Wat als je een blik kon werpen in de toekomst van het voetbal? Stel je voor dat je 100 jaar vooruit kon kijken en kon ontdekken welke ongelooflijke veranderingen, triomfen en verrassingen de wereld van voetbal te wachten staan. Wel, het is tijd om je voorstellingsvermogen te overtreffen en je te laten meeslepen door onze nieuwste serie artikelen. Vandaag werpen we onze blik op het land van de sterkste competitie. Het land waar zo ontzettend veel geld in omgaat, dat ze voorlopig nog wel de beste van Europa blijven. Toch? We nemen de Engelse Premier League onder de loep.
Wie iets van voetbal kent, kent wel iets van de Premier League. De Premier League is de meest bekeken sportcompetitie wereldwijd en wordt in meer dan 200 landen uitgezonden. Er gaan miljarden euro’s om in het Engelse voetbal en de Engelse clubs draaien al jaren mee in de absolute wereldtop. Van Ipswich tot Nottingham en van Londen tot Manchester, topvoetbal is overal geweest.
Wie verwacht dat de Brexit roet in het eten gooit van de Engelse voetbaldominantie komt bedrogen uit. De Engelse clubs en daarmee ook de Engelse competitie blijven de dominante factor in het Europese voetbal. De grootste transferbedragen, de beste spelers, de meeste Europese prijzen, alles is voor Engeland.
Wat wel echter opvalt, is dat Engelse clubs vaak een korte dominante periode kennen in eigen land. Teams worden met regelmaat drie, vier of vijf keer op rij kampioen om daarna weer jaren droog te staan. En deze tendens is al ingezet sinds 2026/27, toen Manchester City een aantal keer op rij kampioen werd. Zij zijn sowieso het meest nadrukkelijk aanwezig in de periode tussen 2020 en 2040, door oliedollars en Guardiola.
Toch zullen daar niet de grootste sterren ontstaan, want wie in het all-star team van de Citizens kijkt, ziet alleen op de bank nog bekende namen: Ruben DÃas, Rodrygo en Erling Haaland. Bij Arsenal hebben alleen Bukayo Saka (bank) en William Saliba (basis) een plekje en bij Manchester United zit alleen Marcus Rashford op het bankje. Liverpool heeft Alisson op de bank zitten en Jude Bellingham in de basis. Bij Chelsea vinden we Reece James nog terug en bij de Spurs is compleet nieuwe historie geschreven, want daar is zelfs geen plekje voor Harry Kane.
Nieuwe historie betekent nieuwe sterren, zoals Chelsea-legende Viktor Bergström, die 176 interlands voor Engeland speelde en meer dan duizend keer uitkwam voor The Blues. Ook bijzondere vermeldingen voor Jonathan Baird (de duurste man allertijden) en Oluwadamilare Iheanacho, die de duurste binnenlandse transfer op zijn naam schreef toen hij Crystal Palace verruilde voor Liverpool, dat zo’n 250 miljoen pond (290 miljoen euro) overmaakte.
Als laatste nog een bijzondere vermelding voor Matthew Stone, de inmiddels 36-jarige Engelsman die topscorer allertijden is voor de nationale ploeg met 122 doelpunten in 155 interlands. Daarmee maakte hij er één meer dan Tyrique Brown, die in 2092 zijn carrière beëindigde.
2020 – 2040: De Premier League zoals wij die kennen
De eerste fase is een logische fase. Er gebeurt veel, veel grote transfers, Europese ereplaatsen en kampioenen die je, op Spurs na, wel verwacht. Uiteraard was Manchester City de grootste in de eerste jaren, maar na diens vertrek in 2033 ging het met beiden een stuk minder. Guardiola zou na een matige periode bij Chelsea zijn carrière afsluiten als hoofdscout voor de Spurs (na eenzelfgde functie vervuld te hebben bij Villarreal) en City zou nog wel drie titels winnen, maar ook een keer als achtste eindigen. Toch wordt het tijdperk nog afgesloten met een verrassende kampioen, want niemand minder dan Aston Villa neemt de Premier League titel mee terug naar Birmingham.
En dat de Villains het goed doen is niet eens een echte verrassing. Al in 2025 weet de club knap beslag te leggen op de derde plaats, waarna het jarenlang een stabiele subtopper blijft. Voor een relatief kleine club als Aston Villa is dat zo een hele prestatie. Elf jaar nadat ze voor het eerst derde worden, flikken ze het weer en na een tweede plaats en weer twee derde plaatsen is het eindelijk een groot feest in Birmingham.
