Vorig jaar verloor ik met mijn Örgryte de eerste Champions League finale voor een Zweedse club ooit door nipt het onderspit te delven tegen Xavi's FC Barcelona. Dit jaar moest het anders. Na een ongeslagen competitiefase met overwinningen op onder meer Dortmund en Manchester United troffen we in de achtste finale uitgerekend landgenoot Malmö FF. Na een 4-3 overwinning over twee wedstrijden - zelfoverschatting maakte de return nog onnodig spannend - troffen we hierna wederom Barcelona..
Revanche kwam er. Een nipte nederlaag in Barcelona werd volledig weggepoetst door Barcelona in Zweden met 9-2 op de broek te geven. In de halve finale versloegen we ook nog FC Porto en dus mochten we ons opmaken voor de tweede finale in twee jaar tijd. Hier wachtte het Arsenal van Simone Inzaghi.
In een pot waar wij de underdog zouden moeten zijn geven we een ongekende voetballes weg. Arsenal trad aan met een verdedigende 5-3-2 en op basis daarvan besloot ik met drie spitsen te spelen; je aanval is immers je beste verdediging. Als ik Ivo Niehe zou heten zou ik mezelf nu recenseren en deze keuze 'unaniem een belachelijk groot succes' noemen, maar ik kan beter de wedstrijd voor zichzelf laten spreken. Mijn Colombiaanse spits Orlando Mojica wordt met vier (!) goals de grote man, maar uiteindelijk is dit, vergeef me het cliché, een teamprestatie. De cup met de grote oren is voor het eerst in Zweedse handen. Het is na ruim acht jaar in Göteborg de kroon op het werk. Hurra!
Champions League finale 2031-2032: