PJHoutman

Ik zie nu dat dit binnen zes seconden is. Dat is een gevalletje breuk forceren. Zelfde als met dat broodje kroket toen.

Hahaha hij doet t gewoon weer Wat een figuur. Dit kan trouwens ook gewoon even aansturen op 'n vertrek zijn hoor.

Ik had wel verwacht dat hij bij Resink Genk zou tekenen.

Tja. Zolang die amateurclubjes niet willen promoveren ontkom je niet aan nacompetitie, of je zou weer graag willen dat er 14 ploegen vanavond november om spek en bonen spelen.

Bij Wydad Fès kwamen we richting het einde van het seizoen binnen. De ploeg speelde nergens meer om en daardoor kon ik in alle rust opbouwen. Dat had succes, want het jaar daarna promoveerden we. De afstand tot kampioen Atletico Tétouan was groot, maar mede dankzij slippertjes van onze concurrent waren we al voor het einde van de competitie zeker van promotie. Skillset Bij Wydad Fès haalde geen van onze spelers het Team van het Jaar. Daarmee liet ik zien een matig team boven zichzelf uit te kunnen laten stijgen en prestaties te kunnen boeken. Een aantrekkelijke skillset voor onze volgende werkgever.. Atletico Tétouan - Deel 1 Hoewel ik hoopte op een topploeg, kwam er in de zomer een interessante optie voorbij. Bij onze titelrivaal Atlético Tétouan vertrok trainer Emeka Obioma naar de Libische topploeg Al-Ahli Tripoli. Zo kwam er een functie vrij bij de ploeg van de Marokkaanse noordkust. Ik besloot de gok te wagen en niet af te wachten op de grote namen. Bij Tétouan was er namelijk sprake van een sterke basis. Veel grote talenten, een redelijk gevulde clubkas en uitstekende faciliteiten. Meer dan genoeg reden om een stap zijwaarts te nemen. In Tétouan ging het me voor de wind. Het eerste jaar begonnen we uitstekend, maar vielen we in de laatste fase van de competitie terug naar een achtste plek. Wydad Fès eindigde roemloos laatste. Het jaar erna kwamen we los. Met een derde plaats die recht gaf op deelname aan de Afrikaanse Confederations Cup voegde we ons bij de grote clubs in Marokko, Wydad Casablanca en Raja Casablanca. Ondertussen hadden we een spits binnengehaald die maarliefst 40 goals in een seizoen scoorde. Oude bekende Alfred Kébé kwam over van Diambars en liet gelijk zien véél te goed te zijn voor dit niveau. Zijn ontsnappingsclausule van 800,000 euro werd dan ook gelijk gelicht door een ploeg uit Qatar. Maar er gebeurde in Tétouan nog veel meer, dit was slechts het begin van ons avontuur. Het vervolg lees je in de volgende update...

Ik doe graag mee, want elke editie waarin Bart Nieuwkoop bij Feyenoord zit moet ik natuurlijk hebben.

Plus dat hij al 27 is en dus ook niet echt meer gaat doorontwikkelen. Lijkt me dat de basis op dit moment redelijk vast staat met Nieuwkoop - Beelen - Hancko - Smaldini/Bueno en straks Hartman. Voor de CVs hebben we voldoende backups met Trauner, Gonzalez en Mitchell. De multifunctionaliteit van Diks is dus al niet zo relevant, en ten opzichte van Nieuwkoop ga je er imo amper op vooruit. Als we dan toch een rechtsback halen, had ik daar liever een echte klepper gezien. Als je met Diks afkomt kun je net zo goed Read erbij houden.

Lens stelt helemaal niets voor, dus dat zegt vrij weinig.

Is dat zo? Zeker in de tijd waarin Weghorst opgroeide concurreerden Twente en Ajax totaal niet. Destijds werd de horlepiep gedanst als ze een keer het linkerrijtje haalden.

Senegal De eerste plek waar we neerstreken na het vertrek uit Vanuatu, was de Afrikaanse westkust. Bij het Senegalese Diambars FC vonden we een werkgever die net als Teouma Academy graag met jeugd werkte. In tegenstelling tot de obscure Vanuatuanen was deze club echter wel in aanraking gekomen met voetbalhistorie. De academie werd begin dit millennium opgericht door Patrick Vieira en werd in 2013 voor de enige keer kampioen van de Senegalese Ligue 1. De laatste jaren dreef Diambars vooral in de middenmoot, maar er was potentie aanwezig. Geldkwestie Ons eerste seizoen was een groot succes, maar zou ook gelijk ons laatste seizoen blijken. We wonnen de beker en eindigden tweede, maar dankzij een foutje in de prijzengeldberekening (er ontbrak een nulletje) kregen we minder geld dan de nummer drie. Daarmee startten we het nieuwe seizoen met een flinke achterstand op de concurrentie en zou het onttronen van kampioen Génération Foot nog lastiger worden. Om te voorkomen dat ik 'gedwongen' zou worden om komend seizoen de laatste wedstrijden van het seizoen te verliezen om derde te worden, stapte ik al na één seizoen aan het roer van Diambars op. Waardevol Toch was mijn tijd in Senegal waardevol. Ik had mijn eerste stapjes gezet op de ladder van de Afrikaanse voetbalpiramide en had met een beker zelfs een tastbare prijs in de koffer. De toptalenten Aly Souaré en Alfred Kébé debuteerde onder mijn hoede en groeiden in een mum van tijd uit tot internationals, maar het was niet genoeg om me binnenboord te houden. Mijn volgende bestemming was Marokko, waar we bij eerstedivisionist Wydad Fès een nieuwe werkgever vonden. Marokko is een mooi voetballand, en Arabisch leren kon me helpen bij een eventuele stap naar nog grote competities als Algerije, Tunesië of Egypte. Hoe het me in het historische Fès beviel, lees je in hoofdstuk 3.

