Rikkert90

Heerlijk begin! Ben benieuwd naar de verhalen over Bertus!

Hoofdstuk 6: Een vliegende start Augustus was nog maar net voorbij, maar de sfeer op de Toekomst en in de Johan Cruijff ArenA was al uitgelaten. Het nieuwe seizoen had zijn eerste stappen gezet, en met 7 punten uit drie zware wedstrijden in de Eredivisie stond Ajax goed op koers. Leon van der Dussen en ik zaten in mijn kantoor, terugblikkend op de maand en vooruitkijkend naar wat komen ging. We hadden het over de selectie, de Europa League, en hoe we de sterke start verder konden uitbouwen. "Het is eigenlijk ongelofelijk," begon Leon terwijl hij zijn notities bekeek. "Drie wedstrijden tegen zulke tegenstanders, en dan toch zeven punten pakken. Het is een teken dat de basis goed staat." Ik knikte, leunend in mijn stoel. "Ja, de resultaten zijn er zeker. Feyenoord uit, altijd lastig, en we pakken drie punten. PSV thuis, een gelijkspel, waarbij wij meer verdienden. Tegen NAC deden we wat we moesten doen, en de ploeg begint vorm te krijgen. Vooral qua doelpunten kan ik niet anders dan tevreden zijn. Veertien treffers in vijf wedstrijden, dat is een goed gemiddelde." "Dat valt zeker op," zei Leon. "Vooral hoe de aanvallers elkaar lijken te vinden. Je ziet dat ze steeds beter op elkaar ingespeeld raken. Die wisselende posities voorin beginnen echt hun vruchten af te werpen." "Ja, dat is iets waar we veel aandacht aan hebben besteed in de voorbereiding," antwoordde ik. "Die flexibiliteit voorin zorgt ervoor dat we moeilijk te verdedigen zijn. Lucas Jetten en Christian Rasmussen beginnen hun draai te vinden, en dat zie je terug in het spel. Ze wisselen continu van positie, en het zorgt voor verwarring bij de tegenstanders." Leon bladerde door zijn notities en keek me serieus aan. "Maar de verdediging, Wim… Daar moeten we nog wel aan werken, toch?" Ik zuchtte en knikte. "Dat klopt. Tegen Feyenoord en PSV zag je dat we bij vlagen kwetsbaar waren, vooral bij snelle omschakelingen. Het spel van ons vraagt veel van de verdedigers, ze staan vaak één-op-één achterin. Dat werkt tegen ploegen als NAC, maar tegen de sterkere tegenstanders, zoals Feyenoord, krijgen we nog te veel kansen tegen." "Precies," zei Leon, terwijl hij een pen tussen zijn vingers draaide. "Hoe ga je dat aanpakken? Want in de Europa League krijg je met Real Sociedad bijvoorbeeld een team dat ook sterk is in de omschakeling." Ik leunde naar voren. "Daar gaan we de komende weken aan werken. Het heeft deels te maken met de positionering van de backs. In ons 3-4-3-systeem moeten de vleugelverdedigers zowel in balbezit als in balverlies constant alert zijn. Dat betekent dat we de balans tussen aanvallen en verdedigen beter moeten beheersen. Vooral tegen de topploegen." Leon knikte instemmend. "Maar ondanks dat, ben je toch tevreden over hoe de groep zich ontwikkelt?" "Zeer tevreden," antwoordde ik met een glimlach. "Kijk, het is een proces. Je kan niet verwachten dat alles direct perfect loopt, zeker niet in zo’n dynamisch systeem als het onze. Maar de progressie is zichtbaar. We creëren veel kansen, scoren veel doelpunten, en de spelers lijken steeds beter te begrijpen wat er van ze wordt verwacht." Ik stond op en liep naar het