Nom de Guerre

Nee, want ik blijf er maar een jaartje. Daarnaast crasht mijn FM als een malle, dus ik kom momenteel helemaal nergens meer in

Een seizoentje per dag is easy hier, dus we gaan het zien

CDXXVII. Wie wind zaait… Diablo leunde langzaam achterover, zijn lichaamstaal veranderend van gespannen naar bijna nonchalant, maar zijn ogen bleven priemend op me gericht. Hij sloeg zijn handen in zijn nek en begon te lachen. Een diepe, donkere lach, vol spot en dreiging, alsof ik net de domste beslissing van mijn leven had genomen en hij ervan genoot om dat feit te onderstrepen. Miguel, die naast me stond, verstijfde. Zijn ogen werden groot en hij slikte hoorbaar, alsof hij zich mentaal voorbereidde op de storm die elk moment kon losbarsten. "¿Crees que puedes simplemente decirme no y ya está?" zei Diablo eindelijk, zijn stem ruw, zoals schuurpapier over hout. Hij sprak langzaam, bijna smachtend, terwijl zijn woorden in de lucht bleven hangen als een dreigende wolk. Miguel aarzelde met vertalen, zijn blik kort naar mij flitsend alsof hij toestemming vroeg om het te verzachten. Ik knikte kort, en hij gaf de boodschap door, zijn stem een octaaf hoger dan normaal. "He says, ‘You think you can just say no and that’s it?’" Diablo boog zich plots naar voren, zijn ellebogen op het bureau plantend, terwijl zijn handen langzaam samenkwamen, alsof hij iets onzichtbaars aan het breken was. "¿Crees que esto termina aquí? Eres un idiota si lo crees." Zijn toon was vlak, maar zijn woorden sneden diep. Miguel slikte weer, zijn stem bijna fluisterend terwijl hij vertaalde. "He says, ‘Do you think this ends here? You’re an idiot if you do.’" Ik kon niet veel meer doen dan mijn rug recht houden en proberen mijn gezicht in de plooi te houden. Diablo’s ademhaling was zwaar, zijn blik intens, alsof hij al de contouren van een plan aan het uitdenken was. Miguel deed een halve stap achteruit, alsof hij zo ver mogelijk bij het centrum van dit conflict vandaan wilde blijven zonder het al te duidelijk te maken. Toen Diablo zich weer terugtrok in zijn stoel en opnieuw die grimmige lach liet horen, voelde het alsof hij net had aangegeven dat dit pas het begin was. "Díselo," zei hij tegen Miguel, met een kort knikje naar mij. Miguel keek hem verward aan. "¿Qué cosa?" vroeg hij aarzelend. Diablo grijnsde breed, zijn tanden wit tegen zijn donkere huid. "Que no olvido. Nunca." Miguel draaide zich langzaam naar me om, zijn stem nog schor van de zenuwen. "He says, ‘He doesn’t forget. Never.’" Ik haalde diep adem, mijn handen op het bureau om te voorkomen dat ze zouden trillen. Dit was geen onderhandeling meer. Dit was een waarschuwing, verpakt in een man die wist dat zijn woorden hun doel niet hoefden te missen. En hoewel ik niets zei, wist ik dat mijn leven vanaf nu een stukje ingewikkelder was geworden. Diablo’s grijns verdween net zo snel als hij was gekomen, als een lichtenreclame die ineens uitvalt. Zijn gezicht werd een masker van beheersing, maar zijn ogen verraadden alles. Daarin zag je woede, frustratie, en iets wat je zou kunnen omschrijven als een diepgewortelde vastberadenheid om iemand – in dit geval mij – een lesje te leren. Hij nam een diepe ademteug en leunde naar voren, zijn ellebogen stevig op mijn bureau plantend alsof hij zichzelf moest verankeren om niet over de tafel te springen. "¿Esto es por eso, verdad?" begon hij, zijn stem laag, bijna fluisterend, maar met een randje dat voelde alsof het elk moment kon ontploffen. Miguel keek opzij naar mij, onzeker of hij het moest vertalen. "Say it," zei ik kortaf, terwijl ik mijn best deed om mijn blik op Diablo gericht te houden zonder dat mijn ogen afdwaalden naar de kleine ader die nu pulserend in zijn slaap zichtbaar werd. Miguel zuchtte zacht en herhaalde de woorden. "He asks, ‘This is about that, right?’" Zijn vertaling klonk gedempt, alsof hij hoopte dat de kracht van Diablo’s woorden zou afnemen door ze zachter uit te spreken. Tevergeefs. Diablo keek me strak aan, zijn mondhoeken trilden licht, alsof hij een innerlijke strijd voerde om zichzelf in toom te houden. "Por lo que soy. Porque no te gusta que alguien como yo sea el mejor," vervolgde hij, en zijn stem werd iets luider, alsof hij zich niet langer kon beheersen. Miguel slikte moeizaam voordat hij sprak, zijn stem voorzichtig, alsof hij door een mijnenveld liep. "He says, ‘Because of what I am. Because you don’t like someone like me being the best.’" Ik fronste, niet begrijpend wat hij bedoelde, maar voordat ik kon vragen om uitleg, vervolgde Diablo al, zijn handen nu vlak op het bureau geslagen, met vingers die zich herhaaldelijk spanden en ontspanden. "Eres un homófobo. No quieres que alguien como yo sea el capitán de tu equipo." Miguel’s adem stokte even, en hij draaide zich naar mij met grote ogen, bijna alsof hij toestemming vroeg om het te vertalen. "He says… he says you’re a homophobe. That you don’t want someone like him to be captain of your team." Ik voelde mijn mond openvallen, niet uit woede, maar uit pure verbijstering. Voordat ik ook maar iets kon zeggen, ging Diablo verder, zijn stem nu een mengeling van giftige rust en onderdrukte razernij. "Está bien. Cometieron un error. Pero yo voy a mostrarles. Lo van a ver. Lo van a sentir." Miguel vertaalde, zijn stem schor en gespannen. "He says, ‘It’s fine. You made a mistake. But I will show you. You’ll see it. You’ll feel it.’" Diablo’s blik bleef nog even op me gericht, alsof hij probeerde mijn ziel te doorboren met zijn ogen, voordat hij langzaam opstond. Zijn bewegingen waren gecontroleerd, bijna elegant, maar je kon zien hoe zijn spieren zich onder zijn huid spanden, klaar om uit te barsten. Hij wierp een korte blik op Miguel, die meteen een stap achteruitdeinsde, en liep toen naar de deur zonder me verder nog een blik waardig te keuren. Toen hij de deur met een harde klap achter zich dichttrok, bleef ik achter met Miguel, wiens gezicht bijna even wit was als het papierwerk op mijn bureau. "Did that just happen?" vroeg ik, mijn stem harder dan ik had bedoeld. Miguel haalde zijn schouders op, zijn gezicht nog steeds vertrokken van ongemak. "Sí, boss. And I think he means it." Reacties en dergelijke.

