Anoniem

[Nom de Guerre]

Lekker bezig. 

[LouisPSV]

Kijk alweer uit naar de volgende update.

[delichris]

Zeer benieuwd naar de rest van het verhaal.

[Marius]

Het bezoek aan de voordeur zal er ongetwijfeld wel voor zorgen dat er geen telefoontje volgt naar dat roddelprogramma.

[Mascini]

 

Nog altijd luid vloekend liep hij naar deur. Wie zou dit nu weer zijn? Een of andere debiele paparazzi? De buurvrouw die hij sinds hij hier woonde nog nooit gesproken had en die nu even kwam vertellen dat hij zo zielig was? Een of andere schrijver die hem wil strikken voor een biografie? Om maar even op zijn dramatische inzinking mee te liften?

 

Toen hij de deur openmaakte wist hij het eigenlijk nog niet. Er stond namelijk niemand. Even dacht hij dat het een grap was. Maar goed, de meeste belletje lellende jongetjes gingen nu al richting bed. Toen begreep hij het, en schoot terug achter de deur. Dat was natuurlijk weer die spion. Die wilde hem nu pakken als hij woedend voor de deur stond te schreeuwen.

 

Vanaf de achterkant deed hij de klep van de brievenbus open. Tussen de antitocht-haren door gluurde hij de straat door. Zag hij daar wat achter die auto? Nee, het bleek een kat. De schaduw achter de grote eik aan de overkant van de straat, bleek te komen door de wind. Verder waren er vrij weinig verstopplekken in de wijk. Hij was bijna blij in een vinexbuurt te wonen.

 

Ineens zag hij het. Hij sloeg zichzelf voor zijn kop. Er waren geen giechelende jongetjes die stonden te lachen dat hij de deur open had gedaan en er was ook geen spion die met een telelens in de bosjes lag. Wat er wel was: een pakje. Gewoon, voor hem op de deurmat. Maar vanwege zijn opgefoktheid en daarbij behorende hoge hartslag had hij dat helemaal niet gezien.

 

‘Voor Oscar’, stond er op het bruine karton geschreven. Geen etiket of PostNL verzendsticker, maar een paar zwarte letters. Zo te zien snel op het pakket gekalkt met een permanentmarker. Oscar tilde de doos op, opvallend licht voor zijn formaat, en deed de deur weer dicht.

 

Wat was dit nu weer?

 

---

 

Dank weer voor het volgen @Marius @ElMarcos @Nom de Guerre @delichris @LouisPSV

[delichris]

Je weet het spannend te houden.

[ElMarcos]

Je bouwt de spanning goed op zeg!

[Marius]

Benieuwd wat er in het pakketje zit!

[Mascini]

Daar stond het dan op de eettafel. Een pakket. Met zijn naam erop. Maar wat er in zat? Geen idee, hij verwachtte helemaal niets. Hij had geen nieuwe stofzuigerzakken of hondensnoepjes gekocht. En dat er geen adres of frankering op de doos zat, maakte het nog vreemder. Hij hoopte niet dat ook dit te maken had met de klote spionnen. Dat er in de doos opnameapparatuur zat. Of dat de verzender misschien nog wel stap verder ging. In het verleden had hij alles behalve vrienden gemaakt.

 

Hij pakte het pakket voorzichtig op. Schudde een klein beetje, maar dat maakte niets uit. Hij voelde niets verschuiven. Oscar zette de televisie uit, en luisterde goed. Hoorde hij nou wat tikken? Het zweet brak hem uit. Maar het bleek de wandklok boven de eettafel te zijn. Niets aan de hand. Het was gewoon een bruine doos met zijn naam erop. En dus was er maar één vervolgstap: de doos openmaken.

 

Hij was ontzettend nieuwsgierig, maar had ook wat reserve. Hij twijfelde. Vroeg zich af of hij wel écht wilde weten wat er in de doos zat. Zijn gepeins werd onderbroken door Raúl. Hij had zo lang gewacht, dat hij toch echt moest plassen. Oscar pakte de riem van de kapstok, stiekem was hij er best wel blij mee. Want dit gaf hem wat tijd om na te denken. Om te beslissen of hij wel écht wilde weten wat er in het geheimzinnige pakket zat.

 

Omdat hij nog altijd bang was voor paparazzi, besloot hij via een gat in de heg van de achtertuin van zijn eigen erf te sluipen. Hij glimlachte bij de gedachte om de spionnen in hun rug te betrappen. ‘Zocht je mij?’ Maar toen hij het rondje voltooid had, bleek er in de hele straat niemand die zijn voordeur in de gaten hield.

