Als een nerveus schoolmeisje zat ik daar. Ik liet de pen tussen mijn bezwete vingers glijden. Wat moest ik doen? Was dit wel echt wat ik wou? Ik keek naar Bart van den Baar. Achter hem prijkte een groot Twente logo. Hij lachte naar mij, hetgeen wat mij toch wat geruststelde. "Ik ga wel even koffie halen" zei hij, "kun je even tot jezelf komen" Nog voor ik wat terug kon zeggen hoorde ik de deur dichtvallen. Ik keek op het bureau. Daar lag het dan. Het enige wat ik hoefde te doen was een simpel krabbeltje zetten. Ik ging achteroverhangen en zat met mijn handen in het haar. Op het plafond zag ik allemaal kleine logo's van Fc Twente. De mensen moeten hier wel weten waar ze zijn, moeten ze gedacht hebben. Ik sloot mijn ogen en liet het allemaal even tot bezinning komen. Wil ik deze stap wel maken? Moet ik echt weg bij de club waar ik toch 2 succesvolle jaren heb gehad? ik besloot alles nog eens goed te overdenken. Ik had namelijk niet het idee dat Bart van den Baar alleen maar even wat koffie aan het halen was. Hij had heel goed door dat het toch een grote beslissing was. Afgezien van het feit dat ik met mijn gezin moest verhuizen naar de andere kant van het land, was het ook niet mijn droomclub. Maar goed, je kan natuurlijk niet op een stoel bij de telefoon gaan zitten totdat een club als Barcalona belt, om maar niet meteen de minste club te noemen. Ik sloot mijn ogen en mijn gedachten dwaalden af naar zondag 3 augustus van het jaar 2008......

Als een nerveus schoolmeisje zat ik daar. Ik liet de pen tussen mijn bezwete vingers glijden. Wat moest ik doen? Was dit wel echt wat ik wou? Ik keek naar Bart van den Baar. Achter hem prijkte een groot Twente logo. Hij lachte naar mij, hetgeen wat mij toch wat geruststelde. "Ik ga wel even koffie halen" zei hij, "kun je even tot jezelf komen" Nog voor ik wat terug kon zeggen hoorde ik de deur dichtvallen. Ik keek op het bureau. Daar lag het dan. Het enige wat ik hoefde te doen was een simpel krabbeltje zetten. Ik ging achteroverhangen en zat met mijn handen in het haar. Op het plafond zag ik allemaal kleine logo's van Fc Twente. De mensen moeten hier wel weten waar ze zijn, moeten ze gedacht hebben. Ik sloot mijn ogen en liet het allemaal even tot bezinning komen. Wil ik deze stap wel maken? Moet ik echt weg bij de club waar ik toch 2 succesvolle jaren heb gehad? ik besloot alles nog eens goed te overdenken. Ik had namelijk niet het idee dat Bart van den Baar alleen maar even wat koffie aan het halen was. Hij had heel goed door dat het toch een grote beslissing was. Afgezien van het feit dat ik met mijn gezin moest verhuizen naar de andere kant van het land, was het ook niet mijn droomclub. Maar goed, je kan natuurlijk niet op een stoel bij de telefoon gaan zitten totdat een club als Barcalona belt, om maar niet meteen de minste club te noemen. Ik sloot mijn ogen en mijn gedachten dwaalden af naar zondag 3 augustus van het jaar 2008......