raam. Het trainingsveld lag er rustig bij, een contrast met de energie die ik van het team zag tijdens de laatste wedstrijden. "En nu," vervolgde ik, "nu gaan we de volgende stap zetten. De Europa League." Leon haalde zijn schouders op. "Real Sociedad, Malmö en APOEL… Dat lijkt op papier wel te doen, toch?" "Op papier wel," zei ik terwijl ik me omdraaide. "Maar je weet hoe dat gaat in Europa. Elke fout kan fataal zijn. Toch moeten we dit als Ajax zijnde als een kans zien. Real Sociedad is een gevaarlijke ploeg, daar maak ik me geen illusies over. Ze spelen snel en direct, wat onze verdediging op de proef zal stellen. Maar Malmö en APOEL? Daar moeten we gewoon van winnen. We zijn Ajax. Dit soort wedstrijden zijn we verplicht te winnen, en we moeten als eerste eindigen in de groep." Leon keek me even peinzend aan. "Zie je dat als een realistische verwachting?" "Meer dan realistisch," antwoordde ik vastberaden. "Kijk, we hebben de kwaliteit in de selectie. Aanvallend zitten we goed, en als we de verdedigende balans iets beter onder controle krijgen, zie ik geen reden waarom we niet de groepsfase kunnen domineren. We moeten onszelf doelen stellen die bij de status van de club passen. Ajax hoort in Europa bovenaan mee te doen, en dit seizoen moeten we laten zien dat we daar thuishoren." "Heb je het gevoel dat de spelers daar ook klaar voor zijn? Ik bedoel, Europees voetbal vraagt een andere mentaliteit dan de Eredivisie." Ik knikte. "Dat klopt. Maar ik zie een groep die hongerig is. Ze willen bewijzen dat ze het niveau aankunnen. Jongens als Julian Rijkhoff en David Kalokoh maken grote stappen, en je ziet dat ze snappen wat er nodig is. We gaan de komende weken nog intensief trainen op specifieke Europese scenario’s. Hoe we druk zetten, hoe we de ruimtes compact houden, en vooral hoe we omgaan met ploegen die ons willen laten komen en zelf in de counter spelen." Leon keek naar zijn horloge en stond op. "Ik heb het gevoel dat je alles onder controle hebt, Wim. De start is in ieder geval veelbelovend. Nu is het zaak om dat door te trekken." "Dat is het doel," zei ik, terwijl ik ook opstond en hem de hand schudde. "Dit is pas het begin. We hebben de eerste stappen gezet, nu gaat het erom hoe we deze lijn doortrekken. De komende maanden worden cruciaal." Leon lachte terwijl hij naar de deur liep. "Het lijkt erop dat we een mooi seizoen tegemoet gaan." "Daar ga ik wel van uit," antwoordde ik, mijn blik op de toekomst gericht. "Dit team heeft de potentie om grootse dingen te bereiken, zowel nationaal als internationaal. Nu is het tijd om dat waar te maken." Toen Leon de deur achter zich sloot, bleef ik nog even staan, nadenkend over wat voor ons lag. De komende maanden zouden beslissend zijn. De competitie was goed begonnen, de Europa League wachtte. We hadden het talent, de visie en de filosofie. Nu was het tijd om dat in daden om te zetten. Ik glimlachte in mezelf. Dit team, deze staf—het voelde alsof alles op zijn plek begon te vallen. De puzzel was nog niet compleet, maar de eerste stukken lagen er. @Marius @Djurovski @chrisje1993 @Nom de Guerre @Copywriter @Vlonkie @Lensherr Bedankt voor jullie reacties heren! Augustus zijn we in ieder geval voortvarend begonnen!

