Het land waar het allemaal om draait

 

Australië is een sport natie in hart en nieren. Sport heeft een belangrijk functie in de samenleving van de Australiërs. Elk jaar zijn er talloze grote en kleine sportevenementen in Australië. In 2000 waren er natuurlijk de Olympische Spelen van Syndey wat een groot succes was. Terug kerende sportevenementen zijn de Australian Open, één van de vier grand slams bij het tennis, de formule 1 race en de triatlon. Grote sporten in Australië zijn het baanwielrennen en zwemmen waarin de Australiërs dan ook uitblinken.

 

Wat ook opvalt is het respect en de kennis van de Australische sportvolgers. Zo worden de sportevenementen massaal bezocht en krijgt elke sporter een warm welkom. Opvallend was een moment van de Olympische Spelen in Sydney. De held van het Australische publiek, Ian Torpe, was de grote favoriet op de 200 meter vrije slag. Torpe werd echter verslagen door de Nederlander Pieter van den Hoogenband. De thuisfans waren teleurgesteld maar juichden wel massaal voor deze Nederlander die nog altijd wanneer hij in Australië is veel respect krijgt.

 

De uiterst succesvolle Ian Torpe tijdens de Olympische Spelen van 2000 in Sydney

 

Voetbal is sinds het WK 2006 in Duitsland ook een stuk populairder geworden. Feitelijk begon het al iets daarvoor, namelijk in het barrage duel met het Zuid-Amerikaanse Uruguay. Om op het WK te mogen spelen moest Australië eerst afrekenen met de nummer vijf uit de Zuid-Amerikaanse kwalificatie poule. Penalty’s moesten uiteindelijk de beslissing nemen. Doordat de Australiërs die beter deden gingen zij voor het eerst in 32 jaar weer naar het WK.

 

Na dit WK is er veel veranderd voor het Australische voetbal. Voetbal werd op de kaart gezet, want in een poule met Brazilië, Japan en Kroatië lukte het de Aussies om naar de tweede ronde te gaan. Via een schwalbe van Grosso en de fatale penalty verliest de ploeg net van de latere wereld kampioen, maar voetbal was op de kaart gezet.

 

Australische fans vieren het feest na het bereiken van de tweede ronde op het WK.

 

Na dit toernooi kwam er veel kritiek op de manier waarop Australië zich moest plaatsen voor de WK’s. Elke keer opnieuw moest er een barrage worden gespeelt tegen een Zuid-Amerikaans land. Het grote probleem zat hem niet in het niveau verschil want Australië laat zien over voldoende kwaliteit te beschikken. Het probleem zit hem in het feit dat de Australiërs te weinig wedstrijd op een goed niveau speelt. De FIFA zag dit in besloot om vanaf dat moment Australië in te delen in Azië. Men zou voortaan als Aziatisch land worden gezien wanneer het op voetbal aan kwam. Men speelde mee in de kwalificatie reeks van de Aziatische landen en mag vanaf nu ook uitomen op de Azië Cup.

Het land waar het allemaal om draait

 

Australië is een sport natie in hart en nieren. Sport heeft een belangrijk functie in de samenleving van de Australiërs. Elk jaar zijn er talloze grote en kleine sportevenementen in Australië. In 2000 waren er natuurlijk de Olympische Spelen van Syndey wat een groot succes was. Terug kerende sportevenementen zijn de Australian Open, één van de vier grand slams bij het tennis, de formule 1 race en de triatlon. Grote sporten in Australië zijn het baanwielrennen en zwemmen waarin de Australiërs dan ook uitblinken.

 

Wat ook opvalt is het respect en de kennis van de Australische sportvolgers. Zo worden de sportevenementen massaal bezocht en krijgt elke sporter een warm welkom. Opvallend was een moment van de Olympische Spelen in Sydney. De held van het Australische publiek, Ian Torpe, was de grote favoriet op de 200 meter vrije slag. Torpe werd echter verslagen door de Nederlander Pieter van den Hoogenband. De thuisfans waren teleurgesteld maar juichden wel massaal voor deze Nederlander die nog altijd wanneer hij in Australië is veel respect krijgt.

 

De uiterst succesvolle Ian Torpe tijdens de Olympische Spelen van 2000 in Sydney

 

Voetbal is sinds het WK 2006 in Duitsland ook een stuk populairder geworden. Feitelijk begon het al iets daarvoor, namelijk in het barrage duel met het Zuid-Amerikaanse Uruguay. Om op het WK te mogen spelen moest Australië eerst afrekenen met de nummer vijf uit de Zuid-Amerikaanse kwalificatie poule. Penalty’s moesten uiteindelijk de beslissing nemen. Doordat de Australiërs die beter deden gingen zij voor het eerst in 32 jaar weer naar het WK.

 

Na dit WK is er veel veranderd voor het Australische voetbal. Voetbal werd op de kaart gezet, want in een poule met Brazilië, Japan en Kroatië lukte het de Aussies om naar de tweede ronde te gaan. Via een schwalbe van Grosso en de fatale penalty verliest de ploeg net van de latere wereld kampioen, maar voetbal was op de kaart gezet.

 

Australische fans vieren het feest na het bereiken van de tweede ronde op het WK.

