Leaderboard

Hallo, het is winterstop Dit is de stand Tot binnenkort maar weer. Tags: @neva @Thierryvane @dimihuyghe @LouisPSV

Afgelopen zaterdag naar Gladbach - Stuttgart geweest. Verademing weer in alles (oké bijna alles) t.o.v. wedstrijden in Nederland. 2 vakjes vol met uitpubliek, heerlijke sfeer van Stuutgart kant. Prima gelijkstaande pot in de eerste helft, 2e helft kwam de kwaliteit van Stuttgart wel naar boven. Dit jaar nog 3 andere thuispotten van Gladbach voor de boeg. In december tegen Dortmund, eind maart tegen Red Bull en de laatste pot tegen Wolfsburg. Over 2 weken naar Shaktar Atalanta in de CL met wat collega’s. IMG_4194.mov IMG_4195.mov 1 van de megafoon boys moest even rusten

WK 2038 gewonnen met Ecuador, dus weer een doelstelling in mijn savegame afgestreept. Vooral de wedstrijden tegen Italië, Spanje en Frankrijk waren pittig. Wat nu nog rest zijn de 1000 doelpunten van Néstor González. Dit seizoen eindigde hij op precies 100 doelpunten. Hierdoor heeft hij er nog 138 nodig om de magische grens te bereiken. Daarna trek ik richting Europa om ervoor te zorgen dat één van de spelers uit de opleiding van Independiente del Valle een Ballon d'Or gaat winnen.

Ik ben inmiddels een save begonnen met Beira-Mar 4e niveau Portugal. Inmiddels tegen het einde van mijn 4e seizoen en ik sta 2e op het 2e niveau. Ik heb overigens een paar leuke spelertjes van amateurclubs overgenomen, wel een tip als je nie tin de top managed. Uit België Uit Argentinië Van de amateurs van Feyenoord Uit Colombia Ook Noorwegen, Denemarken, Frankrijk en Oostenrijk hebben als je goed zoekt hele goede newgens bij amateurclubs

EK wegwedstrijd Niemand had de juiste kopman, Milan, Pedersen en Philipsen waren de favorieten, maar het werd Merlier. Het is noemenswaardig dat bijna iedereen Pavel Bittner heeft, maar dat niemand (!) Arnaud Demare gekozen heeft. Het kan verkeren in de wielersport. Verder leken de lijstjes heel erg op elkaar, maar zijn het @aron24 en @Viktor die met Madis Mihkels een extra troef in handen hadden. Uiteindelijk wint @aron24 deze kampioenschappen! @aron24 1050 @Viktor 950 @chrisje1993 935 @michael16 935 @Lenstra 890 @Elano 825 @FlyD 815 @007mark 750 @Hans. 735 @delichris 635

Hoofdstuk 24: een drukke zomer In de zomer is het niet alleen maar tijd voor zon, zee, strand. Er moet ook gevoetbald worden, voor Gibraltar onder andere. Mijn interland bij Gibraltar Vanwege een schorsing verlies ik persoonlijk maar 1 keer dik van Oekraïne. In dat duel weet ik wel te scoren. Deelname Ninu aan EK -21 Ninu zijn deelname aan het EK -21 levert weinig succes op. Er volgt een snelle uitschakeling, in de groepsfase. Transfers Vertrekkende spelers Clublegende Neilson vertrekt als speler Ik zou Neilson altijd waarderen als medespeler, maar het is de juiste keuze om hem te laten gaan als speler. Vooral omdat hij als conditietrainer bij de club blijft. Eerdere transferdeals Chetkan, Bonnie, Alain en Quincy zijn definitief vertrokken naar hun nieuwe ploeg. Chetkan zal daarbij uitkomen voor Halifax Town dit seizoen. Ninu verkocht Ninu is vertrokken naar Hull City. Hij levert sowieso 475k op en de club krijgt 30% procent bij doorverkoop, tenminste dat is wat ik heb gelezen in de media. Het seizoen maakt hij bij ons af. Riley Moloney Riley is verkocht aan Bury (9k + 20% winst). Ik wens hem veel succes daar. Huurlingen Aron Sauer -> Bournemouth F.C. Panagiotis -> Bitton Phil -> AFC Sadbury Nieuwe gezichten Shannon Happe (Bromley) en Craig Sutcliffe (Chelsea) hebben zich transfervrij aangesloten bij FC MU. Later in de transfer window hebben we ook Owen Williams (Leeds) transfervrij gehaald! Zeer welkome versterkingen. De toekomstige aankoop Verder komt Diego Quevedo (Real Madrid) vanaf 2029 ook bij ons spelen. De 15-jarige Spanjaard heeft overigens ook een opa uit Gibraltar. Voorlopig traint hij met ons mee. Geslaagde oefencampagne We wonnen elk duel. De nieuwe jongens konden zo mooi aan elkaar wennen. Het is wel jammer dat Jorge al snel een knieblessure opliep. Daardoor miste hij 3 tot 4 weken aan speeltijd. Spelers: Bedankt voor de likes en reacties! @FlyD @DemoN @Fantasy @chrisje1993 @keano77 @DutchDoofus @JoonsterkeBE @Copywriter @bas huijsmans @Geppiej @Keeza @Blom @Oerlie

Het Engelse voetbalseizoen werd, naar jaarlijkse gewoonte, op gang getrapt door de Community Shield waarbij landskampioen en FA Cup winnaar City het mocht opnemen tegen vice-kampioen Chelsea. Voor vele analisten was City wederom de favoriet, maar Amorim en co. grepen de overwinning na een ijzersterke eerste helft. De Portugees zag zijn elftal een uitstekende partij spelen waarbij het voetballend de betere was en ook op defensief vlak pal stond. Gyökeres wist de score te openen waarna Nkunku kort voor de rust nog wist te verdubbelen. Na de pauze kwam City beter in de partij en Aké kon de aansluitingstreffer maken via een geplaatst schot. City voerde de druk op en keek dan vooral naar Haaland voor de gelijkmaker, maar de Noor kreeg geen centimeter ruimte van nieuwkomer Hjulmand die een uitstekende indruk naliet. Chelsea mocht de festiviteiten inzetten na het laatste fluitsignaal, Amorim pakt zijn tweede prijs als Chelsea-manager. Chelsea opende het nieuwe Premier League seizoen op bezoek bij Aston Villa en stelde alvast niet teleur. Deze affiche was de afsluiter van het afgelopen seizoen waarbij de punten werden gedeeld, maar nu wist Chelsea wel te winnen dankzij een omgezette penalty van Gyökeres. De eerste thuiswedstrijd van het seizoen was het burenduel met Crystal Palace dat met Terzic een nieuwe coach aanstelde voor het seizoen. Ondanks de nieuwe manager kregen de bezoekers een pak voor de broek waarbij Gyökeres en Dewsbury-Hall allebei twee doelpunten wisten te maken. Madueke en Real-huurling Endrick namen de andere doelpunten voor hun rekening. Ook het uitduel tegen promovendus Norwich City werd winnend afgesloten. Gyökeres knalde er weer twee tegen de netten en bracht zijn totaal op 5 doelpunten in 3 wedstrijden, een sterk begin voor de Zweed. Het derde Londense doelpunt viel via de voet van Caicedo die vanop 30 meter wist binnen te knallen. De laatste partij van de maand was de derby & topper tegen Arsenal dat onder Zidane opnieuw hoopt mee te doen voor de prijzen. Toch zag de Fransman zijn team na 8 minuten op achterstand komen nadat Hjulmand te veel ruimte kreeg om uit te halen en de Deen heeft een goed schot in de voeten. De partij was eigenlijk vrij evenwichtig waarbij de bezoekers ook nog enkele kansjes kregen, maar de drie punten bleven bij het blauwe gedeelte van Londen. Stand Premier League augustus VOLGEND DEEL: - Uitslagen Premier League & Champions League september @Rikkert90 Het geld liep zeker binnen en we deden mooi zaken! Bedankt voor de reactie! @Marius De overige transfers waren inderdaad al op voorhand gedaan ... voor te veel geld dat wel! Bedankt voor de reactie! @mattihamstra We hebben goede zaken gedaan, zeker qua prijswaarden! Bedankt voor de reactie! @Mordurette @Marius @keano77 @KayDeManaager @Svenpunt @Fantasy @DemoN @seb170455 @Boyzone @Djurovski @Rikkert90 @ROEMM @ElMarcos @mattihamstra @nasje92 @Michaelinho*

Leuke potjes, kijkende naar de wedstrijdstatistieken Gefeliciteerd @Thierryvane en bedankt voor je deelname @Geppiej!

Lekkere intake weer

GP Quebec: 1. @Hans. 665 PNT. 2. @chrisje1993 540 PNT. 3. @Lenstra 540 PNT. 4. @007mark 540 PNT. 5. @aron24 540 PNT. 6. @Viktor 540 PNT. 7. @Elano 540 PNT. 8. @delichris 525 PNT. 9. @michael16 480 PNT. 10. @FlyD 465 PNT. De keuze van Hans om Matthews captain te maken bleek de winnende keuze te zijn. GP Montreal: 1. @chrisje1993 790 PNT. 2. @Elano 770 PNT. 3. @Hans. 715 PNT. 4. @007mark 710 PNT. 5. @aron24 700 PNT. 6. @michael16 700 PNT. 7. @delichris 670 PNT. 8. @FlyD 560 PNT. 9. @Viktor 550 PNT. 10. @Lenstra 545 Met een combinatie van Pogacar (C), Alaphilippe, van Gils, Benoot, Jorgenson, Yates, Aranburu betekende voor ondergetekende de overwinning.

Nee helaas niet. Dit weekend had laptop ineens blauw scherm, Windows moest compleet nieuw erop gezet worden.... Maar inmiddels een nieuwe novelle gestart

Ik denk eerder dat België binnenvalt om Wallonië en Belgisch Limburg te schenken

Dit is het hele klassement nu (nog zonder de Canadese koersen) 1 @Elano 57.312 2 @michael16 56.295 3 @Hans. 56.145 4 @007mark 53.300 5 @aron24 53.120 6 @Lenstra 53.050 7 @Viktor 52.685 8 @FlyD 52.625 9 @chrisje1993 48.185 10 @Srangaman 46.240 11 @Kelvin 41.415 12 @Justin 39.900 13 @delichris 35.990 14 @Erwin. 35.870 15 @Satyr 34.850 16 @rich ruzzian 23.730 17 @JorisvdMeer 15.580 18 @Gert 13.650 19 @Rykjvk1 6.720 20 @Rogier. 4.935 21 @capelle12124.865 22 @Djurovski2.275

Seizoen 2026 - 2027 Helaas geen kans op de Copa Italia of de Champions League. Maar de titel zit er nog steeds in. En wat een spanning gaat het worden. De titel gaat beslist worden op de laatste speeldag. Maar voor het zover is moeten wij eerst tegen Juventus, Napoli, Salernitana, Parma en Atalanta Bergamo. We sluiten onze competitie af tegen Napoli. Als wij winnen dan maken wij kans op de titel. Dan moet Inter verliezen of gelijk spelen. Wat een spanning in de Serie A. Bologna - Juventus Serie A Napoli - Bologna Serie A Mei Stand Serie A Overzicht manager Financien Antwoorden op posts users @Marius Ik ben tevreden over mijn CL avontuur. En nu is de vraag of wij als nog de titel kunnen winnen. @Rikkert90 @Michaelinho* @Djurovski @John Terry 2.0 @MNie @'Jochem @Genkie_06 @chrisje1993 @KayDeManaager @Glenn08 @Satioz @keano77 @DemoN