Welkom bij de Hexagon Challenge, Chapter 6. Chapter 6, ja, terwijl dit toch pas de eerste post is. Hoezo? Omdat ik schijnbaar de enige ben die nog updates doet in het Hexagon-topic, en ik dan net zo goed gewoon mijn eigen topic kan openen. Hier ga ik mijn best doen de geachte medeleden van dit forum up to date te houden over de grote hoogten die mijn Uruguayaanse avatar, Severo Eustachio di Luca, in de virtuele voetbalwereld bestijgt. Zoals jullie in de, uiterst professionele, banner hierboven kunnen zien beginnen we met een korte terugblik op de save tot nu toe. Waar zitten we nu, en hoe zijn we daar gekomen? Dat valt te lezen in de eerste vijf, wat ingekorte, hoofdstukken. Vanuatu Vanuatu en ik zijn al meer dan twee decennia een koppel. Al weten ze in die contreien hopelijk niet van mijn bestaan af, dat zou immers maar een deprimerende bedoening zijn voor die mensen. Des te meer omdat de eilandstaat al jaren behoort tot de meest tevreden landen ter wereld. Hoe kom ik erbij om daar een carrière te starten? Ons verhaal begint met FIFA 98: Road to the World Cup, waar Vanuatu niet alleen speelbaar is, maar de slechtste ploeg in het hele spel is. Daarmee het WK winnen op wereldklasse was jarenlang mijn grote vertier. Ook toen hield ik dus al van pittage uitdagingen. De namen van dat elftal staan nog in mijn geheugen gegrift. Doelman Fred Obed, rasta-linksbuiten Fedy Vava op de brommer, en de watervlugge spits Etienne Mermer - allemaal konden ze bij mij minder fout doen dan Daley Blind bij Ronald Koeman. Toen ik dus zocht naar een club in Oceanië om mijn Hexagon-carrière te beginnen dacht ik; waar beter dan op Vanuatu? In dit eerste hoofdstuk koos ik voor een dubbeluitdaging; niet alleen wilde ik met een ploeg uit Vanuatu de Oceanische Champions League (O-League) winnen, maar ik wilde het doen met alleen eigen jeugd. Een Geef De Jeugd Een Kans-challenge, dus. Ik nam het roer van Teouma Academy, de officieuze opleidingsploeg van de Vanuatuaanse voetbalbond over. Onze reis begon op het derde niveau... Dominantie We klommen al snel op. Met twee kampioenschappen op rij promoveerden we naar de Port Vila Premier League. Ons eerste jaar op het hoogste niveau was een doorslaand succes, en ook het landskampioenschap was snel binnen. Het jaar erna was er nog een klein struikelblok toen we tweede werden achter de verrassend sterke promovendus North Efate Utd, maar sindsdien zou Teouma Academy titel na titel aan elkaar rijgen. Ook in de O-League lieten we van ons horen. In ons eerste jaar haalden we de halve finale, waarin we enorm nipt verloren van Ba uit de Fiji-eilanden. Met een 5-4 nederlaag over twee wedstrijden ging onze droom tijdelijk op pauze. Iets meer dan tijdelijk zelfs, want de jaren erna vonden we ons Waterloo in de kwartfinales of zelfs de groepsfase. Tot we in 2030 eindelijk de eindstrijd bereikten. In Auckland namen we het op tegen de plaatselijke trots Auckland City. Een vroege tegentreffer kwamen we nog te boven, maar toen de Nieuw-Zeelanders vijf minuten voor tijd opnieuw toesloegen hadden we geen antwoord meer. Eerste poging; gefaald. Victorie Toch was het wel duidelijk dat we ons konden meten met de profploegen uit Nieuw-Zeeland. Na nog drie uitschakelingen in de halve finales, elke keer tegen ploegen uit dat land, haalden we in 2034 opnieuw de finale. Alle Kiwis waren uitgeschakeld en dus speelden we met meer vrijheid tegen Solomon Warriors, niet geheel verrassend een ploeg uit de Salomons-eilanden. We hadden er een treffer in de vierde minuut van de blessuretijd voor nodig, maar dwongen verlenging af en sloegen daarin twee keer toe, genoeg voor een 4-3 overwinning. Daarmee kon de eerste uitdaging - en het eerste hoofdstuk - worden afgesloten. Kaltack Grote ster in dat kampioenselftal was de 16-jarige Bethuel Kaltack. Een centrale verdediger die als een van de eerste Vanuatuaanse spelers wel eens furore kon gaan maken buiten Oceanië - de beste man kwam als absolute topspeler uit onze jeugdacademie . Ik beloofde hem in de gaten te houden, maar koos ervoor de deur van Teouma Academy - en Oceanië achter me dicht te trekken. Volgende stap? Afrika. Hoe snel we daar succes boekten, lees je in hoofdstuk 2.