 

Na dit toernooi kwam er veel kritiek op de manier waarop Australië zich moest plaatsen voor de WK’s. Elke keer opnieuw moest er een barrage worden gespeelt tegen een Zuid-Amerikaans land. Het grote probleem zat hem niet in het niveau verschil want Australië laat zien over voldoende kwaliteit te beschikken. Het probleem zit hem in het feit dat de Australiërs te weinig wedstrijd op een goed niveau speelt. De FIFA zag dit in besloot om vanaf dat moment Australië in te delen in Azië. Men zou voortaan als Aziatisch land worden gezien wanneer het op voetbal aan kwam. Men speelde mee in de kwalificatie reeks van de Aziatische landen en mag vanaf nu ook uitomen op de Azië Cup.

good luck mate!

Na afloop van WK in Duitsland nam Guus Hiddink afscheid van Australië. Tegelijkertijd stopte hij met zijn werkzaamheden bij PSV. Voor Hiddink was het tijd voor een nieuw avontuur, hij ging aan de slag in het grootste Europese land: Rusland. Zijn nieuwe doel was het EK van 2008 waar hij Rusland naar toe moet loodsen. Daarnaast is het de bedoeling dat hij samen met Joop Albeda (haalde goud in Atlanta met de Nederlandse volleybalploeg) structuur brengt in het voetbal. Ze moeten een opleidingsplan op poten stellen om er voor te zorgen dat er jong talent een goede kans maakt om zich te blijven ontwikkelen.

 

Een geconcentreerde Hiddink op de bank bij Australië

 

Deze ontwikkeling zorgde ervoor dat Australië zonder bondscoach kwam te zitten. Na de goede ervaringen met Guus Hiddink wilde men wederom een Nederlandse manager binnen halen. Eerste keus was de assistent van Hiddink in de periode dat hij bij de Aussies aan de slag was. Het gaat hier natuurlijk om Johan Neeskens, die wel wat voelde voor een langer verblijf in Australië. Echter vanuit Barcelona kwam er eveneens een verleidelijk aanbod. Frank Rijkaard zocht namelijk een opvolger voor de naar Ajax vertrokken Henk ten Cate. Na een tijd van wikken en wegen besloot Neeskens naar Barcelona te gaan waar hij vijf jaar voor speelde.

 

Neeskens in de tijd dat hij in Australië was als assistent bondscoach

 

Nadat Neeskens afviel voor de post al bondscoach kwam de Australische bond met twee nieuwe namen. De eerste naam was de andere assistent van Hiddink tijdens zijn bondscoachschap in Australië. We hebben het hier over Arnold Graham, de andere naam is die van Reinoud Wolferink. In tegenstelling tot Graham is er over hem een stuk minder bekend. Graham is oud speler van Roda JC en Sydney Croatia. Wolferink heeft zelf nooit op hoog niveau gespeeld. Hij is nog zeer jong voor een voetbalcoach en hij heeft dan ook een bescheiden CV.

 

Wolferink was tijdens het afgelopen WK ook actief in Duitsland. Als assistent van Lagerback hield hij zich bezig met Zweden. Voor dit WK was Wolferink ook enige tijd actief in Australië als coach van Sydney, maar na twee jaar is in goed overleg besloten om zijn contract niet te verlengen. Het schijnt dat Hiddink zijn jonge landgenoot heeft aanbevolen bij de Australische voetbalbond. Aangezien Hiddink nog altijd als adviseur zijn diensten aanbiedt word Wolferink als een serieuze kandidaat gezien.

Je hebt een leuk land uitgekozen Reinoud. Deze is sowieso al een stuk minder bekend als Zweden waar je eerst mee bezig was.

Ik hoop dat je een beetje een sterke selectie kan samenstellen maar dat is moeilijk volgens mij met Australië is het niet?

Probeer er wat van te maken en je hebt weer een goede intro net als bij de vorige zeg ik heel eerlijk.

Australië heeft toch wel een paar zeer aardige voetballers.

 

Succes

De opvolger van Hiddink is in middels bekend. De opvolger is inderdaad de protégé van Hiddink geworden: Reinoud Wolferink. Arnold Graham gaf aan niet erg teleurgesteld te zijn, uiteraard vond hij het erg jammer dat hij het niet geworden was. De teleurstelling van Graham was niet zo groot omdat hij het zag aankomen. “Na het vertrek van Hiddink wilde men bij de Australische bond weer graag een Nederlandse coach. Ik wist dus van tevoren dat ik een niet al te grote kans maakte. Na het afhaken van Neeskens stegen mijn kansen maar nu rest mij niets anders dan Wolferink veel succes te wensen†aldus Graham. Inmiddels is Graham begonnen als assistent manager bij Queensland

 

Arnold Graham hier na een teleurstellend resultaat van zijn nieuwe club

 

Doordat het aanstellen van een nieuwe bondscoach meer tijd in beslag nam dan men van tevoren had ingeschat is er inmiddels al een wedstrijd gespeeld zonder de nieuwe bondscoach. De wedstrijd stond in het teken van de kwalificatie reeks voor de Azië Cup in de gastlanden Indonesië, Vietnam, Singapore en Thailand. Australië is in de kwalificatie poule gekoppeld aan Libanon, Koeweit en Bahrein. De eerste wedstrijd was uit tegen Bahrein en eindigde in een 3-1 overwinning voor Australië. Dit betekent dat Wolferink verder kan bouwen en niet gelijk in de achtervolging hoeft.

