neva

Potverdorie, dat zijn serieuze afstanden. Lekker man! Zelf nu ook de 2e keer 100 km gedaan, maar fysiek begint het wederom tegen te zitten. Had nieuwe fietskleding en die leek goed te zitten, maar net onder m'n kont ligt het nu helemaal open. Heb ook wel een nieuwe fiets, dus misschien ligt het daaraan. Maar het is zo jammer dat je continu tegen gehouden wordt door van die kleine, hardnekkige huidblessures. Is het dit niet, is het wel m'n lies. En anders verzint m'n lichaam wel wat anders. Conditioneel zit het wel goed en wil ik ook z.s.m. weer richting de 150. Dat is echt bijna 20 jaar geleden.

Goh, dat is overtuigend. Lekker man. Hopelijk straks een beetje het geluk aan je zijde.

Jaja, het is weer begonnen. En hoe..

Hoofdstuk 11: Welkom in Amerika Misschien had ik de mazzel dat het al 2038 was. De kans dat Trump nog aan de macht is in die tijd, is natuurlijk vrij klein. Gelukkig maar, want na het successeizoen in Brazilië wachtte de volgende klus op het volgende continent: Noord- en Midden-Amerika. We komen aan bij landen die aangesloten zijn bij de CONCACAF, waaronder de vele kleine eilandjes, maar ook Mexico en de Verenigde Staten. De VS zijn de meest logische keuze voor deze uitdagingen, niet alleen omdat ze kwalitatief goed zijn (hoewel Mexico ook niet te onderschatten is!), maar ook vanwege de regels in de MLS. Want het lijkt een heel moeilijk en ondoordringbaar oerwoud, die regels, maar wie de regels van de competitie kent en naar zijn hand weet te zetten heeft vrij spel in het opbouwen en vooral afbreken van een selectie. En dus lag de focus niet alleen op de nationale competitie en de Champions Cup (ze spelen geen groepsfase in de Champions League, dus ze noemen het geen League maar een Cup), maar ook op de Poképlayerchallenge. Er zit een limiet aan het aantal buitenlanders dat je mag hebben, maar die limiet kun je oprekken door rechten van andere clubs te ruilen voor bijvoorbeeld overbodige spelers, budget of draft picks. En laten we daar nou net lekker bedreven in zijn. Uiteindelijk blijven we drie seizoenen in Amerika hangen (spoiler!). Daarin pakken we drie letters van de Alliteratieuitdaging met dank aan Oswaldo Osuna, Wacharapong Wichian en Arnór Egill Axelsson, maar we zetten vooral stappen in de Poképlayerchallenge, waar we van 63 naar 91 gaan. Niet slecht, maar er is nog een lange weg te gaan. Vandaar dus de verwijzing naar Trump, we waren flink wat migranten aan het importeren en exporteren. Laten we hopen dat het deporteren verleden tijd is wel. In eerste instantie ging het ook wel een beetje ten koste van de resultaten, maar dat was niet iets waar ik mij zorgen om maakte. Het successeizoen in Brazilië bracht, ondanks zeven prijzen, slechts 909 HoF-punten voor de Journeyman in het laatje, dus het grote binnenharken moet in een grote Europese competitie gaan gebeuren. Daarnaast had ik het idee dat dit nogal eens een hele lange carrière kon gaan worden en, zeker niet arrogant bedoeld, maar dan haal ik die punten toch wel. Dat we dus naast de Supporters Shield grepen in het eerste seizoen, kon mij niet zoveel boeien. We wonnen wel onze eigen Conference. Huh? Amerika hè. Weer een rare opzet. Heel kort: 29 teams verdeeld over 2 Conferences (regio’s) Top 9 uit iedere conference speelt playoffs om de landstitel (nrs. 8 en 9 spelen eerst een ‘wildcard’duel). Een algemene rangschikking, de Supporters Shield De MLS Cup ligt klaar voor de winnaars van de playoff, dat is de echte landstitel. De US Open Cup is dan nog het nationale bekertoernooi De Leagues Cup is een nieuw toernooi met teams uit de MLS en uit de Mexicaanse competitie. De winnaar pakt een ticket voor de Champions Cup. Dus. We winnen de Conference, pakken niet de Supporters Shield, maar winnen wel de Playoffs en dus de MLS Cup. Kampioenen! In de beker falen we in de kwartfinales en de Leagues Cup worden we uiteindelijk halvefinalist, waar we helaas verliezen en vervolgens ook nog eens de strijd om de bronzen medaille niet weten te winnen. Daar rust een vloek op, die Leagues Cup, maar daar komen we nog wel achter. We plaatsen ons dus voor de Champions Cup, waar we in mijn tweede seizoen dus aan mogen deelnemen. @Glenn08 @Krabby @Fantasy @FlyD @KayDeManaager @Djurovski @Nom de Guerre @Marius @keano77 @ElMarcos @MNie@delichris Dit was inderdaad wel een hele prestatie en heel onverwachts! Uiteindelijk was het wel een druk seizoen voor ons, maar valt ie voor de topclubs ook niet in een hele lekkere periode. Ik denk dat het niet eens heel erg in ons nadeel werkte. Bedankt voor de mooie woorden! Yep. Dit was weer bizar. Haha, nee dat dan weer niet En dat in Spanje. Voelde heel vet. Ging er echt met 0 verwachtingen heen.

