Naast schrijven over de actualiteit in binnen- en buitenland waagt de Britse krant The Guardian zich jaarlijks aan een lijst met de grootste voetbaltalenten ter wereld: Next Generation. Wat we daaraan kunnen waarderen, is dat we niet alleen maar de bekende namen tegenkomen die al op allerlei lijstjes zijn verschenen en met enige regelmaat worden gelinkt aan topclubs. Daarmee nemen de Engelsen een klein risico, want hoe serieus zijn hun voorspellingen te nemen? Er zullen altijd voltreffers tussen zitten, maar volgens de bekende uitdrukking geeft een kapotte klok ook tweemaal daags de goede tijd aan. In dit artikel bespreken we acht opvallende spelers uit het Guardianlijstje van 2014.
Guido Vadalá
In 2014 kwam Vadalá, een Argentijnse aanvaller, op de lijst te staan als hét grote talent uit de opleiding van Boca Juniors. In de jeugdcompetitie van zijn geboorteland was hij topscoorder geworden, wat hem een uitverkiezing opleverde tot beste jeugdspeler van het land. Een kleine hype was ontstaan, want in het seizoen 2015/2016 huurde Juventus hem kortstondig van Boca. Aan spelen kwam hij niet toe in Italië. Een jaar later maakte hij wel zijn professionele debuut door als huurspelers negentien keer uit te komen voor Unión Sante FE (1 goal). Hij keerde terug bij Boca en mocht vier competitiewedstrijden spelen waarin hij één keer tot scoren kwam. De gedroomde doorbraak bleef maar uitgesteld worden; twee jaren bij het Chileense Universidad de Concepción werden eveneens weinig succesvol.
In 2019 was een avontuur in Colombia bij Tolima hem evenmin gunstig gezind. Drie optredens en een desillusie verder trok hij naar Charlotte Independence, destijds uitkomend op het tweede niveau van de Verenigde Staten. Weer werd het niets. Een korte zwerftocht door Argentinië volgde en telkens was er weer een club die het met Vadalá wil proberen. Momenteel zien we hem bij Alvarado de Mar del Plata, dat hem na een stabiel seizoen ophaalde bij Atlético Mitre. Inmiddels is de dribbelkont 26 jaar oud. Zal hij ooit zijn grote belofte nog in kunnen lossen?
Li Zhongyi
Een volledige speler, sterk, een lichamelijke motor die hem een ideale box-to-boxspeler maakt en gezegend met een voetbalbrein. Het waren de bewoordingen die in 2014 werden gebruikt voor Li Zhongyi, de middenvelder die bij het voormalig Guangzhou Evergrande (tegenwoordig FC) speelde. Opvallend genoeg kwam hij ondanks de lovende woorden nooit tot zijn competitiedebuut voor de Chinese formatie. Dat is niet verwonderlijk gezien de enorme koopwoede die in die tijd heerste bij de club waar Marcello Lippi aan het roer stond. Zijn eerste profmeters maakte Zhongyi in 2019 bij het inmiddels ter ziele gegane ZB Ceju, op het derde niveau van China. Mede dankzij enkele optredens van de middenvelder speelde Ceju een jaar later een niveau hoger.
Een steunpilaar werd hij niet in Ceju. Dat lukte iets beter bij Coashangfei, de club waar hij in 2021 actief was. Met zeventien wedstrijden en één treffer op zak maakte hij de transfer naar SJZ Gongfu uit de Jia League. Het werd een desillusie. Sterker nog, op dit moment zit de belofte van 2014 zonder club en is het maar de vraag of hij überhaupt nog op een respectabel niveau aan de bak komt. Li Zhongyi kan over vrijwel de gehele as uit de voeten, maar blinkt nergens in uit.