 

De volgende kwalificatie wedstrijd is pas over een kleine twee maanden. Australië mag het dan voor eigen publiek opnemen tegen Koeweit. Omdat het voetbal in de zomermaanden bijna helemaal stil ligt kan Wolferink de komende tijd niet veel doen. Toen hem gevraagd werd wanneer en waar hij ging beginnen was het antwoord verrassend. Vele journalisten en volgers hadden verwacht dat Wolferink in Groot-Brittannië zou beginnen omdat daar de meeste Australische voetballers hun brood verdienen. Wolferink gaf echter te kennen dat hij in Zwitserland en Oostenrijk zou beginnen.

 

Na dat uitleg van Wolferink was het plan van hem erg logisch. “Ik wil zo snel mogelijk aan het werk, dit doe ik door zo veel mogelijk Australische voetballers aan het werk te zien. De voorbereiding in Zwitserland en Oostenrijk begint nu eenmaal eerder dan in Engeland en dus kan ik beter daar beginnen. Vervolgens ga ik via België en Nederland richting Groot-Brittanniëâ€. Op de vraag welke spelers hij ging bekijken wilde de bondscoach geen antwoord geven hij gaf enkel aan dat er eerste contact zou worden gezocht met spelers die hij op zijn lijst had staan.

 

Bedankt voor de reactie heren. Australië heeft zeker wel leuke spelers rond lopen. Denk trouwens dat Australië een goede kans heeft tegen Zweden.

Even een tip. Je kan de formaten van de plaatjes beter zoveel mogelijk hetzelfde houden, dat ziet er overzichtelijker uit. Ik hoop dat je Guus Hiddink kunt overtreffen wat betreft de prestaties. Australië is een leuke, maar makkelijke land waarmee je toch vaak met dubbele cijfers moet gaan winnen.

De Tour de France is de grootste wielerwedstrijd ter wereld. Het is bekender dan de Spaande Vuelta en de Italiaanse Giro. Toch zijn de wielrenners en de kenners het er over eens dat de beide andere ronde zwaarder zijn. Dit komt doordat de bergetappes lastiger zijn, vaak moet er meer geklommen worden en zijn de beklimmingen steiler. Ondanks deze gegevens is de Tour een klasse apart. De afgelopen jaren was er één wielrenner ongenaakbaar, we hebben het hier natuurlijk over Lance Armstrong. Deze Amerikaanse wielrenner won zeven maal de Tour en is hiermee de recordhouder. Geen enkele wielrenner heeft dit ooit gepresteerd maar Armstrong is nooit als grootste renner gezien. Dit komt doordat hij zijn hele seizoen richt op de Tour, de rest van het jaar komt hij amper in actie in wedstrijden. Oude kampioenen als Merckx, Indurain en Hinault wonnen vijf maal de Tour maar reden het hele jaar door. Zij waren ook actief in de zogenaamde klassiekers en vaak ook nog in één van de andere grote ronde. Daarom worden deze mannen als grotere wielrenners gezien dan de Amerikaan.

 

Lance Armstrong in actie in een tijdrit

 

Dit jaar was dus na het tijdperk Armstrong en er stonden genoeg mensen klaar om hem op te volgen. Favorieten waren er niet, kanshebbers daarentegen genoeg. De belangrijkste kanshebbers waren Vinokourov, Klöden, Menchov, Sastre, Evans, Leipheimer en Landis. Doordat ik geen ploeg coachte had ik de mogelijkheid om grote sportevenementen over de gehele wereld te volgen. Hoog op mijn lijstje stond de Tour, hoewel ik toen ik jong was ook wel eens een etappe had gezien zou het dit jaar anders zijn. Dit jaar zou ik een etappe volgen in de Pyreneeën en in de Alpen. Mijn bezoek aan de Tour kon ik combineren met mijn bezoek aan Zwitserland en Oostenrijk om daar enkele Australische voetballers aan het werk te zien.

 

Het werden twee geweldige etappes die ik te zien kreeg. In de eerste was het de Deen Rasmussen die net als het jaar daar voor een etappe ging winnen. Op dat moment werd duidelijk dat hij net als het jaar daar voor de bollentrui zou winnen. De trui voor de beste klimmer kwam Rasmussen toe, ook dit jaar bewees hij een echte klimgeit te zijn. De tweede etappe die ik volgde was zo niet nog mooier. De dag er voor was Landis compleet door het ijs gezakt en leek zijn rol in het klassement uitgespeeld te zijn. Het onmogelijke werd echter waar, Landis ging vroeg in de aanval en bleef vooruit tot de finish. Een schitterende etappe zege voor de Amerikaan en zou daarnaast ook de gele trui winnen. Het lukte hem om deze trui te verdedigen tot aan Parijs en zo kwam de nieuwe winnaar voor de achtste keer uit Amerika.

