Rikkert90

Zo, even flink uitgehaald tegen Lens, lekkere overwinning weer!

De Koln trein dendert gewoon door

Terecht dat je een nieuw contract krijgt en weer een geweldige overwinning

50 miljoen voor een speler zal Cambuur nooit uitgeven, benieuwd of je hem daadwerkelijk gaat halen

Hoofdstuk 10: Overwinning, uitdaging en toekomstplannen De zon scheen fel door de ramen van mijn kantoor terwijl Leon en ik de balans van maart opmaakten. Het was een maand vol pieken en dalen, maar we stonden er nog altijd sterk voor. "Die wedstrijd tegen Lyon... Wat een domper," begon Leon terwijl hij wat statistieken op de tafel legde. "We hadden hen compleet in de tang, maar toch verloren we." Ik knikte instemmend. "Ja, dat was zuur. We hebben laten zien dat we sterker waren, maar voetbal is soms oneerlijk. Gelukkig hebben we dat in de terugwedstrijd rechtgezet." Een glimlach verscheen op mijn gezicht bij de herinnering aan die wedstrijd. De sfeer, de energie, het feit dat we Lyon met 5-0 naar huis stuurden. Het was een moment van pure triomf, een bevestiging dat we ons niet zomaar lieten verslaan. "Weet je, Leon," vervolgde ik, "dit is precies wat ik bedoel met het karakter van het team. Na een tegenslag zo sterk terugkomen... Dat zegt veel over de mentaliteit van deze groep." Leon knikte. "Daar heb je gelijk in, Wim. Maar we moeten wel opletten. We zijn nu kampioen geworden, ja, maar de focus moet blijven. We kunnen ons geen moment van zwakte veroorloven, zeker niet in de Europa League." Ik grinnikte. "Daar hoef je je geen zorgen over te maken. De jongens weten wat er op het spel staat. Maar toch, die onnodige tegendoelpunten aan het eind van de wedstrijd... dat baart me zorgen." Het kampioenschap en de toekomst van Brobbey en Sutalo Op 17 maart wisten we officieel het kampioenschap binnen te halen. Een moment van euforie, een bevestiging dat het harde werk loonde. Toch was er geen tijd om stil te staan bij onze prestatie. De transfergeruchten begonnen alweer te circuleren. Naast de aanhoudende interesse van Fulham voor Brobbey, was er nu ook sprake van belangstelling voor Josip Sutalo. Real Madrid had zich gemeld, en dat had de nodige onrust veroorzaakt. "Real Madrid, dat is niet zomaar een club," zei Leon terwijl hij door de laatste transfernieuwtjes bladerde. "Denk je dat hij geïnteresseerd is?" Ik zuchtte. "Iedere speler droomt van een club als Real Madrid. Dat weet ik ook wel. Maar Sutalo is zo’n belangrijke schakel in onze verdediging. We hebben hem nodig als we volgend seizoen weer willen meedoen op het hoogste niveau. Ik heb tegen hem gezegd dat we pas aan het begin van het nieuwe seizoen gaan zitten om het te bespreken. Misschien heeft hij dan ook wat meer duidelijkheid over wat hij zelf wil." Leon knikte langzaam. "Dat is waarschijnlijk het beste wat je kon doen. En Brobbey?" "Die situatie blijft lastig," gaf ik toe. "Ik wil hem eigenlijk niet laten gaan, maar hij blijft onrustig door die interesse van Fulham. We moeten ons daar ook op voorbereiden." Focus op Europa en winst KNVB-beker April bracht nieuwe uitdagingen met zich mee, maar ook nieuwe overwinningen. We speelden de kwartfinale van de Europa League tegen Slavia Praag, en hoewel ze een stugge tegenstander waren, wisten we hen zonder al te veel problemen aan de kant te schuiven. Een 4-1-overwinning in de thuiswedstrijd gaf ons voldoende