De release van de betaversie komt met rasse schreden dichterbij. Om die naderende komst van Football Manager 2023 te vieren, zijn we druk op zoek naar leuke clubs om een eerste save mee te gaan starten. Zo besteedden we al aandacht aan clubs als Willem II en Cruzeiro, en beargumenteerden we waarom een game met FC Aarau of Falkirk een leuke start kan betekenen. In ons derde en laatste artikel in deze reeks leggen we nog vijf interessante clubs aan jullie voor om in overweging te nemen wanneer je FM23 voor het eerst opstart.
Griekenland: Athlitiki Enosi Larissa FC (AEL)
Het Griekse voetbal wordt al decennia lang gedomineerd door een drietal clubs: Olympiacos Piraeus, Panathinaikos en AEK Athena. Samen zijn zij goed voor 79 titels sinds er op professioneel niveau gevoetbald wordt in Griekenland. Opvallend genoeg zijn al deze clubs afkomstig uit de regio Attica. PAOK en Aris (beide gestationeerd in Thessaloniki, in de regio Centraal-Macedonië) pakten ieder drie landstitels en daarmee hebben we al bijna alle Griekse competitiewinnaars genoemd. Er is er namelijk nog maar eentje over: Athlitiki Enosi Larissa. In het seizoen 1987-1988 won AEL voor de eerste en tot dusver laatste keer het kampioenschap. Dat is een prestatie van formaat voor deze regioclub en het verhaal erachter maakt het nog meer bijzonder.
Het winnen van de titel door AEL staat in het Griekse voetbal bekend als het wonder van ’88. Als regionale club werd in de voorgaande jaren een keer de beker gewonnen, waarmee de regio Thessalië voor het eerst opbokste tegen de stedelijke gebieden. Kwade tongen beweren dat de gevestigde clubs (en de bond) er alles aan deden om een kampioenschap te voorkomen. Zo kreeg AEL plots vier punten in mindering vanwege een dopingovertreding van een Bulgaarse speler die vrijwel nooit speelde voor. Uit protest blokkeerden de inwoners van Larissa vijf dagen lang de omringende snelwegen richting het dichtbevolkte gebied van Griekenland. Het had effect: de vier punten werden teruggegeven aan AEL en aan het einde van het seizoen kon er een groot feest gevierd worden. Olympiacos was op drie punten achterstand gehouden.
Roemenië: FC UTA Arad
Opnieuw een club met een bijzondere geschiedenis. Het mag geen verrassing zijn dat het Roemeense voetbal sinds de oprichting is gedomineerd door clubs uit de hoofdstad Boekarest. FCSB (voormalig Steaua), Dinamo, Venus, Rapid, Unrirea Tricolor, Colentina, Olympia en Româno-Americană; allemaal clubs uit de grootste stad van het land. Gezamenlijk zijn ze goed voor 63 landstitels. Ondertussen mengt CFR Cluj zich ook aan het front van meest gewonnen titels. Waar we ons echter op willen richten, is de zesvoudig landskampioen uit Arad, een grote stad dicht bij de Hongaarse grens.
Tussen pakweg 1945 en 1975 was Arad een club met aanzien in Roemenië. Er werd steevast gespeeld om de prijzen, maar in Europa wilde het nooit echt vlotten. Tot die ene keer in 1971, toen het in de eerste ronde het grote Feyenoord trof, op dat moment de titelhouder in de Europa Cup I. In Rotterdam werd het 1-1 en terug in Roemenië werd er niet meer gescoord, wat tot een waar volksfeest leidde in Arad. Geheel naar de stijl van de jaren ’70 kreeg Feyenoordcoach Happel na de wedstrijd de nodige spreekkoren te verduren, waarvan ‘Happel, Happel, ha-ha-ha!’ de meest vileine was.
Vanaf 1975 ging het plotseling bergafwaarts met Arad. Een degradatie volgde en nooit werd er meer om de medailles gespeeld. Na jaren van kommer en kwel werd UTA Arad in 2013 definitief failliet verklaard. Direct maakte het een doorstart, maar daarvoor moest men wel op het vierde niveau van het land instromen. Ondertussen staat het team echter weer in de Liga I en kan het de grootmachten uit Boekarest het vuur aan de schenen gaan leggen.
