In een nieuwe reeks artikelen trekken we een witte jas aan en duiken we het FM-laboratorium in. We zijn namelijk benieuwd wat er zou gebeuren in het spel als we enkele fictieve situaties gaan simuleren. Bij elke test die we uitvoeren, stellen we een aantal hypotheses op waarvan wij het vermoeden hebben dat die uitkomen naarmate de simulatie vordert. In ons tweede experiment vond er een aardbeving plaats in het Nederlandse voetbal: er mochten alleen nog maar home grown players worden opgesteld in de Eredivisie en KKD. In het eerste deel konden we lezen wat de effecten op korte termijn waren en in het tweede deel keken we naar de lange termijn. We ronden het drieluik af met een blik op de lijstjes die FM zo leuk maken.
Uitleg van het experiment
Wat we in dit experiment gedaan hebben, is uitgebreid uitgelegd in de voorgaande twee artikelen. Ben je daar benieuwd naar, surf dan vooral daar naartoe voor meer uitleg, of blijf hier voor de beknopte samenvatting: in het experiment mochten Nederlandse clubs alleen nog maar home grown players opstellen in de competitie en derhalve alleen nog maar Nederlandse spelers aantrekken.
De kampioenen van de Eredivisie
In het eerste artikel rondom dit experiment werd duidelijk dat de traditionele top 3 plus AZ de zaakjes snel op orde hadden. FC Utrecht, de verrassing van het eerste seizoen, werd snel terugverwezen naar de subtop. De hiërarchie in de Eredivisie bleef aanhouden tot en met 2037: geen enkele andere club wist zich tussen in de top drie te scharen. In 2038 en 2039 klopten er twee opvallende namen op deur. Eerst was daar N.E.C. met een derde plek en een jaar later zagen we FC Utrecht weer terugkeren in de top 3. Er volgde echter vlot een lustrum waarin de andere clubs voor weinig verrassing konden zorgen, alleen Heerenveen bleef een keertje hangen op positie drie.
We gaan door naar het seizoen 2044-2045. Het begon te spoken in de Eredivisie. Ogenschijnlijk uit het niets werd FC Utrecht kampioen. Nu hebben we in het vorige artikel kunnen lezen dat de Domstedelingen stevig hebben ingezet op het ontwikkelen van eigen jeugd; het leek zijn vruchten af te gaan werpen! Het was het startschot van andere clubs om zich in de race om het kampioenschap te gaan melden. N.E.C. verscheen terug aan het firmament, Utrecht bleef zich nestelen in de top en Vitesse begon op de deur te kloppen. En dan was daar nog plotseling Cambuur Leeuwarden, gerust gezegd de grootste verrassing in deze hele simulatie. Met oud-Köln-speler Eric Martel aan het roer kwamen de Friezen vijf punten tekort om Ajax van het kampioenschap af te houden.
Van alle clubs was Ajax de meest stabiele factor. Slechts één keer eindigden de Amsterdammers niet in de top 3 en dat was tijdens het openingsjaar van dit experiment. In totaal werd Ajax zeventien keer kampioen gedurende de gesimuleerde game, veel meer dan PSV (vijf), FC Utrecht (drie) en AZ (twee). Pijnlijk genoeg pakte Feyenoord geen enkele titel en werd het slechts vijf keer tweede.
De eindstand van het seizoen 2049-2050.
De kampioenen van de Keuken Kampioen Divisie
Veel afwisselender waren de kampioenschappen in de eerste divisie. Laten we in huis vallen met iets opvallends, de clubs die met vier eindoverwinningen de meeste KKD-titels pakte tijdens dit experiment. Ten eerste Jong Ajax. De hoofdstedelingen wisten zo hun stempel op zowel de Eredivisie als KKD te drukken. Ten tweede was dat NAC Breda met eveneens vier keer als eerste eindigde en zo de bijnaam van FC Volendam – heen en weer – gerust over mag nemen.
Teleurstellingen waren er ook op het tweede niveau: ADO Den Haag, De Graafschap en FC Eindhoven wisten geen enkele keer te promoveren en dat mag zeker voor de eerst twee clubs een stevige tegenvaller worden genoemd gezien de ambitie voor en het verleden in de Eredivisie. Toch zullen zij met leedvermaak kijken naar Heracles Almelo, want die vereniging maakt het helemaal bont sinds het degradeerde naar de Keuken Kampioen Divisie. Negen (!) keer eindigde Heracles als nummer twintig van deze competitie en nog eens vijf keer kwam de Heraclieden niet verder dan de negentiende plek. Hiermee is het de slechts presterende club in deze simulatie.
