mattihamstra

Dat het hard gaat dat is slechts een understatement. In nog geen 2 maanden tijd is de teller van 0 naar 14 wedstrijden gegaan. Niet allemaal 90 minuten en in een aantal ook niet gestart maar 8 weken geleden was dit niet te bedenken. In die 14 wedstrijden heb ik al 7 goals gemaakt in de competitie en ook Europees heb ik mezelf al laten zien met 3 treffers. Als ik train of voor een wedstrijd het veld op loop voelt het toch nog een beetje onwerkelijk. Niet goed genoeg of liever gezegd te lastig bij Partizani en bij de grotere club in de stad mede door een klein beetje geluk niet meer weg te denken uit de selectie. Het is voor mij wel het teken dat hard werken en geloof in eigen kunnen altijd loont maar dat je som ook het lot nodig hebt om te beslissen wat er met jou als speler gebeurd. Want hoe goed ik ook voor mezelf zorg en hoe groot het geloof in mijn eigen kunnen ook is het lot kan ook beslissen dat ik ooit een zware blessure krijg en dan ziet de wereld er ineens weer heel anders uit. Vlak voor de interland periode spelen wij nog een thuiswedstrijd. KF Tërbuni is de tegenstander en ik sta weer in de basis. Loresa zit ook op de tribune en is met haar vader mee. Eigenlijk is ze er elke thuis wedstrijd maar dit keer is het toch even anders. Ik moest me bewijzen en doelpunten maken en dan zouden we iets gaan doen. Dat iets doen gebeurd iets sneller maar dan wel met beide vrienden groepen. Daar moet ik nog even niet aan denken want eerst nog maar eens deze wedstrijd spelen. Deze is van beide kanten belabberd te noemen. Wij komen halverwege de 1e helft wel op voorsprong als ik een strafschop weet te versieren en deze word benut door Hoxhallari. Net binnen het uur ben ik ook weer trefzeker als we na een goede flank wissel de ruimtes goed benutten. Het ziet er dan allemaal zo simpel uit. Balletje diep vervolgens breed en ik sta weer helemaal vrij om binnen te tikken 2-0. Al met al een saaie overwinning. Vanwege de interland periode krijgen de spelers die geen interland voetbal spelen allemaal een paar dagen vrij. Een dag na de gewonnen wedstrijd ga ik met wat vrienden richting het Dajti gebergte. Met de kabelbaan naar boven om daar te mini golfen en wat te gaan eten. Het is heerlijk om gewoon even niet met voetbal bezig te zijn en vooral te kunnen genieten van de kleine dingen met de mensen die er niks om geven of ik nou wel of niet goed speel. Loresa is er ook met haar vriendinnen en tussen beide groepen klikt het wel aardig. Bij het mini golf mixen we de groepjes en het is geen verassing dat Loresa en ik bij elkaar zitten. Tijdens het mini golfen komt ook mijn drang om te winnen naar boven. Ik wil altijd winnen en hier dus ook. Echter ben ik hier iets minder goed in dan in voetballen en dus win ik niet. Na het mini golfen gaan een aantal nog in buggy's rijden of skaten. Dat zijn dingen die ik minder leuk vind om te doen en dus kijk ik toe terwijl ik van een prachtig uitzicht geniet. "Wat zijn nou eigenlijk jou doelen en plannen? Mijn vader zegt dat als jij zo doorgaat jij hier vertrokken bent zodra je 18 word." Tot mijn 18e ben ik sowieso nog hier in Tirana. Daarna zie ik het eigenlijk wel. Ik geniet nu vooral van het moment en ben blij dat het goed gaat. Wie zegt mij dat ik over een maand of 2 maanden nog presteer of speel? Buiten het voetbal om heb ik hier ook alles. Ik ken de stad ik heb mijn vrienden hier. Ik heb hier ook nog eens iemand die ik leuk vind en ik weet dat diegene op mij wacht alleen moet ik nog goedkeuring