Een verhaaltje van mijn kant. Verwacht er niet te veel van en ik heb geen idee hoe lang ik het vol ga houden. Ik zie wel waar het schip zal stranden. Vandaag het eerste deel van de inleiding:

 

Het leven loopt altijd anders dan je eigenlijk verwacht. Het leven is niet te plannen zelfs niet voor een planoloog als ik hoop te worden. Hoewel het plannen van een leven/carriere niets met deze opleiding van doen heeft. Het was begin juni 2006. Met alle tweedejaars sociale geografie/planologie waren we op excursie. Er gingen groepen naar Denemarken, Duitsland, Schotland, Londen en Noord Ierland. Ik koos zelf voor de laatste brandhaard van West Europa: Noord Ierland. Het is algemeen bekend dat tot ver in de jaren negentig de katholieken en de protestanten hier lijnrecht tegenover elkaar stonden. De IRA was een een gevreesde tereurorganisatie in heel het Verenigd Koninkrijk. De laatste jaren is het gelukkig weer rustig in het betwiste gebied en zoeken beide partijen toenadering tot elkaar. Een boeiend gebied dus voor mij met mijn achtergrond. Na een lange reis met boot, bus, nogmaals boot en nogmaals bus kwamen we aan in de hoofdstad Belfast. Het vliegtuig is natuurlijk vele malen sneller maar om de prijs te drukken (we blijven studenten) werd voor deze uitputtingsslag gekozen. Na een mooie aprilmaand hadden we in mei en juni alleen maar regen gezien en met wind op orkaankracht werden we de Noordzee overgestuiterd. Lijkbleek en kotsmisselijk laden we de tassen uit bij het hostel in een buitenwijk van Belfast. Na een verfrissende douche was iedereen weer opgelapt om te gaan eten. De keuze viel op een kleine pub waar we het tot sluitingstijd erg gezellig hebben gemaakt samen met de lokale bevolking.

 

De nacht is kort en het ontwaken valt me zwaar als er om half negen op de deur wordt gebonst. Over een half uur ontbijt! roept de begleidend docent ons toe. Ik kleed me snel aan, poets mijn tanden en ga bijna tegen de vlakte wanneer ik de geur uit de eetruimte van het hostel ruik. Een melange van worstjes, witte bonen en gebakken eieren is niet bevorderlijk voor de maag op dit moment. Een frisse neus halen is misschien een betere optie. Ik trek mijn jas aan, want het regent non stop. Ik doe mijn kraag omhoog en doe mijn capuchon op. Naast het hostel is een veldje gelegen. Op het veld vindt een prachtig schouwspel plaats. 22 mannen van verschillende leeftijden rennen als kip zonder kop over het drassige "veld". Af en toe is nog een plukje gras te zien tussen de plassen. De klassieke kick and run speelstijl komt op dit veld goed van pas. Met voetbal heeft het weinig te maken, maar het is wel leuk om naar te kijken. Gaandeweg het duel zijn de ooit witte broeken veranderd in zwarte broeken. Bagger in alle opzichten dus. Ik word zo door het spelletje meegevoerd dat ik de tijd helemaal ben vergeten. Mijn telefoon gaat. Het is een studiegenoot die zegt dat ze allemaal op mij aan het wachten zijn. Ik trek een sprintje terug naar het hostel waar iedereen al in de bus zit. De enige plaats in de bus die nog vrij is, is naast het lelijkste meisje van de hele studie. Een poging om in het gangpad te zitten mislukt jammerlijk...

Een verhaaltje van mijn kant. Verwacht er niet te veel van en ik heb geen idee hoe lang ik het vol ga houden. Ik zie wel waar het schip zal stranden. Vandaag het eerste deel van de inleiding:

 

Het leven loopt altijd anders dan je eigenlijk verwacht. Het leven is niet te plannen zelfs niet voor een planoloog als ik hoop te worden. Hoewel het plannen van een leven/carriere niets met deze opleiding van doen heeft. Het was begin juni 2006. Met alle tweedejaars sociale geografie/planologie waren we op excursie. Er gingen groepen naar Denemarken, Duitsland, Schotland, Londen en Noord Ierland. Ik koos zelf voor de laatste brandhaard van West Europa: Noord Ierland. Het is algemeen bekend dat tot ver in de jaren negentig de katholieken en de protestanten hier lijnrecht tegenover elkaar stonden. De IRA was een een gevreesde tereurorganisatie in heel het Verenigd Koninkrijk. De laatste jaren is het gelukkig weer rustig in het betwiste gebied en zoeken beide partijen toenadering tot elkaar. Een boeiend gebied dus voor mij met mijn achtergrond. Na een lange reis met boot, bus, nogmaals boot en nogmaals bus kwamen we aan in de hoofdstad Belfast. Het vliegtuig is natuurlijk vele malen sneller maar om de prijs te drukken (we blijven studenten) werd voor deze uitputtingsslag gekozen. Na een mooie aprilmaand hadden we in mei en juni alleen maar regen gezien en met wind op orkaankracht werden we de Noordzee overgestuiterd. Lijkbleek en kotsmisselijk laden we de tassen uit bij het hostel in een buitenwijk van Belfast. Na een verfrissende douche was iedereen weer opgelapt om te gaan eten. De keuze viel op een kleine pub waar we het tot sluitingstijd erg gezellig hebben gemaakt samen met de lokale bevolking.

