[FM24] The Hexagon Challenge, Chapter 6: Zamalek - Aiming High

[PJHoutman]

 

 

 

Welkom bij de Hexagon Challenge, Chapter 6. Chapter 6, ja, terwijl dit toch pas de eerste post is. Hoezo? Omdat ik schijnbaar de enige ben die nog updates doet in het Hexagon-topic, en ik dan net zo goed gewoon mijn eigen topic kan openen. Hier ga ik mijn best doen de geachte medeleden van dit forum up to date te houden over de grote hoogten die mijn Uruguayaanse avatar, Severo Eustachio di Luca, in de virtuele voetbalwereld bestijgt. 

 

Zoals jullie in de, uiterst professionele, banner hierboven kunnen zien beginnen we met een korte terugblik op de save tot nu toe. Waar zitten we nu, en hoe zijn we daar gekomen? Dat valt te lezen in de eerste vijf, wat ingekorte, hoofdstukken.   

 

Vanuatu

 

Vanuatu en ik zijn al meer dan twee decennia een koppel. Al weten ze in die contreien hopelijk niet van mijn bestaan af, dat zou immers maar een deprimerende bedoening zijn voor die mensen. Des te meer omdat de eilandstaat al jaren behoort tot de meest tevreden landen ter wereld. Hoe kom ik erbij om daar een carrière te starten? Ons verhaal begint met FIFA 98: Road to the World Cup, waar Vanuatu niet alleen speelbaar is, maar de slechtste ploeg in het hele spel is. Daarmee het WK winnen op wereldklasse was jarenlang mijn grote vertier. Ook toen hield ik dus al van pittage uitdagingen. De namen van dat elftal staan nog in mijn geheugen gegrift. Doelman Fred Obed, rasta-linksbuiten Fedy Vava op de brommer, en de watervlugge spits Etienne Mermer - allemaal konden ze bij mij minder fout doen dan Daley Blind bij Ronald Koeman. 

Toen ik dus zocht naar een club in Oceanië om mijn Hexagon-carrière te beginnen dacht ik; waar beter dan op Vanuatu? In dit eerste hoofdstuk koos ik voor een dubbeluitdaging; niet alleen wilde ik met een ploeg uit Vanuatu de Oceanische Champions League (O-League) winnen, maar ik wilde het doen met alleen eigen jeugd. Een Geef De Jeugd Een Kans-challenge, dus. Ik nam het roer van Teouma Academy, de officieuze opleidingsploeg van de Vanuatuaanse voetbalbond over. Onze reis begon op het derde niveau...

 

Dominantie

We klommen al snel op. Met twee kampioenschappen op rij promoveerden we naar de Port Vila Premier League. Ons eerste jaar op het hoogste niveau was een doorslaand succes, en ook het landskampioenschap was snel binnen. Het jaar erna was er nog een klein struikelblok toen we tweede werden achter de verrassend sterke promovendus North Efate Utd, maar sindsdien zou Teouma Academy titel na titel aan elkaar rijgen. 

 

 

Ook in de O-League lieten we van ons horen. In ons eerste jaar haalden we de halve finale, waarin we enorm nipt verloren van Ba uit de Fiji-eilanden. Met een 5-4 nederlaag over twee wedstrijden ging onze droom tijdelijk op pauze. Iets meer dan tijdelijk zelfs, want de jaren erna vonden we ons Waterloo in de kwartfinales of zelfs de groepsfase. Tot we in 2030 eindelijk de eindstrijd bereikten. In Auckland namen we het op tegen de plaatselijke trots Auckland City. Een vroege tegentreffer kwamen we nog te boven, maar toen de Nieuw-Zeelanders vijf minuten voor tijd opnieuw toesloegen hadden we geen antwoord meer. Eerste poging; gefaald.

 

Victorie

 

Toch was het wel duidelijk dat we ons konden meten met de profploegen uit Nieuw-Zeeland. Na nog drie uitschakelingen in de halve finales, elke keer tegen ploegen uit dat land, haalden we in 2034 opnieuw de finale. Alle Kiwis waren uitgeschakeld en dus speelden we met meer vrijheid tegen Solomon Warriors, niet geheel verrassend een ploeg uit de Salomons-eilanden. 

