MILANO

[Kyrill]

Geweldige post en update weer, gaat erg goed! Schitterende resultaten.

[19CH98]

Zowel persoonlijk als met de ploeg niets te klagen de afgelopen periode. Normaal gesproken gaat het in jouw novelle niet lang achter elkaar zonder obstakels, zij het in of buiten het veld. Hopelijk blijft het ongemak Milano dit keer nog even bespaard want er staat een belangrijk duel op het programma.

[mattihamstra]

 

8.30

Nog iets minder dan 12 uur en dan is het eindelijk zo ver. Sinds mijn komst naar Napoli was dit de grote droom. Maar makkelijk word het niet tegen Bayern München. Hoewel deze wedstrijd toch al een aantal dagen of eigenlijk al weken door mijn hoofd spookt heb ik goed geslapen en kan ik eerlijk gezegd niet wachten tot het zo ver is. 

 

Goedemorgen Boedapest. Die stip aan de horizon is eindelijk bereikt. Ik weet hoe erg Milano naar deze wedstrijd snakt. Het moet het ultieme geschenk van hem naar de supporters worden. Milano is er al vroeg bij getuige zijn appje om mij een fijne dag te wensen. 

 

9.00

Het ontbijt staat klaar en de sfeer in de groep is ontspannen. Na het ontbijt staat er een activatie training op ons te wachten waarin vooral de spieren even los gemaakt zullen worden. Gelukkig is iedereen opgewekt en lijkt er nog geen spanning in de groep te zitten. 

 

Ik kan rustig wakker worden en heb met mijn ouders en die van Milano afgesproken om wat later een ontbijtje te pakken. Het mag van mij eigenlijk zo snel mogelijk tijd zijn om af te trappen. Dit soort dagen zijn vaak slopend en vriendin van een voetballer. Ookal wil je iets leuks doen voor afleiding je bent eigenlijk constant met die wedstrijd bezig. Ik kan me dan ook bijna niet voorstellen dat het bij Milano anders is.

 

11.00

De teammanager heeft een wandeling langs allerlei bezienswaardigheden uitgestippeld. Onderweg komen we hier en daar ook wat supporters tegen die ons luidkeels toezingen. hier en daar word er ook om een foto gevraagd. Aan alles merk je dat die mensen er zin in hebben en er een feestje van willen maken. Voor de meeste supporters is het al een onvergetelijke dag en ik zou die maar wat graag nog mooier maken. 

 

Vanuit het hotel waar eigenlijk alle familie van de spelers en de genodigden van de club zitten horen is het ineens wat rumoerig. Is er wat gebeurd? Nee het zijn de spelers die tijdens hun wandeling langs het hotel komen. Er word op de ramen geklopt en ik gebaar nog een hartje naar Milano en krijg een hartje terug van hem. 

 

13.00

Na de wandeling en de lunch is het tijd om even wat rust te pakken. Ik besluit om me terug te trekken op mijn kamer en nog even te gaan slapen. Voor mijn gevoel val ik makkelijk in slaap.

 

Nog 7 uur en dan gaat het beginnen. We hebben zojuist te horen gekregen dat we rond 18.00 worden opgehaald om met 2 bussen richting het stadion te gaan. 

 

17.00

Tijd om mijn spullen alvast in te pakken en me te melden voor de sportmaaltijd. Hierna zullen we niet lang meer hebben om ons klaar te maken en richting het stadion te gaan. Het begint nu toch wel een beetje te kriebelen. Het is nu in de eetzaal ook een stuk rustiger dan het tijdens het ontbijt was. Dat is natuurlijk ook niet zo gek want iedereen probeert al een beetje in een bepaalde focus te komen. 

 

Milano laat weten dat ze zo nog wat gaan eten alvorens ze naar het stadion vertrekken. Ik moet op dit moment niks te eten hebben want ik krijg toch geen hap door mijn keel.

 

18.00

In de bus naar het stadion. Iedereen doet zijn eigen ding in het kleine stukje dat er gereden moet worden. Maar dat kleine stukje duurt nu wel ongeveer een half uur. Het is mooi om de supporters van beide clubs feest te zien vieren onderweg naar het stadion. Als je dan langzaam maar zeker dichterbij het stadion komt wil je eigenlijk ook zo snel mogelijk daar binnen zijn. Echter moeten we nog een paar rondjes rijden omdat de bus van Bayern iets eerder aan komt en ook wat vertraging heeft gehad. Dat voelt eerlijk gezegd niet fijn. Ook omdat je een dag eerder natuurlijk een route hebt afgelegd en die hebt onthouden. Daar word nu van af geweken en je merkt bij een aantal jongens gelijk dat ze ook het gevoel hebben dat er iets niet klopt. 

 

Onderweg naar het stadion komen wij ruim voordat beide team aankomen aan. Het is dan al gezellig druk rondom de Puskas Arena. Het voelt een beetje vreemd aan. Door de hele stad heb je prachtige historische gebouwen en dan zo'n modern stadion. Hier moet het straks gaan gebeuren.

 

18.45

Eindelijk zijn we binnen. Je merkt aan alles hoe groots een Champions League finale is. Tot aan de parkeer garage is het een drukte van jewelste maar als we eenmaal de parkeer garage in rijden is er voor even die betrekkelijke rust. Ik stap de bus uit de catacomben in en richting de kleedkamer. Hoe dichter we bij het veld komen hoe meer je toch de nervositeit al voelt van de mensen die al vroeg in het stadion zijn. Ik zoek mijn plekje in de kleedkamer op en besluit om rustig richting het veld te gaan. 

 

Binnen kruipen de minuten echt voorbij. Op de schermen in het stadion word regelmatig getoond wat er rondom het stadion gebeurd. De bussen komen aan  en je ziet de spelers van beide ploegen de kleedkamers op zoeken. Ik weet dat het dan niet lang meer duurt voor Milano zich zal laten zien op het veld. En inderdaad. het duurt nog geen 5 minuten of hij laat zo'n beetje als eerste speler zijn gezicht zien. Er klinkt een luid gejuich vanuit de kant waar de Napoli supporters zitten. Milano klapt in zijn handen en klopt een paar keer op zijn borst. Hij geniet zichtbaar van wat er allemaal gebeurd en neemt het in zich op. De families zitten gelukkig dicht op het veld en dat heeft Milano ook gezien. Hij komt nog even snel een knuffel scoren en vertrekt dan weer richting de kleedkamer.

 

19.25

Er heerst een prima stemming in de kleedkamer. ik rol mijn spieren los met een massage rol en praat nog wat met een verzorger. Op dit moment weet iedereen natuurlijk al wat de taken zijn en hoeven we elkaar daar niet meer op de wijzen. Het is tijd om naar buiten te gaan. Wij komen als eerste naar buiten en je moet wel ijskoud zijn als je hier geen kippenvel van krijgt. Het gejuich en het gezang van onze supporters. het klinkt allemaal nog mooier dan het normaal al is.

 

Als een soort helden worden de spelers ontvangen tijden de warming up. Zullen ze over iets meer dan 2 uur nog een groter gejuich en applaus kunnen krijgen? De jongens genieten er ook van maar al snel veranderd de glimlach in een strakke blik en merk je dat het menens is.

 

20.00

Het is een enorme eer om als aanvoerder van Napoli het veld te betreden langs die beker  en dan te gaan staan voor de Champions League hymne. Nog heel even doe ik mijn ogen dicht en speelt zich een soort film af van waar ik helemaal vandaan kom om dit moment te mogen meemaken. De scheidrechter vraagt of iedereen klaar is en fluit voor het begin.

 

Mag ik zeggen dat ik trots ben? Trots op het feit dat Milano als aanvoerder het veld betreed en dus als eerste lang die beker met de grote oren loopt. Als ik naar recht kijk zie ik zijn vader en die heeft de tranen over zijn wangen rollen. Het is toch eigenlijk ook een prachtig verhaal voor hem. Als supporter van Napoli je bloedeigen zoon de kleuren van de club zien dragen in de grootste clubwedstrijd die er is. 

