1.Debout! Niger! Debout!

 

Daar zit ik dan met de voorpagina van de Le Republician Niger in mijn hand. Het staat er echt.

Ik ,Sharon Smeyers 35 jaar oud, ben bondscoach geworden van het Afrikaanse land Niger. Wat mij 2 weken geleden

bezielde weet ik niet. Misschien was het de alcohol, die die avond rijkelijk vloeide, die ervoor zorgde dat ik

misschien wel een van de slechtste beslissingen in mijn leven maakte. Het was een leuke avond geweest. De reünie van mijn

eindexamenklas.

 

19 jaar nadat ik geslaagd was voor mijn eindexamen zag ik mijn toenmalige klasgenoten weer.

Zoals op de meeste reünies was het gesprekonderwerp die avond wat je de afgelopen 19 jaar had gedaan.

 

Wat had ik deze afgelopen 19 jaar gedaan? Ik had mijn studie Verpleegkunde afgemaakt, was op

jonge leeftijd getrouwd met mijn vriendje van de middelbare school. Het huwelijk hield 5 jaar stand. Ik was 26

toen de scheidingspapieren ondertekend werden. Kinderen hebben we nooit gekregen. Achteraf gezien misschien

maar goed ook. Beide hebben we het nooit willen zeggen, maar diep van binnen weet ik dat het feit dat we geen

kinderen konden krijgen, de reden is dat we zijn gescheiden. Na mijn scheiding van Mark had ik moeite om de

draad weer op te pakken. Ik ging minder werken in het ziekenhuis en zat vaak hele dagen thuis. Een half jaar na

mijn scheiding nam ik ontslag in het ziekenhuis.

 

Daar zat ik dan 26 jaar oud, werkloos en ik woonde weer thuis bij

mijn ouders. Het enige waar ik nog plezier in had was het coachen van het meisjesteam van de plaatselijke

vereniging. Het team deed het goed, heel goed. We stonden op de 1e plek met nog 1 wedstrijd te gaan. Kampioen waren

we al. Maar wat wil je als je van de 17 gespeelde wedstrijden, er 16 had gewonnen. Dat was wel anders toen ik zelf

nog speelde. In mijn laatste seizoen als voetbalster verloren we op de laatste speeldag het kampioenschap. De

eindstand was 0-1, met in de 83e minuut een eigen doelpunt van mij. Na die wedstrijd heb ik mijn kicksen aan de

wilgen gehangen, ik was nog maar 17 jaar oud. Het coachen beviel me goed en de resultaten waren ook goed.

Dat viel de KNVB ook op en ik kreeg een baan aangeboden bij de KNVB om het nationale damesteam te coachen.Ik had een

fulltime baan als coach. Ik reisde de hele wereld over om naar wedstrijden te kijken van selectie speelsters.

Damesvoetbal was een van de populairste sporten ter wereld. Ook in eigen land was het damesvoetbal booming bussiness.

De dames van feyenoord werkte hun wedstrijden af in De Kuip, die van Psv in het Phillips stadion.

Niet meer op afgelegen trainingsveldjes. Ja, dit leventje beviel me zeer goed.

 

Ook bij het nationale damesteam waren de resultaten meer dan goed. Onder mijn leiding wisten we ons voor het eerst

in de geschiedenis voor een EK te plaatsen. Ons eindstation was de kwartfinale waarin we kansloos met 4-0 van

de latere kampioen Duitsland verloren. Voor het WK wat daarna volgde wisten we niet ons niet te plaatsen, een

zware teleurstelling. Aangezien we met met Duitsland, Engeland en ZWeden in de poule zaten,

wisten we dat het een zware kwalificatiereeks zou worden. We verloren de eerste wedstrijd met 2-1 van de Zweden,

de 2e wedstrijd speelde met 4-4 gelijk tegen Engeland. Op dat moment hadden we met nog 1 wedstrijd te gaan nog kans

om ons te kwalificeren. We moesten winnen van Duitsland, een klus die we niet konden klaren. In de 91e minuut

scoorde Duitsland de 1-0. Onze droom om op een WK te spelen viel in duigen. Inmiddels was ik 32 jaar oud.

Het WK konden we dus uit ons hoofd zetten, de voorbereiding op de EK kwalificatie kon beginnen.

 

We speelde twee oefenwedstrijden. Wij waren met 6-0 te sterk voor onze zuiderburen en ook Mexico was geen partij

voor ons. Die wedstrijd wonnen we met 3-0.

Een goede voorbereiding op de EK kwalificatie dus. We wisten ons ook ditmaal te kwalificeren voor het EK.

Het doelsaldo van 16-1 sprak voor zich. Portugal, Italie en Schotland brachten we gewillig naar de slachtbank.

Het EK speelde zich af als een droom. We stonden in de finale, onze tegenstander was Duitsland. Niemand was

vergeten dat we tijdens het vorige EK in de 91e minuute de 1-0 tegen kregen.

