[FM19/LLM]  Guernsey FC

Toen ik thuiskwam keek mijn moeder me vragend aan. “En, waar gaat je reis heen? Thailand? Curaçao? Aruba?”

Nou oorspronkelijk was ik van plan mijn maatschappelijke mislukking voorlopig in een tropisch oord met veel drank en zon tijdelijk te begraven. Vanmorgen had ik namelijk mijn ontslag gehad omdat mijn werkgever failliet was. Dus kon ik mijn carrière als Exportmanager voorlopig vergeten. Op advies van mijn moeder had ik het reisbureau op het Wagnerplein bezocht en door een praatje met een reisagente aldaar en het zien van een folder geen boeking naar een tropisch oord verricht.

In plaats van een reis naar een tropisch paradijs te boeken had ik wat documentatiemateriaal van de kanaaleilanden meegenomen en beloofd later terug te komen en definitief te boeken. Waarom ik plots geïnteresseerd was in de kanaaleilanden mocht Joost weten. Misschien kwam het door het verhaal wat erbij hoorde, want dat had wel iets en trok me wel.

 

Volgens de folder, de documentatie en Wikipedia werd het volgende beeld van de kanaaleilanden geschetst:

Het blijft iets vreemds dat de Kanaaleilanden bij Engeland horen als je de ligging bekijkt. De eilanden liggen vlak voor de kust bij Frankrijk. Toch horen ze al lang bij Engeland, hoewel de kanaaleilanders zeggen dat Engeland juist bij de Kanaaleilanden hoort. Daar zit op zich wel wat in, want het is een overblijfsel van het oude Hertogdom Normandië (waartoe ook de Kanaaleilanden behoorden). De hertog daarvan, Willem de Veroveraar, viel in 1066 Engeland aan en veroverde het land. Sindsdien hoort Engeland bij de eilandengroep, hoewel zowel de Fransen (een aantal jaar) als de Duitsers (enige Britse grondgebied dat door de Duitsers bezet is geweest) ze een tijdje hebben veroverd. Ze horen overigens niet bij de UK, maar zijn van de Britse Kroon. Ook zijn ze geen lid van de EU.

 

De Kanaaleilanden zijn Jersey (92000 inwoners), Guernsey (65000 inwoners), Alderney (2400 inwoners), Sark (600 inwoners) en Herm (60 inwoners). Dat kleine laatste eiland heeft als bijzonderheid dat zowel auto’s als fietsen er verboden zijn. Het opvallende aan de eilanden is dat er tot einde 19de eeuw vooral Frans/Normandisch werd gesproken. Je ziet dat terug in veel plaats- en achternamen. Pas nadat het financieel erg gunstig werd om jezelf er te vestigen, trokken er veel Engelsen van het vasteland naartoe en nu spreekt eigenlijk iedereen er Engels. De trots van de eilanden is Victor Hugo die eerst op Jersey woonde in belangschap en later op Guernsey zijn bekendste werk “Les Misérables” schreef.

 

De laatste update van Guernsey: De hoofdstad van Guernsey is Saint Peter Port. Het eiland is slechts 65 km² groot met 50 km aan kustlijn en heeft 62.723 inwoners. Qua oppervlakte is het land 639x kleiner dan Nederland.

 

 

Herm is het kleinste eiland voor de Franse kust van Normandië. Het behoort tot het autonome baljuwschap van Guernsey. Herm is het kleinste Kanaaleiland dat vrij te bezoeken is. Net als op het buureiland Sark is er geen gemotoriseerd vervoer, verder wijkt het af doordat ook fietsen hier zijn verboden.

 

 

Alleen al door dit verhaal was ik geïnteresseerd. Het waren dan wel geen tropische eilanden maar er was strand, zon (max.  19 gr) veel, heel veel pubs, bars en dus drank. Bovendien hoefde ik over wel of niet Brexit geen zorgen te maken want ze waren geen lid van de EU.

Het was eens iets anders dan de gebruikelijke tropische vakantieoorden en ongetwijfeld kon ik daar even mijn teleurstelling over het ontslag vergeten.  Dus wat let me?  

Mijn besluit stond snel vast. 4 weken naar het eiland Guernsey als basis, met bezoeken aan de andere eilanden en lekker niets doen, totdat mijn voorlopige carrièrekater is gedaald en ik weer energie voor nieuwe daden heb opgedaan.

 

Dus terug naar het reisbureau en de reis geboekt. Uiteraard koos ik voor de goedkoopste vlucht en een verblijf in het Marton Guest House. 1 persoons kamer met ontbijt, zogenaamd 3 sterren en proper. Vertrek binnen 3 dagen en behalve ma, pa en mijn broer Mark John bracht ik niemand op de hoogte om het gebruikelijke gezeur voor te zijn. Jammer was alleen, dat mijn vriendin Thea onze verkering verleden week al had uitgemaakt. Haar steun had ik nu goed kunnen gebruiken. Aan de andere kant, een zeurpit minder. Bovendien ze wist toch altijd alles beter en daar had ik sowieso geen zin meer in. Voorts was ze alleen maar geïnteresseerd in Huisje-boompje-beestje en daar was ik gewoon nog niet aan toe, vandaar dat onze wegen scheiden. Achteraf misschien wel jammer, maar aan de andere kant moet ik mijn broer gelijk geven die altijd roept: meiden – er is geen handvol maar een landvol.  Wat dat betreft heeft hij gewoon gelijk. Binden kan ik me altijd nog. Alhoewel, ik ben nu werkeloos en heb totaal niets te bieden. Dus waar praat ik over? Bovendien zat ik goed. Ik woonde nog steeds thuis en er werd goed voor me gezorgd. Wat wil je meer.

Zoals altijd zette ik gewoon door en vertrok naar de kanaaleilanden om het mogelijke gezeur voor te zijn, mijn zielsrust terug te vinden en er eens goed over na te denken wat ik nou eigenlijk wil en welke kant ik op wil.  

28 augustus 20195 jr. bewerkt door germandutch

|Mooi begin zeg!

Misschien is dit leuk ter inspiratie:  http://www.fm-base.co.uk/forum/football-manager-2013-manager-stories/111755-fountain-youth-discovered-guernsey.html

3 minuten geleden zei Makalakalane:

|Mooi begin zeg!

Misschien is dit leuk ter inspiratie:  http://www.fm-base.co.uk/forum/football-manager-2013-manager-stories/111755-fountain-youth-discovered-guernsey.html

 

Bedankt.  ik ga het artikel lezen. 

[FM19/LLM]  Guernsey FC

 

Hoewel ik in eerste instantie van de eilanden toch wel behoorlijk onder de indruk was, werd dat snel minder. Een ander fenomeen stak zijn kop op. Boring,  boring ………. Na slechts een weekje had ik alles al gezien en begon ik me stierlijk te vervelen. Van nature ben ik geen kroegenloper en zuiplap en dus bracht ik slechts een vluchtig bezoekje aan de plaatselijke pubs en bars.

 

Wat me wel opviel was dat in alle pubs, bars en restaurants hoofdzakelijk over voetbal werd gesproken. Haast iedereen had het alleen maar over het wel en wee van Guernsey FC. De plaatselijke trots. Ok, ik had als jongen op school en bij RKTVV tot en met de C gevoetbald, maar dat was het dan ook. Toen ontdekte ik de spelcomputer, de gamewereld en later het vrouwelijke geslacht en weg was mijn interesse in voetbal. Misschien had mijn desinteresse ook te maken met het feit dat onze familie een voetbalfamilie is. Vader en ook moeder hebben op hoog niveau gevoetbald en mijn broer is trainer, dat wil zeggen Mark John heeft al heel wat amateurclubs versleten en is inmiddels in het bezit van alle noodzakelijke diploma’s. Ik was altijd het ‘kleintje’ dat er niets van kon en daarom heb ik me ertegen verzet. Voetbal is en blijft voor mij een bijzaak en ik laat mijn leven niet door een bal bepalen.

 

Verre reizen en vreemde culturen werden een trekpleister en ik studeerde en werd exportmanager in de metaalindustrie. Voetballen deed ik nooit meer, wel op TV kijken. Foxsports Eredivisie en Duitse en Engelse wedstrijden maar meer ook niet. Om nu hier een wedstrijd van Guernsey FC te gaan kijken, daar voelde ik ondanks verveling dus weinig voor en zeer zeker wilde ik mijn duurbetaalde vakantietijd niet met derderangs voetbal verpesten. Dus huurde ik een fiets en begon het hele eiland af te fietsen. Sportief, gezond, goed voor mijn lijf en voor mijn chaotisch brein dat tijdens het fietsen tot rust kon komen. Dacht ik.    

 

Fietsen kan leuk zijn maar op een gegeven moment had ik het wel gehad. Je trapt je een beroerte en waarvoor? Behalve mij scheen het halve eiland dagelijks op de fiets te klimmen en telkens als zo een groepje je passeert, willen ze nog de wielrenners uithangen ook en je laten zien dat ze het beter kunnen. Nou van mij mag het. Ik had er geen zin meer in.  

 

Dorst had ik en niet zo een beetje ook. Maar niet op water, nee ik had trek in een koud pilsje.

Volgens mijn stadkaart fietste ik op dit moment op de Foot’s Lane, vlak in de buurt van café White Hart in The Pollet. Nou ja, vlak bij. Zeg maar een kilometer of 3 van verwijderd. Rechter hand dook het terrein van  Guernsey FC op. Ik zag een trainingsveld, trainende spelers en een hoop publiek, die zich met alles en nog wat bemoeiden. Nieuwsgierig geworden stapte ik af en zette mijn fiets aan de kant, nadat ik het op slot had gezet.