 

20.15

Het is een wat voorzichtig begin van beide kanten. Echt grote kansen zijn er niet geweest en het de wedstrijd word eigenlijk ontsierd door veel kleine overtredingen. Het tempo komt er dus nog niet lekker in maar dan krijg ik een bal aangespeeld en merk ik dat er een beetje ruimte is. Ik wil de bal mij nemen en kom in contact met een verdediger van Bayern. Het is een doffe klap en het lijkt een beetje op een paardenkus. Het doet behoorlijk wat pijn en ik merk dat het gezang van onze supporters gelijk is gestopt. Die zien natuurlijk ook dat ik blijf liggen en om verzorging vraag.

 

Alsof ineens de tijd stil staat. Het ene moment heb je de hoop dat er iets gaat gebeuren en het volgende moment ligt Milano op de grond. Hij is normaal gesproken helemaal niet zo van het door rollen en zijn hand op steken voor verzorging maar heeft het nu toch echt nodig. Het duurt maar en het duurt maar en hoe langer die verzorging duurt hoe slechter het gevoel word dat ik er bij krijg. Hij gaat nou ook niet bepaald van harte naar de kant op zich verder te laten verzorgen.

 

20.25

Het is een behoorlijk klap geweest en verzorging heet ook weinig gedaan. Door de ijsspray heb ik een aantal minuten weinig gevoeld maar het begin te kloppen en het voelt gewoon niet goed. Als ik een sprintje moet trekken op een diepe bal merk ik dat ik amper gevoel in mijn been heb en ook niet echt snelheid kan maken. Het besef is er eigenlijk gelijk dat dit zo niet verder kan maar eigenwijs als ik ben probeer ik het toch nog een keer. Opnieuw moet ik even aanzetten maar het heeft geen zin. Ik ga zitten en trek mijn shirt tot over mijn hoofd. Op het moment dat ik ga zitten lijkt het ook alsof alles rondom mijn knie blokkeert en alle pijn die kant op gaat. Alles kan mij op dit moment eigenlijk gestolen worden. Uiteindelijk verlaat ik jankend en per brancard het veld.

 

Het had het startsein van een hele mooie zomer moeten worden maar het begint nu met een hele grote nachtmerrie. Hoeveel Milano over heeft gehad voor deze wedstrijd. De uren of eigenlijk jaren arbeid die hier in zitten en dat allemaal voor 25 minuten. Het liefst was ik het veld op gegaan om er voor hem te zijn en dat doet misschien nog wel het meeste pijn. Dat hij die klap op dit moment alleen moet voelen 

 

20.31

Bayern komt op 1-0 door een doelpunt van Werner. Ik lig dan al op de behandeltafel met een zak ijs rondom mijn knie. Van mij mogen ze die tv ook wel uitzetten. Ik wil hier het liefst zo snel mogelijk weg. 

 

Het enige wat ik me afvraag is hoe het met Milano is. Dat Bayern op voorsprong komt dat is maar zo. 

 

20.48

De jongens komen de kleedkamer in en komen gelijk kijken hoe het met mij gaat. Ik probeer mezelf groot te houden maar iedereen weet dondersgoed hoe ik me echt voel. Het lijkt wel alsof die 1-0 achterstand ze ook niks boeit. Arne Slot spreekt de jongens moed in en uiteindelijk schreeuwen ze allemaal dat ze maar wat graag voor mij willen winnen. De jongens gaan naar het veld en ik blijf bijna eenzaam en alleen achter.

 

21.00

Milano meld zich nog niet rondom het veld en dan begin ik me toch echt zorgen te maken. Ik probeer hem te bellen maar ik krijg geen gehoor. Er is ook nog niemand van de club die even met een update komt dus ik voel me alle behalve prettig op dit moment.

 

21.10

De ploegarts laat weten dat hij niet denkt dat het mijn kruisband of iets dergelijks is. Wel lijkt het hem verstandig om een scan te laten maken om ernstig letsel uit te sluiten. Hij vraagt me of ik kan lopen om me zo bij de jongens op de bank te voegen. Al snel is duidelijk dat ik bijna niet kan steunen op mijn aangedane been en de krukken komen tevoorschijn. Ik moet de knop om zetten en de jongens gaan steunen hoe moeilijk ik het zelf ook heb

 

21.15

Eindelijk een teken van leven. Het is niet fijn om je verloofde op krukken te zien lopen. Maar het knikje van hem stelt me gerust. Deze wedstrijd is op persoonlijk gebied natuurlijk wel klaar maar tegelijkertijd zijn er ook zoveel vragen. Wat heeft hij dan wel en wat zijn de gevolgen met het oog op het EK uitgerekend in Italië

 

21.36

In dit soort wedstrijden noodgedwongen moeten toekijken is niet fijn. Zeker niet omdat we achterstaan en van wat ik heb gezien het recht hebben op in ieder geval de gelijkmaker. Het is een beetje alsof je leeft tussen hoop en vrees. Maar uiteindelijk word de hoop op toch een resultaat alleen maar groter als Anguissa de 1-1 tegen de touwen kopt. Het feest word gevierd bij de bank waar ik door een aantal jongens geknuffeld word. Kunnen we nu doordrukken want het beste lijkt er bij bayern ook wel van af.

 

21.40

De boodschap was helder na die gelijkmaker. We moesten door en de jongen roken bloed. De aanval word vol gezocht maar de bal word verloren. De lange bal is daar en Werner staat blijkbaar geen buitenspel Hij maakt zijn 2e van de wedstrijd en die klap lijkt keihard aan te komen 2-1 voor Bayern en een aantal jongens ligt al verslagen op het veld.

 

21.52

Afgelopen! De droom spat nu echt uiteen. Op dit moment is er bij mij geen sprake van trots maar alleen maar voor pijn en verdriet. Pijn omdat ik geblesseerd het veld heb moeten verlaten. Verdriet omdat we zo dichtbij waren en ik de ploeg niet heb kunnen helpen zoals ik dat graag had gewild.

 

22.15

Eindelijk kan ik Milano aanraken. Vanaf het moment dat hij ging zitten en per brancard werd afgevoerd was dit het moment waar ik het meest naar verlangde. Natuurlijk is hij emotioneel en dat mag. Hiervoor is een seizoen lang keihard gewerkt en dat het dan op deze manier eindigt. Man ik kan het me niet eens voorstellen hoe dat moet voelen voor iemand die er zo voor leeft en er zo mee bezig is. Het enige positieve is misschien dat er de afgelopen jaren steeds een stapje is gezet. Word het dan volgend jaar wel die kers op de taart?

 

23.50

Bij elk verlies of negatief moment ontkom je er niet aan. Gelukkig voegen de families zich bij de selectie en dat is een welkomen afleiding maar als ik heel even alleen ben en de rust heb schieten er zoveel vragen door mijn hoofd. Had ik dat duel aan kunnen zien komen ? Had ik de bal niet simpel terug kunnen spelen? Had ik niet naar binnen moeten gaan? Wat als ik niet geblesseerd was geraakt? Allemaal vragen waar ik nu geen reet aan heb. De enige vraag die voor mij nu telt is wat de gevolgen zijn voor het EK?

 

Normaal gesproken als Milano met tegenslag te maken heeft of als er word verloren kan je hem beter even zijn gang laten gaan. Dit keer is het anders. Op de hotelkamer spreekt hij zijn zorgen uit en geeft hij aan bang te zijn dat hij misschien wel het EK moet missen. Het is niet makkelijk om hem dan gerust te stellen en ik probeer dat eigenlijk ook niet. Ik geef hem een knuffel en kijk eigenlijk toe hoe hij in slaap valt. Vredig is dat niet want zelfs in zijn slaap rolt er nog een traan over zijn wang. 