En dat is 5.

Niet voor mij, sorry @Fantasy. Geen fijn gevoel overgehouden aan de vorige serie waar iets op het spel stond.

En dat is 4.

https://www.facebook.com/reel/8649113978503573 Zoiets dus.

En dat is 3.

Belfast Celtic. Ooit een grote club, inmiddels actief op het vierde niveau van Noord-Ierland. Custom database is nodig, maar easy to find voor dergelijke landen.

Moet de club aan bepaalde eisen voldoen?

Ik mis het hartje wel als icoontje, dan had ik dat hartje nu gebruikt.

En dat is 2.

CDXXVII. Bye-bye, zwaai-zwaai Uiteindelijk was er geen juiste of verkeerde beslissing. Dat soort duidelijkheid is iets voor soapseries, films, en slechte romans waarin de held altijd weet wat hij moet doen, de slechterik op tijd doorziet, en alles in een mooie strik wordt verpakt tegen het einde. In de echte wereld en zeker in een Guatemalteekse voetbalclub waar drama en chaos vaste bestanddelen zijn, is elke keuze een gok. Het voelt meer als een dobbelspel in een slecht verlichte achterkamer, waarbij je altijd te laat ontdekt dat de dobbelstenen vals zijn. De nuances van deze situatie zaten zo verstrikt in elkaar dat geen enkele beslissing logisch of bevredigend zou zijn. Als ik Santi en El Diablo uit elkaar haalde, zou de ene zich verliezen in een moeras van drank en de andere transformeren in een wandelende vechtmachine die zelfs Mike Tyson het schaamrood op de kaken zou bezorgen. Maar samen? Samen waren ze als twee geladen pistolen die constant op elkaar gericht stonden, wachtend op het moment dat iemand de trekker zou overhalen. Ik keek naar Miguel, die inmiddels was gaan zitten op een bankje, zijn gezicht in zijn handen. Zelfs hij, de man met altijd een bijdehante opmerking en een plan, leek het nu ook niet meer te weten. "Es como una telenovela," mompelde hij. Een telenovela inderdaad, met mij als ongelukkige regisseur die de cast niet onder controle kreeg. De echte wereld geeft je geen heroïsche keuzes. Geen zwarte en witte lijnen die je moeiteloos kunt volgen. Het is een oneindig grijs gebied waarin elke beslissing een mogelijke ramp in de kiem draagt. En toch moest ik iets doen, want niets doen was ook een keuze en waarschijnlijk de slechtste van allemaal. Uiteindelijk koos ik de uitweg van de lafaard, want laten we eerlijk zijn: soms is lafheid gewoon de meest praktische optie. El Diablo was niet alleen een wandelende testosteronbom met een kort lontje, maar ook een man met een ego dat zo groot was dat het waarschijnlijk op Google Maps te vinden was. De gedachte dat hij minder betaald zou krijgen dan Santi, zijn eeuwige rivaal, was simpelweg onacceptabel. Hij zou me uitlachen, me een schouderklop geven alsof ik een dom kind was, en vervolgens zijn spullen pakken om ergens anders chaos te veroorzaken. Maar ik had een perfect excuus: onze financiële situatie. Of beter gezegd, het totale gebrek aan financiële ruimte. We waren een club in een divisie waar clubs vaak nog moesten kiezen tussen nieuwe ballen of een maandsalaris voor de spelers. Het idee om nóg een dure kracht toe te voegen aan de selectie was pure waanzin, en dat wist iedereen, inclusief El Diablo. Ik kon met een strak gezicht doen alsof ik oprecht niets anders kon, terwijl ik in werkelijkheid een groot probleem omzeilde door hem simpelweg geen contract aan te bieden. Santi hoefde natuurlijk niets van deze interne worsteling te weten. Voor hem zou ik de loyale coach blijven die zijn rug dekte, zijn grote talent erkende, en begreep dat hij de onbetwiste ster van het team moest blijven. "Sorry, amigo," zou ik tegen El Diablo zeggen, met mijn meest meelevende stem. "No budget. Maybe next season." En dat was het. Geen gevecht, geen tranen, geen bloedvergieten in de kleedkamer. Gewoon een zakelijke, kille afwijzing verpakt in financiële logica. Het voelde ergens vies, alsof ik een vals spel speelde. Maar in het voetbal is vals spel vaak gewoon de norm. De illusie van een eerlijke strijd, van sportiviteit en integriteit, is net zo bedrieglijk als een dure fles wijn die eigenlijk uit een goedkope kartonnen doos komt. Dus ik verborg mijn lafheid achter de façade van financieel gezond beleid, keek in de spiegel, en knikte goedkeurend naar mezelf. Want soms is de uitweg van de lafaard precies de uitweg die je nodig hebt om de boel draaiende te houden. Reacties en dergelijke.

Even moeten bijlezen. Mooie mix van fictie en FM. Sportief gezien is het net een sprookje.

Ik blijf dit echt tof vinden, een beetje jobhoppen en wat nieuwe competities verkennen. Chapeau!

