Naar tactische inspiratie zijn we altijd op zoek, of we nu net beginnen met spelen, of al jarenlang verslingerd zijn aan FM. Diepgaande analyses, cornertactieken, we proberen er hoe dan ook ons voordeel uit te halen. Tactieken van anderen kunnen daarbij helpend zijn en we zijn daarom blij dat een van onze forumusers, Willem, bereid is zijn speelwijze met ons te delen. In onderstaand artikel legt hij zijn ideeën en visie uit. Benieuwd geworden naar zijn tactiek? Onderaan het artikel vind je een link om hem te downloaden!
Een van de meer bekende oude formaties in het voetbal is de WM-formatie, die zo rond 1925 zijn intrede deed in het Engelse voetbal. De naam van de formatie is gebaseerd op de vorm die ontstaat wanneer je naar de opstelling kijkt. De drie aanvallers en twee aanvallende middenvelders vormen de W, de verdedigend ingestelde spelers de M. Deze formatie wordt ook wel de 3-2-2-3 of de 3-2-5 formatie genoemd. Real Madrid boekte er bijvoorbeeld grote successen mee in de jaren 1950. De aanvallende kracht van Gento, Di Stefano, Kopa, Puskas en Rial was voor veel tegenstanders gewoon teveel om weerstand tegen te bieden.
Dat brengt ons bij het nu. In mijn game met PSV heb ik enkele van de beste aanvallers ter wereld rondlopen. Van Duiven, Van der Bom, Lomé en Goñi hebben allemaal een Ballon d’Or gewonnen en willen dus ook allemaal spelen. Daarnaast zijn Jermini, Gosepa en Messaoudi ook wereldtoppers die minuten willen maken. Ik heb al een 4-1-3-2 formatie waarin ik vijf van hen kan opstellen maar aangezien de meesten het beste zijn op de spitspositie besloot ik om voor een 3-2-2-3 te gaan, waarbij ik drie spitsen op kan stellen met twee aanvallende middenvelders er vlak achter. Ik kwam op de onderstaande formatie uit:
Ik heb hierbij bewust geen backs gekozen omdat dit het centrum te zwak zou maken in mijn ogen. Bij de analyse zie je ook meteen dat de verdedigende flanken onze zwakste punt zijn. Dit compenseren we echter met onze kracht door het midden van het veld en in de aanval. Aan de rechterkant zie je de kracht van ons team voor het doel van de tegenstander. Alle drie onze spitsen en de twee aanvallende middenvelders willen richting het doel en komen regelmatig in scoringspositie.
Om onze aanvallers zo veel mogelijk in het spel te betrekken koos ik voor een aanvallende speelstijl waarbij we de bal proberen in de zestien te krijgen en relatief direct spelen. Het overtal in de aanval moeten we zo snel mogelijk opzoeken. Daarnaast heb ik in de omschakeling counterpressing aanstaan. Als je zoveel man voorin hebt staan kan je ze maar beter meteen gebruiken om druk te zetten.
instructies als we de bal niet hebben is dat we hoog op het veld staan. Ik heb snelle centrale verdedigers, dus die kunnen met ruimte in de rug verdedigen. We zetten vaker druk en zorgen ervoor dat de keeper eerder voor de lange bal kiest. Met onze sterke centrale verdedigers is het eenvoudiger voor ons om vanuit daar de bal te veroveren. Twee van onze centrale verdedigers spelen als wide centre back, zodat er bij de opbouw toch nog afspeelmogelijkheden zijn aan de zijkant en er meerdere driehoeken gecreëerd worden. Zoals hieronder te zien hebben we een overtal waarmee we kunnen opbouwen, waarna een van de centrale middenvelders onze aanval kan bedienen.
In dit geval kiest Milanese voor een diepe bal op onze rechterspits, Van der Bom. In de tussentijd zijn spits Lomé, aanvallende middenvelder Gosepa en linkerspits Goñi al in beweging en zorgen ze voor een een-tegen-eensituatie in het strafschopgebied. Daarnaast sluit vooruitgeschoten spelmaker Selimovic nog aan op de rand van de 16 en biedt wide centre back Raynaud nog een afspeelmogelijkheid naar achter.
In het onderstaande voorbeeld zie je de directheid in het spel. De aanvallers staan in een overtal tegen de verdedigers van de tegenstander. Het lijkt me daarom handig om die bal zo snel mogelijk naar voren te krijgen zodat we hier gebruik van kunnen maken. Mochten we de bal verliezen dan staat het verdedigend nog goed genoeg. Onze drie centrale middenvelders staan tegen één enkele spits en de twee carrilero’s staan tegen de aanvallende middenvelders. De flanken zijn niet bezet maar die zijn ook nog zo ver verwijderd van ons doel dat dat niet erg is.
Nadat we het eerste kopduel wonnen maar de tweede verloren werd de bal weer snel terugveroverd. Spits Lomé vindt de rust bij Brouwer. Hij ziet dat onze linkerspits en aanvallende middenvelder voor een twee-tegen-eensituatie hebben gezorgd en weet met een steekpass ervoor te zorgen dat we tot een grote scoringskans komen. Ook voor Brouwer geldt weer dat hij meerdere afspeelmogelijkheden heeft. De WCB zorgt voor breedte, de centrale verdediger is aanspeelbaar en ook de complete spits komt naar de bal. Met de diepgang van de second striker en de buitenste spitsen heeft hij dus keuze genoeg.
Dit is een tactiek die volgens mij vooral werkt omdat ik een geweldige selectie tot mijn beschikking heb. Het is ook zeker geen perfect bijgeschaafde tactiek, bij het uiteenzetten hier bedacht ik zelf alweer dingen die niet per se ideaal samen hoeven te werken.
Hier vind je de downloadlink naar de tactiek van Willem.
