Arezo

Snap wel dar een 3e keeper halen nu prioriteit is.

Ik denk dat het gewoon 433 wordt en dan is Nieuwkoop het alternatief voor Geertruida toch?

Stop eens met dat geneuzel over 'ons' topic maten. Niks van jullie bij. Ik post waar ik posten wil. En stop ook met dat gejank. Neem her verlies als een vent.

Zerrouki is inderdaad niet goed genoeg. Nadje is toch ook een 6? Via de Wieffer route. Misschien gokken ze daar op? Anders hadden ze interesse in El Azzouzi toch? Zechiel Milambo Timber is denk ik net te aanvallend helaasch.

Ik vond twee keer die bal er in peren best goede beslissingen van Santiago.

Tygo misschien?

Hij is toch vriendjes met de zoon van Sjaak Troost? Die dus blijkbaar alle (vertrouwelijke) informatie met zijn zoon bespreekt aan de ontbijttafel?

Wieffer speelt de hele PL aan gort neem ik aan?

Plaaggeest. En ik ga dit rapporteren wegens gebrek aan Bassie en Adriaan kennis

Nee daarmee wordt die Rutger van 1908.nl bedoeld omdat hij nogal grote voortanden heeft.

Gaia Zoo. Heb me de blaren gelopen.

Ik was vandaag in Kerkrade. HUP RODA

Zoals jullie allemaal wel weten, ben ik niet bepaald een dichter met woorden. Dat betekent niet dat ik geen ideeën heb. Nee, ze zijn er wel, net als kakkerlakken in een goedkope motelkamer: overal, altijd aanwezig, maar nooit op het moment dat je ze nodig hebt. En het probleem is, elke keer als ik een van die ideeën probeer te vangen en vast te zetten met woorden, lijkt het of ik in het luchtledige grijp. Ze zijn als zeep in de douche—net als ik denk dat ik er een te pakken heb, floept hij weg. En dat, beste mensen, is verdomd irritant. Het maakt me gek, alsof ik probeer een kat een bad te geven, en jullie weten allemaal hoe dat afloopt. Dus stel ik het maar uit, het schrijven van deze update. Eerst een dag, dan een week, dan vergeet ik waarom ik het überhaupt wilde doen. Van uitstel komt afstel, zeggen ze, en ze hebben nog gelijk ook, die vuige pessimisten. Maar hier ben ik, en ondanks alles ga ik het opnieuw proberen. Misschien sla ik de plank mis, misschien ook niet. Misschien gooi ik de woorden weer door elkaar zoals een dronken barman een cocktail schudt, en komt er iets uit dat net te drinken is. Of misschien eindig ik met een glas puur gif, wie weet? Maar dat is het risico dat ik moet nemen. En dus schrijf ik dit, omdat ik wil dat jullie weten dat ik er ben, dat ik denk, dat ik voel, en dat ik—zo goed als ik kan—probeer te zeggen wat er in dat warrige hoofd van mij omgaat. Of het perfect is, doet er niet toe. Wat telt, is dat ik het probeer. Want zonder proberen, zijn we eigenlijk al opgehouden te bestaan, nietwaar? In de competitie lagen we een straatlengte voor op de rest, alsof we in een marathon liepen waar de anderen nog bezig waren hun schoenen te strikken. In Europa? Ach, daar moest ik één schamel puntje halen uit twee wedstrijden om door te gaan. Eén punt! Het was alsof je een stoel voor een deur zette en hoopte dat niemand zou proberen binnen te komen. En dan was de selectie nog op volle oorlogssterkte ook—iedereen paraat, klaar om de wereld aan flarden te schieten. Wat een fijne manier om in te stromen, nietwaar? Natuurlijk, het was al even geleden dat ik voor het laatst had gespeeld. Je kent het wel: de spieren stijf, het brein vol roestige scharnieren die piepen als een oude deur in een spookhuis. Maar op zo’n manier kom je er meteen weer lekker in. Het is alsof je maanden niet hebt gezwommen en je dan plotseling in een olympisch zwembad wordt gegooid. En dan maar hopen dat je het water nog weet te raken met je eerste sprong. En weet je, ik zeg niet dat ik nerveus was—maar ik was nerveus. Niet dat je dat zou laten merken, natuurlijk. Nee, je lacht, zwaait naar de anderen in de groepsapp, doet alsof je de hele boel allang onder controle hebt, alsof je niet het gevoel hebt dat je bij de eerste de beste tackle in duizend stukjes zult breken. Maar hé, dat is de charme van het spel, nietwaar? Als alles soepel en zonder risico verliep, dan was het leven één lange, saaie middag in een wachtruimte. En wie wil dat nou? Dus daar stond ik dan, klaar om erin te vliegen, net als vroeger. Of ik nu die straatlengte zou behouden, dat ene punt zou pakken of compleet door het ijs zou zakken, deed er uiteindelijk niet toe. Wat telt, is dat ik er weer was. En dat, beste mensen, is het echte spel. Nu klinkt het misschien alsof ik alvast mijn excuses aan het voorbereiden was, alsof ik mijn eigen falen wilde verdoezelen voordat het überhaupt gebeurde. Maar dat, mijn vrienden, zou een grote misvatting zijn. Ik ben heus wel een capabele speler. Echt waar. Het enige probleem is dat mijn gedachten soms als een losgeslagen kudde schapen door mijn hoofd rennen, en ik de herder ben zonder hond. Maar goed, als je in een gespreid bedje terechtkomt, zoals ik deed, dan kun je het simpelweg niet verpesten—dus dat is ook niet gebeurd. En wat gebeurde er toen? We werden met overmacht kampioen. Ja, met overmacht! Alsof we de andere teams niet alleen versloegen, maar ze ook nog even vriendelijk de weg naar huis wezen. Wat zeg je me daar van? Het was alsof we een kaartspel speelden waarin ik de joker had—de enige joker, trouwens. Het was een goede dag om te winnen, dat kan ik je wel vertellen. En zeg nou zelf, als je zo'n kans krijgt, dan pak je hem met beide handen. Niet omdat je bang bent om te falen, maar omdat je weet dat het niet anders kán. We verloren een wedstrijd en speelden