Als een nerveus schoolmeisje zat ik daar. Ik liet de pen tussen mijn bezwete vingers glijden. Wat moest ik doen? Was dit wel echt wat ik wou? Ik keek naar Bart van den Baar. Achter hem prijkte een groot Twente logo. Hij lachte naar mij, hetgeen wat mij toch wat geruststelde. "Ik ga wel even koffie halen" zei hij, "kun je even tot jezelf komen" Nog voor ik wat terug kon zeggen hoorde ik de deur dichtvallen. Ik keek op het bureau. Daar lag het dan. Het enige wat ik hoefde te doen was een simpel krabbeltje zetten. Ik ging achteroverhangen en zat met mijn handen in het haar. Op het plafond zag ik allemaal kleine logo's van Fc Twente. De mensen moeten hier wel weten waar ze zijn, moeten ze gedacht hebben. Ik sloot mijn ogen en liet het allemaal even tot bezinning komen. Wil ik deze stap wel maken? Moet ik echt weg bij de club waar ik toch 2 succesvolle jaren heb gehad? ik besloot alles nog eens goed te overdenken. Ik had namelijk niet het idee dat Bart van den Baar alleen maar even wat koffie aan het halen was. Hij had heel goed door dat het toch een grote beslissing was. Afgezien van het feit dat ik met mijn gezin moest verhuizen naar de andere kant van het land, was het ook niet mijn droomclub. Maar goed, je kan natuurlijk niet op een stoel bij de telefoon gaan zitten totdat een club als Barcalona belt, om maar niet meteen de minste club te noemen. Ik sloot mijn ogen en mijn gedachten dwaalden af naar zondag 3 augustus van het jaar 2008......

Een leuk stukje. Ik hoop dat je ons gaat verrassen.

In gedachte zag ik het weer voor me. Ik rook het gras en richtte mij blik op het mega scherm.

90:00

Vitesse-Ajax 1-1

33' Jérémie Alliadière

38' Klaas-Jan Huntelaar

 

Shit, het kost me dit keer wel heel veel mooite om die Johan Cruyf schaal te pakken. Ik liep het veld op en riep mijn spelers om me heen. Ik sprak bemoedigende woorden en zag dat het hele team in een overwinning geloofde. Ik vreesde echter dat de verlenging een slijtageslag zou worden. Het seizoen is nog niet eens goed begonnen en mijn spelers moeten meteen vol aan de bak. Heen en weer ijsberend heb ik de eerste helft van de verlenging gezien. Ik werd gek van de gemiste kansen; steedss kwamen we een stap te kort. Gelukkig had vitesse geen inbreng en spoorde ik mijn mannen nog eens vol aan om het doel van de oppositie te belagen. Dat had echter nog niet het gewenste effect, verder dan een bal op de paal van Tamerus kwamen we niet. Tussen de twee helften van de verlening in besloot ik vool op de aanval te spelen. Vitesse zou dan misschien een kansje meer krijgen maar erg overtuigend vond ik ze niet. Goedgelovig als ik was geloofde ik dat we dan zouden winnen aangezien wij de goede wil hadden getoond te willen voetballen. Vanaf de aftrap gingen we vol in de aanval. Ik merkte duidelijk dat de 105 minuten voetbal aardig wat kracht had gekost. Maar eindelijk kregen we loon naar werken. Op aangeven van de opgekomen man of the match Thomas Vermaelen poeierde Tamerus de bal in het dak. De Arena ontplofde. Iedereen voelde dat Vitesse niet meer de puf had om in de laatste 10 minuten een penalty-serie af te dwingen. Het gevoel werd bevestigd toen jan Beeftink affloot en ik mijn derde jc-schaal op rij won met de club uit de hoofdstad.

 

Maar daar lag het probleem niet. Wat heeft mij bewogen om hier op het kantoor van Fc Twente te gaan zitten en serieus over een contract na te gaan denken terwijl Twente op dit moment 17e staat in de eredivisie en ik met Ajax verwacht om mijn derde titel op rij te winnen. Wat heeft er voor gezorgd dat ik misschien de club verlaat die ik naar 3 jc-schalen, 2 titels, 2 knvb-bekers en twee kwartfinales in de Champions league heb geloosd?

Het probleem begon pas na de gewonnen wedstrijd tegen Vitesse.....

 

Graag reacties!!! Wat vinden jullie van de schrijfstijl en moeten de stukjes langer of juist korter??

heel mooi begin, de schrijftstijl is zeker goed! Hopelijk blijft dit zo en krijgen we niet alleen screens te zien.

Je schrijfstijl is goed hoor en ik treed Erre bij ivm de screens!!

dankje. Ben niet van plan om gewoon een opsomming te geven van mijn resultaten. Ik typ vanavond wel weer verder.