De finale ging gelijk op, over en weer hadden de beide teams kansen. Maar het was Duitsland dat als eerste

het vijandelijke doel wist te vinden. 1-0, in de 33e minuut. Deze stand stond ook op het scorebord tijdens de

rust. In de 2e helft wisten wij 2 keer het doel te vinden, in de 55e en 78e minuut. 2-1 voor Nederland.

Vanaf dat moment steeg de spanning, Duitsland speelde alles of niets en kwam nog een aantal keer gevaarlijk

bij ons doel. Maar ze wisten het net niet meer te vinden. Het onmogelijke was mogelijk geworden Nederland

was voor de eerste keer Europees Kampioen geworden!

 

Ik schrok weer op uit mijn gedachten en ik was weer terug op de reunie.

De man van een voormalig klasgenootje sprak mij aan.

Hij was een of andere hoge baas van de Nigereese voetbalbond. Hij vertelde dat Niger op zoek was naar een nieuwe

bondscoach. Hij had gehoord over mijn resultaten met het Nationale damesteam. Hij bood mij de baan aan.

Waarschijnlijk had ik teveel gedronken anders had ik het aanbod waarschijnlijk nooit aanvaard.

Diezelfde avond werd het contract ondertekend. Ik zou 250 euro per maand gaan verdienen. Ik zou ook

naar de Nigerse hoofdstad Niamey verhuizen. De perspresentatie werd bijgewoond door 1 journalist van de

nationale krant Le Republican Niger. Het was te merken dat de belangstelling voor het voetbal gering was.

 

De volgende dag zat ik in mijn hotelkamer, met de voorpagina van de Le Republician Niger in mijn hand.

Het staat er echt. Ik ,Sharon Smeyers 35 jaar oud, ben bondscoach geworden van het Afrikaanse land Niger

1.Debout! Niger! Debout!

 

Daar zit ik dan met de voorpagina van de Le Republician Niger in mijn hand. Het staat er echt.

Ik ,Sharon Smeyers 35 jaar oud, ben bondscoach geworden van het Afrikaanse land Niger. Wat mij 2 weken geleden

bezielde weet ik niet. Misschien was het de alcohol, die die avond rijkelijk vloeide, die ervoor zorgde dat ik

misschien wel een van de slechtste beslissingen in mijn leven maakte. Het was een leuke avond geweest. De reünie van mijn

eindexamenklas.

 

19 jaar nadat ik geslaagd was voor mijn eindexamen zag ik mijn toenmalige klasgenoten weer.

Zoals op de meeste reünies was het gesprekonderwerp die avond wat je de afgelopen 19 jaar had gedaan.

 

Wat had ik deze afgelopen 19 jaar gedaan? Ik had mijn studie Verpleegkunde afgemaakt, was op

jonge leeftijd getrouwd met mijn vriendje van de middelbare school. Het huwelijk hield 5 jaar stand. Ik was 26

toen de scheidingspapieren ondertekend werden. Kinderen hebben we nooit gekregen. Achteraf gezien misschien

maar goed ook. Beide hebben we het nooit willen zeggen, maar diep van binnen weet ik dat het feit dat we geen

kinderen konden krijgen, de reden is dat we zijn gescheiden. Na mijn scheiding van Mark had ik moeite om de

draad weer op te pakken. Ik ging minder werken in het ziekenhuis en zat vaak hele dagen thuis. Een half jaar na

mijn scheiding nam ik ontslag in het ziekenhuis.

 

Daar zat ik dan 26 jaar oud, werkloos en ik woonde weer thuis bij

mijn ouders. Het enige waar ik nog plezier in had was het coachen van het meisjesteam van de plaatselijke

vereniging. Het team deed het goed, heel goed. We stonden op de 1e plek met nog 1 wedstrijd te gaan. Kampioen waren

we al. Maar wat wil je als je van de 17 gespeelde wedstrijden, er 16 had gewonnen. Dat was wel anders toen ik zelf

nog speelde. In mijn laatste seizoen als voetbalster verloren we op de laatste speeldag het kampioenschap. De

eindstand was 0-1, met in de 83e minuut een eigen doelpunt van mij. Na die wedstrijd heb ik mijn kicksen aan de

wilgen gehangen, ik was nog maar 17 jaar oud. Het coachen beviel me goed en de resultaten waren ook goed.

Dat viel de KNVB ook op en ik kreeg een baan aangeboden bij de KNVB om het nationale damesteam te coachen.Ik had een

fulltime baan als coach. Ik reisde de hele wereld over om naar wedstrijden te kijken van selectie speelsters.

Damesvoetbal was een van de populairste sporten ter wereld. Ook in eigen land was het damesvoetbal booming bussiness.

De dames van feyenoord werkte hun wedstrijden af in De Kuip, die van Psv in het Phillips stadion.

Niet meer op afgelegen trainingsveldjes. Ja, dit leventje beviel me zeer goed.