 

 

-------------------------------------------------

 

ik heb er weer voor gekozen om deze update / finale in een tijdlijn vanuit 2 personen te doen. Voor als het nog niet duidelijk was zijn de schuin gedrukte stukken vanuit het perspectief van Angelia.

 

@Marius alles leek zo goed te gaan en toen viel de droom toch in duigen

 

@Kyrill Helaas was de goede generale geen voorbode voor deze finale

 

@19CH98 Alsof je het bijna aan ziet komen. helaas mocht het nog niet zo zijn. Maar er zal vast nog wel een kans komen voor milano

 

@ElMarcos @Djurovski @MNie @Bogatyr @Keeza @Tim Windt @Blom @D.J. @Copywriter @John Terry 2.0 @Thomassje123 @aron24 @Nom de Guerre

 

 

[Kyrill]

Jammer en zonde zeg maar kan gebeuren, vooral kut MIlano geblesseerd uitvalt

[19CH98]

Zonder je sterspeler is het lastig winnen in zo'n grote finale. Daar weet Napoli nu helaas ook alles van. 

[ElMarcos]

Zeer mooie update over de finale, maar wel heel erg zonde dat je hem niet wist te winnen.

[Marius]

Originele insteek om verslag uit te brengen van de finale! Jammer dat het voor Milano niet uitdraaide zoals hij gehoopt had natuurlijk.

[mattihamstra]

 

Het onthaal van de spelers op het vliegveld van Napels is prachtig. De supporters laten nog maar eens zien hoe trots ze op de spelers zijn. Napoli leeft enorm en het feit dat de finale is bereikt is nog maar eens een teken dat Napoli nu toch echt bij de Europese top behoort. Milano geniet ook van dit gebaar en de hartstocht die er van af spat. Toch is het voor hem nog een dag met veel onzekerheid. Dat merk ik ook als ik de nieuwsberichten zie die ik allemaal door getuurd krijg. In Nederland maken ze zich vooral zorgen over het naderende EK en of Milano daar wel inzetbaar is. In Italië gaat het ook over hun geadopteerde zoon in het voetbal. Want als het niet goed gaat met Italië zal er toch snel gekeken worden naar de beste speler die er in de Serie A rondloopt. 

 

Ik wijk geen moment van zijn zijde en wil er voor hem zijn op elk moment dat hij misschien kan breken. Voetballers ogen vaak heel stoer en hard maar op momenten als deze zijn ze vaak toch ook heel kwetsbaar. Milano is dat in ieder geval wel. Vanaf het vliegveld gaan we rechtstreeks door naar het ziekenhuis. Eerst worden er foto's gemaakt en dan gelijk door voor een echo van de knie alvorens er ook nog een MRI scan volgt. Voor Milano telt maar 1 ding en dat is spelen op het EK. Die finale van de Champions League is verloren. Dat doet pijn maar dat is geweest. Hoe langer de tijd verstrijkt des te ongeduldiger Milano ook word. Zelf krijg ik er ook een beetje de zenuwen van. Na het EK is er natuurlijk ook nog onze bruiloft en ik wil daar naar toe leven met een gelukkig Milano en dat kan eigenlijk alleen maar als hij kan spelen op het EK is wat je misschien toch wel een klein beetje zijn Italië mag noemen. Er is goed nieuws en er is slecht nieuws. Vaak als je dat te horen krijgt is het toch vooral goed nieuws met een hele grote maar als extraatje. Er is was schade aan de kniebanden maar het is niet dusdanig dat Milano er langdurig uit ligt. Wel is het zo dat hij de start van het EK zo goed als zeker kan vergeten. Het gaat zeker 3 weken tot ongeveer een maand duren voordat Milano weer minuten zou kunnen maken. Snel rekenen zou dat betekenen dat het Nederlands Elftal dus de groepsfase moet overleven en dan is het nog niet gelijk volle bak spelen.

 

Milano heeft goed contact met de bondscoach Peter Bosz en die geeft hem vrijaf tot het moment dat het Nederlands Elftal naar Napels komt voor het EK. Het Nederlands Elftal zal gaan trainen op het trainingscomplex van Napoli en dat is voor Milano natuurlijk extra fijn. Zo kan hij in alle rust herstellen en hoeft hij weinig te reizen wat de stress rondom zijn blessure natuurlijk verminderd. Revalideren in een voor hem bekende omgeving en daarna aansluiten in de stad en het complex waar hij zich thuis voelt. Ondertussen verliest het Nederlands Elftal wel in een oefenwedstrijd van Spanje en lijkt de paniek al uit te breken in de media. 'Te afhankelijk van Milano' 'Het is nog maar afwachten of het wat word op het EK want je hebt niks aan een niet fitte Milano' Gelukkig voor de gemoedstoestand van Milano word er in de laatste oefenwedstrijd voor het EK wel met 2-0 gewonnen van Polen waardoor de druk op Milano ook weer wat afneemt. Milano wil er zijn voor het team ook als hij niet kan spelen en hij voelt wel degelijk de druk van het moeten presteren ondanks zijn blessure. Het is een lastige situatie als vriendin zijnde omdat je van dichtbij meemaakt wat er voor word gedaan om het EK te spelen aan de andere kant wil je natuurlijk ook niet dat het straks allemaal geforceerd gaat en dat Milano er dan misschien wel voor langere tijd uit ligt. 5 dagen voor de eerste wedstrijd nemen we dan ook afscheid van elkaar. Milano zal gaan aansluiten bij het team en kijkt er naar uit om weer te spelen. Stiekem heeft hij zelf de hoop dat hij in de groepsfase nog tot spelen komt maar het gaat er bij mij vooral om dat hij vrij in zijn hoofd is als hij straks weer het veld betreed.

 

Voor mij is het vooral fijn dat ik deze zomer niet constant achter Milano aan hoef te reizen. Begrijp me niet verkeerd hoor want ik doe het met alle liefde maar hij is praktisch dagelijks op nog geen 15 minuten afstand dus is het wat makkelijker om hem te zien. 

 

Zoals je kan verwachten zijn er voorafgaand aan de eerste groepswedstrijd tegen Zweden vooral vragen over de fitheid en inzetbaarheid van Milano. Peter Bosz gaat daar uitstekend mee om en schept gelijk duidelijkheid. 'Jullie hoeven hem in de groepsfase niet te verwachten.' Toch ben ik tegen Zweden vooral trots op het feit dat hij gewoon plaatsneemt op de bank. Dit is de groei die hij het afgelopen seizoen bij Napoli heeft doorgemaakt als (reserve) aanvoerder. Hij is een leider geworden en die rol pakt hij zelfs niet spelend nu op bij het Nederlands Elftal. Het is trouwens echt een krankzinnige openingsfase in deze wedstrijd. Koopmeiners benut na 3 minuten spelen al een penalty maar 2 minuten later staat het toch echt 1-2 voor Zweden. In de 8e minuut is het echter alweer gelijk door een treffer van Cody Gakpo en beloofd het een heerlijke wedstrijd te worden voor de neutrale toeschouwer. Na een kwartier maakt Frenkie de 3-2 en is het 6 minuten later Gravenberch die er 4-2 van weet te maken. Als dit zo door gaat dan word het een monsterscore. Maar de storm gaat wat liggen. Nederland controleert vanaf dat moment de wedstrijd en dat kan natuurlijk met een marge van 2. Binnen het uur maakt Frenkie er zelfs nog 5-2 van en is de overwinning binnen. Zelfs een rode kaart voor Malacia kan daar niks meer aan veranderen. 

 

De 2e wedstrijd in de groepsfase is die tegen Engeland. Milano heeft stiekem toch een beetje voor ogen gehad om minuten te kunnen maken in deze wedstrijd. Het is de grootste wedstrijd in deze groepsfase en dus ook een goed meetpunt om te zien waar het Nederlands Elftal nou eigenlijk staat. De wedstrijd eindigt zoals die begon maar er heerst vooral optimisme in het Nederlandse kamp. In de media zien ze het ook wel zitten. En fit Engeland word in toom gehouden en kan je je voorstellen wat er was gebeurd als Milano had kunnen spelen? 