Het seizoen begint:

 

Na de gewonnen wedstrijd was de vreugde groot. Sommige spelers gingen door het dolle heen terwijl het voor bijna iedereen toch niet de eerste keer was dat ze deze prijs pakten. Om dat ik niet wou dat we onvoldoende voorbereid de wedstrijd tegen Den Bosch lastte ik gewoon een training in de dag na de gewonnen schaal. Hoewel de training pas 's middags begon kwamen veel spelers nog half dronken aansjokken. Ik liep de kleedkamer in en zag daar Thomas Vermaelen en Tom de Mul laveloos zitten. Vermaelen had zijn shirt binnestebuiten aan en toen ik hem daar om wees bleek dat nogal grappig te zijn. Hij en De Mul rolden over de grond van het lachen. Omdat ik had gezien dat er aardig wat pers rond het trainingveld stond, besloot ik de spelers niet naar het trainingsveld te laten gaan. Dit zou zeker weten opgeblazen worden door de media en dat was wel het minste wat we in het begin van het seizoen konden gebruiken. Ik besloot te gaan trainen in het stadion zelf, achter gesloten deuren dus. Tijdens het warmlopen maakte ik voor mezelf twee groepen. Degenen die wel gewoon fit waren, en degenen die gewoon te ver waren gegaan vanacht. Na het warmlopen scheidde ik de groep in deze twee groepen. Ik werkte met de fiitte spelers een normaal programma af. De rest liet ik lopen totdat ze niet meer konden. Na de training vroeg ik me af of ik wel juist gehandelt had. Geen een van de spelers kon deze aktie waarderen. Niemand zei wat tegen me of keek mee aan. Toen ik van het veld afliep kwam John Jaakke op me afgestormd; hij was woedend! Hoe kon ik de pers zo laten staan! En dan ook nog deze training. Dat zou alleen maar geruchten oproepen! Ik legde hem uit wat er allemaal aan de hand was, maar hij leek het niet te snappen. Woedend stormde hij weer naar zijn kantoor, waarschijnlijk om zich goed te doen aan een glas whisky.

 

De trainingen slopen voorbij en het bleek redelijk rustig op de club. De pers was teleurgesteld maar ik had ze na de volgende training uitgebreid de kans aangeboden om alle spelers te interviewen tijdens een lange persconferentie. Wel had ik alle spelers een zwijgplicht opgelegd wat betreft afgelopen training. De rust keerde weer helemaal terug en enkele spelers kwamen naar mij toe om hun excuses aan te bieden. Echter bleef het excuus van Vermaelen uit, hetgeen wat mij toch dwarszat.

 

Eindelijk was het dan zover: onze eerste wedstrijd van het seizoen. Voor de wedstrijd probeerde ik mijn spelers te behoeden voor onderschatting. Ik had het idee dat mijn spelers toch bewust waren dat ze vol aan de bak moesten. De koppies stonden strak. Ik stuurde mijn spelers het veld op en hoopte op een goede afloop.

De wedstrijd was geweldig van onze kant. Den Bosch zag alle hoeken van het veld: 7-0

Een fantastische Klaas-Jan Huntelaar scoorde vier keer en ik had het idee dat dit toch een mooi seizoen zou worden....

Wat begonnen we toch goed! De chemie van vorig jaar leek dan toch nog helemaal in het team te zitten. Ik opende me ogen weer en zag Van den Baars gezicht boven me. Ik schrok me dood en ging meteen weer rechtop zitten. "ik....euh...was even alles aan het euh overdenken" stamelde" ik.

"Het is al goed hoor" zei hij, "ga anders maar eerst naar huis, overleg met je vrouw." Dat besloot ik te doen. Ik liep het stadion uit. Op de parkeerplaats kwam ik een journalist tegen.

 

Meneer Koetsier, Meneer Koetsier, mag ik u wat vragen stellen?

 

- snel dan, ik heb nogal haast

 

Klop het dat u de nieuwe coach van Fc Twente wordt?