 

Ook bij het nationale damesteam waren de resultaten meer dan goed. Onder mijn leiding wisten we ons voor het eerst

in de geschiedenis voor een EK te plaatsen. Ons eindstation was de kwartfinale waarin we kansloos met 4-0 van

de latere kampioen Duitsland verloren. Voor het WK wat daarna volgde wisten we niet ons niet te plaatsen, een

zware teleurstelling. Aangezien we met met Duitsland, Engeland en ZWeden in de poule zaten,

wisten we dat het een zware kwalificatiereeks zou worden. We verloren de eerste wedstrijd met 2-1 van de Zweden,

de 2e wedstrijd speelde met 4-4 gelijk tegen Engeland. Op dat moment hadden we met nog 1 wedstrijd te gaan nog kans

om ons te kwalificeren. We moesten winnen van Duitsland, een klus die we niet konden klaren. In de 91e minuut

scoorde Duitsland de 1-0. Onze droom om op een WK te spelen viel in duigen. Inmiddels was ik 32 jaar oud.

Het WK konden we dus uit ons hoofd zetten, de voorbereiding op de EK kwalificatie kon beginnen.

 

We speelde twee oefenwedstrijden. Wij waren met 6-0 te sterk voor onze zuiderburen en ook Mexico was geen partij

voor ons. Die wedstrijd wonnen we met 3-0.

Een goede voorbereiding op de EK kwalificatie dus. We wisten ons ook ditmaal te kwalificeren voor het EK.

Het doelsaldo van 16-1 sprak voor zich. Portugal, Italie en Schotland brachten we gewillig naar de slachtbank.

Het EK speelde zich af als een droom. We stonden in de finale, onze tegenstander was Duitsland. Niemand was

vergeten dat we tijdens het vorige EK in de 91e minuute de 1-0 tegen kregen.

De finale ging gelijk op, over en weer hadden de beide teams kansen. Maar het was Duitsland dat als eerste

het vijandelijke doel wist te vinden. 1-0, in de 33e minuut. Deze stand stond ook op het scorebord tijdens de

rust. In de 2e helft wisten wij 2 keer het doel te vinden, in de 55e en 78e minuut. 2-1 voor Nederland.

Vanaf dat moment steeg de spanning, Duitsland speelde alles of niets en kwam nog een aantal keer gevaarlijk

bij ons doel. Maar ze wisten het net niet meer te vinden. Het onmogelijke was mogelijk geworden Nederland

was voor de eerste keer Europees Kampioen geworden!

 

Ik schrok weer op uit mijn gedachten en ik was weer terug op de reunie.

De man van een voormalig klasgenootje sprak mij aan.

Hij was een of andere hoge baas van de Nigereese voetbalbond. Hij vertelde dat Niger op zoek was naar een nieuwe

bondscoach. Hij had gehoord over mijn resultaten met het Nationale damesteam. Hij bood mij de baan aan.

Waarschijnlijk had ik teveel gedronken anders had ik het aanbod waarschijnlijk nooit aanvaard.

Diezelfde avond werd het contract ondertekend. Ik zou 250 euro per maand gaan verdienen. Ik zou ook

naar de Nigerse hoofdstad Niamey verhuizen. De perspresentatie werd bijgewoond door 1 journalist van de

nationale krant Le Republican Niger. Het was te merken dat de belangstelling voor het voetbal gering was.

 

De volgende dag zat ik in mijn hotelkamer, met de voorpagina van de Le Republician Niger in mijn hand.

Het staat er echt. Ik ,Sharon Smeyers 35 jaar oud, ben bondscoach geworden van het Afrikaanse land Niger

Erg orinieel!

Ik ken bijna geen spelers uit dat land!

Succes!

Leuk en origineel, ben benieuwd naar de ploeg hoor!

Knap dat je deze uitdaging aangaat

2. Que notre oeuvre féconde

 

Het leven in Niger is wennen. Vlees en andere verse producten koop ik niet. Hygiene is iets

waar ze hier nog niet van hebben gehoord. Al het eten wat ik koop is in blik, bang om een

voedselvergiftiging op te lopen. Ook het feit dat ik een vrouw ben, die zonder hoofddoek over straat loopt werkt

niet in mijn voordeel.

Mensen kijken me na omdat ik geen hoofddoek draag, zijn wantrouwend als ik ze iets vraag.

Niger is een overwegend Islamitisch land.92% van de bevolking is aanhanger van de Islam.

De taal is een probleem aangezien Frans nooit mijn sterkste vak op school is geweest.

Gelukkig spreken de meeste inwoners van Niger een heel klein beetje Engels, zodat ik mij met

een mix van Frans en Engels verstaanbaar kan maken.

Om spelers te selecteren voor mijn eerste wedstrijd als coach heb ik een lijstje gekregen

van de voetbalbond met namen, 53 om precies te zijn.

 

Drie van die jongens spelen in Europa.

De rest van de jongens spelen in Afrika, voornamelijk in Nigeria en Niger.