 

De meeste beladen wedstrijd in de groepsfase is misschien wel de laatste groepswedstrijd. Nederland tegen Turkije. Bij een gelijkspel of overwinning is het Nederlands Elftal geplaatst voor de volgende ronde. maar het Nederlands Elftal wil die 1e plek voor een eventueel makkelijker programma en dan moet er dus gewonnen worden. Turkije heeft aan een gelijkspel genoeg om bij de beste 4 nummer 3 te horen en dan gaat het dus ook door. Bij een Nederlaag is het afhankelijk van wat er gebeurd in andere groepen. Er is groot nieuws voor de wedstrijd want Milano zou misschien wel een paar minuten kunnen maken. Echter lijkt het er tijdens de wedstrijd geen moment op dat daar het risico voor word genomen. Frenkie maakt na 37 minuten spelen met een bekeken schot de 1-0 en daar blijft het heel lang bij. De stand is dusdanig dat het er nog behoorlijk fel aan toe gaat en dus zit het er niet in dat Milano binnen de lijnen komt. Zeker niet als het 12 minuten voor tijd 1-1 word. de minuten tikken weg maar dan staat Ünüvar op. Uitgereken hij weet er met een snelle dubbelslag 3-1 van te maken voor het Nederlands Elftal. Het word door de commentator beschreven als een sprookje maar ik denk toch ook dat dit een beetje als een nachtmerrie voor Ünüvar zelf moet voelen. Na de 3-1 is daar toch het moment Milano maakt zijn opwachting en er klinkt gejuich vanaf de tribunes. Niet alleen van de Nederlandse fans maar ook van de Italiaanse toeschouwers die een kaartje hebben bemachtigd voor deze wedstrijd. Het is natuurlijk al mooi dat hij nu al wat speeltijd krijgt maar het word allemaal nog mooier en hij nog geen 40 seconden later bij zijn eerste en enige balcontact in deze wedstrijd de 4-1 weet te maken. Gakpo met een voorzet vanaf links. De doelman die uitkomt om de bal te vangen maar daar is Milano die geen angst kent en net voor de doelman de bal over hem heen kopt. De bal ploft in het verlaten doel en zo word het 4-1. Ik kan op dat moment wel janken. Ergens diep van binnen is er toch die onzekerheid geweest dat dit toernooi misschien een groot fiasco voor Milano zou worden maar als je hem dan dit ziet doen en met zijn armen wijd richting de juichend menigte staat. KIPPENVEL. Na afloop is het denk ik niet zo slim dat Milano gelijk allemaal interviews moet doen. Het gaat daarin namelijk al snel weer over zijn inzetbaarheid voor de komende wedstrijd en hopelijk wedstrijden. Milano reageert eigenlijk zoals elke voetballer dat zou doen. 'Als de bondscoach mij nodigt heeft en hij vind het verantwoord om mij te laten spelen dan zal ik er staan. Hoe lang dat is moet dan maar blijken. Ik voel me goed maar dat lijkt me niet zo gek als je zo mag invallen.'

 

 

 

---------

 

@Kyrill Als je er eenmaal staat wil je natuurlijk winnen. Maar er komt vast een moment dat milano aan de andere kant van de medaille staat

 

@19CH98 Nou was het natuurlijk ook niet het minste team waar tegen napoli moest aantreden

 

@ElMarcos helaas kan het ook gebeuren dat er verloren word hoe goed de fase er naartoe ook was. Nu ligt het vizier alweer op de volgende doelstelling

 

@Marius het is een nachtmerrie geweest voor milano zelf maar daar kan hij gelukkig ook weer lessen uit trekken

 

@Djurovski @MNie @Bogatyr @Keeza @Tim Windt @Blom @D.J. @Copywriter @John Terry 2.0 @Thomassje123 @aron24 @Nom de Guerre

[Kyrill]

Goede update en post weer.

[19CH98]

Ik snap dat Bayern geen pannenkoeken zijn maar met een fitte Milano had ik nog wel willen zien...

 

Over naar deze update: Nederland is sterk aan het EK begonnen en dan moet de absolute sterspeler nog in vorm komen. Als hij weer 100% fit is wordt het voor de andere landen lastig om Nederland van de titel te houden!

[Marius]

De eerste tekenen na zijn blessure zijn alvast goed bij Milano. Hopelijk kan hij zijn stempel drukken op het vervolg van het tornooi!

[mattihamstra]

 

Er gaat een enorme schok door Italië. Het gastland is laatste geworden in hun poule en dus uitgeschakeld. Alle kranten spreken er schande van en je merkt toch ook rondom ons hotel en het trainingscomplex dat de mensen er toch wel overstuur van zijn. Voor mij persoonlijk is het misschien wel lekker. Op het WK 2 jaar geleden was het verschrikkelijk om tegen Italië te spelen en dat was nu nog erger geweest omdat ze natuurlijk het gastland zijn. Toch zijn er andere zaken om me druk over te maken. Ik wil zo snel mogelijk fit worden en meer minuten maken dan die 5 minuten die ik nu heb gemaakt. Bosz laat echter ook weten dat het team zo prima staat en hij niet direct iets zou wijzigen. Zeker niet als het risico voor mij nog te groot is. Dat is wel even een klap die aankomt maar heel diep van binnen vind ik die keuze niet eens zo heel gek.

 

Voor de 2e ronde in dit toernooi mogen we richting Milaan waar het San Siro het decor is voor de wedstrijd tegen Kroatië. Kroatië is 1 van de beste nummers 3 die dus door mochten. Wij worden gezien als favoriet en dat lijkt mij ook wel logisch als regerend wereldkampioen en als groepswinnaar. Toch waarschuw ik het team dat start dat ze deze wedstrijd niet te licht op moeten vatten. Kroatië is levensgevaarlijk als je ze ook maar een beetje ruimte geeft dus daar moeten we voor waken. Bosz wil dat de tegenstander gelijk onder druk word gezet en dan kunnen we hopelijk vroeg in de wedstrijd al toeslaan. Dan is het heerlijk dat Gravenberch na 4 minuten spelen de trekker al over weet te halen en ons op voorsprong zet. Je zou toch denken dat de tegenstander dan vanzelf meer ruimte gaat laten maar de Kroaten zijn onverstoorbaar. Erg lang blijft het 1-0 en een kwartier voor tijd krijg ik het seintje om warm te gaan lopen. Ze moeten vroeg of laat toch een keer vol de aanval zoeken en dan ben ik natuurlijk een wapen voor in de tegenaanval. Maar de minuten gaan voorbij en er veranderd niks. Ik mag weer gaan zitten en kom deze wedstrijd helemaal niet in actie. Dat is voor mij persoonlijk vervelend maar we zijn hier als collectief voor een groter doel.

 

1 rustdag en bijna een week aan trainingen verder voel ik me eigenlijk wel weer fit genoeg voor in ieder geval een helft en daarmee ben ik voor mijn doen nog bescheiden. Maar ook voor de wedstrijd tegen Spanje krijg ik te horen dat ik op de bank plaats mag nemen. Ik wil niet zeggen dat ik risico heb genomen om fit te worden om dit EK mee te maken maar op dit moment krijg ik toch langzaam het idee dat ik beter vakantie had kunnen vieren met Angelia en de kleine om zo naar onze bruiloft toe te leven. Opnieuw lijkt Bosz gelijk te krijgen na een meer dan prima 1e helft van onze kant. 2-0 voor door treffers van Koopmeiners en Gakpo en ook nog eens met een man meer. De 2e helft lijkt het een kwestie van uitspelen en word er weinig energie meer in de wedstrijd gelegd. Tot Spanje 5 minuten voor tijd de aansluitingstreffer weet te maken. Ik moet me gelijk klaar maken om er in te komen maar kom op een eiland te staan. Het enige dat ik kan doen is achter blinde ballen naar voren aan rennen en zo de tegenstander onder zetten maar als er dan 7 spelers achterin blijven hangen heeft dat druk zetten erg weinig zin. Met de hakken over de sloot word er met 2-1 gewonnen en dat is uiteindelijk wat telt. 

