdspelers, denk je dat ze er nu al zijn, of moeten we nog meer investeren in de academie?”

Iversen glimlachte. “Ze zijn er. Het talent zit er al, maar we moeten geduld hebben en vertrouwen geven. Kijk naar de jongens die al minuten maken. Als we ze goed begeleiden, groeien ze vanzelf. En daarnaast, de kwartfinales van de beker moeten haalbaar zijn. We zijn een team dat niemand onderschatten mag.”
Boekhoorn nam een slok van zijn koffie en keek over zijn bril naar Iversen. “Dat klinkt haalbaar,” zei hij met zijn zachte, maar beslissende stem. “Maar ik neem aan dat je verder kijkt dan alleen de komende twee jaar?”
Iversen knikte. “Absoluut.”

Middellange Termijn: Europese Dromen

De sfeer in de ruimte veranderde subtiel toen Iversen verderging. Dit was waar hij echt van droomde, en hij kon het niet verbergen.
“De middellange termijn, over drie tot vijf jaar, is waar we écht stappen moeten zetten,” zei hij met vastberadenheid in zijn stem. “We moeten onszelf stevig in de top zes van Nederland vestigen. Dat betekent Europees voetbal halen, jaar in jaar uit. Niet alleen voor de sportieve ambities, maar ook om financieel gezond te blijven. Spelen op het Europese toneel brengt geld binnen, maar ook aandacht. Spelers willen dan bij NEC komen, jeugdspelers willen bij ons ontwikkelen.”

Van Schaijk knikte. “En wat met de concurrentie? Vitesse is altijd een factor in deze regio. Hoe denk je dat we ons ten opzichte van hen kunnen positioneren?”

Er viel een korte stilte. Iversen had altijd een afkeer gevoeld voor Vitesse, de rivaal aan de overkant van de Waal. Maar nu, als coach van NEC, voelde hij het meer dan ooit.

“Het is simpel,” zei hij met een vastberaden blik. “We moeten elk jaar boven Vitesse eindigen. Dat moet onze standaard zijn. Niet alleen voor het team, maar voor de fans, voor de stad. Het is een kwestie van trots.”
Boekhoorn grinnikte, en de anderen volgden. “Dat is wat ik wil horen,” zei hij. “Maar als je zo ambitieus bent, wat is dan het ultieme doel?”

Lange Termijn: De Toekomstige Gigant

Iversen leunde iets naar voren, zijn stem lager, maar gevuld met passie. “We bouwen aan iets groters. Op de lange termijn, zes tot tien jaar, moet NEC zich ontwikkelen tot een club die meedoet om het kampioenschap. We moeten de top van Nederland aanvallen. Niet alleen dat, we moeten de Champions League bereiken. De groepsfase. We moeten dromen, heren. We moeten de naam NEC verbinden met het hoogste niveau van Europa.”

Aalbers keek naar hem, sceptisch maar nieuwsgierig. “Champions League, echt?”

Iversen liet zich niet van zijn stuk brengen. “Ja. Maar het begint bij de jeugdopleiding. In die tien jaar moeten we een van de drie beste jeugdopleidingen van Nederland hebben. Niet alleen talent opleiden, maar toptalent produceren dat het eerste elftal naar een hoger niveau tilt. En als we dat doen, komt de rest vanzelf. Financieel zullen we gezond zijn, we zullen attractief zijn voor grote investeerders en partners.”

Boekhoorn keek naar buiten, waar de zon langzaam hoger aan de hemel klom. Hij dacht even na en sprak toen rustig. “Ik vind je ambitie geweldig, Alex. Dit is wat ik wil horen. Ik wil dat deze club over tien jaar in de top 50 van de wereld staat. Een naam die in Europa weerklank vindt. Maar weet ook: we moeten voorzichtig zijn. Het gaat om balans.”

Iversen knikte instemmend. “Zeker. Het blijft een proces van bouwen. Maar als we deze route volgen, bouwen we niet alleen een team, maar een erfenis. NEC moet een club worden waar mensen niet omheen kunnen. De tijd van dromen is voorbij. Dit is de tijd om ze te verwezenlijken.”

