[IDS] [FM24] Altijd blijven lachen

[Djurovski]

Met vijf al het bedrag opgehaald benieuwd wie de overge drie worden en wie de nieuwe spelers worden

[Marius]

De mercato aanwenden om zelf wat orde op zaken te stellen, ondanks de forse opgave waar John al voor staat. Een vos verleert zijn streken niet  

[Nom de Guerre]

 

CCCIX. Speeltijd moet je verdienen!

 

Ik stapte het hok binnen dat met enige goede wil mijn kantoor genoemd kon worden, maar het voelde meer als een bezemkast waar de bezem nog in stond. In gedachten was ik nog bij de, vanuit mijn perspectief althans, succesvol verlopen onderhandelingen, dus verwachtte ik in eerste instantie niks of niemand. Maar daar zat ze. Mel, Abdullahs moeder. Ze had zich nonchalant neergevleid op de enige stoel in de kamer, haar benen over elkaar geslagen, haar handen rustig in haar schoot gevouwen, alsof ze al een tijdje op me had zitten wachten. 

 

"There you are, mister John." Haar stem had een bijna muzikale lading, het soort stem dat onder je huid kruipt. 

 

Ik bleef even staan, niet wetend wat ik van deze onverwachte verschijning moest denken. Haar ogen, half geloken, volgden mijn bewegingen nauwgezet. Geen spoortje van zenuwen of ongeduld. Integendeel, het leek eerder alsof ze volledig in controle was van de situatie. Ze had iets verleidelijks over zich, zonder dat ze daar zichtbaar moeite voor hoefde te doen. Haar glimlach was een vage hint van medeplichtigheid, alsof ze een geheim deelde dat nog onthuld moest worden.

 

Mijn keel voelde droog. "Errr, Mel... What can I do for you?" probeerde ik, maar mijn stem klonk net iets minder zeker dan ik had gewild. Ze keek me aan alsof ik een kind was dat een domme vraag stelde, een mengeling van geduld en licht minachting in haar blik. 

 

"I think you know why I'm here, John." Haar stem was zacht, bijna fluwelig, maar de ondertoon was onmiskenbaar. Ze was hier niet zomaar. En ik wist dat dit gesprek niet het simpele babbeltje zou worden waar ik op gehoopt had. 

 

Ik wilde haar vragen waar ze op doelde, maar het voelde alsof dat alleen maar meer macht in haar handen zou leggen. Dit was geen vrouw die zomaar haar kaarten op tafel legde. Mel, deze tot moeder getransformeerde femme fatale uit een derde divisie voetbalscenario, wist haar zetten op het schaakbord van het leven met een haast onverstoorbare precisie te plaatsen. Haar ogen glansden met die typische schittering van iemand die niet alleen speelt voor de winst, maar die het spel tot in de puntjes beheerst. Met de gratie van een roofdier dat haar moment afwacht, had ze plaatsgenomen in mijn kantoor alsof het haar eigen salon was.

 

“Come on then,” zei ze, terwijl ze zich naar me toe bewoog met een zekerheid die niets te raden overliet. Haar nabijheid was als een plotse temperatuurstijging; oncomfortabel, ongevraagd en onvermijdelijk. Ze drukte zich tegen me aan, haar lichaam voelde zowel bedreigend als belachelijk dichtbij. Haar handen gleden over mijn rug, zacht en toch dwingend, elke aanraking een duidelijke uitspraak van haar verwachtingen.

 

“What are you doing? What is this?” Mijn woorden klonken als die van een man die net te horen had gekregen dat zijn leven een realityshow was, waarbij elke episode willekeuriger was dan de vorige. Ze keek me recht in de ogen, haar blik doordringend en onwrikbaar.

 

“I want Abdullah to play, so I am going to make it happen,” haar stem was zacht, bijna lieflijk, maar met een ondertoon die rammelde met de deuren van dreiging. De situatie was absurd, bijna lachwekkend, als het niet zo intriest was. Een moeder die haar zoon op het veld wilde zien, koste wat kost, in een wereld waar de regels van het spel door iedereen behalve door de spelers zelf leken te worden bepaald.

 

De kamer voelde plotseling kleiner, de muren leken naar me toe te komen, en Mel's aanwezigheid vulde elke beschikbare ruimte met haar onuitgesproken eisen. De belichaming van een probleem dat ik niet had zien aankomen, maar waarvan ik nu de volledige, verstikkende omvang voelde. Haar gezicht was dichtbij het mijne, haar adem rook naar macht en manipulatie, een geur die je niet gemakkelijk van je af schudt. Dit was een spel waarvan ik de regels weliswaar kende, maar waaraan ik op dat moment niet had willen deelnemen.

 

Ze knikte, ging op haar knieën zitten en klopte naast zich op de grond. "Lie down and enjoy," zei ze. Toen ik eenmaal lag, stond ze op. Ze bleef recht voor me staan en vroeg: "Would you like to see me naked?" Ik knikte gehoorzaam, waarna ze haar blouse losmaakte en deze van haar schouders liet glijden. Daarna greep ik naar de band van yogabroek; eenmaal losgemaakt voorbij haar heupen, viel ook deze op de grond, waar ze er sierlijk uitstapte. Daar stond ze dan, in haar slipje en bh.

 

Ik legde een hand op elk van haar heupen, pakte het elastiek van haar slipje vast en trok dit langzaam omlaag. Ze was werkelijk een natuurlijke brunette. Vervolgens reikte ik naar haar bh. Die sloot aan de achterkant, dus ik draaide haar om en begon de haakjes los te maken. Ik vertraagde, me plots bewust van de perfecte ronding van haar kont, recht voor mijn ogen. Even was ik verloren in de aanblik, en ik kon het niet laten om haar zachtjes te masseren. 

 

Daarna maakte ik haar bh verder los, draaide haar weer om en liet de bh van haar schouders glijden. Daar stond ze dan, met de mooiste kont die ik ooit gezien had. Ik keek haar aan, mijn adem stokte bijna bij het zien van haar perfectie, haar ogen vol van een ondefinieerbare emotie. Een moment van pure verleiding, gevangen in de stilte van de kamer.

 

"Okay," zei ze zacht, "Now lie back and prepare for a bit of heaven on Earth." Terwijl ik achterover leunde, merkte ik dat ik stijf was geworden, alleen al door naar haar te kijken. Ze pakte met een geroutineerd gebaar mijn penis vast, trok die naar zich toe, rolde me vervolgens op mijn zij en trok me naar de rand van de sofa. Ze wachtte niet en omsloot zonder aarzeling mijn penis met haar mond.

 

Een paar keer slaagde Mel erin mijn hele penis in haar mond te nemen, haar lippen drukten mijn schaamhaar plat tegen mijn lies. Daarna ging ze echt aan het werk en ze begon te likken en te zuigen. Het was alsof ze een vuurtje in mijn binnenste had aangestoken, een warmte die zich snel door mijn lichaam verspreidde.

 

Ze had mij perfect gepositioneerd, een regisseur van ons eigen intieme theater. Mijn rechterhand had alle vrijheid en ik liet die langzaam afdalen naar de warmte van haar schoot, waar mijn vingers begonnen met een zachte, verkennende dans. Met mijn linkerhand ving ik een van haar borsten, waarbij ik haar tepel tussen duim en wijsvinger zacht kneep, een teder gebaar dat een zucht aan haar lippen ontlokte. Mijn vingers gleden naar de opening van haar vagina, verkenden de diepte terwijl mijn duim speels rond haar clitoris draaide, een ritme opbouwend dat haar ademhaling deed versnellen.

 

Ze was een orkestleidster van haar eigen genot, en ik volgde haar partituur nauwgezet, mijn vingers dansend op het ritme van haar toenemende hijgen. De warmte van haar lichaam nam toe, haar vochtigheid een teken van het stijgende crescendo van onze begeerte.

 

Net toen de spanning bijna ondraaglijk werd, herpositioneerde ze zichzelf, knielde naast de sofa met een roofzuchtige blik in haar ogen. Haar stem, nu hees van verlangen, vulde de kamer met een belofte die zowel een waarschuwing als een uitnodiging was. "What really drives me crazy is when you shoot your hot load down my throat," ademde ze uit, haar lippen een haartje verwijderd van mij. "And that doesn’t mean I’ll stop. I will keep going until you pull out or beg for me to stop."

 

Daar lag ze dan, de belichaming van verleiding, haar borsten zacht bewegend met elke diepe ademhaling, haar ogen donker van belofte. Het moment was geladen met een elektrische spanning, de lucht dik met de geur van onze opwinding, en ik wist dat dit kleine stukje hemel op aarde slechts een voorproefje was van het genot dat nog moest komen.

 

Toen ze echt begon, was het een meesterstuk van sensuele precisie. Ze bracht me aan de rand van een eruptie in haar mond, trok toen terug, liet haar lippen langs mijn schacht glijden en nam abrupt beide testikels in haar mond. Ze speelde ermee, licht en teder, haar tong glijdend en streelend, en toen keerde ze terug naar de eikel van mijn penis, likkend en zuigend alsof ze probeerde mijn ziel eruit te trekken. Elke keer bracht ze me bijna tot een hoogtepunt, en net toen ik dacht dat ik niet meer kon, pauzeerde ze, liet de spanning opbouwen.