vertrouwen om het uit af te maken met een 2-1 overwinning. "Weet je wat het mooiste is van deze reeks, Leon?" vroeg ik, terwijl we samen naar de wedstrijdbeelden keken. "Dat we eindelijk de controle lijken te hebben in Europese wedstrijden. We hebben niet het gevoel dat we ons moeten aanpassen aan de tegenstander. In plaats daarvan dwingen we ons eigen spel op." "Dat is inderdaad een groot verschil met eerdere seizoenen," beaamde Leon. "We laten ons niet meer verrassen, en dat is grotendeels te danken aan de manier waarop jij het team hebt laten spelen." Toch voelde ik ook dat er iets niet klopte. “De jongens zijn moe, Leon. Onze tactiek vraagt veel van hen, zeker tegen het einde van de wedstrijd. We zijn constant aan het drukzetten, aan het aanvallen. Daardoor verslappen we en krijgen we die onnodige tegendoelpunten.” “Het is de tol van ons spel,” antwoordde Leon. “Misschien moeten we overwegen om tegen het einde van de wedstrijd wat meer op balbezit te spelen. Even de druk van de ketel halen.” “Misschien,” zei ik peinzend. “Maar dat gaat tegen mijn natuur in. Ik wil altijd aanvallen, altijd jagen. Dat is de Ajax-filosofie.” “Dat weet ik, maar soms moet je ook pragmatisch zijn,” hield Leon vol. “We willen winnen, niet alleen maar mooi voetbal spelen.” Ik lachte. “Dat is waar. Johan zou waarschijnlijk hetzelfde zeggen: ‘Winnen is het belangrijkste, maar dat moet op een mooie manier gebeuren.’” De volgende uitdaging De halve finale van de Europa League stond nu voor de deur. Het zou onze grootste uitdaging tot nu toe worden, maar ik voelde dat we klaar waren. De afgelopen maanden hadden we onszelf keer op keer bewezen. We hadden ons hersteld na tegenslagen, we hadden ons spel verbeterd, en de spelers hadden de mentaliteit die nodig was om te winnen. "Het wordt nu spannend," zei Leon terwijl hij opstond om te vertrekken. "Maar ik heb er vertrouwen in dat we dit kunnen. De jongens hebben laten zien wat ze in huis hebben, nu is het tijd om dat naar een nog hoger niveau te tillen." Ik keek hem vastberaden aan. "We gaan dit doen, Leon. We gaan geschiedenis schrijven. Maar eerst moeten we ervoor zorgen dat iedereen scherp blijft. Geen moment van verslapping, geen excuses." Toen Leon de kamer verliet, bleef ik nog even zitten en staarde naar de lege tafel voor me. Dit was het moment van de waarheid. Alles wat we hadden opgebouwd, alles waar we voor hadden gewerkt, kwam nu samen. De titel in de Eredivisie was binnen, maar dit was slechts het begin. Nu ging het om meer, om laten zien dat Ajax weer bij de Europese top hoorde. Ik pakte mijn telefoon en stuurde een bericht naar Sutalo. “We gaan praten aan het einde van het seizoen, maar voor nu is er maar één focus: winnen.” Kort daarna ontving ik een bericht terug. "Ik ben er klaar voor, coach. We gaan dit doen." Met die woorden wist ik het zeker. We waren klaar voor de volgende stap. De halve finale wachtte, en Ajax zou laten zien dat we nog altijd een kracht waren om rekening mee te houden. @Copywriter Die ga ik met eigen jeugd opvangen, indien hij vertrekt. Ik heb Kristian Nökkvi Hlynsson en na dit seizoen komt Naci Unuvar weer terug. Daarnaast lopen er in de jeugd nog genoeg pareltjes rond. @Marius @chrisje1993 @Nom de Guerre @Vlonkie @Lensherr @Djurovski @Thierryvane Bedankt voor alle likes en reacties, wordt gewaardeerd!

Weer een prima overwinning!