 

We hadden er een treffer in de vierde minuut van de blessuretijd voor nodig, maar dwongen verlenging af en sloegen daarin twee keer toe, genoeg voor een 4-3 overwinning. Daarmee kon de eerste uitdaging - en het eerste hoofdstuk - worden afgesloten. 

 

 

Kaltack

 

Grote ster in dat kampioenselftal was de 16-jarige Bethuel Kaltack. Een centrale verdediger die als een van de eerste Vanuatuaanse spelers wel eens furore kon gaan maken buiten Oceanië - de beste man kwam als absolute topspeler uit onze jeugdacademie . Ik beloofde hem in de gaten te houden, maar koos ervoor de deur van Teouma Academy - en Oceanië achter me dicht te trekken. Volgende stap? Afrika. Hoe snel we daar succes boekten, lees je in hoofdstuk 2. 

[Djurovski]

Leuke uitdaging. Succes in hoofdstuk 2

[Marius]

Pittige uitdaging natuurlijk! De kop is er alvast af. Succes verder!

[PJHoutman]

 

Senegal

De eerste plek waar we neerstreken na het vertrek uit Vanuatu, was de Afrikaanse westkust. Bij het Senegalese Diambars FC vonden we een werkgever die net als Teouma Academy graag met jeugd werkte. In tegenstelling tot de obscure Vanuatuanen was deze club echter wel in aanraking gekomen met voetbalhistorie. De academie werd begin dit millennium opgericht door Patrick Vieira en werd in 2013 voor de enige keer kampioen van de Senegalese Ligue 1. De laatste jaren dreef Diambars vooral in de middenmoot, maar er was potentie aanwezig. 

 

Geldkwestie 

Ons eerste seizoen was een groot succes, maar zou ook gelijk ons laatste seizoen blijken. We wonnen de beker en eindigden tweede, maar dankzij een foutje in de prijzengeldberekening (er ontbrak een nulletje) kregen we minder geld dan de nummer drie. Daarmee startten we het nieuwe seizoen met een flinke achterstand op de concurrentie en zou het onttronen van kampioen Génération Foot nog lastiger worden. Om te voorkomen dat ik 'gedwongen' zou worden om komend seizoen de laatste wedstrijden van het seizoen te verliezen om derde te worden, stapte ik al na één seizoen aan het roer van Diambars op. 

 

 

Waardevol

 

Toch was mijn tijd in Senegal waardevol. Ik had mijn eerste stapjes gezet op de ladder van de Afrikaanse voetbalpiramide en had met een beker zelfs een tastbare prijs in de koffer. De toptalenten Aly Souaré en Alfred Kébé debuteerde onder mijn hoede en groeiden in een mum van tijd uit tot internationals, maar het was niet genoeg om me binnenboord te houden. 

 

Mijn volgende bestemming was Marokko, waar we bij eerstedivisionist Wydad Fès een nieuwe werkgever vonden. Marokko is een mooi voetballand, en Arabisch leren kon me helpen bij een eventuele stap naar nog grote competities als Algerije, Tunesië of Egypte. Hoe het me in het historische Fès beviel, lees je in hoofdstuk 3. 

[PJHoutman]

 

Bij Wydad Fès kwamen we richting het einde van het seizoen binnen. De ploeg speelde nergens meer om en daardoor kon ik in alle rust opbouwen. Dat had succes, want het jaar daarna promoveerden we. De afstand tot kampioen Atletico Tétouan was groot, maar mede dankzij slippertjes van onze concurrent waren we al voor het einde van de competitie zeker van promotie. 

 

 

 

Skillset

 

Bij Wydad Fès haalde geen van onze spelers het Team van het Jaar. Daarmee liet ik zien een matig team boven zichzelf uit te kunnen laten stijgen en prestaties te kunnen boeken. Een aantrekkelijke skillset voor onze volgende werkgever..

 

 

Atletico Tétouan - Deel 1

 

Hoewel ik hoopte op een topploeg, kwam er in de zomer een interessante optie voorbij. Bij onze titelrivaal Atlético Tétouan vertrok trainer Emeka Obioma naar de Libische topploeg Al-Ahli Tripoli. Zo kwam er een functie vrij bij de ploeg van de Marokkaanse noordkust. Ik besloot de gok te wagen en niet af te wachten op de grote namen. Bij Tétouan was er namelijk sprake van een sterke basis. Veel grote talenten, een redelijk gevulde clubkas en uitstekende faciliteiten. Meer dan genoeg reden om een stap zijwaarts te nemen. 