Op zoek naar de spelers die op mijn lijstje staan, zie ik 2 namen staan: Boukary Alassane en

Abdel Madjid Zabeirou. Alle twee aanvallers. De namen komen mijn bekend voor, alleen weet ik

niet waarvan. Ik ga verder met het zoeken van de spelers op mijn lijstje.

Sommige spelers kan ik niet vinden en zijn simpelweg van de aardbodem verdwenen. Of zijn overleden aan de

gevolgen van Aids, wat ook in dit Afrikaanse land een groot probleem is.

De gemiddelde levensverwachting in Niger is 44,2 jaar. Als ik hier geboren zou zijn zou ik dus waarschijnlijk

over 9 jaar het loodje leggen.

 

Mijn lijstje bestaat nog maar uit 42 namen. Van die 42 heb ik er 40 gevonden, met allen een gesprek gehad.

Alleen 2 spelers heb ik nog niet kunnen vinden: Boukary Alassane en Abdel Madjid Zabeirou.

Aangekomen op het gebouw van de Voetbalbond vraag ik naar deze 2 spelers.

De man die mij helpt laat de voorpagina zien van de Le Republician Niger.

Dezelfde voorpagina als die ik thuis heb ingelijst, diezelfde pagina waar mijn aanstelling als coach

bekend is gemaakt.

Dan zie ik 2 foto's staan, met daar onder de namen van Boukary Alassane en Abdel Madjid Zabeirou.

Mijn Frans is nog gebrekkig. De man die mij helpt ziet dat ik het niet begrijp.

Hij probeert het me in het Engels uit te leggen. Hij zegt:' Two football-players, carcrash. They are dead.'

Ookal ken ik die jongens niet, ik schrik ervan. Misschien omdat de 11 andere spelers die ik niet heb kunnen

vinden waarschijnlijk ook zijn overleden.

De man praat verder en verteld dat de twee jongens al anderhalve week geleden zijn overleden.

Met dat in mijn achterhoofd denk ik bij mezelf dat er maar 40 spelers zijn waaruit ik een selectie kan maken.

Terwijl zeker 25 daarvan nog slechter zijn als het meisjesteam wat ik gecoacht heb.

In mijn gedachte weet ik dat dit een helse klus zal worden.

Sharon, je schrijft als een Dichter.. ik lees met plezier en met genot. Succes Meid, hopelijk laat je nog meer zien.

 

Groetjes,

 

Je Gek

Mooi, Mooier, Debout! Niger! Debout! :cab:

 

ga zo door! :thumb:

3. Rajeunisse le coeur de ce vieux continent!

 

In het algemeen nemen Afrikanen het niet zo nauw met de tijd. Spreek je om 3 uur af, dan mag je van geluk spreek

dat de persoon waarmee je hebt afgesproken er om half 4 is.

Het selecteren van spelers was een ware hel.

Na lang wikken en wegen had ik 26 spelers opgeroepen.

Een week van te voren zouden de spelers zich melden, ik wist dat dit een probleem zou worden,

maar zo erg als het die dag zou zijn had ik nooit kunnen voorzien. Van de 26 opgeroepen spelers

kwamen er maar 8 opdagen. Ik moest dus nog snel 8 vervangers oproepen.

Tijdens de training werd het pas echt duidelijk, het niveau was bedroevend laag.

Mijn oma zou die ballen er nog beter inschieten dan dat mijn aanvallers deden.

Het enige lichtpuntje in deze selectie luisterde naar de achternaam Ukpai.

Deze 18 jarige spits die zijn brood in Zweden verdiende, kon rechts en linksbuiten spelen en had een neusje voor de goal.

Hij was zeker van een plekje bij de eerste 11.

Het enige wat mijn team aardig kon was hard rennen. Daarom wilde ik zoveel mogelijkop de counter spelen. Iets wat ik deze jongens nog wel moest uitleggen.

Samen met mijn assistent had ik de opstelling op papier gezet.

We zouden op papier in een 4-3-3 systeem spelen.

 

Mijn eerste wedstrijd als bondscoach van Niger.

Verloren met afgetekende cijfers; 1-3, en dat nog wel tegen de Comoren.

Als ik dit tegen het thuisfront vertel zullen ze mij vragen: 'Welke club is dat?'

En dan zal ik ze met het schaamrood op mijn wangen moeten vertellen dat de

Comoren geen club is maar een land, momenteel 200e op de wereldranglijst.

Ik had er ook nog nooit van gehoord, maar het leek mij

wel een goede oefenpartner ter voorbereiding op de kwalificatie wedstrijden voor de Afrika Cup.

 

We begonnen de wedstrijd aardig goed. In de 17e minuut kwamen we op voorsprong. Dankzij een goal van Ukpai.

We wisten een aantal kansen te creeren maar de bal ging er niet meer in.

In de rust wisselde ik een paar spelers aangezien het een oefenwedstrijd betrof.

Misschien hebben we de Comoren onderschat, we kregen 3 goals om de oren in de 2e helft.

En al zou ik graag zeggen dat het onterecht was, dat was het niet. De 2e helft leek het wel alsof

mijn spelers lood in de schoenen hadden.