Het is wel spannend.

Voornaam: Martin Achternaam: St. Louis Roepnaam (optioneel): Geboortedatum: 31/01/1981 Nationaliteit: Canadees, Nederlands Positie(s) (max. 3): AMR Club(*1): Sparta Rotterdam Links- of rechtsbenig: Rechts Lengte: 173 Gewicht: 83 Sterke punten (bijv. afwerken, dribbelen, kracht) (max 5): Snelheid, Dribbelen, Kracht, Behendigheid, Versnelling

Heeel vet!

GP Saudi Arabie - 20 april 2025 1. Piastri 2. Norris 3. Russell 4. Verstappen 5. Leclerc 6. Hamilton 7. Gasly 8. Antonelli 9. Albon 10. Hadjar Pole position: Piastri 1e uitvaller: Doohan Snelste ronde: Albon

Vick Voltreffer is een Hollander. Volgens mij mogen Non-EU spelers niet spelen in de KDD toch of wel?

Vandaag voor het eerst in jaren (echt jaaaaren) weer eens de 100 km aangetikt in een enkele rit. 30.6 gemiddeld, met dank aan het vrijwel windloze weer vandaag. Heerlijk. Tot aan 92 km zat ik nog op 31.1 gemiddeld, maar laatste stuk was ik niet meer vooruit te branden en was het echt gruwelijk afzien Anyway, wel weer lekker om het fietsen wat op te pakken.

Oew, spannend. Lekker bezig man.