 

En dus zat er nog maar één ding op: dat verdomde pakket openen.

 

---

Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV

[delichris]

Je weet het wel weer spannend te maken hoor.

[Marius]

Denk je eindelijk te weten te komen wat er in dat pakket zit, besluist de beste man eerst even een ommetje te gaan maken  

[ElMarcos]

Je bouwt de spanning wel op zeg. Ik ben heel benieuwd wat er in dat pakketje zit.

[Mascini]

1 uur geleden zei Marius:

Denk je eindelijk te weten te komen wat er in dat pakket zit, besluist de beste man eerst even een ommetje te gaan maken  

 

Hahaha ja. Irritante vent he!

[Mascini]

Het was een licht pakket, in de zin van niet zwaar. Oscar pakte een scherp mes uit de keukenlade en sneed voorzichtig het plakband waarmee de doos dicht zat geplakt kapot. Hij wilde immers niet de inhoud beschadigen. Hij trok zijn shirt over zijn mond en neus toen hij de flappen van karton uit elkaar vouwde. Niet dat het zou helpen tegen een giftig goedje, maar het gaf toch een soort van schijnveiligheidsgevoel.

 

In de doos lag een shirt. Het maagdelijk witte. Het shirt dat hij kende. Gedragen had. Maar dan wel het tricot van het huidige seizoen. Met de shirtsponsor waar hij altijd wat tegen had gehad, een vliegmaatschappij uit een federatie waar mensen niet daadwerkelijk écht vrij zijn. Maar goed. Ook Oscar wist dat het grote geld inmiddels de voetbalwereld geregeerde. Dat was wellicht ook wel een van de redenen dat hij zijn rug er naar toe keerde. De sfeer was anders. Het gevoel van échte liefde voor de bal leek te zijn verdwenen.

 

Maar goed, dat was vast niet de reden waarom ze hem dit pakket hadden gestuurd. Dat zou vast te vinden zijn in de enveloppe die bovenop het shirt lag. Een langwerpige witte. Zo een die je vroeger vaak zag en kreeg voor bijvoorbeeld je bankafschrift, toen alles nog niet digitaal was. Ook zoiets..

 

‘Oscar’, stond op de enveloppe. Met zwarte pen. Simpel en doeltreffend. Oscar scheurde de enveloppe open. Eigenlijk iets te ruw, waardoor de brief ook licht ingescheurd was. De boodschap in de brief was echter net zo simpel en duidelijk als de manier waarop zijn naam op de enveloppe stond. ‘Dinsdag. 20.00 uur. Meetingpoint Centraal Station.’ Dat was het.

 

Oscar zuchtte hardop. Hij had er misschien beter aan gedaan om het pakket linea recta in de kliko te gooien. Want dit bericht gaf hem alleen maar meer kopzorgen. Hij had namelijk geen idee van wie het kwam. De spionnen? Om hem opnieuw in de zeik te nemen? Een bekende van vroeger? Of zou dit een of andere slappe grap zijn. Hij had geen idee. En dus zat er maar één ding op. Over twee dagen te kijken bij het station en hopen dat dat voor verduidelijking zal opleveren.

 

---

 

Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV

[delichris]

Zou Real komen met een aanbieding?

[Nom de Guerre]

Is dit een inleiding naar een FM23 avontuur?  

[Marius]

Het voetbal loert nu eens een keertje wat concreter om de hoek, maar voor hetzelfde geld worden we als lezer weer om de tuin geleid natuurlijk  

[Kevinoz87]

Ben wel heel benieuwd waar dit heen gaat .. 

[LouisPSV]

De spanning blijft er in, zoals altijd.

[Mascini]

Hij vroeg zich bijna of hij niet zielig was, zo voorzichtig was hij. Die spion – hij had inmiddels uitgevonden dat de man Guido heette -had toch diepe indruk gemaakt op hem. Terwijl hij naar het station liep, keek hij meerdere malen over zijn schouder. Hij nam zelfs niet eens de snelste weg, maar nam wat vreemde tussendoorweggetjes. Want: als iemand hem daarin zou volgen, dan zou meteen overduidelijk zijn dat ze hem gewoonweg volgden. Maar aangekomen op het stationsplein was duidelijk dat hij niet werd geschaduwd. Zelfs niet door schaduw Guido.

