In mijn vaderland was het al een tijdje onrustig. Er werd nog steeds dagelijks gevochten rond de gazastrook en ik voelde me er niet meer veilig. Ook mijn woonplaats (en hoofdstad van Israël) Jeruzalem werd dagelijks geteisterd door zelfmoordaanslagen. Ik kon er niet meer goed tegen. Je zat dan rustig – nou ja rustig, ik was het wel al gewoon, maar een vreemdeling zou er nog geen dag overleven - je huis naar het nieuws aan het kijken en ineens blies er vijf meter verder iemand zichzelf op. Ik was er echter al aan gewend, maar wou ook eens echte rust. Toch moest ik blijven doorzetten. Ik had pas een jaar geleden mijn contract bij Beitar Jeruzalem met één jaar verlengd. In juni was ik dus vrij om te vertrekken en kon ik dus staan en gaan waar ik wou. Het was nu 1 mei, dus moest ik nog een kleine maand volhouden. Als trainer van de -17-jarigen van Beitar zouden ze me niet echt missen, hoewel ik met de jeugdploegen al verschillende successen had bereikt. Zo pakten we in 2002 de titel bij de -17-jarigen. Daarnaast verloren we ook nog eens de finale van de beker voor -17-jarigen en mocht ik Israël coachen op het EK voor -17-jarigen. De club promoveerde met direct en maakte me trainer van de eerste ploeg. Dat betekende dat ik de hoofdcoach en zijn assistant mocht bij staan tijdens de wedstrijden en soms zelfs een paar trainingen mocht leiden. Dat lag me niet echt goed en ik ging bij het team smeken om terug een jeugdploeg te trainen. Ze lieten me werken met 14-jarigen pubers. Niet gemakkelijk, maar het lukte me aardig om ze goed te laten samen voetballen. We grepen naast de titel, maar in de beker wonnen we wel de finale. Ik was tevreden met wat ik presteerde met die jeugdploegen, maar voelde dat het eens tijd was om een echte club te trainen als hoofdtrainer. Ik wist dat het nooit zou kunnen bij Beitar, maar op die kans zat ik ook niet te wachten. In 2004 tekende ik een nieuw contract om nog tot 2006 te blijven bij de club uit de hoofdstad van het ‘jodenrijk’. Ik wou nu afscheid nemen met een titel en op de laatste speeldag stonden we op gelijke hoogte met Maccabi Haifa. Toevallig zouden in de allerlaatste wedstrijd de titelstrijd ook nog eens uitvechten tegen de club uit Haifa. Het was schitterend om te zien. Voor deze kampioenenwedstrijd zouden we in het stadion van Beitar spelen en al snel waren er 15000 kaartjes de deur uit. Uiteindelijk zouden maarliefst 18500 mensen de kampioenenwedstrijd bijwonen! En dat voor een jeugdwedstrijd! Schitterend was die sfeer daar in dat stadion. We speelden een geweldige wedstrijd, maar de tegenstander was uitermate sterk. Mahmoud Azulay kopte al na drie minuten een hoekschop voorbij doelman Fabian. Ik stuurde mijn jongens naar het front, maar zag Sharon Gordana falen in de zestien. Ben-Shimon en Avi Leibovich maakten het af. De wedstrijd leek gespeeld, want na 35 minuten keken we al aan tegen een 0-3 achterstand. Onmogelijk om op het halen, zo leek het toch. Ofir Dayan was echter in topvorm en zorgde nog voor de rust voor de aansluiting. Nog geen minuut nadat de tweede helft op gang was gefloten, krulde Ben-David een voorzet tegen de netten. Het werd een onwaarschijnlijk spannende slotfase en met nog tien minuten te spelen keken we nog steeds tegen die 2-3 achterstand aan, maar toen ontpopte Idan Obayon zijn duivels. Eerst legde hij de bal panklaar voor Gordana, die zijn eerste maar moest binnen tikken, en daarna dribbelde hij zes man uit om nadien de bal in de winkelhaak te leggen. Wat een wedstrijd! De vreugde-uitbarsting na het laatste fluitsignaal was dan ook ontzettend groot. Al camera’s waren op mij gericht, maar het waren de spelers, die deze eer verdienden. Ik rende dan ook meteen naar uitblinker Obayon. Tot diep in de nacht hebben we gefeest. Het was geweldig: je carrière bij een club afsluiten met een titel. Al was het dan ‘maar’ met een jeugdploeg. We hadden er toch voor moeten vechten en kampioen worden is altijd mooi. Zeker met zulke jongens, die gek worden van vreugde! Ik had een mooie toekomst voor mij als ik jeugdtrainer zou blijven, want in Europa lonkte ze naar mijn diensten, maar ik wou hogerop. Mijn doel was om hetzelfde te presteren met een club als hoofdcoach en niet als assistant of trainer. De wereld moest mij op een andere manier leren kennen. Niet als de wonderdokter van de jeugd van Beitar Jeruzalem. Ik was ontzettend gelukkig in Israël, maar wou mijn geluk elders beproeven. Daarnaast was ik de onrustige situatie in mijn vaderland ook beu. Door de zoveelste titel te pakken met een jeugdploeg van Beitar was ik internationaal wereldberoemd geworden en zagen velen me als succescoach van de belofteploegen. Israël wou zelfs dat ik hun jeugdploeg naar het WK leidde, maar daar bedankte ik vriendelijk voor. Dat ik naam had gekregen in Europa werd al snel duidelijk toen ik daags nadien de kranten open sloeg:

 

Wonderdokter van Beitar pakt zoveelste jeugdtitel

 

JERUZALEM – Beitar Jeruzalem heeft een goudhaantje lopen bij de jeugdreeksen. De 29-jarige Jesus Christ pakte met de -14-jarigen van Beitar zijn zoveelste jeugdtitel. Eerder lukte hem dat al met de -17-jarigen. Ook leidde hij de jeugdploeg van zijn vaderland naar een knappe vierde plaats op het EK in 2002. Een geschiedenis om u tegen te zeggen, maar nu wil de progressieve trainer hogerop. Zijn contract bij Beitar loopt aan het eind van deze maand af.

 

In een tot de knok gevuld stadion speelde Beitar Jeruzalem de kampioenenwedstrijd tegen Maccabi Haifa. Het zag er lange tijd slecht uit, want al na 35 minuten spelen keken de jongens van Christ aan tegen een 0-3 achterstand. Ofir Dayan gaf echter zijn ploeg nog hoop door met een streep de doelman te verschalken in de 44ste speelminuut. De woedepreek van Christ leek geholpen te hebben, want de tweede helft was nog geen minuut op gang gefloten of Ben-David krulde een voorzet tegen de netten. Het werd nog erg spannend, maar met nog tien minuten op de klok begon de Obayon-show. De jonge Israëliër legde eerst de bal panklaar voor de voeten van Gordana om nadien zelf een solo af te werken. Daarvoor had hij maarliefst zes spelers moeten dribbelen. Van een wereldprestatie gesproken! Zo kon het feest in Jeruzalem toch nog losbarsten, want velen dachten dat het gedaan was onder de rust, maar Christ hielp zijn ploeg er mentaal terug boven op en schreeuwde ze naar de overwinning. Die was overigens wel verdiend.

 

Met deze laatste titel in Israël zal Jesus Christ nu het land verlaten. Velen zien hem als jeugdtrainer van Manchester United of Real Madrid, maar zelf geeft hij het jeugdvoetbal op. Zijn doelstelling is om ooit hetzelfde te bereiken met een club als hoofdtrainer en bij Beitar Jeruzalem zag hij geen toekomst meer. Israël bood hem nog een hopeloos contract aan om hun jeugdploeg naar het WK te leiden, maar ook daar bedankte hij voor. De man met de baard en de lange manen wil het nu gaan proberen in Europa. Waar weet hij nog niet, maar over een tijdje zullen we van hem horen, liet hij alvast optekenen. Waar dat ook mag zijn, we zien er van overtuigd dat een coach als Christ elke club naar een hoger niveau kan tillen.

 

De volgende dag werd ik wakker met een zware kater, maar de beste remedie is dan om een frisse pint te drinken. Ik moet toegeven dat zoiets wel helpt. Het was een zware feestnacht geweest en voor één keer mochten de 14-jarige pubers het nachtleven onveilig maken. Er waren echter weinig dronken, want de meeste jongens waren zeer gelovig. Zelf durfde ik al eens te diep in het glas kijken, aangezien ik ook Engels bloed had. Eén van mijn voorvaderen was geboren in het schiereiland in Europa en zo had ik die nationaliteit ook meegekregen. Dit zou mijn integratie in Europa wel bevorderen. Ik zou dan ook mijn vaderland verlaten en verhuizen naar Londen, de hoofdstad van mijn tweede moederland. Op 12 juni had ik een vlucht geboekt vanuit Jeruzalem naar Londen. Eindelijk zou ik rust kennen. De club had er alles aan gedaan om mijn verblijf in Israël te verlengen, maar mijn standpunt stond vast. Ondanks de reusachtige aanbieding van Beitar – ze boden me een villa, auto en een massa geld aan – besloot ik om tijdelijk alles af te wachten. Ik had al een huisje net buiten Londen gekocht. Daarbij zou ik ook nog eens keuze hebben uit een ruim gamma van Londense clubs om te gaan bezichtigen. Zo had ik al contacten met verschillende supportersclubs om aan tickets te geraken. Graag zou ik eens een wedstrijd van Chelsea of West Ham United bezoeken. Die clubs zag ik erg graag spelen, maar Manchester United genoot mijn voorkeur in Verenigd Koninkrijk.

 

Toen het eindelijk 12 juni was geworden, kreeg ik kriebels in mijn buik en besefte ik dat Israël me heel nauw lag aan het hart. Ooit zou ik er terugkeren om te sterven. Als de chaos wat was verminderd, want momenteel was het land onleefbaar. Ik gunde echt niemand om elke avond met dezelfde schrik te moeten gaan slapen zoals ik dagelijks moest. Daarom dat Londen op korte termijn een perfecte uitlaatklep kon zijn. Ik hield wel van de grote steden en drukker dan Jeruzalem kon nooit, want in Israël waren de steden echt een grote broeikas voor chaotische omstandigheden. De stad waar het nooit rustig was en niemand sliep. Ik heb het altijd het New York van Israël genoemd, maar dan tien keer zo erg. Je moet het eens voorstellen om elke dag met vrees te gaan slapen. Angst om te worden neergehaald door één of andere terrorist of rebellengroepering. Ondertussen was ik 29 jaar oud en kon ik mijn mannetje wel staan, maar zonder een wapen in huis was je niets. Het was me al een paar keer overkomen dat er inbrekers mijn villa probeerden te betreden, maar die was uiterst goed bewaakt. Daarbij was het ook toegelaten om inbrekers neer te halen, als ze er in slaagde je leven in gevaar te brengen. Eén keer stond ik oog in oog met iemand, die mijn huis had betreden. Met vochtige handen had ik mijn geweer in mijn hand en sloop ik langs achter naar hem toe. Eerst stak ik een mes tegen zijn keel en nadien een revolver tegen zijn slaap. Ik verzocht hem vriendelijk hem mijn huis te verlaten, maar hij haalde uit met een elleboogstoot in mijn edele delen. Helaas was ik daar op voorbereidt en had ik een ijzeren bescherming aangedaan. Ook mijn lichaam was bedekt door staalhard metaal. De man van ongeveer 24 jaar, volgens mijn ruwe schatting, had geen schijn van kans en werd door mij een nacht vastgehouden in een soort van cel. De volgende morgen besloot ik de politie te bellen. Tot mijn grote ontdekking trof ik de jongeman niet meer, ondanks het feit dat ik hem uitstekend had vastgebonden en daarnaast ook nog eens een blinddoek rond zijn ogen had gebonden. Hij was gevlucht door een vensterraampje dat niet groter dan 50cm op 50 kon zijn. Een ontzettend lastige klus, maar hij slaagde er blijkbaar toch in. De politie kon hier echter niet om lachen, maar ik kon wel aantonen dat de man ontsnapt was en werd daarom ook vrijgesproken van een straf.

 

Toen ik ’s avonds terug naar mijn huis aan het wandelen was, werd ik ineens aangevallen door een man langs achter. Hij duwde een mes tegen mijn keel en trok me mee naar een zijstraatje. Daar duwde hij ook zijn vuurwapen tegen mijn slaap. Vooraleer ik één blik van hem had kunnen opvangen, wist ik wie mijn overvaller was. “Hoe voelt dit?†vroeg hij aan mij. De man die gisteren uit mijn huis was ontsnapt, had me nu bij de lurven gevat. Hij wist me een paar rake klappen uit te delen met zijn vuisten, maar met een trap van mij in zijn edele delen had hij geen rekening gehouden. Meteen ging hij neer en lag hij te spartelen als een vis op de aarde. “Ik zou je hier ter plekke kapot moeten schieten,†schreeuwde ik hem toe,†maar zelfs dat verdien je niet.†Dat ik hem moest vermoorden, daar was ik vrij zeker van, maar ik wist niet of het wel een goed idee was. Ik besloot hem neer te slaan tot hij bewusteloos was en hing hem toen op aan een hek in de buurt van het stadhuis met een briefje ‘haal hem op voor hij sterft’. Ik had hem dan misschien wel bijna vermoord, maar aangezien hij nog leefde, konden ze me niet vervolgen. Een mooie anekdote uit mijn leven in Israël. Nu was het tijd om verder te gaan.

 

Op 13 juni om 03H23 zou mijn vliegtuig naar Londen vertrekken. Met een goed gevoel in mijn maag stapte ik één minuut tegen drie uur in de nacht het vliegtuig op. Eindelijk zou ik Israël en zijn hoofdstad tijdelijk vaarwel zeggen. De uren voordien waren zeer emotioneel geweest. Ik had veel vrienden in Israël, die ik nu moest achterlaten. Allereerst waren er Jozef en Maria, mijn vader en moeder. Ze waren ondertussen al wat ouder geworden, maar ik hield ontzettend veel van ze. Jozef was timmerman en Maria huisvrouw. Ook Jacob, mijn geliefde broer, mocht ik niet vergeten. Dan waren er nog mijn twaalf beste vrienden: Mattheüs, Petrus, Johannes, Thomas , Simon, Andreas, Bartolomeüs, Filippus, Matthias, Jacobus, Jacobus de rechtvaardige en Judas, die me zou verraden voor het bijna vermoorden van een Israëlische inwoner. Op 12 juni had ik nog een etentje gereserveerd voor mijn twaalf beste vrienden. Bij het arriveren van mijn gasten waste ik één voor één hun voeten, zoals het hoort in Israël. Toen ze allemaal een plaats aan tafel hadden gevonden, nam ik in het midden van de eettafel plaats en begon mijn toespraak. Ik pakte het brood naar me toe en brak het in twee, terwijl ik de woorden ‘neem en eet hiervan, want dit is mijn lichaam dat voor u gebroken wordt. Blijf dit doen om mij te gedenken’ uitsprak en het brood doorgaf. Toen nam ik de beker met wijn en zei:â€Drink hiervan, want dit is mijn bloed dat voor u en alle mensen wordt vergoten tot vergeving van de zonden. Blijf dit doen om mij te gedenken.†Toen het wat later werd tegen de avond begon ik over het feit dat hier een verrader onder ons was. Eén van de jongens zou nerveus worden, maar ik besloot niet te vertellen wie. Laat ze dat zelf maar uitzoeken, dacht ik bij mezelf. Toen de klok vierentwintig keer sloeg, betekende dat ik moest vertrekken. Ik liet de jongens nog even uit en stapte toen zelf in mijn auto. Die zou mee overgevlogen worden naar Londen.

 

Tegen de middag waren gearriveerd in Londen. Nadat ik mijn koffers in mijn huis was gaan plaatsen, reed ik meteen richting het centrum. Het was wel aanpassen, dat links rijden, maar ik had al snel door hoe het spelletje in elkaar zat. Mijn huis was geen kast van een villa zoals ik in Jeruzalem had, maar het was toch een aardig optrekje. Het leven beviel me direct in de hoofdstad van Groot-Brittannië. Blijkbaar had ik wel iets met hoofdsteden van landen, al was het toch telkens puur toeval. Ik zou even gelukkig zijn in een kleine stad, maar in een dorp zou ik me minder goed voelen, denk ik. Het zit namelijk zo dat ik veel mensen om me heen moeten hebben. Daarom zou ik ook dagelijks op stap gaan in Londen, want ik hield van het nachtleven. Eerst wat te eten te zoeken, want het was nog maar middag. Aangezien ik toch in Londen was, besloot ik een tafeltje te zoeken bij Harrods, één van de grootste winkelketens ter wereld. Het was misschien wel een beetje dom om zo alleen aan een tafel te zitten, zeker als je weet dat in Israël mijn twaalf vrienden me overal volgden. Wat ik ook deed, er was altijd één van de jongens bij.

 

Daar zat ik dan, alleen aan een tafel te eten bij Harrods. Het was er best chique. Ik was er misschien niet echt op gekleed, maar had toch een hemd en een jeansbroek aan getrokken voor deze uitstap. Al snel veel mijn oog op één van de dames aan het tafeltje naast me. Extrovert als ik was trok ik naar de jonge vrouw toe. Een jaar of vier vijfentwintig schat ik. Hoogstens, nooit meer! Amy Kingston was haar naam. Een meisje van 24 uit één van de voorsteden van Londen. We babbelden een tijdje en al snel ontdekte ik dat ze als verkoopster werkte op één van de afdelingen van Harrods. Ze verkocht merkkleding als zoete broodjes. Van het één kwam het ander en ik besloot haar mee uit te vragen om ’s avonds het nachtleven onveilig te gaan maken. Om 20H00 zou ik haar gaan ophalen om chique te gaan eten en nadien zouden we naar Café de Paris gaan, een chique discotheek in de buurt van Leicester Square. Ze had er een lidkaart, waardoor het geen probleem was om binnen te geraken.

 

Om klokslag twintig uur stond ik voor haar deur in een proper kostuum. Ik had mijn beste pak aangetrokken voor deze gelegenheid en toen de schone blondine de deur opende, zag ik haar prachtige rode jurk. Ze zag er adembenemend uit. Na het etentje had ik haar al wat beter leren kennen en nu konden we op stap gaan. De avond vloog voorbij en van het ene kwam het andere. Ik nam ze mee naar mijn huis en voor ik het wist lagen we samen in bed. De volgende dag moest ze weer tijdig op haar werk zijn en zag ik ze niet, maar ’s avonds hadden we opnieuw afgesproken. Het was geweldig om met haar samen te zijn en al snel besefte ik dat Amy het meisje was waarmee ik mijn leven wou delen. Het klikte fantastisch.

 

Aangezien ik geen werk had in Londen besloot ik om wat rond te kijken in de stad. Zo ging ik nu en dan wat kijken op pleintjes of er daar een paar goede spelers konden gespot worden. Zowat elke dag waren er wel een paar jongens, die een aardig stukje konden voetballen. Ik sprak ze er ook over aan en vond het zeer verrassend dat geen enkele van de jongens bij een Engelse topclub speelden. De meeste speelden ‘maar’ bij een kleinere club. Ik vertelde hen dat ikzelf een grote jeugdcoach was geweest in Jeruzalem en al snel werd duidelijk dat ze van mij gehoord hadden. Naar het schijnt waren er geruchten dat ik eerstendaags een contract zou tekenen bij Chelsea om de -17-jarigen van de Engelse topclub te coachen. Voorzitter Abramovich had per jaar maarliefst £ 500,000 voor me klaarliggen. Dat was een hoop geld! Toch geloofde ik er weinig van, want als dat zo was had de club uit Londen wel contact met me opgenomen. Daarbij zag ik dat ook niet zitten, jeugdcoach worden bij Chelsea, maar ik zou de schijn wel hoog houden, mocht er een club komen. Gewoon om eens te bekijken wat ze me willen geven. Toen ik ’s avonds thuis kwam stonden er 6 nieuwe berichten op mijn voicemail. Ik besloot ze één voor één rustig te beluisteren. De eerste was vanuit Israël. Mijn ouders lieten weten hoe het was in Jeruzalem en vroegen ook hoe het leven me beviel in Londen. Ik zou ze direct opbellen, maar moest eerst horen wie er nog had getelefoneerd. Het tweede bericht was van iemand met een Russisch accent. Hij belde in naam van Chelsea. Ik schrok. Was het dan toch waar? Wilden ze me echt bij Chelsea? Of was dit gewoon een grap van één of andere idioot. Op het einde van een bericht liet de man met Russische roots zijn nummer achter en ik was dan ook zeer nieuwsgierig om terug te bellen. De overige berichten waren van Amy en ook van de stad. Ze moesten nog een paar dingen weten en ik moest zo snel mogelijk mijn gegevens doorsturen. Eerst moest ik echter naar die mysterieuze man bellen. Ineens schoten er duizenden vragen door mijn hoofd. Zou het echt zijn? Zou Chelsea me willen als jeugdcoach? Misschien moet ik het toch doen? Ik begon over alle mogelijke scenario’s na te denken en met beverige handen tikte ik de nummers in. Mijn hart ging tekeer. “Tuuuuuut tuuuuuuuuuuut.â€

In mijn vaderland was het al een tijdje onrustig. Er werd nog steeds dagelijks gevochten rond de gazastrook en ik voelde me er niet meer veilig. Ook mijn woonplaats (en hoofdstad van Israël) Jeruzalem werd dagelijks geteisterd door zelfmoordaanslagen. Ik kon er niet meer goed tegen. Je zat dan rustig – nou ja rustig, ik was het wel al gewoon, maar een vreemdeling zou er nog geen dag overleven - je huis naar het nieuws aan het kijken en ineens blies er vijf meter verder iemand zichzelf op. Ik was er echter al aan gewend, maar wou ook eens echte rust. Toch moest ik blijven doorzetten. Ik had pas een jaar geleden mijn contract bij Beitar Jeruzalem met één jaar verlengd. In juni was ik dus vrij om te vertrekken en kon ik dus staan en gaan waar ik wou. Het was nu 1 mei, dus moest ik nog een kleine maand volhouden. Als trainer van de -17-jarigen van Beitar zouden ze me niet echt missen, hoewel ik met de jeugdploegen al verschillende successen had bereikt. Zo pakten we in 2002 de titel bij de -17-jarigen. Daarnaast verloren we ook nog eens de finale van de beker voor -17-jarigen en mocht ik Israël coachen op het EK voor -17-jarigen. De club promoveerde met direct en maakte me trainer van de eerste ploeg. Dat betekende dat ik de hoofdcoach en zijn assistant mocht bij staan tijdens de wedstrijden en soms zelfs een paar trainingen mocht leiden. Dat lag me niet echt goed en ik ging bij het team smeken om terug een jeugdploeg te trainen. Ze lieten me werken met 14-jarigen pubers. Niet gemakkelijk, maar het lukte me aardig om ze goed te laten samen voetballen. We grepen naast de titel, maar in de beker wonnen we wel de finale. Ik was tevreden met wat ik presteerde met die jeugdploegen, maar voelde dat het eens tijd was om een echte club te trainen als hoofdtrainer. Ik wist dat het nooit zou kunnen bij Beitar, maar op die kans zat ik ook niet te wachten. In 2004 tekende ik een nieuw contract om nog tot 2006 te blijven bij de club uit de hoofdstad van het ‘jodenrijk’. Ik wou nu afscheid nemen met een titel en op de laatste speeldag stonden we op gelijke hoogte met Maccabi Haifa. Toevallig zouden in de allerlaatste wedstrijd de titelstrijd ook nog eens uitvechten tegen de club uit Haifa. Het was schitterend om te zien. Voor deze kampioenenwedstrijd zouden we in het stadion van Beitar spelen en al snel waren er 15000 kaartjes de deur uit. Uiteindelijk zouden maarliefst 18500 mensen de kampioenenwedstrijd bijwonen! En dat voor een jeugdwedstrijd! Schitterend was die sfeer daar in dat stadion. We speelden een geweldige wedstrijd, maar de tegenstander was uitermate sterk. Mahmoud Azulay kopte al na drie minuten een hoekschop voorbij doelman Fabian. Ik stuurde mijn jongens naar het front, maar zag Sharon Gordana falen in de zestien. Ben-Shimon en Avi Leibovich maakten het af. De wedstrijd leek gespeeld, want na 35 minuten keken we al aan tegen een 0-3 achterstand. Onmogelijk om op het halen, zo leek het toch. Ofir Dayan was echter in topvorm en zorgde nog voor de rust voor de aansluiting. Nog geen minuut nadat de tweede helft op gang was gefloten, krulde Ben-David een voorzet tegen de netten. Het werd een onwaarschijnlijk spannende slotfase en met nog tien minuten te spelen keken we nog steeds tegen die 2-3 achterstand aan, maar toen ontpopte Idan Obayon zijn duivels. Eerst legde hij de bal panklaar voor Gordana, die zijn eerste maar moest binnen tikken, en daarna dribbelde hij zes man uit om nadien de bal in de winkelhaak te leggen. Wat een wedstrijd! De vreugde-uitbarsting na het laatste fluitsignaal was dan ook ontzettend groot. Al camera’s waren op mij gericht, maar het waren de spelers, die deze eer verdienden. Ik rende dan ook meteen naar uitblinker Obayon. Tot diep in de nacht hebben we gefeest. Het was geweldig: je carrière bij een club afsluiten met een titel. Al was het dan ‘maar’ met een jeugdploeg. We hadden er toch voor moeten vechten en kampioen worden is altijd mooi. Zeker met zulke jongens, die gek worden van vreugde! Ik had een mooie toekomst voor mij als ik jeugdtrainer zou blijven, want in Europa lonkte ze naar mijn diensten, maar ik wou hogerop. Mijn doel was om hetzelfde te presteren met een club als hoofdcoach en niet als assistant of trainer. De wereld moest mij op een andere manier leren kennen. Niet als de wonderdokter van de jeugd van Beitar Jeruzalem. Ik was ontzettend gelukkig in Israël, maar wou mijn geluk elders beproeven. Daarnaast was ik de onrustige situatie in mijn vaderland ook beu. Door de zoveelste titel te pakken met een jeugdploeg van Beitar was ik internationaal wereldberoemd geworden en zagen velen me als succescoach van de belofteploegen. Israël wou zelfs dat ik hun jeugdploeg naar het WK leidde, maar daar bedankte ik vriendelijk voor. Dat ik naam had gekregen in Europa werd al snel duidelijk toen ik daags nadien de kranten open sloeg:

 

Wonderdokter van Beitar pakt zoveelste jeugdtitel

 

JERUZALEM – Beitar Jeruzalem heeft een goudhaantje lopen bij de jeugdreeksen. De 29-jarige Jesus Christ pakte met de -14-jarigen van Beitar zijn zoveelste jeugdtitel. Eerder lukte hem dat al met de -17-jarigen. Ook leidde hij de jeugdploeg van zijn vaderland naar een knappe vierde plaats op het EK in 2002. Een geschiedenis om u tegen te zeggen, maar nu wil de progressieve trainer hogerop. Zijn contract bij Beitar loopt aan het eind van deze maand af.

 

In een tot de knok gevuld stadion speelde Beitar Jeruzalem de kampioenenwedstrijd tegen Maccabi Haifa. Het zag er lange tijd slecht uit, want al na 35 minuten spelen keken de jongens van Christ aan tegen een 0-3 achterstand. Ofir Dayan gaf echter zijn ploeg nog hoop door met een streep de doelman te verschalken in de 44ste speelminuut. De woedepreek van Christ leek geholpen te hebben, want de tweede helft was nog geen minuut op gang gefloten of Ben-David krulde een voorzet tegen de netten. Het werd nog erg spannend, maar met nog tien minuten op de klok begon de Obayon-show. De jonge Israëliër legde eerst de bal panklaar voor de voeten van Gordana om nadien zelf een solo af te werken. Daarvoor had hij maarliefst zes spelers moeten dribbelen. Van een wereldprestatie gesproken! Zo kon het feest in Jeruzalem toch nog losbarsten, want velen dachten dat het gedaan was onder de rust, maar Christ hielp zijn ploeg er mentaal terug boven op en schreeuwde ze naar de overwinning. Die was overigens wel verdiend.

 

Met deze laatste titel in Israël zal Jesus Christ nu het land verlaten. Velen zien hem als jeugdtrainer van Manchester United of Real Madrid, maar zelf geeft hij het jeugdvoetbal op. Zijn doelstelling is om ooit hetzelfde te bereiken met een club als hoofdtrainer en bij Beitar Jeruzalem zag hij geen toekomst meer. Israël bood hem nog een hopeloos contract aan om hun jeugdploeg naar het WK te leiden, maar ook daar bedankte hij voor. De man met de baard en de lange manen wil het nu gaan proberen in Europa. Waar weet hij nog niet, maar over een tijdje zullen we van hem horen, liet hij alvast optekenen. Waar dat ook mag zijn, we zien er van overtuigd dat een coach als Christ elke club naar een hoger niveau kan tillen.

 

De volgende dag werd ik wakker met een zware kater, maar de beste remedie is dan om een frisse pint te drinken. Ik moet toegeven dat zoiets wel helpt. Het was een zware feestnacht geweest en voor één keer mochten de 14-jarige pubers het nachtleven onveilig maken. Er waren echter weinig dronken, want de meeste jongens waren zeer gelovig. Zelf durfde ik al eens te diep in het glas kijken, aangezien ik ook Engels bloed had. Eén van mijn voorvaderen was geboren in het schiereiland in Europa en zo had ik die nationaliteit ook meegekregen. Dit zou mijn integratie in Europa wel bevorderen. Ik zou dan ook mijn vaderland verlaten en verhuizen naar Londen, de hoofdstad van mijn tweede moederland. Op 12 juni had ik een vlucht geboekt vanuit Jeruzalem naar Londen. Eindelijk zou ik rust kennen. De club had er alles aan gedaan om mijn verblijf in Israël te verlengen, maar mijn standpunt stond vast. Ondanks de reusachtige aanbieding van Beitar – ze boden me een villa, auto en een massa geld aan – besloot ik om tijdelijk alles af te wachten. Ik had al een huisje net buiten Londen gekocht. Daarbij zou ik ook nog eens keuze hebben uit een ruim gamma van Londense clubs om te gaan bezichtigen. Zo had ik al contacten met verschillende supportersclubs om aan tickets te geraken. Graag zou ik eens een wedstrijd van Chelsea of West Ham United bezoeken. Die clubs zag ik erg graag spelen, maar Manchester United genoot mijn voorkeur in Verenigd Koninkrijk.

 

Toen het eindelijk 12 juni was geworden, kreeg ik kriebels in mijn buik en besefte ik dat Israël me heel nauw lag aan het hart. Ooit zou ik er terugkeren om te sterven. Als de chaos wat was verminderd, want momenteel was het land onleefbaar. Ik gunde echt niemand om elke avond met dezelfde schrik te moeten gaan slapen zoals ik dagelijks moest. Daarom dat Londen op korte termijn een perfecte uitlaatklep kon zijn. Ik hield wel van de grote steden en drukker dan Jeruzalem kon nooit, want in Israël waren de steden echt een grote broeikas voor chaotische omstandigheden. De stad waar het nooit rustig was en niemand sliep. Ik heb het altijd het New York van Israël genoemd, maar dan tien keer zo erg. Je moet het eens voorstellen om elke dag met vrees te gaan slapen. Angst om te worden neergehaald door één of andere terrorist of rebellengroepering. Ondertussen was ik 29 jaar oud en kon ik mijn mannetje wel staan, maar zonder een wapen in huis was je niets. Het was me al een paar keer overkomen dat er inbrekers mijn villa probeerden te betreden, maar die was uiterst goed bewaakt. Daarbij was het ook toegelaten om inbrekers neer te halen, als ze er in slaagde je leven in gevaar te brengen. Eén keer stond ik oog in oog met iemand, die mijn huis had betreden. Met vochtige handen had ik mijn geweer in mijn hand en sloop ik langs achter naar hem toe. Eerst stak ik een mes tegen zijn keel en nadien een revolver tegen zijn slaap. Ik verzocht hem vriendelijk hem mijn huis te verlaten, maar hij haalde uit met een elleboogstoot in mijn edele delen. Helaas was ik daar op voorbereidt en had ik een ijzeren bescherming aangedaan. Ook mijn lichaam was bedekt door staalhard metaal. De man van ongeveer 24 jaar, volgens mijn ruwe schatting, had geen schijn van kans en werd door mij een nacht vastgehouden in een soort van cel. De volgende morgen besloot ik de politie te bellen. Tot mijn grote ontdekking trof ik de jongeman niet meer, ondanks het feit dat ik hem uitstekend had vastgebonden en daarnaast ook nog eens een blinddoek rond zijn ogen had gebonden. Hij was gevlucht door een vensterraampje dat niet groter dan 50cm op 50 kon zijn. Een ontzettend lastige klus, maar hij slaagde er blijkbaar toch in. De politie kon hier echter niet om lachen, maar ik kon wel aantonen dat de man ontsnapt was en werd daarom ook vrijgesproken van een straf.

 

Toen ik ’s avonds terug naar mijn huis aan het wandelen was, werd ik ineens aangevallen door een man langs achter. Hij duwde een mes tegen mijn keel en trok me mee naar een zijstraatje. Daar duwde hij ook zijn vuurwapen tegen mijn slaap. Vooraleer ik één blik van hem had kunnen opvangen, wist ik wie mijn overvaller was. “Hoe voelt dit?†vroeg hij aan mij. De man die gisteren uit mijn huis was ontsnapt, had me nu bij de lurven gevat. Hij wist me een paar rake klappen uit te delen met zijn vuisten, maar met een trap van mij in zijn edele delen had hij geen rekening gehouden. Meteen ging hij neer en lag hij te spartelen als een vis op de aarde. “Ik zou je hier ter plekke kapot moeten schieten,†schreeuwde ik hem toe,†maar zelfs dat verdien je niet.†Dat ik hem moest vermoorden, daar was ik vrij zeker van, maar ik wist niet of het wel een goed idee was. Ik besloot hem neer te slaan tot hij bewusteloos was en hing hem toen op aan een hek in de buurt van het stadhuis met een briefje ‘haal hem op voor hij sterft’. Ik had hem dan misschien wel bijna vermoord, maar aangezien hij nog leefde, konden ze me niet vervolgen. Een mooie anekdote uit mijn leven in Israël. Nu was het tijd om verder te gaan.

 

Op 13 juni om 03H23 zou mijn vliegtuig naar Londen vertrekken. Met een goed gevoel in mijn maag stapte ik één minuut tegen drie uur in de nacht het vliegtuig op. Eindelijk zou ik Israël en zijn hoofdstad tijdelijk vaarwel zeggen. De uren voordien waren zeer emotioneel geweest. Ik had veel vrienden in Israël, die ik nu moest achterlaten. Allereerst waren er Jozef en Maria, mijn vader en moeder. Ze waren ondertussen al wat ouder geworden, maar ik hield ontzettend veel van ze. Jozef was timmerman en Maria huisvrouw. Ook Jacob, mijn geliefde broer, mocht ik niet vergeten. Dan waren er nog mijn twaalf beste vrienden: Mattheüs, Petrus, Johannes, Thomas , Simon, Andreas, Bartolomeüs, Filippus, Matthias, Jacobus, Jacobus de rechtvaardige en Judas, die me zou verraden voor het bijna vermoorden van een Israëlische inwoner. Op 12 juni had ik nog een etentje gereserveerd voor mijn twaalf beste vrienden. Bij het arriveren van mijn gasten waste ik één voor één hun voeten, zoals het hoort in Israël. Toen ze allemaal een plaats aan tafel hadden gevonden, nam ik in het midden van de eettafel plaats en begon mijn toespraak. Ik pakte het brood naar me toe en brak het in twee, terwijl ik de woorden ‘neem en eet hiervan, want dit is mijn lichaam dat voor u gebroken wordt. Blijf dit doen om mij te gedenken’ uitsprak en het brood doorgaf. Toen nam ik de beker met wijn en zei:â€Drink hiervan, want dit is mijn bloed dat voor u en alle mensen wordt vergoten tot vergeving van de zonden. Blijf dit doen om mij te gedenken.†Toen het wat later werd tegen de avond begon ik over het feit dat hier een verrader onder ons was. Eén van de jongens zou nerveus worden, maar ik besloot niet te vertellen wie. Laat ze dat zelf maar uitzoeken, dacht ik bij mezelf. Toen de klok vierentwintig keer sloeg, betekende dat ik moest vertrekken. Ik liet de jongens nog even uit en stapte toen zelf in mijn auto. Die zou mee overgevlogen worden naar Londen.

 

Tegen de middag waren gearriveerd in Londen. Nadat ik mijn koffers in mijn huis was gaan plaatsen, reed ik meteen richting het centrum. Het was wel aanpassen, dat links rijden, maar ik had al snel door hoe het spelletje in elkaar zat. Mijn huis was geen kast van een villa zoals ik in Jeruzalem had, maar het was toch een aardig optrekje. Het leven beviel me direct in de hoofdstad van Groot-Brittannië. Blijkbaar had ik wel iets met hoofdsteden van landen, al was het toch telkens puur toeval. Ik zou even gelukkig zijn in een kleine stad, maar in een dorp zou ik me minder goed voelen, denk ik. Het zit namelijk zo dat ik veel mensen om me heen moeten hebben. Daarom zou ik ook dagelijks op stap gaan in Londen, want ik hield van het nachtleven. Eerst wat te eten te zoeken, want het was nog maar middag. Aangezien ik toch in Londen was, besloot ik een tafeltje te zoeken bij Harrods, één van de grootste winkelketens ter wereld. Het was misschien wel een beetje dom om zo alleen aan een tafel te zitten, zeker als je weet dat in Israël mijn twaalf vrienden me overal volgden. Wat ik ook deed, er was altijd één van de jongens bij.

 

Daar zat ik dan, alleen aan een tafel te eten bij Harrods. Het was er best chique. Ik was er misschien niet echt op gekleed, maar had toch een hemd en een jeansbroek aan getrokken voor deze uitstap. Al snel veel mijn oog op één van de dames aan het tafeltje naast me. Extrovert als ik was trok ik naar de jonge vrouw toe. Een jaar of vier vijfentwintig schat ik. Hoogstens, nooit meer! Amy Kingston was haar naam. Een meisje van 24 uit één van de voorsteden van Londen. We babbelden een tijdje en al snel ontdekte ik dat ze als verkoopster werkte op één van de afdelingen van Harrods. Ze verkocht merkkleding als zoete broodjes. Van het één kwam het ander en ik besloot haar mee uit te vragen om ’s avonds het nachtleven onveilig te gaan maken. Om 20H00 zou ik haar gaan ophalen om chique te gaan eten en nadien zouden we naar Café de Paris gaan, een chique discotheek in de buurt van Leicester Square. Ze had er een lidkaart, waardoor het geen probleem was om binnen te geraken.

 

Om klokslag twintig uur stond ik voor haar deur in een proper kostuum. Ik had mijn beste pak aangetrokken voor deze gelegenheid en toen de schone blondine de deur opende, zag ik haar prachtige rode jurk. Ze zag er adembenemend uit. Na het etentje had ik haar al wat beter leren kennen en nu konden we op stap gaan. De avond vloog voorbij en van het ene kwam het andere. Ik nam ze mee naar mijn huis en voor ik het wist lagen we samen in bed. De volgende dag moest ze weer tijdig op haar werk zijn en zag ik ze niet, maar ’s avonds hadden we opnieuw afgesproken. Het was geweldig om met haar samen te zijn en al snel besefte ik dat Amy het meisje was waarmee ik mijn leven wou delen. Het klikte fantastisch.

 

Aangezien ik geen werk had in Londen besloot ik om wat rond te kijken in de stad. Zo ging ik nu en dan wat kijken op pleintjes of er daar een paar goede spelers konden gespot worden. Zowat elke dag waren er wel een paar jongens, die een aardig stukje konden voetballen. Ik sprak ze er ook over aan en vond het zeer verrassend dat geen enkele van de jongens bij een Engelse topclub speelden. De meeste speelden ‘maar’ bij een kleinere club. Ik vertelde hen dat ikzelf een grote jeugdcoach was geweest in Jeruzalem en al snel werd duidelijk dat ze van mij gehoord hadden. Naar het schijnt waren er geruchten dat ik eerstendaags een contract zou tekenen bij Chelsea om de -17-jarigen van de Engelse topclub te coachen. Voorzitter Abramovich had per jaar maarliefst £ 500,000 voor me klaarliggen. Dat was een hoop geld! Toch geloofde ik er weinig van, want als dat zo was had de club uit Londen wel contact met me opgenomen. Daarbij zag ik dat ook niet zitten, jeugdcoach worden bij Chelsea, maar ik zou de schijn wel hoog houden, mocht er een club komen. Gewoon om eens te bekijken wat ze me willen geven. Toen ik ’s avonds thuis kwam stonden er 6 nieuwe berichten op mijn voicemail. Ik besloot ze één voor één rustig te beluisteren. De eerste was vanuit Israël. Mijn ouders lieten weten hoe het was in Jeruzalem en vroegen ook hoe het leven me beviel in Londen. Ik zou ze direct opbellen, maar moest eerst horen wie er nog had getelefoneerd. Het tweede bericht was van iemand met een Russisch accent. Hij belde in naam van Chelsea. Ik schrok. Was het dan toch waar? Wilden ze me echt bij Chelsea? Of was dit gewoon een grap van één of andere idioot. Op het einde van een bericht liet de man met Russische roots zijn nummer achter en ik was dan ook zeer nieuwsgierig om terug te bellen. De overige berichten waren van Amy en ook van de stad. Ze moesten nog een paar dingen weten en ik moest zo snel mogelijk mijn gegevens doorsturen. Eerst moest ik echter naar die mysterieuze man bellen. Ineens schoten er duizenden vragen door mijn hoofd. Zou het echt zijn? Zou Chelsea me willen als jeugdcoach? Misschien moet ik het toch doen? Ik begon over alle mogelijke scenario’s na te denken en met beverige handen tikte ik de nummers in. Mijn hart ging tekeer. “Tuuuuuut tuuuuuuuuuuut.â€

In mijn vaderland was het al een tijdje onrustig. Er werd nog steeds dagelijks gevochten rond de gazastrook en ik voelde me er niet meer veilig. Ook mijn woonplaats (en hoofdstad van Israël) Jeruzalem werd dagelijks geteisterd door zelfmoordaanslagen. Ik kon er niet meer goed tegen. Je zat dan rustig – nou ja rustig, ik was het wel al gewoon, maar een vreemdeling zou er nog geen dag overleven - je huis naar het nieuws aan het kijken en ineens blies er vijf meter verder iemand zichzelf op. Ik was er echter al aan gewend, maar wou ook eens echte rust. Toch moest ik blijven doorzetten. Ik had pas een jaar geleden mijn contract bij Beitar Jeruzalem met één jaar verlengd. In juni was ik dus vrij om te vertrekken en kon ik dus staan en gaan waar ik wou. Het was nu 1 mei, dus moest ik nog een kleine maand volhouden. Als trainer van de -17-jarigen van Beitar zouden ze me niet echt missen, hoewel ik met de jeugdploegen al verschillende successen had bereikt. Zo pakten we in 2002 de titel bij de -17-jarigen. Daarnaast verloren we ook nog eens de finale van de beker voor -17-jarigen en mocht ik Israël coachen op het EK voor -17-jarigen. De club promoveerde met direct en maakte me trainer van de eerste ploeg. Dat betekende dat ik de hoofdcoach en zijn assistant mocht bij staan tijdens de wedstrijden en soms zelfs een paar trainingen mocht leiden. Dat lag me niet echt goed en ik ging bij het team smeken om terug een jeugdploeg te trainen. Ze lieten me werken met 14-jarigen pubers. Niet gemakkelijk, maar het lukte me aardig om ze goed te laten samen voetballen. We grepen naast de titel, maar in de beker wonnen we wel de finale. Ik was tevreden met wat ik presteerde met die jeugdploegen, maar voelde dat het eens tijd was om een echte club te trainen als hoofdtrainer. Ik wist dat het nooit zou kunnen bij Beitar, maar op die kans zat ik ook niet te wachten. In 2004 tekende ik een nieuw contract om nog tot 2006 te blijven bij de club uit de hoofdstad van het ‘jodenrijk’. Ik wou nu afscheid nemen met een titel en op de laatste speeldag stonden we op gelijke hoogte met Maccabi Haifa. Toevallig zouden in de allerlaatste wedstrijd de titelstrijd ook nog eens uitvechten tegen de club uit Haifa. Het was schitterend om te zien. Voor deze kampioenenwedstrijd zouden we in het stadion van Beitar spelen en al snel waren er 15000 kaartjes de deur uit. Uiteindelijk zouden maarliefst 18500 mensen de kampioenenwedstrijd bijwonen! En dat voor een jeugdwedstrijd! Schitterend was die sfeer daar in dat stadion. We speelden een geweldige wedstrijd, maar de tegenstander was uitermate sterk. Mahmoud Azulay kopte al na drie minuten een hoekschop voorbij doelman Fabian. Ik stuurde mijn jongens naar het front, maar zag Sharon Gordana falen in de zestien. Ben-Shimon en Avi Leibovich maakten het af. De wedstrijd leek gespeeld, want na 35 minuten keken we al aan tegen een 0-3 achterstand. Onmogelijk om op het halen, zo leek het toch. Ofir Dayan was echter in topvorm en zorgde nog voor de rust voor de aansluiting. Nog geen minuut nadat de tweede helft op gang was gefloten, krulde Ben-David een voorzet tegen de netten. Het werd een onwaarschijnlijk spannende slotfase en met nog tien minuten te spelen keken we nog steeds tegen die 2-3 achterstand aan, maar toen ontpopte Idan Obayon zijn duivels. Eerst legde hij de bal panklaar voor Gordana, die zijn eerste maar moest binnen tikken, en daarna dribbelde hij zes man uit om nadien de bal in de winkelhaak te leggen. Wat een wedstrijd! De vreugde-uitbarsting na het laatste fluitsignaal was dan ook ontzettend groot. Al camera’s waren op mij gericht, maar het waren de spelers, die deze eer verdienden. Ik rende dan ook meteen naar uitblinker Obayon. Tot diep in de nacht hebben we gefeest. Het was geweldig: je carrière bij een club afsluiten met een titel. Al was het dan ‘maar’ met een jeugdploeg. We hadden er toch voor moeten vechten en kampioen worden is altijd mooi. Zeker met zulke jongens, die gek worden van vreugde! Ik had een mooie toekomst voor mij als ik jeugdtrainer zou blijven, want in Europa lonkte ze naar mijn diensten, maar ik wou hogerop. Mijn doel was om hetzelfde te presteren met een club als hoofdcoach en niet als assistant of trainer. De wereld moest mij op een andere manier leren kennen. Niet als de wonderdokter van de jeugd van Beitar Jeruzalem. Ik was ontzettend gelukkig in Israël, maar wou mijn geluk elders beproeven. Daarnaast was ik de onrustige situatie in mijn vaderland ook beu. Door de zoveelste titel te pakken met een jeugdploeg van Beitar was ik internationaal wereldberoemd geworden en zagen velen me als succescoach van de belofteploegen. Israël wou zelfs dat ik hun jeugdploeg naar het WK leidde, maar daar bedankte ik vriendelijk voor. Dat ik naam had gekregen in Europa werd al snel duidelijk toen ik daags nadien de kranten open sloeg:

 

Wonderdokter van Beitar pakt zoveelste jeugdtitel

 

JERUZALEM – Beitar Jeruzalem heeft een goudhaantje lopen bij de jeugdreeksen. De 29-jarige Jesus Christ pakte met de -14-jarigen van Beitar zijn zoveelste jeugdtitel. Eerder lukte hem dat al met de -17-jarigen. Ook leidde hij de jeugdploeg van zijn vaderland naar een knappe vierde plaats op het EK in 2002. Een geschiedenis om u tegen te zeggen, maar nu wil de progressieve trainer hogerop. Zijn contract bij Beitar loopt aan het eind van deze maand af.

 

In een tot de knok gevuld stadion speelde Beitar Jeruzalem de kampioenenwedstrijd tegen Maccabi Haifa. Het zag er lange tijd slecht uit, want al na 35 minuten spelen keken de jongens van Christ aan tegen een 0-3 achterstand. Ofir Dayan gaf echter zijn ploeg nog hoop door met een streep de doelman te verschalken in de 44ste speelminuut. De woedepreek van Christ leek geholpen te hebben, want de tweede helft was nog geen minuut op gang gefloten of Ben-David krulde een voorzet tegen de netten. Het werd nog erg spannend, maar met nog tien minuten op de klok begon de Obayon-show. De jonge Israëliër legde eerst de bal panklaar voor de voeten van Gordana om nadien zelf een solo af te werken. Daarvoor had hij maarliefst zes spelers moeten dribbelen. Van een wereldprestatie gesproken! Zo kon het feest in Jeruzalem toch nog losbarsten, want velen dachten dat het gedaan was onder de rust, maar Christ hielp zijn ploeg er mentaal terug boven op en schreeuwde ze naar de overwinning. Die was overigens wel verdiend.

 

Met deze laatste titel in Israël zal Jesus Christ nu het land verlaten. Velen zien hem als jeugdtrainer van Manchester United of Real Madrid, maar zelf geeft hij het jeugdvoetbal op. Zijn doelstelling is om ooit hetzelfde te bereiken met een club als hoofdtrainer en bij Beitar Jeruzalem zag hij geen toekomst meer. Israël bood hem nog een hopeloos contract aan om hun jeugdploeg naar het WK te leiden, maar ook daar bedankte hij voor. De man met de baard en de lange manen wil het nu gaan proberen in Europa. Waar weet hij nog niet, maar over een tijdje zullen we van hem horen, liet hij alvast optekenen. Waar dat ook mag zijn, we zien er van overtuigd dat een coach als Christ elke club naar een hoger niveau kan tillen.

 

De volgende dag werd ik wakker met een zware kater, maar de beste remedie is dan om een frisse pint te drinken. Ik moet toegeven dat zoiets wel helpt. Het was een zware feestnacht geweest en voor één keer mochten de 14-jarige pubers het nachtleven onveilig maken. Er waren echter weinig dronken, want de meeste jongens waren zeer gelovig. Zelf durfde ik al eens te diep in het glas kijken, aangezien ik ook Engels bloed had. Eén van mijn voorvaderen was geboren in het schiereiland in Europa en zo had ik die nationaliteit ook meegekregen. Dit zou mijn integratie in Europa wel bevorderen. Ik zou dan ook mijn vaderland verlaten en verhuizen naar Londen, de hoofdstad van mijn tweede moederland. Op 12 juni had ik een vlucht geboekt vanuit Jeruzalem naar Londen. Eindelijk zou ik rust kennen. De club had er alles aan gedaan om mijn verblijf in Israël te verlengen, maar mijn standpunt stond vast. Ondanks de reusachtige aanbieding van Beitar – ze boden me een villa, auto en een massa geld aan – besloot ik om tijdelijk alles af te wachten. Ik had al een huisje net buiten Londen gekocht. Daarbij zou ik ook nog eens keuze hebben uit een ruim gamma van Londense clubs om te gaan bezichtigen. Zo had ik al contacten met verschillende supportersclubs om aan tickets te geraken. Graag zou ik eens een wedstrijd van Chelsea of West Ham United bezoeken. Die clubs zag ik erg graag spelen, maar Manchester United genoot mijn voorkeur in Verenigd Koninkrijk.

 

Toen het eindelijk 12 juni was geworden, kreeg ik kriebels in mijn buik en besefte ik dat Israël me heel nauw lag aan het hart. Ooit zou ik er terugkeren om te sterven. Als de chaos wat was verminderd, want momenteel was het land onleefbaar. Ik gunde echt niemand om elke avond met dezelfde schrik te moeten gaan slapen zoals ik dagelijks moest. Daarom dat Londen op korte termijn een perfecte uitlaatklep kon zijn. Ik hield wel van de grote steden en drukker dan Jeruzalem kon nooit, want in Israël waren de steden echt een grote broeikas voor chaotische omstandigheden. De stad waar het nooit rustig was en niemand sliep. Ik heb het altijd het New York van Israël genoemd, maar dan tien keer zo erg. Je moet het eens voorstellen om elke dag met vrees te gaan slapen. Angst om te worden neergehaald door één of andere terrorist of rebellengroepering. Ondertussen was ik 29 jaar oud en kon ik mijn mannetje wel staan, maar zonder een wapen in huis was je niets. Het was me al een paar keer overkomen dat er inbrekers mijn villa probeerden te betreden, maar die was uiterst goed bewaakt. Daarbij was het ook toegelaten om inbrekers neer te halen, als ze er in slaagde je leven in gevaar te brengen. Eén keer stond ik oog in oog met iemand, die mijn huis had betreden. Met vochtige handen had ik mijn geweer in mijn hand en sloop ik langs achter naar hem toe. Eerst stak ik een mes tegen zijn keel en nadien een revolver tegen zijn slaap. Ik verzocht hem vriendelijk hem mijn huis te verlaten, maar hij haalde uit met een elleboogstoot in mijn edele delen. Helaas was ik daar op voorbereidt en had ik een ijzeren bescherming aangedaan. Ook mijn lichaam was bedekt door staalhard metaal. De man van ongeveer 24 jaar, volgens mijn ruwe schatting, had geen schijn van kans en werd door mij een nacht vastgehouden in een soort van cel. De volgende morgen besloot ik de politie te bellen. Tot mijn grote ontdekking trof ik de jongeman niet meer, ondanks het feit dat ik hem uitstekend had vastgebonden en daarnaast ook nog eens een blinddoek rond zijn ogen had gebonden. Hij was gevlucht door een vensterraampje dat niet groter dan 50cm op 50 kon zijn. Een ontzettend lastige klus, maar hij slaagde er blijkbaar toch in. De politie kon hier echter niet om lachen, maar ik kon wel aantonen dat de man ontsnapt was en werd daarom ook vrijgesproken van een straf.

 

Toen ik ’s avonds terug naar mijn huis aan het wandelen was, werd ik ineens aangevallen door een man langs achter. Hij duwde een mes tegen mijn keel en trok me mee naar een zijstraatje. Daar duwde hij ook zijn vuurwapen tegen mijn slaap. Vooraleer ik één blik van hem had kunnen opvangen, wist ik wie mijn overvaller was. “Hoe voelt dit?†vroeg hij aan mij. De man die gisteren uit mijn huis was ontsnapt, had me nu bij de lurven gevat. Hij wist me een paar rake klappen uit te delen met zijn vuisten, maar met een trap van mij in zijn edele delen had hij geen rekening gehouden. Meteen ging hij neer en lag hij te spartelen als een vis op de aarde. “Ik zou je hier ter plekke kapot moeten schieten,†schreeuwde ik hem toe,†maar zelfs dat verdien je niet.†Dat ik hem moest vermoorden, daar was ik vrij zeker van, maar ik wist niet of het wel een goed idee was. Ik besloot hem neer te slaan tot hij bewusteloos was en hing hem toen op aan een hek in de buurt van het stadhuis met een briefje ‘haal hem op voor hij sterft’. Ik had hem dan misschien wel bijna vermoord, maar aangezien hij nog leefde, konden ze me niet vervolgen. Een mooie anekdote uit mijn leven in Israël. Nu was het tijd om verder te gaan.

 

Op 13 juni om 03H23 zou mijn vliegtuig naar Londen vertrekken. Met een goed gevoel in mijn maag stapte ik één minuut tegen drie uur in de nacht het vliegtuig op. Eindelijk zou ik Israël en zijn hoofdstad tijdelijk vaarwel zeggen. De uren voordien waren zeer emotioneel geweest. Ik had veel vrienden in Israël, die ik nu moest achterlaten. Allereerst waren er Jozef en Maria, mijn vader en moeder. Ze waren ondertussen al wat ouder geworden, maar ik hield ontzettend veel van ze. Jozef was timmerman en Maria huisvrouw. Ook Jacob, mijn geliefde broer, mocht ik niet vergeten. Dan waren er nog mijn twaalf beste vrienden: Mattheüs, Petrus, Johannes, Thomas , Simon, Andreas, Bartolomeüs, Filippus, Matthias, Jacobus, Jacobus de rechtvaardige en Judas, die me zou verraden voor het bijna vermoorden van een Israëlische inwoner. Op 12 juni had ik nog een etentje gereserveerd voor mijn twaalf beste vrienden. Bij het arriveren van mijn gasten waste ik één voor één hun voeten, zoals het hoort in Israël. Toen ze allemaal een plaats aan tafel hadden gevonden, nam ik in het midden van de eettafel plaats en begon mijn toespraak. Ik pakte het brood naar me toe en brak het in twee, terwijl ik de woorden ‘neem en eet hiervan, want dit is mijn lichaam dat voor u gebroken wordt. Blijf dit doen om mij te gedenken’ uitsprak en het brood doorgaf. Toen nam ik de beker met wijn en zei:â€Drink hiervan, want dit is mijn bloed dat voor u en alle mensen wordt vergoten tot vergeving van de zonden. Blijf dit doen om mij te gedenken.†Toen het wat later werd tegen de avond begon ik over het feit dat hier een verrader onder ons was. Eén van de jongens zou nerveus worden, maar ik besloot niet te vertellen wie. Laat ze dat zelf maar uitzoeken, dacht ik bij mezelf. Toen de klok vierentwintig keer sloeg, betekende dat ik moest vertrekken. Ik liet de jongens nog even uit en stapte toen zelf in mijn auto. Die zou mee overgevlogen worden naar Londen.

 

Tegen de middag waren gearriveerd in Londen. Nadat ik mijn koffers in mijn huis was gaan plaatsen, reed ik meteen richting het centrum. Het was wel aanpassen, dat links rijden, maar ik had al snel door hoe het spelletje in elkaar zat. Mijn huis was geen kast van een villa zoals ik in Jeruzalem had, maar het was toch een aardig optrekje. Het leven beviel me direct in de hoofdstad van Groot-Brittannië. Blijkbaar had ik wel iets met hoofdsteden van landen, al was het toch telkens puur toeval. Ik zou even gelukkig zijn in een kleine stad, maar in een dorp zou ik me minder goed voelen, denk ik. Het zit namelijk zo dat ik veel mensen om me heen moeten hebben. Daarom zou ik ook dagelijks op stap gaan in Londen, want ik hield van het nachtleven. Eerst wat te eten te zoeken, want het was nog maar middag. Aangezien ik toch in Londen was, besloot ik een tafeltje te zoeken bij Harrods, één van de grootste winkelketens ter wereld. Het was misschien wel een beetje dom om zo alleen aan een tafel te zitten, zeker als je weet dat in Israël mijn twaalf vrienden me overal volgden. Wat ik ook deed, er was altijd één van de jongens bij.

 

Daar zat ik dan, alleen aan een tafel te eten bij Harrods. Het was er best chique. Ik was er misschien niet echt op gekleed, maar had toch een hemd en een jeansbroek aan getrokken voor deze uitstap. Al snel veel mijn oog op één van de dames aan het tafeltje naast me. Extrovert als ik was trok ik naar de jonge vrouw toe. Een jaar of vier vijfentwintig schat ik. Hoogstens, nooit meer! Amy Kingston was haar naam. Een meisje van 24 uit één van de voorsteden van Londen. We babbelden een tijdje en al snel ontdekte ik dat ze als verkoopster werkte op één van de afdelingen van Harrods. Ze verkocht merkkleding als zoete broodjes. Van het één kwam het ander en ik besloot haar mee uit te vragen om ’s avonds het nachtleven onveilig te gaan maken. Om 20H00 zou ik haar gaan ophalen om chique te gaan eten en nadien zouden we naar Café de Paris gaan, een chique discotheek in de buurt van Leicester Square. Ze had er een lidkaart, waardoor het geen probleem was om binnen te geraken.

 

Om klokslag twintig uur stond ik voor haar deur in een proper kostuum. Ik had mijn beste pak aangetrokken voor deze gelegenheid en toen de schone blondine de deur opende, zag ik haar prachtige rode jurk. Ze zag er adembenemend uit. Na het etentje had ik haar al wat beter leren kennen en nu konden we op stap gaan. De avond vloog voorbij en van het ene kwam het andere. Ik nam ze mee naar mijn huis en voor ik het wist lagen we samen in bed. De volgende dag moest ze weer tijdig op haar werk zijn en zag ik ze niet, maar ’s avonds hadden we opnieuw afgesproken. Het was geweldig om met haar samen te zijn en al snel besefte ik dat Amy het meisje was waarmee ik mijn leven wou delen. Het klikte fantastisch.

 

Aangezien ik geen werk had in Londen besloot ik om wat rond te kijken in de stad. Zo ging ik nu en dan wat kijken op pleintjes of er daar een paar goede spelers konden gespot worden. Zowat elke dag waren er wel een paar jongens, die een aardig stukje konden voetballen. Ik sprak ze er ook over aan en vond het zeer verrassend dat geen enkele van de jongens bij een Engelse topclub speelden. De meeste speelden ‘maar’ bij een kleinere club. Ik vertelde hen dat ikzelf een grote jeugdcoach was geweest in Jeruzalem en al snel werd duidelijk dat ze van mij gehoord hadden. Naar het schijnt waren er geruchten dat ik eerstendaags een contract zou tekenen bij Chelsea om de -17-jarigen van de Engelse topclub te coachen. Voorzitter Abramovich had per jaar maarliefst £ 500,000 voor me klaarliggen. Dat was een hoop geld! Toch geloofde ik er weinig van, want als dat zo was had de club uit Londen wel contact met me opgenomen. Daarbij zag ik dat ook niet zitten, jeugdcoach worden bij Chelsea, maar ik zou de schijn wel hoog houden, mocht er een club komen. Gewoon om eens te bekijken wat ze me willen geven. Toen ik ’s avonds thuis kwam stonden er 6 nieuwe berichten op mijn voicemail. Ik besloot ze één voor één rustig te beluisteren. De eerste was vanuit Israël. Mijn ouders lieten weten hoe het was in Jeruzalem en vroegen ook hoe het leven me beviel in Londen. Ik zou ze direct opbellen, maar moest eerst horen wie er nog had getelefoneerd. Het tweede bericht was van iemand met een Russisch accent. Hij belde in naam van Chelsea. Ik schrok. Was het dan toch waar? Wilden ze me echt bij Chelsea? Of was dit gewoon een grap van één of andere idioot. Op het einde van een bericht liet de man met Russische roots zijn nummer achter en ik was dan ook zeer nieuwsgierig om terug te bellen. De overige berichten waren van Amy en ook van de stad. Ze moesten nog een paar dingen weten en ik moest zo snel mogelijk mijn gegevens doorsturen. Eerst moest ik echter naar die mysterieuze man bellen. Ineens schoten er duizenden vragen door mijn hoofd. Zou het echt zijn? Zou Chelsea me willen als jeugdcoach? Misschien moet ik het toch doen? Ik begon over alle mogelijke scenario’s na te denken en met beverige handen tikte ik de nummers in. Mijn hart ging tekeer. “Tuuuuuut tuuuuuuuuuuut.â€

Wow. Wat een intro zeg. Komen er elke keer zulke grote stukken ?

jesus wat een lap hé... nog iemand waarvoor ik respect heb.

Wow. Wat een intro zeg. Komen er elke keer zulke grote stukken ?

als ik het begin door ben niet, denk ik. Maar eigenlijk maakt het niet zoveel uit of ik het nu opsplits in vijf verschillende delen of gewoon in een deel plaats :)

In het Engels werd de telefoon opgenomen. “With Roman Abramovich†werd er aan de andere kant van de lijn gezegd. Ik schrok. Was het echt? Nee, dit moest een grap zijn. Een paar seconden was het ijzig stil. “Is this a joke,†vroeg de Russische voorzitter van Chelsea. “No sir, I’m sorry, this is Jesus Christ,†was mijn korte reactie,†you needed me?†Hij vertelde me dat Chelsea zeer geïnteresseerd was in mijn diensten. Heel de wereld had van me gehoord en ik was naar het schijnt zeer gegeerd bij grote clubs. Abramovich vertelde me ook dat ze de andere club voor wilden zijn en daarom nu al contact hadden opgenomen. Ik voelde me vereerd. De Rus vroeg me of ik morgen om tien uur in de ochtend aan het stadion kon staan. Dan zouden we mijn toekomst bespreken. Die lag echter zeker niet bij Chelsea als jeugdcoach, maar dat zei ik natuurlijk niet. Ik wou eerst luisteren naar het voorstel van de Londense club, maar zou absoluut niets tekenen. Mijn droom was niet meer om te schitteren met jeugdclubs, maar ik wou de wereld tonen dat ik het ook kon aan het hoofd van een club. Waar ik heen zou gaan wist ik niet, maar ik had er geen problemen mee om in het Verenigd Koninkrijk te blijven wonen. Coach in de Premier League was voor mij een grote droom, maar voorlopig bleef het daar ook bij. Eerst wou ik mijn wegbanen naar de top met een (top)club in een kleinere competitie. Als ik twee competities mag opnemen, die slechts een paar uurtjes rijden zijn: de Belgische Jupiler League en de Nederlandse Holland Casino Eredivisie. Niet de grootste competities in Europa, maar wel dé perfecte competities om te groeien. Als je uit wou groeien tot een topmanager, dan moest je het op deze manier doen. En als ik ooit in Engeland hoofdcoach zou worden van een club, dan lag mijn voorkeur bij Manchester United, maar zelfs van een degradatiekandidaat zou ik een voorstel overwegen.

 

De volgende ochtend werd ik vroeg naast Amy wakker. Het meisje was weer bij me blijven slapen en wist van mijn toekomstplannen. Terwijl zij naar haar werk moest gaan, zou ik naar Stamford Bridge gaan om met de club Chelsea te spreken over mijn toekomst. Ik ben ervan overtuigd dat ze daar denken dat ik echt van plan ben het contract te tekenen, maar ze zullen nog verrast worden. Ik was wel van plan om het spel eerlijk te spelen. Je zou me op geen moment horen zeggen dat ik een contract zou tekenen bij de club. Een paar minuten voor tien stond ik voor de grote poorten van Stamford Bridge. Zoekend naar een parkeerplaats zag ik een paar jongvolwassenen met een camera rondlopen. Ik dacht meteen bij mezelf van ‘fuck, dit moet een grap zijn.’ Toch nam ik het zekere voor het onzekere en met rode wangen stapte ik uit de auto. Ik zag hoe de cameraman op me inzoomde. Meteen trok ik de deur van mijn auto terug open, terwijl één van de mensen “Sir, sir, can we speak you for a minute?†naar me toe riep. Toen had ik door dat dit geen grap kon zijn en het was dan ook een opluchting om te horen dat de groep een reportage was aan het maken over het leven in Londen in samenhang met het voetbal. Ik beantwoordde een paar vragen en maakte ze toen duidelijk dat ik haast had. Eén minuut voor tien. Ik slikte bij de gedachte dat Chelsea geïnteresseerd was in mijn diensten en begon over alles na te denken. Misschien moest ik de baan toch nemen om dan later te promoveren tot assistant of hoofdcoach. Als je bij Chelsea kan coachen is dat sowieso al een eer. Mijn hart ging opnieuw tekeer toen ik de inkomhal betrad. Een vrouw aan de receptie vroeg me waarom ik hier was en ik vertelde haar dat ik een afspraak had met sir Abramovich. Christ was de naam, Jesus Christ. Ze wist ervan en verwees me naar het bureau van de steenrijke voorzitter van de titelverdediger van Engeland. Roman Abramovich stond al voor zijn kantoor te wachten. “Right on time,†waren de eerste woorden die hij uit zijn mond liet vloeien, terwijl hij op hetzelfde moment mijn hand aan het schudden was. Ik voelde dat ik niet op mijn gemak was, maar de Rus maakte me duidelijk dat ik moest ontspannen en bood me iets te drinken aan. “Water, please,†had ik stotterend gezegd. Ik was een slechte indruk aan het maken en besloot om aan iets heel anders te denken, maar toen ik in het reusachtige kantoor van Abramovich kwam, speelden de zenuwen weer op. Dit kon toch niet! Een paar minuten liet ik het tot me doordringen. Ik was hier echt om te onderhandelen over een contract. De gesprekken kwamen traag op gang en de voorzitter was aan het uitleggen waarvoor ze me nodig hadden. Dat was simpel: ik zou de -18-jarigen van Chelsea coachen. Dus eigenlijk de jongens, die niet goed genoeg waren voor de reserves en het dus ook nooit zouden maken bij de club uit Londen. Misschien denken jullie nu van ‘wat zegt hij nou’, maar het is nu eenmaal zo dat als je al 18 jaar oud bent en nog steeds niet aanleunt bij de eerste ploeg van een club, je het waarschijnlijk niet zult maken. We hebben het hier niet over een klein clubje, maar over een topclub. Daar is het vaak niet genoeg als je op je 18e goed bent, maar niet sterk genoeg voor de eerste ploeg.