 

- Dat zijn uw woorden, voor zover ik weet heb ik nog niks ondertekend

 

Dus u heeft wel interesse?

 

- Dat lijkt mee meer dan duidelijk. anders stond ik hier nu niet!

 

U hoeft niet meteen aanvallend te doen, wat vind u van Twente als streek zelf?

 

- Mooi en rustgevend. Heel wat anders dan ik gewend ben.

 

U komt toch uit Zwolle? Dat is toch ook platteland?

 

- U komt zeker uit de randstad, neem van mij aan dat Zwolle een stad is. Ik waardeer dat u hierheen bent gekomen, maar ik moet er vandoor.

 

Oke, ik wens u nog een fijne dag!

 

Overdonderd stapte ik mijn auto in. Terwijl ik erin zat snoof ik de geur van het leer op. Deze auto was van de club. Als ik zou tekenen zou ik hem moeten afstaan. Ik realiseerde me des te meer dat ik toch wat opofferingen zou moeten brengen indien ik tekenen zou. Hoewel ik de sleutel al in het cantact had gestoken, draaide ik hem niet om. Ik zette alleen de radio aan. "It's my life" knalde uit de speakers. Daar stond ik dan, op de parkeerplaats voor het Arke-stadion. Ik sloot mijn ogen en dacht aan zondag 24 augustus. De dag dat wij onze 2e wedstrijd van het seizoen speelden, tegen AZ.............

ben benieuwd wat er is misgegaan

Ik zou graag nog meer reacties van jullie ontvangen!!

Het was niet onopgemerkt gebleven dat verschillende clubs zich begonnen te melden voor Vermaelen. Ik wachtte rustig af op een goed bod. Ik verwachtte namelijk dat Vermaelen zich zou ontwikkelen tot een topspeler dit seizoen. Als ik hem dus zou verkopen, wou ik in ieder geval genoeg geld voor een vervanger. De 7 miljoen die Valencia bood vond ik een mooi bedrag, maar daat ze daarvan 5 miljoen gespreid over de volgende 2 jaar wouden betalen ging er bij mij niet in. Voor de rest waren er geen noemenswaardige boden en konden we nog gewoon de wedstrijd tegen AZ spelen met Vermaelen in de basis.

 

De wedstrijd was de slechtste van het seizoen. Vermaelen speelde niet geconcentreerd, hetgeen waarschijnlijk te maken had met de transferspeculaties rondom hem. Hij maakte de cruciale fout en leidde zo de 0-1 in. Woedend stond ik langs de zijlijn. Dit was onmogelijk! AZ was vorig jaar al lang geen topclub meer, maar wij bleken toch ontzag voor hen te hebben. Met een 0-1 achterstand gingen we de rust in. In de kleedkamer kwam het tot een felle confrontatie tussen mij en Vermaelen. Hij begon een preek dat ik de pik op hem had. Eerst de training na de gewonnen JC-schaal en nu het feit dat ik hem niet wilde verkopen terwijl hij snakte naar het buitenland. Ik probeerde de situatie uit te leggen maar dat lukte maar half. De kleedkamer kwam weer tot rust en tot mijn grote verrassing stond Jaap Stam op om het team toe te spreken. Hij begon te vertellen dat ze moeten vertrouwens aangezien ik van Ajax toch bij verre het beste team van de ere-divisie heb gemaakt. Het team voelde zich schuldig tegen over mij en beloofden met winst van het veld af te gaan.

De tweede helft was minstens zo slecht als de eerste, maar we vochten nu voor elke bal. Met wat geluk scoorden we in de 74e minuut de gelijkmaker. Ik stuurde mijn team vol in de aanval. Dat leidde in de 90 minuut tot een klutsbal die zomaar voor de voeten van Lazovic kwam. Hij dacht geen moment na en roste de bal het dak in. De Arena ging los en het zelfvertrouwen van de spelers bereikte ongekende hoogte...