Ieuw AI

2046-47 Arab Contractors Na twee-en-een-half seizoen komt er een einde aan mijn dienstverband bij Al-Mokawloon, maar daar straks meer over. Eerst nog even vertellen hoe we deze voetbaljaargang zijn geëindigd. Het seizoen begon uitstekend, en hoewel we in de wedstrijden tegen Zamalek en Al-Ahly kansloos waren, wisten we tot januari praktisch alle andere wedstrijden te winnen. Dat had een keurige vierde plek op de ranglijst tot gevolg, maar in de tweede seizoenshelft kwam de klad erin. Het gebrek aan breedte in de selectie, gekoppeld aan de absurde regels waarin twee gele kaarten een schorsing is, zorgde dat we regelmatig spelers moesten opstellen die niets in het profvoetbal te zoeken hadden. We liepen tegen 18 keer puntenverlies op, veel te veel om mee te kunnen doen om een plek bij de top-drie, laat staan de titel. In de beker ging het wel goed, en Severo di Luca sluit zijn periode bij Al-Kowahloon dan ook af met een prijs. Dankzij een goal vlak voor tijd van sterspeler Alaa Ahmed grepen we de beker, pas onze tweede bekerwinst in Afrika. Het was trouwens de eerste beker voor onze club sinds 2004, dus we mogen wel van een mooie prestatie spreken. Van stabiliteit viel dit seizoen eigenlijk niet te spreken. Mahmoud en toptalent Salama deden het uitstekend en ook Ahmed was regelmatig belangrijk, maar de echte goede prestaties ontbraken. Nominaties voor het Team van het Jaar of de Speler van het Jaar zaten er dan ook niet in, en ook de prijs voor Manager van het Jaar ging ondanks de bekerstunt aan mijn neus voorbij. De financiën zijn amper verbeterd, maar heel relevant is dat niet meer. Ik stap namelijk over naar Zamalek, waar oud-Spartaan Abdou Harraoui na vijf seizoenen, twee gewonnen Champions Leagues en drie landstitels de deur achter zich dichttrekt. Een mooie kans voor ons om die vermaledijde hoofdprijs, die ons al zo lang heeft ontwijkt, nu eindelijk eens binnen te slepen! Ook maakte ik dit jaar mijn eerste stappen op het internationaal toneel. Eerst was er het Afrikaans Kampioenschap met Nigeria onder 20, waar we roemloos laatste eindigden in een groep des doods met Ghana, Algerije en Egypte. Ondanks deze miskleun kreeg ik een aanbod om trainer van Zuid-Korea te worden! Een succesvolle start met een 0-0 gelijkspel tegen Nieuw-Zeeland en een ruime zege op Kyrgyzië leek de opmaat voor een mooie campagne met de Taeguk Warriors, maar Zamalek stond erop dat ik mijn dubbelfunctie liet varen. En zo laat ik Zuid-Korea na slechts twee wedstrijden al weer achter me.

Kadioglu ook nog even naar Brighton, waar Nederlands zo ongeveer de voertaal zal worden.

@E2E

Dat Feyenoord waarschijnlijk zegt: er is helemaal niets aan de hand, pols is gewoon prima want we hebben dit en dit gedaan. En dat Southampton zegt: zijn jullie nu helemaal geschift, een keer een te volle waterkoker oppakken en alles ligt aan diggelen.

Als je beste spelers gewoon blijven hoef je geen transfers te doen. Te Kloese masterclass, altijd al vertrouwen in gehad.

Max 3 punten.

In de voeten van een Spartaan inderdaad. Als we dat goed vinden heeft Zerrouki een pass completion van 100%.

Je wil toch komen op het moment dat hij de zestien in gaat? Het lijkt mij dat je als keeper het liefst hebt dat een spits zo vermoeid mogelijk aan de één op één begint, liefst ook als hij niet zeker weet of er een verdediger onderweg is. Alternatief is dat je eerder bij de bal bent en die wegrost, maar dan moet je wel zeker weten dat je hem wegkrijgt.

Theo Reitsma noemt ze allemaal Wijnaldum.

Of dit is een Mexicaanse 'el Castor' natuurlijk. Zou ook nog kunnen.

Als Mark iets nuttigs zegt kun je er vanuit gaan dat dat van mij af komt. Die grap hierboven is dan weer volledig voor zijn rekening.

Even wat optimistischer blijven ajb.