 

We waren weggetikt. Eerlijk gezegd was ik blij toen het eindsignaal klonk, om verdere vernedering te voorkomen.

Leuk dat je voor zo een land kiest zeg. Ik weet alleen niet precies waar het ligt maar in de buurt van Nigeria denk ik is het niet?

Je maakt het wel heel erg mooi zo met spelers die telkens afvallen en alles en daar kun je nog in de problemen mee komen volgens mij en dat zie ik bij jouw ook nog wel gebeuren ook!

Ik ken niet één van die spelers dus we zullen eens kijken wat voor koekebakkers het zijn.

Niger is, om het eenvoudig te zeggen, een land zonder echte WK Potentie, dus ik wens je succes!

Erg orinieel!

Ik ken bijna geen spelers uit dat land!

Succes!

Ik ken eigenlijk ook niemand. Bedankt

 

Leuk en origineel, ben benieuwd naar de ploeg hoor!

Knap dat je deze uitdaging aangaat

Bedankt, hopelijk komen er leuke resultaten

 

Sharon, je schrijft als een Dichter.. ik lees met plezier en met genot. Succes Meid, hopelijk laat je nog meer zien.

 

Groetjes,

 

Je Gek

;)

 

Mooi, Mooier, Debout! Niger! Debout! :cab:

 

ga zo door! :thumb:

Bedankt

 

Leuk dat je voor zo een land kiest zeg. Ik weet alleen niet precies waar het ligt maar in de buurt van Nigeria denk ik is het niet?

Je maakt het wel heel erg mooi zo met spelers die telkens afvallen en alles en daar kun je nog in de problemen mee komen volgens mij en dat zie ik bij jouw ook nog wel gebeuren ook!

Ik ken niet één van die spelers dus we zullen eens kijken wat voor koekebakkers het zijn.

Het ligt bij Eritrea, en koekenbakkers zijn die spelers echt :wall:

dit is mij beste speler:

Moussa Narry

De rest is nog slechter

 

Niger is, om het eenvoudig te zeggen, een land zonder echte WK Potentie, dus ik wens je succes!

Tjah de wk potentie is inderdaad ver te zoeken, maar het is een leuke uitdaging

KUTGW egt respect dat je zo een lang durft te kiezen _O_

Die narry is al niet veel. Moeilijk spelers zoeken zeker ?

Die narry is al niet veel. Moeilijk spelers zoeken zeker ?

Er zijn maar iets van 50 spelers op die nationale lijst. en dan misschien 20 spitsen :cab:

4. Et que ce chant s'entende

 

In de paar weken dat ik hier woon, slaap ik in een hotel.

De zoektocht naar een apartement verloopt moeizaam. De woningen hebben geen electriciteit of warm water.

En als je eindelijk een goed apartement heb gevonden dan probeert de huisbaas je optelichten met een

veels te hoge huur van 300 euro per maand. 50 euro meer dan dat ik verdien.

Goed of misschien wel slecht nieuws, de loting voor de kwalificatie van de Afrika Cup is bekend geworden.

Niger zit in een poule met buurland Benin, Eritrea en het gevaarlijke Senegal.

Aangezien alleen de nummer 1 en de beste nummer 2 zich plaatst voor het toernooi, is kwalificatie realistisch

gezien onhaalbaar.

De komende 6 wedstrijden kunnen we beter als oefening gebruiken en de schade proberen te beperken.

Samen met mijn assistent uit Ivoorkust, John Okuka, bekijken we wedstrijden van de selectiespelers.

John Okuka heeft maar liefst 13 monden te vullen, 3 vrouwen waarmee hij getrouwd is en 10 kinderen.

Vol trots vertelde John dat er 2 kinderen op komst zijn, bij 2 verschillende vrouwen.

Ik was jaloers op John, zijn 11e en 12e kind waren opkomst.

Kinderen had ik eigenlijk uit mijn hoofd gezet. Na mijn scheiding had ik nooit meer hetzelfde gevoeld voor

een man dan voor Mark. Relaties had ik wel gehad, maar serieus zijn ze nooit geworden. IK hield altijd de boot af,

bang om weer gekwetst te worden. Maar nu ik de 36 nader, begint mijn biologische klok te tikken en word mijn

kinderwens weer sterker.

Het is hier normaal als een man 2 of 3 verschillende vrouwen heeft. Sinds ik in Niger ben

zijn er al 2 mannen naar mij toegekomen om te zeggen dat ze met mij wilde trouwen, ik heb ze

vriendelijk de deur gewezen.

Ter voorbereiding op de eerste wedstrijd voor de kwalificatie voor de Afrika Cup, hebben we een

nieuwe oefenpartner uitgekozen. De Britse Maagdeneilanden zullen het op 6 September tegen ons opnemen.

Deze oefenwedstrijd is vooral bedoeld om ons zelfvertrouwen op te krikken. De eerste 11 heb ik namelijk

allang in mijn hoofd.