Nou ook de finale winnen, lekkere overwinning dit

Zo de knetters, flink uitgehaald

Jammer van het verlies in de finale. Succes met FC 25!

Hoofdstuk 9: De goede reeks voortzetten De winterse kou hing nog in de lucht, maar er was een opwinding voelbaar binnen de club. Na een ijzersterke januari en februari, waarin we foutloos door de competitie raasden en de finale van de KNVB-beker bereikten, voelde het alsof alles op zijn plaats viel. De verdediging stond eindelijk als een huis, het aanvalsspel bleef spectaculair, en de sfeer binnen de groep was uitstekend. Toch waren er altijd nieuwe uitdagingen, zowel op als naast het veld. Ik zat op mijn kantoor met de papieren voor me van de twee nieuwe jonge doelmannen die we hadden aangetrokken. Twee veelbelovende talenten, jongens die we zorgvuldig hadden geselecteerd om op termijn onze keeperspositie te versterken. Hun potentieel was groot, maar voor nu bleef Ramaj onder de lat. Hij had zijn onzekerheden van eerder in het seizoen achter zich gelaten en toonde de afgelopen maanden solide spel. Ik staarde even naar de papieren en glimlachte. “Geen gekke dingen dit seizoen,” zei ik zachtjes tegen mezelf. “We hebben tijd.” De deur ging open en Brian Brobbey stapte binnen. Zijn lichaamstaal sprak boekdelen: gespannen, ietwat terughoudend. Het gesprek dat we zouden hebben hing al weken in de lucht. Fulham, een Premier League-club, had serieuze interesse getoond, en Brian was niet de speler om dat zomaar naast zich neer te leggen. “Brian, goed dat je er bent,” begroette ik hem terwijl ik opstond en hem een stoel aanbood. Hij ging zitten en wreef zijn handen over zijn dijen, duidelijk niet helemaal op zijn gemak. “Dank je, coach,” zei hij terwijl hij me recht in de ogen keek. “Ik wil het meteen maar zeggen: ik heb goed nagedacht over alles, en ik denk dat het voor mij tijd is om verder te kijken. Fulham wil me graag hebben, en het voelt als een mooie kans voor mij.” Ik zuchtte zachtjes en leunde achterover in mijn stoel. “Ik begrijp het, Brian. De Premier League is aantrekkelijk, en ik begrijp dat je ambitie hebt. Maar jij bent een belangrijke speler voor ons. Je doet het fantastisch, en je bent nog jong. Hier bij Ajax kun je blijven groeien, prijzen winnen. Wat maakt dat je toch zo graag weg wilt?” Brian keek naar de vloer voordat hij antwoordde. “Ik ben hier nu al een tijdje, coach. Ik hou van Ajax, echt waar. Maar de Premier League... dat is toch het hoogste niveau. De competitie, de stadions, de sfeer. En ik wil daar graag spelen, mezelf daar bewijzen.” “En waarom Fulham?” vroeg ik. “Ze zijn een stabiele club, maar niet per se een topclub. Denk je niet dat je hier bij Ajax kunt blijven ontwikkelen en dan later naar een grotere club in Engeland kunt gaan?” Brian aarzelde even. “Misschien, maar Fulham voelt als een goede stap. Ze willen me echt hebben, en ik krijg er waarschijnlijk veel speeltijd. Het is een kans om mezelf op dat niveau te laten zien.” Ik knikte langzaam. Ik begreep hem, maar dat maakte het niet makkelijker. “Kijk, Brian, ik wil je hier houden. Je bent belangrijk voor het team, en we hebben nog zoveel om voor te spelen. Maar ik wil ook niet met een ontevreden speler zitten. Dus dit gaan we rustig bekijken, maar weet dat ik je liever hier zie blijven.” Brian glimlachte flauwtjes. “Ik waardeer dat, coach. Maar ik