 

Mijn handen waren niet inactief; terwijl mijn rechterhand haar intieme delen masseerde, speelde mijn linker met haar tepel, knijpend en draaiend, terwijl zij instructies gaf om haar ritme te volgen. Haar ademhaling werd zwaarder, een diepe, rauwe cadans die zich vermengde met de geluiden van onze lichamen. Plots trok alles in haar samen, haar spieren spanden zich, en ik voelde hoe haar lichaam begon te schokken; eerst zacht, toen oncontroleerbaar. Ze schoof mijn hand weg, keek me aan en zei, bijna buiten adem, "Even stoppen."

 

Daar, op dat moment, gaf ik mij over. De strategie om mijn climax uit te stellen was vergeten. Ik was klaar om te exploderen, en zij wist het. Toch bleef Mel me plagen, mij naar de rand brengen en dan weer terug, telkens weer, tot zij mijn hand weer naar haar toe trok en fluisterde, "Go on." Ik herstartte mijn verkennende tocht, nu meer gefocust, terwijl haar lichaam opnieuw begon te schudden met de aankomende golven van haar climax. Ditmaal, toen haar lichaam zich samentrok in een hevig orgasme, barstte ik ook los, mijn eigen climax ontketend door de intensiteit van haar genot.

 

De ruimte vulde zich met het geluid van onze gezamenlijke extase, de lucht zwaar van verlangen en vervulling. Het was een moment van pure, ongefilterde verbondenheid, een dans van twee lichamen die zowel de leiding namen als volgden, gedreven door een wederzijdse lust die zo diep ging dat het de kamer met vibraties vulde. Mel, met een tevreden glimlach en nog steeds ademloos, liet zich naast mij neervallen, onze vingers verstrengeld, terwijl we beiden naar adem snakten na de storm.

 

Getrouw aan haar woord, bleef ze zuigen en likken, met een vastberadenheid die haast hypnotiserend was. Drie, misschien vier minuten lang bleef ik spuiten, en door haar aanhoudende bewegingen voelde ik hoe mijn krachten weg ebden. Zij, onvermoeibaar, paste haar techniek subtiel aan toen ze voelde dat mijn opwinding afnam. Mijn hand, eerst actief betrokken bij haar genot, lag nu machteloos naast haar.

 

Daar lag ik, volledig uitgeput, leeggeschud tot op de laatste druppel, terwijl zij rustig doorging. Haar techniek was meesterlijk, een zachte dans van lippen en tong rond mijn slinkende jongeheer. De sensatie was minder intens, maar elk zacht contact was een herinnering aan het recente vuurwerk.

 

De schok van hernieuwde opwinding kwam onverwacht. Mijn lichaam, ogenschijnlijk klaar met het spel, begon verraderlijk te reageren op haar aanhoudende charmes. Mijn ledemaat, eerder zo loom, begon weer tekenen van leven te vertonen, alsof aangewakkerd door haar onverzadigbare verlangen.

 

"Are you still up for it?" Haar stem, zowel uitnodigend als uitdagend, haalde me uit mijn lethargie. "I have heard of men who can keep going. Are you one of those men?" Ze was oprecht nieuwsgierig, haar ogen glinsterend van een mengeling van ondeugd en uitdaging.

 

"Bring it on," zei ik met een schorre stem, overgeleverd aan haar expertise.

 

Ze herpositioneerde mij met een praktische efficiëntie. De slaapbank werd haar speelveld, met mij als middelpunt. Weer lag ik daar, mijn lichaam een tableau voor haar kunsten. Zij hervatte haar spel van bijna-brengen en terugtrekken, een marteling bijna zo zoet als het onvermijdelijke einde.

 

Mijn overgave was compleet. Mijn lijf een echo van plezier, mijn geest dreef op een wolk van puur, onversneden genot. De spanning bouwde zich weer op, onmiskenbaar en onweerstaanbaar. Dit keer was mijn lichaam meer dan bereid om mee te spelen in haar spel van trekken en duwen.

 

Haar vaardigheden waren ongeëvenaard, elk moment op het randje balancerend, elke terugtrekking zorgvuldig getimed om de ervaring te verlengen. Mijn geest, eerst zo helder, verdwaalde in een nevel van genot en verwarring.

 

Uiteindelijk, na wat een eeuwigheid leek, was de opbouw te veel. Het resultaat was explosief, een bevrijding van opgekropte verlangens die ze met een vakkundigheid opving die alleen maar bewondering kon afdwingen. Mijn laatste restjes energie vloeiden weg, en ik kon niets anders dan me overgeven aan de nasleep van een van de meest intense ervaringen van mijn leven. Met een diepe zucht en een glimlach die alles zei, wist ik dat dit een herinnering zou zijn die permanent in mijn geheugen gegrift stond.

 

Nagenietend, met mijn lichaam zwaar van de uitputting en mijn hoofd gevuld met een wazige mix van euforie en spijt, staarde ik naar het plafond. Het voelde alsof de wereld even op pauze stond, alsof alles buiten die kamer er niet meer toe deed. Totdat ze sprak. "I promised you an unforgettable experience. I trust you are satisfied, so that means Abdullah starts the next game."

 

Haar woorden drongen traag tot me door, als een steen die in een stil meer werd gegooid en langzaam de oppervlakte verstoorde. Mijn ogen bleven naar het plafond gericht, elke spier in mijn lichaam voelde als lood. Een diepe, vermoeide zucht ontsnapte me, een teken van overgave. Ik had simpelweg de energie niet meer om het gevecht met haar aan te gaan. Loom zwaaide ik met mijn hand, een zwakke beweging die alles en niets betekende, maar in dit geval duidelijk genoeg was.

 

"Good," zei ze zelfgenoegzaam, haar stem zacht en doordrenkt met een ondertoon van triomf. "I will see myself out."

 

Ze stond op en begon haar spullen bij elkaar te rapen, elk kledingstuk zorgvuldig en methodisch terug op zijn plek. Ik bleef naar het plafond staren, mijn gedachten troebel, mijn lichaam zwaar van de nasleep van wat net gebeurd was. De kamer vulde zich met het zachte geritsel van stof en het klikken van een beha die werd vastgemaakt, maar ik was er nauwelijks bij met mijn hoofd.

 

Wat had ik mezelf op de hals gehaald? Die vraag bleef als een mantra door mijn hoofd gaan, de ene keer gefluisterd, de andere keer geschreeuwd, terwijl ik daar lag in de stilte die achterbleef nadat Mel zich had aangekleed. Haar hakken tikten zachtjes over de vloer toen ze naar de deur liep, zonder nog een blik op me te werpen. De deur klikte achter haar dicht.

 

Ik bleef daar, stil, verslagen, mijn hand nog altijd half opgetild van die loze beweging, alsof ik haar zin had gegeven zonder het werkelijk te beseffen. Abdullah in de opstelling... Wat een prijs om te betalen.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostieken so far:

Rikkert 3-1

Marius 3-1

Djuro 4-1

Marcos 5-1

 

16 uur geleden zei Djurovski:

Met vijf al het bedrag opgehaald benieuwd wie de overge drie worden en wie de nieuwe spelers worden

 

Ik kan wel wat namen droppen, maar de kans dat die je iets zeggen, is niet bijster groot   Of je moet je verdiept hebben in de jeugd van Galatasaray.

 

15 uur geleden zei Marius:

De mercato aanwenden om zelf wat orde op zaken te stellen, ondanks de forse opgave waar John al voor staat. Een vos verleert zijn streken niet  

 

Waarom zou je zo'n kans laten liggen?

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Djurovski]

Oh oh oh John maakt weer beslissingen met iets anders dan zijn hersenen

[Rikkert90]

Een man moet ook af en toe zijn stoom afblazen, dat is bij John wel gelukt zo te lezen. Ontstaat hier dan een ware romance of is alles berust op lust en manipulatie? 

[Marius]

Mel lijkt zelfs nog een niveautje hoger te staan dan onze voormalige godin uit Cyprus. Al kan dit even goed een momentopname zijn. En John zit sowieso opgescheept met de gevolgen van zijn avontuurtje.

[Nom de Guerre]

 

CCCX. Macchiavelliaans

 

Hoewel het leek alsof ik Mel haar zin had gegeven door Abdullah te laten debuteren, was zij in werkelijkheid degene die door de knieën was gegaan. Letterlijk in dat opzicht, en daar had ik geen spijt van. We stonden voor een bekerwedstrijd tegen Eyüpspor, een ploeg uit de hoogste afdeling, waar niemand van verwachtte dat we zouden winnen. Het perfecte moment om een jeugdspeler te laten debuteren. Niemand zou morren, en ik kon mezelf indekken met het excuus dat we toch niks te verliezen hadden.

 

Ik had slim gespeeld. De meeste van mijn middenvelders zouden behoudender spelen, zodat Abdullah in een meer aanvallende rol kon schitteren. Zijn flair voor het kiezen van de juiste aanvallende posities en het verzorgen van de voortzetting waren wapens in een counterploeg, zeker als hij verdedigend nauwelijks hoefde mee te doen. Zo gaf ik hem precies de rol die hem het beste paste, zonder mijn elftal te verzwakken. Een risico? Nauwelijks. Als het goed uitpakte, zou hij zelfs de aandacht kunnen trekken van grotere clubs. En als dat betekende dat hij snel een lucratiever contract zou kunnen krijgen? Goed voor hem. Slecht voor mij? Integendeel.