er een paar gelijk. De oplettende lezer had dat allang gezien, natuurlijk. Niets ontsnapt aan dat scherpe oog van jullie. Maar eerlijk gezegd, dat is geen verrassing. Want als je je vizier op Europees succes richt, dan schuif je de nationale competitie wel eens naar de achtergrond. Je gooit de B- en C-garnituur het veld in, en wat gebeurt er? Tja, dan gaat het wel eens mis. Is dat een ramp? Absoluut niet. Geen paniek, geen noodsignalen. Want weet je wat? Uiteindelijk zijn wij degene die met de prijzen naar huis gaan, niet de andere sukkels. Het is een beetje zoals het spelen van een lang, ingewikkeld schaakspel waarbij je een paar pionnen verliest om de koning in te sluiten. Niemand herinnert zich die verloren pionnen, alleen de overwinning. Dus ja, we struikelden een paar keer, misschien zelfs met opzet, omdat het ons gewoonweg niet zoveel kon schelen. Want als de grote prijzen in zicht zijn, dan tel je de kleine tegenslagen niet. Uiteindelijk, mijn vrienden, gaat het erom wie het laatst lacht. En geloof me, wij lachen nog steeds. Het ging uiteindelijk om Europa. Dat was het doel, de heilige graal. Niet zoiets als het winnen van een lokaal potje bingo, nee, dit was groot. Nog nooit waren we door de groepsfase van het toernooi gekomen. Het leek wel een onneembare vesting, een mythisch beest dat iedere poging verslond. En nu, nu lag het aan mij om die vesting eindelijk te slechten, dat beest te temmen. We verloren een wedstrijd tegen Liverpool, natuurlijk. Geen schande, met hun budgetten die ons doen lijken op een kringloopwinkel naast een warenhuis. Maar geen paniek—want toen was daar Gorazde. Een eenvoudige overwinning, alsof we een vlieg van onze schouder veegden, en ineens bevonden we ons tussen de beste zestien van Europa. De beste zestien! Ik bedoel, zelfs het vermelden ervan voelt bijna surrealistisch. Dus ja, het doel werd bereikt. We waren doorgebroken, zoals Columbus die eindelijk dacht: "Zou er iets aan de andere kant van die oceaan zijn?" En verdomd, er was iets. We waren er, in de heilige tempel van het Europese voetbal. Misschien zouden we verder komen, misschien ook niet. Maar op dat moment, op dat glorieuze moment, hoorden we erbij. En dat, vrienden, is iets wat niemand ons meer kan afnemen. Onze zegetocht was zelfs nog niet ten einde. Ook Rennes ging eraan, alsof ze struikelden over hun eigen veters. Maar toen kwam de echte uitdaging: de multimiljonairs uit Parijs. Op papier leek het een beetje alsof David het tegen een hele horde Goliaths moest opnemen—met alle verwachting dat wij als een stel figuranten zouden eindigen in hun glorieuze succesverhaal. Maar de praktijk, die heeft altijd zijn eigen willetje. 0-0 in eigen huis, alsof we tegen een muur van geld aantrappen, maar die muur gaf niet toe. En dan naar Parijs, waar ze waarschijnlijk de bidons vullen met champagne. Een nipte 1-0 nederlaag daar, niet geheel onterecht, maar geenszins een monsterzege. We lagen uit het toernooi, dat wel, maar we gingen niet naar huis met gebogen hoofd. Nee, we stonden daar, met opgeheven hoofd, als trotse overlevenden op een slagveld waar niemand ons een kans had gegeven. En wat nog belangrijker is: we vonden aanknopingspunten, kleine stukjes bewijs dat we volgend jaar terug kunnen komen, sterker, slimmer. Misschien winnen ze nu, die Parijse klootzakken, maar geloof me, ze hebben wel even in hun handen zitten wrijven. Volgend jaar, vrienden, zijn we weer terug, en dit keer zonder genade. De selectie is er namelijk klaar voor. En dat, beste mensen, is het mooie van dit verhaal: ik heb er nauwelijks iets voor hoeven doen. Het was alsof ik een stoofpot op het vuur zette, de ingrediënten hun eigen gang liet gaan, en plotseling had ik een Michelin-waardige maaltijd. Een paar figuren uit de reserves verkocht—de jongens die zelfs hun eigen moeders niet konden overtuigen van hun talent—en slechts één echte transfer gedaan. Geen grote operatie, meer een routineklusje. Maar toen gebeurde het onvermijdelijke: onze keeper kreeg een aanbieding van een club uit de Grote Zandbak. Je weet wel, dat deel van de wereld waar het geld uit de grond spuit en in zakken wordt geschept alsof het bladeren in de herfst zijn. Tsja, wat doe je dan als kleintje uit Slovenië? Machteloos sta je daar, met je handen in de zakken, knikkend terwijl je doet alsof je nog enige controle hebt. De waarheid? Het enige wat je kunt doen is de zaak maximaal uitmelken, elk laatste druppeltje eruit persen, herinvesteren, en dan maar doorgaan. Dus onze keeper vertrok, waarschijnlijk om op gouden stranden te loungen en te zwemmen in zwembaden gevuld met dollarbiljetten. Maar geen nood! Ik gebruikte dat geld om een nog betere keeper uit Uruguay te halen. Ja, Uruguay. Je weet wel, dat kleine landje dat mysterieuze talenten produceert alsof het een tropische vruchten zijn. Deze jongen, hij heeft reflexen alsof hij een kat is met nog drie extra levens. En nu, met deze nieuwe aanwinst, kijk ik naar volgend jaar en denk ik: "Waarom zouden we niet nóg hogere ogen gooien?" Want als het leven je een citroen geeft, pers je die uit, giet er wat sterke drank bij, en je hebt een cocktail die zo sterk is dat niemand je meer onderuit krijgt. Volgend jaar, vrienden, gaan we niet alleen meedoen, we gaan winnen. @Djurovski / @Glenn08/ @Bogatyr/ @FlyD/ @Djurovski/ @neva/ @bas huijsmans/ @Arezo/ @De Raam/ @Lensherr/ @KayDeManaager/ @timpy00/ @bigtukker/ @Michaelinho*/ @Whitewolf345