 

De nacht is kort en het ontwaken valt me zwaar als er om half negen op de deur wordt gebonst. Over een half uur ontbijt! roept de begleidend docent ons toe. Ik kleed me snel aan, poets mijn tanden en ga bijna tegen de vlakte wanneer ik de geur uit de eetruimte van het hostel ruik. Een melange van worstjes, witte bonen en gebakken eieren is niet bevorderlijk voor de maag op dit moment. Een frisse neus halen is misschien een betere optie. Ik trek mijn jas aan, want het regent non stop. Ik doe mijn kraag omhoog en doe mijn capuchon op. Naast het hostel is een veldje gelegen. Op het veld vindt een prachtig schouwspel plaats. 22 mannen van verschillende leeftijden rennen als kip zonder kop over het drassige "veld". Af en toe is nog een plukje gras te zien tussen de plassen. De klassieke kick and run speelstijl komt op dit veld goed van pas. Met voetbal heeft het weinig te maken, maar het is wel leuk om naar te kijken. Gaandeweg het duel zijn de ooit witte broeken veranderd in zwarte broeken. Bagger in alle opzichten dus. Ik word zo door het spelletje meegevoerd dat ik de tijd helemaal ben vergeten. Mijn telefoon gaat. Het is een studiegenoot die zegt dat ze allemaal op mij aan het wachten zijn. Ik trek een sprintje terug naar het hostel waar iedereen al in de bus zit. De enige plaats in de bus die nog vrij is, is naast het lelijkste meisje van de hele studie. Een poging om in het gangpad te zitten mislukt jammerlijk...

Een verhaaltje van mijn kant. Verwacht er niet te veel van en ik heb geen idee hoe lang ik het vol ga houden. Ik zie wel waar het schip zal stranden. Vandaag het eerste deel van de inleiding:

 

Het leven loopt altijd anders dan je eigenlijk verwacht. Het leven is niet te plannen zelfs niet voor een planoloog als ik hoop te worden. Hoewel het plannen van een leven/carriere niets met deze opleiding van doen heeft. Het was begin juni 2006. Met alle tweedejaars sociale geografie/planologie waren we op excursie. Er gingen groepen naar Denemarken, Duitsland, Schotland, Londen en Noord Ierland. Ik koos zelf voor de laatste brandhaard van West Europa: Noord Ierland. Het is algemeen bekend dat tot ver in de jaren negentig de katholieken en de protestanten hier lijnrecht tegenover elkaar stonden. De IRA was een een gevreesde tereurorganisatie in heel het Verenigd Koninkrijk. De laatste jaren is het gelukkig weer rustig in het betwiste gebied en zoeken beide partijen toenadering tot elkaar. Een boeiend gebied dus voor mij met mijn achtergrond. Na een lange reis met boot, bus, nogmaals boot en nogmaals bus kwamen we aan in de hoofdstad Belfast. Het vliegtuig is natuurlijk vele malen sneller maar om de prijs te drukken (we blijven studenten) werd voor deze uitputtingsslag gekozen. Na een mooie aprilmaand hadden we in mei en juni alleen maar regen gezien en met wind op orkaankracht werden we de Noordzee overgestuiterd. Lijkbleek en kotsmisselijk laden we de tassen uit bij het hostel in een buitenwijk van Belfast. Na een verfrissende douche was iedereen weer opgelapt om te gaan eten. De keuze viel op een kleine pub waar we het tot sluitingstijd erg gezellig hebben gemaakt samen met de lokale bevolking.

 

De nacht is kort en het ontwaken valt me zwaar als er om half negen op de deur wordt gebonst. Over een half uur ontbijt! roept de begleidend docent ons toe. Ik kleed me snel aan, poets mijn tanden en ga bijna tegen de vlakte wanneer ik de geur uit de eetruimte van het hostel ruik. Een melange van worstjes, witte bonen en gebakken eieren is niet bevorderlijk voor de maag op dit moment. Een frisse neus halen is misschien een betere optie. Ik trek mijn jas aan, want het regent non stop. Ik doe mijn kraag omhoog en doe mijn capuchon op. Naast het hostel is een veldje gelegen. Op het veld vindt een prachtig schouwspel plaats. 22 mannen van verschillende leeftijden rennen als kip zonder kop over het drassige "veld". Af en toe is nog een plukje gras te zien tussen de plassen. De klassieke kick and run speelstijl komt op dit veld goed van pas. Met voetbal heeft het weinig te maken, maar het is wel leuk om naar te kijken. Gaandeweg het duel zijn de ooit witte broeken veranderd in zwarte broeken. Bagger in alle opzichten dus. Ik word zo door het spelletje meegevoerd dat ik de tijd helemaal ben vergeten. Mijn telefoon gaat. Het is een studiegenoot die zegt dat ze allemaal op mij aan het wachten zijn. Ik trek een sprintje terug naar het hostel waar iedereen al in de bus zit. De enige plaats in de bus die nog vrij is, is naast het lelijkste meisje van de hele studie. Een poging om in het gangpad te zitten mislukt jammerlijk...

