1.

 

Hier sta ik dan, als klein jongetje, net vriendjes gemaakt op de basisschool. Koffer in de hand en klaar om te verhuizen richting een land waar ik niemand ken, waar niemand mij kent. En vooral, waar ik nieuwe vriendjes moet maken. Ik weet niet eens waar het land, waar we naar toe gaan verhuizen ligt. Mijn vader, die een topfunctie bekleedt bij Shell, heeft een nieuwe baan gekregen waardoor we moeten verhuizen. Mijn vader zegt dat we snel weer terug zullen keren naar Den Haag en ik snel weer bij mijn vriendjes zal zijn.

 

De vliegreis zou ruim 12 uur gaan duren.

 

Bovenstaande speelde zich allemaal af in 1982, 7 jaar oud. Ik, Dirk Rietstra, woonde in Den Haag. Speelde voetbal bij de amateurclub HVV in Den Haag. En bezocht regelmatig duels van Ajax, mijn lievelingsclub. Al dan niet gedwongen door mijn vader om mee te gaan naar de wedstrijden. De meeste vriendjes vonden het maar gek, dat ik voor Ajax was. Ikzelf? Ik wist niet anders. Mijn vader leek me te dwingen om voor Ajax te zijn.

 

 

 

Ik heb besloten om aan een novelle te beginnen. Een novelle waarin ik werkloos start en ga zien wat het me allemaal gaat brengen. Ik ben helaas geen grafisch wonder, heb wel eens een novelle gedaan met grafische updates, maar die kosten dusdanig veel tijd voor mij dat de zin er dan snel af is. Dus ik ga voornamelijk tekstueel te werk met in-game screens. Personage en verhaal zijn allemaal fictief.

 

Update-tempo kan ik helaas niet aangeven aangezien ik sommige weken heel druk ben, en andere weken niet zo veel te doen heb.

 

ps. Alle kritiek en opmerkingen zijn welkom:)

 

20 november 20177 jr. bewerkt door Swaxie

Succes met het zoeken naar een geschikte club!

Succes!

succes

Succes met je reis!

Veel succes met het vinden van een job.

[CENTER] [B][img]https://i.imgur.com/8lbU5CE.jpg[/img][/B] 2. Na een lange vliegreis van ruim 12 uur kan ik eindelijk mijn benen weer strekken. Het vliegtuig staat stil, en we mogen eindelijk het vliegtuig verlaten. De afgelopen 12 uur waren heel zwaar. Samen met mijn vader en moeder afscheid genomen van vrienden, kennissen en familie. Op weg naar de nieuwe baan van mijn vader. Eenmaal uit het vliegveld was het eerste dat ik las, uiteraard met hulp van mijn moeder: Welcome to Aeroporto Internacional Do Rio de Janeiro Ik wist nog altijd maar half waar we waren, 1 ding wist ik wel. Het was er ontzettend mooi weer, lekker warm, weinig wind, en veel strand. Ik als klein jongetje vond het in eerste instantie wel leuk. Want het leek op vakantie. Totdat we een week verder waren. De nieuwe baas van mijn vader had ons een leuk huis geregeld aan de rand van Rio de Janeiro. Samen met mijn moeder verbleef ik daar de komende tijd. Aangezien we weer terug naar Nederland zouden komen had mijn moeder er voor gezorgd dat ik slimmer werd door zelf les te geven. Zij was vroeger lerares geweest, nadat ik geboren werd, is ze hiermee gestopt en is ze voor mij gaan zorgen. Ik mocht nauwelijks het terrein van ons huis af, daar was het te gevaarlijk voor een kind van een jaar of 7. Ik had geen vriendjes, niks had ik. Het enige dat ik had was een voetbal. De tijden dat ik niks te doen had, was ik buiten met mijn voetbal bezig. Dat was het enige positieve aan mijn verblijf in Brazilië. We waren een jaar of 2 in Brazilië, totdat plots mijn vader blij binnen kwam gelopen. Hij had goed nieuws voor mijn moeder en voor mij. We zouden weer gaan verhuizen, terug naar Europa, een plek dichter bij huis dat is wat mijn vader al kon zeggen. Heel verrassend kwam dit niet, mijn vader en moeder hadden geregeld een fikse ruzie. Meestal kwam ik er ook vaak in voor. Mijn moeder nam het voor me op, dat ik geen vriendjes had, en vooral alleen was, dat vond mijn moeder zielig voor mij, en dat ging uitwerken op mijn toekomst zei ze. Ik sprong een gat in de lucht, een plek dichter bij huis, dichter bij huis betekende nog geen Nederland. Maar wat was ik blij. Belgie misschien wel, Nederlands praten, weer naar school, voetballen met vriendjes bij een voetbalclub. Al was het Duitsland of Engeland, ik kon eindelijk weer mijn vriendjes zien. Ik keek er al naar uit. [/CENTER] @Marius @Jornski @Vlonkie @DeJarnoxD @W8er : Bedankt voor de reacties!

