De finale van de Champions League, het hoogste dat er te bereiken is in het betaalde voetbal. Ik stond er opnieuw na een afwezigheid van enkele jaren. In deze finale moet ik het met het piepkleine Oosterzonen opnemen tegen het grote Bayern München, in wat voorlopig mijn laatste Football Manager-wedstrijd bleek te zijn. Dit is echter niet waar ik ga beginnen, het verhaal begint een negental jaar eerder.
Als kerstcadeau kreeg ik in 2005 van mijn ouders Football Manager 2006. Zij wisten toen nog niet welke verslaving ze hiermee zouden ontketenden. Op dat moment was ik slechts twaalf jaar oud. Ik speelde ongeveer een uurtje per dag Football Manager, maar ik had nog een hele kinderlijke manier van spelen. Ik zocht op fora op wie de grootste talenten waren en kocht deze dan zonder ze te scouten. Ik downloadde tactieken en gebruikte ze dan een heel seizoen lang zonder een enkele tweak. Ik deed zelfs iets wat helemaal niet door de beugel kan: het spel voor de wedstrijd opslaan en het dan herladen als ik vond dat ik onterecht verloor.
Panorama van het stadion voor de CL finale 2005. Foto door Stephen Chipp.
Tijdens die eerste versie speelde ik steevast met Liverpool, wat nog altijd de club van mijn hart is. Ik werd fan van deze club tijdens de Champions League finale van 2005 tegen AC Milan. Ik speelde in een 4-3-3 die ik op deze website gedownload had. Veel weet ik eigenlijk niet meer van deze save, het is immers ook al negen jaar geleden dat ik dit speelde. Wel weet ik nog dat mijn voorhoede bestond uit Djibril Cissé, Peter Crouch en Theo Walcott. In die tijd was het nog heel makkelijk om goede spelers bij rivalen weg te halen, als je maar met genoeg geld over de brug kwam.
Deze ploeg bracht mij in het tweede seizoen al de titel, in het derde seizoen bracht ik het al tot in de finale van de Champions League. De hele game speelde ik met dezelfde tactiek en zonder enige tweaks. In de finale moest ik het opnemen tegen Chelsea, een grote rivaal van Liverpool. De eerste keer verloor ik de finale, maar ik besloot op een laffe manier om ze te herspelen. Nu won ik, maar ik haalde er uiteindelijk niet zoveel plezier uit. Vanaf dat moment besloot ik om alleen nog maar als LLM-manager te spelen.
Zodoende kwam ik in Football Manager 2014 bij Oosterzonen terecht. In de versies na FM 20006 ben ik altijd in de Belgische Derde Klasse gestart met de ploeg het dichtst bij me in de buurt. Soms was dit Verbroedering Geel, soms was dit Dessel Sport. Altijd zonder groot succes. Ik slaagde er vaak in om deze ploegen naar de hoogste divisie te brengen, maar hier stopte het vaak. Ik speelde wel tot mijn grote voldoening zelf, wat ik in de eerdere versie niet deed. Ik stelde zelf mijn staf samen, stelde zelf mijn trainingsschema’s op en maakte ook zelf mijn tactieken. Ik werd er gaandeweg beter in.
Vorig jaar viel mijn oog op de club Oosterzonen. Hun stadion ligt op zes kilometer van mijn huis en ik kende er enkele spelers persoonlijk. Na een vijftal jaren gestaag bouwen mocht ik met Oosterzonen in eerste klasse spelen. In tegenstelling tot de vorige versies van FM, kon ik me in deze versie wel aanpassen en in het tweede jaar speelde ik al play-off 1. Twee jaar later won ik op een diefje de titel. Anderlecht speelde beter, maar ik haalde met mijn countervoetbal in de play-offs meer punten. De volgende tien seizoenen was het een constante tweestrijd tussen Oosterzonen en Anderlecht voor de titel. De eerste jaren was het vaak nog spannend, maar tijdens de laatste zes jaren won ik de titel vaak met vijftien punten voorsprong.
Ook tijdens de Champions League begon het steeds beter en beter te gaan. Eerst waren er een paar jaren waarin ik slechts de groepsfase haalde, maar langzaamaan begon het meer gestaag te krijgen. De kwartfinale was mijn vast eindstation. Tijdens het seizoen 2031-2032 ging alles me echt voor de wind. Doorheen de tijd had ik enkele Franse regens in mijn team verzameld. Dit kwam waarschijnlijk door de meerdere Franse personen in mijn technische staf. Twee van hen zullen me altijd bijblijven. Abdoulaye Thiam was de linkerbuitenspeler in mijn team die met zijn afstandsschoten iedere keeper bang kon maken. Florent Brun was mijn nummer “Tien” die het hele elftal draaiende hield.
Beiden waren in goede doen tijdens de kwartfinale van de Champions League tegen Borussia Dortmund. Thiam maakte het enige doelpunt over twee wedstrijden met alweer een afstandsschot. Brun was ongrijpbaar voor het middenveld van de Duitsers. In de halve finale kwam ik Paris Saint-Germain tegen. Deze wedstrijd werd uiteindelijk makkelijker dan mijn kwartfinale. Al snel maakte mijn centrale verdediger Jan de Graef in het Parc des Princes de 0-1 op een corner. PSG kon nog wel terugkomen tot 1-1, maar dit was geen probleem. Nu kon ik thuis (in het nieuwe Oosterzonen Stadion, met 28.000 plaatsen) rustig counteren. PSG probeerde wel, maar mijn defensie was te sterk. In de 57ste minuut lanceerde Brun Thiam op de counter, en Thiam maakte het prachtig af met een geplaatst schot.
Sta jij digitaal ook nog eens met de beker zoals Gerard in 2005?
Negen jaar na mijn eerste (onterecht behaalde) Champions Leaguefinale met Liverpool, volgde de tweede met Oosterzonen. Uit deze finale haalde ik tien keer meer voldoening, omdat ik hier volledig zelf voor had gezorgd. Ik moest het op Wembley opnemen tegen Bayern München. Tijdens de wedstrijd werd het 0-0, na een saaie partij. Ik concentreerde me enkel maar op verdedigen, en Bayern vond er geen doorkomen aan. Ook mijn counters leidden tot niets. In de strafschoppenserie verloor ik met 4-2 van Bayern. Thiam en Brun misten de eerste en de derde penalty, maar ik kon het ze niet kwalijk nemen. Zij hadden me immers tot in de finale gebracht.
Na deze finale besloot ik om voorlopig met Football Manager te stoppen. Ik heb een hele reis doorgemaakt tijdens het spelen van het spel. Ik begon als een twaalf jarig jongetje dat verslaafd was aan het spel en dat enkel maar wilde winnen. Nu ben ik een 21-jarige man die het voetbal ook dankzij Football Manager veel beter heeft leren begrijpen. Toch besloot ik om te stoppen met FM. Ik zat tijdens het voorbije halfjaar op Erasmus in Barcelona en ik kan niet zeggen dat ik het spel ook maar een halve seconde gemist heb. Misschien begin ik wel opnieuw als ik terug thuis ben, maar zeker weet ik dat nog niet. Wat ik wel zeker weet is dat FM hét spel van mijn jeugd is geweest en dat ik er veel door geleerd heb. Daarom kan ik het aan iedere opgroeiende jongere aanbevelen.
