Nom de Guerre

Niet voor mij, sorry @Fantasy. Geen fijn gevoel overgehouden aan de vorige serie waar iets op het spel stond.

En dat is 4.

https://www.facebook.com/reel/8649113978503573 Zoiets dus.

En dat is 3.

Belfast Celtic. Ooit een grote club, inmiddels actief op het vierde niveau van Noord-Ierland. Custom database is nodig, maar easy to find voor dergelijke landen.

Moet de club aan bepaalde eisen voldoen?

Ik mis het hartje wel als icoontje, dan had ik dat hartje nu gebruikt.

En dat is 2.

CDXXVII. Bye-bye, zwaai-zwaai Uiteindelijk was er geen juiste of verkeerde beslissing. Dat soort duidelijkheid is iets voor soapseries, films, en slechte romans waarin de held altijd weet wat hij moet doen, de slechterik op tijd doorziet, en alles in een mooie strik wordt verpakt tegen het einde. In de echte wereld en zeker in een Guatemalteekse voetbalclub waar drama en chaos vaste bestanddelen zijn, is elke keuze een gok. Het voelt meer als een dobbelspel in een slecht verlichte achterkamer, waarbij je altijd te laat ontdekt dat de dobbelstenen vals zijn. De nuances van deze situatie zaten zo verstrikt in elkaar dat geen enkele beslissing logisch of bevredigend zou zijn. Als ik Santi en El Diablo uit elkaar haalde, zou de ene zich verliezen in een moeras van drank en de andere transformeren in een wandelende vechtmachine die zelfs Mike Tyson het schaamrood op de kaken zou bezorgen. Maar samen? Samen waren ze als twee geladen pistolen die constant op elkaar gericht stonden, wachtend op het moment dat iemand de trekker zou overhalen. Ik keek naar Miguel, die inmiddels was gaan zitten op een bankje, zijn gezicht in zijn handen. Zelfs hij, de man met altijd een bijdehante opmerking en een plan, leek het nu ook niet meer te weten. "Es como una telenovela," mompelde hij. Een telenovela inderdaad, met mij als ongelukkige regisseur die de cast niet onder controle kreeg. De echte wereld geeft je geen heroïsche keuzes. Geen zwarte en witte lijnen die je moeiteloos kunt volgen. Het is een oneindig grijs gebied waarin elke beslissing een mogelijke ramp in de kiem draagt. En toch moest ik iets doen, want niets doen was ook een keuze en waarschijnlijk de slechtste van allemaal. Uiteindelijk koos ik de uitweg van de lafaard, want laten we eerlijk zijn: soms is lafheid gewoon de meest praktische optie. El Diablo was niet alleen een wandelende testosteronbom met een kort lontje, maar ook een man met een ego dat zo groot was dat het waarschijnlijk op Google Maps te vinden was. De gedachte dat hij minder betaald zou krijgen dan Santi, zijn eeuwige rivaal, was simpelweg onacceptabel. Hij zou me uitlachen, me een schouderklop geven alsof ik een dom kind was, en vervolgens zijn spullen pakken om ergens anders chaos te veroorzaken. Maar ik had een perfect excuus: onze financiële situatie. Of beter gezegd, het totale gebrek aan financiële ruimte. We waren een club in een divisie waar clubs vaak nog moesten kiezen tussen nieuwe ballen of een maandsalaris voor de spelers. Het idee om nóg een dure kracht toe te voegen aan de selectie was pure waanzin, en dat wist iedereen, inclusief El Diablo. Ik kon met een strak gezicht doen alsof ik oprecht niets anders kon, terwijl ik in werkelijkheid een groot probleem omzeilde door hem simpelweg geen contract aan te bieden. Santi hoefde natuurlijk niets van deze interne worsteling te weten. Voor hem zou ik de loyale coach blijven die zijn rug dekte, zijn grote talent erkende, en begreep dat hij de onbetwiste ster van het team moest blijven. "Sorry, amigo," zou ik tegen El Diablo zeggen, met mijn meest meelevende stem. "No budget. Maybe next season." En dat was het. Geen gevecht, geen tranen, geen bloedvergieten in de kleedkamer. Gewoon een zakelijke, kille afwijzing verpakt in financiële logica. Het voelde ergens vies, alsof ik een vals spel speelde. Maar in het voetbal is vals spel vaak gewoon de norm. De illusie van een eerlijke strijd, van sportiviteit en integriteit, is net zo bedrieglijk als een dure fles wijn die eigenlijk uit een goedkope kartonnen doos komt. Dus ik verborg mijn lafheid achter de façade van financieel gezond beleid, keek in de spiegel, en knikte goedkeurend naar mezelf. Want soms is de uitweg van de lafaard precies de uitweg die je nodig hebt om de boel draaiende te houden. Reacties en dergelijke.