De bijeenkomst eindigde in een sfeer van ambitie en vastberadenheid. Terwijl ze opstonden van de tafel, wist Iversen dat de koers was uitgezet. NEC had een helder doel, een plan voor de toekomst. Maar het werk was nog maar net begonnen.

 

Spoiler

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius

Het seizoen is lekker begonnen, maar met 'Alex' zelf loopt het wat minder soepel. Zouden zijn interne strubbelingen een teloorgang teweeg brengen in de competitie? 

 

De ambities van staf en directie spreken in elk geval boekdelen: er moet gepresteerd worden!

 

[Tim']

Grote en ambitieuze plannen. Als de basis gelegd wordt met goede investeringen in de jeugd, dan moeten die doelen op termijn zeker haalbaar zijn.

[Marius]

Aan ambitie geen gebrek in ieder geval! Die van één van de meest succesvolle jeugdacademies vind ik misschien nog wel één van de meest uitdagende.

[Kevinreijnen]

 

De Mentor en Zijn Leerlingen - I

Het was een koude, mistige ochtend op het trainingscomplex van NEC. De lucht voelde zwaar en vochtig, maar er hing een gespannen energie. Iversen stond aan de zijlijn, zijn handen diep in de zakken van zijn jas gestoken. Zijn ogen volgden elke beweging op het veld. De jonge spelers, net terug van een intensieve oefensessie, namen een slok water en verzamelden zich rondom hem. Dit moment, dacht hij, was waar alles om draaide. Het opleiden, begeleiden, en klaarstomen van talenten — niet alleen voor hun eigen carrières, maar voor de toekomst van de club. En misschien zelfs zijn eigen toekomst als coach.

Sano en Önal waren twee van de spelers die zijn bijzondere aandacht hadden. Sano, een Japans talent met een technisch vernuft dat zeldzaam was, had een rustige maar gedreven houding. Önal daarentegen speelde met de flair en het zelfvertrouwen van iemand die wist dat hij op het punt stond om door te breken. Toch voelde Alexander dat hun ontwikkeling een delicate balans vereiste tussen aanmoediging en druk. Ze waren jong, ambitieus, maar ook kwetsbaar. Hoeveel verantwoordelijkheid kon hij hen al toevertrouwen?

“Kodai, Başar, kom even hier,” zei Alexander terwijl de rest van het team zich klaarmaakte voor de volgende oefening. Hij keek hen aan, een licht fronsje op zijn gezicht. “Ik zie jullie groeien, maar jullie moeten begrijpen dat talent alleen niet genoeg is. De mentale kant van het spel is net zo belangrijk. Hier,” hij tikte met zijn vinger op zijn slaap, “moet je net zo sterk zijn als op het veld.”

Ze knikten allebei, hun ogen strak op hem gericht. Alexander voelde hun honger naar succes, maar zag ook hun onzekerheden. Sano worstelde met de taal, Önal met de druk om te presteren. En dan was er Alexander, die hen niet alleen als voetballers, maar als mensen wilde helpen. Dat was zijn belofte aan zichzelf toen hij NEC overnam: hij zou niet zomaar een coach zijn, hij zou een mentor zijn.

Die avond, toen hij thuis in hun nieuwe huis aan de keukentafel zat met Laura, voelde hij de mentale vermoeidheid van de dag. Het huis was stil, op de zachte bewegingen van Laura na, die bezig was met de voorbereidingen voor de baby. Haar buik was nu duidelijk zichtbaar, en elke dag dat de geboorte naderde, voelde als een nieuwe mijlpaal in hun leven samen. Hij keek naar haar, en voor een moment vergat hij het voetbal.

“Hoe gaat het met ze?” vroeg Laura zachtjes, zonder op te kijken van het lijstje dat ze aan het maken was.

“Met wie?” antwoordde Alexander, terwijl hij wist dat ze het had over zijn spelers.