Buiten Villa en de titels van de Spurs vallen er weinig echte verrassingen te noteren. Newcastle komt, ondanks het grote geld, niet verder dan een derde plaats in 2027. Manchester United is al jaren nergens te bekennen, hun gemiddelde eindpositie over de laatste 18 jaar is de zevende stek.
Pep en zijn Invincibles
De term ‘Invincibles’ werd al aan het einde van de negentiende eeuw gebruikt om een geweldige prestatie van Preston North End aan te duiden. De club won het allereerste voetbalseizoen ooit en deden dat (in 1888-89) door ongeslagen te blijven. Een fantastische prestatie, welke niet snel meer geëvenaard zou worden. Zeker later, toen de rol van geld groter werd en daarmee ook de belangen, waren de verschillen kleiner. Toch lukte het Arsenal nog, in het seizoen 2003-2004. Onder leiding van Arsène Wenger en met spelers als Thierry Henry, Robert Pires, Patrick Vieira en Dennis Bergkamp bleeft de ploeg een heel seizoen ongeslagen. Met 26 overwinningen en 12 remises waren er nieuwe ‘Invincibles’ geboren.
Maar Manchester City kon het nog beter. In het seizoen 2028-2029 wist de ploeg van Pep Guardiola eveneens ongeslagen te blijven en zij deden dat met slechts tien remises. Een ongekende prestatie van de Citizens, die daarmee hun derde titel op rij wisten te behalen met een fraaie verzameling spelers.
‘Peps Invincibles’ team van het seizoen 2028-2029:
Europese successen
Omdat Engeland zo’n machtig voetballand is zijn er talloze Europese finales die we kunnen benoemen. Laten we beginnen in de Champions League, waar er verloren finales waren voor Manchester City (3x), Arsenal (2x), Chelsea en Tottenham (1x). Overwinningen waren er ook, want de Champions League werd liefst vier keer wél gewonnen door Manchester City. Daarnaast brachten ook Chelsea en Tottenham één keer de cup naar Londen.
In de Europa League waren de Engelsen eveneens prima vertegenwoordigd. Liefst zeven keer was de finale een volledige Engelse aangelegenheid. Uiteindelijk kunnen we als verliezend finalisten noteren: Tottenham (2x), Manchester United (2x), Liverpool, Watford en Arsenal. Opvallend genoeg verloren de Engelse ploegen alleen de onderlinge finales, want alle andere finales waar een Engelse ploeg in stond werden gewonnen. Tottenham won de cup driemaal en telkens tegen een buitenlandse ploeg. Arsenal, Manchester United, Newcastle United en Aston Villa wonnen de Europa League twee keer en Chelsea deed met één zege ook een duit in het zakje. Dat is dus 12 uit 18.
Tenslotte de Conference League, in het leven geroepen om ook de kleinere landen een kans te laten maken om Europees ver te komen. Engeland zit dan doorgaans ook maar met één club in deze competitie. Toch krijgen ze het voor elkaar om ook hier nadrukkelijk aanwezig te zijn, want er waren verloren finales voor West Ham, Southampton, Liverpool, Watford en Manchester United. De Red Devils zouden ook twee keer wél aan de goede kant van de uitslag staan in de finale en ook Leicester, Arsenal, Newcastle en Aston Villa mochten deze Europese prijs in de prijzenkast zetten.
De grootste transfers (tot 2040)
Hadden we al benoemd dat de Engelsen zo dominant zijn? Het heeft natuurlijk allemaal te maken met het grote geld, want dat moet rollen. Kijk maar eens naar de grootste transfers van deze periode, daar zitten zat duizelingwekkende bedragen tussen.
Opvallend is dat Manchester United zich ook nadrukkelijk roert in het geldsmijten, maar dat het ze geen succes brengt. Zo is toch niet alles te koop.
Managers krijgen overigens wel lang de kans in het rode deel van Manchester. Want wat dachten we van Ruud van Nistelrooy, clubicoon en wereldspits van weleer, die maar liefst elf jaar aan het roer staat (2027 – 2038) voordat hij ontslagen wordt. Saillant detail, op bijna pensioengerechtigde leeftijd zou RvN9 in 2042 nogmaals terugkeren als manager van de club.