 

De gesprekken begonnen te vorderen en Abramovich was me nog steeds aan het overtuigen om te tekenen bij Chelsea. Ik was dé enige coach, die van zijn jongens potentiële toppers kon maken. Ze hadden me al een paar maanden gevolgd in Jeruzalem en vonden dat ik het daar geweldig had gedaan. In naam van de club was er ook één Paulus Taddeüs, die zich voor had gedaan als een zakenman en waarmee ik een paar keer was gaan uiteten. Hij vertelde met toen altijd dat in Engeland een grote toekomst voor me was weggelegd, maar ik had geen vermoedens dat hij in naam van Chelsea handelde. Het was een gezette, vriendelijke man. Hij was wat ouder, maar toonde onzettend veel respect voor mij. Toen kwam het moment dat Abramovich me duidelijk maakte hoeveel ik kon verdienen: maarliefst £ 500,000 per jaar. Het was dus niet gelogen wat de kranten schreven, maar hoe ze bij dit verhaal waren gekomen, wist ik niet. Misschien had Chelsea de pers al ingelicht, omdat ze ervan overtuigd was dat ik zou tekenen. Toen het moment was aangebroken dat ik mijn contract kreeg te zien, maakte ik duidelijk dat ik mijn handtekening niet zou plaatsen onder dit contract. De Rus vroeg waarom niet en bood me extra geld, een wagen en een villa met zwembad aan. “We pay you £ 100,000 just for your sign,†probeerde hij me te verleiden. Honderduizend pond om een handtekening te plaatsen was natuurlijk niet slecht, maar dit was tegen mijn principes. Ik had aan mezelf beloofd dat ik niet zou werken als jeugdtrainer en dan zou ik dat ook niet doen. Hoe zou ik mezelf anders nog kunnen vertrouwen in de toekomst? Ik vertelde dat ik enkel wou werken als hoofdtrainer en daarom niet dit contract zou tekenen. De steenrijke voorzitter wist niet van ophouden en maakte me duidelijk dat ik op termijn José Mourinho kon opvolgen, als diens contract in 2010 was afgelopen. Zolang kon ik helaas niet blijven plakken bij een jeugdploeg. Ik was héél duidelijk en schudde Abramovich de hand. “If you want a good youth coach,†zei ik nog vluchtig,†call Elad Kaplan. I worked with him in Israël and he’s the best.†Ik schreef nog snel zijn nummer op een papiertje en trok de deur achter me dicht. Toen ik in de gangen van het stadion liep hoorde ik iemand in het Russisch iets schreeuwen. Abramovich was waarschijnlijk aan het vloeken. Dit had hij natuurlijk zelf niet verwacht. “Ann, call this number,†snauwde hij zijn secretaresse toe. Waarschijnlijk gingen ze Kaplan opbellen.

 

Toen ik ’s avonds mijn huis wou binnentreden, trof ik een ravage aan. Er was ingebroken. Heel mijn huis lag overhoop. Op de muren stond iets geschreven wat ik niet direct kon ontcijferen. Iets in het Russisch. Het waren in ieder geval toch van die gekke tekens. Zonder aarzelen besloot ik de politie te bellen. Nog geen tien minuten later stonden ze aan mijn deur, mét een Rus, die ik speciaal had aangevraagd om dit te ontcijferen. Hij keek even naar de wand en zei meteen wat er geschreven stond. “Sign a contract with Chelsea. Otherwise you’ll die. Greetings from the Russian mafia.†Weer was ik verbaasd. Was dit het werk van Roman Abramovich? Was hij zo woedend geweest? Moest ik misschien toch toegeven? De Russische maffia was geen lachertje. ’s Avonds zou ik het er met Amy over hebben. Zelf was ik radeloos. Buitenkomen durfde ik niet meer. Diezelfde avond hadden Amy en ik er nog een gesprek over en het meisje vond dat ik het niet moest doen. Je moet niets tegen je zin doen. “We verhuizen wel als het moet. Ik vind elders wel werk,†zei ze om me een hart onder de riem te steken. Op zulke momenten had je iemand nodig, die je steunde en Amy was er voor me.

 

Al snel werd een eerste man opgepakt wegens de inbraak. Zijn naam was Eugeny Latysh. Ik bedacht een plan om Abramovich te pakken. Niet op pakken, maar ik wou hem doen denken dat ik effectief zou tekenen bij zijn club. Daarvoor besloot ik hem op te bellen met de boodschap om het geld naar mijn huis te brengen. Nadien zou ik dan naar Stamford Bridge afzakken om het contract te tekenen. Bij Chelsea moesten ze het zekere voor het onzekere nemen. Diezelfde dag belde ik Elad Kaplan nog op. Hij moest in mijn plaats gaan tekenen bij de kampioen van Engeland. Elad had veel van me weg en het zou dan ook niet opvallen. De dag nadien stond hij aan mijn deur en diezelfde dag belde er ook iemand aan om het geld te brengen. Ik deed niet open, maar trof wel een koffertje aan. Toen ik het open deed, zag ik dat er inderdaad £ 250,000 in zat, zoals afgesproken. Feitelijk zou ik maar een premie van £ 100,000 krijgen, maar dit had de steenrijke Rus zichzelf aangedaan. Meteen reed Kaplan richting Stamford Bridge. Via een zendertje kon ik mee luisteren en horen wat er allemaal gebeurde. Ondertussen stapte ik zelf samen met Amy op het vliegtuig richting Amsterdam. In Nederland zou ik tijdelijk rust vinden. Het was erg spannend om te horen hoe Kaplan Abramovich wijsmaakte dat hij mij was. Het duurde dan ook niet lang vooraleer het contract was getekend. “Why do you write Kaplan?†hoorde ik Abramovich verbaasd vragen. “Because that’s my name,†was het antwoord van Elad. “I’m here in the name of Jesus Christ, who is on his way to Sydney.†Het verhaal van Australië was niet waar, want ik ging natuurlijk niet naar Sydney. Abramovich was woedend, maar Elad wist hem te overhalen. Hij zou hoofdcoach worden van de -18-jarigen. Een keuze had Abramovich niet, want het was Elad of iemand anders waarvan ze niet wisten wie hij was. En daarbij wisten ze maar al te goed dat Elad mijn rechterhand was, want Paulus had al vaak genoeg met hem aan tafel gezeten. Nu kon ik een zorgeloos leven leiden in Nederland.

 

Eenmaal aangekomen in Nederland zochten Amy en ik naar een hotel. Met het geld van Abramovich zouden we een mooi appartement kunnen kopen, maar ik besloot nog te wachten. Die keuze bleek niet onterecht, want we waren nog maar een dag in Nederland of ik kreeg al een telefoontje. Ik dacht meteen van ‘fuck, dit is Abramovich, die me wil terugpakken’, maar het was iemand heel anders. Hij belde in de naam van een Nederlandse voetbalclub in Friesland. Het bleek te gaan om SC Heerenveen. Gertjan Verbeek was er pas opgestapt en ze zagen in mij de ideale opvolger. Dit was een kans!

jeetje minaa Zo ga je de 76 pagina's van Paul Boskamp zo overtreffen..

Ik nam direct contact op met de club en zou ’s anderendaags afzakken naar Heerenveen. We spraken af in het Abe Lenstra stadion, de thuisbasis van SC Heerenveen. Daar konden 24400 toeschouwers zetelen en 2000 mensen staan. Een groot stadion dus, maar als je de doelstellingen van Heerenveen zag dan was dat stadion nog te klein. Toen ik in Heerenveen aankwam, stond Koos Formsma me al op te wachten. De voorzitter van Heerenveen regelde eigenlijk alles binnen de club en stond er dan ook alleen voor. Geen algemene of technische directeurs, alleen een voorzitter en een technische staff. De sterke man van Heerenveen was de opvolger van Riemer van der Velde. Hij schudde me de hand en samen gingen we naar binnen.

“Goedemorgen, meneer Christ,†begroette de voorzitter me op een enthousiaste manier. Hij was nog minder direct dan Abramovich. Hij vertelde een beetje hetzelfde verhaal als de Rus, maar sprak ook over andere dingen. Als het nodig was, mocht ik een hele nieuwe technische staff met me meebrengen. Ik zou er nog meer verdienen dan ik in Londen kon rapen, want de club bood me per jaar € 975 000 aan. Dat was een pak geld. De ambities van Heerenveen pasten ook perfect bij mijn ambities en ik kon dan ook niet anders dan mijn krabbel te zetten onder het contract. De volgende dag stond dit in de krant:

 

Opvolger Verbeek voorgesteld aan pers

 

HEERENVEEN – Gertjan Verbeek schokte heel Nederland met het nieuws dat hij Heerenveen zou verlaten. Op 22 juli was het zover en de club bleef niet bij de pakken zitten in de zoektocht naar een nieuwe trainer. Velen beweren dan ook dat Verbeek zijn vertrek binnen de club al eerder had aangekondigd. Die zoektocht duurde niet erg lang en al snel vonden ze hun nieuwe coach. Vandaag is de 29-jarige Israëlische Jesus Christ dan ook voorgesteld aan de pers. Na een kort verblijf in Groot-Brittannië moest de voormalige succescoach bij de jeugd van Beitar Jeruzalem, naar Nederland vluchten. Hoe lang hij zal verblijven in Friesland is voorlopig nog niet bekend.

 

Jesus Christ is de verrassende naam, die uit de bus kwam. Velen hadden gedacht aan een terugkeer van Foppe de Haan, een icoon van de club. Zijn ex-club stuitte echter op een ‘njet’ van de coach van Jong Oranje. De Haan wou zich blijven focussen op zijn werk bij de Nederlandse voetbalbond. Er werd pas aan Christ gedacht, toen werd aangekondigd dat hij Londen moest ontvluchten. Verschillende bronnen beweren dat hij in de clinch lag met Roman Abramovich, maar via een sluw plan heeft hij de confrontatie kunnen ontwijken. Toen het nieuws er kwam dat de Israëliër in Amsterdam zou gaan wonen, bleef Koos Formsma niet bij de pakken zitten en nam hij direct contact op met de 29-jarige man. Die besloot meteen zijn handtekening te zetten onder het aangeboden contract. Christ is vooral bekend als jeugdcoach bij Beitar Jeruzalem. Hij pakte verschillende prijzen met de jeugdploegen van de club uit de hoofdstad van Israël. Nu vond hij het echter tijd om het te proberen als hoofdcoach. Zijn doel is om zo snel mogelijk een titel te bemachtigen en zijn ambities lopen gelijk met die van zijn nieuwe werkgever. Voorlopig heeft hij slechts een contract tot 2007 met optie voor een extra twee seizoenen.

 

Christ zal in de top vijf moeten eindigen en minstens de eerste ronde met directe uitschakeling van de UEFA Cup te halen. Ook in de beker willen ze mee spelen tot het einde. Zelf ziet hij dat wel zitten. “Ik ga Europa bewijzen dat ik ook met vedetten kan werken,†waren zijn strijdlustige woorden. We wensen hem veel succes en hopen snel te horen van hem. Met deze aantrekking komt een eind aan de geruchtenmolen. Of Christ de twijfelaars kan overtuigen, is ook voor ons een vraag, maar iedereen lijkt positief te zijn.

 

Ik was erg gelukkig met mijn contract in Heerenveen. Nu konden we op zoek naar een huis. Ik had een voorgevoel gehad dat dit zou gebeuren. Daarom dat we eerst in een hotel in Amsterdam bleven logeren. Amy leek ook wel gelukkig in Nederland, hoewel ze liever in Amsterdam was blijven wonen, maar die verplaatsing wou ik niet dagelijks maken. Nu moest ik Heerenveen laten swingen. Verbeek had het uitstekend gedaan afgelopen seizoen, maar ik wou nog beter doen. De vijfde plaats werd voorspeld, maar ik wou de top 3. Met Hans Visser en Alex Pastoor sprak ik over mogelijke aanwinsten. We zouden een lijstje opstellen waar iedereen een paar namen zou opzetten, die hij naar Nederland wou halen. We hadden daar een goede drie miljoen euro voor, maar waarschijnlijk zouden er ook een paar spelers vertrekken. Over de voorbereiding had ik niets in de pap de brokken. Die lag vast. Ze hadden onder Verbeek al met 1-0 gewonnen van PSG in eigen huis en zouden nu op stage gaan in Slovenië. Bela Krajina, Nafta, CMC Publikum en Gorica hadden onze komst al aangekondigd en we konden nu dus niet gaan vertellen dat het niet doorging. Dan zouden die mensen, die kei hard hadden gewerkt om Heerenveen naar Slovenië te halen, gezichtsverlies leiden en zou dat kwaad bloeden opzetten bij veel supporters. In Gijon zouden we eindigen, want Sporting had ook een oefenwedstrijd georganiseerd op 8 augustus. Daar konden we dus niet onderuit, maar ik had er geen problemen mee.

 

Ondertussen bekeek ik de selectie een eerste keer. Meteen zocht ik ook naar versterking. Samen met mijn assistenten zou ik twee lijstjes opstellen: één lijstje van vertrekkers en één lijstje van potentiële nieuwkomers. Sommige jongens hadden gewoon geen plaats meer bij Heerenveen. We wilden voor de titel strijden en dan heb je er niets aan dat er van die klungels op de bank zitten. Ondertussen kreeg ik vanuit Brussel de vraag hoeveel Bradley moest kosten. Anderlecht wou de jonge Amerikaan naar de hoofstad van Europa halen. Ik maakte hen duidelijk dat ze minstens 3,6 mln euro moesten neertellen voor de 18-jarige niet-Europeaan.

 

 

De selectie van Heerenveen bij mijn aanwerving

 

Na een paar trainingen te hebben geleidt bij Heerenveen wist ik wie moest vertrekken. Oudje Paul Bosvelt was er daar één van. Ook Michael Breuer, Daniel Pranjic en Andre Hanssen mochten uitkijken naar een andere club. Om ons te versterken had ik een lijstje van 17 spelers opgesteld. Daar zaten ook grotere namen bij, die we waarschijnlijk niet zouden kunnen strikken, maar polsen kon nooit kwaad. Dit is het lijstje:

 

 

Nicolas Frutos – Iedereen kent de 25-jarige steraanvaller van RSC Anderlecht wel. Voorlopig is de boomlange spits nog geblesseerd, maar als hij terug fit is zijn we wel een kandidaat om hem over te nemen. Er is echter nog geen contact opgenomen met zijn club en het is ook niet zeker of we dat gaan doen. Voorlopig is de Argentijn te duur.

Siebe Blondelle – In hem zie ik de vervanger van Paul Bosvelt op het middenveld. Toch is hij ook te duur voor zijn kwaliteiten en zullen we mogelijk niet onderhandelen met zijn club Vitesse. Ik voorspel hem echter wel een grote toekomst, maar het is niet zeker of die in Heerenveen ligt. Als je kijkt naar zijn kwaliteiten dan is hij veel te duur. Daarbij hebben we ook maar een beperkt transferbudget.

Steffen Iversen – Deze 29-jarige spits past perfect in ons Scandinavisch profiel. Toch is ook hij misschien te duur, want je moet er rekening mee houden dat hij nog hoogstens vier jaar kan meespelen op het hoogste niveau. Hij mag niet meer dan € 2M kosten. Als hij dat wel doet, dan haken we af.

Cheik Ismael Tioté – Een ontzettend groot talent uit de Ivoorkust. Bij FC Bibo werd deze verdedigende middenvelder groot gebracht, maar hij verhuisde al snel naar moederclub Anderlecht. Een goede back-up voor de mogelijk te dure Blondelle.

Jonathan Legaer – Overenthousiaste Waal met ontzettend veel inzet. Heeft indruk op mij gemaakt op training in Anderlecht. Hopelijk kunnen we deze middenvelder tegen een zacht prijsje binnenhalen, maar daar hopen we niet op. Hij kan wel uitgroeien tot sterkhouder en is mogelijk de geknipte vervanger voor de vertrekkende Pranjic.

Luis Suarez – Voetbalt nog maar pas bij Groningen en de kans is dan ook zeer klein dat hij naar Heerenveen zal verhuizen. Lijkt me ook te duur, maar kan voor de toekomst wel een belangrijke speler worden. We blijven hem vast en zeker volgen, maar de kans is zéér miniem dat hij zijn club ruilt om te gaan voetballen in Friesland.

Goran Lovre – Zelfde geval als zijn ploegmaat. Sterke man op het middenveld van Groningen, maar voetbalt er ook nog maar pas. Toch zie ik hem perfect passen bij Heerenveen, maar het is ook onwaarschijnlijk dat hij naar hier komt.

Flavien Le Postellec – Huurling van Lille die momenteel voetbalt bij Brussels. Kan hier als verdedigende middenvelder aan de bak, maar moet eerst zijn seizoen nog uitdoen in Brussels. De kans is bestaande dat de Ivoriaanse Fransman nadien wel naar Heerenveen komt. Bekend om zijn inzet.

Toto Tamuz – Ik werkte nog met hem bij Beitar en zal hem nu blijven volgend. We hebben nog geen contact opgenomen met mijn ex-club, maar deze 18-jarige Israëliër kan een versterking zijn voor de toekomst. Als de scoutingsverslagen positief zijn, knopen we misschien gesprekken aan met zijn werkgever uit Jeruzalem.

Ryan Holman – Jonge linksachter die Michael Breuer kan komen vervangen. Als hij tegen een lage prijs naar hier kan worden gehaald, zullen we er alles aan doen om hem te kunnen voorstellen aan de pers.

Sammuel – Kwam naar Nederland om te voetballen, maar lijkt bij Feyenoord voorlopig nog niet aan de bak te komen. Het zou 325,000 euro moeten kosten om hem naar Heerenveen te halen. Een lage prijs voor een speler met zijn talent. De Braziliaan kan overal spelen op het middenveld.

Erik Pieters – We moeten er alles aan doen om deze 17-jarige linksachter naar Heerenveen te halen. Een verdediger met ontzettend veel talent. Kan hier openbloeien.

Rafael – 27-jarige Braziliaanse spits van FC Lathi. Wil Finland graag verlaten voor Heerenveen, dat zelf ook een beetje Scandinavisch is. Toch mag hij niet teveel kosten en is hij een voordeligere oplossing dan Steffen Iversen.

Alex Leandro – Een andere Braziliaanse spits, maar jonger dan Rafael. Helaas is hij voorlopig ook nog minder goed en zullen we hem moeten opleiden tot topspits. Wil graag met Alves de samba komen dansen, maar ook over hem is er nog geen zekerheid.

Nana Asara – Verhuurd door Feyenoord aan KV Mechelen. Is in België aan het openbloeien en we willen hem vastleggen voor volgend seizoen. Goedkope en degelijke linksachter.

Jorn Vermeulen – Kan zowel in de verdediging als op het middenveld spelen. Is misschien te enthousiast en moet nog veel groeien, maar kan hier nog leren. Voor een lage prijs willen we hem wel strikken, maar als hij te duur wordt voor zijn kwaliteiten, haken ook wij af.

Aykut Demir – Turkse Nederlander met ontzettend veel potentie. Ontzettend sterke mandekker en goed op stilstaande fases. We kunnen hem zeker gebruiken voor de toekomst, want dit is misschien wel de toekomstige centrale verdediger van het Nederlandse nationale elftal.

 

Ondertussen vertrokken we naar Slovenië. We zouden er een week op stage gaan. In het totaal zouden we vier oefenwedstrijden op zeven dagen afwerken. Een zwaar programma, maar de jongens moesten dan ook klaar zijn voor de start van het nieuwe seizoen. Voor de eerste wedstrijd koos ik voor een soort van 433 opstelling. Een vertekende 443 wel te verstaan. Achteraan zouden de twee centrale verdedigers terug achteruit zakken en de twee vleugelverdedigers mee opschuiven tot het middenveld. Eén verdedigende middenveld zou in steun spelen van twee controlerende middenvelders. Vooraan zouden twee vleugelaanvallers de spits moeten aanvoeren. In doel koos ik voor de Belg Brian Vandenbussche. De 24-jarige doelman kreeg voorlopig de voorkeur op de boomlange Danny Wintjens. Rob van Dijk zag ik niet als concurrentie, maar de 35-jarige doelman mocht wel onder contract blijven liggen om als derde doelman te fungeren. Op rechts koos ik voor Poulsen. Hij kreeg voorlopig de voorkeur op Zuiverloon. Links was het Drost, die zou spelen. Dingsdag en Hansson zouden de centrale as van de defensie moeten vormen. Voor de verdediging kreeg Prager de voorkeur op Bradley om te werken als verdedigende middenvelder. Hanssen en Storm zouden moeten controleren op het middenveld. Linksvoor Nilsson, rechts Ugur Yildirim. Alves was de diepe man. Hij moest zorgen voor de doelpunten. Dit was dus de opstelling:

 

 

De wedstrijd kwam traag op gang en de bezoekers waren hier om te experimenteren. De tactiek van coach Christ leek niet meteen te werken, want zijn ploeg keek na een kwartier al tegen een achterstand aan. Nog voor het rustsignaal maakte Alves gelijk. De tweede helft was ook voor de Nederlanders, maar scoren ging o zo moeilijk. Met Bo Storm viel dan ook nog eens een creatieve middenvelder weg, maar Prager wist toch te scoren. De ingevallen Garcia maakte het af. Al bleef het bibberen toen de thuisploeg in de 93ste minuut nog tegenscoorden. Een verdiende overwinning, maar het blijft natuurlijk maar een oefenwedstrijd.

 

Voor de volgende wedstrijd gaf ik mijn middenvelder de opdracht om niet te aanvallend te spelen. We hadden sterk gespeeld, maar te enthousiast. We moesten ons soms een beetje inhouden. Ondertussen konden we de transfer van Le Postellec afhandelen, maar ik besloot het nog even uit te stellen. We kregen ook een bod binnen op Pranjic van Anderlecht. De Brusselaars boden 2 mln euro, waardoor we hem zullen laten vertrekken. Ook voor Hanssen kwamen er aanbiedingen binnen, maar hij mag toch nog blijven. Het uitstellen van de transfer van Le Postellec werd geweigerd, waardoor we niet meer naar zijn diensten zullen hengelen. Pieters komt wel naar hier voor € 400,000. De 17-jarige linksachter, die ook centraal kan spelen, verlaat Utrecht direct. Ook Jonathan Legear zou komend seizoen een blauw shirtje aantrekken. Hij mocht in Brussel vertrekken voor € 825,000. De Ghanees Nana Asare bevestigde dat hij na het huidige seizoen zal terugkeren naar Nederland. Niet om bij Feyenoord te spelen, maar hij komt wel de kleuren van Heerenveen verdedigen. Hij moet € 150,000 kosten. Nu ging het snel, de transfers volgden elkaar op, maar weldra zou het geld op zijn. Sammuel zou wel zeker zijn van een plaatsje binnen de kern van Heerenveen. De Braziliaan van Feyenoord moest € 325,000 kosten. Er moest dringend een speler verkocht worden. Pranjic stond héél dicht bij een transfer naar RSC Anderlecht, maar liet nog op zich wachten. De Brusselaars hadden 2 mln euro veil voor de Zweedse linksmid. Daarnaast zouden ze ook nog eens 20% afstaan op het volgende transferbedrag.

 

Heerenveen doet eerste aankopen

 

HEERENVEEN – Vandaag heeft SC Heerenveen een paar nieuwkomers voorgesteld aan het pers. Dat gebeurde allemaal in bijzijn van hoofdcoach Broekx en voorzitter Formsma. Eén voor één kwamen ze allemaal aan beurt: Erik Pieters van Utrecht, Jonathan Legaer van RSC Anderlecht en Sammuel van Feyenoord. Ook werd nu al meegedeeld dat volgend jaar ook Nana Asare de rangen komt versterken. De jonge Ghanees zal overkomen van Feyenoord, maar doet eerst zijn seizoen nog uit bij KV Mechelen als huurling. Met deze vier transfers zetten Christ en Heerenveen de steile ambities kracht bij.