 

Het was inderdaad de trainingsaccommodatie van een heuse voetbalclub genaamd Guernsey FC, dus van de club waar ze het overal over hadden.  Op het veld, dat over een goed uitziende grasmat beschikte waar menig eredivisieclubje in Nederland jaloers op zou zijn geweest, lummelden een aantal spelers rond in groene trainingspakken. Lummelden was de juiste uitdrukking want serieus trainen kon je dat niet noemen. Het aanwezige publiek, niet alleen bejaarde mannen maar ook een hoop jongeren en zelfs scholieren, bemoeiden zich er daadwerkelijk mee en hadden op en aanmerkingen op alles wat op het veld gebeurde. Blijkbaar was het een deel van de lokale bevolking en was dit hun tijdvermaak.

 

 

Een klein kwartier heb ik het hele gebeuren zwijgend gadegeslagen. Waarom ik even moest kijken weet ik ook niet. De mensen langs de kant, oud of jong, waren bijzonder kritisch en hadden op elke oefening wat gepeperde opmerkingen. Gelijk hadden ze, want die gasten op het veld bakten er niets van. Het was niet veel. Eigenlijk was het belabberd slecht. Een training niet om aan te zien. Thuis zou mijn broer zich kapot lachen en er huilend vandoor gaan.  En dit waren nog volwassen kerels ook, die wat oefeningen deden waar een paard de hik van kreeg.

Ik klom weer op mijn fiets en zorgde ervoor, dat ik zo snel mogelijk naar de pub kwam, voordat ik uitdroogde.

 

18 april 20196 jr. bewerkt door germandutch

Mooi stukje!!

Mooie club en uitdaging! Succes

[FM19/LLM]  Guernsey FC                             

 

 

Oh ja, natuurlijk. Ik zal me eerst even voorstellen.  Ik ben Hans Müller jr., 22jr en telg uit een heuse voetbalfamilie. Mijn moeder, vader en mijn broer Mark John hebben allen op hoog niveau gevoetbald. Iedereen roept mij ‘Hansie’ en ik ben nooit verder gekomen dan de C-pupillen. Toen had ik er geen zin meer in. Weliswaar had ik tot mijn 13^de gevoetbald, maar dat was het dan ook.

 

Speltechnisch en tactisch vond ik toen van mezelf dat ik het ver had kunnen schoppen, maar mijn trainers, medespelers, ouders en broer vonden me te traag en te lui. Ik vond dat ik het spelletje zag en voelde mij een slimme ‘uit-stand-voetballer’ die de bal het werk liet doen. Mijn trainers wilden daarentegen loopwerk zien en daar had ik geen zin in. Gelukkig ontdekte ik de Football Managersserie op PC en dat was voor mij voetbal voldoende. Geen scheldende familieleden meer langs de lijn. Dat getreiter van mijn broer ‘Hansie Hansie kan er geen kloten van’ en die vervelende opmerking van mijn vader ‘mijn zoon kan alleen maar brood tot stront verwerken’ hing me ook de keel uit. Die heb ik sindsdien ook niet meer gehoord. Op de PC was ik de supercoach en dat was voor mij voldoende. Maar let wel:  ik was en ben geen echt fanatieke gamer. Momenteel speel ik alleen FM19 in mijn vrije tijd en als ik me verveel. Niet omdat ik een matige speler ben, maar omdat er zoveel belangrijkere dingen in het leven zijn dan gamen alleen.  

 

En nu zat ik dus hier, had last van verveling en dacht alleen nog maar: als god je niet mag stuurt ‘ie je naar Guernsey. Ik ben niemand die urenlang in een museum of kasteel rondhangt, wat dat betreft kun je me een cultuurbarbaar noemen. Enfin, ik had alle bezienswaardigheden inmiddels, vluchtig of niet, gezien en de verveling werd steeds erger.  In de avonduren viel het mee, omdat ik TV op mijn kamer had en Wifi, waardoor ik FM19 op mijn laptop kon spelen, maar dan overdag.  Ik was niet hier om de hele dag op mijn laptop te spelen, want daar was deze voor mij toch wel dure reis totaal niet voor bedoeld.

 

Uit pure verveling begon ik alles te lezen wat ik in mijn handen kon krijgen. O.a. kwam ik in een oud lokaal tijdschrift een artikel tegen over het voetbal en over de bekendste inwoner van dit eiland en wel de voetballer Matthew Le Tissier (geboren op Guernsey). Ondanks deze goede voetballer, is het niveau op het Kanaaleiland niet echt hoog. Iedereen die een beetje kan voetballen, vertrekt naar het vasteland. Vaak naar de clubs aan de kust. Dat verklaarde ook gelijk waarom die gasten op het trainingsveld zo belabberd bezig waren. Blijkbaar kwam iedereen die voetbalschoenen aankon en zijn veters kon strijken in de selectie van Guernsey FC. Te zot om waar te zijn.

 

En dan heb je nog zoiets als de Muratti Vase, de hoogmis van het voetbal op de Kanaaleilanden. Het heilige woord is eruit: The Muratti Vase. Dat is een jaarlijks toernooi tussen drie van de eilanden: Guernsey, Jersey en Alderney. Dat laatste, veruit kleinste eiland, doet eigenlijk voor spek en bonen mee, want slechts eenmaal wonnen zij de trofee in 95 edities. Sterker nog, sinds 1938 speelde Alderney nooit in de finale. Guernsey won 42 keer en Jersey 51 maal. Eenmaal eindigde het onbeslist en deelden de twee eilanden de beker. The Muratti Vase wordt om het jaar op Guernsey en Jersey gespeeld. Het is een populair evenement en zorgt voor toeschouwersaantal van in de duizenden. Afgelopen jaar kwamen er bijvoorbeeld 3500 op de wedstrijd af, ongekend voor voetbal op de eilanden.

 

De wedstrijden om de Muratti Vase draaien niet alleen om voetbal, maar zorgen voor een hoop chauvinisme op de eilanden. Ieder eiland heeft zijn eigen kleuren en bijnaam. Zo speelt Jersey in het roodwit en worden ze Les Crapauds (de padden) genoemd. Guernsey speelt in het groenwit en dat zijn Les Ânes (de ezels). Tenslotte heb je Alderney dat in het blauwwit speelt en naar de bijnaam Les Lapins (de konijnen) luistert. De halve finale, die altijd tussen Alderney en de verliezende finalist van het jaar ervoor is, wordt de laatste jaren in maart gespeeld, terwijl de grote finale (waar de winnaar van de halve finale altijd thuis speelt) aan het eind van het voetbalseizoen in mei is. Wordt het gelijk, dan volgt er een replay op het andere eiland. De beker is op dit moment in handen van Jersey, dat na pingels Guernsey versloeg.

 

Volgens de journalist en schrijver van dit artikel sprak hij o.a. met Mark Le Tissier (inderdaad de broer van Matt en bestuurslid van de club) over Guernsey FC en de filosofie achter deze club. Iedereen die wil en ietwat kan voetballen, kan een kans krijgen bij Guernsey FC. We proberen zoveel mogelijk spelers de kans te geven om te proeven aan voetbal op goed niveau en het kan goed dat we meer dan veertig spelers gaan gebruiken komend seizoen. Het idee erachter is dat de spelers niet perse naar het vasteland hoeven te vertrekken, om toch op enig niveau te spelen. We zijn dus ook zeker niet van plan om spelers uit Engeland of Frankrijk aan te trekken om snel te promoveren. Guernsey is de club van het eiland, voor het eiland. De lokale media is ook ontzettend enthousiast en zowel de krant, radio als tv willen ons komend jaar intensief gaan volgen. Een club voor en van Guernsey, dat is het hele idee achter deze club.”

 

Op de vraag van de journalist: Zijn er eigenlijk plannen om de club van alle Kanaaleilanden te worden en ook daar vandaan fans en spelers aan te trekken?  Zei Mark Le Tissier het volgende: “Nee, dat is niet ons plan. We gaan dan ook geen spelers van Jersey halen en ik verwacht niet dat er mensen vanuit Jersey naar Guernsey komen om te komen kijken. We spelen al sinds 1905 voor de Muratti Vase tegen elkaar en zelfs mensen die niets om voetbal geven, kijken daar naar uit. De rivaliteit tussen onze beide eilanden is al heel oud en daarom willen we echt de club van het eiland Guernsey blijven. Vandaar ook ons groenwitte logo met de leeuw erop. Onze bijnaam is dan wel de ezels, maar op de coats of arms van Guernsey staan drie leeuwen afgebeeld. Vandaar dat we daarvoor hebben gekozen. We wilden perse zoveel mogelijk kenmerken van het eiland om onze club zo Guernseyachtig te maken.”

 

Volgens de journalist is het niveau van de stadions en leagues op die eilanden is bedroevend slecht, het “nationale stadion” van Guernsey zou in België of Nederland nog afgekeurd worden voor de 4e divisie; de enige manier om het voetbal naar een ietwat acceptabel niveau op te krikken is dat Guernsey en of Jersey in de leagues van het vasteland beter presteren. Guernsey FC speelt momenteel in de Isthmian League Division One South, level 8 of the English football pyramid.