2040 – 2060: Londen: de absolute voetbalhoofdstad
De periode waarin Manchester City en Manchester United de titels verdeelden ligt alweer ver achter ons. Waar de clubs uit Manchester samen met Liverpool het toch wel een tijd vol wisten te houden in de top, is het na de tweede titel op rij voor Aston Villa weer ‘Londen boven’ in de Premier League. Slechts tweemaal zou Manchester United nog een titel pakken, waarvan de eerste kwam na een droogte van liefst 43 jaar.
De Arsenal Legende: Kevin González
Verder was Arsenal dus weer eens erg nadrukkelijk aanwezig, wat als een verrassing kwam. Na 34 jaar zonder titel te hebben gezeten pakten de Gunners er zes op rij en acht in negen jaar tijd. Ryan Allsop was de manager die hem als eerste pakte, maar hij stopte omdat hij dacht dat het hoogtepunt bereikt was. De oud Cardiff-doelman werd opgevolgd door de Colombiaan Kevin González, die bij Watford weggeplukt werd. Sinds 3 augustus 2042 is González de manager van Arsenal en dat is hij anno 2060 nog steeds.
González was geen onbekende in het Engelse voetbal, maar een grote naam was hij ook niet. In 2018 trad hij toe tot de opleiding van Crystal Palace, als speler welteverstaan. Na een gratis overstap naar Birmingham vertrok González zonder te spelen terug naar Colombia, waar hij voor Boca Juniors de Cali ging spelen. Drie goede jaren daar brachten hem terug in Engeland, waar Sunderland hem haalde, maar toch besloot hem twee jaar terug te verhuren aan Colombiaanse teams. In 2029 ging hij, met veertien Sunderland-duels in de benen naar Swansea, dat een half miljoen pond voor hem neertelde. Met zes seizoenen en 122 duels op het tweede en derde niveau in Engeland achter de rug, besloot hij zich te richten op het trainersvak. Hij kreeg de kans bij Burton, werd overgenomen door Huddersfield en ging vanaf daar door naar Fulham. Hij behaalde promotie, bouwde in twee jaar tijd de ploeg uit tot een stabiele middenmoter en vertrok naar Watford, dat langzaam richting de subtop gekropen kwam. Na twee prima seizoenen tekende González bij Arsenal, op 3 augustus 2042. En dat pakte prima uit.
González kan niet meer stuk in Londen, want niet alleen bezorgde hij de club al die titels na Ryan Allsop en weerstond hij de lokroep van talloze andere clubs, hij bezorgde Arsenal ook de eerste, tweede en zelfs nog een derde Champions League overwinning.
Pas in juni 2070, na 27 jaar en 314 dagen, met 14 Premier League titels, 3 Champions Leagues, één Wereldbeker en nóg 22 nationale prijzen ging González met pensioen. Toen speelde zijn ploeg al in zijn eigen stadion.
Daarmee is hij met recht een van de allergrootsten ooit.
Transfers
Waar in Spanje opviel dat grote transfers na 2040 een uitstervend goed waren, zien we in Engeland nog steeds dat er ongegeneerd met geld gesmeten wordt. Uiteraard hebben we de allergrootste transfer allertijden al besproken in het artikel over de Bundesliga, maar hij springt wel in het oog. Vierhonderdtweeënveertig miljoen euro. Of voor de Engelsen onder ons: Driehonderdeenentachtig miljoen Britse ponden.
Maar er waren meer grote transfers en vrijwel allemaal kwamen ze van buiten Engeland. Bedragen boven de 150 of zelfs boven 200 miljoen waren in deze periode geen uitzondering in Engeland en vooral Chelsea, overigens weer in volledig Britse handen, laat zich goed gelden. Uiteindelijk is dat ook iets dat resulteert in Premier League-titels en het doorbreken van de Arsenal-hegemonie.
Engelse clubs in Europa
Wat verwacht je van de sterkste nationale competitie van de wereld die het meeste geld uitgeeft van allemaal? Uiteraard verwacht je Europese prijzen en de periode 2040 tot 2060 leverde weer een fraai aantal prijzen op.
De twee Champions League zeges van Arsenal bijvoorbeeld, in 2050 en 2053. Of de drie titels van Chelsea, die de beste waren in 2043, 2052 en 2058. Of de volledig Engelse finale in 2060, toen Liverpool Chelsea klopte. Maar ook in Manchester staan ze niet met lege handen, met Champions League titels voor de blauwe kant (in ’44 en ’46) en de rode kant (’56).