 

De dag begon al vroeg voor de journalisten. Om negen uur in de morgen werden ze opgetrommeld in de perszaal van SC Heerenveen. De club had groot nieuws. Het zou een drukke dag worden, want maarliefst vier aanwinsten werden voorgesteld. Allereerst kregen we een glunderende Erik Pieters te zien. De 17-jarige student uit Utrecht zou bij Heerenveen een profcontract tekenen. De jonge speler maakte een zenuwachtige indruk, maar stelde zich wel uiterst extrovert open. Anderhalf uur na het voorstellen van Pieters was het tijd voor Jonathan Legaer om zijn opwachting te maken. De enthousiaste Waal kwam voor een klein miljoen over van RSC Anderlecht. In Brussel had hij misschien een mooiere toekomst voor zich, maar kreeg hij minder speelkansen. De keuze was snel gemaakt. In het Frans antwoordde hij op alle vragen. Zijn keuze voor Heerenveen was snel gemaakt, want ook Maarten Martens brak hier door. In Friesland komt hij met Brian Vandenbussche een landgenoot tegen. Sammuel was de derde aanwinst van Jesus Christ. De 19-jarige Braziliaan had pas América verlaten voor Feyenoord, maar had snel spijt van die beslissing. Nu wil hij zich bewijzen bij Heerenveen, waar hij wel een eerlijke kans zal krijgen. Bij Feyenoord was er teveel concurrentie, vond de Braziliaanse dribbelaar. Ook Nana Asare was voor één dag afgezakt naar Heerenveen. Hij toonde trots het shirt dat hij volgend jaar zou dragen. “First I want to help Malinois,†waren zijn korte woorden op de vraag waarom hij nu niet naar Nederland terugkeerde.

 

Met deze vier transfers maakt Heerenveen meteen duidelijk dat het menens is voor komend seizoen. Het zijn niet meteen vier toppers, die ze hebben vastgelegd, maar het collectieve telt bij Heerenveen. Christ was al heel duidelijk: “Of onze aankopen jullie nu bevallen of niet, ze zullen schitterend.†We zullen zien wat ze er van maken in Friesland, maar iedereen, die iets met de club te maken heeft, ziet het erg positief in. Christ kan wel eens de nieuwe Messias van Abe Lenstra zijn.

Zo beste lappen tekst maar leuk om te lezen!

 

Veel succes bij Heerenveen! :)

Eindelijk nog eens reactie!

 

"Ik snap wel dat het een hele brok is om te lezen, maar reacties zijn niet verboden. Nu weet ik helemaal niet wat jullie ervan vinden. :("

Tegen Nafta liepen Sammuel en Legaer erbij op links en rechts en zou Zuiverloon de geblesseerde Storm vervangen. Voor de rest geen wijzigingen. Ik wou meer diepgang, maar de middenvelders moesten minder aanvallend en meer controleren. Met de afwezigheid van Storm verliezen we een erg creatieve speler, maar ik verwacht veel van Legear. Een zege moeten we absoluut boeken.

 

 

De bezoekers begonnen sterk en Alves kon profiteren van een flater van de doelman. Aan de overkant moest Vandenbussche niet ingrijpen en hij zag zelfs zijn landgenoot Legaer scoren. Ook de tweede helft was voor de bezoekers, maar door de vele wissels werd het tempo uit de wedstrijd gehaald. Hozjan schoot er nog eentje tegen de netten voor de thuisploeg, maar wel van uit buitenspelpositie. Dat feestje ging dus niet door. Heerenveen hield stond en pakte verdiend de zege.

 

Een sterke prestatie. De debuterende Legear speelde erg sterk en lijkt nu al zijn stempel te drukken. Ondertussen maakt Daniel Pranjic de overstap naar de ex-club van Jonathan, RSC Anderlecht. Hij brengt ons 2 mln euro op. De supporters zetten vraagtekens bij die transfer en dat werd ook duidelijk in het volgende krantenartikel:

 

Daniel Pranjic kiest voor Paars

 

ANDERLECHT – RSC Anderlecht heeft zijn eerste aanwinst voorgesteld. De club uit Brussel had goede contacten opgebouwd met Heerenveen, nadat deze Christ hadden aangesteld, en de Friese club stond dan ook niet weigerachtig tegen een transfer van Daniel Pranjic. De Kroatische middenvelder moest 2 miljoen euro kosten, maar daarbovenop zal RSCA in de toekomst nog 20% van het toekomstige transferbedrag af te staan. De speler is strijdvaardig en wil schitteren in de Champions League.

 

Pranjic gaat dus in België voetballen en dat was zwaar tegen de zin van de Vlaamse en Waalse supporters. Ze hadden zich hevig verzet tegen de transfer van de Kroaat en stellen zich ook vragen bij zijn transferprijs. De tweevoudige internationaal heeft echter wel veel kwaliteiten, maar paste niet in het systeem van Christ. “Daniel is een speler met ontzettend veel talent en zal het dan ook heel goed doen in Brussel. We wensen hem succes,†waren de bemoedigende woorden van zijn voormalige coach.

 

Met de Champions League als vooruitzicht zet Pranjic dus een stap vooruit. Hij zal met Anderlecht ook kunnen strijden voor de titel, iets wat bij Heerenveen niet kon. Met het geld dat zijn ex-club binnenkreeg voor deze transfer willen ze nu een sterspeler halen bij Heerenveen. We wachten vol nieuwsgierigheid af.

 

Zonder Pranjic moesten we dus verder, maar daar was op voorhand al rekening mee gehouden. Tegen CMC Publikum zal Zuiverloon spelen op de rechtsachter en hierdoor komt Bradley in de ploeg. Hij moet op het middenveld voor flitsende acties zorgen. Ook Pieters zal starten in de plaats van Hansson en Kelvin Jong-a-Pin mag op links plaatsnemen. Johansson is de vierde nieuwe naam in de defensie. Hij vervangt Dingsdag. In doel kies ik voor Wintjens en Türk vervangt Hanssen. Voor het overige zijn er geen wissels.

 

 

De wedstrijd begon weer tegen een traag tempo, maar de bezoekers zorgden voor de gevaarlijkste acties. De 0-1 van Bradley was dan ook geen verrassing voor voetballiefhebbend Slovenië. In de tweede helft drongen de Nederlanders niet meer aan en een doelpunt bleef dan ook lang uit. Pas tien minuten voor tijd werkte Sammuel een mooie voorzet van Drost, die was doorgegaan op links, af. Opnieuw wint Heerenveen zonder te moeten uitblinken.

 

Een goede wedstrijd. We begonnen redelijk en lieten in de tweede helft de thuisploeg komen. Die kwam niet en dus moesten we het zelf maar afmaken. Pieters speelde een heerlijke wedstrijd en voor een 17-jarige toonde hij zich erg volwassen in het hart van de verdediging. Hij kan zeker de strijd aangaan met Hansson en Dingsdag, maar misschien kan hij eerst leren van die jongens. ’s Avonds hoorde ik nog eens iets van Amy. Ze genoot van het leven in Nederland en zei ook dat ze me best wel miste. Dat deed deugd, maar als voetbalcoach zou ik nog veel weg zijn. Dat wou echter niet zeggen dat ik geen toekomst met Amy had. Ondertussen grepen we naast Aykut Demir. Hij koos voor Feyenoord. Eerlijk gezegd vind ik dat een minder goede keuze, maar we zullen dat moeten accepteren. Tegen Gorica zal er niet zoveel veranderen in vergelijking met de vorige wedstrijd. Tarvarjärvi zal in de plaats van Alves starten. Ook Yildirim en Gonzalo García Garcia zijn verzekerd van hun plaats in de basis. Voor het overige geen veranderingen.

 

 

Het was Gorica dat de wedstrijd in handen nam, maar Wintjens stond keer op keer op de juiste plaats. Het antwoord van Heerenveen was teleurstellend en ze kwamen er niet uit. Het was dan ook niet verrassend dat de thuisploeg nog voor de rust op voorsprong kwam. Wat stelde Heerenveen daar tegenover? Bitter weinig. Pas in de tweede helft gingen ze beter voetballen door de inbreng van onder andere Alves en Nilsson. De Braziliaan zette meteen de gelijkmaker op het bord. Heerenveen had de wedstrijd onder controle en Legaer schoot zijn ploeg op voorsprong. Helaas konden ze die niet vasthouden, maar er kon teruggeblikt worden op een degelijke wedstrijd.

 

Een matige prestatie. De eerste 45 minuten laat je jezelf wegspelen om nadien een kwartiertje vol door te drukken. Eigenlijk mag je dan niet tevreden zijn als coach, maar in principe ben ik niet kwaad over de prestatie. In de tweede helft speelden we met onze ‘basisspelers’ en dat leek veel beter te lopen. We zullen tegen Sporting starten met iets wat onze basisploeg zou moeten zijn. Daar ga ik kunnen zien hoe het zal lopen en mogen we het eindrapport opstellen. Ik ben ervan overtuigd dat de ploeg zal draaien, maar geef ons tijd.

 

Ondertussen won PSV Eindhoven de JC Schaal. Ze volgen Ajax dus op door een 1-2 overwinning tegen de Amsterdammers. Onze ex-speler Mika Väyrynen schoot al na vijf minuten zijn ploeg op voorsprong, maar toen drie minuten later een fout werd begaan in de zestien, werkte Huntelaar de elfmeter koelbloedig af. Ajax en PSV hielden elkaar in evenwicht en de club uit Amsterdam had nog voor de rust twee wissels moeten doorvoeren: Perez en Vermaelen hadden zich geblesseerd. Ajax bleef druk zetten, maar was minder doelgericht. PSV was dat wel, maar stuitte op een ontzettend sterke Gentenaar. Verlengingen zouden beslissen wie de schaal ging pakken en daar bleek PSV het sterkst, want al na twee minuten zette Väyrynen met zijn tweede van de dag de eindstand op bord. Het antwoord van Ajax was te zwak en schaal gaat nu naar Eindhoven!

 

In Spanje zouden we onze voorbereiding afsluiten. In schoonheid, hoopte ik, want daar werd de basis gelegd voor komend seizoen. We zullen er dan ook starten met de ploeg waarvan ik verwacht dat zij de elf spelers zullen zijn, die altijd mogen starten. In doel krijgt Vandenbussche de voorkeur op Wintjens. Achteraan op rechts Poulsen, links Drost. Centraal Dingsdag en Breuer, die te horen heeft gekregen dat hij mag blijven. Hanssen behoudt zijn plaats en speelt naast Sammuel op het middenveld. Prager blijft staan waar hij stond. Rechtsvoor Yildirim, links Legaer en Alves diep in de spits. Ik verwacht mooi voetbal.

 

 

Voor de Nederlandse bezoekers was dit hun laatste voorbereidingswedstrijd. Na deze wedstrijden konden ze beoordelen of ze klaar waren voor het grote werk. De ambities waren hoog en Heerenveen moest vandaag tonen dat ze die ook konden behalen. De bezoekers begonnen vlijmscherp en Dingsdag kopte meteen een hoekschop van Drost tegen de netten. Heerenveen bleef de betere van Gijon en Alves maakte het nog voor de rust af door Jorge García tot een eigen doelpunt te dwingen en in de slotminuten van de eerste helft wel te scoren. Het voetbal was goed en Christ besloot om niet in te grijpen. In de tweede helft ging zijn ploeg door op hetzelfde elan en een uitmuntende Yildirim wist Alves opnieuw te bedienen: 0-4. Omar zorgde nog voor de eerredders, maar Heerenveen was een klasse te sterk. Alves maakte de in de allerlaatste minuut nog duidelijk door zijn derde van de avond tegen de netten te werken. Van een mooi einde gesproken!

 

Een sterk einde van de voorbereiding. We speelden hier op erg hoog niveau en Alves leidde de ploeg naar een grote overwinning. Dat Vandenbussche tot twee keer toe wordt geklopt, moeten we erbij nemen. Zeker als je ziet hoe sterk de jongens vanavond waren. Zo zullen we ook in de competitie moeten spelen, willen we het vuur aan de schenen leggen van PSV en Ajax. Heerenveen moet na die twee topclubs de derde topclub worden en ligt daar in strijd met AZ. Natuurlijk mogen we Feyenoord niet vergeten, maar die lijken een beetje uitgeblust. Ik stelde de eindafrekening op en dit was mijn beoordeling van de voorbereiding:

 

BELA KRAIJNA UIT 2-3

Het begon allemaal uit in Crnomelj. Daar liep het eigenlijk nog niet zo goed, maar we wonnen toch. De thuisploeg was eigenlijk de betere, maar wij het gevaarlijkst. Ondanks een vroege afstand wisten we ons toch te herpakken en gingen we nog over de thuisploeg. Het was Alves, die nog zorgde dat de toeschouwers nog een tweede helft kregen te zien, want zonder zijn gelijkmaker zaten we er misschien door. In de tweede helf probeerden we door te drukken, maar het was zeker niet fenomenaal. Prager bracht ons dan toch nog op voorsprong en de ingevallen García Garcia maakte het af. De aansluitingstreffer van Maucec kwam veel te laat. Ik vond ons hier nog niet zo geweldig, maar was wel tevreden met de overwinning. We speelden wel Bo Storm kwijt, de man die voor de acties moest zorgen.

 

NAFTA UIT 0-2

In Lendava ging het allemaal beter. Er stonden twee nieuwe spelers in de basis en die leidden hun nieuwe werkgever naar de overwinning. Het was Alves, die voor een vroege voorsprong zorgde, maar aanwinst Legaer maakte het af. We kregen nog veel kansen, maar waren niet efficiënt genoeg. In de tweede helft lieten we het allemaal begaan. Opnieuw niet zo’n geweldige wedstrijd als je bekijkt op vlak van efficiëntie, want er zat véél meer in. Prager was hier samen met nieuwkomer Legaer en Poulsen de uitblinker. De andere nieuwkomer, Sammuel, speelde een degelijke eerste helft, maar mocht na de rust in de kleedkamers blijven.

 

CMC PUBLIKUM UIT 0-2

De derde oefenwedstrijd in Slovenië werd gespeeld in Celje. We waren wel doelgericht, maar de kansen wilden er niet ingaan. De jonge Pieters straalde achteraan veel leiderschap uit en leidde zijn ploeg dan ook naar de overwinning. Hij zag hoe de Amerikaan Bradley Heerenveen op voorsprong schoot en tien minuten voor het einde maakte Sammuel het af. Opnieuw geen geweldige wedstrijd, maar we toonden toch dat we er bijna klaar voor waren.

 

GORICA UIT 2-2

Ondanks een de degelijke prestaties in de vorige wedstrijden ging het vandaag veel slechter. De eerste 45 minuten lieten we ons wegspelen door de thuisploeg en de achterstand was dan ook niet meer dan terecht. Alves zorgde nog voor de hoop en Legaer leek de overwinning mee naar huis te nemen, maar de thuisploeg kwam nog op gelijke hoogte. We moesten echter toegeven dat het gelijkspel niet onverdiend was, want we verdienden hier nooit om te winnen. Het was niet goed.

 

SPORTING GIJON UIT 2-5

Een geweldige wedstrijd. Op rechts flitste Yildirim. Hij wist onze Braziliaanse spits Afonso Alves een paar keer te bedienen en die maakte daar dankbaar gebruik van. De Braziliaan werkte drie ballen tegen de netten op voorzet van de rechtervleugelaanvaller. Dingsdag had al snel de 0-1 op het scorebord gekopt na een gemeten hoekschop van Jeroen Drost. De thuisploeg werd weggespeeld, maar kreeg wel twee eerredders via Omar, maar het was Alves, die laat in de wedstrijd, zijn prestatie nog kracht bij zette. Een mooie prestatie om de voorbereiding te eindigen.

 

We speelden een degelijke voorbereiding. Vier overwinningen uit vijf wedstrijden is zeker niet slecht en ik ben er zeker van dat we er klaar voor zijn. De aangekochte spelers hebben zich al goed aangepast en zijn zeker aanwinsten. Nu moeten die bewijzen dat ze het ook kunnen in de competitie. Als we spelen zoals onze laatste oefenwedstrijd dan heb ik er een goed oog in.

Succes in de competitie, en ik vind die lappen tekst helemaal niet zo erg!!

Ik heb de lappen tekst niet echt gelezen. Maar leuke club Heerenveen, was ik zelf ook, je kan goed mee doen om het kampoienschap. succes.

Eindelijk was ik weer thuis. Amy was een dikke week alleen geweest, terwijl wij door Europa reisden. Het weerzien was ontroerend. Het meisje viel me in de armen, toen ik uit de luchthaven kwam. Ze had me hard gemist, maar was ook dagelijks iets gaan doen met de andere eenzame spelersvrouwen. Zo waren ze gaan winkelen in Amsterdam en Eindhoven en had ze weer een heleboel kleren gekocht. Wie kon dat betalen? Ik natuurlijk, maar dat moet je er bij nemen. We hielden van elkaar en dan is geld niet van belang. Daarnaast verdiende ik voorlopig wel genoeg bij Heerenveen om een mooi leven te leiden. We waren geen Beckhams, maar hadden het zeker niet slecht. Om de terugkeer te ‘vieren’ zouden we ’s avonds op stap gaan met een paar jongens, die ook hun vriendinnen mee zouden brengen. Het werd een gezellige avond en ik had een paar leuke gesprekken met Afonso. De Braziliaanse spits was zeer openhartig en vertelde me dat hij blij was dat ik de opvolger van Verbeek was. Dat deed me deugd, want als de jongens niet achter je staan.

 

Ondertussen werd er door de bookmakers bekend gemaakt wie de grote favorieten waren voor het aankomende seizoen. Natuurlijk waren dat PSV en Ajax, maar ook Feyenoord en AZ behoorden tot het selecte groepje kanshebbers. Wij kwamen na die ploeg met een notering van 16 tegen 1. Daarmee hielden we Groningen nog af, maar waren we niet echt de kanshebber om PSV op te volgen. Wel een outsider, maar het woord titelkandidaat werd niet in de mond genomen. Misschien terecht, maar we zullen hen het tegendeel bewijzen. Het klinkt strijdvaardig binnen de selectie van SC Heerenveen!

 

Om aan te tonen dat we het meenden, kochten we nog eens twee Argentijnse talenten. Lautaro Formica maakte vaak deel uit van de -20-jarigen van Argentinië en de linksachter zette nu zijn krabbel onder een contract voor vier seizoenen. De 20-jarige verdediger zal de strijd moeten aangaan met Drost. Hij moest € 75,000 euro kosten en zag meteen een tweede Argentijn van 20 arriveren in Nederland. Die was iets duurder, namelijk € 800,000 en luisterde naar de naam Sergio Esteche. Hij moest de komst van de duurdere Iversen voorkomen en zal centraal op het middenveld zijn plaats krijgen. In de media was dit groot nieuws:

 

Heerenveen lokt twee Argentijnen naar Nederland

 

HEERENVEEN – SC Heerenveen heeft vandaag twee nieuwe aanwinsten voorgesteld. De jongens zijn allebei twintig en komen over uit Argentinië. Lautaro Formica is een linksachter, die de strijd met Drost zal moeten aangaan. De jonge verdediger lijkt echter een wissel voor de toekomst. Een andere Argentijn, die tekende bij de Nederlandse subtopper, was Sergio Esteche. De jonge aanvallende middenvelder moest € 800,000 kosten.

 

Met deze twee transfers toont Heerenveen nogmaals aan dat ze willen strijden voor de landstitel. Coach Christ gooide nu al € 2.5 miljoen in de strijd, terwijl enkel Pranjic voor 2 miljoen euro de club had verlaten. Of deze Argentijns armada de club uit Friesland aan een titel kan helpen, is de vraag, maar velen twijfelen aan de kansen van de club.

 

Door de transfer van Esteche moest Iversen niet naar het Noorden van Nederland komen. De 29-jarige Noor was ten eerste al veel duurder dan zijn Argentijnse tegenhanger en daarbij ook nog eens negen jaar ouder. Dan is de keuze snel gemaakt. Terwijl topclubs PSV en Ajax uitpakten met grote namen besloten wij het bij kleinere, bescheiden jongens te houden. Natuurlijk waren we er wel van overtuigd dat die jongens konden voetballen. Onze kern was gemiddeld 21 jaar en die jongens zouden schitteren. Om te beginnen in de topwedstrijd tegen Feyenoord. In doel kies ik voor Brian Vandenbussche. Ik vind dat hij meer kwaliteit heeft dan Danny Wintjens, onze tweede doelman. Vandenbussche zal voor zich op links Formica krijgen en op rechts Poulsen. Centraal kies ik voor het duo Dingsdag-Drost, maar Pieters leunt heel dicht bij de eerste ploeg aan. Als hij speelt, zal Formica moeten wijken en wordt Drost geposteerd op links. Prager start op zijn vertrouwde plaats achter het middenveld. Hij moet werken als stofzuiger. Centraal op het middenveld kies ik voor Hanssen en Esteche, die de voorkeur krijgt op Storm. Yildirim op rechts en Legaer op links. De diepe spits is natuurlijk Afonso Alves. Op de bank nemen Wintjens, Pieters, Zuiverloon, Sammuel, Storm, Türk en Tarvajärvi plaats. Ik verwacht niet dat we gaan winnen in de Kuip, maar hoop in de eerste plaats wel op mooi voetbal. Als we dat kunnen brengen, zullen de resultaten volgen.

 

 

De thuisploeg was het sterkste aan de wedstrijd begonnen, maar kon zijn kansen niet omzetten in doelpunten. Pas na een klein halfuur spelen kwam Heerenveen opzetten, maar toen Dingsdag een overtreding begin in de zestien, aarzelde Léonard niet. Vandenbussche lag in de goede hoek, maar het schot was goed geplaatst. De thuisploeg kreeg vleugels door het strafschopdoelpunt van de Belgische verdediger en de club van Christ kwam nog goed weg. Ook de tweede helft leek voor Feyenoord te worden, maar Afonso Alves profiteerde van een fout van Timmer. De thuisspelende doelman kwam te ver uit zijn doel op een lange bal van Drost en het was Alves, die de gelijkmaker vanop ruime afstand tegen de netten wist te werken. Toen Henk Timmer een tweede fout beging, kwam Yildirim heel dicht bij de 1-2, maar zijn afstandsschot zeilde naast. Daar bleef het bij. Een matige start van Heerenveen, want Feyenoord verdiende het vandaag meer.

 

We speelden matig. Vooraf teken je natuurlijk voor deze eindstand, maar ik ben niet echt tevreden. Er zat misschien niet meer in en we hebben dan wel het maximum eruit gehaald, maar de manier waarop was niet mooi. Feyenoord mocht teveel komen en we probeerden het op de counter. Daarbij moeten we ook nog eens rekenen op een zware flater van Henk Timmer, want anders hadden de netten niet eens getrild. Achteraf gezien is een punt in een topwedstrijd nooit slecht, maar ik zeg het, we moesten er meer van maken. Dit is echter wel hoopgevend voor de toekomst.

 

Ondertussen hadden we een bod binnengekregen voor Lasse Nilsson. Brondby bood 2,6 miljoen euro voor de diensten van onze vleugelaanvaller. Ik besloot erop in te gaan, zeker nadat de speler via zijn manager had aangegeven dat hij graag rond tafel wou gaan zitten met de club. De jonge Raffaele werd ook naar Nederland gehaald. Hij verliet Boca Juniors en zijn vaderland voor € 30,000. Bij ons moet de jonge rechtsachter uitgroeien tot volwaardig Argentijns international, maar daar heeft de 16-jarige speler nog jaren de tijd voor. Argentinië was voor ons wel een nieuwe visvijver in de zoektocht naar jonge talenten. Ook de 20-jarige Emiliano Armenteros ruilde zijn vaderland voor Nederland. De aanvallende middenvelder komt voor € 725,000 van Banfield over. Hij moet hier voor meer concurrentie zorgen op de linkerflank. Zeker nu het vertrek van Nilsson nakend is. De 20-jarige Argentijn is echter wel duidelijk: hij wil schitteren in Heerenveen!

