1 ~ Mi nombre es Jorge, Jorge Quiroga. Ik ben opgegroeid in de buitenwijken van Montevideo, de hoofdstad van mijn geliefde Uruguay. Nee, ik ben geen boerenjongen uit het interior, maar een echte jongen van dé stad. Het krioelt er in de talrijke sfeervolle straten van de mensen, namelijk bijna de helft van de 3,3 miljoen inwoners die el República telt.

 

Uruguay is een echt voetballand, met als hartje natuurlijk het prachtige Montevideo. Het eerste WK ooit werd hier gehouden in 1930, sindsdien is de gekte amper weg te houden. Zowat elke Uruguayaan ademt voetbal, het land is frequent vertegenwoordigd op de internationale toernooien en in verhouding met het schamele bevolkingsaantal zijn er in Europa heel wat jongens van hier doorgebroken,...

 

Al snel was ook ik bezeten door het spelletje. Mijn jeugd was er eentje waar veel Latino’s alleen van kunnen dromen. Groot worden gebracht in Montevideo is een geluk, het is de stad met het hoogste welzijn in heel Latijns-Amerika. Geen praktijken als in de Braziliaanse favella’s, geen constante strijd om te (over)leven en geen negatieve spiraal des levens waarin je gedoemd bent het slechte pad op te raken. Meer tijd dus om me bezig te houden met de essentie van mijn nietige leven hier op aarde: voetbal. Als kind waren mijn leren bal en ikzelf onafscheidelijk en - toegegeven - dat is nu stiekem nog zo.

 

 

Vrij jong sloot ik me aan bij Peñarol, één van de grootste clubs van het land, en doorliep ik ginds de jeugdreeksen. ‘s Ochtends, ‘s avonds, na of zelfs tijdens school: altijd was ik aan het ballen. Op straat met de oudere jongens om hard te worden, op training om de pure techniek te verbeteren. Binnen de club werd ik bovendien gezien als een enorm talent, tot op mijn zeventiende het onvermijdelijke gebeurde...

 

 

 

Leuke intro, ik volg!

Leuk begin mooi geschreven!

Benieuwd waar het naartoe gaat, succes met je novelle!

@Darkness89 @Jornski @Marius Bedankt voor de reacties! Nog even afwachten waar het écht heen gaat... ;) [img]https://emojipedia-us.s3.amazonaws.com/thumbs/160/google/119/flag-for-uruguay_1f1fa-1f1fe.png[/img][B][SIZE=16px]2 [/SIZE]~[FONT=comic sans ms] [/FONT][/B][FONT=comic sans ms]Zeventien jaar. Hoewel je je ertegen zal willen verzetten ben je op die leeftijd nog een echt kind, dat was voor mij niet anders. De baard in de keel was er al even, maar ook de stoppels op het gezicht werden duidelijker en stilaan veranderde de kleine stadsjongen in een ware adolescent. Het zou echter ook de leeftijd worden waarop mijn leven drastisch veranderde… Ik weet het nog als de dag van gisteren. Het was nog vroeg in de ochtend en ik repte me uit bed, want ik was weer eens veels te laat voor school. Diego, mijn boezemvriend sinds jaar en dag, stond me al een kwartier op te wachten vlak voor de deur. [I]‘Sneller Jo, nog één keer te laat en we moeten nablijven’[/I], riep hij. Dat betekende een training missen, geen optie dus voor mij. De school was op een halfuur stappen en met nog maar tien minuten tijd voor de bel was het dan ook lopen geblazen. Diego en ik waren bij de besten als het om conditie ging bij de U19 van Peñarol, een probleem was dat dus niet meteen voor ons. Nee, eerder een uitdaging: [I]‘Degene die eerst op school is, zal later kapitein van het nationale elftal worden’[/I], riep ik. Als een gek lopend door de straten van onze thuisstad tikte de klok verder, quasi even snel als onze hartslag door het rennen. Nog één blok en we waren er, maar toen… BAM. ‘[I]Jorge, nee[/I]!’, huiverde Diego.[/FONT] [CENTER][FONT=comic sans ms][IMG]https://www.mupload.nl/img/bk9pyux8482r.jpg[/IMG][/FONT][/CENTER] [FONT=comic sans ms]Een auto had mij in z’n dode hoek niet zien aankomen. Plots lag ik daar, levenloos gedrukt tegen het asfalt in het midden van de straat. Ik herinner mij er amper iets van, vele emoties en pijn weggedrukt door de traumatische ervaring. Het enige, heldere moment van bewustzijn was wanneer ik wakker werd in het ziekenhuis. Mijn linker, mijn gouden en alom geprezen linker, raakte verlamd in het ongeval. Toen de dokter me vertelde dat mijn zenuwstelsel nooit nog zou herstellen en ik mijn linkerbeen niet meer zou kunnen gebruiken, leek de hele wereld om me heen te verdwijnen. Ontroostbaar was ik. Nooit nog zou ik kunnen voetballen…[/FONT]

Origineel verhaal leest lekker weg ben benieuwd naar het vervolg.