krijgen. Het leven hier is mooi dus waarom zo ik over ongeveer 15 maanden het risico willen nemen om dit allemaal achter me te laten. In het voetbal is niks zeker maar op dit moment zie ik mezelf nog niet zo snel vertrekken. Dat zou ook raar zijn om zoiets te zeggen als je pas 8 weken onderweg bent. "Nou in het geval van goedkeuring is dat niet meer nodig hoor. Laten we eerlijk zijn. Die 15 goals waarbij ik je hebt beloofd om samen wat te gaan doen die ga jij wel maken. Waar ik alleen bang voor ben is dat jij heel snel weg bent en dat maakt mij best wel onzeker." Het moment samen sluiten we eigenlijk af door knuffelend te genieten van het prachtige uitzicht over de stad. Die interlandperiode is wel even lekker om tot rust te komen. Ik voel me ook weer fris voor de wedstrijden die komen gaan en ik heb het gevoel dat ik daar ook mijn voordeel uit kan halen. Tegen KS Besëlidhja komt dat al na 12 seconden tot uiting. Aftrap , lange bal het doorkoppen en ik sta oog in oog met de doelman en het is hangen 1-0. Het lijkt soms zo vanzelf te gaan allemaal. 14 minuten later is het opnieuw raak als ik op de goede plek sta bij een voorzet van Patrick. Ik zoek de tribunes af en vind uiteindelijk Loresa. Het oogcontact is daar en ik steek mijn hand op alsof ik wil zeggen dat deze goal voor haar is. We laten de tegenstander onnodig terug komen zonder dat we in de problemen komen in deze wedstrijd maar voor hun komt de hoop op een resultaat iets te vaak terug. Na de 2-0 word het 2-1. Na rust lopen we uit naar 4-1 maar geven we heel snel weer een doelpunt weg waardoor het 4-2 word. Die marge blijft lang staan waardoor de tegenstander toch een beetje aanvallender gaat spelen. Pas in de blessuretijd maakt Patrick het af en word er met 5-2 gewonnen. Wat mij opvalt is dat het bij onze thuiswedstrijden nog wel redelijk vol zit maar dat er amper aandacht voor voetbal is in andere stadions. Tegen KF Laci zitten er nog geen 800 man in een stadion waar als ik het moet geloven 8000 plaatsen zijn. Het is soms wat triest om te zien en dat vind ik ook van ons spel. Toch is het een geniale no look pass van Patrick die mij in staat stelt om de score te openen. ik blijf rustig, omspeel de doelman en schuif de bal in het lege doel 1-0. 3 minuten later is Patrick weer belangrijk met een assist en is het Maxhari die de eindstand dan al op 2-0 bepaald. Een paar dagen later spelen we voor de beker en laat de trainer weten dat ik op de bank plaats mag nemen. Ik heb veel gespeeld. Sterker nog ik heb al veel meer gespeeld dan ik dit seizoen voor mogelijk had gehouden en dus kan ik er behoorlijk makkelijk mee leven. Ik zit lekker onderuit gezakt op de bank en zie dat er een 2-1 zege word geboekt door jongens die weinig aan spelen komen. In de beker maakt het geen reet uit hoe je speelt en telt echt alleen het resultaat. Thuis tegen KF Apolonia sta ik wel weer in de basis en lijkt er na 28 minuten geen vuiltje aan de lucht 2-0 voor een assist op mijn naam en nog geen kans tegen gekregen. Maar opnieuw geven we vlak voor rust de tegenstander onnodig hoop. via een strafschop word het 2-1en is het in de 2e helft een strijd tegen de tegenstander maar ook onszelf. Het word 2-2 en tot overmaat van ramp krijgen we vlak voor tijd ook nog eens de 2-3 om onze oren. Onze supporters zijn daar niet blij mee en dat krijgen we te horen. -------- @Djurovski Inaki is regelmatig on fire @Rikkert90 voor de grootste club in het land telt maar 1 plek natuurlijk @Vlonkie @keano77 @Marius @ElMarcos