Hoofdstuk 10: Het beste jaar dat de voetbalwereld ooit gezien heeft Eigenlijk was ik klaar in Zuid-Amerika. We hadden de Copa gewonnen met Paranaense en er was niet echt heel veel meer om voor te spelen. Mijn reputatie was inmiddels gegroeid tot de volle 5 sterren, dus ik zou Europa in kunnen laden en ergens in een grote competitie aan de slag kunnen. Toch deed ik dat niet. Ten eerste omdat ik eerst Azië of Noord-Amerika wilde doen. Ten tweede omdat ik het gevoel had dat het een bijzonder jaar zou kunnen worden in Brazilië. En dat werd het. Wie Athletico Paranaense zegt denkt tegenwoordig terug aan 2037. Een jaar waarin records sneuvelden. Een jaar van een elftal, zo hongerig, dat Rupsje Nooitgenoeg erbij zou verbleken. Van de scorende doelman Alfie Jones tot aan debuterende jeugdspelers als Sergio Ferreira en Felipe Anderson, die jaren later furore zou maken bij Chelsea en de Selecão en meerdere keren uitgeroepen zou worden tot Wereldvoetballer van het jaar. Iedereen wilde zich laten zien. Sorriso, die aangaf toe te zijn aan een nieuwe uitdaging, wilde zich nog een keer in de kijker spelen. Hudson, de linksbuiten die zich onder mij wist op te werken van bankzitter tot captain, betaalde het vertrouwen ten volste terug. En achterin stond het ook als een huis. Lucas Gabriel, de matchwinner van de Copafinale van het jaar ervoor, speelde met meer vertrouwen dan ooit tevoren. En die nieuwe Iraniër, Mohammad Taghizadeh, voor een half miljoen over gekomen van Tractor, bleek een schot in de roos en een missende link in een elftal uit een land dat zóveel talent heeft voortgebracht. Waarom zou een Iraniër híér settelen en een meerwaarde zijn? Nou, hij liet het ze wel even zien. Het begon allemaal met de staatskampioenschappen. Die waren wederom geen probleem. De Braziliaanse Super Cup? 3-1 winst tegen Corinthians. De Zuid-Amerikaanse Supercup, tegen de winnaar van het Copa Sudamericana, was ook geen probleem. Als Libertadores-winnaars waren we aan onze stand verplicht om het tweeluik met São Paulo op ons naam te schrijven en met een 3-1 en 2-3 overwinning voldeden we daar ook aan. De Braziliaanse Serie A was ook geen probleem, hoewel het tegen het einde nog spannend maakten door een flinke inzinking te krijgen. We verloren vier van de laatste vijf duels, maar hielden uiteindelijk nog vijf punten voorsprong over op de nummers twee en drie. De Braziliaanse beker dan? Vorig jaar nog uitgeschakeld door een B-team op te stellen waar we dachten dat het kon, maar uiteindelijk dus toch niet kon. Dit jaar was de selectie breder. De finale werd gehaald en hoewel het eerste duel met 1-0 verloren ging bij Flamengo, waren we in staat om het in de return om te buigen. Kort na rust maakte Julio Gonzalez de 1-0, waarna Fabricio 19 minuten voor tijd ook de 2-0 maakte. Buit binnen. De Finale van de Copa Libertadores was een herhaling van het jaar ervoor. Wederom was Flamengo de tegenstander, maar het niveauverschil was inmiddels toch wel aanzienlijk geworden. Sorriso maakte vroeg de 0-1, Fabricio kort na rust de 0-2 en het slotakkoord kwam negen minuten voor tijd van Gustavo Felipe: 0-3 was de eindstand voor 40.000 fans in het Argentijnse Estadio de Avenida La Plata. Echter was dit nog niet alles. Want in juli, middenin het drukke voetbalseizoen in Brazilië en middenin de voorbereiding voor vrijwel alle Europese landen, vond het WK voor clubteams plaats. Door de winst in de Copa het jaar ervoor hadden wij ons weten te kwalificeren en zo mochten we het in Groep B (er zijn acht groepen in totaal) opnemen tegen Wydad, Seattle en Juventus. Wydad kende ik nog wel goed van mijn tijd in Marokko, Seattle had ik geen beeld bij en waar we stonden ten opzichte van Juventus was ik ook niet zeker van, maar ik maakte mezelf weinig illusies. Tot het openingsduel. Het WK, dat in Spanje werd afgewerkt, begonnen met een klinkende 4-0 overwinning op de Oude Dame, in het stadion van Real Madrid. Gaaf hoor. Met tweemaal een 2-0 zege (tegen Seattle en Wydad) wisten we ons zonder tegendoelpunten als eerste te kwalificeren voor de volgende ronde. Dat is onverwachts! Daar moesten we het opnemen tegen Borussia Dortmund, waarbij de Duitsers de rust ingingen met een 1-0 voorsprong. Via Juan Paz werd het in de 51e minuut 1-1, waarna Moritz Damm namens Dortmund