 

Voor de halve finale tegen Frankrijk volgt er een gesprek met Peter Bosz. 'Milano je weet wat de belangen zijn komende wedstrijd en je weet ook waar we spelen.' Ik weet dondersgoed waar we spelen. In het stadion waar ik elke centimeter onderhand wel ken. 'Ik ben van plan om met jou in de basis te starten al is het alleen maar om de neutrale Italianen in het stadion achter ons te krijgen.' Dat schiet bij mij in het verkeerde keelgat. Hoe kan een trainer dat zeggen. Ik sta deze wedstrijd niet in de basis vanwege mijn kwaliteiten maar omdat we het stadion mee kunnen krijgen. Het is bijna een belediging. Ik ben de beste speler van Italië en misschien ook wel de beste spits van Europa. Dan moeten mijn kwaliteiten altijd voor gaan dan om de reden die er nu word gegeven. Het neemt natuurlijk niet weg dat ik blij ben met het feit dat ik eindelijk aan de aftrap verschijn. Een dag later is mijn emotie wat afgezakt en geniet ik er eigenlijk van. Het is toch iets unieks dat je een groot toernooi speelt in een ander land dan waar voor je uit komt en het hele stadion is op jou hand. Het gejuich als ik voor de warming up met de basis mee doe. Het gejuich als ik voorbij kom op de schermen in het stadion het is genieten. Maar dat genieten maakt al snel plaats voor focus. De finale is zo dichtbij en nu ik in de basis sta heb ik natuurlijk ook iets te bewijzen. Het gaat 25 minuten lang gelijk op als ik een lang bal mijn kant op zie komen. Ik krijg de bal onder controle en wacht op aansluiting. Gakpo komt onder mij en ik leg de bal terug. Zijn steekbal op Bergwijn is precies goed. Bergwijn kan om de doelman heen en schuift de bal in het lege doel 1-0 maar ik krijg toch vooral de complimenten. 2 minuten later ben ik weer van waarde. Over de linker kant komen we door en is het Wijndal die de bal voor kan trekken. Ik stap over de bal heen omdat ik het gevoel heb dat ik in een te moeilijke hoek ben gekomen. Taylor komt achter mij helemaal vrij en schuift de bal droog in de korte hoek voor de 2-0. De wedstrijd staat op zijn kop in een tijdsbestek van 2 minuten het valt helemaal onze kant op. Maar het feest is nog niet afgelopen. in de 40e minuut word ik de diepte ingestuurd. Ik lok een verdediger die ik vervolgens met een schaar het bos in stuur. Dan geef ik de bal bewust erg hard en laag voor en daar is Gakpo die de bal binnen kan glijden voor de 3-0. Het grootste deel van het stadion op de banken en de Fransen muisstil. In de rust word me gevraagd hoe lang ik nog kan. Ik zit natuurlijk vol adrenaline dus wat mij betreft speel ik deze wedstrijd gewoon uit. Echter steekt de medische staf daar een stokje voor. Nog een kwartier en dat is het toch echt klaar. Het heeft geen zin om nu in discussie te gaan. We staan 3-0 voor daar moet de aandacht op en wat er met mij gebeurd dat gebeurd dan maar. Iedereen weet al dat die finale binnen is maar toch word er nog scherpte gevraagd. Na rust gebeurd er vrij weinig. Ik word na 60 minuten spelen naar de kant gehaald en ik kan er mee leven. Door al het applaus dat van de tribunes af komt voelt het zelfs als een publiekswissel en daar kan ik ook wel weer van genieten. Dat Frankrijk in de 83e minuut nog iets terug doet mogen we onszelf nog wel aanrekenen. We maken het zo nog even onnodig spannend maar uiteindelijk blijft het bij 3-1. Natuurlijk wil de media weten hoe ik er voor sta. 'Vandaag was lekker en natuurlijk extra mooi dat het juist in deze stad en in dit stadion gebeurd. Ik had zeker nog wel wat over maar als je na 60 minuten met 3-0 voor staat moet je ook geen risico willen nemen dus ik kan leven met de beslissing dat ik naar de kant werd gehaald. Het is de afgelopen weken niet makkelijk geweest omdat ik gewend ben eigenlijk altijd te spelen. Als je dan op zo'n toernooi voor jou gevoel moet toekijken is dat niet altijd even makkelijk. Gelukkig zag ik vanaf de kant ook wel dat het goed staat dus dan zit je wel een stuk aangenamer. Of ik klaar ben voor de finale? Als je als speler niet klaar bent voor een finale dan moet je denk ik iets anders gaan doen. Zelf al ligt mijn been er af zou ik zeggen dat ik klaar ben.

 

---------

 

@Kyrill thanks weer

 

@19CH98 nog steeds niet de rol die Milano graag zou willen maar hij lijkt precies op tijd helemaal fit voor zijn volgende finale

 

@Marius hij heeft nog even geduld moeten hebben maar de leeuw mag los

 

@ElMarcos @Djurovski @MNie @Bogatyr @Keeza @Tim Windt @Blom @D.J. @Copywriter @John Terry 2.0 @Thomassje123 @aron24 @Nom de Guerre 

[19CH98]

Nog steeds is het persoonlijk geen droomtoernooi voor Milano maar gezien het feit dat hij de EK finale bereikt heeft mag hij niet klagen. Hopelijk kan hij in die finale zijn kwaliteiten volledig laten zien. 

[Kyrill]

Stomme bondscoach die Bosz 

[Marius]

Ik had eigenlijk wel een andere rol, als zijnde hoofdrol, verwacht voor Milano maar voorlopig is het nog niet echt zijn tornooi geworden. Misschien kan de finale daar nog verandering in brengen.

[ElMarcos]

Door alles is het nog niet het toernooi van Milano geworden. Toch verwacht ik dat hij in de finale wel de hoofdrol gaat pakken.

[mattihamstra]

 

´Weer een finale maar nog steeds niet het toernooi van Milano.´ Het is een beetje wat overal word gezegd en dat klopt helemaal. Ik snap heel goed dat ik de blikvanger ben van dit team maar als we aan het einde van de rit met die prijs in onze handen staan boeit het me allemaal niet zoveel. Wie heeft het er jaren later dan nog over dat het niet mijn toernooi was? Ik denk helemaal niemand. Maar had ik het me anders voorgesteld? Dat antwoord is heel simpel. Ja natuurlijk. Bij de Fransen zijn de druiven erg zuur. Daar spreken ze er schande van dat uitgerekend deze halve finale in Napels werd gespeeld en dat het dus nooit echt neutraal was. Het is natuurlijk dom gelul want waar moest Italië dan spelen? 

 

In de dagen richting de finale heb ik meerdere gesprekken met de bondscoach. Ik heb het gevoel dat ik hem echt moet overtuigen om mij op te stellen. Ik denk wel dat alles in mijn voordeel spreekt. Met een basisplek in de halve finale direct betrokken bij 2 doelpunten en als je heel scherp kijkt misschien wel bij 3 want maak ik dat overstapje niet krijgt Taylor nooit de kans om te schieten. In de minuten die ik heb gekregen heb ik ook laten zijn dat de scherpte er is dus da zit allemaal wel goed. Daarbij komt dat Engeland de tegenstander is en die zijn we natuurlijk al eerder dit toernooi tegen gekomen. Toen was toch vooral de publieke opinie dat een gelijkspel goed was maar dat als ik er bij zou zijn we hadden kunnen winnen. Zelf denk ik ook dat ik daarom dus een hele belangrijke schakel kan zijn in deze finale. 

