[IDS '25] [FM24] Op weg naar de top

[Nom de Guerre]

Even moeten bijlezen. Mooie mix van fictie en FM. Sportief gezien is het net een sprookje.

[delichris]

Een mooi resultaat tegen Lille neergezet.

[Djurovski]

Wait what laat je ons in spanning betreft de vorige update... Denk aan onze harten. Knappe resultaten tegen Lille. Met opgeheven hoofden eruit.

[Marius]

 

- 44. Donderwolken -
 

Hoe helder de hemel even was door de veelbelovende prestaties tegen Lille, hoe donkerder deze eigenlijk was gedurende de rest van de maand maart. Sportief gezien was dat misschien nog relatief, maar daarbuiten was er toch een stevige donderwolk op drift. Een donderwolk genaamd Tatiana. Onze furie uit het voormalig Oostblok had haar billen verbrand. En dat nog wel nadat ze eerst met die uitmuntende billenpartij bloot was gegaan.

En ik was natuurlijk de grote schuldige in dat verhaal. Aanvankelijk werd mijn verjaardag verstoord door een mysterieuze boodschap van psychologe Jessy, maar van zodra ik een berichtje ontving van Tatiana verdween dat helemaal naar de achtergrond. Tatiana had me immers niet alleen gefeliciteerd voor mijn verjaardag maar ook in één klap gesuggereerd om die te vieren in het gezelschap van een drankje en haarzelf.

Helemaal opgenaaid door de fratsen van Jessy had ik er niet beter op gevonden dan hierop toe te zeggen. In een alles verhullende en uitdagende jurk had ze me opgewacht toen ik haar kwam ophalen. Van ons plan om de stad in te gaan, is echter niets in huis gekomen maar het had in ieder geval wel gezorgd voor het nodige vuurwerk om mijn verjaardag in stijl te vieren.

Een geslaagd feestje in mijn ogen. Maar ook niet meer dan dat. Tatiana had al lang mijn interesse niet meer. Maar als ze zichzelf op een schoteltje ging presenteren, wie was ik dan om haar af te wijzen? Die verwachtingen werden echter niet gedeeld. En dat was al meteen duidelijk vanaf de zogenaamde 'morning after'. Haar gezicht leek wel helemaal op te lichten toen ik op de club aankwam, maar de eerste barsten van vertwijfeling werden meteen zichtbaar toen ik het bij een afstandelijke 'good morning' hield, net zoals tegen de andere mensen op de vloer. Toen ik enkele ogenblikken later koeltjes kwam informeren naar de travel arrangements voor onze verplaatsing naar Lille wist ze helemaal hoe laat was.

Sindsdien loopt Tatiana er bij als een donderwolk. En het kan me eerlijk gezegd worst wezen. That little princess has blown her chances long time ago. Wat mij daarentegen wel wat zorgen baart, zijn onze prestaties en resultaten op het veld. We waren de maand al begonnen met een magere 1 op 6, maar ook nadien kregen we de goede flow niet meer helemaal te pakken.

De Europese wedstrijden tegen Lille hadden ons veel krachten gekost, en dat uitte zich ook in onze wedstrijd tegen het reserve-elftal van Sporting. Slechts in blessuretijd konden we de 3-3 gelijkmaker op het bord zetten. Nadien knoopten we tegen Coimbra gelukkig wel weer aan met de overwinning. Onze eerste driepunter in vier wedstrijden. Maar uit bij Camacho beleefden we pas echt een rollercoaster. In blessuretijd leken we aanvankelijk niet alleen te ontsnappen aan een nederlaag maar zelfs nog met drie punten aan de haal te gaan. We gingen immers van 2-1 naar 2-3 in minuut 90+1 en 90+5. Jammer genoeg bleef er zelfs dan nog genoeg tijd over voor de thuisploeg om alsnog opnieuw gelijk te maken.
 

Spoiler

Bijgevolg hebben we van de 8 gespeelde wedstrijden in de play-offs nog maar de helft gewonnen. Toch is dat nog voldoende om de leidersplaats in handen te hebben. De verschillen in de tussenstand zijn echter zeer beperkt, waardoor we na de volgende speeldag even goed pas vijfde kunnen staan. Worden het nog spannende weken?
 

Spoiler

 

Reacties

Spoiler

@Nom de Guerre Thanks! Sportief mogen we inderdaad niet klagen, al begint de vermoeidheid zich wel wat te wreken. Hopelijk blijven we overeind in de eindspurt nu het programma terug wat minder beladen is.