besloot dat hij zin had om één van onze jongens in tweeën te trappen: rood. Het nummerieke voordeel bracht een overwicht met zich mee, dat door Tiago Ramim (69) en wederom Juan Paz (74) werd afgestraft. Een prachtige 3-1 overwinning, plaatsing voor de kwartfinales en een loting die niet ongunstig is: Boca Juniors. Boca hadden we al wel eens geklopt, het jaar ervoor, in de Copa. Nu leek het een makkie te gaan worden toen Juan Paz al na een kleine anderhalve minuut de score opende: 1-0. Dat wisten we niet uit te breiden tot de rust en in de tweede helft tapte Boca uit een ander vaatje en werden we in het eerste kwartier in ons hemd gezet. Treffers van Villalba en Castaño bogen de tussenstand én het momentum om. Gelukkig wisten we veerkracht te tonen en via jeugdspeler Sergio Ferreira kwamen we in de 69e minuut langszij. Aanvoerder Hudson wist vier minuten later de 3-2 aan te tekenen en die klap kwamen de Argentijnen niet meer te boven. Het hele idee van het WK op neutraal terrein is dat het neutraal is. Maar bijna 88.000 uitzinnige Spanjaarden wilden daarna Atletico Madrid naar de winst schreeuwen tegen ons Paranaense. In een verschrikkelijk duel, waarin spelers en officials stijf leken te staan van de spanning, kreeg Sorriso het publiek twaalf minuten voor tijd muisstil. Silencio. 1-0 en Athletico Paranaense stond in de finale van het WK! Neutraal terrein hè. Dat was blijkbaar belangrijk, want hoewel er mooiere en grotere stadions zijn in het land, werd de finale in het 57.000 plekken tellende stadion van Sevilla gespeeld. Tegenstander was Real Madrid. Torenhoog favoriet, kampioen van Spanje en van Europa. Een tactisch schaakspel ontstond er op de mat, onder flink tropische temperaturen. Geen probleem natuurlijk voor onze Brazilianen, want wij zijn inmiddels wel wat gewend. In de 44e minuut wordt Spanje opgeschrikt door een lokale aardbeving, want 28.500 Brazilianen beginnen te hossen en te springen na de openingstreffer van Gleibson Monteiro, rechtsback van beroep en één van de sterkhouders tijdens deze periode. Als in de 64e minuut Julio González de 0-2 maakt kan het niet meer misgaan en zijn de Brazilianen zó luidruchtig dat het lijkt alsof ze het hele stadion in het bezit hebben. Real Madrid komt nog wel terug hoor, via Ilunga in de 81e minuut, maar Paranaense houdt stand, wint het Wereldkampioenschap en mag zich met recht het beste team van de wereld noemen. Zeven competities. Zeven prijzen. Wat een seizoen. En nu stoppen op het hoogtepunt. Vertrek bij Club Athletico Paranaense in december 2037: Journeymanpunten: 2.173 (doel: 12.868) Hexagon continenten: 3 / 6 Poképlayerlanden: 63 / 217 Alliteraties afgestreept: 13 / 26 Rogerio Ceni-challenge: voltooid Overigens kwam hier wel het moment dat ik besefte dat de Nationalist Challenge, zoals deze op ons forum staat, best goed te doen moet zijn in Brazilië. Je doel is om het WK voor clubs te winnen met alleen maar spelers uit eigen land, vanaf het moment dat je instapt in de club. Je mag bij een grote club instappen, dat zou moeilijker moeten zijn, maar ik denk dat het in Brazilië wel meevalt. Misschien dat ik hier op een later moment dus nog wel eens terugkeer. @Glenn08 @Krabby @Fantasy @FlyD @KayDeManaager @Djurovski @Nom de Guerre @Marius @keano77 @ElMarcos @MNie@delichris Eerlijk, het was geen hoogvlieger. Maar we hebben het er samen toch maar mooi voor elkaar gekregen. Een beetje lef, een maffe trainer, een dominant elftal en een gigantische dosis loyaliteit, maar het is gelukt. Goh. En een koekenbakker was het. Maar wel míjn koekenbakker . Dat slotstukje van hem gaat nog wel even duren, maar dat komt echt nog wel goed Yes, vond het zelf ook leuk, zeker om het over meerdere clubs te verspreiden. Nog flink wat avonturen te gaan hoor, voor we Alfie Jones weer tegenkomen, maar we gaan hem zeker nog een keertje zien Dit was inderdaad heel leuk! Fijn om zo'n loyale keeper te hebben ook. En met de Marokkaanse competitie en de Braziliaanse staatskampioenschappen ging het inderdaad hard! Als je eenmaal een echt dominant team hebt, krijg je natuurlijk ook nog eens genoeg strafschoppen en vrije trappen in kansrijke posities. En het risico is dan wat kleiner, mocht je per ongeluk meerdere strafschoppen missen of uit een tegenstoot een doelpunt weggeven.

Volledige naam: Vick Voltreffer Eventuele roepnaam (optioneel): - Geboortedatum (dd-mm-2004): 31-07-2004 Positie (natuurlijk): S Andere posities (max. 2, gevorderd): - Beste vaardigheden/attributen (max. 6): Koppen, Sprongkracht, Snelheid, Behendigheid, Kracht, Dribbelen Voorkeursformatie: 442 Voorkeursrugnummer: 77 Linkervoet/Rechtervoet: rechts Lengte/gewicht: 194/87 DM (2): RV (2): CV (4): LV (2): VMC (2): (A)MC (2): (A)MR (2): (A)ML (2): SP (3): Vick Voltreffer

@ReneLeBlanc @Thierryvane

Ah, onze Noord-Ierse Duitser. Faceinthegame. Bij mijn Arsenal ook al zo'n topspits geworden.

Hoofdstuk 9: De grote Alfie Jones-special. Baas boven baas. Rogério Ceni was een prima keeper, dat zeker. Maar wat hem bijzonder maakte is het feit dat hij een vrije trappen- en penaltyspecialist was. In aanvallende zin. Gedurende zijn carrière scoorde hij maar liefst 132 doelpunten, waarmee hij een tijdlang in de top tien stond van meest scorende spelers in de rijke geschiedenis van São Paulo. Niet slecht voor een ballenvanger die de ballen vooral úít het doel moest zien te houden. De uitdaging die we hiermee aangaan laat zich natuurlijk al raden: zorg ervoor dat jouw keeper minimaal 133 doelpunten maakt in zijn carrière, om het record van Rogério Ceni af te pakken. Eigenlijk was het een uitdaging die wel op mijn lijstje stond, maar waar ik niet teveel aandacht aan wilde geven. Dat komt nog wel eens als ik ergens van plan ben om lang te blijven, dacht ik. Maar in 2030, mijn derde seizoen bij het Nieuw-Zeelandse Melville United was ik op zoek naar een nieuwe keeper. En die keeper, dat werd Alfie Jones. Hij sprong er bovenuit toen ik mijn scoutinglijst raadpleegde op zoek naar een nieuwe META-doelman en toen ik na de voorbereiding op het voetbalseizoen in Nieuw-Zeeland de penaltynemers wilde aanwijzen, zag ik dat hij een beoordeling van 12 had voor het nemen van strafschoppen en een ‘4’ voor de vrije trappen. Hartstikke leuk natuurlijk! Zo liet ik Alfie Jones daar bij Melville alle strafschoppen en directe vrije trappen nemen, wat soms nog wel eens wilde leiden tot bijzondere tafarelen, zoals het missen van drie strafschoppen in één wedstrijd: Het zou een uitdaging van de lange adem worden, want hoewel ik met Melville in eigen land best wel oppermachtig was, was het nu ook weer niet zo dat we alles maar simpel met 10-0 wonnen. Het was tenslotte geen Marokko! In het eerste seizoen was het helemaal nog een beetje onwennig, maar uiteindelijk scoorde Jones zes keer. De twee seizoenen daarna ging het wel een stuk beter, maar met 17 en 18 goals in 2031 en 2032 nam ik afscheid van Melville – en van Jones. De tussenstand: 41 treffers. Nog 92 te gaan. Op dat moment had ik zelf ook niet echt het idee dat deze uitdaging met deze doelman (ondanks zijn jonge leeftijd van 21) doorgezet zou worden. Ik was tenslotte vertrokken naar Marokko en vond mijn heil bij FAR Rabat, waar ik een betere doelman op goal had staan. Maar ineens kwam daar een ondeugende gedachte op. Ik kan Alfie natuurlijk ook gewoon naar Rabat halen. Een kort belletje naar zijn zaakwaarnemer