Phan Thanh Hau
Volgens insiders was het U19-elftal van Vietnam een van de kanshebbers in de strijd om de Aziatische titel. Een speler die bij zou moeten dragen aan dat succes, was Phan Thanh Hau, een moderne vleugelspeler die op beide flanken uit de voeten kan en zowel een voorzet in huis heeft als voor eigen succes durft te gaan. Hij genoot zijn opleiding bij Gia Lai en maakte al in 2015 zijn debuut in de hoofdmacht, amper achttien jaar oud. Er volgden nog vijf seizoenen bij Gia Lai. Opvallend genoeg zat er geen stijgende lijn in zijn prestaties; elk jaar werd het juist minder, tot het moment daar was dat er geen plaats meer was bij de club waar hij zo lang speelde. Eerst werd Hau uitgeleend aan Ho Chi Minh City, waar voetballen in de V-League 1 wederom te hoog gegrepen bleek. In de V-League 2, bij Ba Ria-Vung Tau, kwam hij beter tot zijn recht.
In FM24 is het talent van weleer bezig bij zijn tweede club op het tweede niveau: Phu Dong. Daar mag hij de nodige minuten maken, maar de droom die hem ooit beloofd was, is nooit uitgekomen. En laten we eerlijk zijn: de kans is bijzonder klein dat hij zijn land ooit naar een titel zal schieten. Als ietwat trage links- of rechtsbuiten hobbelt hij waarschijnlijk nog een paar seizoenen mee op hetzelfde niveau en zal er zonder twijfel een goal volgen uit een geniale ingeving.
Irfan Fandi
Niet elke Aziatische speler uit de lijst van The Guardian raakt in de vergetelheid. We bespraken net twee Aziaten die we eerlijk gezegd al lang en breed vergeten waren. Dat geldt niet voor Irfan bin Fandi Ahmad, een van de betere spelers van het nationale elftal van Singapore. Aangezien hij ook nog een Zuid-Afrikaans paspoort heeft, is hij een geliefde speler voor FM-managers die de Pokeplayer Challenge spelen. Fandi zette zijn eerste stappen in het voetbal overigens in Spanje, bij Hércules. Het was een opvallende start van zijn carrière, zeker toen bleek dat hij vervolgens twee jaar in Chili op voetbal ging. Maar goed, Fandi is dan ook de zoon van een Singaporese voetballegende en een Zuid-Afrikaans topmodel – dan kom je nog eens ergens.
Opvallend genoeg promootte The Guardian hem als aanvaller. Zijn voorkeurspositie is in de jaren die volgden veranderd richting verdediger of verdedigende middenvelder. Dat waren de posities waarop hij doorbrak bij Young Lions en Home United uit zijn geboorteland. Het leverde hem een transfer op naar Pathum United, een gerespecteerd team uit Thailand. Aldaar is hij een vaste kracht. Fandi mag dan geen wereldtopper zijn geworden; tot dusver heeft hij een mooie loopbaan en in FM zou hij bij menig club niet misstaan.
Jari Schuurman
In het lijstje van 2014 werd Schuurman door The Guardian in één adem genoemd met Nouri. Zij zouden de twee grootste talenten van Nederland zijn. Waar we van de ene spelers helaas nooit zullen weten hoe groot hij als voetballer was geworden, kunnen we wel een blik werpen op de ontwikkeling van Schuurman, die destijds als wonderboy uit de Feyenoordopleiding werd gezien. Zoals we allemaal weten, werd Schuurman niet groot in Rotterdam. Na één competitiewedstrijd voor Feyenoord werd hij twee keer op rij uitgeleend, eerst aan Willem II, daarna aan NEC. Het werd duidelijk dat de middenvelder in de Keuken Kampioen Divisie veel beter tot zijn recht kwam.
Inmiddels zitten we in FM24 en hoeven we geen zoekopdracht in te voeren om te weten waar Jari Schuurman actief is als spelers. Immers, al vanaf het seizoen 2018-2019 is hij een zeer gewaardeerde speler van FC Dordrecht. In het spel staat hij overigens op de transferlijst. Voor een slordige vier ton mag hij opgehaald worden. De vraag is wie bereid is dit te betalen, want geld is een schaars goed voor clubs op het tweede niveau – het niveau waar Schuurman in-game zijn plafond lijkt te hebben bereikt.