Ik heb dezelfde selectie opgeroepen als tegen de Comoren.

Deze 26 spelers neem ik ook mee naar Senegal, onze eerste tegenstander op weg naar de Afrika Cup.

 

Mijn 2e wedstrijd als bondscoach is gespeeld.

Een toch wel teleurstellende uitslag: 3-3.

De eerste helft speelde we zeer goed voetbal. Ukpai wist binnen 5 minuten 2 keer te scoren.

Een vliegende start dus. We domineerde de hele eerste helft. Dit betaalde zich uit in een 3e doelpunt

in de 25e minuut van Issoufou. We kregen nog een aantal kansen voor de rust, maar wisten niet meer te scoren.

Op basis van de eerste helft was ik erg tevreden over het vertoonde spel. Het zelfvertrouwen vloog weer omhoog.

Ik weet niet of het met de mentaliteit te maken heeft, maar net zoals de 2e helft tegen de Comoren was ook deze

2 helft een helft om snel te vergeten. Van het goede aanvallende spel wat we in de eerste helft vertoond hadden

was nu weinig meer van over. Al 5 minuten na rust wisten de tegenstanders de 3-1 te maken.

Na die goal drongen de Britse Maagdeneilanden ons terug op onze eigen helft. We kwamen er niet meer aan te pas.

In de 63e minuut scoorde ze de 3-2. Ik zag de bui al aankomen. Toch wisten we de resterende 27 minuten het slot

op de deur te houden. Totdat de Britse Maagdeneiland in de 93e minuut een corner kregen.

Onze keeper Kassalli tastte volledig mis en een speler van de tegenstander kon de bal gemakkelijk binnen koppen.

3-3 is de eindstand. Op basis van het vertoonde spel in de eerste helft ben ik erg tevreden.

De 2e helft was ronduit slecht, nu is het zaak om in Senegal de schade te beperken.

Als die Narry je beste speler is wens ik je veel succes...

5. Aux quatre coins du monde

 

De stemming in de kleedkamer was slecht, de 3-3 eindstand was ook voor de spelers een teleurstelling.

Ik probeerde de jongens op te vrolijken, aangezien de lastige wedstrijd tegen Senegal voor de deur stond.

Succes had ik niet, alles wat ik zei deed de stemming nog verder zakken.

De volgende dag zouden we naar Senegal vliegen. Dit zou een lastige wedstrijd worden.

Sterspelers had Senegal in tegenstelling tot Niger wel, Diouf, Eboue om er maar een paar te noemen.

Ook mijn jongens keken tegen die spelers op en droomde van zo'n zelfde carriere in Europa.

Aangekomen in Senegal bleek dat de spelersbus nergens te bekennen was. Mijn assistent John probeerde

een andere bus te regelen, tevergeefs, er was nergens een bus te huur. De voetbalbond had zn zaakjes

zoals wel vaker niet op orde. Het zou me niks verbazen als er te weinig hotelkamers gehuurd waren.

Om toch richting het hotel te kunnen vertrekken, namen we een taxi.

Waar we er met de bus een half uur over gedaan zouden hebben, kwam de taxi 2 uur later bij het hotel aan.

Tot mijn verbazing was hier wel alles goed geregeld. Er waren genoeg 2 persoonskamers gehuurd.

Er stond eigenlijk nog een training op het programma maar het was inmiddels zo laat dat ik de training

aflastte.

De voorbereiding op de wedstrijd tegen Senegal verliep voorspoedig. De aanvallen begonnen vloeiender te lopen

en de verdediging hield het slot goed op de deur. Met wat ik op de training had gezien, hoopte ik op een

klein stuntje tegen Senegal.

Op de wedstrijddag was iedereen erg gespannen. Er stonden in verschillende kranten voorspellingen van

de uitslag, 7-1 voor Senegal was de beste voorspelling voor ons, met 16-0 als de slechtste.

De opstelling was een 4-5-1 systeem, met dezelfde 11 als de vorige wedstrijd.

 

De eerste wedstrijd die er echt toe doet. Het stadion zit met 53000 toeschouwers propvol.

Iedereen is gekomen om te zien hoe Niger word vernederd door het grote Senegal.

Vanaf het eerste fluitsignaal domineert Senegal de wedstrijd. We worden terug gedrongen op onze eigen helft.

In de 10e minuut gebeurt waar ik vooraf al bang voor was. Senegal scoort, Mame Niang is de doelpuntenmaker.

Na die goal, kruipen onze spelers wat meer uit hun schulp. We creeren zowaar een aantal kansen, de bal vliegt

alleen het doel niet in. Een zware tegenslag in de 25e minuut. Onze topscorer met 3 doelpunten uit 2 wedstrijden,

Ukpai, verlaat geblesseerd het veld. Zijn blessure betekent dat we in een ander systeem moeten gaan spelen.

Aangezien hij de enige rechtsbuiten in de wedstrijdselectie is. Senegal weet te profiteren van deze omschakeling.