Mooie overwinning in de beker! Daar heb je zeker een punt haha

Weer prima overwinning!

Investeren in het jeugdcomplex om betere jeugdspelers voort te brengen

Je blijft maar gaan, niet normaal!

Hoofdstuk 5: De basis leggen De zon stond laag aan de horizon terwijl Leon van der Dussen en ik, Wim Jonk, aan de rand van het veld stonden. Het trainingscomplex van Ajax was leeg. De voorbereiding zat erop, en we hadden net onze laatste evaluatie gehad met de technische staf. De stilte voelde bijna symbolisch voor de kalmte voor de storm die de competitie zou brengen. "Nou Wim, hoe kijk je terug op de voorbereiding?" vroeg Leon, terwijl hij zijn blik over het veld liet glijden. Hij was altijd direct, geen blad voor de mond. Ik haalde diep adem. "Het had zijn ups en downs," zei ik zonder te aarzelen. "We hebben de basis gelegd voor het spel dat ik voor ogen heb, maar het is duidelijk dat sommige spelers nog moeten wennen aan het hoge druk zetten en de snelheid van het spel. Dat zag je vooral tegen ploegen als Schalke 04 en OGC Nice." Leon knikte instemmend. "Ja, je ziet dat ze er soms moeite mee hebben om de bal snel genoeg terug te veroveren na balverlies. Vooral in de tweede helft zakken ze soms iets te ver in." "Precies," zei ik. "En dat is juist wat we moeten vermijden. Zoals Johan altijd zei: 'Je hoeft niet te verdedigen als je de bal hebt.' We willen geen afwachtend spel, we willen domineren. Die mentaliteit moet erin." Leon lachte zachtjes. "Dat was typisch Johan. Altijd simpel maar o zo waar." Ik knikte. "En dat is ook precies de reden waarom ik zo hard hamer op die pressing. Als we na balverlies meteen druk zetten en de bal snel terugveroveren, hoeft de verdediging minder in actie te komen. Dat is Ajax-voetbal: aanvallend denken, zelfs als je de bal niet hebt." Leon draaide zich naar me om. "Hoe vond je het gaan tegen PSG? Weet je, ondanks dat we niet wonnen, zag je wel dat het potentieel er is. Die eerste helft… We waren echt de bovenliggende partij." "Inderdaad," zei ik met een glimlach. "Die wedstrijd was een bevestiging. Je zag dat we in staat zijn om tegen topploegen te domineren. PSG had moeite met onze druk en wisselende positiewisselingen voorin. Dat is wat we willen zien, dat we ook tegen teams van hun kaliber ons eigen spel kunnen spelen." Leon keek naar het veld, alsof hij de bewegingen van de spelers opnieuw voor zich zag. "Maar we moeten dat constant zien. Je zag ook dat ze na rust wat inzakten. De intensiteit van dat hoge druk zetten eist z’n tol." "Ja," gaf ik toe. "Conditioneel is het zwaar, maar het is ook een kwestie van wennen. Dit is een spelstijl die niet elke speler van nature oppakt. Het vraagt om een specifieke mentaliteit. En daar werken we aan. Kijk bijvoorbeeld naar Lucas Jetten. Hij is jong, maar pakt het geweldig op. Die jongen gaat echt een belangrijke rol spelen dit seizoen." Leon glimlachte. "Ja, Lucas is een natuurtalent. Je ziet dat hij die dynamiek begrijpt, zowel in balbezit als bij balverlies. Hij lijkt instinctief aan te voelen wanneer hij druk moet zetten en wanneer hij moet afwachten. Dat is precies wat we nodig hebben." "Precies," zei ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. "Maar hij is er nog niet. Niemand is er nog. We hebben nu een basis gelegd, maar we zijn pas net begonnen. De competitie gaat een ander