 

Daags voor de finale vertrekken we richting Milaan en volgt er nog een training in het stadion. Daar word pas duidelijk dat ik inderdaad in de basis start. Ik kan eerlijk gezegd mijn geluk niet op. Is al het harde werk toch beloond. Ik mag ook aansluiten voor de persconferentie en daar krijg ik de vraag of ik gezien mijn vorige finale niet bang ben dat het weer een tegenslag word. 'Waarom zou ik bang zijn? Er zijn heel veel spelers die graag in onze schoenen zouden willen staan. We moeten er juist van genieten. als wij als spelers kunnen genieten kunnen we echt iets moois met elkaar doen. Eigenlijk ben ik nooit bang. Voor geen enkele wedstrijd. Het enige waar ik aan denk is winnen. Er is ooit een wijs man geweest die heeft gezegd als je jezelf iets inbeeld en daar ook echt in geloofd dan komt het uit.'

 

Op de dag van de finale wijken we ook niet af van wat we normaal op een wedstrijd dag doen. Er volgt een tactische bespreking en daarna zijn we eigenlijk de hele dag vrij om te doen wat we willen. Ik besluit zelf om die 0-0 in de groepsfase nog eens terug te gaan kijken om te zien waar ik mijn winst kan behalen en ik zie wel degelijk mogelijkheden. Ik weet alleen zelf ook wel dat dit een hele andere wedstrijd word. In de groepsfase speel je toch altijd ietsjes vrijer als in een finale die normaal gesproken met 1 of 2 momenten beslist kan worden. Die momenten wil je natuurlijk niet zelf weggeven. Voor mijn gevoel gaat de tijd toch behoorlijk snel en voor ik er erg in heb stap ik de bus in richting het stadion. Onderweg sta ik er eigenlijk bij stil dat ik nog helemaal niet echt heb genoten van deze dag en de spanning die er bij hoort. Er zijn genoeg spelers die hier niet tegen kunnen maar hier doe je het allemaal voor toch? Voor deze momenten en de bijbehorende spanning leef je als voetballer. Het enige wat ik zelf wel altijd vervelend vind aan een finale is het feit dat je na een warming up nog verschrikkelijk lang moet wachten omdat er een hele show word opgevoerd. 

 

Aangekomen bij het stadion merk je in de catacomben al wel dat de sfeer geweldig is. bij de veld inspectie kan ik een grote glimlach niet onderdrukken. Aan de ene kant een geweldige oranje muur en aan de andere kant de Engelsen die uit volle borst het It's coming home mee brullen.  Tijdens de warming up sluit ik me eigenlijk af van alles wat er om het veld heen gebeurd. Ik heb in deze finale toch wel iets te bewijzen. Dat is tenminste wel het gevoel dat langzaam naar boven komt. In de tunnel is het zoals voorspeld weer wachten tot Maneskin klaar is met  hun afluitsingsshow. Als dat eenmaal klaar is mogen we. De bondscoach heeft weinig gezegd in de kleedkamer. Hij weet natuurlijk ook wel dat alles al gezegd is. 

 

Vlak na de aftrap wil ik mijn positie in nemen en krijg ik gelijk een tik te verwerken. Ik lach er om en weet dan al dat die 2 centrale verdedigers in hun broek schijten. In de openingsfase is het elke keer als de bal maar een beetje in de buurt komt of als ik een loopactie wil maken krijg ik steeds hetzelfde kleine tikje en zetten ze een blok. Na 5 minuten ligt het spel even stil vanwege een blessure behandeling voor Frenkie. Ik ga het gesprek snel even aan met Cody en vertel hem dat als hij ook maar de kans krijgt de bal rond de 1e paal moet neer leggen. 3 minuten later word Cody vrij gespeeld en zie ik aan zijn lichaamshouding dat die bal gaat komen. Cody let niet op mijn loopactie en dat is maar goed ook. Even ga ik richting 2e paal en als ik merk dat mijn verdediger net die 2 stappen zet kom ik voor hem. Ik voel dat hij mijn shirt vast heeft maar op wilskracht ga ik voor die bal die onderweg is. Met alles wat ik in me heb probeer ik bij die bal te komen. Ik spring naar die bal toe en voel mijn shirt scheuren. Ik schamp de bal nog net en daarna hoor ik het gejuich vanaf de andere kant van het stadion. Ik kijk en zie de bal in het netje liggen. Met een kapot shirt vier ik het feestje en spring ik in Cody's armen. 1-0 en dit voelt zo verschrikkelijk lekker. Alles van de afgelopen 5 weken zit in dit moment. Ik moet natuurlijk even wachten op een nieuws shirt en moet me dus aan de zijlijn melden. Daar krijg ik een behoorlijke pets op mijn achterhoofd van Bosz maar de glimlach van ons beide is veelzeggend. In de 20e minuut volgt er een hoekschop voor ons. De bal komt opnieuw bij de 1e paal waar De Ligt die bal weet te verlengen. Opnieuw word ik behoorlijk vastgehouden maar ik krijg mijn voet nog tegen de bal en zie de bal in het dak van het doel belanden 2-0 en ik ben uitzinnig. Zelfs in mijn stoutste dromen kwam dit niet voor maar het moest zo zijn. De vreugde is van korte duur want een minuut later doen de Engelsen iets terug en staat het door een treffer van Mount 2-1. Het moet genieten zijn voor de mensen op de tribune. Na die 2-1 merk je dat wij toch voor de controle kiezen. Engeland moet nog steeds iets terug doen en wij moeten toeslaan als het moment zich voor doet. Vlak voor rust lijken we de wedstrijd dood te maken als Frenkie word vrij gespeeld op de rand van de 16 en de bal heerlijk in de kruising schiet 3-1.

 

Ondanks de voorsprong is het doodstil in de rust. We zijn er nog lang niet dat weten we ook dus we moeten hard blijven werken. In de 2e helft lijken we het spel te bepalen. Ik heb na een uur spelen eigenlijk het gevoel dat het nu wel goed zit. Engeland is nog niet gevaarlijk geweest en met een marge van 2 moet het heel raar lopen. Maar een paar minuten later is het een afstandsschot van Rashford dat van richting word veranderd en Bijlow kansloos laat 3-2. De Engelsen geloven er weer helemaal in en beginnen dan al met een soort alles of niets poging. Het momentum is voor hun en bijna elke 2e bal is ook voor hun. 8 minuten na de 3-2 gebeurd eigenlijk het onvermijdelijke. Het word 3-3 en je merkt dat de vertwijfeling binnen ons team alleen maar groter word. Het is voor ons eigenlijk een geluk bij een ongeluk dat die 3-3 zo snel na die 3-2 valt en dat de Engelsen wat gas terug nemen. Ik heb sterk het idee dat hun het wel prima vinden als het verlengen word. als je tot 2 maal toe met 2 goals verschil achter staat en je komt toch op gelijke hoogte dan is dat al een morele overwinning. Ik wil koste wat het kost een verlenging voorkomen want dan kan ik die waarschijnlijk vanaf de bank bekijken. Ik trek en ik sleur en ik geef alles wat ik nog in me heb. Het echte explosieve is er wel vanaf maar op wilskracht kan ik die 90 minuten in ieder geval vol maken. De minuten verstrijken en beide teams worden steeds voorzichtiger. Engeland krijgt in de 88e minuut nog een hoekschop en dus gaan de lange mannen weer mee. Bosz wil dat ik ook mee terug ga maar ik stuur invaller Kluivert naar mijn positie. Bosz is witheet en ik zie dat hij een wissel voorbereid. Toch ben ik er van overtuigd dat ik meer van nut ben als die bal nu bij mij komt dan dat ik die hoekschop moet verdedigen. De hoekschop word genomen en Bijlow plukt de bal uit de lucht. Justin weet snel uit te gooien en ik weet de bal onder controle te krijgen. Eigenlijk wil ik de hoek aan de linker kant opzoeken maar ik word toch een beetje gedragen door al die mensen in het oranje op de tribune. Ik vertraag een beetje en kom naar binnen. Kluivert is nog fris en trekt een behoorlijke sprint. Ik hoor hem schreeuwen. Ik wil de bal in zijn loop meegeven en moet zeggen dat ik het geluk heb dat ik de benen van mijn directe tegenstander open zie gaan. De bal kan er tussen door en Kluivert is los. Ramsdale komt uit maar Kluivert kan er voorbij met de bal. Hij schuift de bal in het lege doel en voor even kijkt iedereen naar de grensrechter. Die doet niets en dan gaat het los. Er breekt een totale gekte uit. Wisselspelers die het hele veld oversteken. Trainers die ook onderweg zijn maar halverwege het besef krijgen dat ze terug moeten. De mensen op de tribune die over elkaar heen rollen van geluk. Bijlow die op mijn nek springt voordat we bij het feestvarken aankomen. Tijdens deze euforische uitbarsting komt het besef bij mij. 'We zijn er nog niet boys. Kop er bij na die 2-0 was het ook heel snel weer een wedstrijd.' De wissel stond al klaar voor mij en dus word ik alsnog naar de kant gehaald. De woede van Bosz is echter als sneeuw voor de zon verdwenen. 'Ik heb liever dat je gewoon je taken uitvoert maar deze ingeving van je was geniaal.' 