was er nodig om te bevestigen wat ik al dacht; Alfie Jones staat best open voor een avontuur in Marokko. En zo was het aan de vooravond van het seizoen 2033-34, mijn tweede seizoen in Marokko en mijn eerste volledige seizoen daar, dat Alfie Jones als één van de maximaal vijf toegestane buitenlanders het FAR Rabat-shirt aantrok en zich aansloot bij de succesformatie die de rest van de Marokkanse Liga Botola 1 zou laten figureren. Alfie Jones kon gretig profiteren van de doelpuntendrift van de Rabat-machine. In zijn eerste jaar schoot hij maar liefst 26 keer raak en het seizoen er na kwam hij tot 25 treffers. Zo stond hij dus ineens op 92 en leek het record haalbaar, ware het niet dat ik de deur bij Rabat achter mij dicht trok en naar Brazilië verkaste. Alfie Jones was niet goed genoeg voor Paranaense. Hij zou misschien op basis van kwaliteiten de zesde keeper zijn. Sterker nog, volgens mijn scouts zaten er zestienjarige linksbacks in mijn jeugdopleiding daar die een betere keeper waren dan dat hij was. En toch haalde ik hem. Ik wilde de challenge doorzetten, maar Alfie en ik waren zoekende in Brazilië. Het niveau lag hoog, er waren teveel belangrijke wedstrijden in dat eerste seizoen en hij speelde slechts sporadisch. Het leverde één treffer op. Het scheelde dat we het jaar daarop begonnen met de staatskampioenschappen. Jones speelde alles in die competitie, speelde ook veel competitiewedstrijden en de groepsfase van de Copa Libertadores. Met vijftien treffers in het tweede seizoen bracht hij het totaal op 108. In het derde seizoen gebeurde dan eindelijk ook waar we al die tijd naartoe hadden gewerkt. Alfie Jones scoorde liefst 27 keer en verbrak het record van Rogerio Céni in stijl: hij hield de ‘nul’, scoorde een strafschop en ramde een vrije trap binnen. Het einde van mij bij Paranaense betekende ook een einde van de samenwerking tussen Jones en mij. We gingen beiden onze eigen weg, waarbij Alfie nog wel een fraai contract tekende bij Sport Recife en later Atletico Mineiro en zelfs de overstap maakte naar de Franse topclub Nice. Hij kwam echter alleen bij Recife tot twee duels, daarna keepte hij niet meer, tot hij in 2041 naar het derde Franse niveau vertrok en bij Annecy tekende. Daar keepte hij wel als eerste doelman, maar scoren, dat zou Alfie Jones niet meer. Voorlopig. Want in 2047, het laatste jaar uit de carrière van de doelman, zouden onze wegen nog één keer kruisen. Daarover later meer. De carrière en de 93 competitiedoelpunten van de doelman. Het is jammer dat alleen de competitieduels en –doelpunten getoond worden. Voor meer gedetailleerde screenshots van Alfie Jones verwijs ik jullie graag door naar de topic van de Rogério Ceni-uitdaging. @Glenn08 @Krabby @Fantasy @FlyD @KayDeManaager @Djurovski @Nom de Guerre @Marius @keano77 @ElMarcos @MNie@delichris Korter dan dit is denk ik niet te doen hoor Ik denk dat er nog wel wat speciaals in de Braziliaanse pijpleiding zit Oh, ik mag niet klagen. Achteraf jammer dat ik te lang bij Bucklands Beach ben blijven plakken. Maar hé, zo halen we de jaren snel in! Siiii. Dank u