Dit zat er aan te komen natuurlijk.

[I]Reacties:[/I] @Marius @Darkness89 Nogmaals bedankt, leuk om jullie interesse te zien! Deze update is de laatste echte 'intro' ;) [img]http://icons.iconarchive.com/icons/dtafalonso/modern-xp/256/ModernXP-73-Globe-icon.png[/img][B][SIZE=18px]3[/SIZE][SIZE=16px] [/SIZE]~ [/B][FONT=comic sans ms]Vandaag ben ik er 37, we zijn dus ongeveer een twintigtal jaar later. Nog steeds krijg ik tranen in de ogen als ik aan die dag terugdenk, maar ondertussen heb ik het een plaats kunnen geven. Moeizaam, maar het lukt me. Diego? Die is er momenteel 38 en heeft mijn weddenschap met ‘m op de bewuste dag waargemaakt: hij brak niet veel later door via het Argentijnse Independiente en werd de trots van Uruguay, hij werd kapitein van het nationale elftal met 112 caps en speelde onder meer voor Manchester United, Atlético Madrid en Inter. Hij vertoeft nu in Hong Kong, nog een laatste paar kunstjes aan het tonen. Als het belletje nog niet rinkelde, ‘mijn’ Diego is de geweldige aanvaller Diego [I]Forlán[/I].[/FONT] [FONT=comic sans ms]Contact heb ik allang niet meer met hem, het werd me te pijnlijk. Terwijl hij begon aan zijn carrière als profvoetballer, begon ik met revalideren. Alles en iedereen heb ik vervloekt, verrot gescholden en van me afgestoten, zelfs mijn eigen familie. Zo erg dat het onhoudbaar voor me werd om in Uruguay te blijven. Overal waar ik kwam, werd ik herinnerd aan hoe alles had kunnen zijn voor mij, had moeten zijn. Ik moest weg. Op mijn 22[SUP]ste[/SUP] ben ik uiteindelijk thuis vertrokken, met wat zuurverdiende centen op zak en een hoop kleren in mijn koffer gepropt. Ik kocht het eerste ticket richting Europa dat ik zag, zonder een verder plan. Nooit ben ik echter teruggekeerd naar Uruguay, zelfs niet voor de begrafenis van mijn bloedeigen moeder. Ik trok jaren rond in Europa, heb de mooiste plekken van het continent gezien, op de meest bizarre plaatsen gewerkt en de meest extravagante personen leren kennen. Allemaal tot ik een speciaal iemand leerde kennen: de prachtige, Italiaanse diva Angela Mancini.[/FONT] [CENTER][IMG]https://www.mupload.nl/img/re98ih.jpg[/IMG][/CENTER] [FONT=comic sans ms]Ik was op doortocht in Italië toen ik d’r leerde kennen en eerlijk, het was [I]coup de foudre[/I]. Opslag verliefd, en nu – een tiental jaar later – zijn we zelfs getrouwd en hebben we ons eerste zoontje al gehad. Wat ik vooraf niet wist, is dat haar vader Luca eigenaar was van een voetbalclub. Ik had me al die tijd in Europa echter afgezworen van het spelletje, geen moment meer gedacht over voetbal, laat staan een wedstrijd van [I]La Celeste (Uruguay) [/I]gevolgd[I]. [/I]Angela heeft op die manier dan ook alles voor me veranderd, mijn vuur weer aangewakkerd. Naast mijn echte job in het dorp functioneer ik dan ook al een aantal jaren als jeugdtrainer bij de club van mijn schoonvader, namelijk… [I](wordt vervolgd)[/I][/FONT]

Heerlijk mooie wending. Benieuwd waar het verhaal nu volledig zal lostbarsten.