Elke ouder is natuurlijk trots op zijn of haar kind en dat is voor mij als moeder natuurlijk niet anders. Vaak genoeg heb ik mezelf afgevraagd of we er wel goed aan deden om onze droom te verwezenlijken. De droom om een hotel te runnen op een plek die niet heel voor de hand liggend was. Hoewel we dat met succes deden en nog steeds doen trouwens is er ook vaak genoeg dat schuldgevoel geweest richting Inaki. Hij had natuurlijk al vriendjes en een familie in Nederland. Dat heeft ook hij achter moeten laten en ook hij is hier vanaf 0 begonnen om iets op te bouwen in zijn jonge leven. Toch is er altijd dat stemmetje in je achterhoofd dat zich afvraagt hoe zal het zijn als? Maar inmiddels is ook zijn droom werkelijkheid geworden. Die droom van hem werd na de finale van de Conference League hier in de stad alleen maar groter. Hij heeft er veel voor gelaten en ook moeilijke momenten moeten doorstaan maar sinds kort volgt gaar ook de beloning voor. De stap naar KF Tirana blijkt voor hem de juiste te zijn geweest. Mede uit nood heeft hij daar zijn kans kans gekregen maar inmiddels is hij niet meer weg te denken. Na zijn debuut en eerste goals is hij gewoon door gegaan met hard werken en ook met scoren. Dat hij nu bij het eerste zit vergt van mij uit ook een stukje loslaten en dat is voor een moeder altijd lastig. Europese wedstrijden waarbij hij wat langer en ver van huis is zijn voor mij alles behalve fijn. De trip naar Israël een ware kwelling voor ouders. Iedereen weet van het nieuws en het is dan ook elke keer een opluchting als je een berichtje krijgt. Het enige moment dat ik me geen zorgen hoefde te maken om hem was toen die wedstrijd daar bezig was. Natuurlijk zijn er ook mooie momenten. Zijn eerste contract , zijn debuut, de eerste goal , de eerste goal waar we als ouders zelf bij waren. Het enthousiasme waarmee hij thuis komt als hij bijvoorbeeld het shirt van Nani heeft gekregen na een onderlinge ontmoeting. Ook de droom die hij heeft die hij elke keer hardop uitspreekt als we langs het Air Albania Stadion rijden. "Hier ga ik ooit heel veel mensen blij en trots maken." Wat dat betreft lijkt hij al voor een land gekozen te hebben al is het daar nog wat vroeg voor. Wat voor mij belangrijk is dat is dat hij altijd zijn hart moet volgen. Hij heeft al wat meer aan Europees voetbal mogen ruiken dan normaal gesproken gebruikelijk bij KF Tirana en dat smaakt voor hem al snel naar meer. Nu is het vooral zaak dat hij goed omgaat met de aandacht die er nu ook bij komt kijken. Maar zolang hij zijn eigen pad blijft volgen heb ik daar vertrouwen in en volg ik hem daarop maar al te graag. ---------------- @Rikkert90 en inaki blijft onverstoord doorgaan @Djurovski zorgt er voor dat inaki gelijk los is @Vlonkie minuten krijgen en gelijk van waarde zijn nu vasthouden @ElMarcos @keano77 @Marius