verhaal zijn. Daar gaan we de echte tests tegenkomen." "Wat verwacht je van de eerste weken?" vroeg Leon, zijn ogen half dichtknijpend tegen de zon. "Het lijkt alsof je er klaar voor bent." "Ik heb er vertrouwen in," zei ik. "De start van de competitie wordt altijd intens, maar ik heb goede hoop. We hebben een selectie die direct mee kan doen om de titel. Maar het belangrijkste is dat we het proces blijven volgen. Als we dit niveau al kunnen halen tijdens de voorbereiding, belooft de rest van het seizoen veel." Leon knikte instemmend. "Het gaat er nu om dat de spelers die tactiek echt eigen maken. Wanneer denk je dat dat punt bereikt is?" "Dat hangt van de groep af," antwoordde ik. "Sommige jongens, zoals Lucas, maar ook Rasmussen en Kalokoh, hebben snel door hoe het werkt. Anderen hebben iets meer tijd nodig. Maar het mooie is, je zag tegen PSG al flarden van wat mogelijk is. En als we dat niveau week in, week uit kunnen brengen, dan zijn we moeilijk te stoppen." Leon fronste even zijn wenkbrauwen. "En Rugani? Denk je dat zijn vertrek impact heeft op de groep?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Rugani is een goede verdediger, maar hij paste niet in ons systeem. Hij kostte ons te veel en gaf ons te weinig terug in ruil daarvoor. Kijk, we hebben jeugdspelers met minstens zoveel potentieel die klaarstaan om in te stappen. Dat is waar Ajax altijd om draait: talent de kans geven. Het vertrek van Rugani geeft die jongens een kans om zich te bewijzen. Ik ben er zeker van dat ze die kans met beide handen aangrijpen." Leon glimlachte. "Dat klinkt alsof je precies weet waar je heen wilt met deze groep." "Dat weet ik ook," zei ik vastberaden. "We bouwen niet alleen voor dit seizoen. We leggen nu de fundamenten voor de komende jaren. De spelers, de staf, de jeugdopleiding—alles moet met elkaar in verbinding staan. We willen niet alleen titels winnen, we willen een filosofie uitdragen. Net zoals Johan dat altijd wilde." Leon knikte langzaam. "Het klinkt als een mooi plan, Wim. Maar denk je dat de fans geduld hebben als het niet meteen resultaten oplevert?" Ik haalde mijn schouders op. "Natuurlijk zullen er altijd mensen zijn die snel succes willen. Dat is begrijpelijk. Maar als we het goed doen, als we laten zien dat er een lijn zit in wat we doen, dan krijgen we dat geduld vanzelf. Het gaat om het grote plaatje. We willen niet alleen nu winnen, we willen structureel bouwen aan een team dat jarenlang mee kan doen in de top." Leon keek naar me en zei met een glimlach: "Dat klinkt als een uitdaging, maar ook als iets dat je precies op het lijf geschreven is." Ik lachte. "Precies. Dit is waar ik van hou. Het bouwen, het werken met jonge spelers, het ontwikkelen van een visie en die tot uitvoering brengen. En met deze groep, zowel de spelers als de staf, heb ik er alle vertrouwen in dat we het kunnen." We stonden daar nog een tijdje in stilte, beide nadenkend over wat komen ging. De competitie stond voor de deur, en hoewel de voorbereiding ups en downs had gekend, voelde ik een onmiskenbaar optimisme. We waren klaar voor de strijd. "Op naar de eerste wedstrijd dan," zei Leon uiteindelijk, terwijl hij naar de uitgang liep. "Ja," zei ik, mijn blik vastberaden op het veld gericht. "Op naar de eerste stap." @Marius @Djurovski @chrisje1993 @Nom de Guerre @Copywriter @Vlonkie