hoop dat je begrijpt hoe ik erover denk.” “Dat begrijp ik,” antwoordde ik. “We praten er later verder over. Voor nu: blijf gefocust, blijf alles geven. We hebben nog een lange weg te gaan dit seizoen.” Nadat Brian vertrokken was, bleef ik even zitten en dacht na over de toekomst. Het was een lastige situatie. Ik wilde hem niet kwijt, maar tegelijkertijd begreep ik zijn ambitie. We zouden hier een oplossing voor moeten vinden, maar voorlopig lag de focus op het nu. Januari: onstuitbare vorm Januari was perfect geweest. Vijf wedstrijden, 15 punten. We hadden 17 doelpunten gescoord en slechts drie tegen gekregen. Onze verdediging stond eindelijk waar ik hem wilde hebben. De overwinning op Feyenoord voelde als een bevestiging dat we op de goede weg waren. PSV werd eveneens verslagen, en met elke wedstrijd groeide ons vertrouwen. Ik herinnerde me een moment na de wedstrijd tegen PSV, toen ik samen met Leon en Dennis in de kleedkamer stond. “Dit is wat we willen zien,” zei Leon enthousiast. “De verdediging is scherp, de aanval is onstuitbaar. Dit is wat kampioenen doen.” Dennis glimlachte. “Ja, maar laten we niet te vroeg juichen. We staan er goed voor, maar er is nog genoeg werk te doen. Vooral met de Europa League op komst.” Ik knikte. “Eens. Maar we moeten genieten van wat we nu hebben neergezet. Het was geen makkelijke weg hiernaartoe.” Februari: de finale lonkt Februari was niet anders. Opnieuw foutloos, opnieuw dominant. We stonden in de finale van de KNVB-beker, en die moesten we simpelweg winnen. De jongens voelden dat ook, er was een honger naar prijzen. We speelden geconcentreerd, gefocust en met een scherpte die ik aan het begin van het seizoen nog miste. Toen de laatste wedstrijd van februari gespeeld was en we ons verzekerd hadden van een plek in de finale, ging ik met Dennis aan de slag voor de voorbereiding op de Europa League. “We treffen Lyon,” begon ik. “Het is geen makkelijke tegenstander, maar ik denk dat we ze kunnen hebben.” Dennis knikte bedachtzaam. “Lyon is sterk, vooral fysiek. Ze spelen snel en kunnen gevaarlijk zijn in de omschakeling. Maar als we ons eigen spel blijven spelen, als we druk blijven zetten zoals we dat de laatste maanden hebben gedaan, denk ik dat we zeker kans maken.” Ik zuchtte even en keek naar de tactische opstellingen die voor me lagen. “We hebben de finale van de KNVB-beker gehaald, we staan ongeslagen bovenaan in de Eredivisie, en nu wacht Lyon in de Europa League. Dit is het moment waarop we onze klasse moeten laten zien.” Dennis lachte. “Het wordt spannend. Maar ik denk dat we er klaar voor zijn.” En dat was precies hoe ik me voelde. We stonden er goed voor, zowel nationaal als internationaal. De focus zou nu verschuiven naar de knock-outfase van de Europa League. Lyon zou een pittige tegenstander zijn, maar we waren in vorm en klaar voor de uitdaging. De winterstop had ons de kans gegeven om op adem te komen, maar nu begon het echte werk weer. Het zou een drukke maand worden, maar met de vorm waarin we verkeerden, kon ik niet wachten om te zien hoe ver we zouden komen. De weg naar succes lag open, en we stonden op het punt om die te bewandelen. @Marius @chrisje1993 @Nom de Guerre @Vlonkie @Lensherr @Djurovski @Thierryvane Het gaat inderdaad uitstekend en ik laat Ramaj gewoon staan. @Copywriter Welke keuze had jij gemaakt?