Hoofdstuk 63: afscheid van de Ronde van Spanje en Il Lombardia Vuelta Mijn laatste Vuelta: nog een keer wil ik deze koers winnen. Er is overigens zeker concurrentie aanwezig, denk aan Stefan, Xabi, Leo Hayter, Larsson en Finlay. Dus makkelijk wordt het niet. Etappe 1 Deze heuvelachtige rit in Barcelona gaat veel problemen opleveren. 3 koplopers nemen onderweg de boni's weg, maar met nog 50 km te gaan begint de echte strijd. De winnaar is Ferrero, die met zijn aanval Marc en Stefan voorblijft. Ik word 6e in het clubje met Stefan en Larsson, die mijn concurrenten lijken in de strijd om de eindoverwinning. De gaten achter ons zijn namelijk al groot. Etappe 2 Deze rit ligt zowel Marcel als Marc, maar rijden hoeven we eigenlijk niet vandaag. De 3 vluchters zijn kansloos. We gaan punchen. Ik voel me geweldig en ik rijd weg. Marc had kunnen volgen als hij gewild, maar hij speelt het teamspel. Hij laat een gat vallen. Ik ben weg en met een solo van 5 km grijp ik het rood. De rest finisht op 33 seconden. Marc wordt zelf nog 4e. Een mooie dag voor de ploeg! Etappe 3 Deze rit is er een eentje voor de klimmers, of voor de vlucht van 18 man. Van die vluchters blijven er 6, waarna Da Silva wint. Daarachter gebeurt er echter van alles. Op de eerste van de 2 klimmen rijden de andere klassementsrenners zeer agressief. Ik ga bewust niet mee, omdat de afdaling tekort is om volledig te herstellen voor de slotklim. Jarne rijdt rustig op kop, en ondanks een achterstand, van 40 seconden rijden we samen 1 voor 1 iedereen voorbij. Op 2 km geeft Jarne pas af. Dan rijd ik al weer als eerste klassementsrenner. Ik word dus 7e in deze rit en blijf zo de concurrentie ruim voor. Ik kom redelijk fris aan de meet. Stefan en Larson hebben zichzelf voorbij gereden en verliezen zo een pak tijd. Ik sta er na 3 dagen dus zeer comfortabel voor. Etappe 4 Het zou mooi zijn als Marcel of Marc kan zegevieren vandaag, maar we zullen zien. Met een punchsprint trekken Johannes en ik aan voor Marc, aangezien Marcel te ver zit. Maar mijn sprint blijkt te sterk. Zo klop ik Roussel, Zingle en per ongeluk ook Marc. Winst, maar eigenlijk heel onverwachts en onbedoeld. Etappe 5 5 mannen rijden weg en we hebben Sebastian mee. Ze worden op 3 km van de meet pas gepakt. En dus schakelen wij razendsnel. Marcel zit weer te ver, maar Marc is ook rap. Ik trek voor hem aan en zo wint Marcel voor Quinn en mij. Heerlijke zege! Etappe 6 Na het succes van gisteren is het vandaag weer loeizwaar. Slechts 6 man rijden weg, maar de winnaar van gisteren Marc zit namens ons wel lekker mee. Zij halen het echter niet. Ik voel me niet top, maar toch weet ik het duel met Stefan en Leo in de finale in mijn voordeel te slechten. Zo win ik mijn derde rit! Mooi man! Etappe 7 Etappe 7 is de makkelijkste rit van deze Vuelta. Hij is voor de snelle mannen. Misschien kan Marcel eindelijk eens sprinten. Maar het zit er niet in. Perego wint namelijk. Etappe 8 Vandaag staan er weer wat Spaanse muren op het programma. En na een dagje niet winnen, begint het toch weer te kriebelen. 12 mannen rijden weg en Johannes is namens ons mee. Ze halen het net niet. Omhoog zijn Stefan en ik aan elkaar gewaagd. In de sprint weet de Oostenrijker helaas te winnen. Zo word ik 2e, zonde. Etappe 9 Deze rit werd op het laatste moment opeens op ander terrein verreden, vanwege het weer. De punchsprint bracht mij de zege voor Marc! Zo ga ik als leider de rustdag in. Etappe 10 Etappe 10 is er eentje voor Stefan, maar ook ik moet het hier goed kunnen doen. De winnaar is uiteindelijk Morrison, die Stefan, Piotrowski, Grant en mij voorblijft in een secondespel. Etappe 11 Stefan versus mij, dat lijkt deze slotklim te gaan geven. Maar die strijd komt er niet. Ik ben de sterkste puncher en win solo de rit. Daniel en Marc worden nog 3e en 5e. Etappe 12 Ook in deze rit ben ik de beste puncher. Ik trok hem eigenlijk aan, maar Daniel, Marc en Marcel kunnen mij niet voorbij. Ze worden 3e, 4e en 5e, ook achter Rousel. Etappe 13 Col du Tourmalet, daar finishen we vandaag. 14 man rijden weg en Marc zit namens ons mee in deze vroege vlucht. Zelf voel ik me helaas superslecht. Vooraan is Marc de sterkste. Hij is de enige die Stefan met een superdag voorblijft. Zelf ben ik de 2e klassementsrenner vandaag. Ik verlies net iets meer dan een minuut op Stefan, maar dat is wat het is. Stefan was super en ik was slecht. Daarom valt de schade eigenlijk wel mee. Etappe 14 In deze 14e etappe neem ik mijn wraak. Ik versla Stefan in een direct duel en win zo opnieuw een rit in deze Vuelta! Etappe 15 Een heuvelachtige rit kan in Spanje alle kanten op. Wordt het een sprint, een kopgroep of een klassementsman? 12 man rijden weg, maar een vrijgeleide volgt er nooit. Ze halen het niet, maar Schönholzer flikt het met zijn late aanval wel. Hij blijft zo Marc, Marcel, mij, Stefan en Daniel voor. Etappe 16 Spaans vlak en een pittige einde. Tijd voor een Stefan versus Jacob dus. Of gaan de vluchters ermee lopen? Voor ons zijn beide uitkomsten prima. Daniel zit namelijk mee in de kleine vlucht van 5. De vlucht blijkt uiteindelijk te klein en zo gaat het dus voor de grote mannen zijn. Op de slotklim time ik mijn punch net verkeerd (te laat), waardoor Poole voor mij, Finlay, Daniel en Johannes wint. Tijdwinst is er gelukkig wel. Etappe 17 Op de Angliru wil ik nog wel eens gaan winnen. De iconische berg ligt niemand als gegoten, maar ik ben er normaal gesproken wel het sterkst. Per ongeluk zit Liam mee in de grote vlucht van 21, maar nadat zich laat terugzakken op de eerste klim neemt hij een groot stuk van de vallei voor zijn rekening. De kopgroep heeft door ons harde werk geen kans. Daniel en Johannes doen goed werk op de Angliru. Ik rijd daarna solo weg. Stefan past vroeg, terwijl Finlay en Leo Hayter proberen aan te haken. Hayter kan lang mee, maar past uiteindelijk toch. Een zeer verrassende nummer 3 is Xabi, die compleet uit het niets vooraan verschijnt, maar de ritzege gaat naar mij! Etappe 18 Het wordt vandaag een strijd tussen 3 renners, Stefan, ik en Finlay. Het punchduel wordt uiteindelijk gewonnen door de Oostenrijker. Mijn ploeggenoot Daniel wordt nog knap 4e na belangrijk werk eerder op de klkm. Etappe 19 Wie gaat sprintje hier winnen? Het antwoord is Theo de Groote, die Wendt, Lund Andresen en Marcel klopt. Etappe 20 Deze rit is zeer zwaar. 200 km en bijna geen vlakke kilometer. Voor ons schuiven Johannes en Daniel mee in de vlucht. Die vlucht van 9 haalt het ook. Johannes sloopt de kopgroep, waarna Daniel het simpel afmaakt. Johannes wordt daarachter zelf nog 2e. Bij de favorieten zijn er enkel kleine verschillen, veroorzaakt door de sprint in de finale. Zo win ik dus de Vuelta. Etappe 21 We gaan nog een keertje sprinten in een zeer geslaagde Vuelta voor onze ploeg, en mij persoonlijk, ik won 3 truien en 8 ritten namelijk. Ook Marc (2x) en Daniel wonnen nog. De rit gaat naar Axel de Vos, die Perego en Buratti klopt. WK ITT Kort geleden reed ik nog een Vuelta, maar nu ben ik alweer aanwezig op het WK. Ik rijd een verdomd goede tijdrit, die mezelf een 2e plaats oplevert. Ik ben meer dan een minuut sneller dan de nummer 3. Alleen Mikkel Bjerg is nog een minuut sneller dan ik was. Zeer straf van hem. WK Dit WK kent veel favorieten, waaronder ik, maar ook Granados, Evenepoel, Pogacar, Privitera en vele anderen. Maar wij als Nederland nemen de koers in handen op dit heuvelachtige parcours. Vanaf 110 km van de meet rijden we alles aan gort. De koers is van ons. Alles breekt en vele favorieten hebben de slag gemist, maar wij hebben iedereen vooraan zitten. Het valt daardoor nooit meer stil. In de finale val ik voor het eerst aan op 30 km van de finish. De aanval heeft niet gelijk effect, maar sloopt veel renners. Op 10 km ga ik nog eens. De beslissende aanval. Enkel Privitera kan mee, maar ook hem sloop ik richting de finish. Ik win daardoor solo, terwijl Robin en Max nog 3e en 4e worden. Nog maar weer een titel! Met dank aan mijn landgenoten, die alles perfect deden vandaag! Il Lombardia Vandaag rijd ik mijn laatste Il Lombardia. Ik wil graag winnen, maar dat is nog niet zo eenvoudig. Ik kan Coppi uit de recordboek rijden als ik vandaag win. Op de langste klim breekt het peloton en zo blijven er 33 renners over. Daarom wordt er aangevallen in de vallei, maar echt weg raken doet niemand. Op de Civilgio rijden er wel 5 man weg. Milko, Kjeld, Leandro, ik en Johannes, maar het gat is nooit groot. Een heel pak renners komt terug en dus gaat het op de laatste klim gebeuren. Er wordt 2 kilometer langer doorgebeukt, met van onderop direct een aanval van Kjeld. Johannes rijdt daarachter voor mij gewoon stevig tempo, terwijl de rest zich op blaast, vanwege de aanval van Kjeld. Bijna bovenop de top val ik aan met mindere benen, maar niemand kan nog volgen. De vogel is gaan vliegen. Zo win ik voor de 6e en laatste keer in Il Lombardia! Overzicht 2034 Prestaties renners Stefano Demora Stefano was in geweldige vorm in de Renewi Tour. Met 2 etappes op zak en een 2e plaats in het algemeen klassement kon het niet meer misgaan voor de Belg, aangezien zijn terrein nog kwam. Maar hij viel uit in de laatste etappe en miste zo ook veel koersen in het najaar. Hij kwam nog wel terug, maar zonder succes. Lucho Escobar Lucho kwam tot weinig goede resultaten in Renewi. Hij werd wel 9e in Geraardsbergen en het eindklassement, maar stiekem had ik meer verwacht. Leonardo Aparecido Leonardo kwam niet tot zeges in het najaar. In Luxemburg kwam hij dichtbij met 1 2e plaats. Ook werd hij nog 3e in het eindklassement en in de 5e rit. In Il Lombardia streed Leonardo mee om de zege, maar winnen was er helaas voor hem niet bij. Enrico Veloce Collina Een zege in de Renewi Tour zette een mooi najaar in gang, met zeges in Bretagne Classic en Luxemburg als gevolg. Daarna kraaide de Italiaan nog victorie in Gooiske Pijl en Paris-Chauny. Zo heeft Enrico zijn jaar zeker nog wat extra glans gegeven. Arber Doka Arber reed degelijke resultaten in het najaar. In Paris-Tours, overigens ook de laatste koers van Mathieu van der Poel, zat hij in de voorste groep van 9. Helaas was de rappe Jepsen ook mee, waardoor Arber net niet kon winnen. Júan Alblas Júan reed nog 3 koersen in het najaar. Hij werd 4e in Bretagne, won in SUPER 8 Classic en fietste zichzelf naar de 7e plaats in zijn laatste koers van het jaar! Kjeld Kuiper Kjeld had in het najaar al zijn kaarten ingezet op Il Lombardia, maar daar werd hij slechts 3e. Daar zal hij toch van balen, want hij had zeer goede benen en echt een goede kans om te winnen, maar dat zat er voor hem niet in. Jan Anton Pijl Jan Anton kwam in Bretagne tot een knappe 2e plaats, maar in de 2 koersen daarna zat er geen groots resultaat in. Milko Djurovski Milko moest even opgang komen in het najaar. In Montreal werd hij 7e, maar dat betekende wel een stijgende lijn. In Giro dell'Emilia won hij nog niet, maar Milko wist in de Tre Valli Varesine en Gran Piemonte wel te winnen. Daarna volgde er nog een 13e plaats in Il Lombardia. Stefan Perauer Stefan was heel sterk in de Vuelta. Hij kwam tot 7 2e plaatsen, waarvan 3 in de klassementen. Hij wist overigens ook gewoon 2 ritten te winnen en maakte het mij zeker moeilijk op sommige dagen. De Oostenrijker kan zo terugkijken op een mooi jaar met winst in de Giro en een 2e plaats in de Vuelta. Marco Bossi Marco reed zich in Lelystad naar een ritzege en de leiding in het algemeen klassement, die hij in etappe 3 al weer verloor. Op de slotdag deed de Italiaan het echter geweldig. Hij werd knap 3e in Geraardsbergen en veroverde zo de eindzege! In Lombardia werd de Italiaan nog netjes 6e. Een mooie afsluiting van 2034 dus. Thierry Spintor Thierry reed in een dienende rol naar prima resultaten in het najaar, maar echt uitblinken heeft hij nog niet kunnen doen. Kan hij die extra stap nog zetten? Xabi Llorente Xabi kwam niet verder dan een 11e plaats in de Vuelta. Op Angliru kwam hij even tot leven, maar voor de rest was hij teleurstellend aan het rondrijden. Jammer voor hem. Bedankt voor de likes en de reacties! @chrisje1993 @Svenpunt @Copywriter @FlyD @Blom @007mark @ElMarcos @DemoN @neva @Elano @Djurovski @bas huijsmans