 

De beslissende demarrage van Floyd Landis, de nieuwe Tour winnaar

 

Ondertussen moest er ook gewerkt worden. Als bondscoach was het mijn taak om spelers in actie te zien. Bij het Zwitserse Basel speelde er twee Australiërs. Beide mannen kwamen al regelmatig uit voor hun land, maar onder Hiddink waren ze een beetje uit beeld geraakt. Chipperfield en Sterjovski maakte op mij een goede indruk en kwamen zeker in aanmerking om bij de nationale ploeg te komen. Sterjovski maakte een betere indruk om mij dan Chipperfield maar ook die laatste kon als wisselspeler zeker nuttig zijn. In Oostenrijk speelde er bij Thun de Australiër Milicevic die zijn debuut voor de nationale ploeg ook had gemaakt. In Milicevic zag ik geen speler voor de eerste elf maar net als Chipperfield was hij een prima back-up.

 

Sterjovski als speler van het Zwitserse Basel

 

Voor mijn eerste interland die op 16 augustus zou zijn besloot ik nog twee spelers te gaan bekijken. Allereerst zou ik een wedstrijd van het Belgische AA Gent bij wonen. Vervolgens zou ik verder reizen naar het Nederlandse Enschede, daar speelde namelijk Luke Wilkshire die ook in aanmerking kwam om te worden opgeroepen. Maar eerst zou ik dus in Gent naar Laybutt gaan kijken. Beide spelers zouden worden opgeroepen voor de mijn eerste interland tegen Koeweit. Verder zou de kern worden gevormd door spelers die ook onder Hiddink in actie waren gekomen voor de nationale selectie.

 

@ Azzurra: Denk niet dat het reëel is om overwinningen met dubbele cijfers te verwachten. Zo slecht zijn die Aziatische ploegen niet.

Na voetbal is atletiek waarschijnlijk de meest internationale sport. Toch klopt dat niet helemaal, omdat er in de atletiek natuurlijk weer een heleboel onderdelen zijn. Afrikanen zie je bijna alleen maar bij de langere loopnummers, terwijl de sprint gedomineerd word door Amerikanen en sprinters uit het Carabisch gebied. De meeste atleten komen uit Amerika, Europa en Afrika maar er zijn ook absolute toppers uit de andere continenten. Zo liep er tijdens de Olympische Spelen in Athene lange tijd een Braziliaan op de eerste plek in de marathon, tot dat er een Ierse gek zijn kansen om de zeep hielp. Uiteindelijk zou hij nog derde worden maar er had absoluut meer ingezeten. Er zijn ook een hoop Aziatische lopers in de marathon, de meesten komen uit China en Japan. De bekendste Aziatische atleet komt echter uit op de horde loop. Liu Xiang uit China heeft maar één doel en dat is de gouden plak winnen in Peking. Naast het feit dat hij in zijn eigen land mag uitkomen kan Xiang in Pekin ook zijn titel uit Athene verdedigen.

 

Liu Xiang de Olympisch kampioen uit Athene

 

Naast de Olympische, Wereld en Europese kampioenschappen zijn er nog een hoop andere atletiek wedstrijden. Ze kunnen stuk voor stuk niet in de schaduw van deze grote toernooien staan. Toch is nog één belangrijke reeks van toernooien voor de atleten. De Golden League is een reeks van zes wedstrijden waar enkel de beste atleten aan mogen deelnemen. De wedstrijden worden in Oslo, Brussel, Berlijn, Rome, Parijs en Zürich gehouden. Wanneer een atleet op zijn onderdeel alle zes de wedstrijden weet te winnen is de beloning 1 miljoen dollar. Als men er in slaagt om vijf van de zes wedstrijden te winnen ligt er nog altijd een bonus van 500.000 dollar klaar.

 

Begin Augustus stond de wedstrijd in Rome op het programma. Als fanatiek sport liefhebber besloot ik om dit atletiek geweld te combineren met het bekijken van Brescianio in Palermo en Grella die voor Parma uitkomt. Beide spelers zouden zeker bij de selectie zitten voor de komende wedstrijd. Brescianio zou waarschijnlijk basisspeler worden terwijl Grella met een plek op bank genoegen moet nemen. Grella is een speler die absoluut in de eerste elf kan spelen maar omdat ik in Australië de sterkste ploeg zie van de kwalificatie poule ga ik met aanvallende middenvelders spelen. Grella is mijn eerste verdedigende middenvelder en gaat absoluut zijn minuten krijgen. Tijdens de Azië Cup gaat hij een belangrijkere plek innemen dan tijdens de kwalificatie periode.

 

Grella is de beste verdedigende middenvelder die ik tot mijn beschikking heb

 

Tijdens de Golden League wedstrijden worden niet alle onderdelen van de atletiek beoefend. De belangrijkste onderdelen zijn de loopnummers. De 100, 400, 1500, 3000 en 110 meter horden worden door zowel de mannen als vrouwen gelopen. De heren springen daarnaast nog ver terwijl de vrouwen juist hoog springen. Daarnaast staat er bij de dames nog een loopnummer op het programma namelijk de 5 kilometer. De mannen doen tijden de Golden League wedstrijden ook nog aan speerwerpen. De onderdelen zijn niet elk jaar hetzelfde want zo is nu al bekend dat het komende jaar de 800 meter word gelopen door de atleten.