 

Elke transfer, zelfs die van een jeugdspeler als Abdullah, kon gunstig uitpakken. Voor elke weggekaapte speler komt er weer ruimte om te manoeuvreren, om te schuiven met de selectie. En wie weet, als er echt kapers op de kust kwamen, was ik straks van zowel Mel als haar "golden boy" af. Dat zou pas een winnende strategie zijn.

 

Dat het mij persoonlijk nog wat plezier had bezorgd, was een mooi bijkomend voordeel. In feite bracht ik gewoon mijn geplande strategie in de praktijk. Als drie middenvelders verder terug plooien, ontstaat er vanzelf ruimte voor eentje die wat verder doorschuift. Simpele logica: tegenstanders volgen hun man, het veld opent zich, en daar duwt Abdullah zich naar voren als een pion in een schaakspel. Laat hem zich maar bewijzen, dacht ik, en wie weet, als hij z’n best doet, heb ik weer een potentiële verkoop op handen. 

 

De échte meesterzet zat natuurlijk niet in zijn prestaties op het veld, maar in de mogelijke verkoop. Als ik Abdullah kwijt kon raken voor een aardig bedrag, dan kon ik een nuttige kracht behouden, iemand waar ik werkelijk wat aan had. Bovendien was ik dan eindelijk verlost van zijn moeder; al moet ik toegeven dat haar vaardigheden buiten het veld nog wel eens mijn hoofd op hol brachten. Verdomd, ze kon pijpen als de beste. Maar ja, die verleiding was net zo vluchtig als een tijdelijke vorm op het veld. Uiteindelijk draait alles om winst.

 

Of dat financiële winst, morele winst of fysieke winst was, werd voor een groot deel bepaald door de omstandigheden. In het voetbal, net zoals in het leven, moet je leren schipperen. Morele overwinningen zijn mooi voor de bühne, maar daar koop je geen nieuwe spelers van. Fysieke winst? Tja, een keer lekker een potje wippen kan je wel even doen vergeten dat je een wandelende brandhaard bent, maar ook dat is vluchtig. Nee, uiteindelijk draait alles om die verdomde cijfers. Rekeningen moeten betaald worden, contracten nageleefd, en de mensen die hun hand ophouden, worden er niet vrolijk van als je met idealistische praatjes aankomt zetten.  

 

De omstandigheden bepalen wat je eruit haalt. Je moet de markt lezen, de tegenstander, zelfs de medespelers. Speel je het op safe of gooi je alles op één kaart? Ik was al lang geen speler meer die blindelings het veld in rent, maar een strateeg die de kansen afweegt. Of ik er aan het eind van de dag beter van werd, hing simpelweg af van hoeveel ik bereid was op te offeren, en dat wist ik dondersgoed.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Pronostieken so far:

Rikkert 3-1

Marius 3-1

Djuro 4-1

Marcos 5-1

 

De volgende update is de daadwerkelijke wedstrijd   Beloofd.

 

21 uur geleden zei Djurovski:

Oh oh oh John maakt weer beslissingen met iets anders dan zijn hersenen

 

Het ging al te lang goed he  

 

20 uur geleden zei Rikkert90:

Een man moet ook af en toe zijn stoom afblazen, dat is bij John wel gelukt zo te lezen. Ontstaat hier dan een ware romance of is alles berust op lust en manipulatie? 

 

Het terugkerende thema is dat echte romantiek niet gegund is voor die arme John.

 

4 uur geleden zei Marius:

Mel lijkt zelfs nog een niveautje hoger te staan dan onze voormalige godin uit Cyprus. Al kan dit even goed een momentopname zijn. En John zit sowieso opgescheept met de gevolgen van zijn avontuurtje.

 

Ervaring betaalt zich uit natuurlijk. Mel is wat ouder, ze heeft meer tijd gehad om haar skills aan te scherpen.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

 

[Marius]

Een debut in stijl, of in mineur? John's denkwijze valt te begrijpen, maar het vermindert tegelijkertijd misschien ook wel de kans op een bekerstunt. Of heeft John zo veel vertrouwen in de andere namen?

[Djurovski]

Misschien was ik voorbarig en zat er toch een plan achter. Benieuwd of het ook zo uitpakt

[Nom de Guerre]

 

CCCXI. De euforie van het moment

 

Het was een tafereel zoals je het zelden meemaakt. Die pure, onversneden vreugde. De spelers, normaal zo strak in hun concentratie en gedisciplineerde houding, leken even los te breken uit hun eigen schaduw. Colin Kazim-Richards, altijd de ruwe bolster, stond daar als een kind dat net zijn eerste doelpunt had gescoord. Zijn ogen glommen, zijn brede grijns verraadde de ongecontroleerde vreugde die door zijn lichaam kolkte. Het gejuich van de harde kern werd bijna symbiotisch, alsof ze elkaar opstuwden naar een climax van euforie.

 

En het bleef niet alleen bij de spelers. Het lokale journaille, altijd cynisch en terughoudend, stond nu vuisten te ballen alsof ze zelf op het veld hadden gestaan. Mannen die normaal gesproken met opgetrokken wenkbrauwen de pen hanteren, renden nu van de perstribune richting de tribunes met een glans in hun ogen die je normaal alleen ziet bij verliefde pubers. Ze voelden de extase van iets dat groter was dan een overwinning; het was het onmogelijke dat ze in hun handen hadden. 

 

Ik keek naar dit alles met een brede grijns. Het was bijna komisch. Alsof ik naar een scène uit een film keek waarin alles nét iets te perfect verliep. Maar dit was echt. Dit was voetbal, de rauwe, ongefilterde schoonheid van een sport die mensen dichter bij zichzelf en elkaar brengt dan welke andere gebeurtenis ook. 

 

De gebalde vuisten tegen het plexiglas, de uitgelaten kreten van het radiomannetje dat normaal met een monotone stem de wedstrijd van commentaar voorzag, nu zelf deel van het verhaal. Wat een wereld, dacht ik. De magie van één overwinning, een onverwacht resultaat, en het gevoel dat alles mogelijk was. 

 

En ik? Ik stond daar met diezelfde grijns, genietend van de gekte die ik had helpen ontketenen. Dit was mijn team, mijn plan. Soms, heel soms, valt alles gewoon op z'n plek.

 

Het begon al met de zegen van de weergoden, want de regen storttee neer op het Erzincan 13 Şubat Şehir Stadion, niet zomaar een miezer, maar een stortvloed, alsof de hemel in tranen was over wat er zou komen. En de druppels? Ze maakten de intensiteit alleen maar rauwer en goedverzorgd voetbal spelen tot een utopie, hetgeen niet echt in ons nadeel was.

 

Eyüpspor kwam vol goede moed naar Erzincan, heilig overtuigd van het feit dat ze ons zouden uitschakelen in de Türkiye Kupası. De ploeg was weliswaar een laagvlieger op het hoogste niveau, maar gezien het feit dat wij twee divisies lager actief waren, was het desalniettemin logisch dat zij de favorieten waren en wij de underdogs, al viel daar op het veld niets van te merken.

 

De strategie die ik vooraf had uitgedacht, werkte vanaf de eerste minuut als een Zwitsers horloge. Het was niet zomaar geluk, nee, dit was pure tactiek, meesterlijk uitgekiend. De grasmat, die eruitzag alsof er meer koeien dan voetballers op hadden gestaan, maakte vloeiend combinatievoetbal voor de tegenstander een illusie. Perfect. Precies wat we nodig hadden.

 

We zakten in, diep, tot aan onze eigen zestien. Abdullah speelde als een soort schaduwspits, een valse nummer 10, die overal opdook waar het niet verwacht werd. Colin, altijd de slimste op het veld, zakte nog verder terug dan normaal, bijna alsof hij de bal van de doelman wilde oppikken. En Berat? Onze eenzame spits, onze soldaat in de frontlinie, klaar om toe te slaan als het moment daar was. De rest van het team? Die hielden de linies gesloten, als een leger dat zich klaarmaakte om in één dodelijke tegenaanval uit te breken. Dit was geen voetbal, dit was een strategisch schaakspel en wij waren de grootmeesters.

 

En het werkte. Oh, het werkte perfect. Iedere keer als Eyüpspor dacht dat ze de bal wel even rond zouden tikken, zaten wij er tussen. Colin en Abdullah combineerden snel, Berat loerde als een roofdier op die ene kans. Onze verdedigers, bijna relaxed in hun houding, gaven niets weg. De tegenstander liep zich stuk, keer op keer, alsof ze tegen een onzichtbare muur aanliepen.

 

De euforie groeide met elke minuut. De gezichten van mijn spelers veranderden, van gefocuste concentratie naar die grijns van pure, nietsontziende triomf. Elk duel dat gewonnen werd, elke bal die we wegjoegen, was als een overwinning op zich. Het publiek voelde het ook. Ze schreeuwden, hun stemmen klonken rauw door het stadion, ze wisten wat eraan zat te komen. Wij zouden ze opvreten, zonder pardon.

 

Onze voorsprong liet niet lang op zich wachten. In de dertiende minuut sloegen we toe, en hoe. Berat Altındağ, onze spits, onze tank op het veld, had bloed geroken. De bal kwam als een zwiepende wervelwind vanaf de flank, hoog het strafschopgebied in, en Berat? Die torende boven alles en iedereen uit als een reus in een veld vol kabouters en hij kopte de bal snoeihard binnen, niet gewoon, nee, met zo’n vernietigende kracht dat zelfs de keeper met knikkende knieën het hele schouwspel slechts kon aanschouwen. Geen discussie, geen genade; erin met dat ding. 