Na de wedstrijd stapte ik in de auto om naar huis te gaan. Ik had een mooi huis in hartje Amsterdam weten te vinden dus het duurde niet lang voordat ik er was. Ik stapte de auto uit en liep naar de voordeur. Toen ik de sleutel in het slot wilde steken ging de deur vanzelf open. Niet weer! dacht ik. Ik keek naar het slot van de deur en zach dat het geforceerd was. Dit was al de 5e keer. Er was vaak ingebroken bij mijn huis dus erg verrast was ik met deze keer niet. Maar het voelde toch anders. Ik liep verder naar binnen en riep mijn vrouw. Sandra! Sandra! ik kreeg geen gehoor. Die is vast al op het politiebureau met foto's hoe alles eruit ziet, dacht ik. Zo was het de vorige keer ook. Het komt niet in haar op dat de politie zelf ook langs kan komen als je ze belt. Ik liep de gang door naar de woonkamer. De hele woonkamer lag overhoop. Overal lagen foto's en papieren. Gek genoeg stond de tv er nog. Dat gold ook voor de dvd-speler en de stereo installatie. Ik liep naar het raam dat uitkeer over de achtertuin. Er zat een grote ster in. Ik liep erheen en zag tot mijn grote schrik dat er op de grond bij het raam een grote plas bloed lag. Van alles ging door me heen! Ik rende naar de telefoon en belde het mobiele nummer van mijn vrouw. Na 3 keer over te zijn gegaan werd de telefoon opgenomen: Met dokter De Wit........

Mooi mooi...

Blijft leuk geschreven jongen!!

 

Ga zo verder ben benieuwd hoe het verder gaat

Mooi werk:) ik hou wel van lappen tekst, mits mooi geschreven. En jij hebt daar weinig moeite mee.

Let wel even op je taalfoutjes: 'Dat gelde ook voor de dvd-speler' - 'Dat GOLD ook voor...';)

Goed verhaal, leest makkelijk weg en is leuk geschreven. Wil weten wat er gebeurd is, heb je goed gedaan door te werken met flashbacks. Ga zo door.

Je schrijft het heel mooi en ik hoop niet dat die grote plas bloed van je vriendin is, maar als ik het verhaal zo lees vrees ik toch dat dat wel zo zal zijn.

In de eerste update van vandaag(donderdag dus) staat een foutje, daar heb je staan de tweede helft was net zo slecht als de tweede.

Vermaelen is een toptalent, die moet je echt niet voor 7 miljoen laten vertrekken man, zelfs niet voor onder de 10 miljoen denk ik.

Superverhaal! Heel leuk met de flashbacks en clifhangers! Ik wacht op het vervolg.

bedankt voor alle reacties. Ik zal proberen vandaag nog wat te schrijven maar door tijdgebrek zal dat waarschijnlijk pas morgen gaan gebeuren. Dan komt er wel meteen een groot stuk om het goed te maken :*)

Tuuuut! Ik schrok wakker uit mijn gedachten. Ik was, diep verzonken in mijn gedachten, op het stuur gekomen met mijn hoofd. De toeter die ik daardoor in drukte bracht me weer terug in de wereld van dit moment. Wat een heel was die tijd zeg! Ik keek om me heen, zag een paar mensen staan kijken naar mijn auto, en startte de auto. Zo normaal mogelijk reed ik het parkeer terrein af. Ik groette nog even naar de journalist die daar met zijn laptop in de zon zat en gooide een cd in auto-radio. Terwijl ik de snelweg op reed terug naar Amsterdam begon ik, verward als ik was door al mijn gevoelens, hard mee te blèren met Katie Melua. Door het zingen had ik niet echt op de weg gelet. Links en rechts kreeg ik bozeblikken van andere automobilisten naar mijn hoofd. Ok schreeuwden ze allemaal dingen die ik gelukkig niet kon horen. Ik besloot dat ik even tot mezelf moest komen en nam de afslag naar Hengelo. Ik stopte bij de eerste de beste kroeg en keek naar de grote letters op de ramen; Cafe de Brink 5. Ik stapte in een vrijwel lege kroeg naar binnen maar voelde toch de ogen van de mensen die er waren branden. Ik liep naar de uiterste hoek van het cafe en ging daar zitten. Half in het donker keek ik rond. Ik wenkte de man achter de bar. Hij lachtte naar mij en wees op een plastic bord; Bestellen doen wij aan de bar. Met tegenzin stond ik op en liep naar de bar. Een dubbele whisky graag. Terwijl ik het zei realiseerde ik me dat ik met de auto was en het beter niet kon doen. Nog voor ik iets anders kon bestellen stond het glas al voor me. Ik pakte het glas en liep terug naar mijn plek. Terwijl ik daar zo zat dacht ik weer aan het telefoongesprek met dokter de Wit.