Zo'n bod kan je niet laten liggen eigenlijk

Gokhan is gek geworden, wat zit erachter? Ben benieuwd hoe dit af gaat lopen

Je gaat weer als een speer, niet normaal.

Gefeliciteerd met het kampioenschap!

Goede overwinning in de beker!

Ik was inderdaad te vroeg haha. Succes met de laatste wedstrijden

Wat een twist in het vorige hoofdstuk. Dit ook weer een mooie update! Ik verwacht een 3-1 overwinning

Je speelt fantastisch, maakt niet uit dat je het tegen het eind pas beslist. Winst is winst

Je verslaat wel goede ploegen man!

Zonde dat je eruit ligt. Veel strafschoppen nodig gehad

Dan moet het vast goed komen. Ook in de competitie ben je weer lekker op dreef!

Hoofdstuk 4: Het fundament van de toekomst De zon scheen fel door de ramen van de bestuurskamer, terwijl ik met Alex Kroes tegenover me zat. Voor ons lag een grote stapel documenten: contracten, namenlijsten, analyses, en schema’s. Het was eindelijk zover. Na maanden van plannen en gesprekken stond de nieuwe structuur van Ajax op papier. Mijn staf, zowel voor de trainingen als de wervingen, was rond. "Dat is 'm dan," zei Alex, terwijl hij door de laatste lijst met namen bladerde. "Dit is jouw team, Wim. Jouw mensen. Iedereen die je wilde, is nu aan boord." Ik knikte tevreden. "Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar dit is precies wat we nodig hebben. Mensen die het Ajax-DNA begrijpen, mensen die me helpen die rode draad weer door de club te weven." Alex leunde achterover in zijn stoel en keek me aan met een onderzoekende blik. "Er zijn veel mensen vertrokken, sommige met flink wat ervaring. We hebben hier een hoop pionnen verschoven, denk je dat dit gaat werken?" "Zeker," zei ik vastberaden. "De mensen die weg zijn, pasten niet meer bij de visie die ik voor ogen heb. Ze hebben hun tijd gehad, maar nu is het tijd voor vernieuwing. De mensen die ik nu om me heen heb verzameld, hebben dezelfde filosofie. We weten waar we heen willen, en vooral, hoe we daar komen." "Zoals Dennis," zei Alex, met een glimlach. Ik lachte terug. "Ja, zoals Dennis. We hebben onze strubbelingen gehad, maar nu staan we sterker dan ooit. Hij heeft de vrijheid om met de aanvallers te werken, en als iemand die jongens weer aan het scoren kan krijgen, is hij het. Zijn inzicht in het spel is ongeëvenaard." Alex knikte. "En met de selectie die we nu hebben, kun je in je eerste seizoen direct voor het kampioenschap gaan." Ik dacht even na en keek naar de selectiekaart die voor ons lag. De namen van de spelers die ons dit seizoen zouden dragen. Het was een sterke ploeg, talentvol, met een mix van ervaring en jong talent. Maar ik wist ook dat er werk aan de winkel was. "We hebben een mooie selectie, ja," gaf ik toe. "Maar het gaat verder dan alleen kampioen worden. Ons doel is duidelijk: de knock-outfase van de Europa League bereiken. Maar eerlijk gezegd, wil ik meer. Ajax hoort bij de top van Europa, dat is waar we naartoe werken." Alex keek naar me met een opgetrokken wenkbrauw. "De lat ligt dus meteen hoog." "Altijd," antwoordde ik zonder te aarzelen. "We spelen niet alleen voor de titel. We willen domineren, net als vroeger. Het aanvallende spel, de druk, het lef. Daar gaat het om." Ik pakte een ander document van de stapel. "Kijk, we nemen per direct afscheid van Rugani. Hij is een goede speler, maar ik ga geen 540.000 euro per maand betalen aan iemand die bij mij geen onbetwiste basisspeler is. Hij past niet in mijn plan. Bovendien hebben we talent uit de jeugd klaarstaan om de stap te maken." "Ik zag het al in de cijfers," antwoordde Alex, terwijl hij in zijn notities keek. "Rugani was te duur voor wat hij brengt. Maar je hebt gelijk, we hebben jeugdspelers die klaar zijn om door te breken." Ik noemde de namen van de jongens die ik in het vizier had. "Lucas Jetten, Christian Rasmussen, Mika Godts, David Kalokoh, Jaydon Banel en natuurlijk Julian Rijkhoff. Ze hebben het allemaal in zich om mee te doen in het eerste. Dat is waar Ajax groot door is geworden. Waarom miljoenen uitgeven aan spelers als je ze in je eigen jeugdopleiding hebt lopen?" Alex glimlachte weer. "Johan zou trots zijn." "Dat is het doel," zei ik, terwijl ik terugdacht aan Johan. "We moeten de basis weer leggen. En dat begint bij vertrouwen in de jeugd." Ik stond op, liep naar het tactische bord aan de muur en begon de opstelling voor het komende seizoen te tekenen. "Wat ik wil, is een 3-4-3. Aanvallend, agressief, veel druk zetten. Maar vooral met wisselende spelers voorin. Flexibiliteit is de sleutel." Alex liep naar het bord en keek naar de formatie. "Drie achterin?" "Ja," zei ik, terwijl ik de lijnen op het bord trok. "We hebben de spelers om het veld breed te houden en tegelijkertijd compact te spelen. De buitenspelers moeten constant op en neer kunnen gaan, en de middenvelders moeten zowel aanvallend als verdedigend hun werk doen. We gaan tegenstanders overrompelen. Het draait om tempo en druk, net als in de goede oude tijd." "En voorin?" vroeg Alex, terwijl hij naar de driehoek bovenin wees. "Flexibiliteit," herhaalde ik. "Spelers moeten van positie wisselen, steeds voor verwarring zorgen bij de verdediging van de tegenstander. Ze mogen nooit weten waar de aanval vandaan komt. We hebben jongens met creativiteit, snelheid en techniek. Ik wil dat ze zich vrij voelen om te roteren." Alex knikte instemmend. "Het klinkt als het Ajax-voetbal dat we kennen, maar in een modern jasje." "Dat is het idee," zei ik, terwijl ik een laatste lijn trok over het bord. "En het mooie is, met de talenten uit de jeugdopleiding hebben we jongens die dit systeem al van jongs af aan begrijpen. Ze zijn opgegroeid met deze manier van spelen, en nu moeten we het op het hoogste niveau gaan uitvoeren." Ik draaide me om en keek Alex aan. "Dit seizoen gaan we niet alleen voor het kampioenschap. We gaan een statement maken. We gaan laten zien dat Ajax terug is, en sterker dan ooit." Alex stak zijn hand naar me uit. "Ik heb er vertrouwen in, Wim. Laten we beginnen." Ik schudde zijn hand stevig. "Laten we dat doen." Toen Alex vertrok, bleef ik nog even in de kamer achter, kijkend naar de opstelling op het bord. Dit was het begin van iets nieuws, iets groots. Met mijn staf om me heen en het vertrouwen van de club, had ik alles wat ik nodig had om Ajax weer naar de top te brengen. De toekomst was helder, en dit was pas het begin. @Marius @Djurovski @chrisje1993 @Nom de Guerre @Copywriter @Vlonkie