De eindstand van het seizoen 2049-2050.
De topscoorders
Als spelers als Giménez of Lozano plotseling niet meer mee mogen doen, samen met veel andere scherpschutters, is het boeiend om te volgen welke Nederlander er met de topscoorderstitel aan de haal gaat in de Eredivisie. Daar kende het seizoen 2023-2024 geen al te verrassende topscoorder. Luuk de Jong liet het net zestien keer bollen en bewees andermaal zijn waarde voor PSV. Het jaar daarop was de eer aan Brian Brobbey, wat ook een verrassing mag heten binnen FM. Brobbey kwam tot veertien doelpunten. Voor beide spelers geen hoge score, maar genoeg voor de eerste plek in het topschuttersklassement.
Vanaf het seizoen 2025-2026 werd de grens van twintig goals weer geslecht. Eerst was daar Wout Weghorst in dienst van PSV met 22 treffers. Een jaar later kwam hij op een tweede plan terecht en moest hij voorrang verlenen aan PSV’s aanvallende talent Jason van Duiven. Het jeugdproduct schoot in twee seizoenen tijd 38 keer raak en werd zo twee keer op rij de meest scorende spits in de Eredivisie.
Daarna lukte het nog slechts drie keer dat een bestaande speler topscoorder werd, voordat de newgens het volledig overnamen. Het zijn echter niet de meest voor de hand liggende namen. Eerst was er Jesse Bal, die zich ontwikkeld heeft tot begenadigd doelpuntenmaker voor Sparta. Zowel in 2029 als 2032 was hij degene met de meeste goals in de Eredivisie. De andere speler was Milan Smit die namens VVV in 2031 bovenaan het klassement eindigde. Wat zijn prestatie extra opvallend maakt, is dat hij twee jaar daarvoor hetzelfde kunstje had vertoond in de Keuken Kampioen Divisie.
Jesse Bal, twee keer topscoorder in de Eredivisie.
Beste spelers
De eerste twee jaar maakte Noa Lang de Eredivisie heet met zijn optredens; de vleugelspeler haalde achtereenvolgens een 7,48 en 7,53 als gemiddelde rapportcijfer. De prijs voor beste speler was sowieso het domein voor de mannen die vanaf de zijlijn hun actie proberen te maken, want een jaar later was de eer toebedeeld aan Steven Bergwijn (7,56). Tot dusver geen opvallende namen, afgaande op de attributen die FM aan de genoemde spelers heeft toegekend. De eerste (en enige) opvallende naam in de lijst met beste spelers is die van Couhaib Driouech. Als vleugelspeler van Ajax – hij vertrok in de winterstop van het eerste seizoen voor tien miljoen naar de Arena – werd de geboren Haarlemmer twee keer uitgeroepen tot beste speler van de Eredivisie, een keer met het cijfer 7,58 en een keer met een 7,52. Verder wist als bekende naam alleen Calvin Stengs (7,67) nog op te vallen. Daarna was het de beurt aan de newgens.
Couhaib Driouech, twee keer de beste speler van de Eredivisie.
Opvallende transfers
Alle TD’s en scouts moesten creatief worden gezien de beperkte vijver waaruit gevist kon worden. Elke club had namelijk de restrictie dat er alleen Nederlandse spelers aangetrokken mochten worden. Het leverde enkele opvallende transfers op, waarvan we er hieronder een aantal op een rijtje zetten.
Bovenstaande is slechts een greep uit de honderden transfers die werden gemaakt in de eerste jaren van de simulatie. De transfermarkt bleef onverminderd overuren maken in de game, zoals we van FM gewend zijn. Wat het simpelweg extra leuk maakt om te volgen, is het feit dat het allemaal Nederlandse spelers betreft. Rivaliteit tussen clubs blijkt plotseling nog minder waard dan het soms al was in de game en vanuit het buitenland komen (on)bekende namen terug naar Nederland om mee te draaien in het home grown project dat we hebben opgezet.
Meer weten?
Met dit artikel komt een einde aan ons experiment met de home grown regels in Nederland. Wil je zelf ook aan de slag met dit experiment, dan vind je op ons forum het benodigde bestand om zelf een game aan te maken. Ook vind je hier de downloads om de game te zien in het jaar 2034 en in het jaar 2050.
