Welke formule moet worden uitgewerkt, welke toverspreuk dient gepreveld om je persoonlijke creatie voldoende in de kijker te zetten zodat hij wordt opgemerkt door Jan met de baseball-Pet, Abraham met de Keppel en Khadija met de Hijab? Waar koop je die sleutel tot het succes? De eeuwige zoektocht voor ambitieuze artiesten in disciplines allerhande, de meesten slagen er niet in dit mysterie te ontrafelen…omdat er geen is!
Talent en vaardigheid is in regel onvoldoende, er spelen te veel externe factoren in het schouwspel mee. Timing, profilering, geluk,… maar vooral valt eenieder die hunkert naar een blijk van (h)erkenning ten prooi aan de willekeur van ’s mens persoonlijke smaak. Zo weet ik dat een deel MU-novellenlezers mijn verhalen prompt overslaat wegens te veel plot en te weinig voetbal. Ikzelf zal het meest kunstige grafische meesterwerkje met aandrang de prullenmand wijzen als er zich in de drie zinnen begeleidende tekst twee fauten staat.
Diversiteit, het is een eigentijds hangijzer dat ook in het subforum van de Novellenbundel huist. Neem nou de “Tricolores” van Vilhena: grafisch steeds verzorgd, maar niet van het kaliber dat de updates je quasi letterlijk toeschreeuwen bekeken te worden. Zijn teksten zijn steeds nagenoeg foutloos en ook grammaticaal in correct Nederlands geschreven, maar de woorden hebben niet die beklijvende magie die er soms voor zorgt dat je mee opgezogen wordt in het verhaal.
Een novelle met potentieel een reële kans om over het hoofd gezien te worden, en zich na een handjevol updates bij de reutemeteut novelles voegt die nooit meer zouden worden verlengd, doch een biiter vroeg einde stierven ‘wegens gebrek aan interesse’ (of bij een enkeling hier en daar door pertinent aanhoudende computerproblemen als crashes, vastlopers en noemt u maar, het zit er vast bij).
Eén kleine ingreep transformeerde de grijze muis tot een fiere leeuw, want het relaas van Willem II in hun strijd de beste van het land te worden behoort tot de meest bekeken en beantwoorde onder de lopende verhalen. Het lokmiddel, de confituur van de schrijver heet ‘interactie’. Aan het eind van elke update krijgen de lezers een pronostiekvraag voorgeschoteld, en Vilhena houdt daar naast zijn novelle de score van bij. Jaarlijks (in FM-jaren wel te verstaan) wordt de deelnemer met meeste punten gelauwerd, en bij het nieuwe seizoen herbegint iedereen weer met de tellers op nul. Nieuw seizoen, nieuwe kansen. Banaal en belangeloos spelletje als je het gaat analyseren, maar wel eentje dat werkt! Zelfs in die mate dat andere novellisten dit opmerkten en bij de aftrap van hun nieuwste schepping het extraatje ook gingen implementeren, vermoedelijk in de hoop op eenzelfde succes. Die mogelijkheid bestaat weliswaar, maar garantie erop is er in het geheel niet. Wispeltuur spookt consequent zijn onvoorspelbare weg verder.
Voor onze centraal staande novellist is het echter een mooie opsteker te weten dat zijn zet een inspiratie kon vormen voor enkele schrijfgenoten, en als toemaatje is het net dat banale spelletje dat de aanleiding vormde om de Novelle van de Week toe te kennen aan het rood-wit-blauw in Vilhena’s ‘Tricolores‘.