Daartegenover stonden ook een reeks finaleplaatsen, zoals bijvoorbeeld voor Chelsea, dat twee jaar op rij de finale verloor. Ook Manchester City verloor twee finales en Arsenal en Manchester United moesten beiden eenmaal lijdzaam toezien hoe de finale verloren werd.
In de Europa League waren de Engelsen ook weer dominant. Titels waren er voor Manchester United (1x), Aston Villa (2x), Liverpool (2x), Newcastle United (2x), Tottenham (2x), Manchester City (1x) en Leicester (1x). Dat is weer 11 uit 20. Daarnaast waren er verloren finales voor Newcastle United (2x), Manchester United (1x) en Manchester City (1x), waarbij alleen Manchester United verloor van een niet-Engelse club (RB Leipzig).
Het prijsschieten ging in de Conference League vrolijk door, met titels voor Norwich, Liverpool, Watford, Southampton, Aston Villa, Bournemouth, Burnley, Leicester en Tottenham, waarbij de laatste de enige was die twee keer won.
Alsof een 50% score nog niet voldoende was, waren er ook verloren finales voor de Engelsen. Manchester United (tegen AC Milan), Aston Villa (tegen St. Etienne) en Leicester City (tegen Feyenoord) moesten genoegen nemen met zilver
2060-2080: De grote Premier League tombola
De jaren tussen 2060 en 2080 gingen gepaard met een hoop wisselingen. In ieder geval in de strijd om het kampioenschap, waar Arsenal wel weer dominant was, in ieder geval tot het vertrek van succestrainer González in 2070. Daarna was het wat stuivertje wisselen, want naast Arsenal waren er deze periode ook titels voor Liverpool, Tottenham, Chelsea en beide Manchester-teams. Verder valt op dat Watford haar neus aan het venster drukt en een paar mooie ereplaatsen haalt en dat Aston Villa tegenwoordig niet meer terug te vinden is in de top 3. Zij zijn de laatste twintig jaar voornamelijk tussen plaats acht en elf te vinden.
Het kan altijd erger natuurlijk. Het ooit door steenrijke Arabieren overgenomen Newcastle United is, net als West Ham en Brighton, een middenmoter in de Championship en QPR vecht tegen degradatie uit de League Two. Nog een treetje lager is Reading te vinden, die eindelijk weer gepromoveerd zijn uit de Vanarama National League South en zo weer terugkeren in het profbestaan.
Transfers
Gevoelsmatig deden de Engelsen het iets rustiger aan, maar uiteindelijk valt het wel mee. Grote transfers worden groter en dus worden transfers van 120 miljoen niet meer als bijzonder gezien en komen ze niet meer op de overzichten terug. Geld smijten is nog steeds de favoriete hobby van de eigenaren in Engeland en niet alleen op Premier League-niveau. Zelfs in de Championship staat het record op 72 miljoen euro voor een inkomende transfer. Wat nu vooral opvalt is dat de relatief kleine namen, zoals wij ze kennen, goed gespekt worden. Hoofdprijzen voor Hellas Verona, sc Heerenveen, Stade Rennes en ADO Den Haag. Ja, die bestaan nog steeds.
Engels succes in Europa
Wie denkt dat de verhoudingen misschien iets in gevaar komen komt bedrogen uit. Europees gezien staat er geen maat op de Engelsen, die al jaren onafgebroken de nummer één zijn op de coëfficiëntenranglijst. En dat is niet gek, want als je ziet wat er deze periode allemaal weer gewonnen is…
Manchester United bijvoorbeeld. De Red Devils zijn weer helemaal terug, winnen de Champions League in ’62 en ’68 en besluiten om hem aan het einde van deze periode maar drie keer op rij te winnen en slepen dus de edities van ’78, ’79 en ’80 in de wacht. Ongelooflijk. Wat er nog rest zijn de overwinningen van Manchester City, Arsenal en Chelsea, die er allemaal één winnen.
Verloren finales waren er ook, want Chelsea verloor vanaf 2059 vier finales op rij en zou ook in ’66 verliezen. Liverpool deed het niet veel beter, zij verloren drie finales en ook Manchester City en Tottenham gingen tweemaal ten onder in de finale, iets dat Manchester United, Arsenal en Leicester City één keer gebeurde.