 

Zijn gezicht? Een en al concentratie, strak van focus, alsof de regen hem nog scherper maakte, elke druppel een reminder dat dit zijn moment was. En dan die grijns; die onmiskenbare, triomfantelijke grijns die alles zei wat woorden overbodig maakte. Zijn vuisten gebald, borst vooruit als een gladiator die zojuist zijn tegenstander had neergemaaid. Hij draaide zich om naar zijn ploeggenoten, niet als een voetballer, maar als een veldheer die zojuist een veldslag had gewonnen. Dit was zijn moment. 

 

Eyüpspor leek even verdoofd. Alsof ze niet begrepen wat er net was gebeurd. Maar wij? Wij roken bloed, we gingen ervoor. Twintig minuten later was het raak voor Fatih Kızılkaya. De bal kwam uit een afgeslagen hoekschop en Fatih, onze kalme rots in de branding, haalde verwoestend uit. Via een been, misschien een knie, maar die bal belandde in het net. En toen explodeerde hij, die doorgaans zo rustige jongen. Zijn borst zwol op als een gladiator die net een leeuw had neergemaaid, en zijn ploeggenoten dromden om hem heen. Het was alsof ze niet konden geloven wat ze zagen. Hun gezichten een mengeling van trots en verbazing, alsof ze aan de vooravond stonden van iets groots.

 

En dan Enes Yılmaz, in de 57e minuut. Hij had zich net iets verder teruggetrokken, loerend op het moment om toe te slaan. En toen kwam het. De bal, het schot, de doffe klap van zijn voet tegen de bal, en bam: 3-0. Geen toevalstreffer, maar een geplande executie. Enes, normaal zo ingetogen, brak volledig. Zijn armen gingen de lucht in, zijn gezicht vertrok van de pure vreugde. Het publiek schreeuwde zijn naam, terwijl hij met een minzaam knikje hun aandacht in ontvangst nam. Dit was niet zomaar een doelpunt, dit was de genadeklap.

 

Eyüpspor spartelde nog even tegen. Mete Kaan Demir scoorde een volley in de 85e minuut, maar het was een halfbakken poging om de schade te beperken. Zijn ploeggenoten trokken plichtmatig een high five, maar hun schouders hingen erbij alsof ze wisten dat de doodsteek al gegeven was. Mete keek troosteloos om zich heen, de hoop vervaagde uit zijn ogen. Dit was het einde.

 

En toen het fluitsignaal klonk? Toen barstte de bom. De spelers van 24Erzincanspor, hun gezichten opgezwollen van adrenaline, liepen naar de harde kern. Ze werden als helden onthaald. Colin Kazim-Richards, altijd een showman, bleef maar zwaaien en schreeuwen naar de supporters. De trots straalde van zijn gezicht af. En ik? Ik stond daar, nonchalant, met een brede grijns op mijn gezicht. Dit was niet zomaar een overwinning, dit was een signaal aan iedereen: we zijn nog lang niet klaar.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

Rikkert, Marius, ik hoor het wel qua sleutelwoorden.

 

23 uur geleden zei Marius:

Een debut in stijl, of in mineur? John's denkwijze valt te begrijpen, maar het vermindert tegelijkertijd misschien ook wel de kans op een bekerstunt. Of heeft John zo veel vertrouwen in de andere namen?

 

Het is vooral zo dat de grote clubs uit Istanbul echt niet te pakken zijn voor een derdeklasser  

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Misschien was ik voorbarig en zat er toch een plan achter. Benieuwd of het ook zo uitpakt

 

In principe zit er wel van een soort rode draad achter het hele verhaal  

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Djurovski]

Oeh lekker hoor Cup fighters

[Rikkert90]

Heel netjes! Held!!

[Nom de Guerre]

 

CCCX. Een onvergetelijke afterparty

 

Na de wedstrijd hing er een sfeer van uitzinnige euforie in de lucht. Iedereen voelde het, die onderhuidse elektriciteit die zich door de kleedkamer verspreidde en zich vastzette in elk vezeltje van de aanwezigen. Gökhan stond erbij alsof hij de loterij had gewonnen. Zijn ogen twinkelden van hebzucht terwijl hij in zijn hoofd de binnenstromende miljoenen al aan het tellen was, zijn vingers haast onbewust wrijvend over zijn handen, als een man die zojuist zijn ziel had verkocht voor een goudmijn.

 

Aan de andere kant van de ruimte zaten Alex en Mel, triomfantelijk glimlachend, hun borst vooruit, vol trots om hun kleine Abdullah, hun oogappeltje, die zijn eerste minuten had gemaakt en zowaar overeind was gebleven. Geen flater, geen gênante momenten. Voor hen was dit een dag van overwinning op zichzelf. Mel keek naar haar zus alsof ze zojuist de trofee voor beste voetbalmoeder had gewonnen. Ze straalde het uit, alsof haar zoon vanaf nu een vaste waarde in de basis zou zijn.

 

En de spelers? Die gingen compleet uit hun dak. In de kleedkamer werd gejoeld, gezongen, schouderklopjes uitgedeeld alsof ze zojuist de finale van de Champions League hadden gewonnen in plaats van een ordinaire bekerwedstrijd tegen Eyüpspor. Colin stond in het midden, zijn shirt uit, handen in de lucht, zijn gezicht verwrongen van uitputting en adrenaline, terwijl hij het volkslied van het team brulde, vergezeld door de rest van de ploeg die als een stel hooligans hun vreugde uitschreeuwden. Spetters zweet en water vlogen door de lucht, maar niemand gaf erom. Dit was het moment van pure, rauwe vreugde, alsof ze onsterfelijk waren geworden door deze ene overwinning.

 

En ik? Ik stond erbij, leunde tegen de deurpost, mijn armen over elkaar gevouwen en een grijns van oor tot oor op mijn gezicht. Terwijl de chaos om me heen woedde, voelde ik een diepe tevredenheid door me heen stromen. Het was me weer eens gelukt. Die verdomde balletjes, ze waren allemaal in de lucht gebleven. De sluwe makelaar, de psycholoog, de veldheer; ik had ze allemaal gespeeld, en het werkte. De spelers verkochten zich op het veld, de miljoenen lagen binnen handbereik, en ik had de touwtjes stevig in handen.

 

Dit was euforie op een ander niveau. Niet alleen vanwege de wedstrijd, maar vanwege het besef dat ik, ondanks alles, nog steeds controle had over de chaos. Ik speelde het spel, en vandaag had ik gewonnen.

 

De afterparty die volgde op de overwinning was niet zomaar een feestje, het was een explosie van extase, het soort losbandige uitspatting die je normaal alleen ziet in films of decadent beschreven in een of ander literair meesterwerk. Gökhan, nooit te beroerd om zijn rijkdom te etaleren, had zijn magnifieke villa opengesteld voor de ploeg. Geen half werk, geen bescheiden bijeenkomst. Nee, dit was groots, pompeus, de toon van de avond was overdaad.

 

Bij gebrek aan nachtclubs van enig formaat in Erzincan, werd Gökhan’s villa omgetoverd tot een soort geïmproviseerde discotheek. Buiten werden heaters geplaatst om de gure wind te verdrijven, en de lange oprijlaan was omzoomd met rijen auto’s van teamleden en andere genodigden. Binnen stroomden de flessen champagne rijkelijk, elk knallend kurk begeleid door gejuich, alsof elke fles een symbool was van een nieuwe overwinning. De geur van dure sigaren en parfums hing zwaar in de lucht.

 

Colin, altijd het middelpunt van iedere gelegenheid, had zijn shirt alweer uit en stond, half dansend, half dronken, midden in de woonkamer te brullen alsof hij de DJ zelf was. Zijn gezicht was doordrenkt van zweet, maar de grijns was niet van zijn lippen te krijgen. Spelers gaven elkaar schouderklopjes, omhelsden elkaar, alsof ze nog steeds niet helemaal konden bevatten wat ze zojuist hadden bereikt. Het was geen wereldbeker, maar voor hen voelde het even groots.

 

Aykut stond ergens in een hoek met een sigaar in zijn mond, zijn ogen half gesloten, genietend van de chaos die zich om hem heen afspeelde. Hij zag eruit alsof hij elk moment in lachen kon uitbarsten, maar hield zich net genoeg in om een waas van controle te bewaren. De muziek pompte uit de luidsprekers, harde bassen die de ramen deden trillen, terwijl de ploeg danste en dronk alsof er geen morgen was.

 

Mel en Alex ontbraken natuurlijk niet. Ze hadden zich aan de rand van het feest gemanoeuvreerd, maar maakten deel uit van het decor, beide in strakke jurken die net iets te veel aandacht trokken. Mel, altijd op zoek naar een gelegenheid om de show te stelen, keek toe met die welbekende blik van zelfverzekerdheid, alsof dit allemaal haar script was. De speler die haar zoon in het veld had geholpen, had zijn waarde bewezen, en zij genoot stilletjes mee van het succes.

 

Ik stond met een glas whisky in de hand, af en toe nippend, terwijl ik alles gadesloeg. De euforie van de avond was bijna tastbaar, het leek door de lucht te snijden, me te vullen met een gevoel van overwinning dat dieper ging dan de wedstrijd zelf. Dit was mijn moment van triomf, in stilte, terwijl de rest zich verloor in de overdaad.

