-1-

Vluchtig doe ik een sjaal om en zet ik m'n muts op. Boven op mijn muts bungelt een pluim gemaakt van wol. Het zwaait heen en weer met elke stap die ik zette. De sjaal, zwart-wit geblokt, zat nog maar half om me nek. Buiten sneeuwde het, daarom was het volgens m'n moeder nodig om warme kleding aan te doen. M'n moeder zette de waterkoker aan en beloofde me dat als ik op tijd thuis was er een lekker kopje thee voor me klaar stond. Haar woorden gingen het ene oor in en het andere oor uit, ik wou voetballen. Ik pakte m'n half verrotte bal en deed de deur dicht met een smak. Me moeder was boos, maar wou me niet met een schuldig gevoel laten voetballen. Stiekem wist zij ook dat ik ooit het brood op de plank zou verzorgen met mijn talent. Voetbal was dan ook mijn passie, voor 99 procent mijn leven. Natuurlijk was ik toen een koter van zeven maar iedereen wist dat ik menig kind zou dollen. In de magere jaren van Ajax heb ik nog gevoetbald met Frank Arnesen. In zijn jaren bij Ajax speelde ik hem vaak uit, aangezien ik een handige truck mee had genomen uit mijn geboorteland. Spaans was mijn moedertaal, maar vele vergaten dat ik ooit uit Argentinië hierheen kwam. Frank stond ook meer en deel van de tijd hier op mij te fitten, omdat ik opnieuw langs hem rende. Het gevoel dat een zeven-jarige opdonder je meermaals door de benen speelde is niet aanvaardbaar voor een man van zijn leeftijd. Het was van mij een schande dat ik niet even terugging en het opnieuw deed.

Stap voor stap zette ik mijn afdrukken in de sneeuw. Langzaam wandelde ik naar het voetbalveldje in de buurt. Ondertussen trok ik wat stukken van mijn bal af en zodra het veld in zicht was legde ik de bal op de grond. Langzaam bij beetje dribbelde ik richting het veld, tikte de bal via de muur langs een voorbijganger en rende vluchtig weer verder. Toen ik daar aan kwam, stonden mijn vrienden al klaar om te voetballen in deze barre omstandigheden.

 

 

Na uren een tegen een inmiddels witte bal te hebben aangeschopt, kwam mijn moeder me ophalen voor het eten. Mijn kleine broertje kwam heel voorzichtig achter haar been weg en keek me recht in de ogen aan. "Ik heb honger." Zei hij voorzichtig. Het waren de enige woorden die hij in het Nederlands kon, best knap voor iemand die ook net kan lopen. Zijn Spaans was dan ook stukken beter, daar kon hij al hele zinnen mee maken. "¿Quieres comer?" vroeg me moeder. Ik knikte griste de bal van de besneeuwde ondergrond af en vluchtig ging ik weg. We aten tonijn gemaakt met grootmoeders recept. Het zou best nog wel kunnen dat ze het zelf ook had gemaakt, ze woonde namelijk nog bij ons thuis. Toen ik thuis kwam, stond het beloofde kopje thee ook al klaar en kon ik zo met mijn kopje thee aanschuiven bij oma en me twee zussen. Mijn twee zussen waren weer eens aan het kibbelen over een jongen, over het algemeen ging het over een jongen: Johan Adriaans. De hunk van hun middelbare school, maar ze mochten blij zijn dat ze überhaupt jongens op hun school hadden. Twee jaar geleden, toen mijn vader er nog was hadden ze ruzie over de middelbare school. Zij wouden naar een gemengde school, maar mijn vader wou dat mijn zussen naar een meisjesschool gingen.

Om er tussen door te kunnen verzon ik wat over Mister Perfect Adriaanse. Ik wist al langer dat ie een vaste vriendin had, maar mijn zussen wouden het nooit geloven. "Wisten jullie al dat Johan een relatie heeft met Lily?" Het was de waarheid, maar natuurlijk sprongen mijn zusters in de verdediging: "Die Canadese del? Ze is een nozem en dat is hij echt niet." Ik had al vaak genoeg de verhalen gehoord over die jeugdculturen, maar ik wist ook wel dat Johan een nozem was. Vaak was hij te vinden op z'n bromfiets waar hij over het algemeen op zat om te gaan hangen met vrienden. Hij was ook een fanatiek roker, dus een nozem. "Is hij ook, hij rookt toch ook shag. Hij heeft een bromfiets en lijkt alsof gemaakt is van leer." Mijn moeder greep me voor de laatste opmerking bij me arm: "Vrouwen zijn in deze periode van hun leven héél gevoelig, laat ze met rust." Ik keek naar mijn arm en bedacht dat het een flinke blauwe plek zou opleveren de volgende dag.