In de Europa League is het uiteraard ook Engeland boven, met talloze volledig Engelse finales, Engelse winnaars en ereprijzen. Manchester City nam de trofee tweemaal mee en Leicester, Watford, Aston Villa, Arsenal, Manchester United, Liverpool en Tottenham deden dit één keer. Aston Villa, Arsenal en Leicester stonden allen eenmaal met lege handen, Tottenham kreeg dit twee keer voor elkaar en de grootste chokers waren de jongens van Watford, die drie Europa League-finales speelden en er geen een wist te winnen.
Wel was er in de Conference League succes voor Watford, toen ze de finale van ’63 wonnen. Fulham, Tottenham en Newcastle wonnen ook een finale, iets dat Everton en Leicester zelfs tweemaal lukte. Arsenal, Aston Villa, Leicester en Tottenham kregen ook een zilveren medaille opgespeld.
2080 – 2100: Oude tradities en nieuwe gewoontes
De periode vlak voor de eeuwwisseling was een interessante. Enerzijds was daar Manchester United, dat niet te stoppen leek en de tijden van Ferguson die bijna honderd jaar achter ze lagen weer wisten te herbeleven. Aan de andere kant was daar de opkomst van Watford, die niet heel verrassend meer mocht worden genoemd, maar eindelijk resulteerde in concreet succes met acht landstitels in twintig jaar. Chelsea lijkt totaal van het strijdtoneel verdwenen en Everton is de nieuwe uitdager in de titelstrijd, maar tegen het einde van de eenentwintigste eeuw zijn het vooral Arsenal en Liverpool die opvallen, met meerdere klasseringen in de buurt van de degradatiezone, al vechten beide ploegen zich ook wel weer een weg omhoog.
Een bijzondere vermelding was er nog wel voor Nottingham Forest. In het seizoen 2089/2090 wist de ploeg slechts negen punten bij elkaar te sprokkelen. Dit is een “verbetering” van het record van Stoke City, dat ooit (omgerekend naar een driepuntensysteem) tien punten wist te behalen. En dat record stond maar liefst 199 jaar!
Transfers & financiën
Wat opvalt is dat het aantal grote transfers wel afneemt. Of het komt doordat spelers minder duur zijn geworden of de markt verzadigd is geraakt is niet helemaal duidelijk.
Dit leidt er echter wel toe dat we eens onderzoek doen naar de financiële status van de Engelse clubs ten tijde van de eeuwwisseling. Zo staat de stand erbij op 31 december 2099:
Wat opvalt is dat de meeste clubs zo’n beetje zonder cash zitten. De TV-gelden aan het begin van het seizoen zullen wel een hoop goed maken, maar na zoveel jaar is dit toch wel opmerkelijk. Aan de andere kant, als je de transferbudgetten ziet:
Dan kunnen we concluderen dat de gok van Luton om niet teveel te investeren goed uitpakt. Liverpool, dat het gehele budget er doorheen jaagt lijkt vooral fout geïnvesteerd te hebben en de keuzes van beide Manchester teams om niet echt te investeren lijkt eveneens niet lekker uit te pakken, met beiden een plaats in de middenmoot. Watford heeft alles erdoorheen gejaagd en dat pakt dan wél weer goed uit, want de ploeg staat riant bovenaan.
Het mindere geld uitgeven lijkt naar het einde van de eeuwwisseling wel een Europese trend, want op een enkele uitschieter na zien we geen heel exorbitante bedragen meer voorbij komen. Daarom is het ook geen verrassing dat de Europese prestaties er niet onder lijden.
Engelse clubs op hun Europese troon
De Engelsen hebben nog steeds een straatlengte voorsprong op de Duitsers in de coëfficiëntenpolonaise en de verwachting is dat dit altijd zo zal blijven. Er vielen weer zat successen en ereplaatsen te noteren voor de clubs uit de Premier League.
In de Champions League was het raak voor Manchester United, dat in 2081 haar vierde overwinning op rij vierde en nog drie CL-trofeeën zou toevoegen voor de eeuwwisseling. Watford won haar eerste Champions League in 2085 en wist er óók nog een tweede en derde aan toe te voegen. Tottenham was de derde Engelse club die wist te winnen, zij deden dat twee keer.
Voor Manchester United stonden tegenover vier overwinningen ook vier verloren finales. Ook de blauwe stadgenoot verloor een finale. Watford, Arsenal en Everton zouden zich eveneens troosten met een tweede plaats.
In de Europa League werd er met 11 trofeeën in 20 jaar ook goed gescoord. Arsenal, Aston Villa en Leicester City pakten er allen twee en Watford, Everton, Liverpool, Manchester United en Burnley waren eveneens succesvol. Hier stonden verloren finales van Arsenal, Tottenham, Manchester City (2x), Crystal Palace, Chelsea (2x), Everton en Liverpool tegenover.