Moeten ze alsnog aan 't werk

Hoofdstuk 1: Nieuwe uitdaging De stem van Johan galmt nog na in mijn hoofd. Altijd aanwezig, altijd op de achtergrond, als een gids die me de weg wijst. Zijn woorden destijds, toen hij me naar Ajax haalde, zijn me altijd bijgebleven. Het was op een zonnige dag, niet veel anders dan vandaag. Johan stond tegenover me met dat zelfverzekerde glimlachje, handen nonchalant in de zakken van zijn trainingsbroek. “Ik hoor goeie dingen over jou. Logisch dat er andere clubs voor je zijn, maar volgend jaar gewoon bij Ajax spelen. Dat is logisch toch?” Die vraag klonk toen bijna als een bevel, verpakt in een logica die onontkoombaar was. En ik, jong, ambitieus en hongerig naar succes, kon niets anders dan knikken. Het was logisch. Natuurlijk was het logisch. Maar nu, jaren later, zit ik opnieuw met keuzes die niet zo eenvoudig te beantwoorden zijn. Voor me ligt een blad met vier clublogo’s erop geprint. Vier clubs, vier uitdagingen. Het zouden zomaar vier totaal verschillende paden kunnen zijn in mijn trainerscarrière. De ene glanzender dan de andere, maar elk met zijn eigen voor- en nadelen. Tegenover me zit Ruben, die kalm en gefocust naar het papier kijkt. Hij kent me goed, misschien wel beter dan ik mezelf ken op momenten als deze. "Wat denk je?" vraag ik uiteindelijk. Ruben neemt een slok van zijn koffie, zet de mok neer en kijkt me met een serieuze blik aan. "Ik denk dat je jezelf eerst moet afvragen wat je écht wil. Niet wat Johan zou willen, niet wat anderen van je verwachten, maar wat jij van jezelf verwacht." Ik grinnik. "Je weet dat dat makkelijker gezegd is dan gedaan, toch? Kijk naar deze opties..." Ik wijs naar de logo's voor me. "PSV. Een topclub, stabiel, maar mist misschien de grote uitdaging. Ajax... mijn club, maar na het wanbeleid van de laatste jaren is het daar een wespennest. Willem II en FC Groningen... kleinere clubs, maar clubs waar ik écht iets zou kunnen opbouwen. Daar kan ik het verschil maken." Ruben knikt. "Elk van die clubs heeft iets dat je aantrekt. Maar wat is het belangrijkste voor jou? De jeugdopleiding? De ruimte om je eigen visie neer te zetten? Of toch de zekerheid van succes?" Ik leun achterover in mijn stoel en staar uit het raam. De woorden van Johan komen opnieuw naar boven. "Elk nadeel heb zijn voordeel." Hij had het vaak over hoe problemen en uitdagingen juist kansen creëerden. Bij Ajax, waar hij ooit de fundamenten legde, had hij altijd geloofd in de kracht van jeugd en innovatie. En precies die principes zijn ook in mijn denken verweven. Daarom weet ik dat de jeugdopleiding een sleutelrol moet spelen, waar ik ook naartoe ga. "De jeugd," zeg ik uiteindelijk. "Daar moet de focus op liggen. Daar begint alles. Johan begreep dat als geen ander. Waarom miljoenen uitgeven aan spelers van buitenaf als je ze zelf kunt opleiden? Ik wil die structuur opzetten, een duurzame lijn uitzetten die jaren meegaat." Ruben glimlacht. "Dat klinkt als jouw rode draad." "Maar dan moet ik ook de ruimte krijgen om mijn eigen mensen mee te nemen," vervolg ik. "Ik moet kunnen bouwen. Niet alleen aan het eerste elftal, maar aan de hele clubcultuur. Het moet kloppen, van boven tot onder." Ruben haalt zijn schouders op. "Dat is waar het ingewikkeld wordt, vooral bij de grotere clubs. PSV en Ajax zullen die controle niet zomaar afgeven. Ze willen resultaten, nu." "Precies," zeg ik, terwijl ik met mijn vinger over het logo van Ajax strijk. "En daar zit de crux. Ik wil mijn club weer naar de top brengen, maar kan ik dat in de huidige situatie? Met alle druk, de media, de onrust binnen de club? En hoe snel kan ik daar de rode draad uitzetten? Of... is het beter om ergens opnieuw te beginnen, bij een club als Willem II of Groningen?" Ruben leunt naar voren. "Wat zegt je gevoel?" Ik blijf stil. Mijn hart trekt richting Ajax, dat is altijd zo geweest. Het is mijn club, de club van Johan, de club waar ik me thuis voel. Maar mijn verstand zegt dat de timing misschien niet goed is. Misschien is het te vroeg om in die wespennest te stappen. Misschien moet ik eerst elders iets opbouwen, iets stabiels, om daarna terug te keren naar Amsterdam. "Misschien," zeg ik langzaam, "moet ik eerst elders mijn stempel drukken. Bij Willem II bijvoorbeeld, of FC Groningen. Daar kan ik vanaf de basis iets opbouwen. Ze staan allebei in de Keuken Kampioen Divisie, maar horen in de Eredivisie. Dat is de uitdaging die ik zoek." Ruben kijkt me onderzoekend aan. "Denk je dat je daar de ruimte krijgt om echt te bouwen?" "Bij een club als Willem II of Groningen ligt de druk anders," zeg ik. "Daar is meer geduld, meer ruimte om te investeren in de jeugd en de lange termijn. En als ik daar iets bijzonders neerzet, dan kan ik altijd terug naar Ajax, maar dan met een bewezen visie." Ruben knikt instemmend. "Dat klinkt als een logisch plan. En zoals Johan altijd zei: 'Je moet altijd een plan hebben, want zonder plan ben je nergens.'" Ik glimlach. "Ja, dat klopt. En dat plan begint bij de jeugd. Waar ik ook terechtkom, dat wordt mijn rode lijn." We zitten een tijdje stil, de keuze begint zich langzaamaan in mijn hoofd te vormen. Ruben kijkt me scherp aan, alsof hij weet wat ik ga zeggen. "Ik neem nog een week om alles te overdenken," zeg ik dan. "Maar ik denk dat Willem II of Groningen de juiste stap is. Een club waar ik echt kan bouwen. En misschien... misschien is het nog niet het juiste moment voor Ajax." Ruben glimlacht en leunt achterover. "Klinkt logisch." Poll nieuwe club Wim Jonk

Dat is een afgetekende overwinning @Thomassje123. Hier zat het eens flink mee, op bezoek bij laagvlieger Merani Tbilisi. Hiermee stijgen we naar de tweede plek in de Liga 3. (13/30)

Deze FMOC derby gaat zo starten hoor

Na 18 wedstrijden had ik 14 punten voorsprong op de degradatieplekken en 10 punten achterstand op de play-offs. Dan weet je al dat er niks meer te halen valt. Hierdoor speelronde 19 t/m 46 alleen maar instant result gebruikt + ik hoef geen transfers te doen of te scouten dus het speelt sowieso makkelijk weg

Stilte voor de storm wellicht. Ik zou er niet te veel aan wennen John Wat betreft het sleutelwoord ga ik voor parenclub.

Reactie's: @Vlonkie @dimihuyghe @Mordurette @Rikkert90 @Oldskool Dankjewel! @John Terry 2.0

Even lijkt er rust en kalmte te zijn, maar Alex blijft Alex en Gökhan is een vulkaan die elk moment kan uitbarsten. Ik kan niet wachten op de volgende wending. Iets zegt mij dat alles nog meer in het geniep gaat plaats vinden.

In dit topic: mensen die Ono niet hebben zien spelen

Stop eens met zo redeneren, doet Groenlinks en de SP ook altijd!!! Zou jij prima bijpassen lees ik hierboven. Tering, laten we hopen dat België ons niet binnenvalt als het leger staakt (werkoverleg heeft ingepland). Zijn we zo Limburg, Zeeland en Noord-Brabant kwijt. Heerlijke discussie overigens. Lijkt mij toch heel normaal dat de politie gewoon optreedt tegen geweld. Supporters mogen ook zeker balen, niet op deze manier.

Zeker. Zonder aanwezigheid van politie zouden mensen als Jens Stoltenberg, Giorgia Meloni en Olaf Scholz ook op hun voorste poten een lokaal politiebureau aanvallen tijdens een NAVO top.

Weer een prachtig geschreven update en weer een klinkende overwinning!

CCC. Guur Het was een ongekende luxe, een zalig gevoel bijna: rust. Geen gezeik over vertrekkende spelers, geen nerveus gedoe over de transfermarkt, en, godzijdank, geen gejank over die verdomde speelminuten van Abdullah. Heerlijk. Ik voelde me bijna... kalm? Het was zo zeldzaam dat ik het amper herkende. Geen telefonische dreigementen van Gökhan over onzinbiedingen die niet door gingen. Geen zeurende sms'jes van Alex met die eeuwige steekspelletjes. Geen gezeur van Mel met haar overdreven moederlijke bezorgdheid over haar "wonderkind." Nee, dit was voetbal. Puur, simpel, zonder die constante ruis die altijd in de achtergrond aanwezig leek. De trainingssessies liepen gesmeerd. De jongens waren scherp, gefocust, net zoals het moest. Mijn eigen hoofd was voor het eerst in lange tijd niet overladen met allerlei gedachtes en zorgen. Het voelde bijna onnatuurlijk, maar het was ook verdomd lekker. Ik kon me volledig richten op wat ik het liefst deed: de ploeg klaarstomen voor een wedstrijd zonder dat ik tegelijkertijd een diplomatieke crisis hoefde te bezweren. Het was alsof iemand een zware last van mijn schouders had genomen, en in plaats van constant op mijn hoede te moeten zijn voor het volgende drama, kon ik genieten van het moment. Wat een weelde. Voor even leek het alsof de wereld zijn draai weer had gevonden, alsof alles op zijn plek viel zonder dat ik er iets voor hoefde te doen. Het was bijna te mooi om waar te zijn. Dat bleek ook toen we aankwamen in het stadion. Iedereen denkt altijd dat het klimaat in Turkije enkel en alleen draait om zon, zee, strand, en palmbomen. Alsof het één groot vakantieoord is waar je de hele dag in je zwembroek op een ligstoel ligt te bakken, met een cocktail in je hand en een lichte bries door je haar. Nou, dat beeld mocht ik snel bijstellen toen ik hier aankwam. Zon? Ja, als je geluk hebt. Maar op dagen zoals vandaag, man, wat een deceptie. Geen palmbomen of azuurblauwe zee in de buurt te bekennen. Gewoon regen, regen en nog eens regen. Het soort regen dat niet ophoudt, dat door merg en been gaat, en dat ervoor zorgt dat je je afvraagt waarom je in hemelsnaam geen paraplu hebt ingepakt. Je verwacht het hier niet, dat grijze, grauwe gedoe. In de gidsen en de reisbrochures vertellen ze je natuurlijk niets over de kille, gure dagen die je het gevoel geven dat je ergens in Schotland staat in plaats van het zonnige Turkije. De regen viel zo hard dat ik er oprecht vanuit ging dat mijn schoenen niet zouden overleven. Die klote modder ook, die zich overal een weg naar binnen lijkt te graven. Zelfs mijn sokken waren doorweekt, en dan sta je daar op het veld met je voeten die aanvoelen als twee natte vaatdoeken. Het is gewoon een verkeerde verkooptruc. Zon? Ja, misschien drie maanden per jaar. Zee? Tuurlijk, als je van plan bent om aan de kust te blijven, wat ik overduidelijk niet doe. Nee, in plaats daarvan krijg ik dit weer, waar elke voetstap in de modder me meer doet denken aan een slechte film over veldslagen in de regen. "Welkom in Turkije," zeggen ze dan. Nou, bedankt hoor. De gure wind sneed door de tribunes van het stadion, maar de kou leek 24Erzincanspor niet te deren. Ze stonden daar, gehuld in hun rood-zwarte tenues, als gladiatoren klaar voor de strijd. Terwijl de regen zachtjes begon neer te sijpelen, was het Furkan Gedik die als eerste besloot de stilte te doorbreken. Zijn lichaam leek geladen met een onzichtbare spanning, alsof hij wist wat eraan zat te komen. Met een paar ferme passen, zette hij aan. Zijn schot, een ware pijl vanuit 28 meter, werd gelanceerd alsof het afkomstig was uit een middeleeuwse katapult. De bal suisde door de lucht, de keeper van Menemenspor had geen tijd om te reageren. Toen de bal met een knal in het net terechtkwam, leek de hele wereld even stil te staan. Gedik draaide zich niet meteen om. Hij bleef een fractie van een seconde staan, zijn ogen strak op de bal gericht, alsof hij wilde bevestigen wat zojuist was gebeurd. Pas toen het gejuich van de bank tot hem doordrong, brak er een grijns door op zijn gezicht. Zijn spieren, strak van de adrenaline, ontspanden zich en hij balde zijn vuisten. Dit was een statement, en dat wist hij. De spelers renden naar hem toe, maar Furkan bleef kalm, alsof hij al wist dat dit slechts het begin was. Oğuzhan Sivrikaya, de spits die al maanden in bloedvorm verkeerde, besloot dat hij niet achter kon blijven. In de 54e minuut dook hij als een roofvogel naar de bal, zijn lichaam perfect gepositioneerd voor een scherpe kopbal. Zijn blik was vastberaden, elk spiertje in zijn gezicht leek gespannen van de concentratie. Toen hij de bal raakte, leek het alsof de natuurwetten even faalden. De bal leek in slow motion richting het net te zweven, terwijl de verdediging van Menemenspor hulpeloos toekeek. De doelman strekte zich nog, maar het was tevergeefs. De bal verdween in de rechterbenedenhoek. Oğuzhan explodeerde in vreugde, zijn vuisten balden zich in een triomfantelijk gebaar, terwijl hij naar de tribunes keek met een blik van pure vastberadenheid. Zijn schouders recht, zijn borstkas zwoegend van de inspanning, stond hij daar als een kampioen. De tegenslag voor 24Erzincanspor kwam in de vorm van een blessure voor Gedik, die hinkend het veld moest verlaten. De zorgen leken echter snel te verdwijnen, want nog geen zes minuten later sloeg Oğuzhan opnieuw toe. Ditmaal geen subtiele kopbal, maar een meedogenloze afwerking met de voet, recht in de rechterhoek. Hij rende weg van de goal, zijn lichaam glinsterend van het zweet, terwijl zijn teamgenoten hem om de nek vielen. Je zag het in zijn ogen: dit was zijn dag. Menemenspor stond erbij als gehypnotiseerd, gevangen in een wervelwind van rood-zwart geweld. En dan, net als je dacht dat het genoeg was, kwam Musa Çağıran opdraven om het slotakkoord te spelen. De wedstrijd leek al lang beslist, maar Musa had nog iets speciaals in petto. In de 81e minuut kreeg hij de bal op een perfecte plek, net buiten het strafschopgebied. Je kon zien hoe hij zijn lichaam klaarmaakte voor de schot, elke spier leek gespannen, zijn ogen gefocust op dat ene punt in het net. Zijn schot, laag en strak, sneed als een mes door de verdediging van Menemenspor en verdween in de hoek van het doel. Het stadion ontplofte. Musa bleef even staan, zijn handen omhoog alsof hij het publiek bedankte voor hun steun, voordat hij zich omdraaide en zijn triomf vierde met een brede grijns. Zijn lichaam trilde van de adrenaline, en je zag het vuur in zijn ogen. Toen het laatste fluitsignaal klonk, was de energie in het stadion bijna tastbaar. De spelers van Menemenspor slopen van het veld, gebogen, verslagen. Hun lichaamshouding was die van mannen die hun strijd hadden verloren, zonder enige hoop op terugkeer. Aan de andere kant vierden de spelers van 24Erzincanspor hun overwinning. Hun lichamen gespannen van de inspanning, maar hun hoofden hoog en trots. Dit was niet zomaar een overwinning. Dit was een manifestatie van dominantie, een herinnering aan iedereen dat zij de baas waren. De regen leek plots minder kil, minder intens, want in het hart van 24Erzincanspor brandde een vuur dat niemand die middag kon doven. Reacties en dergelijke.