 

In UEFA Cup zouden we het opnemen tegen OFK Belgrado. Een haalbare kaart. De Serviërs hadden in de voorrondes Lyn uit het toernooi gekegeld. Na het bekijken van de video’s van die wedstrijden werd het me duidelijk dat we aan de club toch een lastige klant zouden hebben. Toch leken ze te pakken, want de overwinning tegen Lyn was twee keer maar nipt. De heenwedstrijd eindigde op 1-2 in het voordeel van Belgrado en in de thuiswedstrijd wonnen ze met 3-1, maar was Lyn wel de evenknie. We konden ze kloppen, maar moesten nu aan de competitie denken. Daarin zouden we tegen Utrecht spelen. De 18-jarige Miguel Angel De la Cruz werd voor € 35,000 naar Nederland gehaald. Daarvoor had hij gespeeld bij Independiente. Miguel Angel moest een wissel zijn voor de toekomst. In de KNVB beker zouden we het Rotterdamse Sparta worden. Nu was het echter belangrijk om te focussen op Utrecht. Dingsdag zal na zijn slechte prestatie tegen Feyenoord moeten toekijken vanaf de bank. Pieters neemt zijn plaats over. Ook Armenteros komt al meteen in de ploeg. Hij vervangt de lichtgeblesseerde Hanssen. Op de bank mag de Spanjaard García Garcia voor het eerst plaatsnemen. We spelen weer uit, maar tegen Utrecht mag je toch iets meer verwachten dan in de Kuip.

 

 

De thuisploeg had de vorige wedstrijd met 0-2 verloren van PSV, hoewel ze voor eigen volk speelden. Toch maakte de Utrechtse club op geen enkel moment aanmerking op een doelpunt en werden ze weggespeeld door de club uit Eindhoven. Ook Heerenveen wilde zijn eerst punten pakken, na het gelijkspel in de Kuip. Het was de thuisploeg, die de wedstrijd onder controle probeerde te krijgen, maar al snel kwamen de bezoekers opzetten. Het eerste doelpunt viel echter wel in het doel van Vandenbussche. Pieters kreeg nog een goede kans, maar werd teruggefloten wegens een duwfout. Ook Alves kreeg de bal er niet meer in. De jongens van Christ waren in de tweede helft wakker geworden en kwamen scherp uit de kleedkamers. Het was dan ook Afonso Alves, die meteen een voorzet van Yildirim verzilverde. Iets later werd de Braziliaan afgevlagd wegens buitspel, terwijl Nelisse wel mocht doorgaan aan de overkant: de spits aarzelde niet en maakte er met zijn tweede van de avond 2-1 van. De bezoekers kwamen nog opzetten, maar het doelpunt wou niet meer vallen.

 

We starten erg slecht aan de competitie. Een één op zes is niet goed. Je kan dan wel zeggen dat we twee keer uit moeten spelen, maar vandaag zat er gewoon meer in. Ik was woedend op de wedstrijdleiding. Eerst wordt Afonso afgevlagd wegens buitenspel, terwijl dat volgens mij niet zo was, en nadien mag Nelisse wel doorgaan, duidelijk vanuit buitenspelpositie. Ik maakte dat ook duidelijk aan de voetbalbond, maar die hield zich stil. Dat wijst erop dat ik gelijk heb, maar daar schieten we nu weinig mee op. Deze scheidsrechterlijke dwalingen kosten ons echter wel dure punten. Het zal echter beter moeten, want met elf tegen twaalf moet je al extra goed spelen.

 

 

Sommige spelers zijn nog aan het onderhandelen over een transfer, maar voorlopig zijn er nog geen akkoorden bereikt. De Zweed Nilsson wist wel een akkoord te bereiken. Hij verhuist voor € 4,9 mln naar Zwitserland. Young Boys Bern wilde dat geld voor hem betalen. Ook Michael Breuer zal de club verlaten. Hij tekende een contract in Nürnberg, dat € 550K voor de verdediger op tafel zal moeten leggen. Door deze transfers konden we de transfer van Tom Caluwé afhandelen. De 28-jarige Belg ruilt voor € 2,7 mln euro Utrecht voor Heerenveen. Ook Souza maakte bekend dat hij volgend seizoen naar Heerenveen zal komen. De Braziliaan zal ons 3,7 mln euro moeten kosten. Wij moeten ons echter wel blijven concentreren op het sportieve. Tegen AZ moeten de eerste drie punten gepakt worden. Dat zal niet gemakkelijk worden, maar we spelen wel voor eigen publiek. Caluwe zal zijn debuut maken en vervangt Esteche. Ook Petter Hansson keert terug in de ploeg. Hij vervangt Formica, die op links wordt afgelost door Drost. Bradley mag het ook nog eens proberen op het middenveld naast Caluwé. Voor het overige voer ik geen wijzigingen door.

 

 

De thuisploeg zocht nog steeds naar zijn eerste overwinning en had daarvoor grof geld betaald voor de Belg Tom Caluwé. AZ kon in zijn eerst twee thuiswedstrijden nooit verder komen dan een 1-1 gelijkspel en wou dus zijn eerste drie punten op verplaatsing pakken. Het was echter wel Heerenveen dat flitsend startte en Alves maakte er na twee minuten al 1-0 van. Hij stond scherp en stelde Didulica meermaals op de proef. Het was echter Hansson, die de voorsprong wist te verdubbelen op een vrije trap. AZ leek te kraken, maar diende Heerenveen direct van antwoord: de Zeeuw zorgde weer voor hoop. Heerenveen had een sterke eerste helft gespeeld, maar kreeg het na de rust moeilijker. De bezoekers kwamen opzetten, maar er werd secuur verdedigd. Het was debutant Caluwé, die op aangeven van Alves voor de verlossing zorgde. De Braziliaan maakte het diep in de blessuretijd zelf af. Een sensationele prestatie van de thuisploeg!

 

De eerste punten zijn binnen én hoe! Als we zo blijven spelen, zullen de supporters nog mooie dingen te zien krijgen. AZ werd vandaag weggespeeld en kon enkel dreigen bij de start van de tweede helft. Toen kwamen we met momenten goed weg, maar deze overwinning is meer dan verdiend! Om de transferperiode af te sluiten komt Ariel Seltzer nog naar Europa. Hij verliet Argentinos voor iets meer dan tweehonderdduizend euro. Met deze transfer zijn we klaar om te strijden met PSV en Ajax. Andre Hanssen verhuisde nog snel naar Sochaux voor het afsluiten van de transfermarkt. De Fransen legden 1,6 miljoen neer voor de Noor en daarboven zullen we nog eens 10% krijgen op de volgende transferprijs. Dit was de selectie op 1 september 2006:

 

TRANSFEROVERZICHT: Heerenveen toont zich strijdvaardig, Ajax haalt twee toppers

 

AMSTERDAM/HEERENVEEN – Ajax Amsterdam en SC Heerenveen zijn de twee clubs, die de belangrijkste transfers hebben gedaan. De topclub uit Amsterdam verraste zijn supporters met het aankopen van twee topspelers. In het totaal werd er voor € 24,5 mln euro ingekocht, waarvan meer dan de helft ging naar de transfers van Elano en Palacio. De club kwam traag op gang met transfers van Deflandro en Sandro Hiroshi, maar nadien werd er grof geld betaald voor de Braziliaan van Shakthar en de Argentijn van Boca. Lebohang Mokoena was de laatste transfer van Ten Cate. Ook bij Heerenveen werd er flink ingekocht, maar zij hielden het bij kleinere spelers. De duurste werd op het einde nog afgehandeld en hij heette Tom Caluwé, voor wie € 2,7 mln werd neergelegd. Ook in Argentinië werden er veel jonge talenten weggehaald. De voornaamste was misschien wel Ariel Seltzer, de 25-jarige linksachter van Argentinos. Pranjic, Nilsson, Breuer en Hanssen verlieten de club.

 

Met deze transfers maken Ajax en Heerenveen duidelijk dat ze voor de titel willen strijden. Voornaamste concurrent PSV Eindhoven hield zich gedeisd en haalde enkel Izmailov, Tuncay en Marinkovic naar het Philips stadion. Wie er kampioen wordt, kunnen we nu nog niet zeggen, maar we weten wel dat de Eindhovenaars het beste uit de startblokken zijn geschoten. Ze wisten hun eerste drie wedstrijden winnend af te sluiten met als belangrijkste feit de 3-1 overwinning tegen Ajax. Dat was meteen de eerste nederlaag voor de Amsterdamse club dit seizoen. Heerenveen hinkt een beetje achterop, want ze konden afgelopen weekend pas een eerste keer flitsen tegen AZ, een andere titelkandidaat.

 

In Amsterdam en Heerenveen zullen ze het niet graag horen, maar we zijn weer op weg naar een dictatuur van PSV Eindhoven. Of steekt er toch een club een stokje voor? Voor het definitieve antwoord moeten we nog wachten tot begin mei. Gaan de zware Europese verplaatsingen mee spelen in de titelstrijd of blijft PSV autoritair leider? Wij houden u op de hoogte!

 

We hadden dus tien nieuwe spelers aangetrokken. Misschien geen grootste namen, want we konden niet concurreren met topclubs Ajax en PSV op financieel vlak, dat wisten we zelf ook wel. Toch ben ik ervan overtuigd dat deze jongens een meerwaarde kunnen bieden, misschien wel meer dan een grote vis van 10 mln euro. Een Formica of een Armenteros kunnen hier nog ontzettend veel groeien en over een paar jaar zijn ze misschien ook 10 miljoen euro waard. Ik ga niet zeggen dat al de aangekochte spelers nu al versterkingen zijn en op een basisplaats mogen rekenen, maar in de toekomst zullen ze zeker hun steentje kunnen bijdragen. Ik weet ook dat er wat problemen zijn met Sergio Esteche, maar we gaan er alles aan doen om de plooien glad te strijken. Hij weet ook goed genoeg wat we met hem van plan zijn.

 

TRANSFERS IN

 

 

Erik Pieters – Deze jonge centrale verdediger toont zich nu al een leider in de verdediging van Heerenveen. Toch zal hij nog wat geduld moeten uitoefenen vooraleer hij echt in de basis zal staan, want met zijn 18 jaar is het al een hele prestatie dat hij deel uitmaakt van deze selectie. Kan in de toekomst uitgroeien tot één van de sterkhouders van Oranje. Zijn toekomst zie ik rooskleurig.

Jonathan Legaer – In Brussel was deze 19-jarige Waal niet zeker van een basisplaats en ik ga ook niet roepen dat hij dat hier wel is, maar hier zijn de speelkansen van Jonathan veel groter en dat weet hij zelf maar al te goed. Daarom tekende hij ook dat contract tot 2009. Hij moest dan wel wat kosten, maar toonde al veel goeds. In de voorbereiding was hij één van de lichtpunten en ook in de competitiewedstrijden heeft hij zich al sterk getoond. Heeft een goed schot en is nog eens een harde werker. Als iedereen met dezelfde inzet zou spelen als Jona, dan zouden we al onze wedstrijden winnen!

Sammuel – Hij werd door Feyenoord weggehaald in Brazilië, maar besefte al snel dat zijn toekomst daar niet lag. Voorlopig moet hij ook in Heerenveen nog geduld oefenen, maar deze 19-jarige Braziliaan heeft een mooie toekomst voor zich. Kan geweldig dribbelen en is één van de besten van de club.

Lautaro Formica – Werd gehaald om te concurreren met Drost, maar zelfs na het vertrek van Breuer lijkt hij zijn plaats te moeten afstaan in de ploeg. Traint voorlopig mee met de tweede ploeg en ik denk dat hij pas over een paar seizoenen echt aanmerking kan maken op een basisplaats in de eerste ploeg. Moet nu eerst nog aanpassen aan het Nederlandse voetbal.

Sergio Esteche – Zou al overhoop liggen met mij, maar hij moet leren dat ik hier de baas ben. Er is momenteel inderdaad een klein conflict, maar we gaan hem niet laten vertrekken. Hij heeft een grootste toekomst voor zich en zal gewoon geduld moeten oefenen. Naarmate de tijd vordert, zal hij hier ook gelukkiger worden. Daarnaast heeft hij ook nog een paar Argentijnen in zijn buurt.

Maximiliano Raffaele – Gold als de grote belofte van Boca Juniors, maar wil het wagen in Europa. Zijn droom is om ooit in het nationale elftal te staan, maar daarvoor zal hij nog erg hard voor moeten werken. De jonge rechtsachter is ook pas zestien en traint voorlopig dus nog bij de reserves. Over een paar jaar zie ik hem wel als de opvolger van Poulsen. Heeft meer kwaliteiten op de rechtsachter dan Zuiverloon.

Emiliano Armenteros – Er werd stevig gewinkeld in Argentinië en bij Independiente werden twee talenten weggehaald, waar Armenteros er één van was. Een snelle aanvallende middenvelder, die het verschil kan maken met zijn geweldige dribbels. Weigert om op te geven. Voorlopig moet ook hij nog wat geduld oefenen.

Miguel Angel De la Cruz – Ook hij speelt voorlopig nog bij Jong Heerenveen. Is een groot talent voor de toekomst, maar is nog niet klaar voor het grote werk. Straalt minder volwassenheid uit dan de één jaar jongere Erik Pieters. Kan het wel maken over een paar seizoenen en zou dan een volledig Argentijnse defensie kunnen vormen met Raffaele, Formica en Seltzer.

Tom Caluwé – Dé duurste transfer van Christ. Hij lijkt dan ook de sterkhouder van de ploeg te moeten worden. Heeft ontzettend veel talent, maar is al te oud om nog te groeien. Zijn polyvalentie kan een voordeel zijn, maar ook een nadeel. Aan hem om te bewijzen wat het wordt.

Ariel Seltzer – Op de valreep werd deze 25-jarige linksachter nog weggehaald bij Argentinos. Staat mentaal ontzettend sterk en maakt aanmerking op de aanvoerdersband, maar daarvoor zal hij eerst in de ploeg moeten geraken. De vraag is of hij dat ook zal doen.

 

TRANSFERS UIT

 

 

Daniel Pranjic – Een transfer die tot stand kwam door de goede contacten met Herman van Holsbeeck. Sinds mijn aanstelling heb ik erg goede contacten opgebouwd met de Brusselse clubs en dat heeft zijn vruchten afgeworpen. Terwijl wij Jonathan Legaer naar Heerenveen haalde, maakte Pranjic de omgekeerde beweging. Die transfer werd niet met gejuich onthaald.

Lasse Nilsson – Hij bracht veel geld in het laatje, waardoor we onder andere Caluwé naar de club konden halen. In Zwitserland gaat hij er misschien wel niet op vooruit, maar zal hij wel meer kunnen spelen dan in Nederland. Voor dat geld konden we hem niet bij Heerenveen houden.

Michel Breuer – Deze linksachter, die ook centraal kan spelen, was overbodig geworden in Heerenveen en gaat het nu in Nürnberg proberen. Hij brengt ons een half miljoen in het laatje. Genoeg als je zijn kwaliteiten bekijkt.

Andre Hanssen – Op het einde van de transferperiode vertrok de Noor nog naar Frankrijk. Bij mijn aanstelling werd hem duidelijk gemaakt dat hij overbodig was, maar in de voorbereiding leek hij toch zijn basisplaats te hebben veroverd, maar nu vertrekt hij toch voor € 1,6 miljoen naar Sochaux.

Ons werk was gedaan en we waren klaar voor de rest van de competitie. Ik had een basisploeg klaar én de mogelijke reserves. Dit waren ze:

 

 

In de competitie zouden we onze tweede uitwedstrijd spelen. NAC Breda kwam op bezoek en we moesten winnen om de club uit Breda voor te zijn in de rangschikking. Na de sterke prestatie tegen AZ was ik nu hoopvol, maar we moesten wel een paar spelers missen. Wintjens was er niet bij wegens een blessure en Pieters bleef thuis omwille van privé-redenen. Daar hebben we dan ook alle begrip voor. Ondanks de afwezigheid van onze reservedoelman besloten we om geen extra doelman aan te duiden. De opstelling bleef ongewijzigd en de jongens moesten de drie punten thuishouden.

 

 

De thuisploeg was het sterkste, maar NAC was erg gevaarlijk op de tegenaanval. Toch was het Thomas Prager, die zijn ploeg op voorsprong bracht. Een verdiende voorsprong na een halfuur spelen. In de tweede helft begonnen de bezoekers flitsend en Slot tikte meteen de gelijkmaker voorbij Vandenbussche. Heerenveen moest op zoek naar het verlossende doelpunt, maar kreeg niet meteen wat het verdiende. Toen er even niet werd opgelet in de defensie van de thuisploeg kon Tamerus er zelfs nog 1-2 van maken. Ontgoochelend!

 

Dit is een zware teleurstelling. Je speelt NAC negentig minuten lang van het veld, maar verliest toch met 1-2. Vooral dat tweede tegendoelpunt doet pijn, want er werd zwaar geflaterd in de defensie. We moeten hier echter niet te lang over piekeren. Het is echter niet zo dat vandaag de beste ploeg heeft gewonnen, want dan hadden we de drie punten thuis kunnen houden. We waren echter niet efficiënt voor deel en gaven teveel ruimte aan de bezoekers. Die profiteren daar tot twee keer toe van en wij vinden geen antwoord. Dit blijft een zware ontgoocheling, maar we moeten zo snel mogelijk terug op het juiste pad geraken. Je hoort me nu wel niet roepen dat we een goede start hebben genomen, want die hebben we gemist!

 

Na een slechte seizoensstart moesten we Belgrado opzij zetten in de UEFA Cup. Dat zou in ieder geval zonder Armenteros moeten gebeuren, want de beloftevolle Argentijn was geblesseerd na een gevaarlijke tackle te hebben geïncasseerd op training. Dat we ons moeten plaatsen voor de groepsfase staat zo vast als iets. We kunnen het ons niet veroorloven om er nu al uit te gaan, want dan maken we zwaar verlies op het korte Europese avontuur. Ook voor de sponsors is het erg belangrijk dat deze wedstrijd wordt gewonnen. Als we echt willen groeien, zal het grotendeels moeten door ver te geraken in Europa. Dat we eerst naar Belgrado moeten, vind ik een serieus voordeel. Armenteros is er zeker niet bij en Seltzer maakt dit avontuur ook niet mee. De 25-jarige Argentijn moet zijn plaats af staan aan Pieters, want hij is niet speelgerechtigd in Europa. We proberen zijn dossier zo snel mogelijk in orde te maken, maar of dat gaat lukken voor de winterstop is dan ook de vraag. Winnen hoeft niet vandaag, scoren wel, maar als we scoren gaan we ook winnen, daar ben ik van overtuigd.

 

 

Het draaide niet zoals het moest bij Heerenveen. In Nederland speelden ze wel sterk, maar werden ze vaak afgestraft op de tegenaanval. Als de Friezen echter op gang waren, was er weinig tegen te beginnen, maar dit seizoen konden ze enkel AZ gemakkelijk opzij zetten. In Belgrado was het ook niet goed en al snel keken de Nederlanders tegen een achterstand aan. OFK had de wedstrijd in handen en Heerenveen wist niet hoe te spelen. Pas na een halfuur gingen ze beter voetballen, maar doelpunten vielen niet. Tot Afonso Alves in de allerlaatste minuut van de eerste helft de bal langs de doelman wist te schuiven. In de tweede helft gingen de bezoekers op dat elan daar, maar opnieuw werden ze afgestraft door een counter. Er werd gezocht naar de gelijkmaker, maar die wou dit keer niet meer vallen. Heerenveen mag van een dramatische seizoensstart spreken.

 

Het draait niet. We creëerden voldoende kansen, maar scoren lijkt toch o zo moeilijk. Dit is natuurlijk niet slecht, want we scoren uit, maar als we zo thuis spelen, dan ben ik toch bang dat we ons niet gaan plaatsen. Het zal allemaal veel beter moeten, maar het is toch al erg positief dat we vaak de betere ploeg zijn. We proberen te voetballen, maar worden daar op afgestraft. Ik ga komende wedstrijd eens bekijken waar het fout loopt en daarna onze wedstrijd analyseren. Het is erg belangrijk om nu de fouten uit onze tactiek te halen, voor het te laat is. Soms loopt het erg goed en spelen we onze tegenstander van de mat, maar dit seizoen is dat nog maar één keer voorgekomen. Te weinig dus! We moeten het nu eerst opnemen tegen Sparta in de beker en daarna wacht Excelsior ons op in Rotterdam. Over twee weken staat er al een thuiswedstrijd tegen PSV Eindhoven op het programma. Tegen Sparta en Excelsior verwacht ik toch wel te winnen. Mits winst tegen Sparta wacht AGOVV of Vitesse ons op in de derde ronde. Om voorbij de Rotterdammers te geraken kies ik voor García Garcia in plaats van Legaer en ook Pieters ruimt opnieuw plaats voor Seltzer. Een andere nieuwkomer is Michael Bradley, die Sergio Esteche zal vervangen. Met minder dan een zege ben ik niet tevreden.

 

 

De thuisploeg was bijna verplicht om te winnen. Ze waren natuurlijk favoriet en drukten hun stempel. Toch duurde het twintig minuten vooraleer het eerste doelpunt viel. Het was Afonso Alves die het afmaakte. Sparta kreeg het moeilijker en Wapenaar werd op de proef gesteld, maar de bezoekers kwamen toch op gelijke hoogte toen Rose een voorzet tegen de netten kon tikken. Ook in de tweede helft was de thuisploeg beter, maar het verdiende doelpunt wou niet vallen. Er stond maar één ploeg op het veld, maar die kon wel niet scoren. Verlengingen zouden het moeten beslissen. Dat extra halfuur leverde weinig gevaar en strafschoppen zouden uitmaken wie naar de volgende ronde mocht. Bij de thuisploeg werden Sammuel, Yildirim, Caluwe, Alves en Poulsen aangeduid. De eerste was voor Caluwe, maar de aanvoerder schoot recht op doelman Wapenaar. Polak faalde niet voor Sparta en het zag er al slecht uit. Christ zag de bui al hangen. Sammuel ging toen naar de bal en hij stuurde Wapenaar de verkeerde hoek in: 1-1. Helaas voor de Friese club wist ook Oost te scoren voor de bezoekers. Yildirim moest scoren en hij knalde droog door het midden. Sparta wou echter niet breken en Carlinhos schoot zijn club terug op voorsprong. Nu rustte al druk op de schouders van Alves. De bleef echter koel en zag zijn bal tegen de netten verdwijnen. Vandenbussche moest ook maar eens een bal stoppen en hij deed dat dan ook: Kaita geraakte niet voorbij de Belg. Poulsen kon zijn ploeg voor het eerst op voorsprong schieten en aarzelde niet: Wapenaar zat in de goede hoek, maar was toch verslagen. Nu was het Schenkel tegen Vandenbussche. De Belg zat in de juiste hoek, maar kwam niet bij de bal, want die zeilde ver naast. Heerenveen ging door naar de volgende ronde!

 

Het was opnieuw een mindere wedstrijd van onze jongens. Als je hier vandaag uit de beker wordt gekegeld, is het onverdiend, maar wie de kansen niet afwerkt verdiend het ook niet om te winnen. Er moet dringend een mentaliteitswijziging komen, want sommige jongens zijn er niet echt bij. Tegen Excelsior moest dat veranderen! Ik zou een paar kleine wijzigingen doorvoeren, maar de basis bleef hetzelfde. Legaer zal terug in de basis starten ten nadele van García Garcia. De Spanjaard kon dit seizoen nog niet overtuigen. De andere jongens blijven wel zeker van hun basisplaats. Ik eis een overwinning!