CDXXVII. Lovers Miguel stapte tussen de twee kemphanen in alsof hij een onverschrokken VN-mediator was in een conflictgebied. Hij draaide zich om naar Santi en El Diablo en vuurde een spervuur van vragen op hen af, met de snelheid van een automatisch geweer. De woorden vlogen door de kleedkamer, een mix van Spaans dat zo snel werd uitgespuugd dat het klonk alsof hij een lang vergeten flamencolied opdreunde. Santi en El Diablo antwoordden allebei tegelijk, elkaar in de rede vallend, schreeuwend, met wilde handgebaren alsof ze elkaar net zo hard in woorden aan het slaan waren als eerder met hun vuisten. Ik probeerde het gesprek te volgen, maar het was alsof ik naar een Latijns-Amerikaanse soap keek zonder ondertiteling. Zinnen liepen in elkaar over, stemhoogtes stegen en daalden, en de enige herkenbare woorden waren de occasionele scheldwoorden die met verve werden uitgespuwd. "Miguel," riep ik uiteindelijk, mijn hoofd bonzend van de onbegrijpelijke woordenstroom. "What the fuck is going on?" Miguel draaide zich om, zijn ogen lichtjes verwilderd, zijn haar verward alsof hij net door een orkaan was gelopen. Hij haalde diep adem, alsof hij zich klaarmaakte om een episch verhaal te vertellen. "Boss, I think I know. Es complicado, pero… listen." Hij gebaarde naar de twee, die nog steeds in de hoek van de kleedkamer stonden, hun armen over elkaar geslagen, als twee kinderen die straf hadden gekregen maar te trots waren om sorry te zeggen. Miguel begon te spreken, en zoals altijd gingen zijn woorden gepaard met een choreografie van wilde handgebaren die het verhaal net zoveel vertelden als zijn stem. "Santi and Diablo… they love each other, boss. Like, real love. Amor. But also… hate. Is like…" Hij maakte een explosief gebaar met zijn handen, alsof hij een vuurwerk nabootste. "They can’t play together because… they want to be the star. El numero uno. Both of them. But when they apart, también problemas. Santi, he drinks. Mucho. Rum, whiskey, tequila… whatever. And Diablo…" Miguel sloeg zijn vuist in zijn hand voor effect, zijn ogen groot en dramatisch. "He fights. Everyone. Anyone. Like a torro loco." Ik keek naar de twee, die nu met betraande ogen naar de vloer staarden, alsof ze allebei wisten dat Miguel hen zojuist volledig had doorgrond. "So what you’re saying is," begon ik langzaam, terwijl ik probeerde de waanzin van de situatie te bevatten, "that these two lunatics are in a toxic relationship… with each other?" Miguel knikte heftig, zijn handen open naar me gericht alsof hij een priester was die de waarheid predikte. "Sí, boss. Es amor, pero…" Hij maakte opnieuw dat explosieve gebaar met zijn handen. "Volcán. They love, they fight, they play… and if they not together, everything fall apart. But if they together, también problemas." Ik sloot mijn ogen en liet mijn hoofd zakken in mijn handen. Dit was niet zomaar een sportteam. Dit was een psychologisch experiment gone wrong. Santi en El Diablo, de sterspelers die tegelijkertijd de beste en de slechtste invloed op elkaar waren. Hoe ga je daarmee om? "Miguel," zuchtte ik, terwijl ik naar hem keek met de wanhoop van een man die zojuist hoorde dat zijn huis in brand stond en tegelijkertijd onder water liep, "what the fuck do we do with this?" Reacties en dergelijke.

In FM wel , anders had ik Australië ook mogen meetellen als een Oceanisch stadion

Ik ga eerst nog eens buurten in Maleisië. Europa trekt me nog niet.

Misschien ga ik eerst even naar Maleisië.

Ga ik naar Oekraïne of naar Israël voor mijn volgende avontuur en een stadion in Europa?

@bas huijsmans net bijgewerkt, dankzij Lungu nu 50 man op 250+.