 

Het zijn vanaf de bank nog 5 lange minuten. Ik heb het niet meer en durf ook niet meer te kijken. Maar dan na 94 minuten is daar het laatste fluitsignaal. Het liefst ren ik het veld op maar ik heb er de kracht niet voor. Ik hang vol ongeloof tegen de dugout aan en kijk recht in de ogen van Angelia. Met de tranen in haar ogen blaast ze een kus mijn richting op. Voor ik iets terug kan gebaren pakt iemand mij stevig beet. Het is Peter Bosz. 'Het toernooi is misschien niet zo gelopen als je er van verwacht en gehoopt had maar wat heb je vandaag laten zien wat voor een grote speler je bent. Het gaat misschien wat ver maar man wat hou ik van je.' Het zijn mooie worden en alles wat er dit toernooi is gebeurd is voor mij al lang vergeten. Het grotere doel is bereikt en dat is me alles waard.

 

Voor de NOS word ik gelijk gevraagd om een reactie. Het is dan ook voor het eerst dat die hele film van de afgelopen weken aan me voorbij flitst en dus is dat ook het moment dat er wat emotie bij mij los komt. 'Dit is niet mijn toernooi, Dit is ons toernooi. Dit is ook niet mijn wedstrijd geweest maar dit is onze wedstrijd geweest. Die beker die we straks omhoog houden is niet onze beker maar voor alle mensen die hier op de tribune zitten en voor de mensen die vanuit Nederland zo ontzettend met ons mee leven. Maak er een mooi feest van.'

 

Alle festiviteiten na de wedstrijd zijn geweldig. Ik neem het zo veel mogelijk in me op en ga uiteindelijk toch als 1 van de eersten richting de kleedkamer. Het is een mooie reis geweest de afgelopen weken maar lichamelijk en mentaal zo verschrikkelijk zwaar. Ik heb even een moment voor mezelf nodig. 

 

 

-----------------

 

@19CH98 niet zijn toernooi maar uiteindelijk een hele belangrijke bijdrage in die finale

 

@Kyrill een winnende bondscoach heeft altijd gelijk

 

@Marius ik denk dat Milano weinig te klagen heeft na het verloop van deze finale

 

@ElMarcos Jij begint de meestervoorspeller van dit verhaal te worden

 

@Djurovski @MNie @Bogatyr @Keeza @Tim Windt @Blom @D.J. @Copywriter @John Terry 2.0 @Thomassje123 @aron24 @Nom de Guerre

[Kyrill]

Geweldig gefeliciteerd!!! 

[ElMarcos]

Geweldig dat je Europees Kampioen wordt en zoals verwacht, Milano is DE grote man!

[19CH98]

Een zeer spannende finale die gelukkig goed afloopt. Fijn dat Milano toch zijn klasse heeft kunnen laten zien op dit eindtoernooi!

[mattihamstra]

 

Wat een tijden om te leven. Eerst het EK dat niet helemaal vlekkeloos verliep voor Milano en vlak daarna onze bruiloft. Ik ben maar wat trots op die jongen die ik nu mijn man mag noemen. Er is de afgelopen dagen zoveel zo snel gebeurd dat ik nu pas besef wat er eigenlijk echt allemaal is gebeurd.

 

Allereerst was er natuurlijk het EK. Over de rol van Milano is natuurlijk al genoeg gezegd en geschreven maar de meest pakkende titel voor mij was toch die van een Engelse krant. 'King in Milano'. Het was een titel die je op meerdere manier kan bekijken. Koning in Milaan is het letterlijk. Maar voor mij was het niet alleen dat. Nederland vond in die wedstrijd zijn koning in Milano. Dit was een hele grote droom. In zijn Italië het EK winnen. Misschien ben ik het hele toernooi nog wel meer gespannen geweest dan Milano zelf. Ik kreeg uiteraard wel alles van buiten mee. Als ik de straat op ging in Napels werd er vooral gezegd dat na de uitschakeling van Italië Milano het moest gaan doen. Die druk werkte voor mij als een benauwd gevoel en dan ben ik niet eens degene die echt met die druk om moet gaan. Als dan die eerste goal valt in die finale en je zit die ontlading bij hem loskomen. Dat gaat je echt niet in de koude kleren zitten. Maar het mooiste moment van de finale was toch wel zijn assist op Kluivert voor de winnende. De pass en afwachten wat er gebeurd. Het zien dat Kluivert om de doelman heen gaat en dan al op zijn knieën ter aarde storten met zijn handen in de lucht om vervolgens zijn handen voor zijn hoofd te houden. Even dat moment voor zichzelf nemend en dan ook nog zorgen om zo snel mogelijk bij Kluivert te komen. Ik krijg er gewoon weer kippenvel van. Maar ook vooral de trots in Napels dat mensen daar ook het feest vieren en met shirtjes van Milano de straat op gaan. Hij is nu echt net zo groot als zijn grote idool daar en het gaat niet heel lang meer duren voor hij echt groter word.

 

Het feest in Nederland heb ik overgeslagen. Vanuit Milaan ben ik rechtstreeks richting Stuttgart gegaan waar de puntjes op de i werden gezet voor onze bruiloft een paar dagen later. We zijn allebei gek op een prachtig uitzicht en ik wou heel graag trouwen in de stad waar ik vandaan kom. Voor Milano was dat geen probleem. Het klinkt heel makkelijk maar zolang ik maar op kwam dagen maakte het hem niet uit waar we zouden trouwen. Uiteindelijk hebben we samen gekozen om elkaar het ja woord te geven in het Slot Solitude. Een oud kasteel  dat speciaal voor onze bruiloft was omgebouwd met tenten en lampen zodat het voor deze aangelegenheid ook echt een feest locatie was. Milano had alle mensen van de club uitgenodigd en die zijn ook op zijn kosten overgevlogen. Hetzelfde geld voor de spelers en trainers van het Nederlands Elftal en natuurlijk waren er heel veel camera's aanwezig. Het belangrijkste voor ons was natuurlijk onze familie. Voor Milano in het bijzonder zijn opa. De afgelopen maanden heeft zijn opa keihard aan zijn revalidatie gewerkt om weer fatsoenlijk te kunnen lopen op onze bruiloft. Dan is Milano gewoon weer even die jongen die zielsveel om zijn familie geeft en nog voordat wij het jawoord aan elkaar geven zijn eerste tranen al had gelaten. Wij weten eigenlijk ook al maanden dat we elkaar het ja woord zouden geven maar op het moment dat het dan ook echt gebeurd. Voor mij was dat onbeschrijfelijk. Na het jawoord stonden we samen boven aan de trappen waar echt alles samen kwam. De dag , De mensen die er bij aanwezig konden zijn en dat allemaal samen met de fantastische plek en het uitzicht. Achteraf was het erg fijn dat wel alles op dezelfde plek konden doen. De ceremonie, het eten en natuurlijk het feest. Vlak voor onze openingsdans liet Milano weten liever een belangrijke finale te spelen en dat hij hiervoor meer zenuwen had. Uiteindelijk is ook de openingsdans meer dan goed gekomen. Aan het einde van deze prachtige dag duurde het niet lang voor Milano in slaap viel. Totaal niet romantisch natuurlijk maar ik kan het goed begrijpen. Het was tijd om te gaan genieten van een welverdiende vakantie. Om even aan alles te ontsnappen en te genieten van elkaar en Sydney kozen we ervoor om naar Bali te gaan. in het Four Seasons Resort daar ontbrak het nergens aan en kon Milano echt even weer tot rust komen. rust die hij zeker nodig had voor de start van een nieuw seizoen waarin de verwachtingen torenhoog zullen zijn. Milano wil opnieuw de beste van Italië zijn en na die verloren Champions League finale is de honger om dat toernooi te winnen alleen maar groter geworden. Als we kijken naar de stappen die Napoli heeft gemaakt de afgelopen jaren dan moet het komend seizoen gaan gebeuren. 