Cim die al 5 keer het geweld veroordeelt en zegt dat het niet hoort Timpy die al 5 keer framed dat cim het wel goedkeurt. Je zou bij FvD of PVV moeten horen, dat is ook hun vorm van politiek. Onthoud lekker wat je wil, en maak vooral je eigen verzonnen verhaal. Bij de klimaatdemonstratie was er ook geen toestemming, en de politie deed daar tot 17:00 ook niks. Hypocriete agentjes zijn het, als het om supporters gaat dan weten ze de pistooltjes en de knuppeltjes wel te vinden, terwijl ze notabene aan het staken zijn. @timpy00

Van Persie was pas echt goed nadat hij bij Feyenoord weg ging. Is zeker de grootste Feyenoorder deze eeuw, maar dat komt vooral door zijn prestaties in Engeland. Kuyt voordat die naar Liverpool ging wel 2 uitstekende jaren ja, dat is evt. nog een optie, maar ondanks dat het lastig vergelijken is vanwege verschillende posities, schat ik Hancko qua waarde alsnog hoger in.

Een prachtig seizoen voor Stefan. Tevreden.

Voor mij graag ook een tag! Je bent goed bezig, petje af!

Winnen, winnen, winnen! Duidelijk geen Septemberitis bij Enrico.

Wat moeten ze dan doen, kijken hoe de boel (politiebureau) in de fik wordt gezet? Ik snap echt de denkwijze bij sommigen niet maarja dat ben ik.

Sorry @timpy00

De liefde tussen mij en Amor is bekoeld. Op basis van de cijfers heb je de 5e pot gewoon terecht gewonnen maar dit was wel een frustrerend momentje. Veel succes nog verder op het toernooi! @PJHoutman

Seizoen 2026 - 2027 Ik heb een mooi aantal updates klaar liggen en zodoende kan ik er voor vandaag er nog één maken. Gaat de Serie A toch nog spannend worden? En maken wij kans tegen Real Madrid in de Champions League? En hoe gaan we het doen tegen Napoli in de halve finale van de Copa Italia? Op al deze vragen gaan in deze update de antwoorden komen. Want we spelen tegen Real Madrid een dubbel programma in de Champions League. Napoli is dus onze tegenstander in de Copa Italia. En in de Serie A gaan we spelen tegen Venezia, Empoli en Fiorentina. Real Madrid - Bologna Champions League Bologna - Real Madrid Champions League April Stand Serie A Overzicht manager Financien Antwoorden op posts users @Rikkert90 Het lijkt toch nog spannend te gaan worden in de Serie A. @Marius Ik baalde van Real Madrid. Ik ga hopen op een stunt. @Djurovski @John Terry 2.0 @MNie @'Jochem @Genkie_06 @chrisje1993 @KayDeManaager @Glenn08 @Satioz @keano77 @DemoN

Voormalig Deens toptalent op weg naar Brøndby Als de berichten van de Deense media kloppen, heeft landskampioen Brøndby een opvallende transfer afgerond voor deze winter. Gustav Isaksen, ooit bestempeld als één van de grootste talenten van Denemarken, komt voor 4.5 miljoen over naar de club. De 24-jarige vleugelspeler is op een zijspoor beland bij zijn huidige werkgever, waar hij de belofte niet kan waarmaken, maar Schmeichel gelooft in zijn heropleving. Isaksen was ooit een speler die op de radar stond bij verschillende topclubs, maar door aanpassingsproblemen en wisselvallige prestaties belandde hij op een zijspoor in de Serie A bij Lazio Roma. Toch blijft zijn talent onmiskenbaar en Brøndby ziet in hem een potentiële sleutelspeler voor de toekomst. Zijn snelheid en dribbelvaardigheid kunnen een grote aanwinst zijn voor het aanvallende spel van de landskampioen. Gustav Isaksen Het hier en nu is ook voor Brøndby IF cruciaal in aanloop van het nieuwe seizoen. Met ervaren krachten als Kasper Schmeichel, Ohi Omoijuanfo, Sean Klaiber en Ghayas Zahid beschikt het team over de nodige stabiliteit. Deze 'ouderdomsdekens' vormen de ruggengraat van de selectie en brengen veel leerstof met zich mee, wat van onschatbare waarde kan zijn in zowel de Deense competitie als het Europese toneel. Toch is het toekomstperspectief niet uit het oog verloren. Brøndby heeft met beloftevolle voetballers als Lasse Nordàs, Filip Bundgaard, Justin Che en Mateusz Kowalczyk een solide groep jonge spelers die klaarstaan om verdere stappen te zetten in hun ontwikkeling. Kowalczyk, die terugkeert na een succesvolle uitleenbeurt bij LKS Łódź, is daarbij één van de nieuwe gezichten in vergelijking met het voorbije seizoen. Mateusz Kowalczyk, moet zijn kans grijpen dit seizoen In het doel heeft Brøndby dit seizoen een interessante strijd voor de boeg. Patrick Pentz, de doelman die met cruciale reddingen de Deense beker naar Brøndby bracht, staat tegenover een Deense legende: Kasper Schmeichel. De zoon van de huidige coach heeft een indrukwekkende loopbaan achter de rug en staat te popelen om in Denemarken zijn carrière af te sluiten. Het word een fascinerende concurrentiestrijd, waarin beide doelmannen moeten laten zien wie de nummer één zal worden dit seizoen. Achterin lijkt de keuze al gemaakt met het stevige trio Hjalmar Ekdal, Jacob Rasmussen en Asger Sørensen. Zij zullen de defensieve muur vormen die de doelmannen voor zich nodig hebben. Jacob Rasmussen, de nieuwe leider in de defensie Het centrale middenveld staat er dit seizoen fysiek sterk voor met Stijn Spierings en Kaan Kairinen als het kloppend hart van het team. Beide spelers brengen kracht en lopend vermogen, wat zorgt voor de nodige balans en dynamiek in de speelstijl van Peter Schmeichel. Aan de zijkanten zijn Jonathan Augustinsson en Sean Klaiber de onmisbare werkpaarden. Hun loopvermogen en conditie zijn van vitaal belang, vooral in de transitie en omschakeling. De creativiteit en beweging moeten komen van het duo Onni Valakari en Ghayas Zahid. Deze namen moeten achter de bonkige aanvaller zorgen voor de creatieve impulsen die de tegenstander moeten verrassen. Voorin staat Lasse Nordàs klaar voor de aanvoer van het middenveld af te ronden en zijn stempel te drukken als nieuwe aanvalsleider. King Lasse is klaar voor de doorbraak Het behalen van de Champions League competitiefase is van vitaal belang voor de verdere doorgroei van Brøndby. Zonder de aanzienlijke inkomsten en prestige die het meebrengt, dreigt de club in de toekomst weer een stapje terug te moeten zetten. De financiele middelen die het kampioenenbal met zich meebrengt, stelt de club in staat om te blijven investeren in spelers, faciliteiten en technische staf. Zonder deze middelen zal het lastiger worden om de beste Scandinavische talenten aan te trekken. De start van het nieuwe voetbalseizoen begon Brøndby met een klinkende overwinning tegen promovendus AC Horsens. De troepen van Peter Schmeichel toonden meteen hun kwaliteiten door de wedstrijd gecontroleerd naar hun hand te zetten. Deze driepunter leverden de titelverdediger meteen vertrouwen voor het vervolg van de competitie, waarin ze eind augustus uiteindelijk een indrukwekkende 13 op 15 wisten te behalen. Ook Europees toonde Brøndby zich van haar sterkste kant. De Deense landskampioen wist zich probleemloos hun plek op het prestigieuze toernooi te verzilveren door achtereenvolgens Zhodino, Sheriff Tiraspol en Shakhtar Donetsk uit te schakelen. @Djurovski @De Raam @Glenn08 @Marius Als er nog mensen zijn die graag een tag willen, laat het gerust weten.

CCXCIX. Target practice De trainingen liepen een stuk gesmeerder nu Mel enigszins aan banden was gelegd. Ze zat er nog steeds, natuurlijk, in haar veel te strakke, veel te dure outfits, alsof ze op elk moment een uitnodiging voor een cocktailparty verwachtte. Maar de overdreven reacties waren verdwenen. Geen hysterisch geschreeuw meer als Abdullah een tackle incasseerde, geen theatrale verontwaardiging als iemand anders de bal kreeg. Misschien voelde hij zich niet meer zo beschaamd door haar aanwezigheid, misschien begon hij gewoon in te zien dat hij een volwaardige speler moest worden, niet alleen het talentje dat met fluwelen handschoenen werd aangepakt. Hij begon scherper te trainen, meer vuil werk te verrichten. Als hij de bal verloor, rende hij er daadwerkelijk achteraan. Dat was een wereld van verschil. De jongen had eindelijk door dat je op dit niveau niet kunt wachten tot de bal je kant op wordt gespeeld. Hij begon te begrijpen dat je, om te slagen, ook moet vechten voor elke meter gras die je verliest. De enige momenten van opwinding op het trainingsveld kwamen toen Mel zich voorover boog om een bal op te rapen die over de boarding was gevlogen. Haar welgevormde derrière had nog altijd een magische aantrekkingskracht op de helft van de ploeg, die plotseling allemaal verzuimden om te blijven focussen op de bal. Colin gaf me een speelse por en grijnsde breed terwijl hij toekeek. "She knows exactly what she's doing," fluisterde hij met een knipoog. Ik kon niet anders dan grijnzen. Maar toen gebeurde het. Serhat Taşdemir, normaal de precisie zelve, stuurde een afzwaaier die je alleen ziet op een slecht veld op een regenachtige zondag in de kelderklasse. De bal, die voor niemand enige dreiging leek te vormen, nam een curve die alle wetten van de fysica tartte en, alsof het zo bedoeld was, belandde hij precies op het hoofd van het schoothondje van Mel. Het kleine, over het paard getilde keffertje, dat meestal alleen in actie kwam als iemand zijn waterflesje op de verkeerde plek had gezet, werd vol geraakt. De timing was perfect, de uitvoering fenomenaal. Het beestje sprong met een piep de lucht in, zoals alleen honden met een overgevoelig karakter dat kunnen. Het leek wel alsof het ding door een onzichtbare kracht de lucht in was gekatapulteerd, een mini-raket die net was gelanceerd. Het hondje ging zo’n twee meter de lucht in en landde op zijn rug, zijn poten in de lucht, als een omgevallen standbeeld van een ongevaarlijk, doch dramatisch viervoetig figuurtje. Mel, zoals je van haar kon verwachten, schreeuwde als een furie. “Milo! Oh mijn God, Milo!” Haar gezicht was een mix van totale verontwaardiging en moederlijke paniek, alsof ze zojuist had gezien hoe iemand met opzet haar kind had aangevallen. Ze rende op het beestje af, haar dure hakken die modder opspatten alsof ze er niet toe deden, en pakte het hondje op zoals je dat bij een gevallen porseleinen vaas zou doen; voorzichtig, met trillende vingers en groot melodrama. Serhat, normaal zo koelbloedig, stond erbij alsof hij net een moord had gepleegd. Hij keek alsof hij door de grond wilde zakken. Zichtbaar in de war en met een hoofd zo rood als een tomaat, haastte hij zich naar Mel. “I’m so, so sorry, I didn’t mean to,” stamelde hij, waarbij hij zich al bijna verontschuldigde voor het feit dat hij überhaupt geboren was. Zijn hele houding was die van een leerling die voor de eerste keer bij de rector op het matje moest komen; schouders naar voren gebogen, ogen op de grond, en zijn handen wanhopig in de lucht alsof hij zelf ook niet begreep hoe hij in deze situatie terecht was gekomen. Mel, die je normaal gesproken van elk incident het absolute maximum aan drama zou zien uitmelken, verraste iedereen door zowaar kalm te blijven. Ze aaide het hondje over zijn hoofd, dat nu wat nasnuffelde, terwijl het nog altijd piepte alsof het net van een trap was geduwd door een boos elfje. “Just be careful next time,” zei ze met een bijna moederlijke toon, terwijl ze Serhat op geen enkele manier de voldoening gaf van een volledige verontschuldiging. De rest van het team stond erbij en keek ernaar, sommigen met ingehouden adem, maar Colin, altijd in voor een grap, boog zich naar me toe en fluisterde: “That was bloody brilliant. Best shot Serhat’s made all week.” Hij knikte richting het nog altijd piepende beestje. “Pity it wasn’t the owner he hit, though.” Ik onderdrukte een lach. Colin’s gezicht stond strak in een grijns, en zijn ogen fonkelden van ondeugend plezier. Serhat, die zijn excuses op nerveuze toon bleef herhalen, had geen idee dat zijn schot zo’n vermaak had opgeleverd. Terwijl hij nog stamelend voor Mel stond, draaide ze zich uiteindelijk om met haar kleintje in haar armen, haar neus in de lucht. Terwijl ze wegliep, slingerde ze nog één blik over haar schouder, een blik die duidelijk maakte dat Serhat met een beetje geluk op zijn minst een week niet zou slapen. Colin gaf me nog een laatste por. “Maybe Serhat should have aimed a little higher,” grapte hij met een knipoog. Het was een welkome afleiding van alle machtsstrijd en intriges waar we normaal in zaten. Een moment van opluchting, zelfs humor, te midden van de constante storm. Reacties en dergelijke.