We gaan eens kijken. Van de eerste zoveel jaar kan ik alleen competitieduels terughalen, dus het is even niet anders. Donny van de Beek heeft bijvoorbeeld maar 94 competitieduels gespeeld, maar met alle bekers erbij, weet ik bijna zeker dat hij de 100 gehaald heeft, alleen kan ik het niet bewijzen. Dergelijke spelers neem ik dus niet op in de lijst. Masaki Yano - FC Ryukyu - 135 Yasuto Nakamura - FC Ryukyu - 121 Powell Obinna Obi - FC Ryukyu - 127 Ryo Hatsuse - FC Ryukyu - 118 Mateusz Bogusz - FC Ryukyu - 116 Jaïro Riedewald - FC Ryukyu - 401* Suphanat Mueanta - FC Ryukyu - 214 Elkan Baggott - FC Ryukyu - 429* Koki Saito - FC Ryukyu - 406* Mees Eppink - FC Ryukyu - 267* Edi Effendi - FC Ryukyu - 113 Mees Hilgers - FC Ryukyu - 227 Tristan Gooijer - FC Ryukyu - 127 Jude Soonsup-Bell - FC Ryukyu - 122 Chihiro Chiba - FC Ryukyu - 131 Haruki Hachisuka - FC Ryukyu - 160 Mitsuhiro Matsuda - FC Ryukyu - 336* Mitsuru Suzuki - FC Ryukyu - 277* Jin Jitozono - FC Ryukyu - 305* Eiji Endo - FC Ryukyu - 262* Soshi Miura - FC Ryukyu - 470* Zento Zaizen - FC Ryukyu - 726* Hajime Nagae - FC Ryukyu - 645* Koji Sato - FC Ryukyu - 304* Naoto Ishibashi - FC Ryukyu - 167 Kazuma Inoue - FC Ryukyu - 300* Toshiyuki Ohashi - FC Ryukyu - 507* Kazuya Takayama - FC Ryukyu - 500* Takefusa Kubo - FC Ryukyu - 109 Zion Suzuki - FC Ryukyu - 102 Gaël Congera - FC Ryukyu - 133 Yoshita Yasukawa - FC Ryukyu - 592* Dadang Hendra - FC Ryukyu - 325* Igor Barrenetxea - FC Ryukyu - 136 Takumi Okamoto - FC Ryukyu - 124 Elton - FC Ryukyu - 107 Dedi Nugroho - FC Ryukyu - 321* Yuta Sugiura - FC Ryukyu - 120 Junji Iwanaga - FC Ryukyu - 250* Darwin Bernárdez - FC Ryukyu - 190 Takayuki Inaba - FC Ryukyu - 137 Misha Calvenhoven - FC Ryukyu - 151 Hiromasa Ito - FC Ryukyu - 419* Kostas Grammatikakis - Toronto FC - 254* Warren Jones - Toronto FC - 135 Romelle Antonio - Toronto FC - 122 Andrea Nunziata - Toronto FC - 137 Mahesh Singh - Toronto FC - 142 Paolo Proto - Toronto FC - 164 Giuseppe Cattaneo - Toronto FC - 219 Marco di Stefano - Toronto FC - 154 Paolo Biasi - Toronto FC - 109 Cidinho - Toronto FC - 247* Jacques Mathon - Toronto FC 410* Federico de Palma - Toronto FC - 270* Kenny Hughes - Toronto FC - 133 Matt Taylor - Toronto FC - 233 Mohammed Nabih - Toronto FC - 221 Claudio Ghilardi - Trastevere - 114 Mario Attolini - Trastevere - 250* Armando Ricchi - Trastevere - 232 Giovanni Barlafante - Trastevere - 183 Omar Bertocchi - Trastevere - 118 Matteo Pedretti - Trastevere - 150 Cesare Lorenzoni - Trastevere - 105 Daniele