Even Fener opzij zetten, netjes hoor

Zo, je presteert zeer netjes!

Hoofdstuk 3: Oude vrienden Het is een rustige middag in de Johan Cruijff ArenA wanneer Willem Vissers binnenkomt. De zon schijnt door de grote ramen van het stadion en werpt lange schaduwen over de lege stoelen. Ik, Wim Jonk, zit tegenover Willem in een van de vergaderruimtes, klaar voor een interview dat waarschijnlijk zal gaan over mijn terugkeer bij Ajax en de toekomst van de club. Maar zoals altijd bij Willem, heeft hij een scherpe vraag in petto, en ik voel hem al aankomen. Hij begint rustig. "Wim, vertel me eens: waarom heeft Dennis Bergkamp besloten om terug te keren bij Ajax, gezien jullie gezamenlijke geschiedenis? Het is geen geheim dat jullie in 2015 flink in de clinch hebben gelegen." Ik glimlach en leun achterover in mijn stoel. "Tja, Willem, dat is een goede vraag. Het klopt dat Dennis en ik in die periode onze verschillen hadden, maar het was nooit iets persoonlijks. We hebben ons allebei laten meeslepen door wat er toen allemaal speelde binnen de club." Willem kijkt me scherp aan, zijn notitieblok in de aanslag. "Kun je daar wat meer over vertellen? Wat was de kern van die onenigheid destijds?" "Er was veel onrust binnen de club," zeg ik, terwijl ik mijn gedachten terug laat gaan naar die tijd. "Ruben Jongkind en ik hadden een duidelijke visie op hoe we Ajax wilden laten evolueren, vooral met betrekking tot de jeugdopleiding en de ontwikkeling van spelers. Dennis zat ook in dat project, maar er ontstonden meningsverschillen over de richting die we op moesten gaan. Er werd veel druk uitgeoefend, en iedereen koos zijn positie. Ik stond achter mijn team, achter Ruben en de rest van het personeel, en Dennis maakte zijn eigen keuzes." Willem noteert snel en knikt begrijpend. "Dus het ging eigenlijk meer om de omstandigheden dan om een persoonlijke vete tussen jullie?" "Precies," antwoord ik resoluut. "We hebben elkaar nooit echt laten vallen. Er was geen haat of afgunst. Het was gewoon een kwestie van verschillende visies en hoe we daarmee omgingen. Achteraf gezien had ik misschien dingen anders kunnen aanpakken, maar dat geldt voor iedereen die in zo'n situatie zit. We werden opgeslokt door de problemen binnen de club en lieten ons daardoor meeslepen." Willem buigt iets naar voren, zoals hij altijd doet als hij een belangrijke vraag wil stellen. "En hoe hebben jullie dat uiteindelijk opgelost? Hoe zijn jullie van dat conflict naar een samenwerking gekomen?" Ik leun iets naar voren en leg mijn handen op tafel. "Dat heeft tijd gekost, Willem. We zijn nu acht jaar verder. In die jaren hebben we allebei afstand genomen van wat er toen gebeurd is en zijn we gegroeid, zowel als mensen als in onze professionele levens. Op een gegeven moment hebben we de tijd genomen om echt met elkaar te praten, zonder de druk van de media of de club om ons heen." Willem knikt en maakt aantekeningen. "Hoe ging dat gesprek?" "Het was eerlijk," zeg ik. "Heel eerlijk. We hebben alles uitgesproken. Het was nooit onze bedoeling om tegenover elkaar te staan. We hadden hetzelfde doel voor ogen, namelijk Ajax weer groot maken. Het enige verschil was de manier waarop we dat wilden bereiken. Uiteindelijk zijn we tot de conclusie gekomen dat we aan dezelfde kant staan. We willen allebei het beste