Panenka Joey

💯

CCXCVII. Het toetje valt zwaar op de maag Gökhan ademde zwaar door zijn neus terwijl hij om zich heen keek, zijn vuist nog steeds om dat wijnglas geklemd alsof hij het elk moment kon verpulveren. Zijn ogen waren scherp, donkerder dan normaal, alsof er een dieper vuur in hem woedde dat elk moment kon ontploffen. Hij keek eerst naar Alex, toen naar mij, en weer terug naar zijn vrouw. De stilte in de kamer was ijzingwekkend. Zelfs het getik van de klok leek zich aan te passen aan de dreigende atmosfeer. Toen begon hij, met een stem die kalm klonk, maar waarin onderdrukte woede trilde. "I have had it," zei hij. De woorden kwamen langzaam, alsof hij ze tegenhield, bang voor de kracht die ze zouden hebben als hij eenmaal los zou gaan. "This game... this constant bickering, these intrigues and power plays. It stops here, tonight." Hij leunde iets naar voren, zijn ellebogen op de tafel, zijn blik scherp als een mes. "I have no problem taking drastic measures." Hij liet het glas los en keek me recht aan. Zijn ogen boorden zich in de mijne."If that means I have to fire my manager, then I'll do it." Zijn gezicht vertrok, niet van woede, maar van een koude, berekende vastberadenheid. Zijn stem was niet luider geworden, maar elke klank sneed door de kamer als een scheermes. Daarna gleed zijn blik naar Mel, en de spanning groeide voelbaar in de ruimte. Zijn stem werd iets zachter, maar niet minder dreigend. "If it means I have to banish a family member from my life, then I'll do that too." Mel trok haar wenkbrauw op, maar bleef zwijgend zitten. Er verscheen een kortstondige flikkering van onzekerheid in haar ogen, alsof ze voor het eerst in lange tijd niet zeker was van haar overwicht. Haar lichaamstaal veranderde subtiel; de onverschilligheid waarmee ze zojuist nog haar armen over elkaar had geslagen, werd iets strakker, alsof ze zich bewust was van de dreiging die nu duidelijk op tafel lag. En toen richtte Gökhan zijn blik op zijn vrouw. Alex, die normaliter de controle had over haar emoties, kromp nu iets ineen. Hij haalde diep adem en zei langzaam: "If it means we have to get a divorce, then that's also an option." Zijn stem brak niet, maar de woorden leken harder aan te komen dan een schreeuw ooit zou kunnen. Alex staarde hem aan, sprakeloos, en voor het eerst zag ik hoe haar façade van koel berekendheid barsten vertoonde. Haar ogen flitsten kort naar mij, alsof ze in paniek zocht naar een bondgenoot, maar ik zat zwijgend, gevangen in hetzelfde web van emoties en dreigementen. Gökhan’s ademhaling was nu zwaarder, zijn borstkas ging op en neer, en de ader in zijn nek pulseerde woest. "This stops now. One door. We're all going through the same door, or I’ll force it shut. Do you understand me?" De stilte na zijn woorden was oorverdovend. Niemand durfde te bewegen. De sfeer in de kamer was veranderd; de lucht leek dikker, alsof elk woord dat nu gesproken zou worden, de boel in vuur en vlam kon zetten. Alex wreef even kort met haar hand over haar gezicht, haar ogen schoten van links naar rechts. Haar gebruikelijke zelfverzekerdheid leek volledig verdampt. "And what... what do you want, Gökhan?" Haar stem klonk verrassend breekbaar, alsof ze voor het eerst in tijden echt in de verdediging zat. Ze probeerde zich te herpakken, maar ik zag dat ze niet meer de controle had die ze gewend was. Hij richtte zijn ogen opnieuw op mij, nog steeds scherp, nog steeds dwingend. Ik voelde hoe de spanning in mijn nek zich begon op te bouwen, alsof ik elk moment in beweging moest komen, iets moest zeggen, iets moest doen. Maar ik zweeg, net zoals Alex nu zweeg. We wisten dat de macht volledig bij hem lag. Gökhan leunde achterover in zijn stoel en nam een diepe ademhaling, alsof hij net een marathon had gelopen. "I want some peace and quiet," zei hij tenslotte, met een bijna vermoeide zucht. "I want an end to all the whining. And I don’t care who has to go, as long as it stops." Zijn ogen hadden hun dreiging niet verloren, maar iets in zijn houding was veranderd. Dit was niet alleen een dreigement; het was een wanhoopsdaad. De spanning hing in de lucht als een dichte mist, zo tastbaar dat je erdoorheen kon snijden. Mij maakte het eigenlijk allemaal weinig uit. Ik wilde gewoon mijn ding doen, op het veld staan, mijn team leiden. Al die intriges, al dat gekonkel... het was niet mijn strijd. Dus zat ik daar, zwijgend, en keek naar het toneel dat zich voor me afspeelde, alsof ik naar een slechte soap aan het kijken was, maar zonder de optie om de zender te veranderen. Mel zat tegenover me, haar mond half geopend, alsof ze wilde protesteren. Haar lippen trilden, maar het bleef stil. Haar ogen flitsten kort naar haar zus, toen naar Gökhan, en weer terug. Het was duidelijk dat ze op het punt stond om iets te zeggen, maar ze slikte haar woorden in. Haar schouders zakten iets naar beneden, en ze zuchtte zacht, alsof ze het gewicht van de wereld op haar had liggen en niet wist hoe ze het moest dragen. Maar het echte gevecht, het gebeurde tussen Gökhan en Alex. Ze zaten schuin tegenover elkaar, en hoewel er geen woorden werden gewisseld, was de strijd overduidelijk. Hun ogen voerden een duel, een onuitgesproken krachtmeting van pure wilskracht. Gökhan, met zijn vuisten nog steeds strak gebald, zijn kaken gespannen, staarde zijn vrouw aan met een intensiteit die bijna beangstigend was. Hij had zijn punt gemaakt, en nu was het aan haar om te buigen of te breken. Alex, normaal gesproken de koele, berekenende vrouw die altijd de overhand leek te hebben, zat nu stil. Haar ogen waren nog steeds op die van haar man gericht, maar er was iets anders aan haar houding. Haar schouders, normaal gesproken recht en trots, leken nu iets in te zakken. Haar vingers, die eerst nog elegant op de tafel lagen, begonnen nerveus te tikken. Je kon de wrijving tussen hen bijna voelen. Gökhan boog iets naar voren, zijn ademhaling diep en zwaar, als een roofdier dat op het punt staat om toe te slaan. Maar hij zei niets. Hij wachtte. En toen gebeurde het ondenkbare. Alex, de altijd dominante, de strategische manipulator, sloeg haar ogen neer. Het was een fractie van een seconde, maar ik zag het gebeuren. Ze brak. De wilskracht die ze zo lang had volgehouden, leek ineens te verdampen. Haar blik gleed weg van Gökhan’s priemende ogen en ze knikte. Een kleine, geluidloze knik, maar het effect was enorm. De tafel leek in een klap te ontspannen, alsof het doek viel na een lange en slopende voorstelling. Gökhan zakte iets onderuit in zijn stoel, maar hield zijn ogen nog steeds op Alex gericht, alsof hij wilde bevestigen dat hij écht had gewonnen. Alex, normaal zo scherp en uitgesproken, leek nu breekbaar, klein. Ze speelde met een plukje haar dat over haar schouder hing, haar handen rusteloos, haar gezicht bleek. Haar ogen waren dof, de strijd verloren. Gökhan’s stem brak uiteindelijk de stilte. "Very well," zei hij kortaf, zijn stem dof, vermoeid. "We all agree, so that’s that." Maar in die vermoeidheid lag ook triomf, want hij wist dat hij eindelijk, misschien voor de eerste keer, de overhand had gekregen. Ik keek naar Mel, die met haar ogen knipperde alsof ze net uit een hypnose kwam. Ze had geen flauw idee hoe ze in deze situatie moest reageren. Ze keek naar Alex, toen naar Gökhan, en tenslotte naar mij, alsof ze een teken zocht van wat ze moest doen. Ik haalde mijn schouders op. Wat kon ik zeggen? Dit was een spel dat boven mijn hoofd werd gespeeld, en ik was niet van plan om er verder in betrokken te raken. Gökhan stond langzaam op, en zijn beweging leek de hele kamer weer in gang te zetten. De sfeer, zo dik en gespannen een minuut geleden, leek nu op te lossen, alsof de dreiging in de lucht zich terugtrok. Hij keek naar ons allemaal, zijn ogen vermoeid, maar met een onmiskenbare triomfantelijke glans. "I want this to be the last time we talk about this," zei hij zachtjes, bijna fluisterend, maar zijn woorden droegen een gewicht dat niet te ontkennen viel. De stilte die was gevallen na die laatste uitbarsting leek eindeloos, alsof de hele kamer ingehouden adem had genomen. Maar dan, bijna onmerkbaar, ontspande Gökhan zich. Zijn schouders zakten wat en hij wreef met zijn handen over zijn gezicht, alsof hij de spanning probeerde weg te vegen. “Alright... fine,” mompelde hij, zijn stem zachter, bijna verontschuldigend. Alex keek hem aan, haar blik nog steeds scherp, maar minder vijandig. Ze zette haar glas terug op tafel en leunde iets naar achteren in haar stoel, alsof de storm even was gaan liggen. “Let’s just eat,” zei ze, zonder de gebruikelijke snijdende toon in haar stem. De sfeer veranderde. Het was niet plotseling, maar langzaam, als een ijsberg die begon te smelten. Mel, die al die tijd met een strakke kaak had gezeten, haalde diep adem en liet haar gezicht iets ontspannen. Ze keek schichtig naar Alex en Gökhan, alsof ze wilde zien of er nog meer explosies zouden volgen, maar toen er geen kwamen, waagde ze een glimlach. Een aarzelende, maar echte glimlach. “This salad is pretty good,” merkte ze op, haar stem dun, bijna onschuldig. Gökhan knikte kort, zijn ogen nog steeds moe, maar zonder de donkere wolken die eerder boven hem hingen. Langzaam begon er weer wat beweging te komen aan tafel. Het geluid van bestek dat tegen borden tikte vulde de ruimte, een welkom geluid na de gespannen stilte. Gökhan liet zijn glas bijschenken en toen hij de fles aan mij overhandigde, glimlachte hij zelfs, zij het flauwtjes. “John... Have a drink, you look like you need one.” Ik grijnsde terug, al voelde het een beetje geforceerd. “Thanks, mate.” Het was niet dat alles vergeten was, maar het leek alsof iedereen onbewust had besloten dat dit niet de avond zou worden waarop de boel volledig uit de hand liep. Er werd zowaar gelachen toen Mel een anekdote vertelde over Abdullah die als kind met zijn voet in een emmer cement was blijven steken. Alex rolde met haar ogen, maar je zag de mondhoeken van Gökhan omhoog krullen. Het leek een soort verlossing, alsof dat kleine moment van humor genoeg was om iedereen een beetje te doen ontdooien. Zelfs Alex, die tot voor kort nog gevaarlijk zat te loeren, liet haar blik zachter worden. Ze leunde iets naar voren en raakte kort Gökhan's arm aan toen ze hem een bord aangaf. “Eat,” zei ze, haar stem zonder enige vijandigheid. Het was maar één woord, maar de onderliggende betekenis was duidelijk: we hoeven elkaar niet altijd in de haren te zitten. Maar zoals wel vaker, bleek dit stilte voor de storm. Gökhan's ogen vernauwden zich tot spleetjes toen Mel achteloos haar anekdote over Colin begon te vertellen. Zijn kaken spanden zich steeds strakker aan bij elke zin die ze uitsprak, alsof hij zich met elke ademteug voorbereidde op een explosie. Toen ze nonchalant zei dat ze Colin "cute" vond, was het alsof iemand een lont had aangestoken. Zijn gezicht vertrok, en voordat iemand het goed en wel doorhad, brulde hij: "You don't sleep around with the staff, especially if they're... black." Het woord rolde van zijn tong met een walging die de hele tafel liet verstijven. Mel's ogen werden groot, alsof ze in een droom verkeerde waarin dit onmogelijk de werkelijkheid kon zijn. Ze slikte, maar haar stem kwam niet. Ze keek van Gökhan naar Alex, op zoek naar steun, naar iemand die deze absurde situatie zou doorbreken, maar Alex bleef koel. Ze leek nauwelijks verrast, alsof ze dit soort uitbarstingen van Gökhan wel gewend was. Ze nam een slok van haar wijn, draaide het glas rustig rond in haar hand en zei droogjes: "Oh, be reasonable. Colin is an attractive man and Mel can think he's cute." Die opmerking stookte de vlam alleen maar hoger op. Gökhan's handen balden zich tot vuisten, en zijn blik was één en al razernij toen hij zich naar Alex richtte. "He is not attractive. Do you think he is attractive? If I ever catch you looking at him..." Zijn woorden kwamen eruit als een dreigend gebulder. Met een woest gebaar greep hij zijn wijnglas en smeet het met volle kracht tegen de muur, waar het in duizend scherven uiteenspatte. Het geluid van het brekend glas galmde door de ruimte, een scherpe herinnering aan de totale controle die hij verloren had. Niemand zei iets. Alex bleef kalm, haar blik nog steeds strak op Gökhan gericht, maar je kon een flikkering van minachting in haar ogen zien. Mel zat er verslagen bij, haar mond halfopen, niet in staat om te reageren op het drama dat ze had ontketend. Ikzelf hield mijn adem in, niet wetend wat ik moest doen. Gökhan keek me nog even aan, maar het leek alsof ik niet bestond in zijn woede. Zonder nog een woord te zeggen, draaide hij zich om en stormde hij de kamer uit, zijn schouders stijf van de opgekropte furie. De stilte die volgde was bijna ondraaglijk. Mel staarde naar haar handen, haar gezicht lijkbleek. Alex nam een diepe zucht, alsof ze wist dat dit eraan zat te komen, maar dat maakte het niet minder vermoeiend. Ze schudde haar hoofd en liet haar vingers rusten op de steel van haar glas, alsof ze de controle terug probeerde te vinden over een avond die volledig uit de hand was gelopen. Reacties en dergelijke.