 

 

De thuisploeg begon flitsend. Het duurde dan ook niet lang vooraleer Rojer de eerste kans voorbij Vandenbussche te schuiven. Heerenveen besefte dat het beter moest, maar het was voetballend nog niet echt gevaarlijker. Naargelang de wedstrijd vorderde, gingen de bezoekers beter voetballen, maar het duurde toch even vooraleer ze wisten te scoren. Afonso Alves tikte de bal voorbij Zwarthoed. Het waren de Noordelingen, die de wedstrijd in handen hadden, maar het tweede doelpunt viel nog niet. Na de rust kreeg de thuisploeg de wedstrijd weer onder controle en Grot mocht erg gemakkelijk richting doel trappen: Vandenbussche was voor een tweede maal geklopt. Heerenveen gaf echter niet op en Afonso tikte een halfuur voor tijd de gelijkmaker binnen op voorzet van Seltzer. Ze leken de wedstrijd te gaan beslissen, maar het was Rojer die aan de verkeerde kant scoorde. Het zat gewoon niet mee voor de club uit Friesland.

 

Opnieuw was ik zwaar ontgoocheld. Er moest dringend iets veranderen. We staan voorlopig pas vijftiende en dat is ver onder onze ambities én mogelijkheden. We moeten het anders aanpakken. Vandaag waren we niet de mindere, maar vooraan scheelt er iets. We hebben ontzettend veel kansen nodig om te scoren en zijn niet doelgericht genoeg. Als je ziet dat Afonso zes doelpunten heeft gemaakt en dat we er in het totaal slechts negen hebben gemaakt, dan zegt dat genoeg. De andere spelers moeten veel gevaarlijker worden. Toch mogen we nu nog niet wanhopen. Er zijn slechts vijf wedstrijden gespeeld en we wisten nog maar één keer te winnen en een keer gelijk te spelen, maar om nou te zeggen dat het slecht was. Als we onze overige 29 wedstrijden winnend afsluiten, spelen we kampioen, maar dat is weinig waarschijnlijk. Een top vijf plaats blijft nog steeds onze doelstelling en het is gewoon een kwestie van tijd. Eenmaal we de perfecte opstelling hebben gevonden en iedereen zijn plaats kent, zal het veel beter gaan draaien.

 

Nu moesten we ons echter plaatsen voor de UEFA Cup. Een uitschakeling zou een ramp zijn en we moesten nog een doelpunt goedmaken. Dat Afonso heeft gescoord in Belgrado kan vandaag wel eens héél belangrijk worden. Ik heb een paar wijzigingen aangepast aan onze tactiek. Legaer en Yildirim, de twee vleugelaanvallers, zullen nu echt postvatten naast Alves, maar moeten wel terugzakken. Ook Poulsen en Seltzer krijgen nu de opdracht om hoger te spelen. Zij moeten zorgen dat ze mee zijn in de aanval. Voor deze wedstrijd is Seltzer niet speelgerechtigd, waardoor Pieters zal spelen. De jonge Nederlander zal wel centraal moeten werken en krijgt naast hem Dingsdag. Dat is toch wel een verrassing, maar ik wil het proberen met andere jongens. Ook Zuiverloon staat aan de aftrap in plaats van Poulsen. Prager blijft nog steeds spelen waar hij staat en op het middenveld krijgt Caluwe nog steeds Bradley naast zich. De jonge Amerikaan doet het daar goed. Het aanvallend trio blijft Legaer – Alves – Yildirim. Zij moeten voor de doelpunten zorgen! Als we vandaag winnen, kunnen de buitenlanders daar wel eens het slachtoffer van zijn, want er staan vijf Nederlanders aan de aftrap. Türk zit als zevende invaller op de bank. Hij dankt die plaats aan zijn sterke prestaties bij Jong Heerenveen.

 

 

De thuisploeg begon sterk aan de wedstrijd en het kreeg al snel een strafschop, nadat Caluwe werd neergetrokken in de zestien. De Belg, die zijn aanvoerdersband had moeten afstaan aan Dingsdag, zette de strafschop feilloos om. Heerenveen was virtueel geplaatst. De bezoekers moesten komen en kregen veel balbezit van de thuisploeg, maar konden daar weinig gebruik van maken. Toen aanvoerder Dingsdag even niet opletten kon Antelj aan de paal de gelijkmaker binnentikken. Nu was Belgrado weer geplaatst. De frustratie was erg groot en de jonge Belg Jonathan Legaer had zichzelf niet onder controle. Hij pakte al snel in de tweede helft rood. Een overdreven reactie van scheidsrechter én speler. Prager werd hiervoor naar de kant gehaald en Türk mocht debuteren. De invaller liet zich meteen opmerken toen hij Alves wist vrij te spelen. De Braziliaan toonde zijn torinstinct en maakte er 2-1 van. Belgrado kwam opzetten en in de 79ste minuut gebeurde het onvermijdelijke: de gelijkmaker viel tegen de netten. De thuisploeg nam veel risico’s, maar kwam niet meer op gelijke hoogte. Wat een ramp!

 

Dit is een ramp! We starten zo goed, maar geven het af. Woedend was ik. Dit was een wanprestatie en nooit had ik verwacht dat we ons niet zouden plaatsen voor de groepfase van de Uefa Cup. Als we zo spelen, degraderen we nog! Sommige jongens moeten eens beseffen dat ze bij Heerenveen spelen en niet – met alle respect voor de clubs – bij Sparta of Excelsior, om snel twee ploegen te noemen. Hier speel je voor Europa! We nu harder dan ooit werken! Ik zit momenteel me de handen in de haren.

Ik zie je screens niet(als dat fortunecity screen zijn)

Wel mooi verteld. Ga zo door.

Ik zie je screens niet(als dat fortunecity screen zijn)

Wel mooi verteld. Ga zo door.

hmm, ik zie ze wel :s idd, fortunecity aangezien Lycos ook niet werkt. Iemand een oplossing?

Verrassend leuke novelle, kutgw :clap:

 

Leuke aankopen met Caluwé en die Sammuel, vrij realistisch.

Succes verder :)

Flinke lappen tekst! Ga zo door, eindleik eentje die het wel zoekt om te typen (ik zoek da ook niet hoor :p)

Je hebt vet goede aankopen gedaan in potentie ten minste, eindelijk eens iemand die niet de standaardspelers haalt.

Heeft Hansson na het vertrek van Breuer een basisplaats gekregen of zit dat er nog altijd niet in voor hem?

Hoe weet jij eigenlijk dat ze op trainingskamp naar Slovenië gingen of is dat gewoon logisch omdat je binnen die periode tegen een aantal clubs uit dat land speelt?

Je hebt vet goede aankopen gedaan in potentie ten minste, eindelijk eens iemand die niet de standaardspelers haalt.

Heeft Hansson na het vertrek van Breuer een basisplaats gekregen of zit dat er nog altijd niet in voor hem?

Hoe weet jij eigenlijk dat ze op trainingskamp naar Slovenië gingen of is dat gewoon logisch omdat je binnen die periode tegen een aantal clubs uit dat land speelt?

Ja, Hansson heeft een basisplaats gekregen, maar door de tegenvallende prestaties heb ik eens iets anders geprobeerd en daardoor zijn Pieters en Dingsdag nu centraal.

Dat van Slovenië vind ik er natuurlijk bij aangezien daar een paar oefenwedstrijden moeten gespeeld worden ;)

 

Bedankt voor de reacties!

Op training moest ik bekijken wie er nog wou werken. Natuurlijk was het logisch dat niemand op zijn lauweren zou rusten op dit moment, maar er waren gewoon spelers, die niet hard genoeg werkten voor de zege. Een Paul Bosvelt, die nog steeds mocht meetrainen met de A-kern net als een paar andere spelers van Jong Heerenveen, toonde een erg sterke indruk en zal tegen PSV in de kern zitten. Er werd ontzettend scherp getraind. De jongens lieten me een sterke indruk na. Vooral Caluwe toonde zijn strijdlustigheid en wist zijn ploegmaats op te jutten. Het wordt erg belangrijk om nu aan te knopen met een overwinning, maar dat zal zeker niet gemakkelijk worden. De titelverdediger verslaan is niet vanzelfsprekend, maar ik hoop op een positief teken van de spelers. De tactiek zal weer een beetje aangepast worden, zodat er nu drie centrale spelers zullen staan. Een type Prager blijft zeker van zijn plaats, maar in plaats van twee centrale middenvelder kiezen we nu voor één spelmaker en twee vleugels. Vooraan blijft Alves eenzaam in de spits, maar hij wordt gesteund door twee aanvallende middenvelders. Ik hoop op een positief effect!

 

De Nederlanders hadden het tij niet kunnen keren tegen OFK Belgrado. We moeten nu echter verder en gewoon hard werken voor de toekomst. Vandenbussche blijft in doel staan, maar hij krijgt een andere verdediging voor zich. Prager blijft staan waar hij staat en Caluwe en Yildirim spelen op de vleugels. Centraal op het middenveld zien we de terugkeer van de oude Paul Bosvelt. Bradley wordt hier het slachtoffer van, hoewel de Amerikaan één van de betere spelers is op dit moment. Toch denk ik dat Paul vandaag met zijn ervaring een betere keuze is. Esteche en Sammuel staan achter Alves. PSV kloppen zal niet gemakkelijk worden, maar als de jongens sterk spelen, bestaat die kans. We moeten er gewoon voor gaan!

 

 

Het was niet goed bij Heerenveen de afgelopen weken. Na een kwartier kwamen ze echter weer op achterstand na slechte communicatie in de verdediging. Culina profiteerde. De thuisploeg liet zich echter niet wegspelen en Prager knalde van op ruime afstand de gelijkmaker tegen de netten. Heerenveen speelde erg sterk, maar kwam goed weg toen Väyrynen vanuit scoringspositie de bal in het zijnet schoot. Alves deed het dan beter en schoot zijn ploeg op voorsprong. Voor een eerste keer in deze wedstrijd. De Eindhovenaars kwam opzetten, maar Heerenveen haalde de rust. Toen Drost zich blesseerde, mocht Seltzer zich opmaken voor een invalbeurt van een halfuur. De thuisploeg kreeg het lastig en Väyrynen maakte zijn voormalige werkgever af. De veer was gebroken en het winnende doelpunt van Farfan kwam nog geen vijf minuten later. Zo leek het toch, maar Alves zorgde twee minuten voor tijd met zijn tweede van de avond voor de gelijkmaker. PSV bleef sterk voetballen en Koné maakte er 3-4 van, maar gelukkig voor de thuisploeg vanuit buitenspel. Farfan kwam nog erg dicht bij zijn tweede, maar het was misschien wel Alves met de beste kans. De spektakelwedstrijd eindigde echter op een 3-3 gelijkspel. Daar mag vooral Heerenveen zich gelukkig mee prijzen.

 

Achteraf moet je ontzettend tevreden zijn met dit resultaat, maar voetballend was het niet genoeg. We begonnen sterk, maar gaven het de laatste 45 minuten weer bijna weg. Onze tactiek moet opnieuw bijgeschaafd worden. Vandaag haalden we er misschien wel het maximum uit, maar aanvallend zijn we nog steeds te zwak. Alves krijgt te weinig steun en moet het werk vaak zelf opknappen. We hebben nu in het totaal vijftien doelpunten gemaakt (op elk vlak) en daarvan kwamen er elf van de voet van de Braziliaan. Dan heb je een probleem. Dat we gelijk spelen tegen PSV is erg goed, zeker als je ziet hoe slecht we bezig zijn, maar de manier daarop, neen, daar ben ik niet tevreden over. Daarvoor zal ik ook mijn tactiek aanpassen. Het wordt een 343, maar niet degene waarmee we tegen PSV Eindhoven hebben geëxperimenteerd. Zo kwamen we tot deze tactiek:

 

 

DOEL

Hier gaat het tussen Wintjens en Vandenbussche. De Nederlander is echter nog geblesseerd met een gebroken vinger en zal dus geen aanmerking kunnen maken op de plaats onder de lat. Drie weken lang zal hij nog zeker niet in de selectie zitten. Rob van Dijk is nog een ander alternatief, maar is te oud om Vandenbussche vanonder de lat te halen. De 24-jarige Belg mag dus de handschoenen aantrekken en het ziet er naar uit dat hij dat nog een heel seizoen mag doen. Voorlopig doet hij dat degelijk.

 

VERDEDIGING

Een verdediging bestaande uit drie centrale verdedigers, waarvan de twee buitenste naar de flanken zullen verhuizen in sommige gevallen. Het wordt belangrijk dat die twee spelers de flanken opzoeken. Aan de rechterkant gaat het tussen Poulsen, Dingsdag en in mindere mate Zuiverloon. Als je er rekening mee houdt dat Dingsdag ook centraal kan, dan zijn hier eigenlijk maar twee kandidaten, maar het is de aanvoerder die het haalt van zijn jongere ploegmaats. Centraal in de verdediging kies ik waarschijnlijk voor Petter Hansson. De ervaren Zweed krijgt de voorkeur op Pieters, die door de blessure van Jeroen Drost aan de linkerkant zal spelen. Als Drost terugkeert uit blessure is hij daar de nummer één voor. Ook Ariel Seltzer, een linksachter, maakt een kans op die basisplaats, maar door het feit dat hij niet echt een centrale verdediger is, slinken zijn kansen.

 

MIDDENVELD

Op het middenveld is er veel keuze. Armenteros is momenteel nog geblesseerd, maar als hij over een kleine week fit is, maakt hij zeker kans op een basisplaats. Het zal vooral een concurrentiestrijd worden met Legear en in mindere mate Sammuel. Ook de Belg Tom Caluwe kan daar spelen, maar ervan uitgaande dat hij onze spelmaker wordt, maakt hij geen kans. Armenteros heeft misschien een kleine achterstand op zijn concurrenten, maar als hij uit blessure is, zal de jonge Argentijn de linkerflank mogen afschuimen. Centraal ga ik dus waarschijnlijk voor Caluwe kiezen en hij krijgt de verdedigende Prager naast hem, al is ook Paul Bosvelt nog niet afgeschreven, maar ik vind dat als Bosvelt je redder moet zijn, het wel héél slecht goed. Ik kies volop voor de jeugd. Op rechts is Yildirim de onbetwistbare titularis, maar hij krijgt dan weer concurrentie van Sammuel en Bradley. De Argentijn Sergio Esteche en García García zullen hard moeten werken voor een basisplaats, maar zijn zeker niet afgeschreven. Türk is ook een alternatief dat we achter de hand houden.

 

AANVAL

In de spits is één naam een zekerheid: Afonso Alves is misschien wel de enige speler, die op niveau speelt. Wie hij naast zich krijgt, is voorlopig nog niet zeker, maar Tarvajärvi lijkt een zekerheid. Voor die tweede plek in de aanval wordt waarschijnlijk Age Hains Boersma opgevist uit Jong Heerenveen.

 

Hopelijk doet deze nieuwe tactiek wonderen. Het zal erg belangrijk worden om te winnen tegen Roda JC, maar de manier waarop telt ook. Ik durf echter wel te zeggen dat het misschien minder belangrijk is hoe. Om vertrouwen te krijgen, moeten we gewoon de punten pakken en dan is de manier waarop minder belangrijk. We spelen vrij sterk, maar werken te weinig af. Enkel Afonso Alves kan voor gevaar zorgen en dat is veel te weinig. Ik kies voor de jongens, waarvan ik al eerder zei dat ze zouden spelen. In doel dus Vandenbussche, voor hem Dingsdag, Hansson en Pieters. Op rechts Yildirim, op links Sammuel, die de voorkeur kreeg op Legear. Armenteros was nog niet fit genoeg om te starten. Prager en Caluwe vormde de centrale as van het middenveld en de drie spitsen waren Alves, Tarvajärvi en Boersma.

 

 

Het was de ploeg uit Kerkrade, die het spel maakte, maar Heerenveen weigerde af te geven. Zelf kwamen ze er echter niet uit. Roda was ontzettend dominant, maar kon niet scoren in de eerste helft. Christ kon echter niet tevreden zijn over zijn ploeg, want pas in de tweede helft kwamen ze er bij momenten degelijk uit. Türk en García Garcia werden nog in de basis gedropt en het was de Spanjaard, die voor de verlossing wist te zorgen. Hij bediende Alves heerlijk en de Braziliaan aarzelde niet. Christ zei het vooraf al: hoe je wint maakt niet uit, als je maar wint! En dat doen ze!

 

Een ontzettend belangrijke zege! De drie punten waren vandaag het belangrijkste en die hebben we dan toch nog gepakt. Dit kan misschien we de start van iets moois zijn, maar voorlopig heb ik niet echt een duidelijk beeld over de nieuwe tactiek. Dat kunnen we pas over een paar wedstrijden zeggen, maar het vertrouwen zal nu wel groeien. In aanvallend opzicht hebben we misschien te weinig aanvallers, maar dat is een probleem waar we mee zullen moeten leven. Tegen Twente zal García García spelen. De Spanjaard was misschien wel de matchwinnaar tegen Roda, met een heerlijke assist voor Alves. Hansson zal er niet bijlopen, want hij is opgeroepen voor een interland. Poulsen komt hierdoor in de basis. Ook Tarvajärvi zal er niet bij zijn. García García komt dus in de ploeg, maar ook de zestienjarige Johann Alkan start in de basis. Boersma moet toekijken vanop de bank. Wie er niet naast hem zal zitten, is Emiliano Armenteros, want de Argentijn kan nog geen invalbeurt aan.

 

 

Bij Heerenveen stond er een debutant in de basis en die mocht meteen pronken met het nummer 10 op zijn rug. Dat is een mooi nummer voor elke voetballer, maar de 16-jarige Alkan kreeg die eer om dat shirt het komende seizoen te dragen. Dit kon wel eens de wedstrijd van de doorbraak zijn voor de jonge Oostenrijker. De jonge spits begon uitstekend en werd perfect aangespeeld door zijn landgenoot Thomas Prager. Scoren was dan ook niet moeilijk. Heerenveen liet zich terugzakken, maar nog voor het halfuur knalde Caluwe de 0-2 tegen de netten. De thuisploeg speelde sterk, maar was te zwak op aanvallend vlak. Toch zorgde N’Kufo nog voor een wedstrijd door nog snel een doelpuntje mee te pikken in de eerste helft. Twente had gedomineerd, Heerenveen was efficiënt. In de tweede helft kregen de bezoekers het moeilijk en Wellenberg kopte snel de gelijkmaker voorbij Vandenbussche. De bezoekers kraakten echter niet en met zijn tweede van de avond schoot Caluwe zijn werkgever terug op voorsprong. Vasthouden deden ze die voorsprong echter niet, want N’Kufo wou niet onderdoen voor de Belg. De Zwitser was losgebarsten en schoot zijn ploeg voor het eerst op voorsprong. Op vrije trap van Bakkal maakte hij het helemaal af. Zo sterk was Heerenveen mentaal dan toch niet.

 

We begonnen erg hoopvol. De jonge Alkan toonde zich al snel sterk. Het zag er erg goed uit, maar we hebben het gewoon weggegeven op het einde. Als je twee keer op voorsprong komt én drie keer scoort, moet je gewoon winnen! We spelen degradatievoetbal, zo is het nou eenmaal. Misschien moesten we het eens in een 442 proberen. Het moet gewoon véél beter! Verdedigend zijn we te zwak, aanvallend te onbezonnen! Ik weet niet goed wat er scheelt, maar sommige jongens spelen gewoon niet naar behoren. Ik hoop wel dat de media me nu niet gaat afschrijven als slechte trainer, want het enige wat ik vraag is tijd. Bij Beitar lukte het ook niet meteen vanaf de start, maar als het draait, dan zijn we niet te stoppen.

 

Op training waren er een paar onruststokers, die mij uitscholden. Als ze me willen raken, zal dat vooral niet zo moeten. Het raakt me pas als het bestuur geen vertrouwen meer heeft in mijn diensten. Als ik ontslagen wordt, dan ga ik me slecht voetballen, maar voorlopig heb ik nog het vertrouwen van het bestuur én het grootste deel van de supporters. Deze rotte appels helpen de ploeg op deze manier niet vooruit. Ik weet dat we niet goed aan het spelen zijn, maar het enige wat ik vraag is tijd. Op training wordt er goed gewerkt, maar in de wedstrijden lijkt dat niet te lukken. Tegen RKC moet opnieuw gewonnen worden. De club uit Waalwijk staat op de laatste plaats en moest dus gemakkelijk verslagen worden. In onze staat is dat niet vanzelfsprekend. We hebben een paar goede resultaten geboekt, maar enkel tegen topclubs lijken we iets te kunnen presteren. Zie de 4-1 tegen AZ en de 3-3 tegen PSV. Als we dan tegen de kleine clubjes moeten spelen, verliezen we zwaar. Alkan zal blijven staan, maar García García zit wel op de bank. Zuiverloon en Legear zitten daar niet, want zij spelen met hun vaderland – de beloften dan wel. Armenteros mag ook starten. Hansson hoort ook weer bij de elf. Hij vervangt Poulsen, waardoor Dingsdag op rechts mag blijven staan. Seltzer staat aan de andere kant. We moeten winnen!

 

 

Heerenveen startte in een 442. Dat was nieuw dit seizoen, maar Christ had al veel uitgeprobeerd. Armenteros was erg gevaarlijk bij de thuisploeg, maar Afonso Alves maakte het af. Hij werd na tien minuten echter teruggefloten wegens buitenspel. Heerenveen bleef toch heel gevaarlijk, maar kreeg dat verdiende doelpunt niet tegen de netten gewerkt. Christ haalde de twee Oostenrijkers nog naar de kant, maar zelfs de inbreng van Boersma en Bradley hielp hen niet meer aan de overwinning. Een zwakke wedstrijd!

 

Onze vorige tactiek leek veel beter te werken. We zullen dan ook teruggrijpen naar zo’n opstelling, maar ik denk dat we op het middenveld in een soort ruit gaan spelen. Armenteros en Caluwe moeten dan de spelmakers worden op het middenveld. Het loopt gewoon niet goed. Dit kan niet zo blijven doorgaan. Onze prognose was de vijfde plaats, maar waar staan we nu? Op nummer dertien! Kan je dat geloven? Wij, SC Heerenveen, pas op een dertiende plaats! Onze beste speler is momenteel Jeroen Drost én die is ook nog eens geblesseerd. Alves is dan wel topschutter, maar daar schieten we weinig mee op. De Braziliaan schoot er 9 binnen dit seizoen, maar we maakten er slechts 16. Een negatief doelsaldo, want we slikten één doelpunt meer. Het moet gewoon véél beter!

 

Het doet pijn als je ziet dat andere clubs Europees spelen. Als je ziet dat Belgrado in eigen huis Benfica mag opwachten, dan slik je toch even. Dat hadden wij kunnen zijn. Meer nog, dat moesten wij zijn! Onze tegenstander in de eerste ronde begon uitstekend met een doelpunt na al twee minuten, maar Benfica stelde direct gelijk. Toen Maric vlak voor rust van het veld moest, leek de veer gebroken bij de thuisploeg, maar pas in de allerlaatste minuten viel het verlossende doelpunt voor de club uit Lissabon. De Portugezen kruipen hier door het oog van de naald!