Bozhidar Kraev
Eén van de grootste Bulgaarse voetballers aller tijden is ongetwijfeld Hristo Stoichkov, de man die in Engelse interviews even onnavolgbaar was als op het veld. Het was Stoichkov die louter lovende woorden had over het talent van Kraev, de aanvallende middenvelder die bij Levski Sofia als een raket de top bestormde. De invloed van Stoichkov was zelfs zo groot, dat Kraev bijna een speler van FC Barcelona was geworden. Zo ver kwam het echter niet. In 2017 tekende de Bulgaar een contract bij Midtjylland. Het was sowieso een goed jaar voor hem, want hij mocht ook zijn debuut maken voor het Bulgaarse elftal. Dat gebeurde tegen Nederland in een wedstrijd die met 2-0 gewonnen werd door de thuisploeg…
In Denemarken stokte zijn ontwikkeling; een onbetwiste basisspeler wist de technicus niet te worden. Dat gebeurde wel op uitleenbasis bij Gil Vicente, waar hij tot acht doelpunten kwam. Bij Famalicão probeerde Kraev dit kunstje te herhalen, tevergeefs. Het bleek zijn voorlopige afscheid van Europa te zijn, want in 2022 vertrok de international transfervrij naar Wellington Phoenix. Hier wordt hij vrijwel elke wedstrijd opgesteld. Gaan we hem nog terugzien in Europa?
Malcom
Tegenwoordig kennen we hem onder voetbalnaam Malcom, maar in 2014 werd het talent nog aangekondigd als Malcom Felipe, de jongen die als jeugdspeler van Corinthians iedereen al versteld had doen laten staan en klaar was om een grote naam in de voetbalwereld te worden. Bordeaux betaalde vijf miljoen euro voor hem. De stap naar Frankrijk bleek de juiste te zijn voor Malcom. Hij wende snel aan het Europese voetbal en ontpopte zich tot lieveling van het publiek. Barcelona was overtuigd en trok de portemonnee: 41 miljoen euro.
Die stap was misschien te groot. In Spanje rendeerde Malcom niet. Hij kwam tot slechts vijftien competitiewedstrijden en werd een jaar later alweer verkocht aan Zenit. De Russen betaalden 45 miljoen, wederom een hoge transfersom. In Sint-Petersburg kon de tweevoudig international de verwachtingen wel waarmaken. Met name in het seizoen 2022-2023 was hij met 23 doelpunten goed op dreef. De vleugelspeler mocht opnieuw een transfer maken. Tot medio 2027 zal hij in ieder geval in Saoedi-Arabië spelen, want er is geen club die zijn megasalaris bij Al-Hilal zomaar gaat overnemen. Al-Hilal betaalde trouwens zestig miljoen euro voor hem. Het kost wat, maar dan heb je ook wat.
Dominic Solanke
We sluiten het eerste deel van The Guardianreeks af met een speler die aardig uit de verf is gekomen. Oké, Solanke werd niet de topspits van het Engelse voetbal, maar mag nu al spreken over een heel mooie carrière. Als jeugdspeler van Chelsea werd hij in 2015 een jaar verhuurd aan Vitesse. In Arnhem liet hij af en toe prachtige dingen zien, maar net zo vaak zat men op de tribunes op hem te vloeken. De ervaring in de Eredivisie is echter belangrijk gebleken. Solanke wist waarvoor hij voetbalde en wilde er alles aan doen om te slagen als spits. In 2017 betaalde Liverpool net geen zeven miljoen euro voor de aanvaller. In dit jaar werd gelijk duidelijk dat die absolute top ver weg was…
Bournemouth werd de reddende engel voor de Engels-Nigeriaanse spits. De Premier Leagueclub tikte 21,5 miljoen af en posteerde hem direct in de punt van de aanval. Anderhalf jaar degradatievoetbal maakte hem hard. Hoewel hij weinig tot scoren kwam, bleef Bournemouth ook na de degradatie in 2020 vertrouwen in hem houden. Dat werd dubbel en dwars uitbetaald. In zijn eerste seizoen in de Championship scoorde Solanke vijftien keer. Het jaar daarop stokte de teller bij 29 goals en had hij een groot aandeel in de promotie naar de Premier League. De enkelvoudig international heeft het nu weer lastiger, maar dat mag geen verrassing zijn tegen alle sterke verdedigers die het Engelse voetbal rijk is.
Eerder waagden we ons al aan de voorspellingen van de NOS uit 2017.
