Jump to content
Wegens succes verlengd! Bestel nu jouw Mystery United shirtje met korting. Gebruik de code 'manutd' 🔥 ×

Anoniem


Mascini

Recommended Posts

“Mag ik hem aaien?” Hij knikte. Inmiddels was hij het gewend dat zijn Australian Labradoodle meer aandacht kreeg dan hijzelf. De eerste paar keer had hij het er lastig mee. Maar gelukkig sleet dat snel genoeg. En stiekem vond hij het ook wel lekker. Geen vragen over hoe het nu met hem ging. Wat hij nu eigenlijk deed en wanneer hij weer een klus zou aanpakken. Gewoon, even rustig de wedstrijd kijken. Anoniem.

 

Hij nam een slok van zijn koffie. Of nou ja. Het was de vraag of je de drab uit de kantine zo mocht noemen. Zijn maag draaide er bijna van om. Maar hij was allang blij dat hij zijn kopje mee mocht nemen tot aan de zijlijn. Er waren inmiddels ook al clubs die dat liever niet hadden. Bang voor voetbalvaders en -moeders die de emoties niet onder controle hebben. Vliegende koffiekopjes. Hij moest hardop gniffelen bij de gedachte.

 

Het meisje kijkt ervan op. “Gebeurt er iets?”, vraagt ze nieuwsgierig. “Neuh”, meldt hij haar. “Dit lijkt weer een verloren ochtend te zijn.” Ondertussen is zijn trouwe viervoeter op zijn rug gaan liggen. Het meisje kriebelt over zijn buik. “Hoe heet hij eigenlijk?”, luidt haar volgende vraag. “Raúl”, antwoordt hij. Alsof er een knop omgaat in zijn hoofd, schieten zijn gedachten naar die tijd van toen. Hij ziet beelden van mannen in het maagdelijke wit. Van doelpunten en prijzen. De Galacticos werden ze genoemd, misschien wel het beste elftal ooit samengesteld.

 

Zijn dagdroom wordt echter ruw verstoord door Raúl. Het meisje loopt aan de hand van haar moeder weg, naar de kantine. Een zakje snoep halen, of iets dergelijks. De Labradoodle jankt zachtjes, hij kon het gekriebel over zijn buik wel waarderen. Hij is er eigenlijk wel klaar mee, zijn laatste slok koffie schenkt hij aan de bosjes. Hij zet het kopje op een bankje en beent naar de auto. Misschien moest hij toch maar eens wat telefoontjes plegen.

Link to comment
Share on other sites

In de auto begint hij toch weer te twijfelen. Want hij had niet voor niets afscheid genomen van het wereldje. Het ligt hem niet meer zo. Vroeger was het allemaal nog goed te doen. Je trainde wat, nam een bak koffie in het spelershome en ging daarna naar huis. Niet iedere dag een praatje voor de pers. Geen gedoe op sociale media. Gewoon voetbal en verder niets.

 

Dat laatste mist hij nu wel een beetje. Zo langs de lijn staan en wat jonge talenten bekijken is leuk. Prima zelfs, als de kantine een beetje fatsoenlijke koffie schenkt. Maar het zelf op het veld staan, is toch het allerleukst. Kloten met een bal, het werken in teamverband. Zo’n groep gasten, god wat mist hij dat. Het team bestaat nu uit twee: Raúl en hij.

 

Thuisgekomen trekt hij zijn hardloopschoenen aan. Zijn labradoodle ziet hoe hij zijn veters strikt en gaat alvast in zijn mand liggen. Kilometers rennen is aan zijn hond niet besteed. Hij stopt zijn huissleutel in zijn broekzak, doet zijn oordopjes in en gaat de deur uit. Wellicht dat wat endorfine zijn gedachtes kan ordenen. Want hij moet eigenlijk toch echt een besluit nemen. Zo’n aanbieding komt niet zomaar en hij kan het ook niet te lang laten liggen. Straks denken ze dat hij helemaal niet wil, en staat hij eigenlijk al met 1-0 achter. Dat is ook weer niet de bedoeling.

 

Zijn rondje voert hem vanuit de stad richting de hei. Het asfalt gaat over in klinkers en die gaan weer over in een onverhard pad. Even is hij er helemaal uit. Zijn hoofd staat uit. Tot hij ziet wie hem tegemoet komt. Is dat niet?, schiet er door zijn hoofd, terwijl hij het tempo terugschroeft.

 

 

 

@Marius Dankjewel! 