Een compliment Reinoud zoals jij alle andere sporten even laat zien die belangrijk zijn voor de Australiërs. Dat doen echt niet heel veel mensen je na hoor.

Waarom staat er dat Grella je beste verdedigende middenvelder is terwijl die een bankplaats krijgt aangewezen? Zet je er een slechtere neer of iets?

Grella is een speler die absoluut in de eerste elf kan spelen maar omdat ik in Australië de sterkste ploeg zie van de kwalificatie poule ga ik met aanvallende middenvelders spelen. Grella is mijn eerste verdedigende middenvelder en gaat absoluut zijn minuten krijgen. Tijdens de Azië Cup gaat hij een belangrijkere plek innemen dan tijdens de kwalificatie periode.

 

 

Beter lezen ;)

Ah, leuk, een overzichtelijk verhaal (y)

leuk om te zien dat je andere takken van sport belicht, succes met de AUSSIES !

Ondertussen had ik een goed beeld van de spelers kwaliteit. Deze kwaliteit lag hoog genoeg om in de kwalificatie voor de Azië Cup geen enkel probleem te verwachten. Daarnaast zou Australië volgens mij op de Azië Cup zelf ook een leuk potje mee kunnen voetballen. Maar we moesten ons dan nog wel zien te kwalificeren.

 

Australië plaatste zich eenvoudig voor het hoofdtoernooi van de Azië Cup. Met zes overwinningen op rij werden we ruimschoots eerste in de poule. We scoorden gemiddeld drie doelpunten per wedstrijd, als je het vergelijkt met het aantal doelpunten dat we in Oceanië scoorde viel het uiteraard tegen, maar ik denk dat we goed hebben gepresteerd. Met twee tegendoelpunten in zes wedstrijden stond de verdediging er ook goed voor.

 

De uitslagen van de kwalificatie wedstrijden staan hier op een rij

 

Het is nu zaak om ons zo goed mogelijk voor te bereiden op de eerste Azië Cup in Australische geschiedenis. De Aussies going Asia! Zoals ik eerder kenbaar maakte denk ik dat Australië zeker wat te zoeken heeft op dit toernooi. Als je kijk naar de landen dit geplaats zijn hoeven we voor geen enkel team echt schrik te hebben. Voor mij zijn de belangrijkste landen op alfabetische volgorde: Australië, China, Iran, Japan, Saudi-Arabië en Zuid-Korea. De titelverdediger is Japan dat de vorige twee edities won.

 

In de voorbereiding staan geen oefenwedstrijden, ik ben van mening dat het niet nodig is. We komen 1 juli bij elkaar en hebben dan bijna drie weken om ons voor te bereiden. In de voorbereiding blijf ik uiteraard spelers bekijken en hou ik contact met ze. De eerste komende landen die ik ga bezoeken zijn Australië en dan toch eindelijk Groot-Britannië.

 

 

Bedankt voor de complimenten en reacties heren

In het tennis heb vier toernooien die Grand Slams worden genoemd. Dit zijn de vier grootste en belangrijkste toernooien van het jaar. Het eerste Grand Slam wordt in Australië gehouden, de Australian Open wordt elk jaar op Melbourne Park gespeeld. Men speelt op "rebound ace" wat je kan vergelijken met hardcourt. Het tweede toernooi is het gravel toernooi van Parijs. Dit toernooi wordt Roland Garros genoemd, twee weken later word er in Londen op gras gespeelt. Dit derde Grand Slam is het oudste en belangrijkste toernooi. Na Roland Garros begint het grasseizoen dat eigenlijk bestaat omdat men op Wimbledon op gras speelt. Het laatste toernooi is in New York en heet de US Open, men speelt op hardcourt.

 

Aangezien ik in Australië toch enkele spelers wilde bekijken besloot ik om het te combineren met dit grote sportevenement. De belangrijkste en beste Australische tennisser van het moment is Lleyton Hewitt. Hij won op zijn zestiende zijn eerste ATP titel en heeft een tijd lang op de nummer één positie van de wereld gestaan. Zijn droom was om de Australian Open te winnen, voor als nog is hij hier niet in geslaagd. Hij speelde in 2005 de finale tegen de Rus Safin die hem de baas was. Overigens won Hewitt wel twee andere Grand Slams, hij won in 2002 Wimbledon en een jaar later was hij de beste in New York.

 

Hewitt zich zelf oppeppend op de baan, door een van zijn vele 'Come on'

 

De bekendste Australische speler is Rod Laver. Laver wordt gezien als een van de beste tennissers van de wereld. Hij stond zeven jaar lang, van 1962 tot 1969, nummer een in de wereld. Daarnaast heeft hij als enigste tennisser twee maal de Grand Slam gewonnen. Dit houdt in dat je alle vier de Grand Slams wint in een tennisseizoen. Deze prestatie is op zich al heel bijzonder want er zijn maar twee tennissers en drie tennissters hier in geslaagd. Als eerbetoon heet het centre court van de Australian Open de 'Rod Laver Arena'. Opvallend is dat er nog ook een Australische tennisster erin is geslaagd om de Grand Slam te winnen. Margaret Smith-Court won in 1970 alle vier de toernooien en was zo de tweede vrouw die in dit kunststukje slaagde.