 

 

Zolang men vastzit in die eilanden hun eigen liga’s zal het altijd een soort pub league blijven. Guernsey FC is hopelijk de katalysator die het voor clubs uit Man, andere Kanaaleilanden en de Schotse eilanden  mogelijk maakt om ook toe te treden tot de “mainland leagues”. Het zou het niveau van de eilandploegen zeker ten goede komen simpelweg omdat publieke belastinstelling zou toenemen en dan zijn betere stadions en betere omkadering een logische volgende stap.

 

Wat ik vreemd vond was het feit dat ik geen enkel artikel over voetbalclubs op Jersey en Alderney kon vinden. Alleen in combinatie met de Muratti Vase.  Dus het zullen wel pure pub league clubs zijn.

19 april 20196 jr. bewerkt door germandutch

[FM19/LLM]  Guernsey FC                             

 

 

Waarom ik de volgende dag weer richting Foote Lane fietste, weet ik echt niet. Misschien om totale verveling te voorkomen?  Maar hoe dan ook, plots stond ik er. Te midden van een aantal fanatieke supporters, hoofdzakelijk wat bejaarden maar ook een aantal jongeren, blijkbaar werkeloze jongeren net als ik. En omdat ik mijn bakkes niet kon houden kreeg ik het gelijk aan de stok met iedereen. 

Door de krantenartikelen van weleer, het interview met ene Matthew Le Tissier en n.a.v. de berichten over de Muratti Vase was mijn nieuwsgierigheid gewekt en moest ik hoe dan ook nogmaals hier gaan kijken. Kijken of er nieuwe ontwikkelingen waren en even serieus kijken wat die gasten ervan bakten. Nou het was nog steeds niet veel.

 

Zoals het een echte Hollander betaamd maakte ook ik wat kritische opmerkingen en liet me meeslepen door de fanatieke toeschouwers. En ja hoor, ik was en werd gelijk de boeman. Het hele zooitje stond gelijk op zijn achterpoten. De plotselinge verwensingen aan mijn adres waren niet mis.  Vooral de ouderen konden zich niet beheersen. Ze scholden mij voor alles en nog wat uit. O.a. hoorde ik Jerry,  Kraut, Heini,  Fritz en minder leuke opmerkingen. Blijkbaar hielden ze mij voor een Duitse toerist. Wisten zij veel. Toerist was ik wel, maar een echte Duitser niet, nou ja, een beetje Duits wel. Nederlandse moeder, Duitse vader, geboren in Goirle en op weg naar mijn eerste ruzie hier. Zeg maar een slimme kaaskop met een grote Duitse bek maar wel 187 cm en 86,6 kg schoon aan de haak. Ondanks het feit dat ik me zelf als een computernerd omschreef, was ik niet bang uitgevallen en wist wel raad met schreeuwlelijkerds.        

 

Net  toen wat bejaarden handtastelijk wilden worden dook ineens een slanke man, netjes in het pak, naast me op en kalmeerde de opgewonden fans. Nadat ik de situatie uiteengezet had, excuseerde hij zich voor het gedrag van de fans en trakteerde me in hun clubkantine op een kop koffie. We raakten in gesprek en ik vertelde terloops dat ik tot  een voetbalfamilie uit Tilburg behoorde en om die redenen opmerkingen over de training had gemaakt.  De man in het pak bleek Matthew Le Tissier te zijn. De voorzitter van voetbalclub Guernsey FC, bijnaam The Green Lyons. Momenteel spelend in de Isthmian League South East Division.

 

 

Mister Le Tissier vertelde me, dat zijn club in zwaar weer bivakkeerde en dat ze enkele dagen geleden totaal onverwacht de halve technische staf dus manager,  hoofd scouting, de scouts,  alsook hoofd jeugdopleiding en wat trainers waren kwijtgeraakt, die allen met de zuiderzon vertrokken. Reden voor het plotselinge vertrek van deze heren waren de slechte resultaten, onderlinge meningsverschillen, een groot financieel tekort en dreigende degradatie.   

 

Tja, het klonk niet al te best, maar wat moet ik met deze info? Niets toch. Het was jammer voor Mr. Le Tissier, de club, de fans en wat weet ik wie nog, maar eerlijk gezegd kon het mij niets schelen. Ik heb niets met voetbal of beter gezegd: bijna niets en al zeer zeker niet met Guernsey FC.

 

Wij kletsten nog wat, hij trakteerde me nog op een tweede kop koffie en ons gesprek ging plots over mij. De reden van mijn komst, mijn verblijf hier, mijn familie in Tilburg en uiteindelijk tutoyeren wij elkaar. Ik mocht hem Matthew noemen en hij mij Hans. Na de derde kop koffie vond ik het welletjes. Bedankte hem voor de traktaties en maakte mij per fiets op de terugweg naar mijn hotel.

 

20 april 20196 jr. bewerkt door germandutch

Geweldig verhaal, ga ik zeker volgen. 

Is het mogelijk om een nationaal elftal van Guernsey in de editor te maken? 

Erg leuk begin, ga deze ook graag volgen.

Op 20-4-2019 om 09:48 zei ErikEagles:

Geweldig verhaal, ga ik zeker volgen. 

Is het mogelijk om een nationaal elftal van Guernsey in de editor te maken? 

bedankt.  Sorry maar ik zou niet weten hoe ik dat moet doen?  Het enige wat ik altijd doe is een data update in de editor zetten, verder niets. En deze novelle speel ik volgens de LLM regels zonder wijzigingen of toevoegingen. 

[FM19/LLM]  Guernsey FC                          

 

 

 

Ik had net mijn typisch Engels ontbijt aangevallen, toen hij ineens bij mijn tafel opdook. Vriendelijk vroeg hij of hij mocht gaan zitten en hij zat al voordat ik mijn mond leeg had en antwoord kon geven. Mister Le Tissier, voor mij Matthew dus, kreeg van de serveerster onmiddellijk een kopje koffie, zonder dat die erom gevraagd had. Blijkbaar was hij hier niet alleen een uitermate bekend figuur maar men wist ook hoe men hem moest behagen. Hij begon weer met de gebruikelijke algemeenheden voordat hij op het doel van zijn bezoek kwam te spreken. Guernsey FC stond het water tot aan de lippen. De gedroomde 8^ste plaats op de competitieranglijst zat er volgens insiders niet meer in. Guernsey behoorde tot de vaste degradatiekandidaten en voor iedereen was duidelijk, dat die het laatste jaar in de 8^ste divisie was. Matt Le Tissier en zijn baby, de club Guernsey FC, waren hun beste spelers kwijt. De manager, de Technisch Directeur, Hoofd jeugdopleiding, Hoofd scouting, de twee scouts en Hoofd data analyse  waren met de noorderzon vertrokken. En nu zat hij hier. Een volwassen vent met tranen in de ogen omdat aan de vrije val van zijn liefdesbaby, zijn club, geen einde scheen te komen.

 

Natuurlijk vond ik het erg voor hem en iedereen die deze club een warm hart toedraagt, maar wat in Gods naam moest hij van mij?  Dat die iemand nodig had om uit te huilen was duidelijk, maar ik kon hem niet helpen en was hiervoor zeker niet de juiste persoon. Vreemd genoeg bleef hij aandringen, wilde hoe dan ook mijn hulp. Alleen begreep ik niet wat voor hulp. En toen kwam de aap uit de mouw: hij had iemand nodig die de trainingen 2 weken voor zijn rekening nam. Planning, uitvoering en leiding. En waarom? Omdat de assistent-manager, die voor de trainingen en voorbereiding verantwoordelijk was,  momenteel in een ziekenhuis in Londen verbleef, om een noodzakelijke operatie te ondergaan.

     

Hoe maak je iemand duidelijk, die redding zoekt en zich aan een strohalm vastklampt, dat je niet in staat bent om te helpen? Ook al ben je lid van een voetbalfamilie, waarvan de ouders profvoetballers waren en de broer gediplomeerd hoofdcoach op behoorlijk niveau is. Ik deed mijn best, maar ik kon het hem niet duidelijk maken.  Volgens hem konden alle Hollanders voetballen, waren ze besmet met het Cruijff virus, adept van de Hollandse School en altijd voor een positieve verrassing goed. Ajax had ook hier een onuitwisbare indruk achtergelaten met Frenkie de Jong, Neres, de Ligt, Blind en Onana. Ik hoefde hier niet Ten Hag te kopiëren, maar slechts enkele trainingen te geven. De spelers van Guernsey met fris, verzorgd en aanvallende oefeningen te verrassen. Meer niet! Totdat de assistent-manager weer in staat is om het over te nemen en of, hij Matt dus, een nieuwe manager in dienst heeft kunnen nemen, waardoor de staf weer compleet is.

 

Jeetje zeg, meer niet? Eerlijk gezegd vraag ik me af, wat ze hier van ons denken? Ik ben geen trainer, wil het niet worden ook. Wat ik wel ben is een werkeloze vakantieganger die hier ontspanning zoekt.

 

Maar Matt gaf niet op en formuleerde zijn voorstel tot in de details. Circa 2 weken dagelijks trainen. 1 training per dag van 15 tot 18 uur met gebruikmaking van alle clubfaciliteiten (o.a. fitnessruimte, voetbalschoenen, trainingskledij) en fysio. Plus hulp en ondersteuning van 1 keeperstrainer en 1 conditietrainer. Voorts kreeg ik voor de duur van mijn verblijf op Guernsey alle avondmaaltijden gratis.

