Keeza

Vind jouw poule het moeilijkst, als ik zo naar de rest kijk. Succes!

Ik kan mij voorstellen dat de Gunners redelijk tevreden zijn dat zij (mede) verantwoordelijk zijn geweest in het feit dat je net geen kampioen bent geworden. Haaland met 69 goals vind ik erg onrealistisch ogen, ondanks dat het wel zo is. Kan jij ook niets aan doen, wel jammer voor het spelletje. Volgend seizoen kampioen dan maar!

Je gevoel mooi beschreven. Ik snap dat dat je vaker wilt terug komen

Geen onaardige voorbereiding, nu doorzetten in de competitie!

Ik kom nu pas even loeren, maar je resultaten vallen direct op. Vooral het begin van je 4e (?) seizoen!

Strakke vormgeving van je interview. Mooie dat Howe doorgaat. Revanche voor 2020 ?

Rodinghausen moet te doen zijn, gezien de stand. Echter is een bekerwedstrijd een wedstrijd an sich

Het kan spannend worden, echter weten we allemaal dat City niet heel moeilijk punten verliest. Tenzij je ze zelf afsnoept van ze, zoals jij deed Fingers crossed!

Je maakt gehakt van je tegenstand in de Eredivisie en ook in de CL stoom je gewoon door! Heerlijk bezig!

6. Jannes "Adio, amore, adio. Jij moet niet huilen", klinkt het terwijl ik mijn vader omhels en met volle borst mee aan het zingen ben. Jannes kon er een feestje van maken, dat is altijd zo geweest. Ons Jannes; ook van het kamp. Uitgegroeid tot, toch wel binnen zijn doelgroep, een nationale superster. Toch kon hij altijd tijd maken voor 'zijn mensen'. Ook dit keer. Nicky en ik waren net vrij, dus genoeg reden voor een feestje. Hier op het kamp hadden we niet veel redenen nodig om een feestje te bouwen. Ik weet nog dat Kobus van ons Maria een keer een 'kleinschalig' feestje gaf voor de eerste verjaardag van zijn pomeriaan. Tweehonderd man, zangertje erbij en open bar. Allemaal voor een hondje. Nee, wij wisten wel wat feesten was. Dit keer was de reden wel wat beter uit te leggen. Nicky en ik waren, na twee jaar detentie, op vrije voeten. Helaas kon het niet eerder, door wat akkefietjes met andere jongens daar in de detentie, maar we waren eindelijk weer thuis. Op het kamp. Ik kreeg lichte kippenvel toen ik om mij heen keek en iedereen met elkaar zag zingen. De handen op elkaars schouders, zingend uit volle borst alsof wij het volkslied aan het zingen waren. Eigenlijk was dit ook wel een beetje zo; het Nederlandse levenslied was stiekem ons volkslied. "Nou, pik. WKE volgend seizoen?", vroeg Jannes mij. Hij was net gestopt met zingen en kwam wat drinken halen aan de bar. Zijn vervanger was mijn vader, die wat valse noten raakte zo nu en dan maar ook wel een aardig liedje kon zingen. Nog niet ingaand op de vraag van Jannes antwoorde ik plagend: "Kijk! Je concurrent pik." Doelend op mijn vader, die op dit moment op een tafel was geklommen. Jannes glimlachte. "Even serieus, kom je bij ons voetballen? Heb je het al met Oosting over gehad?", vervolgde Jannes. De populaire zanger was al jarenlang verbonden aan de club. Hij hield van WKE. De kantine was zijn eerste podium en zijn allereerste traan ooit liet hij bij het faillissement. "Geen idee", antwoorde ik. "Baco?", vroeg ik aan hem. "Nee, doe maar bier", zei Jannes nogal teleurgesteld met mijn antwoord. Ik wist het ook oprecht niet. Niet waar ik ging voetballen, maar of ik überhaupt ging voetballen. Het moge duidelijk zijn dat het PEC verhaal, misschien het hele professionele voetbal verhaal, wel klaar was. "Met een strafblad