 

Rod Laver als winnaar van Wimbledon

 

Dit jaar ging de finale tussen de Zwitser Roger Federer en de verrassende Fernando Gonzalez. De ongenaakbare Federer won voor het tweede jaar achtereen de finale bij de heren. Bij de dames ging de finale tussen Serena Williams en Sharapova, waarin de Amerikaanse zich de beste toonde. Roger Federer word net als Laver en bijvoorbeeld Sampras als een van de beste tennissers gezien. Federer is ook hard op weg om alle vier de Grand Slams te winnen al is het maar de vraag of hij erin slaagt. Bij de mannen speelt namelijk Nadal die een ware gravel specialist is en Federer al twee maal versloeg op Roland Garros. Dit is het enige Grand Slam dat Federer nog mist.

 

In de twee weken dat ik bij de Australian open was en in de weken rond dit toernooi werden er verschillende wedstrijden bekeken in de Australische voetbal league. Het niveau van deze competitie ligt toch een stuk lager dan die in Europa ligt maar toch zijn er mij twee spelers opgevallen. De eerste is Bolton, deze keeper speelt voor Sydney en maakt goede kans om mee te gaan naar de Azië Cup. De tweede speler is een zeer ervaren verdediger genaamd Muscat, deze ervaren rot komt uit voor Melbourne en maakt ook een goede kans op de Azië Cup. Ik zit wat dun in mijn rechter verdedigers en aangezien hij prima op deze positie kan spelen en genoeg ervaring heeft maakt hij een goede kans.

Rugby is een zeer populaire sport in Groot-Brittannië maar ook in Australië. Aangezien ik toch in Engeland moest zijn om de vele Australische voetballers daar te bekijken leek het me een mooi plan om enkele rugby wedstrijden mee te pikken. Hoewel er een goede rugbycompetitie is op het Britse eiland leek het me leuker om enkele internationale wedstrijden te zien. Het bekendste toernooi is het six nations cup waar Ierland, Engeland, Schotland, Wales, Frankrijk en Italië aan deelnemen. Het toernooi bestond oorspronkelijk enkele uit de vier Britse landen maar Frankrijk en - nog later - is Italië toegevoegd aan dit toernooi.

 

De aanvoerders die de zes deelnemende landen vertegenwoordigen

 

Sinds enkele jaren kent het zeslandentoernooi (zoas men in Nederland het toernooi noemt) een tegen hanger op het zuidelijk halfrond. In dat toernooi nemen Zuid-Afrika, Nieuw-Zeeland en Australië het tegen elkaar op. Dit toernooi is nu in totaal elf keer gehouden en met Nieuw-Zeeland dat zeven maal tot winnaar werd gekroond is het beste land van dat toernooi ook genoemd. Australië en Zuid-Afrika konden beide het toernooi tweemaal op hun naam schrijven.

 

De six nation cup is in Nederland rugby. Zo heel af en toe komt er een flits langs van onze nationale competitie, maar over het algemeen laat men wedstrijden zien van dit prestigueze toernooi. Het is een halve competitie en het land met de meeste punten word de winnaar. Een overwinning levert 2 punten op en een gelijkspel 1, een nederlaag levert geen punten op. Op het moment dat twee landen evenveel punten hebben word er tegenwoordig naar het onderling resultaat of doelsaldo gekeken. In een eerder stadium waren er op dat moment twee winnaars.

 

Naast de toernooi winst zijn er ook nog enkele andere prijzen te winnen. Als het winnende land alle wedstrijd wint spreekt men van een Grand Slam. Daarnaast zijn er nog enkele prijzen voor onderlingen duels te winnen. Zo mag de winnaar tussen Frankrijk en Italië zich de winnaar noemen van de Giuseppe Garibaldi Trophy. De home nations (Brits) kunnen de Triple Crown winnen wanneer ze van de andere home nations winnen. De winnaar tussen Engeland en Schotland wint de Calcutta Cup en de winnaar tussen Engeland en Ierland wint de Millenium Trophy. De 'prijs' die Italië het meest wint is de Wooden Spoon die het land dat alle wedstrijden verloor in ontvangst mag nemen.

 

Als bondscoach van het Austrlische voetbal team moest ik natuurlijk wel het een en ander van rugby afweten want het was een geliefd gespreksonderwerp onder de spelers. De reden dat ik in Groot-Brittannië was waren ook de spelers en wel de spelers die in de Engelse competitie uitkwamen. Bij spelers als Viduka, Cahill, Emerton hoefde ik de spelers natuurlijk niet in actie te zien om te weten dat ze komende wedstrijd wederom geselecteerd worden. Het is belangrijk om regelmatig contact te hebben met zulke belangrijke spelers om zo optimaal naar de Azië Cup toe te werken. Voor het zo ver was zou ik me nog één keer naar Oostenrijk begeven om mijn laaste twijfelgeval te bekijken.

In Oostenrijk wilde ik nog een keer kijken naar mijn laatste twijfelgeval dit was Milicevic die nog altijd speelde voor Thün. In de twee wedtrijden die ik zag van deze Oostenrijkse ploeg speelde hij twee maal in de basis. Met in mijn achterhoofd mijn vorige bezoek aan dit Alpenland overtuigde Milicevic mij en zal hij deel gaan uitmaken van de ploeg die deelneemt aan het Aziatische Kampioenschap.