“Je jongens. Sano en Önal. Je praat elke avond over ze.”

Hij glimlachte zwak. “Ze zijn goed. Echt goed. Maar soms twijfel ik of ik niet te veel van ze vraag. Ze zijn nog jong, Laura, en ik weet hoe het is om die druk te voelen. Zeker nu het seizoen goed begint, voel ik hoe de verwachtingen stijgen. Voor hen... en voor mij.”

Laura kwam naast hem zitten en legde haar hand op de zijne. “Je bent een geweldige coach, Alex, maar vergeet niet dat je meer bent dan dat. Je hebt altijd oog gehad voor je spelers als mensen. Ze zijn jong, maar ze hebben jou nodig. Net zoals onze baby straks jou nodig heeft. Je zult de balans vinden.”

Alexander knikte, hoewel de knoop in zijn maag bleef. Hij voelde die verantwoordelijkheid diep. De toekomst van de club en zijn eigen carrière hingen samen met de prestaties van zijn jonge spelers. Sano had het in zich om de spil van het middenveld te worden, waar Önal de vleugelspeler kon zijn die NEC nodig had om zich te onderscheiden in de competitie. Maar wat als hij de verkeerde keuzes maakte? Wat als hij hen te vroeg pushte, of juist niet genoeg? Het was een delicaat evenwicht tussen aanmoedigen en beschermen, tussen druk en vrijheid.

De volgende ochtend, tijdens een een-op-een sessie met Sano, voelde Alexander de intensiteit van dat dilemma. Ze stonden aan de rand van het veld, de zon nog net niet boven de horizon, en de kou van de nacht hing nog in de lucht. Kodai keek geconcentreerd, zijn ogen op de bal gericht.

“Ik zie dat je moeite hebt om je plek te vinden in de groep,” zei Alex rustig. “Je hebt het talent, Kodai. Maar ik zie ook dat je soms terughoudend bent. Is het de taal? Of is er iets anders?”
Sano aarzelde even voordat hij antwoordde. “Het is de druk, coach. Ik wil het goed doen. Ik wil niet falen. En soms… weet ik niet zeker of ik het kan.”

Alexander legde een hand op zijn schouder. “Je bent hier omdat je het kunt. Ik geloof in je. Maar het is oké om het soms moeilijk te vinden. Het gaat erom hoe je daarop reageert. Gebruik de druk om sterker te worden.”
De sessie eindigde met een veelbelovende glimlach van Sano. En terwijl de dagen vorderden, zag Alexander hoe zowel Sano als Önal hun plek in het team begonnen te vinden. De teamtrainingen werden intensiever, de wedstrijden belangrijker, maar de band die hij met hen opbouwde, bleef een essentieel onderdeel van hun groei.

Op het veld, tijdens wedstrijden, voelde hij diezelfde verantwoordelijkheid. Sano op het middenveld, Önal die over de vleugel sprintte en Alexander aan de zijlijn, handen in zijn zakken, met zijn ogen op hen gericht. Hij gaf hen de vrijheid om te spelen, maar de begeleiding om niet te verdwalen in de druk.

Dit seizoen was anders dan alle anderen. Niet alleen omdat de club beter presteerde, maar omdat Alexander zichzelf in zijn jonge spelers zag. Hij zag zijn eigen onzekerheden, zijn eigen drang om te slagen. En voor het eerst besefte hij dat zijn rol als coach niet alleen ging over winnen. Het ging over begeleiden, over het vormen van de volgende generatie — niet alleen op het veld, maar ook daarbuiten.

Terwijl hij met Sano en Önal op het trainingsveld stond, dacht hij aan zijn eigen vader. De lessen die hij had geleerd, de steun die hij had gemist. Hij wist dat hij het anders wilde doen, voor zijn spelers en binnenkort ook voor zijn eigen kind. Hij zou de mentor zijn die hij zelf altijd had willen hebben.