 

-------------------------------

 

even een korte update tussendoor. Hopelijk kan ik morgen nog een update plaatsen want ik ben deze week vrij druk

 

@Kyrill thanks

 

@ElMarcos Hoe kon het ook bijna anders

 

@19CH98 Grote spelers staan er ook op grote momenten

 

@Marius @Djurovski @MNie @Bogatyr @Keeza @Tim Windt @Blom @D.J. @Copywriter @John Terry 2.0 @Thomassje123 @aron24 @Nom de Guerre 

[Kyrill]

Leuk en tof stuk weer 

[ElMarcos]

Heel erg leuk geschreven weer zeg! 

[Keeza]

Milanoooo! 

[mattihamstra]

 

Kampioen van Italië en daar ook nog eens verkozen tot beste speler. Wereld kampioen & Europees kampioen. Milano Van Zanten is de voetballer die elk jongetje op een veldje wil zijn. Vlak voor aanvang van het nieuwe seizoen spraken we met deze prijzenpakker.

 

Milano allereerst gefeliciteerd met het winnen van het EK. Hoe was dat toernooi voor jou?

Dankje! ik zou liegen als ik zou zeggen dat het een geweldig toernooi was voor mij persoonlijk. Tuurlijk staan we met die beker en is dat natuurlijk geweldig en ook over de finale mag ik niet klagen. Toch had ik gehoopt helemaal fit te zijn. Ik had me er iets meer van voorgesteld zeker ook omdat we toch een beetje in mijn land speelden.

 

Je kwam met een behoorlijke tegenslag binnen bij het Nederlands Elftal. Was de drang om je te bewijzen daardoor ook groter?

Tegen wij moet ik mezelf nog bewijzen? Zoals ik al aangaf had ik me er meer van voorgesteld maar als je het toernooi wint en je kan uiteindelijk beslissend zijn in de finale is alles wat ik er voor heb moeten doen het toch waard geweest. Hoe lastig het misschien ook was door vaker en langer op de bank te moeten zitten dan me lief was heeft de trainer het gewoon prima aangepakt. Wat als hij er voor had gekozen om me niet geheel fit toch te laten spelen? Misschien had ik dan wel niet kunnen spelen in de finale.

 

Met Napoli kom je sinds jou komst naar de club elk jaar een stapje dichter bij het winnen van de Champions League. Voelt komend seizoen daardoor als de grote test?

Elk seizoen staan we weer voor een grote test. Ja dat is een beetje een standaard antwoord maar het is echt zo. De Champions League voelt wel als de prijs die nu nog ontbreekt maar ik hoop die snel aan de prijzenkast toe te voegen. Toch geeft het mij net zo veel voldoening om de competitie en de beker weer te winnen. 

 

Je hebt inmiddels al aardig wat goals achter je naam staan maar een echte eigen celebration heb je nog niet. Was is jou favoriete celebration en is er nog iemand waarvan jij het zou willen kopiëren? 

Ik plan zoiets niet. Het hangt natuurlijk ook af van het moment van scoren. Als ik bijvoorbeeld scoor terwijl we al ruim voor staan heeft het geen zin om uitbundig te gaan juichen. Andersom word je natuurlijk helemaal gek als je met de laatste trap van de wedstrijd de winnende maakt. Ik vind persoonlijk de Dragonball Z celebration die Aubameyang wel eens heeft gedaan 1 van mijn betere celebrations. Verder kan ik heel erg genieten van de simpele celebration van Marcus Rashford maar die van Bellingham steekt er voor mij toch echt bovenuit. Het heeft echt iets iconisch als hij zo met zijn armen gespreid voor een uitzinnige menigte staat.

 

Wat was afgelopen zomer het grootste hoogtepunt. Het winnen van het EK of trouwen met de liefde van je leven?

Wil je het antwoord van de voetballer of van de familiemens? Mijn vrouw gaat me dit niet in dank afnemen maar als klein jongetje droomde ik er niet van om te gaan trouwen. Ik droomde van prijzen winnen als voetballer dus dan kies ik toch voor het EK winnen. 

 

Vind je het jammer dat je nooit in Nederland bent doorgebroken?

Vind ik een lastige vraag. Als je als jongetje van een jaar of 6 in Nederland voetbalt dan denk je natuurlijk niet dat je gelijk prof word in het buitenland. Mij is het overkomen en dat het zo is gelopen vind ik prima. Of ik ooit in Nederland ga voetballen durf ik ook niet te zeggen op dit moment.

 

Waar zou je dan nog wel willen voetballen?

Hangt ook af van het moment. Voorlopig zie ik mezelf absoluut niet vertrekken bij Napoli. Ik denk ook wel dat je zelf de competities wel in kan vullen. Daarnaast lijkt het me mooi om als de kans zich ooit voor doet naar een ander continent te verhuizen. Daar moet dan wel het hele plaatje kloppen. Niet alleen voor mij maar ook voor mijn vrouw en kind.

 

Is er iets in het verleden wat je nog eens over of anders zou willen doen?

Helemaal niks. Als ik al ergens spijt van heb dan is dat een les voor me geweest. Dat heeft me dan uiteindelijk niet alleen als voetballer maar ook als persoon gevormd.

 

Ben je inmiddels al groter dan Maradona?

Die vraag krijg ik vaker. Zelf ben ik helemaal niet bezig met groter zijn of groter worden dan mijn idool. Ik spiegel mezelf dan ook niet aan hem. Feit is dat hij hier meerdere muurschilderingen en een standbeeld heeft. Dan kan je zelf het antwoord invullen.

 

Komend seizoen is voor mij pas geslaagd als?

Als we in ieder geval kampioen worden. Ik snap dat je graag wilt horen dat de Champions League gewonnen moet worden. Het zou natuurlijk geweldig zijn maar ik heb geduld. Uiteindelijk weet alleen het lot wat er voor mij in het verschiet ligt. 

 

--------------------------------------------------

 

ik ben weer terug na een erg drukke week. Ik zag tussendoor ook nog dat ik 2e ben geworden in de novelle van het jaar verkiezing en daarvoor wil ik alle volgers en stemmers enorm bedanken.

 

om even terug te komen op het stukje doorzetting vermogen vind ik het een mooie toevoeging dat je een save game van FM23 kan meenemen naar FM24. Als het aan mij ligt ga ik graag ook in FM24 door met het verhaal van Milano. Maar die keuze laat ik aan jullie volgers over.

 

Willen jullie dat dit verhaal dus doorgaat of moet er een nieuw verhaal van mijn kant komen?

 

@Kyrill thanks

 

@ElMarcosthanks 

 

@Keeza hij doet het wanneer het van word gevraagd

 

@19CH98 @Marius @Djurovski @MNie @Bogatyr @Tim Windt @Blom @D.J. @Copywriter @John Terry 2.0 @Thomassje123 @aron24 @Nom de Guerre