@delichris Lille was een maatje te groot, maar ik ben zeker tevreden dat we het verschil beperkt konden houden.

@Djurovski Af en toe moeten we de spanning er natuurlijk ook wat in houden  

 

[Djurovski]

Sportief even een dipje maar nu Europa gedaan is vermoed ik dat de overwinningen wel weer komen

[delichris]

Even een mindere periode qua overwinningen, maar je mag niet klagen.

[Marius]

 

- 45. Een vlaag van euforie -
 

De dreigende donderwolken van maart verdwenen al snel in april en mei en maakten plaats voor een vlaag van euforie. Onze eerste opdracht was er één in de beker. De return tegen Feirense stond immers als eerste wedstrijd geprogrammeerd. We zouden een 2-0 uitgangspositie gaan verdedigen en hadden dan ook al het gevoel dat we op de rand van een nieuwe bekerfinale stonden.

Het bracht herinneringen terug naar vorig jaar toen we een ultiem bekersprookje wisten neer te zetten. Het was overdreven gesteld om te zeggen dat er gewenning optrad maar we teerden wel op de ervaring die we vorig jaar hadden opgedaan. Waar de jongens vorig jaar nog niet wisten hoe zich te gedragen en voor te bereiden op dit soort wedstrijden, zaten we nu natuurlijk in een heel andere situatie. Mede vanwege alle Europese matchen, hadden onze jongens afgelopen tijd al heel wat anders meegemaakt.

Tot vorig jaar waren ze niet meer dan een samenraapsel van een stelletje amateurs. Ze konden wel aardig tegen een balletje trappen, maar succes en een plaatsje in de spotlights bleven een verre droom. Daar was verandering in gekomen sinds het ongelofelijke bekersprookje vorig seizoen, en al helemaal met het Europese parcours afgelopen maanden. De jongens waren uit de schaduw getreden, en hadden voor het eerst in hun carrière de smaak van succes geproefd. En dat smaakte naar meer. 

Zeker omdat de meeste ook beseft dat hun verhaal eindig was. De club zat in een opwaartse spiraal en zou sneller groeien dan hun eigen carrière. Hun eigen sportieve en fysieke limieten zouden weldra overtroffen worden. Voor sommigen was er zelfs nog meer aan de hand, want enkele ouderdomsdekens binnen de ploeg dachten hardop na over hun pensioen. 

Het bekerverhaal was dan ook een uitstekende opportuniteit om nog één keer te schitteren op een podium. Eindigen op een hoogtepunt. Het klonk cliché. Maar toen ik die woorden uitsprak in de kleedkamer zag ik wel dat ze hun effect niet misten. Het vuur ging branden in hun ogen. Marek zag dat het goed was en gaf me een korte knik terwijl we ons naar de dug-out begaven.

Halfweg de eerste helft hadden we er al twee in het mandje liggen. We leken al gebeiteld te zitten en konden de finale al ruiken. Toch kon de thuisploeg in de tweede helft aanvankelijk nog langszij komen, maar ook daar reageerden we weer op alsof we door een bij gestoken werden. Zelfs toen Feirense in blessuretijd de 3-3 wist te maken, scoorden we opnieuw tegen. Al was het maar voor de eer. En natuurlijk ook met een derbyzege als inzet. Dat smaakte toch altijd nog net iets zoeter dan een andere overwinning.
 

Spoiler

Alsof dat nog niet genoeg was, kwam het beste nieuws misschien nog wel na de wedstrijd. Gil Vicente, dat haar heenwedstrijd met 2-1 had verloren in Porto, was erin geslaagd om zich alsnog te kwalificeren voor de finale. Het won in eigen huis met 2-0 en zette de deur naar een nieuwe bekerzege voor ons op een kier. Een subtopper vanop het hoogste niveau blijft immers nog steeds een tegenstander van een heel ander niveau dan een traditionele topclub als Porto.
 

Spoiler

Gedragen door de kwalificatie voor een nieuwe finale, pakten we nadien prompt 10 op 12 in de competitie. Dat gaf ons de kans om ons op de voorlaatste speeldag al te verzekeren van de titel én promotie. Na een 1-2 zege op het veld van Sporting B kwam dat ook uit. Op de laatste speeldag stond er voor ons niets meer op het spel maar konden we wel beletten dat onze streekgenoot Coimbra rechtstreeks kon promoveren door hen op een gelijkspel te houden. We eindigden het seizoen uiteindelijk met zes punten voorsprong.