 

De villa veranderde in een tempel van roes en feestgedruis, waar de realiteit even ver weg leek. Voor vanavond was alles goed. De bal was in het net gegaan, de sterren stonden gunstig, en iedereen leefde in het moment. Morgen? Dat zou weer een andere strijd zijn. Maar voor nu, voor nu telde alleen deze nacht, deze waanzinnige viering van pure, ongebreidelde euforie.

 

Lichtelijk wankelend begon ik aan de afdaling. Elke stap op de trap voelde alsof ik op een drijvend vlot balanceerde, heen en weer geslingerd door een onzichtbare stroming van whisky en euforie. Mijn hoofd tolde een beetje, niet genoeg om me echt zorgen te maken, maar genoeg om elke pas zorgvuldig te moeten plaatsen. Gökhan had me met een achteloze handbeweging naar de kelder gestuurd, zonder echt aandacht te besteden aan mijn staat. Hij was zelf al half weggezakt in zijn eigen narcistische monoloog, gebarend naar een paar verveeld starende spelersvrouwen die er duidelijk geen bal om gaven wat hij te vertellen had.

 

De trap naar beneden was steil en smal, de houten treden kraakten onder mijn voeten alsof ze me waarschuwden. Mijn hand gleed langs de leuning, de koude houtstructuur voelde vreemd prettig aan tegen mijn warme, licht klamme handpalm. Ik keek even naar boven en zag hoe de deur langzaam achter me dichtviel, de geluiden van de feestende menigte dempend tot een gedempt geroezemoes, alsof ik onder water was.

 

Toen ik eindelijk beneden stond, liet ik mezelf even tegen de muur zakken, mijn hoofd bonkte op het ritme van de muziek die nog steeds ergens boven klonk. Mijn ogen speurden de halfdonkere ruimte af. De kelder was groter dan ik had verwacht, met rijen flessen die netjes opgestapeld lagen in rekken. Rode wijn, witte wijn, flessen cognac; maar ik was op zoek naar iets sterkers. Mijn vingers trilden lichtjes terwijl ik een fles whisky van een plank pakte. De dop ging er met een zachte plop vanaf, en ik nam een flinke slok, mijn keel brandend van de alcohol. 

 

Even leunde ik achterover tegen een oud eiken vat, mijn ogen half gesloten terwijl de warmte van de whisky zich langzaam door mijn lichaam verspreidde. Het was een aangename dronkenschap, zo eentje waar je nog helder genoeg bent om te beseffen wat je aan het doen bent, maar wazig genoeg om je zorgen in een stoffig hoekje van je brein te parkeren. 

 

De kelder was stil, afgezien van het zachte gezoem van de koeling in de hoek. Het was bijna surrealistisch, deze overgang van het chaotische feestgedruis boven naar deze oase van rust beneden. Maar de stilte was precies wat ik nodig had. Even geen Gökhan die aan mijn mouw trok, geen spelersvrouwen die zich verveelden, geen plotselinge gedachten aan Abdullah of Mel die door mijn hoofd flitsten.

 

Ik nam nog een slok en liet mijn hoofd tegen de muur rusten. Misschien was het moment gekomen om gewoon even te genieten van dit rare leven dat ik leidde. De rol van manager, strateeg, manipulator en feestganger ineen. Het glas in mijn hand voelde als mijn enige anker in deze chaotische wereld. En voor nu, op dit moment, was dat genoeg.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

@Marius en @Rikkert90; jullie mogen nog een sleutelwoord verzinnen.

 

20 uur geleden zei Djurovski:

Oeh lekker hoor Cup fighters

 

So far, so good  

 

7 uur geleden zei Rikkert90:

Heel netjes! Held!!

 

Het viel niet tegen

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Marius]

Zo waar een update gemist. En wat voor één. Even een ploeg vanop het hoogste niveau met 3-0 naar huis sturen. Dat verdiende inderdaad een feestje. En even alle zorgen te vergeten!

 

Als sleutelwoord kies ik ditmaal voor persoonlijkheidstest.

[spoedt]

Wat een updates weer! Elke update is genieten geblazen. Zeer benieuwd of John alle balletjes in de lucht weet te houden of dat er binnenkort weer een bal valt.

[Nom de Guerre]

 

CCCXI. Mogelijkheden

 

Terwijl ik daar lag, half gedraaid achter dat oude vat, besefte ik hoe absurd de situatie eigenlijk was. Lichtelijk dronken, verscholen in een wijnkelder, luisterend naar twee mensen die hun driften niet konden beheersen. De whisky had mijn hoofd weliswaar wat zwaar gemaakt, maar mijn gedachten waren vlijmscherp. Man, wat doe ik hier eigenlijk?

 

De voetstappen naderden. Het giechelen werd intenser. Een hoge, bijna kinderlijke stem. "Oh, this is so bad what we're doing," kirde ze weer. Ja, no shit, dacht ik. Het was alsof ze wilde horen dat het allemaal spannend was, verboden, opwindend. Goh, een hitsig stelletje, mogelijk zelfs een vreemdganger ofzo.

 

Ik voelde hoe ik me nog wat dieper wegdraaide achter het vat. Mijn lichaam strak gespannen, in een half ongemakkelijke positie, maar ik had geen zin om het tafereel recht in de ogen te moeten kijken. Laat me met rust, dacht ik. Ik wilde gewoon m’n whisky terugvinden, niet een privé voorstelling krijgen van een paar hitsige dronkenlappen.

 

Ik hoorde het geritsel van kleding die haastig werd verwijderd. Het geschuifel van schoenen die over de stenen vloer werden getrokken. Het was een klungelige choreografie, als twee amateurdansers die de passen niet kenden. Haar stem weer, nu lager, gehaast: "Do you think this is safe?"

 

Hij lachte, een gedempte, arrogante lach. "Nobody ever comes down here." Behalve ik, sukkel. Zijn stem had iets bekends, iets dat me dwarszat, maar in mijn toestand kon ik het niet meteen plaatsen. Wie de fuck was dat?

 

De geur van dure parfum en zweet begon zich te vermengen met de muffe kelderlucht. Ondertussen was ik bezig met een soort mantra. Gewoon stil blijven, niets zeggen, ze zijn zo klaar. Maar die mantra begon snel kracht te verliezen. Het werd duidelijk dat het stel geen haast had en de ongemakkelijke geluiden begonnen steeds meer ruimte in de kelder in te nemen.

 

Zijn hijgen werd zwaarder, haar gesmoorde gegiechel veranderde in kreuntjes, half gesmoord, alsof ze het spannend vond om zich in te houden. Waarom hier? Waarom niet gewoon in een hotelkamer, of de auto, of, weet ik veel, een verdomde bezemkast waar ik niet bij ben? Ik wist dat ik moest blijven liggen, blijven wachten tot het voorbij was, maar mijn geduld was inmiddels dunner dan het laagje stof op het vat waar ik tegenaan leunde.

 

De tijd leek zich uit te rekken. Het ritme van hun gepassioneerde gestommel begon me gek te maken. Kom op, jongens, dit kan toch niet veel langer duren? Maar ze hielden vol, en met elke minuut die verstreek voelde ik de situatie steeds onwerkelijker worden. Alsof ik vastzat in een bizarre, dronken koortsdroom waarin ik de onzichtbare toeschouwer was in een scène die ik nooit had willen zien.

 

Terwijl ik daar lag, verscholen achter het vat alsof ik meedraaide in een bizarre komedie, werd de situatie steeds vreemder. De slurpende geluiden zwollen aan, als een soort obscene soundscape die de muren van de kelder vulde. Het onmiskenbare gemompel van een mannenstem, een stem die vaag bekend klonk, drong met korte kreunen en halfslachtige zinnen mijn oren binnen. “Oh my god, baby,” klonk het alsof hij elke lettergreep uit zijn tenen moest persen. Wie is dat? Mijn halfdronken hersenen probeerden wanhopig een naam aan de stem te koppelen.

 

De situatie was al oncomfortabel genoeg, maar net toen ik overwoog om een luide kuch te laten horen om dit absurde tafereel abrupt te beëindigen, kwam er een opmerking van de vrouw die alles een stap verder duwde richting het groteske.

 

"Come on, let me show you why they called me Analex in high school," kirde ze, haar stem vol schaamteloze zelfverzekerdheid.

 

What. The. Actual. Fuck?! Mijn ogen sperden zich wijd open, mijn hart maakte een sprongetje van afschuw. Mijn brein leek even kortsluiting te maken, alsof het niet wilde accepteren wat mijn oren net hadden opgevangen. Analex? Serieus? Wat voor godvergeten soort bijnaam is dat? Het was alsof ik in een bizarre aflevering van een realityshow was beland waar iedereen net dat stapje verder ging om de boel op de spits te drijven.

 

Het gekreun en gegiechel gingen ondertussen onverstoorbaar verder, maar ik lag daar, half verscholen achter het vat, mijn gedachten schreeuwend van ongemak. Elk geluid dat de ruimte vulde, leek harder en dichterbij te komen, terwijl de situatie in absurditeit toenam. De dronken warmte van de whisky in mijn maag voelde ineens als een te groot contrast met de ijzige schaamte die mijn ruggengraat langs kroop.