Tijd voor bezinning. Aan de update wordt gewerkt. Het spelen heb ik al een tijdje geleden afgerond.

Anders had ik moeten lopen te leggen te staan adviseren om mezelf een waarschuwing te geven.

´Persoonlijke aanval en herhaaldelijk provoceren Discussies gaan bij voorkeur over concrete inhoud. Nu kan het eens voorkomen dat je iemand persoonlijk aanspreekt op voor het niveau en de juistheid van de discussie relevante zaken. Echter trekken wij een grens bij het onnodig en/of inhoudsloos beledigen van mede-forumleden. Ook het constant opzoeken van mede-forumleden zonder dat daar een inhoudelijke beweegreden voor is, ofwel herhaaldelijk provoceren, staan wij niet toe´

Als Vilhena de beslissende strapschop neemt ga ik provocerend gedrag ten toon spreiden.

Heerlijk die hipsterstappers van Aoli. Kom je voor naar het stadion.

Oh god, nu moet ik een update gaan schrijven!

Wat voor speler is dit? Minteh Blindpaard?

Mooi mannetje is het wel. Sowieso is de Telegraaf een vrije foute krant. En die Valentijn en Mike zitten er alleeen om te 'scoren'. Meest treurige vorm van journalistiek. #jzajddjdbz

Haha hij legpresst ff 800 Kilo. Dat is best veel toch @Beppu

Dan gaat er nu toch wel een of 2 cv's een rechtsback, die Bueno, een vervanger van Wieffer en 2 rechter geinverterde aanvallende halfspace dreigende spelers komen?! Een man of 6 dus?! Anders snap ik er geen jota van.

Was er maar een gids waarbij ik dit allemaal overzichtelijk kon zien, Het liefst met opstellingen enz.

Het zou pas bijzonder zijn als hij ze allebei tegelijk opstelt.