Nog één wedstrijd rest ons alvorens we het seizoen kunnen afsluiten.

 

Spoiler

 

Spoiler

 

Reacties

Spoiler

@Djurovski Je voorspelling was in ieder geval correct. De overwinningen volgden opnieuw snel en zodoende is de eerste prijs al binnen.

@delichris Mij hoor je ook niet klagen hoor  Integendeel, de sfeer is alweer opperbest  

Andere volgers @roeliho @Fantasy @Nom de Guerre

 

[Djurovski]

Gefeliciteerd met de promotie en de titel. Die kan niemand je meer afpakken en ik geloof wel in een nieuw beker sprookje 

[Fantasy]

Nu al hosanna daar  Succes nog in de bekerfinale!

[delichris]

Promotie en weer in de bekerfinale. Lekker bezig.

[Gert]

Dat doe je zeker knap. Gefeliciteerd met de promotie en de mooie serie. Zet em op in de beker.

[Marius]

 

- 46. I wanna go bang -
 

It was the end of an era. Het einde van een tijdperk. Het klonk misschien dramatischer dan het was, maar de laatste wedstrijd van het seizoen 2024-2025 zou wel het einde van deze groep spelers in de geschiedenis van Beira-Mar gaan betekenen. Op een handvol jongens na, liep zowat de voltallige selectie uit zijn contract aan het einde van de maand. En daar zou ook het resultaat van de bekerfinale nog weinig verandering in gaan brengen.

Enkel voor de spitsenpositie hadden we nog geen nieuwe krachten aangetrokken. De prestaties van clublegende en cultheld Diogo Ribero, afgelopen jaar nog goed voor bijna 30 doelpunten, deden me twijfelen om hem alsnog een nieuwe overeenkomst voor te schotelen. Enkel zijn leeftijd (34) sprak in zijn nadeel en deed me mezelf afvragen of het niet beter zou zijn om voor zijn spitsbroeder Niang (22), toch ook goed voor bijna 20 goals, te kiezen. Als doublure(s) op de bank dan welteverstaan natuurlijk. Want het niveau moest echt wel omhoog als we ook volgend jaar bovenin wilden meestrijden.

Maar dat was natuurlijk allemaal pas (denk)werk voor het tussenseizoen. Eerst dienden we nog één ultieme wedstrijd af te werken. Dat zouden we gaan doen zonder Lassane Mané. Ons breekijzer op het middenveld, en één van onze best presterende spelers afgelopen seizoen, was immers behoorlijk zwaar geblesseerd geraakt in één van onze laatste competitiewedstrijden. Zijn afwezigheid was zonder twijfel een gemis, en al zeker tegen een tegenstander van dit soort kaliber. Mané was immers ook meermaals één van onze beste mannen op het veld in Europa afgelopen seizoen.

Hij had zijn laatste wedstrijd voor de club dus al gespeeld jammer genoeg. Voor bijna alle andere jongens in de selectie zou dit de laatste wedstrijd worden in het geelzwarte shirt van Beira-Mar. Dat hadden ze met trots gedragen. Daarin hadden ze zich afgebeuld. In het zweet gewerkt. Tranen gelaten. Gevierd. Dat laatste hadden ze vooral de afgelopen twee jaar opvallend veel mogen doen. Ze hadden hoogdagen gekend waarvan ze wellicht nooit hadden durven dromen.

Maar daar zou nu, na dit seizoen, een einde aan komen. Deze jongens hadden de ploeg geleid naar ongekende hoogdagen, maar van het vervolg zouden ze geen deel meer uitmaken. De Présidente was razend ambitieus en de jongens beseften als geen ander dat ook hun niveau zou botsen op limieten. Van bitterheid of frustratie was dan ook geen sprake.

Er was alleen maar trots. Een gevoel dat alle andere mogelijke emoties oversteeg. Een gevoel dat de jongens niet alleen hadden gekregen door de reacties van de fans of de lof van de Portugese pers maar een gevoel dat ze zelf hadden gecreëerd door hun band in de kleedkamers en het gevoel van 'voor mekaar door dik en dun te gaan' op het veld. Hier stond geen stelletje mannen die toevallig tegen een balletje konden trappen. Hier stond een hechte vriendengroep die samen geschiedenis had geschreven.