 

Om eerlijk te zijn, het aanbod was toch wel verlokkelijk. Wie van mijn voetbalgekke familieleden en of kennissen kon vertellen dat hij een paar trainingen van een semiprofessionele Engels voetbalclub uit de Isthmian League South East Division had gegeven?  Niemand toch.  Ook al had ik helemaal geen trek in voetbal en of trainingen, maar ouders en broer waren hier niet en ik had voorlopig geen behoefte om het hun te vertellen.

 

Nadat wij nog twee bakken koffie hadden weggewerkt kwamen we overeen, dat ik de volgende middag om 15 uur met de selectie zou kennismaken en een heuse training mocht geven. Schoenen en kledij waren beschikbaar en ik mocht voormiddag’s gebruik maken van hun fitnessruimte en alle overige faciliteiten. Demonstratief legde hij wat folders op de tafel, om enerzijds zijn woorden te ondersteunen en anderzijds mij nog wat extra lekker te maken.

 

 

Nou waarom niet? Proberen kan ik het altijd, bovendien wilde ik weten of ik überhaupt wel een training kon geven.

Feitelijk was het toch niet meer als een werkopdracht: plannen, uit laten voeren en begeleiden. En bovendien, mijn vakantie hier was nu in een oersaaie vervelende periode overgegaan en wat extra spanning was misschien de redding.

 

De hele avond heb met behulp van mijn laptop trainingen opgezocht en bekeken. Want hoe dan ook, ik wil morgen middag niet voor lul staan en me niet schuldig maken aan het feit dat die ouwe knarren langs de kant zich kapot lachen en mij van het eiland eraf vloeken.

Alle trainingen die ik bekeek, leken op het eerste gezicht nogal behoorlijk ingewikkeld en ik vroeg me af of ik überhaupt wel in staat was om de spelers duidelijk te kunnen maken wat en hoe ik wilde trainen. Maar ja, het waren allen semiprofs of te wel broodvoetballers en ze trainen niet voor het eerst. Dus waar heb ik het over?

Ik vatte het idee om wat trainingsplaatjes op een USB stick te zetten en morgen voor de training uit te printen. Tenminste als ze over die faciliteiten beschikken, want Joost mocht weten waar ik hier terecht was gekomen.

 

 

22 april 20196 jr. bewerkt door germandutch

[FM19/LLM]  Guernsey FC                          

 

 

Toen ik de volgende dag het clubgebouw binnenwipte om mijn trainingsplannen uit te printen werd ik al door de receptioniste opgevangen. Matt had er blijkbaar voor gezorgd dat iedereen op de hoogte was dat the Dutchman voorlopig de trainingen van de selectie voor zijn rekening zou nemen. De receptioniste zorgde voor het uitprinten en Matt verscheen eveneens om me rond te leiden en nadien aan de selectie en alle medewerkers voor te stellen. Iedereen was ontzettend tegemoetkomend en behulpzaam. Tot overmaat van ramp stelden zich alle medewerkers, staf en selectiespelers nog op voor een groepsfoto. Nou het moet niet erger worden.

 

Nadat ik met iedereen kennis had gemaakt, mocht ik met de materiaalman mee en werd ik van de nodige kledij voorzien.  Ofschoon ik voor een normaal trainingspak in de clubkleuren koos, stond de materiaalman Tom erop dat ik het vanmorgen speciaal voor mij gekochte ORANJE pak en de ORANJE schoenen aantrok. Mij best, als ze maar niet denken dat ze de reïncarnatie van Johan Cruijff hebben binnengehaald.

 

 

Samen met de twee nog aanwezige trainers, de keeperstrainer Chris Hamon (57jr) en trainer Colin Fallaize (62jr), trok ik me terug in het tijdelijk beschikbare kantoor van de manager om mijn trainingsplannen te bespreken. Welnu het werd mij makkelijk gemaakt. Ik mocht bepalen hoe en wat en aangezien ik de trainingen als een soort werkopdracht zag, was het voor mij geen probleem. Dus koos ik voor wat de eerste training betreft, voor een m.i. spectaculair gebeuren. Als het lukt zijn de spelers en vooral ook het publiek tevreden.

 

Ik had van het internet een trainingsvorm met heel veel  omschakelmomenten geplukt, waar alles inzat en die erg wedstrijdecht leek. Of te wel in trainersjargon: hoog drukzetten, veroveren en direct een kans creëren.  Dit heb ik uiteraard niet zelf bedacht maar de ontwerper van deze training.  Toen ik uitlegde dat we van fase 1 bij balbezit tegenstander (direct druk op de bal) naar fase 4 in balbezit (kansen creëren en afmaken) gaan, had ik al gelijk in de gaten dat trainer Colin er geen zak van begreep. Technisch en tactisch was hij net zo een onbenul als ik. Zijn kracht was het geven van conditietrainingen en dus mocht hij, omdat het mijn eerste keer was, de selectie een half uur conditioneel afbeulen alvorens wij mijn training doorvoeren.

 

 

Toen we met de training begonnen en eerst het conditionele deel doortrokken, begon het aanwezige publiek te morren want ook onder de bewierookte Dutchman in het oranje trainingspak en met de oranje schoenen leek alles bij het oude te zijn gebleven. In den beginne voelde ik me ergens een soort kermisattractie en ik was overtuigd, dat we de volgende trainingen anders moesten beginnen. Colin was een goede conditietrainer maar met behoorlijk ouderwetse methodes. Tot vervelens toe rondjes lopen. Hier had ik sowieso een hekel aan.

 

Mijn 1^e trainingsvorm werd door de spelers na aanvankelijk wat gestuntel steeds beter uitgevoerd en het publiek leefde steeds meer mee en scheen het bijzonder leuk te vinden. Na afloop hoorde ik plots een hoop positieve opmerkingen en zag hier en daar wat opgestoken duimen. Echt leuk vond ik het nog niet maar het kon door de beugel.

 

 

Matt dook ook ineens weer op en feliciteerde me met het goede verloop van de training. Bovendien overhandigde hij me een lijstje met een tiental plaatselijke restaurants, waar ik mijn diner gratis kon nuttigen.

 

 

22 april 20196 jr. bewerkt door germandutch

Alleen al door die laatste regel, zou ik daar langer blijven 

[FM19/LLM]  Guernsey FC                          

 

 

Mijn eerste training was min of meer gelukt en wat de tweede betreft, die moest ook goed worden en zowel bij de spelers als bij de fans in de smaak vallen. Maar dan moest ik wel iets doen aan de conditietraining van Colin, want het rondjeslopen was inmiddels uit den boze. Ook hier op het eiland bleef de tijd niet staan, hier was het ook 2019. Ze lopen hier wel achter maar zijn beslist niet achterlijk. Dus wordt het weer een avondje laptoppen tot ik wat juiste oefeningen heb gevonden.

 

Ik had trouwens een leuke avond, want van 19 tot 22 uur, heb ik in het restaurant The Old Quarter vertoefd. Een van de restaurants op het lijstje van Matt. Het eten was heerlijk, de bediening vriendelijk en met de eigenaar heb ik zeker een dik uur zitten praten. Hij is fan, sponsor en seizoenkaarthouder van Guernsey FC. Natuurlijk vond hij het bijzonder jammer dat de halve staf met de noorderzon was vertrokken maar vreemd genoeg vond hij het nog erger  dat de conditie van spelers een groot probleem is.  Hij was van mening dat de hele selectie ‘alleen maar kon draven maar niet rennen’ omdat de weliswaar sympathieke Colin  ze alleen maar rondjes liet lopen, net circuspaardjes. “Daar moet je wat aan doen jongen.” Hij keek me doordringend aan: “Tegen een bal trappen kunnen ze allemaal, maar lopen? Ho maar, het zijn net ouwe wijven!”

 

Dat de selectie conditioneel niet veel voorstelde, had ik ook al geconstateerd. Dus daar moet ik hoe dan ook iets aan doen. Maar let wel, ik ben geen absolute liefhebber, voorlopig in elk geval toch nog niet en ik had totaal niet de behoefde om aan de training mee te doen. Bloedfanatiek ben ik sowieso niet en ik kan niet zeggen dat ik volop geniet door simpelweg op het veld te staan. Integendeel, voetbal is voor mij echt niet het allermooiste wat er is. Maar ik had Matt iets beloofd en ik wilde het goed doen. Want let wel, ik ben een verschrikkelijk perfectionistische  controlefreak en daarom moet ik gewoon mijn stinkende best doen.

 

Zoals iedereen weet, is de staf momenteel onderbezet en missen we onder anderen een gekwalificeerde hoofdtrainer, die de planning en uitvoering van de dagelijkse trainingen voor zijn rekening neemt. Vandaar dat de directie een Nederlandse gasttrainer in de persoon van Hans Muller heeft aangetrokken, die tijdelijk de trainingen zal leiden.

 

Nou zo kan het ook. Nu was iedereen gelijk op de hoogte dat ik de gasttrainer was. Het is maar goed dat niemand weet dat ik geen echte trainer ben en van trainingen totaal geen sjoege heb. Gelukkig heb ik een laptop en kan via internet trainingsvormen opzoeken, die de spelers uit kunnen voeren. En voor de tweede dag heb ik ook al wat gevonden.

 

De uitleg was simpel en Colin was gelijk vuur en vlam. Op het fluitsignaal starten beide spelers A en C met een sprint. Speler A sprint naar kegel B en draait er kort rond en sprint terug naar kegel A. Speler C probeert speler A in te halen en te tikken. Speler C blijft bij groep A en speler A loopt ontspannen naar groep C.