VOLGEND DEEL: - Transfernieuws + voorbereiding @ElMarcos Het ging plots heel snel in de eerste helft! Bedankt voor de reactie! @Marius Er was niets te doen aan City, de overwinning tegen Fiorentina was dus welgekomen! Bedankt voor de reactie! @nasje92 Deze prijs doet toch wel goed! Bedankt voor de reactie! @mattihamstra Ik ben blij dat we ons seizoen afsluiten met een prijs! Bedankt voor de reactie @Mordurette @Marius @keano77 @KayDeManaager @Svenpunt @Fantasy @DemoN @seb170455 @Boyzone @Djurovski @Rikkert90 @ROEMM

Seizoen 21 Jazeker, promotie!! Totaal onverwacht. Ik had verwacht de play-offs eventueel te kunnen halen en dan weet je het nooit. Maar eindelijk klikte alles dit seizoen. Het was nog wel spannend want Stockport bleef dichtbij. We hebben het echt zelf moeten doen Stand na 40 wedstrijden Dat zie je hier terug. Hier lag het nog dicht bij elkaar. Ook de ploegen daaronder. Maar in de laatste 6 wedstrijden werden 13 punten gepakt en dat was voldoende om de tweede plaats vast te houden Intake Intake is niet verkeerd, zeker niet qua kwantiteit. Kwalitatief kon het wel wat beter maar het is ook belangrijk om spelers in de breedte te hebben. Al is het alleen om te verkopen voor geld. Volgend seizoen Volgend seizoen wordt heel zwaar. Het kan toch niet anders dan dat we weer gaan degraderen?

- 154. Bekerkoorts - Voor het ingaan van de winterstop hadden we in de Magyar Kupa, oftewel de Hongaarse beker, al twee rondes overleefd en zodoende stonden we eind februari als één van de vijf overgebleven clubs vanop het hoogste niveau bij de laatste zestien. Dat deed vermoeden dat er kansen lagen maar we moesten natuurlijk wel waakzaam blijven. En of we dat deden. Op het veld van Vasas, een subtopper vanop het tweede niveau, kwamen we op volle sterkte aan de aftrap en hadden we na amper een kwartier al onze schaapjes op het droge: 0-3. In de tweede helft wisten we nog een strafschop te missen, en kon de thuisploeg vlak voor tijd toch nog een eerredder aantekenen. Maar de kwalificatie kwam nooit in problemen. Twee clubs vanop het hoogste niveau struikelden ondertussen wel. Eén daarvan was onvermijdelijk gezien een onderlinge clash, maar MTK ging onderuit bij een amateurclub. Bij de laatste acht speelden slechts drie van de overgebleven clubs dus op het hoogste niveau en opnieuw kwamen er twee tegen mekaar uit. Ditmaal viel het lot daarbij ook op ons, en zodoende mocht wij het opnemen tegen Fehérvár. Niet dat dit ons ook maar enig moment een probleem opleverde. We scoorden maar liefst achtmaal in dit treffen. Krisztian Horvath nam daarvan de helft voor zijn rekening. In het slot konden de bezoekers nog twee eerreders laten optekenen. In stijl door naar de laatste vier! In de halve finales ontliepen de twee overgebleven clubs uit de OTP Bank Liga mekaar. Tegen Spartacus vanop een niveau lager leek weinig te kunnen misgaan maar de bezoekers klampten de ganse wedstrijd, en ei zo konden we ons gaan beklagen niet op volle sterkte aan te treden. Met de inbreng van enkele vaste krachten wisten we in de verlengingen alsnog het laken naar ons toe te trekken en strafschoppen te vermijden. Zo mogen we het in de finale opnemen tegen reeksgenoot Mezökövesdi, dat zich niet meer liet verrassen waardoor er na een incidentrijke bekereditie afgelopen seizoen toch twee clubs vanop het hoogste niveau om de trofee mogen strijden. Tags & reacties

CXXV. Als een olifant in een porseleinwinkel Na het feestje, waar de sfeer nog lang nazinderde in de warme nacht, vond ik mezelf terug met een stapel borden en glazen. Als de brave sloeber die ik kennelijk ben, hielp ik mee met opruimen. Puur toevallig – of misschien door een gunstige schikking van het universum – hielp ik Eleni met het afruimen van een van de grotere tafels. Terwijl we de restanten van de avond wegruimden, begon ik een gesprek, mijn stem laag en dringend, haast fluisterend om niet de aandacht van de nog nagenietende anderen te trekken. "Eleni, I've set up that joint account I mentioned. Everything’s ready for you to check." Met die woorden reikte ik Eleni een briefje aan. Het was een simpel stukje papier, opgevouwen als een geheime boodschap, met daarop gewchreven de naam van de bank, het rekeningnummer en haar persoonlijke inloggegevens. Mijn handen trilden licht toen ik het haar gaf, alsof ik een deel van mijn toekomst in die kleine, kreukelige boodschap had gestopt. Ze keek me vorsend aan, haar ogen peilend naar de bedoelingen die misschien verscholen gingen achter dit gebaar. Haar blik was scherp, alsof ze door mijn schedel heen kon kijken en de wirwar van mijn gedachten kon ontwarren. Maar ze nam het zwijgend in ontvangst, haar vingers streelden even het papier alsof ze de ernst en de gewichtigheid van de informatie konden wegen. Langzaam, met een beweging die bijna ceremonieel leek, pakte ze haar smartphone uit haar tas. Het licht van het scherm wierp schaduwen op haar gezicht, waardoor haar trekken harder leken in het schemerige licht van het restaurant dat langzaam leegliep. Met haar smartphone in haar handen tikte ze voorzichtig de gegevens in, elke aanraking van het scherm was bedachtzaam, alsof ze elk cijfer en elke letter bevestiging nodig had van haar twijfels of hoop. Terwijl ze inlogde, doorliep haar gezicht een heel scala aan emoties. Eerst argwaan, die zich langzaam ontvouwde tot verbazing, vervolgens schok, en ten slotte een soort berekenende affectie. Elk van deze emoties gaf haar gezicht een nieuw verhaal, en ik probeerde elk van deze stille vertellingen te lezen, zoekend naar een teken van wat ze werkelijk dacht. Toen ze naar het saldo keek, haar wenkbrauwen opgetrokken in een mengeling van verbazing en twijfel, slikte ze hoorbaar. Toen ze klaar was, keek ze op, en de uitdrukking op haar gezicht was een amalgaam van emoties die ik niet onmiddellijk kon plaatsen. Er was iets veranderd, subtiel, in de manier waarop ze naar me keek, een verschuiving van wantrouwen naar iets wat voorzichtig als vertrouwen bestempeld kon worden. De stilte tussen ons was geladen met een spanning die voelbaar was, bijna tastbaar, als een fysieke barrière die ons scheidde ondanks de nabijheid. In die paar seconden, terwijl zij controleerde wat ik haar gegeven had, voelde ik een mengeling van angst en anticipatie, een cocktail die zwaar op mijn maag lag. Ze knikte naar me, alsof ze een beslissing had genomen. Haar stem was zacht maar doordringend toen ze eindelijk sprak. "You weren't lying," zei ze, haar ogen niet van het scherm afwijkend. "I wouldn’t lie to you, Eleni. This is all real, and it's all for us," zei ik, mijn stem vol overtuiging. Ik probeerde de oprechtheid in mijn ogen te laten spiegelen, hopend dat het genoeg zou zijn om haar te overtuigen. Ze keek nog een keer naar het scherm en daarna weer op van haar telefoon, haar blik intens, zoekend naar de waarheid in mijn ogen. Haar gezicht was een open boek van emoties die moeilijk te peilen waren. Langzaam veranderde haar argwaan in iets zachters, iets dat leek op voorzichtige hoop. "I... I need to think about this," fluisterde ze, haar stem gebroken door de lading van het moment. "I understand," antwoordde ik zacht, terwijl ik een hand op haar arm legde in een poging troost en verzekering te bieden. "Take all the time you need. I’m here." We stonden daar nog even, samen tussen de lege borden en halfvolle glazen, de echo’s van de avond om ons heen. In die stilte deelden we een moment van onuitgesproken begrip, een delicate dans van woorden en blikken die meer zeiden dan duizend gesprekken ooit zouden kunnen. Op dat moment kwam Paul zwalkend en lallend langs, zijn aanwezigheid als een schaduw die over de gezelligheid viel. "Oi mister John, don't flirt with boss' wife." Hij grijnsde breed, denkend dat hij de clown van de avond was. Maar aan de geschokte blikken van iedereen die hem hoorde, was het duidelijk dat de meeste mensen deze vorm van humor niet konden waarderen. Eleni keek hem meewarig aan, haar ogen smal en vol minachting, voordat ze heupwiegend wegliep, als een koningin die het gepeupel negeert. Paul, te dronken om de kille atmosfeer te registreren, klopte me op de schouder. "Was good joke, eh?" Mijn reactie was ijzig, mijn stem scherp als een mes. "Paul, do you remember a certain video of Eleni and me?" Mijn assistent grijnsde, zijn logica verdoofd door de alcohol. "Yes boss, was good show. You nailed her good." Ik zuchtte diep, mijn geduld dun als rijstpapier. "And to whom is she engaged right now?" Paul keek verdwaasd, de alcoholnevel langzaam optrekkend. "To Vassilis, mister John." Ik knikte bevestigend. "Yes, Vassilis. My boss, my friend, Vassilis. And how would it appear if someone shouted stuff like you did, knowing Eleni and me have history together?" Paul fronste zijn wenkbrauwen, zijn hersens krakend onder de inspanning van het nadenken. "Uhoh." Het spreekwoordelijke kwartje viel met de subtiliteit van een baksteen. "Uhoh seems about right, Paul. Do you know what would happen if you looked up the definition of 'idiot' in a dictionary?" Pauls gezicht betrok, de grap nu volledig aan hem besteed. "I find picture of me?" Ik schudde mijn hoofd, een lach onderdrukkend bij het zien van zijn berooide gezicht. "No, you doofus. You would find the definition of the word 'idiot', which is what you fucking are..." Paul's gelaatsuitdrukking veranderde van verwarring naar een besef van schaamte, terwijl hij mompelend weg strompelde, hopelijk een les rijker na deze nacht van overduidelijke missers. ===== Reacties en dergelijke.