20 november 20177 jr. bewerkt door Swaxie

Het warme Brazilië weer inruilen voor wellicht een iets kouder land. Ben erg benieuwd waar jullie naartoe gaan verhuizen...

Ben benieuwd waar je belandt hoop stiekem op een mooi voetbal land als Italië of Engeland.

ben benieuwd waar je nu beland

Interessante novelle, ben benieuwd waar dit naar toe gaat!

[img]https://i.imgur.com/8lbU5CE.jpg[/img] [CENTER] [COLOR=#000000][FONT=Arial]3.[/FONT][/COLOR] [COLOR=#000000][FONT=Arial]Ik weet het nog goed, het was 6 juni 1984, ruim een maand nadat mijn vader met het goede nieuws kwam dat we gingen verhuizen. Tot op die dag wist ik nog totaal niet waar mijn reis naartoe zou gaan. Mijn vader had nog altijd geen definitieve nieuwe baan binnen Shell dichter bij huis gevonden. En zou vandaag toch echt een nieuwe baan toegezegd krijgen. IK stond al bij de deur te wachten. Ik hoorde de auto aankomen. Maakte de deur open, rende naar buiten en stond wat om mijn vader te springen in de hoop dat hij al wat los zou laten. Niks liet hij los. We zouden binnen aan tafel moeten gaan zitten. Want datgene dat hij moest vertellen was moeilijk genoeg.[/FONT][/COLOR] Eenmaal binnen aan tafel vertelde mijn vader dat hij gepromoveerd was naar een hogere functie. Mijn moeder (uiteraard) reageerde hier heel blij op. Het enige nadeel dat bij deze promotie hoorde is dat we niet dichter bij huis konden komen. Nee dichter bij huis kwam het zeker niet. We gingen naar Veracruz, een badplaats in Mexico. Ik begon te huilen. Ik had me zo ingesteld op een plek dichter bij huis, maar het werd verdorie Mexico. Vanuit Mexico naar huis vliegen was nog langer vliegen dan vanuit Rio de Janeiro. Ik zei tegen mijn moeder dat ik terug wilde naar Nederland, dat ik wel bij Opa en Oma zou gaan wonen, want op deze manier werd ik alleen maar ongelukkig. Mijn moeder werd boos op mijn vader, en zo moest ik de kamer verlaten. En ik ging weer buiten voetballen. @WimJonk @Vlonkie @LouisPSV @Jornski @W8er @DeJarnoxD @Marius [I]Bedankt voor de reactie allen. Wie weet waar we uiteindelijk gaan eindigen...[/I][/CENTER]

22 november 20177 jr. bewerkt door Swaxie

Oei dat is wel weer een tegenvaller

Mooie updates, interessant verhaal. Ik ben benieuwd of je daadwerkelijk terug naar opa en oma gaat...

Toevallig. Veracruz ben ik geboren ben zeer benieuwd hoe je verhaal zich verder zal ontwikkelen in mijn oude stad!

Leuk begin

[img]https://i.imgur.com/NTFgwZB.jpg[/img] ​ [img]https://forum.manutd.nl/core/image/gif;base64,R0lGODlhAQABAPABAP///wAAACH5BAEKAAAALAAAAAABAAEAAAICRAEAOw==[/img][CENTER][COLOR=#000000][FONT=Arial]4.[/FONT][/COLOR] [COLOR=#000000][FONT=Arial]Veel keuze had ik niet, en moest dus gewoon tegen mijn zin in mee naar Veracruz. Gelukkig had mijn vader een Nederlandse collega in Veracruz zitten, met ook een zoontje van mijn leeftijd. We woonden op nog geen 100 meter afstand, dus een vriendje had ik Mexico gelukkig al snel gemaakt. In Veracruz ging ik samen met Pieter (het zoontje van de collega van mij vader) naar een internationale school. Ik mocht eindelijk de deur uit. EIN-DE-LIJK. Samen met Pieter hebben we op school gezeten, kattenkwaad uitgehaald en veel, ja heel veel gevoetbald. Op de school hadden ze gelukkig ook een schoolelftal. Het heeft niet lang geduurt voordat Pieter en ik in dat elftal speelde. Samen groeide we dichter naar elkaar toe. En samen speelde we in verschillende elftallen van het schoolteam. [/FONT][/COLOR] [COLOR=#000000][FONT=Arial]Pieter was een echte spits. Neusje voor de goal. Vooral wat groter dan de rest van de jongens, en vaak ook groter dan de tegenstanders. Ikzelf? Als ik al speelde stond ik op het middenveld. Veel speelde ik niet, ik had veel blessures. Als ik niets had, dan stond ik op rechtsbuiten. Als Pieter en ik samenspeelde, dan was het een groot feest op het veld. Snelle Dirk op de buitenkant, die maar hoge voorzetten bleef knallen op Pieter die in de spits stond. Onze tegenstanders, verschillende jeugdteams uit Mexico wisten niet hoe ze hier mee om moesten gaan. Pieter was veel te groot om goed te kunnen dekken voor die kleine mexicaantjes. We werden verschillende keren kampioen van onze klasse. [/FONT][/COLOR] [COLOR=#000000][FONT=Arial]Ik was een jaar of 15 toen Pieter na school met me naar huis liep. Pieter zijn vader had een nieuwe baan gekregen en zou gaan verhuizen. Terug naar huis. Terug naar Nederland. En ik? Ik bleef weer alleen achter. Weer zonder vrienden.[/FONT][/COLOR][/CENTER] [CENTER][QUOTE]Mijn intro is ietsjes langer geworden dan verwacht haha[/QUOTE] @komodo25 @LouisPSV @Niejo101 @Vlonkie @WimJonk @Jornski @DeJarnoxD @W8er @Marius Mocht overigens iemand geen mention meer willen ontvangen hoor ik het graag. @louis, wie weet waar we terecht gaan komen, en waar ik ga beginnen haha...[/CENTER]