 

Moet ik iets doen? vroeg ik me af. Moet ik dit doorbreken? Maar eerlijk gezegd wilde ik niks doorbreken. Ik wilde verdwijnen, oplossen in de duisternis van de kelder, weg van dit groteske schouwspel dat zich voor mijn ogen – of beter gezegd, voor mijn oren – afspeelde.

Er kwam wat gerommel, een zacht geplof van kledingstukken die hun weg naar de keldervloer vonden, en ik hoorde opnieuw een giechel, deze keer zachter, intiemer. Ik voelde de paniek opkomen. Wat als ze me ontdekten? Wat als ik me moest verantwoorden voor het feit dat ik hier als een soort voyeur lag? Of, erger nog, wat als ze me gewoon compleet zouden negeren en doorgingen met hun… experimenten?

 

De kilte van de kelder leek op dat moment plots heel aangenaam, als een soort bescherming tegen de absurditeit van wat er zich afspeelde. Maar de vraag bleef in mijn hoofd rondspoken: Wie de fuck is die man? 

 

Terwijl ik daar nog steeds half achter het vat lag, overviel me een impuls die ik niet helemaal kon verklaren, misschien een mengeling van dronken bravoure en pure nieuwsgierigheid. Er was maar één manier om dit absurde tafereel met eigen ogen te aanschouwen: een kijkje nemen. Langzaam, bijna met een chirurgische precisie, rolde ik me iets verder om, zodat ik een beter zicht kreeg op het stel dat zich duidelijk niet bewust was van mijn aanwezigheid.

 

Wat ik toen zag, bevestigde alles wat ik liever niet had willen weten. Daar stond Alex, met haar jurk omhooggetrokken, haar ondergoed opzij geschoven, voorovergebogen over een wijnrek alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Haar rug gespannen, haar vingers knijpend in de metalen rekken die nu dienden als geïmproviseerde steunpilaren voor dit groteske tafereel. Achter haar stond Colin, shirt half open, broek op zijn enkels, en hij nam haar doggystyle. Het schokkerige ritme van zijn bewegingen, de wijze waarop hij haar vasthield, en de half kreunende, half hijgende geluiden die uit hun mond kwamen… ja, dit was precies wat het leek. 

 

Voor een fractie van een seconde verstijfde ik. Mijn hoofd voelde ineens licht van het alcoholische waas, maar de situatie was even ontnuchterend als een emmer koud water. Wat moest ik nu doen? Dit was een moment waarop de wereld even stil leek te staan, een soort surrealistische tijdloze bubbel waarin alles wat logisch was, even niet meer van toepassing leek.

 

En toen deed ik precies wat iedereen in mijn situatie waarschijnlijk zou hebben gedaan, in de schaduw van zoveel absurditeit en innerlijke verwarring: ik haalde mijn mobieltje tevoorschijn. Mijn vingers trilden licht, maar ik drukte stilletjes op de opnameknop en begon te filmen. “Waarom?” vroeg een klein, zwak stemmetje in mijn achterhoofd. Maar dat stemmetje was allang overstemd door de pure sensatie van wat ik hier aanschouwde. Het was alsof ik deelgenoot werd van een verboden geheim, een scandaleuze vertoning die je alleen in films of foute realityshows tegenkomt.

 

De geluiden van hun lichaamstaal vulden de kelder. Het zachte geschuifel van kledingstukken op de vloer, het schuren van Colin’s broek tegen zijn enkels, het gekreun van Alex dat af en toe veranderde in een flinterdunne lach. Ze was totaal onbewust van mijn aanwezigheid, of misschien interesseerde het haar niets meer. Dit was haar geheim, haar schijnbare machtspositie, haar poging om zich even te bevrijden van de spanningen die in haar hoofd zaten. En Colin? Die leek zich totaal verloren te hebben in het moment, zijn gezicht vertrokken in een mengeling van inspanning en extase.

 

Ik filmde, zonder enig plan, zonder doel. De hele situatie voelde als een vreemde droom waaruit ik elk moment zou kunnen ontwaken, maar toch bleef ik doorfilmen, de realiteit vastleggend in pixels en frames, terwijl mijn hart sneller bonkte dan ooit tevoren.

 

Het moment was belachelijk, gênant, en ergens fascinerend. Analex in vol ornaat, met Colin, onze spits, die nog altijd het beste uit zichzelf leek te halen; zij het niet op het veld.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

@Rikkert90, je mag er ook nog een keuzewoordje tegenaan gooien.

 

12 uur geleden zei Marius:

Zo waar een update gemist. En wat voor één. Even een ploeg vanop het hoogste niveau met 3-0 naar huis sturen. Dat verdiende inderdaad een feestje. En even alle zorgen te vergeten!

 

Als sleutelwoord kies ik ditmaal voor persoonlijkheidstest.

 

Komt voor de bakker. Ik voel een borderlinertje aankomen  

 

11 uur geleden zei spoedt:

Wat een updates weer! Elke update is genieten geblazen. Zeer benieuwd of John alle balletjes in de lucht weet te houden of dat er binnenkort weer een bal valt.

 

Ik heb een epische climax in gedachten   "And it all comes falling down."

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Rikkert90]

Wat een verhaal! Ouwe snoepert die Colin

[Marius]

Analex?!  Die had wellicht niemand zien aankomen. Ik voel aan mijn theewater dat die beelden in ieder geval wel nog een keer van pas gaan komen! 

[Nom de Guerre]

 

CCCXII. Analex in da house

 

Terwijl ik hun liefdesspel bleef vastleggen op mijn telefoon, als je dit überhaupt zoiets romantisch als een 'liefdesspel' kon noemen, werd het me steeds duidelijker dat dit eerder iets weg had van keiharde porno. Geen spoor van tederheid, geen passie die je in een verliefd koppel zou verwachten. Nee, dit was puur fysiek, bijna mechanisch, als twee dieren die op elkaar botsten zonder enige emotie. Colin’s bewegingen waren ritmisch en intens, terwijl Alex, haar gezicht half verborgen achter haar warrige lokken, steeds luider begon te hijgen. Het gekreun, het zwoegen, het zachte geklots van hun lichamen die tegen elkaar sloegen; het was alsof ik een goedkope pornofilm aan het bekijken was, maar dan live, recht voor mijn neus. 

 

En toch bleef ik filmen. Mijn vingers omklemden de telefoon stevig, alsof het toestel het laatste houvast was in deze volledig ontspoorde situatie. Waarom ik het deed, wist ik niet precies, maar er begon een vaag plan vorm te krijgen in mijn halfdronken brein. Wie kaatst, kan de bal verwachten, nietwaar? Alex had me keer op keer in de tang genomen met haar manipulatieve spelletjes, haar onuitgesproken dreigementen en haar constante gedraai. Maar nu had ik haar, gevangen in pixels op mijn scherm. Een troefkaart, een wapen, een middel om de rollen om te draaien.

 

Ze had me in een hoek geduwd, maar nu kon ik de spelregels veranderen. Dit was een kans om de macht terug te pakken, om haar een keer op haar knieën te krijgen en dan niet op de manier waarop ze nu voor Colin geknield zat. Als Alex dacht dat ze haar intriges kon voortzetten zonder gevolgen, dan stond haar een verrassing te wachten. Ik voelde hoe de alcohol in mijn bloed mijn gedachten doordrenkte met een vreemde mengeling van opwinding en wraakzucht. Nu zou degene die chanteerde zelf onder druk gezet worden.

 

Elke beweging die ik filmde, elke kreun die door de ruimte galmde, voelde als een overwinning. De schaamte die ik eerder had gevoeld, maakte langzaam plaats voor een koud, berekenend gevoel van controle. Dit was niet alleen een seksueel tafereel dat zich voor mijn ogen afspeelde; dit was macht. Macht over iemand die dacht dat ze onoverwinnelijk was. Ik wist dat ik dit slim moest spelen. Een simpele confrontatie zou niet werken; nee, dit moest subtiel, geraffineerd. Alex was slim, veel te slim om haar zomaar in een hoek te drijven zonder dat ze zou terugslaan. Maar als ik het goed aanpakte, zou ze geen kant meer op kunnen.

 

Het spel was veranderd. Het geluid van hun ritmische bewegingen vulde nog steeds de kelder, maar mijn gedachten dwaalden af naar wat ik hiermee kon doen. Chantage was misschien een grof middel, maar in dit geval gerechtvaardigd. Alex had me meermaals proberen te bespelen, haar kaarten altijd verborgen gehouden, maar nu had ik een aas in mijn hand. Wat ze ook probeerde, ik zou haar altijd kunnen herinneren aan deze avond in de kelder, aan dit moment dat ze nooit zou willen dat iemand te weten zou komen.

 

Mijn hart klopte sneller terwijl ik langzaam mijn telefoon wegstopte. De rollen waren omgedraaid. Terwijl Alex en Colin zich aankleedden en terug naar boven begaven, bleef ik nog een tijdje in de koele, halfdonkere kelder. De geur van stof en oude vaten vulde mijn neus terwijl de roes van de whisky langzaam begon af te nemen, waardoor mijn gedachten scherper werden. De gebeurtenissen van de afgelopen minuten speelden zich opnieuw af in mijn hoofd, maar dit keer zonder de beneveling van de drank. De schaakstukken op het bord waren nu duidelijk zichtbaar, en het werd tijd om mijn volgende zet te bepalen.