Ja, zat in het verkeerde topic..

HET KAN NOG BOYS

1. Piastri 2. Norris 3. Russell 4. Hamilton 5. Verstappen 6. Leclerc 7. Antonelli 8. Hadjar 9. Gasly 10. Albon Pole: Piastri Uitvaller: Ocon Snelste: Albon

Die 8-0 die is wel Gudja.. lekker man.

Hoofdstuk 8: Op jacht naar de top. Het Braziliaanse voetbal is erg competitief. Je speelt heel veel wedstrijden en er zit prima geld in Brazilië. Met fantastische jeugdopleidingen en een hoge ‘youth rating’ komen er vanzelf pareltjes tevoorschijn bij iedere club. En met die mengelmoes van META-aankopen en talentvolle spelers uit de eigen jeugd gingen we aan de slag met Paranaense, in het tweede seizoen, mijn eerste volledige seizoen. De staatskampioenschappen worden voornamelijk gebruikt om het elftal fit te krijgen voor het nieuwe jaar en reserves de kans te geven. Zo begonnen wij ook, maar het verschil in de staat Paraná met de andere clubs is echt wel groot. Alleen Coritiba kon meekomen, zij waren dan ook de enige club die ook in de Braziliaanse Serie A speelde. We wonnen alles, de 11 groepsduels en alles vanaf de kwartfinale. Zo is de eerste prijs van het seizoen binnen nog voor het seizoen goed en wel begonnen was. Direct hadden we ook de tweede prijs van het seizoen kunnen pakken, maar de Supercup ging helaas na strafschoppen verloren tegen veelvraat Flamengo. Toch had ik het gevoel dat het een mooi seizoen zou kunnen gaan worden. En het werd ook een mooi seizoen. In de competite was het lang een nek-aan-nek-race met Flamengo. Zij waren de tien jaren voorheen kampioen geworden, maar er leek wel wat gemakzucht te sluipen in de succesformatie. Zij zouden het seizoen afsluiten met 85 punten, zes minder dan het jaar ervoor. En wij haalden er één meer dan dat Flamengo het jaar ervoor deed: 92 dus. Zo was mijn eerste titel in Brazilië een feit. Grote vreugde bij Club Athletico Paranaense natuurlijk, want hoewel het een relatief bekende naam is, wonnen ze de Serie A nog maar één keer eerder. Dat was in 2001, inmiddels 35 jaar geleden. In de beker ging het helaas, mede door het drukke programma, wel mis. De kwartfinales waren het eindstation. We verloren met een B-team van Botafogo, nadat we thuis met de sterkste opstelling nog met 3-1 hadden gewonnen. Uit gingen we echter met dezelfde cijfers onderuit, waarna zij ook nog eens de strafschoppen beter namen. Zeer onnodig en heel erg jammer, maar op dat punt waren we nog druk bezig met onze Copa-campagne. De Copa Libertadores, de Zuid-Amerikaanse Champions League, was nog nooit gewonnen door de club uit Paraná. Normaal gesproken is het wel een Braziliaans feestje, wat soms verstoord wordt door Boca of River Plate uit Argentinië, maar over het algemeen ben je als Braziliaans team niet kansloos voor de eindzege. Toch was de prijzenkast wat dat betreft nog leeg voor Furacão de Baixada – de laagland orkaan. De groepsfase was uiteraard geen probleem. Zes zeges in zes wedstrijden werden binnengeharkt in een groep met Allianza uit Peru, Colón de Santa Fe uit Argentinië en Monagas SC uit Venezuela. In de tweede ronde wonnen we tweemaal met 5-0 van Millonaros FC uit Colombia en in de kwartfinales wonnen we tweemaal met 2-1 van River Plate. De Boca Juniors werden in de halve finale na een 1-0 thuiszege en een 1-3 uitoverwinning óók aan de zegekar gebonden, waardoor we ons hadden geplaatst voor de finale! En die finale werd een spektakel. Tegenstander: uiteraard Flamengo. Locatie: het Colombiaanse Cali, waar 52.000 supporters het stadion een prachtige sfeer gaven. Aanvoerder Hudson, onze linksbuiten, schoot ons al snel op 1-0, waarna Sorriso in de 19e minuut de 2-0 liet aantekenen. Via Diego kwam Flamengo in de 26e minuut met de aansluitingstreffer en kort na rust zorgde Richard Ortíz voor de 2-2. In de 74e minuut liet Sorriso ons weer juichen, maar in de 85e minuut was het wederom Ortíz die de gelijkmaker scoorde. Lucas Gabriel, een centrumverdediger die tot 212 competitiewedstrijden zou komen in zijn carrière voor Paranaense en daarin slechts 14 treffers zou maken, werd echter de grote man. In de 89e minuut knikte hij van dichtbij raak en zorgde hij ervoor dat ik na anderhalf jaar alweer het volgende continent mocht afvinken: 4-3. @Glenn08 @Krabby @Fantasy @FlyD @KayDeManaager @Djurovski @Nom de Guerre @Marius @keano77 @ElMarcos @MNie@delichris Dit gaat al de goede kant op. Maar het beste moet nog komen Het is vreemd, omdat het zo ongelooflijk druk is. Maar ergens heeft het ook zeker wel zo z'n charme. Yes, prima jaartje erachteraan geplakt. Ging gelukkig voorspoedig! Ik wil nóg meer. Stay tuned

Beslissingswedstrijd als het gelijk eindigt. Ook als doelsaldo anders is. Succes!

Checkt trainingsschema: Recovery training. Ah, ja.