Levantino - Trastevere - 102 Giovanni Dragoni - Trastevere - 138 Genaro Conte - Trastevere - 193 Sisay Taddese - Trastevere - 185 Patrick - Trastevere - 280* Mario Quattrocchi - Trastevere - 119 Federico Galantini - Trastevere - 104 Marco Reginato - Trastevere - 215 Daniele D'Amore - Trastevere - 545* Mattia Piazza - Trastevere - 557* Daniele Canale - Trastevere - 337* Filipe - Trastevere - 126 Gian Marco Borselli - Trastevere - 304* Maximiliano Sarti - Trastevere - 598* Federico Mondini - Trastevere - 304* Ivan Cannas - Trastevere - 207 Marco Siena - Trastevere - 470* Carmine Coniglio - Trastevere - 461* Claudio Maggi - Trastevere - 538* Elia Cioni - Trastevere - 359* Jacopo Tofanari - Trastevere - 100 Luigi Mazzi - Trastevere - 122 David Meo - Trastevere - 140 Guilherme - Trastevere - 453* Facundo Cosentino - Trastevere - 467* Pedro José - Botafogo - 570* Christian Amoah - Botafogo - 106 Rafael - Botafogo - 148 Mikael - Botafogo - 531* Rogério - Botafogo - 115 Amilton - Botafogo - 221 Alcides Villas-Boas - Botafogo - 564* Roberto Stabolito - Botafogo - 208 Glaydson Maranhão - Botafogo - 686* Alexandre Valverde - Botafogo - 263* Pauleta - Botafogo - 337* Jaimes Wellecomme - Wellington Phoenix - 211 Katia McBride - Wellington Phoenix - 127 Shaun Waller - Wellington Phoenix - 152 Rafael Amorim - Wellington Phoenix - 210 Iran - Wellington Phoenix - 155 Raúl Vergara - Wellington Phoenix - 144 Matthew Nathu - Wellington Phoenix - 126 Andrew Tumatangi - Wellington Phoenix - 126 Jacob Adams - Wellington Phoenix - 168 Maika Erenio - Wellington Phoenix - Lucas Villalba - Liverpool Montevideo 237 Lucas Galli - Liverpool Montevideo Ricardo Trinidad - Liverpool Montevideo Leandro Acosta - Liverpool Montevideo - 229 Elías Rodríguez - Liverpool Montevideo Lucas Ocampo - Liverpool Montevideo Guilherme Padeiro - Liverpool Montevideo Jacques Durand - Liverpool Montevideo Lucas Amarilla - Liverpool Montevideo Oluwaseun Amadi - Liverpool Montevideo Luis Cabrera - Liverpool Montevideo - 282* Darwin Pérez - Liverpool Montevideo Ignacio Almeida - Liverpool Montevideo - 272* Emanuel - Liverpool Montevideo - 216 Cristian Ribeiro - Liverpool Montevideo - 203 Rafinha - Liverpool Montevideo - 201 Mateo Sanchez - Liverpool Montevideo - 303* Ivan Dario Villalobos - JDR Stars - 251* Tanaka Dube - JDR Stars - 384* William Lungu - JDR Stars - 302* Bechir Ayari - JDR Stars - 292* Luiz Alberto - JDR Stars - 265* Grant Le Roux - JDR Stars - 287* Ik ben in 2110 gebleven. 52 man op 250+ @Thomassje123 @bas huijsmans