CXXIV. De loting voor de kwartfinale De dag na onze glorieuze overwinning tegen Iraklis Gerolakkou stond de loting voor de volgende ronde van de beker op het programma. Vassilis en Yannis, die recentelijk ontdekt hadden dat ze meer gemeen hadden dan alleen hun liefde voor voetbal en goed eten, nodigden ons uit om deze belangrijke gebeurtenis in Yannis' restaurant te volgen. Het was een avond waarop de rijkdom van de Griekse keuken volledig werd tentoongesteld. Schalen vol met gegrilde octopus, hun tentakels gekruld als vraagtekens die smeekten om beantwoord te worden met een hap. Bergen tzatziki, koel en romig, perfect voor het blussen van de hitte van vers geroosterde peperoni. Plakken feta die zo zacht waren dat ze op de tong smolten als sneeuwvlokken op een warme huid. En natuurlijk vloeide de ouzo rijkelijk, zijn anijsachtige scherpte een perfecte danspartner voor de hartige smaken van het eten. Giorgi en zijn landgenoten, gewend aan de stevige Georgische tafels, leken zich prima thuis te voelen tussen de Griekse gastvrijheid. De tafel was een mozaïek van gerechten, elk een verhaal op zich, wachtend om verteld te worden aan eenieder die luisteren wilde. Terwijl we aten, werden anekdotes opgehaald – over wedstrijden van weleer, legendarische doelpunten en de blunders die iedereen liever wilde vergeten maar die te grappig waren om niet steeds opnieuw verteld te worden. In de rokerige atmosfeer van Yannis' restaurant, waar de geur van gegrilde octopus en ouzo een bijna tastbare aanwezigheid had, was het gelach bijna net zo luid als de muziek. Vassilis, altijd de joker van de groep, kon het niet laten om oude wonden open te rijten voor zijn eigen amusement. "Remember that time you tried to clear the ball and ended up scoring an own goal?" lachte hij, wijzend naar Fotiou, wiens gezicht de kleur aannam van de tomaten in de Griekse salade die voor hem op tafel stond. Het was duidelijk dat de ouzo niet de enige reden was voor zijn vurige blos. Fotiou, een man die zijn voetbalschoenen al had opgehangen maar de verhalen nooit echt achter zich had gelaten, trok een grijns die even scheef was als zijn beroemde eigen doelpunt. "Yeah, yeah, but who scored the winner in the next match, huh?" kaatste hij terug, zijn stem vol zelfspot en verdediging in één. Het tafereel ontlokte bulderend gelach van de anderen, waarbij zelfs de meest serieuze gezichten even vergeten leken te zijn. Het was een moment waarop de tijd leek te stilstaan; oude herinneringen werden nieuw leven ingeblazen, en oude vriendschappen bevestigd over platen van gevulde druivenbladeren en koude retsina. Roman Chanturia, de voormalige international van Georgië, die zowel op het veld als daarbuiten de nodige sporen had verdiend, leunde ontspannen achterover. Zijn rol als lijfwacht van de kleine, bijna karikaturaal maffiose Giorgi, leek haast een ironisch bijbaantje gezien zijn fysieke en voetbaltechnische capaciteiten. Deze avond in Yannis' restaurant was hij echter meer de verhalenverteller dan de bodyguard. Met een glas rode wijn in zijn hand, dat hij met een zekere nonchalance vasthield alsof het een verlengstuk van zijn arm was, begon hij te vertellen over zijn tijd als international. "You see, I was once a promising player," begon hij in zijn gebroken Engels, terwijl de andere gasten zich rond hem verzamelden, aangetrokken door de belofte van een goed verhaal. "One time, after a match, a big win, you know, we had too much to drink. We celebrated like there was no tomorrow. And me, being young and stupid, ended up falling into a swimming pool fully clothed. I thought I could walk on water like Jesus!" Zijn lach, rauw en hartelijk, vulde de ruimte, terwijl hij zichzelf uitbeeldde als een dronken apostel. Gaandeweg het verhaal, dat met elke slok wijn levendiger werd, kwam naar voren hoe deze jeugdinternational door drank en verkeerde vrienden steeds verder was afgedwaald van het professionele pad. "Back then, I made friends, bad friends, who showed me night life, more drinks, and, eh, other bad things. My career, it did not go up, it went sideways, then down," bekende Roman met een mix van spijt en berusting in zijn stem. De groep luisterde ademloos. Het was niet alleen het verhaal van een gevallen voetbalheld, maar ook een waarschuwing over de gevaren van roem en de verleidingen die daarbij hoorden. Romans stem, doordrenkt met melancholie en een harde wijsheid die alleen door ervaring komt, gaf het verhaal een bitterzoete nasmaak. "Ended up as a bouncer, then bodyguard. Not the life I imagined when I was kicking the ball as a little boy in Tbilisi... But here we are, yes?" Hij sloot af met een filosofische zucht, zijn blik drijvend over de gezichten van zijn publiek, die hem nu zagen in een ander licht. Roman Chanturia, eens een trotse vertegenwoordiger van zijn land op het voetbalveld, nu een overlever in een wereld die hem had gevormd maar ook bijna had gebroken. Zijn verhaal was een testament van vallen en opstaan, van de hoogten van triomf naar de diepten van mislukking, en toch weer terug, op een andere manier, in een andere rol. En terwijl de lach terugkeerde op zijn gezicht, bleef de echo van zijn woorden hangen in de rokerige lucht van het restaurant, een herinnering aan dat wat geweest was en wat nog komen zou. Op de achtergrond, terwijl het gelach en gepraat aanzwol, werkte ik stilletjes aan deals voor onze smaakmakers. Deze jongens, onze helden op het veld, hadden de aandacht getrokken van clubs buiten Cyprus. Hun talent was onmiskenbaar, en hoewel het pijn deed om zelfs maar te denken aan hun vertrek, wist ik dat dit de realiteit was van voetbal – een wereld van constante beweging en verandering. Mijn telefoon lag naast mijn bord, een stille getuige van de onderhandelingen die plaatsvonden. Berichten flitsten op het scherm, elk een mogelijk nieuw begin voor een van onze spelers. Maar voor nu, deze avond, waren we allemaal hier samen. Een team, een familie, verenigd in het moment, ons hart vol van de vreugde die alleen voetbal en goed gezelschap kan brengen. Ewald, die inmiddels een soort halfgodstatus had bereikt op het middenveld, kon naar de Tweede Bundesliga. De scouts daar hadden blijkbaar iets in hem gezien wat wij allemaal al wisten: de man was een machine, een onvermoeibare kracht die zowel de verdediging verstevigde als de aanval een niet te stoppen dynamiek gaf. Het idee dat hij mogelijk tegen teams zou spelen op het niveau van de Tweede Bundesliga maakte me enerzijds trots, maar anderzijds ook weemoedig. Kreubel, onze stille kracht achter talloze sleutelmomenten, was eveneens een gewild object geworden. Er was belangstelling uit Oostenrijk voor hem. Waarschijnlijk waren ze daar gevallen voor zijn technische vaardigheden en het onverstoorbare karakter dat zo cruciaal was tijdens de wedstrijden die er echt toe deden. Het leek erop dat onze bescheiden club een exporteur van talent werd, iets waar je als coach dubbele gevoelens bij hebt. Onze smaakmakers waren dus inderdaad hot, en dat bracht de nodige belangstelling met zich mee, niet in het minst van meneer K., die altijd ergens op de achtergrond ronddwaalde, wachtend op zijn kans om een paar procentjes van de transfersom af te snoepen. Mister K. liet regelmatig van zich horen, vooral als er geld te ruiken was. Maar zolang ik zijn exorbitante percentages niet hoefde te betalen, probeerde ik die optie te vermijden. Ik kon me voorstellen dat zijn bemoeienissen niet altijd even welkom waren, maar in deze wereld van voetbaltransfers was hij een onvermijdelijke plaag. Trifunovic, onze sluwe libero wiens neus voor positie kiezen bijna legendarisch was binnen de competitie, had de aandacht getrokken van Grasshoppers. Ja, het Zwitserse Grasshoppers, een club met zoveel historie dat je er bijna kippenvel van kreeg, en zij waren niet alleen geïnteresseerd; ze waren klaar om concreet te worden. Hun scouts hadden blijkbaar genoeg gezien van Trifunovic dat ze nu serieus overwogen om hem naar het land van chocolade, horloges en bankgeheimen te halen. Ondertussen was er voor Osei-Kuffour, beter bekend als Mister Helicopter na zijn recente pis-avonturen, ook geen gebrek aan belangstelling. Diverse Serie B clubs, waar de passie voor voetbal net zo heet gebakken wordt als hun pasta al dente, hadden hem nadrukkelijk gescout. De man had zoveel flair op het veld dat je bijna zou vergeten dat hij het richten met een voetbal net zo goed beheerste als het richten in het toilet – wat, eerlijk gezegd, beide richtingen op kon gaan. Deze ontwikkelingen waren natuurlijk fantastisch voor de spelers zelf, maar ze lieten mij achter met de niet benijdenswaardige taak om straks weer een aantal van mijn beste krachten te vervangen. Het was een dubbel gevoel. Aan de ene kant de trots van een quasi-vader die zijn kroost uit ziet vliegen naar grotere en waarschijnlijk veel beter betaalde avonturen, aan de andere kant de lichte paniek van een circusdirecteur wiens sterartiesten halverwege het seizoen besluiten dat ze eigenlijk liever acrobaten willen worden. Zo zat ik daar dus, met mijn telefoon vol openstaande chats en e-mails, elk een draad in het complexe web van onze voetbaloperaties. Aan de ene kant de opwinding van de potentieel lucratieve deals, aan de andere kant de dreigende leegloop die elk succesvol team vroeg of laat te wachten staat. Het was een spel van geven en nemen, waarbij je soms meer gaf dan je terugkreeg. In de lounge van Yannis' restaurant, te midden van de vrolijke chaos van het lotingsfeest, probeerde ik de toekomst van onze club vorm te geven, terwijl ik tegelijkertijd probeerde om geld binnen te harken voor mijn toekomst met Eleni. Het was een uitdagend, soms frustrerend, maar altijd fascinerend onderdeel van het spel buiten het spel, en zoals altijd was er geen garantie op succes. Maar één ding was zeker: saai was het nooit. De sfeer in Yannis' restaurant was op het moment van de loting voor de kwartfinales van de Coca Cola Cup te snijden. De afwachting had de eerder zo joviale stemming veranderd in een nerveus geroezemoes. De ogen van de spelers en stafleden waren gericht op het scherm waar de loting live werd uitgezonden, hun handen onrustig spelend met de peper- en zoutstelletjes of in sommige gevallen een niet-aflatende reeks van ouzo's bestellend. Als eerste werd Ethnikos Achnas tegen Pafos FC geloot, en je kon de collectieve zucht van verlichting van de tweedeklassers bijna horen, vermengd met de onuitgesproken hoop van elke underdog. Daarna volgde het affiche tussen Olympiakos Nicosia en Omonoia Nicosia, een stadsderby die ongetwijfeld vonken zou gaan geven. De spanning in de lucht was nu te voelen als een fysieke druk, bijna alsof je het kon aanraken. Ik zelf had stilletjes gehoopt op een loting tegen een van de tweedeklassers, een pad dat ons misschien wat ademruimte zou geven in de zware competitie. Maar zoals het lot het wilde, waren er nog steeds grote namen in de pot: APOEL, Apollon Limassol en de tweedeklasser Omonoia 29. De kans dat we een zware tegenstander zouden treffen was groot en de blikken die de stafleden elkaar toewierpen waren gevuld met een mengeling van angst en anticipatie. Toen onze naam uiteindelijk uit de koker kwam als de derde thuisspelende club, hield iedereen zijn adem in. De seconden voordat onze tegenstander bekend werd, leken uren te duren. Je kon de nerveuze energie voelen, alsof iedere tik van de klok een kleine elektrische schok door de ruimte stuurde. En toen, met een dramatische pauze die de presentator van de loting besloot te nemen, kwam de naam die we allen vreesden maar stiekem ook verwachtten: APOEL. De recordkampioen. Een gigant. De reacties varieerden van luid gevloek tot het onderdrukt blijven van snikken. Vassilis sloeg zijn handen voor zijn gezicht, terwijl enkele van de jongere spelers bleek wegtrokken. De ouderen onder ons, zoals Fotiou, staarden stoïcijns naar het scherm, alsof ze deze uitkomst al hadden geaccepteerd voordat het gebeurde. Giorgi, normaal gesproken de rots in de branding, liet voor het eerst een zweetdruppel zien die langs zijn slapen liep. Paul, altijd de zenuwpees, was inmiddels begonnen met wat leek op een compulsieve handwasbeweging, hoewel er geen water of zeep in de buurt was. Als coach voelde ik een mengeling van ontzag en uitdaging. APOEL was een team dat ons tot het uiterste zou dwingen, maar ook een kans bood om te laten zien waar we werkelijk stonden. "Lads," zei ik, mijn stem iets vaster dan ik me voelde, "this is why we play the game, to rise to these kind of challenges." De stemming in de groep na de loting was te vergelijken met een goed gemixte cocktail: een beetje bitter, een beetje zoet, met een onvoorspelbare nasmaak. Enerzijds hadden we allemaal liever een tweedeklasser geloot, want laten we eerlijk zijn, dat zou onze kansen om door te stoten in de beker aanzienlijk vergroten. De gedachte aan een wat makkelijkere wedstrijd waarbij we de tegenstander misschien zelfs konden onderschatten was zeker verleidelijk. Het zou een beetje als vechten met één hand op de rug gebonden zijn voor de tegenstander. Aan de andere kant was daar het glinsterende vooruitzicht om tegen een van de grootste clubs van het land te spelen, APOEL, een naam die zowel ontzag als angst inboezemt. Dit was de soort wedstrijd waarover je als kleine jongen droomde, waar helden geboren werden op het veld, en waar scouts langs de lijn zaten, hun ogen gericht op elke pass, elke tackle, elke sprint. De kans om op te vallen, om misschien die ene glorieuze bal te trappen die je leven zou veranderen, was verleidelijk. De spelers zaten verspreid in Yannis' restaurant, sommigen staarden in hun drankjes alsof de antwoorden op hun gemengde gevoelens daar ergens tussen de ijsblokjes zweefden. Anderen discussieerden levendig, hun stemmen een mengelmoes van angst en opwinding. Het was duidelijk dat iedereen worstelde met de dualiteit van onze situatie. Ewald, met zijn immer aanwezige optimisme en dat onmiskenbare zware Duitse accent, was altijd snel met het vinden van het zilveren randje, zelfs in een situatie zo beladen als deze. Terwijl we allemaal nog aan het bijkomen waren van de schok van de loting, was hij de eerste die de stilte doorbrak. Hij leunde naar voren, zijn grote handen rustend op de tafel, terwijl zijn ogen vol vuur waren. "Look," begon hij, zijn Duits accent kleurend elke lettergreep, "zis is our chance, man. To show vat vee are worth against the best, ja? How often do you get ze chance?" Zijn stem rolde de 'r's op een manier die zijn woorden nog meer gewicht gaven. Zijn enthousiasme was aanstekelijk; je kon niet anders dan even meegaan in zijn perspectief, hoe zwaar de komende wedstrijd ook leek. Ewald had de gave om je te laten geloven dat alles mogelijk was op het voetbalveld, dat elke wedstrijd een open boek was waarvan wij zelf de afloop konden schrijven. Terwijl hij sprak, keken enkele van de jongere spelers op, hun gezichten lichtend op bij zijn woorden. Het was duidelijk dat zijn passie, vermengd met dat eigenzinnige accent, een krachtig effect had. "Vee have ze opportunity to make a statement, to show ze whole country, nee, ze world, vat vee are capable of!" vervolgde hij, zijn vuist zachtjes op tafel slaand voor extra nadruk. De andere spelers begonnen langzaam maar zeker te knikken, meegesleept door Ewald's vastberadenheid en misschien ook wel door de simplistische schoonheid van het idee dat we echt iets bijzonders konden laten zien tegen een gigant als APOEL. Misschien was het de Duitse precisie in zijn woorden, of gewoon de pure, ongefilterde hoop, maar iets in de manier waarop hij sprak, maakte dat je wilde geloven in wonderen. Het was precies wat we nodig hadden na de initiële schok van de loting; een beetje van Ewald's onwrikbare geloof dat geen berg te hoog was, geen tegenstander te sterk. Met een schouderklopje dat meer weg had van een vriendelijke klap, wakkerde hij de vlam van optimisme aan die nodig was om onze harten lichter te maken en onze ruggen te rechten voor de uitdaging die voor ons lag. Helaas was daar Fotiou, een veteraan van het veld, wiens wijsheid vaak als een sombere wolk boven onze optimistische parade hing. Met jarenlange ervaring onder zijn riem, die hem evenveel littekens als inzichten had opgeleverd, keek hij altijd met een meer berekenende blik naar de zaken. Zijn diepe frons en bedachtzame knikken dienden vaak als een realiteitscheck voor de jongere spelers die meegesleept werden door hun eigen enthousiasme. "Yes, that is true," zei hij, terwijl hij zijn gefronste wenkbrauwen nog iets dieper trok, de zorgen duidelijk zichtbaar op zijn doorleefde gezicht. "But it’s also APOEL. The margin for error is zero. We can’t afford any slip-ups.." Zijn stem, zwaar met de nasleep van vele verloren en gewonnen veldslagen, droeg een gewicht dat de lucht in de kamer een beetje deed trillen. De andere spelers, die net door Ewalds woorden waren opgezweept, voelden hoe hun nieuw gevonden hoop een beetje wegzakte onder Fotiou's nuchtere perspectief. Het was alsof zijn woorden een koude douche waren die de hitte van het moment blusten. Zijn advies was niet bedoeld om te demoraliseren, hoewel het soms zo kon overkomen. Fotiou kende als geen ander de harde realiteit van het voetbal op topniveau. Elk klein foutje kon worden uitgebuit, en APOEL was een meester in het straffen van elke misstap. Zijn waarschuwing was dan ook minder een doemvoorspelling, en meer een oproep tot scherpte en concentratie. Terwijl de discussie verder ging, zorgde Fotiou’s interventie ervoor dat iedereen weer met beide benen op de grond stond. De uitdaging die voor ons lag, was niet zomaar een wedstrijd; het was een test van onze vaardigheden, onze discipline, en onze vermogen om onder druk te presteren. En hoewel de woorden van Fotiou zwaar waren, waren ze ook nodig. Ze gaven ons een duidelijk beeld van wat er nodig was om niet alleen te overleven, maar misschien zelfs te zegevieren tegen een gigant als APOEL. Deze strijd tussen hoop en realisme was voelbaar in elke hoek van de kamer. Als coach probeerde ik de balans te vinden tussen het aanmoedigen van hun dromen en het temperen van verwachtingen. "Lads," zei ik, mijn stem luid genoeg om boven het geroezemoes uit te komen, "this is not a mere game, it is a test. We will prove ourselves in the face of a superior opponent to prove we are worthy of achieving greatness." De groep knikte, sommigen met hernieuwde vastberadenheid, anderen nog steeds met een spoortje twijfel in hun ogen. Maar één ding was zeker: als de dag van de wedstrijd aanbrak, zouden we er staan, als één team, klaar om de strijd aan te gaan met de giganten, gewapend met niets dan ons geloof in elkaar en in het spel dat we liefhadden. ===== Reacties en dergelijke.