Even moeten bijlezen. Mooie mix van fictie en FM. Sportief gezien is het net een sprookje.

Ik blijf dit echt tof vinden, een beetje jobhoppen en wat nieuwe competities verkennen. Chapeau!

CDXXVII. Lovers Miguel stapte tussen de twee kemphanen in alsof hij een onverschrokken VN-mediator was in een conflictgebied. Hij draaide zich om naar Santi en El Diablo en vuurde een spervuur van vragen op hen af, met de snelheid van een automatisch geweer. De woorden vlogen door de kleedkamer, een mix van Spaans dat zo snel werd uitgespuugd dat het klonk alsof hij een lang vergeten flamencolied opdreunde. Santi en El Diablo antwoordden allebei tegelijk, elkaar in de rede vallend, schreeuwend, met wilde handgebaren alsof ze elkaar net zo hard in woorden aan het slaan waren als eerder met hun vuisten. Ik probeerde het gesprek te volgen, maar het was alsof ik naar een Latijns-Amerikaanse soap keek zonder ondertiteling. Zinnen liepen in elkaar over, stemhoogtes stegen en daalden, en de enige herkenbare woorden waren de occasionele scheldwoorden die met verve werden uitgespuwd. "Miguel," riep ik uiteindelijk, mijn hoofd bonzend van de onbegrijpelijke woordenstroom. "What the fuck is going on?" Miguel draaide zich om, zijn ogen lichtjes verwilderd, zijn haar verward alsof hij net door een orkaan was gelopen. Hij haalde diep adem, alsof hij zich klaarmaakte om een episch verhaal te vertellen. "Boss, I think I know. Es complicado, pero… listen." Hij gebaarde naar de twee, die nog steeds in de hoek van de kleedkamer stonden, hun armen over elkaar geslagen, als twee kinderen die straf hadden gekregen maar te trots waren om sorry te zeggen. Miguel begon te spreken, en zoals altijd gingen zijn woorden gepaard met een choreografie van wilde handgebaren die het verhaal net zoveel vertelden als zijn stem. "Santi and Diablo… they love each other, boss. Like, real love. Amor. But also… hate. Is like…" Hij maakte een explosief gebaar met zijn handen, alsof hij een vuurwerk nabootste. "They can’t play together because… they want to be the star. El numero uno. Both of them. But when they apart, también problemas. Santi, he drinks. Mucho. Rum, whiskey, tequila… whatever. And Diablo…" Miguel sloeg zijn vuist in zijn hand voor effect, zijn ogen groot en dramatisch. "He fights. Everyone. Anyone. Like a torro loco." Ik keek naar de twee, die nu met betraande ogen naar de vloer staarden, alsof ze allebei wisten dat Miguel hen zojuist volledig had doorgrond. "So what you’re saying is," begon ik langzaam, terwijl ik probeerde de waanzin van de situatie te bevatten, "that these two lunatics are in a toxic relationship… with each other?" Miguel knikte heftig, zijn handen open naar me gericht alsof hij een priester was die de waarheid predikte. "Sí, boss. Es amor, pero…" Hij maakte opnieuw dat explosieve gebaar met zijn handen. "Volcán. They love, they fight, they play… and if they not together, everything fall apart. But if they together, también problemas." Ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd zakken in mijn handen. Dit was niet zomaar een sportteam. Dit was een psychologisch experiment gone wrong. Santi en El Diablo, de sterspelers die tegelijkertijd de beste en de slechtste invloed op elkaar waren. Hoe ga je daarmee om? "Miguel," zuchtte ik, terwijl ik naar hem keek met de wanhoop van een man die zojuist hoorde dat zijn huis in brand stond en tegelijkertijd onder water liep, "what the fuck do we do with this?" Reacties en dergelijke.

In FM wel , anders had ik Australië ook mogen meetellen als een Oceanisch stadion

Ik ga eerst nog eens buurten in Maleisië. Europa trekt me nog niet.