Hopelijk weet je in de Bundesliga te blijven

Hoofdstuk 8: De reflectie aan de zijlijn De winterlucht voelde fris op mijn gezicht terwijl ik samen met Dennis Bergkamp langs het trainingsveld stond. De spelers waren nog bezig met hun laatste oefeningen van de dag. Het was 1 december, en hoewel de kou langzaam zijn intrede deed, was de sfeer op het trainingsveld allesbehalve kil. Na een sterke maand november, waarin we vijf wedstrijden hadden gewonnen en 15 punten hadden gepakt, was het tijd om te reflecteren en vooruit te kijken naar de komende winterstop. "Zeventien doelpunten en zes tegendoelpunten in vijf wedstrijden," begon Dennis, terwijl hij zijn armen over elkaar sloeg en het veld afspeurde. "Aanvallend gaat het fantastisch, maar die tegendoelpunten blijven een terugkerend thema, Wim." Ik knikte. "Daar ben ik het volledig mee eens, Dennis. Het is frustrerend, want aanvallend hebben we niets te klagen. De jongens voorin zijn scherp, en we hebben genoeg creativiteit en afwisseling. Maar de verdediging... daar kunnen we echt nog stappen zetten. Ramaj doet het goed, maar hij oogt soms onzeker, en dat straalt uit naar de rest van de achterhoede." Dennis keek me even aan, duidelijk nadenkend. "Denk je dat het vertrouwen is? Of is het een kwestie van kwaliteit?" "Een beetje van beide, denk ik," zei ik. "Ramaj heeft talent, dat staat vast. Maar hij is nog jong en onervaren op dit niveau. Soms lijkt hij te twijfelen, en dat is precies waar we tegenaan lopen. Ik zie het vooral in wedstrijden waarin we onder druk staan. Hij maakt geen grote fouten, maar je merkt dat de verdediging minder gerust is als hij niet overtuigend ingrijpt." Dennis zweeg even en liet zijn blik over het veld glijden. "En Pasveer? Denk je eraan om hem terug in het doel te zetten?" Ik haalde mijn schouders op en zuchtte. "Daar zit ik dus mee. Remko is ervaren, en hij brengt een bepaalde rust die je bij Ramaj mist. Maar hij is ook niet meer de jongste, en het lijkt alsof zijn reflexen iets minder zijn geworden. Het voelt als een dilemma: kiezen voor ervaring en zekerheid, of blijven bouwen op de jonge keeper en hopen dat hij het vertrouwen krijgt om zijn rol volledig in te vullen." Dennis grijnsde even. "Ja, dat soort keuzes horen erbij, Wim. Maar misschien moet je het gewoon aanvoelen. We hebben nog een paar weken voor de winterstop, dus misschien is dit hét moment om een knoop door te hakken. Vertrouwen geven is belangrijk, maar als het te veel kost… dan moet je handelen." Ik knikte instemmend. "Je hebt gelijk. We staan er fantastisch voor in de competitie, met kop en schouders boven de rest. Tien punten voorsprong op FC Utrecht, nog altijd ongeslagen in de Eredivisie. Maar dat mag ons niet blind maken voor de zwakke plekken. We moeten nu werken aan die details, zodat we straks in de cruciale fases geen steken laten vallen." Dennis keek me serieus aan. "Het is zoals Johan altijd zei: 'Als je twijfelt, speel je niet vrij.' En dat geldt niet alleen voor spelers, maar ook voor ons als staf. We moeten duidelijk zijn in onze keuzes." "Precies," antwoordde ik vastberaden. "Maar goed, we hebben nog een paar weken om het team verder te verbeteren. De winterstop komt op het perfecte moment." We keken beiden even zwijgend toe hoe de spelers hun laatste rondjes