kan je niet voetballen, bro", zei Yassin altijd grappend in de cel. Met Nicky heb ik het hier meerdere malen over gehad in het Poortje. Hij was altijd optimistisch: "OK, pik. Ze willen je nu niet. Ook wel logisch. Maar als je eenmaal 60 goals maakt of zo bij de amateurs. Daarna stapje hoger op, weer doelpunten maken. Op een gegeven moment kunnen ze niet om je heen, bink." Het was een droomscenario, maar Nicky kon wel eens wegdromen in zijn enthousiasme. Ik probeerde het wat realistischer aan te vliegen. "Gewoon lekker voetballen, denk ik. Ik verwacht niet dat een professionele club ooit op de deur komt kloppen voor een moordenaar", antwoorde ik op Nicky. "Met een strafblad kan je niet voetballen, bro", voegde Yassin toe. Hij had gelijk. De liefde voor het spelletje was niet verdwenen, dat was vooral te merken in het Poortje. Elke dag voetbalden we daar. We waren de koningen van het veldje. Twee uur luchtpauze kregen we, inclusief lunch. De lunch aten we binnen een kwartier op, zodat we ruim anderhalf uur en wel langer konden voetballen. Koningen speelden we. Dit was een partijvorm waarbij de winnaar bleef staan. Vijf tegen vijf. We speelden altijd met dezelfde jongens. Nicky, Yassin en ik. Daar zaten dan nog twee andere jongens bij. Ook eentje van het kamp, Gradus, wat een topkeeper was. Keepte bij HHC Hardenberg. Zat vast voor zware mishandeling. Verder hadden we Berkay er ook bij. Ex-PSV. Acht plofkraken in Duitsland. In die twee jaar dat wij er zaten, hebben wij geen pot verloren in het Poortje. Toen ik Jannes die avond nog even ging opzoeken bij de bar, om hem te bedanken voor het zingen op mijn feestje, besloot ik de stoute schoenen aan te trekken. "Hey piel, weet je wat?", zei ik hem een stuk enthousiaster dan ons eerste gesprek die avond, "laten we eens gaan zitten met Oosting. Kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen." Jannes kreeg een grote glimlach op zijn gezicht. "Doen we, kerel. Leuk man!", antwoordde hij. Ik had zelf niet verwacht carrière te maken na mijn twee jaar vast zitten, maar ik wist wel dat ik door wilde met het voetballen. Los hier van werd ik ook door mijn ouders, Annie en vooral Nicky gepusht om dit door te zetten. Ik was in principe in topconditie, omdat ik immers minimaal anderhalf uur per dag de afgelopen twee jaar voetbalde. Niet dat het niveau denderend was, maar ik onderhield mijn conditie en balgevoel wel. Ondanks dat ik het wel zag aankomen, brak mijn hart toen mijn vader op bezoek kwam en mij de brief van PEC Zwolle liet lezen. Mijn 'ontslagbrief'. "Wij vinden het spijtig dat het op deze manier heeft moeten lopen en wensen je alle goeds toe.", luidde het laatste zinnetje. Het zinnetje wat mijn gehele gevoel benadrukte, maar tegelijkertijd ook zorgde voor extra motivatie. Tags: @Marius @Copywriter@Bogatyr@Titan@Djurovski@Berjan1986@Kyrill@Orrie@KayDeManaager Ik hoop dat het geheel te volgen is. Ik vind het altijd prachtig om te springen van het heden, dan weer naar flash backs om vervolgens een update te wijden aan het beschrijven van één persoon. Dit kan soms verwarrend zijn, dus laat vooral weten als je hier hinder van ondervind. Deze update ging weer over het heden, eigenlijk een direct vervolg van de allereerste update. Hannes is terug, vrij na twee jaar detentie. Zoekend naar een voetbalclub, even simpel gezegd. We beginnen dus steeds meer in de voetbal, dan wel niet FM, sferen te raken.