Dokter, hoezo dokter? Waar is mijn vrouw?

 

-Aha, u bent vast Meneer Koetsier?

 

Nee Piet Paulusma, nou goed! Waar is mijn vrouw, ik wil haar nu spreken!

 

-Dat gaat denk ik niet, het zou fijn zijn als u naar het ziekenhuis kan komen!

 

Zeg me dan wat er aan de hand is!

 

-Komt u maar gewoon hierheen. Ik kan helaas niet verder bellen, ik word opgepiept. Wij zien elkaar straks

 

Ik schreeuwde nog allemaal dingen in de telefoon maar de verbinding was al verbroken. Ik belde nogmaals naar het mobiele nummer maar kreeg meteen de voicemail. Ik rende het huis uit en sprong in de auto. Als een gek reed ik naar het AMC. Al toeterend en scheldend baande ik mij een weg door het verkeer. Aangekomen bij het ziekenhuis zette ik mijn auto op de eerste de beste plaats neer en rende het ziekenhuis in zonder te betalen voor de parkeerplaats. Er stond een lange rij bij de balie. Ik schoof de persoon die vooraan stond aan de kant en probeerde alles uit te leggen aan de dame achter de balie. Ik was echter nog niet helemaal op adem en kwam niet goed uit mijn woorden. Toen voelde ik een hand op mijn schouders. Ik draaide mij om zag een man staan van begin 40. Hij had golvend bruin haar en een soort Harry Potter brilletje. Ik keek naar zijn naambordje: Drs. De Wit. Komt u maar even mij, zei hij terwijl hij mijn schouder vasthield. Wat is er in hemelsnaam allemaal aan de hand? schreeuwde ik.

Het is misschien beter als u even gaat zitten. Terwijl hij dit zei liet hij mijn schouder los en wees naar een stoel vlak naast me. Ik ging zitten en hij begon zijn verhaal....

Je houdt het goed spannend Swollenaer, dan heb je ook veel meer lezers aangezien ze allemaal het vervolg willen weten.

Uw vrouw ligt op dit moment op de intensive-care met inwendige bloedingen, een gebroken hand en verscheidene hoofdwonden. hij vervolgde zijn verhaal maar ik hoorde het al lang niet meer. Ik was half in shock en zijn woorden galmden door mijn hoofd. Intensive-care! Hoe heeft het kunnen gebeuren. Ik voelde me schuldig, over het feit dat ik er niet voor haar kon zijn toen het gebeurde, maar ook dat ik me op een gegeven moment niks meer aantrok van alle inbraken. Ik stond op en liep weg van de dokter die nog steeds aan het praten was. Toen hij zag dat ik wegliep probeerde hij me tegen te houden. In een roes liep ik door. Ik ging de wc binnen en gooide een hand met water in mijn gezicht. Ik keek naar mezelf in de spiegel. Die 2 jaar als topcoach hadden me er niet jonger op gemaakt. Van mijn gezicht was duidelijk af te lezen dat ik veel stress had gehad. Ik was nog maar 32 maar zag er uit als iemand van minstens 40. Terwijl ik mezelf zo bekeek kwam de dokter binnen.

"Ik weet wat u mee maakt, maar u moet rustig blijven"

Ik keek hem aan en zag hem absoluut geen emtoties tonen. Hij keek gewoon neutraal naar mij. "Breng me naar haar toe" zei ik zo rustig mogelijk. "Weet wel dat het niet echt een prettig gezicht is" zei hij op die standaard toon waarop dokters ook altijd praten is die ziekenhuisseries. "Maakt me niks uit, ik wil haar zien!"