 

Spoiler

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius

Aan ambities geen gebrek inderdaad! De jeugd heeft de toekomst en daar is Alexander dan ook volop mee in de weer. Het tijdperk waarin spelers als Velikonja voor een miljoenenbedrag worden gehaald moet voorbij zijn: enkel spelers met (veel) restwaarde en eigen jeugd moeten aangetrokken worden om de club zo vooruit te helpen! 

 

[Djurovski]

Mooi hoe je FM met prive door elkaar laat gaan. Aan amibitie ligt het niet iig

[Marius]

Een coach heeft meerdere rollen. Eén daarvan is er zijn voor zijn spelers, en hen begeleiden. En dat is hier mooi duidelijk.

[Tim']

Mooi om de parallellen tussen de spelers en de trainer te zien. Sano weet niet zeker of hij goed genoeg is voor de verwachtingen van hemzelf (en mogelijk anderen) en Alexander weet niet of hij goed genoeg is om zijn rollen als coach en mentor te combineren.

[Kevinreijnen]

 

Hoofdstuk 4: Winterse Ambities: Strijd om de Top

De lucht boven Nijmegen was grijs en zwaar, met een dikke laag sneeuw die zich op de daken van de huizen en langs de trottoirs had vastgezet. De kou beet in de gezichten van de voorbijgangers en de geur van dennennaalden hing nog in de straten na het recente kerstdiner dat velen gevierd hadden. Binnen in het stadion van NEC zat Iversen met Carlos Aalbers aan een lange tafel, met de geur van warme chocomel die hen omringde. Buiten dwarrelden sneeuwvlokken langzaam naar beneden, maar binnen heerste een warme, bijna huiselijke sfeer. Het was tijd om terug te blikken op de eerste helft van een veelbewogen seizoen.

“Het was een bewogen eerste seizoenshelft,” begon Carlos, terwijl hij een slok van zijn chocomel nam. “We staan tweede, vier punten achter op Feyenoord en vijf voor op Ajax. Wie had dat gedacht aan het begin van het seizoen?”

Alexander glimlachte kort, zijn gedachten teruggaand naar die zwoele zomerdagen waarin alles nog voor hen lag. Nu, in de winter, voelde het alsof de tijd was gevlogen. “We hebben het goed gedaan,” zei hij terwijl hij naar buiten keek, waar de sneeuw het veld bedekte. “Dertien overwinningen uit zeventien wedstrijden. Maar die ene nederlaag… die doet nog steeds pijn.” De verloren wedstrijd tegen FC Twente, met 3-1 in De Grolsch Veste, zat nog vers in zijn geheugen. Het had hen net dat tikkeltje meer kunnen geven om de koppositie te pakken.

Carlos knikte. “Twente is sterk, maar we doen nog volop mee. En wie had ooit gedacht dat we vijf punten voor zouden staan op Ajax? De competitie is anders dit jaar. Strijdbaarder.”

Alexander ging achterover zitten en legde zijn handen plat op de tafel. “Ogawa doet het geweldig met elf doelpunten, tweede op de lijst samen met Stengs. Maar Vente presteert beter, met één goal meer. We hebben de spitspositie goed bezet, maar ik maak me zorgen over onze vleugelverdedigers. We missen net diepte daar.”

Carlos zette zijn mok neer en haalde een stapel papieren uit zijn tas. “Precies waar ik het over wilde hebben. We hebben versterkingen nodig als we deze positie willen behouden. Feyenoord zal niet stilzitten en Ajax komt er vast weer aan na de winterstop. De piramide wordt nu geopend, wat betekent dat we ook naar de lagere divisies kunnen kijken. Wie weet kunnen we een ruwe diamant vinden.”

De KNVB had recent besloten om de voetbalpiramide te openen, wat betekende dat teams uit de Tweede Divisie en lager nu konden doorstromen naar de hogere divisies. Een revolutie in het Nederlandse voetbal. Vroeger zaten de lagere divisies op slot, zonder promotie of degradatie. Maar nu hoopte de KNVB dat deze veranderingen de algehele kwaliteit van het Nederlandse voetbal zouden verhogen. Voor NEC was dit een kans, zowel sportief als financieel, om talent op te pikken uit onverwachte hoeken.