 

Tegen Sparta moest er gewonnen worden, maar dat zei ik ook over de wedstrijd tegen RKC. Bij een overwinning konden we weer wat plaatsen opschuiven, maar winnen is ook geen zekerheid voor Heerenveen. We staan nu al dertien punten achter op leider Ajax. Na negen wedstrijden is dat een hoop. We halen dat misschien niet meer in, maar moeten eens beginnen met goed te voetballen. Er zou niet zoveel veranderen tegen Sparta. Achteraan kreeg Bradley een kans op rechts. Links was voor Pieters en centraal mochten Hansson én Bosvelt het werk opknappen. Prager, Caluwe, Armenteros en Storm krijgen een kans op het middenveld. Vooraan spelen Alves en Yildirim, voor velen toch een verrassing. We moeten winnen en dan probeer je wel eens wanhopige dingen. Dit was echter geen wanhoopsactie, maar ik had vertrouwen in die jongens.

 

 

De wedstrijd kwam traag op gang en het ging een beetje op en af. Sparta was niet gevaarlijk, maar ook de thuisploeg kwam niet verder dan een afstandsschot van Storm. Na 21 minuten moest Christ Bradley naar de kant halen, want de jonge Amerikaan had zich geblesseerd. Het was Poulsen, die hem moest komen vervangen. De Deen deed het erg goed op de flank en hij leverde een geweldige voorzet af, die werd binnengekopt door Storm. De thuisploeg putte vertrouwen uit dat doelpunt en na de rust wist Yildirim de voorsprong te verdubbelen. Iets later kon de Nederlandse Turk profiteren van slechte communicatie tussen Wapenaar en één van zijn verdedigers, maar het was Alves die het afmaakte. Heerenveen speelde de wedstrijd sterk uit en werd niet meer verleidt om een verdedigend foutje te maken. Een streling voor het oog was die tweede helft van de thuisploeg.

 

We speelden erg sterk, maar misschien was de 3-0 overwinning overdreven. Hierdoor schuiven we op naar de tiende plaats, maar die kunnen we straks wel weer kwijtspelen. Roda, Feyenoord en AZ speelden nog één of twee wedstrijden minder en kunnen – mits winst – ons nog voorbij. Ik zie het weer positief in, maar we moeten zo blijven spelen. Zouden we nu eindelijk gelanceerd zijn? Ik hoopte het. Tegen Heracles zouden we het zonder Bradley moeten doen, maar hierdoor kwam er wel een Nederlander in de ploeg. Het was Zuiverloon, die de voorkeur kreeg op Poulsen. Voor het overige moest en zou ik niet wijzigen.

 

 

Heerenveen startte gretig, maar kon Pieckenhagen niet verontrusten. De Duitse doelman stond dan ook uitstekend zijn doel te verdedigen. Vandenbussche maakte een onzekere indruk daarentegen en werd vlak voor rust geklopt door Bisewar. Balen! In de tweede helft bleven de bezoekers komen, maar Pieckenhagen moest niet de bal uit zijn netten halen. Christ werd echter wanhopig en haalden Prager en Yildirim naar de kant. In plaats daarvan kwamen Tarvajärvi en García García nog het veld in, maar ook zij konden niet meer voor de ommekeer zorgen, want Pieckenhagen stond uitstekend te keepen. De Duitser hield zijn netten schoon. Een dom puntenverlies voor Heerenveen.

 

We leken gelanceerd, maar verliezen hier vandaag op een erg domme manier weer belangrijke punten. We speelden redelijk goed, maar Pieckenhagen hield ons van een verdiend punt. Zelfs als Heracles hier verliest, hebben ze niets te zeggen, want ze waren nergens. In de eerste helft viel het nog mee, maar na de rust heb ik ze niet meer gezien. Toch mogen we nu niet zeggen dat het terug slecht gaat, want voetballend waren we erg goed. We hebben gewoon meer spelers nodig, die een doelpunt kunnen maken, want Alves het ook niet altijd oplossen voor ons. In Brazilië heb ik al een paar talentjes gezien, maar pas na nieuwjaar kunnen we spelers naar Heerenveen halen.

 

Misschien zou Afonso Alves er een paar landgenoten bij krijgen. We waren in Brazilië aan het onderhandelen met onder andere São Paulo, Corinthians, Cruzeiro en zowat elke Braziliaanse topclub. Ook in Duitsland hadden we een talentje zien spelen. De 21-jarige aanvallende middenvelder Sahr Senesie, die ook in de spits kon spelen, was bij Dortmund op een zijspoor geraakt en kon voor een zacht prijsje naar Nederland worden gehaald. Hij kon misschien wel eens de sleutel naar doelpunten worden. Ook de 18-jarige Braziliaan Patrick van Santos mocht naar Heerenveen komen. Hetzelfde gold voor zijn landgenoot Wilton van AIK, maar de kans is niet groot dat de Braziliaan Zweden zal verlaten voor Nederland. De 18-jarige Rômulo van Cruzeiro stond dan wel weer dicht bij een transfer naar Heerenveen. Hij speelde voorlopig op huurbasis bij Tombense. Ook met Neto Mineiro werd gesproken over een toekomst in Nederland, maar voorlopig is er nog met niemand een akkoord bereikt. De competitie primeert!

 

We mochten ons opmaken voor de komst van ADO. De Nederlandse club had een hevige achterban, maar het was de eerste ploeg die we in het oog moesten houden. Nog voor de start van de wedstrijd tekende de 18-jarige doelman Alex een contract in Heerenveen. De doelman mocht gratis opstappen bij São Paulo. Wij zien in hem een groot talent. Voor de wedstrijd tegen ADO besloot ik om nog niets te veranderen, want sommige jongens waren niet fit.

 

 

Heerenveen moest weer gaan voor de overwinning, maar de opdoffer in Heracles kwam hard aan. Ze begonnen sterk, maar scoren wou weer niet lukken. Een paar minuten voor de rust moest Yildirim naar de kant worden gehaald. De Nederlander zat echter niet in de wedstrijd en werd vervangen door Tarvajärvi. ADO kwam beter in de wedstrijd, maar de thuisploeg hield stand. Het was Bo Storm, die uiteindelijk toch wist te scoren voor zijn ploeg. De ingevallen Tarvajärvi kwam nog erg dicht bij de 2-0, maar er werd aan de overkant gescoord. Het was Knopper, die zijn vuisten mocht ballen. Pieters viel nog geblesseerd uit, maar dat veranderde niets meer aan het wedstrijdverloop. Heerenveen verloor opnieuw twee dure punten.

 

Weer verliezen we twee erg dure punten. Dit begint op een overgangsjaar te lijken en misschien moeten we maar eens alles op de beker zetten. We speelden een vrij goede wedstrijd en waren erg dicht bij de verdubbeling van onze voorsprong, maar als je zelf mist, wordt er aan de overkant wel gescoord. Het grootste nieuws van de dag was nog de aanwerving van de Braziliaanse doelman Alex:

 

Jonge Braziliaan zoekt voetbalgeluk bij Heerenveen

 

HEERENVEEN – In tijden van crisis doe je wel eens domme dingen en Jesus Christ heeft vandaag de 18-jarige Alex Graciani voorgesteld als laatste aankoop. De jonge Braziliaan moet Brian Vandenbussche uit doel verdrijven, maar hier wordt door veel mensen gelachen. Niemand verwacht dat deze doelman, die bij São Paulo geen nieuw contract kreeg, zal doorbreken in Nederland. Coach Christ is woedend omwille van deze reacties en heeft het volste vertrouwen in de jonge Alex. Wij echter niet!

 

Alex werd op hoongelach onthaald, maar hij zal zich hier wel bewijzen. Ondertussen vertrok ik naar Brazilië om een paar transfers af te handelen. Rômulo Leandro de Araújo stond erg dicht bij een transfer naar Heerenveen. De huurling van Tombense mocht van Cruzeiro wel vertrekken naar Europa. Hij moest alleen € 275,000 kosten, wat ontzettend veel geld was voor een club uit Brazilië. Aangezien ze daar werkten met managers, moesten we dus ook onderhandelen met zijn makelaar. Daarom dat het niet altijd wou vlotten. Ik zou op zondag 29 oktober alleen naar het vaderland van Afonso Alves vertrekken. Drie dagen later moest ik alweer terug in Nederland zijn om een wedstrijd tegen Willem II af te werken. In Tombos ging ik praten over de transfer van Rômulo. Met Cruzeiro had ik al een akkoord bereikt, maar de speler moest zelf ook nog willen verhuizen. Voor een 18-jarige speler is dat niet vanzelfsprekend, want die passen zich niet zo snel aan in een vreemde omgeving. De aanvallende middenvelder, die links en centraal kan spelen, maar ook in de spits, zou moeten overtuigd worden.

 

Daar stond ik dan. Alleen te wachten op mijn vliegtuig in Schiphol. Normaal had ik mijn vlucht om half zes in de avond, maar de vlucht had vertraging. Eerst werd er een kwartier gezegd, daarna een halfuur. Na een halfuur zat ik nog steeds eenzaam te wachten op mijn vlucht. Ik had een boekje ter handen genomen. De allernieuwst Voetbal International. Normaal lees ik die boekjes niet, want het Nederlands gaat met nog niet zo goed af. Het lezen dan toch. Ook de kranten lees ik niet. Ik probeer altijd een Engelse krant te bemachtigen of zelfs een Arabische, maar die vind je amper in Nederland. Daarbij staat er ook niet veel over het Europese nieuws in. Terwijl ik een artikel was aan het lezen over Afonso Alves hoorde ik dat mijn vlucht over vijf minuten klaar zou zijn voor vertrek. Tijd om in het vliegtuig te gaan verder lezen dus. Het interview met Afonso was best interessant. Hij zei er zelfs iets over mij in. Dat het vertrouwen van de spelers nog erg groot was in Christ en dat ze zouden blijven vechten tot het einde. Met een goede terugronde zouden ze toch nog Europees kunnen spelen. Of er Brazilianen op komst waren, wist hij niet, maar dat kon ik wel bevestigen. Natuurlijk waren er voorlopig nog geen akkoorden bereikt.

 

De volgende dag was ik tegen de avond in Brazilië. Door het tijdsverschil was het daar nog wat vroeger dan bij ons. Er was nog tijd om de transfer van Rômulo vandaag af te werken en dat zouden we dan ook gaan doen. Met een taxi reed ik naar het stadion van Tombense, waar de club op dit moment aan het trainen was. Brazilianen moesten relatief weinig kosten en waren vaak kwalitatief beter dan de Nederlands. Voor een degelijke Nederlander, neem nu Arjan Wisse, betaal je al snel een half miljoen euro. Ik heb het dan over spelers, die eventueel mogen vertrekken bij hun club én die ook nog een beetje kunnen voetballen. In Brazilië heb je voor datzelfde geld al twee tot drie talentjes. De spelers die wij op het oog hebben, zijn zeker even goed als een type Wisse. Daarnaast zal je sneller een Braziliaan voor veel geld kunnen verkopen, dan een Nederlander. Ook als je zegt van ‘ja, maar het zijn niet-Europeanen’ dan heb je daar een punt, maar als we die Brazilianen vijf jaar laten rijpen in Nederland kunnen ze de Nederlandse identiteit aanvragen en dat doet deuren openen. Je gaat me nu niet horen zeggen dat een Rômulo op dit moment voor een paar miljoen kan verkocht worden, maar als hij twee drieëntwintig is, kan dat wel. Deze 18-jarige aanvallende middenvelder kan zowel links als centraal op het middenveld spelen. Daarnaast is het ook nog eens een aanvaller. Bij Tombense speelde hij tot nu toe 19 wedstrijden en kon daar nog niet echt uitblinken, maar hij heeft het talent wel. Als je hem dan goed kunt trainen, kan je er als snel drie tot vier miljoen euro voor. Op fysiek vlak zal de Braziliaan het erg moeilijk krijgen in Nederland, maar daar gaan we aan werken. Ik zeg niet dat we hem halen voor in de basis te spelen, maar wel om ervaring op te doen. Je moet die jongens gewoon tijd geven.

 

Na de training had ik een goed gesprek met Rômulo. Zijn makelaar was er ook bij en we onderhandelden over het loon van zijn speler. Dat moest in gebrekkig Engels, want de Braziliaan sprak zelf alleen Portugees. Zijn manager kon gelukkig wel een mondje Engels, maar belangen niet wat de gemiddelde Nederlander kon. Toch maakte dat het er niet gemakkelijker op, want hierdoor ontstonden veel misverstanden. De makelaar wou ook een extra bedrag hebben op de geboden transferprijs, maar ik maakte hem duidelijk dat zulke dingen met zijn club moesten geregeld worden. Ik dacht dat het ging mislopen, maar gelukkig maakte de speler op het einde duidelijk dat hij een transfer wel zag zitten. Ik had een officieel akkoord met de jonge Braziliaan en over een paar dagen zou hij naar Nederland afzakken om zijn handtekening te plaatsen onder een contract, na het afleggen van de medische tests natuurlijk!

 

Aangezien ik toch in Brazilië was, kon ik ook onderhandelen met andere spelers. Zo trok ik naar São Caetano om te onderhandelen met Neto Mineiro. De 22-jarige Braziliaan was redelijk ambitieus en we kwamen er dan ook snel uit. Hij moest € 50,000 euro kosten. Diezelfde dag zou hij nog met mij mee terug reizen naar Nederland om daar zijn fysiek te testen. Aangezien de spits als een paar maanden geen wedstrijd meer had gespeeld, zou het dus wel even duren vooraleer hij op niveau was, maar zoals ik al eerder zei doen we ook hier een uitstekende zaak. Je moet slecht 50 000 euro op tafel leggen en dat is een habbekrats voor een club als Heerenveen. Voor een Nederlander met dezelfde kwaliteiten betaal je al gauw het tienvoudige. Daarom dat ik voor het buitenland kies. Zuid-Amerika is de toekomst. Kijk naar PSV Eindhoven. Hoeveel Nederlanders staan daar in de basis? Nou, die zijn op één hand te tellen: twee met Philippe Cocu en Afellay. Ajax is een minder goed voorbeeld, want daar lopen nog een paar Nederlanders, die er ook vaste waarde zijn. Dat noem ik dan ook een uitzondering. Over tien jaar spelen hier alleen maar buitenlanders, daar ben ik van overtuigd. En dit zijn enkel transfers om geld in het laatje te brengen, want als we een paar miljoen aan die spelers kunnen verdienen, waarom zouden we het dan niet doen? Je mag niet vergeten dat ook wij acht Nederlanders in de eerste ploeg hebben zitten. Voetbal gaat toch om kwaliteit? Waarom zouden we dan geen goede buitenlanders kunnen halen, als die een pak goedkoper zijn?

 

Ondertussen moesten wij tegen Willem II aantreden. Ik had twee Braziliaanse talenten kunnen vastleggen, maar die moeten tot 31 december nog aantreden voor hun Braziliaanse club. Alex zou zijn debuut maken en moest bewijzen dat hij een topaankoop was. Ook Jeroen Drost keerde terug in de ploeg. Hij moest Pieters vervangen, die naar rechts verschuift. Yildirim is ook niet fit, waardoor Boersma zal spelen. We moeten hier winnen!

 

 

Heerenveen had een nieuwe doelman aangetrokken en daar werd nogal lachwekkend over gedaan, tot grote woede van coach Christ. De jonge Braziliaan zou in doel starten. Hierdoor moest Vandenbussche toekijken vanuit de tribune. Hij zag hoe zijn vervanger al meteen werd geklopt door den Ouden, die een vrije trap van Wau in doel verlengde. Heerenveen had geen antwoord en den Ouden tikte zijn tweede voorbij Alex. Afonso kreeg een ontzettend grote kans om de ploeg terug in de wedstrijd te schieten, maar miste onbegrijpelijk. Iets wat Cristiano aan de overkant niet deed. Heerenveen was erg zwak en in de tweede helft maakte Hermans er 0-4 van. Zelfs een eerredder zat er niet meer in. Christ was woedend!

 

Dit is niet de nederlaag van Alex, maar van héél de ploeg. Ik was woedend! De jongens moesten maar eens beginnen te beseffen waar ze mee bezig zijn. Tegen NEC laat ik dan ook jeugdspelers opdraven. Alleen Hansson, Drost, Caluwe, Alves en Prager kregen een kans. In doel zou Wintjens starten. Ik weet dat Vandenbussche niets kon doen aan de nederlaag tegen Willem II, maar zijn Nederlandse collega verdiend een kans. Alex mag zich eerst eens bewijzen bij de reserves. Ik ben te snel met hem geweest. Achteraan kies ik voor Huisman de Jong en Miguel Angel De la Cruz. Ook Amór Smarasón, Alkan en diens landgenoot Mattes verdienen een kans. Zelfs op de bank zitten maar twee A-spelers met Vandenbussche en Legear. Zelfs al verliezen we met 10-0, dan is de nederlaag nog minder pijnlijk dan vandaag. Ik heb vertrouwen in de jonge gasten, die gaan er tenminste voor. Ondertussen werd ook Maurício gecontracteerd en werd Paul Bosvelt afgeschreven. Meer wil ik daar nu niet over kwijt. Ook Patrick van Santos zou ons komen versterken. In tijden van crisis weiger ik echter om veel met de pers te praten, dus ga ik dat nu ook niet doen. Ik verwacht alleen een antwoord van de spelers. Zolang er niet gevoetbald wordt, blijf ik jeugdspelers selecteren. Enkel een select groepje spelers van de eerste ploeg blijft kansmaken op een selectie.

 

 

Er zaten ontzettend veel jonge spelers in de selectie van Heerenveen. De bezoekers hadden maarliefst tien spelers onder de 20 in hun kern. Die moesten Heerenveen doen winnen. De bezoekers hielden verrassend lang stand, maar na een klein halfuurtje knalde Denneboom toch de 1-0 tegen de netten. Pas in de tweede helft konden de jonge jongens van Heerenveen zich tonen, maar toen schoot Denneboom zijn tweede van de avond tegen de netten. De bezoekers kwamen er niet meer aan te pas, maar Christ had een duidelijk teken gegeven aan zijn spelers. Die moesten beter spelen!

 

Hier heb ik niet veel over te vertellen. We waren inderdaad niet goed, maar dat had ook niet verwacht. Ik bedank de jonge spelers voor hun bewezen diensten, maar nu mogen ze het terug tonen bij de jeugdploegen. Ik wou gewoon tonen aan mijn spelers, dat ze goed moeten spelen om in de eerste ploeg te geraken. We staan nu pas vijftiende en ik zie ook geen beterschap. Degradatie zou een ramp zijn en als het zo nog lang verder gaat, moet ook ik vrezen voor mijn baan. Ik schaam me op dit moment echt voor de prestaties. Misschien moet ik mijn kwaliteiten toch in vraag stellen, maar als je ziet wat ik bereikt heb bij Beitar. Dit kan ik niet verklaren. Over twee maanden is er hopelijk versterking, want zo kan het niet verder. Om nou te zeggen dat ons seizoen om zeep is, neen, daar ga ik niet mee akkoord. Onze eerste ronde is wel om zeep, maar kan nog deels gered worden. We moeten nog acht wedstrijden spelen voor de winterstop – hoewel die er niet meer is – dus er is nog veel mogelijk. Nu moeten we ons zien te plaatsen in de beker. Dat wordt dé doelstelling voor dit seizoen: de beker pakken!

 

Er zijn een paar Braziliaanse talenten op komst, maar voorlopig noem ik nog geen namen. De beker en competitie zijn belangrijker. Ik weet dat het slecht gaat, maar ik vind niet dat je nu mijn kunnen al mag afschrijven. Daar is het veel te vroeg voor. Als ik onze overige twintig wedstrijden win (wat niet gaat lukken, maar stel), dan ben ik hier de grote held, dus roep nog maar niet te hard. We moeten het gewoon nu bekijken van wedstrijd tot wedstrijd. Tegen Vitesse is de eerste wedstrijd. Als we winnen, ontmoeten we Haarlem of Bennekom. Vandenbussche zal terug mogen plaatsnemen onder de lat. Bradley en Drost starten rechts en links in de verdediging. Poulsen en Hansson starten centraal. Prager, Esteche en Caluwe vormen het middenveld. Yildirim en Legear starten op links en rechts achter spits Alves.

 

 

Het gaat héél slecht met Heerenveen. De beker leek hun laatste kans, maar daar begon het ook slecht: van der Schaaf verlengde na vijftien minuten een vrije trap tegen de netten. Heerenveen had geen verhaal en Janssen maakte er 0-2 van. De thuisploeg probeerde het wel, maar was te zwak. In de tweede helft viel Prager geblesseerd uit en Armenteros kwam in de ploeg. Hij kon echter niets meer veranderen aan de achterstand en het seizoen van Heerenveen lijkt gedaan. Enkel de competitie kan nog gered worden.

 

Ik zie het niet meer zitten, maar ga het hier niet opgeven. Ik heb er hier een boeltje van gemaakt, maar ga het nu ook allemaal terug in orde maken. Geef me gewoon tijd. Ik weet dat ik al genoeg tijd heb gehad, maar op termijn kan ik van Heerenveen een topclub maken. Na verloop van tijd zullen de wonden helen en zal ik hier van water wijn maken. Geef me gewoon tijd! Tegen Groningen wordt het weer een erg belangrijke wedstrijd. Armenteros start in de plaats van Esteche en Pieters krijgt de voorkeur op Poulsen, die wel naar rechts verhuisd waardoor Bradley de geblesseerde Prager moet vervangen. We moeten winnen! Dat kan ik niet hard genoeg benadrukken!

 

 

Heerenveen leek dood. Ze konden de laatste wedstrijden niet meer winnen en konden al drie wedstrijden niet meer scoren. De laatste zege dateert van 21 oktober. Om het allemaal nog eens erger te maken, moest topspits Alves al snel geblesseerd naar de kant. Tarvajärvi verving de Braziliaanse topschutter. Toch speelde Heerenveen sterker en waren ze beter, maar Nevland nekte de bezoekers. Gelukkig vanuit buitenspel. Op slag van rust maakte hij er wel 1-0 van. Een zware klap voor de bezoekende ploeg. De tweede helft kon niet slechter beginnen, want Lindgren kopte snel de tweede tegen de netten. Tarvajärvi redde de wedstrijd nog, maar Heerenveen bleef zwak. Zeker toen Nevland direct zijn tweede maakte. Heerenveen is dood!

 

Schandalig! We verliezen opnieuw. Heerenveen hoort tien plaatsen hoger te staan dan ze nu staan. Deels is dat mijn verantwoordelijkheid, maar ik kan het niet op mijn eentje. De spelers werken niet altijd mee en dan is het moeilijk. Het is waar dat we veel spelers hebben moeten inwerken, maar na de winterstop moet iedereen er staan. Tegen Ajax wil ik de ommekeer. Ik weet alleen nog niet hoe we dit gaan oplossen. Ik kan niet eeuwig tijd blijven vragen, hé.

Oeh, met Heerenveen hoor je minimaal Europees te halen, maar je verliest de op papier makkelijke tegenstanders. Zonde!

Hoop dat het goedkomt:)

Oeh, met Heerenveen hoor je minimaal Europees te halen, maar je verliest de op papier makkelijke tegenstanders. Zonde!

Hoop dat het goedkomt:)

Ja, ik weet het. Nu gaat het wel wat beter, maar we maken te weinig van de kansen die we krijgen. Het komt ook vaak voor dat we minstens even goed of zelfs beter zijn dan de andere, maar toch verliezen. Maar het is nog niet verloren :)