over het veld renden. Ik kon niet anders dan trots zijn op wat we tot nu toe hadden bereikt. Vijf wedstrijden, 15 punten in december, met opnieuw 17 doelpunten en slechts 5 tegentreffers. Het team liet verbetering zien, vooral in het samenspel en de aanval, maar mijn oog bleef vallen op de momenten waarin we verdedigend te kwetsbaar waren. "Het goede nieuws," vervolgde ik, "is dat we aanvallend helemaal in vorm zijn. Wout en Brian blijven de voorhoede dragen, maar het mooie is dat iedereen zijn steentje bijdraagt. De samenwerking voorin is geweldig, en dat geeft ons zoveel opties in de aanval. Daar kan ik echt niets op aanmerken." Dennis glimlachte. "Aanvallend zijn we inderdaad moeilijk te stoppen. Maar je weet, het kampioenschap wordt vaak in de verdediging gewonnen." "Daar ben ik me van bewust," zei ik serieus. "En daar moeten we scherp op blijven. Vooral nu we de te kloppen ploeg zijn. We staan bovenaan, maar iedereen wil ons neerhalen. Die druk wordt alleen maar groter na de winterstop." We bleven nog even zwijgend staan, genietend van de rust die over het trainingsveld neerdaalde. De winterstop was bijna begonnen, en hoewel de resultaten goed waren, was er altijd werk aan de winkel. "Oh, en dan heb je nog Tahirovic en Akpom," zei Dennis plotseling, de stilte doorbrekend. "Ze hebben geklaagd over hun speeltijd, toch?" "Ja," antwoordde ik zuchtend. "Tahirovic voelt zich tekortgedaan, maar het probleem is dat Mannsverk het gewoon te goed doet. En Akpom... tja, hij is een prima speler, maar ik kan hem niet garanderen dat hij meer minuten gaat maken. Dus beide spelers staan nu op de transferlijst." Dennis keek me even bedachtzaam aan. "Het is altijd lastig met zulke jongens. Ze willen spelen, maar je moet keuzes maken voor het team." "Precies," zei ik. "Ik wil ze allebei niet kwijt, maar als ze niet tevreden zijn en hun kans elders willen zoeken, dan moeten we hen die ruimte bieden. Voor nu draait het om de rust in de groep bewaren en de focus houden op de tweede seizoenshelft." "Dat is de juiste houding," zei Dennis terwijl hij zijn handen in zijn zakken stak. "We hebben een sterk team, en het is belangrijk dat iedereen die mentaliteit behoudt. Met de voorsprong die we hebben in de competitie, kunnen we ons nu volledig richten op het perfectioneren van het spel." Ik knikte. "Ja, we zijn in een goede positie. Nu is het zaak om scherp te blijven en geen slordigheden te accepteren. Dit seizoen kan groot worden, Dennis. We hebben het in eigen handen." "Absoluut," zei Dennis met een glimlach. "En nu even genieten van die twee weken rust." Ik lachte. "Ja, dat hebben we wel verdiend. Maar zodra de winterstop voorbij is, begint het echte werk weer." We keken nog even hoe de laatste spelers van het veld af liepen. De winterstop zou ons wat tijd geven om op adem te komen, maar er was geen tijd om achterover te leunen. We stonden bovenaan, ongeslagen, en de verwachtingen waren hoog. Maar ik wist dat, met de juiste keuzes en de juiste focus, dit team klaar was om die verwachtingen waar te maken. Het seizoen was nog lang niet voorbij, maar tot nu toe, stonden we er geweldig voor. @Marius @chrisje1993 @Nom de Guerre @Copywriter @Vlonkie @Lensherr @Djurovski @Thierryvane Bedankt voor jullie reacties! We gaan nog steeds voortvarend!