Vet. Dat is jouw challenge @Tim'

CDXXVI. Niet-functioneel naakt Met een welgemikte trap knalde ik de deur open, alsof ik in een goedkope actiefilm speelde waar ik zowel de held als de slechterik moest vertolken. De klap van de deur tegen de muur weerkaatste door de kleedkamer, waar de chaos tot stilstand leek te komen, al was het maar voor een fractie van een seconde. De lucht hing vol met zweet, testosteron en een vleugje goedkope deodorant, het soort geur waarvan je neusgaten spontaan dichtklapten. Ik stapte naar binnen met het theatrale gewicht van iemand die geen idee heeft wat hij nu moet doen, maar dat wel overtuigend probeert te verbergen. "What the fuck is going on here?" bulderde ik, mijn stem een octaaf lager dan normaal, alsof dat de situatie beter zou maken. De klap van de deur die ik open trapte, leek hen te bevrijden uit een trance. Santi en El Diablo keken op, hun gezichten blozend als twee pubers die betrapt waren terwijl ze iets deden wat god noch trainer ooit zou goedkeuren. Hun huid glom van het zweet, alsof ze net een halve marathon hadden gelopen, en hun ogen flitsten wild door de ruimte, op zoek naar een uitweg die er niet was. Maar het meest opvallende en daar zat ik totaal niet op te wachten, was het feit dat ze allebei volkomen naakt waren. Geen shirts, geen shorts, zelfs geen sokken. Alleen maar huid en schaamte, in elkaar verstrengeld alsof ze een artistieke interpretatie van een Griekse worstelscène naspeelden. "What the fuck..." Ik hoorde de woorden uit mijn mond ontsnappen voordat ik kon nadenken. Een tweede keer knipperen maakte de situatie niet beter. Het was wat het was. Een klucht. Een nachtmerrie. En dat alles in de kleedkamer van een voetbalclub waar ik net zo'n beetje enige vorm van orde en professionaliteit probeerde te introduceren. De blik van El Diablo verraadde woede, niet op zichzelf, niet op Santi, maar op mij, omdat ik het lef had binnen te stormen. Santi leek meer een mengeling van verlegenheid en misplaatste trots uit te stralen, alsof hij dacht dat hij een of ander historisch moment had neergezet. Ik voelde de woede in me opborrelen, maar deze keer liet ik het niet naar buiten sijpelen in één grote vloek. Nee, dit was pure frustratie die ik moest kanaliseren. Snel denken, John. Snel denken. "We are going to talk," zei ik, mijn stem luid en vastberaden, alsof ik de generaal was die een troep deserteurs weer in het gareel moest brengen. "And you two are going to shut up and listen!" De echo van mijn stem stierf langzaam weg in de kleedkamer. Het zweet druppelde van El Diablo’s gezicht. Santi keek schijnheilig naar de vloer alsof hij ineens heel geïnteresseerd was in de tegelvoegen. "Miguel!" brulde ik, terwijl ik mijn hoofd naar de deur draaide. "Get the fuck in here and close the fucking door!" De voetstappen van Miguel klonken aarzelend op de gang, alsof hij zich instinctief realiseerde dat wat hij hier zou aantreffen zijn dag niet beter zou maken. De deur piepte toen hij hem openduwde, zijn gezicht eerst bezorgd, daarna perplex, en uiteindelijk de onhandige grimas van iemand die wanhopig niet wil lachen maar toch bijna niet anders kan. Hij dekte zijn mond met zijn hand, keek naar mij, en toen naar