Hij wenkte mij en ik liep achter hem aan. We gingen de lift in. Hij drukte op het knopje voor de 4e verdieping. Ik keek naar de rode lampjes die aangaven op welke verdieping de lift zich nu bevond. Op de 2e verdieping stopte de lift en stapte er een jonge vrouw in. Ik schatte haar niet ouder dan 25. In haar handen had ze een baby. Zielsgelukkig keek ze me aan en lachte ze vriendelijk. Ik merkte ineens hoe verschillend het kon zijn in het ziekenhuis. Leven en dood stonden hier bijna naast elkaar. Ik verdrong die gedachte meteen, mijn vrouw ging niet dood. Ze zou het redden, dat zei de dokter zelf. Toen ik weer op de lampjes keek stopte de lift meteen: de 4e verdieping. We liepen een lange gang door die vrijwel helemaal leeg was. Er waren geen mensen, geen schilderijen en er stond zelfs niks op de grond. Het enige wat de gang niet leeg maakte waren de bordjes die aan het plafond hingen. Ik keek naar de bordjes en probeerde te lezen wat er op stond maar doordat ik niet de tijd had om er stil bij te gaan staan lukte me dat niet. Ineens sloeg de dokter links af een kamer in. Ik ging hem achterna en we kwamen aan in een kleine kamer. Het enige geluid wat ik hoorde was het gepiep van de hartmonitor en het geruis van het beademingsapperaat. Ik keek in de kamer rond en zag een gordijn. Daarachter moest mijn vrouw liggen. voorzichtig liep ik er naar toe. Voor het gordijn bleef ik staan. Ik haalde diep adem en trok het gordijn open....

Ik sla de rest van de whisky in een keer achterover in een poging om het beeld dat ik toen zag uit mijn gedachten te doen verdwijnen. Ik kijk rond in de kroeg en zie nu dat ook de laatste gasten zijn vertrokken. De man achter de bar staat rustig glazen schoon te maken en schenkt verder nergens aandacht aan. Ik loop naar de bar en bestel nog een dubbele whisky. Om mijn gedacht te verzetten loop in naar de gokautomaat naast de ingang. Ik gooi er een paar euro in, maar zie dat het niet echt mijn lucky day is. Ik drink mijn whisky op en loop weer terug naar de bar. Ik ga zitten en vraag om het telefoonnummer van een taxi. De barman stelt voor om zelf wel even voor mij te bellen. Ondertussen bestel ik nog een whisky. "De taxi is er over 10 minuten" zegt de barman als hij de telefoon weer neerlegt. "Waar kom je eigenlijk vandaan?' Vraagt hij. "Ik kom net vanaf het Arke-stadion" zonder dat hij verder iets vraagt vertel ik het verhaal over het aangeboden contract. Hij lacht en legt me uit dat hij totaal geen verstand van voetbal heeft. Hij heeft dan ook geen enkel idee wie ik ben. We praten nog wat verder over wat dingen die niks met voetbal te maken hebben en ik merk dat ik knap weinig weet van wat er allemaal op de wereld speelt. Ik heb in mijn jaren bij Ajax voor 90 % voor het voetbal geleefd. De overige 10 % van mijn aandacht is naar mijn vrouw gegaan. Ik hoor getoeter buiten en neem afscheid van de barman. Ik sta op en loop naar buiten. Ik stap de taxi in. "Waar gaan we heen?" vraagt de chauffeur. "Naar het dichtsbijzijnde hotel graag" antwoord ik en de taxi rijd weg. In de taxi denk ik aan de weken van onzekerheid na de aanval op mijn vrouw. Lang heeft ze niet in het ziekenhuis gelegen, maar de weken waren een hel. Het alleen thuis zijn begon aan me te vreten. Ik kon mij gedachten dan ook totaal niet richten op het voetbal. De taxi stoptte, ik betaalde en stapte uit. We waren voor het Van de Valk hotel gestopt. Ik liep naar binnen