 

Milicevic in de kleuren van Thün

 

Omdat ik voordat ik terug moest naar Australië nog even de tijd had besloot ik naar de wereldbeker biathlon in Innsbruck te gaan. Deze sport volgde ik vroeger zo veel als ik kon, op de Nederlandse televisie word deze sport alleen uitgezonden tijdens de Olympische Winterspelen maar op Eurosport en/of de Duitse televisie was er genoeg biathlon te zien. Ik heb het altijd goed kunnen volgen dus.

 

Deze wintersport, die vooral in Duitsland erg groot is, word in veel landen beoefend. Ook in Nederland zijn er sporters die aan biathlon doen. Heel af en toe lukt het ze om mee te doen aan een wereldbeker wedstrijd maar het zal men niet verbazen als men niet tot de top van de wereld behoren. Zoals gezegd is deze sport in Duitsland heel erg groot maar ook in landen als Amerika, Canada en China word deze sport beoefend. Toch komen de beste sporters uit Europa. Naast Duitsland zijn Noorwegen en Frankrijk toonaangevende landen.

 

In het biathlon zijn er verschillende disciplines maar anders dan in bijvoorbeeld het schaatsen ziet men zeer weinig specialisatie. De meeste sporters doen aan beide technieken en doen zowel mee aan de lange afstanden als de sprint nummers. De sport bestaat uit langlaufen en onderweg moet men dan schieten. Wanneer men mist kan het zo zijn dat men een strafronde moet afleggen. Dit gebeurd bij de massastart, wanneer men niet tegelijk start word er bij een misser vaak een minuut bij de tijd opgeteld. De snelste is zoals gewoonlijk de beste en wint de wedstrijd.

 

Nadat ik een voor mij zeer bijzonder weekend had in Innsbruck was het tijd om me in het geheel te richten op het Aziatische Kampioenschap. Het is lastig om een doelstelling te noemen omdat ik geen vergelijking kan trekken met resultaten uit het verleden. Toch denk ik dat mijn Australische team ver kan komen en ik wil dan ook minimaal de poule fase overleven. Op naar Azië!

Weer een aantal mooie updates Reinoud. Was hem volledig uit het oog verloren maar je hebt hem zelf weer opgehaald.

Je verhaal wordt overigens wel behoorlijk eenzijdig als je het alleen maar gaat hebben over de overige sporten en dus haast niet over de wedstrijden zelf!

Eindelijk was het zo ver. Het Aziatisch Kampioenschap stond op het punt van beginnen. Australië was ingedeeld in poule A met Iran, Thailand en Oezbekistan. Op papier mag het geen probleem zijn om bij de eerste twee te eindigen. Ik schat Iran het hoogst in, toch blijven Thailand en Oezbekistan gevaarlijke outsiders.

 

Op 14 juni stond de eerste wedstrijd op het programma. We moesten gelijk volle bak tegen Iran. Naar deze wedstrijd waren we al een lange tijd aan het toe werken en het was nu dan ook belangrijk dat we goed zouden beginnen. Een nederlaag was niet gelijk fataal maar met een overwinning begin je het toernooi een stuk beter. Voor de wedstrijd probeerde ik mijn mannen duidelijk te maken dat wij voor het hoogst mogelijke moesten gaan. Duidelijk was dat dit een belangrijke wedstrijd was.

 

 

We wisten dat het belangrijk was om goed te beginnen en we kenden een droom start. In de eerste minuut was het Viduka - wie anders - die Australië gelijk op een voorsprong zette. In de zestiende minuut werd de wedstrijd feitelijk al beslist door oud-Feyenoorder Emerton. Iran kreeg enkele kleine kansjes maar echt gevaarlijk werd het eigenlijk nooit. Vlak voor rust was het wederom Viduka die scoorde en zo de eindstand op het bord zette. De tweede helft had beter schriftelijk af gedaan kunnen worden gedaan. De punten zijn binnen en Australië is goed begonnen aan hun kampioenschap! In de andere wedstrijd was het Oezbekistan dat won van het (mede) organiserende land.

 

 

@ Podolski: Heb geen oefenwedstrijd gespeelt en over de kwalificatie viel weinig te vertellen. Nu zijn we bij het toernooi aanbeland en zullen er weer wedstrijden besproken worden.

Vier dagen later stond het tweede groepsduel op het programma. Australië was bij winst bijna zeker van de kwartfinales en Thailand vocht voor de laatste kans. In het andere duel was het zaak voor Iran om te winnen van Oezbekistan want anders zouden ze zijn uitgeschakeld.

 

Ik hield mijn mannen voor dat we vandaag moesten winnen, de laatste wedstrijd zou ik dan wat andere spelers kunnen laten spelen. Daarbij zou een eerste plaats in de poule voor een gunstigere loting zorgen.