het tableau vivant van naakte ellende dat voor hem stond. "Mierda," mompelde hij zachtjes. Vervolgens, en dit was misschien wel het meest frustrerende van alles, sloot hij netjes de deur achter zich zoals ik had gevraagd, alsof dit allemaal een normale dinsdagmiddag was. Ik draaide me weer om naar de twee idioten voor me. "Now," zei ik, met een stem die nauwelijks mijn kokende frustratie kon verhullen. "Explain." Mijn schoenen klakten als een metronoom op de koude tegels terwijl ik met stevige passen naar het midden van de kleedkamer liep. Iedere stap was een aanklacht, iedere echo een reminder aan het totale gebrek aan fatsoen van de twee troela’s voor me. Ik bleef stil staan, recht tegenover hen, en keek ze strak aan, mijn handen in mijn zij, mijn lippen op elkaar geklemd. El Diablo, die altijd al de uitstraling van een menselijk mijnenveld had, snoof luid. Het was een dierlijke, dreigende klank, alsof hij elk moment met zijn neus vuur kon spuwen. Met een woeste beweging veegde hij zweet en frustratie van zijn gezicht met zijn onderarm. Zijn ogen stonden strak en donker, zoals die van een stier vlak voor de dolk erin gaat, en zijn knokkels waren wit terwijl hij zich aan het houten bankje vasthield. Dat bankje, bedacht ik me, was niet zomaar een bankje meer. Het was nu een potentieel moordwapen, klaar om Santi’s ego, of zijn hoofd, ermee te verpletteren. Santi, aan de andere kant, was de belichaming van arrogantie. Hij stond erbij alsof hij net een Champions League-trofee had gewonnen, zijn armen demonstratief over elkaar geslagen. Zijn zelfingenomen blik straalde een minachting uit waar je geen woorden voor nodig had. Alsof hij niet alleen boven El Diablo stond, maar ook boven mij, boven de club en boven de rest van de wereld. Hij leunde lichtjes naar achteren, zijn borst naar voren geduwd, alsof hij elke seconde verwachtte dat er een standbeeld van hem zou worden onthuld. Ik keek van de één naar de ander en haalde diep adem. "Well?" Mijn stem was schraperig, geladen met een sarcasme dat ik niet eens probeerde te verbergen. "Are you going to explain yourselves, or are we just going to stand here playing Who’s Got the Bigger Dick?" Het effect was onmiddellijk. El Diablo’s blik verschoof naar mij, zijn neusvleugels trillend van ingehouden woede. Hij leek elk moment een stap naar voren te willen zetten, zijn zware gestalte klaar om te exploderen. Maar hij bleef staan, zijn tanden op elkaar geklemd alsof hij zichzelf met pure wilskracht in toom hield. Santi, aan de andere kant, koos voor een andere tactiek. Hij rolde overdreven met zijn ogen, zijn hele lichaamstaal een theatrale vertoning van verveeld onbegrip. "Qué carajo estás diciendo," mompelde hij, meer tegen zichzelf dan tegen mij, alsof ik degene was die hier het probleem vormde en niet de naakte machtsstrijd die net had plaatsgevonden. Ik voelde de woede in me opborrelen, maar ik dwong mezelf om kalm te blijven. Dit waren mijn vedetten, mijn sterspelers, mijn gouden kippen. Alleen waren het op dit moment vooral twee vechtende hanen, en ik stond midden in de arena. "Miguel," zei ik over mijn schouder zonder mijn blik van hen af te wenden, "tell them to start talking. Now." Reacties en dergelijke.