Meer was het niet, maar er zat weerstand en een soort competitie in.

Achteraf bleek dat de spelers en het publiek het leuk vonden en dat de spelers fanatiek hun best deden.

 

Deze trainingsvorm was simpel, maar nuttig en volgens de bedenker verhoogde ze het spelplezier. Waar het mij om ging was dat iedereen mee kon doen en dat ze continu in beweging waren waardoor hun conditie spelenderwijs beter kon en zou worden.

We splitsten de spelers in twee groepen. Keeperstrainer Chris nam team A onder zijn hoede en trainer Colin team B.  De twee keepers moesten eveneens als speler meedoen. De regels waren eenvoudig en makkelijk en iedereen snapte ze, ook ik.

Als team A gooit en kopt, keept een speler van team B.  Gooien mag pas als de keeper de bal raakt of de bal naast/over gaat. Nadat een speler heeft gekopt, wordt hij direct keeper. Koppen moet achter de lijn van het vijfmeter gebied, elk doelpunt telt voor een punt. Uiteraard spelen op tijd of tot een bepaald aantal punten, want het was pas leuk als een groep kon winnen.

 

Het streelt wel je ego als profspelers van diep in de 30 een snotneus van 22, die net komt kijken, Boss of mister Hans noemen en gewoon doen wat je ze vraagt.  En ze begonnen niet te morren of zeiken, nee, ze vonden het nog leuk ook. Alleen al om die reden was ik ondertussen toch al van plan de twee weken vol te maken.

Gelukkig waren en bleef het alleen maar bij oefeningen en geen wedstrijden, want dan moet je volgens mij de selectie analyseren en een passende tactiek bedenken. Nou dat is aan mij niet besteed. Ik ben geen echte trainer en ook geen scout. Weliswaar kan ik zien of iemand kan voetballen of niet, maar dat is het dan ook.

--------------------------------------------------------------------------------

 

23 april 20196 jr. bewerkt door germandutch

Verhaal leuk bedacht zo met een beetje humor erin. Ga zo door.

[FM19/LLM]  Guernsey FC                          

 

 

Als ik eerlijk ben, dan verveel ik me geen minuut meer hier. Mijn werkeloosheidskater ben ik al min of meer kwijt, de verveling heeft plaatsgemaakt voor een lekkere drukte en ik verheug me elke avond op mijn diner in een hopelijk gezellige ambiance.  Gisteravond heb ik giga gesmikkeld in Bistro Village East.

 

 

U raad het al: de eigenaresse was eveneens sponsor, fan en seizoenkaarthouder van Guernsey FC en ik heb na het diner met haar en een aantal gasten nog gezellig bijeen gezeten en lekker zitten ouwehoeren. En waar denkt u waar het over ging? Natuurlijk over Guernsey. Over de manager, die van het zinkende schip was gevlucht en zijn buik vol had van het vechten tegen degradatie. En natuurlijk ook over assistent-manager Steve die momenteel in Londen in een ziekenhuis verbleef. Een van de gasten zag het helemaal niet in hem zitten. Ofschoon hij hem een ex-militair noemde die zich ook als een militair gedroeg en zich schuldig maakte aan het drillen van spelers, had die totaal geen voetbalkennis. Was tevens niet in staat om de kar te trekken.

De eigenaresse zelf vond het sowieso een hels karwei om manager laat staan lid van de staf van de FC te zijn en dat had hoofdzakelijk met al die boot- en busreizen naar uitwedstrijden te maken. En niet te vergeten het gelul over de spelers. Matt wilde alleen spelers in de selectie opnemen die woonachtig waren op het eiland, nou er was amper nog iemand die tegen een bal kon trappen. Wie kon voetballen verdween naar UK en wat hier nog zat, dat was volgens haar helemaal niets.

Nou gezellig, zo hoor je nog eens wat. Maar over Matt was iedereen goed te spreken. Voor hem gingen ze als het ware allen door het vuur.

 

Voor vandaag had ik voor een Warming-up gekozen, die het Nederlands Elftal in de aanloop naar het WK 2014 voor iedere training had gedaan met rustige loopvormen, dynamische stretching en korte versnellingen. Ik kon zelfs een kort filmpje aan Colin laten zien en hij ging er gelijk mee aan de slag.

 

 

Voor de algemene training had ik een oefening gevonden, die we aan weerskanten van het trainingsveldje konden doen. Volgens de maker was deze oefening bedoelt om het verbeteren van de omschakeling van aanvallen naar verdedigen en andersom te realiseren.  Chris en Colin kregen ieder een groep en na een korte uitleg begonnen ze onder het toeziend oog van ons kritisch publiek.

 

Terwijl ik langs de kant ondersteunende info aan spelers en de twee trainers verstrekte, zomede regelmatig vragende opmerkingen van het aan de zijlijn staande publiek beantwoordde, dook ineens Matt naast me op. Vriendelijk verzocht hij me hem naar zijn kantoor te volgen, want hij wilde me enkele vragen stellen.

 

Ontslagen kon die mij niet, want ik was gewoon een werkeloze gast die vrijblijvende trainingen gaf, maar wegsturen wel. We zien wel dacht ik en volgde hem naar het clubgebouw.

 

Matt kwam gelijk to the point. “We zitten met een probleem en dat probleem wordt steeds groter. Feit is namelijk dat het me niet lukt om een vervanger voor Tony Vance, onze ex-manager, te vinden. Onder Tony zijn wij 2x gepromoveerd, van de 10^e divisie naar de 8^e en hij heeft hier fantastisch werk verricht.  Voorts zal het nog enkele weken duren, voordat assistent-manager Steve genezen en terug is.” 

Hij keek me vragend aan. “Dus ik hoop dat je, zoals afgesproken, de 1 ½ week nog vol maakt en zolang trainingen blijft geven. Spelers, staf en onze trouwe fans zijn bovendien erg tevreden met je aanpak.” Hij zweeg even, wachtte tot zijn secretaresse de koffie serveerde en zei toen op een vragende toon: “Overmorgen spelen we onze eerste oefenwedstrijd en wel tegen een Franse ploeg. Weliswaar blijf ik mijn stinkende best doen om zo snel mogelijk een manager aan te trekken, maar ondertussen moeten we natuurlijk wel met de geplande oefenwedstrijden beginnen. Dus verzoek ik je om ook de 1^e oefenwedstrijd van ons team voor je rekening te nemen?”

 

Jeetje, je kunt mij alles vragen maar dit niet. Een training te geven die een ander heeft bedacht vind ik best en ook leuk maar een tactiek bedenken en een elftal opstellen en laten samenspelen is wel iets anders hoor. Ik weet niet eens op welke posities ik wie zou moeten zetten? Evenmin kan ik een tactiek bedenken die past bij het spelersmateriaal.  “Ik denk niet dat ik hiervoor de juiste persoon ben.” Mijn antwoord was kort, krachtig en duidelijk.

 

“Maar ik heb niemand anders.” Zei hij rustig en haalde een vel papier uit zijn bureaulade. Hij schoof het mij toe.

“We hebben momenteel 28 spelers”  hij wees op het blad “hier staan de namen en de posities waarop ze kunnen spelen. Tony koos altijd voor een 4-4-2 opstelling.” Hij keek me smekend aan. “Je komt uit een voetbalfamilie en   je broer is manager. De spelers en de staf loopt met je weg, ofschoon je pas 3 dagen bij ons bent. Ik heb vertrouwen in je. Dus doe mij en ons een plezier en  doe het. Dan heb ik wat meer tijd om een manager te vinden.”

 

“Ik heb geen enkele opleiding als coach, geen enkel trainersdiploma en totaal geen ambitie om trainer, coach of manager te worden. Bovendien ik zou niet weten hoe en wat ik hoor en moet doen?”

 

“Ik begrijp je volledig, maar toch vraag ik je om het te doen. Volgens mij kun je het.”

 

Een volwassen vent die je smekend aankijkt omdat hij iets van je wil wat je volgens je eigen mening niet kunt. Maar het was wel een uitdaging en wat voor een. Wat mijn CV betreft, zo had ik er totaal niets aan. Wel was het natuurlijk een schitterend verhaal achteraf en ik zie het al voor me:  werkeloze vakantieganger fungeert 2 weken als trainer en manager van semiprofclub Guernsey FC.  Broer verbaasd, moeder blij en vader begreep de wereld niet meer. Haha.

“Ok, voor die ene wedstrijd wil ik het proberen mits Chris en Colin hiermee akkoord zijn.”

 

“Het advies om je te vragen kwam van hun af.” Zei Matt kalm.  “Dus overmorgen om 15 uur spelen we thuis tegen de Franse ploeg Avranches B. Ongeveer ons niveau en verder weet ik er niets van. Maar jullie Nederlanders gaan altijd van eigen kracht uit dus zal het wel goed komen.”

 

Hij gaf me de hand en ik ging terug naar de training.  Onderweg vroeg ik me af waar ik nou eigenlijk mee bezig was. Dit was geen pleintjesvoetbal waar je om en om een speler kiest, maar profvoetbal met broodvoetballers. Er zijn 28 spelers, waarvan ik niet eens de namen weet en waarvoor ik voor 22 spelers een passende tactiek moet creëren. Nou en dat is juist niet aan mij besteed, want ik heb er totaal geen verstand van.