“Het is een goed moment om te investeren,” zei Alexander. “Maar we moeten slim zijn. Jongens zoals Önal en Sano doen het goed, maar ik zie dat ze nog een buffer nodig hebben. Vooral op de vleugels van onze verdediging. We zijn daar kwetsbaar, vooral als we blessures krijgen of als de intensiteit toeneemt. We hebben versterking nodig die meteen impact kan maken.”

Carlos bladerde door zijn papieren. “We hebben een aantal namen op onze radar, vooral in de Keuken Kampioen Divisie en zelfs in de Tweede Divisie. Jongens met potentie. Maar we moeten ook denken aan internationale opties.’”
Alexander knikte terwijl hij zijn mok chocomel warm hield. “Dat klinkt goed. Maar we moeten niet vergeten dat we ook in de Conference League blijven spelen. FC Porto wacht, en dat is een tegenstander van formaat.”

De uitschakeling in de Europa League had pijn gedaan. Twee overwinningen op LASK gaven aanvankelijk hoop, maar het verlies tegen Juventus en de teleurstelling tegen Fenerbahçe hadden NEC de das omgedaan. Ze waren niet sterk genoeg gebleken in het Europese geweld van de Europa League. Toch was er een nieuwe kans, nu ze in de Conference League tegen Porto stonden.

“De focus ligt op de competitie, maar Europa blijft een belangrijk podium,” zei Carlos. “Porto is een uitdaging, maar als we het slim aanpakken, kunnen we stunten.”

Alexander voelde de energie weer terugkomen terwijl hij aan de toekomst dacht. “Dat is precies wat we nodig hebben. Een nieuwe impuls voor het team, zowel mentaal als fysiek.”

Ze zaten nog een tijdje in stilte, beiden diep in gedachten verzonken. Buiten waren de laatste sneeuwvlokken gevallen en begon de avondschemering in te vallen. De lichten in het stadion flikkerden aan: het veld lag onder een dikke, witte deken. Binnenin het stadion werd er nog volop nagedacht, gepraat en gepland. De tweede seizoenshelft zou zwaar worden, maar NEC was klaar om te vechten. En met de juiste versterkingen, zouden ze sterker terugkomen.

Toen ze opstonden om te vertrekken, pakte Carlos zijn papieren weer bij elkaar en glimlachte. “Ik denk dat we een heel mooi voorjaar tegemoet gaan, Alexander. Als we nu de juiste keuzes maken, kunnen we Feyenoord echt onder druk zetten.”

Alexander lachte kort, terwijl hij zijn jas dichttrok tegen de koude lucht die hen tegemoet kwam. “Dat is precies wat we gaan doen, Carlos.”

 

Spoiler

@Tim' @Fantasy @roeliho @chrisje1993 @Djurovski @Marius

In deze save is er gebruik gemaakt van een zelfgemaakte piramide: de KKD is toegankelijk en er zullen ploegen degraderen. Tot op heden lijkt dit allemaal prima te werken, de piramide is speelbaar tot aan de tweede divisie. Het enige probleem is dat ik blijkbaar niet de goede regels voor teams met een zelfde aantal punten heb ingesteld, deze zullen in deze save dus, helaas, random worden geselecteerd over elkaar. 

Hopelijk heeft het opengooien van de competities een positief effect op het algehele niveau van het Nederlands voetbal en kan Iversen hier met NEC ook van profiteren!

 

[Tim']

Sowieso een goede ontwikkeling dat de piramide netjes open is, dat zullen we in het echt nooit gaan meemaken ben ik bang. Je prestaties zijn al helemaal netjes, daarvan kunnen ze in De Goffert dit seizoen helaas alleen maar dromen.

[Marius]

Europees is de uitschakeling geen schande. Zeker niet aangezien je het in eigen land zo goed doet.