Begint leuk, nu nog het voetbalaspect erbij;)

Gelukkig duurde de busrit niet ziet zo lang. Na een half uur waren we op de plaats van bestemming aangekomen. Een klein stadje buiten Belfast waar vroeger de textielindustrie hoogtij vierde. De laatste 20 jaar is steeds meer van de productie verplaatst naar het verre oosten. Aan ons de opdracht om te kijken wat hiervoor in de plaats gekomen is en wat er beter zou kunnen. *Eh Daniël we willen een FM verhaal* Ah ja een FM verhaal. Na de excursie keerden we in de loop van de avond terug naar het hostel. Aangekomen bij de parkeerplaats van het hostel zag ik dat deze helemaal volstond met politieauto's. Oke we waren de vorige avond een beetje luidruchtig geweest en in een dronken bui is er een tuinstoel gesneuveld maar dit zal toch niet voor ons zijn? Er kwam nog een politieauto aanrijden met luide sirenes. Ik grapte nog over een gijzeling in het hostel of een bommelding maar al snel had ik door wat er aan de hand was. De agent stapte zijn auto uit, liep naar het veld waar ik de voorgaande dag nog had staan kijken en verontschuldigde zich voor het niet op tijd aanwezig zijn bij de training.

 

Naast ons hostel was het hoofdveld gelegen van de voetbalclub PSNI F.C.. De afkorting staat voor Police Service of Northern Ireland Football Club. PSNI is de club van agenten in Noord Ierland. Vanuit heel Noord Ierland trainen de beste voetballers van het corps 1 keer op de thuishaven Newforge Lane in Belfast en bijna iedere week spelen ze een wedstrijd. Deze informatie krijg ik te horen van Charlie Boyd waarmee ik in gesprek kom. Charlie is inspecteur in Portadown en assistent manager van de club. Samen met adjudant en spits Colin Young leidt hij momenteel de club. De vorige trainer is vorige maand met pensioen gegaan. PSNI speelt al jaren in de tweede divisie en ze zijn dit seizoen ternauwernood ontsnapt aan degradatie naar het amateurlevel. Hoewel de spelers hier allemaal amateur voetballer zijn krijgen ze van de politieleiding een kleine vergoeding als ze uit willen komen voor het team. Tijdens de training zijn Charlie en Colin onder de indruk van de vele goede tips die ik ze geef. Aan tactieken maken deden ze nooit. Iedereen deed waar hij dacht goed in te zijn en dit was dus te zien aan de resultaten. Na een goed uur is de training afgelopen en ze vragen me mij te blijven om na de wedstrijd nog iets te drinken. Dit gaat helaas niet maar ik geef ze me mijn nummer voor als ze weer eens goede raad willen hebben. Ik wens ze verder veel succes en sluit me weer aan bij de excursiegroep...

Hmmm..met een Noord-Ierse ploeg de Europese competities ownen is ook wel een leuke insteek ja;)

Ik betwijfel dat er veel geowned zal worden in Europees opzicht, maar zo'n kleine club is wel altijd leuk om te zien.

Ik betwijfel dat er veel geowned zal worden in Europees opzicht, maar zo'n kleine club is wel altijd leuk om te zien.

 

Kwestie van de goede tactiek en een aantal gerichte aankopen. Mij is het in ieder geval met een Ãerse club wel gelukt. Ik dacht dat Noord-Ierland niet zoveel zwakkere competitie was...:)

Ik betwijfel dat er veel geowned zal worden in Europees opzicht, maar zo'n kleine club is wel altijd leuk om te zien.

 

Kwestie van de goede tactiek en een aantal gerichte aankopen. Mij is het in ieder geval met een Ãerse club wel gelukt. Ik dacht dat Noord-Ierland niet zoveel zwakkere competitie was...:)

 

Maar áls je had gelezen kan je nergens uit opmaken dat dat het doel is. Verder is het tweede divisie en dat is het derde niveau in Noord Ierland. Europese "owning" is dan zeker nog ver weg. Verder staat in het eerste stuk wel degelijk een voetbalaspect maar ja een reactie posten is natuurlijk belangrijker dan het daadwerkelijk lezen. Dit boostniveau als ik het zo mag noemen haalde Jasper Wolfrat in zijn beste jaren niet eens...

Ziet er goed uit tot nu toe Opper. Leuke achtergrond heeft de club, succes verder met deze club. Verhaal mag nog wel even duren want leest lekker weg.

Leuk geschreven.

Veel succes daar in Noord Ierland!