 

Wat deed ik tijdens mijn werk als ik ergens iets niet of onvoldoende vanaf wist? Nou dan haalde ik informatie in van iemand die inhoudelijk sterk was. In de metaal waren dat de techneuten en in het voetbal?  Juist, mijn broer, want die was gediplomeerd trainer en had er voor geleerd. Dus dat wordt bellen vanavond, graag of niet. Als die maar niet gaat zaniken met zijn ‘Hansie Hansie’ gelul, want dan hang ik gelijk op.

 

25 april 20196 jr. bewerkt door germandutch

succes

[FM19/LLM]  Guernsey FC                          

 

Toen ik om 19 uur fris en fruitig, dus gedoucht en geschoren, in het The Wellington Boot Restaurant verscheen, wisten de stamgasten en de eigenaar reeds van mijn eenmalige promotie tot manager. Enfin, na een verrukkelijke grillmaaltijd weer het gebruikelijke tafereel. Het personeel zette enkele tafels tegen elkaar en eigenaar en stamgasten, die zich betrokken voelden bij de FC, nodigden mij uit tot een gespreksronde bij Irish Coffee.

Gespreksonderwerp was uiteraard de FC. Niemand scheen het raar te vinden dat ik zonder enige kennis en diploma de eenmalige taak op me zou nemen. Joost mag weten wat Matt hun had verteld. Ook hier bleek dat ze de ex-manager eigenlijk niets kwalijk namen, want met het team van de FC successen te boeken was in hun ogen a hell of a job.  De twee promoties onder Vance waren al een wonder te noemen en om in de 8^ste divisie te blijven min of meer eveneens.

 

Enfin, toen ik nadien op mijn hotelkamer was, belde ik toch mijn broer op. Alvorens ik hem kon vertellen wat mijn probleem was, deelde hij mij met enthousiaste stem mede, dat zijn peetoom, de Zwitser Michel, hem gevraagd had naar Maleisië te komen en daar hoofdcoach van FELCRA te worden. Nadat hij zijn verhaal hat verteld, waarvan ik slechts een klein gedeelte had meegekregen omdat ik in gedachten met mijn eigen probleem bezig was, kon ik eindelijk uit de doeken doen waarom ik hem belde. Verbazingwekkend liet hij me uitpraten en zonder zijn gebruikelijke Hansie Hansie pesterijen bleef hij rustig en zakelijk. 

 

“Weet je zeker dat je dat wilt doen?”

 

“ja hoor, ik heb al toegezegd.” Zei ik kalm.

 

“Ben je tot een spelersanalyse in staat?”

 

“Nee natuurlijk niet. Ik heb een lijst met hun namen en op welke positie iedereen het liefst speelt en dat is het dan ook.” Toen schoot me nog iets te binnen. “Matt, de clubbaas, zei dat ze altijd 4-4-2 speelden.” En ik voegde er nog toe: ”De hele selectie stelt in mijn ogen niet veel voor. We hebben 28 spelers, waarvan een aantal gewoon niet mee kunnen, maar wel een goede keeper.”

 

“Nou dan willen we het niet moeilijker maken dan het is. Speel 4-4-2 dat wil zeggen begin in een 4-1-3-2 opstelling, dus met een VM. Als het matige spelers zijn, dan heb je tenminste nog wat stabiliteit achterin. Loopt het niet of je hebt een doelpunt nodig, dan schakel je over op 4-4-2 door de VM een lijn op te schuiven en MC te maken. Sta je voor of wil je de match doodmaken dan schakel je over op 4-1-4-1, een spits eruit en een VM erbij. En dan nog iets. Betrek de 3 beste spelers van de selectie van te voren bij de tactische bespreking. In elk geval de keeper, omdat het zoals je zei je beste speler is, een middenvelder en een spits, want deze gasten moeten op het veld de lijnen uitzetten en zijn je verlengstuk. Duidelijk?”

 

Nou ja duidelijk? Ik heb het begrepen of beter gezegd ik kon me er iets onder voorstellen.

 

 “Ik stuur je per mail een voorbeeld van de 3 tactieken toe en wat instructies. Maar hou het zo simpel mogelijk, want het is maar een oefenpotje.”

 

We praten nog wat over zijn toekomstige job in Maleisië, wensten elkaar succes en namen afscheid van elkaar.  Mark John beloofde nog voorlopig niets tegen onze ouders te zeggen, want we wisten beiden wat dan ging gebeuren. Bij verlies zou Pa me met de grond gelijk maken en dat wilden we beiden voorkomen.

    

 

 

25 april 20196 jr. bewerkt door germandutch

[FM19/LLM]  Guernsey FC                          

 

 

Broer Mark John had woord gehouden en de 3 tactieken met de nodige instructies per mail gestuurd.

Feitelijk was het inderdaad een basistactiek, 4-1-3-2, door van de VM en MC te maken kreeg je 4-4-2 en door 1 spits weg te halen en 1 VM terug te zetten had je 4-1-4-1 dus drie tactieken, waarmee je volgens mijn broer alle kanten opkon. Zijn toevoeging:  Kleine details maken het grootste verschil klopte als een bus. En wat de toegevoegde instructies betreft, die waren inderdaad eenvoudig en zelfs ik snapte ze.

 

Kort geleden had ik per toeval een column van Willem Kieft gelezen, die beweerde dat voetbalcoaches weinig voorstelden en dat die gasten volledig overgewaardeerd werden.  

"Het is allemaal niet zo ingewikkeld als sommige trainers doen geloven. Ze verkopen hogere algebra, maar dat slaat nergens op", schrijft Kieft. "Spelers winnen wedstrijden en niet trainers. Hiermee was ik het volledig eens. Dus waar in godsnaam maakte ik me druk over? Bij een hoop wedstrijden die ik had gezien, zelfs bij topwedstrijden, zag ik vaak de coaches als idioten langs de lijn lopen en zich gedragen als een krankzinnige die stoned is en bovendien nog hyperventileerde. Hier is maar een woord voor: belachelijk. Wil ik hierbij horen? Ambieer ik dat? Nee toch, laat mij maar gewoon blijven. Liever een saaie nerd dan een over acterende dolgedraaide coach.

 

Zo dat was eruit. Maar hoe dan ook, ik had beloofd een wedstrijd als coach te fungeren, dus zal ik hoe dan ook een opstelling in elkaar moeten draaien. Op het lijstje, dat ik van Matt had gekregen, stonden 28 spelernamen en de desbetreffende posities waar ze konden spelen. Dus heb ik 2x 11 spelers nodig. 11 om te beginnen en 11 om te wisselen. Waarom 12 wisselspelers, je kunt er toch maar 11 opstellen? Of niet? Nou ja, ik zie het wel.

 

Op het lijstje stonden 5 spitsen, 3 AML, 3 AMR, 6 MC, 2 VM, 3 VL, 2 VR, 1 VC en 3 GK – om een dubbele bezetting te verkrijgen moest ik dus wat puzzelen. Als LLM gamer weet ik dat in de laagste divisies fysiek het belangrijkste item is en dus ga ik morgen voor de training met Colin samen de opstelling maken. Tijdens de training kan ik dan de twijfelgevallen in de gaten houden. En let wel, na de training ga ik voor het eerst de kleedkamer van de spelers in en ze vertellen dat ik hun oefenpot zal leiden of hoe je dat ook mag noemen. Bovendien ga ik hun dan mijn tactiek, opstelling, wissels en het hele rataplan of te wel actielijstje, hetgeen mijn broer me voorgekauwd heeft, uit de doeken doen. Maar dan wel op de Willem-Kieft-manier, dus simpel, direct en no big deal en niet de nep coach uithangen.

 

Terwijl ik net aan het ontbijt zat, ging tot mijn verbazing mijn telefoon. Het was een locaal maar mij onbekend nummer. Nieuwsgierig nam ik op. Het was Matt. In korte bewoordingen vertelde hij dat hij gisteravond tijdens de algemene vergadering met de RVC van de club alle 500 leden min of meer middels oproep had geactiveerd om via relaties, kennissen en zo voort rond te bazuinen dat we nog spelers voor verschillende posities zoeken en iedereen die geïnteresseerd was, zich vanmorgen moest melden op de club. Colin en Chris zouden om 11 uur op de club verschijnen en alle proefspelers alvast opvangen. Nou hier kon ik dus niet achterblijven en dus beloofde ik dat ik er eveneens zou zijn. Als ik maar niet moest beoordelen wie wel of niet geschikt was voor ons elftal, want dan kan en wil ik niet.

 

Toen ik om 11 uur op de club kwam mocht ik maar liefst 11 proefspelers begroeten.  11 zogenaamde rondreizende  voetbalnomaden, die zich overal aanbieden in de hoop ergens een contract te krijgen.  7 verdedigers, 1 middenvelder en 3 aanvallers. In de leeftijdscategorie vanaf 18 tot en met 28 jaar.  Ze schreven netjes hun naam en voorkeurspositie op het whitebord en daar kon ik het mee doen. Colin nam de proefspelers mee naar het trainingsveld en ik begon met de voorbereidingswerkzaamheden. Dat wil zeggen ik tekende de 3 tactieken op het bord en wat de invulling van de spelersnamen betreft, zo zou ik dit gelijk na de lunch samen met Colin en Chris doen. Om eerlijk te zijn, ik vond het nu al spannend. 

De tegenstander was inmiddels ook al gearriveerd en wel 17 spelers en een half dozijn begeleiders. Allen Fransen en ze werden door Matt en enkele RVC leden opgevangen. Gelukkig maar want ik spreek geen Frans, met uitzondering van een paar vieze woorden.