 

Ik opende mijn telefoon en zonder enige aarzeling werd het filmpje direct geüpload naar diverse backupaccounts. Google Drive, Dropbox, een anonieme cloudservice die ik ooit had ingesteld voor noodgevallen. Het was simpel, efficiënt. Mijn verzekering tegen elke tegenzet die Alex zou kunnen bedenken. Terwijl de bits en bytes zich een weg door cyberspace baanden, ging ik diverse strategieën in mijn hoofd na. Dit filmpje was niet zomaar een toevallig opgenomen seksueel tafereel; het was een sleutel. Mijn sleutel om los te komen uit de verstikkende klauwen van Alex.

 

De ironie van de situatie ontging me niet. We zouden in een soort Mexican standoff belanden; assured mutual destruction. Ik had het filmpje, zij had de potentie om me kapot te maken met een rokje bezaaid met dna. Het was een evenwicht, een delicate balans waarin geen van ons beiden nog echt de macht had. We stonden aan de rand van een afgrond, maar geen van ons durfde de ander te duwen uit angst om zelf mee te vallen. Dit was geen overwinning, maar het gaf me wel enige ruimte. Vrijheid binnen de perken, als het ware.

 

Het beeld van haar rok speelde door mijn hoofd. Het was een rok die me meermaals had doen slikken van verlangen, maar nu zag ik het voor wat het was: een instrument, een bewijsstuk dat me net zo goed ten val kon brengen als dit filmpje haar zou kunnen ruïneren. De rok, het dna, de geur van haar lust die aan Colin hing, waren allemaal wapens in dit machtsspel. We hadden elkaar in een wurggreep, en geen van ons kon zich veroorloven om die te lossen.

 

Mijn gedachten keerden terug naar Alex. Hoe had het zo ver kunnen komen? Ooit had ze alles strak in handen, haar manipulatieve spelletjes altijd perfect getimed. Maar nu zat ze gevangen, net als ik. We waren geen vijanden in de klassieke zin, maar eerder gedwongen bondgenoten in een sinistere dans van macht en controle. Ze zou weten dat ik het filmpje had, net zoals ik wist dat ze altijd iets achter de hand hield. Geen directe dreigingen meer, maar de onuitgesproken spanning zou voortduren. Het was een wederzijds begrip van de vernietiging die we elkaar konden brengen, zonder dat we ooit het lef zouden hebben om het daadwerkelijk uit te voeren.

 

Ik leunde achterover tegen de koele stenen muur van de kelder, terwijl de kille realiteit van de situatie me langzaam begon te omarmen. De whisky had zijn werk gedaan, maar de nasmaak van het machtsspel dat zich hier had ontvouwd, was veel bitterder. Dit was geen vrijheid, maar wel ademruimte. Het gaf me de mogelijkheid om haar spel deels te neutraliseren, om niet langer volledig naar haar pijpen te dansen. Maar ik wist dat er altijd een prijs zou zijn, en deze Mexican standoff zou nog lang niet voorbij zijn.

 

Voor nu had ik de bovenhand. Maar in een spel als dit, waarin beide partijen de middelen tot vernietiging bezitten, blijft niemand ooit lang de winnaar.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

@Rikkert90, je mag me nog een willekeurig woordje geven dat ik moet verwerken in toekomstige updates  

 

11 uur geleden zei Rikkert90:

Wat een verhaal! Ouwe snoepert die Colin

 

Dat sowieso  

 

6 uur geleden zei Marius:

Analex?!  Die had wellicht niemand zien aankomen. Ik voel aan mijn theewater dat die beelden in ieder geval wel nog een keer van pas gaan komen! 

 

Vond ik grappig   Ik heb een zeer puberaal gevoel voor humor.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Djurovski]

Het was weer lekker genieten van de laatste updates. 

[Marius]

Het is nu al uitkijken naar Alex haar gezicht wanneer ze het filmpje te zien krijgt  

[Nom de Guerre]

 

CCCXIII. Vechten, maar met een lach op het gezicht

 

Als je mensen in het nauw drijft, zijn er statistisch gezien drie mogelijkheden: onderhandelen, vechten of vluchten. Onderhandelen is de meest rationele optie. Het vereist inzicht in de situatie, een scherpe geest en het vermogen om te wachten tot de tegenstander knippert. “Als ik jou zoveel betaal, dan moet dat meer waard zijn dan wat je nu hebt,” zo gaat de gedachte. De betaling hoeft niet altijd in geld te zijn. Nee, soms is een deal veel complexer: voorwerpen, diensten, seksuele gunsten; alles kan deel uitmaken van de onderhandeling. Maar onderhandelen vraagt lef, doorzettingsvermogen en het vermogen om emoties uit te schakelen. Niet iedereen heeft die capaciteiten, vandaar dat velen niet eens op dat idee komen als de druk wordt opgevoerd.

 

Vluchten is daarentegen de meest primitieve en toch ook begrijpelijke reactie. Als een dier in de hoek wordt gedreven, draait het zich om en rent weg. Het probleem met vluchten is alleen dat het zelden iets oplost. Je kunt je wel omdraaien en hard wegrennen, maar de problemen blijven daar. De struisvogel die zijn kop in het zand steekt, ziet de naderende leeuw misschien niet, maar het betekent niet dat hij ontsnapt aan de hongerige bekken. Het is een kortetermijnoplossing die altijd eindigt in misère. Iedereen die heeft geprobeerd voor zijn problemen te vluchten, weet hoe zinloos het is. Problemen hebben namelijk de vervelende eigenschap om sneller te rennen dan jij.

 

Dat bracht me bij optie drie: vechten. Je kunt me misschien in het nauw drijven, maar ik ben niet van plan om me zomaar gewonnen te geven.  Vechten is de enige optie waarbij je controle hebt over je eigen lot, hoe wankel die controle ook mag zijn. En door die opname die ik had van Colin en Alex, had ik een boksbeugel in handen gekregen. Een wapen dat me niet onkwetsbaar maakte, maar me in ieder geval een voordeeltje gaf in deze vieze machtsstrijd. 

 

Ik had voor mezelf al de knoop doorgehakt: ik zou dit seizoen uitzitten, mijn kaarten zorgvuldig spelen en daarna wegwezen uit Erzincan . Deze stad, deze club, dit hele wespennest van intriges en manipulatie had me opgeslokt, maar nu, eindelijk, had ik een middel om te onderhandelen over mijn vertrek. Niet als een verliezer, niet als iemand die vlucht. Nee, als iemand die zijn lot in eigen handen nam.

 

Die opname was mijn exitplan. Mijn golden ticket om vrij te komen zonder al te veel modder aan mijn schoenen. Alex had me in de tang gehad met haar manipulaties, maar nu had ik een troefkaart. Niet dat het mijn bedoeling was om Colin erin te luizen; de man was een vriend, en zijn situatie was al ingewikkeld genoeg. Maar in dit spel was iedereen een pion, en het enige wat je kon doen, was je eigen belang beschermen.

 

Dus ja, vechten. Altijd vechten. Vluchten zou geen zin hebben, onderhandelen misschien wel, maar alleen als ik de sterkste positie innam. En dankzij dat verdomde filmpje had ik nu een boksbeugel in mijn zakken zitten, klaar om uit te delen als de tijd rijp was.

 

De gedachte toverde een grijns op mijn gezicht, eentje die niet eens geforceerd voelde. Voor de verandering was het geen glimlach als een boer met kiespijn, geen masker dat ik opzette om me door de dag te slaan, maar een oprechte grijns. Altijd blijven lachen, zeggen ze, maar meestal is dat lachen om niet te hoeven huilen, lachen om de pijn te verbergen. Dit keer was het anders. Dit keer voelde ik de controle terugkomen, het gevoel dat ik de regie in handen had.

 

Cynisch? Absoluut. Maar in dit wereldje kun je niet overleven zonder cynisme. Je moet meedogenloos zijn, vooral tegenover jezelf. Je geweten en je moraal zijn zwakke punten in een wereld die gedomineerd wordt door machtsmisbruik, manipulatie en dubbele agenda’s. Ik had het van dichtbij gezien, met Alex, met Gökhan, en nu ook met Colin, onwetend over de val waarin hij zichzelf had gestort.

 

Maar dit was het moment waarop ik de rollen omdraaide. Ik had jarenlang de ballen hoog moeten houden, spelend naar de regels van anderen. Ze dachten allemaal dat ze me in hun greep hadden, dat ik de marionet was die ze aan de touwtjes konden laten dansen. Ze vergisten zich.

 

De lach op mijn gezicht was niet langer een façade, maar een voorbode. Een glimlach die liet zien dat ik klaar was om de rollen om te draaien, klaar om zelf de touwtjes in handen te nemen. De whiskey was net genoeg gezakt om mijn hoofd helder te houden, maar de bitterheid van de afgelopen maanden bleef als een donkere schaduw aanwezig. Die bittere smaak in mijn mond, dat was wat me scherp hield. 

 

De ironie dat ik, juist nu, een vorm van bevrijding vond door de smerigheid van anderen, ontging me niet. Maar dat was nu eenmaal de wereld waarin ik leefde. Je kunt jezelf verrot voelen om de keuzes die je maakt, of je kunt accepteren dat het spel is zoals het is. Niemand speelt dit spel schoon. En als iemand dat wel beweert, liegt hij tegen zichzelf. 