mooie update

Je bouwt de spanning in ieder geval op!

Leuke opbouw en leuk geschreven

Gelukkig toch een mooie schooltijd gehad, das belangrijk!

Ik ben nieuwsgierig waar je beland!

[CENTER] [/CENTER] [CENTER][img]https://i.imgur.com/NTFgwZB.jpg[/img] [COLOR=#000000][FONT=Arial]5.[/FONT][/COLOR] [COLOR=#000000][FONT=Arial]Hier zat ik dan, weer helemaal alleen. Nu als puber in een land ver verwijdert van Nederland. Ik was een jaar of 18 toen ik aan het voetballen was in het jeugdteam. Ik ging over de rechterflank, en opeens kwam een kleine mexicaan met een veels te harde sliding aanzetten. Vol op mijn rechterknie. De mexicaan mocht het veld verlaten met een rode kaart. Ik mocht ook het veld verlaten, op een brancard, richting het ziekenhuis. [/FONT][/COLOR] [COLOR=#000000][FONT=Arial]Nooit meer voetballen dat was het enige wat door me heen ging, ik mag nooit meer voetballen. Dat had een arts me zojuist verteld. Niet dat ik profvoetballer zou kunnen worden, nee dat nooit. Maar voetballen was mijn lust en mijn leven. Ik deed en wou niets anders doen. Nooit meer kon ik doen wat ik het leukste vond, Voetballen![/FONT][/COLOR] [COLOR=#000000][FONT=Arial]In de terugweg naar huis, werd er niks gezegd. Ik wou niks zeggen, en mijn vader, die was alleen maar met zijn werk bezig. Hij had me niet getroost, niks had hij gedaan. Ik kwam thuis en vertelde aan mijn moeder dat ik nooit meer zou mogen voetballen. Ze troostte me, maar veel kon me dat allemaal niet schelen. Ik mocht nooit meer voetballen.[/FONT][/COLOR] [COLOR=#000000][FONT=Arial]Ik was bijna klaar met school, bijna, maar wist nog niet wat ik later zou gaan doen. Wat er toen gebeurde veranderde weer mijn hele leven. Weer werd mijn leven overhoop gehaald, weer werd mijn leven compleet kapot gemaakt door mijn vader, weer moesten we verhuizen. Dit keer gingen we dichter naar “huis”. Alhoewel, kun je het wel huis noemen. Jaren hebben we in warme oorden gewoond, maar dit keer, nee dit keer werd het geen warm oord. Nee dit keer werd het allemaal heel anders.[/FONT][/COLOR] [COLOR=#000000][FONT=Arial]Uiteindelijk was ik 19 jaar toen we Mexico voorgoed gingen verlaten. We kwamen aan op het vliegveld van Reykjavik. Hier was het echt koud. Heel erg koud. Hier zou mijn nieuwe toekomst gaan beginnen, alhoewel. Word er wel iets toekomst als je weet dat je over een paar jaar toch weer moet gaan verhuizen? Wil ik nog wel verhuizen? Of ga ik hier toch maar mijn eigen leven proberen op te bouwen?[/FONT][/COLOR] @DeJarnoxD @Niejo101 @komodo25 @Marius @Vlonkie @LouisPSV @WimJonk @Jornski @W8er Bedankt voor de reacties weer allen, ik ben de verhalen wat langer aan het maken, om wat sneller richting het uiteindelijke managen te gaan, want vind het zelf al wat lang duren!:)[/CENTER]

Benieuwd wat je in IJsland gaat doen

leuke vader heb jij...