Nom de Guerre Posted April 13 Share Posted April 13 Het gebeurde in Zweden, in de zomer van 1958. De lucht was zwaar van grijs licht en vocht, de zon een bleke schim boven de Scandinavische vlaktes. Het wereldtoneel was klaar voor het WK. Grootmachten stonden in formatie opgesteld, veldslagen zouden volgen. Tussen de gebruikelijke favorieten, Brazilië, Duitsland, Hongarije, wrong zich een man naar voren die niemand op het lijstje had staan. Geen erkende vedette, maar een scherpzinnige scherpschutter uit Frans-Marokko. Just Fontaine. Vierentwintig lentes jong en spelend op geleende schoenen. Fontaine stond op het punt geschiedenis te schrijven op de voeten van een ander. Vlak voor het toernooi begaf zijn eigen schoeisel het. Zonder een moment van poespas griste hij het paar van ploegmaat Bruey mee, trok ze aan, en zei niets. Geen excuses. Geen magie. Alleen: lopen, kijken, schieten. Fontaine had tot dan toe één interlandgoal gescoord in vierenhalf jaar. Eén. Frankrijk had andere plannen, andere namen, Fontaine was een reserve. Maar blessureleed sloeg toe bij René Bliard, de vaste spits en het vacuüm dat achterbleef was genoeg voor Fontaine om zich erin te nestelen als een dolk in een open wond. Hij werd als invaller meegestuurd naar het front. Zoals de geschiedenis ons leert: het zijn vaak de mannen die vanuit de marge komen die het verschil maken als de elite struikelt. Wat daarna gebeurde, was een waar jongensboekverhaal. De eerste wedstrijd. Paraguay. De Fransen kwamen op achterstand. Fontaine keek, bewoog, koos positie en sneed als een mes door de defensie. Hij scoorde drie keer. Niet met gebrul of borstklopperij, maar met de koelte van een sluipschutter. In de schaduw. Frankrijk won met 7-3. Niemand had het zien aankomen. Behalve Fontaine zelf. Daarna Joegoslavië. Twee treffers. Frankrijk verloor, maar Fontaine was onverstoorbaar, als een horloge dat bleef tikken te midden van een instortend gebouw. Tegen Schotland weer een goal. Dan Noord-Ierland. Twee keer raak. Fontaine was niet langer een invaller. Hij was de speerpunt van de Franse aanval geworden. En toen, Brazilië. Garrincha, Didi, Vavá, en dat zestienjarige wonderkind genaamd Pelé. Een armada. In de tweede minuut stond Frankrijk al achter. Maar Fontaine was daar weer. Eén kans. Eén schot. Één-Één. Hij hield Frankrijk nog even in leven. Maar het noodlot, zoals altijd, want zelden lopen dergelijke jongensboeken echt goed af, sloeg toe. Robert Jonquet, aanvoerder en verdediger, brak zijn been. Er waren geen wissels toegestaan in die tijd. Frankrijk vocht verder met tien man, of negen, eigenlijk, want Jonquet strompelde als een geest over het veld. De Fransen verloren met 5-2, maar Fontaine had zijn plicht gedaan. Hij had gescoord. Ook tegen de goden van het voetbal. Tegen West-Duitsland in de troostfinale had hij nog missie voor ogen. Kocsis’ record verbreken: elf doelpunten op één WK. Fontaine stond op negen. De Fransman overtrof Kocsis in stijl. Vier keer schoot hij raak. Vier kogels. Frankrijk won met 6-3. En Fontaine? Dertien doelpunten. In zes wedstrijden. Sindsdien heeft niemand dat evenaart. Niemand. Geen Ronaldo, geen Messi, geen Müller, geen Pelé. Alleen hij. Just Fontaine. De man op die speelde op andermans schoenen. Maar helden lopen niet lang in de zon. Na het toernooi brak hij zijn been. Niet één keer, maar twee keer. Zijn lichaam, ooit een machine voor doelpunten, viel stil. Op achtentwintigjarige leeftijd, toen anderen pas begonnen, stopte Fontaine voorgoed. Hij werd trainer. Bondscoach van Frankrijk, kort, maar heftig. Coach van Marokko, met succes. Maar als speler? Zijn saga was kort. Eén gouden zomer. Eén overdonderend toernooi. Fontaine stierf in 2023, 89 jaar oud. Zijn naam leeft voort in lijstjes, in herinneringen, in de geur van het leer en het geluid van dertien ballen die het net doen kraken. Elke keer als een nieuwe ster opstaat, elke keer als een topscorer zes keer scoort in een WK, zeggen de statistieken: "Nog niet eens de helft van Fontaine." Hij was geen mythe. Hij was echt. Een man van vlees, bloed, botten, zweet en lef. Een man die zijn kans kreeg en deze met beide handen aangreep. Een vergeten held, misschien, behalve door de cijferfetisjisten en triviacracks. Toch willen wij hem eer bewijzen. Dertien goals. Zes wedstrijden. Eén naam. Just Fontaine. Nu FM24 vooralsnog de laatste versie van het spel lijkt te worden waarin internationaal management mogelijk is, zijn internationale uitdagingen leuk om er naast te pakken. Wat is immers een grotere uitdaging dan het record van Just Fontaine uit de boeken te schieten? Er is eigenlijk maar één eis waar je dus aan moet voldoen: Je speler moet minimaal 14 doelpunten scoren (+25 punten). Om de uitdaging iets meer gravitas te geven, kun je kijken of je ook het gemiddelde van Just kunt overtreffen. Je speler moet dan minimaal 14 doelpunten scoren en een gemiddelde van meer dan 2.17 doelpunten per wedstrijd scoren (+25 bonuspunten) Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nom de Guerre Gepost April 13 Author Share Gepost April 13 En om af te trappen. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
bas huijsmans Gepost April 13 Share Gepost April 13 Hahah oeps deze ben ik vorige week inderdaad vergeten aan te maken. Heb je hier het gemiddelde van 2.17 doelpunten ook verbroken? Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Nom de Guerre Gepost April 13 Author Share Gepost April 13 23 minuten geleden zei bas huijsmans: Hahah oeps deze ben ik vorige week inderdaad vergeten aan te maken. Heb je hier het gemiddelde van 2.17 doelpunten ook verbroken? 18 goals, 8 potjes, 2.25 gemiddeld. Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
bas huijsmans Gepost April 13 Share Gepost April 13 3 minuten geleden zei Nom de Guerre: 18 goals, 8 potjes, 2.25 gemiddeld. Keurig. Heb ze toegevoegd! Quote Link to comment Share on other sites More sharing options...
Recommended Posts
Join the conversation
You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.