Sterke aanwinst

Succes, mooie stap! Aan jou de missie om ze naar boven te leiden!

Gefeliciteerd! Benieuwd naar het vervolg.

Goede openingspost, succes met Beveren!

Ze 'klinken' als versterkingen, maar mogen wij ook screens zien?

Keurige resultaten en ook de vertrekkende mensen heb je redelijk snel kunnen vervangen, goed bezig!

Noord-Amerika, dus ook Canada, is geen onbekend terrein voor Henry. Succes daar!

goed begin is het halve werk

Een Pools paspoort laat niet lang op zich wachten, denk ik.

5. Nicky Kennen jullie de uitdrukking 'als een ander in de sloot springt, doe jij het dan ook?'. Nou, als het aan mij ligt dan is Nicky de persoon waardoor deze uitdrukking het levenslicht heeft gezien. Zo'n goede vriend was Nicky. Niet nadenken, maar gaan. Nicky kon in principe geen nee zeggen. Het was geen domme jongen, maar gewoon een hele loyale jongen. Niet denkend aan de consequenties, maar leven in het moment. Ik was met Nicky, net zoals met Annie, opgegroeid. Sterker nog; we vormden een hechte vriendschap. Vooral in onze jongere jaren, toen de vriendschap met Annie nog niet uitbloeide tot iets anders. Onze eerste biertje dronken we samen onder genot van onze eerste sigaret. Samen draaiden we onze eerste joint, waar we beiden niet uit kwamen en hierdoor toch een voorgedraaide moesten kopen bij Cheers. De twee redbulls en Milka repen stalen we ook samen uit de plaatselijke Jumbo. Samen werden we betrapt, maar ook samen kwamen we weg. Ik had geen echte broers, maar Nicky beschouwde ik zeker als eentje. Wij hebben samen lief en leed gedeeld. Nicky was beide ouders kwijt geraakt. Op hetzelfde moment. Een noodlottig ongeval was de oorzaak dat Nicky op 12-jarige leeftijd zijn leven moest vervolgen zonder ouders. Lang hoefden mijn ouders niet na te denken. "Die jongen komt bij ons, het is niet anders.", zei mijn vader toen. Het is misschien raar zeggen, maar onze band groeide hierdoor. We hadden dezelfde interesses, dezelfde voorkeur voor vrouwen, hetzelfde favoriete drankje en draaiden allebei dezelfde nummers. We hielden beiden ontzettend veel van voetbal, echter zat hier een groot verschil in. Ik speelde bij PEC en kon, op zijn zachts gezegd, een aardig balletje trappen. Nicky bakte er niks van. Toch was hij altijd op het veldje naast Sportpark de Grote Geert te vinden. Samen met mij. Ondanks dat hij niet kon voetballen, koos ik hem tijdens het 'pis-potten'. Ik had zoveel meer, en betere, keus. Maar het was mijn maatje. Mijn pikkie. Nicky. Het liep wel eens uit de hand op het veldje naast de Grote Geert. Nou ja, wel eens. Vaker wel, dan niet. Het had te maken met onze karakters. Reizigers, zoals wij kampers noemen, laten niet met zich sollen. Het wordt er vanaf jongs af aan in gepeperd. Pesten ze je? Bijt van je af! Slaat iemand je? Sla harder terug. Maar vooral: zit er iemand aan één van ons? Pak hem aan! Er was geen handboek, je moest het meemaken. Stiekem was het ook de reden dat ik Nicky in mijn team koos bij het voetballen op het veldje. Niet dat het wat uit ging maken, maar op deze manier was hij toch 'dichterbij' als het los ging. Vooral de mocro's en anti's (lees: Marokkanen en Antilianen) gaven ons de nodige 'shit' op het veldje. Vaak kwamen ze, door middel van voetbal, sensatie zoeken. Ik had eerlijk gezegd een korter lontje dan Nicky. Hij was best rustig. Toch was hij de eerste die op de rest van de tegenstanders sprong toen ik de eerste klap uitdeelde. Ene Younes had mijn moeder uitgescholden, omdat ik iets te laat was met mijn tackle. Zonder nadenken, maar wel met een glimlach, liet ik mijn knokkel zijn kin begroeten. Nicky kwam over mijn schouder om het gebied onder zijn rechteroog paars in te kleuren, nog voordat hij op de grond viel. Het is natuurlijk niet raar dat hetzelfde gebeurde op de Raadshuisplein op oudjaarsavond. De avond waarin ik zwart zag. De waas waar ik mij bijna niets van kon herinneren, behalve dat ik een jongen dood heb geslagen. Pas toen Nicky vertelde wat zijn aandeel was, kwamen de herinneringen langzaam terug. Het gebeurde snel: de jongen sloeg Annie, iets later hoekte ik hem met mijn rechter en terwijl hij aan het opkrabbelen was sloeg Nicky hem met een halflege fles Bacardi. Nicky wist hem hierna van achter vast te grijpen, waardoor ik vrij spel had. Nicky maakte het niet uit in wat voor trans ik verkeerde of wat er ging gebeuren. Hij hielp, zonder na te denken, mee. Dat was Nicky. Niet denkend aan de consequenties, maar zijn broeder helpen. Toen ik eenmaal de jongen in mijn eentje verder aan het verpulveren was, ontfermde Nicky zich over zijn twee vrienden. Ondanks dat Nicky twee koppen kleiner was dan ik, was hij sterker. Dat durf ik wel toe te geven. Toen Nicky klaar was met die twee vrienden, trok hij mij van de jongen af. Helaas te laat, bleek later, om deze jongen zijn 'leven te redden'. Hoe je het wendt of keert; Nicky was medeplichtig. Ik sprong in de sloot, hij kwam mij achterna. Niemand anders zou dit doen. Zonder twijfel. Mijn pikkie. Nicky. Tags: @Marius @Copywriter@Bogatyr@Titan@Djurovski@Berjan1986@Kyrill@Orrie@KayDeManaager Nicky was inderdaad betrokken bij het 'opstootje'. Eigenlijk helemaal geen verassing, ze hadden hem redelijk snel te pakken

Zeer goede voorbereiding! Münster kom ik wel vaker, leuk stadje! Tag graag

Nette goals, vooral de tweede. Keurige aanname

Sterke jeugdlichting, mooie resultaten dus al met al weer een mooie update.

Dit wordt een pot van jewelste, ik wens je veel succes!