 

Dus ja, ik glimlachte. Niet langer als een dwaas die de pijn probeerde te verbergen, maar als iemand die het spel snapte, als iemand die begreep hoe de kaarten nu lagen. De pret was nog maar net begonnen, en deze keer was ik degene die de regels bepaalde.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

 

13 uur geleden zei Djurovski:

Het was weer lekker genieten van de laatste updates. 

 

Ik ben er zelf ook wel content mee   We werken toe naar een vernietigende climax.

 

13 uur geleden zei Marius:

Het is nu al uitkijken naar Alex haar gezicht wanneer ze het filmpje te zien krijgt  

 

Als je dat maar weet. Ik weet zeker dat jullie die climax niet aan zien komen.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt

 

[Marius]

Exit dat Turkse hol. Sounds like a plan  Alex schaakmat zetten met dat filmpje zal wel lukken ook vermoed ik. Maar ik vraag me ook wel af hoe Colin hierop zal reageren wanneer hij er lucht van zou krijgen. Laat die climax maar komen! 

[Djurovski]

Op het puntje van de stoel voor de climax

[Nom de Guerre]

 

CCCXIV. And so it begins…

 

Gökhan zette zijn telefoon op tafel, zijn blik bleef kort hangen op het apparaat, alsof hij nog een laatste bericht verwachtte, maar er niets kwam. Zijn irritatie was bijna tastbaar. Hij leunde voorover, zijn vingers trommelden rusteloos op het donkere eikenhout van het bureau, zijn kaken strak op elkaar geklemd.

 

"So, how are we gonna handle this?" vroeg hij, zijn stem kortaf, bijna bot. Er was geen ruimte voor beleefdheden, geen felicitatie voor de bekerzege; die kon hem geen bal schelen. Zijn focus lag ergens anders, ergens veel crucialer in zijn ogen: de verkoop van een hele lading spelers. "Five, six players leaving, right? We can’t exactly announce that in one go without causing a riot."

 

Ik keek hem aan, liet een kort moment van stilte vallen, zoals je doet als je zeker weet dat je de ander moet laten merken dat je de touwtjes in handen hebt. "Precies," zei ik, mijn stem kalm, beheerst. "We can’t drop a bomb like that without a proper cover story." Ik boog iets naar voren, mijn ogen priemend in de zijne. "The cup win... it gives us a narrative. We spin it. New blood, new ambition, something fresh. But first, we announce the arrivals. Build the hype. Then, and only then, do we drop the other news.  "

 

Gökhan snoof, een nerveus gebaar dat verraadde hoe snel hij zijn geduld verloor. "Yeah, right. People are always excited until they realise you’re selling half the bloody squad. Then they come with pitchforks." Zijn mond trok strak, zijn ogen fonkelden even van ergernis.

 

Ik stak een sigaret op, trok rustig een wolkje rook in mijn longen, en blies het met een laconieke grijns uit. "That’s why we time it perfectly. Announce the signings first. Make it sound like we’re strengthening the squad for the next phase. Let them dream a bit. Then we casually slip in the sales, like it’s part of the master plan."

 

Zijn ogen vernauwden zich, hij keek me strak aan, zoekend naar een fout in mijn redenering. "And what if they don’t buy it?" vroeg hij scherp, alsof hij wilde dat ik zou wankelen.

 

Ik haalde mijn schouders op, alsof het de meest simpele zaak ter wereld was. "They will. Fans are fickle. Give them a couple of good names and they’ll forget all about who’s leaving. We just need to make sure the new guys arrive before the old ones are out the door." Ik nam nog een trek van mijn sigaret, liet de rook langzaam ontsnappen terwijl ik hem bleef aankijken.

 

Hij knikte langzaam, en voor het eerst zag ik iets van een glimlach rond zijn mond spelen, al was het cynisch. "You’ve thought this through, haven’t you?" vroeg hij, zijn toon nog steeds sceptisch, maar er zat nu iets van nieuwsgierigheid in.

 

Ik grijnsde breed, mijn ogen glinsterden van zelfgenoegzaamheid. "Of course I have. I live for this shit." Mijn stem droeg de zekerheid van iemand die het spel beter kende dan de meeste anderen.

 

Hij leunde achterover, zijn vingers trommelend op de leuning van zijn stoel.  Okay, so when do we pull the trigger?" Zijn ogen boorden zich in de mijne, de irritatie nog steeds zichtbaar in de strakke lijnen van zijn gezicht.

 

Ik knikte langzaam, alsof ik een onzichtbaar plan voor hem ontvouwde. "We announce the signings first. Build the hype. Make it look like we’re going all-in for promotion. Then, a day later, we announce the departures. By then, they’ll be so focused on the new guys they won’t even care."

 

Zijn mondhoeken trokken even omhoog, maar zijn ogen bleven scherp. "  And what if we don’t get the signings in time?"

 

Ik glimlachte droogjes, liet de rook uit mijn mond kringelen. "Then we buy ourselves time. Drag out the medicals, visa issues, whatever. The trick is to keep them guessing. By the time they know what’s hit them, it’ll be too late."

 

Gökhan leunde nog verder achterover, zijn lichaamstaal verried dat hij het spelletje doorhad, maar dat hij erin meeging, omdat hij wist dat dit de enige manier was. Zijn stem werd zachter, bijna fluisterend, maar met een duidelijke ondertoon van dreiging. "Fine. Let’s do it your way. But if this blows up..."

 

Ik onderbrak hem met een korte, spottende lach. "If this blows up, we’ll be long gone." Mijn stem klonk nonchalant, maar de onderliggende boodschap was helder. Wij zouden geen slachtoffers zijn, wij waren de spelers die het spel naar onze hand zetten.

 

Hij keek me aan, de lijnen van irritatie verdwenen langzaam uit zijn gezicht, en wat ervoor in de plaats kwam was een soort kalme acceptatie. Hij wist dat ik gelijk had. Mijn blik bleef strak, mijn gezicht zakelijk, maar diep vanbinnen voelde ik die tinteling van opwinding. Dit was het spel dat ik het beste speelde, en ik wist dat we de kaarten stevig in handen hadden.

 

Gökhan gaf een laatste knik, en met een strakke blik zei hij kortaf: "Alright. Let’s start leaking some names. And for fuck’s sake, don’t screw this up "

 

Ik glimlachte, de rook van mijn sigaret nog in mijn longen, en knikte langzaam. "Don’t worry. I’ve got this."

 

De spelersexodus ging van start zoals gepland, elke stap zorgvuldig getimed om samen te vallen met de aankondiging van nieuwe spelers. Het was een spel van rook en spiegels, een toneelstuk waarbij de regie in mijn handen lag. In de media zouden ze het zien als een natuurlijke evolutie; ervaren krachten eruit, nieuw bloed erin. Maar onder het oppervlak wisten Gökhan en ik dat dit niets minder dan een gecontroleerde uitverkoop was, gedreven door noodzaak en pure overlevingsdrang. 

 

De transfers waren niet eens het moeilijkste gedeelte; de echte uitdaging lag in de presentatie. Het juiste moment, de juiste verwoording. Als je de krantenkoppen beheerst, beheers je de realiteit. En als je genoeg mensen tegelijk afleidt, valt er altijd iets minder op. Het was bijna lachwekkend hoe simpel het was om hen te manipuleren. Geef ze een nieuwe naam, een frisse aankoop die de toekomst belooft, en ze vergeten in een mum van tijd dat hun geliefde sterspelers de deur uitgaan.

 

Voordat de mediastorm losbarstte, moesten we nog één laatste wedstrijd afwerken. Een formaliteit, niet meer dan dat. Maar de wedstrijd zelf voelde als het oog van de storm; kalm, bijna bedrieglijk stil. Terwijl het spel zich afwikkelde, wist ik dat de echte actie zou beginnen zodra het eindsignaal klonk. De persconferenties, de sociale media-aankondigingen, de interviewvragen die ons zouden dwingen om te verdoezelen wat eigenlijk een financiële noodgreep was.

 

De spanning voelde ik nauwelijks meer. Dit was routine. Elke beweging, elk woord was berekend. Als het een schaakspel was, bevond ik me al een aantal zetten voor op de tegenstander. Elk interview, elke uitlating in de media was een strategische zet, een afleidingsmanoeuvre om de aandacht weg te leiden van de onderliggende chaos. Koel, zakelijk, met een vleugje charme voor de bühne. Het spel was begonnen, en ik wist dat ik aan de winnende hand was.

 

 

Reacties en dergelijke.

 

Spoiler

9 uur geleden zei Marius:

Exit dat Turkse hol. Sounds like a plan  Alex schaakmat zetten met dat filmpje zal wel lukken ook vermoed ik. Maar ik vraag me ook wel af hoe Colin hierop zal reageren wanneer hij er lucht van zou krijgen. Laat die climax maar komen! 

 

Nog even geduld. De climax valt trouwens niet gelijk met het einde van het seizoen, om de zaak nog eens lekker te compliceren.

 

1 uur geleden zei Djurovski:

Op het puntje van de stoel voor de climax

 

Ik beloof je dat je deze niet ziet aankomen   Try me. Gok eens of je deze ziet aankomen  

 

@Rikkert90 je mag er ook nog een willekeurig woord inslingeren.

 

Tags voor @Djurovski @ElMarcos @Marius @spoedt @Rikkert90