 

Aan de gevel van het stationsgebouw zag hij camera’s hangen. Dat gaf hem een geruststellend gevoel. De vraag was echter waarom. Juicekanalen deden veel geks, maar ze zouden niemand fysiek aanvallen. Het voelde een beetje zoals vroeger, toen Oscar ook vaak op zijn hoede moest zijn. Gelukkig had hem dat nog nooit verlamd, maar juist scherper gemaakt. Alsof zijn zintuigen dan op tweehonderd procent gingen werken.

 

In de hal was het een komen en gaan van mensen. Met rolkoffertjes, grote rugzakken van op het oog backpackers, maar ook een enkele dakloze en wat mensen van de spoordienst, die alles een beetje in banen probeerden te leiden. Het meetingpoint was een megagrote wit met rood gestreepte paal centraal in de hal. Dat kon niet missen. Er stond nog niemand. Oscar keek op zijn horloge. Het was half acht. Hij was ruim op tijd. Natuurlijk was dat de bedoeling,

 

Langzaam liep hij naar de Starbucks, via de etalageruiten van de AKO hield hij de mensen achter zich in de gaten. Werd hij nog altijd niet gevolgd? Het leek erop van niet. Bij de koffieketen kocht hij een flatwhite. Prima te doen, onder het observeren. Hij ging in de zaak zitten, in het hoekje bij het raam. Met uitzicht op de schuifdieren van het station, maar ook op de metershoge paal. En na een minuut of acht leek dat een goed idee te zijn. Er kwam iemand het station binnen die net als hij wat minuten eerder, vooral bezig was met om zich heen kijken. Zou dat de afspraak zijn?

 

---

 

Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87

 

 

[delichris]

Toch weer een spannend einde. Gaat dit een FM23 verhaal worden?

[Marius]

Ruim op tijd voor de afspraak, wat ook wel te verwachten viel. Er lijkt iemand op te dagen, maar voor hetzelfde geld heeft die persoon er natuurlijk ook weer niets mee te maken.

[LouisPSV]

Ben benieuwd wat deze meeting zal opleveren.

[ElMarcos]

Zeer benieuwd waar dit verhaal heen gaat zeg. Ik heb een idee van welke club het shirt is, maar mogelijk zit ik er volledig naast  

[Mascini]

De man keek om zich heen, de hele stationshal door. Hij zag Oscar niet, daar was Oscar zeer zeker van. Maar hij wist ook dat de kerel hem niet zou laten gaan. Hij zag hoe hij langzaam richting de rood-witte paal liep. Onderweg keek hij om zich heen. Opvallend genoeg hield hij een hand de hele tijd achter zijn rug. Alsof hij iets vasthad. Even kreeg Oscar een rilling. Het zou toch geen pistool zijn? Dat hij hier werd neergeknald. Maar dat idee kon hij snel weer van zich afzetten. Want welke sukkel zou dat in een bomvol stations doen? En ook nog eens op een plek dat volhangt met camera’s. Nee, daar hoefde hij zich geen zorgen over te maken. Maar wat had de man dan achter zijn rug? En waarom stond hij de hele tijd precies zo dat Oscar dat niet kon zien?

 

Hij twijfelde om zijn kop koffie te laten staan en voorzichtig naar de andere kan van de ruimte te lopen. In de hoop dat hij dan zou zien wat hem te wachten zou staan. Maar net toen Oscar zijn route verzonnen had en wilde opstaan, zag hij de man zwaaien. Zijn kant op, maar niet naar hem. Een blonde vrouw zwaaide verlegen terug. Een Tinderdate, kon niet missen, dacht Oscar. Die ook meteen doorkreeg wat de man achter zijn rug had: een bosje bloemen. Romantisch, maar vooralsnog niet dodelijk.

 

Minuten daarna gebeurde er niets, en dat terwijl het inmiddels zelfs minuten over acht was. Hij besloot zijn inmiddels koude koffie te laten staan en liep voorzichtig naar het afspreekpunt. Er stond nog steeds niemand, ook zag Oscar geen blikken vanuit winkels of gangen zijn richting op gaan. Toen hij de rood-witte paal naderde, zag hij waarom. Er hing een enveloppe. ‘Voor Oscar’, was de inmiddels bekende manier van adresseren.

 

---

 

Dank weer! @Marius @Nom de Guerre @ElMarcos @delichris @LouisPSV@Kevinoz87

 

En weet iemand hoe ik deze in FM23 krijg?