Ze scoren meteen de 2-0, doelpuntenmaker is alweer Mame Niang.

Na deze goal dringt Senegal sterk aan, op zoek naar doelpunt nummer 3.

Goed keeperswerk van onze kant zorgt ervoor dat we de schade beperken en met een 2-0 achterstand de rust in gaan.

In de 2e helft wordt duidelijk dat Senegal tevreden is met een 2-0 overwinning. Het dringt niet meer aan.

Wij kregen nog 2 opgelegde kansen, maar de keeper van Senegal verdedigde zijn goal als een leeuw.

Het laatste fluitsignaal klinkt. Een 2-0 uitslag is iets waar we best tevreden mee kunnen zijn.

Dit biedt perspectief voor de volgende wedstrijd tegen Benin die op 30 December gespeeld zal worden.

2-0 is goed met Niger, wees eerlijk

2-0 is goed met Niger, wees eerlijk

 

Ja was er ook erg tevreden mee :clap:

6. Comme le cri d'un peuple équitable et vaillant!

 

Daags na de 2-0 verloren wedstrijd tegen Senegal, is de media lovend over het vertoonde spel.

De kansen die we gecreerd hebben worden uitgebreid beschreven. Het feit dat we drie kwart van de wedstrijd

terug getrokken op de eigen helft speelde laten de journalisten voor het gemak uit de wedstrijdverslagen.

 

Ik heb eindelijk een appartement gevonden. Er groot is het niet, maar alles wat ik nodig heb zit in het

appartement. De eigenaar van het hotel waar ik verbleef, probeerde me nog om te praten. Ik was zijn

grootste inkomstenbron geweest de afgelopen weken. Nadat ik mijn apartement had ingericht,

ging ik een aantal wedstrijden bekijken tussen teams uit de nationale competitie.

Het niveau was laag, al waren de wedstrijden wel vermakelijk om te zien. Er werd gestreden om elke bal.

Aanvallen, goals scoren waren de enige dingen waar de spelers aandachten. Altijd maar meer willen scoren.

Nooit de voorsprong willen verdedigen, altijd willen uitbreiden. Dankzij die mentaliteit was 0-0 nooit de

stand als het eindsignaal klonk. 6-3, 5-4 waren bijvoorbeeld veel voorkomende uitslagen.

 

Thuis, in Nederland, werd er altijd erg op gehamerd om zo min mogelijk goals tegen te krijgen.

Daardoor eindigde wedstrijden vaak in een saaie 1-0 of 0-0. Hier was dat anders, hier vlogen de goals je

om de oren. Tijdens trainingen van de clubs word er vooral getraind op aanvallen. Op verdedigen trainen

ze niet of nauwelijks. Dat is internationaal gezien erg lastig. Aangezien we een stuk slechter zijn

dan de meeste landen, is het belangrijk op weinig goals tegen te krijgen. En de defensie is nu juist

het zwakste punt van ons team. De keeper laat de gekste ballen door, de verdediging laat vaak zomaar zijn

mannetje lopen. De tegenstander maakt dankbaar gebruik van de gegeven ruimte, wat meestal resulteert in

een tegengoal. De defensie was een groot probleem, iets wat het waarschijnlijk de komende tijd blijft

omdat we geen betere keeper en verdedigers hebben.

 

Ik had de komende tijd weinig te doen, daarom schreef ik mij in voor een cursus Frans. Mijn

Frans was na al die tijd nog van een bedroevend laag niveau.

De eerste les zou vanavond zijn. Vol goede moed ging ik naar het adres wat mij opgegeven was.

Ik was benieuwd naar mijn mede cursisten. Waarschijnlijk allemaal Europeanen die hier werkte.

Ik had gelijk, toen ik de deur open deed van het lokaal waar we zouden zitten zag ik alleen maar blanke

mensen. Het lokaal zat al erg vol. Ik ging op de enige lege plek zitten.

 

De man waar ik naast zat stelde zich voor als Daniel Blakeson. Hij kwam uit Amerika en

was 37 jaar oud. Hij werkte op het Amerikaanse ambassade. Hij woonde pas in Niamey. Hij bleek 2 straten bij mij

vandaan te wonen. De les begon. De lerares begon met uitleggen. Na een half uur gaf ze ons een opdracht.

We moesten ons aan de buurman/vrouw voorstellen in het Frans. Ik begon: 'Salut, je suis Sharon.

J'ai 35 ans. J'habite ici dans Niamey que je suis au début d'Hollande.'

Daarna was het Daniel's beurt:'Bonjour, mon nom est Daniel.