@Marius Trouwe volger, doet me deugd ;) De verrassende wendingen zijn nu stilaan opgebruikt... [img]https://www.mupload.nl/img/dftq12.png[/img][B][SIZE=16px]4[/SIZE] ~ [/B][FONT=comic sans ms]San Marino! Luca Mancini, mijn schoonvader, is de voorzitter van [I]San Marino Calcio[/I], uitkomend in de Serie D en misschien wel een van de meest speciale clubs ter wereld. Oorspronkelijk opgericht door de dwergstaat San Marino zelf om zo een eigen club te hebben in de Italiaanse voetbalpiramide, maar later gekocht door Italiaanse zakenmannen en momenteel in handen van de Mancini's.[/FONT] [CENTER][FONT=comic sans ms][img]https://www.mupload.nl/img/p9o9mcdh.png[/img][/FONT][/CENTER] [FONT=comic sans ms]Het was ergens midden juni en ik, zelf dus ook aangesloten bij de club als jeugdtrainer, was met mijn vrouw op bezoek bij haar ouders. Niet meteen mijn favoriete bezigheid, maar met Luca kon ik gelukkig nog wat over het reilen en zeilen binnen de club praten. In tegenstelling tot normaal was de sfeer nu anders, meer gelaten. Ik vroeg dan ook wat er was aan mijn schoonvader, aanvoelend dat er iets niet klopte: ‘[I]Mi dispiace (het spijt me), Jorge. Het gaat niet goed met de club, na al die jaren zijn de resultaten er nog steeds niet. Het kost me enorm veel tijd, moeite en financiën en ik weet gewoon niet of ik het nog wil. Ik denk er dan ook aan om te verkopen.’ [/I]Ik viel bijna van m'n stoel bij het horen van dat nieuws. Eindelijk, na al die jaren, had ik nog eens een tikkeltje voetbalgeluk en plezier teruggevonden en nu zou dat zomaar worden doorprikt als een ballon. Luca was echter nog niet uitgepraat: [I]‘Ik wil het nog een allerlaatste kans geven, Jorge, maar daar heb ik jouw hulp voor nodig. Voor een eventuele verkoop geef ik het nog één seizoen, wil ik het over een andere boeg gooien. De club moet terug naar haar eigenheid, naar de San Marinese basis. Minder kosten, maar ook minder kans op succes. Ik heb iemand nodig aan het roer van het eerste elftal die ik blind kan vertrouwen en mij volgt, ik heb jou nodig.’ [/I]Met verstomming geslagen kon ik niet anders dan mijn jawoord geven. Ik, hoofdcoach?[/FONT]

21 juli 20186 jr. bewerkt door Bingbangboem

Van een uitdaging gesproken, succes!

Leuk dat je het weer gaat proberen met San Marino. Succes met deze uitdaging!

@Jornski @Marius Een uitdaging belooft het zeker te worden, maar eentje die ik niet uit de weg zal gaan! Hieronder het beoogde transferbeleid even uitgelicht. [img]https://www.mupload.nl/img/dftq12.png[/img][B][SIZE=16px]5[/SIZE] ~ [/B][FONT=comic sans ms]De dagen volgend op het onverwachte maar heugelijke nieuws bracht ik ontzettend veel tijd door met mijn schoonvader, voortaan officieel aan te spreken als [I]il Presidente,[/I] en de assistent-manager van het elftal, oud-voetballer in de Serie C, [URL="https://gyazo.com/52639b845b1336bbe2f873a195eade30"]Jidayi[/URL] die met zijn 30 jaar ook nieuw is in het trainersvak. Het nieuwe project van de club werd uitgelicht tot in de puntjes. En dat alles met mezelf als belachelijk onervaren buitenlander die de touwtjes in handen krijgt… [I]Il Presidente[/I] was duidelijk in zijn visie omtrent de club: alles verloopt voortaan volgens een nieuw, strikt transferbeleid. In een laatste poging om de club in eigen handen te houden, zal onder andere meer beroep worden gedaan op de jeugdwerking van [I]Titani[/I]. Mancini: [I]‘Het is niet meer de bedoeling de transfermarkt zonder enige schroom op te gaan. Slechts in beperkte mate zal dit mogelijk blijven. Om de binding met de club te verbeteren, zullen voortaan San Marinezen de voorkeur krijgen en zal bovendien de jeugdwerking primeren. Italiaanse spelers dienen als alternatief en zullen zo de kern opvullen en versterken, terwijl andere nationaliteiten bij voorkeur zullen geweerd worden uit de selectie.’ [/I]Tot slot kunnen ook talenten gratis worden gehuurd van Serie B-club Cesena, een mogelijkheid waar gebruik van dient te worden gemaakt. Later zou alles geofficialiseerd worden en tekende ik mijn éénjarig contract. Begin juli word ik verwacht om de trainingen te leiden en kan het experiment beginnen.[/FONT]

We kunnen dit topic jammer genoeg sluiten... Ik ga bijna janken :( Na de voorbereiding van S2 worden de nieuwe competities maar niet geladen, van de Serie A tot en met de Serie D komen er geen nieuwe speelschema's. Een probleem met verschillende databases/updates, denk ik. Wauw :(

 

[spoiler=screen]

 

Wat jammer zeg!! :(