 

 

26 april 20196 jr. bewerkt door germandutch

Mooie stukjes man!

[FM19/LLM]  Guernsey FC                          

 

 

Met behulp van Colin en Chris had ik van de 39 mogelijke spelers er 23 gekozen die de oefenpot tegen het Franse team zouden spelen. Of het de juiste spelers waren? Eerlijk gezegd, ik weet het niet en Chris en Colin hadden m.i. ook geen betere kijk erop als ik. Maar ja, we zullen zien.

Ik voelde me zo een beetje als, hoe zal ik zeggen, net Guus Hiddink. Vaderlijk kon ik echter niet overkomen want 18 van de spelers waren ouder dan ik en de hand op de schouders leggen of aan hun lichaam plukken deed ik ook niet. Maar die gasten luisterden wat ik te zeggen had en wat ik zei sneed hout. Want ik had de instructies van mijn broer gewoon uit mijn hoofd geleerd, zonder er zelfs iets toe te voegen. En dat was blijkbaar goed ook, want het kwam vakkundig over.

De Franse tegenstander kwam in een 4-4-1-1 opstelling het veld op en wij in de door mijn broer geadviseerde formatie 4-1-3-2.

 

 

Voor wat de eerste helft betreft, kwam geen van de proefspelers aan de bak. Pas in de tweede helft wilde ik ook 4 proefspelers een kans geven.

 

Bij droog weer. 18gr, en voor slechts 156 toeschouwers onder leiding van scheids Kevin Friend begonnen we aan de match.  Om eerlijk te zijn, mijnheer Friend zal nooit mijn vriend worden. Wat een … is die man!  Ok, voetbal is een fysieke, mannelijke sport maar die scheids zag totaal niet het verschil tussen mannelijk fysiek en opzettelijk schenenschoppen. Die Fransen harkten erin alsof het een rugby wedstrijd was. Niet om aan te zien. En ik begreep plots, waarom de manager de benen had genomen. Ik had een team van slapjanussen. Ze rolden meer jankend over de grond dan dat ze staande voetbalden. In de 28^ste minuut kwam VC Dodd geblesseerd naar de kant en mocht proefspeler Hangar voor hem invallen.  

 

Ons eerste doelpunt werd terecht afgekeurd want een blinde zag dat het buitenspel was. In de 32^ste minuut kregen we een terechte penalty. De 34jarige MC Heaume ging hem nemen. Het werd een slap schotje, dat de keeper lachend oppikte. Nou ik wil niet overdrijven, maar deze had ik met de ogen dicht binnengeschoten. Vanaf dat moment hadden wij aan MC Heaume totaal niets meer. 

 

Om de 10 minuten, zoals het een echte coach betaamd, liep ik naar de zijlijn en schreeuwde: “ It must be better” en het werkte nog ook. De spelers begonnen echt te voetballen. Alleen scoren… ho maar.

 

In de rust deed ik precies wat Mark John had gezegd, omschakelen naar 4-4-2, de VM een lijn naar voren en vanaf nu als MC spelen.  De 5 zwakste spelers uit de eerste helft mochten in de kleedkamer terug blijven en 5 verse spelers mochten erin, waaronder proefspits Liam Sayers.

 

Ondanks de omzetting en onze meer aanvallende druk kregen wij het eerste doelpunt om de oren. Een van die Fransen scoorde in de 51^ste minuut en dat was balen hoor. Ik had het gevoel dat we beter waren en dan dat. K*T. 

Gelukkig voor ons gaf de scheids de meesterschopper van de tegenpartij in de 58^ste minuut een tweede gele dus rode kaart en toen veranderde het spelbeeld volledig.

 

Tegen 10 man konden wij wel oppermachtig te zijn en in de 58^ste minuut lukte het Fazakerley de gelijkmaker te produceren. 5 minuten later was het invaller Sayers, in mijn ogen de enige die echt kon voetballen, de 2 : 1 te maken en twee minuten later was het ML Loaring die de 3 : 1 voor zijn rekening nam.  Vanaf de gelijkmaker liep ik weliswaar nog elke 10 minuten naar de zijlijn om ze nu toe te schreeuwen: “excellent - keep it up!”  En verdorie het werkte nog ook. Het leek wel of ze ineens sneller konden lopen, in elk geval stak er af en toe een van mijn spelers zijn duim op en gelukkig niet zijn middelvinger.

 

In totaal had ik 10 wissels doorgevoerd en ofschoon wij pas de wedstrijd naar ons toetrokken toen de tegenstander met 10 man kwam te staan, waren spelers, staf en publiek toch tevreden. Ikzelf was echter matig tevreden, want een leuke wedstrijd was het niet. Maar ja, als excuus kon gelden de chaotische situatie bij de club, de zwakke selectie, het gebrek aan vaardige stafleden en mijn onkunde.

 

Voldaan hadden in mijn ogen alleen VR Marsh, VL Tobin, MC de la Mare, ML Loaring, S Fazakerley en S Sayers. De rest was, sorry dat ik het zeg, brandhout. En de vooraf zo bewierookte keeper was of deed ook niet veel.  

 

 

 

 

27 april 20196 jr. bewerkt door germandutch

[FM19/LLM]  Guernsey FC                          

 

 

Achteraf vond ik toch dat wij, dus Colin, Chris, het team en ik, het eigenlijk toch niet zo slecht hadden gedaan. Ok, tegen 11 spelers hadden we het niet makkelijk en pas tegen 10 liep het bij ons beter. Maar wat zou het? Het was maar een oefenpot en ik heb lekker lopen schreeuwen aan de zijlijn.

 

Persoonlijk vond ik dat trainen weliswaar leuk is, maar dat coach zijn veel meer om het lijf heeft. In Nederland noemen ze het trainer of hoofdcoach, want kon je op MSN nieuws, NOS, NU en VI niet dagelijks weer nieuwe kletsverhalen over de plots oh zo geweldige trainer Ten Hag van Ajax lezen, omdat die Ajax zo fantastisch liet spelen. En ook over zijn tegenstander trainer van Bommel van PSV, die in een tweestrijd met Ajax was gewikkeld met als inzet het kampioenschap. Echt verdiept heb ik me in die verhalen nooit, maar ter kennis genomen heb ik ze wel.

 

Maar ik draaf te ver door. Waar het om gaat is dat we die gasten in Nederland gewoon TRAINER noemen en hier en in UK hebben ze het over MANAGER. Maar wat is dan het verschil? Eerlijk gezegd ik weet het niet, want trainer of manager interesseert me totaal niet.  Ik zit hier nog 10 dagen en die wil ik zo leuk mogelijk maken. Dan weer naar huis en met frisse moed solliciteren, want de accu is inmiddels weer opgeladen en mijn stemming is goed.

Voor vanavond had ik voor een echte ouderwetse herenavond gekozen, omdat Chris, Colin en materiaalman Tom me hadden uitgenodigd voor een etentje in restaurant PIER 17, gespecialiseerd in Vis en zeevruchten. En ja hoor, ook dit restaurant stond op mijn lijstje, dus ik had er sowieso een bezoek gebracht.  

 

 

Het restaurant was volgens mijn hotelreceptioniste gelegen in een prachtige omgeving aan het einde van de pier met uitzicht op de haven. Ze omschreef het in het kort als volgt: klassieke gerechten, comfortabel restaurant en attent personeel. Nou het uitzicht was belabberd, misschien omdat ik niet opgewonden raak als ik water zie. Maar het eten was fantastisch en niet alleen omdat ik er niet voor hoefde te betalen. Maar dat gold ook voor de drie clubmannen. 

 

We eindigden met een heerlijke Irish Coffee en ofschoon ik geen zuiplap ben, eentje kon ik niet afslaan. En toen ging het gesprek uiteraard of Guernsey FC en in een mum van tijd zat het halve restaurant mee te praten. Enkelen waren van mening dat het team vooruitging. Her en der hoorde ik dat er sinds mijn bemoeienis met het team er meer schwung in was gekomen. Eerlijk gezegd, ik vond het wel leuk om te horen, het doet me wel wat. Hoe dan ook het werd een gezellige avond en zowel Chris, Colin en ook Tom waren uitermate tevreden met onze samenwerking.

Ik zou liegen als ik niet zou toegeven dat samenwerking, voor zover je het zo kunt noemen, veel leuker en makkelijker gaat als ze je inzet waarderen. En ik werd door de drie heren gewaardeerd, maar niet omdat ik het zo geweldig deed, nee omdat ik ze in hun waarde liet en vooral omdat ik kon luisteren. Logisch toch, dat ik goed kon luisteren. Want ik had een ding geleerd in mijn korte beroepscarrière als exportmanager: als je inhoudelijk iets niet of onvoldoende weet, luister dan naar mensen die er meer van weten. En deze heren waren voetbalmensen, vandaar dus. Ik ben nog jong maar niet dom, alhoewel mijn pa denkt er soms anders over.

 

Geleidelijk aan werden de trainingen steeds beter en lukte het me telkens weer, de juiste oefenvormen eruit te pikken en Chris, Colin en het team voor te schotelen. Bovendien doken steeds meer proefspelers op. Inmiddels begon ik het overzicht wat kwijt te raken, want er waren nu 15 proefspelers en gaan we richting 50 spelers. De manager waarmee Matt binnenkort op de proppen komt, krijgt het moeilijk, want er zullen toch wel de helft af moeten vallen.

 

Over Matt gesproken, ineens verscheen hij weer langs het trainingsveld en hij kwam ongetwijfeld niet om mij een goede dag te wensen. Na een korte begroeting kwam de aap al uit de mouw. Hij kwam direct tot the point.