 

In Tétouan ging het me voor de wind. Het eerste jaar begonnen we uitstekend, maar vielen we in de laatste fase van de competitie terug naar een achtste plek. Wydad Fès eindigde roemloos laatste. Het jaar erna kwamen we los. Met een derde plaats die recht gaf op deelname aan de Afrikaanse Confederations Cup voegde we ons bij de grote clubs in Marokko, Wydad Casablanca en Raja Casablanca. 

 

 

Ondertussen hadden we een spits binnengehaald die maarliefst 40 goals in een seizoen scoorde. Oude bekende Alfred Kébé kwam over van Diambars en liet gelijk zien véél te goed te zijn voor dit niveau. Zijn ontsnappingsclausule van 800,000 euro werd dan ook gelijk gelicht door een ploeg uit Qatar. 

 

 

Maar er gebeurde in Tétouan nog veel meer, dit was slechts het begin van ons avontuur. Het vervolg lees je in de volgende update...

[PJHoutman]

 

Champions League-debuut

 

Een goed begin van onze tijd bij Atlético Tétouan dus, maar de echt mooie jaren moesten nog komen. In ons derde seizoen waren we Wydad en Raja Casablanca te snel af. Hevige investeringen in basiskrachten zorgden voor een bredere selectie die in staat was op de belangrijke momenten te pieken. Tegen Wydad werden twee 1-0 overwinningen uit het vuur gesleept, een beslissend verschil in de titelstrijd. 

 

 

Dat we een minder doelsaldo hadden dan Wydad was toonaangevend voor hoe hard we hadden moeten werken voor de titel, maar hij was binnen en dus zouden we in het seizoen 2040/41 debuteren in de Champions League. Die zou een harde leerschool worden. 

 

We kwamen eenvoudig door de kwalificaties met overwinningen op ploegen uit Niger en Angola, maar kwamen terecht in een absolute groep des doods. Tegen Kaizer Chiefs (ZAf), Al-Ahly (Egy) en Bélouizdad (Alg) hadden we niets in te brengen. We eindigden de poule dan ook laatste met slechts één schamel punt, overgehouden aan een gelijkspel met Al-Ahly. 

 

Groei

 

Het was wel duidelijk dat ons elftal flink moest versterken om kans te maken, maar ik had hoop. Door goede verkopen konden we investeren in een nieuwe verbetering van de selectie, en de tweede titel werd eenvoudig gewonnen. In de CL werden we echter in de laatste kwalificatieronde gekoppeld aan ASEC Mimosas uit Ivoorkust, een van de grote namen in het Afrikaanse voetbal. Met een 2-3 verlies over twee wedstrijden eindigde ons tweede jaar in de CL in mineur, maar op de achtergrond groeiden we door. Jonge talenten kregen in de competitie kans om te rijpen en de sterkhouders piekten, waardoor ik meer vertrouwen had in ons derde jaar in de CL.

 

Het kan verkeren; in het eerste seizoen eindigden we nog roemloos laatste, twee jaar later stond er geen maat op ons in de groepsfase van de CL. Op Kaizer Chiefs werd sportieve revanche genomen, terwijl Canon Yaoundé (Kam) en Rivers United (Nga) ook over de knie werden gelegd. 18 punten en dus door als groepshoofd.

 

 

Teleurstelling

 

In de kwartfinale ging het niet eenvoudig. Uit bij Cape Town City (ZAf) verloren we met 2-1 en in de terugwedstrijd hadden we een doelpunt in de 91e minuut nodig om penalty's af te dwingen. Daarin trokken wij aan het langste eind en plaatsten we ons voor de halve finale, een weerzien met ASEC Mimosas. 

 

Tegen de Ivorianen hadden we, opnieuw, geen schijn van kans. We gingen met 0-1 en 0-3 de boot in, waardoor we opnieuw tekortschoten in onze titeldroom. In eigen land hadden we ondertussen geen uitdagingen meer, maar ook niet echt het budget om Marokkaanse topspelers los te weken bij onze concurrenten. Toen we het seizoen erna strandden in de groepsfase, besloot ik om Marokko achter me te laten en te kiezen voor de sterkste competitie in Afrika: Egypte. Lees het vervolg in hoofdstuk vijf...

2 september bewerkt door PJHoutman