Link to comment
Share on other sites

Dat net iets lagere tempo geeft hem de tijd nog eens goed te kijken. Ja, hij herkent hem. Dat was ook die kerel die er toen bij was. Op de dag dat alles misliep. De zwarte bladzijde uit zijn leven. Erger nog: de man heeft nu een schare fans achter zich aanlopen. Hij is inmiddels een of andere juice channel begonnen. Iets hips is dat. Hij had er nog niet naar gekeken. Maar de flarden die hij voorgeschoteld kreeg wanneer hij langs de showbizzprogramma’s zapte, zeiden genoeg. Dit was niet oké, en al helemaal niet als hij straks het lijdend voorwerp was.

 

Terwijl hij eigenlijk nog aan het overdenken is wat zijn opties zijn, begint de man te zwaaien. Shit, hij was gezien. Dus besluit hij het pad af te gaan en de bosjes in te duiken. Het was echt niet oké als hij zo gezien werd. Wie weet wat de mensen zouden denken. Ja, hij was wat naar beneden gekukeld. Maar dat hoefde toch niet open en bloot onder iedereens neus ingewreven te worden? Daar had hij echt geen zin in.

 

De prikkelbosjes sneden langs zijn benen. Af en toe was hij net op tijd om een tak opzij te duwen. Hij keek achterop. De man was hem gevolgd. Blijkbaar was hij nogal volhardend. Hij zag hoe de man onder het rennen zijn telefoon uit zijn hardlooparmhouder haalde. Die was zeker van plan om een video dan wel foto te maken. Hij besloot te versnellen. Vroeger was hij een van de snelste op het veld. Dat zou nu toch ook nog wel kunnen?

 

Hij zette aan, ontweek wat boomstronken en grote uitstekende wortels. Hij dook over stenen en scheerde langs een grote eik. Hij gluurde nog een keer achterop. De man had hij zo te zien gelost. Hij was niet te zien. Net terwijl hij zijn tempo weer wilde laten zakken, voelde hij echter de grond onder hem wegzakken. Een kuil, was het laatste wat hij dacht voordat hij de grond raakte en alles zwart werd.

 

Dank @La Pulga @ElMarcos @Marius @delichris

Link to comment
Share on other sites

Had jij niet in een ver verleden een Novelle over een Braziliaans talent en een manager die met Abromovich te maken had? Ik kan me dat nog heel vaag herinneren dat ik die novelle met veel plezier volgde. Ik ga deze ook weer volgen, jouw stijl van schrijven spreekt me enorm aan.

Link to comment
Share on other sites

3 uur geleden zei LouisPSV:

Had jij niet in een ver verleden een Novelle over een Braziliaans talent en een manager die met Abromovich te maken had? Ik kan me dat nog heel vaag herinneren dat ik die novelle met veel plezier volgde. Ik ga deze ook weer volgen, jouw stijl van schrijven spreekt me enorm aan.

Ja dat klopt! Welkom terug dan.

Link to comment
Share on other sites

Met een bonzend hoofd werd hij wakker. Verdomme, wat was er gebeurd? En waar was hij überhaupt. Hij deed zijn ogen open, maar merkte al snel op dat dat niet heel veel zin had. Het was pikkedonker om hem heen. Hij voelde wat om hem heen. Aarde, bladeren, takjes. Langzaam kwam het weer terug. Het hardlopen, de bijna ontmoeting met de spion, de achtervolging en tot slot zijn valpartij.

 

Hij stond op en schudde zich uit. Hij zat onder het zand. Maar gelukkig deed zijn telefoon het nog. Hij keek op het scherm. 17.43 uur. Bijna etenstijd voor Raúl. Dat arme beest zou nu wel ongerust zijn. Voor de kastdeur liggen, hopend dat hij snel thuiskomt voor een bak brokken. En, zo voelde hij in zijn buik, zelf zou hij inmiddels ook wel wat lusten. Hoe lang had hij hier eigenlijk gelegen? Een paar uur? En niemand die hem had gevonden? Nou ja.. gelukkig de spion dan ook niet. Om het aloude: ‘Ieder nadeel heeft een voordeel’, maar weer van stal te halen.

 

Even greep hij naar zijn oren. Had hij geen oordopjes in? Waren die gejat? Hij zag op zijn telefoon dat zijn Spotify-speellijst was afgelopen. Hij besloot hem opnieuw af te draaien. En gelukkig. Hij hoorde de muziek nog uit zijn draadloze oortjes komen, en door even goed te luisteren had hij ze dan ook snel weer in zijn hand. Vijftien procent accu. Genoeg om zijn zaklamp aan te zetten en terug te lopen naar het pad. Het bos was best aardig groot, maar gelukkig niet van zo’n omvang dat hij hier dagen in zou kunnen verdwalen. Tenminste: dat was wat hij dacht.