De jaarlijkse Engelse deelnemer aan de Conference League was ook niet gek van een potje prijsschieten. Everton was met drie succesvolle deelnames de hoofdrolspeler, maar ook Manchester City en Chelsea deden het met twee zeges niet verkeerd. Ook Arsenal wist een keer beslag te leggen op de prijs, die vooral als hoofdprijs moet hebben gevoeld voor Sunderland en Burnley, die eveneens succesvol waren.
Burnley verloor vijf jaar eerder al een keer de finale, iets dat ook Everton zou overkomen. Het zou echter geen afbreuk doen aan de Engelse dominantie.
2100 – heden: Een nieuwe eeuw, een nieuwe top
De eeuwwisseling ging nog gepaard met een dominante fase van Watford, maar er vond al snel een wisseling van de wacht plaats. Met Chelsea en Manchester United waren er nog wel ‘vertrouwde’ kampioenen, maar dat zowel Aston Villa als Everton eens stevig de dienst zouden uitmaken, dat was wel een verrassing.
Dat Everton durfde te investeren zagen we jaren geleden al, maar nu heeft het ook daadwerkelijk goed uitgepakt. Anno 2022 is Everton één van de rijkste en meest toonaangevende clubs van de wereld. De ploeg speelt inmiddels in het spiksplinternieuwe Dixie Dean Park, dat plaats biedt aan bijna 82.000 toeschouwers, waarmee het ruim een derde groter is dan Anfield van rivaal Liverpool. Dat is pas progressie!
Als we naar de namen in de Premier League kijken, zien we weinig verrassingen. Portsmouth en Ipswich misschien, maar na honderd jaar hadden we wellicht wel wat meer verwacht. Precies honderd jaar geleden speelden beide clubs nog in de League One, het derde Engelse niveau Als we naar de stadions en capaciteiten kijken, zien we echter wel wat verrassingen. Zo is Old Trafford aardig gegroeid en zijn er mooie stadions verrezen voor verschillende topclubs.
Wel zijn er natuurlijk Premier League clubs verdwenen. Als we kijken naar welke ploegen er in 2022/23 nog in zaten en waar ze terecht gekomen zijn valt het allemaal ook wel mee. Brighton is het meest weggezakt, zij spelen momenteel in de League One, het derde Engelse niveau. De overige ploegen die missen en opzichte van de start spelen allemaal in de Championship, het tweede niveau. Dat gaat dan om Brentford, Bournemouth, Leeds United, Nottingham Forest, Southampton en West Ham United.
Engeland in Europa
In Europa is Engeland nog steeds dominant. Watford won de eerste Champions League van de 22e eeuw en na een droogte van acht jaar wist ook Aston Villa de Cup te winnen. Chelsea won hem ook nog een keer en Everton deed er een schepje bovenop en won niet alleen haar eerste, maar ook haar tweede en derde Champions League.
Verloren finales waren er ook, want naast de drie gewonnen finales trok Everton liefst vier keer aan het kortste eind. Manchester United en Aston Villa overkwam het tweemaal en Watford verloor ook een finale.
In de Europa League kregen de Engelsen het voor elkaar om een 50% winstpercentage te behalen. Tottenham, Watford en Manchester United mochten een keer op het hoogste ereschavot plaatsnemen en Crystal Palace, Arsenal, Liverpool en Manchester City deden dat twee keer.
In de Conference League lag het succespercentage iets lager. Met Crystal Palace dat twee keer won in de hoofdrol. Ook Arsenal, Manchester City, Tottenham en Aston Villa mochten één keer de Conference League Cup naar huis nemen. Alleen Watford en Aston Villa zetten daar ook een verloren finale tegenover.
Records
Zo komen we aan het einde van dit artikel en wordt het tijd om af te sluiten met de records.
Hebben jullie vragen, willen jullie nog bepaalde zaken zien of willen jullie gewoon reageren? Dat wordt van harte gewaardeerd en daarvoor nodigen we jullie graag uit op ons forum.
Eerder in deze serie verschenen:
Jupiler Pro League
Wereldkampioenschappen
Bundesliga
Serie A
Ligue 1
La Liga
En van onze ‘spin-off’-series:
FM 100 jaar later onderzocht: Puntenaantallen
FM 100 jaar later onderzocht: De (on)zin van de play-offs