voor de club, voor de spelers, en voor het Ajax-voetbal." Willem glimlacht. "Dus de neuzen staan nu dezelfde kant op?" Ik lach en knik. "Zeker. En daarom was het voor Dennis ook logisch om terug te keren. We hebben alles uitgepraat en hij voelt zich weer welkom binnen de club. Dat was een belangrijke stap voor ons allebei." "En wat is precies zijn rol in het nieuwe Ajax?" vraagt Willem. "Zijn rol is duidelijk en essentieel," zeg ik, terwijl ik met mijn vingers door de namen op het tactische bord voor me ga. "Dennis krijgt de volledige vrijheid om met de aanvallers te werken. Zijn inzicht in het spel, vooral wat betreft aanvallen, is ongeëvenaard. Hij begrijpt de finesse van het spel zoals maar weinig mensen dat kunnen. Zijn taak is om ervoor te zorgen dat onze voorhoede weer gaat schitteren, dat we de doelpunten aaneen rijgen en weer dat typisch aanvallende Ajax-voetbal gaan spelen." Willem kijkt me aan, geïnteresseerd in de dynamiek tussen ons. "Dat klinkt alsof je veel vertrouwen in hem hebt." "Dat heb ik ook," antwoord ik zonder aarzelen. "Dennis is een geweldige persoon, zowel op als naast het veld. Ik ben blij dat we weer door één deur kunnen, want met zijn kennis en ervaring kunnen wij het verschil maken. Niet alleen dit seizoen, maar ook op de lange termijn. We zijn op hetzelfde punt aangekomen, en dat maakt ons sterker dan ooit." Willem noteert het laatste stukje, maar ik zie dat hij nog niet klaar is. "Hoe ziet de samenwerking er in de praktijk uit? Jullie hebben allebei sterke ideeën over hoe voetbal gespeeld moet worden. Hoe zorg je ervoor dat jullie visies in elkaar overlopen?" Ik denk even na voordat ik antwoord. "Dat is waar wederzijds respect om de hoek komt kijken. Dennis en ik hebben allebei onze eigen expertise, en die overlappen vaak, maar vullen elkaar ook aan. Mijn focus ligt meer op het grotere plaatje, de organisatie, de opleiding. Dennis focust zich op de aanvallers, op details in het spel die anderen niet zien. We vertrouwen op elkaars expertise en werken vanuit dat vertrouwen. Het is die balans die het verschil maakt." Willem leunt achterover, zichtbaar tevreden met het gesprek. "Het klinkt alsof jullie eindelijk op dezelfde golflengte zitten." "Dat doen we ook," zeg ik met overtuiging. "We hebben allebei geleerd van het verleden. We weten waar we naartoe willen, en nu kunnen we dat samen bereiken. Dat is waar het uiteindelijk om draait: de club weer laten bloeien en het Ajax-DNA terugbrengen in elk aspect van het spel." Willem glimlacht en sluit zijn notitieboek. "Bedankt voor je openheid, Wim. Het klinkt alsof er spannende tijden voor Ajax aankomen." "Dat zijn het zeker," zeg ik terwijl ik opsta om Willem de hand te schudden. "En met Dennis terug in de gelederen kan ik niet wachten om te zien wat we samen kunnen bereiken." Terwijl Willem de deur achter zich sluit, voel ik een gevoel van voldoening. Het heeft tijd gekost, maar het voelt alsof alle puzzelstukjes eindelijk op hun plek vallen. De toekomst ziet er helder uit. @chrisje1993 @Nom de Guerre Bedankt voor de reacties heren! @Copywriter Mijn laptop was kaduuk, dus alle bestanden weg. Vandaar een nieuwe game @Vlonkie Ik speel inderdaad als Wim Jonk

Wat ben jij lekker bezig zeg

Gefeliciteerd met de FA Trophy!

Wat een hoop namen. Ga je zelf nog spelers halen?