Je laat het na om echt een gat te slaan lijkt het. Maar als de resultaten zo blijven komt dat gat vanzelf wel

Estadi Nacional in Andorra. Als klein jongetje had ik wel iets anders verwacht dan dit stadion voor mijn debuut maar het maakt het niet minder speciaal. Ik moet zeggen dat ik bijna niet heb geslapen omdat ik de avond voor de wedstrijd te horen kreeg dat ik voor de leeuwen werd gegooid. Santa Coloma is de tegenstander en het is aan mij om indruk te maken. Het aantal toeschouwers dat naar deze wedstrijd komt valt ook wat tegen. Iets meer dan 400 man schat ik zo. Santa Coloma is natuurlijk geen hoogvlieger en ik merk al snel dat ik op dit niveau wel mee kan. In de openingsfase laat ik hier en daar nog wel een balletje van mijn voet af springen maar mijn teamgenoten blijven positief en proberen mij vertrouwen te geven. Na ongeveer een kwartier spelen krijg ik de bal goed aangespeeld en in mijn aanname zorg ik voor ruimte om uit te halen. Overtuigend haal ik de trekker over en denk ik ons op voorsprong te schieten en mijn eerste treffer te maken tijdens mijn debuut. Maar de vreugde is van korte duur als ik zie dat de vlag omhoog gaat voor buitenspel. Ik ben het er niet mee eens en maak een wegwerpgebaar dat mij op een gele kaart komt te staan. Ik krijg het te horen vanaf de zijkant en niet mis te verstane woorden. Het is duidelijk dat ik mijn hoofd koel moet houden nu. Het is overigens een wedstrijd waarin heel veel fout gaat en dat zorgt er voor dat ik vooral heel veel vuile meters maak zonder daar de beloning voor te krijgen. In de 78e minuut komen we wel op voorsprong als Lushkja met een droge schuiver wel het net weet te vinden. Niet veel later word ik moe gestreden naar de kant gehaald en krijg ik een bemoedigend tikje op mijn achterhoofd van de trainer. 0-1 winst tijdens mijn debuut voelt prima maar dat er voor mij werk aan de winkel is dat is mij ook wel duidelijk geworden. Een dag later vliegen we terug naar Tirana. In het vliegtuig krijg ik al te horen dat als we straks terug op de club zijn er eerst een uitlooptraining op de planning staat en daarna moet ik nog even op de club moet blijven. Dat is voor goed nieuws. Voorlopig zit ik vast bij de 1e selectie en krijg ik voorlopig mijn kansen. De trainer ziet wat in mij en denkt dat ik van waarde kan zijn voor het team. 3 dagen later krijg ik weer de kans. Dit keer in de uitwedstrijd tegen Skënderbeu. Met temperaturen tegen de 40 graden is het verschrikkelijk zwaar en is het een aantal keren inwendig afvragen waar ik in godsnaam aan ben begonnen. De temperatuur is dusdanig van invloed op het spel dat er nu echt geen tempo in zit. Toegegeven is dat ook deels echt wel kwaliteit. We komen vlak na rust op 0-1 en na een uur spelen zit mijn wedstrijd er op en word ik naar de kant gehaald. Ik ben kapot maar verlaat ook geïrriteerd het veld. lak voor mijn wissel krijg ik een levensgrote kans op 0-2 en die mis ik. Ik doe alles goed op de afwerking na. Een lange bal krijg ik goed onder controle. Ik kap een verdediger uit en zet de doelman op het verkeerde been door de bal in de korte hoek te schieten maar de bal spat uiteen op de paal. in 2 wedstrijden ben ik nu al zo dichtbij maar toch ook nog steeds heel ver weg van mijn 1e treffer. Santa Coloma thuis. Met mijn ouders op de tribune kan deze dag voor mij nu al niet meer stuk. Loresa zit bij haar vader op de luxere plaatsten in het stadion. Een skybox of business seats kan je het eigenlijk niet noemen. Ze heeft me al laten weten dat ik eigenlijk toch al een keer had meten scoren en ik heb het antwoord gegeven dat het niet heel lang meer gaat duren. Ik moet overigens ook zeggen dat de supporters het geweldig vinden om mij te zien spelen. "Je bent nog maar een kind eigenlijk. Alles komt vanzelf wel maar je maakt ons nu al trots omdat je hoop geeft aan de jeugd." We hebben natuurlijk al die voorsprong uit de heenwedstrijd. Santa Coloma moet iets goed maken en dat zorgt vanaf het begin van de wedstrijd al voor ruimte. Daar maken we al snel goed gebruik van en na 22 minuten spelen staan we al met 2-0 voor. In de 24e minuut krijgen wij een vrije trap. Daar zijn bij ons geen afspraken over en ik vraag of ik mag. Een dag eerder bleef ik namelijk met een groepje hangen en nam ik ze toch best wel lekker moet ik zeggen. Ik krijg toestemming en dus leg ik de bal neer. Ik weet dan al dat dit maar beter een goede vrije trap kan zijn anders is dit voorlopig ook de laatste die ik mag nemen. Ik doe mijn ogen nog een keer dicht en neem een diepe zucht. Ik heb mijn plan klaar. 