Zweden: Åtvidabergs FF
We dalen iets af wat betreft het competitieniveau, want we vinden onszelf nu terug in de Ettan, het derde niveau van het Zweedse voetbal. Hier zien we namelijk een mooi voorbeeld van hoe een club succesvol kan worden wanneer er een groot bedrijf achter zit. Åtvidaberg is een klein dorp met ongeveer 6.000 inwoners en toch wist de plaatselijke voetbalclub twee keer de landstitel en twee keer de beker te winnen. Opvallend genoeg vond dit plaats tussen 1970 en 1973.
Het genoemde succes had de club vooral te danken aan Elof Ericsson, een zakenman die met zijn industriebedrijf Facit sowieso al een groot deel van het dorp van werk voorzag. Hij stak eveneens geld in de voetbalclub en dankzij een vernieuwend scoutingssysteem dat zich richtte op het gehele land werden er goede spelers aangetrokken. Toen hij zijn bedrijf in 1973 verkocht was het plotseling gedaan met de opmars en het succes van Åtvidabers FF. De club zakte ver af, maar werd nooit vergeten. Via enkele enthousiastelingen en vooral goed beleid wist het elftal weer een plek te veroveren in de hoogste twee divisies van Zweden. Zo werd in 2011 nog de Superettan gewonnen (het tweede niveau) en stond 2005 zowaar in het teken van de bekerfinale. Sinds 2017 speelt Åtvidabers dan toch weer wat lager, op het derde niveau om precies te zijn. Kan de weg omhoog opnieuw worden ingezet?
De beloften van AIK-Åtvidaberg in actie
Australië: Wellington Phoenix
Goed, nu even heel iets anders. Van het voetbal in Europa maken we een enorme vlucht naar de andere kant van de wereld. We zijn aanbeland in de Australische A-League, waar we inzoomen op een club die is gevestigd in Nieuw-Zeeland. Toen de A-League in 2005 werd opgericht, werd direct geopperd om een team uit de naburige eilanden toe te laten tot de competitie. In eerste instantie waren dat de New Zealand Knights uit Auckland, maar enkele jaren later werd die club vervangen door Wellington Phoenix. Hiermee behield Nieuw-Zeeland één profclub.
Wat deze club interessant maakt, is dat het de thuiswedstrijden speelt in het Sky Stadium in Wellington. De teams die daadwerkelijk uit Australië komen, mogen zich dus elk seizoen opmaken voor een flinke reis. Dat is niet het enige, want Wellington biedt de mogelijkheid om te werken aan het aanzien van de nationale ploeg. Veel spelers beschikken immers over de Nieuw-Zeelandse nationaliteit. Bovendien kent de club een jeugdacademie waar veel waarde aan wordt gehecht. De spelers van eigen boden die instromen, kunnen snel veel ervaring op gaan doen in een fysieke competitie als de A-League. Een prijs wonnen The Nix trouwens nog nooit. In FM kan daar zomaar verandering in komen.
Spanje: FC Andorra
In ons vorige artikel met save suggesties noemden we al Málaga als potentiële club om mee te starten. Toch keren we nog een keer terug naar Spanje. Alhoewel, eigenlijk gaan we naar de dwergstaat in de Pyreneeën. FC Andorra werd opgericht in 1943 en sinds 1963 is de club toegetreden tot het de Spaanse voetbalpiramide. In de jaren daarvoor nam FC Andorra deel aan de Catalaanse competities. Echte hoogtepunten kende Andorra niet tussen de Spaanse clubs. Tussen 1981 en 1998 speelde de club op het derde niveau. Twee keer was men dicht bij promotie naar de Segunda División, maar die sportieve prestatie zat er tot dusver nooit in.
Maar toen kwam Gerard Piqué. In december 2018 kocht de verdediger van Barcelona via zijn holding en opeens ging het hard. Een grote sponsor werd aangetrokken en er volgde vlug promotie naar het vierde niveau. Een jaar later zagen we Andorra al op het derde niveau, omdat de club de licentie van CF Reus Deportiu had kunnen overkopen. Het succes bleef komen bij Els Tricolors. In FM23 kunnen we namelijk met FC Andorra aan de slag in de Segunda División. Afgelopen jaar promoveerde de club van Pique voor het eerst in de historie naar het tweede niveau van Spanje. Waar gaat dit avontuur eindigen?
Kun je ook niet meer wachten om aan de slag te gaan met een van deze vijf clubs? Via onze website kun je FM2023 nu al pre-ordenen met kortingen tot 30 procent!