 

Met een diepe zucht scheen hij naar het pad dat hij zelf gemaakt leek te hebben voor zijn val. Met een hand hield hij de takken uit zijn gezicht, met de andere scheen hij in de totale leegte van het verlaten bos. Nu maar open dat die spion ook daadwerkelijk naar huis was gegaan en hem nu niet ergens vanachter de struiken gadesloeg.

 

Bedankt voor jullie reacties @ElMarcos @Marius @delichris @LouisPSV

Link to comment
Share on other sites

Hij schrok een paar keer van wat schaduwen, dacht even dat achter een drikke grote boom aan de linkerkant van het bospad een man verscholen zat. Een paar keer hoorde hij het geklik van een telelens, maar uiteindelijk viel het mee. Er was niemand te zien. Zelfs geen hondenbezitter die met zijn trouwe viervoeter een rondje liep. Logisch ook. Welke gek liep er nou rond deze tijd in een pikkedonker bos. Dat was vragen om problemen.

 

Ietwat strompelend kwam hij uiteindelijk bij de parkeerplaats, een paar straten verderop woonde hij. Dat het zo dichtbij was, vond hij altijd een groot voordeel bij zijn hardlooprondjes. Zo snel mogelijk de bewoonde wereld uit om het verstand op nul te zetten. Maar nu zag hij ook een ander voordeel: als je valt dan ben je ook snel weer thuis.

 

Zodra hij de deur opendeed, hoorde hij de pootjes van Raúl op het laminaat. Blij dat hij weer terug was. Hij aaide de labradoodle over zijn kop. Zijn lieve trouwe vriend. Terwijl hij naar de keuken hinkelde om wat brokken te pakken, werd zijn aandacht getrokken door de televisie.

 

Hij had hem aan laten staan, zodat Raúl zou denken dat hij boven was. Dat deed hij wel vaker, zodat zijn hond niet zou blaffen in zijn aanwezigheid. Op het scherm verscheen een promo van RTL Boulevard. Een roddelzender. “…vanmiddag een rondje door het bos”, hoorde hij een deel van van wat de presentator zei. “En wie we daar zagen liggen. Zou het weer de slechte kant op zijn gegaan met hem?” De foto sprak boekdelen.

 

De man die hij zag liggen.

 

Dat was hij.

 

 

---

 

Dank voor de reacties @delichris @LouisPSV @Marius

Edited by Mascini
Link to comment
Share on other sites

Daar ligt hij dan. Hoe diep is hij gezonken?”, vroeg de presentator zich hardop af bij de beelden. “Het was een fenomeen, een legende. Maar sinds hij gestopt is. Sinds hij zijn wereldje heeft verlaten, is hij een schim”, vulde een zelfbenoemde expert hem aan De expert schudde zijn hoofd. “Triest dat je zo in het nieuws komt.”

 

Er werd wat geknikt in de studio. En toen gingen ze weer verder. Een realityster had een drieling gekregen. En dus was zijn moment over. Veel B-sterren zouden hier een moord voor doen. Voor een beetje aandacht in het best bekeken programma van de Nederlandse vooravond. Maar hij niet. Hij was woedend.

 

Zijn vingers jeukten. Beter nog: ze brandden. Hij had zijn telefoon al in zijn hand, trok hem uit de lader. Niets liever wilde hij dan bellen. Naar dat klote roddelprogramma. Naar die rottige presentatoren. Vertellen hoe het echt zat. Dat hij daar lag. In een kuil. Buiten westen. Dat hij hulp had moeten krijgen. Maar dat die klootzak van een spion niets anders had gedaan dan een foto genomen. Hoe hij daar lag. Hulpeloos. Hij had zin om te bellen, te vertellen wat voor een eikel die gozer wel niet moest zijn. En welke debiel het in zijn hoofd haalde om zo’n foto, van een weerloos persoon, gewoon op televisie uit te zenden. Ze hadden hem nog eens gebeld en gevraagd om een reactie.

 

Met trillende handen zocht hij op Google naar de website van het showbizzprogramma. Maar net toen hij dat gevonden had, ging de bel. Hij zuchtte hardop. Wat nu weer?

 

---

 

Bedankt weer voor het volgen! @Marius @LouisPSV @delichris @ElMarcos

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.

×
×
  • Create New...