Hoofdstuk 7: Samba Het land waar voetbal misschien niet is uitgevonden, maar wel is ontdekt. Als er een land is dat het internationale voetbal naar een hoger niveau heeft getild, is het Brazilië wel. Van de favela’s tot aan de stranden, overal speelt men voetbal. Van Pelé en Garrincha tot aan Ronaldo en Romário, zelfs tot de sterren van de laatste jaren, Neymar en Ronaldinho of de nieuwe sterren Endrick en Vinicius jr., de lijst met Braziliaanse wereldsterren is nagenoeg eindeloos. Het Braziliaanse seizoen is rommelig. Er worden eerst staatskampioenschappen afgewerkt (vanaf januari), de bekerduels zijn met een heen- en terugwedstrijd en er zijn sowieso al 38 competitieduels te spelen. Onder aan de streep kan je zomaar tot aan zeventig officiële duels komen per seizoen. En dat seizoen loopt dan tot en met december. Inderdaad; je hebt met mazzel tijdens de kerst vrij en dan begint het volgende seizoen alweer. De club die mij een kans wilde geven was Athletico Paranaense. Zij speelden op dat moment nog in de Copa Libertadores, de Champions League van Zuid-Amerika. Een prachtig moment dus om in te stappen, ondanks de 12e plaats na 14 duels in de competitie. Overigens niet na 14 speelrondes, want er waren clubs met méér (tot wel 21) en minder (zelfs met 9) competitieduels in de benen. Welkom in de jungle. Heel eerlijk, het was even wennen. Brazilië was echt pittig en we hadden ons vizier op zowel de beker, de Copa als de competitie staan. Daar was alleen de selectie niet helemaal op gebouwd. Uiteraard kan je in Brazilië vaak ook nog steunen op je reserve- en jeugdelftal, die ook competitievoetbal spelen, waardoor het totaal aantal contractspelers al snel richting de zeventig gaat. Dat lijkt ideaal zo in het eerste seizoen, maar er zat toch vooral heel veel middelmaat tussen en ik was (misschien iets te) gretig aan het verkopen. Het leidde tot een kleine opmars en in de competitie haalden we de zevende stek binnen. Genoeg voor deelname aan de Copa, maar die kan je ook op een andere manier bewerkstelligen. Zo ligt er een ticket klaar voor de titelverdediger en wij zitten nog in het toernooi. In de achtste finales moeten we het opnemen tegen competitiegenoot Fluminense. Zij zijn goed, maar niet zo goed als het ongenaakbare Flamengo, dus er lagen kansen. Het zouden memorabele duels worden, want na een 4-1 thuisoverwinning (4-0 bij rust) wordt het uit maar liefst 5-8 in het iconische Maracanã. In de halve finales wachten wederom landgenoten. Palmeiras, de nummer drie van onze competitie. Na tweemaal een gelijkspel (2-2 en 0-0) moesten strafschoppen de doorslag geven. Zo had ik al een grote kans om na een goed half jaar de grote finale te spelen om ook dit continent af te strepen. Zo ver kwam het echter niet. Wij misten onze zesde strafschop en trokken zodoende aan het kortste eind. Wel wisten we van São Paolo te winnen in de finale van de Braziliaanse beker, dus was het seizoen alsnog best geslaagd. Overigens sloten we de competitie af op plaats 7, maar dat was al een stuk beter dan waar ik begon. En met een ticket voor de Copa reeds in de broekzak, kan ik me over dit seizoen ook niet meer druk maken. Vol vertrouwen zagen we het nieuwe seizoen tegemoet. Dat hier de eerste bouwstenen zouden worden gelegd voor het beste seizoen uit de geschiedenis van het moderne voetbal, had ik echter nooit durven dromen. @Glenn08 @Krabby @Fantasy @FlyD @KayDeManaager @Djurovski @Nom de Guerre @Marius @keano77 @ElMarcos @MNie@delichris Jep. Kansloos Zeker belachelijk. Zoiets is altijd maar even leuk. Ik dacht alles wel even op de sloffen af te kunnen. Gelukkig kwam het goed, maar het was uiteindelijk op het nippertje. Je laatste statement zal er nog om gaan spannen, denk ik. Nou, precies dat. Snel weg daar. Al zou ik er nog eens terug kunnen komen als ik een bepaalde challenge zou willen doen (speler met 1000 treffers, wellicht). Maar liever niet. Het was nogal... saai.

Als je de resultaten van de club naast die van het land legt.. Vallettan toch een beetje tegen.