En dat wilden ze maar al te graag nog een keer doen. Een nieuwe bekerfinale, de tweede op een rij, bood daar een unieke opportuniteit voor. Vorig jaar deden we het als vierdeklasser. Ditmaal konden we dat kunstje overdoen als derdeklasser. Het leek te mooi om waar te zijn. Maar het geloof daarin was nergens groter dan in onze kleedkamer. 

 

Aangezien er drie weken zaten tussen onze laatste competitiewedstrijd en de bekerfinale speelden we tussendoor nog een oefenpartijtje. Tegenstander was Vitoria Sétubal. We wonnen met 4-2 en elk van onze spitsen kwam twee keer op het scorebord. Ons vertrouwen kreeg er alleen maar een boost van. Maar ook met het vertrouwen van onze tegenstander in de finale zou niets mis zijn. Gil Vicente won immers haar laatste competitiewedstrijd met overduidelijke 4-0 cijfers. Goed voor de vijfde plaats in het eindklassement. Maar niet goed genoeg voor Europees voetbal. Daarvoor zouden ze de finale dienen te winnen.
 

Spoiler

En daar wilden wij natuurlijk een stokje voor steken. Meer zelfs. Onze jongens wilden stoppen op een hoogtepunt. Ze wilden eindigen met een knal. En dus had ik weinig woorden nodig om hen op te peppen. Vier waren er al voldoende: 'I wanna go bang.'

Reacties

Spoiler

@Djurovski Thanks! Het geloof in bekerwinst is zeker aanwezig, maar de finale zal allesbehalve een eitje worden.

@Fantasy Thanks! Hopelijk nog een keer hosanna  

@delichris Het blijft erg lekker lopen inderdaad. Nog eens bekerwinst zou het wel helemaal zoet doen smaken  

@Gert Bedankt! We gaan vol voor bekerwinst natuurlijk!

Andere volgers @roeliho @Nom de Guerre

 

[delichris]

Wat zou het mooi zijn als bijna alle spelers afscheid kunnen nemen met de beker.

[Djurovski]

Het zal de jongens zeker gegund zijn om met een mooie prijs afscheid te nemen

[Nom de Guerre]

En nu die fairytale-run afmaken met een trofee  

[Marius]

 

47. Ending with a bang -
 

Voor bijna 35.000 fans mochten we aantreden in de bekerfinale. Dat waren er nog een paar duizend meer dan vorig seizoen. Toen hadden we met Boaviste een tegenstander die net gedegradeerd was vanop het hoogste niveau. Met Gil Vicente kregen we ditmaal een opponent van een ander niveau. Ze eindigden immers uiterst knap vijfde. Al hadden ook zij te kampen met teleurstelling, net zoals Boavista destijds. Die vijfde plek was immers niet goed genoeg voor Europees voetbal.

Voor onze tegenstander stond er dus zeker wat druk op de ketel. Voor ons lag dat anders. Natuurlijk wilden we dit bekersprookje graag opnieuw tot een goed einde brengen. En natuurlijk had het Europees avontuur van afgelopen seizoen naar meer gesmaakt. Maar winnen was geen must. Het zou vooral een bekroning zijn voor de jongens die hier de afgelopen twee zichzelf meermaals overtroffen hadden.

Met die mindset stapten we ook op het veld. We weken niet af van ons gebruikelijke game plan en traden aan in een traditionele 4-2-2-2 opstelling. We hadden immers genoeg vertrouwen om uit te gaan van onze eigen kracht en wilden niet met een té behouden aanpak voor de dag komen. Het grootste vraagteken was vooral of we de slag op het middenveld zouden overleven, zeker zonder de geblesseerde Lassane Mané.

Dat lukte eigenlijk maar half. Onze tegenstander was veruit de gevaarlijkste ploeg. En wij kwamen er amper uit. Laat staan dat we tot een deftig uitgespeelde kans kwamen. Nee, we ondergingen overduidelijk de wet van de sterkste. Vlak voor en na rust moesten we ook een doelpunt slikken. Telkens kwam de VAR tussenbeide en ging het feestje niet door vanwege buitenspel.

Tijdens de rust hadden de jongens al een beetje met de moed der wanhopen rond gekeken. Toen had ik hen al verteld dat we moesten blijven vechten, en blijven geloven in die ene kans die vroeg of laat wel zou vallen. Het was een beetje tegen beter weten in, maar ik moest natuurlijk iets zeggen om het vuur brandende te houden.