Je suis de l'USA. Je travaille à l'Embassey américain ici dans Niamey'

De uitspraak van ons beide klonk voor geen meter. Nadat iedereen klaar

was, was de les al ten einde. De eerst komende les was pas over 2 weken. Ik pakte mijn spullen,

en ging naar huis

Wat meer plaatjes zou wel leuker zijn ;)

Wat meer plaatjes zou wel leuker zijn ;)

 

Ik heb er express voor gekozen om geen plaatjes te gebruiken. sorry ;)

Onder de links staan plaatjes van selectie+opstelling.

vaak zijn er zinnen van maar één woord ofzo, je kan gewoon op de regel zelf verder typen zodat het wat beter leest;)

vaak zijn er zinnen van maar één woord ofzo, je kan gewoon op de regel zelf verder typen zodat het wat beter leest;)

 

Zal er voortaan wat meer opletten :)

7. Debout! Niger! Debout!

 

De afgelopen weken was ik trouw naar de cursus geweest. Mijn Frans ging met grote passen vooruit.

De volgende wedstrijd tegen Benin kwam snel dichterbij. Het selecteren van spelers was niet

erg moeilijk. Mijn huidige selectie stak met kop en schouders boven de rest uit.

Daarom koos ik weer voor dezelfde selectie als tegen Senegal.

De voorbereiding op de wedstrijd tegen Benin begon 2 weken van te voren. Op de dag dat de spelers

zich zouden melden kwam er slecht nieuws, heel slecht nieuws. Zakari Illa, speler van

Santos FC uit Burkina Faso was neergeschoten tijdens een overval. Zijn toestand was zeer kritiek.

De spelers waren kapot van dit nieuws. Ik besloot de training af te lasten. Niemand was met zijn

hoofd bij de wedstrijd, iedereen dacht aan Zakari. De volgende ochtend kwam er nieuws over de

toestand van Zakari, het slechtste nieuws wat we ons konden wensen.

In de nacht van 16 op 17 December was Zakari Yaou Illa, 7-voudig international,

op de leeftijd van slechts 20 jaar oud overleden.

Het nieuws sloeg in als een bom. Sommige spelers wilden niet spelen tegen Benin, andere wilden als

eerbetoon aan Zakari juist wel spelen.

 

De dag van de begravenis brak aan. De stam waar Zakari bij hoorde zorgde voor de begravenis.

Zijn lichaam werd met een mat bedekt, gereinigd en gekleed in een witte lijkwade.

Over de mat werden takken en zand neergelegd. Dat werd bedekt met stenen.De gehele selectie was hierbij.

De condoleance verliep heel anders dan in Nederland.

De famillieleden van Zakari werden gescheiden in mannen en vrouwen.

De mannen en vrouwen ontvingen ieder apart bezoekers.

 

Na het overbrengen van onze condeolance's vertrokken we weer richting het hotel.

Aangekomen op mijn hotelkamer begon ik na te denken over de opstelling voor de wedstrijd tegen Benin.

Zo lastig als het deze keer was, was het nog nooit geweest.

Ik koos ervoor om zo min mogelijk wijzigingen te maken, aangezien het opladen voor de wedstrijd

voor de meeste al lastig zat was.

Alleen Issoufou en Ousmane verdwenen uit de opstelling, Ayouba en Abba namen hun plek in.

 

De dag van de wedstrijd brak aan. In de kleedkamer probeerde ik de jongens zoveel mogelijk op te peppen.

De scheids klopte op de kleedkamer deur, we moesten het veld betreden. Onze aanvoerder, Kassali, en de aanvoerder van Benin liepen voorop. Samen droegen ze een groot portret van Zakari. De supporters scandeerden de naam van Zakari.

De rillingen liepen over mijn rug. Tijdens de minuut stilte zag ik tranen in de ogen staan van mij spelers.

Het publiek was dood stil.

 

De scheids floot, de wedstrijd was begonnen. Vanaf het eerste moment speelden we fel, strijdend voor elke bal.

Het was duidelijk dat mijn spelers met 1 doel het veld opgekomen waren, winnen voor Zakari.

We kregen veel kansen, de scherpte voor het doel was het enige wat ontbrak.

In de 32e minuut kregen we een corner. De centrale verdedigers gingen mee naar voren.

Mamane leverde de perfecte corner af en Sadikou wist met het hoofd te scoren.

Het stadion ontplofte. De spelers vierden de goal niet, ze keken alleen naar de hemel, denkend aan Zakari.

 

De 2e helft begon, Benin had geen medelijden met ons en zette de aanval in.

Dit leidde tot een aantal gevaarlijke kansen. Een kwartier na rust scoorde Benin.

De teleurstelling was groot, ik hoopte dat mijn team deze klap te boven zou komen.

Benin bleef aandringen, we werden weer teruggedrongen op eigen helft.

Onze keeper toverde een aantal prachtige reddingen uit zijn hoed. We kregen weer een corner

Ook dit keer wisten we te scoren uit een corner. Yataga kopte de corner goed in.

Het stond 2-1 voor Niger, met nog 5 minuten te gaan.

De laatste 5 minuten waren zenuwslopend, Benin zette alles op alles om de gelijkmaker te forceren.

Maar het was Kassali die ons redde en de overwinning veilig stelde.

Het laatste fluitsignaal klonk, de opluchting was groot.

 

Drie punten voor Niger, drie punten voor Zakari Illa........