“Hans, morgen spelen we weer een oefenwedstrijd en wel tegen een Franse amateurclub, een hele makkelijke tegenstander dus.”

 

Nou ik zag de bui al hangen. Maar deze keer hoefde hij mij niet te smeken, want ik had de smaak te pakken en tegen amateurs moet het niet al te moeilijk zijn.

 

“Wil je morgen een team opstellen en morgenavond om 19.45 laten spelen tegen AS Tourlaville?” Zonder mijn antwoord af te wachten voegde hij eraan toe: “En wil je eens kijken wie van de proefspelers een versterking zal zijn voor onze selectie?”

 

“Ja hoor, mij best.” Was weer een leuke afwisseling en waarom niet. Het trio Chris, Colin en Hans of te wel “weinig tot geen voetbalverstand” kon weer in actie komen. Tegen amateurs, makkelijker kun je het niet maken.

 

Deze keer koos ik gelijk voor een 4-4-2 formatie en met uitzondering van VR Jake Williams en spits Sayers, beiden proefspelers, stelde ik voor de eerste helft alleen vaste selectiespelers op, waarvan Chris en Colin dachten dat ze de betere spelers waren. Scheidsrechter was ene Michael Salisbury en bij heerlijk zomerweer waren maar liefst 197 toeschouwers verschenen.

 

We begonnen matig en de eerste 20 minuten liep het stroef, ondanks mijn geschreeuw langs de kant. Maar toen werden onze mannen wakker, hielden de fysieke pogingen van de amateurs tegen en toonden plots voetbalkwaliteiten, die ik niet voor mogelijk had gehouden. Wij domineerden, waren in beweging en creëerden niet alleen kansen maar maakten ze nog af ook. Bij rust stond het maar 4 : 0 voor ons en het publiek applaudisseerde omdat ze genoten hadden van ons team.

 

Als je volledig domineert, 4 : 0 voorstaat en geen vuiltje aan de lucht is, dan ga je niet van tactiek veranderen en behoudender spelen. Dus we bleven 4-4-2 aanvallend spelen en ik holde elk kwartier naar de zijlijn om even de jongens toe te schreeuwen: “excellent - keep it up!”

 

In de 55^ste minuut scoorde Fazakerley de 5 : 0 en in de 64^ste minuut wisselde ik ML Loaring, die zich het apelazarus had gelopen en door zijn hoeven zakte.  Proefspeler Mikey Williams mocht voor hem invallen.

 

Veel gebeurde er niet meer. De tegenstander verdedigde met hand en tand en wij bleven aanvallen maar niet scoren. In de 80^ste minuut wisselde ik maar liefst 8 spelers, alleen keeper Stanton en spits Sayers liet ik staan.  MC Seb Skillen zette het slotpunt en scoorde in de 91^ste en laatste minuut het 6 : 0.

 

Ondanks het feit dat we tegen een hele slappe tegenstander hadden gespeeld, was iedereen tevreden en stond het publiek voor ons te klappen toen we de kleedkamers opzochten.

 

 

 

27 april 20196 jr. bewerkt door germandutch

Nu moet Matt je wel een contract geven... 

[FM19/LLM]  Guernsey FC                          

 

 

Na de wedstrijd fietste ik eerst langs de The Chip Inn in de Fountain Street, in de buurt van mijn Hotel. De Chip Inn is een afhaalrestaurant voor een ….. u raad het al…. verrukkelijk portie fish and chips. Wel een vette zooi, als je het niet gewend bent, maar met een blikje bier kun je het zo wegspoelen. Zo af en toe of te wel 1x per week moet ik mij hieraan bezondigen.

 

 

Waarom ik dat deed?  Nou ik had geen zin om weer uitgebreid te dineren in een restaurant van de lijst en bovendien was het al laat en ik was moe. Vraag me niet waarvan, want behalve af en toe schreeuwend langs de zijlijn had ik weinig tot niets gedaan. Maar zo een avondje vroeg naar bed is ook wel eens leuk.

 

Toen ik de vette hap naar binnen had gewerkt en met een blikje bier had weggespoeld, kreeg ik ineens de neiging om mijn moeder te bellen. We praten over alles en nog wat, over mijn broer die nu in Maleisië zat en over het feit dat ik mijn carrièrekater had verwerkt. En ofschoon ik er feitelijk niet over wilde praten deed ik het toch en vertelde haar, dat ik hier op Guernsey de selectie van het eerste team van de plaatselijke voetbalclub al enkele keren had getraind en ze twee oefenwedstrijden had laten spelen. Een semiprofessionele club uit de 8^ste divisie.

 

Mijn moeder wist niet wat ze hoorde, maar nog erger was dat ze mij op speaker had gezet en mijn vader meeluisterde. Ik meende plots een harde plons te hebben gehoord. Blijkbaar was de ouwe voor schrik en verbazing van de bank gevallen. “Hoe kan dat nou?” hoorde ik hem op de achtergrond roepen. “Hansie Hansie is volgens mij dronken of stoned.” Pa was volledig door het dolle heen. “Hij lult maar wat! Want hij kan ‘er geen kloten van!” Ja, zo kende ik mijn ouwe heer weer. Altijd mij eerst afkraken of met de grond gelijk maken. Hij zou het niet door zijn strot krijgen om te zeggen “Heb je goed gedaan zoon.” 

Blijkbaar vond Ma het welletjes want ze zette me van de speaker en ook hoorde zijn geklaag niet meer. Toen ma zich zorgen ging maken over teveel drank wist ik dat ze me niet geloofde en wenste ik hun nog een fijne avond en hing op. Ik snapte ze wel, want je kon alles van me verwachten, maar dit zeker niet.

 

Toen ik de volgende dag op de club kwam voor de dagelijkse training viel mijn oog op het bord teamnieuws.

 

Zo te zien hadden we de makkelijke oefenpotjes gehad en kwam nu het serieuze werk op het team af. Komende maandag tegen Southampton Onder23. En zaterdag tegen Bristol City, 2^de divisie en de moederclub van Guernsey of in elk geval eentje waarmee een samenwerking bestond. Een week later nog Celtic en nadien Plymouth Onder 21.

 

Terwijl ik nog vol bewondering ernaar keek en de tegenstanders afschatte, dook Matt ineens op. Hij wees op het bord. “Als we tegen Southampton Onder23 spelen dan ben je er toch nog?” Vroeg hij nieuwsgierig.

“Ja inderdaad.” Grijnzend en min of meer voor de grap zei ik: “Ik zou ‘em kunnen doen, als het moet.”

“Het moet niet, maar het kan wel en nog heel graag ook.” Hij lachte zachtjes. “Deal?”

“Mij best.” Het was er al uit voordat ik er erg in had.  Na ja, wat maakt het uit, ik ben er toch.

Matt keek even op zijn horloge, gaf me een vriendelijke klap op de schouder en toen hij wegliep zei nog terloops: “Ik heb straks nog een verrassing.” 

 

Ik was net met mijn voetbalschoenen bezig en zat te veters te strikken, toen een hele groep naar binnenwandelde. Allen voorop Matt en in zijn kielzog behalve Chris en Colin, en Daniel en Mark Sutte, de fysios. Plus nog 3 heren, waarvan eentje op krukken. Matt stelde ze een voor een voor. De man op krukken was Steve Sharman, 48 jaar. de Assistent-manager, die verrassend al uit het ziekenhuis was en wat ondersteuning wilde bieden. Steve was ondanks de krukken een energiek overkomende man en aan zijn houding kon ik zien dat hij een ex-beroepsmilitair was, zoals kort geleden een fan had beweerd. De tweede was ene Tony Bale, 49 jaar, en Hoofd jeugdopleiding. Een slanke verschijning met een stevige handdruk. En de derde en laatste was Mark Kirk, 37 jaar, en Hoofd scouting. Voor dat ik het vergeet, de twee fysio’s waren beiden 29 jaar en ofschoon Daniel Hoofd fysio was, was Mark Sutte de fysio met de in de wandelgangen beroemde magische handen.

 

Matt maakte mij duidelijk, dat deze heren vanaf nu de technische staf vormden. Voorlopig nog met mij als zijnde toegevoegde waarde of te wel interim manager en verantwoordelijk voor de trainingen en oefenwedstrijden. Zonder mijn tekortkomingen voor wat betreft voetbaltechnische en tactische zaken aan de grote klok te hangen, wees Matt de heren Tony Bale en Mark Kirk aan, tijdens de trainingen en bij de oefenwedstrijden in de dug-out plaats te nemen en de selectie- en proefspelers te analyseren.  Maar ook van Chris, Colin en van mij verwachte hij een overzicht van de selectiespelers die wij willen houden en wie van de proefspelers mocht blijven.  Ook Steve bood zijn steun aan en wilde in de dug-out plaatsnemen en voor zover mogelijk mij de helpende hand bieden.

 

Tot slot beloofde Matt nogmaals uitdrukkelijk, dat hij hoe dan ook probeerde om een goede en bij Guernsey passende manager te zoeken en in dienst te nemen. Daarentegen wilde hij geen scouts aantrekken, want de oudjes Greall en Black hadden herhaaldelijk te kennen gegeven, dat ze gaarne als scout voor de club werkzaam bleven. Hij wees Mark Kirk aan, met beide spelers eens van gedachten te wisselen. 

     

28 april 20196 jr. bewerkt door germandutch