Dit is zo balen.... En dan inderdaad nog de loodzware taak om de spelers te vervangen. Ik zou niet graag in de schoenen van John willen staan.

Mooi geschreven stuk en je eerste goals al meegepakt, top!

Haha mooi man! Lekkere schrijfstijl ook

Goed geweerd tegen Roma. Benieuwd waar je nu terecht gaat komen

Weer heerlijk bezig

Gefeliciteerd met het kampioenschap

Weer een prachtige overwinning!

Even flink uitgehaald met 6 doelpunten, lekker hoor!

Dat zijn goede statistieken zeg, heel erg benieuwd naar aankomend seizoen!

Jammer van de gelijke spelen, verder wel goede resultaten neergezet hoor

Zeer overtuigend aan kop! Je hebt een goede tactiek ontwikkeld, dominant en veel goals.

In theorie 5 punten voorsprong, doe je toch goed!

Hoofdstuk 7: De eerste balans De zon was al ondergegaan toen Alex Kroes en ik in mijn kantoor zaten, nagenietend van een goedgevulde september en oktober. De competitie draaide op volle toeren, en het was tijd om de balans op te maken van de afgelopen maanden. Het gevoel was positief, maar er waren ook punten om aan te werken. De ongeslagen status in de Eredivisie was een feit, maar de nederlaag tegen Real Sociedad in de Europa League voelde als een knik in onze opmars. "Negentien doelpunten in vijf wedstrijden," begon Alex terwijl hij door zijn aantekeningen bladerde. "Dat is indrukwekkend, Wim. Vooral Wout en Brian lijken niet te stoppen." Ik leunde achterover in mijn stoel en glimlachte. "Ja, die twee zitten echt in een flow. Wout is constant een aanspeelpunt, en Brian weet steeds op het juiste moment vrij te lopen. Ze hebben elkaar perfect gevonden. Dat zie je ook terug in het aantal assists dat ze voor elkaar geven." Alex knikte en keek me scherp aan. "De aanvallers hebben hun draai gevonden, daar hoeven we niet meer aan te twijfelen. Maar ook verdedigend maken we stappen. Vijf tegendoelpunten in vijf wedstrijden is een teken dat de verdediging steeds beter met de tactiek omgaat." "Dat klopt," zei ik. "Vooral de backs beginnen hun rol beter in te vullen. Ze weten wanneer ze moeten opkomen en wanneer ze moeten blijven hangen. Het vraagt veel van ze, maar je ziet dat ze zich steeds comfortabeler voelen in dat hoge druk zetten en snel schakelen bij balverlies." Alex legde zijn papieren neer en keek me recht aan. "Maar dan oktober… Nog steeds sterke cijfers, maar die nederlaag tegen Real Sociedad was zuur. Wat ging er mis?" Ik zuchtte en haalde een hand door mijn haar. "Het was een wake-up call, Alex. Sociedad is een ploeg van niveau, en ze straffen elke fout af. Verdedigend waren we niet scherp genoeg, en dat heeft ons de das omgedaan. Maar tegelijkertijd moeten we ook niet te hard zijn voor onszelf. Ze zijn een ploeg met ervaring op Europees niveau, en wij zitten nog in een opbouwfase." "Ik snap het," zei Alex bedachtzaam. "Maar hoe zorg je ervoor dat de ploeg hier sterker uitkomt? We willen niet dat één nederlaag de moraal breekt." "Dat gaat ook niet gebeuren," antwoordde ik vastberaden. "We hebben die wedstrijd uitgebreid geanalyseerd, en we gaan de fouten herstellen. Wat ik wil, is dat de spelers leren van dit soort tegenslagen. We kunnen niet verwachten dat we alles winnen. Maar hoe je omgaat met een nederlaag, dat bepaalt de kracht van een team." Alex glimlachte. "Precies. En ondanks die nederlaag, is oktober nog steeds uitstekend verlopen. Zeventien doelpunten in zes wedstrijden, slechts zes tegendoelpunten. Dat zijn cijfers waar veel clubs jaloers op zouden zijn." "Zeker," zei ik terwijl ik mijn armen over elkaar sloeg. "We scoren veel, en de aanvallers blijven kansen creëren. Maar