Als Belg ben ik doorgaans niet geneigd spontaan een novelle met in de hoofdrol een Nederlandse club uit Eredivisie open te klikken. Ik heb niet de affiniteit met deze clubs die mijn gemiddelde noorderbuur ermee heeft, de locatie is me niet exotisch genoeg en een team uit de hoogste divisie van een gerenommeerd voetballand staat haaks tegenover mijn voorkeur voor LLM (lower league management). Desondanks, als een novelle goed is, is die ook gewoon goed ongeacht om welke club het gaat.
Het ultieme bewijs hiervan is de tot Novelle van de week gekozen ‘De hel van het Noorden’. Neen, beste lezers, dit is geen science fiction verhaal over hoe door de opwarming van de Aarde het landschap in de noordelijke gebieden werd herschapen tot een complete jungle, noch een verslag van de wielerklassieker Parijs-Roubaix. Delichris, de auteur wiens naam moet gebruikt worden voor een nieuw soort chocolade- of koekjesmerk, doelt hier op de club van zijn geliefde geboortestad hoog in het noorden: FC Groningen.
Gezien mijn ex-vriendin (of één van de) haar kinder-en jeugdjaren beleefde in een piepklein pittoresk dorpje uit de landelijke omgeving rondom de stad, had deze hel al een streepje voor. Een update of drie, vier verder besloot ik dat dit een aangenaam lezende novelle was. Geen grafische tierelantijntjes, geen spannende achtergrond-intriges, maar een solide weergave van de ontwikkeling die de club doormaakte onder hun manager Bert Middel. De man ontpopte zich meteen als middel tot succes, want de in groen met wit gehulde Trots van het Noorden haalde verbluffende resultaten. De nationale competitie werd in een mum van tijd gedomineerd, en heel lang zal het nu niet meer duren tot iedere club in Europa de komst vreest van FC Groningen en hun boegbeeld (wonder)Middel.
Het succesverhaal wordt weergegeven in bondige stukjes tekst, die steeds de essentie bevatten. Deze worden opgeluisterd met geselecteerde en bijgeknipte in-game screens waarop de informatie duidelijk af te lezen valt, iets wat niet steeds evident is bij novelles. De updates zijn nooit te lang, maar bestrijken voldoende periode om vaart in het verhaal te houden. Dat eenvoud en soberheid niet automatisch kleurloze eentonigheid hoeft te betekenen bewijst delichris ons in Novelle van de week ‘De groene hel van het Noorden’.