 

 

Net als in de eerste wedstrijd was het Mark Viduka die Australië een goed begin van de wedstrijd bezorgde. Het was meteen duidelijk dat het Australië was dat de betere ploeg was. Thailand hield zich enkel bezig met verdedigen en dat deden ze niet onverdienstelijk. Wederom werd er door Australië vlak voor rust gescoord, dit maal was het Cahill. Na rust bleef mijn team gretig op zoek naar een grotere score en die kwam er ook via Sterjovski en Culina.

 

Door de 4-0 overwinning waren we zeker van de volgende ronde. Tegen Oezbekistand konden we wat andere spelers de kans geven om te spelen. Iran had gedaan wat het moest doen door te winnen van die zelfde Oezbeken, voor hun is een gelijk spel tegen Thailand waarschijnlijk al voldoende voor een plek in de kwartfinales. Er van uitgaande dat wij ook onze laatste wedstrijd winnend afsluiten. Daarbij komt dat ik Iran niet zie verliezen van dit zwakke Thailand. Over drie dagen is de laatste poule wedstrijd en daarna begint het toernooi pas echt!

Leuk dat je het weer opgepakt hebt deze novelle alleen vallen de reacties wel héél erg tegen naar mijn mening! Tegen Thailand had ik niet anders verwacht dan dat je zou winnen zeg ik eerlijk.

Veel succes met de overige duels en ik blijf hem volgen!

De laatste poule wedstrijd was tegen Oezbekistan en enkele belangrijke krachten zouden een halve wedstrijd spelen. Zo kregen ook de wat mindere spelers speeltijd wat bevorderend is voor het groeps gevoel. Het resultaat was echter dat Australië niet scherp aan de wedstrijd begon. Oezbekistan kon tot twee maal toe een voorsprong nemen. Na rust was het echter Australië dat de wedstrijd weer in handen had en orde op zake stelde.

 

 

Uiteindelijk stond er een nette 3-2 overwinning op het bord. Door deze overwinning was Australië eerste geworden in de poule. Het gevolg was dat men in de kwartfinale het moest opnemen tegen Oman wat natuurlijk op papier een zeer gunstige loting is.

 

Iran won in de andere wedstrijd van Thailand en zo was het Iran dat samen met Australië door ging. Vooraf was ook de verwachting dat beide landen zouden doorstromen. Gastland Thailand kwam veels te kort en ook Oezbekistan kwam uiteindelijk kwaliteit te kort. Op naar de kwartfinale en ik ben van mening dat we nu moeten doorstromen naar de halve finale. Bij een nederlaag tegen Oman is dit toernooi niet geslaagd!

 

 

Leuk dat je blijft reageren Podolski!

Erg mooi verhaal heel mooi weergegeven en de resultaten zijn ook nog eens goed! Ik vind het verhaal er erg sterk uitzien! Ga zo door! KUTGW

In de kwartfinale stond Australië - Oman op het programma. Australië werd gezien als de grote favoriet in deze wedstrijd. Inzetten op een overwinning van Oman bij de bookies kon een hoop geld opleveren. In mijn spelers groep was veel vertrouwen voor afgaand aan deze wedstrijd. Tijdens de persconferenties die ik of een van mijn spelers gaf werd regelmatig benadrukt dat wij de grote favoriet waren voor deze wedstrijd. We hadden afgesproken om ons duidelijk als favoriet te presenteren, geen mogelijkheid lieten we onbenut om nog maar eens te melden dat wij niet mochten verliezen van Oman. Om de verantwoordelijkheid af te leggen lukte niet, het was immers ook gewoon een mindere tegenstander. Zelf schatte ik bijvoorbeeld Oezbekistan hoger in. Daarom had ik besloten om duidelijk te laten zien dat er met Australië niet te spotten viel en dat wij 'gewoon' zouden winnen. Hopelijk bracht dit Oman in verlegenheid en zouden we al met 1-0 voorstaan.

 

 

Op het veld liet Australië ook duidelijk zien dat het de betere ploeg was. Vanaf het begin was het Australië dat het initiatief nam en Oman dat enkel kon tegen houden. Dit verschil in kwaliteit kon niet zo snel worden omgezet in een snelle voorsprong zoals we wel hadden gedaan tegen Iran en Thailand. Toch kwam die voorsprong er wel, in de zesentwintigste minuut was het Cahill dat met zijn tweede doelpunt van het toernooi Australië op een 1-0 voorsprong zette. Cahill bekroonde een vloeiende Australische aanval met een simpele intikker. Na rust bleef Australië drukken, Oman was niet in staat om gevaarlijk te worden. Oman dat nu moest komen wisselde een middenvelder voor een aanvaller maar dit leide niet tot meer druk. Het bleef Australië dat bleef aanvallen en Oman dat het van een spaarzame counter moest hebben. In de '53 ste minuut werd de wedstrijd beslist. Door de rode kaart van Quhwaji was Oman helemaal niet meer in staat om een vuist te maken. Via Skoko werd het uiteindelijk nog 2-0 voor Australië en zo werd toch vrij eenvoudig de halve finale van dit Aziatisch Kampioenschap gehaald. In deze halve finale is het China dat onze tegenstander word, dit is na Iran onze tweede tegenstander van niveau. Het is dus niet zo dat Australië even door gaat naar de finale, maar ook tegen China liggen zeker kansen!

 

 

@ Thom: Bedankt voor de complimenten