Die ene kans kwam ook. Diep in de tweede helft dan ook nog eens. Er stond immers maar een kwartier meer op de klok. Onze spits Niang kon de buitenspelval maar net omzeilen, en ondanks dat hij amper op snelheid kon komen en al van buiten de zestien diende aan te leggen om nog te kunnen profiteren van de situatie, slaagde hij erin de bal tegen de netten te werken.

Het geluk leek vandaag langs onze kant te staan. Lang durfde ik er nog niet helemaal in gaan geloven maar toen de blessuretijd al vijf minuten bezig was, stond ik ook al klaar langs de zijlijn om het veld op te sprinten en te gaan vieren. Nog één fase diende we te overleven. Een corner van Gil Vicente. Zelfs hun doelman was mee naar voren opgerukt. Er werd echter niemand bereikt in het zestienmetergebied. Weg kans? Niet helemaal. Uitgerekend hun doelman kon de bal oppikken langs de zijlijn en slingerde de bal vanop links nog één keer voor doel. Mboula kon er zijn hoofd nog net tegen zetten. De bal verdween tegen het net. We hadden 96 minuten voetbal achter de rug.

Uitgeteld vielen onze jongens op het veld. Bij Gil Vicente werd er gevierd. Bij ons hakte het tegendoelpunt erin. De jongens zaten op hun tandvlees. De vermoeidheid had er de laatste weken van het seizoen al stevig ingehakt. Nu nog eens 30 minuten overleven en van deze uppercut bekomen leek zowat onmogelijk.

En toch deden we het. Vraag me niet hoe of wat. Wat er precies in de verlengingen gebeurde, kan ik niet meer navertellen. Het belangrijkste was dat we overeind bleven en met een strafschoppenreeks alsnog een kans kregen om de beker opnieuw te pakken. Onze cultheld Diogo Ribeiro nam zijn verantwoordelijkheid en trapte meteen de eerste penalty binnen. De doelman aan de overkant leek al op weg om de held van de finale te worden met zijn assist in de 96e minuut maar het was onze keeper die besloot daar een stokje voor te steken. 

Cléber ranselde immers de eerste strafschop van onze tegenstander uit de winkelhaak, en nadat Grilo ons op 2-0 had gezet, kon hij ook de tweede elfmeter van Gil Vicente uit zijn doel houden. Daarmee lagen we in pole-position en die gaven we ook niet meer uit handen. Ook onze twee volgende penalties gingen er immers in, en daarmee was onze tweede bekerzij op rij een feit!
 

Spoiler

Het feestje begon al op het veld en werd nadien tot in de vroege uurtjes verder gezet op de club. Na menig drankje waren Marek en ikzelf in gesprek geraakt met Vanessa. Ik had de dame in kwestie al ontmoet tijdens een eerder spraakmakend bekerfeestje meer dan een jaar geleden. Door haar kenmerkende moedervlekje in het midden van haar boezem had ik haar nu meteen weer herkend. Ook vorig keer hadden we ons erg vermaakt, al had ik me nooit meer kunnen voor de geest halen hoe de avond precies was afgelopen.

Met enkele suggestieve verwijzingen maakte ze echter duidelijk welke richting die nacht toen was uitgegaan. Met haar veel te diep uitgesneden decolleté had ze ook meer dan de volle aandacht van Marek en besloot ze om er geen doekjes om te winden. Op de man af vroeg ze ons of we het feestje niet bij haar wilden verder zetten. Marek's tong hing nog net niet op de grond toen ze een kaartje tevoorschijn haalde dat mij wel erg bekend voorkwam. Onze Slowaakse vriend staarde naar de gouden letters: NESSA. De dame in kwestie zag ondertussen hoe mijn blik veranderde. De link naar de naam Vanessa was gemaakt.

'So, what do you guys think? Wanna end the night with a bang?'

 

Reacties

Spoiler

@delichris Mooier dan een afscheid met bekerwinst kon het inderdaad niet worden!

@Djurovski Gelukkig stonden ook de voetbalgoden langs onze kant en was het de jongens gegund.

@Nom de Guerre Making fairytales happen  

Andere volgers @Fantasy @roeliho @Gert

 

[Nom de Guerre]

Ik ben wel benieuwd naar dergelijke feestjes  Die bekerwinst moet gevierd worden.

[delichris]

Wow je flikt het gewoon weer. 

[Djurovski]

Zeer sterk om hem over de streep te trekken. En scoren met hamsik is niet voor velen weg gelegd