CXXIII. Een plasje Thuis tegen Iraklis Gerolakkou, op papier een makkie, maar in de praktijk een mijnenveld overwegend niet-sportieve uitdagingen. Onze recente successen op het veld hadden de aandacht getrokken, niet alleen van fans en media, maar ook van mensen binnen de voetbalbond die liever zagen dat we een toontje lager zongen. Eén van die mensen was Marios, de dopingarts, die na zijn laatste debacle in onze kleedkamer blijkbaar nieuwe methoden had ontdekt om Markellos zijn netwerk te omzeilen. Op de dag van de wedstrijd waren Paul en Markellos in een achterkamertje van het stadion bezig met het voorbereiden van de nepblazen met urine, een truc die we hadden bedacht om eventuele dopingtests te omzeilen. Het was een precaire onderneming, en de spanning was om te snijden. Paul, wiens handen soms trilden alsof hij elke dag tien espresso's, of twee El ϸousto’s dronk, was bezig met het vullen van een van de blazen toen het noodlot toesloeg. Met de finesse van een olifant in een porseleinkast liet hij de met nepurine gevulde blaas vallen. Het ding klapte uiteen op de grond, en de inhoud ervan verspreidde zich in een grote plas op het linoleum. De gele vloeistof vormde een soort abstract kunstwerk, een plas waar Jackson Pollock trots op zou zijn geweest. "Oh, shit," stamelde Paul, terwijl hij naar de ravage keek die hij had aangericht. Markellos keek toe, eerst met een uitdrukking van ongeloof, die snel overging in een geërgerde grimas. "Paul, you are not very bright, are you? Should I perhaps wrap you in bubblewrap?" Zijn stem had het geduldige timbre van een leraar die uitlegt waarom je geen metalen vork in een stopcontact moet steken. Terwijl Paul zich verontschuldigde in zijn gebroken Engels, probeerde hij wanhopig de aangerichte schade op te ruimen. Met een klungeligheid die bijna aandoenlijk was, probeerde hij de plas nepurine met handdoeken te deppen. Zijn concentratie op de vloer was zo intens dat hij niet merkte hoe zijn achterste tegen een bak met klaarstaande blazen stootte, waardoor hij een domino-effect van neerstortende nepblazen veroorzaakte. Het geluid van kletterende plastic blazen die de grond raakten, vulde de kleine ruimte, en elke blaas die neerkwam, was als een hamerslag op de zenuwen van Markellos. Markellos sloeg geërgerd een hand tegen zijn voorhoofd, zijn gezicht een masker van frustratie en ongeloof. Hij keek naar Paul alsof deze zojuist het laatste stukje van de wereldvrede had vernietigd. "Paul, I’ll explain what we are doing, and I’ll use small words so that you’ll be sure to understand, you warthog-faced buffoon. We are trying to prepare for the game. What you are doing is not helping. To call you stupid would be an insult to stupid people!" De woorden van Markellos waren scherp en sneden door de lucht, elke syllabe druipend van sarcasme. Paul, nog steeds struikelend over zijn excuses, leek op een verslagen hond, zijn ogen groot en vol schuldgevoel. "Sorry, sorry, I try fix," stamelde hij, zijn Engels zo gebroken als het vertrouwen dat Markellos in hem had. Hij bukte zich opnieuw, pogend om de blazen op te rapen, maar zijn handen trilden alsof hij midden in een aardbeving stond. De chaos in de kleine ruimte was compleet. De vloer was een zee van gele vloeistof en plastic blazen, en Paul’s pogingen om het op te ruimen leken alleen maar meer problemen te veroorzaken. Het was een scène die rechtstreeks uit een mislukte komische heist-film leek te komen, waarbij de klunzige sidekick keer op keer de eenvoudige plannen van de criminele meesterbrein saboteerde. Markellos keek naar de ravage, zijn gedachten ongetwijfeld racend over hoe hij dit fiasco kon omzeilen voordat de wedstrijd begon. Ondertussen probeerde Paul, met meer goede wil dan vaardigheid, de orde in de chaos te herstellen, onbewust van het feit dat elke beweging die hij maakte alleen maar meer aan het probleem toevoegde. Het was een perfecte storm van goede intenties en catastrofale uitvoering, een verhaal dat ongetwijfeld nog jaren verteld zou worden, als een legendarisch voorbeeld van hoe het niet moet. Terwijl Paul en Markellos haastig probeerden de boel op te ruimen, schoot ik in de lach. Het was zo'n absurde situatie, zo typerend voor de chaos die ons steeds leek te achtervolgen. Elke keer als we dachten dat we alles onder controle hadden, gebeurde er wel weer iets dat ons terugwierp in de realiteit dat in de voetbalwereld niets ooit echt zeker is. "Perhaps we should consider a career in slapstick comedy," grinnikte ik, terwijl ik toekeek hoe Paul met een handvol papieren handdoeken probeerde de urine op te deppen, een taak waar hij net zo geschikt voor leek als een kat voor het baden van een hond. In de tussentijd begon de klok te tikken naar de aftrap. Met elk moment dat verstreek, groeide de kans dat we onvoorbereid tegenover Marios zouden staan, deze keer zonder onze gebruikelijke trucs achter de hand. Maar zoals altijd, ondanks de tegenslagen en blunders, bleef er een vreemd soort optimisme hangen in de lucht. Misschien was het de geur van nepurine die hallucinaties veroorzaakte, of misschien was het gewoon de onverbeterlijke geest van een voetbalteam dat weigerde te buigen, laat staan te breken. De wedstrijd tegen Iraklis Gerolakkou was zo'n soort potje waarbij alles op zijn plaats viel, alsof het universum even besloot een pauze te nemen van chaos en gewoon keek hoe we het spel speelden. We wonnen met 4-0, en elke goal was een klein meesterwerk op zich. De openingstreffer kwam van Skyum, onze Deense dynamo, die van buiten de zestien de bal op zijn pantoffel nam. Het was zo'n zuivere trap dat je bijna zou denken dat hij de bal eerst had gepoetst voordat hij hem verstuurde. De bal vloog door de lucht, sierlijk als een zwaan, en landde in de hoek van het doel waar de keeper alleen maar naar kon grijpen als naar een mooie droom die vervliegt bij het wakker worden. Pittaras, de oude krijger, liet zien dat leeftijd slechts een getal is. Met een dribbel die meer weg had van een persoonlijke dansvoorstelling glipte hij door de verdediging alsof het standbeelden waren. Zijn schot, laag en hard, zoefde tussen de benen van de keeper door, een bal zo scherp dat je er brood mee kon snijden. Eristavi, altijd de showman, pakte de derde goal. Met een acrobatische flair die het publiek deed denken aan een circusact, nam hij een voorzet op de fiets. Zijn voet raakte de bal perfect; het was een volley die net zo goed ingelijst kon worden en opgehangen in een galerie. Bougafer sloot de rij met een kopbal die het resultaat was van een perfect getimede sprong, zoals een roofdier dat uit het water springt om een nietsvermoedende vlinder te vangen. De bal kopte hij zo hard dat je bijna medelijden kreeg met het net, dat trilde van de impact. De fans, 187 in totaal, waarvan 6 moedige zielen die de gasten vertegenwoordigden, vierden elke goal alsof het een persoonlijke overwinning was. De tribunes waren een zee van vlaggen, sjaals en rook. "No pyro, no party", het onofficiële motto van de trouwe aanhang, werd in ere gehouden, en de lucht was dik van de rook van fakkels, een mistige sluier die de feestvreugde alleen maar verhoogde. Het tifo-taferelen waren een visueel spektakel, kleurrijke choreografieën van stof en vuur, een levend schilderij dat elk doelpunt vierde. Het was een wedstrijd die leek op een perfect uitgevoerd plan, een symfonie waarin elke noot, elk instrument, precies op zijn plaats viel. En terwijl de spelers het veld verlieten, de fans nog steeds zingend en dansend op de tribunes, wist ik dat dit de momenten waren waarvoor we leefden. De chaos van de voorbereiding, de stress van de dreigende dopingcontroles, het verdween allemaal in de achtergrond tegen de pure, onvervalste vreugde van het voetbal. ===== Reacties en dergelijke.