20 meter van het doel en voor mijn gevoel moet de bal in de hoek van de keeper. Dat doe ik dan ook en op het moment dat de keeper een sprongetje maakt om iets achter de muur te komen gaat alles even net wat langzamer. Het moment dat je die bal dan tegen het netje aan ziet ploffen is zo verschrikkelijk mooi. Nu is er niemand die hem nog kan afkeuren en maak ik mijn 1e. Ik had mij voorgenomen om het met een Dragonball Z moment te vieren maar ik krijg daar de kans niet voor. Ik word bedolven onder ploeggenoten en ik krijg de nodige tikken op mijn hoofd te verduren. Voor rust word de 4-0 nog gemaakt en is het helemaal klaar. Ik kan achterblijven in de kleedkamer en de trainer zegt me dan al dat ik goed moet rusten voor de wedstrijd tegen Partizani. Een wedstrijd die vanwege de derby natuurlijk al beladen is maar gezien het feit dat ik juist van die club af kom maakt het persoonlijk ook wat specialer. Na de wedstrijd wachten mijn ouders natuurlijk op mij en ik word door beiden plat geknuffeld. Dit is waar ook hun op hebben gewacht en dat het dan eindelijk allemaal uitkomt is natuurlijk niet alleen een mooi moment voor mij maar misschien nog wel mooier voor mijn ouders die hier ook heel veel voor hebben moeten doen. Derby day! en ik moet zeggen dat de spanning door mijn lijf giert. Alsof het een soort examen is. Als ik faal dan zullen ze bij Partizani zeggen van zie je wel we hebben de goede keuze gemaakt. Als ik wel indruk weet te maken dan zeggen ze hier dat ik een prima versterking ben. Eerlijk is eerlijk zo werkt dat in het voetbal gewoon. Het is de 4e wedstrijd in 10 dagen tijd en dat laat ook nog maar eens zien hoe snel het allemaal kan gaan. 14 dagen terug had ik dit niet kunnen voorspellen en nu heb ik al 3 wedstrijden achter mijn naam staan en mijn 1e treffer voor de club gemaakt. Dat ik nu ook weer aan de aftrap van de derby mag staan zegt ook iets over het vertrouwen dat de trainer in mij heeft. Mijn teamgenoten zorgen er ook voor dat ik net wat meer vertrouwen krijg want ze laten mij ook fouten maken zonder gelijk heel fel te reageren. Toch kijken we elkaar allemaal verontwaardigd aan als we na 4 minuten spelen al op achterstand komen. Het eerste half uur hebben wij sowieso niet heel veel te vertellen en mogen we blij zijn dat het nog maar 0-1 staat. Bij toeval komen we ook nog eens op gelijke hoogte door een eigen goal. Het moet in de 2e helft echt beter. Echter blijven we voor mijn gevoel toch iets de onderliggende partij. Maar dan is daar 12 minuten voor tijd Lushkja die vanaf de rand van de 16 de bal perfect raakt en ons op 2-1 zet. Het stadionnetje viert dit alsof er een Champions League wedstrijd word gewonnen. Natuurlijk gaat Partizani risico nemen en worden de ruimtes groter. Ik wacht eigenlijk al op een wissel want dat is tot nu toe nog elke wedstrijd gebeurd. Maar ik blijf staan en in de 93e minuut komt er een voorzet vanaf de rechterkant en weet ik de buitenkant van mijn linkervoet nog net voordat de keeper de bal oppakt te raken. Ik loop juichend weg want zorg voor de beslissing. Dit keer vier ik mijn treffer wel bij de cornervlag met een Dragonball Z momentje om niet veel later op de grond getrokken te worden door teamgenoten. Dit betekend heel veel voor de club en de supporters. Als ik weer sta buig ik nog een keer en doe ik net alsof ik mijn voetbalschoenen afstof 3-1 winst en voor even de koning van Tirana. @Rikkert90 Debuut is er en de eerste goals ook al @Vlonkie en het juiste moment is er ook geweest @ElMarcos Het is een snel debuut en op zich zijn de prestaties ook naar behoren. @Djurovski het debuut is daar! @keano77 @Marius