het belangrijkste is dat we de controle blijven houden, ook verdedigend. We willen niet alleen aanvallend dominant zijn, maar ook achterin solide staan. Dat is een aspect waar we nog verder aan moeten werken, vooral in Europa." Alex knikte en keek even naar de kalender op de muur. "We staan er goed voor in de competitie. Ongeslagen en bovenaan. Denk je dat we deze vorm kunnen vasthouden?" "Dat is de uitdaging," zei ik serieus. "We zijn nu de ploeg die iedereen wil verslaan. Dat betekent dat elke wedstrijd een gevecht wordt. Teams gaan zich aanpassen aan ons spel, zich ingraven, op de counter loeren. Maar als we ons aan onze principes houden—het snelle druk zetten, het gebruik van de flanken, en het compacte verdedigen—dan ben ik ervan overtuigd dat we dit vol kunnen houden." Alex keek me aan met een glimlach die zowel vertrouwen als vastberadenheid uitstraalde. "Ik zie dat je het onder controle hebt, Wim. Maar wat denk je over de spelers die nog niet helemaal mee kunnen in de snelheid van je systeem? Heb je daar zorgen over?" Ik leunde iets naar voren. "Natuurlijk is het lastig voor sommigen om zich snel aan te passen. Niet iedereen heeft van nature die intensiteit in hun spel. Maar kijk naar jongens als Lucas Jetten en Julian Rijkhoff. Ze zijn jong, maar ze pakken het op. Ze leren snel en passen zich aan. Hetzelfde geldt voor de meer ervaren jongens. Ze zien dat deze speelstijl werkt, en dat motiveert hen om te blijven groeien." "Dat is goed om te horen," zei Alex terwijl hij door zijn aantekeningen bladerde. "En hoe zie je de komende maanden? Vooral in de Europa League, waar we nog belangrijke wedstrijden hebben tegen Malmö en APOEL." "We hebben alles nog in eigen hand," antwoordde ik. "Real Sociedad is een sterke tegenstander, maar Malmö en APOEL zijn ploegen die we moeten kunnen verslaan. Dat is niet arrogant bedoeld, maar als we willen doorgroeien in Europa, moeten we laten zien dat we deze ploegen aankunnen. Wat ik van het team wil zien, is dat ze na die nederlaag tegen Sociedad met nog meer vastberadenheid het veld op stappen. Geen genade, gewoon ons spel spelen en de tegenstanders laten zien wie de baas is." Alex lachte. "Dat klinkt als de juiste instelling. En wat betreft de competitie?" "We hebben onszelf een uitstekende positie gegeven," zei ik. "De eerste maanden zijn goed verlopen, maar zoals ik al zei: nu worden we de ploeg die iedereen wil kloppen. Dat is een andere druk. Maar met deze groep, met de manier waarop we voetballen, geloof ik dat we de druk aankunnen." Alex stond op en schudde me de hand. "Ik heb er vertrouwen in, Wim. We staan er goed voor. Blijf op deze koers, en dan kan dit wel eens een memorabel seizoen worden." Ik glimlachte en stond ook op. "Dat is precies wat ik voor ogen heb. We bouwen niet alleen voor nu, we bouwen voor de toekomst. Dit team kan iets bijzonders neerzetten." Toen Alex de deur uit was, bleef ik nog even in mijn kantoor staan, mijn gedachten op de komende maanden gericht. Het seizoen was goed begonnen, beter dan veel mensen hadden verwacht. Maar de echte tests zouden nog komen. Europa, de Eredivisie, de druk om te blijven presteren—het waren allemaal uitdagingen die voor ons lagen. Maar met de groep die we hadden, met de manier waarop ze zich hadden ontwikkeld in zo’n korte tijd, voelde ik vertrouwen. We waren klaar om die uitdagingen aan te gaan. Jeugdtalenten die beter kunnen worden dan Rugani @Marius @chrisje1993 @Nom de Guerre @Copywriter @Vlonkie @Lensherr Bedankt voor de reacties heren! @Djurovski Een hoop talenten, heb screen gemaakt van de beste drie in mijn ogen