 

-1-

Vluchtig doe ik een sjaal om en zet ik m'n muts op. Boven op mijn muts bungelt een pluim gemaakt van wol. Het zwaait heen en weer met elke stap die ik zette. De sjaal, zwart-wit geblokt, zat nog maar half om me nek. Buiten sneeuwde het, daarom was het volgens m'n moeder nodig om warme kleding aan te doen. M'n moeder zette de waterkoker aan en beloofde me dat als ik op tijd thuis was er een lekker kopje thee voor me klaar stond. Haar woorden gingen het ene oor in en het andere oor uit, ik wou voetballen. Ik pakte m'n half verrotte bal en deed de deur dicht met een smak. Me moeder was boos, maar wou me niet met een schuldig gevoel laten voetballen. Stiekem wist zij ook dat ik ooit het brood op de plank zou verzorgen met mijn talent. Voetbal was dan ook mijn passie, voor 99 procent mijn leven. Natuurlijk was ik toen een koter van zeven maar iedereen wist dat ik menig kind zou dollen. In de magere jaren van Ajax heb ik nog gevoetbald met Frank Arnesen. In zijn jaren bij Ajax speelde ik hem vaak uit, aangezien ik een handige truck mee had genomen uit mijn geboorteland. Spaans was mijn moedertaal, maar vele vergaten dat ik ooit uit Argentinië hierheen kwam. Frank stond ook meer en deel van de tijd hier op mij te fitten, omdat ik opnieuw langs hem rende. Het gevoel dat een zeven-jarige opdonder je meermaals door de benen speelde is niet aanvaardbaar voor een man van zijn leeftijd. Het was van mij een schande dat ik niet even terugging en het opnieuw deed.

Stap voor stap zette ik mijn afdrukken in de sneeuw. Langzaam wandelde ik naar het voetbalveldje in de buurt. Ondertussen trok ik wat stukken van mijn bal af en zodra het veld in zicht was legde ik de bal op de grond. Langzaam bij beetje dribbelde ik richting het veld, tikte de bal via de muur langs een voorbijganger en rende vluchtig weer verder. Toen ik daar aan kwam, stonden mijn vrienden al klaar om te voetballen in deze barre omstandigheden.

 

 

Na uren een tegen een inmiddels witte bal te hebben aangeschopt, kwam mijn moeder me ophalen voor het eten. Mijn kleine broertje kwam heel voorzichtig achter haar been weg en keek me recht in de ogen aan. "Ik heb honger." Zei hij voorzichtig. Het waren de enige woorden die hij in het Nederlands kon, best knap voor iemand die ook net kan lopen. Zijn Spaans was dan ook stukken beter, daar kon hij al hele zinnen mee maken. "¿Quieres comer?" vroeg me moeder. Ik knikte griste de bal van de besneeuwde ondergrond af en vluchtig ging ik weg. We aten tonijn gemaakt met grootmoeders recept. Het zou best nog wel kunnen dat ze het zelf ook had gemaakt, ze woonde namelijk nog bij ons thuis. Toen ik thuis kwam, stond het beloofde kopje thee ook al klaar en kon ik zo met mijn kopje thee aanschuiven bij oma en me twee zussen. Mijn twee zussen waren weer eens aan het kibbelen over een jongen, over het algemeen ging het over een jongen: Johan Adriaans. De hunk van hun middelbare school, maar ze mochten blij zijn dat ze überhaupt jongens op hun school hadden. Twee jaar geleden, toen mijn vader er nog was hadden ze ruzie over de middelbare school. Zij wouden naar een gemengde school, maar mijn vader wou dat mijn zussen naar een meisjesschool gingen.

Om er tussen door te kunnen verzon ik wat over Mister Perfect Adriaanse. Ik wist al langer dat ie een vaste vriendin had, maar mijn zussen wouden het nooit geloven. "Wisten jullie al dat Johan een relatie heeft met Lily?" Het was de waarheid, maar natuurlijk sprongen mijn zusters in de verdediging: "Die Canadese del? Ze is een nozem en dat is hij echt niet." Ik had al vaak genoeg de verhalen gehoord over die jeugdculturen, maar ik wist ook wel dat Johan een nozem was. Vaak was hij te vinden op z'n bromfiets waar hij over het algemeen op zat om te gaan hangen met vrienden. Hij was ook een fanatiek roker, dus een nozem. "Is hij ook, hij rookt toch ook shag. Hij heeft een bromfiets en lijkt alsof gemaakt is van leer." Mijn moeder greep me voor de laatste opmerking bij me arm: "Vrouwen zijn in deze periode van hun leven héél gevoelig, laat ze met rust." Ik keek naar mijn arm en bedacht dat het een flinke blauwe plek zou opleveren de volgende dag.

 

Awesome begin vind ik zelf. Ben benieuwd welke kant het verhaal op gaat, succes. ;)

Leuk begin :-) zie wel vaker van dit soort novelles :-p

Succes, ik ben benieuwd!

Succes ben benieuwd waar je ons naar toe gaat brengen.