2 keer puntverlies maar dan is het heel lekker dat er van city word gewonnen zeg

Alvast lekker gestart weer

Als je nog niet eens de helft uitgeeft en transfer sinds de komst doe je gewoon uitstekend zaken zeg

Een voorbereiding zegt niet veel. Je hebt verloren van ploegen die normaal gesproken net wat beter zijn en zeker in deze fase.

Zo dat is nog eens een seizoen afsluiten. En een prijs pakken op het einde is altijd lekker

City is gewoon echt nog een maatje (misschien wel 2) te groot. Maar het is natuurlijk geen schande om 2e te worden. Champions league voetbal is behaald en er staat gewoon nog een mooie finale op de agenda

Zo even wat bij moeten lezen. Je voert een heel duidelijk beleid en je selectie staat prima. benieuwd wie die verdediger en linksback gaan worden.

Bijgelezen. En vind het erg fijn weglezen zeg! Kampioenschap lijkt er niet in te zitten maar europees een prijsje mee pikken zou ook lekker zijn

Ik mag nog even genieten van vakantie. Hoewel echt vakantie zit er niet in. Mijn ouders zitten natuurlijk met het hotel en dus ben ik vooral veel bij het zwembad te vinden en waar nodig help ik ze. Elke ochtend duik ik toch de gym in en dat doe ik al vroeg. In Tirana kan het in de maanden Juni , Juli en Augustus bloed verziekend heet zijn met temperaturen rond de 40 graden. Bij de jeugd is er nog niet begonnen terwijl de 1e selectie alweer in de voorbereiding zit. Eind mei zijn die al begonnen en inmiddels zijn er al een aantal oefenwedstrijden gespeeld. Veel spitsen heeft de club niet en ik vind het eigenlijk best wel raar dat ik niet mee mag trainen. Als je maar met 2 spitsen waarvan er 1 ook nog een liever op links uit komt start aan het seizoen lijkt me dat vrij weinig. Zelf denk ik ook nog eens dat ik minstens gelijkwaardig ben aan de spits die de voorkeur moet krijgen. Ondanks dat draait de ploeg wel gewoon een prima voorbereiding. 5 wedstrijden en geen enkele tegentreffer. 2 keer word het 0-0 en de overige 3 wedstrijden worden gewonnen. De ploeg lijkt dus klaar voor de start van de competitie en de voorrondes van de Conference league. Loresa die ik inmiddels steeds vaker tegenkom heeft mij laten weten dat de club nog wel op zoek is naar een speler die op mijn positie kan spelen en dat die 15 doelpunten dan misschien wel iets te hoog gegrepen zijn. Ik laat merken dat ik die uitdaging van 15 doelpunten nog steeds aan ga en dat ze vrij moet houden nog dit jaar. Zodra ik ook maar de kans krijg zal ik laten zien dat niemand straks meer om mij heen kan. Omdat het nog vakantie is en de ploeg een uitwedstrijd speelt tegen Dinamo City voor de opening van de competitie. Dat is een nieuw opgerichte club en dus word er een simpele overwinning verwacht. Die simpele overwinning komt er ook er word met 0-3 gewonnen maar op de club is er paniek. De spits is geblesseerd geraakt en dus moet er wat gebeuren met het oog op de confrontatie tegen Santa Coloma in de Conference League. Ik kom die nacht niet in slaap omdat ik stiekem hoop op deze kans. Het kan toch ook bijna niet anders. Als ze het vertrouwen dat ze in mij hadden uitgesproken waar willen maken dan komen ze morgen nog bij mij uit. Die ochtend gaat mijn wekker dus al vroeg en word ik ook al verschrikkelijk vroeg gebeld. De vraag is hoe snel ik op het trainingscomplex kan zijn. Die vraag is simpel te beantwoorden. Ik kan daar binnen een uur zijn en nog wel sneller ook als het moet. Met toch wat zenuwen stap ik in de auto en word ik door mijn vader gebracht. Het is een reis van ongeveer 20 minuten. Mijn vader verbreekt de stilte die behoorlijk ongemakkelijk was. "Dit is jou kans en jou moment. Zorg ervoor dat je hier geen spijt van krijgt." Die woorden zijn eigenlijk overbodig want dat wist ik zelf natuurlijk al dondersgoed. Iets voor half 9 stap ik de kleedkamer binnen en stel ik mij netjes voor aan de spelers die er op dat moment al zijn. "Welkom jongen, mijn naam is Florjan. Als er wat is waarmee ik je kan helpen laat het maar weten. Hoe staat het met de zenuwen?" Om eerlijk te zijn heb ik mij wel eens beter gevoeld. Ik voel me beroerd juist op dit moment. Maar eenmaal op het veld verdwijnt dat. Florjan zorgt er voor dat ik een beetje bij de groep betrokken word. En nadat ik al snel uit de rondo ben neemt de trainer het woord. "Goedemorgen mannen. Jullie zien hier een nieuw gezicht. Inaki is er bij gehaald omdat we op dit moment een spitsenprobleem hebben. Hopelijk is het met Inaki op de korte termijn opgelost. Voor een aantal jongens is het vandaag niet veel meer dan uitlopen en voor de jongens die helemaal niet of minder hebben gespeeld zullen we wat scherpe afwerk oefeningen doen. Nogmaals Inaki welkom jongen" Afwerk oefeningen om mee te beginnen is voor mij erg lekker. Het is een uur lang knallen en alles wat ik aanraak gaat tussen de palen. Natuurlijk niet alles raak maar het is duidelijk dat ik scherp ben voor het doel. Na de training mag ik nog op het kantoor komen van de trainer. Hoewel kantoor het is niet meer een bureau in de kleedkamer van de trainers. "Je weet dat we op de korte termijn een probleem hebben en jij daarvoor op dit moment de oplossing bent. Hoe zit het met je paspoort? Morgen vliegen we namelijk al naar Andorra. Bestaat er de kans dat ik toch sneller dan verwacht mijn debuut ga maken? --------------- @Vlonkie thanks @ElMarcos misschien wel de beste motivatie @Djurovski Misschien nog wel beter dan een doelpuntenpremie @Rikkert90 thanks en erg leuk om te lezen @keano77 @Marius

Prima begin zeg

"Ik zag je vanmiddag wel een paar keer kijken. Maar haal je maar niks in je hoofd. Ik val in principe iet op jongens die jonger zijn dan ik zelf ben. Maar al jij dit seizoen 15 doelpunten weet te maken en ik ben nog niet bezet kunnen we altijd een keer wat leuks doen." Ik weet niet waar ik het zoeken moet en of dit helemaal normaal is maar als dit de onderhandelingen makkelijker moet maken dan werkt dat in ieder geval wel. Het komt niet vaak voor dat ik sprakeloos ben en verlegen word van in dit geval een vrouw maar het gebeurd dus echt. Een paar dagen gaan voorbij als ik toch besluit om met mijn vader te gaan praten. "Pa, KF Tirana is prima joh. Ik mag mezelf bewijzen bij de grootste en beste club van het land en ik denk zelf dat ik er dit jaar al door kan gaan breken." Mijn vader is niet helemaal overtuigd maar hij weet ook heel goed dat als ik ergens mijn zinnen op zet dat ik moeilijk om te praten ben. Een dag later word alles geregeld en mag ik mijzelf speler noemen van KF Tirana. Ik heb officieel nog geen contract maar zodra ik voor het eerste elftal ga spelen zal er een contract voor mij klaar liggen. Die kans lijkt vrij groot te zijn aangezien de selectie nog niet al te breed is. Voor veel mensen zegt KF Tirana niet zo veel maar met 26 landstitels , 16 nationale bekers en 12 supercups is het de succesvolste club van Albanië. De club speelt in het Selman Stërmasi stadion en heeft een capaciteit voor 9600 mensen. Voor belangrijke wedstrijden zal het uitwijken naar het Air Albania Stadion dat op zo'n 1500 meter van het eigen stadion ligt. De voorzitter is maar wat blij dat ik de club kom versterken. "We geloven dat jij bij de grotere talenten van dit land behoord en dat je een grote toekomst tegemoet gaat. Uiteraard hopen wij ook dat je voor Albanië uit gaat komen om zo voor de stad en het land een groot uithangbord te worden. Uiteraard is die keuze volledig aan jou. Overigens zijn we ook op de hoogte van jou contact met de dochter van onze grootste sponsor. Meneer heeft ons laten weten dat hij wilt dat jij je focus in eerste instantie op het voetbal hebt liggen en dat er prestaties van jou maar ook van ons als club verwacht word anders is hij genoodzaakt de geldkraan dicht te draaien." Mooi is dat ik ben nog niet eens officieel begonnen en ik heb al een soort van waarschuwing aan mijn broek hangen. Toch ben ik er van overtuigd dat ik in korte tijd mijn debuut kan maken en dat het dan ook niet heel lang duurt voor ik de mensen hier in de stad echt laat zien wat ik kan. Met alle respect voor de clubs in deze competitie maar het niveau is hier niet al te hoog en ik denk dat de meeste clubs het lastig zouden hebben tegen Nederlandse Hoofdklasse teams. Om te vieren dat ik mijn droom als profvoetballer voort kan blijven zetten ga ik die avond met mijn ouders eten bij Millenium Garden. Alsof het lot het zo bepaald zit opnieuw de dochter van de sponsor daar. Ik kan een lach niet onderdrukken want dit is voor mij allemaal net iets te toevallig. "Het lijkt er op dat je me volgt. Ik wou je even feliciteren met je overstap en zie wel wanneer je 15 competitie doelpunten voor de club weet te maken" Dit keer ben ik iets minder verlegen. Zorg maar dat je eind November begin December vrij hebt want de competitie is nog niet klaar voor Inaki Garcia Fernandez. ------------------------- @Vlonkie doe mijn best maar het begin is in ieder geval in Albanië @ElMarcos ook het meest logische natuurlijk @stevehh we blijven voorlopig nog even in Tirana @Djurovski @keano77 @Marius